Το «Κ»ΚΕ και η ιδιωτική πρωτοβουλία

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 2, Μάρτης 1986

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΦΛΩΡΑΚΗ: ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ
ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Με τον τίτλο "Πως βλέπει το ΚΚΕ την ιδιωτική πρωτοβουλία" ο "Ριζοσπάστης" (12.2.86) παρουσίασε την συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό "Ισοζύγιο" ο Χ. Φλωράκης, αναδημοσιεύοντας μάλιστα ολόκληρο το κείμενο. Δε νομίζουμε ότι θέλει πολλή συζήτηση το γεγονός ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό και επίκαιρο ζήτημα. Μόνο και μόνο το ότι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης που στοχεύουν στη στήριξη και ενίσχυση της λεγόμενης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" δηλαδή στην ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο της ταξικής πάλης καθώς η εργατική τάξη προσπαθεί να αποκρούσει την άγρια αυτή επίθεση που δέχεται, δείχνει την επικαιρότητα αυτού του ζητήματος. Το δείχνει επίσης και η μεγάλη ιδεολογική προσπάθεια που καταβάλλεται από την μεριά πολλών αστών και ρεφορμιστών ιδεολόγων που τονίζουν τον αναντικατάστατο ρόλο της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" στην προσπάθεια για "παραγωγική ανασυγκρότηση", για "ανάπτυξη", για "έξοδο από την κρίση", κλπ,, ιδεολογική προσπάθεια που στόχο της έχει να θεμελιώσει την "αναγκαιότητα" των αντιλαϊκών μέτρων και να προετοιμάσει το έδαφος για το πέρασμα των λεγόμενων "προβληματικών" - αφού πληρώθηκαν τα χρέη τους και εκσυγχρονίστηκε ο παραγωγικός τους εξοπλισμός από το αστικό κράτος με χρήματα των εργαζομένων - από τα χέρια του κράτους στα χέρια των ιδιωτών καπιταλιστών.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι θέσεις που ανέπτυξε ο Φλωράκης στη συνέντευξη αυτή, θέσεις που αποτελούν παραλλαγή των γνωστών ρεφορμιστικών θεωριών, που αναγνωρίζουν το ρόλο που έχει να παίξει η "ιδιωτική πρωτοβουλία", αρκεί βέβαια να γίνουν και κάποιες μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, μεταρρυθμίσεις που να την εκσυγχρονίζουν και να κάνουν το ρόλο της "αναπτυξιακό" και "παραγωγικό".

Το ότι οι θέσεις αυτές του Φλωράκη δε βάζουν σε κίνδυνο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αντίθετα το ενισχύουν και ανταποκρίνονται ακριβώς στα συμφέροντά του και στα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ντόπιος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός επιβεβαιώνεται και από τη θερμή υποδοχή που αυτές βρήκαν στις στήλες του αστικού τύπου. Μία από τις πιο έγκυρες εφημερίδες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου "Το Βήμα" δεν έκρυψε την ικανοποίηση του για τις θέσεις αυτές, που χαραχτηρίζοντάς τες "γενναίες" σημείωνε ότι πρόκειται για θέση "με την οποία κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει". Και "Τα Νέα" χρησιμοποίησαν σαν τίτλο για να προβάλλουν τη συνέντευξη του Φλωράκη, τη θέση του: "Χ. Φλωράκης: "Υπέρ της πρωτοβουλίας επιχειρήσεων σε παραγωγικούς στόχους"".

Σημαντική είναι η συνέντευξη του Φλωράκη και από μια άλλη πλευρά. Σ’ αυτή η αποδοχή και η υπεράσπιση του καπιταλισμού εκ μέρους του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν εκφράζεται μόνο με την υπεράσπιση του λεγόμενου "δημόσιου τομέα" (των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων) αλλά επεχτείνεται (εντελώς ανοιχτά τώρα) και στην υπεράσπιση των μεγάλων ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλίων.

Ας έρθουμε τώρα συγκεκριμένα πια στο περιεχόμενο της συνέντευξης του Φλωράκη, Στην αρχή της συνέντευξής του αναφερόμενος στο "δημόσιο τομέα" δηλαδή τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις διατυπώνει προσεχτικά, όμως σαφώς, την εξής γνωστή αστικό - ρεβιζιονιστική θέση: ότι δηλαδή ο δημόσιος τομέας πετυχαίνει "την άμβλυνση των φαινομένων της κρίσης και των ταξικών αντιθέσεων". Λέει: "Ο δημόσιος τομέας φροντίζει .....για την άμβλυνση των φαινομένων της οικονομικής κρίσης και των ταξικών αντιθέσεων ώστε να παίρνουν αυτές εκρηκτικό και επικίνδυνο για το σύστημα χαραχτήρα". Αφού ο Φλωράκης δεν αναφέρει τίποτε άλλο, τότε δέχεται ότι ο μηχανισμός της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης της οικονομίας πετυχαίνει να αμβλύνει τα φαινόμενα της κρίσης και τις ταξικές αντιθέσεις.

Την αντιμαρξιστική αυτή άποψη του Φλωράκη τη διαψεύδει όχι μόνο η πραγματικότητα της χώρας μας, αλλά και η σημερινή πραγματικότητα όλων των αστικό - ρεβιζιονιστικών χωρών, που χαραχτηρίζεται από την όξυνση των φαινομένων της οικονομικής κρίσης και όξυνση των ταξικών αντιθέσεων. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναφερόμενος στο ζήτημα της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης τονίζει: Ό μηχανισμός της κρατικής μονοπωλιακής ρύθμισης της οικονομίας όχι μόνον αποδείχτηκε ανίκανος να αποτρέψει τις κρίσεις, αλλά και μετατράπηκε σ’ έναν ακόμα παράγοντα αύξησης των οικονομικών δυσχερειών. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι οι παρεμβάσεις του μονοπωλιακού κράτους και ο καπιταλιστικός προγραμματισμός δεν είναι σε θέσει να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό, να εξασφαλίσουν την πλήρη απασχόληση του πληθυσμού και να παραμερίσουν τα εμπόδια για τη διευρυμένη κοινωνική αναπαραγωγή" (Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 119-120, Αθήνα 1981).

Στο ερώτημα του περιοδικού "Ισοζύγιο" "Τι πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει, ώστε να λειτουργήσει ο τομέας αυτός προς όφελος του λαού;" Ο Φλωράκης απαντά: "Εμείς θέλουμε να μετασχηματιστεί αυτός ο δημόσιος τομέας ώστε να γίνει μοχλός μιας ανάπτυξης προς όφελος του λαού για την έξοδο από την οικονομική κρίση, Αυτό σημαίνει να σταματήσουν οι απαράδεχτες παροχές του προς το μεγάλο κεφάλαιο, να λειτουργεί στα πλαίσια του δημοκρατικού προγραμματισμού, να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, η σπατάλη και η ρουσφετολογία που κυριαρχεί σ’ αυτόν, να ανέβει η παραγωγικότητά του με τον εκσυγχρονισμό της τεχνολογικής του υποδομής, να γίνει αποδοτικός με νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια και να εξασφαλιστεί στη διεύθυνσή του η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων".

Από την απάντηση αυτή του Φλωράκη, και παίρνοντας υπόψη ότι το σημερινό ελληνικό κράτος δεν είναι στην περίπτωση αυτή παρά ο "συλλογικός καπιταλιστής" (Ένγκελς) (δε μπορεί βέβαια να είναι σοσιαλιστικό, γιατί το σοσιαλιστικό κράτος γεννιέται σαν αποτέλεσμα της βίαιης επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της πλήρους συντριβής του αστικού κράτους), προκύπτει καθαρά ότι το "Κ"ΚΕ δεν έχει σαν σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά την υπεράσπιση και τον εκσυγχρονισμό του δηλαδή τον εκσυγχρονισμό του λεγόμενου "δημόσιου τομέα", όπως λέει, και την "αύξηση της παραγωγικότητας" δηλαδή την αύξηση των κερδών των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Το "Κ"ΚΕ δε λέει λοιπόν τίποτε το διαφορετικό απ’ αυτά που λέει και εφαρμόζει στην πράξη το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Και αυτό αγωνίζεται για τον εκσυγχρονισμό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και την αύξηση της παραγωγικότητάς τους δηλαδή των κερδών τους.

Ο λεγόμενος "δημόσιος τομέας" δε μπορεί ποτέ ούτε "μοχλός ανάπτυξης προς όφελος του λαού" να γίνει (ακριβώς επειδή είναι καπιταλιστικός και δε μπορεί παρά να λειτουργεί προς όφελος των καπιταλιστών) και να λειτουργήσει με "νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια" (γιατί οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις κριτήριο τους έχουν το κέρδος) ούτε στην "έξοδο από την οικονομική κρίση" μπορεί να συμβάλλει (το δείχνει η σημερινή πραγματικότητα). Αυτά λέγονται από το Φλωράκη για να εξαπατήσει την εργατική τάξη ώστε να δεχτεί να πληρώσει τα βάρη της κρίσης στο όνομα μιας μελλοντικής δήθεν ανάπτυξης "προς όφελος του λαού" ή στο όνομα του να περιμένει τάχα "καλύτερες μέρες" όπως λέει ο Παπανδρέου.

Με τις παραπάνω απαντήσεις του ο Φλωράκης προβάλλει τις "δημόσιες επιχειρήσεις" σαν "σοσιαλιστικές επιχειρήσεις" στα πλαίσια του καπιταλισμού (παμπάλαια ρεβιζιονιστική θέση), ενώ είναι γνωστό ότι δεν είναι ποτέ δυνατό να γεννηθούν σοσιαλιστές σχέσεις παραγωγής στα πλαίσια του καπιταλισμού και πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο. Προλεταριακή εξουσία, σ’ αντίθεση με την αστική εξουσία που βρίσκει έτοιμες τις μορφές καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεν "κληρονομεί έτοιμες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής" (Λένιν). Αυτές γεννιούνται μετά την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Όσο για τη θέση του Φλωράκη της "συμμετοχής των εργαζομένων στην διεύθυνση του δημόσιου τομέα" δεν είναι παρά μια ρεφορμιστική απάτη, μια θέση στην υπηρεσία των συμφερόντων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, μια θεωρία και πραχτική που η αστική τάξη έχει κάθε συμφέρον να την προπαγανδίζει και να την εφαρμόζει για να πετύχει την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό σύστημα.

Στις ερωτήσεις αν το "Κ"ΚΕ "θέλει να καταργήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία" και "ποιά είναι η θέση του απέναντι στην ιδιωτική επιχείρηση και μάλιστα τη μεγάλη, αν επιδιώκει το γονάτισμά της;" ο Φλωράκης απάντησε αναφερόμενος σκόπιμα πρώτα, για να προκαλέσει προφανώς σύγχυση, στον αγρότη, τον ελεύθερο επαγγελματία και τον βιοτέχνη. Είπε: "Ιδιωτική πρωτοβουλία ονομάζω τον αγρότη, τον ελεύθερο επαγγελματία, το βιοτέχνη, το πολυεθνικό μονοπώλιο". Ο λόγος που τοποθετείται έτσι είναι για να εξωραΐσει την "ιδιωτική πρωτοβουλία" στα μάτια της εργατικής τάξης και για να δικαιολογήσει τη θέση, ότι το "Κ"ΚΕ τάσσεται τώρα ανοιχτά υπέρ της ενίσχυσης της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και μάλιστα υπέρ των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, υπέρ των μονοπωλίων.

Παραθέτουμε ένα μεγάλο απόσπασμα από την απάντηση του Φλωράκη γιατί είναι πολύ αποκαλυπτικό: "Είμαστε κατά της επιλεκτικής πολιτικής και της προνομιακής μεταχείρισης κάποιων "ημέτερων". Η πολιτική που προτείνουμε εμείς σήμερα για να βγούμε από την οικονομική κρίση και για την ανεξάρτητη ανάπτυξη δεν είναι μια πολιτική που πάει να χρεοκοπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Θα μου πείτε .... ισχύει αυτό και για τις μεγάλες επιχειρήσεις; Μα επιχείρηση για μας δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας. Πριν απ’ αυτόν είναι οι εργάτες. Αν πρέπει να σώσουμε τη δουλιά των εργατών, αν πρέπει να βοηθήσουμε τον κλάδο στον οποίο δουλεύουν, αν οι γενικότεροι συσχετισμοί επιβάλλουν αυτή η επιχείρηση να δρα σαν ιδιωτική, εμείς θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε όχι στην ενίσχυσή της. Αλλά βέβαια κανείς δε μπορεί να αρνηθεί και την ανάγκη οι ενισχύσεις αυτές να υπόκεινται σε έλεγχο ώστε να εξασφαλίζεται η σωστή αξιοποίησή τους. Κι αυτό είναι το μεγάλο πραγματικό πρόβλημα σήμερα".

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι η ομοιότητα, η σύμπτωση των θέσεων του Φλωράκη με την πολιτική που εφαρμόζει και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί πάρα πολλές φορές ο Παπανδρέου έχει μιλήσει για "συσχετισμούς δυνάμεων", για "την ανάγκη να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις για να μην χάσουν τη δουλιά τους οι εργάτες" , κλπ, Στο μόνο που διαφωνεί ο Φλωράκης με τη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης είναι ότι δε γίνεται σωστή αξιοποίηση των κινήτρων και της ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κάι τι εννοεί λέγοντας αξιοποίηση; "Στα πλαίσια της πραγματικής αλλαγής είμαστε κατά της ασυδοσίας και των προνομίων αλλά είμαστε υπέρ της πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων, πάνω σε παραγωγικούς αναπτυξιακούς στόχους. Είμαστε κατά της ρεμούλας".

Το πρόβλημα λοιπόν για το Φλωράκη δεν εντοπίζεται στα αίτια που γεννούν αναπόφευχτα την κρίση και τη χρεοκοπία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, και κατά συνέπεια και την ανεργία, αίτια που έχουν τη ρίζα τους στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ύπαρξη και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων αυτού του οικονομικοκοινωνικού συστήματος, που καθιστούν αυτά τα φαινόμενα αναπόφευχτα και αναγκαία για τη λειτουργία του. Υποστηρίζοντας την άποψη ότι με μια "κατάλληλη πολιτική" στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι δυνατό να εμποδιστεί η χρεωκοπία των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, να εξαλειφτεί η ανεργία και να οδηγηθεί η καπιταλιστική οικονομία σε "έξοδο από την κρίση" , στην πραγματικότητα ο Φλωράκης αρνείται, όπως και όλοι οι αστοί ιδεολόγοι, την ύπαρξη των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού που καθιστούν αναπόφευχτα αυτά τα φαινόμενα, αρνείται το γεγονός ότι αυτά είναι σύμφυτα στο καπιταλιστικό σύστημα, όχι μόνιμοι συνοδοιπόροι του. Δέχεται λοιπόν ότι αυτά είναι δυνατόν να ξεπεραστούν στα πλαίσια του καπιταλισμού και συνεπώς αρνείται την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης.

Ακριβώς η ύπαρξη και η δράση αυτών των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού είναι αυτή που καταδικάζει σε αποτυχία όλα τα προγράμματα "εξόδου από την κρίση" των διαφόρων αστικών και ρεβιζιονιστικών κυβερνήσεων.

Είναι φανερό τι κρύβεται πίσω από την πρόταση του Φλωράκη για "έξοδο από την οικονομική κρίση" και "ανεξάρτητη ανάπτυξη" (τώρα όχι μόνο με μοχλό το λεγόμενο "δημόσιο τομέα" αλλά και τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις). Κρύβεται η θέση του "Κ"ΚΕ να ενισχυθούν δίπλα στις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια, για να βγάλουν περισσότερα κέρδη και να πειστούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης. Εξάλλου αυτό το ομολογεί εντελώς ανοιχτά ο Φλωράκης όταν λέει, ότι η πολιτική του "Κ"ΚΕ "δεν είναι μια πολιτική που θέλει να χρεοκοπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις" και μάλιστα τις μεγάλες, ότι "εμείς θα είμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε όχι στην ενίσχυσή τους" προκειμένου "να δοθεί δουλιά στους εργάτες" (!!!). Με τίνος χρήματα όμως θα ενισχυθούν οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Προφανώς με τους φόρους των εργαζομένων, Μ’ άλλα λόγια ο ρεβιζιονιστής Φλωράκης προτείνει στους εργάτες: έχετε να διαλέξετε μεταξύ δυο πραγμάτων ή να πληρώσετε τα βάρη της κρίσης (ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων) οπότε θα έχετε δουλιά ή αν θα αρνηθείτε να το κάνετε θα μείνετε άνεργοι. Ή δέχεστε λοιπόν τα προγράμματα λιτότητας ή μένετε άνεργοι, Ακριβώς αυτή είναι και η πολιτική της αστικής τάξης που εφαρμόζει τώρα ο Παπανδρέου.

Όμως είτε δεχτούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης είτε όχι η ανεργία σαν αναπόφευχτο φαινόμενο του καπιταλισμού θα οξύνεται στις συνθήκες κρίσης και θα τους πλήττει όλο και περισσότερο. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι να απορρίψουν τα προγράμματα λιτότητας που ρίχνουν όλα τα βάρη στις πλάτες τους και να αγωνιστούν για την υπεράσπιση του βιοτικού τους επιπέδου.

Η θέση του Φλωράκη ότι στα πλαίσια της λεγόμενης "πραγματικής αλλαγής θα κυριαρχούν μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια και επί πλέον θα ενισχύονται ("είμαστε υπέρ της πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων") από τη "δημοκρατική κυβέρνηση", δείχνει ότι στο καθεστώς της δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτε προς όφελος των εργαζομένων και ταυτόχρονα αποκαλύπτει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ σαν υπερασπιστή και πιστό υπηρέτη του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτό φαίνεται επίσης και από το αν συσχετίσουμε τις παραπάνω Θέσεις του "Κ"ΚΕ με τις υπόλοιπες που μιλάνε για "περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων" και για την ανάδειξη του δημόσιου τομέα σαν κινητήριο μοχλό στα πλαίσια της "πραγματικής αλλαγής". Πρώτα - πρώτα ούτε οι ρεβιζιονιστές αρνούνται ότι η "πραγματική αλλαγή" είναι στα πλαίσια του καπιταλισμού. Και γι’ αυτό το λόγο οι ισχυρισμοί του Φλωράκη ότι θα ενισχύσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις "αν οι γενικότεροι συσχετισμοί επιβάλλουν αυτή η επιχείρηση να δρα σαν ιδιωτική" προορίζονται για εξαπάτηση των εργαζομένων, Γιατί είναι δοσμένοι οι συσχετισμοί δηλαδή η κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στα πλαίσια της "πραγματικής αλλαγής". Και όχι μόνο αυτό αλλά από δω βγαίνει ότι η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων θα είναι γενικός κανόνας στα πλαίσια αυτά, πράγμα που θα ενισχύει διαρκώς το ρόλο τους.

Δεύτερο, ο Φλωράκης έκανε μια τοποθέτηση τόσο αποκαλυπτική όσο και προκλητική. Είπε: "Μα επιχείρηση δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας. Πριν και απ’ αυτόν είναι οι εργάτες". Και αφού στο μονοπώλιο δουλεύουν πολλοί εργάτες και πρέπει να "μη χάσουν τη δουλιά τους", τότε, σύμφωνα πάντα με τη θέση του Φλωράκη, πρέπει να ενισχυθούν τα μονοπώλια. Προφανώς με χρήματα των εργαζομένων.

Από δω φαίνεται ολοκάθαρα ότι ο λεγόμενος "περιορισμός της ασυδοσίας των μονοπωλίων" μετατρέπεται σε ενίσχυση των μονοπωλίων, ότι στην πράξη ο ρόλος τους θα δυναμώνει ενώ "ο περιορισμός της ασυδοσίας τους" θα χρησιμεύει στην κυβέρνηση της "πραγματικής αλλαγής" μόνο και μόνο για να εξαπατά το λαό. Εκτός απ’ αυτό με δοσμένη την ύπαρξη και κυριαρχία των μονοπωλίων στο καθεστώς της "πραγματικής αλλαγής" και συνεπώς και την υποταγή του αστικού κράτους σ’ αυτά, δεν είναι ποτέ δυνατό να πραγματοποιηθεί "περιορισμός της ασυδοσίας και της κυριαρχίας τους", όπως ισχυρίζεται το "Κ"ΚΕ, για να εξαπατήσει την εργατική τάξη. Ποιός αλήθεια θα πραγματοποιήσει αυτόν "τον περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων" τα ίδια τα μονοπώλια ή μήπως το αστικό κράτος και η κυβέρνησή τους που είναι υποταγμένα σ’ αυτά και όργανά τους, όργανα υπεράσπισης των συμφερόντων τους;

Τρίτο, οι θέσεις των ρεβιζιονιστών για τον εκσυγχρονισμό του "δημόσιου τομέα" για να "ανέβει η παραγωγικότητα" δηλαδή να αυξηθούν τα κέρδη τους, η "εθνικοποίηση των κλάδων στρατηγικής σημασίας" και η ενίσχυση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλίων, καταλήγουν στην επέχταση και τον εκσυγχρονισμό του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, στην υπεράσπιση και διαιώνισή του. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί ο λεγόμενος "μετασχηματισμός του δημόσιου τομέα" που υπόσχεται ο Φλωράκης δηλαδή το "να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, η σπατάλη και η ρουσφετολογία που κυριαρχεί σ αυτόν, να ανέβει η παραγωγικότητά του".

Δε ασχοληθούμε εδώ ιδιαίτερα με τα λεγόμενα του Φλωράκη "περί απαράδεχτων" (μήπως υπάρχουν και παραδεχτές;) παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο (είδαμε προηγούμενα ότι ο Φλωράκης υπόσχεται παροχές στις μεγάλες επιχειρήσεις) ή περί "δημοκρατικού προγραμματισμού" (λες και είναι δυνατό σε συνθήκες κυριαρχίας της αναρχίας στην παραγωγή να γίνεται προγραμματισμένη ανάπτυξη της οικονομίας) ή ακόμα με τα "νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια στη λειτουργία του δημόσιου τομέα", που σημαίνει ότι μπορούν τάχα στην αστική κοινωνία να εμφανιστούν σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις.

Αν λοιπόν αφήσουμε κατά μέρος όλες αυτές τις ρεφορμιστικές θεωρητικολογίες για "μετασχηματισμό του δημόσιου τομέα σ’ όφελος του λαού" και τη δυνατότητα τάχα για απόσπασή του από τα μονοπώλια διαπιστώνουμε ότι στα πλαίσια της λεγόμενης "πραγματικής αλλαγής θα ενισχυθεί ο ρόλος του μεγάλου κεφαλαίου, πράγμα που το ομολογεί ανοιχτά ο Φλωράκης στη συνέντευξή του.

Στις θέσεις που αναπτύσσει ο Φλωράκης δεν υπάρχει ούτε ίχνος κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πρόκειται για θέσεις καθαρά ρεφορμιστικές που στοχεύουν στον εκσυγχρονισμό και τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή φυσικά η διαπίστωση δεν είναι καινούργια και προκύπτει από το πρόγραμμα της "πραγματικής αλλαγής" του "Κ"ΚΕ και δεν είναι το νέο που περιέχει η συνέντευξη του Φλωράκη. Όμως κάπου έχει δίκιο "Το Βήμα" (23.2.86) όταν λέει "τώρα δε μπορούμε να αγνοήσουμε μια νέα τοποθέτηση σ’ ένα βασικό θέμα". Το νέο στη συνέντευξη του Φλωράκη, η "νέα τοποθέτηση", όπως παρατηρεί "Το Βήμα", βρίσκεται στο ότι για πρώτη φορά το "Κ"ΚΕ τάσσεται ανοιχτά υπέρ της ενίσχυσης των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, υπέρ των μονοπωλίων, ενώ ως τώρα τάσσονταν υπέρ της ενίσχυσης του "δημόσιου τομέα".

Βέβαια επιδίωξη του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ είναι να πάρει μέρος σε μια αστική κυβέρνηση για να διαχειριστεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Με το ζήτημα του σοσιαλισμού δε θα ασχοληθούμε, αλλά απλώς σημειώνουμε ότι στο "σοσιαλισμό" του Χ. Φλωράκη θα κυριαρχεί η ατομική ιδιοχτησία.