Η μαρξιστική διδασκαλία για το σοσιαλισμό και η τωρινή ιδεολογική πάλη

SOTIR MANUSHI - Καθηγητής, διευθυντής της έδρας στην ανώτατη κομματική σχολή "Β. I. Λένιν"

"Αλβανία Σήμερα", No 4/1983

Ακριβώς όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα οι ιδεολογικοί εχθροί του μαρξισμού δε σταμάτησαν να του επιτίθενται από δυο κατευθύνσεις: Η μια τάση τον καταδικάζει, τον αναθεματίζει και τον απορρίπτει σαν κάτι που δεν έχει αξία, η άλλη τάση χρησιμοποιεί τον εκλεκτικισμό, παίρνει ορισμένες ιδέες του μαρξισμού και τις ανακατώνει με αντιμαρξιστικές ιδέες με σκοπό, να παραμορφώνει τις πρώτες.

Ο ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑ ΜΑΡΞ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ, Η ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ. ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΩΝ ΕΓΙΝΕ ΔΥΝΑΤΗ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ. Η ΙΔΙΑ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΣΥΜΠΕΡΑΝΕ Ο ΜΑΡΞ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΕ ΙΔΙ-ΟΧΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΣΤΗΝ "ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ".

Η μεγαλοφυΐα του Καρλ Μαρξ βρίσκεται πρώτα απ όλα στο ότι ανακάλυψε τους νόμους της ανάπτυξης και της επαναστατικής μεταβολής της ανθρώπινης κοινωνίας, ότι θεμελίωσε επιστημονικά την αναπόφευχτη συντριβή της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης την αναπόφευχτη νίκη της νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας και ότι ανακάλυψε επίσης τη δύναμη, που θα αναλάβει αυτή την αποστολή και θα την οδηγήσει ως το τέλος - το προλεταριάτο.

Οι ιδέες του Καρλ Μαρξ για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική κοινωνία σαν αναγκαίο αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ του προλεταριάτου και της μπουρζουαζίας ξαπλώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα και επιβεβαιώθηκαν πλέρια και ολόπλευρα. Με την ανάπτυξη του παγκόσμιου επαναστατικού προτσές, με τους βαθιούς επαναστατικούς μετασχηματισμούς, με τη νέα επαναστατική πείρα, που συγκέντρωσε το κίνημα των πλατιών λαϊκών μαζών και ιδιαίτερα το προλεταριακό κίνημα, οι ιδέες αυτές επικυρώθηκαν, αναπτύχθηκαν παραπέρα και πλουτίστηκαν. Η ορθότητα και η ζωτικότητά τους αποδείχτηκε με τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης και των προλεταριακών επαναστάσεων στις άλλες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Αλβανίας. Οι ιδέες του Μαρξ έχουν γίνει σήμερα σηματοδοτικό φως για το προλεταριάτο όλων των χωρών και για τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου στον αγώνα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.

Η ίδια η ζωή έχει αποδείξει, ότι τα διδάγματα του Μαρξ για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό έχουν διατηρήσει τη φρεσκάδα και την επικαιρότητά τους. Αυτά είναι ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο στα χέρια του προλεταριάτου και του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος στην πάλη του για τη συντριβή του παλιού καπιταλιστικού κόσμου και για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κόσμου.

Ακριβώς όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα οι ιδεολογικοί εχθροί του μαρξισμού δε σταμάτησαν να του επιτίθενται από δυο κατευθύνσεις: Η μια τάση τον καταδικάζει, τον αναθεματίζει και τον απορρίπτει σαν κάτι που δεν έχει αξία, η άλλη τάση χρησιμοποιεί τον εκλεκτικισμό, παίρνει ορισμένες ιδέες του μαρξισμού και τις ανακατώνει με αντιμαρξιστικές ιδέες με σκοπό, να παραμορφώνει τις πρώτες.

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι αστοί ιδεολόγοι ξεκινώντας από την κατάληψη της εξουσίας από το ρεβιζιονισμό και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες βιάστηκαν να κηρύξουν το μαρξισμό σαν "ουτοπία", σαν "κοινωνικό μύθο", σαν "αποτυχημένο" και το σοσιαλισμό σαν ανίκανο να προσφέρει μια θετική προοπτική και να λύσει τα προβλήματα του σημερινού κόσμου. Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές σ’ ένα χώρο με τους αστούς ιδεολόγους διαδίδουν την αντίληψη, ότι ο μαρξισμός έχει δήθεν παλιώσει, είναι ξεπερασμένος, δεν παίρνει υπόψη του τις συνθήκες του σημερινού καπιταλιστικού κόσμου, οι θέσεις και οι αρχές θα έπρεπε να "νεοερμηνευτούν" κλπ., με τα οποία στοχεύουν να χτυπήσουν το μαρξισμό και να προκαλέσουν σύγχυση στις βασικές αρχές του. Σύμφωνα με τον Μπερλίγκουερ ο σοσιαλισμός έχει χάσει δήθεν την κινητήρια προς τα μπρος δύναμη του και έχει σταματήσει η ανάπτυξή του.

Το ΚΕΑ, ανασκευάζοντας τις θέσεις των αστών και ρεβιζιονιστών ιδεολόγων, απέδειξε επιστημονικά, ότι ο μαρξισμός - λενινισμός και ο σοσιαλισμός δεν έχουν χάσει την αξία τους. Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η επανεγκαθίδρυση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και σε μερικές άλλες σοσιαλιστικές χώρες είναι ένα πραγματικό γεγονός, όμως απ’ αυτά τα γεγονότα δεν προκύπτουν καθόλου τα συμπεράσματα που βγάζουν οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι για το τέλος του μαρξισμού και την αποτυχία του σοσιαλισμού. Ο εκφυλισμός του σοσιαλισμού σε μερικές χώρες, οι ζικ - ζακ κινήσεις, που μπορεί να κάνει η παγκόσμια επανάσταση, δεν αποτελούν καθόλου μια αποτυχία του σοσιαλισμού και του μαρξισμού. Αυτά προήλθαν σαν συνέπεια της απομάκρυνσης από τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του σοσιαλισμού, σαν συνέπεια της καταστροφής των νικών της επανάστασης, σαν συνέπεια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες. Στην πραγματικότητα ο σοσιαλισμός υπάρχει και αναπτύσσεται σαν θεωρία και πράξη. Για την πραγματοποίηση του αγωνίζεται το παγκόσμιο προλεταριάτο καθοδηγούμενο από τα πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα. Η σημερινή κατάσταση στον κόσμο μαρτυρεί την ελκτική δύναμη του σοσιαλισμού και τη ζωτικότητά του.

Οι αστοί ιδεολόγοι και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές αρνούνται τον αληθινό σοσιαλισμό, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, και "ταυτόχρονα παραβλέπουν το γεγονός ότι υπάρχουν, αναπτύσσονται και νικούν οι αθάνατες ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού, υπάρχουν τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, υπάρχει η σοσιαλιστική Αλβανία, υπάρχουν οι λαοί που παλεύουν για τη λευτεριά, για την ανεξαρτησία και την εθνική τους αυτοτέλεια, υπάρχει και παλεύει το παγκόσμιο προλεταριάτο" (Ενβέρ Χότζια, "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση", σελ. 184 -185, Αθήνα 1979).

1. Ο ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΝΙΚΑ ΙΣΧΥΟΝΤΕΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Στα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, ιδιαίτερα στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" και στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα", περιέχονται με τον πιο συμφυή και πλήρη τρόπο οι γενικά ισχύοντες νόμοι και οι αρχές της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Πρόκειται για τους νόμους της πάλης των τάξεων σαν κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου και τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος στην επανάσταση και στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, για τη συμμαχία μεταξύ της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, για την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου στη διάρκεια ολόκληρης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, για τη σοσιαλιστική κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής κλπ.

Η μαρξιστική διδασκαλία για τους γενικά ισχύοντες νόμους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έχουν αποχτήσει σήμερα εξαιρετικά μεγάλη σημασία, επειδή η θεωρία και η πράξη του σοσιαλισμού, τα ιδεώδη του και οι αρχές καθώς και οι δρόμοι και οι μέθοδες της πραγματοποίησής τους στέκονται στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού από τη μια και της αστικής και ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας από την άλλη, που προσπαθεί, στο ζήτημα του σοσιαλισμού να δημιουργήσει σύγχυση και μπέρδεμα.

Στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τονίζει: "Η σαφήνεια σ’ αυτό το ζήτημα, ο αυστηρός καθορισμός μιας οροθετικής γραμμής μεταξύ του πραγματικού σοσιαλισμού και του ψευτοσοσιαλισμού έχει κεφαλαιώδικη σημασία για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων μαζών, χωρίς να έχει κανείς μια ξεκάθαρη ιδέα για τη σοσιαλιστική κοινωνία, χωρίς να τηρεί τις αρχές και τους γενικούς νόμους της, η επανάσταση μένει μεσοδρομίς" (Ενβέρ Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 149 - 150, Αθήνα 1981).

Οι αστοί ιδεολόγοι προσπάθησαν ήδη από καιρό, να παραποιήσουν την ίδια την έννοια του "νόμου", για να ανασκευάσουν τους νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης και ιδιαίτερα τους νόμους του περάσματος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Γι’ αυτούς οι νόμοι είναι μια "τρομερή έννοια", η σοσιαλιστική επανάσταση είναι ένα "άλμα στο αβέβαιο" κλπ. Αυτός ο δρόμος τους οδήγησε στο να συγκεντρώνουν τα χτυπήματά τους στον ιστορικό ντετερμινισμό. Κατηγόρησαν τον Μαρξ ότι είναι ένας οικονομικός ντετερμινιστής, ένας φαταλιστής, που δεν αναγνωρίζει το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα στην ανάπτυξη της ιστορίας. Όμως η ίδια η ζωή και η επαναστατική πράξη ανασκεύασαν αυτές τις "θεωρίες". Έδειξαν ότι ο μαρξισμός από την ίδια του την ουσία αποτελεί την ανώτατη αρχή του δραστήριου ρόλου του ανθρώπου. Ο Μαρξ δεν υπήρξε μόνο ένας μεγαλοφυής θεωρητικός, αλλά και ένας μεγάλος επαναστάτης ηγέτης.

Ο μαρξισμός έχει δείξει και η σοσιαλιστική πράξη έχει αποδείξει, ότι η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν συμβιβάζεται τόσο με την υπόκλιση στο αυθόρμητο και με τη φετιχοποίηση των νόμων όσο και με την υποκειμενική, βολουνταριστική αντιμετώπιση και με την παραγνώριση των απαιτήσεων των νόμων ανάπτυξης.

Πολύ διαδομένες είναι και οι αστικό - ρεβιζιονιστικές "θεωρίες", που χρησιμοποιούν τον επαναστάτη Μαρξ ενάντια στον "ουμανιστικό" Μαρξ. Και δω ο σκοπός είναι να ανασκευάσουν τους γενικά ισχύοντες νόμους της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που διατυπώθηκαν απ’ αυτόν. Ή χρησιμοποιούν τον Μαρξ ενάντια στον Ένγκελς και ιδιαίτερα ενάντια στον Λένιν, ταυτόχρονα τον κατηγορούν για βολουνταρισμό και υποκειμενισμό. Ακόμα μια φορά ο σκοπός τους είναι, να διαδώσουν την ιδέα, ότι οι θεωρίες για την προλεταριακή επανάσταση, για τη διχτατορία του προλεταριάτου, για τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος κλπ. είναι δήθεν μια επινόηση του Λένιν και σαν τέτοια μόνο για τις καθυστερημένες χώρες είναι κατάλληλη, αλλά όχι αναγκαία και για τις αναπτυγμένες χώρες καθόλου κατάλληλη.

Εκτός απ’ αυτό οι ιδεολογικοί εχθροί του μαρξισμού, σε πρώτη γραμμή οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές επιδιώκουν, να βρουν "αντιφάσεις" μεταξύ της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού και της εφαρμογής της στην πράξη. Οι επιθέσεις των ρεβιζιονιστών ενάντια στη διχτατορία του προλεταριάτου, ενάντια στο "σταλινικό σοσιαλιστικό κράτος" κλπ. σκοπεύουν, όπως και προηγούμενα, να δυσφημίσουν τον αληθινό σοσιαλισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό, που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Λένιν και του Στάλιν και αυτόν που οικοδομείται τώρα στη χώρα μας.

Ο μαρξισμός μας διδάσκει, ότι η αγνόηση των γενικά ισχυόντων νόμων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης συνοδεύεται από βαριές συνέπειες για τις τύχες του σοσιαλισμού. Αυτό μας το έδειξε η πικρή πείρα της αποκατάστασης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και σε μερικές άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους ρεβιζιονιστές άρχισε ο εκφυλισμός του κόμματος και της διχτατορίας του προλεταριάτου, που άνοιξε το δρόμο στον εκφυλισμό των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων και την αντικατάστασή τους από τις καπιταλιστικές σχέσεις.

Οι αστοί και ρεφορμιστές ιδεολόγοι καθώς και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές μιλούν σήμερα για διάφορα "μοντέλα" - σοσιαλισμού. Με τη χρησιμοποίηση της έννοιας "μοντέλο" - σοσιαλισμού, επιδιώκουν, να παρουσιάσουν, ότι σαν μην υπήρξε ο σοσιαλισμός σαν κοινωνικο - οικονομικό και πολιτικό σύστημα, υπήρξαν πολύ περισσότερο διάφορα καθεστώτα με "μοντέλα -σοσιαλισμού", τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους σε πολλά βασικά χαραχτηριστικά. Κοινό αυτών των "μοντέλων - σοσιαλισμού" είναι η άρνηση των γενικά ισχυόντων νόμων και των αρχών του σοσιαλισμού.

Ήδη από τότε που γεννήθηκε ο επιστημονικός σοσιαλισμός του Μαρξ, άνοιξε το δρόμο προς τα μπρος στην πάλη με τα αστικά και μικροαστικά σοσιαλιστικά ρεύματα.

Ο Καρλ Μαρξ και ο στενός συνεργάτης του Φρίντριχ Ένγκελς οριοθέτησαν με σαφήνεια το μαρξισμό από τα μικροαστικά σοσιαλιστικά ρεύματα και υπεράσπισαν με συνέπεια τις αρχές του μαρξισμού. Στα ντοκουμέντα που γράφτηκαν από τους ίδιους για την πρώτη Διεθνή θεώρησαν σαν βασικές αρχές την ταξική πάλη μεταξύ του προλεταριάτου και της μπουρζουαζίας, την αναγκαιότητα της εξάλειψης της ατομικής ιδιοχτησίας στο μέσα παραγωγής, τη βίαιη συν τριβή του αστικού κράτους και την αντικατάστασή του από το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου σαν την πιο επαναστατική τάξη, που είναι σε θέση να απελευθερωθεί μόνη της ("η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να επιτευχθεί από την ίδια την εργατική τάξη" Μαρξ - Ένγκελς, Άπαντα τόμος 17. σελ.440, τόνιζαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς), την αναγκαιότητα του μαρξιστικού κόμματος, χωρίς το οποίο το προλεταριάτο δεν μπορεί να εκπληρώσει την παγκόσμια ιστορική του αποστολή.

Αργότερα ο Μαρξ διεξήγαγε επίσης μια οξύτατη και συνεπή πάλη ενάντια στα φαινόμενα του οπορτουνισμού και του ρεβιζιονισμού. Στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα", στην "Εγκύκλιο" ξεσκεπάζει τις οπορτουνιστικές και ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις, υπερασπίζει τη θεωρία της πάλης των τάξεων, της προλεταριακής επανάστασης, της διχτατορίας του προλεταριάτου, του κόμματος, της συμμαχίας μεταξύ της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης αγροτιάς κλπ , και την αναπτύσσει παραπέρα.

Στις μέρες μας προστέθηκαν ακόμα περισσότερα αστικά και μικροαστικά "σοσιαλιστικά" ρεύματα. Σε άμιλλα με τα αστικά και μικροαστικά ρεύματα μπήκαν σήμερα και τα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού για να συνεισφέρουν μια προοπτική και μια "δική" τους μορφή του "σοσιαλισμού".

Ο γιουγκοσλάβικος "αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός" έχει απλά και μόνο μια σοσιαλιστική μάσκα. Αυτός είναι ένα καπιταλιστικό κοινωνικο - οικονομικό και πολιτικό καθεστώς, επειδή αρνείται τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού και τους γενικά ισχύοντες νόμους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου, τον καθοδηγητικό ρόλο του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, το ρόλο του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου στη σοσιαλιστική οικοδόμηση κλπ. Οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές ισχυρίζονται δημόσια, ότι "η πολλαπλότητα των δρόμων για το σοσιαλισμό και οι διάφοροι σοσιαλισμοί αποτελούν μια γενική νομοτέλεια". Όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, είναι αυτονόητο ο σοσιαλισμός θα πάρει στις διάφορες χώρες διάφορες μορφές και θα έχει τις ιδιομορφίες του, όμως οι βασικές αρχές και γενικά οι ισχύοντες νόμοι του σοσιαλισμού μένουν αδιασάλευτες και είναι απαραίτητες για όλες τις χώρες. Ο γιουγκοσλάβικος "αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός" έχει την καταγωγή του στον προυντονισμό, στον μπακουνισμό, ενάντια στους οποίους ο Μαρξ είχε διεξάγει μια οξύτατη πάλη. Αυτός ο "σοσιαλισμός" έχει αποκεντρώσει την εξουσία της διχτατορίας του προλεταριάτου, την έχει φιλελευθεροποιήσει και την έχει καταστρέψει, έχει διαλύσει τον ηγετικό ρόλο του κόμματος, του έχει αφήσει έναν ορισμένο διαπαιδαγωγικό ρόλο.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στην αναζήτηση "νέων" θεωριών για δικαιολόγηση της σοβιετικής καπιταλιστικής κοινωνίας επεξεργάστηκαν τη θεωρία του "αναπτυγμένου σοσιαλισμού" ή του "πραγματικού σοσιαλισμού", την οποία θέλουν να την παρουσιάσουν σαν "θεωρία" που συμφωνεί με τις ιδέες του Μαρξ και του Λένιν, σαν "ιστορικά αναγκαία φάση". Η αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για τον "αναπτυγμένο σοσιαλισμό" δεν έχει τίποτα το κοινό με την πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία, επειδή αρνείται τους πιο σπουδαίους νόμους και τις αρχές του σοσιαλισμού, επειδή αρνείται τη διχτατορία του προλεταριάτου που την αντικαθιστά με το "κράτους όλου του λαού", επειδή αρνείται την ταξική πάλη, τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος και τον ταξικό χαραχτήρα του, το αντικαθιστά με το "κόμμα όλο του λαού" κλπ.

Το γεγονός, ότι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές αρνούνται τόσο σπουδαίους νόμους, χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να υπάρχει και να οικοδομηθεί ο αληθινός σοσιαλισμός, δείχνει, ότι "η αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία" μόνο στο όνομα είναι "σοσιαλιστική". Στην πραγματικότητα η σοβιετική κοινωνία ανήκει στις καπιταλιστικές κοινωνικές μορφές, στις πιο συγκαλυμμένες και πιο επικίνδυνες μορφές και χρησιμεύει για να προκαλεί σύγχυση στο νου των επαναστατών και των λαών, που επιδιώκουν τον αληθινό σοσιαλισμό και αγωνίζονται γι αυτόν.

Στην Κίνα γίνεται επίσης πολύς λόγος για τη διχτατορία του προλεταριάτου, την πάλη των τάξεων, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κλπ. Όμως οι κινέζοι ρεβιζιονιστές δίνουν σ’ αυτές τις έννοιες ένα περιεχόμενο που δεν έχει σχέση με το μαρξισμό. Στην Κίνα, για να χρησιμοποιήσομε μια έκφραση του Μαρξ, υπάρχει "η άρρωστη σκιά του σοσιαλισμού". Η εξουσία που υπάρχει στην Κίνα, δεν είναι διχτατορία του προλεταριάτου. Είναι μια γραφειοκρατική - στρατιωτική διχτατορία, που δεν έχει τίποτε το κοινό με το σοσιαλισμό. Στην Κίνα η εξουσία ανήκει στη μπουρζουαζία.

Το κινέζικο "μοντέλο σοσιαλισμού" είναι διαμετρικά αντίθετο με το σοσιαλισμό του Μαρξ. Δεν αντανακλά τα ιδεώδη του προλεταριάτου αλλά των μικροαστών. Γι’ αυτό μοιάζει πάρα πολύ με το μικροαστικό σοσιαλισμό, που ο Μαρξ τον καταπολέμησε με σφοδρότητα. Η κινέζικη ηγεσία απέρριψε ανοιχτά τις γενικά ισχύοντες αρχές του σοσιαλισμού και αναζήτησε ένα "σοσιαλισμό στα χρώματα της Κίνας", ο οποίος δεν είναι παρά η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία προσαρμοσμένη στις σύγχρονες συνθήκες της Κίνας.

Οι ευρωκομουνιστές, ακριβώς όπως και οι σοσιαλδημοκράτες, δεν αναγνωρίζουν, ότι υπάρχει, όπως και πριν, ο αληθινός σοσιαλισμός. Γι’ αυτούς "ο δημοκρατικός σοσιαλισμός", ο "πλουραλιστικός σοσιαλισμός", ο "τρίτος δρόμος" είναι ένας "αληθινός σοσιαλισμός". Και αυτό το είδος του σοσιαλισμού αρνείται ανοιχτά τη διχτατορία του προλεταριάτου, την αδιαίρετη καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, παραιτείται από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Στον ευρωκομμουνιστικό σοσιαλισμό οφείλει να υπάρχει οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και ιδεολογικός πλουραλισμός. "Η νέα κοινωνία που διακηρύσσουν οι ευρωκομμουνιστές", έχει τονίσει ο ο. Ενβέρ Χότζια, "δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία αλειμμένη με σοσιαλιστικό χρώμα" (Ενβέρ Χότζια, 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 170).

Παράλληλα μ’ αυτά "τα μοντέλα σοσιαλισμού" που διακηρύσσουν οι ρεβιζιονιστές, υπάρχουν και άλλα "μοντέλα", όπως του "δημοκρατικού σοσιαλισμού" των σοσιαλδημοκρατών, που από καιρό έχει δυσφημιστεί, επειδή, όταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πήραν την εξουσία στα χέρια τους διατήρησαν το αστικό κράτος και την αστική ιδιοχτησία. Ακόμη και σήμερα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες οι σοσιαλδημοκράτες είναι επικεφαλής κυβερνήσεων, αλλά εκεί δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος σοσιαλισμού, γιατί στην εξουσία είναι ο καπιταλισμός.

Το "δημοκρατικό σοσιαλισμό" τον παίρνουν σαν μοντέλο και οι σοσιαλιστές μερικών μη αναπτυγμένων χωρών, επειδή γι’ αυτές δεν είναι δήθεν κατάλληλος ο σοσιαλισμός των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Ακόμη φτάνουν να ισχυρίζονται ότι ο σοσιαλισμός του Μαρξ δε μπορεί ούτε την εθνική ανεξαρτησία να φέρει και να τη στερεώσει.

Το γεγονός, ότι η μπουρζουαζία και τα διάφορα πραχτορεία της κερδοσκοπούν σε τέτοιο βαθμό με τα συνθήματα του ρεβιζιονισμού, δείχνει, ότι ο καπιταλισμός έχει χάσει κάθε ελκτική δύναμη για τους εργαζόμενους και τους λαούς, ότι τους γίνεται κάθε μέρα και πιο μισητός. Από την άλλη πλευρά όμως αυτό το γεγονός κάνει αναγκαία τη διαρκή πάλη για το ξεσκέπασμα αυτής της επικίνδυνης δημαγωγίας, την πάλη για την υπεράσπιση των ιδεών του επιστημονικού μαρξιστικού - λενινιστικού σοσιαλισμού και τη διάδοσή τους μέσα στις μάζες.

Το ΚΕΑ απέρριψε όλα αυτά τα "μοντέλα σοσιαλισμού". "Σήμερα", υπογράμμισε το 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, "δεν υπάρχει ανάγκη να εφευρεθούν νέοι "σοσιαλισμοί", ούτε να αντιγραφούν οι λεγόμενοι σοσιαλισμοί των σύγχρονων ρεβιζιονιστών" (Ενβέρ Χότζια, 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 170). Σήμερα υπάρχει μια θεωρία και μια πραχτική του επιστημονικού σοσιαλισμού. Σ’ αυτή τη θεωρία μας εισάγουν ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Στάλιν. Την πραχτική του τη βρίσκομε στην πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν, τη βρίσκομε και στην Αλβανία όπου ο σοσιαλισμός οικοδομείται σύμφωνα με τα διδάγματα του μαρξισμού. Χωρίς να στηριζόμαστε στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία ο σοσιαλισμός, δε μπορεί ούτε να πραγματοποιηθεί ούτε να οικοδομηθεί.

2. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

Ο Καρλ Μαρξ τόνισε ήδη το1850, ότι ο σοσιαλισμός "είναι n ταξική διχτατορία του προλεταριάτου σαν αναπόφευχτο μεταβατικό στάδιο για την κατάργηση των ταξικών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων, που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις" (Μαρξ/Ένγκελςς, Άπαντα, τόμος 7, σελ. 89 - 90).

Όπως παρατηρεί κανείς, ο Μαρξ έβλεπε το σοσιαλισμό σε αδιαχώριστη σύνδεση με τη διχτατορία του προλεταριάτου, η οποία, όπως έχει υπογραμμίσει ο Λένιν, κατέχει την πιο σπουδαία θέση στη μαρξιστική θεωρία. Με βάση τη γενίκευση της πείρας της ταξικής πάλης στις αναπτυγμένες χώρες εκείνης της εποχής, πρώτα απ’ όλα στη Γαλλία και την Αγγλία, της πείρας των επαναστάσεων των ετών 1848 / 1849 και έπειτα της Παρισινής Κομμούνας, ο Μαρξ και ο Ένγκελς θεμελίωσαν επιστημονικά την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου σαν προϋπόθεσης για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και σαν πολιτικής - κρατικής μορφής για ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Ο Μαρξ απορρίπτοντας τη θέση του Λασάλ για το "ελεύθερο λαϊκό κράτος" στην "Κριτική του Προγράμματος της Γκότα" υπογράμμισε: "Ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου" (Μαρξ / Ένγκελς, Απαντα, τόμος 19, σελ 28). Αυτή η θέση του Μαρξ δεν επιτρέπει σε κανέναν να κερδοσκοπεί με οποιοδήποτε άλλο είδος κράτους.

Οι διάφοροι οπορτουνιστές, αρχίζοντας από τον Καούτσκυ ως τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, στράφηκαν λυσσαλέα ενάντια στην ιδέα και στην πραχτική της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ο Καούτσκυ για να αναθεωρήσει τη μαρξιστική θεωρία για τη διχτατορία του προλεταριάτου, παρουσίασε έτσι το ζήτημα, σαν να ξέφυγε στο Μαρξ το πολύ μια φορά η "λεξούλα" διχτατορία του προλεταριάτου. Σύμφωνα με τον Καούτσκυ, αυτή την έννοια την εφεύρε δήθεν ο Λένιν νια τις συνθήκες των καθυστερημένων χωρών.

Βέβαια η αντίληψη για τη διχτατορία του προλεταριάτου βρήκε μια παραπέρα ολόπλευρη ανάπτυξη από τη λενινιστική θεωρία της προλεταριακής επανάστασης και του κράτους, όμως τις βάσεις αυτής της αντίληψης τις έθεσαν για πρώτη φορά ο Μαρξ και ο Ένγκελς. Γι’ αυτό για τη θεμελίωση αυτού του ζητήματος ο Λένιν δεν έγραψε από περίπου το εξής: "Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεχτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθειά διαφορά του μαρξιστή από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Αυτή είναι η λυδία λίθος για την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού" (Λένιν, Άπαντα, τόμος 25, σελ. 424).

Στις μέρες μας n διχτατορία του προλεταριάτου δέχεται επιθέσεις από διάφορες πλευρές, και μάλιστα από τους αστούς ιδεολόγους, τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, τους "αριστερούς ριζοσπάστες" κλπ. Όλοι έχουν ένα σκοπό, να αμαυρώσουν τη διχτατορία του προλεταριάτου και να της κωλύσουν διάφορα στίγματα: "ολοκληρωτική", "κλειστή κοινωνία", "φασιστική", "αντιδημοκρατική", κλπ. και να εξωραΐσουν την αστική διχτατορία, να την παρουσιάσουν σαν "καθαρή δημοκρατία", σαν δημοκρατία για όλους.

Για να μπορέσουν να πουλήσουν την παλιοπραμάτια τους, εμφανίζουν το Μαρξ σαν θεωρητικό του "δημοκρατικού σοσιαλισμού", λένε ότι ο Μαρξ θεωρούσε δήθεν τη διχτατορία του προλεταριάτου σαν σύντομο επεισόδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης, μετά το οποίο πρέπει να έλθει η "καθαρή δημοκρατία".

Όλα τα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, σε ανταγωνισμό με τους αστούς ιδεολόγους και τη σοσιαλδημοκρατία, έχουν απορρίψει τη θεωρία και την πραχτική της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Η χρουτσωφική θεωρία για το "κράτος όλου του λαού" είναι μια πλήρη αναθεώρηση, της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ήδη στην εποχή του ο Μαρξ είχε αποδείξει, ότι n έννοια του κράτους δε μπορεί να διαχωριστεί από την έννοια διχτατορία. Το αστικό κράτος είναι ένα κράτος της διχτατορίας της μπουρζουαζίας, αντίθετα το σοσιαλιστικό κράτος είναι ένα κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να απορρίψουν την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου διαστρεβλώνουν τα μαρξιστικά διδάγματα για τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και την οριοθετούν ως την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό το σκοπό, αναφέρονται μάλιστα και στο Λένιν, όμως αποσυνδέουν τα λεγόμενά του από το σύνολο των απόψεων του.

Ο Λένιν στην εποχή του ξεσκέπασε όλους εκείνους τους οπορτουνιστές, που κερδοσκοπούσαν, όπως κάνουν και σήμερα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, με τις φράσεις "λαϊκό κράτος", "εξουσία όλου του λαού". Αυτός έχει υπογραμμίσει: "Την ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος την αφομοίωσε μόνον όποιος κατάλαβε πως η διχτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία όχι μόνο για κάθε ταξική κοινωνία γενικά, όχι μόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει την αστική τάξη, μα και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο, που χωρίζει τον καπιταλισμό από την "χωρίς τάξεις κοινωνία", από τον κομμουνισμό" (Λένιν, Άπαντα, τόμος 25, σελ. 425).

Οι ευρωκομμουνιστές έχουν εντελώς διαγράψει από τα προγράμματά τους τη διχτατορία του προλεταριάτου, ενώ συγχρόνως την ταυτίζουν με τη φασιστική διχτατορία. Το σύνθημα τους είναι να μεταρρυθμίσουν το αστικό κράτος, να μετασχηματίσουν βαθμιαία το καπιταλιστικό εποικοδόμημα σε σοσιαλιστικό, χωρίς να αλλάξουν τη βάση του. Με μια λέξη οι ευρωκομμουνιστές προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την παραίτηση από τη μαρξιστική θέση για την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής.

Ήδη στην εποχή του ο Μαρξ θεωρούσε τη βίαιη συντριβή της παλιάς αστικής κρατικής μηχανής, όπως έχει υπογραμμίσει ο σ. Ενβέρ Χότζια, σαν "απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης, αλλά και γενικά κάθε αληθινής λαϊκής επανάστασης καθοδηγούμενης από την εργατική τάξη" (Ενβέρ Χότζια, "Ο ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός", σελ. 137). Αυτό το συμπέρασμα του Μαρξ ο Λένιν το χαραχτήρισε σαν "ένα μεγάλο βήμα μπροστά". Ακριβώς σ’ αυτό το αγκωνάρι της μαρξιστικής - λενινιστικής διδασκαλίας επιτίθενται σήμερα λυσσαλέα οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων και εντελώς ανοιχτά οι ευρωκομμουνιστές, ακριβώς έτσι όπως του επιτίθονταν και στο παρελθόν.

Οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές με τη θεωρία τους της "εργατικής αυτοδιαχείρισης" ισχυρίζονται ότι η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να υπάρξει και χωρίς το κράτος. Επομένως και αυτοί χωρίζουν το κράτος από τη διχτατορία, ακριβώς όπως και όλα τα ρεβιζιονιστικά ρεύματα που αναφέραμε παραπάνω.

Η αντικρατική ιδεολογία των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών είναι μια αναζωογόνηση των παλιών αναρχικών θεωριών. Όταν ο Μαρξ κριτίκαρε τους αναρχικούς, υπογράμμιζε, ότι δεν είναι κανένας απόλυτος αντίπαλος κάθε είδους κράτους, αλλά αντίπαλος του αστικού καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού κράτους. Γι’ αυτό δίδασκε το προλεταριάτο, ότι, αφού θα έχει βίαια συντρίψει το αστικό κράτος, πρέπει να το αντικαταστήσει μ’ ένα νέο προλεταριακό κράτος, με μια νέα προλεταριακή κρατική μηχανή, μ’ ένα νέο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Χωρίς αυτή την αντικατάσταση είναι αδύνατη η οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας και το πέρασμα στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία.

Την απονέκρωση του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου ο Μαρξ την έχει συνδέσει με την ανώτερη φάση του κομμουνισμού, όταν οι τάξεις και η ταξική πάλη θα έχουν εξαλειφθεί. Το να θέσεις το ζήτημα της απονέκρωσης του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου στις συνθήκες της οξύτατης συνέχισης της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο σημαίνει, να αφοπλίζεις την εργατική τάξη.

Και η στάση των ιδεών Μάο Τσε Τουνγκ και των κινέζων ρεβιζιονιστών προς το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι ταυτόσημη με τη στάση των Μπερνσταϊν, Καούτσκυ και των σοβιετικών, των γιουγκοσλάβων και των ευρωκομμουνιστών ρεβιζιονιστών. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές έχουν αφαιρέσει το ταξικό περιεχόμενο και τις λειτουργίες από το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Σύμφωνα μ’ αυτούς το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι μια "εξουσία των εργατών, των αγροτών, των μικροαστών και της εθνικής αστικής τάξης". Προς τι χρειάζεται κανείς τη διχτατορία του προλεταριάτου, αφού δε χρησιμοποιεί καμιά βία ενάντια στη μπουρζουαζία; Γι’ αυτό, όπως έχει τονίσει ο σ. Ενβέρ Χότζια, ο Μάο Τσε Τουνγκ θεωρεί τη διχτατορία του προλεταριάτου, ακριβώς όπως και ο Καούτσκυ, σαν ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία, δηλαδή κηρύσσει την αστική δημοκρατία.

Οι σημερινοί τροτσκιστές, ακριβώς όπως και οι χτεσινοί, απορρίπτουν τη μαρξιστική θεωρία για τη διχτατορία του προλεταριάτου. Οι τροτσκιστές χαραχτηρίζουν το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου σαν "γραφειοκρατικό εργατικό κράτος", θεωρούν τη σοσιαλιστική κοινωνία σαν κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς κράτος, χωρίς έθνη κλπ. Σ αυτή την περίπτωση οι τροτσκιστές ενώνονται με τους αναρχικούς. Μάλιστα εμφανίζονται με το σύνθημα της "εργατικής αυτοδιαχείρισης".

Στην πάλη ενάντια στους σύγχρονους ρεβιζιονιστές και όλα τα αντιμαρξιστικά ρεύματα το ΚΕΑ υπερασπίζει τη μαρξιστική θεωρία για τη διχτατορία του προλεταριάτου, την ανάπτυξε παραπέρα και την εφαρμόζει δημιουργικά. "Το παράδειγμα της Αλβανίας", έχει υπογραμμίσει ο σ. Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ. "είναι μια νέα πείρα στην ιστορία της διχτατορίας του προλεταριάτου και αποτελεί μια αξιόλογη συμβολή στη θεωρία και στην πράξη του σοσιαλισμού και του μαρξισμού - λενινισμού" (Ενβέρ Χότζια, 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 76).

Με βάση την πείρα της Παρισινής Κομμούνας ο Μαρξ διατύπωσε τη θέση, ότι η εργατική τάξη μπορεί να γίνει κυρίαρχη τάξη και να διατηρήσει την κυριαρχία της, μόνο όταν κάνει νέα στρατιωτική οργάνωση, μόνο όταν συντρίψει το στρατό και την παλιά οργάνωση και τα αντικαταστήσει με τον ένοπλο λαό. Το ΚΕΑ έχει εφαρμόσει στην πράξη αυτή τη σπουδαία μαρξιστική αρχή, ενώ την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας τη στηρίζει στον εξοπλισμό και στη στρατιωτική οργάνωση και εκπαίδευση όλου του λαού.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς θεωρούσαν αναγκαίο, να προφυλάσσεται η διχτατορία του προλεταριάτου από τον κίνδυνο της γραφειοκρατικοποίησης και του εκφυλισμού της. Θεωρούσαν σωστά τα μέτρα της Παρισινής Κομμούνας για τη μείωση των αποδοχών των ανώτατων στελεχών στο επίπεδο του μέσου εργατικού μισθού, πράγμα που καταργεί τα προνόμια στη σοσιαλιστική κοινωνία. Και αυτή τη βασική αρχή το κόμμα μας την εφάρμοσε στην πράξη και συγχρόνως έλαβε μέτρα για τη μείωση των διαφορών στην αμοιβή εργασίας για να μη εμφανιστούν δυσαναλογίες μεταξύ της αμοιβής των στελεχών και των υπαλλήλων και εκείνων των εργατών και των αγροτών καθώς και μεταξύ των εργατών και αγροτών, πράγμα που φράζει το δρόμο στη δημιουργία προνομιούχων στρωμάτων.

Η παραβίαση των παραπάνω αναφερομένων αρχών στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες έγινε το θερμοκήπιο για το ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό αυτών των χωρών.

Τα διδάγματα του Κόμματος μας και του σ. Ενβέρ Χότζια για την παραπέρα επαναστατικοποίηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, για τον αγώνα ενάντια στο φιλελευθερισμό και το γραφειοκρατία σαν τους βασικούς κινδύνους της ειρηνικής διάλυσης της διχτατορίας του προλεταριάτου, για το δυνάμωμα του ηγεμονικού ρόλου της εργατικής τάξης και του καθοδηγητικού ρόλου του κόμματος κάτω από τις συνθήκες της διχτατορίας του προλεταριάτου αποτελούν μια έξοχη συμβολή για την υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού

3. Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΜΟΝΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

Η μαρξιστική θεωρία για τη διχτατορία του προλεταριάτου συνδέεται στενά με τη μαρξιστική θεωρία για το κόμμα της εργατικής τάξης. Ο Μαρξ έχει θεωρήσει το κόμμα σαν ζωντανό όργανο της επανάστασης και της διχτατορίας του προλεταριάτου. Χωρίς τον καθοδηγητικό ρόλο του πραγματικού κόμματος της εργατικής τάξης δε μπορεί να εγκαθιδρυθεί διχτατορία του προλεταριάτου, να στερεωθεί και να υπερασπιστεί. "Εξάλλου κάθε πραγματικό προλεταριακό κόμμα ...", έχουν τονίσει ο Μαρξ και ο Ένγκελς, "έβαζε πάντα σαν πρώτο όρο του αγώνα την ταξική πολιτική, την οργάνωση του προλεταριάτου σε ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα και σαν άμεσο σκοπό τη διχτατορία του προλεταριάτου" (Μαρξ / Ένγκελς, Άπαντα, τόμος 18, σελ. 267 - 268). Από δω προκύπτει, ότι το ζήτημα του ρόλου του κόμματος για το Μαρξ δεν είναι ένα ζήτημα ταχτικής, αλλά έχει σχέση με τις βασικές αρχές για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Γι’ αυτό ο Μαρξ ήδη από την αρχή της επαναστατικής του δράσης έδωσε την πιο μεγάλη προσοχή στη δημιουργία του πραγματικού κόμματος του προλεταριάτου. Ήδη στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" ο Μαρξ και ο Ένγκελς έχουν αποδείξει την αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου σαν την πρωτοπόρο δύναμη της εργατικής τάξης. Για την αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος ο Ένγκελς έχει γράψει: "Για να είναι αρκετά δυνατό το προλεταριάτο να νικήσει την ημέρα της απόφασης, είναι αναγκαίο - και αυτή τη θέση την έχουμε εκπροσωπήσει ο Μαρξ και εγώ από το 1847 - να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο κόμμα, ξεχωριστά απ’ όλα τα’ άλλα κόμματα και εντελώς αντίθετο σ’ αυτά, ένα ταξικά συνειδητό κόμμα" (Μαρξ / Ένγκελς, Άπαντα, τόμος 37. σελ. 326). Ο Μαρξ και ο Ένγκελς όχι μόνο ποτέ δεν απομακρύνθηκαν απ’ αυτές τις ιδέες, αλλά αντίθετα τις ανάπτυξαν διαρκώς παραπέρα, τις προπαγάνδισαν και αγωνίστηκαν για την εφαρμογή τους.

Οι διάφοροι δεξιοί και "αριστεροί" αστοί και οπορτουνιστές ιδεολόγοι για να χρησιμοποιήσουν το Λένιν ενάντια στο Μαρξ ισχυρίζονται, ότι η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα δε συμφωνεί δήθεν με τις απόψεις του Μαρξ, ότι αυτή είναι δήθεν μια επινόηση του Λένιν. Αυτές οι κατηγορίες στερούνται κάθε πραγματική βάση, επειδή ολόκληρο το έργο και η δράση του Μαρξ από το 1847, αρχίζοντας από την ίδρυση της «Ένωσης των Κομμουνιστών», την "1η Διεθνή" το 1864 και αργότερα με την ίδρυση των εργατικών κομμάτων, είναι αφιερωμένα στη δημιουργία και στο δυνάμωμα του κόμματος του προλεταριάτου. Για το Μαρξ και τον Ένγκελς το προλεταριάτο μετατρέπεται σε δύναμη μόνο, όταν έχει ιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο επαναστατικό κόμμα.

Στη βάση ολόκληρης της θεωρητικής και πραχτικής του δράσης ο Λένιν έθεσε ακριβώς τις ιδέες του Μαρξ και του Ένγκελς για το κόμμα, και κάτω από τις νέες ιστορικές συνθήκες τις ανάπτυξε παραπέρα. Ολόκληρη η δράση του Λένιν είναι έκφραση εκείνων των γνωρισμάτων, που αποτελούν την ουσία του επαναστατικού κόμματος, που αντιπροσωπεύουν την ενότητα της θεωρίας, της πραχτικής και της οργάνωσης.

Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία νια το κόμμα δοκιμάστηκε με επιτυχία στη φωτιά των οξύτατων ταξικών μαχών. Οι νίκες που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν και οι νίκες, που σήμερα θα επιτευχθούν από το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου, έχουν την πηγή τους στην καθοδήγηση από τα πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για το κόμμα του προλεταριάτου και για τον καθοδηγητικό του ρόλο στην επανάσταση και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού έγινε αντικείμενο επιθέσεων από την πλευρά των οπορτουνιστών όλων των ρευμάτων, αρχίζοντας από τους ρεβιζιονιστές ως τους "αριστερούς ριζοσπάστες".

Η θεωρία για τον πολιτικό πλουραλισμό των κινέζων ρεβιζιονιστών και ευρωκομμουνιστών, η χρουτσωφική θεωρία για το κόμμα σαν "ιδεολογικό παράγοντα" ή για το "δημοκρατικό πλουραλισμό", η κινέζικη θεωρία των δυο γραμμών στο κόμμα και η τροτσκιστική θεωρία του "παγκόσμιου κόμματος" αποτελούν μια πλήρη αναθεώρηση των διδαγμάτων των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν για το κόμμα του προλεταριάτου και για τον καθοδηγητικό του ρόλο.

Όπως έχει υπογραμμίσει το ΚΕΑ, ο εκφυλισμός των ρεβιζιονιστικών χωρών άρχισε με τον εκφυλισμό του κόμματος. "Εδώ πρέπει να προσπαθήσουμε ", έχει υπογραμμίσει ο σ. Ενβέρ Χότζια, "να βρούμε τις ελλείψεις και τα λάθη, τα οποία επέδρασαν με τραγικό τρόπο στην εμφάνιση του ρεβιζιονισμού και στην κατάληψη της εξουσίας στη Σοβιετική Ένωση από την πλευρά των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών" (Ενβέρ Χότζια, Εκλογή Λόγων και Έργων, σελ. 135).

Επίσης τα γεγονότα στην Πολωνία, το ξεσήκωμα των εργατών ενάντια στην κυβέρνηση που είναι στην εξουσία έδειξαν, ότι ο υποκειμενικός παράγοντας, η πολιτική δύναμη, που καθοδηγεί την εργατική τάξη, παίζει έναν αποφασιστικό ρόλο. Ακριβώς αυτός ο παράγοντας λείπει στην πολωνική εργατική τάξη. Όταν δημιουργήσει το πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό της κόμμα, τότε θα καταχτήσει σίγουρα την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας και θα επανεγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό στην Πολωνία.

Τα πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα ξεσκέπασαν την ψευτιά της οπορτουνιστικής θεωρίας, υπεράσπισαν και ανάπτυξαν παραπέρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για το κόμμα. Όλες οι ρεβιζιονιστικές θεωρίες για το κόμμα έχουν ένα μοναδικό σκοπό - να μετατρέψουν τα κόμματα του προλεταριάτου σε όργανα διατήρησης του καπιταλισμού, σε όργανα υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων της μπουρζουαζίας, του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτό φαίνεται καθαρά τόσο στην κοινή στρατηγική όλων των ρευμάτων του ρεβιζιονισμού, όσο και στις μεμονωμένες στρατηγικές τους.

Η πάλη του ΚΕΑ ενάντια στις ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής διδασκαλίας για το κόμμα, η πάλη για την υπεράσπιση και παραπέρα ανάπτυξη αυτής της διδασκαλίας αποτελεί ταυτόχρονα μια σπουδαία συμβολή στο θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού - λενινισμού. Αυτή n συμβολή στηρίζεται στα μέτρα, που εφαρμόζει, όπως και πριν, το ΚΕΑ για τη διαρκή επαναστατικοποίησή του, για την προφύλαξη από τον κίνδυνο του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού, για το διαρκές δυνάμωμα και την τελειοποίηση του καθοδηγητικού του ρόλου σ’ όλες τις σφαίρες της ζωής της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

4. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΔΙΟΧΤΗΣΙΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Ο Καρλ Μαρξ θεμελίωσε επιστημονικά και το απαραίτητο της κατάργησης της ατομικής ιδιοχτησίας και τη δημιουργία της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής. Ο Μαρξ έθεσε σαν επείγον καθήκον την απώθηση της μπουρζουαζίας από την υλική της βάση μετά την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο. Το γνώρισμα που χαραχτηρίζει τον κομμουνισμό τόνισαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοχτησίας. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς υπογράμμισαν: "Εμείς δε μπορεί να αποβλέπομε στην αλλαγή της ατομικής ιδιοχτησίας, αλλά στην εκμηδένισή της ...." (Μαρξ / Ένγκελς, Άπαντα, τόμος 7. σελ, 248). Χωρίς να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον δε μπορούν να εξασφαλιστούν οι νίκες των εργαζομένων, δε μπορεί να οικοδομηθεί η νέα σοσιαλιστική κοινωνία.

Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας και η αντικατάστασή της από την κοινωνική κρατική ιδιοχτησία μέσω της σοσιαλιστικής πολιτικής των εθνικοποιήσεων, η μετατροπή της μικρής ατομικής ιδιοχτησίας των αγροτών και των χειροτεχνών σε σοσιαλιστική συνεταιριστική ιδιοχτησία, η κολλεχτιβοποίηση της γεωργίας αποτελούν έναν από τους γενικά ισχύοντες νόμους της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Η ουσία του σοσιαλισμού σαν κοινωνικού συστήματος, η ιστορική του υπεροχή, καθορίζονται σε πρώτη γραμμή από το χαραχτήρα του τρόπου παραγωγής, που το βασικό γνώρισμα του είναι η κυριαρχία της κοινωνικής ιδιοχτησίας.

Οι αστοί ιδεολόγοι, οι διάφοροι ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές για να δυσφημίσουν το σοσιαλισμό προσπαθούν να παρουσιάσουν σήμερα τα πράγματα έτσι, σαν να είναι η κοινωνική ιδιοχτησία των μέσων παραγωγής στο σοσιαλισμό και το κεντρικό οικονομικό πλάνο πηγές των οικονομικών κρίσεων. Πολλοί απ’ αυτούς τους ιδεολόγους στρέφονται ενάντια στην πολιτική των εθνικοποιήσεων στο σοσιαλισμό. Άλλοι διαδίδουν την άποψη, ότι ο αποφασιστικός παράγοντας στη σημερινή κοινωνία δεν είναι η ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής αλλά η διεύθυνσή τους.

Και η θεωρία του "δημοκρατικού σοσιαλισμού" θεωρεί σαν αποφασιστικό παράγοντα για μια "ελεύθερη δημοκρατία" τη διατήρηση της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής. Οι οπαδοί του "βιομηχανικού σοσιαλισμού" απορρίπτουν το πλάνο και το συγκεντρωτισμό της οικονομίας.

Όλοι χωρίς εξαίρεση οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές βαδίζοντας στα χνάρια των αστών ιδεολόγων και των σοσιαλδημοκρατών τάσσονται, πότε ανοιχτά και πότε συγκαλυμμένα, υπέρ της διατήρησης της ατομικής ιδιοχτησίας και της καπιταλιστικής κολλεχτιβίστικης και κρατικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής.

Όπως τονίζεται στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές κάνουν μεγάλη κερδοσκοπία σχετικά με την ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής. Η κοινωνικοποιημένη ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής, που υπάρχει στο σύστημα "της αυτοδιαχείρισης", αποτελεί σύμφωνα μ’ αυτούς την ανώτατη μορφή της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας, ενώ αντίθετα η κρατική ιδιοχτησία την κατώτατη μορφή της. Αυτή η θέση είναι μια αναθεώρηση της θεωρίας του Μαρξ για το σοσιαλισμό. Ήδη στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" υπογραμμίζεται: "το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για να αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους ..... και για να αυξήσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα τη μάζα των παραγωγικών δυνάμεων" (Μαρξ / Ένγκελς, Άπαντα, τόμος 4, σελ. 481), Αυτή η διατύπωση του "Μανιφέστου" είναι πολύ επίκαιρη, για να δείξει την ψευτιά των θεωρητικολόγων των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών για την "αυτοδιαχειριζόμενη" ιδιοχτησία σαν την ανώτατη μορφή ιδιοχτησίας. Η κρίση που έχει σήμερα αγκαλιάσει το γιουγκοσλάβικο "αυτοδιαχειριζόμενο" σύστημα, δείχνει καθαρά, σε πιο αδιέξοδο έχουν οδηγήσει τη χώρα τους οι τιτοϊκοί.

Ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός, τονίστηκε στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, είναι η ιδεολογία και η πολιτική του κρατικού καπιταλισμού, που κυριαρχεί σ’ ολόκληρη τη ζωή της Σοβιετικής Ένωσης. Βέβαια διατηρείται εκεί η σοσιαλιστική μορφή της ιδιοχτησίας, όμως το περιεχόμενο της έχει ριζικά αλλάξει. Τα μέσα παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση είναι κολλεχτιβίστικη κρατική ιδιοχτησία, επειδή χρησιμοποιούνται προς το συμφέρον της νέας μπουρζουαζίας, που έχει την εξουσία στα χέρια της. Μέσω της διανομής του κοινωνικού προϊόντος, που έχει ριζικά αλλάξει, η νέα μπουρζουαζία ιδιοποιείται την εργασία των εργατών και των αγροτών. Δεν είναι πάντα η κρατική ιδιοχτησία μια απόδειξη ότι υπάρχει σοσιαλισμός. Η κρατική ιδιοχτησία δεν [είναι] γι’ αυτό σοσιαλιστική, επειδή είναι κρατική, αλλά επειδή βρίσκεται στα χέρια του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου, που τη διευθύνει προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Η ιστορική πείρα και η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία απέδειξαν, ότι η κρατική ιδιοχτησία στη σημερινή εποχή μπορεί να έχει έναν εντελώς διαφορετικό κοινωνικό προορισμό. Διαφορετικό ρόλο παίζει η κρατική ιδιοχτησία στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες, διαφορετικό ρόλο παίζει στη χώρα μας, όπου η εργατική τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Η κρατική ιδιοχτησία στη χώρα μας έχει ένα εντελώς διαμετρικά αντίθετο κοινωνικό περιεχόμενο σε σχέση με τον προορισμό των διαφόρων ειδών της κρατικής ιδιοχτησίας στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες.

Στην Κίνα η κολλεχτιβίστικη κρατική ιδιοχτησία δεν είχε ποτέ σοσιαλιστικό χαραχτήρα, επειδή εκεί δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει η εξουσία της μπουρζουαζίας. Η κινέζικη οικονομία αποτελείται από την καπιταλιστική κρατική ιδιοχτησία, από την καπιταλιστική κολλεχτιβίστικη ιδιοχτησία, από την καπιταλιστική ατομική ιδιοχτησία, από την κοινή με το ξένο κεφάλαιο ιδιοχτησία, και ακόμα από την ιδιοχτησία του ξένου κεφαλαίου. Ολόκληρη η πολλαπλότητα αυτή της ιδιοχτησίας, σύμφωνα με τους κινέζους ρεβιζιονιστές βρίσκεται σε αρμονία με τον επιστημονικό σοσιαλισμό! Όμως η ύπαρξη όλων αυτών των μορφών ιδιοχτησίας δείχνει αντίθετα καθαρά, ότι η Κίνα δεν έπαψε να είναι μια καπιταλιστική χώρα, ότι το κινέζικο προλεταριάτο και οι κινέζοι εργαζόμενοι για να ανοίξουν το δρόμο στο σοσιαλισμό πρέπει να ανατρέψουν με επανάσταση το κινέζικο κράτος και να εγκαθιδρύσουν τη διχτατορία του προλεταριάτου.

Και ο "σοσιαλισμός", που κηρύσσουν οι ευρωκομμουνιστές, πλησιάζει όλο και περισσότερο τον αστικό και μικροαστικό σοσιαλισμό που κριτίκαρε ο Μαρξ πριν 140 περίπου χρόνια. Οι ευρωκομμουνιστές προβάλλουν ένα σοσιαλισμό με καπιταλιστική ιδιοχτησία, με δημόσια (κρατικό - καπιταλιστική) ιδιοχτησία, με μικρή καπιταλιστική ιδιοχτησία, κλπ., όπου θα εξακολουθεί να υπάρχει η δημιουργία της υπεραξίας και η ατομική ιδιοποίησή της. Αυτοί είναι επίσης υπέρ της "αυτοδιαχειριζόμενης" ιδιοχτησίας, της μη ανάμειξης του κράτους στην οικονομική ζωή και υπέρ της πλήρους ελεύθερης ανάπτυξης των εμπορευματο - χρηματικών - σχέσεων.

Υπέρ του "αυτοδιαχειριζόμενου" - σοσιαλισμού εκφράζονται και οι νεοτροτσκιστές, που προς αυτή την κατεύθυνση εκπροσωπούν σχεδόν την ίδια ακριβώς άποψη με εκείνη των γιουγκοσλάβων, των ευρωκομμουνιστών και των κινέζων ρεβιζιονιστών.

Το ΚΕΑ και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια απέρριψαν τον "αναπτυγμένο σοσιαλισμό" των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, τον γιουγκοσλάβικο "αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό", τον κινέζικο σοσιαλισμό και τον ευρωκομμουνιστικό σοσιαλισμό. "Στο μεταξύ έχει αποδειχτεί", λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, "ότι κανένας σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας, χωρίς τη συντριβή του αστικού κράτους. Χωρίς την εγκαθίδρυση της κοινωνικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής σ’ όλους ανεξαίρετα τους τομείς, χωρίς την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου δε μπορεί ποτέ να υπάρχει σοσιαλισμός" (Ενβέρ Χότζια, "Ο Ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός", σελ. 120-121).

Η ως τώρα διεθνής πείρα καθώς και η πραχτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Αλβανία δείχνουν, ότι η απαλλοτρίωση της μπουρζουαζίας και ο μετασχηματισμός ολόκληρης της οικονομίας της χώρας σε σοσιαλιστικές βάσεις, η εγκαθίδρυση της κοινωνικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής αποτελεί μια βασική προϋπόθεση για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έξω από την κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχει κανένας σοσιαλισμός.

* * * * *

Ο σοσιαλισμός απόδειξε την ανωτερότητά του απέναντι στον καπιταλισμό. Όπως έδειξε η πείρα της Σοβιετικής Ένωσης του Λένιν και του Στάλιν καθώς και η πείρα της χώρας μας, έλυσε μια σειρά καυτά προβλήματα, που τη λύση τους από καιρό ονειρεύονταν η ανθρωπότητα. Ο σοσιαλισμός απελευθέρωσε τους εργαζόμενους από την κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση και τους έκανε κύριους της χώρας τους. Τους εξασφάλισε το μεγάλο δικαίωμα, να λένε το λόγο τους για τη λύση των κοινωνικών και κρατικών προβλημάτων, να ασκούν έλεγχο στον καθένα και σ’ όλους, να παίρνουν μέρος αποτελεσματικά στη διακυβέρνηση της χώρας, με οργανωμένο τρόπο και με διάφορες μορφές.

Οι μεγαλοπρεπείς επιτυχίες που σημειώθηκαν στη χώρα μας, στην πορεία λιγότερων από 40 χρόνια σοσιαλιστικής ζωής, βεβαιώνουν την ορθότητα των διδαγμάτων του Μαρξ για τη σοσιαλιστική κοινωνία. Φυσικά, μετά από αυτό το σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχουν ακόμα άλυτα προβλήματα, τα οποία θα λυθούν στο μέλλον με την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με την τελειοποίηση των παραγωγικών σχέσεων, με το ξερίζωμα όλων των καθυστερημένων αντιλήψεων από τη συνείδηση των εργαζομένων, για να προωθηθεί η κομμουνιστική διαπαιδαγώγισή τους, κλπ.

Το 8ο συνέδριο του ΚΕΑ επέστησε την προσοχή, ότι η χώρα μας πρέπει να βαδίσει σε άγνωστα ως τώρα μέρη, γι’ αυτό είναι αναγκαίο, ο κάθε κομμουνιστής και ο κάθε εργαζόμενος να γνωρίσει καλύτερα τη διδασκαλία του επιστημονικού σοσιαλισμού, την πείρα που συγκεντρώθηκε κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, για να μπορούν να προετοιμαστούν, να ανοίξουν νέους δρόμους και να προωθήσουν παραπέρα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία.

Οι κομμουνιστές και οι εργαζόμενοι διαποτισμένοι από τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού του Μαρξ θα εργαστούν με ακόμη υψηλότερη συνείδηση και ακλόνητη πεποίθηση, για να προχωρήσουν στο δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. "Το Κόμμα μας πρέπει να το θεωρεί αυτό σαν κεφαλαιώδες ζήτημα", είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, "γιατί όσο πιο γερά είναι τα θεμέλια του παρόντος, τόσο πιο σίγουρο θα είναι το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό μέλλον της χώρας μας" (Ενβέρ Χότζια, 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 76 - 78).

Τιμώντας τα 100 χρόνια του θανάτου του Μαρξ, αυτού του γίγαντα της επαναστατικής σκέψης και δράσης, που σφυρηλάτησε τα όπλα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για την προοπτική ενός νέου κόσμου, για τη νέα εποχή που αγκάλιασε τη νέα ανθρωπότητα, το ΚΕΑ και ο αλβανικός λαός θα σηκώσουν ακόμα πιο ψηλά και ακόμα πιο αποφασιστικά, όσο ποτέ άλλοτε, τη σημαία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και θα βαδίσουν το δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, στο δρόμο που μας φωτίζει η νικηφόρα διδασκαλία του μαρξισμού.

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”, φύλλο 7, Ιούλιος 1985