Άρθρο του περιοδικού "ΡΟΥΓΚΑ Ε ΠΑΡΤΙΣΕ" θεωρητικού και πολιτικού οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας
Αναδημοσίευση από την «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» – Όργανο της Οργάνωσης των Κομουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) – Χρόνος 1 –Αριθ. φύλλου 5, Μάιος 1982, σελ. 3
Στις μέρες μας γίνεται όλο και πιο καταφανής η τάση κερδοσκοπίας με τον όρο σοσιαλισμός για την αντικατάσταση της αντίληψης του αληθινού σοσιαλισμού με την ψευτοσοσιαλιστική αντίληψη ενάντια στη φυσική τάση της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό.
Έτσι όλες οι παραλλαγές του ρεβιζιονισμού που είναι στην εξουσία παρουσιάζουν την παλινορθωμένη καπιταλιστική κοινωνία στις χώρες τους σαν «πραγματικό αναπτυγμένο σοσιαλισμό», σαν «σύγχρονο σοσιαλισμό».
Για τον «σοσιαλισμό διαφόρων χρωμάτων» που πετυχαίνεται με «δημοκρατικό πλουραλιστικό δρόμο» μιλούν και πολλά κόμματα και πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σήμερα στη δομή των αστικών κρατών. Για σοσιαλισμό μιλούν και μερικές πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν κάποια διέξοδο, αλλά που η νοοτροπία και οι ιδεολογικές μικροαστικές αντιλήψεις τους εμποδίζουν να ιδούν τις άξιες του αληθινού επιστημονικού σοσιαλισμού.
Στις συνθήκες αυτές, όπως υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ «η σαφήνεια σ'αυτό το ζήτημα, ο αυστηρός καθορισμός μιας οροθετικής γραμμής μεταξύ του πραγματικού σοσιαλισμού και ψευτοσοσιαλισμού έχει κεφαλαιώδικη σημασία για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων μαζών».
Οι θεμελιωτές της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας ο Μαρξ και ο Ένγκελς μελετώντας τους αντικειμενικούς νόμους ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας ανακάλυψαν και τις γενικές νομοτέλειες του επαναστατικού της μετασχηματισμού. Αυτοί απέδειξαν επιστημονικά ότι η πορεία της κοινωνίας οδηγεί αναγκαστικά στον αναπόφευκτο θάνατο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και στην αναπόφευκτη νίκη της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, το πρώτο στάδιο της όποιας είναι ο σοσιαλισμός. Το πέρασμα αυτό, όπως απέδειξαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, δεν γίνεται από μόνο του ήσυχα - ήσυχα και με μεταρρυθμίσεις, αλλά με επανάσταση ανατρέποντας με τη βία την κυριαρχία της αστικής τάξης. Αυτό γίνεται γκρεμίζοντας από τα θεμέλια όλο εκείνο το εποικοδόμημα που στέκει φρουρός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εγκαθιδρύοντας στη θέση του την Δικτατορία του Προλεταριάτου που είναι απαραίτητο μέσο για την πραγματοποίηση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών στη βάση και στο εποικοδόμημα. Αυτές οι νομοτέλειες και γνωστές αλήθειες που στέκονται στη βάση του επιστημονικού σοσιαλισμού και που είναι κοινός πλούτος του προλεταριάτου και όλων των πραγματικών μαρξιστών-λενινιστών δεν έχουν «μωσαϊκές αξίες» όπως λένε οι ρεβιζιονιστές. Οι άξιες τους είναι μεγάλες καθαρές και επίκαιρες. Ακριβώς αυτό τρομάζει τους ρεβιζιονιστές και τους κάνει να τις καταπολεμούν με τόση αγριότητα.
Την ορθότητα και την δύναμη των νομοτελειών και των ιδεών του σοσιαλισμού τις επιβεβαίωσε ο χρόνος, τις επιβεβαίωσαν οι κομμουνάροι, τις επιβεβαίωσαν οι μπολσεβίκοι καθοδηγούμενοι από τον Λένιν και τον Στάλιν, τις επιβεβαιώνει το' παράδειγμα της Αλβανίας, σαν παράδειγμα μιας χώρας πραγματικά σοσιαλιστικής.
Στην Αλβανία η Δικτατορία του Προλεταριάτου στάθηκε πάντα ισχυρή και ακατάβλητη και οι αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού βρήκαν την πλήρη ενσάρκωσή τους σε όλους τους τομείς.
Τη δύναμη των ιδεών του σοσιαλισμού την επιβεβαιώνει το παγκόσμιο επαναστατικό προτσές που αναπτύσσεται στην εποχή μας.
O δρόμος προς το σοσιαλισμό έχει την αντικειμενική λογική του και τους νόμους του, ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες και τις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρει αυτός ο δρόμος σε διάφορες χώρες, σε διάφορες καταστάσεις και διεθνείς συγκυρίες, τις όποιες οι μαρξιστές - λενινιστές τις αξιολογούν και τις έχουν πάντα υπόψη.
Οι ρεβιζιονιστές όμως βλέπουν τις μορφές αυτές και ιδιομορφίες από σκοπιά διαμετρικά αντίθετη και τις χρησιμοποιούν για να αντιπαραθέσουν τη μορφή στο περιεχόμενο, το ιδιαίτερο στο γενικό, για να αρνηθούν έτσι την άξια των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού, το επαναστατικό του περιεχόμενο. Αυτό όμως ισοδυναμεί με παραίτηση από την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Μόνο ο Μαρξισμός - Λενινισμός που είναι η έκφραση των ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, δίνει μια πραγματική επιστημονική αντίληψη για το σοσιαλισμό και για τις γενικές νομοτέλειες που πρέπει να εφαρμοστούν για τη νίκη του.
Το ΚΕΑ υπεράσπιση και υπερασπίζει τη θέση ότι το ιδιαίτερο, η ιδιομορφία είναι συγκεκριμένη έκφραση του γενικού, γι αυτό δεν πρέπει ούτε να αρνείται εκείνο που είναι βασικό, ουσιαστικό, γενικό και κοινό για όλες τις χώρες στην ανάπτυξη της επανάστασης και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και ούτε να αντιπαρατίθεται σ’αυτό. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει «εθνική ιδιόμορφη νομοτέλεια» του σοσιαλισμού, όπως λένε οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές, οι «ευρωκομμουνιστές», οι κινέζοι ρεβιζιονιστές και άλλοι. Αντικειμενική νομοτέλεια είναι η αναπόφευκτη νίκη του σοσιαλισμού και όχι η ύπαρξη «πολλών εθνικών δρόμων» προς το σοσιαλισμό.
Σύμφωνα με τούς σύγχρονους ρεβιζιονιστές οι αρχές του σοσιαλισμού των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν έχουν μετατραπεί τάχα σε «άχρηστα σχήματα» σε «θεωρία του χτές» και όσο περισσότερο απαλλάσσεται και απομακρύνεται από αυτές τόσο περισσότερη δύναμη αποχτά ο δήθεν ο σοσιαλισμός, τόσο πιο «νεωτεριστικός» και πιο «ελκυστικός» γίνεται. Είναι αυτονόητο ότι ένας τέτοιος «νεοτερισμός» και «πλουραλισμός», υπονομεύει από τα θεμέλια το σοσιαλισμό. O σοσιαλισμός όμως δεν μπορεί ούτε να νικήσει ούτε να οικοδομηθεί και να προασπισθεί χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό βασισμένο στην επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού και χωρίς την καθοδήγηση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος που στέκει πιστό στις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού.
Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας ξεσηκώθηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και έχυσαν αίμα για την απελευθέρωση της χώρας και για την νίκη της επανάστασης. Το γεγονός όμως που το γιουγκοσλάβικο ΚΚ δεν είχε πλέρια τα χαρακτηριστικά ενός αληθινού κομμουνιστικού κόμματος και μετά τον πόλεμο εκφυλίστηκε εντελώς σε ρεβιζιονιστικά κόμμα, έκανε να υπονομευτεί ο σοσιαλισμός στην Γιουγκοσλαβία και να ακολουθηθεί η γραμμή προς τον καπιταλισμό. Για να συγκαλύψουν την ολοκληρωτική παρέκκλιση από τις βασικές αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού οι γιουγκοσλάβοι τιτοϊκοί ύψωσαν την σημαία του «ιδιότυπου σοσιαλισμού» στον όποιο όπως είναι γνωστό η αστική προπαγάνδα έκανε αχαλίνωτη διαφήμιση. Στο μεταξύ αυτοί χρηματοδοτήθηκαν απλόχερα από τον ιμπεριαλισμό που είδε στο είδος αυτό του «σοσιαλισμού» ένα πολύτιμο σύμμαχο στην προσπάθεια για την αποσύνθεση του πραγματικού σοσιαλισμού και την υπονόμευση της επανάστασης.
Μια ομοιότυπη περίπτωση αποτελεί και η Κίνα. Είναι γεγονός ότι επικεφαλής της κινέζικης επανάστασης ήταν ένα κόμμα που μ’όλο που είχε το όνομα κομμουνιστικό δεν ήταν ποτέ τέτοιο, γιατί τις αρχές του Μαρξισμού -Λενινισμού τις αποκαλούσε «υπερπόντια σχήματα». Σαν ιδεολογική του βάση είχε ένα εκλεκτικό συνονθύλευμα μικροαστικών, πραγματιστικών και ρεβιζιονιστικών απόψεων που πήρε το όνομα «σκέψη Μάο Τσέ Τούνγκ». Αυτό έκανε ώστε η κινέζικη επανάσταση να μην μπορέσει να ανεβεί σε σοσιαλιστική επανάσταση και η Κίνα να μην μπεί στο δρόμο του πραγματικού σοσιαλισμού, μ’όλο που χρησιμοποίησε και εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το προσωπείο ενός «πρωτότυπο κινέζικου σοσιαλισμού».
Δεν παρουσιάζουν καμιά καλύτερη παραλλαγή ούτε οι «ευρωκομμουνιστές» που δηλώνουν ανοιχτά πως ανακάλυψαν λέει έναν «τρίτο δρόμο» για το πέρασμα στο σοσιαλισμό που στηρίζεται τάχα στις πολιτικές αναλύσεις του «αποσταλινοποιημένου μαρξισμού». Σύμφωνα μ’αυτούς οι σημερινές ιδιομορφίες των χωρών της δυτικής Ευρώπης επιτρέπουν τάχα το πέρασμα στο σοσιαλισμό μονάχα διά μέσου της ανάπτυξης της αστικής πλουραλιστικής δημοκρατίας χωρίς να υπάρχει ανάγκη για ταξική πάλη, για επανάσταση και για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. O σοσιαλισμός αυτός όπου η εξουσία θα ανήκει σ’όλες τις τάξεις και όπου θα συζούν διάφορες μορφές της οικονομίας «σοσιαλιστικές» και καπιταλιστικές, η «κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία» και η ιδιωτική πρωτοβουλία, τα ιμπεριαλιστικά κεφάλαια και οι πολυεθνικές εταιρίες, ο πολιτικός και ιδεολογικός πλουραλισμός, θα είναι τάχα ένας «δημοκρατικός και ουμανιστικός σοσιαλισμός». Εννοείται όμως ότι για φτάσουν σ’έναν τέτοιο «δημοκρατικό σοσιαλισμό» που όπως τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια «δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σημερινή εξωραϊσμένη καπιταλιστική κοινωνία», στους ευρωκομμουνιστές χρειάζεται να βγάλουν σαν ακατάλληλο και εμπόδιο τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού. Για αυτό δηλώνουν ανοιχτά ότι παραιτούνται οριστικά από τις αρχές αυτές εν ονόματι του ιδεολογικού πλουραλισμού.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι μέλημα των σύγχρονων ρεβιζιονιστών δεν είναι η εξεύρεση «πολλών δρόμων» για την εγκαθίδρυση και την δημιουργική ανάπτυξη του σοσιαλισμού, επιδίωξή τους είναι να εμποδίσουν με κάθε μέσο την νίκη του, να διαιωνίσουν τον καπιταλισμό, να αναθεωρήσουν και απορρίψουν το σοσιαλισμό. Αυτό ζητά από αυτούς η διεθνής αστική τάξη. Και στο συναγωνισμό των σημερινών ρεβιζιονιστών, πότε σιωπηρό και πότε πομπώδικο σαν «δημιουργική» ερμηνεία του σοσιαλισμού, συναγωνισμός που αποτελεί καθρέφτη των αντιθέσεων και ανταγωνισμών της αστικής τάξης των διαφόρων χωρών, έχουν ρίξει στην ιδεολογική πάλη κάθε λογής ρεφορμιστικές, ρεβιζιονιστές πλουραλιστικές αντιλήψεις.
Οι αντιλήψεις αυτές αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό: να κηρύξουν έκτος νόμου τις νομοτέλειες και τις θεμελιώδεις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, την βίαιη επανάσταση, την ηγεμονία του Προλεταριάτου και του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος του, την Δικτατορία του Προλεταριάτου κλπ., που είναι θεμελιώδεις αρχές για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.
Ανεξάρτητα όμως από τις προσπάθειες και τον αστικό και ρεβιζιονιστικό θόρυβο στο πεδίο της πάλης των τάξεων, στις καθημερινές συγκρούσεις ανάμεσα στην εργατική τάξη και την κεφαλαιοκρατία, ανάμεσα στους μαρξιστές - λενινιστές και τους ρεβιζιονιστές αποκαλύπτεται και ξεσκεπάζεται όλο και περισσότερο η κοινωνική και πολιτική δημαγωγία του καπιταλισμού, καθώς και η κιβδηλότητες των «πολλών πρωτότυπων δρόμων» που ανακάλυψαν τάχα οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές για να περάσουν στο σοσιαλισμό χωρίς επανάσταση.
Στις προσπάθειες της για να δυσφημίσει το σοσιαλισμό σαν κοινωνικό σύστημα, οι ιστορικές άξιες του όποιου έχουν βγει όλο και περισσότερο στο φώς, στο ζοφερό φόντο της βαθειάς κρίσης που μαστίζει σήμερα τον καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικά κόσμο, η διεθνής μπουρζουαζία έχοντας και την άμεση βοήθεια όλων των παραλλαγών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, έχει χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιεί και την ταχτική της απόστασης από τις ρεβιζιονιστές χώρες, παρουσιάζοντάς τες σαν σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές χώρες και τα αρνητικά φαινόμενα που συνοδεύουν το προτσές της καπιταλιστικής τους ανάπτυξης σαν σημεία της πτώσης και της χρεωκοπίας του σοσιαλισμού.
Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές εκ μέρους τους συνταυτισμένοι με την στρατηγική στην πάλη ενάντια στο σοσιαλισμό με τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού και για να συγκαλύψουν την προδοσία τους, έθεσαν στην κυκλοφορία και προπαγανδίζουν πολλές αντιμαρξιστικές αντιλήψεις μεταξύ των όποιων είναι και εκείνη των «πολλών μορφών» του σοσιαλισμού διαφορετικών για διάφορες χώρες και προπαντός ολότελα διαφορετικός από τον σοσιαλισμό για τον όποιο έχουν μιλήσει, εργαστεί και παλέψει οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Τούς ψευτο-σοσιαλισμούς τους οι σημερινοί ρεβιζιονιστές τους ονομάζουν ο καθένας για λογαριασμό του σαν από τους καλύτερους , πιο δημοκρατικούς ενώ τον πραγματικό σοσιαλισμό τον ονομάζουν «γραφειοκρατικό, σταλινικό», ένα «τραύμα» στην εξέλιξη του σοσιαλισμού. Και εδώ όμως όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δεν είναι καθόλου πρωτότυποι.
Και οι προηγούμενοι ρεβιζιονιστές έχουν αντιπαραθέσει στον πραγματικό σοσιαλισμό διάφορες παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού. Στον καιρό τους ο Μαρξ και ο Ένγκελς συγκρούστηκαν με τις πλουραλιστικές αντιλήψεις του σοσιαλισμού. Αυτοί αποκάλυψαν τα αντιδραστικό και ψευτοσοσιαλιστικό περιεχόμενο του φεουδαρχικού σοσιαλισμού, του μικροαστικού σοσιαλισμού, του αστικού σοσιαλισμού κλπ. και τις ξεσκέπασαν σαν θεωρίες σαλονιών που όχι μόνο δεν έθιγαν αλλά υπεράσπιζαν τα συμφέροντα και τις θέσεις της αστικής τάξης.
Οι σημερινοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να οδηγήσουν παραπέρα και να υποστηρίξουν θεωρητικά την αντιμαρξιστική αύτη κληρονομιά, για αυτό καλούν προς βοήθεια και τις αντιλήψεις τέτοιων αστών κοινωνιολόγων, όπως του Πάρσον, του Γκούρβιτς και άλλων, σύμφωνα με τους όποιους ο Μαρξ έχει εμείνει δήθεν στην άποψη ότι στην ιστορία υπάρχουν δήθεν πολλές φεουδαρχικές κοινωνίες, πολλές καπιταλιστικές κοινωνίες και ότι δήθεν είναι απόλυτα δικαιολογημένη και η ύπαρξη πολλών σοσιαλιστικών κοινωνιών. Θεωρητικά μια τέτοια άποψη είναι ολότελα αβάσιμη και προσκρούει σ όλη τη θεωρία του Μαρξ.
Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με το μαρξισμό το οικονομικοκοινωνικό σύστημα καθορίζεται από την οικονομική βάση, από τον τρόπο παραγωγής των υλικών αγαθών από το στα χέρια ποιάς τάξης βρίσκονται τα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία. Ξεκινώντας από την επιστημονική αύτη θέση, φαίνεται ότι μπορεί να γίνει λόγος για διακρίσεις στο επίπεδο ανάπτυξης των διαφόρων χωρών για τις ιδιομορφίες που μπορεί να έχει το ένα ή το άλλο κοινωνικό σύστημα σε διάφορες χώρες. Και ο Μαρξ τις ιδιομορφίες αυτές ήξερε να τις αποκαλύψει με σπάνια επιδεξιότητα. Μα είναι παραλογισμός να λέγεται ότι ο Μαρξ είχε δήθεν μιλήσει για πολλές φεουδαρχικές κοινωνίες, για πολλές καπιταλιστικές κοινωνίες και σαν συνέπεια είναι δήθεν μαρξιστικό να λες ότι δήθεν υπάρχουν και πολλές σοσιαλιστικές κοινωνίες. Μια τέτοια τοποθέτηση του προβλήματος είναι ολότελα λανθασμένη και καθόλου μαρξιστική.
O Μαρξισμός - Λενινισμός βλέπει τον σοσιαλισμό σαν την πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας που ανεξάρτητα από τις ιδιομορφίες και από τις διαφορές που μπορεί να έχει σε διάφορες χώρες, στο βαθμό, και στο επίπεδο ανάπτυξής του, στην ουσία έχει μια ενιαία φύση και υποτάσσεται στους ίδιους γενικούς νόμους και δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά μέχρι ωσότου η αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό είναι στην ουσία ένα προτσές που απαιτεί την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των σχέσεων στην παραγωγή και όλων των άλλων τομέων της κοινωνικής ζωής επί σοσιαλιστικών βάσεων, την συνεπή διεξαγωγή της πάλης των τάξεων και την πραγματοποίηση μιας βαθειάς επανάστασης στον τομέα της ιδεολογίας και της κουλτούρας. Όσες πολλές και αν είναι οι εθνικές ιδιομορφίες στις μορφές και στους ρυθμούς της εκπλήρωσης των καθηκόντων αυτών, αυτές δεν μπορούν να απορρίψουν τους γενικούς νόμους και ποτέ δεν μπορούν να είναι τέτοιες που να οδηγήσουν σε αρχιακές διαφορές μεταξύ του σοσιαλισμού μιας χώρας από τον σοσιαλισμό μιας άλλης χώρας και σαν συνέπεια να υπάρχουν διάφορες κοινωνίες και που μάλιστα να λέγονται σοσιαλιστικές κοινωνίες.
Στον οικονομικό τομέα χαρακτηριστικό για μια πραγματική σοσιαλιστική χώρα είναι η ύπαρξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας επί των μέσων παραγωγής, είναι η σχέση της βοήθειας και της αμοιβαίας συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων, η εξάλειψη της εκμετάλλευσης άνθρωπου από άνθρωπο, η κατανομή σύμφωνα με την αρχή ο καθένας σύμφωνα με την εργασία στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες, η ορθολογική και σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας, η οργάνωση και η διεύθυνσή της κατά συγκεντρωτικό τρόπο από το σοσιαλιστικό κράτος και πάνω στη βάση των αιτημάτων των αντικειμενικών νόμων του σοσιαλισμού κλπ.
Στο πολιτικο-κοινωνικό πεδίο το σύστημα του πραγματικού σοσιαλισμού στηρίζεται στην ενότητα του λαού σε ένα πολιτικό σύστημα ευρύ και δημοκρατικό που πραγματοποιείται μέσω οργανισμών και πολλών κοινωνικών οργανώσεων του συστήματος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, στην αδιαχώριστη καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος σε όλους τους κρίκους και σε όλα τα πεδία. Μια τέτοια εικόνα του πραγματικού σοσιαλισμού την δίνει η Σοσιαλιστική Αλβανία σαν μια χώρα που αναπτύσσεται ασταμάτητα, που δεν έχει εξωτερικά χρέη και βαδίζει μπροστά στηριζόμενη ολοκληρωτικά στις δυνάμεις της χωρίς καμία βοήθεια και πίστωση από το εξωτερικό, που δεν γνωρίζει κρίσεις, ανεργία, πληθωρισμό, άνοδο των τιμών, τρομοκρατία, διαφθορά και ηθική κατάπτωση, που δεν έχει μεγάλες διαφορές στο πεδίο των μισθών και στο βιοτικό επίπεδο κλπ,. Και όλα αυτά δεν είναι τυχαία, οφείλονται στο γεγονός που στην Αλβανία όπως έχει πει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, η ανάπτυξη της οικονομίας και της κουλτούρας, η οργάνωση και η διεύθυνση του κόμματος και του κράτους, η διάπλαση και σφυρηλάτηση του νέου ανθρώπου γίνονται με βάση τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Μια άλλη εικόνα μάς δίνουν οι ρεβιζιονιστές χώρες. O γιουγκοσλάβικος «αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός», ο «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ο κινέζικος «σοσιαλισμός» και άλλοι, παρ’όλο που παρουσιάζονται σαν παραλλαγές του σοσιαλισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού.
Στον οικονομικό τομέα στις χώρες αυτές, ανεξάρτητα από ορισμένες ιδιομορφίες της κάθε μιας, κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην παραγωγή και η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ξεκινώντας από την οικονομική βάση, από το σύστημα των οικονομικών σχέσεων που κυριαρχούν στις ρεβιζιονιστές χώρες, φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτές δεν έχουν τίποτε το κοινό με τον πραγματικό σοσιαλισμό. Στις χώρες αυτές, είναι χαρακτηριστικά τέτοια φαινόμενα, όπως η πτώση των ρυθμών της παραγωγής, η ανεργία, ο αυξανόμενος πληθωρισμός, η ασυγκράτητη άνοδος των τιμών, τα εξωτερικά χρέη, η πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων μαζών και άλλα φαινόμενα της κρίσης που περιέλαβε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου.
Πιο ξεκάθαρη γίνεται η εικόνα αν θα δούμε το τι χαρακτηρίζει, στον τομέα της πολιτικής οργάνωσης και στην πνευματική ζωή, τον γιουγκοσλάβικο «αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό», τον σοβιετικό «αναπτυγμένο σοσιαλισμό», τον κινέζικο «σοσιαλισμό», τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» που θέλουν να οικοδομήσουν οι ευρωκομμουνιστές κλπ.. Σε όλες αυτές τις παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού δεν υπάρχει θέση για την Δικτατορία του Προλεταριάτου, για καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, για τις Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, για την πραγματική ηθικοπολιτική ενότητα του λαού κλπ., Στη βάση τους βρίσκονται οι ανταγωνισμοί και οι βαθιές ταξικές διενέξεις, οι εθνικές έριδες, η άγρια καταπίεση των εργαζομένων και η γενική βαθιά οικονομική , πολιτική και ηθική κρίση.
Όλη η εσωτερική και εξωτερική πολιτική των χωρών που αυτοονομάζονται σοσιαλιστικές, η επεκτατική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, η άγρια σοβινιστική καταπίεση, που γίνεται στους εργαζόμενους και κυρίως στους αλβανούς που κατοικούν στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας, από τους τιτοϊκούς, είναι μια άλλη απόδειξη που δείχνει ότι οι χώρες που ακολουθούν μια τέτοια πολιτική δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σοσιαλιστικές.
O αποφασιστικός αγώνας των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων καθώς και όλη η καπιταλιστική πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών, η κρίση και οι αντιθέσεις που διαβρώνουν τις χώρες αυτές, τις σχίζουν τα «σοσιαλιστικά» και «κομμουνιστικά» προσωπεία. Ζωντανό παράδειγμα σχετικά με το τί περιμένει τις ρεβιζιονιστικές χώρες είναι τα γεγονότα στην Πολωνία.
Η αντιπαράθεση με τους ψευτοσοσιαλισμούς των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και με αυτό που συμβαίνει στις χώρες τους ενισχύει ακόμα περισσότερο την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει παρά ένας πραγματικός σοσιαλισμός, ο επιστημονικός σοσιαλισμός του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν, την πραχτική του όποιου την βρίσκομε στην πλούσια πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της εποχής του Λένιν και του Στάλιν, την βρίσκομε στην Αλβανία όπου η νέα κοινωνία οικοδομείται και προοδεύει σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής των διδαγμάτων του Μαρξισμού - Λενινισμού.
* * *
Το παραπάνω άρθρο του περιοδικού «ΡΟΥΓΚΑ Ε ΠΑΡΤΙΣΕ» μεταδόθηκε από το Ρ.Σ. Τιράνων σε δύο συνέχειες στις 11 και 18 Απρίλη 1982 και στη Στήλη: «O μαρξισμός-λενινισμός πάντα νέα και επιστημονική Κοσμοθεωρία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου