Η πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης της κινέζικης οικονομίας

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Χρόνος 4ος, Αρ. Φύλλου 3, Μάρτης 1985

TOMOR CEROVA - Καθηγητής του οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου των Τιράνων

«ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ» No 2/1980

Οι σοφιστείες και οι εκλεκτικίστικες, πραγματιστικές διατυπώσεις, η αντισοσιαλιστική ιδεολογική πλατφόρμα καθώς και οι φιλομπουρζουάδικες, φιλοιμπεριαλιστικές στάσεις των κινέζων ρεβιζιονιστών βρίσκονται στη βάση όλων των ενεργειών τους, καθώς και στον τομέα της οικονομίας.

ΟΠΩΣ Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΕΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΕΣ, ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ, ΕΠΙΣΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΑΧΤΙΚΕΣ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Ή ΤΙΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ Ή ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ Ή ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΕΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΟΙΧΤΑ Σ' ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ – ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΧΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ.

Οι ηγέτες του κινέζικου ρεβιζιονισμού για να μετατρέψουν την Κίνα σε μια υπερδύναμη,στηρίχτηκαν σε μια πραγματιστική και βαθειά αντισοσιαλιστική πολιτική, που την επεξεργάστηκαν και την ακολουθούν σταθερά. Στο κέντρο αυτής της πολιτικής έθεσαν τους "τέσσερους εκσυγχρονισμούς", που σκοπός τους, στον τομέα της οικονομίας, είναι η επιτάχυνση της πραγματοποίησης μιας σειράς μεταρρυθμίσεων και αναδιοργανώσεων, για να οδηγήσουν την κινέζικη οικονομία οριστικά στην τροχιά της οικονομίας της αγοράς, για να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές οδηγούν την κινέζικη οικονομία παραπέρα στο δρόμο της αστικής και ρεβιζιονιστικής ανάπτυξης. Τώρα η προπαγάνδα τους διαδίδει εντελώς απροκάλυπτα αστικές και ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις. Αυτοί τονίζουν, ότι "οι έννοιες της σχεδιασμένης οικονομίας και της οικονομίας της αγοράς δεν έρχονται καθόλου σε αντίθεση", ότι "ο νόμος της αξίας δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί σα ρυθμιστής, επειδή στέκεται πάνω απ όλους τους οικονομικούς νόμους", ότι "η παραγωγή πρέπει να κατευθύνεται σύμφωνα με τις μεταβολές της αγοράς", ότι "η ενιαία διανομή των μέσων παραγωγής και η ενιαία αγορά των καταναλωτικών εμπορευμάτων από το κράτος δεν συνιστάται" κλπ., κλπ. Σ' αυτή τη βάση δόθηκε τώρα στις κινέζικες εταιρίες το δικαίωμα, να κλείνουν απ' ευθείας συμφωνίες με τα ξένα μονοπώλια και — σύμφωνα με το γιουγκοσλάβικο πρότυπο — να κρατούν ένα μέρος των κερδών. Δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται όσο το δυνατό πιο ευνοϊκοί όροι, για να διεισδύει στην Κίνα ολοένα και περισσότερο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η τελευταία σύνοδος του κινέζικου Εθνικού Συμβουλίου ψήφισε ακόμα ένα νέο νόμο, με τον οποίο ενθαρρύνονται οι επενδύσεις ξένων κεφαλαίων στην Κίνα και θα προστατεύονται τα δικαιώματα των ξένων επενδυτών. Αυτός ο νόμος επιτρέπει την ίδρυση των λεγόμενων "κοινών επιχειρήσεων" με ξένους και κινέζους επενδυτές, το δικαίωμα του κέρδους σύμφωνα με το ύψος του επενδυόμενου κεφαλαίου και το δικαίωμα, χωρίς κανένα περιορισμό, να εξάγονται αυτά τα κέρδη από την Κίνα. Επίσης μ' αυτόν τον νόμο τους αναγνωρίζεται το προνόμιο, να μην πρέπει να πληρώνουν κανένα φόρο για τα κέρδη που πραγματοποιούν. Με βάση αυτό το νόμο οι ξένοι επενδυτές έχουν το δικαίωμα να διορίζουν τους διευθυντές και τους υποδιευθυντές των "κοινών επιχειρήσεων", μέσω των οποίων θα καθορίζουν τα πλάνα της παραγωγής και της πούλησης καθώς και την πρόσληψη και απόλυση των εργατών και το ύψος των μισθών. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο οι επιχειρηματίες του καπιταλιστικού κόσμου εκφράζουν εσπευσμένα τον ενθουσιασμό τους γι' αυτόν τον νέο νόμο των κινέζων ρεβιζιονιστών και τον χαρακτηρίζουν σαν "εξαιρετικά φιλελεύθερο", έκφρασαν την άποψη, ότι "αυτός θα συμβάλλει σε μια ιδιαίτερα ισχυρή εισροή επενδύσεων των ξένων επενδυτών".

Αυτές οι αντιμαρξιστικές αντιλήψεις και πραχτικές δεν είναι τυχαίες παρεκκλίσεις και ούτε είναι αποσπασμένες από την όλη πολιτική και ιδεολογία, που ακολούθησαν και ακολουθούν παραπέρα οι κινέζοι ρεβιζιονιστές. Όμως το γεγονός, ότι βγαίνουν εντελώς ανοιχτά, αφήνει να φανεί όλο και πιο καθαρά, σε πιο βαθμό η κινέζικη οικονομία έχει μπει στο δρόμο του καπιταλισμού.

Η όλη ανάπτυξη και οι μεταμορφώσεις της κινέζικης οικονομίας στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης δείχνουν ουσιαστικά, ότι οι κινέζοι ρεβιζιονιστές στη θεωρία και στην πράξη, στην αρχή της απαραίτητης απαλλοτρίωσης της μπουρζουαζίας από το προλεταριάτο και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, αντιπαραθέτουν την οπορτουνιστική θέση της "σταδιακής ενσωμάτωσης της καπιταλιστικής οικονομίας στη σοσιαλιστική οικονομία", στο νόμο της σχεδιομετρικής και αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας αντιπαραθέτουν το νόμο της αυθόρμητης, αναρχικής ανάπτυξης και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, όμως συγκαλυμμένα κάτω από το σύνθημα της "αλματώδικης ανάπτυξης της οικονομίας". Στη σοσιαλιστική Αρχή, της στήριξης στις δυνάμεις σου, αντιπαράθεσαν τη ρεβιζιονιστική θέση "για τη χρησιμοποίηση των δανείων και των πιστώσεων και κάθε σύγχρονης τεχνολογίας", την οποία κανείς δέχεται από τα μεγάλα μονοπώλια των καπιταλιστικών χωρών κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, καμιά φορά και σε καμιά ιστορική φάση της οικονομίας τους δεν την οδήγησαν στο δρόμο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Το μεγάλο θόρυβο, που αυτοί έκαναν και παραπέρα κάνουν για τα "μεγάλα" αποτελέσματα, που δήθεν πέτυχαν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δεν είναι παρά μέρος της σατανικής προπαγάνδας, που κάνουν, για να φανούν επαναστάτες, για να μπορέσουν να καλύψουν ευκολότερα την προδοσία τους απέναντι στα ζωτικά συμφέροντα του προλεταριάτου και των εργαζομένων μαζών, σαν ένθερμων λακέδων της καπιταλιστικής μεγάλης μπουρζουαζίας.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ "ΙΔΕΕΣ ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ"

Η οικονομική πολιτική που ακολουθούν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εξακολουθεί να στηρίζεται, όπως πριν, στις "ιδέες Μάο Τσε Τουνγκ", οι οποίες, όπως τόνισε ο σ. Ενβέρ Χότζια, δεν είναι τίποτε από "ένα αμάλγαμα απόψεων, όπου αναμίχτηκαν ιδέες και θέσεις δανεισμένες από το μαρξισμό με άλλες - ιδεαλιστικές, πραγματιστικές και ρεβιζιονιστικές - φιλοσοφικές αρχές" (Ενβέρ Χότζια, Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση, σελ. 279 - 280, Αθήνα 1979).

Μια σπουδαία θέση στις «ιδέες Μάο Τσε Τουνγκ» κατέχουν και οι ρεβιζιονιστικές παραποιήσεις μιας σειράς βασικών ζητημάτων του μαρξισμού - λενινισμού στον τομέα της οικονομίας. Έχοντας σαν αφετηρία την ιδέα Μάο Τσε Τουνγκ, ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι δήθεν προς όφελος του λαού, ότι οι αντιφάσεις μεταξύ της εργατικής τάξης και της μεγάλης μπουρζουαζίας στις συνθήκες της Κίνας «είναι αντιφάσεις στους κόλπους του λαού» και οφείλουν να λυθούν με δημοκρατικές μέθοδες, εξέδωσαν και εκδίδουν παραπέρα πολλά διατάγματα και νόμους, οι οποίοι δε θίγουν τα συμφέροντα της μεγάλης μπουρζουαζίας, των κουλάκων και των ξένων μονοπωλίων, αυτοί πολύ περισσότερο τα διευκολύνουν προς ζημιά των εργαζομένων μαζών.

Η πραγματοποίηση της αγροτικής μεταρρύθμισης αναβλήθηκε για πολύ καιρό, ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών επιχειρήσεων δεν κρατικοποιήθηκαν, οι κρατικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν είχαν καπιταλιστικό χαραχτήρα, γιατί δεν έγιναν χωρίς αποζημίωση, στους πρώην κατόχους πληρώθηκε η πλήρης αξία των επιχειρήσεων που κρατικοποιήθηκαν. Στον τομέα της οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής, της κατανομής των υλικών αγαθών, των επενδύσεων, της χρησιμοποίησης του φόντου συσσώρευσης, στη διεξαγωγή του εξωτερικού και εσωτερικού εμπορίου χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν στη βάση «των ιδεών του Μάο Τσε Τουνγκ» αντιμαρξιστικές μορφές και δρόμους, οι οποίοι υπεράσπιζαν και υπερασπίζουν τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας και εξασφάλιζαν και εξασφαλίζουν την ανάπτυξη της οικονομίας σε καπιταλιστικό δρόμο. Ταυτόχρονα όμως οι κινέζοι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν και προσπαθούν, όπως έκαναν όλοι οι ρεβιζιονιστές σε διάφορες εποχές, να καλύψουν τις προδοτικές τους ενέργειες με επαναστατικές φράσεις και να τις παρουσιάσουν σαν δημιουργική εφαρμογή του μαρξισμού - λενινισμού στις συνθήκες της Κίνας.

Ήδη ο Μάο Τσε Τουνγκ πριν ακόμα γίνει εντελώς επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ήταν συγγραφέας πολλών ρεβιζιονιστικών διατυπώσεων, θέσεων και συνθημάτων, οι οποίες διακήρυτταν την ενότητα των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης αγροτιάς από τη μια πλευρά με εκείνα της μεγάλης μπουρζουαζίας, των μεγαλοκτηματιών και των κουλάκων από την άλλη πλευρά. Αυτός έδινε την κατευθυντήρια γραμμή: «Σχετικά με τα προβλήματα της εργασίας, η πολιτική αυτή αποβλέπει σε δυο σκοπούς, από τη μια μεριά αποσκοπεί στη βελτίωση, μέσα στα πλαίσια του δυνατού, της ζωής των εργατών, κι από την άλλη στο να μη παρεμποδιστεί μια κανονική ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Στον αγροτικό τομέα η πολιτική αυτή έχει επίσης δυο πλευρές, από τη μια μεριά, απαιτεί από τους γαιοκτήμονες να χαμηλώσουν το ύψος των δανείων και των ενοικίων της γης, και από την άλλη μεριά να υποχρεώσει τους αγρότες να πληρώνουν τις μειωμένες πληρωμές» (Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά έργα, τόμος 3ος, σελ. 11. Πεκίνο 1969, ελληνική έκδοση τόμος 4ος σελ. 14, Εκδόσεις "Μόρφωση"). Ή το 1944 αυτός τόνισε: «Ότι αφορά την ιδιωτική οικονομία, δεν εμποδίζουμε τη δραστηριότητά της, αλλά και την ενθαρρύνουμε και την κεντρίζουμε, όσον καιρό οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν παραβαίνουν τους νόμους που έχει θεσπίσει η κυβέρνηση. Γιατί η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας είναι σήμερα αναγκαία και για το συμφέρον του κράτους και για το συμφέρον του λαού» (Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά έργα, τόμος 1ος, σελ. 165, Πεκίνο 1968, ή ελληνική έκδοση τόμος 1ος, σελ. 147 - 148, Εκδόσεις "Μόρφωση" Αθήνα 1956). Και υψώνοντας αυτό το ζήτημα σε αρχή, τόνισε: «Η εργατική νομοθεσία της Λαϊκής Δημοκρατίας, προστατεύει τα συμφέροντα των εργατών, αλλά δεν εμποδίζει την εθνική αστική τάξη να βγάζει κέρδη, την ανάπτυξη της εθνικής βιομηχανίας και του εθνικού εμπορίου, γιατί μια τέτοια ανάπτυξη δεν είναι προς το συμφέρον του ιμπεριαλισμού, αλλά προς το συμφέρον του κινέζικου λαού» (Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά έργα, τόμος 1ος, σελ. 197, Πεκίνο 1968 ή ελληνική έκδοση, τόμος 1ος, σελ. 180, Εκδόσεις "Μόρφωση", Αθήνα 1956).

Όποιος δέχεται, ότι η ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας είναι προς το συμφέρον του λαού, αυτός έχει παραιτηθεί από τον επαναστατικό δρόμο, έγινε ένας λακές και προστάτης της μεγάλης μπουρζουαζίας, η οποία τάσσεται υπέρ της διαιώνισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων μαζών.

Μετά την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα 1949 οι κινέζοι ρεβιζιονιστές με επικεφαλής τον Μάο Τσε Τουνγκ συνεχίζουν παραπέρα την αντιμαρξιστική τους γραμμή τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Όμως μόνο στη βάση των εσωτερικών και εξωτερικών συνθηκών, που υπήρχαν τότε, έπρεπε να κρατήσουν μερικές από τις υποσχέσεις τους, που είχαν δώσει στις εργαζόμενες μάζες στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, παρά το γεγονός ότι αυτές δεν έβγαιναν έξω από τα πλαίσια της αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Έτσι αυτά τα μέτρα έγιναν με μεγάλη χαρά δεχτά από τους εργαζόμενους της Κίνας και επίσης χαιρετίστηκαν από τις επαναστατικές δυνάμεις σ' όλο τον κόσμο. Αλλά όπως έδειξε η μετέπειτα δράση των κινέζων ρεβιζιονιστών, αυτοί δεν είχαν σκοπό, να προωθήσουν παραπέρα τα αρχικά μέτρα και να οδηγήσουν την κινέζικη οικονομία στο δρόμο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Ιδιαίτερα μετά το θάνατο του I. Β. Στάλιν και μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον χρουτσιοφικό ρεβιζιονισμό, ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι στενοί συνεργάτες του όχι μόνο υποστήριξαν τη ρεβιζιονιστική γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων χωρών, αλλά βγήκαν ανοιχτά με τις αντιμαρξιστικές τους θέσεις για το σβήσιμο της ταξικής πάλης, της μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, της θεώρησης του κρατικού καπιταλισμού σαν μια μορφή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κλπ. Αυτές οι αντιμαρξιστικές θέσεις που περιλαμβάνονται στις «ιδέες Μάο Τσε Τουνγκ» έγιναν η βάση της οικονομικής πραχτικής. Έτσι η κινέζικη οικονομία αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται, όπως ήταν επόμενο, σε καπιταλιστικό δρόμο, γιατί όπως είναι γνωστό οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν μπορούν να εμφανιστούν και να αναπτυχθούν, αν δεν υπάρχει καθοδήγηση ενός μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, αν δεν έχει διεξαχθεί η ταξική πάλη και δεν έχουν θιχτεί τα οικονομικά συμφέροντα της μεγάλης μπουρζουαζίας.

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, που δρουν σαν λακέδες της κινέζικης και της διεθνούς μεγάλης μπουρζουαζίας, κάνουν ασταμάτητα μεγάλο θόρυβο, ότι δήθεν θα οικοδομούσαν το σοσιαλισμό κάτω από τις «συνθήκες» και τις «ιδιαιτερότητες» της Κίνας, ενώ παραποιούσαν τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού με τον πιο απαίσιο τρόπο. Έτσι παρουσίαζαν π.χ. τον κρατικό και κρατικό - ιδιωτικό καπιταλισμό σαν μια σοσιαλιστική οικονομική μορφή, προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν, επικαλούμενοι την Νέα Οικονομική Πολιτική (Λένιν), η οποία εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση σαν μια προσωρινή υποχώρηση, όμως δεν λένε, ότι αυτή η υποχώρηση διάρκεσε μόνο εξαιρετικά σύντομο χρόνο, δεν μιλούν νια τα διδάγματα, που βγήκαν απ' αυτή, παραβλέπουν όλη την πείρα της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης του Οχτώβρη σχετικά με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής χωρίς αποζημίωση, την εφαρμογή της διχτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις, της σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας στη βάση της καθορισμένης από ένα μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα κατευθυντήριας γραμμής.

Όπως είναι γνωστό, ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν και ο Στάλιν έδωσαν στο προλεταριάτο και στις καταπιεζόμενες μάζες τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ανακάλυψαν τις γενικές νομοτέλειες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπως και την πραγματοποίηση της βίαιης επανάστασης, την εγκαθίδρυση και το συνεχές δυνάμωμα της διχτατορίας του προλεταριάτου, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, το δυνάμωμα του καθοδηγητικού ρόλου του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος κλπ. Απέδειξαν ότι η ταξική πάλη και η προλεταριακή επανάσταση δεν είναι αυτοσκοπός, ότι μέσω αυτής επιτυγχάνεται η απελευθέρωση των καταπιεζόμενων τάξεων, οι όροι για την ολόπλευρη ανάπτυξή τους και για την άνοδο του γενικού βιοτικού τους επιπέδου και της εξασφάλισης της γενικής ευημερίας.

Όμως οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, σ' αντίθεση μ' αυτά τα διδάγματα, έφτασαν ως το σημείο, να δηλώνουν, ότι στη διδασκαλία του Μαρξ δεν δίνονται οι δρόμοι της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, ότι αυτούς τους ανακάλυψαν, πολύ περισσότερο, οι κινέζοι. Στην εφημερίδα «Γκουανμίν - Ριμπάο» 29.1.1959 αναφέρεται, ότι ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν «δεν μας έδειξαν τις μεταβατικές μορφές», ότι «εμείς βρήκαμε την πιο καλή οργανωτική μορφή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και του σταδιακού περάσματος στον κομμουνισμό».

Τα εκλεκτικίστηκα, πραγματιστικά σοφίσματα και διατυπώσεις, η αντισοσιαλιστική ιδεολογική πλατφόρμα καθώς και οι φιλομπουρζουάδικες, φιλοιμπεριαλιστικές στάσεις των κινέζων ρεβιζιονιστών αποτελούσαν και αποτελούν τη βάση όλων των δραστηριοτήτων στον τομέα της οικονομίας. Αυτό προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην Κίνα και την οδήγησε σ' ένα σκοτεινό μέλλον.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖ1ΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Η ρεβιζιονιστική γραμμή της κινέζικης ηγεσίας στον τομέα της οικονομίας βρίσκει τη συγκεκριμένη έκφραση, στο ότι αυτή χρησιμοποιεί από καιρό τώρα διάφορους καπιταλιστικούς δρόμους και μορφές. Έτσι στα 1949 δημιουργήθηκε ήδη, μέσω της κατάσχεσης της περιουσίας των κυριότερων εγκληματιών πολέμου και μέσω της κρατικοποίησης των επιχειρήσεων, που ανήκαν στα μονοπώλια των χωρών του φασιστικού συνασπισμού, καθώς και του κεφαλαίου, που ανήκε στο γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο κρατικός τομέας της οικονομίας. Όμως αυτός ο τομέας δεν πήρε ποτέ σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, γιατί ενώ τα μέσα παραγωγής αυτού του τομέα έγιναν κρατική ιδιοχτησία, η διανομή αφέθηκε παραπέρα στα χέρια των καπιταλιστών, οι οποίοι μέσω των επιτροπών εμπορίου πουλούσαν τα εμπορεύματα που παράγονταν στον κρατικό τομέα και γι' αυτό είχαν δικαίωμα στο κέρδος, που προέκυπτε από τη διαφορά των τιμών στο λιανικό και το χοντρικό εμπόριο. Αυτή η διαφορά τιμών έφτανε πολλές φορές από 15 - 20 %. Έτσι π.χ, η κρατική επιχείρηση Κάρβουνου στο Τιαμέν στα 1957 πουλούσε τα προϊόντα της δια μέσου 1.400 και πάνω ιδιωτικών καταστημάτων, τα οποία σύμφωνα με τα συμβόλαια έπαιρναν 15 % των εσόδων πούλησης. Η επιχείρηση παραγωγής μαγειρικών λιπών πουλούσε τα προϊόντα της δια μέσου 1200 και πάνω ιδιωτικών καταστημάτων, στα οποία αναγνώριζε το δικαίωμα να κρατούν 14 - 18 % των εσόδων, κλπ. Τα παλιά και τα νέα καπιταλιστικά στοιχεία, που είναι οι πραγματικοί κάτοχοι των εμπορευμάτων του κρατικού τομέα, στον τομέα της διανομής, δεν κάλυπταν μόνο τις δικές τους και τις ανάγκες των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά μέσω του εμπορίου συμμετείχαν έμμεσα και στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, που υπήρχε στον κρατικό τομέα. Ήδη λοιπόν από τα πρώτα χρόνια ο κρατικός τομέας της παραγωγής δεν αναπτύσσεται σαν σοσιαλιστικός τομέας της οικονομίας, αλλά σαν καπιταλιστικός τομέας.

Σχετικά με τις άλλες επιχειρήσεις οι κινέζοι δήλωσαν, ότι πρώτα πρέπει να μελετήσει κανείς την κατάσταση και να σχηματίσει μια εικόνα, και έπειτα να πάρει τα αντίστοιχα μέτρα, για να τις μετατρέψει σε σοσιαλιστική ιδιοχτησία. Αυτό όμως έμεινε ένα κενό σύνθημα, επειδή τα μέτρα, που πάρθηκαν, δεν έθιξαν καθόλου τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τον καπιταλιστικό τρόπο διανομής. Γεγονός είναι, ότι στο χρονικό διάστημα 1949 - 1951 δημιουργήθηκαν σ' ολόκληρη την Κίνα ιδιαίτερες επιτροπές για να καταγράψουν την περιουσία των καπιταλιστών, των μεγαλοκτηματιών και των κουλάκων. Σ' αυτές τις επιτροπές ανήκαν τόσο αντιπρόσωποι του κράτους όσο και των καπιταλιστών. Αυτή ήταν ήδη η πρώτη παραχώρηση. Καθήκον αυτών των επιτροπών ήταν, να υπολογίσουν την περιουσία, να ερευνήσουν την κατάσταση των οικονομικών, να καταγράψουν τους ιδιοχτήτες των ιδιωτικών επιχειρήσεων και τα επενδυμένα κεφάλαια των μεμονωμένων καπιταλιστών στις μετοχικές εταιρίες.

Σκοπός αυτού του μέτρου ήταν, να δημιουργήσει την αυταπάτη στους κινέζους εργαζόμενους, ότι οι νέοι κυβερνώντες έλαβαν μέτρα, ότι θα πραγματοποιήσουν επαναστατικά μέτρα, ότι θα κρατικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής στις πόλεις και στα χωριά. Όμως στην πραγματικότητα δεν έγινε κάτι τέτοιο. Η κινέζικη ηγεσία δήλωσε, ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο έφτανε στα 3,8 δισεκατομμύρια Γιουάν, όμως το κράτος, που αναγνώριζε τον «πατριωτικό» χαραχτήρα της κινέζικης μεγάλης μπουρζουαζίας και ξεκινούσε από την επιθυμία να στερεώσει την «ενότητα», δεν ήθελε να κρατικοποιήσει την περιουσία των καπιταλιστών, αλλά να την ενσωματώσει στο σοσιαλισμό, με το να αποζημιώσει αμέσως τους καπιταλιστές ιδιοχτήτες ή μέσα σε 20 χρόνια με την πλήρη αξία της ιδιοχτησίας τους (τους πληρώθηκαν λοιπόν 5 % το χρόνο της αξίας της περιουσίας τους) (σύμφωνα με το βιβλίο "Οι σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί της καπιταλιστικής βιομηχανίας και του καπιταλιστικού εμπορίου στην Κίνα", Πεκίνο 1962, σελ. 55). Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης χαροποίησε τόσο την κινέζικη μεγάλη μπουρζουαζία όσο και τη διεθνή μπουρζουαζία.

Για τη λεγόμενη «ενσωμάτωση της καπιταλιστικής οικονομίας στο σοσιαλισμό» οι κινέζοι εφάρμοσαν μερικές μορφές, οι οποίες από πλευράς περιεχομένου εξασφάλισαν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της οικονομίας. Μερικές επιχειρήσεις της βαριάς βιομηχανίας, των σιδηροδρόμων και της ναυτιλίας αγοράστηκαν από το κράτος, οι ιδιοχτήτες τους αποζημιώθηκαν αμέσως και κατέλαβαν σ' αυτές θέσεις διευθυντών με υψηλές αποδοχές. Τα χρήματα, που πήραν από την πούληση αυτών των επιχειρήσεων, οι καπιταλιστές τα κατέθεσαν στην κινέζικη Εθνική Τράπεζα, η οποία άρχισε αμέσως να τους πληρώνει ένα κέρδος, που έφτανε στο ύψος του μέσου κέρδους, που πραγματοποιούσαν οι επιχειρήσεις, όταν αυτές ήταν ιδιοχτησία τους. Μ' αυτόν τον τρόπο κρατήθηκε τυπικά και από λόγους δημαγωγίας η υπόσχεση της μερικής κρατικοποίησης των επιχειρήσεων, όμως διατηρήθηκαν επίσης και οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, μόνο που τώρα η εκμετάλλευση των εργαζομένων μαζών από τη μπουρζουαζία γίνονταν μέσω του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Μια άλλη μερίδα των καπιταλιστών οι κινέζοι ρεβιζιονιστές τους έκαναν συνεταίρους, με το να επενδύσουν στις επιχειρήσεις τους κρατικά κεφάλαια ή να ιδρύσουν νέες επιχειρήσεις με κοινό κεφάλαιο - του κράτους και των καπιταλιστών. Σ' αυτές τις δυο κατηγορίες των επιχειρήσεων αναγνωρίστηκε στους καπιταλιστές το δικαίωμα, να μοιράζουν τα κέρδη με το κράτος ανάλογα με το επενδυμένο κεφάλαιο, να μείνουν σε σπουδαίες διευθυντικές θέσεις και για την ίδια εργασία να παίρνουν 3 - 4 φορές μεγαλύτερες αποδοχές από εκείνες των ανώτατων κρατικών υπαλλήλων. Από αυτή την πραχτική η κινέζικη μεγάλη μπουρζουαζία κέρδισε ως το 1970 πραχτικά 5,150 δισεκατομμύρια Γιουάν (αυτά είναι 2,350 δισεκατομμύρια περισσότερα από τα κεφάλαια που επένδυσαν στα πρώτα χρόνια), 2,8 δισεκατομμύρια πήραν από το μοίρασμα των κερδών που πέτυχαν, και το υπόλοιπο από τα έμμεσα πριμ, το ποσοστό του 5 % και τις υψηλές αποδοχές. Αυτό το προτσές συνεχίζεται ακόμα και σήμερα παραπέρα. Όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες, σ' αυτό το προτσές συμπεριλαμβάνονται επίσης και οι κινέζοι καπιταλιστές, που έχουν αποδεχτεί την αμερικάνικη υποκοότητα, από τους οποίους το μεγάλο μέρος είναι φυγάδες καπιταλιστές εξ αιτίας των εγκλημάτων που διέπραξαν σε βάρος του κινέζικου λαού και της στενής συνεργασίας με την κυβέρνηση του Τσαν Καϊ Σέκ (σύμφωνα με «Βενγκ Χουϊ Μπάο», Μάης 1968).

Σε πολλές άλλες υπάρχουσες καπιταλιστικές επιχειρήσεις επιτράπηκε να αναπτύξουν τη δραστηριότητά τους. Εκτός απ' αυτό δημιουργήθηκαν και νέες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Στα 1952 ο αριθμός τους στη βιομηχανία ήταν 12, 4 % υψηλότερος από το 1949, στο εμπόριο ήταν 7 % μεγαλύτερος.

Αυτά τα στοιχεία δείχνουν, ότι ο καπιταλιστικός τομέας δεν περιορίστηκε ούτε στη βιομηχανία ούτε στο εμπόριο, αντίθετα δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για την παραπέρα γρήγορη ανάπτυξή του. Εκτός απ' αυτό, αυτή η ανάπτυξη ενθαρρύνθηκε και μέσω του κράτους, μέσω των χαμηλών φόρων και μέσω της προτίμησης στην ανάθεση των παραγγελιών, της προμήθειας με πρώτες ύλες και τη διάθεση των μεταφορικών μέσων και των τραπεζικών πιστώσεων.

Κάτω από το σύνθημα «της χρησιμοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ενθάρρυναν τους εμπόρους και άλλα στοιχεία, που επιδίωκαν τον πλουτισμό τους, να ιδρύσουν επιχειρήσεις παραγωγής καταναλωτικών αγαθών, εξαρτημάτων και εργαλείων εργασίας. Επίσημα αυτές οι επιχειρήσεις ονομάστηκαν «συνεταιρισμοί τεχνιτών». Τα εργαλεία τα αγόραζαν από ιδιώτες «τοις μετρητοίς» από τα οικονομικά που δημιουργούνταν από τις εισφορές των μελών. Το κράτος δεν έκανε κανένα έλεγχο σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Ο κατάλογος παραγωγής, οι σχέσεις εργασίας, οι τιμές, η αγορά πωλήσεων, οι πηγές προμήθειας πρώτων υλών και οι μισθοί καθορίζονταν από τις ίδιες τις διευθύνουσες ομάδες αυτών των συνεταιρισμών. Τα κέρδη που πραγματοποιούνταν από την πούληση των εμπορευμάτων τα ιδιοποιούνταν σ' ένα μεγάλο μέρος οι νέοι ιδιοχτήτες, και επειδή το μοίρασμα δεν γίνονταν με βάση την παρεχόμενη εργασία, αλλά σύμφωνα με το ποσό που πλήρωσε ο καθένας για τη δημιουργία του βασικού φόντου, έτσι που η μερίδα του λέοντος πηγαίνει, όπως είναι φανερό, στα καπιταλιστικά στοιχεία. Την ίδρυση τέτοιων επιχειρήσεων οι κινέζοι ρεβιζιονιστές την πρόβαλλαν σαν εφαρμογή της Αρχής της στήριξης στις δυνάμεις σου, και σαν δρόμο για τον περιορισμό της ανεργίας, στην πραγματικότητα όμως μ' αυτό εξυπηρετούσαν, ήθελαν να βοηθήσουν να σταθούν πάλι στα πόδια τους καπιταλιστές που χρεοκοπούσαν από τον ανταγωνισμό και να μεγαλώσουν τα έσοδα, που είχε ανάγκη η νέα γραφειοκρατική μπουρζουαζία, μέσω των τελών της εκμετάλλευσης προστατευομένων εφευρέσεων.

Όταν ανακηρύχτηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, υπήρχαν εκεί μια Εθνική Τράπεζα με 50 χιλιάδες υπαλλήλους και 9.000 ιδιωτικές τράπεζες. Τα κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας μπήκαν κάτω από κρατικό έλεγχο. Τα συμφέροντα όμως των μετόχων δεν θίχτηκαν. Στις άλλες τράπεζες απαγορεύτηκε να εξάγουν συνάλλαγμα, όμως τους δόθηκε το ελεύθερο να χορηγούν πιστώσεις στα καπιταλιστικά στοιχεία. Σε 9 χρόνια η Εθνική Τράπεζα «απορρόφησε» τις δραστηριότητες των ιδιωτικών τραπεζών, όμως τα συμφέροντα των μετόχων δεν αγγίχτηκαν, τους επιτράπηκε, να ξοφλήσουν τα χρέη μέσω των 5 % και των τραπεζικών τόκων. Η Εθνική Τράπεζα εξακολουθούσε να δίνει πιστώσεις στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τις έσωσε, όπως και παλιότερα, από τη χρεωκοπία (Τσεν Λιν και Νανγκ Λάί, «Η κυκλοφορία του χρήματος στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας», Πεκίνο 1959).

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, όταν ήλθαν στην εξουσία και επίσης αργότερα, δεν κρατικοποίησαν τις επιχειρήσεις και τα κεφάλαια, που ανήκαν στα διάφορα μονοπώλια και, τις εταιρίες των ΕΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των άλλων καπιταλιστικών κρατών που δρούσαν στην Κίνα. Αυτό το δικαιολόγησαν με την δήθεν επιθυμία, της «φιλίας» με τις χώρες της αντιφασιστικής συμμαχίας. Αυτή η στάση δείχνει, ότι οι κινέζοι ρεβιζιονιστές από πολύ καιρό δούλευαν για τη διατήρηση των καλών σχέσεων με τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικό κράτη. Από την άλλη ήθελαν να έχουν αυτές τις επιχειρήσεις σαν υπόδειγμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και να τις μετατρέψουν σε βάση των σχέσεών τους με τα μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια.

Η ίδρυση των νέων κοινών επιχειρήσεων του κράτους με τους καπιταλιστές μέσω επενδύσεων και ο χαρακτηρισμός τους σαν σοσιαλιστικός τομέας αποτελεί μια κατάφωρη παραποίηση των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού και οδήγησε στη στερέωση της ατομικής ιδιοχτησίας με διάφορες μορφές. Έτσι στην κινέζικη οικονομία κυριαρχούν - στη Βιομηχανία, στο εμπόριο και σ' άλλους κλάδους — 3 μορφές της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας: Η κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία, που δημιουργήθηκε από την κρατικοποίηση της περιουσίας της γραφειοκρατικής καπιταλιστικής μπουρζουαζίας που ανατράπηκε στα 1949 και την κατάσχεση της περιουσίας των μεγάλων εγκληματιών πολέμου και των μονοπωλίων των χωρών της φασιστικής συμμαχίας, η μικτή κρατική - ιδιωτική - καπιταλιστική ιδιοχτησία, που περιλαμβάνει όλες τις ιδιωτικές οικονομικές επιχειρήσεις στις οποίες επένδυσε το κράτος και εκείνες που δημιουργήθηκαν από τις κοινές επενδύσεις του κράτους και των καπιταλιστών και εκείνες που δημιουργήθηκαν από τη συγχώνευση των κρατικών καπιταλιστικών και των ιδιωτικών - καπιταλιστικών επιχειρήσεων, έκτος απ αυτά υπάρχει ακόμα και η καθ' αυτού ατομική ιδιοχτησία.

Τόσο η κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία όσο και οι μικτές επιχειρήσεις δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη σοσιαλιστική ιδιοχτησία, και αυτό, γιατί σ' αυτές διατηρείται με διάφορους τρόπους η ατομική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής και στα μέσα κυκλοφορίας και υπάρχει η ατομική ιδιοποίηση της υπεραξίας καθώς και η εκμετάλλευση των εργατών από τη μπουρζουαζία. Αρκεί να υπενθυμίσουμε εδώ, ότι η κινέζικη μπουρζουαζία μόνο στη χρονική περίοδο 1949 - 1970 αποκόμισε κέρδη ύψους 2,8 δισεκατομμύρια Γιουάν. Υπήρξαν ακόμα καπιταλιστές όπως ο Σουν I- Σεν, ο οποίος στα 1957 διέθετε ένα κεφάλαιο από 18 εκατομμύρια Γιουάν και εισέπραττε ένα κέρδος το μήνα, που έφτανε το ύψος του μισθού 1.500 κινέζων εργατών. (Αυτός ο καπιταλιστής ήταν στα 1979 επικεφαλής της αντιπροσωπείας των κινέζων βιομηχάνων που επισκέφτηκε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας). Το μέσο ποσοστό κέρδους γενικά αυξήθηκε. Στη χρονική περίοδο 1951 - 1955 παρουσιάζει μια ετήσια αύξηση από 20 - 30 % σε σχέση με 13,7 % που ήταν πριν το 1949 (σύμφωνα με το βιβλίο «Υλικό για τη σύγχρονη ιστορία της κινέζικης βιομηχανίας» , τόμος 1ος, Πεκίνο 1957).

Η κινέζικη ρεβιζιονιστική ηγεσία κατέβαλε πολυάριθμες προσπάθειες, για να υποστηρίξει την εθνική μπουρζουαζία και να εξασφαλίσει την καπιταλιστική ανάπτυξη της οικονομίας. Αυτές οι προσπάθειες φαίνονται τόσο στην προπαγάνδα όσο και στη νομοθεσία που αυτή θέσπισε. Μ' αυτό αυξήθηκε ακόμα περισσότερο η ατομική ιδιοχτησία, αντί να περιοριστεί και τελικά να εξαλειφτεί εντελώς. Στη Σαγκάη στα 1955 αυξήθηκε σε 2 δισεκατομμύρια Γιουάν από 1.7 δισ. που ήταν το 1950 (Ου Τσιάο - Ντο, «Ζητήματα αναμόρφωσης της καπιταλιστικής βιομηχανίας και του καπιταλιστικού εμπορίου στη ΛΔ Κίνας», 1960).

Οι παλιοί κινέζοι καπιταλιστές δεν απολαμβάνουν μόνο οικονομικά οφέλη, αλλά και πολιτικά δικαιώματα στα νομοθετικά όργανα και στα όργανα της κρατικής εξουσίας. Στο διευθυντικό Γκρέμιουμ (σώμα) του εργοστασίου επεξεργασίας γάλακτος, στα περίχωρα του Πεκίνου, οι παλιοί καπιταλιστές κατέχουν τα 50 % των εδρών. Οι τιμές για τα εμπορεύματα που παράγονται στις κρατικές καπιταλιστικές και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προτείνονται από τους καπιταλιστές. Ύστερα οι προτάσεις τους ελέγχονται τυπικά από τους αντιπροσώπους του κράτους και των εργατών και οι αντιρρήσεις υποβάλλονται στον καπιταλιστή, ο οποίος τελικά αποφασίζει και επί πλέον έχει το δικαίωμα για ένα κέρδος που κυμαίνεται μεταξύ 10-30 %. Αυτή όμως η πραχτική και αυτός ο τυπικός περιορισμός δεν ανησυχούν τους κινέζους καπιταλίστες, επειδή το μέγεθος του παρεχόμενου σ' αυτούς κέρδος είναι ικανοποιητικό.

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές έχουν αναγνωρίσει στη μπουρζουαζία σαν τάξη και μια σειρά άλλα προνόμια. Έτσι της επιτρέπουν, να κληρονομεί τα μέσα παραγωγής, να έχει τραπεζικές καταθέσεις, να δωρίζει την περιουσία της, της αναγνωρίζει το δικαίωμα να μεταβιβάζει το 5 % των τόκων, ανάλογα με την επιθυμία της, στους κληρονόμους της ή σε άλλα πρόσωπα κλπ. Έτσι είναι δυνατό το ότι στην Κίνα με τον καιρό οι καπιταλιστές αυξάνουν αριθμητικά.

Και στο αγροτικό ζήτημα οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ακολούθησαν τον καπιταλιστικό δρόμο. Στα πλαίσια των μέτρων της αστικό - δημοκρατικής επανάστασης πραγματοποιήθηκε και η αγροτική μεταρρύθμιση. Όμως εκτός από τις ελλείψεις, που είχε ο ίδιος ο νόμος για την αγροτική μεταρρύθμιση, εκδόθηκαν και μια σειρά άλλες παραπέρα οδηγίες, που έπαιρναν υπόψη τα συμφέροντα των μεγαλοκτηματιών και των κουλάκων. Έτσι η αγροτική μεταρρύθμιση πραγματοποιήθηκε σ' αντίθεση με τα διδάγματα του μαρξισμού – λενινισμού. Ο νόμος για την αγροτική μεταρρύθμιση προστάτευε εντελώς ανοιχτά την καπιταλιστική ιδιοχτησία. Στο άρθρο 6 αυτού του νομού αναφέρεται: «.... όλη η γη, που ανήκει στους πλούσιους αγρότες και δουλεύεται από τους ίδιους ή με τη βοήθεια μισθωτών, καθώς και η παραπέρα περιουσία των πλούσιων αγροτών προστατεύεται από το νόμο και είναι απαραβίαστη. Η οικονομία των πλούσιων αγροτών μπορεί μ' αυτό το δρόμο να προστατευτεί.... Όλα τα μεγάλα αγροτεμάχια, που τα έχουν νοικιάσει οι πλούσιοι αγρότες, μένουν δικιά τους απαραβίαστη ιδιοχτησία».

Το ίδιο όπως και στη βιομηχανία, εκτιμήθηκε και στη γεωργία η Γη, ενώ καθορίστηκε μια σταθερή εξασφαλισμένη τιμή από 240 Γιουάν για κάθε Μου (1/15 εκτάρια). Χιλιάδες μεσαίοι και φτωχοί αγρότες παρακινημένοι από την υπόσχεση, ότι η αγορασμένη από τους μεγαλοκτηματίες και τους κουλάκους γη θα μείνει ιδιοχτησία των αγοραστών, πήγαν στους μεγαλοκτηματίες και αγόρασαν απ' αυτούς τα καλύτερα τεμάχια γης, πέφτοντας συγχρόνως σε μεγάλα χρέη. Μ' αυτόν τον τρόπο οι τιμές πούλησης της γης έφτασαν ως 5.000 Γιουάν το Μου. Για την γη που δεν πουλήθηκε και με βάση το νόμο της αγροτικής μεταρρύθμισης μοιράστηκε ανάλογα στους αγρότες, δόθηκε το δικαίωμα στους μεγαλοκτηματίες και τους κουλάκους να πάρουν μια σταθερή αποζημίωση που το χρόνο έφτανε το ύψος του 5 % της υπολογισμένης αξίας της γης. Η αγροτική μεταρρύθμιση έγινε λοιπόν με αποζημίωση, όμως με συγκαλυμμένη μορφή, δηλαδή όχι άμεσα από τους αγρότες, αλλά έμμεσα από το κράτος, το οποίο από την άλλη μεριά εισπράττει πάλι τα έξοδα μέσω των υψηλών φόρων και των τελών στη γη, στο εισόδημα, κλπ.

Εκτός απ' αυτό ως τα 1952 επιτρέπονταν η αγορά και η πούληση των χτημάτων, και ως τα 1958 η διανομή των εσόδων στις αγροτικές κομμούνες γίνονταν σύμφωνα με τις εργάσιμες ημέρες που είχε ο καθένας και σύμφωνα με τη γη και τ' άλλα γεωργικά υπάρχοντα, που έφερε στο γεωργικό συνεταιρισμό. Και μετά τη δημιουργία της Λαϊκής Κομμούνας υπάρχουν στην κινέζικη γεωργία μορφές καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι κυρίαρχοι στην Κίνα ρεβιζιονιστές κάτω από το σύνθημα της ενθάρρυνσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εκθειάζουν τα τελευταία χρόνια τη δουλιά με το κομμάτι, έτσι επιτρέπεται σ' ένα μέλος της Κομμούνας, όταν έχει τελειώσει τη δαυλιά στην Κομμούνα να ασχολείται με την ιδιωτική παραγωγή και το ιδιωτικό εμπόριο. Για να δημιουργηθούν κατάλληλες προϋποθέσεις γι' αυτό, μεγάλωσε ο ατομικός κήπος του κύκλου αυτών των προσώπων.

Η κινέζικη ρεβιζιονιστική προπαγάνδα προσπαθεί αδιάντροπα, να παρουσιάσει έτσι την κινέζικη μπουρζουαζία, σαν να είχε αποχτήσει την περιουσία της όχι μέσω της εκμετάλλευσης, αλλά μέσω αποταμίευσης, σαν να είχε πάρει το δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού — που οφείλονταν στη διαπαιδαγωγική δουλιά που της έγινε. «Κάτω από τα πυροτεχνήματα και τους ήχους των τρομπετών με τραγούδια και χορούς», διαλαλούσε η κινέζικη προπαγάνδα στα 1951, «η κινέζικη μπουρζουαζία μπήκε στον πλατύ δρόμο του σοσιαλισμού». «Απέναντι στα δεξιά αστικά στοιχεία», τόνιζε ο Τσου Εν Λάϊ, «εμείς εφαρμόσαμε τη μέθοδο της μεγαλοψυχίας: τα βοηθάμε αναδιαπαιδαγωγώντας τα, δεν τους αφαιρέσαμε τα αστικά δικαιώματα, τους εξασφαλίσαμε δουλιά και το βιοτικό επίπεδο» (Τσου Εν Λάϊ. «Εισήγηγη για τη δραστηριότητα της κυβέρνησης στην πρώτη σύνοδο της δεύτερης νομοθετικής περιόδου», σελ. 51. Πεκίνο 1959). Το 1964 ένας από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες εκείνου του καιρού δήλωσε, ότι «η κινέζικη μπουρζουαζία βαδίζει με το κόμμα, πραγματοποιεί την επανάσταση, οικοδομεί το σοσιαλισμό. Αυτή είναι η πιο θαυμάσια μπουρζουαζία του κόσμου» (!).

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές διατηρούσαν επίσης στενές σχέσεις και με τους κινέζους καπιταλίστες που δραπέτευσαν στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση εφάρμοσε στην πράξη τη θέση του Μάο Τσε Τουνγκ για τον «πατριωτισμό» της μεγάλης μπουρζουαζίας και καλούσε πάντοτε τους κινέζους καπιταλιστές των διαφόρων χωρών, να μεταβιβάσουν ένα μέρος των κεφαλαίων τους στις τράπεζες του κινέζικου κράτους, εξασφαλίζοντας τους ένα υψηλό επιτόκιο καθώς και την επιστροφή αυτών των κεφαλαίων (όποτε αυτοί το ήθελαν). Μ' αυτό το δρόμο εισέρρευσαν στην Κίνα όχι μόνο κεφάλαια των φυγάδων κινέζων καπιταλιστών, αλλά κάτω από τον μανδύα της κινέζικης καταγωγής, και τα κεφάλαια των μονοπωλίων των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Αυτό το είδος του κεφαλαίου αυξάνονταν από μέρα σε μέρα, ωσότου τελικά εμφανίστηκε εντελώς ανοιχτά με την μορφή των διαφόρων πιστώσεων και δανείων.

Για να δραστηριοποιηθούν οι σχέσεις με τους καπιταλιστές της κινέζικης προσφυγιάς και τα μονοπώλια των καπιταλιστικών χωρών, ιδρύθηκαν ήδη πολύ νωρίς στο Χονγκ – Κόνγκ, για το συμφέρον των κινέζων ρεβιζιονιστών ηγετών, μερικές καπιταλιστικές εταιρίες, όπως η «Οβερσέας Κινέζε Κορπορέϊσιον» και άλλες, οι οποίες ασχολούνταν με την πούληση ομολόγων στους κινέζους προσφυγές και τους ξένους, με τη συγκέντρωση χρημάτων και με επενδύσεις καθώς και με την διεύθυνσή τους στην ηπειρωτική Κίνα. Με τα έσοδα απ αυτές τις ομολογίες ιδρύθηκαν στην Κίνα μερικές επιχειρήσεις. Εκτός απ αυτό, στην Κίνα παραχωρήθηκαν μια σειρά προνόμια στους φυγάδες κινέζους καπιταλιστές και στους συγγενείς τους. Σ' αυτούς παραχωρήθηκε γη για 20 - 50 χρόνια, για να κάνουν επενδύσεις, επίσης τόκοι ύψους 8% στο επενδυόμενο στην Κίνα κεφάλαιο, τους επιτράπηκε να κτίζουν πολυτελή σπίτια, ιδιαίτερα σχολεία και κλαμπ για τα παιδιά τους κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο εισέρρευσαν στην Κίνα από το 1964 όχι λιγότερα από 200 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε χρηματική αξία (σύμφωνα με «Σουτ Κίνα Μόρνινγκ Πόστ» 29 Οχτώβρη 1966). Με την ανοιχτή καπιταλιστική εμπορική και τραπεζική δραστηριότητα των κινέζων ρεβιζιονιστών στο Χόνγκ - Κόνγκ, μέσω των τραπεζών των εμπορικών επιχειρήσεων, του κινηματογράφου και των φιλμ, με την πούληση του νερού - για να μη μιλήσουμε για το εμπόριο των ναρκωτικών — το εισόδημά τους στα 1967 έφτασε στο ύψος των 27 περίπου εκατομμυρίων δολαρίων («Νέα Εφημερίδα της Ζυρίχης» 3.7.67).

Η συνεργασία των κινέζων ρεβιζιονιστών με τους φυγάδες καπιταλιστές καθώς και η σταθεροποίηση των σχέσεων αγκαλιάζει όλους τους τομείς, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής, της ιδεολογίας, της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής.

Σ' αντίθεση με τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού για την απόλυτη αναγκαιότητα της σχεδιασμένης και συγκεντρωτικής ανάπτυξης της οικονομίας οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, παρά το γεγονός ότι τυπικά από το 1955, επεξεργάστηκαν 5χρονα πλάνα, ενθάρρυναν με διάφορους τρόπους τον ανταγωνισμό, την αναρχία και το ελεύθερο παιχνίδι της αγοράς. Ήδη στα 1956 ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ έριξε το σύνθημα: «Να σπάσει το πλαίσιο του πλάνου». Στον νόμο της σχεδιομετρικής και αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας αντιπαράθεσαν τη λεγόμενη μέθοδο της αλματώδικης ανάπτυξης της οικονομίας. Ο Λένιν στην πάλη ενάντια στις απόψεις του Τρότσκι για την αλματώδικη ανάπτυξη της οικονομίας τόνισε, ότι το άλμα σημαίνει πρόοδο, αλλά μια πρόοδος , που δεν συμπεριλαμβάνεται στα πλαίσια της κοινωνικής ανάπτυξης, δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυθορμητισμός, ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι ίδιες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής εμπόδιζαν και εμποδίζουν όχι μόνο τη σχεδιασμένη ανάπτυξη της κινέζικης οικονομίας, αλλά και τη συγκεντρωτική διεύθυνσή της. Περίπου το 80 % των βιομηχανικών επιχειρήσεων του κρατικού τομέα καθώς και οι κρατικές - ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι κάτω από τη διεύθυνση των τοπικών αρχών. Αυτή η αποκέντρωση υποχρέωσε τους διευθυντές των επιχειρήσεων να αλλάξουν τον καθορισμό της παραγωγής, τις επενδύσεις, τη διάρθρωση των εξόδων και τις τιμές. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες άνθισε παραπέρα ο αυθορμητισμός, το κυνήγι των κερδών και ο ανταγωνισμός, οι τάσεις για αυτοδιαχείριση μεγάλωσαν. Ο ηγέτης των κινέζων ρεβιζιονιστών Χουα Κουο Φενγκ, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του τον τελευταίο χρόνο στη Γιουγκοσλαβία, έκφρασε εντελώς ανοιχτά το θαυμασμό του για το καπιταλιστικό «αυτοδιαχειριζομενο» σύστημα. Μερικές καπιταλιστικές μορφές της αυτοδιαχείρισης βρίσκουν τώρα στην Κίνα πλατιά εφαρμογή. Στο όναμα των «τεσσάρων εκσυγχρονισμών» δημιουργήθηκαν «συμβούλια εργασίας», «εργατικές επιτροπές», κλπ. που θα λειτουργούν ακριβώς όπως αυτά που υπάρχουν στις «αυτοδιαχειριζόμενες» επιχειρήσεις της Γιουγκοσλαβίας.

Η αποκέντρωση έγινε αιτία, να δημιουργηθούν δεκάδες χιλιάδες μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, οι οποίες συντελούν σε μια εξάπλωση της αστικής τάξης με νέα στοιχεία, ταυτόχρονα υπάρχει όλο και μεγαλύτερη έλλειψη ελέγχου πάνω στην παραγωγή και τη διανομή των προϊόντων εργασίας. Οι κερδοσκοπίες και οι δυσκολίες στην παραγωγή, η κλεψιά των πρώτων υλών και των ανταλλακτικών, κλπ. αυξάνονται συνέχεια.

Όμως η μπουρζουαζία, που εκμεταλλεύεται τους ευνοϊκούς όρους, που δημιουργήθηκαν από το κράτος, ιδιαίτερα μετά το πέρασμα στην εξουσία του Χουα Κουο Φενγκ και του Τενγκ Σιαο Πινγκ, προσπαθεί να βρει και άλλους δρόμους, όπως την πλήρη απαλλαγή από τους φόρους των παραγομένων εμπορευμάτων. Σ' αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκαν επίσης μυστικές εταιρίες όπως εκείνη για την κατασκευή πλοίων ως 500 τόνους χωρητικότητας, αυτή της «Λίγκας των 11 έρων», που είχε ξαπλώσει τη δραστηριότητά της στις πιο σπουδαίες πόλεις της χώρας και που εξασφάλιζε μέσω της συνεργασίας την παραγωγή και τη χοντρική πούληση των εμπορευμάτων κλπ. Αυτή η κατηγορία της μπουρζουαζίας δήλωνε: «την ημέρα οικοδομούμε το σοσιαλισμό και τη νύχτα τον καπιταλισμό». Όμως στην Κίνα οικοδομήθηκε ο καπιταλισμός τόσο τη νύχτα όσο και τη μέρα - ένα αποτέλεσμα της διατήρησης των καπιταλιστικών οικονομικών μορφών, του αυξανόμενου εκφυλισμού της γραφειοκρατικής μπουρζουαζίας, της άρνησης της ταξικής πάλης και της διχτατορίας του προλεταριάτου. Τον τελευταίο καιρό οι αρχηγοί των κινέζων ρεβιζιονιστών πήραν μια σειρά μέτρα για το παραπέρα προχώρημα στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως η επανεισαγωγή όλων των δικαιωμάτων των καπιταλιστών, η αναγνώριση όλων των προνομίων τους - συγχρόνως τους επιστράφηκαν όλο το κεφάλαιο, τα χρήματα, ο χρυσός και το ασήμι, και η άλλη περιουσία τους, που είχαν καταθέσει στις τράπεζες ή τους είχαν παρθεί στη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης. Επίσης αυξήθηκαν πολλές φορές οι αποδοχές των καπιταλιστών διευθυντών, για να «καλυτερέψουν τις συνθήκες διαβίωσης». Με ιδιαίτερο ψήφισμα του κρατικού συμβουλίου αποφασίστηκε στα 1978 η ανταμοιβή «για τις τεχνικές ανακαλύψεις και τους εκσυγχρονισμούς». Αυτά τα πριμ φτάνουν 2.000 - 10.000 Γιουάν, σε μια εποχή, όπου ο μέσος μηνιάτικος μισθός ενός εργάτη στην Κίνα κυμαίνεται στα 30 - 40 Γιουάν. Ταυτόχρονα η Κίνα ανέλαβε την υποχρέωση να πληρώσει στους αμερικάνους καπιταλιστές 200 περίπου εκατομμύρια δολάρια για την περιουσία, που είχαν στην Κίνα.

ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές στις οικονομικές σχέσεις με το εξωτερικό ακολούθησαν από ανέκαθεν μια αντιδραστική πολιτική που είχε σοβαρές συνέπειες για την οικονομία της Κίνας και για τις τύχες του κινέζικου λαού. Για να βγουν από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, για να επιταχύνουν τους εξοπλισμούς που καταβροχθίζουν το 40% περίπου του κρατικού προϋπολογισμού, βγήκαν εντελώς ανοιχτά σ' αναζήτηση δανείων και πιστώσεων από τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Τα στοιχεία για τις σχέσεις που αποκαθίστανται, τις συμφωνίες που υπογράφονται, είναι πολυάριθμα. Σε σύγκριση με το πιο ψηλό επίπεδο της εποχής πριν το 1949 οι ξένες επενδύσεις στην Κίνα διπλασιάστηκαν, και θα αυξηθούν πιθανά παραπέρα. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές συνεργάζονται με την αγγλική φίρμα «Μπρίτις Σίλ» νια την παραγωγή ειδικού χάλυβα, με την «Ρολς Ρόϊς» για την παραγωγή αεροπλάνων ΣΧΣ - 146, με τη γαλλική φίρμα «Πραματόμε», με τη δυτικογερμανική φίρμα "ΚΒΟΥ" και την αμερικάνικη «Ζένεραλ Ελέκτρικ» για την κατασκευή 4 ατομικών αντιδραστήρων ισχύος 600 MB το καθένα (σύμφωνα με το γαλλικό περιοδικό «Οικονομικά προβλήματα» Νο 1617 Απρίλης 1979).

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές έχουν εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στις κινέζο - γιαπωνέζικες σχέσεις. Ως τώρα έχουν υπογράψει μια συμφωνία μακράς διαρκείας, που ισχύει ως το 1990, στον τομέα της εξόρυξης κάρβουνου, χαλκού, βολφράμιου, κασίτερου, στον τομέα της ΝΕ-μεταλλουργίας κλπ. Η Ιαπωνία ανέλαβε την υποχρέωση, να προμηθεύσει την Κίνα μηχανές και μηχανικούς εξοπλισμούς στην αξία των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων και να αγοράσει στην ίδια αξία πετρέλαιο και κάρβουνο (σύμφωνα με το ιαπωνικό περιοδικό «Ντένσι Ελεκτρόνικς» No 11, 1978). Το εμπορικό ισοζύγιο αναπτύσσεται προς όφελος των γιαπωνέζων, οι εξαγωγές της Ιαπωνίας προς την Κίνα είναι μεγαλύτερες από της Κίνας προς την Ιαπωνία. Τα πρώτα χρέη έχουν ήδη γίνει.

Η κινέζικη οικονομία πέφτει καθημερινά όλο και πιο βαθειά στα νύχια των αμερικάνικων μονοπωλίων. Για το 1978 το υπουργείο Εμπορίου των ΕΠΑ έκανε γνωστό, ότι οι πωλήσεις εμπορευμάτων μεταξύ των ΕΠΑ και της Κίνας έφτασαν στην αξία των 900 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκτός απ' αυτό άνοιξαν και οι πόρτες των μεγάλων επενδύσεων. Έτσι η αμερικάνικη φίρμα «Καϊζερ Εγκινερς» έλαβε πολλές παραγγελίες για τον εξοπλισμό του εργοστασίου σιδήρου του Ναν Φάϊν που βρίσκεται βόρεια του Πεκίνου. Η φίρμα «Ιντερνάσισναλ Χοτέλ Κορπορέϊσιον» υπόγραψε μια συμφωνία επενδύσεων ύψους 500 εκατομμυρίων δολαρίων για την ανέγερση ξενοδοχείων στην Κίνα. Η εταιρία «Ζένεραλ Μότορς Κορπορέϊσιον» και η «Φόρντ Μότορ Κόμπανυ» έκαναν επενδύσεις για την ανέγερση ενός συγκροτήματος παραγωγής οχημάτων στην περιοχή του Σιμ Χουμ, όχι μακριά από το Χονγκ - Κόνγκ.

Τα μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια γνωρίζουν καλά την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Κίνα, γνωρίζουν καλά τα αποθέματα πρώτων υλών, την αγορά πωλήσεων, τις δυσκολίες, που περνάει η κινέζικη οικονομία κλπ. Αυτά τα στοιχεία, που τα συγκεντρώνουν οι ξένες υπηρεσίες, ιδιαίτερα η ΣΙΑ, και τα οποία δημοσιεύονται από καιρό σε καιρό στον τύπο των καπιταλιστικών χωρών, εξυπηρετούν τα μονοπώλια των δυτικών χωρών και της Ιαπωνίας για να κλείνουν συμφωνίες, που είναι πολύ επωφελείς γι' αυτούς. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές είναι αναμεμειγμένοι και στις μηχανορραφίες, που οργανώνονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να πάρουν στα χέρια τους την αγορά πετρελαίων, την τεχνολογία για την έρευνα και την επεξεργασία πετρελαίων και να διατηρήσουν το μονοπώλιο των τιμών στο πετρέλαιο. Όπως είναι γνωστό η παραγωγή πετρελαίου της Κίνας ανέρχεται στο 3 % της παγκόσμιας παραγωγής. Παρόλα αυτά προσπαθεί, να φέρει τις αγορές άνω κάτω, με το να ανακοινώνει ανύπαρχτα αποθέματα και με το να πουλάει το πετρέλαιο κάτω από τις τιμές που έχουν καθορίσει οι χώρες του ΟΠΕΚ. Και αυτός είναι ένας λόγος, που τα μονοπώλια των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, που σχετικά με το πετρέλαιο, έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη Μέση Ανατολή, τώρα άρχισαν να προμηθεύουν την Κίνα γεωφυσικά μηχανήματα, μηχανήματα για γεωτρήσεις στο βυθό της θάλασσας και έχουν στείλει τεχνικούς να ερευνήσουν τα αποθέματα πετρελαίου στην Κίνα και να τα εκμεταλλευτούν στο μέλλον (σύμφωνα «Λε Κουρίρ ντε πεϊ ντε λ'έστ» No 197, 1976).

Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές με επικεφαλής τον Χουα Κουο Φενγκ, τον Τενγκ Σιαο Πινγκ και τους άλλους προσπαθούν να παρουσιάσουν τις διασυνδέσεις και τη συνεργασία με τα μεγάλα μονοπώλια και τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, την ανάληψη πιστώσεων από το ξένο κεφάλαιο και τις επενδύσεις του στην Κίνα σαν μια «συμφέρουσα» ανακάλυψη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όμως δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γεγονός, ότι ήδη πριν απ' αυτούς υπήρχαν άλλοι οπορτουνιστές που διακήρυξαν το είδος αυτό της συνεργασίας με τα μονοπώλια, η οποία, όπως απόδειξε η ιστορία, δεν είναι παρά μια ιμπεριαλιστική κατοχή, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε με τη βια των όπλων, αλλά με τα δάνεια και τις πιστώσεις.

Ο καθένας ξέρει ότι ο καπιταλιστής δε δίνει σε κανέναν βοήθεια χωρίς να κοιτάξει, σε πρώτη γραμμή, το οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό του συμφέρον. Και παρακάτω: «Οι πιστώσεις και οι επενδύσεις στην Κίνα, αμερικάνικες δυτικογερμανικές, ιαπωνικές κλπ-., δεν μπορεί να μη θίξουν σε τούτο ή εκείνο το βαθμό, την ανεξαρτησία και την αυτοτέλειά της» (Ενβέρ Χότζια, «Ιμπεριαλισμός και Επανασταση», σελ. 248. Αθήνα 1979).

* * *

Ο καπιταλιστικός δρόμος που βαδίζουν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές σ' όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας, προκάλεσε στην Κίνα μεγάλη ζημιά στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Παρ' όλο που στην Κίνα ζουν τα 20 % του πληθυσμού της γης δεν κατόρθωσε εξαιτίας της 30χρονης κυριαρχίας των κινέζων ρεβιζιονιστών να παράγει περισσότερο από 1,4 % της παγκόσμιας παραγωγής σε ηλεκτρική ενεργεία, περισσότερο από 1,4 % της παραγωγής μη επεξεργασμένου σιδήρου και 3.6 % της παραγωγής χάλυβα. Η κινέζικη γεωργία δεν κατόρθωσε εδώ και χρόνια να καλύψει τις ανάγκες της χώρας σε σιτηρά, μόνο στα χρόνια 1970 - 1978 η Κίνα έπρεπε να εισάγει 33 εκατομμύρια τόνους σιτηρά, για τα οποία πλήρωσε 4 εκατομμύρια δολάρια.

Οι «τέσσερες εκσυγχρονισμοί» που διακήρυξαν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, που θα πραγματοποιηθούν με τη βοήθεια των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων, οδηγούν την κινέζικη οικονομία ολοένα και περισσότερο στη θηλιά της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού και ρεβιζιονιστικού κόσμου, πράγμα που το βλέπει κανείς στο γεγονός ότι η ανεργία, τα παρασιτικά στρώματα του πληθυσμού, η εξαγωγή των εργατικών χεριών κλπ. αυξάνουν γρήγορα. Η αναδιοργάνωση που πραγματοποιείται στην κινέζικη οικονομία, επιδιώκει να δώσει μια παραπέρα ώθηση στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι καπιταλιστικές αντιλήψεις που προπαγανδίζουν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές και οι καπιταλιστικές πραχτικές που εφαρμόστηκαν απ' αυτούς ήταν και παραμένουν, όπως σ' όλους τους τομείς έτσι και στον τομέα της οικονομίας αντιμαρξιστικές και αντιδραστικές. Βεβαιώνουν, ότι οι κινέζοι ρεβιζιονιστές δεν καθοδηγήθηκαν ποτέ από το μαρξισμό - λενινισμό, αλλά από τις «ιδέες Μάο Τσε Τουνγκ», οι οποίες βρίσκονται στην υπηρεσία της παλιάς και της νέας κινέζικης μπουρζουαζίας. Το ΚΕΑ και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθώς και όλοι οι αληθινοί μαρξιστές - λενινιστές σ' όλο τον κόσμο ξεσκέπασαν και ξεσκεπάζουν συνεχώς την αντιμαρξιστική αντεπαναστατική και αντιδραστική ουσία αυτής της ιδεολογίας και των πραχτικών των κινέζων ρεβιζιονιστών, οι οποίες στηρίζονται πλέρια στις «ιδέες Μάο Τσε Τουνγκ».