Τo ρεβιζιονιστικό "Κ"K Ε στο δρόμο της Σοσιαλδημοκρατίας

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 2, Αριθ. Φύλλου 1 και 2, 1983

 

Αρ. Φύλλου 1, Γενάρης 1983

Η πορεία του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ από το 1956 μέχρι το 11ο συνέδριο του — πορεία προδοσίας του μαρξισμού–λενινισμού και της Προλεταριακής Επανάστασης

Τελευταία στη δημαγωγική προπαγάνδα της αποστάτριας ρεβιζιονιστικής προδοτικής κλίκας του Χ. Φλωράκη καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος η θέση, ότι η επιρροή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ σ ένα τμήμα της εργατικής τάξης είναι «απόδειξη» πως το "Κ" Κ Ε είναι δήθεν κόμμα επαναστατικό και κατά συνέπεια το κόμμα της «εργατικής τάξης» της χώρας μας.

Το αν ένα κόμμα είναι κόμμα επαναστατικό, κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό, το αν είναι κόμμα της εργατικής τάξης αυτό δεν εξαρτάται καθόλου από το πως αυτοονομάζεται το ίδιο η ποιά γνώμη έχει για τον εαυτόν του ούτε από το αν επηρεάζει λίγους η πολλούς εργάτες αλλά αποκλειστικά από το αν αποδέχεται και καθοδηγείται στη δράση του από την επαναστατική διδασκαλία των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν, πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στο πρόγραμμά του όσο και στην πραχτική πολιτική του δράση.

Γι αυτό ο ισχυρισμός των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ, πως επειδή σήμερα το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ επηρεάζει προσωρινά ένα μέρος της εργατικής τάξης, αυτό είναι απόδειξη ότι είναι κόμμα της εργατικής τάξης, είναι εντελώς αβάσιμος και αντιμαρξιστικός και επιδιώκει να συγκαλύψει την προδοσία των ρεβιζιονιστών ηγετών και τον αστικό χαραχτήρα του "Κ"ΚΕ. Αν ήταν έτσι τότε και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που επηρεάζουν, ακόμα και σήμερα, μεγάλες μάζες εργατών η στη χώρα μας το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ που και αυτό επηρεάζει αρκετούς εργάτες και αγρότες η ακόμα και η "Νέα Δημοκρατία" που και αυτή επηρεάζει το ποιό καθυστερημένο, από άποψη ταξικής συνείδησης, τμήμα εργατών και αγροτών θα μπορούσαν να χαραχτηριστούν σαν κόμματα της "εργατικής τάξης". O αριθμός των εργατών που επηρεάζουν αυτά τα κόμματα δεν αλλάζει καθόλου τον ταξικό χαραχτήρα τους σαν κομμάτων της αστικής τάξης, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών της συμφερόντων και εχθρών του προλεταριάτου.

Έτσι και το ρεβιζιονιστικά "Κ" Κ Ε, ανεξάρτητα από το αν επηρεάζει πολλούς η λίγους εργάτες, απορρίπτοντας και προδίνοντας την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, τον μαρξισμό-λενινισμό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, αλλά έχει μετατραπεί οριστικά σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλιστικού τύπου. Επίσης όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με το ΚΚΕ (1918 – 1956) αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο του. Έχει μετατραπεί σε ένα κόμμα πράκτορα των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης στις γραμμές της εργατικής τάξης και σε ένα κόμμα πράκτορα των συμφερόντων της καπιταλιστικής-σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Η προδοσία των επαναστατικών Αρχών του μαρξισμού λενινισμού από το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στην πραχτική πολιτική του δράση όσο και στο πρόγραμμά του, που είναι ένα αντιμαρξιστικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα.

Δεν θα αναφερθούμε εδώ σε όλα τα ζητήματα πάνω στα οποία εκφράζονται οι αντιμαρξιστικές απόψεις του ρεβιζιονιστικού "Κ" Κ Ε αλλά θα περιοριστούμε μόνο στον λεγόμενο "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο" και περιορισμένα θα αναφερθούμε στο αντιμαρξιστικό πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 10ο συνέδριο του. Η αντιμαρξιστική θέση του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου" είναι διατυπωμένη σ'όλα τα βασικά ντοκουμέντα του ρεβιζιονιστικού "Κ" Κ Ε.

Το σημερινό ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ ακολουθώντας πιστά την αντεπαναστατική και αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ πρόδωσε όλες ανεξαίρετα τις επαναστατικές Αρχές που διατύπωσαν οι κλασσικοί του μαρξισμού Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν -Στάλιν και έτσι εκφυλίστηκε σ’ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Αυτό δεν ισχύει μόνο για το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ αλλά και για όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν τον χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.

Σήμερα αυτά τα κόμματα όχι μόνο έχουν απορρίψει πλέρια και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού - λενινισμού (φιλοσοφία: διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, πολιτική οικονομία και θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού) αλλά και έχουν συγχωνευτεί με τη σοσιαλδημοκρατία. Ορισμένα δε απ’αυτά, όπως το Φιλανδικό και το Γαλλικό, παίρνουν ήδη μέρος στις αστικές κυβερνήσεις των χωρών τους διαχειρίζονται τις υποθέσεις των καπιταλιστών και υπερασπίζουν τα συμφέροντα τους και καταπιέζουν το προλεταριάτο των χωρών τους.

Όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, και μαζί μ’αυτά και το "Κ"ΚΕ, έχουν περάσει οριστικά πλέον στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης, έχουν περάσει σ’ανοιχτή πάλη ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση και τον σοσιαλισμό.

Την αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ με την ανοιχτή, βίαιη και απροσχημάτιστη επέμβαση (καθαίρεση και σύλληψη της επαναστατικής καθοδήγησής του με επικεφαλής τον σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, συλλήψεις, δίκες, εξορίες και εξοντώσεις κομμουνιστών, κλπ. κλπ.) της προδοτικής ρεβιζιονιστές κλίκας των Χρουτσώφ -Μπρέζνιεφ, την ακολούθησε πιστά η διορισμένη από την χρουτσωφική κλίκα στην ηγεσία του "Κ" Κ Ε προδοτική κλίκα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη.

Η αντιδραστική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ εκφράζεται, ανάμεσα στ’άλλα, πρώτο στην ανοιχτή απόρριψη της βίαιης ένοπλης επανάστασης, σαν το μόνο δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και στην υιοθέτηση, στη θέση της, του λεγόμενου "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου" και δεύτερο στην απόρριψη της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και στην αντικατάσταση αυτής της μαρξιστικής θέσης με την ρεβιζιονιστική θέση της χρησιμοποίησης του αστικού κράτους, σαν οργάνου στα χέρια του προλεταριάτου για την "εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών" δηλαδή για τον μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική.

Η αποστάτρια ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ, στο 20ο συνέδριο της, ισχυρίζεται ότι η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να την μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο πραγματικής λαϊκής θέλησης, (χειροκροτήματα). Σ’αυτήν την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολύ αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» και ακόμα πως «η απόχτηση σταθερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας» δημιουργεί «συνθήκες που εξασφαλίζουν την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών» (Ν Σ. Χρουστσιόφ, Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο XX συνέδριο του κόμματος, σελ. 42, "πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις" 1956).

Οι παραπάνω αντιμαρξιστικές απόψεις του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ που διατυμπανίστηκαν από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές σαν "νέες" απόψεις και προβλήθηκαν συστηματικά "σαν δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού στις νέες συνθήκες" δεν ήταν καθόλου νέες ούτε αποτελούσαν "δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού". Αντίθετα ήταν τόσο παλιές όσο και η ηλικία του μπερνσταϊνικού ρεβιζιονισμού ("Η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο πραγματοποιείται με το δρόμο της κοινοβουλευτικής πάλης χρησιμοποιώντας το εκλογικό δικαίωμα" 1898). Δεν σήμαιναν "ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού" αλλά απόρριψη και προδοσία του, δεν ήταν παρά επανέκδοση και κωδικοποίηση των αντεπαναστατικών απόψεων του Μπερνστάϊν και των άλλων ρεβιζιονιστών ηγετών (Καούτσκυ, Μπάουερ, Αντλερ, Χίλφερντιγκ κλπ.) της Δεύτερης Διεθνούς καθώς και των αντεπαναστατικών θέσεων της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας.

Τις αντεπαναστατικές και αντιμαρξιστικές απόψεις του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ ακολούθησαν και ακολουθούν και σήμερα πιστά οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ. Αυτές οι αντεπαναστατικές απόψεις βρήκαν την έκφρασή τους στα διάφορα προγράμματα του ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ και εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται και στην πραχτική πολιτική δράση που βρίσκεται στην υπηρεσία της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Έτσι στην "Προγραμματική Διακήρυξη" (Φλεβάρης 1957) του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και στο κεφάλαιο «είναι δυνατός ο ειρηνικός δρόμος» αναφέρεται πως «σήμερα υπάρχουν πιο πολλές προϋποθέσεις να ακολουθηθεί ο ειρηνικός δρόμος. Το ΚΚΕ θα κάνει ότι εξαρτάται από αυτό για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή ειρηνικά» (Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918- 1958, σελ.. 691) και παρακάτω αναφέρεται πως αυτό θα εξαρτηθεί από τη στάση της «πλουτοκρατικής ολιγαρχίας». Στο πρόγραμμα του 8ου συνεδρίου του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ (τότε ήταν ακόμα ενωμένες οι σημερινές ρεβιζιονιστές κλίκες του Χ. Φλωράκη και Γ. Μπανιά) αναφέρεται ότι «το ΚΚΕ θα κάνει το παν για την ειρηνική πραγματοποίηση της αλλαγής "και πως αν η αντίδραση θα καταφύγει στην βία τότε ο λαός πρέπει να είναι έτοιμος "και για τον άλλο το μη ειρηνικό δρόμο" (Το 8ο συνέδριο του ΚΚΕ, σελ„ 205, "πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις" 1961).

Το πρόγραμμα του 9ου συνεδρίου της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη κάνει λόγο «για την χρησιμοποίηση κάθε μορφής πάλης, ειρηνικής ή μη ειρηνικής, ανάλογα με την στάση των αντιδραστικών δυνάμεων» (Το 9ο συνέδριο του ΚΚΕ, σελ. 173, Αθήνα 1974). Στο πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ που ψηφίστηκε στο 10ο συνέδριο του αφού γίνεται λόγος για χρησιμοποίηση «κάθε μορφής πάλης, ειρηνικής ή μη ειρηνικής, ανάλογα με την στάση των αντιδραστικών δυνάμεων» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 23, Αθήνα 1978) αναφέρεται ότι «ασφαλώς, μπορεί το πέρασμα να γίνει και μέσω βουλευτικών εκλογών» (σελ. 23) και ακόμα ότι «το ΚΚΕ θέλει και θα επιδιώξει να περάσει με ειρηνικό τρόπο η εξουσία στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της» και παρακάτω «το ΚΚΕ κάνει και θα συνεχίσει να κάνει ότι εξαρτάται απ’αυτό, για να δημιουργηθούν στη χώρα μας οι παραπάνω προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών μετασχηματισμών με ειρηνικό δρόμο» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ 23 - 24, Αθήνα 1978).

Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ υπόγραψαν και την επαίσχυντη δήλωση υποταγής στην ντόπια αστική τάξη σύμφωνα με το φασιστικό διάταγμα 59/1974 στο οποίο αναφέρεται: «τα πολιτικά κόμματα, υφιστάμενα η εφεξής ιδρυόμενα, υποχρεούνται, όπως καταθέσουν δήλωσιν περιλαμβάνουσαν ότι αι αρχαί του κόμματος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βίαν, κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του ελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος» ("Ριζοσπάστης" 19.10.74).

Τα παραπάνω αποσπάσματα δείχνουν ξεκάθαρα ότι το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ ακολουθεί πιστά την αντεπαναστατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και κατεπέχταση και τις αντεπαναστατικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς.

Οι αντιμαρξιστικές θέσεις τόσο του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ όσο και του προγράμματος του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ είναι πιστή αντιγραφή των θέσεων των προγραμμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, Εκτός από την απόρριψη της βίαιης ένοπλης επανάστασης σαν το μόνο δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού, στο πρόγραμμα του 10ου συνεδρίου, όπως και στα προηγούμενα προγράμματα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ, απορρίπτεται η αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής - θέση και αυτή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και των προγραμμάτων της σοσιαλδημοκρατίας - και γίνεται λόγος μόνο για «εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 28, Αθήνα 1978). Είναι όμως πασίγνωστο ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάρει την έτοιμη αστική κρατική μηχανή και να την βάλλει στην υπηρεσία της, να την χρησιμοποιήσει σαν όργανο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική, αλλά πρέπει να την τσακίσει, να την συντρίψει και στην θέση της να βάλλει το νέο κράτος της, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Στο πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ απορρίπτονται, όπως βλέπουμε, και οι δυο βασικοί νόμοι που διέπουν, τόσο την αντιιμπεριαλιστική όσο και την προλεταριακή επανάσταση, δηλ. ο νόμος της βίαιης ένοπλης επανάστασης και ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, οι οποίοι αποτελούν προκαταβολικό όρο, προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Χωρίς να προηγηθεί ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας του προλεταριάτου, κάτω από την καθοδήγηση του επαναστατικού μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος του, που θα συντρίψει τον αστικό στρατό και στη συνέχεια να ολοκληρωθεί η πλήρης καταστροφή του αστικού κρατικού μηχανισμού, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Έτσι απορρίπτοντας, οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, τις δυο βασικές προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου απορρίπτουν ουσιαστικά, παρά τη φραστική διατήρησή της στο πρόγραμμά τους, και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου. Αυτό που αυτοί χαρακτηρίζουν σαν διχτατορία του προλεταριάτου είναι στην πραγματικότητα η ίδια η διχτατορία της αστικής τάξης, η οποία ποτέ δεν ανατράπηκε, γιατί η ανατροπή της αστικής δικτατορίας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την βίαιη ένοπλη επανάσταση.

Άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου σημαίνει επίσης και η θέση των ρεβιζιονιστών για "ελεύθερη ύπαρξη των κομμάτων" στο "σοσιαλισμό" τους (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46, Αθήνα 1978). Αυτή η θέση τους είναι η γνωστή θέση του λεγόμενου «πλουραλιστικού σοσιαλισμού» των ευρωκομμουνιστών ρεβιζιονιστών.

Από τα παραπάνω είναι φανερό πως το πρόγραμμα του 10ου συνεδρίου του "Κ"ΚΕ, στο οποίο απορρίπτονται οι γενικές νομοτέλειες που διέπουν την αντιιμπεριαλιστική και προλεταριακή επανάσταση είναι ένα πρόγραμμα ρεβιζιονιστικά που δεν οδηγεί στην ανατροπή του καπιταλισμού στην χώρα μας. Και αυτό που χαρακτηρίζουν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες στο πρόγραμμά τους σαν «σοσιαλισμό» δεν έχει καμιά σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν που οικοδομούνταν την εποχή των Λένιν - Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση και οικοδομείται σήμερα στην Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας. O «σοσιαλισμός» των ρεβιζιονιστών δεν είναι παρά καπιταλισμός, και πιο συγκεκριμένα είναι ο παλινορθωμένος καπιταλισμός των ρεβιζιονιστικών χωρών (Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία, Ρουμανία, Ουγγαρία, κλπ.).

Οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ ισχυρίζονται ότι το πρόγραμμά τους είναι «αντιιμπεριαλιστικό» δηλαδή απαλλάσσει τη χώρα μας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ακόμα ότι είναι «αντιμονοπωλιακό» δηλαδή χτυπάει όλα τα μονοπώλια.

Τίποτε από τα δυο δεν αληθεύει. Το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ όχι μόνο δεν καταργεί όλες τις συμβάσεις με το ξένο κεφάλαιο αλλά μιλάει ανοιχτά και για συνεργασία μ’αυτό Στο πρόγραμμα αναφέρεται: «αναθεώρηση η ακύρωση των επιζήμιων για την εθνική οικονομία συμβάσεων με το ξένο κεφάλαιο" (Πρόγραμμα του "Κ"ΚΕ, σελ.30 - 31, Αθήνα 1978). Από δω προκύπτει ότι το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ αφού δεν ακυρώνει όλες ανεξαίρετα τις ως τώρα συμφωνίες με το ξένο κεφάλαιο αλλά μόνο ορισμένες και τις υπόλοιπες τις "αναθεωρεί", θα διατηρήσει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας από το ξένο κεφάλαιο. Κάτι παραπάνω. Μας λέει ότι θα επεκτείνει ακόμα παραπέρα την "συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο" με "αμοιβαία επωφελείς όρους" !!! (σελ. 31), όπως ισχυρίζεται δηλαδή θα προσδέσει ακόμα πιο σφιχτά τη χώρα στο άρμα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Επίσης όταν γίνεται λόγος για "αξιοποίηση της ολόπλευρης βοήθειας που προσφέρουν οι σοσιαλιστικές (διάβαζε: οι καπιταλιστικές χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ) χώρες" (σελ. 31) εννοούν την υποταγή της χώρας μας στα νεοαποικιοκρατικό σχέδια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Η θέση τους για "συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο" με αμοιβαία δήθεν "επωφελείς όρους" πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι αντιγραφή της ίδιας ακριβώς θέσης των ιδεολόγων του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ακόμα και η θέση τους για "οικοδόμηση του σοσιαλισμού τους " με τα δεκανίκια του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου δηλαδή με την "συνεργασία" τους δεν είναι ούτε καινούργια ούτε πρωτότυπη. Τα ίδια έλεγε και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πριν 40 περίπου χρόνια, την εποχή του ιμπεριαλιστικού σχεδίου Μάρσαλ, ότι θα "οικοδομούσε" τον "σοσιαλισμό" της με την "βοήθεια" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και καλούσε το προλεταριάτο και τους λαούς να υποταχθούν στα αποικιοκρατικά σχέδια των αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν είναι ούτε αντιμονοπωλιακό, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές, γιατί μιλάει απλώς για "περιορισμό της δράσης των μονοπωλίων" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 31, Αθήνα 1978).

Βλέπουμε λοιπόν ότι το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ που ψηφίστηκε στο 10ο συνέδριο δεν είναι ούτε αντιιμπεριαλιστικό ούτε αντιμονοπωλιακό δηλαδή δεν απαλλάσσει την χώρα μας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση ούτε θίγει την κυριαρχία του συνόλου των μονοπωλίων.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το πρόγραμμα του "Κ"ΚΕ δεν είναι επαναστατικό και κατά συνέπεια δεν οδηγεί στην ανατροπή του ελληνικού καπιταλισμού. Αντίθετα αυτό είναι ένα αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα που περιορίζεται σε μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και διαιώνισης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού της χώρας μας.

* * *

Αρ. Φύλλου 2, Φλεβάρης 1983

Το 11o συνέδριο του "K"KE η ο σοσιαλδημοκρατικός δρόμος της συμμετοχής στην αστική κυβέρνηση για την υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης και την διαχείριση των υποθέσεών της

Η προδοσία των επαναστατικών Αρχών του μαρξισμού λενινισμού και η υιοθέτηση από το ρεβιζιονιστικά "Κ" Κ Ε των αντεπαναστατικών ρεβιζιονιστικών απόψεων του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν στον πλήρη σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του.

Η νέα ρεβιζιονιστική θέση και απόφαση του "Κ" Κ Ε για συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση για να διαχειριστεί και να υπερασπίσει, και ανοιχτά πλέον, τα συμφέροντα και τις υποθέσεις της αντιδραστικής αστικής τα ξης της χώρας μας, που πρωτοδιατυπώθηκε στην ολομέλεια του "Κ"ΚΕ τον Ιούλη του 1980 και επικυρώθηκε πρόσφατα και από το 11ο συνέδριο του, ολοκληρώνει τον οριστικό σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του.

Αυτή η νέα θέση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση αποτέλεσε το τελευταίο βήμα, στην προδοτική του πορεία για τον πλήρη και οριστικό σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του.

Οι ρεβιζιονιστές ηγέτες παρουσιάζουν βέβαια, την νέα θέση τους για συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση σαν θέση που συμφωνεί δήθεν με τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, σαν θέση που υπερασπίζει δήθεν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, σαν θέση που δίνει πλέον την δυνατότητα να "ανοίξει" δήθεν στη χώρα μας ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Όμως η νέα θέση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ, παρά την δημαγωγία αποτελεί στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα της προδοσίας εκ μέρους του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ του μαρξισμού-λενινισμού, σημαίνει απροσχημάτιστη προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης και ανοιχτή επίσημη υπεράσπιση των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης και διαχείριση των υποθέσεων της. Η συμμετοχή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ στην αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται καθόλου να θίξει τον καπιταλισμό, πολύ περισσότερο δεν σημαίνει "άνοιγμα" του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Αντίθετα η επιδίωξη αυτή του "Κ" Κ Ε σημαίνει προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, σημαίνει προσπάθεια διαφύλαξης και διαιώνισης του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας.

Η αντεπαναστατική θέση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση είναι η γνωστή θέση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, τα οποία πήραν και παίρνουν μέρος στις αστικές κυβερνήσεις των διαφόρων χωρών, τα οποία κατά καιρούς διαχειρίστηκαν και ορισμένα από αυτά διαχειρίζονται ακόμα και σήμερα τις υποθέσεις της αστικής τάξης των χωρών τους , υπερασπίζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και καταπιέζουν το προλεταριάτο αυτών των χωρών.

O Λένιν, όπως είναι γνωστό, χαρακτήρισε την συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στις αστικές κυβερνήσεις των χωρών τους σαν "πραχτικό μπερνσταϊνισμό" δηλαδή μια άμεση, ανοιχτή και επίσημη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών, μια διαχείριση των υποθέσεών τους, μια ανοιχτή υπεράσπιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Παίρνοντας αφορμή από την συμμετοχή του Μιλεράν στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας, ο Λένιν έγραφε ότι "ο Μιλεράν πρόσφερε ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού του πρακτικού μπερνσταϊνισμού" (Λένιν, Τι να κάνουμε;, σελ. 13).

Τα ίδια, μ’αυτά που λέει σήμερα το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ, έλεγαν τότε και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ότι η συμμετοχή τους στις αστικές κυβερνήσεις θα "άνοιγε" δήθεν τον δρόμο στο σοσιαλισμό. Τα ίδια λέει σήμερα και το ρεβιζιονιστικά "Κ"Κ Γαλλίας που συμμετέχει πραχτικά στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας, στην κυβέρνηση Μιττεράν. Η αστική κυβέρνηση των Μιττεράν-Μαρσαι υπερασπίζει τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων και καταπιέζει το γαλλικό προλεταριάτο και στην σημερινή περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βοηθάει τα γαλλικά μονοπώλια να αυξήσουν τα κέρδη τους μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης των γάλλων εργατών και των άλλων λαών και να ρίξουν όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του γαλλικού λαού. Το ρεβιζιονιστικό "Κ"Κ Γαλλίας συμμετέχει στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των γάλλων καπιταλιστών και του γαλλικού ιμπεριαλισμού, συμμετέχει στην αστική κυβέρνηση για να προστατεύσει και διαιωνίσει το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα της Γαλλίας.

Όπως στην περίπτωση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, οι γάλλοι σοσιαλιστές του Μιλεράν ήταν οι πρώτοι, που με την συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση έδωσαν ένα "θαυμάσιο δείγμα του πραχτικού μπερνσταϊνισμού" έτσι και σήμερα στην περίπτωση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, οι γάλλοι ρεβιζιονιστές του Μαρσαί με την συμμετοχή τους στη σημερινή αστική κυβέρνηση της Γαλλίας είναι πάλι οι πρώτοι που δίνουν ένα «θαυμάσιο δείγμα του πραχτικού μπερνσταϊνισμού». Οι ρεβιζιονιστές του Φλωράκη βιάζονται να καταλάβουν τη δεύτερη θέση.

Όπως αναφέραμε, η νέα αντεπαναστατική θέση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση της χώρας μας, διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην ολομέλεια του Ιούλη του 1980. Σ’αυτήν την ολομέλεια γίνεται λόγος για «σχηματισμό δημοκρατικής κυβέρνησης» (ΚΟΜΕΠ 7 - 8 / 1980 σελ, 11) και τη συμμετοχή σ’αυτή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και ακόμα γίνεται λόγος «για την πραγματοποίηση μιας πραγματικής αλλαγής, που θα ανοίξει τον δρόμο για ριζικούς αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς δημοκρατικούς μετασχηματισμούς» (ΚΟΜΕΠ, 7-8 / 1980, σελ. 6).

Από τότε το ζήτημα της συμμετοχής του "Κ"ΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση έγινε ζήτημα σχηματισμού κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - "Κ"ΚΕ και αποτέλεσε το κύριο θέμα της προεκλογικής προπαγάνδας του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για τις εκλογές του Οχτώβρη 1981. Σαν εκλογικό πρόγραμμά του το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ παρουσίασε το σχηματισμό κυβέρνησης για την «πραγματοποίηση μιας πραγματικής αλλαγής «που θα άνοιγε το δρόμο σε αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς μετασχηματισμούς» οι οποίοι με τη σειρά τους θα «άνοιγαν το δρόμο στο σοσιαλισμό».

Το πρόγραμμα της «πραγματικής αλλαγής» του "Κ"ΚΕ είναι το ίδιο, από πλευράς περιεχομένου, με το πρόγραμμα της «μεγάλης αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ. Οι διαφορές τους είναι μόνο διαφορές διατύπωσης. Και τα δύο είναι προγράμματα που προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν και στερεώσουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της χώρας μας.

Ανεξάρτητα από το ότι δεν πραγματοποιήθηκε ο σχηματισμός Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-"Κ"ΚΕ — κι αυτό δεν έγινε από άρνηση του ΠΑΣΟΚ — για το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ παραμένει κεντρική και άμεση επιδίωξη η συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση με σκοπό να υπερασπίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και να διαχειριστεί τις υποθέσεις της, να στερεώσει την αστική διχτατορία και να καταπιέσει τα προλεταριάτο, να εκσυγχρονίσει τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και να διαιωνίσει το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Γι’αυτό το ζήτημα της συμμετοχής του "Κ"ΚΕ στην αστική κυβέρνηση της χώρας αποτέλεσε και το κεντρικό, αν όχι το μοναδικό, πρόβλημα των θέσεων της Κ.Ε. του για το 11ο Συνέδριο, της εισήγησης του αποστάτη Φλωράκη καθώς και της πολιτικής απόφασης που δημοσιεύτηκε στις 30 Δεκέμβρη 1982.

Εκτός τούτου και ολόκληρη η αρθρογραφία στο "Ρ" και στην "ΚΟΜΕΠ" καθώς και η προσυνεδριακή συζήτηση περιστράφηκαν αποκλειστικά γύρω από το ζήτημα της συμμετοχής του "Κ"ΚΕ στην αστική κυβέρνηση. Χαραχτηριστικό επίσης της μεγάλης σημασίας που αποδίδουν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ στη συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση είναι και το ότι το 11ο Συνέδριο τους το χαρακτηρίζουν σαν «Συνέδριο πάλης για τη πραγματική αλλαγή» δηλαδή Συνέδριο προετοιμασίας για τη συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση για την διαχείριση των υποθέσεων της αστικής τάξης. «Συνέδριο πάλης για τη πραγματική αλλαγή. Τέτοιο φιλοδοξούμε πριν απ’όλα και κυρίως, να είναι το 11ο Συνέδριο του "Κ"ΚΕ» γράφει ο ρεβιζιονιστής Φαράκος στο "Ρ" (12-12-82) στις παραμονές του 11ου Συνεδρίου. Η νέα αντεπαναστατική θέση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση που διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην ολομέλεια του Ιούλη 1980, έπρεπε να επικυρωθεί και από το 11ο Συνέδριο για να γίνει οριστικά πλέον επίσημη πολιτική γραμμή του "Κ"ΚΕ. Η επικύρωση από το 11ο Συνέδριο ήταν εντελώς απαραίτητη στους ρεβιζιονιστές ηγέτες για ν’αποκτήσουν έτσι την πλήρη εμπιστοσύνη της άρχουσας αστικής τάξης που τούς ζητούσε να μπουν ανοιχτά και ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της. Είναι μια επί πλέον απόδειξη της υποταγής τους στην αστική τάξη γιατί αυτή η επικύρωση επισφραγίζει τον οριστικό και πλήρη σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του "Κ"ΚΕ.

Αυτός ήταν ο λόγος που οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ" Κ Ε από τη μια, πήραν όλα τα απαραίτητα μέτρα να προσανατολιστεί και να περιοριστεί η προσυνεδριακή συζήτηση στο ζήτημα της συμμετοχής στην αστική κυβέρνηση και να μην επεκταθεί σε άλλα ζητήματα τα οποία πιθανόν να προκαλούσαν προβληματισμούς και αντιδράσεις στη βάση του "Κ"ΚΕ και από την άλλη κατέβαλλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να εμφανίσουν τη νέα θέση τους σαν «κάτι το εντελώς φυσικό» που δεν έρχεται σε αντίθεση με τις επαναστατικές αρχές, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί προδοσία τους για να μπορέσουν έτσι να εξασφαλίσουν την επικύρωση από το Συνέδριο, πράγμα που πέτυχαν.

Το πόσο φοβούνταν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες από τέτοιες συζητήσεις το δείχνει και η αντίδραση του Φλωράκη στη συνέντευξη-απάντησή του στον Α. Παπανδρέου. Λέει: «Έχω πει και άλλη φορά ότι πρέπει να τελειώσει η τέτοιου είδους συζήτηση για τον όρο "διχτατορία του προλεταριάτου" και συνεχίζει «ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η αναφορά του τώρα στη διχτατορία του προλεταριάτου προσκόλληση στο δογματισμό κ.λ.π, και γιατί αντίθετα αποσιωπούνται οι τοποθετήσεις των θέσεων της Κ.Ε για τα 11ο Συνέδριο του Κόμματος όπου δίνουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την πραγματική αλλαγή (διάβαζε πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού) όπου ακόμα δίνουμε τις κεντρικές ιδέες μας και τις αναζητήσεις μας για τη μορφή και τη μέθοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη συγκεκριμένη εθνική μας πραγματικότητα» ("Ρ" 9-11-82).

Στην ίδια συνέντευξη, και ένα μήνα πριν το 11ο Συνέδριο ο ρεβιζιονιστής Φλωράκης στο μεγάλο ζήλο του να υπηρετήσει πιστά την αστική τάξη και να διαχειριστεί τις υποθέσεις της με τη συμμετοχή του στη κυβέρνηση, φρόντισε να απορρίψει ανοιχτά και τη διχτατορία του προλεταριάτου. Δήλωσε: «είτε χρησιμοποιεί κανείς αυτόν τον όρο είτε όχι - και αυτό δεν είναι θέμα αρχής (υπογρ. δική μας) ........ « ("Ρ" 9-11-82). Η δήλωση αυτή του Φλωράκη ότι το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν είναι ζήτημα αρχής σημαίνει ανοιχτή απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και προδοσία του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Το 11ο Συνέδριο του "Κ"ΚΕ που διεξήγε τις εργασίες του στην πολυτελέστατη αίθουσα συνεδρίων του λεγόμενου «σπιτιού του Κόμματος» - τύφλα νάχουν μπροστά του τα πολυτελή μέγαρα των μεγιστάνων του κεφαλαίου - τελείωσε στα μέσα Δεκέμβρη και στο τέλος Δεκέμβρη δημοσιεύτηκε και η πολιτική απόφαση του 11ου Συνεδρίου. Και το χτίσιμο του πολυτελέστατου μεγάρου στο Περισσό, το λε-γόμενο «σπίτι του Κόμματος» εξυπηρετεί τις «νέες ανάγκες» που θα γεννηθούν από τη συμμετοχή των ρεβιζιονιστών στην αστική κυβέρνηση. Ή μήπως το θέλουν για να εγκατασταθεί σ'αυτό το «στρατιωτικό επιτελείο» τους που θα διευθύνει από εκεί την «ένοπλη εξέγερση» στην Αθήνα και σ'όλη την Ελλάδα για την «ανατροπή» του καπιταλισμού και δεν το ξέρουμε ;

Το 11 ο Συνέδριο του "Κ"ΚΕ επικύρωσε τελικά την νέα αντεπαναστατική αντιμαρξιστική θέση των ρεβιζιονιστών ηγετών και ταυτόχρονα επισφράγισε και τον πλήρη και οριστικό σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του "Κ"ΚΕ.

Το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα παραμένει, από τώρα και στο εξής η συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση για να προστατεύσει τον καπιταλισμό από την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου και την απειλή της προλεταριακής επανάστασης.

Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου περίεργο. Αντίθετα είναι εντελώς φυσικό και σωστό για ένα κόμμα όπως το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ, που έχει προδώσει στο σύνολο του τον Μαρξισμό-Λενινισμό, την προλεταριακή επανάσταση και τον Κομμουνισμό και έχει εκφυλλιστεί σ'ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, σ'ένα κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ο Λένιν αναφερόμενος στη σοσιαλδημοκρατία, μ’αφορμή τη συμμετοχή του Μιλεράν στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας, έγραφε σχετικά : «πραγματικά: αν η σοσιαλδημοκρατία στην ουσία είναι απλώς ένα κόμμα μεταρρυθμίσεων και πρέπει νάχει το θάρρος να το αναγνωρίσει αυτό ανοιχτά, τότε ο σοσιαλιστής όχι μόνο έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει στην αστική κυβέρνηση αλλά και οφείλει να το επιδιώκει διαρκώς» (Λένιν, Τι να κάνουμε;, σελ. 13).

Απ'αυτή την άποψη το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ έχει απόλυτο δικαίωμα να επιδιώκει τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση της χώρας μας για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και να διαχειριστεί τις υποθέσεις τους, αυτό όμως που δεν μπορεί να κάνει είναι να παρουσιάζει την συμμετοχή του αυτή σαν σύμφωνη με τις επαναστατικές αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, σαν υπεράσπιση των συμφερόντων του προλεταριάτου της χώρας μας, σαν δρόμο που οδηγεί δήθεν στην ανατροπή του καπιταλισμού στην απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και στο σοσιαλισμό.

Διαβάζοντας κανείς τις θέσεις της Κ.Ε του "Κ"ΚΕ για το 11ο Συνέδριο, την εισήγηση σ’αυτό του αποστάτη Φλωράκη και την πολιτική απόφαση του 11ου Συνεδρίου διαπιστώνει με ευκολία ότι και στα τρία αυτά ντοκουμέντα περιέχονται οι γνωστές ρεβιζιονιστές θέσεις του "Κ"ΚΕ τόσο σχετικά με την εκτίμηση της διεθνούς κατάστασης όσο και σχετικά με την εσωτερική κατάσταση.

Δεν πρόκειται εδώ να αναφερθούμε σε όλα τα ζητήματα που θίγουν τα παραπάνω ντοκουμέντα του "Κ"ΚΕ, αλλά θα περιοριστούμε μόνο στη λεγόμενη «πραγματική αλλαγή», στο πέρασμα στη «δημοκρατία του λαού» και στο «σοσιαλισμό».

Το πρόγραμμα της «πραγματικής αλλαγής» που έχει διατυπωθεί στις Θέσεις για το 11ο συνέδριο και στην εισήγηση του Φλωράκη είναι: 1) ακριβώς το ίδιο με το προεκλογικό πρόγραμμα του "Κ"ΚΕ και 2) ταυτίζεται σε όλα τα βασικά σημεία με το πρόγραμμα της «μεγάλης αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ, αφού, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές, δεν συνιστά «μια συνολική ανατροπή του καθεστώτος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης» (Χ. Φλωράκης, Εισήγηση στο 11ο Συνέδριο, ΚΟΜΕΠ 1/1983,σελ. 9).

Ας δούμε τώρα πιο συγκεκριμένα πως εννοεί την «πραγματική αλλαγή» του το "Κ"ΚΕ, η οποία θα οδηγήσει δήθεν «ειρηνικά» στο «πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (στο ίδιο, σελ. 10).

Το ζήτημα του σχηματισμού «δημοκρατικής κυβέρνησης» δηλαδή το ζήτημα της συμμετοχής τους στην αστική «δημοκρατική κυβέρνηση» είναι ο βασικός στόχος των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ που δίνει και το πραγματικό περιεχόμενο της «πραγματικής αλλαγής». Αναφερόμενος ο Γρ.Φαράκος στο ιστορικό της διαμόρφωσης και στο περιεχόμενο της «πραγματικής αλλαγής» τονίζει ότι «η διέξοδος της δημοκρατικής κυβέρνησης» αποτελεί «μια ιδιαίτερης σημασίας συμπλήρωση» του περιεχομένου της (Γ. Φαράκος ΚΟΜΕΠ 11/1982,σελ.9).

Το “K”ΚΕ προτείνει λοιπόν το σχηματισμό «μιας δημοκρατικής κυβέρνησης που θα στηρίζεται σ'όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για μια πραγματική αλλαγή» (Χ. Φλωράκης, στα ίδιο, σελ. 9). Σ'αυτή τη λεγόμενη «δημοκρατική κυβέρνηση» που θα προέλθει από τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, θα συμμετέχει και το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ. O Φλωράκης λέει : «εμείς θα επιδιώξουμε τη συμμετοχή μας σε μια δημοκρατική κυβέρνηση, εφόσον το περιεχόμενο και ο τρόπος άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής είναι σε μια κατεύθυνση πραγματικής αλλαγής... για μας η κυβερνητική εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον για να προωθήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, για να κάνουμε καλύτερη και αληθινά δημοκρατική τη ζωή του λαού μας, για να φέρουμε μια πραγματική αλλαγή στο τόπο μας» (στο ίδιο,σελ. 16).

Δίπλα και μαζί με τη λεγόμενη «δημοκρατική κυβέρνηση» που θα αποτελείται από αστούς και ρεβιζιονιστές θα υπάρχουν και θα δρουν όλα τα υπόλοιπα αστικά και φασιστικά κόμματα τα υπάρχοντα και όσα ακόμα δημιουργηθούν. Μ'άλλα λόγια θα υπάρχει σε πλήρη δράση το αστικό κοινοβούλιο. «Πουθενά δεν λέμε να καταργηθεί το κόμμα της Δεξιάς, η "Ν.Δ.". Αντίθετα θα διαβάσετε στις θέσεις μας για τον εκδημοκρατισμό, ζητάμε και παλεύουμε για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων, ίσης μεταχείρισης όλων των κομμάτων» (Χ. Φλωράκης συνέντευξη πάνω στις θέσεις, ΚΟΜΕΠ 10/1982,σελ.6).

Αυτή η «δημοκρατική κυβέρνηση» θα έχει σύμφωνα με τούς ρεβιζιονιστές να προωθήσει μια σειρά στόχους οι οποίοι αποτελούν το πρόγραμμά της. Σχετικά με τούς στόχους αυτούς ο Φλωράκης λέει: «οι στόχοι αυτοί δεν συνιστούν μια συνολική ανατροπή του καθεστώτος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Όμως πρόκειται για ουσιαστικές αλλαγές που περικλείνουν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, ρήξεις με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Η προώθησή τους από μια δημοκρατική κυβέρνηση, που θα γίνεται μέσα από οξυμένες ταξικές αναμετρήσεις θα αδυνατίζει τις θέσεις της μονοπωλιακής ολιγαρχίας, θα συμβάλλει στην δημιουργία συσχετισμού δυνάμεων τέτοιου, ώστε να μπορεί, με ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (Χ. Φλωράκης, Εισήγηση στο 11ο Συνέδριο, ΚΟΜΕΠ 1 /1983,σελίδα 9-10). Ένας άλλος ρεβιζιονιστής ο Δ.Σάρλης γράφει «με την εκπλήρωση των καθηκόντων της αλλαγής, θα περιορίζονται οι θέσεις των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού και θα διευρύνονται οι θέσεις των συνεπών αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων. Γενικά θα συντελεστεί μια στροφή της πολιτικής κατάστασης προς την κατεύθυνση της προόδου και θα δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες πάλης για τη δημοκρατία του λαού. Κάτω μάλιστα από ορισμένες προϋποθέσεις, η πραγματική αλλαγή είναι δυνατόν να αποτελέσει φάση περάσματος στη δημοκρατία αυτή, να μετεξελιχτεί σε επαναστατική αλλαγή» (Δ.Σάρλης, ΚΟΜΕΠ 10/1982,σελ, 14). Και ο Γ.Φαράκος γράφει: «η πραγματική αλλαγή δεν είναι, ακόμα, επαναστατική αλλαγή, δεν εντάσσεται μέσα στο ενιαίο επαναστατικό προτσές, είναι όμως μια φάση που μπορεί να οδηγήσει στο πέρασμα σ'αυτό το προτσές. Και αυτό, και γιατί, όπως εξηγήθηκε προηγούμενα, οι στόχοι της πραγματικής αλλαγής συνδέονται άμεσα με την προοπτική των επαναστατικών αλλαγών, αλλά δεν αποτελούν, αυτοί καθαυτοί, επανάσταση» (Γ.Φαράκος, ΚΟΜΕΠ 11/1982,σελ. 11).

Τα παραπάνω εκτεταμένα αποσπάσματα δείχνουν ξεκάθαρα τον αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό δρόμο που προβάλλουν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες για το πέρασμα από τη λεγόμενη «πραγματική αλλαγή» στην «αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού» και ύστερα στο «σοσιαλισμό» τους. Σύμφωνα μ’αυτούς διεξάγονται πρώτα εκλογές, σχηματίζεται ύστερα μια «δημοκρατική κυβέρνηση» δηλαδή μια αστική κυβέρνηση αποτελούμενη από τα διάφορα αστικά κόμματα και το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ και η εργατική τάξη με εκπρόσωπο της αυτή την αστική κυβέρνηση και με τη βοήθεια του αστικού κράτους καταχτά σταδιακά την πολιτική εξουσία και πραγματοποιείται έτσι το πέρασμα στην «αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού» και στο «σοσιαλισμό».

Το ρεβιζιονιστικά "Κ"ΚΕ προπαγανδίζοντας το δρόμο του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Απλώς επαναλαμβάνει τις αντιμαρξιστικές και αντεπαναστατικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών της δεύτερης Διεθνούς Μπερνστάϊν, Καούτσκυ κ.λ.π. και τις θέσεις της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Αναφερόμενος ο Μπερνστάϊν στο ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο έγραφε ότι «μπορεί κανείς αυτή την κατάληψη να την πραγματοποιήσει: με το δρόμο του κοινοβουλευτικού αγώνα μέσω της εκμετάλλευσης του εκλογικού δικαιώματος και της χρησιμοποίησης όλων των άλλων νόμιμων μέσων ‘η με το δρόμο της βίας μέσω της επανάστασης» (Ε. Μπερνστάϊν, Οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας, σελ. 116). «Σήμερα», διεκήρυσσε ο Μπερνστάϊν πριν 90 χρόνια, «πραγματοποιούμε μέσω του ψηφοδελτίου, της διαδήλωσης και άλλων παρόμοιων μέσων, μεταρρυθμίσεις για τις οποίες πριν εκατό χρόνια ήταν αναγκαίες αιματηρές επαναστάσεις.»

Οι ηγέτες του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ υπόσχονται σήμερα στο προλεταριάτο της χώρας μας κάτι περισσότερο από τον Μπερνστάϊν: του υπόσχονται όχι απλώς μεταρρυθμίσεις μα ένα σοσιαλισμό που μπορεί να πραγματοποιηθεί «ειρηνικά» χωρίς να είναι αναγκαία η βίαιη επανάσταση του προλεταριάτου.

Οι αντεπαναστατικές απόψεις των ηγετών της δεύτερης Διεθνούς, της σοσιαλδημοκρατίας, του 20ού Συνέδριου του ΚΚΣΕ, και των ηγετών του "Κ"ΚΕ όχι μόνο έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την επαναστατική διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν αλλά έχουν διαψευστεί και από την ίδια την πορεία της ιστορίας. Σε καμιά χώρα δεν πραγματοποιήθηκε ως τα σήμερα «ειρηνικό, κοινοβουλευτικό» πέρασμα στα σοσιαλισμό ούτε πρόκειται να πραγματοποιηθεί. O δρόμος της Παρισινής Κομμούνας, ο δρόμος της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ο δρόμος των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών και της Λ.Σ.Δ, Αλβανίας, ανεξάρτητα από το χαραχτήρα της επανάστασης, ήταν ο δρόμος της βίαιης ένοπλης επανάστασης του προλεταριάτου.

Τις αντεπαναστατικές απόψεις της θεωρίας του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού» περάσματος στο σοσιαλισμό όχι μόνο τις έχει διαψεύσει η ιστορία αλλά και τις αυταπάτες που γεννιούνται απ'αυτές τις έχει πληρώσει με πολύ αίμα το προλεταριάτο. Αναφέρομε εδώ τα τραγικά γεγονότα της Ινδονησίας και της Χιλής, που είναι από τα πιο πρόσφατα, όπου εξοντώθηκαν κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές και αντιφασίστες, εργάτες αγρότες και διανοούμενοι, χωρίς αντίσταση και άοπλοι, τα οποία δείχνουν ταυτόχρονα και την πλήρη χρεωκοπία του λεγόμενου «ειρηνικού κοινοβουλευτικού» περάσματος στο σοσιαλισμό.

Η θεωρία του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού» περάσματος στο σοσιαλισμό, που θεωρεί ξεπερασμένη για τις μέρες μας την βίαιη επανάσταση, εξυπηρετεί αποκλειστικά την άρχουσα αστική τάξη. Αυτή προπαγανδίζεται από το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ σκόπιμα και συνειδητά για να καλλιεργήσει αυταπάτες στις γραμμές του προλεταριάτου, για να το αφοπλίσει πολιτικά και ιδεολογικά ώστε να το συντρίψει εύκολα η αστική τάξη.

O Μαρξισμός -Λενινισμός και η ιστορική πείρα μας διδάσκουν πως η άρχουσα αστική τάξη δεν πρόκειται ποτέ με τη θέλησή της να παραιτηθεί από τη πολιτική εξουσία και πως κάθε προσπάθεια του προλεταριάτου να αμφισβητήσει, έστω και στο ελάχιστο, τη πολιτική της εξουσία, θα την αντιμετωπίσει με αντεπαναστατική βία. Μάς διδάσκουν ακόμα πως ο μόνος δρόμος για να πετύχει το προλεταριάτο κάτω από τη καθοδήγηση του κόμματος του την ανατροπή και τη συντριβή της αστικής δικτατορίας είναι ο δρόμος του ένοπλου αγώνα. O Μαρξισμός-Λενινισμός θεωρεί το νόμο της βίαιης επανάστασης σαν νόμο υποχρεωτικό για κάθε προλεταριακή και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση.

Μια άλλη αντεπαναστατική άποψη που προπαγανδίζουν στο 11ο Συνέδριο τους οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ είναι η άποψη σύμφωνα με την οποία η εκπλήρωση των στόχων της λεγόμενης «πραγματικής αλλαγής» και το πέρασμα στη «δημοκρατία του λαού» και το «σοσιαλισμό» μπορεί να γίνει με τη βοήθεια του αστικού κράτους ή ακριβέστερα με τη βοήθεια του αστικού «δημοκρατικού κράτους» αφού οι ρεβιζιονιστές κάνουν λόγο για εκδημοκρατισμό του . Με όργανο λοιπόν το ίδιο το αστικό κράτος η «δημοκρατική κυβέρνηση» θα πραγματοποιεί «ουσιαστικές αλλαγές που περικλείνουν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, ρήξεις με τα μονοπώλια» (Χ.Φλωρά κης) ή όπως λέει ο Σάρλης με τη βοήθεια του αστικού κράτους θα εκπληρώνονται τα καθήκοντα της αλλαγής «θα περιορίζονται οι θέσεις των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού» και θα «πραγματοποιηθεί το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (Φλωράκης).

Όμως το αστικό κράτος δεν είναι μια «υπερταξική» και «ουδέτερη» δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τόσο της αστικής τάξης όσο και του προλεταριάτου αλλά είναι όργανο στα χέρια της άρχουσας αντιδραστικής αστικής τάξης για τη διατήρηση της ταξικής της κυριαρχίας, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της και για την καταπίεση και εκμετάλλευση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών . Το σημερινό αστικό κράτος είναι απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια, και δεν έχει καμιά «σχετική αυτοτέλεια» όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές ούτε έχει «αντιθέσεις» όπως ισχυρίζεται ο ρεβιζιονιστής Φλωράκης (κοίτα εισήγηση σελ,25-26).

«Το βασικό ζήτημα» λέει ο Φλωράκης της «δημοκρατικής κυβέρνησης» είναι όχι να «ελέγξει» τον κρατικό μηχανισμό αλλά να τον «αλλάξει» (Χ. Φλωράκης, εισήγηση στο 11ο συνέδριο, σελ. 25). Σ’αντίθεση μ’αυτή την αντεπαναστατική άποψη του Φλωράκη για «αλλαγή» της ταξικής φύσης του αστικού κράτους στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο μαρξισμός-λενινισμός διδάσκει, ότι όσο καιρό διατηρείται ο καπιταλισμός το αστικό κράτος δεν αλλάζει και δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει την ταξική του φύση ούτε μπορεί να το αλλάξει το προλεταριάτο, αλλά παραμένει πάντα όργανο ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών, όργανο υπεράσπισης των συμφερόντων τους, όργανο στα χέρια τους για την εκμετάλλευση και την καταπίεση του προλεταριάτου. Το αστικό κράτος είναι πάντα εχθρός του προλεταριάτου. Ακόμα και όταν ανατρέπεται ο καπιταλισμός από το ένοπλο προλεταριάτο, με επικεφαλής το κόμμα του, ούτε και τότε τίθεται ζήτημα «αλλαγής» του αστικού κράτους αλλά αντίθετα αυτό συντρίβεται, τσακίζεται και καταστρέφεται ολοκληρωτικά και στη θέση του μπαίνει το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, όταν η επανάσταση έχει χαραχτήρα σοσιαλιστικό ή το κράτος της δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς, όταν η επανάσταση έχει χαραχτήρα αντιιμπεριαλιστικό.

Είναι ολοφάνερο ότι ο δρόμος του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού» περάσματος στο σοσιαλισμό και ο δρόμος της «χρησιμοποίησης» του αστικού κράτους για την πραγματοποίηση δήθεν «επαναστατικών μετασχηματισμών» και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού που προπαγανδίζουν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες ίου "Κ"ΚΕ είναι δρόμος πέρα για πέρα αντιμαρξιστικός, είναι ο δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας και δεν οδηγεί ποτέ στο σοσιαλισμό. Αντίθετα οι αντεπαναστατικές αυτές απόψεις οδηγούν αναπόφευκτα στη στερέωση και τη διαιώνιση του καπιταλισμού με το να επιδιώκουν να απομακρύνουν το προλεταριάτο της χώρας μας από τον επαναστατικό δρόμο, το δρόμο της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Ακόμα έχουν σα σκοπό να συγκαλύψουν την προδοτική πολιτική της συμμετοχής στην αστική κυβέρνηση του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για να διαχειριστεί τις αποθέσεις της αστικής τάξης και να υπερασπίσει τα συμφέροντά της.

Σχετικά με το πρόγραμμα που προτείνεται στις θέσεις του 11ου συνεδρίου και στην εισήγηση του Φλωράκη, στο οποίο γίνεται λόγος «για μια οικονομική ανάπτυξη σε όφελος του λαού» και για «μια οικονομική ανάπτυξη σε ιμπεριαλιστική κατεύθυνση» που θα οδηγήσει δήθεν σε «έξοδο από την κρίση», στην «εξάλειψη της ανεργίας και του πληθωρισμού», στη «βελτίωση του επιπέδου της ζωής των εργαζομένων» κλπ, είναι ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα από αυτά που κατά καιρούς έχουν εφαρμοστεί από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και εφαρμόζεται σήμερα στη Γαλλία από την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του Μιττεράν και του ρεβιζιονιστικού "Κ"Κ Γαλλίας του Μαρσαί. Είναι όμως πασίγνωστο ότι αυτά τα σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα δεν οδήγησαν ούτε ήταν ποτέ δυνατό να οδηγήσουν στην «εξάλειψη των κρίσεων», στην «εξάλειψη της ανεργίας και του πληθωρισμού» και στη «βελτίωση» του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών, πολύ περισσότερο δεν οδήγησαν αυτές τις χώρες στο σοσιαλισμό.

Έτσι και η εφαρμογή του αστικού σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος της «πραγματικής αλλαγής» του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν πρόκειται να οδηγήσει σε «έξοδο» και «εξάλειψη» της κρίσης, σε «εξάλειψη της ανεργίας και του πληθωρισμού», ούτε σε «βελτίωση» του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών, ούτε σε «ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό» ούτε σε «έλεγχο της δράσης και τερματισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων», πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να «ανοίξει» το δρόμο στο σοσιαλισμό. Δεν είναι ποτέ δυνατό να εξαλειφτούν οι κρίσεις, η ανεργία, ο πληθωρισμός κλπ. ούτε να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών μαζών, ούτε είναι δυνατή μια οικονομική ανάπτυξη σε «αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση» στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δηλαδή στα πλαίσια της λεγόμενης «πραγματικής αλλαγής», η οποία «δεν σημαίνει ανατροπή του καθεστώτος των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης» (Πολιτική απόφαση του 11ου συνεδρίου του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ 1/1983, σελ. 51). Επίσης οι ρεβιζιονιστές ηγέτες ψεύδονται όταν ισχυρίζονται ότι το αστικό κράτος μπορεί να πάρει μέτρα για τον «περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων». Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Το αστικό κράτος σαν όργανο των μονοπωλίων και απόλυτα υποταγμένο σ’αυτά θα πάρει και παίρνει πάντα μέτρα για την ενίσχυσή τους και την αύξηση των κερδών τους και ενάντια στην εργατική τάξη.

Το ότι από την εφαρμογή του σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος της «πραγματικής αλλαγής» του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν πρόκειται να θιχτεί καθόλου ο ελληνικός καπιταλισμός και να προκύψει τίποτε το καλό για την εργατική τάξη το δείχνει ξεκάθαρα η περίπτωση της σημερινής Γαλλίας, που στην αστική κυβέρνησή της συμμετέχει το ρεβιζιονιστικά "Κ"Κ Γαλλίας. Η κρίση στη Γαλλία βαθαίνει συνεχώς, η ανεργία αυξάνεται καθημερινά, το βιοτικό επίπεδο του προλεταριάτου πέφτει διαρκώς, τα κέρδη των γαλλικών μονοπωλίων αυξάνονται, και φυσικά δεν άνοιξε και ούτε πρόκειται να «ανοίξει» ο δρόμος στο σοσιαλισμό. Η Κυβέρνηση Μιττεράν- Μαρσαί είναι όργανο των γαλλικών μονοπωλίων, όργανο του γαλλικού ιμπεριαλισμού και καταπιεστής και εκμεταλλευτής του γαλλικού προλεταριάτου. Για την ανεργία στη Γαλλία στο «Ριζοσπάστη» σε μια μικροσκοπική είδηση και με τίτλο «πάνω από 2 εκατομμύρια άνεργοι στη Γαλλία» διαβάζουμε: «σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουγείου Εργασίας της Γαλλίας, ο αριθμός των ανέργων στη χώρα έφτασε το Σεπτέμβρη τα 2.099.200 άτομα. O αριθμός αυτός αποτελεί αύξηση κατά 8 % σε σχέση με τον Αύγουστο του 1982 και κατά 9,8 % σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του 1981» ("Ρ" 19.10.1982). Οι άνεργοι στη Γαλλία είναι φυσικά πολλοί περισσότεροι απ’αυτούς που ανακοινώνει το Υπουργείο Εργασίας της Γαλλίας γιατί είναι γνωστό ότι στα στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα η αστική στατιστική δεν εμφανίζονται όλοι οι άνεργοι ώστε να φαίνεται σκόπιμα το ποσοστό της ανεργίας μικρότερο.

Το πρόγραμμα της λεγόμενης «πραγματικής αλλαγής» του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ είναι ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού, επέκτασης, ενίσχυσης και διατήρησης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, είναι ένα πρόγραμμα για τη σωτηρία του ελληνικού καπιταλισμού στη σημερινή περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Η προπαγάνδα των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ για δήθεν «πραγματική αλλαγή» έχει σα σκοπό να δικαιολογήσει και να παρουσιάσει τη συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση σαν σύμφωνη με τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ολοκληρωτική προδοσία των επαναστατικών αρχών και των συμφερόντων της εργατικής τάξης και γίνεται για να διαχειριστούν τις υποθέσεις της αστικής τάξης να υπερασπιστούν τα συμφέροντά της και να διαιωνίσουν τον καπιταλισμό. Ακόμα έχει σα σκοπό να εξαπατήσει την εργατική τάξη για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Η νέα θέση και απόφαση του "Κ"ΚΕ για συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση, που επικυρώθηκε από το 11ο συνέδριο, δείχνει ότι αυτό μπήκε ανοιχτά και ολοκληρωτικά πλέον στην υπηρεσία του ελληνικού κεφαλαίου.