Η «ΠΡΑΒΔΑ» ομολογεί ανοιχτά

 

• ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

• ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

• ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

Το προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που άρχισε με τον εκφυλισμό του εποικοδομήματος, πιο συγκεκριμένα, "με τον εκφυλισμό του κόμματος και της διχτατορίας του προλεταριάτου, που μετατράπηκαν από τους ρεβιζιονιστές από μοχλούς της επανάστασης και όργανα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, σε μοχλούς της αντεπανάστασης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού" έχει από καιρό ολοκληρωθεί. Έχει οδηγήσει στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού ο αυτές τις χώρες.

Ο καπιταλισμός που κυριαρχεί στις ρεβιζιονιστικές χώρες από πλευράς ουσίας δε διαφέρει από τον καπιταλισμό που υπάρχει στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Παρουσιάζει όμως μερικές ιδιομορφίες που συνδέονται με το γεγονός ότι αυτός προήλθε από την ανατροπή του σοσιαλισμού. "Βασική ιδιομορφία αυτού του είδους καπιταλισμού", τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "είναι ότι εκεί διατηρούνται πολλές μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας, οργάνωσης και διεύθυνσης, το περιεχόμενο τους όμως άλλαξε ριζικά (υπογρ. δική μας). Σήμερα στη Σοβιετική Ένωση τα μέσα παραγωγής είναι στην πραγματικότητα καπιταλιστική ιδιοχτησία (υπογρ. δική μας), κρατική ή συλλογική, γιατί χρησιμοποιούνται σ’ όφελος της νέας αστικής τάξης που είναι στην εξουσία, γιατί είναι ακριβώς αυτή η τάξη που ιδιοποιείται τη δουλιά των εργατών και αγροτών" (Ενβέρ Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ 158).

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές αρνούνταν ως τα τώρα την ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα στην καπιταλιστική οικονομία των ρεβιζιονιστικών χωρών και παρουσίαζαν την κρατική και συλλογική ιδιοχτησία - που στην πραγματικότητα και αυτή είναι καπιταλιστική ιδιοχτησία - σαν "σοσιαλιστική ιδιοχτησία" για να "αποδείξουν" ότι οι χώρες αυτές είναι "σοσιαλιστικές".

Παρά την άρνηση των χρουτσωφικών και των ντόπιων ρεβιζιονιστών, σ’ όλες τις ρεβιζιονιστικές χώρες είχε δημιουργηθεί και υπήρχε ιδιωτικός τομέας, ο οποίος μάλιστα συνεχώς αυξάνονταν και αυξάνεται σε βάρος του κρατικού και συλλογικού καπιταλιστικού τομέα αυτών των χωρών.

Τελευταία όμως η "Πράβδα" σε άρθρο της (περίληψή του δημοσίευσε ο "Ριζοσπάστης" 22 6. 85) ομολογεί ανοιχτά ότι υπάρχει ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας και ότι αυτός μεγαλώνει επικίνδυνα σε βάρος του "κοινωνικού τομέα". Η "Πράβδα" γράφει: "Η διεύρυνση του ιδιωτικού τομέα (υπογρ. δική μας) εγκυμονεί σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συνέπειες, πριν απ’ όλα την εξασθένιση των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας, την παραβίαση της κοινωνικής δικαιοσύνης και σαν συνέπεια την αύξηση της κοινωνικής έντασης" (υπογρ. δική μας) ("Ρ" 22.6.85).

Σχετικά με το παραπάνω απόσπασμα το πρώτο που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι, ότι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές αναγνωρίζουν ανοιχτά την ύπαρξη ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα και ακόμα, ότι δεν τάσσονται ενάντια στην ύπαρξη του και ούτε μιλούν για εξάλειψη του αλλά απλά είναι, προς το παρόν, ενάντια στη διεύρυνσή του.

Δεύτερο παραδέχονται ανοιχτά ότι στις ρεβιζιονιστικές χώρες υπάρχει "κοινωνική ένταση" και αυτό που φοβούνται είναι η "αύξηση" της. Με την έννοια "κοινωνική ένταση" οι ρεβιζιονιστές, όπως και όλοι οι αστοί ιδεολόγοι, εννοούν την πάλη των τάξεων. Η πάλη των τάξεων σ’ αυτές τις χώρες διεξάγεται μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Η ύπαρξη "κοινωνικής έντασης" δηλαδή ταξικής πάλης στις ρεβιζιονιστικές χώρες δείχνει ότι η εσωτερική κατάσταση σ’ αυτές δεν κινείται προς την κατεύθυνση της "εξάλειψης των ταξικών διαφορών", όπως προπαγανδίζουν οι ρεβιζιονιστές αλλά χαραχτηρίζεται από μια όλο και [πιο] έντονη ταξική διαφοροποίηση. Σχετικά μ’ αυτό ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει τονίσει: "Η σημερινή σοβιετική πραγματικότητα δείχνει ότι το προτσές δε βαίνει προς την "εξάλειψη των ταξικών διαφορών" και τη "δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ενότητας", όπως προπαγανδίζουν οι χρουστσιοφικοί - μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές, αλλά προς μια βαθιά κοινωνική διαφοροποίηση ανάμεσα στη νέα αστική τάξη, που αποτελείται από το στρώμα των γραφειοκρατών και τεχνοκρατών από τη μια μεριά και τις πλατιές εργαζόμενες μάζες από την άλλη, που βρίσκονται στις θέσεις μιας δύναμης απλώς παραγωγικής. Το χάσμα ανάμεσά τους βαθαίνει συνεχώς όσο περισσότερο ανεβαίνει ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων και όσο περισσότερο αυξάνουν τα κέρδη της αστικής τάξης" (Ενβέρ Χότζια, Εισήγηση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 160).

Ο πραγματικός λόγος που ανησυχούν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για τη συνεχή διεύρυνση του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα σε βάρος του κρατικού καπιταλιστικού τομέα, ή όπως οι ίδιοι λένε του ιδιωτικού σε βάρος του "κοινωνικού τομέα" δεν είναι η "εξασθένιση των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας" και η "παραβίαση της κοινωνικής δικαιοσύνης", γιατί και τα δυο δεν υπάρχουν, από καιρό τώρα, στις ρεβιζιονιστικές χώρες (αφού έχει παλινορθωθεί ο καπιταλισμός) αλλά είναι ο φόβος της γρηγορότερης συνειδητοποίησης των εργαζομένων μαζών και κατά συνέπεια η αύξηση της "κοινωνικής έντασης" δηλαδή η όξυνση της ταξικής πάλης. Η "Πράβδα" εκφράζει τον τρόμο που έχει κυριέψει την άρχουσα νέα αστική τάξη των ρεβιζιονιστικών χωρών μπροστά στην ενδεχόμενη ένταση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου σαν αποτέλεσμα της όξυνσης των αντιθέσεων. Η όξυνση της αντίθεσης μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης στις ρεβιζιονιστικές χώρες είναι αναπόφευχτη και δε μπορεί να την αμβλύνει η ύπαρξη του κρατικού καπιταλιστικού τομέα, όπως πιστεύει η "Πράβδα", γιατί η αντίθεση αυτή απορρέει από τις ανταγωνιστικές σχέσεις παραγωγής που κυριαρχούν σ’ αυτές τις χώρες. Βέβαια η "Πράβδα" το αναφέρει με στόχο να εξαπατήσει τους εργαζόμενους αυτών των χωρών, παρουσιάζοντάς τους το λεγόμενο "κοινωνικό τομέα" σαν σοσιαλισμό, και να συγκαλύψει την αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης.

Ένα άλλο ζήτημα που θίγει το άρθρο της "Πράβδα" είναι οι σχέσεις μεταξύ των ρεβιζιονιστικών χωρών ή σωστότερα οι σχέσεις μεταξύ της ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης με τις υπόλοιπες εξαρτημένες απ’ αυτή ρεβιζιονιστικές χώρες.

Ως τώρα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές καλλιεργούσαν το μύθο της λεγόμενης "ισοπέδωσης της οικονομικής ανάπτυξης" των χωρών του ΣΟΑ, της "ενότητας και συνεργασίας", της "έλλειψης αντιθέσεων" μεταξύ τους κλπ. Τώρα η "Πράβδα" μιλάει ανοιχτά για ύπαρξη "εθνικιστικών εκδηλώσεων" δηλαδή αντιθέσεων μεταξύ των ρεβιζιονιστικών χωρών που "αναμφισβήτητα μπορούν να εξασθενίσουν τις διεθνιστικές σχέσεις" ("Ρ" 22.6.85) και προειδοποιεί (απειλεί) τους εταίρους της να συμμορφωθούν λέγοντας "ότι ο ιμπεριαλισμός δε [θα] κατορθώσει να εξασθενίσει τους στενούς δεσμούς που ενώνουν τις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας" ("Ρ" 22 6.85). Το γεγονός ότι η "Πράβδα" παραδέχεται ανοιχτά την ύπαρξη των αντιθέσεων μεταξύ των ρεβιζιονιστικών χωρών διαψεύδει την προπαγάνδα των ρεβιζιονιστών για "ισότιμη και στενή συνεργασία", για "ταυτότητα συμφερόντων" κλπ και δείχνει καθαρά ότι μεταξύ των χωρών του ΣΟΑ δεν πραγματοποιείται καμιά "οικονομική ισοπέδωση" αλλά αντίθετα μια μεγάλη διαφοροποίηση που αναπόφευχτα οδηγεί στην όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ τους, ιδιαίτερα στην όξυνση των σχέσεων των υποτελών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση.

Μετά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι σχέσεις από ισότιμες και αρμονικές που ήταν, μετατράπηκαν οε σχέσεις άνισης και ολοκληρωτικής εξάρτησης αυτών των χωρών από τη Σοβιετική Ένωση, που τις εκμεταλλεύεται σκληρά και ανελέητα. Σήμερα η Σοβιετική Ένωση όχι μόνο τις εκμεταλλεύεται αλλά ρίχνει πάνω τους και όλα τα βάρη της κρίσης. Στις χώρες του ΣΟΑ, που κυριαρχεί η Σοβιετική Ένωση, δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να γίνει λόγος για ισότιμες σχέσεις και αρμονική ανάπτυξη. Σ’ αυτές δρα ο καπιταλιστικός νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, όπως και στις άλλες δυτικές καπιταλιστικές χώρες.

Η Σοβιετική Ένωση για να δικαιολογήσει και κρατήσει υπό την κυριαρχία της τις καπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, χρησιμοποιεί το "διεθνισμό". Ο "διεθνισμός" όμως των σοβιετικών ρεβιζιονιστών δεν έχει καμιά σχέση με τον προλεταριακό διεθνισμό και αποτελεί μια ιμπεριαλιστική θεωρία και πολιτική για τη διατήρηση και επέχταση της ιμπεριαλιστικής τους κυριαρχίας.

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”, Αύγουστος 1985