ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. Φύλλου 12, Δεκέμβρης 1985
Απορρίπτοντας τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, σχετικά με τον προλεταριακό διεθνισμό και την εξωτερική πολιτική του σοσιαλιστικού κράτους, η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, ήταν φυσικό, να απορρίψει και τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και σα συνέπεια να αρνηθεί την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία.
Η αντιαλβανική της κατεύθυνση δε μπορούσε παρά να τους τοποθετήσει, στο ρεύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, και ειδικότερα του σοβιετικού. Έτσι η θέση για την σοσιαλιστική κοινωνία που "επεξεργάστηκε" η ηγεσία της ΣΑΚΕ δυο χρόνια μετά την πρώτη Συνδιάσκεψή της, στις αρχές του 81, είναι ακριβώς οι θέσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, θέσεις που πηγή τους έχουν το 20ο και 22ο Συνέδριο και που κωδικοποιούνται σήμερα στις αντιμαρξιστικές θεωρητικολογίες περί "αναπτυγμένου σοσιαλισμού"
1. Τό πρώτο ζήτημα που οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αναθεώρησαν σαν διδασκαλία των Μαρξ και Λένιν για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ήταν το ζήτημα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1961 ο Ν. Χρουτσώφ ισχυρίζεται: "Επομένως, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" (Ν. Χρουτσώφ, 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 206). Ο σκοπός τους φανερός. Για να δικαιολογήσουν την κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάστασή της με το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" (δηλαδή το κράτος της νέας αστικής τάξης) έπρεπε να απορρίψουν τη θέση του Μαρξ για μεταβατική περίοδο, από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και να θέσουν το όριο της μέχρι την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, μέχρι το σοσιαλισμό.
Αντιγράφοντάς τους και διαστρεβλώνοντας με τον ίδιο τρόπο τον Λένιν, οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ, προπαγανδίζουν "την περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" ("Οχτώβρης", Μάρτης 1984).
Ανήκει η τιμή στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα, που ενάντια στην χρουτσωφική προδοσία υπεράσπισαν την επιστημονική θέση του Μαρξ και του Λένιν ότι «ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτήν την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου" (Μαρξ - Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα τόμος 2ος, σελ. 24).
Όπως φαίνεται οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επιχειρηματολόγησαν μόνο νια μια μεταβατική περίοδο και όχι "για κάποιες άλλες, ας πούμε, υποπεριόδους" ("Οχτώβρης", Μάρτης 184) και το τέλος της διάρκειάς της το προσδιόρισαν με σαφήνεια στην αταξική κοινωνία, στον κομμουνισμό.
2. Σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν η διχτατορία του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές για να απορρίψουν θεωρητικά την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και να αναπτύξουν την αντιμαρξιστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" έπρεπε πρώτα να αναθεωρήσουν τη θέση των κλασσικών σχετικά με τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και να τον οριοθετήσουν μέχρι την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού.
Τις αντιμαρξιστικές αυτές απόψεις τις χρειάζονταν για να δικαιολογήσουν την κατάργηση στην πράξη τη διχτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και να συγκαλύψουν την αντικατάστασή της από το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" δηλαδή το σημερινό αστικό σοβιετικό κράτος, το κράτος της νέας σοβιετικής αστικής τάξης.
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ δεν έχουν ακόμα τολμήσει να απορρίψουν ανοιχτά την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και να υιοθετήσουν την αντιμαρξιστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" ή όποια άλλη παρόμοια. Όμως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί, εφόσον υιοθετούν την αντιμαρξιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για "μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", απορρίπτουν την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και δέχονται — όπως και οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές — την αναγκαιότητα της μόνο ως το σοσιαλισμό. Η απόρριψη της θέσης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και η οριοθέτησή της ως το σοσιαλισμό οδηγεί αναπόφευχτα στην απόρριψη της αναγκαιότητας της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό.
Όχι όμως μόνο από την άποψη των ορίων (μέχρι που τελειώνει) αλλά και από την άποψη του βασικού κοινωνικο - οικονομικού περιεχομένου της μεταβατικής περιόδου, απορρίπτουν το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Γιατί σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης" ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται" (Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, μέρος 2ο, σελ. 260).
Και κατά συνέπεια το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου (σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο μέχρι τον κομμουνισμό) σαν πρώτο καθήκον έχει να διεξάγει σωστά την ταξική πάλη για τη λύση της βασικής ανταγωνιστικής αντίθεσης. Έτσι λοιπόν η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ αρνούμενη στο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου το βασικό αυτό καθήκον, στην ουσία διαστρεβλώνει το περιεχόμενό του, το κάνει να διαφέρει ελάχιστα από το "παλλαϊκό κράτος" των σοβιετικών.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ επισημαίνει ότι: "Η πείρα της επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Αλβανία επιβεβαιώνει ότι η διχτατορία του προλεταριάτου χρειάζεται στην εργατική τάξη για να καταπνίξει την αντίσταση των παλιών και νέων ταξικών εχθρών και τις απόπειρές τους για παλινόρθωση, της χρειάζεται για την αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου, που προέρχεται τόσο από τις επιθετικές βλέψεις του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, να καταπνίξουν και συντρίψουν το σοσιαλιστικό καθεστώς με φωτιά και σίδηρο, με αποκλεισμούς και πείνα καθώς και από την ιδεολογική επίθεση του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου, που εξαπολύει καθημερινά προς εμάς το κύμα του εκφυλισμού και της αντεπανάστασης" (Ενβέρ Χότζα,7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 20).
3. Η διακήρυξη του τέλους της μεταβατικής περιόδου χρειάζονταν στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές για να αναθεωρήσουν και μια σειρά άλλα ζητήματα - κλειδιά της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας. Όπως τονίζει το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας "Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές έχουν ισχυριστεί, ότι μόνο στην περίοδο της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, υπάρχουν αντιθέσεις αυτού του τύπου, ιδέα που διέπει όλες τις χρουτσωφικές αναλύσεις του προβλήματος των αντιθέσεων στο σοσιαλισμό" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Οχτώβρης 1983).
Η άρνηση της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων από τους σοβιετικούς γίνεται με καθορισμένους σκοπούς και κατά πρώτο λόγο για να αρνηθούν την πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό. Κι εδώ οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ το αντιγράφουν: "Η σοσιαλιστική κοινωνία ... δεν έχει ανταγωνιστικές αντιθέσεις" ("Οχτώβρης" Σεπτέμβρης 1981). Και αλλού: "Στον πλήρη σοσιαλισμό ... δε μπορούμε να μιλάμε για ανταγωνιστικές αντιθέσεις" ("Οχτώβρης" Μάρτης 1984).
Για το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας όμως και για ολόκληρο το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν εξαλείφονται με την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα στις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Αυτές δεν απορρέουν από τις σοσιαλιστικές σχέσεις στην παραγωγή, αλλά υπάρχουν σαν προϊόν και κληρονομιά της παλιάς αστικής κοινωνίας. Η βασική ανταγωνιστική αντίθεση παραμένει πάντα η αντίθεση ανάμεσα στους δυο δρόμους ανάπτυξης σύμφωνα με τον τύπο του Λένιν "ποιός θα νικήσει;" Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει πολεμήσει τις θέσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ότι «το βασικό ζήτημα "ποιός θα νικήσει" έχει λυθεί» ότι «ο σοσιαλισμός έφερε την πλήρη νίκη επί του καπιταλισμού» ότι «στην σοσιαλιστική οικονομία δεν υπάρχει πλέον πάλη μεταξύ των δυο δρόμων ανάπτυξης» κλπ. (Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας, Μόσχα 1974, σελ. 8 - 10. 58, 79).
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αντίθετα διδάσκονται απ’ αυτούς. Στον "Οχτώβρη" (Σεπτέμβρης 1981) διαβάζουμε: "Να γιατί λοιπόν ενώ το ζήτημα "ποιός - ποιόν", σοσιαλισμός ή καπιταλισμός μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων λύθηκε πλέρια εσωτερικά ...". Η ταύτιση τους με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές δε μπορεί να συγκαλυφτεί με τίποτα.
4. Το ζήτημα των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό συνδέεται άρρηκτα με το ζήτημα της ταξικής πάλης. Είναι η επίλυση των αντιθέσεων, μέσω της ταξικής πάλης, που καθορίζει την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έτσι το ζήτημα του σωστού καθορισμού των ανταγωνιστικών και των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων αποτελεί κεφαλαιώδες ζήτημα για την επιτυχή συνέχιση της επανάστασης. Γιατί μπορεί, μονάχα τότε, να διεξαχθεί σωστά η πάλη των τάξεων, όταν είναι γνωστές σε βάθος οι αντιθέσεις, όταν έχει προσδιοριστεί ο χαραχτήρας τους, όταν σε κάθε στάδιο της επανάστασης γίνεται γνωστή η βασική αντίθεση που η λύση της καθορίζει και τη λύση των άλλων αντιθέσεων.
Ανήκει η ιδιαίτερη τιμή στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα, που σε αντίθεση με τους χρουτσωφικούς που αρνήθηκαν την πάλη των τάξεων, υπεράσπισε με δύναμη τη λενινιστική θέση, ότι η πάλη των τάξεων συνεχίζεται σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο μέχρι τον κομμουνισμό. Όπως τόνιζε ο Λένιν στο έργο του «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της διχτατορίας του προλεταριάτου» η μεταβατική περίοδος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό «δε μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και τον κομμουνισμό που γεννιέται, ή, με άλλα λόγια ανάμεσα στο νικημένο, όχι όμως και εκμηδενισμένο καπιταλισμό και τον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος» (Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, Μέρος 2ο, σελ. 260).
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας τόνισε με δύναμη, ότι η πάλη των τάξεων, και υστέρα από την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, παραμένει η κύρια κινητήρια δύναμη της κοινωνίας. Επικύρωσε τη θέση του μαρξισμού - λενινισμού, ότι αυτή στρέφεται όχι μονάχα στον εξωτερικό εχθρό, όπως τον απολυτοποιούν οι ρεβιζιονιστές και η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, αλλά και ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, είτε πρόκειται για τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων, είτε για τους νέους εχθρούς.
Το μεγαλύτερο συμπέρασμα όμως, ζωτικής σημασίας για τη νικηφόρα πορεία της επανάστασης, που πλουτίζει παραπέρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ήταν εκείνο για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης για την αποτροπή του αστικό - ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού.
Ενάντια στα, τεράστια σημασίας, συμπεράσματα του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, που στάθηκαν οδηγός για να αποκρουστούν οι ρεβιζιονιστικές θεωρητικολογίες της φιλελευθεροποίησης του σοσιαλιστικού κράτους και κατά συνέπεια η παλινόρθωση του καπιταλισμού, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ παπαγαλίζει τους σοβιετικούς. Στη μπροσούρα της "Ο μαοϊσμός αντεπαναστατική θεωρία και πράξη" και στο κεφάλαιο "Γιατί η ταξική πάλη συνεχίζεται και μετά τη μεταβατική περίοδο" γράφει: "Να λοιπόν που η ταξική πάλη ..... (διεξάγεται) ...... κι όταν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές τάξεις για το ξεπέρασμα των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων". Έτσι καταλαβαίνουν οι οπορτουνιστές την ταξική πάλη στο σοσιαλισμό. Και είναι φυσικό αφού αρνούνται την ύπαρξη των εσωτερικών ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Γι’ αυτό λοιπόν απορρίπτουν τη θέση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζα που στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ τη συνοψίζει έτσι: "Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι προτσές σκληρής ταξικής πάλης ανάμεσα στους δυο δρόμους, το σοσιαλιστικό και τον καπιταλιστικό δρόμο, πάλη που διεξάγεται σε κάθε μέτωπο, πολιτικό και οικονομικό, ιδεολογικό και στρατιωτικό" (Ενβέρ Χότζα, 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 138).
5. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τονίζει: "Η λενινιστική θεωρία της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που είναι συνέχεια των διδαγμάτων του Μαρξ είναι τόσο ολοκληρωμένη και συμπαγής, επιστημονική και λογική που ή την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι ή δεν την αποδέχεσαι" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Νοέμβρης 1985).
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αρνούμενοι, όπως και οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, την πάλη των τάξεων σαν κινητήρια δύναμη της σοσιαλιστικής κοινωνίας, διαστρεβλώνουν και τις κινητήριες δυνάμεις στο σοσιαλισμό. Είναι αλήθεια ότι με τις μεγάλες νίκες που σημειώνει η επανάσταση στον πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό τομέα, νέες κινητήριες δυνάμεις. Όμως η δράση τους έχει άμεση σχέση με την κύρια κινητήρια δύναμη, την πάλη των τάξεων. Η συντρόφισσα Νεζμίε Χότζα στη μπροσούρα της "σχετικά με ορισμένα θεμελιακά ζητήματα της πολιτικής του ΚΕΑ για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Απρίλης 1984) τονίζει: "Η ταξική πάλη είναι η αρχή που ζωογονεί όλες τις άλλες κινητήριες δυνάμεις στη σοσιαλιστική κοινωνία. Μόνο αν κατανοηθεί σε βάθος η ταξική πάλη κι αν διεξαχθεί με αποφασιστικότητα κι ασταμάτητα θα γίνει δυνατό για τις άλλες κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας να δράσουν με όλη την αποτελεσματικότητά τους".
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό, ότι η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ απορρίπτει τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού - αντίληψη που καθοδηγεί το ΚΕΑ στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, καθώς και την πολιτική δράση ολόκληρου του διεθνούς μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος - και καθοδηγείται από την αντιμαρξιστική αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών. Επί πλέον αυτό έχει σα συνέπεια να απορρίπτει και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, που είναι η μόνη σήμερα σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, ακόμα και σήμερα επιμένει να καλύπτεται. Ο καιρός όμως που θα πετάξει τη μάσκα δεν είναι μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου