ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΦΥΛΛΟ 5, ΜΑΗΣ 1985
Στις εκλογές που πρόκειται να προκηρυχθούν για τον Ιούνη, η αστική τάξη και τα κόμματά της, πέρα από τις άλλες συγκυριακές επιδιώξεις της, θα εντείνουν την προπαγάνδα τους για τη συγκάλυψη της ταξικής φύσης της Βουλής και της αστικής δημοκρατίας καθώς και του ρόλου του αστικού κοινοβουλίου.
Θα μιλήσουν για το πολιτικό σύστημα της "ισότητας", της "δημοκρατίας", που δίνει δήθεν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και γενικά στο λαό να εκλέξει τους βουλευτές και την κυβέρνησή του, να είναι "ο κυρίαρχος στην πολιτική ζωή" κλπ. Όλα χωρίς καμιά εξαίρεση τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα θεωρούν τις εκλογές σαν το δρόμο που θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων, σαν το δρόμο που θα φέρει την "αλλαγή", την "πραγματική αλλαγή" κλπ. καθώς και τη λευτεριά και την ανεξαρτησία.
Πίσω όμως από την δημαγωγία και τον εξωραϊσμό του συστήματος της αστικής δημοκρατίας κρύβεται ο ταξικός και καταπιεστικός χαραχτήρας του καπιταλιστικού πολιτικού συστήματος. Ο Στάλιν ξεσκεπάζοντας τη λεγόμενη "ισότητα των πολιτών μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία που προπαγανδίζει η αστική τάξη τονίζει: "δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ισότητα ανάμεσα στον πάτρωνα και τον εργάτη, ανάμεσα στον τσιφλικά και τον αγρότη, εφ’ όσον οι πρώτοι έχουν πλούτοι και πολιτική βαρύτητα στην κοινωνία, ενώ οι δεύτεροι δεν έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, εφ’ όσον οι πρώτοι είναι εκμεταλλευτές και οι δεύτεροι εκμεταλλευόμενοι" (Ενβέρ Χότζια: "Η Προλεταριακή Δημοκρατία είναι πραγματική Δημοκρατία", σελ. 12 - 13).
Το ελληνικό αστικό σύνταγμα και οι βασικοί νόμοι που υποτίθεται εγγυώνται τα δικαιώματα του λαού έχουν μια σειρά παραθυράκια που δίνουν τη δυνατότητα στην αστική τάξη να περιορίζει και να καταργεί αυτά τα δικαιώματα, που στο αστικό σύνταγμα έχουν εντελώς τυπικό και απατηλό χαραχτήρα. Αναφέρουμε εδώ το δικαίωμα να αναστέλλονται τα δημοκρατικά δικαιώματα με την κήρυξη κατάστασης πολιορκίας. Τους νόμους που περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης που ψήφισε πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ (π.χ. νόμος για την αφισοκόλληση). Τους νόμους που περιορίζουν το δικαίωμα της απεργίας (π.χ. 3239/55, άρθρο 4, 1264) κλπ.
Δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Σε μια κοινωνία χωρισμένη σε ανταγωνιστικές τάξεις, όπως είναι η σημερινή ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, σε μια τέτοια κοινωνία όπου η μειοψηφία κατέχει τον πλούτο και την διεύθυνση της παραγωγής και που αυξάνει τα κέρδη της με την εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, η ισότητα, η ελευθερία και η δημοκρατία υπάρχουν μόνο για την κυρίαρχη αστική τάξη και όχι για την εργατική τάξη.
Η αστική δημοκρατία είναι ο τύπος του κράτους που εξασφαλίζει την κυριαρχία της αστικής τάξης. "Όχι μόνο το αρχαίο και το φεουδαρχικό κράτος μα και το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής δουλείας από το κεφάλαιο" (Λένιν; "Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκυ", σελ. 17).
Τα βασικά όργανα της αστικής δημοκρατίας δεν είναι το κοινοβούλιο και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί αλλά τα όργανα βίας: ο στρατός, η αστυνομία, τα δικαστήρια, κλπ. Η πείρα του ντόπιου λαϊκού κινήματος (διχτατορία του Μεταξά, φασιστική περίοδος 1947 - 49 - 1963, φασιστική διχτατορία 1967 - 1974) και του διεθνούς επανεβεβαίωσε περίτρανα αυτό που ο Ένγκελς τόνιζε για την εξέγερση του Ιούνη του 1948: "ήταν η πρώτη φορά που η αστική τάξη έδειχνε σε τι σημείο έξαλλης σκληρότητας μπορεί να φτάσει στην εκδίκησή της, μόλις τολμήσει το προλεταριάτο να ορθωθεί απέναντι της σαν ξεχωριστή τάξη με τις δικές του διεκδικήσεις και τα δικά του συμφέροντα" (Μαρξ - Ένγκελς: Διαλεχτά έργα, τόμος 1ος, σελ. 565).
Ο ισχυρισμός του ΠΑΣΟΚ ότι ο αστικός στρατός "υπερασπίζει" την ανεξαρτησία και τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι απάτη και δημαγωγία στην υπηρεσία της αστική τάξης. Την αστική τάξη εξυπηρετούν και οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ όταν στις προτάσεις τους για τον "εκδημοκρατισμό" προβάλλουν τη θέση, για να εξαπατήσουν την εργατική τάξη, ότι, ενώ κυριαρχεί το κεφάλαιο, είναι δυνατόν "οι ένοπλες δυνάμεις να περιοριστούν στα καθαρά στρατιωτικά τους καθήκοντα" και "τα σώματα ασφαλείας και η αστυνομία να περιοριστούν στη δίωξη του εγκλήματος". ("Ριζοσπάστης" 3.3.85). Σ’ αντίθεση μ’ αυτή την αστική άποψη του "Κ"ΚΕ οι σημερινές ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας και η αστυνομία. σαν τα βασικότερα συστατικά μέρη του αστικού ελληνικού κράτους, είναι υπερασπιστές της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, είναι το κυριότερο στήριγμα της αστικής τάξης για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της.
Με βάση λοιπόν την οικονομική κυριαρχία της αστικής τάξης και με δοσμένο τον απόλυτο έλεγχό της τα όργανα βίας και καταστολής του κράτους θα πρέπει να δούμε το ρόλο της βουλής και των εκλογών.
Να αποφασίσει ο λαός για πιο πράγμα όταν η αστική τάξη ελέγχει τον πλούτο και τα όργανα -κλειδιά της πολιτικής ζωής; "Ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέζει , θα καταπνίνει το λαό στη βουλή" απαντάει ο Λένιν. Οι πραγματικές αποφάσεις "παίρνονται πίσω από τα παρασκήνια και τις παίρνουν οι διευθύνσεις των Υπουργείων, τα γραφεία και τα επιτελεία. Στο κοινοβούλιο απλώς φλυαρούν με τον ειδικό σκοπό να ξεγελούν το λαό" (Λένιν- "Κράτος και Επανάσταση", σελ. 114- 115).
Η ύπαρξη πολλών αστικών κομμάτων, οι εναλλαγές του ενός με το άλλο στην αστική κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και η κριτική της μειοψηφίας είναι απαραίτητο συστατικό αυτής της απάτης. Μπορεί να κάνουν θόρυβο, να βάζουν διλήμματα "Καραμανλής ή τανκς", "ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά" αλλά αυτό δεν εξαλείφει τη λιτότητα, την ανεργία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Και η συμμετοχή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων στην αστική κυβέρνηση, όπως του γαλλικού, του φιλανδικού, κλπ. δεν έφερε την παραμικρή αλλαγή στη ζωή των λαών. Απόδειξε μονάχα ότι τα κόμματα αυτά εκφυλίστηκαν σε κόμματα υπηρέτες των καπιταλιστών, αποτελούν μέρος του πολιτικού παιχνιδιού που στόχο έχει τη διαιώνιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και η επιδίωξη του "Κ"ΚΕ να μπει σε μια μελλοντική αστική κυβέρνηση.
Κυρίαρχος για να αποφασίσει είναι ο εργαζόμενος λαός μόνο όταν βρίσκεται στην εξουσία, μόνο στο σοσιαλισμό. Μόνο τότε έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τις απόψεις του με κάθε μέσο. Στον καπιταλισμό δεν εξασφαλίζεται καμιά προϋπόθεση για την έκφραση ελεύθερης γνώμης της εργατικής τάξης γιατί τα ισχυρά μέσα, όπως τηλεόραση, ραδιόφωνο και τύπος βρίσκονται στα χέρια της αστικής τάξης. Κριτικάροντας τη λεγόμενη "ελευθερία τύπου" ο Λένιν τόνιζε: "Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι ελευθερία τύπου μα ελευθερία για την εξαπάτηση των καταπιεζόμενων και των εκμεταλλευόμενων λαϊκών μαζών από τους πλούσιους, από την αστική τάξη" (Ενβέρ Χότζια, στο ίδιο, σελ. 23).
Και η περίπτωση του συγκροτήματος Λαμπράκη ("Βήμα", "Νέα" κλπ.) ή του Βαρδινογιάννη ("Μεσημβρινή") είναι η χαρακτηριστικότερη απόδειξη για το πως ο ντόπιος αστικός και ρεβιζιονιστικός τύπος, χωρίς εξαίρεση, ελέγχεται και στηρίζει την αστική τάξη.
Έτσι με τα πολιτικά κόμματα, τον τύπο, την τηλεόραση, η οικονομικά κυρίαρχη αστική τάξη επιδρά πολιτικά και ιδεολογικά στον εργαζόμενο λαό επιδιώκοντας να τον αποπροσανατολίσει και να δυναμώσει τις κοινοβουλευτικές του αυταπάτες. Σύμμαχοι και υπηρέτες της είναι και τα ρεβιζιονιστικά κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕ εσ.
Με τις εκλογές και με την ψήφισή τους ισχυρίζονται ότι ανοίγει δήθεν ο δρόμος για την "αλλαγή" ή την "πραγματική αλλαγή". Τίποτε όμως δεν πρέπει να περιμένει η εργατική τάξη και ο λαός από τις εκλογές και το κοινοβούλιο, όπως απέδειξε όχι μόνο η πείρα των τελευταίων χρόνων αλλά και όλης της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού σ’ όλες τις χώρες. Γιατί με τις ερωτήσεις και τις επερωτήσεις στο κοινοβούλιο μπορείς μόνο να φλυαρείς χωρίς να μπορείς, όπως τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, να αλλάξεις τίποτε "επειδή η καπιταλιστική οικονομική και πολιτική εξουσία, με τους μηχανισμούς της, είναι προετοιμασμένη να επιτεθεί σα θηρίο ενάντια σ’ οποιονδήποτε που εξεγείρεται ενάντια στην κυρίαρχη τάξη, ενάντια στη χρηματιστική ολιγαρχία" (Ενβέρ Χότζια: "Η προλεταριακή δημοκρατία είναι η πραγματική δημοκρατία", σελ. 24).
Η συμμέτοχη των κομμουνιστών , των πραγματικών εκπροσώπων της εργατικής τάξης, στα αστικά κοινοβούλια δεν έχει σα σκοπό την πάλη για την καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης (αυτή γίνεται με την μαζική πάλη του προλεταριάτου έξω από το κοινοβούλιο) ούτε την κατάχτηση της πλειοψηφίας σ’ αυτά - πολιτική που ακολουθεί το ρεβιζιονιστικά "Κ"Κ Ε - αλλά έχει σα σκοπό το ξεσκέπασμα του καπιταλισμού, το ξεσκέπασμα της απάτης και της ψευτιάς του αστικού κοινοβουλίου. Η συμμετοχή τους έχει σα σκοπό να υποσκάψει το "κύρος" του αστικού κοινοβουλίου στα μάτια των εργαζομένων μαζών, να το υπονομεύσει και να προετοιμάσει τη συντριβή του οργάνου αυτού της αστικής τάξης μέσω της βίαιης επανάστασης.
Αν όμως το σύστημα της αστικής δημοκρατίας είναι το σύστημα που κυριαρχεί η αστική τάξη και όργανο στα χέρια της, για την εργατική τάξη και γενικά για τον εργαζόμενο λαό το σύστημα που πραγματικά εκφράζει τη θέληση και την κυριαρχία του είναι αυτό της προλεταριακής δημοκρατίας. Σύστημα που εγκαθιδρύθηκε με τη μορφή της σοβιετικής δημοκρατίας στη Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν και που αποτελεί πραγματικότητα σήμερα μόνο στην Αλβανία με τη μορφή της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία όμως δεν έρχεται ούτε μέσω εκλογών ούτε μέσω της "διεύρυνσης" της σημερινής αστικής δημοκρατίας. Εγκαθιδρύεται μόνο με τη συντριβή της και τη διάλυση του μηχανισμού που τη συγκροτούν στην πορεία της βίαιης επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου