ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 11, Νοέμβρης 1985
Νίκου Αναγνώστη "Λαϊκό Βήμα" 24.2.1985
Η πολυτάραχη ιστορία των ημερών μας διαμορφώνεται στα πλαίσια της εποχής του ιμπεριαλισμού και της επανάστασης. Στα θεμέλια του περιεχομένου και του χαραχτήρα αυτής της εποχής στέκουν τα διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα και ο αδιάλλαχτος αγώνας των μεγάλων πολιτικο - κοινωνικών δυνάμεων, της αστικής τάξης, του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης από τη μια πλευρά και του προλεταριάτου, των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων από την άλλη. Αν τις πρώτες τις ενώνει ο τρόμος και η έχθρα προς την επανάσταση, τις δεύτερες τα κοινά ιδανικά της κοινωνικής χειραφέτησης και προόδου.
Σ' αυτές τις συνθήκες η λενινιστική θεωρία της επανάστασης, παραμένει στην ημερήσια διάταξη σαν ιστορική αναγκαιότητα, σαν μεγάλο θεωρητικό και πραχτικό πρόβλημα ζωτικής σημασίας για το μέλλον του ταξικού αγώνα του προλεταριάτου και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών, για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Το Κόμμα μας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια σ' όλο το έργο τους έχουν εφαρμόσει, προασπίσει και αναπτύξει παραπέρα τη λενινιστική θεωρία της επανάστασης οικοδομώντας με επιτυχία το σοσιαλισμό στη μικρή μας χώρα σε εξαιρετικά δύσκολες ιστορικές συνθήκες και διεξάγοντας με αδιαλλαξία και μαρξιστική - λενινιστική συνέπεια τη γιγαντιαία ιδεολογική πάλη ενάντια σ' όλα τα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Ανάμεσα στα πολλά πολιτικο - φιλοσοφικά έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, με ιδιαίτερες θεωρητικές και πραχτικές αξίες για την υπεράσπιση και προώθηση του επαναστατικού και εργατικού κινήματος, της προλεταριακής επανάστασης και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών παντού στον κόσμο, κατέχει σημαντική θέση το μεγαλειώδικο έργο "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση", όπου, με μια σιδερένια μαρξιστική - λενινιστική λογική, μέσα από εύγλωττα στοιχεία και αποδειχτικά από την πραγματικότητα των ημερών μας, αναλύονται ολόπλευρα και επιστημονικά τα χαραχτηριστικά και η φύση του ιμπεριαλισμού και εξάγεται το συμπέρασμα ότι παραμένουν ασάλευτα τα λενινιστικά διδάγματα για τον ιμπεριαλισμό σαν το ανώτερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, πρόθυρα της προλεταριακής επανάστασης.
Και οι πιο πρόσφατες παγκόσμιες εξελίξεις αποδείχνουν το γεγονός ότι η "κατάσταση στον κόσμο είναι στη γενικότητα επαναστατική, ότι σε πολλές χώρες αυτή η κατάσταση έχει ωριμάσει ή ωριμαζει με ταχύτητα, ενώ σε άλλες χώρες αυτό το προτσές βρίσκεται σε εξέλιξη". Η θέση αυτή του Κόμματος μας έχει υπόψη εκείνες τις κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες για το ξέσπασμα της επανάστασης, την τωρινή ολόπλευρη και βαθιά οικονομική και πολιτική, χρηματιστική και στρατιωτική, ιδεολογική και ηθική κρίση που βαθαίνει περισσότερο τη γενική κρίση του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου. Αυτές οι αντικειμενικές δυνατότητες, σύμφωνα με τη λενινιστική θεωρία και την ιστορική πείρα των προλεταριακών επαναστάσεων, οδηγούν σε θρίαμβο όταν υπάρχει και ο υποκειμενικός παράγοντας, το πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, η επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου που θα το συνειδητοποιήσει για την ιστορική του αποστολή και, στη φωτιά του αγώνα, θα του δώσει την επαναστατική στρατηγική και ταχτική και, σαν επαναστατικό επιτελείο, θα το οδηγήσει στη νίκη.
Το πολιτικό πανόραμα του κόσμου σήμερα μαρτυρεί ότι όλες οι μεγάλες αντιθέσεις της εποχής μας έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Από το 1974 προπαντός το κεφάλαιο έχει καθηλωθεί στη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση που έχει αγκαλιάσει όλους τους κλάδους της παραγωγής και όλες τις χώρες του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου. Οι συνέπειες της μεγάλης ύφεσης της παραγωγής, του αλματώδικου πληθωρισμού και της μαζικής ανεργίας αυξάνουν την πόλωση της κοινωνίας και εντείνουν τις ταξικές αντιθέσεις και την επαναστατική δράση του προλεταριάτου, των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων λαών. Άμεσος αντίχτυπος αυτής της κρίσης που έχει συγκλονίσει όλες τις στρουχτούρες και το εποικοδόμημα, τόσο του καπιταλιστικού, όσο και του ρεβιζιονιστικού κόσμου, είναι η βαθιά κρίση της πολιτικής ζωής αυτών των χωρών. Η γενική τάση έντασης της βίας και του περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενισχύοντας την αστυνομική βία, το στρατό, τη μυστική υπηρεσία και τον έλεγχο πάνω σε κάθε προσπάθεια, σε κάθε κίνημα του προλεταριάτου και των λαών, είναι χαραχτηριστικά όχι μόνο για τις λεγόμενες υποανάπτυχτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής όπου κυριαρχούν φασιστικά διχτατορικά καθεστώτα, μα και για τις ΕΠΑ, τη ΣΕ και τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, οι οποίες μπροστά στον κίνδυνο της επανάστασης απειλούν με τη φασιστικοποίηση της ζωής και την εξαπόλυση μιας γενικής πυρηνικής σύρραξης.
Η κρίση αυτή έχει πλήξει όλες τις διεθνείς συμμαχίες, τους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, την ΕΟΚ και το ΣΟΑ, το NATO και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και έχει οξύνει τις διιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η πολιτική της επέχτασης και της ηγεμονίας, της αποικιοκρατίας και της νεοαποικιοκρατίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και σε πρώτη γραμμή των δυο υπερδυνάμεων, στις συνθήκες που το κεφάλαιο, όπως τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια "έχει διεθνές, χωρίς πατρίδα", έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς και τους νεο - αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές. Επομένως, παραμένουν πάντα επίκαιρα τα διδάγματα του Λένιν για το εθνικό ζήτημα και τα απελευθερωτικά κινήματα. Μ' αυτά ταυτίζονται πλέρια οι θέσεις του Κόμματος μας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζια για ένα ενιαίο παγκόσμιο επαναστατικό προτσές, για την άμεση σύνδεση αυτών των αγώνων με την προλεταριακή επανάσταση και την αφειδώλευτη διεθνιστική υποστήριξη που πρέπει να χαίρουν από τους πραγματικούς επαναστάτες. Αυτή η λενινιστική στάση αρχών του Κόμματός μας φάνηκε και φαίνεται ξεκάθαρα προς την αντιιμπεριαλιστική ιρανική επανάσταση και τον απελευθερωτικό αγώνα των λαών, του Αφγανιστάν, της Νικαράγουας, του Σαλβαντόρ και των αραβικών λαών.
Η επανάσταση προετοιμάζεται και προχωρεί, παρά τις μεγάλες ιμπεριαλιστο - ρεβιζιονιστικές δυσχέρειες, σαν ένα παγκόσμιο προτσές που συνενώνει σ' ένα μόνο ρεύμα τις προλεταριακές επαναστάσεις, τις δημοκρατικές επαναστάσεις, τους απελευθερωτικούς αγώνες, τα δημοκρατικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα για ειρήνη, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο. Οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν τόσο στις καπιταλιστικές, όσο και στις ρεβιζιονιστικές χώρες, και η επανάσταση μπορεί να ξεσπάσει και να θριαμβέψει τόσο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όσο και στις καθυστερημένες του λεγόμενου "τρίτου κόσμου", εκεί που ο κρίκος της αλυσίδας είναι ο πιο αδύνατος και υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας. Απ' αυτές τις αναλύσεις και απ' αυτές τις θέσεις ξεκίνησε το Κόμμα μας που στο 7ο Συνέδριο του βγήκε με τη θέση ότι, η επανάσταση δεν είναι μια επιθυμία και προοπτική, μα και πρόβλημα που τέθηκε για λύση.
Το προλεταριάτο, η πιο καταπιεσμένη και η πιο επαναστατική τάξη της εποχής μας, από την ίδια την οικονομικο - κοινωνική του θέση, παραμένει στο κέντρο του παγκόσμιου επαναστατικού προτσές. Γι' αυτό μαρτυρούν οι ισχυρές απεργίες των άγγλων και βραζιλιανών ανθρακωρύχων, των αμερικάνων φορτοεκφορτωτών και των γάλλων μεταλλουργών, των ιταλών εργατών της μηχανοβιομηχανίας και των βραζιλιανών εργατών της γεωργίας, μαρτυρεί το ισχυρό κίνημα ενάντια στην εμπρηστική πολιτική των υπερδυνάμεων και των άλλων αντιδραστικών δυνάμεων.
Σ' αυτές τις συνθήκες είναι πλέρια κατανοητό, γιατί η αστική τάξη, ο ιμπεριαλισμός, η σοσιαλδημοκρατία, οι ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων και ρευμάτων και τα προδοτικά ρεφορμιστικά συνδικάτα εκδηλώνουν τόση έχθρα και δημιουργούν τόση σύγχιση γύρω από το ζήτημα της επανάστασης. Οι αστο - ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι κάτω από το πρόσχημα της δημιουργικής ανάπτυξης του μαρξισμού - λενινισμού πασχίζουν να ενταφιάσουν τη λενινιστική θεωρία της επανάστασης σαν γενικό νόμο του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, τον αναντικατάστατο ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου και τον ηγετικό ρόλο του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, τη συμμαχία με την αγροτιά, τη διανόηση και όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, το ξέσπασμα και το θρίαμβο της επανάστασης και μόνο σε μια χώρα, το βαθμιαίο πέρασμα της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική επανάσταση, κλπ., όλα τα ζητήματα της λενινιστικής στρατηγικής και ταχτικής της επανάστασης.
Στην πραγματικότητα, όπως τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια "Η λενινιστική θεωρία της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που είναι συνέχεια των διδαγμάτων του Μαρξ είναι τόσο ολοκληρωμένη και συμπαγής, επιστημονική και λογική που ή την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι ή δεν την αποδέχεσαι".
Στην πολιτική ρεβιζιονιστική φιλολογία, η ίδια η έννοια επανάσταση έχει αντικατασταθεί με ορολογίες τέτοιες, όπως "κοινωνική απελευθέρωση της ανθρωπότητας", "επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων", κλπ. Για τους κινέζους ρεβιζιονιστές δε στρώνεται καθόλου το ζήτημα της επανάστασης σήμερα στον κόσμο για το λόγο ότι δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση και για το προλεταριάτο δεν απομένει άλλο , παρά να κλειστεί στις βιβλιοθήκες και να μελετήσει το μαρξισμό. Για τους ευρωκομμουνιστές, το προλεταριάτο των ταξικών οδοφραγμάτων της εποχής του Μαρξ και του Λένιν, πέρασε στην ιστορία, υπάρχει μόνο εργατική τάξη και στις συνθήκες που για τη σοσιαλιστική κοινωνία είναι ενδιαφερόμενες όλες οι τάξεις και οι κοινωνικές παρατάξεις, εκτός από μια μικρή μερίδα της χρηματιστικής ολιγαρχίας, ο μοναδικός δρόμος για το σοσιαλισμό είναι το "δημοκρατικό" πέρασμα, διαμέσου του κοινοβουλευτικού δρόμου και των μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια της "αστικής νομιμότητας" (!).
Καταβουλιαγμένοι στο βόρβορο της προδοσίας, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, εχθροί και σαμποταριστές υπ' αριθμόν ένα της επανάστασης, διατυμπανίζουν ότι στις συνθήκες του ενδεχόμενου πυρηνικού πολέμου έχει αποκλειστεί οριστικά, κάθε προοπτική για επανάσταση. Αυτή την ηττοπαθή θέση την εγκολπώθηκαν και πολλά ρεβιζιονιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής. Για τους αμερικάνους ρεβιζιονιστές "στις τωρινές συνθήκες ο αγώνας για την ειρήνη, αποχτά αποφασιστική σημασία στο διεθνή ταξικό αγώνα και σ' όλη τη δραστηριότητα της ανθρωπότητας". Απεναντίας, το Κόμμα μας, όχι μόνο δεν αγνοεί το ζήτημα της επανάστασης για το λόγο της αποφυγής του πυρηνικού πολέμου, σύμφωνα με τη ρεβιζιονιστική λογική, μα υπερασπίζει την ιστορική αναγκαιότητα της για τη "συντριβή των εμπρηστικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποφυγή ενός νέου γενικού πολέμου".
Η κατάσταση δεν είναι ήρεμη ούτε για τον ιμπεριαλισμό, ούτε για τους επαναστάτες. Οι εχθροί της επανάστασης είναι πραγματικά πολυάριθμοι, οργανωμένοι και εξοπλισμένοι με τα όπλα της φωτιάς και της δημαγωγίας στις διαστάσεις μιας αντικομμουνιστικής σταυροφορίας, Τι δεν κάνει ο ιμπεριαλισμός για να εμποδίσει και διασπάσει την επανάσταση, όπως έχει συγκροτήσει ορισμένες "δημοκρατικές" μέθοδες διακυβέρνησης φέρνοντας στην εξουσία τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία ερωτοτροπεί ευκολότερα με τα ρεβιζιονιστικά κόμματα σε βάρος της επανάστασης, έτσι και με τη δύναμη των όπλων του απειλεί, παρακινεί την τρομοκρατία και τον αναρχισμό, δυσφημίζει την επανάσταση και, μπροστά στον κίνδυνο της, προλειαίνει το δρόμο στο φασισμό.
Σ αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα που προβάλλουν στους μαρξιστές - λενινιστές είναι πολλά και δύσκολα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, μα πλαίρια πραγματοποιήσιμα, όπως τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, όταν αφομοιώνεται και εφαρμόζεται ορθά η μαρξιστική -λενινιστική ιδεολογία στα ταξικά προλεταριακά οδοφράγματα. Τους πραγματικούς μαρξιστές - λενινιστές δεν τους απογοητεύουν οι δύσκολες καταστάσεις, μα τους ατσαλώνουν περισσότερο και δυναμώνουν την πίστη στο θρίαμβο της επανάστασης. Σε αντίθεση με τους προδότες ρεβιζιονιστές που διακηρύσσουν πως δεν υπάρχουν οι συνθήκες για την επανάσταση, οι μαρξιστές - λενινιστές, πρέπει να αντιληφτούν έγκαιρα την κατάλληλη εθνική στιγμή και ο νους και η καρδιά τους να δουλεύει μόνο για την επανάσταση. Να κάνουν πραγματικότητα το αγωνιστικό σταλινικό δίδαγμα ότι "ο επαναστάτης μαρξιστής πρέπει να ιδεί πρώτος την έναρξη της εποχής της επανάστασης, να χτυπήσει την καμπάνα και να ξυπνήσει το λαό όταν οι άλλοι κοιμούνται".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου