Η αστική τάξη τρέμει ακόμα και τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) καταγγέλλει στην εργατική τάξη, στους κομμουνιστές, στους αντιφασίστες και δημοκράτες, την αντιδημοκρατική φασιστική ενέργεια της μεγαλοαστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία μετά δυο χρόνια έκδοσης της μανιάτικης εφημερίδας "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” κοινοποιεί απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων στην οποία απορρίπτεται η δήλωση "καταθέσεως του σήματος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”.

Στην απόφαση αυτή ανάμεσα στ άλλα αναφέρετε»: ’’επειδή το υπό κρίσιν υπ’ αρίθμ. 80219/5.11. 1981 σήμα αποτελείται εκ της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ προορίζεται δε να διακρίνη εφημερίδες και περιοδικά (κλ. 16) αντιβαίνει κατά την κρίσιν του δικαστηρίου εις την δημοσίαν τάξιν εν όψει της έννοιας της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήτις πιθανόν να δημιουργή την εντύπωσιν ότι εκ του περιεχομένου της παρακινή τους πολίτας εις επανάσταση και ως τοιούτο δεν δείναται να γίνη δεκτόν συμφώνως προς τας προδιαληφθείσας διατάξεις δι ό και δέον όπως απορριφθή. Δια ταύτα

Απορρίπτει την δήλωσιν καταθέσεως του σήματος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ περί ής ή υπ αρίθμ. 80919/5. 11.1981 έκθεσης.

Εκρίθη και απεφασίσθη τη 11.6.1982”.

Από το απόσπασμα της απόφασης προκύπτει σαφώς ότι το Πρωτοβάθμιο Διοικητικό Δικαστήριο Σημάτων απορρίπτει - απαγορεύει τον τίτλο ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας για καθαρά πολιτικούς λόγους, διότι όπως λέει “αντιβαίνει κατά την κρίσιν του δικαστηρίου εις την δημοσίαν τάξιν εν όψει της έννοιας της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήτις πιθανόν να δημιουργή την εντύπωσιν ότι εκ του περιεχομένου της να παρακινεί τους πολίτας εις επανάσταση”.

Η απόφαση του αστικού δικαστηρίου δείχνει πρώτο ότι η άρχουσα αντιδραστική αστική τάξη τρέμει ακόμα και από τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και δεύτερο αποκαλύπτει τον ταξικό χαραχτήρα, της αστικής δικαιοσύνης και το ταξικό περιεχόμενο των αστικών νόμων.

Το πρώτο που θέλουμε να καταγγείλουμε σε σχέση με τα παραπάνω είναι ότι το αστικό δικαστήριο απαγορεύει, απορρίπτει όπως λέει, σαν τίτλο εφημερίδας τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ με βάση τον ΑΝ. 1998 “περί σημάτων” της 3/3-10-1939 της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά, ο οποίος τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε από το νόμο 3205/1955 της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης του Παπάγου.

Η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που αυτοδιαφημίζεται σαν “δημοκρατική” εφαρμόζει πέρα για πέρα φασιστικούς νόμους, όπως είναι ο παραπάνω. Εκτός απ’ αυτό, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει και η ίδια μια σειρά φασιστικούς νόμους που προορίζονται για να χτυπήσουν την ελεύθερη διάδοση των επαναστατικών ιδεών, να περιορίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προωθεί το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που άρχισε επί Νέας Δημοκρατίας και το οποίο έχει ήδη νωρίς επισημάνει και καταγγείλει η οργάνωσή μας.

Ένα άλλο ζήτημα που θέλουμε να θίξουμε είναι ότι ενώ η απορριπτική απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων έχει ημερομηνία 11.6.1982, κοινοποιείται στον πληρεξούσιο δικηγόρο στις 28.11.1983 δηλαδή 18 περίπου μήνες μετά την έκδοσή της.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί αυτή η καθυστέρηση της κοινοποίησης, ποιοι πολιτικοί λόγοι την επέβαλαν;

Υποθέτουμε ότι η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να δημιουργήσει τέτοια ζητήματα από τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής της (γιατί δεν θάβρισκε πρόσφορο έδαφος η δημαγωγία της) γι’ αυτό και ανέβαλε την κοινοποίηση της απαγόρευσης του τίτλου για αργότερα. Τώρα αφού πέτυχε πρώτα να περάσει την περιβόητη πολιτική της “εθνικής ομοψυχίας”, αποφασίζει να χτυπήσει τους κομμουνιστές.

Ακόμα θέλουμε να αναφέρουμε και το εξής: Στις 7 Οχτώβρη 1983 η μοναρχοφασιστική εφημερίδα ’’Συναγερμός” σε άρθρο της αναφερόμενο στην ΛΣΔ Αλβανίας ζητάει από την κυβέρνηση την απαγόρευση της εφημερίδας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, μιλώντας ανάμεσα στ’ άλλα αντιδραστικά που γράφει, για “παράσιτα πού μολύνουν το έθνος μας” και τέλος υποβάλλει ”προς κάθε αρμόδιο το ερώτημα: “πόσα φύλλα πουλάνε τα εν λόγω έντυπα για να μπορούν να εκδίδονται; Και αν όπως είναι φυσικό δεν βγαίνουν οικονομικά, τότε από πού χρηματοδοτούνται; (Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια κ. Κωστόπουλε;)” (“Συναγερμός” 7.10. 1983).

Οι συκοφαντίες των μοναρχοφασιστών ότι οι κομμουνιστές χρηματοδοτούνταν παλιότερα δήθεν από την Μόσχα του Στάλιν και τώρα από την ΛΣΔ Αλβανίας, μας αφήνουν εντελώς αδιάφορους γιατί ο ελληνικός λαός ποτέ δεν τις πίστευε και φυσικά ούτε και σήμερα τις πιστεύει.

Αυτό όμως που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι το δημοσίευμα του μοναρχοφασιστικού εντύπου γίνεται στις αρχές Οχτώβρη και μετά από δυο μήνες περίπου κοινοποιείται η απαγόρευση του τίτλου της εφημερίδας και γεννιέται το ερώτημα: εκτελεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τις εντολές των μοναρχοφασιστικών εντύπων;

Η απορριπτική απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων του τίτλου ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας σημαίνει σαφώς απαγόρευση της εφημερίδας μας, η οποία πρέπει να τονίσουμε δεν γίνεται απλώς λόγω του τίτλου αλλά πρώτα και κύρια από το επαναστατικό περιεχόμενό της, λόγω της επαναστατικής μαρξιστικής - λενινιστικής γραμμής της οργάνωσης. Γιατί αν η εφημερίδα, παρά τον τίτλο της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, προπαγάνδιζε την αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική θεωρία του “ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου” στο σοσιαλισμό, σίγουρα δεν θα δημιουργούνταν κανένα πρόβλημα.

Είναι γεγονός, ότι στην περίπτωση της οργάνωσής μας ο τίτλος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας ανταποκρίνεται πλέρια στο επαναστατικό της περιεχόμενο, στην επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή της οργάνωσης.

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) απορρίπτοντας το σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, κινέζικο, ευρωκομμουνισμό) και ακολουθώντας πιστά την επαναστατική διδασκαλία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν ταυτίζει το περιεχόμενο της έννοιας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, όπως και οι κλασσικοί του μαρξισμού, με τη βίαιη ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού, την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, την εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής -κομμουνιστικής κοινωνίας.

Υιοθετεί απόλυτα και υπερασπίζει με συνέπεια τη θέση των Μαρξ-Ένγκελς σύμφωνα με την οποία οι σκοποί των κομμουνιστών “μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα, με τη βίαιη ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος” (Μαρξ / Ένγκελς, Μανιφέστο Του Κομμουνιστικού Κόμματος, σελ. 65 - 66) δηλ. του σημερινού καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος καθώς και τη θέση του προγράμματος της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς σύμφωνα με την οποία ”η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική "κατάχτηση” της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο ... Η βία της κεφαλαιοκρατίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την ωμή βία του προλεταριάτου. Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι η βίαια ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, η καταστροφή της κεφαλαιοκρατικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο, κλπ.) και η αντικατάστασή της με νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας που είναι πρώτ απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών” (Πρόγραμμα και Καταστατικό της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, σελ. 38).

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) συνεχίζει σήμερα τις επαναστατικές παραδόσεις της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και του ένδοξου και ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ (1918 -1956) του Νίκου Ζαχαριάδη, το οποίο δεν έχει τίποτα το κοινό με τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα ”Κ”ΚΕ και ”Κ”ΚΕ εσ., που είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Την επαναστατική γραμμή της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, μετά την προδοσία των χρουτσωφικών και των άλλων ρεβιζιονιστών, τη συνεχίζει και την υπερασπίζει σήμερα μόνο το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον επιφανή, μεγάλο μαρξιστή - λενινιστή και δοκιμασμένο προλετάριο επαναστάτη σύντροφο Ενβέρ Χότζια.

Στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) συμφωνεί απόλυτα, χωρίς επιφυλάξεις με την μόνη σωστή υπάρχουσα σήμερα επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και των άλλων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, καθώς και με την επαναστατική προλεταριακή εξωτερική πολιτική της ΛΣΔ Αλβανίας. Θεωρεί την ΛΣΔ Αλβανίας, σαν την μόνη σήμερα γνήσια σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, τη θεωρεί σαν μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα των προλετάριων όλων των χωρών σαν το ακατάβλητο φρούριο και φάρο του σοσιαλισμού στον κόσμο, που δείχνει το δρόμο στο διεθνές προλεταριάτο για την απελευθέρωσή του από την καπιταλιστική σκλαβιά. Ακόμα η οργάνωσή μας στα πλαίσια του προλεταριακού διεθνισμού υπεράσπισε , υπερασπίζει και θα υπερασπίσει και στο μέλλον αταλάντευτα , σταθερά και με συνέπεια τη ΛΣΔ Αλβανίας από τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των ντόπιων και των “Βορειοηπειρωτών” φασιστών, των ιμπεριαλιστών και των σοσιαλιμπεριαλιστών, των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών.

Για την Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) ο τίτλος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας έχει ακόμα διαπαιδαγωγικό χαραχτήρα. Διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη της χώρας μας στο πνεύμα της επαναστατικής βίας,όπως το εννοούσε ο Λένιν: ”η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγισης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του ‘Ενγκελς” (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, σελ. 20).

Από τον επαναστατικό αυτό δρόμο δεν πρόκειται καμιά φασιστική τρομοκρατία και καμιά δύναμη να μας εκτρέφει.

Με το ίδιο πολιτικό επιχείρημα που το αστικό ταξικό δικαστήριο απαγορεύει τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, που σημαίνει και απαγόρευση της εφημερίδας μας, η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει παρά να απαγορεύσει και όλα τα έργα των κλασσικών του μαρξισμού Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν που και αυτά καλούν σε επανάσταση και θεμελιώνουν επιστημονικά το αναπόφευχτο της ανατροπής του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του με το σοσιαλισμό.

— Κάτω η φασιστική απαγόρευση της λέξης ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ σαν τίτλο της εφημερίδας

— Κάτω ο φασιστικός νόμος ΑΝ 1998/39 της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά και οι άλλοι φασιστικοί νόμοι παλιοί και νέοι

— Όχι στη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και στον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών

Αθήνα Δεκέμβρης 1983

Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

ΖΟΑΟ ΑΜΑΖΟΝΑΣ

Ρ. Σ. Τιράνων 9.2. 1986

Το περιοδικό "Ρούγκα ε Παρτίς", όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας δημοσίευσε στο τελευταίο του τεύχος το άρθρο με τίτλο "Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς" γραμμένο από τον Πρώτο Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας σύντροφο Ζοάο Αμαζόνα, με την ευκαιρία των 50χρονων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Πριντσίπιος", όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας,

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Τιράνων μετέδωσε περίληψη του άρθρου αυτού που αναδημοσιεύεται παρακάτω.

ΟΙ αποφάσεις που πάρθηκαν στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρεται μεταξύ άλλων στο άρθρο, οδήγησαν στην ιστορική Νίκη του προλεταριάτου επί των συγκεντρωμένων δυνάμεων της αντίδρασης που έχασαν την ελπίδα, εξασφάλισαν πολύτιμες επιτυχίες στο Διεθνές Εργατικό Κίνημα, που είχε σαν κύριο φρούριο τη Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν.

Παρ’ όλο που η σημερινή κατάσταση διαφέρει από την κατάσταση όταν συνήλθε το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι βασικές θέσεις της Έκθεσης του Δημητρώφ, που αποτελούν ποιοτικό βήμα στην έννοια του τρόπου εργασίας για τη νίκη του σοσιαλισμού, αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων που ασχολούνται με το δύσκολο καθήκον της ένωσης και της δραστηριοποίησης της εργατικής τάξης και των πλατιών μαζών σε κινητοποιήσεις ενάντια στην όλο και πιο άγρια καταπίεση, εκμετάλλευση και καταλήστευση εκ μέρους του ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών καθεστώτων.

Οι ρεβιζιονιστές, οι μαοϊκοί, οι τιτικοί, οι ευρωκομμουνιστές και οι θεωρητικοί της “αριστεράς” εκφράζουν μη σοβαρές έννοιες όσο αφορά το βασικό ντουκομέντο του συνεδρίου, το απορρίπτουν ξεκινώντας από τις θέσεις της δεξιάς ή "αριστεράς”, το ερμηνεύουν από ψεύτικη άποψη. Όλοι αυτοί υποστηρίζουν οπορτουνιστικές θέσεις που είναι μακριά από το πνεύμα του μαρξισμού - λενινισμού.

Τονίζοντας τη βαθιά ανάλυση που έκανε στο Συνέδριο ο Δημητρώφ στις δυνάμεις σε παγκόσμια κλίμακα ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του τονίζει, ότι ο Δημητρώφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα κλειδί για την αντιμετώπιση του φασισμού και για τη συντριβή του ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης και μια ορθή πολιτική του Ενωμένου Μετώπου.

Από την ίδρυσή της η Κομμουνιστική Διεθνής αγωνίζονταν για την ενότητα αυτή σαν βασικός όρος για την εκπλήρωση των επαναστατικών καθηκόντων. Μπροστά όμως στη φασιστική απειλή, της ανόδου του εργατικού κινήματος, χρειάζονταν η αναδιατύπωση πολλών ταχτικών ζητημάτων αναλύοντάς τα κατά νέο τρόπο σε σχέση με το Ενωμένο Μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία, με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και με μερικές άλλες μαζικές οργανώσεις, Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, τόνιζε ο Δημητρώφ, είναι η δημιουργία του Ενωμένου Μετώπου, η ύπαρξη ενότητας δράσης των εργατών σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε τομέα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα, σ’ όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από το κόμμα ή τις οργανώσεις που συμμετέχουν.

Σημαντικό μέρος της δράσης του προλεταριάτου, αναφέρεται στο άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, κατείχε ο αγώνας προς υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών που συγχωνεύονταν στον ίδιο τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Το Συνέδριο επέσυρε την προσοχή σχετικά με το πρόβλημα αυτό που ήταν στο κέντρο της προσοχής εκατομμυρίων ανθρώπων όλων των τάξεων και από των πιο διαφόρων πολιτικών τάσεων. Σε κάποιο βαθμό ο αγώνας αυτός χρησίμευε σαν σημείο αναφοράς για τον καθορισμό των στρατοπέδων των συμμαχικών δυνάμεων και των εχθρικών δυνάμεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δε δικαιολογούνταν το θέσιμο στην ίδια μοίρα μεταξύ των καθεστώτων που σέβονταν κάπως τις ελευθερίες και εκείνων που τις χτυπούσαν και τις σύντριβαν. Τη στιγμή αυτή, το ζήτημα δεν ήταν να διάλεγαν μεταξύ της αστικής δημοκρατίας και της προλεταριακής δημοκρατίας, αλλά μεταξύ της λευτεριάς και της αντεπαναστατικής τυρανίας. Οι προλετάριοι και οι μάζες ήταν ολότελα ενδιαφερόμενες να διατηρούνταν η δημοκρατία, αν και περιορισμένη, για να εξασφαλίζονταν ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα.

Αφού αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση όπου διεξήγαγε τις εργασίες το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το άρθρο τονίζει, ότι εμμένοντας αποφασιστικά στη στρατηγική του επαναστατικού κινήματος, χωρίς να απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας ο Δημητρώφ ανάπτυξε πλατιά και ελαστική ταχτική σύμφωνα με την κατάσταση της εποχής. Σχετικά με το ζήτημα της εξουσίας τόνιζε, ότι οι κομμουνιστές συνεχίζοντας να είναι ασυμβίβαστοι εχθροί της κάθε αστικής κυβέρνησης δε θα δίσταζαν, μπροστά στον αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, να υποστήριζαν μια κυβέρνηση του Ενωμένου Μετώπου που θα έκανε πραγματικότητα το πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου. Ο Δημητρώφ τόνιζε το ζήτημα της ενίσχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων που έπρεπε να αυξάνονταν όχι κατά περιορισμένο τρόπο, αλλά σαν αναγκαιότητα για να υπήρχε ένα μεγάλο κόμμα για την εκπλήρωση των καθηκόντων του Ενωμένου Μετώπου εναντία στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου.

Παράλληλα με την κοινή δράση με τη σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα έπρεπε να διεξάγουν μια ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία σαν ιδεολογία και πράξη συμβιβασμού με την αστική τάξη και ενάντια σε κάθε διείσδυση της ιδεολογίας αυτής στις κομμουνιστικές γραμμές.

Το 7ο Συνέδριο επέκρινε σκληρά τις στάσεις αυτές που ο Δημητρώφ τις χαραχτήρισε όχι πια σαν παιδική αρρώστια αλλά σαν “ριζωμένο ελάττωμα” που πρέπει να ξεριζωθεί στις κομμουνιστικές γραμμές. Η απόφαση του Συνεδρίου τις χαραχτήριζε σαν “σεχταρισμό αυταρέσκειας”, σαν “σεχταρισμό που ικανοποιείται με το στενό θεωρητικό του πνεύμα, με την απομόνωσή του από την πραγματική ζωή των μαζών, με τις απλοποιημένες μέθοδές του”.

Η Έκθεση του Δημητρώφ και η απόφαση του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρει σε συνέχεια το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, όχι μόνο καθόρισαν σωστά τα βασικά καθήκοντα της στιγμής εκείνης, αλλά προσέφεραν και πολύτιμη συμβολή για την αφομοίωση του Λενινισμού, σχεδίασαν με μεγάλη δύναμη τις πραγματικές και σωτήριες ιδέες του Βλαδιμίρ Ίλιτς Λένιν σχετικά με τη δράση των κομμουνιστών έχοντας σαν σκοπό το ξεπέρασμα των αναπόφευχτων εμποδίων του ταξικού αγώνα στην πορεία προς την επανάσταση και για να φτάσουν στο σοσιαλισμό.

Κατά το θέσιμο στη ζωή της πολιτικής που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Δημητρώφ και σαν αποτέλεσμα της επιτυχίας που σημειώθηκε στον αγώνα, τα κομμουνιστικά κόμματα μεγάλωσαν πολύ και μετατράπηκαν σε ισχυρό πολιτικό όπλο της εργατικής τάξης, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία, κυρίως η δεξιά πτέρυγά της, ήταν σε πτώση. Το συνδικαλιστικό κίνημα ενισχύθηκε σε διεθνή κλίμακα. Δημιουργήθηκαν ισχυρά συνδικαλιστικά κέντρα κάτω από την άμεση επίδραση των κομμουνιστών. Οι ιδέες του σοσιαλισμού απόχτησαν δύναμη και γόητρο.

Σε συνέχεια, αφού μιλάει για τα αποτελέσματα του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για τη νίκη των λαών επί του φασισμού και την μετατροπή των κομμουνιστικών κομμάτων σε ισχυρό όπλο της εργατικής τάξης, το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος” αναφέρεται στα ζίκ-ζάκ του διεθνούς εργατικού κινήματος και τη διάδοση του οπορτουνισμού ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έντεκα χρόνια ύστερα από τις επιτυχίες που σημειώθηκαν επί της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού στα τέλη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το εργατικό και επαναστατικό κίνημα μπήκε σε μια δύσκολη φάση. Ο ρεβιζιονισμός της δεξιάς, η ιδεολογική βάση του οποίου είναι η υπεράσπιση του καπιταλισμού και η εγκατάλειψη της ιδέας της επανάστασης και του σοσιαλιστικού δρόμου κέρδισε στη Σοβιετική Ένωση. Διαδόθηκε στον κόσμο θίγοντας σχεδόν όλα τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα, που μετατράπηκαν σε οργανώσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το προλεταριάτο έχασε σειρά μεγάλων σημαντικών επιτυχιών μεταξύ των οποίων το φρούριο της προλεταριακής επανάστασης, τη Σοβιετική Ένωση. Σε σημαντικό μέρος η επαναστατική προοπτική εξαφανίστηκε από τον πολιτικό ορίζοντα των μεγάλων μαζών του πληθυσμού του κόσμου

Αφού τονίζει την ατμόσφαιρα αποθάρρυνσης και έλλειψης ελπίδας που δημιούργησε η σοβαρή ήττα του εργατικού επαναστατικού κινήματος, πράγμα που είχε σαν συνέπεια τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό, ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του ξεσκεπάζει το σύγχρονο ρεβιζιονισμό που αποδίδει τα λεγόμενα “σφάλματα αριστεράς” της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη στάση της έναντι της σοσιαλδημοκρατίας. Στην πραχτική και τη θεωρία, τονίζει, οι ρεβιζιονιστές απέρριψαν την πολιτική της πάλης των τάξεων που αποτελεί τη βάση του ιστορικού υλισμού και πέρασαν στο στρατόπεδο της σοσιαλδημοκρατίας, της ταξικής συνεργασίας του προλεταριάτου με την αστική τάξη, δέχτηκαν το λεγόμενο “ειρηνικό δρόμο” της επανάστασης.

Κατ’ αναντίρρητο τρόπο σε μερικές περιπτώσεις είναι παραδεχτό το Ενωμένο Μέτωπο με τους πιο προωθημένους τομείς της σοσιαλδημοκρατίας όπως πρότεινε το 7ο Συνέδριο. Η προσωρινή όμως αυτή συμμαχία δε μπορεί να μετατραπεί σε μόνιμη συμμαχία και ούτε να επισκιαστεί η ιδεολογική πάλη που είναι η μόνιμη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό.

Από την άλλη οι θεωρητικοί της “αριστεράς” επιτίθενται ενάντια στο 7ο Συνέδριο παίρνοντας σα βάση την ερμηνεία που έδωσαν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς. Ανίκανοι να εννοήσουν το πραγματικό περιεχόμενο του συνεδρίου αυτού, χαραχτηρίζουν τα κύρια αποτελέσματά του σαν “δεξιά”. Οι κριτικές τους είναι γελοίες. Σαν “επιχείρημα” τονίζουν ότι στην Έκθεση του Δημητρώφ δεν αναφέρεται τίποτα για την επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος. Φαίνεται καθαρά, ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν καθόλου τις λενινιστικές θέσεις που ανάλυσε ο Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με το σημαντικό ζήτημα των μορφών της ανάπτυξης της επανάστασης, της μεταβατικής μορφής ή της προσέγγισης της προλεταριακής επανάστασης.

Αφού καταδικάζει τις ψεύτικες μέθοδες που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς ή της “αριστεράς” στον καθορισμό των καθηκόντων και αφού τονίζει την αναγκαιότητα για το γνώρισμα της κατάστασης το άρθρο του ’’Πριντσίπιος” τονίζει, ότι εάν δεν ληφθούν υπόψη οι αλλαγές που παρατηρούνται στον αντιφατικό δρόμο της ιστορικής ανάπτυξης από όπου απορρέουν τα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος γίνονται πολλά σφάλματα. Μια ορθή θέση εφαρμοσμένη στη ζωή κατά μηχανικό τρόπο, υποτιμώντας τις αλλαγές που είχε η κατάσταση, εκφυλίζεται γενικά σε δόγμα. Η πραγματικότητα είναι, ότι η πολίτικο - κοινωνική κατάσταση αλλάζει συνεχώς λόγω του ταξικού αγώνα και της διαδικασίας της αντιφατικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δικαιολογημένα ο Δημητρώφ τόνιζε, ότι ”δε θα είμαστε πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές, αντάξιοι μαθητές των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν εάν δεν α λ λ ά ζ α μ ε κατά κατάλληλο τρόπο την πολιτική και την ταχτική μας σύμφωνα με την κατάσταση που αλλάζει και την πρόοδο που σημειώνεται στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα”.

Οι δεξιοί οπορτουνιστές αναθεωρούν το μαρξισμό - λενινισμό, αναθεώρηση που οδηγεί σε αστικές αντιλήψεις υπό τη μορφή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Οι αριστεροί οπορτουνιστές αυτοαποκαλούμενοι “αδιάλλαχτοι υπερασπιστές των αρχών, αναθεωρούν και την επαναστατική κοσμοθεωρία μετατρέποντάς την σε κάτι ασυνεπές και άκαρπο που έχει πολλά κοινά σημεία με τις τροτσκιστικές στερεότυπες φόρμουλες. Μη παίρνοντας απάντηση για την απομόνωση στην οποία βρίσκονται, για τις αδύνατες σχέσεις με τις μάζες και την ελάχιστη οργάνωσή τους, κόμματα ή μικρές ομάδες που δεν αυξάνουν αριθμητικά ζητούν την εξήγηση για τις δυσκολίες τους στον αφηρημένο τομέα της κοινής πολιτικής κερδοσκοπίας, τη ζητούν στο παρελθόν και όχι στο παρόν, ενώ στην πραγματικότητα τις αιτίες των εμποδίων στα οποία προσκρούουν πρέπει να τις ζητήσουν στην πραχτική τους δραστηριότητα και τον πολιτικό τους προσανατολισμό.

Για να ξεσκεπαστούν οι οπορτουνιστές της δεξιάς και αριστεράς, καταλήγει το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, η θεωρητική πάλη στενά συνδεδεμένη με την πραχτική δραστηριότητα παίρνει σημασία πρωταρχικής αξίας. Η πάλη αυτή εξοπλίζει τη ζωντανή πείρα με την επεξεργασία της εγγυημένης νικηφόρας γραμμής. Όσο περισσότερο βαθαίνει η πάλη αυτή έχοντας στους κόλπους της κολοσιαίες μάζες ανθρώπων τόσο γρηγορότερα θαρθεί η μοιραία μέρα για τον καπιταλισμό.

Εφημερίδα “Επανάσταση”, Μάρτης 1986, σελ. 4

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΣΕ

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, ΘΑΡΡΑΛΕΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ, ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ

Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς της εφημερίδας.

Με τον τίτλο: "Ό Μυστικός δεσμώτης του ΚΚΣΕ...", η "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" στις 9.12.1990 δημοσίευε εκτεταμένο άρθρο, στηριζόμενη σε προηγούμενο δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας, της "Τιουμένσκαγια Ιζβέστια" (Τιουμένικες Ειδήσεις) που πρώτη, με υπόδειξη της Μόσχας, δημοσίεψε άρθρο του αντισυνταγματάρχη της KGB Πετρούσκιν για την αυτοκτονία... του Νίκου Ζαχαριάδη. Το έναυσμα δόθηκε από το ρεβιζιονιστικό χαλκείο του Κρεμλίνου.

Για τον αστικό τύπο που περνάει αγιάτρευτη κρίση, αυτή η "είδηση" ήταν θεόπεμτο δώρο, και μη μας πούνε πως ταξίδεψαν μεσοχείμωνα στη Βόρεια Σιβηρία με τους 50 βαθμούς θερμοκρασία κάτω από το μηδέν, γιατί άξαφνα τους πήρε ο πόνος να ερευνήσουν σε βάθος τα αίτια της παράνομης κράτησης και της στυγερής δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη!!! Αν ναι, τότε γιατί δεν το έκαναν αυτό έντεκα ολόκληρα χρόνια από το 1962; Άρπαξαν λοιπόν το κελεπούρι στον αέρα, το σουλούπωσαν στα μέτρα τους, σκάρωσαν και τερατώδη τίτλο: "Η αυτοκτονία του Ν. Ζαχαριάδη", και άρχισε η γνωστή ακατάσχετη... ανούσια φλυαρία, στοχεύοντας σε δυο κατευθύνσεις: Πρώτο, στον εξευμενισμό και προβολή της "αναδόμησης" και του πατενταρισμένου αντικομμουνιστή Γκορμπατσόφ. Και δεύτερο, στην αύξηση της κυκλοφορίας των εντύπων τους, "αρπάζοντας" τα κατοστάρικα των μεροκαματιάρηδων, τα οποία σε συνέχεια, αφού μετατρέπουν σε ολοστρόγκυλα εκατομμύρια, ρέουν στις τσέπες των μεγαλοεκδοτών.

Αλλά δεν είναι μόνο οι αστικές εφημερίδες, που ανεπίτρεπτα επεμβαίνουν στα εσωκομματικά μας ζητήματα και βάναυσα κακοποιούν και παραμορφώνουν την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ και του εκλεγμένου αρχηγού του που έμεινε πιστός στην ιδέα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, στην ιερή υπόθεση της εργατικής τάξης. Είναι και οι εξ αγχιστείας "συγγενείς" τους ο "Ριζοσπάστης", η θλιμένη "γεροντοκόρη" "Αυγή" και φυσικά τα δυο ρεβιζιονιστικά ΚΚ-παγίδες, ο ΣΥΝ και τα άλλα υποπροϊόντα τους, που άψογα στοιχίζονται με την αστική τάξη και τα μέσα προπαγάνδα τους, στην προσπάθεια τους να δυσφημίσουν την επαναστατική πολιτική του παλιού ΚΚΕ, να συγκαλύψουν την προδοσία τους για την τεχνητή κρίση, την πολυδιάσπαση και τη διάλυση , το 1957, τόσο του κόμματος της Εργατικής Τάξης όσο και ολόκληρου του αριστερού κινήματος, της ΕΔΑ, κλπ. και να αποφύγουν τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την άγρια δολοφονία του εκλεγμένου ΓΓ, της ΚΕ του ΚΚΕ σύντροφου Νίκου Ζαχαριάδη. Γι' αυτό 35 ολόκληρα χρόνια κρύβουν από τα μέλη τους και το λαό την αλήθεια.

Ακόμα και τέτοια δημοσιεύματα, φιλικών σ' αυτούς εντύπων, σαν αυτό της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" με την τόση άγνοια, ασάφειες και παραποιήσεις των γεγονότων δεν τόλμησαν μέχρι σήμερα να το δημοσιέψουν ολόκληρο, όπως έχει, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως και μέσα από αυτό το "νεφέλωμα" ξεπηδάνε και κάποιες τσεκουράτες αλήθειες που καίνε τους σοβιετικούς και έλληνες οπορτουνιστές - συνθηκολόγους, την ύπουλη αυτή εφεδρεία της αστικής τάξης.

Ξεχνάνε όμως οι παραπάνω "σύντροφοι", ότι οι έλληνες κομμουνιστές δεν είναι ούτε σοβιετικοί, ούτε πολωνοί, ούτε βούλγαροι "κομμουνιστές", αλλά ιδεολόγοι επαναστάτες και μοιάζουν πολύ με τον αδάμαστο αρχηγό τους. Δεν φοβούνται και δεν υποτάσσονται στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό. Αντίθετα από το 1956 αντιστέκονται μαζικά, τον ξεμασκαρεύουν και οργανωμένα τον αντιπαλεύουν. Κι αυτό γιατί στηριζόμαστε στο δίκαιο, στην αλήθεια, "Σωστή πολιτική", λέει ο Λένιν, "είναι η αληθινή πολιτική", την οποία τρέμουν οι αναθεωρητές "συντηρητικοί" και "ανανεωτικοί".

Δίνουμε σήμερα σε πιστή μετάφραση το άρθρο της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα". Και οι εργάτες, οι αδικημένοι, οι σύντροφοι, όσοι θέλουν να ξαναγεννηθεί από τη στάχτη του το παλιό, μα πάντα νέο ΚΚΕ, ο μόνος συνεπής υπερασπιστής των συμφερόντων τους Ας βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.

Η μόνη "επέμβασή" μας στο άρθρο είναι να κάνουμε ορισμένες διευκρινίσεις και επεξηγήσεις τις οποίες ίσως από άγνοια αποσιωπάει ή παραποιεί ο ανταποκριτής της κ. Φ. Σίζιϊ.

***

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΣΕ

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ "ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ"

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

Η πολιτική τους στέρησε τα παιδικά τους χρόνια. Και τους αφαίρεσε την Πατρίδα. Η πολιτική τους έκλεψε τα ονοματεπώνυμα. Ο Αλέξης¹ (Ιωσήφ) έγραφε στη μάνα του γράμματα στη φυλακή "άλλης χώρας". Η Όλγα* συναντήθηκε με τον πατέρα της ύστερα από επίσημη άδεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ μια μοναδική φορά στη ζωή της. Τον 13χρονο Παύλο³ (Κόρο) κρυφά τον έστειλαν στην Ελλάδα στο ΔΣΕ όπου και τραυματίστηκε. Τους έκαναν σωματική έρευνα. Τους ανέκριναν⁴. Αυτά ήταν όχι μόνο τόσο παιδιά παράνομων κομμουνιστών, όσο παιδιά της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ⁵. Ήταν ιδιόμορφα παιδιά, χωρίς παιδική ηλικία. Αυτά υποθέτω, νωρίτερα από κάθε άλλον συνομήλικό τους γνώρισαν τι θα πει υποκρισία.

Ίσως γι' αυτό, κάποια στιγμή λυπημένος ο θρυλικός πατέρας τους παρατήρησε: "Υπάρχει ένα βρώμικο πράγμα στη ζωή - η πολιτική". Ο Νίκος Ζαχαριάδης ο ίδιος ανήκε μόνο στην πολιτική. Ολοκληρωτικά. Και η πολιτική τον πλήρωσε με το παραπάνω. Εθελοντικά αρνήθηκε όλες τις απολαύσεις της ζωής - εκτός από την ιδέα της οικοδόμησης του κομμουνισμού.

Πρώην Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, επιφανής παράγοντας της Κομμουνιστικής Διεθνούς πιστός συναγωνιστής του Στάλιν. Ο άνθρωπος που έπαιξε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην νεότατη ιστορία της Ελλάδας αλλά και στο διεθνές κίνημα. Ο Νίκος Ζαχαριάδης αργά πέθαινε στον Τιουμένικο Βορρά, στο Σούργκουτ, εγκατελειμένος σε μια ξύλινη συνοικία. Κάτω από την άγρυπνη παρακολούθηση της τοπικής KGB⁶ Νο 1, που βρίσκονταν δίπλα στο σπίτι.

Ο Νίκος Ζαχαρώδης πέρασε από τα βασανιστήρια της Γκεστάπο, τα στρατόπεδα των ναζιστών, τις φυλακές της πατρίδας του⁷. Στάθηκε τιμητική φρουρά στη σωρό του Στάλιν. Παραβρέθηκε στην κηδεία του Λένιν το 1924.

Με το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη πολεμούσαν και πέθαιναν οι έλληνες πατριώτες Στην αρχή ενάντια στους ντόπιους διχτάτορες και αργότερα ενάντια στους φασίστες επιδρομείς.

Είναι υπόθεση των ιστορικών να ερευνήσουν τις αιτίες της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1949. Όμως όπως θυμάται ο Παύλος το 1946 στην Αθήνα συγκεντρώνονταν πάνω από 200 χιλιάδες λαού. Σήμερα από ορισμένους ερμηνεύονται διαφορετικά αυτά τα γεγονότα του σαραντάχρονου παρελθόντος Όμως το γεγονός που παραμένει είναι ότι, ο ,Νίκος Ζαχαριάδης από το βήμα του 19ου Συνεδρίου του ΚΚ(μπ) της ΕΣΣΔ το 1952, με οργή στιγμάτισε την προδοτική κλίκα του Τίτο.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς·του 1950, ο Στάλιν κάλεσε το Νίκο Ζαχαριάδη στο εξοχικό σπίτι στην Πιτσούντα⁸, εκεί ο Στάλιν καθησύχαζε τον πιστό σύντροφό του: " Ότι η ήττα του ΔΣΕ είναι προσωρινή. Ότι οι έλληνες κομμουνιστές οπωσδήποτε θα νικήσουν. Μόνο λίγο αργότερα".

Επιστρέφοντας ο Νίκος Ζαχαρώδης από την Πιτσούντα έδωσε στη γυναίκα του ένα μεγάλο αχλάδι: "Ορίστε είναι από τον ίδιο τον Στάλιν"⁹.

Όμως ο Στάλιν πέθανε. Τον Ζαχαριάδη στην πατρίδα του τον είχαν καταδικάσει ερήμην σε θάνατο...

Στο ΚΚΕ, ανάμεσα σε πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες¹⁰ που ζούσαν στην ΕΣΣΔ άρχισαν διαφωνίες καυγάδες υποψίες κατηγορίες. Αναμφίβολα όχι χωρίς την υποκίνηση και βοήθεια των σοβιετικών κομμουνιστών. Το Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ πήρε μια απόφαση "για την κατάσταση στην Κ.Ο. των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης"¹¹. Και οι έλληνες άρχισαν να εκπληρώνουν τις οδηγίες του "μεγάλου αδελφού κόμματος". Η πίεση αποδείχθηκε σκληρή. Αφού οι "φιλοξενούμενοι" αποτάνθηκαν για βοήθεια στον Α' Γραμματέα του ΚΚ Ουζμπεκιστάν Μουχιντίνοφ¹².

Αργότερα ορισμένα μέλη του κόμματος παρουσίασαν τον Ζαχαριάδη σαν υπεύθυνο για τα λάθη. Μια Διεθνή Επιτροπή¹³ με την αιγίδα του ΚΚΣΕ γενίκευσε τις κατηγορίες κατά του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ. Το 1956 συνήλθε μια ολομέλεια της ΚΕ του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος και καθαίρεσαν το Νίκο Ζαχαριάδη από τα καθοδηγητικά πόστα, χαρακτηρίζοντάς τον προδότη για τον αγώνα κατά των άγγλων καταχτητών¹⁴.

-              Μπορείς να παραμείνεις μέλος της ΚΕ - του πρότειναν συγκαταβατικά και μεγαλόψυχα...

-              "Οι προδότες δεν μπορεί να είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ" - τους δήλωσε ο περήφανος Νίκος

Τον διέγραψαν από το κόμμα. Και από τότε εξαφανίστηκε από τη Μόσχα.

... Ο νέος διευθυντής του Δασικού Συνεταιρισμού "Ρώσικος" - της επαρχίας Μποροβιτσί του νομού Νόβγκοροντ- Νικολάϊ Νικολάγεβιτς Νικολάεφ αγαπήθηκε αμέσως από τους εργάτες και τους συνεργάτες του. Ήξερε να δουλεύει με τους ανθρώπους. Κατείχε θαυμάσια τη ρούσικη γλώσσα γι' αυτό και δεν υποψιάζονταν. ότι ο διευθυντής τους ήταν¹⁵ ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Ώσπου μια μέρα πολλοί κατάλαβαν την αλήθεια και ένιωσαν μια ευχάριστη έκπληξη: Όταν ο Νικολάγεφ συνδέθηκε απευθείας τηλεφωνικά με τον αρμόδιο Υπουργό στη Μόσχα, όταν χρειάστηκε να υπερασπιστεί δυο εργάτες Τότε κατάλαβαν πως ο Νίκος δεν ήταν ένας απλός Διευθυντής.

Μαζί με το Νίκο μεγάλωνε και ο μικρότερος γιός του Αλέξης Ακριβέστερα - Ιωσήφ. Αργότερα, ο γιός συνειδητοποιώντας όλο το βάρος των εγκλημάτων του ανθρώπου, προς τιμή του οποίου τον ονόμασαν, ουσιαστικά θα αρνηθεί το "κακούργο"¹⁶ όνομα.

... Πατέρας και γιός Νικολάγεφ ασχολούνταν πολύ με τα βιβλία. Ο μεγάλος Νικολάγεφ, σαν άτομο χωρίς υπηκοότητα¹⁷, χωρίς πατρίδα, βρίσκονταν πάντα κάτω από την άγρυπνη παρακολούθηση της KGB. Πως ζούσε ο μικρός Νικολάγεφ, που η μάνα του, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βρίσκονταν κρατούμενη στις ελληνικές φυλακές;

Ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλέξη, ο Παύλος Νικολάγεβιτς Αντώνοφ (Αντώνοφ - αυθαίρετο επίθετο που του δώσαν οι ρουμάνοι), σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Μόσχας. Μετά τη διαγραφή του πατέρα του από το ΚΚΕ, το 1957, βρέθηκε στο δρόμο. Κι αυτός χωρίς υπηκοότητα και σπίτι, τον βοήθησε η Φουρτσέβα, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ, και σ' αυτό βοήθησε μια ομαδική φωτογραφία που φαίνονταν και ο Παύλος δίπλα στη Φουρτσέβα. Ήταν ακόμα τότε 1950 που ο πατέρας του μόλις είχε επιστρέφει από την επίσκεψή του στο Στάλιν στην Πιτσούντα¹⁸. Με δυο λόγια, δώσανε στο νεαρό ζευγάρι, ένα δωμάτιο 9τμ.

Το 1962 ο Ζαχαριάδης - Νικολάγεφ κατάλαβε, ότι "προσωρινή εξορία του" στο Μποροβιτσί, ήταν μόνιμη και ισόβια. Επαναστάτησε, θέλησε να του δώσουν την πραγματική του ταυτότητα:

Νίκος Ζαχαριάδης.Το Μάη του 1962 πήγε στη Μόσχα στην Ελληνική Πρεσβεία ζητώντας διαβατήριο για την Ελλάδα.

-              Πρέσβης: Γνωρίζετε ότι σας έχουν καταδικάσει σε θάνατο...

-              Νίκος Ζαχαριάδης: Το γνωρίζω, είμαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου και μπροστά στο δικαστήριο...¹⁹

Ήρθε η άρνηση από την Αθήνα. Για τον Ζαχαριάδη δεν ίσχυε το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα. Όλο κι όλο ήταν ένας Νικολάγεφ Νικολάι Νικολάγεβιτς ένας άνθρωπος με ταυτότητα προσωρινής παραμονής.

Η ανυπακοή του να εγκαταλείψει τον τόπο εξορίας δυσαρέστησε την ΚΕ του ΚΚΣΕ. Ήταν η εποχή της εξομάλυνσης των σχέσεων με τον Μπροζ Τίτο και της αντισταλινικής υστερίας.²⁰

Τον Νικολάγεφ τον χώρισαν από τον γιό του Αλέξη και κατεπείγον τον έστειλαν στο Σουργκούτ²¹. Υπολογίζοντας ο Τιουμενικός Βορράς να λυγίσει τον υπέρμετρα θαρραλέο Έλληνα.

Τον τοποθέτησαν στη δουλιά. Πολύ ευχάριστο. Αυτή την ικανοποίηση δεν του τη στέρησαν. Για ένα διάστημα ο αγαπημένος του γιός Αλέξης ή Ιωσήφ δεν μπορούσε να τον επισκευθεί. Το γιό του τον έστειλαν στη Στρατιωτική Σχολή Σούβοροφ, όσο γίνεται μακρύτερα από τον πατέρα του. Αρχίζει τώρα τη "μάχη" ο μεγαλύτερος αδελφός ο Παύλος ή Κύρος που την εποχή αυτή ήταν δημοσιογράφος. Ήξερε καλά να γράφει. Μετά την πρώτη απεργία πείνας του πατέρα του το 1966 έγραφε επανηλειμένα στους Μπρέζνιεφ, Κοσίγκιν και Ποτγκόρνιϊ. Το 1977 μετά τη δεύτερη απεργία πείνας διαρκείας ο Πάβελ Αντώνοφ έγραφε: "...Σύντροφοι από το τμήμα Διεθνών Υποθέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ δήλωσαν, ότι τον αδελφό μου δεν τον άφησε να πάει στο Σουργκούτ ο διευθυντής της Σχολής αυτός δεν επέτρεψε. Αρνήθηκαν στον πατέρα, την τελευταία του ίσως επιθυμία της ζωής του, να δει το γιο του. Μιλώντας για τελευταία επιθυμία δεν προσπαθώ καθόλου να υπερβάλω. Εγώ μόλις τώρα επέστρεψα από το Σουργκούτ - ο οργανισμός του πατέρα μας κλονίστηκε από την περσινή απεργία πείνας και γρήγορα χειροτερεύει. Η αδύνατη καρδιά του μπορεί να σταματήσει σε κάθε λεπτό, αφού δεν τρώει, ήδη 18η μέρα..."

Ο Ζαχαριάδης με δυσκολία αναγνώρισε το μεγαλύτερο γιό του. Μετά την ένεση γλυκόζης που του κάνανε οι γιατροί, χωρίς ο Νίκος να αισθάνεται. Συνήλθε, κρέμασε το κυνηγητικό του όπλο στο κρεβάτι και σιγανά πρόσφερε στο γιό του: "Εάν ξανάρθει ο γιατρός - εγώ θα αυτοπυροβοληθώ..."²².

Δεν τον ξαναεπισκέφθηκαν γιατροί. Μόνο τα παιδιά του έρχονταν κι αυτά με δυσκολία. Τον Αλέξη αρκετές φορές τον συνέλαβαν στο αεροδρόμιο της Μόσχας.

Μια φορά με τη δικαιολογία ότι έμοιαζε με κάποιον εγκληματία. Μετά τον ερεύνησαν εξονυχιστικά.²³

Η κόρη του Όλγα, από την Τσεχοσλοβακία, επισκέφτηκε τον πατέρα της μόνο μια φορά. Μοναδική φορά στη ζωή της είδε τον βασανισμένο μα ακατάβλητο, αδάμαστο πατέρα της Κι αυτό στις προσπάθειες και την επιμονή του μεγαλύτερου αδελφού της Παύλου. Την Όλγα, με τσεχοσλοβάκικη υπηκοότητα, κατά την επιστροφή της την κράτησαν τα όργανα της KGB, την έγδυσαν τελείως και την έκαναν εξονυχιστική έρευνα. Της βρήκαν ένα γράμμα για τους έλληνες κομμουνιστές..

Αμέσως κάλεσαν τον Παύλο στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ και αυστηρά τον παρατήρησαν: Εσείς φταίτε. Μας δώσατε το λόγο ότι οι επισκέπτες δεν θα μεταφέρουν τίποτα. Θα σας διώξουμε από τη Μόσχα.

Από την άλλη μεριά ο Νίκος Ζαχαριάδης επέμεινε να φύγει απ' την εξορία. Δραπέτευε. Τον έπιαναν και σαν κλέφτη συνοδεία τον έφερναν πίσω σπίτι. Ποιό σπίτι; Ο Ζαχαριάδης απαιτούσε να του δοθεί ο τίτλος του πολιτικού πρόσφυγα. Και το 1970 πέτυχε την πρώτη νίκη. Του επιστράφηκε το πραγματικό του όνομα και επίθετο.²⁴

Επέτρεψαν να τον επισκέπτονται ορισμένοι, πολύ λίγοι σύντροφοι. Από την ΚΕ του ΚΚΣΕ του κάνανε πολύ καθοριστική πρόταση, όπως εάν σταματήσει την πολιτική του δραστηριότητα, θα του δώσουν τη δυνατότητα να μεταφερθεί στις νότιες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης²⁵

Γιατί η ΚΕ του ΚΚΣΕ έβαζε τέτοιους όρους; Τι τους ένοιαζαν οι πολιτικές πεποιθήσεις του καθαιρεμένου έλληνα Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ; Όλα αυτά αποτελούν αινίγματα.²⁶

Αν ο Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε παλιός δυνατός και ακατάβλητος δυνατός και μάλιστα στις συνθήκες της εξορίας στη Σιβηρία. Αδάμαστος ακόμα και σε συνθήκες του Δεσμώτη του ΚΚΣΕ.²⁷

Τον Ιούλη του 1973 τελευταία φορά συναντήθηκε με τον αγαπημένο του ,γιο Αλέξη - Ιωσήφ. Με την ευκαιρία αναφέρω ότι ο Αλέξης μέχρι το 1980 ήταν άτομο χωρίς ταυτότητα. Ο πατέρας του τον παρακάλεσε να δώσει στη μάνα του (όχι στη γυναίκα του, σημ. μεταφ.), ένα γράμμα, να το δώσει όμως μετά την 1η Αυγούστου. Ένα γράμμα διαθήκη²⁸. Την 1η Αυγούστου απαγχονίστηκε.

"...Υπάρχει ένα βρώμικο πράγμα στη ζωή - η πολιτική". Τους προειδοποίησε - αν δεν του επιτρέψουν να φύγει στην πατρίδα του θα έβαζε τέρμα στη ζωή του²⁹... Η Σοβιετική Ένωση γι αυτόν δεν ήταν ποτέ πατρίδα του³⁰.

Παρακάλεσε να μεταφέρουν τα λείψανά του στην Ελλάδα³⁰ Τώρα τα παιδιά του θέλουν να εκπληρώσουν αυτή τη θέληση του πατέρα τους.

"Κομσομόλσκαγια Πράβντα"

Κυριακή, 9 Νοέμβρη 1990

Φ. Σίζιϊ

(Του ανταποκριτή μας)

***

ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

Ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε τρία παιδιά. Τον Κύρο και την Όλγα από την πρώτη του γυναίκα την Τσέχα Μαρία Νοβάκοβκ, και τον Ιωσήφ από την Κουκούλου.

1)            Αλέξης, ο ίδιος Ιωσήφ γεννήθηκε το 1950. Τον ονόμασαν Ιωσήφ προς τιμή του Ιωσήφ Στάλιν.

2)            Όλγα Ζαχαριάδη, τώρα Ντουριτσιόβα - Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Πράγα το 1947.

3)            Παύλος, ο ίδιος Κύρος, γεννήθηκε το 1937. Το όνομα Κύρος του δώθηκε προς τιμή του συμφοιτητή και φίλου του Νίκου, εξέχοντα κομματικού παράγοντα του ΚΚΣΕ, Γραμματέα της Κ.Ο. του Λένινγκραντ Σ.Μ.Κύροφ που δολοφονήθηκε από την αντεπαναστατική, τρομοκρατική, τροτσκιστική ομάδα το 1934.

4)            Οι ανακρίσεις και οι έρευνες από τους Καγκεμπίτες ήταν χιτλεροφασιστικού τύπου και αποσκοπούσαν στην ταπείνωση και τον εκφοβισμό.

5)            ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ: Κομμουνιστίτσεσκαγια Ιντερνατσιονάλ-Κομμουνιστική Διεθνής

6)            KGB, Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας

7)            Ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε στις φυλακές και εξορίες συνολικά 26 χρόνια. Από αυτά: 5 στην Ελλάδα, 4 στο Νταχάου και 17 (1956 - 1973) στη Σοβιετική Ένωση. Έξη στο_ Μποροβι τσί και δυο στο Σουργκούτ, από τους αντισταλινικούς "κομμουνιστές" με περισσότερη... δημοκρατία!!!

8)            Πιτσούντα: Το αρχαίο ελληνικό θείο. Ένα από τα θέρετρα για τους εργαζόμενους στη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ και το εξοχικό σπίτι του Στάλιν και άλλων ανώτατων στελεχών. Σ' αυτό την Πρωτοχρονιά του 1950 ο Στάλιν κάλεσε το Νίκο Ζαχαριάδη για γεύμα και συνεργασία. Ο Στάλιν σπάνια προέβαινε σε τέτοιες ενέργειες Ο σ. Νίκος αποτελούσε εξαίρεση. Τον εκτιμούσε αφάνταστα για το θάρρος την εξυπνάδα του και την απλότητά του, γι' αυτό τον καλούσε συχνά για φαγητό και συζήτηση, πράγμα που δεν έκανε ούτε για τους πολύ στενούς του συνεργάτες.

9)            Το περιβόητο αχλάδι. Πάνω στη συζήτηση για τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ, ο Στάλιν μίλησε αυτοκριτικά. Συμφώνησε απόλυτα με τη θέση της ΚΕ του ΚΚΕ, χαραχτηρίζοντάς την προσωρινή. Κάποια στιγμή πρόσφερε στο Νίκο ένα μεγάλο αχλάδι, με τη συμβολική έννοια, ότι πίσω έχει το αχλάδι το κοτσάνι. Εδώ ο Στάλιν υποσχέθηκε στο σ. Ζαχαριάδη ολόπλευρη βοήθεια στην επόμενη φάση του αγώνα μας που ωρίμαζε το 1951 - 1953 με τον πόλεμο στην Κορέα. Αυτό που οι εχθροί του σοσιαλισμού το ονόμαζαν πανικόβλητοι: Τρίτο γύρο.

10)          Δεν ήταν πολλοί, όπως αφήνει να νοηθεί ο ανταποκριτής παρά μια δράκα κάπου 300 - 500 όλοι κι όλοι φραξιονιστές - πράκτορες των σοβιετικών αναθεωρητών στο ΚΚΕ.

11)          Πρόκειται για την απόφαση του Προεδρείου του ΚΚΣΕ Σούσλοφ κ.α. μετά το μίνι αποτυχημένο πογκρόμ στις 9.9.1955, όπου αναγνώριζαν το Νίκο Ζαχαριάδη σαν ΓΓ του ΚΚΕ και τον εξουσιοδοτούσαν εν λευκώ να χειριστεί το κομματικό ζήτημα της ΚΟΤ. Μια απόφαση που, με μυστική υπόδειξη του Χρουστσιόφ, ο Π. Δημητρίου. με τους φραξιονιστές του σαμποτάρισαν, για να πραγματοποιήσουν το Μάρτη του 1956 το πραξικόπημα στο ΚΚΕ και να το διαλύσουν.

12)          Μουχιντίνοφ: Στο κόμμα μπήκε το 1942. Τον ανάδειξε ραγδαία ο Χρουστσιόφ. Ως τελευταία παρακολουθούσε κοκορομαχίες στο παζάρι της παλιάς Τασκένδης. Αντισταλινικός φραξιονιστής εχθρός του επαναστατικού ΚΚΕ. Διαφθαρμένο επικείμενο. Καθαιρέθηκε αργότερα για ανάμιξη σε μαύρη αγορά διαμαντιών στις Ινδίες.

13)          Δεν ήταν Διεθνή Επιτροπή, αλλά διορισμένα στελέχη από υποταχτικές ηγεσίες έξη "αδελφών" κομμάτων: ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Τσεχοσλοβακίας. Αυθαίρετα αποκλείστηκαν τα ΚΚ Κίνας, Β. Κορέας, Αλβανίας Αν. Γερμανίας κ.α. που αποτελούσαν το Γραφείο Πληροφοριών, στη Διεθνή Επιτροπή.

14)          Εννοεί το δεύτερο ένοπλο αγώνα, το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

15)          Διευθυντής Κρατικού Δασικού Συνεταιρισμού. Οι εξόριστοι στη Σιβηρία και το Καρακαλπάκι με πρόταση των συντρόφων Σάββα Παλαί και Γιάννη Βλαμόπουλου, για λόγους συνομωτικότητας τον αναφέραμε σαν "δασοφύλακα".

16)          Είναι κατάφορο ψέμμα, ότι το όνομά του από Ιωσήφ σε Αλέξη το άλλαξε ο ίδιος. Τα ονοματεπώνυμα των Ζαχαριάδη τα άλλαξαν οι Πανομαριόφ, Κουουσίνεν, η KGB μετά το 1956, για να μην γνωρίζουν οι σοβιετικοί ποιοί είναι και να κοπούν οι συνδέσεις με τους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης. Απόδειξη ότι και η Φούρτσεβα αναγνώρισε τον Κύρο από τη φωτογραφία. Ο Νίκος πάντα τον φώναζε Σήφη. Όταν το 1974 συναντήθηκα στην Πράγα με την Όλγα και τη μητέρα της τους έλεγαν Γιόσα - Ιωσήφ και Κύρο.

17)          Με καφέ ή πράσινη ταυτότητα, σαν αυτές που έδιναν σε αποφυλακισμέ νους ή εκτοπισμένους εγκληματίες, κακούργους, κλέφτες, αλήτες, κ.α, με μόνο δικαίωμα την εργασία. Δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς την "αποσταλινοποίηση" και το "κράτος όλου του λαού", που κατά κόρο διακήρυξαν οι Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ.

18)          Τότε ο Παύλος λεγόνταν ακόμα Κύρος.

19)          Πρόκειται για το γράμμα του σ. Νίκου προς τον εισαγγελέα Αθηνών μέσω της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα, όχι το Μάη, αλλά την 1 Φλεβάρη 1962.

20)          Για την εξομάλυνση των σχέσεων Τίτο - ΕΣΣΔ, ο πρώτος έβαλε ορισμένους όρους. Δυο από αυτούς ήταν: Να βγάλουν από το Μαυσωλείο και να εξαφανίσουν τη σωρό και όλα τα αγάλματα του Ι.Β.Στάλιν, και να εξοντώσουν το Νίκο Ζαχαριάδη, τον οποίο έτρεμε και μισούσε για το ανελέητο ξε μασκάρεμα που δημόσια του έκανε, χωρίς ο Ιούδας να μπορέσει ούτε μια φορά να τον αντικρούσει.

21)          Στις 4.6.1962 τον εξόρισαν στο Σουργκούτ. Ένα μικρό χωριό με ξύλινα σπίτια, χτισμένο το 1593 στην όχθη του ποταμού 'Ομπ. Με την ανακάλυψη πετρελαίου το 1965 άρχισε να οικοδομείται το σύγχρονο Σουργκούτ, που το 1985 αριθμούσε 203 χιλιάδες κατοίκους. Ο Ν. Ζαχαριάδης έμεινε στην παλιά συνοικία. Σ' αυτό το άγριο μέρος με το πολικό ψύχος, τους βάλτους με δισεκατομμύρια κουνούπια, εξόρισαν το σύντροφο Ζαχαριάδη για να τον εξοντώσουν βιολογικά. Είναι άξιο προσοχής το γεγονός, ότι σε κανέναν από τα σοβιετικά και ξένα στελέχη που οι αντισταλινικοί εξόρισαν, όπως το Μολότοφ, Μπουλγκάνιν, Ράκοσι, κ.α. δεν συμπεριφέρθηκαν με τόση αγριότητα όσο κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Κι αυτό γιατί ο Ζαχαριάδης έμεινε ακλόνητος στις πιέσεις τους και πιστός στις ιδέες του κομμουνισμού. Πάλευε συνεχώς. Ενώ οι άλλοι υποτάχθηκαν στη μοίρα τους και πέθαναν στην αφάνεια. Και αυτό ήταν φυσικό, αφού ο ίδιος ο σ. Νίκος, όχι μόνο μας δίδασκε αλλά ήταν και η προσωποποίηση της αρχής: "Σκλάβος δεν γίνεται κανείς όταν του περνάνε τις αλυσίδες, αλλά όταν πάψει να πιστεύει και να παλεύει".

22)          Προσοχή στη λεπτό μέρια. Ο Νίκος δεν είπε... θα κρεμαστώ, αλλά "θα αυτοπυροβοληθώ". Η απειλή βέβαια στόχευε μόνο στο να τρομοκρατήσει τους Καγκεμπίτες γιατρούς, τύπου Πλετενιόφ, που δεν θέλαν να πεθάνει πάνω στον αγώνα του - στην απεργία πείνας.

23)          Τους ερευνούσαν με εξεφτελιστικό, κντηνώδικο τρόπο, που υποβάθμιζε τον "λογικό" άνθρωπο κάτω και από το επίπεδο κι αυτών των θηρίων. Την Όλγα, μια κοπελίτσα 20 - 22 χρόνων, την ξεγύμνωσαν και οι Καγκεμπίτες την ερεύνησαν και γυναικολογικά μήπως στην εφηβική της μήτρα είχε "κρυμμένο" κάποιο μικροφίλμ από τον μεγαλοπράκτορα... Ζαχαριάδη. Όταν αποδειγμένοι πράκτορες βρίσκονταν και βρίσκονται μέσα στο ίδιο το Κρεμλίνο.

24)          Τον Αλέξη ή Ιωσήφ του έδωσαν την ιθαγένεια μόλις το 1980. Ως τότε ήταν άνθρωπος χωρίς δικό του ονοματεπώνυμο, χωρίς εθνικότητα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τους "ανανεωτές" που βάλθηκαν να διορθώσουν... τα εγκλήματα του Στάλιν!!!

25)          Του πρότειναν δήλωση μετάνοιας, πράγμα που ο Νίκος Ζαχαρώδης με οργή και αγανάκτηση απέρριψε. Βλέπετε δεν έμοιαζε με τους "νεοφώτιστους" ηγέτες... του "Κ"ΚΕ Φλωράκη και ΣΙΑ, που για να εξασφαλίσουν την καλοπέρασή τους, υποτάχθηκαν στην αστική τάξη με το νόμο 59/1974, όπου παραδέχονται μόνο την κοινοβουλευτική πάλη... και χαντάκωσαν το λαϊκό - εργατικό κίνημα της χώρας μας.

26)          Να γιατί την πολιτική δράση των κομμουνιστών - εδώ του Νίκου Ζαχαριάδη - φοβούνται οι ταξικοί μας εχθροί, οι σοβιετικοί και οι έλληνες συνθηκολόγοι.

27)          Θέλει να υπογραμμίσει, ότι αν οι συνθήκες της Σιβηρίας για έναν οποιοδήποτε ποινικό κρατούμενο ήταν πολύ σκληρές, για τον πολιτικό, μυστικό κρατούμενο Ζαχαριάδη, από το ίδιο το ΚΚΣΕ ήταν απίστευτα σκληρότερες, πιο απάνθρωπες και πολλαπλάσια πιο επικίνδυνες.

28)          Αν υπήρχε τέτοιο γράμμα η κ. Κουκούλου έπρεπε αμέσως να το κάνει γνωστό, αφού μετά το 1956 τα αποκάλυψαν όλα... μπροστά στην αστική τάξη, χειρότερα και από την Τσιτσιολίνα, στο γράμμα του Νίκου τους πήρε η ντροπή;

29)          Την εποχή αυτή δεν μπορούσε ο σ. Ζαχαριάδης να βάλει τέτοιον ανεδαφικό όρο. Η απαίτησή του για τώρα ήταν να του επιστραφεί η ιθαγένεια και να μεταφερθεί σε νοτιότερες περιοχές της χώρας για να ζήσει γιατί έβλεπε την αλλαγή.

30)          Ο δημοσιογράφος συχνά κάνει αυθαίρετες κρίσεις. Η Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1956, ήταν για όλους μας και πρώτα για το Νίκο η δεύτερη πατρίδα μας η μάνα των εργαζομένων όλου του κόσμου. Ο σ. Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να βάλει άλλη θέση, ότι "ποτές δεν ήταν πατρίδα του".

31)          Αγαπούσε όσο λίγοι έλληνες την πατρίδα μας την Ελλάδα, είχε πάντα μαζί του λίγο χώμα ελληνικό. Το 1953, όταν επισκέφθηκε την Τασκέντη, παρατήρησε τον πρόεδρο της 9ης Πολιτείας γιατί στην εκδήλωση για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, υποχώρησε στις πιέσεις του Π. Δημητρίου να μην αναρτήσει δίπλα στην κόκκινη και την ελληνική σημαία. Ο Ζαχαριάδης του είπε: "Σύντροφε έπρεπε να την υψώσεις και ας σε διέγραφαν. Ο ελληνικός λαός κάτω από τη γαλανόλευκη σημαία παλεύει". Έτσι η επιθυμία του να πεθάνει και να ταφεί στην Ελλάδα είναι ανθρώπινη και απόλυτα δικαιολογημένη, και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε στην προσπάθεια αυτή.

Νομίζω πως τόσο η εισαγωγή, όσο και η κατά λέξη σχεδόν μετάφραση, καθώς και οι διευκρινήσεις είναι απαραίτητες για τη σωστή κατανόηση από τους απλούς ανθρώπους του άρθρου της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα"

Αλμυρός 31.3.1991 Γιάννης Β. Καραστάθης

Επανάσταση, αρ.φυλ. 106 Μάρτης-Απρίλης 1991, σελ.. 4-6

ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ : Οι Αγγλο-αμερικάνικες μηχανορραφίες στην Αλβανία (βιβλιοπαρουσίαση)

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Απρίλης 1982, Αρ. φυλ. 4, σελ. 4

ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ : Οι Αγγλο-αμερικάνικες μηχανορραφίες στην Αλβανία

Αναμνήσεις

Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο τού σ. Ενβέρ Χότζια «Οι Αγγλο-αμερικάνικες μηχανορραφίες στην Αλβανία. Αναμνήσεις», πρώτα στα αλβανικά και ύστερα στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά κλπ, το οποίο γράφτηκε στο 1975. Το νέο βιβλίο τού σ. Ε.Χότζια αναφέρεται στην εποχή τού Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τού Αλβανικού λαού, ο οποίος κάτω από τη σωστή καθοδήγηση τού ηρωικού και ένδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας με επικεφαλής τον σ. Ε. Χότζια κατόρθωσε να απελευθερωθεί από τούς χιτλεροφασίστες καταχτητές και ακόμα κατόρθωσε να ματαιώσει τα σχέδια των Αγγλο-αμερικανώυ ιμπεριαλιστών να υποτάξουν την Αλβανία. Σ αυτό, από τη μια,περιγράφονται και ξεσκεπάζονται οι συνωμοσίες και οι μηχανορραφίες των Αγγλο-αμερικανών ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των Άγγλων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι με το πρόσχημα τού «συμμάχου» χρησιμοποιούν κάθε μανούβρα και εξυφαίνουν κάθε είδους σα τονικά σχέδια για να χτυπήσουν το ΚΚΑ και το Εθνικο-απελευθερωτικό Μέτωπο, να υποτάξουν την Αλβανία και να ξανασκλαβώσουν τον αλβανικό λαό, και από την άλλη δίνεται ή σωστή επαναστατική πολιτική και στρατιωτική πάλη τού Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, μια πάλη ή οποία στηρίζεται γερά πάνω στις ακλόνητες Αρχές τού Μαρξισμού-Λενινισμού και η οποία αποκαλύπτει, ξεσκεπάζετε, ματαιώνει και συντρίβει τα σατανικά σχέδια των Αγγλο-αμερικανών ιμπεριαλιστών να υποτάξουν την Αλβανία. Στο βιβλίο καθρεφτίζεται καθαρά η σωστή επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή τού πολύ νεαρού τότε ΚΚΑ που οδήγησε στη νίκη τον Αλβανικό λαό, τον απελευθέρωσε και τον απάλλαξε οριστικά από την καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση σ' αντίθεση με τη δεξιά οπορτουνιστική ρεβιζιονιστική γραμμή της προδοτικής ομάδας των Σιάντου-Ιωαννίδη-Παρτσαλίδη-Ρουσού στη χώρα μας που με τις προδοτικές συμφωνίες τής Γκαζέρτας και τής Βάρκιζας και προηγούμενα μ αυτή τού Λιβάνου οδήγησε στην ήττα το Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της χώρας μας, το έθαψε κυριολεκτικά, το υπόταξε στον αγγλικό Ιμπεριαλισμό και την ντόπια μοναρχοφασιστική αντίδραση, το πρόδωσε. Ο σ. Ε.Χότζια αφού εκθέτει όλα τα γεγονότα που συνδέονται με την εχθρική δραστηριότητα των Αγγλο-αμερικανών ιμπεριαλιστών εναντίον της Αλβανίας, ανάμεσα στ' άλλα υπογραμμίζει: «η σωστή, επαναστατική και συνεπή στάση του ΚΚΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου και στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση τόσο απέναντι σε κάθε άλλο πρόβλημα όσο και στην εχθρική πολιτική και τις αντιαλβανικές αναμείξεις των Αγγλο-αμερικανών έπαιξε σωτήριο ρόλο για την απόχτηση και την εδραίωσή της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας» (Ε. Χότζια, Οι Αγγλο-αμερικάνικες μηχανορραφίες στην Αλβανία, Αναμνήσεις, σελ. 488) . Το βασικό δίδαγμα που βγαίνει από το νέο βιβλίο του σ. Ε. Χότζια είναι ότι ο αλβανικός λαός κατόρθωσε να απελευθερωθεί, να νικήσει τους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς του, να απαλλαχτεί από την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση και να οικοδομεί σήμερα με επιτυχία το σοσιαλισμό χάρη στη σωστή επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας και τη συνεπή στάση του απέναντι σ' όλα τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΤΗΣ ΣΟΡΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992, Αριθ. Φύλλου 110, σελ. 5

Η Οργάνωση σε συνεργασία με παλιούς κομμουνιστές, μέλη του ΚΚΕ 1918-1956, τύπωσε και κόλλησε χιλιάδες αφίσες σε Αθήνα και Πειραιά. όπου κατάγγελνε στο λαό τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές και καλούσε το λαό να τιμήσει με την παρουσία του στην τελετή της ταφής της σορού στην πατρίδα του τη μνήμη του μεγάλου ηγέτη της εργατικής τάξης

Επίσης σε στενή συνεργασία με την "Επιτροπή Στάλιν" και παλιούς κομμουνιστές, κυρίως πολιτικούς πρόσφυγες από την Τασκένδη, αποδέχτηκε και υποστήριζε την ορθή πρότασή τους να μιλήσει στην τελετή μόνο ένας παλιός κομμουνιστής, που με το κύρος του και το ανάλογο περιεχόμενο της ομιλίας του (καταγγέλλοντας τους ρεβιζιονιστές) θα επιτυχάνονταν τρεις στόχοι: πρώτο, ανατροπή στην πράξη του "καπελώματος της τελετής από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, δεύτερο, ξεσκέπασμα της καπηλείας τους και συνάμα, τρίτο, διασφάλιση της σοβαρότητας και του απαιτούμενου υψηλού επιπέδου της τελετής που άρμοζε στο μεγάλο γιό και οδηγητή της εργατιάς και του λαού μας Νίκο Ζαχαριάδη αποφεύγοντας ταν παρέλαση "στρατιάς" ομιλητών των διαφόρων ομάδων, οι οποίοι, πέρα από τη ζημιά του υποβιβασμού της τελετής, δεν θα είχαν να προσθέσουν απολύτως τίποτε στα όσα θα αναφέρονταν στην ομιλία ενός παλιού κομμουνιστή (απλά θα είχαμε επίδειξη του γνωστού αθεράπευτου μικροαστισμού των διαφόρων οπορτουνιστικών ομάδων).

Απορρίψαμε παρόμοιες προτάσεις διαφόρων άλλων ομάδων. αλλά και την πρόταση για μια ξεχωριστή εκδήλωση, απομονωμένη από τη μάζα των συμμετεχόντων και που αναπόφευχτα θάπαιρνε περιθωριακό χαραχτήρα.

Σχετικά με την ομιλία του παλιού κομμουνιστή είναι ανακρίβεια αυτό που γράφτηκε (μάλλον από άγνοια και όχι από πρόθεση συκοφάντησης των παλιών κομμουνιστών πως τάχα οι παλιοί κομμουνιστές ζήτησαν άδειο να μιλήσουν από τους "Κύρο και Κουκούλου και ότι αυτοί "δέχτηκαν μόνο ο Τουλούδης να μιλήσει Οι παλιοί κομμουνιστές δεν ζήτησαν άδεια από τους "Κύρο και Κουκούλου" να μιλήσουν. Απλά πριν την τελετή γνωστοποίησαν μόνο στον Κύρο - και όχι στην Κουκούλου - ότι θα μιλήσει ένας από τους παλιούς κομμουνιστές (δεν γνωστοποιήθηκε το όνομα) και ότι δεν έχει νόημα να παρεμποδιστεί.

Ομιλία του συν. Γιάννη Καραστάθη στον τάφο του Ν . Ζαχαριάδη

“Επανάσταση”, Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992

Ομιλία του συν. Γιάννη Καραστάθη στον τάφο του Ν . Ζαχαριάδη

Αγαπητέ μας σύντροφε Νίκο.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ σε τούτη την πένθιμη συγκέντρωση για μια ασυνήθιστη ταφή παλιοί συνεξόριστοί σου, νέοι σύντροφοι και φίλοι του παλιού, μα πάντα νέου ΚΚΕ για να αποτείσουμε στερνό χαιρετισμό μαζί και όρκο, σε σένα τον εκλεγμένο, τον νόμιμο και αναγνωρισμένο, από το 90% των κομμουνιστών, των μαχητών του ΔΣΕ που για 42 ολόκληρα χρόνια ήσουνα ο Αρχηγός και Οδηγητής, του ενωμένου τότε, γι’ αυτό και ισχυρού ΚΚΕ.

Σύντροφοι, φίλοι αποχαιρετάμε σήμερα το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, τον άνθρωπο που έγινε θρύλος και τραγούδι για το λαό, για όλους τους πονεμένους και βραχνάς για τους πολιτικούς του αντιπάλους σοβιετικούς και έλληνες.

Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, που όσο βαθιά και αν τον θάψανε στην παγωμένη και αφιλόξενη Σιβηρία, όσο μελάνη και ρύπο κι αν σκόρπισαν, όσο κι αν τον διέσυραν οι φραξιονιστές, οπορτουνιστές, αντιηγετικοί, του μετά το 1956 “Κ”ΚΕ για να λησμονηθεί από τους κομμουνιστές, το λαό και να αγνοηθεί από τη νέα γενιά που δεν γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα, γιατί Πολιτεία και “νέα ηγεσία του ΚΚ” δεν τους τα δίδαξαν ποτέ αληθινά: Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ θα μένει άτρωτος και πάντα ζωντανός στη συνείδησή μας για να φλογίζει τις καρδιές των αγωνιστών σαλπίζοντάς τους σε νέους αγώνες για ψωμί, εθνική ανεξαρτησία για Λαϊκή Δημοκρατία και Σοσιαλισμό. Για να θυμίζει ακόμα στους φραξιονιστές - αναθεωρητές το άγριο και στυγερό έγκλημά τους.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ιδεολόγος με σταθερές αρχές κομμουνιστής- διεθνιστής και μεγάλος έλληνας πατριώτης. “Δεν μπορεί να είσαι καλός κομμουνιστής αν πρώτα δεν είσαι καλός πατριώτης”, μας έλεγε. Κι αυτό το απόδειξε με έργα και με το πρώτο ΟΧΙ! που είπε στη Μουσολινική εισβολή στη χώρα μας με το περίφημο γράμμα του προς το λαό της Ελλάδας στις 31 Οχτώβρη 1940, το οποίο έθαψαν οι οπορτουνιστές. Θάβοντας όμως την ιστορία κόβουν τις ρίζες του ΚΚΕ με την εργατική τάξη, με το λαό. Διδάσκοντας όμως την αληθινή ιστορία, αφυπνίζονται οι λαοί κι αυτό δεν το θέλουν οι συνθηκολόγοι.

Ήταν ορκισμένος εχθρός των ιμπεριαλιστών μα και κάθε επεμβασιών. Γι’ αυτό το 1945 -1946, είπε το δεύτερο ΟΧΙ! στους αγγλο-αμερικανούς νεοκατακτητές, και οργάνωσε τη δεύτερη αντίσταση, το ΔΣΕ, ρίχνοντας το σύνθημα: “ΟΛΟΙ ΣΤ' ΑΡΜΑΤΑ, ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ!”

Με την προδοσία του Τίτο, ο συσχετισμός των δυνάμεων άλλαξε σε βάρος μας, και ο Μ. Παρτσαλίδης κ.α. πρότειναν ελιγμό... του Δημοκρατικού Στρατού προς Νότο, δηλαδή την συντριβή του. Ο Ν. Ζαχαριάδης που υπολόγιζε τη ζωή και του τελευταίου μαχητή του, σύμπτυξε ανέπαφες τις δυνάμεις του ΔΣΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση, όπου αναπτυσσόμασταν και προετοιμαζόμασταν για τους νέους αγώνες που ωρίμαζαν και επέρχονταν.

Ο Ν. Ζαχαριάδης είναι ο κύριος εμπνευστής της ανασυγκρότησης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα, ο δημιουργός του νόμιμου κόμματος της ΕΔΑ με την “Αυγή” και της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα: Ψωμί, δουλιά, εθνική ανεξαρτησία, όπου η “Δημοκρατική Ένωση” στις εκλογές του '56 πήρε το 55% των ψήφων του λαού και το 1958 η ΕΔΑ σημείωσε εκείνη την ανεπανάληπτη επιτυχία, βγάζοντας 79 βουλευτές. Και όλα αυτά μέσα σε 5-6 χρόνια από την ήττα του ΔΣΕ, με το Κόμμα σε βαθιά παρανομία, τις φυλακές γεμάτες από αγωνιστές και με τις δυνάμεις του ΔΣΕ στο εξωτερικό, όταν η Ισπανία και η Πορτογαλία χρειάστηκαν 40-50 χρόνια για να συνέλθουν από παρόμοιες καταστάσεις. Ήταν τότε που οι αμερικανοί δήλωναν: “Μικρός ο τόπος, πολύς ο κομμουνισμός”.

Την ανοδική αυτή πορεία του κινήματος κατάστρεψαν οι σοβιετικοί φραξιονιστές Χρουτσώφ, κ.α. μετά τη δολοφονία του Ι.Β. Στάλιν, όταν με τους υποταχτικούς τους Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Βαφειάδη, Δημητρίου, Τσολάκη. κ.α. το Μάρτη του 1956, πραξικοπηματικά διέλυσαν το επαναστατικό μας ΚΚΕ και στη θέση του σκάρωσαν το σημερινό μωσαϊκό. Αυτήν τη στιγμή ο σύντροφος Ζαχαριάδης βροντοφώναξε το τρίτο ΟΧΙ!, τούτη τη φορά ενάντια στους σοβιετικούς αναθεωρητές-νεκροθάφτες του σοσιαλισμού, λέγοντάς τους: “Μην πετάτε με το βρώμικο νερό και το μωρό”. Τους οπορτουνιστές όμως δεν τους ένοιαζαν τα βαλτονέρια, μ’ αυτά έμαθαν να συνυπάρχουν. Τους ενδιέφερε, σαν τον Ηρώδη, να σκοτώσουν το μωρό, να καταστρέψουν το Κόμμα. Ήταν ο μόνος ηγέτης που αντιστάθηκε στην αναθεώρηση γενικά, στην αντιλενινιστική εισβολή στο ηρωικό μας ΚΚΕ, μα και σε άλλα αδελφά κόμματα ειδικότερα.

Ο Ν. Ζαχαριάδης πέρασε 24 χρόνια, το τρίτο μέρος της ζωής του, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Από αυτά πέντε στην Ελλάδα, τέσσερα στο Νταχάου και δέκα επτά στη Σοβιετική Ένωση. Εδώ την 1.8.1973 συντελέστηκε το φοβερό έγκλημα από τους “κομμουνιστές με ανθρώπινο πρόσωπο” Χρουτσώφ, Μπρέζνιεφ. Κουουσίνεν. Είναι φοβερό, αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι χιτλερικοί να το πραγματοποιήσουν οι “σοβιετικοί σύντροφοι”. Η δολοφονία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλους της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς σ. Νίκου Ζαχαριάδη θα κηλιδώνει αιώνια τη μετασταλινική ηγεσία του Κρεμλίνου και τους διορισμένους ηγέτες του “Κ”ΚΕ.

Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδης, την 1η Αυγούστου 1973, έντεκα μόλις μήνες πριν τη μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, είναι οι Χρουτσωφικοί, Μπρέζνιεφ, Κουουσίνεν. Μπ. Πανομαριόφ, Κοσύγκιν, Ποντγκόρνι και όλο το μετά το 1956 νέο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ. Από το “Κ”ΚΕ, οι Παρτσαλίδης, Κολιγιάννης, Βαφειάδης, Δημητρίου, Τσολάκης. κ.α.. και από την μετά του 1972 διορισμένη ηγεσία, την κρισιμότερη δηλαδή περίοδο για τη ζωή του Ν. Ζαχαριάδη είναι ο Φλωράκης, Φαράκος, Λουλές, Κουκούλου και ο τοποτηρητής του Ταπόρικοφ στο ΚΚΕ Τσολάκης.

Αυτοί οι δημαγωγοί, στο “Ριζοσπάστη” της 24.12,1991. ανακοίνωσαν ότι “εκπληρώνεται η επιθυμία του Ν. Ζαχαριάδη ν’ αναπαυθεί στην ελληνική γη”.

Τι υποκρισία στ’ αλήθεια! Αυτή άραγε ήταν η επιθυμία του Ν. Ζαχαριάδη, να τον φέρετε νεκρό στην κάσα; Λέτε ψέμματα και μάλιστα δημόσια κύριοι του “Κ”ΚΕ.

Η επιθυμία του Νίκου ήταν να επιστρέφει ζωντανός στην Ελλάδα να συνεχίσει τους αγώνες του και δω να πεθάνει. Αυτό το δήλωσε ρητά και στη συνέντευξή του το 1962, στον Ορφέα Οικονομίδη των “NEΩN”. Ο Χρουτσώφ και σεις, αντί για την Ελλάδα τον στείλατε από το Μποροβίτσι στο Σουργκούτ, πίσω από τον ήλιο. Αλλά ας πάρουμε τη δική σας άποψη σαν ειλικρινή, τότε γιατί χρειάστηκαν 18 χρόνια να εκπληρώσετε αυτή τη θέλησή του; Την απόφαση την πήρατε μόνο τότε όταν μάθατε ότι οι σύντροφοι του Ζαχαριάδη ανένταχτοι και ταγμένοι στις μαρξιστικές οργανώσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, αποφάσισαν με δικά τους έξοδα να μεταφέρουν τη σωρό του στην πατρίδα του, που τόσο σφιχτά έκλεισε στην καρδιά του. Αν τώρα “προλάβατε” και τη φέρατε εσείς, αυτό το κάνατε όχι από αγάπη. αλλά από πολιτικό υπολογισμό. Τίποτα όμως, δεν αλλάζει τα πράγματα.

Και είναι πράγματι ιεροσυλία, τα χέρια, που έστω συμβολικά κρατούσαν την άκρη του σκοινιού και έσφιγγαν με τους καγκεμπίτες μαζί και έναν γερμανό (συμβολική σύμπτωση, Νταχάου-Σουργκούτ) τη θηλιά γύρω από το λαιμό του αρχηγού και οδηγητή του ΚΚΕ, να τολμάτε να στέκεστε δίπλα και να ρίχνετε κόκκινα γαρύφαλλα στο φέρετρό του. Τέτοια ντροπή δεν θα την αντέξει η Αττική Γη!

Σύντροφε ΝΙΚΟ, από μέρος ομάδας εξόριστων στη Σιβηρία, μα και πολλών χιλιάδων παλιών και νέων επαναστατών κομμουνιστών καταθέτω το στεφάνι και τα λουλούδια και σε διαβεβαιώνουμε, ότι οι οπορτουνιστές μπορεί να σφετερίστηκαν τον τίτλο, τα σύμβολα, το “Ριζοσπάστη”, τις παραδόσεις μας, μα ποτέ δεν θα μπορέσουν να φτιάξουν κόμμα αντάξιο του ηρωικού ΚΚΕ που εσύ ήσουνα ο φυσικός αρχηγός του. Και οι μενσεβίκοι άρπαξαν την “ΙΣΚΡΑ” από το Λένιν, όμως μ’ αυτήν μόνο έμειναν. Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Σβερντλόφ και οι μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν την επανάσταση του Οκτώβρη, την οποία σήμερα, από το 1956 καταστρέφουν οι “ανανεωτές”...

Έτσι και μεις ορκιζόμαστε και σου υποσχόμαστε, ότι δεν θα κλείσει αυτός ο αιώνας και το ΚΚΕ, το κόμμα που τόσο αγάπησες και έπεσες μαχόμενος γι’ αυτό, θα ξαναγεννηθεί, μαζί με έναν ΝΕΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ που πάνω στην προμετωπίδα του θα φέρει την προτομή σου και τα αθάνατα λόγια σου: “Από τη στάχτη του θα ξαναγεννηθεί το ΚΚΕ”.

Ας είναι αλαφρό το χώμα αυτού του μικρού τάφου που σκεπάζει έναν τόσο πιστό ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ, γενναίο άντρα και μεγάλο Έλληνα Πατριώτη.

Αθήνα 28 Δεκέμβρη 1991

Γιάννης Β. Καραστάθης

Μέλος της Γραμματείας του Συντονιστικού Γραφείου
της Κ.Ο. Τασκέντης ως το 1962

Νίκος Ζαχαριάδης - Ο δεσμώτης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για 35 χρόνια, αναπαύεται πλέον στην πατρίδα του

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992, Αριθ. Φύλλου 110

Νίκος Ζαχαριάδης

Ο δεσμώτης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για 35 χρόνια, αναπαύεται πλέον στην πατρίδα του

Η σορός του μεγάλου επαναστάτη ηγέτη του ΚΚΕ 1918-1956 και δεσμώτη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για 35 ολόκληρα χρόνια (17 χρόνια ζωντανός και 18 νεκρός) Νίκου Ζαχαριάδη έφθασε από τη Μόσχα (νωρίτερα είχε μεταφερθεί εκεί από το Τιούμεν της Σιβηρίας) στο Ανατολικό Αεροδρόμιο στις 23 Δεκέμβρη, ημέρα Δευτέρα, ώρα 11.20 π.μ. και το Σάββατο, 28 Δεκέμβρη έγινε η τελετή της ταφής στο Α’ Νεκροταφείο.

Όπως έγινε και στο τύπο γνωστό, οι σοβιετικοί και έλληνες ρεβιζιονιστές όχι μόνο κράτησαν εξορία το Νίκο Ζαχαριάδη 17 ολόκληρα χρόνια στα βάθη της παγωμένης Σιβηρίας (στο Σουργκούτ με 55⁰ υπό του μηδέν) και τελικά τον δολοφόνησαν στις αρχές Αυγούστου του 1973, αλλά και άλλα 18 χρόνια δεν επέτρεψαν να μεταφερθεί η σορός του και να ταφεί στην πατρίδα του. Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες τον έτρεμαν ακόμα και νεκρό.

Οι γιοι του Ζαχαριάδη, Κύρος και Ιωσήφ, τέσσερες περίπου μήνες πριν το λεγόμενο “πραξικόπημα” του Αυγούστου στην πρώην Σοβιετική Ένωση είχαν απευθύνει επιστολή στην ηγεσία του ρεβιζιονιστικού “Κ”ΚΕ και ζήτησαν να μεσολαβήσει στη σοβιετική ηγεσία ώστε να επιτραπεί η μεταφορά της σορού του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Δεν πήραν όμως καμιά απάντηση (προφανώς επειδή δεν ήθελαν τη μεταφορά του). Γι’ αυτό λίγες μέρες μετά το “πραξικόπημα” με μια δεύτερη επιστολή αναίρεσαν την πρώτη. Αυτό το επιβεβαίωσε και ο Κύρος Ζαχαριάδης σε ερώτηση του δημοσιογράφου Γ. Μαύρου ("Ελευθεροτυπία") στις 16 Δεκέμβρη κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στην αίθουσα ανταποκριτών ξένου τύπου.

Τελικά η μεταφορά στην Ελλάδα της σορού του ηρωικού ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη έγινε δυνατή μόνο μετά την πλήρη και οριστική διάλυση του ρεβιζιονιστικού “Κ”ΚΣΕ. Οι προδότες σοβιετικοί και έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτες κράτησαν ακόμα και πεθαμένο εξορία (άλλα τόσα χρόνια όσα τον κράτησαν ζωντανό) το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη και αρνούνταν να επιτρέψουν τη μεταφορά του στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ο κύριος υπεύθυνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη από την πλευρά των ελλήνων ρεβιζιονιστών (ως Γραμματέας του “Κ”ΚΕ το ’73), ο λακές της αστικής τάξης X. Φλωράκης έλεγε, με κομπασμό και προκλητικό τρόπο, πριν ένα χρόνο, σε επίσκεψη παλιών κομμουνιστών στον Περισσό ότι “εμείς βάλαμε ταφόπετρα στο Ζαχαριάδη”.

Η τελετή της ταφής της σορού (που είχε διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφη λόγω του ψύχους της Σιβηρίας) του Ζαχαριάδη έγινε στις 28 Δεκέμβρη, ημέρα Σάββατο και ώρα 12.00 στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Από νωρίς (ώρα 10.00) άρχισαν να προσέρχονται αγωνιστές στο Νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στο μεγάλο γιο και οδηγητή της εργατιάς και του λαού μας Νίκο Ζαχαριάδη.

Παρά το τσουχτερό κρύο χιλιάδες αγωνιστές, παλιοί και νέοι κομμουνιστές, μαχητές του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας τίμησαν με την παρουσία τους και συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία το δολοφονημένο από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτη του ΚΚΕ 1918-1956 Νίκο Ζαχαριάδη.

Η ΟΚΜΛΕ πήρε δραστήρια μέρος στην τελετή του ενταφιασμού της σορού του αγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου ηγέτη του ελληνικού προλεταριάτου και μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νίκου Ζαχαριάδη και κατέθεσε στεφάνι προς τιμήν του. Ανάμεσα σ’ άλλους πήρε μέρος και η “Επιτροπή Υπεράσπισης της Μνήμης και του Έργου του Στάλιν”, κατέθεσε στεφάνι και μοίρασε στους παρευρισκόμενους αγωνιστές το τραγούδι του Ζαχαριάδη “Το μπουντρούμι δεν τον λυγά”.

Μετά τις ομιλίες των ρεβιζιονιστών - μνημεία θράσους και υποκρισίας, καπηλείας, ψευτιάς και πολιτικού αμοραλισμού - μίλησε ο Πέτρος Τουλούδης επαναπατρισθείς πολιτικός πρόσφυγας από την Τασκένδη. Δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του:

Οι Κουκουέδες της Τασκένδης, οι χιλιάδες ανένταχτοι σύντροφοί μας, οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης αποχαιρετούν στην τελευταία κατοικία του τον αδιάλαχτο και αδιαφιλονίκητο ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ σ. Νίκο Ζαχαριάδη που απάνθρωπα και με τον πιο βάρβαρο τρόπο εξοντώθηκε από την χρουτσωφική ηγεσία και τους διορισμένους του ΚΚΕ Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Βαφειάδη Μάρκο και την παρέα τους με τις σκηνοθετημένες κατηγορίες του χαφιέ, ύποπτου, αντισοβιετικού, διχτάτορα κλπ.

Τον διέγραψαν από το Κόμμα του που τόσο αγάπησε και πόνεσε και τον έστειλαν εξορία 17 ολόκληρα χρόνια στην παγωμένη Σιβηρία στο Σουργκούτ χωρίς δίκη και καταδίκη χωρίς δικαστική απόφαση, κάτω από αυστηρή παρακολούθηση σε εικοσιτετράωρη βάση έξω από το σπίτι του από τα όργανα της KGB, απαγορεύοντάς του κάθε επικοινωνία με τους συντρόφους του και με τα παιδιά του ακόμα.

“Το έγκλημά του” ήταν γιατί δεν συμβιβάστηκε με τον χρουτσωφισμό, γιατί υπερασπίστηκε τα ιδανικά του, τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού.

Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης πέθανε όρθιος παλικαρίσια χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις αρχές και τα ιδανικά του.

37 ολόκληρα χρόνια με μαεστρία προσπάθησαν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ Φλωράκης, Φαράκος, Καλούδης, Κουκούλου. ο μικρός Πατακός Τσολάκης, όπως τον αποκαλούσε ο σ. Νίκος στα γράμματά του, να αποκρύψουν από το κόμμα μας και τον λαό μας την αλήθεια για το έγκλημα που έγινε στο ΚΚΕ το 1956 στην 6η πραξικοπηματική ολομέλεια της ΚΕ με την αντιδιεθνιστική χρουτσωφική επέμβαση παραβιάζοντας κατάφορα αρχές και καταστατικό, διαγράφοντας χιλιάδες τίμιους κομμουνιστές και πρώτα απ’ όλα εσένα σ. Νίκο, διαλύοντας τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα, ρίχνοντας το ηρωικό Κουκουέ στο δεξιό οπορτουνισμό.

Η αλήθεια όμως για πάντα δεν κρύβεται, ήλθε η ώρα να θριαμβεύσει.

Η αποκατάστασή σου σύντροφε Νίκο έστω και μετά θάνατο, όπως και η ανοιχτή καταδίκη της 6ης πραξικοπηματικής Ολομέλειας του 1956 είναι πρώτιστη σημασία απαραίτητη και επιβεβλημένη, είναι η αποκατάσταση των αρχών στο ηρωικό ΚΚΕ.

Σύντροφε Κουκουέ Νίκο η παλικαριά σου, η διορατικότητά σου, η αδιαλλαξία σου και η πίστη σου στις αρχές σου θάναι το φωτεινό αστέρι στις επόμενες γενιές του Κουκουέ.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδας μας που σε σκεπάζει.