Για τους φόρους

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1985

Μ’ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ

Μερικές σκέψεις σχετικά με το φορολογικό σύστημα που ισχύει είναι απαραίτητες καθώς αυτές τις μέρες ψηφίστηκε στη Βουλή το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Πόσο μάλλον που σύμφωνα με τη γνωστή "πονηρή" ταχτική της κυβέρνησης αυτός ο νέος αντιλαϊκός νόμος ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι ακριβώς για να μην ενημερωθεί πλατιά ο λαός για το ζήτημα και να μην υπάρξουν έντονες αντιδράσεις.

Όπως σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες, έτσι και στην Ελλάδα, οι φόροι αποτελούν μορφή συμπληρωματικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων με την αναδιανομή μέσω του κρατικού προϋπολογισμού ενός μέρους των εσόδων τους προς όφελος της αστικής τάξης. Οι φόροι ονομάζονται άμεσοι αν μ’ αυτούς επιβαρύνονται τα εισοδήματα ξεχωριστών ατόμων και έμμεσοι αν μ’ αυτούς επιβαρύνονται τα εμπορεύματα που πουλιούνται (κυρίως τα είδη πλατιάς κατανάλωσης) ή οι υπηρεσίες (π.χ. τα εισιτήρια των αστικών μέσων συγκοινωνίας, τα εισιτήρια θεάτρων και κινηματογράφων κλπ ).

Έτσι οι έμμεσοι φόροι συμβάλλουν στην αύξηση της τιμής των εμπορευμάτων και αυτής των υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα τους έμμεσους φόρους τους πληρώνουν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες. Ο Λένιν μιλώντας για την αντιλαϊκότητα της έμμεσης φορολογίας τόνιζε: "Η έμμεση φορολογία επιβαρύνοντας τα είδη μαζικής κατανάλωσης αποτελεί πολύ μεγάλη αδικία. Όλο της το βάρος πέφτει στη φτωχολογιά, δημιουργώντας προνόμια για τους πλούσιους. Όσο πιο φτωχός είναι ένας άνθρωπος, τόσο πιο μεγάλο μέρος των εισοδημάτων του δίνει στο κράτος με τη μορφή έμμεσων φόρων. Οι οικονομικά αδύνατες και άπορες μάζες αποτελούν τα 9/10 όλου του πληθυσμού, καταναλώνουν τα 9/10 των φορολογουμένων προϊόντων και πληρώνουν τα 9/10 του συνολικού ποσού των έμμεσων φόρων, τη στιγμή που παίρνουν από το συνολικό εισόδημα κάπου τα 2,3 δέκατα".

Το φορολογικό σύστημα που ισχύει στη χώρα μας είναι το πιο αντιλαϊκό σε σύγκριση με εκείνα των χωρών της ΕΟΚ γιατί το μεγαλύτερο μέρος του συνόλου των φορολογικών εσόδων του κράτους, περίπου 70 %, προέρχεται από τους έμμεσους φόρους.

Στη χώρα μας έμμεσοι φόροι είναι ο ΦΚΕ (φόρος κύκλων εργασιών) με συντελεστή μέχρι 12 %, το χαρτόσημο με συντελεστή 3,6 % και μια σειρά άλλη σε ορισμένα είδη όπως ζάχαρη, πετρέλαιο, βενζίνη, τσιγάρα, απορρυπαντικά, μπύρα, οινόπνευμα κλπ. που επιβάλλονται στην κατανάλωση με πολύ υψηλούς συντελεστές και πλήττουν κύρια τις λαϊκές μάζες. Επίσης και ο λεγόμενος "φόρος πολυτελείας" όταν επιβάλλεται στα έπιπλα, τηλεοράσεις, ραδιοκασετόφωνα, μάλλινα είδη ρούχων κλπ. πλήττει τους εργαζόμενους. Κατά τις εκτιμήσεις ο έμμεσος φόρος είναι περίπου το 31 % των χρημάτων που πληρώνουμε για διάφορες αγορές, δηλαδή στις 1.000 δρχ. οι 310 είναι φόρος. Οι έμμεσοι φόροι στην τελευταία 4ετία (81 - 85) αυξάνονται σταθερά. Ενδειχτικά αναφέρουμε ότι ενώ το 1981 στο σύνολο των φορολογικών εσόδων του αστικού κράτους το 68,2 % προέρχονταν από έμμεσους φόρους, πέρυσι έφτασε το 69,2 Ενώ η δήθεν "φιλολαϊκή" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται με την επιβολή νέας φορολογίας από 1.1. 86 του ΕΟΚικού ΦΠΑ (φόρος προστιθέμενης αξίας).

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στους άμεσους φόρους. Εδώ η πολιτική του αστικού κράτους αποσκοπεί στη μείωση, με κάθε τρόπο, της φορολογικής επιβάρυνσης των εκμεταλλευτριών τάξεων και στην αύξηση των φόρων που πληρώνουν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας (που βέβαια έχει κάθε λόγο να ωραιοποιεί την κατάσταση) οι μισθωτοί του 1974 πλήρωσαν το 32.8 % των φορών εισοδήματος, το 1981 το 39,2 %. το 1982 το 43,2 %. Αντίθετα οι πλούσιοι το 1974 πλήρωσαν το 38,8 %, το 1981 το 28,2% και το 1982 το 25,3 %. Ιδιαίτερα ευνοϊκή είναι η μεταχείριση των Ανωνύμων Εταιριών (ΑΕ) και κύρια των μεγάλων μονοπωλίων. Σύμφωνα πάλι με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας η συμμετοχή τους στα φορολογικά έσοδα μειώθηκε από 17,3 % που ήταν το 1974 σε 14,2 % το 81 και σε 9,9 % το 84.

Οι κεφαλαιοκράτες βρίσκουν επίσης τον τρόπο μέσω διαφόρων ευνοϊκών διατάξεων και με βοήθεια του αστικού κράτους που ελέγχουν να διαφεύγουν την πληρωμή των φόρων κρύβοντας τις πραγματικές διαστάσεις των εισοδημάτων τους. Μιλάμε βέβαια για τη φοροδιαφυγή. Οι εργαζόμενοι δε μπορούν να κάνουν φοροδιαφυγή γιατι το φόρο τους τον κρατάει ο καπιταλιστής που τιμωρείται από τον Κώδικα Φορολογικών Στοιχείων αν δεν τον παρακρατήσει. Υπολογίζεται ότι η συνολική φοροδιαφυγή από αδήλωτα κέρδη, από υπερτιμολογήσεις και υποτιμολογήσεις, από πλαστά τιμολόγια στην αγορά και από άλλα παράθυρα του φορολογικού συστήματος πλησιάζει τα 400 δισεκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Χαραχτηριστικές είναι εδώ οι δυο περιπτώσεις που αποκαλύφτηκαν, της ΑΓΕΤ - ΗΡΑΚΛΗΣ και των τσιμέντων TITAN.

Ο ταξικός χαραχτήρας του φορολογικού συστήματος είναι λοιπόν ολοφάνερος και υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν αυτό. Θα αναφέρουμε μόνο δυο - τρεις χαραχτηριστικές ακόμα πλευρές. Έτσι αν ένας εργαζόμενος χρωστάει φόρους στο κράτος και δεν έχει χρήματα να τους πληρώσει, τότε του κάνουν κατάσχεση της περιουσίας του ή τον βάζουν φυλακή, ενώ αν κάποιος μεγάλο - επιχειρηματίας χρωστάει τον παρακαλούν και του κάνουν μια σειρά διευκολύνσεις να τα ξοφλήσει - κατά κανόνα δεν τα ξοφλάει ποτέ. Ότι αγοράζουν οι αμερικανοί για τις βάσεις τους στην Ελλάδα απαλλάσσεται από φόρους. Και η φοροδιαφυγή βέβαια αναζητείται στους διάφορους μικροεπαγγελματίες και όχι στους μεγαλο - καρχαρίες του πλούτου που καταληστεύουν το λαό και τον τόπο.

Που πάνε όμως τα χρήματα που εισπράττει το αστικό κράτος από τους φόρους; Η αστική κυβέρνηση Παπανδρέου για να εξαπατήσει το λαό ισχυρίζεται ότι διατίθενται σε μεγάλο μέρος για κοινωνικούς σκοπούς (κοινωνική ασφάλιση, υγεία, εκπαίδευση κλπ.). Μια μόνο ματιά στον προϋπολογισμό του 1985 δείχνει ότι τα σχετικά κονδύλια είναι μειωμένα σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 1984. Αυτό φαίνεται και στην πράξη όταν τα ΑΕΙ παραλύουν συνέχεια από την έλλειψη χρημάτων, ενώ για τον ίδιο λόγο δεν προχωράει η υλοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Πολλά επίσης από τα ποσά που φαίνονται στα χαρτιά του προϋπολογισμού μένουν μόνο στα χαρτιά. Για παράδειγμα στον προϋπολογισμό του 84 αναφέρονταν ότι οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση θα φτάναν 89 δισεκατομμύρια δραχμές, τελικά διατέθηκαν μόνο 78 δισεκατομμύρια δραχμές Το ίδιο συνέβη και στον τομέα της Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας. Οι δαπάνες που τελικά πραγματοποιήθηκαν το 1984 για την Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια και Παιδεία είναι κατά 17 δισεκατομμύρια δραχμές μικρότερες απ’ αυτές που διαφήμιζε η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό του 1984.

Που πάνε λοιπόν τα χρήματα από τους φόρους; Πάνε στη συντήρηση και τον εκσυγχρονισμό του αντιπαραγωγικού και καταπιεστικού κρατικού μηχανισμού (εκσυγχρονισμό σωμάτων ασφαλείας, μισθοφόροι κλπ.). Πάνε στην "αγορά του αιώνα" (1 τρισεκατομμύριο δραχμές), στις υπόλοιπες στρατιωτικές δαπάνες (300 δισεκατομμύρια δραχμές) και στο NATO, όπου η κυβέρνηση επίσημα πληρώνει 4,7 δισεκατομμύρια δραχμές το 85. Πάνε τέλος στα Θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων είτε με τη μορφή των παροχών, χαριστικών δανείων (νόμος περί κινήτρων 1262/82, υπολογίζεται ότι περίπου 170 δισεκατομμύρια θα χαριστούν στα μονοπώλια φέτος σαν κίνητρα για την οικονομική δήθεν ανάπτυξη) είτε με πριμοδοτήσεις (πρόσφατα ο Βαρδινογιάννης πήρε 5 δισεκατομμύρια δραχμές σαν δώρο για εξαγωγές πετρελαίου), είτε με χίλιους άλλους δυο τρόπους.

Έχουν δίκιο λοιπόν όσοι λένε ότι το φορολογικό σύστημα αποτελεί ένα καλό καθρέφτη για τον εκμεταλλευτικό χαραχτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, για το ρόλο του αστικού κράτους σαν όργανο στην υπηρεσία των μονοπωλίων και για τον ταξικό χαραχτήρα των διαφόρων αστικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.