ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 4, Απρίλης 1986
"ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ" 9. 3.1986
Τις μέρες αυτές διεξήγαγε τις εργασίες του το 27ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ολόκληρη προπαγάνδα των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, των οπαδών και των υποστηρικτών τους κινητοποιήθηκαν ολοκληρωτικά για να δώσουν δημοσιότητα στο γεγονός αυτό, διαφημίζοντάς το σαν συνέδριο των "ουσιαστικών αλλαγών" και των "μεγάλων προοπτικών" στην πορεία του "αναπτυγμένου σοσιαλισμού", σαν συνέδριο που "ανοίγει νέους ορίζοντες" για την "αποτροπή του κινδύνου του πολέμου και τη διαφύλαξη της ειρήνης", για τη "διεθνή ασφάλεια και συνεργασία", κλπ.
Οι αναλύσεις και τα γεγονότα αποδείχνουν ότι η δημαγωγία αυτή είναι ανεδαφική. Το συνέδριο αυτό, όπως και τα άλλα πριν απ’ αυτό, απ’ τη στιγμή που η σοβιετική ρεβιζιονιστική ηγεσία εφάρμοσε το χρουτσωφισμό χωρίς το Χρουτσώφ αποτελεί μια νέα κλιμάκωση στη συνέχιση και την παραπέρα εμβάθυνση της ρεβιζιονιστικής γραμμής της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο εσωτερικό και της σοσιαλιμπεριαλιστικής στρατηγικής στις διεθνείς σχέσεις.
Η πολιτική Έκθεση τού Γκορμπατσώφ στο συνέδριο και το νέο κείμενο του προγράμματος του κόμματος που εγκρίθηκε είναι ζωντανή απόδειξη γι’ αυτό. Ασφαλώς στα δυο αυτά ντοκουμέντα τονίζεται η πολιτική και η ιδεολογική συνέχιση εκείνης της γραμμής, αφετηρία της οποίας είναι το 20ο και 22ο συνέδριο, τα οποία καταχώρησαν και κωδικοποίησαν τη ρεβιζιονιστική αντεπαναστατική στροφή στη Σοβιετική Ένωση.
Μέσα στη Σοβιετική Ένωση γίνονται όλο και πιο αισθητές η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση. Από τον τύπο, από τις δηλώσεις των σοβιετικών ηγετών και του ίδιου του Γκορμπατσώφ και ιδιαίτερα από τα υλικά του συνεδρίου μπορεί να σχηματιστεί η εικόνα της πολιτικής και οικονομικής, ιδεολογικής και πνευματικής κρίσης που διέρχεται σήμερα η σοβιετική κοινωνία. Ούτε έγινε, ούτε αναμένονταν να γίνει στο συνέδριο αυτό βαθιά ανάλυση των αιτίων αυτής της κατάστασης, της οικονομικής στασιμότητας, της κυριαρχίας της κάστας των γραφειοκρατών επί των εργαζομένων μαζών, της πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης, Η γραφειοκρατία, οι απηρχαιωμένες νοοτροπίες δουλειάς, το φρενάρισμα των νέων μεθόδων, η βραδύτητα στην ανανέωση της τεχνολογίας, η καθυστέρηση στη μέθοδο των κομματικών και κρατικών οργάνων είναι μερικές από τις αιτίες που ανέφερε ο Γκορμπατσώφ στο συνέδριο. Δηλαδή όλα γίνονται για να δικαιολογηθούν οι αποτυχίες στη γραμμή και τα υποκειμενικά λάθη των ατόμων, για να συγκαλυφθεί το πιο βασικό, η αιτία όλων των αιτιών, η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πλατφόρμα του ρεβιζιονιστικού κόμματος.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές με το νέο συνέδριο του κόμματος τους και τα βασικά ντοκουμέντα που ενέκριναν σ’ αυτό, θέλουν να δημιουργήσουν μια φανταστική ιδέα μιας "καμπής μπουμ" στη σημερινή σοβιετική κοινωνία για πορεία προς "νέο ποιοτικό στάδιο" της κοινωνίας αυτής.
Στην οικονομική στρατηγική του κόμματός τους θέλουν να δώσουν μια όσο το δυνατό πιο αντικειμενική εικόνα και εφικτή για την πραγματοποίησή της. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν απόσταση από τις φαντασιώδεις και ουτοπικές υποσχέσεις από τον ακραίο χρουτσωφικό βολουνταρισμό και από την μπρεζνιεφική νωθρότητα που έχουν δυσφημίσει πια τη Σοβιετική Ένωση με τις πολλές αποτυχίες σ’ όλους τους τομείς, στην πραγματικότητα το συνέδριο ανακοίνωσε την αναστολή των ίδιων στόχων μέχρι τα τέλη της χιλιετηρίδας αυτής αντικαθιστώντας μια διαφήμιση με μια άλλη.
Οι στόχοι που ζητά να πραγματοποιήσει η σοβιετική ηγεσία για το διπλασιασμό της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής και του εθνικού εισοδήματος μέχρι το έτος 2000 δεν είναι λιγότερο φιλόδοξοι απ’ εκείνους που διακήρυττε ο Χρουτσώφ στη 10ετία του ‘60. Η λεγόμενη "νέα οικονομική στρατηγική" των σοβιετικών ρεβιζιονιστών δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνικό - επιστημονική πρόοδο και την τεχνολογική αναδιάρθρωση της οικονομίας, στον εκσυγχρονισμό και την εντατικοποιησή της, καθώς και στην αλλαγή του στερεότυπου της οικονομικής πολιτικής, του οικονομικού μηχανισμού, των μορφών και μεθόδων διοίκησης.
Οι ηγέτες του Κρεμλίνου κάτω από το δημαγωγικό σύνθημα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" προσπαθούν να δημιουργήσουν αυταπάτες σχετικά με τις δυνατότητες του σοβιετικού "σοσιαλιστικού" συστήματος να ξεπεράσει τα πολλά αρνητικά φαινόμενα, τις σοβαρές οικονομικές καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα αυτή, τη στασιμότητα και τον πληθωρισμό, τον παρασιτισμό και την κερδοσκοπία, την απάθεια και την πτώση του δυναμισμού, κλπ. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να συγκαλύψουν την αλήθεια: ότι όλα αυτά είναι γέννημα του παλινορθωμένου καπιταλιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ένωση, είναι άμεση συνέπεια της κυριαρχίας του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, της γραφειοκρατικής διαχείρισης σ’ όλους τους κρίκους, του ξέφρενου εξοπλιστικού ανταγωνισμού, των πυρετώδικων προετοιμασιών για πόλεμο για τα οποία η Σοβιετική Ένωση έκανε τεράστιες δαπάνες που έχουν βαθύνει παραπέρα την κρίση και έφεραν αλλεπάλληλες αποτυχίες.
Χαραχτηριστικό γνώρισμα των μεταρρυθμίσεων που υπαγόρευσε η σημερινή σοβιετική ηγεσία στον τομέα της οικονομίας είναι ότι, ανεξάρτητα από το σοσιαλιστικό λούστρο που προσπαθούν να τους δώσουν, τονίζουν με μεγαλύτερη έμφαση τους οικονομικούς νόμους και κατηγορίες του καπιταλισμού σε κείνους τους σκοπούς της κοινωνικής παραγωγής και κείνες τις μέθοδες της οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής που απορρέουν από τους νόμους αυτούς.
Ο βολουνταριστικός υποκειμενισμός του Χρουτσώφ με τις αερολογίες και τις ασυγκράτητες δυσφημιστικές ενέργειες και ο αποστεωμένος γραφειοκρατισμός του Μπρέζνιεφ αντικαθίστανται με μια γραμμή πιο ευέλικτη, τεχνοκρατική και πραγματιστική που αντιπροσωπεύεται από τον Γκορμπατσώφ και την ομάδα του, γραμμή που στηρίζεται πιο άμεσα στις απαιτήσεις των καπιταλιστικών νόμων της οικονομίας.
Η εφαρμογή της γραμμής αυτής συνοδεύεται από τη μια με μεγάλο θόρυβο για την "πάλη" ενάντια σε πολλά αρνητικά φαινόμενα , όπως τη γραφειοκρατία, τον καριερισμό, τις καταχρήσεις, τις επίσημες θέσεις, τη διαφθορά, τις στάσεις για τον ατομικό πλουτισμό, τις δωροδοκίες, την ψυχολογία της ατομικής ιδιοχτησίας, το χουλιγκανισμό, κλπ. και από την άλλη με την απαλλαγή των καθηκόντων πολλών στελεχών μέχρι την ανώτατη ιεραρχία σαν ανθρώπους διαφθαρμένους και γραφειοκρατικοποιημένους, ανίκανους να διευθύνουν στις νέες συνθήκες ή λόγω ηλικίας ή υγείας.
Τα απαίσια αυτά φαινόμενα δεν είναι καθόλου τυχαία, περιορισμένα ή πρόσκαιρα. Δεν είναι απομάκρυνση από τους κοινωνικούς κανόνες, όπως προσπαθεί να τα παρουσιάσει η ρεβιζιονιστική προπαγάνδα, αλλά άμεση και φυσική συνέπεια των καπιταλιστικών σχέσεων που εισχωρούν σ’ όλα τα κύτταρα της σημερινής κοινωνικής ζωής στη Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτό δε μπορούν να εξαλειφθούν με την αντικατάσταση ορισμένων στελεχών ή και ενός στρώματος ηγετικών στελεχών. Το κύμα αυτό απολύσεων και νέων διορισμών συνδέεται επίσης με την ανάγκη του διορισμού στις διευθύνουσες θέσεις πιο κατάλληλων ανθρώπων που προσαρμόζονται καλύτερα στις σημερινές απαιτήσεις του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού στη Σοβιετική Ένωση. Είναι ταυτόχρονα ξεκάθαρη έκφραση της διαμάχης για εξουσία μεταξύ των αντίπαλων ομάδων, τόσο χαρακτηριστική για τη σοβιετική γραφειοκρατία.
Στο διεθνή τομέα και στην εξωτερική πολιτική, έτσι όπως αναμένονταν, το 27ο συνέδριο του ΚΚΣΕ ενώ έπαιξε το προτιμητέο δημαγωγικό χαρτί του "αντιιμπεριαλισμού", της "ύφεσης", του "αφοπλισμού", της "αποτροπής του κινδύνου του πολέμου" και της "υπεράσπισης της ειρήνης", στην ουσία σημείωσε μια παραπέρα κλιμάκωση και βάθεμα της επεχτατικής και ηγεμονιστικης γραμμής του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.
Η διεθνής στρατηγική που παρουσίασε ο Γκορμπατσώφ στην Έκθεσή του ενσαρκώνει τη φιλοδοξία και τις μεγάλες διεκδικήσεις σε παγκόσμια κλίμακα της Σοβιετικής Ένωσης για κυριαρχία σ’ όλες τις κατευθύνσεις και για όλα τα προβλήματα. Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός θέλει να εφαρμόσει στη ζωή τη στρατηγική αυτή, ενισχύοντας τη στρατιωτική και διπλωματική του μηχανή σ’ ανταγωνισμό και σε συνεννόηση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενισχύοντας τους στρατιωτικούς συνασπισμούς που διευθύνονται απ’ αυτόν, διευρύνοντας την πολιτική και κατασκοπευτική στρατιωτική επέμβαση σε διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου.
Η σχέση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο ανταγωνισμός, το κυνηγητό και οι συμφωνίες μαζί του κατοχυρώθηκαν στο συνέδριο σαν οι βασικές κατευθύνσεις της εξωτερικής σοβιετικής πολιτικής. Αυτά αποτέλεσαν την κύρια βάση των εργασιών του συνεδρίου στον τομέα της παγκόσμιας πολιτικής.
Στο συνέδριο έγινε πολύς λόγος και εκκλήσεις για την "ιδιαίτερη ευθύνη της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής" για τις τύχες της ανθρωπότητας και της ειρήνης στην εποχή μας. Είναι γνωστό όμως, ότι τόσο ο ανταγωνισμός όσο και οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων γίνονται και εφαρμόζονται σε μια εντελώς ιμπεριαλιστική βάση για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής μεταξύ τους και δείχνουν τους πόθους και τις βλέψεις της κάθε υπερδύναμης για την όλο και μεγαλύτερη επέχταση της κυριαρχίας τους σε βάρος των λαών και των κυρίαρχων κρατών.
Αυτό το δείχνουν και τα γνωστά στον κόσμο γεγονότα της επιδρομής των δυο υπερδυνάμεων στο Αφγανιστάν και στη Γρενάδα, των επεμβάσεών τους στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Αμερική, η υπαγόρευσή τους στην Ευρώπη μέσω του NATO και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κλπ.
Το συνέδριο έκανε μεγάλη δημαγωγία για "ειρήνη", αλλά δε μπορεί να συγκαλύψει τις προετοιμασίες του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού για πόλεμο και ούτε τους επιθετικούς και ιμπεριαλιστικούς του σκοπούς. Ο Γκορμπατσώφ πρότεινε με θόρυβο ένα λεγόμενο "παγκόσμιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας" που είναι περίληψη των παλιών σοβιετικών προτάσεων για τα συλλογικά, περιφερειακά συστήματα.
Οι λαοί έχουν δοκιμάσει στις πλάτες τους, ότι οι προτάσεις αυτές δε χρησιμεύουν καθόλου για την εξασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά για την εξασφάλιση του δικαιώματος της Σοβιετικής Ένωσης, σε ανταγωνισμό και συμφωνία με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κατά πρώτο λόγο με τις ΕΠΑ, να επέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών για να κηδεμονεύσει τα παγκόσμια προβλήματα και για να υπαγορεύσει την θέλησή της στη διεθνή ζωή.
Μεγάλες κερδοσκοπίες έκανε το ρεβιζιονιστικό συνέδριο με το ζήτημα των όπλων και του αφοπλισμού. Ο Γκορμπατσώφ επανέλαβε τα γνωστά χρουτσωφικά συνθήματα για "ένα κόσμο χωρίς όπλα και πολέμους". Οι άνθρωποι θυμούνται καλά όμως το φιάσκο που έπαθαν οι υποσχέσεις του προκατόχου του. Είναι φανερό, ότι το δημαγωγικό πρόγραμμα για την "εξάλειψη μέσα σε 15 χρόνια όλων των πυρηνικών όπλων" δεν επιδιώκει και δε μπορεί να επιδιώξει τη συντριβή των πυρηνικών όπλων. Αντίθετα έχει σα σκοπό να εξαπατήσει τη διεθνή κοινή γνώμη και να κανονίσει τους ρυθμούς του εξοπλιστικού ανταγωνισμού με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η σοβιετική ηγεσία προσπάθησε συνεχώς να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα της πραγματοποίησης του "πλήρους και γενικού αφοπλισμού" στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και σαν αποτέλεσμα της "καλής θέλησης" των ιμπεριαλιστών ηγετών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ζητούν να απομακρύνουν την προσοχή των λαών από τον επιθετικό και ηγεμονιστικό χαραχτήρα της εξωτερικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού.
Η νεο - αποικιακή πολιτική του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού που επικυρώθηκε στο συνέδριο φάνηκε ξεκάθαρα στη στάση έναντι των χωρών της λεγόμενης "σοσιαλιστικής κοινότητας". Το συνέδριο των σοβιετικών ρεβιζιονιστών έκανε έκκληση και έθεσε συγκεκριμένα καθήκοντα για όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης να επιταχύνουν τους ρυθμούς της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ενσωμάτωσης σύμφωνα με τις ανάγκες και απαιτήσεις του Κρεμλίνου. Βάση για το προτσές αυτό ενσωμάτωσης και καταστροφής για τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες παραμένει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η ΚΟΜΕΚΟΝ.
Με την ίδια στάση πάτρωνα απευθύνθηκε στο συνέδριο και στα κινήματα και στις εθνικό - απελευθερωτικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, Η Σοβιετική Ένωση θέλει να έχει τα κινήματα αυτά κάτω από την επιρροή της και να τα εκμεταλλεύεται σαν όργανα της εξωτερικής της πολιτικής, διατυμπανίζοντας τα απατηλά συνθήματα του "φυσικού συμμάχου" των απελευθερωτικών κινημάτων.
Οι καταστάσεις που δημιουργήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και η εξωτερική σοσιαλιμπεριαλιστική της πολιτική είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα της αστικής ταξικής ουσίας του σοβιετικού κόμματος και κράτος. Οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν, για μια ακόμα φορά, την ορθότητα των αναλύσεων, των συμπερασμάτων και των προβλέψεων του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την εξέλιξη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Τίποτε δεν άλλαξε και δε θα αλλάξει από τα μαρξιστικά - λενινιστικά αυτά συμπεράσματα για τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτοί είναι μια επικίνδυνη αντεπαναστατική δύναμη που καταπιέζει και κυριαρχεί επί του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων μαζών στη Σοβιετική Ένωση, ενώ στο διεθνή στίβο, μαζί με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, είναι το προπύργιο της αντίδρασης.
Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός αντιπροσωπεύει την πιο επικίνδυνη παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού που αποσκοπεί στον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, ενώ το σοβιετικό κράτος όπου αυτός κυριαρχεί είναι καταπιεστική και επιθετική υπερδύναμη, άσπονδος εχθρός της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της προόδου των λαών.
Για το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας η στάση έναντι αυτών των εχθρών της επανάστασης και των λαών είναι ξεκάθαρη και ρητή: Αδιάκοπη και ασυμβίβαστη πάλη μέχρι το πλήρες ξεσκέπασμά τους. "Η χώρα μας", τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, "ήταν και παραμένει αποφασιστικός αντίπαλος της επεχτατικής και επιθετικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ασυμβίβαστος αγωνιστής ενάντια στις αντιδραστικές ιδεολογίες, αστικές και ρεβιζιονιστικές. Η στάση μας απέναντι τους ήταν και θα παραμένει ρητή".
Λυτή είναι η μοναδική σωστή στάση που μπορεί να τηρηθεί απέναντι τους. Κάθε αυταπάτη για εξελίξεις και "θετικές αλλαγές" στη Σοβιετική Ένωση, εκτός από τις αλλαγές στη σοβιετική ηγεσία, είναι όχι μόνο αβάσιμες αλλά και πολύ επικίνδυνες και επιζήμιες για την υπόθεση της επανάστασης, για τους φιλελεύθερους λαούς του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου