Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΣΔΑ

ΖΗΤΩ ΤΟ 8^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΑ !

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΣΔΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ σ. Ε.ΧΟΤΖΙΑ ΣΤΟ 8ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΑ

Από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» – Όργανο της Οργάνωσης των Κομουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) – Χρόνος 1 –Αριθ. φύλλου 1, Γενάρης 1982

[ Σημείωση : Το παραπάνω απόσπασμα από την έκθεση του συντρόφου Ενβερ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας είναι αναδημοσίευση χωρίς συντομεύσεις από το "Λαϊκό Βήμα" ]

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ακολούθησε και ακολουθεί με προσοχή την εξέλιξη των διεθνών καταστάσεων και τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο. Ανάλυσε αντικειμενικά και ρεαλιστικά αυτή την κατάσταση βασιζόμενο, όπως πάντα, στις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές και έβγαλε τα ανάλογα συμπεράσματα. Σ' όλη αυτή τη δουλειά το Κόμμα ξεκίνησε από το γεγονός ότι τα σημερινά παγκόσμια προτσές, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ασκούν την επίδραση τους και πάνω στη χώρα μας. Εμείς παρακολουθούμε και αναλύουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις διεθνείς καταστάσεις για να μη αιφνιδιαστούμε ποτέ, για να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι ν'αντιμετωπίσουμε με επιτυχία κάθε κίνδυνο που μπορεί να προέλθει απ'έξω, για να οικοδομήσουμε μ'επιτυχία το σοσιαλισμό. Από την άλλη μεριά αυτό αποτελεί μια προϋπόθεση και για τη σωστή και αποτελεσματική εκπλήρωση του διεθνιστικού μας καθήκοντος σε υποστήριξη του αγώνα των λαών για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία, για δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο, για να συμβάλουμε στην ενίσχυση της ειρήνης και της διεθνούς ασφάλειας.

Βλέποντάς τη στο σύνολό της, η σημερινή διεθνής κατάσταση είναι συγκεχυμένη, περίπλοκη και αρκετά τεταμένη. Μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στέκουν αντιμέτωπες: από τη μια μεριά, ο ιμπεριαλισμός, o καπιταλισμός και η αντίδραση, φορείς της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και του πολέμου, και, από την άλλη, οι λαοί, οι επαναστάτες και οι δημοκράτες, που αγωνίζονται για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας. Η πλατιά, βαθιά και ολόπλευρη αυτή αντιπαράταξη, που είναι καθρέφτισμα των σκληρών ταξικών συγκρούσεων και που περιλαβαίνει ανεξαίρετα όλες τις ηπείρους, όξυνε παραπέρα όλες τις αντιθέσεις και τη βαριά κρίση που έχει αγκαλιάσει το σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Το κάθε τί δείχνει ότι η σημερινή κατάσταση στον κόσμο εγκυμονεί γενικούς πολέμους και τοπικούς πολέμους, όπως εγκυμονεί απελευθερωτικούς αγώνες και επανάσταση. Η εξέλιξη των γεγονότων θα δείξει αν ο ιμπεριαλισμός θα μπορέσει να οδηγήσει τον κόσμο σε νέο όλεθρο, ή οι λαοί θα αποτρέψουν τον πόλεμο και θα σώσουν την ανθρωπότητα.

Σ'αυτή την κατάσταση ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη οχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου.

Ο ιμπεριαλισμός ήταν και παραμένει πηγή όλων των επιθέσεων και των ληστρικών πολέμων, υπαίτιος όλων των δεινών και δυστυχιών που υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο. Οι λαοί πλήρωσαν με το αίμα και τη ζωή τους την άσβηστη δίψα των ιμπεριαλιστών για καταχτήσεις και εκμετάλλευση, για παγκόσμια κυριαρχία. Αυτόν τον αμετάβλητο χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, της φύσης και των σκοπών του το μαρτυρεί και ο αγώνας που διεξάγεται σήμερα μεταξύ των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων για αγορές και ζώνες επιρροής.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, είναι σε άμιλλα και σε κίνηση για επιθέσεις και για την κατάληψη άλλων χωρών. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, η διαμάχη ανάμεσα στις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τη Σοβιετική Ένωση, μη εξαιρώντας και την ιμπεριαλιστική Κίνα και τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, πήρε νέες και μεγάλες διαστάσεις. Η κάθε μια απ'αυτές τις δυνάμεις προσπαθεί να πετύχει οικονομική, πολιτική, στρατιωτική υπεροχή πάνω στην άλλη, να καταλάβει νέες στρατηγικές θέσεις. Παρόλο που η φωτιά του παγκόσμιου πολέμου ακόμα δεν άναψε, οι τοπικές φλόγες που ξέσπασαν και οι επικίνδυνες εστίες που έχουν δημιουργηθεί πια, μπορεί να μετατραπούν σε μια μεγάλη φωτιά του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η Μέση Ανατολή και ξανά η Ινδοκίνα το δείχνουν αυτό ολοφάνερα. Αυτός ο ανταγωνισμός, αυτή η πολιτική των υπερδυνάμεων, περιπλέκουν παραπέρα τις καταστάσεις και κάνουν ώστε όλες οι διεθνείς σχέσεις να είναι τεταμένες και με επικίνδυνες συνέπειες.

Ασφαλώς, όταν διαπιστώνουμε ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις και η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ τους αποτελεί την κυριότερη πηγή των σημερινών διεθνών διενέξεων και του κινδύνου του πολέμου, δε μπορούμε να μη προσέξουμε και τις προσπάθειές τους να έρθουν σε συμβιβασμούς, συνδιαλλαγές και μέχρι τις προσωρινές συμμαχίες. Στην τάση για συγκρούσεις και διενέξεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές ανταποκρίνεται ολοένα και η προσπάθεια για συνεννόηση σε βάρος των λαών.

Ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη όμως δε μπορεί να υπάρξει ποτέ ατμόσφαιρα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Εξαιτίας της επιθετικής τους φύσης, τα κράτη αυτά θα δράσουν ανοιχτά και κρυφά το ένα ενάντια στο άλλο. Αυτή είναι η διαλεκτική των σχέσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές.

Οι υπερδυνάμεις προσπάθησαν μέχρι σήμερα να διατηρήσουν κάποια ισορροπία ανάμεσα τους, για το σεβασμό των αμοιβαίων ζωνών επιρροής, για να συμβαδίσουν στο κυνηγητό των εξοπλισμών. Έκαναν προσπάθειες να αποφύγουν έναν άμεσο πόλεμο μεταξύ τους, τώρα όμως, σαν αποτέλεσμα της κρίσης και της ανισόμετρης ανάπτυξης, η ισορροπία αυτή τείνει να ανατραπεί.

Ο επεκτατισμός τους δε βρίσκει πια κενούς χώρους που μπορεί να εξαπλωθεί. Κάθε παραπέρα βήμα προσκρούει στα συμφέροντα του άλλου με τον κίνδυνο μιας αντίδρασης που δε μπορεί να προβλεφτεί. Από δω γεννούνται οι ανισορροπίες, από δω γεννούνται οι κίνδυνοι για ένοπλες αναμετρήσεις, που μπορεί να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Κάποτε έγινε δυνατό να υπογραφεί το σύμφωνο για τη μη διάδοση των ατομικών όπλων, που εξασφάλιζε στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Σοβιετική Ένωση το μονοπώλιο αυτών των όπλων, μάλιστα να υπογραφεί και το SALT, που καθιέρωνε την ισορροπία των δύο υπερδυνάμεων σ'αυτά τα όπλα. Οι δύο πλευρές έχουν καταληφτεί τώρα από τον πυρετό του αχαλίνωτου εξοπλισμού, που τους πήρε τα μυαλά και τους έκανε να χάσουν τη λογική. Η μεγαλομανία και η θρασύτητα των υπερδυνάμεων, που νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλουν ατιμώρητα τη θέλησή τους στον κόσμο είναι ανάμικτα με το φόβο της μιας από την άλλη και με τον τρόμο που προκαλεί σ'αυτές η επανάσταση.

Τα συμφέροντα των υπερδυνάμεων και των λαών δε συνταυτίζονται και δε συμπίπτουν ποτέ και σε καμιά περίπτωση. Για να ζει ο ιμπεριαλισμός, οι λαοί πρέπει να είναι υποδουλωμένοι, για να απελευθερωθούν οι λαοί, ο ιμπεριαλισμός πρέπει να συντριβεί.

Είναι πολύ επικίνδυνη και πρέπει να καταπολεμηθεί μέχρι τέλους εκείνη η πολιτική των αντιδραστικών τάξεων, που για να διατηρήσουν την εξουσία τους και εξαπατήσουν τις μάζες, στηρίζονται στο ένα ή στο άλλο ιμπεριαλιστικό κράτος, παρουσιάζοντας το ένα καλό και το άλλο κακό, το ένα υποστηριχτή των λαών και το άλλο εχθρό τους, το ένα υπερασπιστή της ειρήνης και το άλλο υποκινητή του πολέμου. Οι υπερδυνάμεις, η κάθε μια χωριστά και όλες μαζί, είναι οι πιο άγριοι εχθροί της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, υπερασπιστές και εγγυητές των αντιδραστικών καθεστώτων, υποστηριχτές του ξενικού εθνικού ζυγού και των ερίδων και διενέξεων ανάμεσα στα έθνη. Η πολιτική τους αποτελεί άμεσο κίνδυνο για να ρίξει την ανθρωπότητα σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Γι' αυτό, όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, η πάλη όλων των επαναστατικών, προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων για το ξεσκέπασμα και τη συντριβή των ληστρικών και υποδηλωτικών σχεδίων των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων είναι μια ιστορική αναγκαιότητα, είναι μια προϋπόθεση και καθήκον για την υπεράσπιση της λευτεριάς και της κυριαρχίας των λαών, για τη νίκη της επανάστασης, για την αποτροπή του πολέμου και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τη μια ή την άλλη μορφή όλοι οι λαοί προσκρούουν στην επέμβαση και απειλούνται από την επιθετική πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που αποτελεί τη μεγαλύτερη καπιταλιστική δύναμη της εποχής μας και το κυριότερο προπύργιο του αστικό-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Από τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, που β γ η κε επικεφαλής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και έγινε ο κυριότερος διεκδικητής της παγκόσμιας κυριαρχίας και μέχρι σήμερα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έκαμε να χυθεί ποτάμι το αίμα των λαών ενάντια στους όποιους επετέθηκε άμεσα με τα πειθήνια όργανά του. Σε κάθε αντεπαναστατικό προτσές που συνέβηκε στον κόσμο, σε κάθε φασιστικό πραξικόπημα και ανατροπή της δημοκρατίας, σε κάθε επίθεση ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό υπήρχε πάντα δάχτυλος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι αυτός ο ιμπεριαλισμός που έχει κάμει την επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών, την αυθαιρεσία και την υπαγόρευση συνηθισμένη πραχτική στη διεθνή ζωή, που έχει μετατρέψει την επίθεση και την απειλή για επίθεση σε βασική πολιτική του, σε μόνιμη δράση του.

Το αμερικάνικο κεφάλαιο είναι ο μεγαλύτερος και αχόρταγος άρπαγας που γνώρισε ποτέ η ιστορία του πλούτου και του Ιδρώτα των λαών. Οι αμερικάνικες καπιταλιστικές εταιρίες, που άπλωσαν τα πλοκάμια τους σε όλη την υδρόγειο, παραβιάζουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο την κυριαρχία των εθνών και κάνουν το νόμο σε πολλές χώρες. Μαζί με την εξαγωγή των κεφαλαίων, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εξήγαγε και τον τρόπο ζωής του, τον εκφυλισμό και τη διαφθορά, το πνεύμα του ξεπεσμένου κοσμοπολιτισμού και της δουλικής υποταγής στους ξένους.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κατέκλυσε τον κόσμο με στρατιωτικές βάσεις, που είναι τα κυριότερα σημεία στήριξης του πολέμου και της επίθεσης. Ακολουθεί την πολιτική ενίσχυσης των υπαρχόντων συνασπισμών και τη συγκρότηση νέων στρατιωτικών συνασπισμών, διαμέσου των οποίων εξασφαλίζει την αμερικάνικη κυριαρχία πάνω στους εταίρους του, απειλεί να καταπνίξει με φωτιά και σίδερο την επανάσταση και τον αγώνα των λαών, υπερασπίζει με δύναμη το σύστημα της καπιταλιστικής καταπίεσης και βίας.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός άρχισε τώρα να εφαρμόζει πιο σκληρή, πιο επιθετική και πιο τυχοδιωχτική γραμμή στην εξωτερική πολιτική του. Στηρίζεται όλο και περισσότερο στη στρατιωτική δύναμη. Αυτό το δείχνει καθαρά η νέα πολιτική του Ρήγκαν.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ζητεί τώρα ώστε ολόκληρη η αντίδραση και οι παγκόσμιες αντεπαναστατικές δυνάμεις να ενωθούν σε μια ενιαία σταυροφορία και κάτω από την αμερικανική αιγίδα, ενάντια στην επανάσταση, το σοσιαλισμό, τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία των λαών, ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα των ανθρώπων. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, θεωρώντας σαν «ζώνες των αμερικανικών συμφερόντων» σχεδόν όλες τις ζώνες που παράγουν πετρέλαια και βασικές πρώτες ύλες, όλους τους θαλάσσιους δρόμους, των ωκεανών, όλα τα στρατηγικά σημεία της υδρογείου και διακηρύσσοντας επίσημα ότι θα επέμβει με τα όπλα για να υπερασπίσει αυτά τα «συμφέροντα», βγαίνει ανοιχτά με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την επέκταση της πολιτικής και στρατιωτικής του εξουσίας σε όλον τον κόσμο. Η δημιουργία του «Σώματος ταχείας επέμβασης», της μεγάλης αυτής επιθετικής στρατιάς, έτοιμης να επέμβει παντού όπου θα τη στείλει το Πεντάγωνο για να εγκαθιδρύσει με φωτιά και σίδερο την κυριαρχία των Ενωμένων Πολιτειών είναι αναμφισβήτητη απόδειξη αυτής της γραμμής.

Η γραμμή αυτή εκφράζεται και στο νέο «δόγμα» της Ουάσιγκτον, που το άρχισε ο Κάρτερ και το ανάπτυξε παραπέρα ο Ρήγκαν, ότι δήθεν η ειρήνη στον κόσμο και η ασφάλεια των λαών μπορεί να επιτευχθούν με την «αύξηση της αμερικάνικης δύναμης και υπεροχής». Στην πραγματικότητα το «δόγμα» αυτό υποκινεί και φέρνει πιο κοντά το γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η χωρίς προηγούμενο συσσώρευση διαφόρων όπλων, από τα κλασικά και μέχρι τις ατομικές βόμβες εκατοντάδων μεγατόνων, η υποκίνηση του μιλιταριστικού πνεύματος, η ολόπλευρη κινητοποίηση για να πετύχουν με κάθε θυσία τη στρατιωτική υπεροχή έναντι του σοβιετικού αντίπαλου, δημιουργούν στους αμερικανούς ιθύνοντες κύκλους την αντίληψη ότι ο πόλεμος είναι όχι μόνο αναπόφευκτος αλλά και απαραίτητος.

Όλα αυτά δείχνουν ότι ο κόσμος θα βρεθεί μπροστά στην ένταση της επιθετικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στην αύξηση των επεμβάσεων του στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών, προπαντός στη χρησιμοποίηση των στρατιωτικών του δυνάμεων.

Σ' αυτές τις συνθήκες κάθε παραχώρηση και υποχώρηση μπροστά στον αμερικανικο ιμπεριαλισμό, κάθε αυταπάτη ότι η πολιτική του μπορεί ν' αλλάξει προς το καλό, εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία των λαών.

Η ηγεμονιστική και επεκτατική πολιτική για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας κυριαρχίας, η τυχοδιωχτική γραμμή της προετοιμασίας και της υποκίνησης του πολέμου χαρακτηρίζει σήμερα και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, η γενική στρατηγική του οποίου, και προπαντός οι τρόποι της εφαρμογής της, έχουν γίνει, επίσης, πιο επιθετικά.

Αρχίζοντας με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και βαθμιαία η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης πήρε όλο και περισσότερο έντονο μιλιταριστικό χαρακτήρα, που εκφράζεται στη χρησιμοποίηση της στρατιωτικής δύναμης για την πραγματοποίηση των επεκτατικών της σκοπών. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις ακολούθησαν η μια την άλλη. Μετά την Τσεχοσλοβακία ήρθαν η Αγκόλα, η Υεμένη, η Αιθιοπία, η Ερυθραία, όπου οι Σοβιετικοί επέμβηκαν μέσω τρίτων. Τέλος ήρθε το Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν σημειώνει την απαρχή της μεγάλης πορείας του σοσιαλιμπεριαλισμού προς το Νότο, όπου βρίσκονται οι μεγαλύτερες ενεργειακές πηγές του κόσμου, οι σημαντικότεροι στρατηγικοί κόμβοι, τα πεδία όπου συναντούνται και συγκρούονται οι πιο οξείς ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.

Η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης πήρε τα ίδια επιθετικά, επεκτατικά, φιλοπόλεμα χαρακτηριστικά των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αυτό φαίνεται καθαρά στους ίδιους τους στόχους που διάλεξαν και στους παράλληλους δρόμους όπου βαδίζουν. Η Σοβιετική Ένωση ζητεί στρατιωτικές βάσεις σε ξένες χώρες, δημιουργεί πολιτικό - στρατιωτικές συμμαχίες με άλλες χώρες, για να τις έχει σαν σημεία στήριξης της επέκτασης της κυριαρχίας της πάνω στους λαούς και της σύγκρουσης με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η Σοβιετική Ένωση δεν καθυστερεί επίσης ούτε στο κυνηγητό των εξοπλισμών. Οι Σοβιετικοί διαθέτουν τώρα μεγάλο στρατιωτικό οπλοστάσιο, που το αυξαίνουν και το τελειοποιούν αδιάκοπα στις προετοιμασίες που κάνουν για την εξαπόλυση του πολέμου. Η στρατιωτικοποιημένη σοβιετική οικονομία έχει τεθεί στην υπηρεσία της πραγματοποίησης των καταχτητικών σχεδίων της νέας αυτής ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Όλα αυτά έκαμαν ώστε η Σοβιετική Ένωση να ξεσκεπαστεί στα μάτια των λαών σαν μια άγρια ιμπεριαλιστική δύναμη, που απειλεί ανοιχτά και θέτει σε κίνδυνο τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους.

Παρόλα αυτά, σε μερικούς ανθρώπους και πολιτικές δυνάμεις των διαφόρων χωρών, υπάρχουν ακόμα αυταπάτες απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, υπάρχει μια εσφαλμένη αντίληψη για το καθεστώς της και αφελής ευπιστία προς την πολιτική της. Αυτό προέρχεται όχι μόνο από το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση σπεκουλάρει πολύ με το σοσιαλιστικό παρελθόν της και ότι την πολιτική ανταγωνισμού με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής την πουλάει σαν αντιιμπεριαλιστική πολιτική, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Ο κυριότερος απ' αυτούς τους λόγους είναι ότι γενικά ο σοβιετικός επεκτατισμός γίνεται με τη διείσδυση στα αντιιμπεριαλιστικά και απελευθερωτικά κινήματα, με τη μετατροπή τους σε όργανά του και την εκμετάλλευσή τους σε όφελος του. Τα γεγονότα απόδειξαν ότι θύματα αυτής της επέκτασης έγιναν όχι μόνον εκείνοι που πίστεψαν στη «διεθνιστική βοήθεια» της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και εκείνοι που πίστεψαν ότι μπορείς να στηριχτείς στη σοβιετική «βοήθεια» και συμμαχία για να αντιταχτείς ή ν' απελευθερωθείς από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και από τους άλλους ιμπεριαλισμούς.

Ιδιαίτερα πρέπει να ξεσκεπαστούν η πασιφιστική δημαγωγία της Σοβιετικής Ένωσης, τα χρουστσοφικά συνθήματα της «ειρηνικής συνύπαρξης», η απατηλή ρεβιζιονιστική προπαγάνδα, που προσπαθεί να πείσει τους λαούς ότι η αποτροπή του πολέμου και η διασφάλιση της ειρήνης, μάλιστα και η εθνική ανεξαρτησία και οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί συνίστανται στη λεγόμενη ύφεση ανάμεσα στις υπερδυνάμεις. Οι λαοί δε θέλουν την αύξηση της έντασης, την όξυνση των διενέξεων, τη χρησιμοποίηση της δύναμης στην επίλυση των διεθνών προβλημάτων. Η λεγόμενη ύφεση όμως που διακηρύσσουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, δε σχετίζεται καθόλου με τη διασφάλιση της ειρήνης και της διεθνούς ασφάλειας, που απειλούνται ακριβώς από τις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις.

Η ύφεση που διατυμπανίζουν οι σοβιετικοί και άλλοι ρεβιζιονιστές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παλιά ιμπεριαλιστική θεωρία της ισορροπίας και αρμονίας ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Οι θεωρίες της «ύφεσης», της «ισορροπίας» ή των «δύο πόλων», που είναι όμοιες στο περιεχόμενο, αν και με κάποια απόχρωση στη μορφή, αποσκοπούν να διασφαλίσουν τις αντίστοιχες ζώνες επιρροής, να ανάγουν σε διεθνή νόμο την υπαγόρευση των υπερδυνάμεων στις παγκόσμιες υποθέσεις, την πλέρια και χωρίς ορούς υποταγή των άλλων χωρών στους δύο υπερμεγάλους, την παραίτηση από τα συμφέροντα και την εθνική τους ανεξαρτησία.

Η ιμπεριαλιστο - ρεβιζιονιστική πολιτική του πολέμου, της καταπίεσης και εκμετάλλευσης προσέκρουσε στη μεγάλη αντίσταση του προλεταριάτου και των λαών του κόσμου. Οι λαοί καταλαβαίνουν τις ραδιουργίες, τις μανούβρες, τη στρατηγική, την ταχτική των άγριων υπερδυνάμεων, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της ρεβιζιονιστές Σοβιετικής Ένωσης και δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια.

Ο κόσμος σήμερα είναι μάρτυρας του γεγονότος ότι η πάλη της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων λαών από το παγκόσμιο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό πήρε πλατιές διαστάσεις και ποικίλες πρωτοφανείς μορφές. Η εργατική τάξη και όλοι οι εκμεταλλευόμενοι, με τον έναν η τον άλλο τρόπο, με λιγότερη ή μεγαλύτερη ένταση, αγωνίζονται ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις, ντόπιες ή διεθνείς, που τους εκμεταλλεύονται, τους φτωχαίνουν και τους καταπιέζουν οικονομικά και ηθικά.

Σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες διευρύνθηκε η αντίσταση της εργατικής τάξης ενάντια στις επιθέσεις της αστικής τάξης και πάλη της για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι εκδηλώσεις όχι μόνο έγιναν πιο συχνές, αλλά και η συμμετοχή των εργατών σ' αυτές ανέβηκε σε πρωτάκουστο βαθμό. Εκατομμύρια είναι οι απεργοί εργάτες στις ΕΠΑ, την Αγγλία, την ΟΔΓ, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και άλλου. Οι απεργίες αυτές και διαδηλώσεις παίρνουν όλο και πιο μαχητικό χαρακτήρα. Αυτό το επιβεβαιώνει και το γεγονός που σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής οι αστικοί μηχανισμοί της βίας, εκτός από τη λήψη άλλων περιοριστικών και καταπιεστικών μέτρων, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα και να συμπλακούν με τους εργάτες. Αυξήθηκαν οι περιπτώσεις που οι εργάτες δεν υπακούουν στα αστικά συνδικάτα και βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στην επιθυμία και τις εντολές των συνδικαλιστών εργατοκαπήλων.

Ο αγώνας των εργατών στην τωρινή περίοδο στρέφεται ιδιαίτερα ενάντια στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τα βάρη της οποίας η αστική τάξη θέλει να τα φορτώσει στην εργατική τάξη. Ενάντια σ' αυτή την αδικία και τη νέα καταλήστευση ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενες μάζες που ζητούν να μη επιρριφτούν σ' αυτούς αυτά τα βάρη, αλλά στους πάτρωνες. Οι εργαζόμενες μάζες αγωνίζονται για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και του επιπέδου των πραγματικών αποδοχών, ενάντια στον πληθωρισμό και την ακρίβεια της ζωής, για την αύξηση των κονδυλίων που προορίζονται για την υγιεινή, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια κλπ.

Στην καθημερινή αυτή σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη, αποκαλύπτεται και ξεσκεπάζεται και η κοινωνική και πολιτική δημαγωγία του καπιταλισμού, ο οπορτουνισμός και η σαμποταριστική δράση της σοσιαλδημοκρατίας, του ρεβιζιονισμός και των συνδικάτων που κατευθύνονται απ' αυτούς. Αυτή η αγανάχτηση και η οργή που χτυπάει με διάφορες μορφές και ένταση την καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική αστική τάξη, είναι ένα άμεσο και ισχυρό πλήγμα και ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του πολέμου, που επιζητούν τον όλεθρο της ανθρωπότητας.

Η εργατική τάξη στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστές χώρες κρατείται σήμερα δεμένη με πολλά δεσμά που της έριξαν το αστικό κράτος και τα διάφορα κόμματα. Η κατάσταση όμως αυτή δε μπορεί να συνεχιστεί ολοζωής. Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική καταπίεση γενικά επιταχύνουν την ανύψωση της πολιτικής και ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου και το συνειδητοποιούν ότι η απαλλαγή από την καταπίεση και την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ταξική πάλη, μόνο με επανάσταση.

Παράλληλα με την άνοδο και τη διεύρυνση της πάλης της εργατικής τάξης, τώρα παρατηρείται γενική αφύπνιση των καταπιεζόμενων λαών, ενίσχυση των εθνικών αισθημάτων και μεγαλύτερη επιθυμία να ζήσουν ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και κυρίαρχοι. Τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών δυνάμωσαν σε πλάτος και ποιότητα, δυνάμωσε ο αντιιμπεριαλιστικός, αντισοσιαλιμπεριαλιστικός και αντινεοαποικιοκρατικός τους χαρακτήρας.

Βαρύ πλήγμα για τον ιμπεριαλισμό ήταν ο αγώνας του ιρανικού λαού, ο όποιος ξεσηκώθηκε σε επανάσταση και σάρωσε με σιδερένια σκούπα το σάχη και το μεσαιωνικό του καθεστώς, πέταξε έξω τους αμερικάνους πάτρωνές του. Οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής έπαθαν στο Ιράν μια μεγάλη πολιτική πανωλεθρία, που δεν είναι σε θέση να την επανορθώσουν όχι μόνο με διπλωματικό δρόμο και με οικονομικούς εκβιασμούς, αλλά ούτε και με στρατιωτική επέμβαση, όπως αποπειράθηκαν και απέτυχαν στο Ταμπάς. Στο Ιράν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχασε μια από τις σημαντικότερες πετρελαιοπηγές, έχασε κολοσσιαία κέρδη, έχασε την εμπιστοσύνη των αράβων «συμμάχων» του Περσικού Κόλπου σαν αήττητος κηδεμόνας. Κλονίστηκε ο αίγυπτο - ισραηλινός συμβιβασμός του Κάμπ Ντειβιντ, γεννήθηκαν ανοιχτές και κρυφές διαφωνίες με τους εταίρους του ΝΑΤΟ.

Μεγαλύτερες διαστάσεις και πιο ισχυρή ένταση πήρε ο αγώνας των αραβικών λαών ενάντια στους ισραηλίτες καταχτητές και τους αμερικανούς πάτρωνές τους. Στο κέντρο αυτού του αγώνα στέκει ο ηρωικός παλαιστινιακός λαός, που σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διεξάγει επί δεκάδες χρόνια μια τιτάνια μάχη για να επανακτήσει την πατρίδα που του στέρησαν, για να εξασφαλίσει τα δικαιώματά του, για να ζήσει ελεύθερος και ανεξάρτητος στο πάτριο έδαφός του. Με ανδρεία και θάρρος αγωνίζεται ο λαός του Αφγανιστάν εναντία στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υπηρέτες τους για να επανακτήσει την εθνική του Ανεξαρτησία.

Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής συγκρούονται και ματώνονται με τις φασιστικές δικτατορίες που κρατούνται στην εξουσία με την άμεση βοήθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Το επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα σ' αυτές τις χώρες εντείνεται και βαθαίνει και σε αρκετές περιπτώσεις κατορθώνει να καταβάλει τους εχθρούς και να βγει νικητής. Η πιο πρόσφατη απόδειξη είναι η νίκη της επανάστασης στη Νικαράγουα, που ανάτρεψε ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα, όπως ήταν το καθεστώς του Σομόζα, το ξέσπασμα της επανάστασης στο Σαλβαντόρ κλπ. Στην «πίσω αυλή» των Ενωμένων Πολιτειών πνέουν τώρα μεγάλες θύελλες, που δε μπορούν να αναχαιτιστούν ούτε με όπλα και ούτε με δολάρια.

Και η αφρικανική ήπειρος δεν είναι ήρεμη. Η συντριπτική πλειοψηφία των αφρικανικών χωρών, με μακρόχρονο και επίμονο αγώνα κέρδισαν η μια μετά την άλλη την κρατική ανεξαρτησία. Και ο νέγρικος πληθυσμός της Ζιμπάμπουε με ένοπλο αγώνα, πέτυχε να κερδίσει τα δικαιώματά του, που του τα καταπατούσε μια αντιδραστική μειοψηφία παλιών αποικιοκρατών. Δεν απελευθερώθηκαν όμως ακόμα η Ναμίμπια και ο λαός της Νότιας Αφρικής, που συνεχίζει να ζει σε φυλετική διάκριση και χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι λαοί της Αφρικής δε συμβιβάστηκαν κι ούτε μπορεί να συμβιβαστούν με το ρατσισμό. Η ύπαρξή του προσβάλλει και προκαλεί αγανάχτηση σε όλους τους αφρικανικούς λαούς.

Οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες των λαών, το αίμα των λαών που αγωνίζονται για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους, δείχνουν το μίσος και την οργή ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Επιβεβαιώνουν τις θέσεις του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό σαν καπιταλισμός σε αποσύνθεση, σαν παραμονή των προλεταριακών επαναστάσεων. Επιβεβαιώνουν ότι ο ιμπεριαλισμός βαδίζει προς το γκρεμό, ότι δεν είναι πια σε θέση να αναχαιτίσει την επαναστατική ορμή των λαών που τολμούν να ξεσηκωθούν εναντίον του και που δε φοβούνται τις ιμπεριαλιστικές πιέσεις, τις απειλές και επεμβάσεις, ακόμα και τις ένοπλες.

Η όξυνση της διεθνούς κατάστασης και η αύξηση του κινδύνου του πολέμου γίνονται και πιο έντονες εξαιτίας της βαριάς οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής κρίσης, που έχει αγκαλιάσει σήμερα τον καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικά κόσμο. Η τωρινή οικονομική κρίση είναι η πιο ξεκάθαρη και πιο συγκεκριμένη έκφραση της εμβάθυνσης της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Σε σύγκριση με την κρίση στα χρόνια του '30, που αγκάλιασε προπαντός τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις μεγάλες αναπτυγμένες χώρες, η σημερινή κρίση έμπασε στη δίνη της ανεξαίρετα όλες τις καπιταλιστικές χώρες, αναπτυγμένες ή μη αναπτυγμένες. Η επέκταση και η εμβάθυνση της προήλθε από μερικούς νέους παράγοντες ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως είναι: η παραπέρα αύξηση της συγκεντροποίησης και διεθνοποίησης του κεφαλαίου, η απόλυτη σχεδόν επιβολή της κυριαρχίας του δολαρίου στο παγκόσμιο χρηματιστικό σύστημα, η επέκταση της δράσης των πολυεθνικών εταιριών και το διαρκώς αυξανόμενο βάρος τους στην παγκόσμια παραγωγή, η απεριόριστη αύξηση των μη παραγωγικών δαπανών, προπαντός για εξοπλισμούς.

Στη γέννηση και την ανάπτυξη της σημερινής κρίσης επέδρασαν, μάλιστα σε μεγάλο και αποφασιστικό βαθμό, οι ταξικοί και απελευθερωτικοί αγώνες, η γενική εξασθένιση των θέσεων του ιμπεριαλισμού, που ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης του αποικιακού συστήματος και της δημιουργίας δεκάδων και δεκάδων νέων κρατών, τα όποια στον έναν ή τον άλλο βαθμό αγωνίζονται για την απόχτηση της πλέριας πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας.

Όπως όλες οι άλλες κρίσεις, η σημερινή είναι κρίση υπερπαραγωγής, είναι γέννημα και αναπόφευκτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή, διαφορετικά από τις άλλες, συνεχίζεται για μακρό χρονικό διάστημα και δεν υπάρχουν ενδείξεις εξόδου απ' αυτή την κρίση.

Η καπιταλιστική οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε στασιμότητα, σε μερικές χώρες σημειώνεται παραπέρα πτώση ή κάποια ασήμαντη άνοδος. Οι εξαγωγές σε παγκόσμια κλίμακα, εξαιτίας του περιορισμού των αγορών, είναι σε πτώση. Η εκμετάλλευση του παραγωγικού δυναμικού στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες μειώνεται συνεχώς. Η ανεργία στις χώρες αυτές έφτασε σε 25 εκατομμύρια άτομα. Ο πληθωρισμός ανεβαίνει συνεχώς.

Όπως κάθε άλλη κρίση, αλλά περισσότερο η τωρινή, απέδειξε ότι το αστικό σύστημα, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές μορφές που μπορεί να πάρει στη διάρκεια της ανάπτυξής του, δε μπορεί να εξασφαλίσει μια αρμονική άνοδο της οικονομίας, δε μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά και ψωμί για όλους τους εργαζόμενους, δε μπορεί να αποφύγει τις οικονομικές καταστροφές και τη φθορά των παραγωγικών δυνάμεων και του εθνικού πλούτου που δημιουργήθηκαν με τον ίδρωτα και το αίμα των εργαζομένων.

Η σημερινή κρίση είναι κρίση και χρεωκοπία του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Ο μηχανισμός της κρατικής μονοπωλιακής ρύθμισης της οικονομίας οχ ι μόνο αποδείχτηκε ανίκανος να αποτρέψει τις κρίσεις, αλλά και μετατράπηκε σ' έναν ακόμα παράγοντα αύξησης των οικονομικών δυσχερειών. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι οι παρεμβάσεις του μονοπωλιακού κράτους και ο καπιταλιστικός προγραμματισμός δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό, να εξασφαλίσουν την πλήρη απασχόληση του πληθυσμού και να παραμερίσουν τα εμπόδια για τη διευρυμένη κοινωνική αναπαραγωγή.

Με τη σημερινή κρίση δέχτηκε βαρύ πλήγμα το πρότυπο της καπιταλιστικής «καταναλωτικής» κοινωνίας. Μαζί μ' αυτή χρεοκόπησαν και οι οικονομικές θεωρίες του σημερινού καπιταλισμού, διαδομένες και εφαρμοσμένες σε όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες και από τις όποιες εμπνεύστηκαν και μερικές ρεβιζιονιστική χώρες για τις οικονομικές τους μεταρρυθμίσεις.

Η σημερινή κρίση έδειξε καθαρά την αποσύνθεση όχι μόνο του καπιταλιστικού συστήματος κλασικής μορφής, αλλά και του καπιταλισμού με τη μορφή που κυριαρχεί στη Σοβιετική Ένωση, του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού και του εποικοδομήματος του. Ούτε και αύτη η καπιταλιστική μορφή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μπόρεσε να αποτρέψει τους κλονισμούς στην οικονομία, τις ανωμαλίες στις παραγωγικές δυνάμεις, τη μείωση της παραγωγής, την πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων μαζών, την αύξηση των πληγών που δημιουργεί η αστική κοινωνία.

Αν δίναμε ένα γενικό χαρακτηρισμό της σημερινής παγκόσμιας καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστές οικονομίας, θα λέγαμε ότι βρίσκεται σε στασιμότητα που υποβιβάζει ολοένα και περισσότερο τις εσωτερικές κοινωνικές σχέσεις και τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Το πιο έκδηλο είναι η ένταση της γενικής επίθεσης ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων και στα δικαιώματά τους. Σ' όλες σχεδόν τις χώρες μειώνονται δραστικά οι δαπάνες για την υγιεινή, την παιδεία, τα βοηθήματα για τα παιδιά, τις συντάξεις κλπ.

Παράλληλα με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων, στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες μεγαλώνουν οι απαιτήσεις για «ισχυρές» κυβερνήσεις με σκοπό να επιβάλουν στον πληθυσμό αντεργατικά μέτρα και να συγκρατήσουν την ανοδική ορμή της ταξικής πάλης. Σε μερικές χώρες γίνονται στρατιωτικά πραξικοπήματα, υπάρχει τρομοκρατία και αναρχία, που οργανώνονται από τις καπιταλιστικές αστικές κυβερνήσεις, υπάρχει τεράστιο λαθρεμπόριο, γίνονται οργανωμένες κλοπές σε εθνική και διεθνή κλίμακα, υπάρχει απεριόριστη και τρομαχτική αύξηση της πολιτικής, ηθικής και σωματικής διαφθοράς. Ο φασισμός χτυπάει τη θύρα αρκετών χωρών.

Σε όλες τις κατευθύνσεις και σε όλες τις απόψεις η σημερινή κρίση απέδειξε ότι η ανάλυση του Μαρξ για το κεφάλαιο και τα συμπεράσματα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, παραμένουν όχι μόνον ορθά αλλά και θεμελιώδικη επιστημονική βάση για την κατανόηση των σημερινών κοινωνικών προτσές του καπιταλιστικού κόσμου και των τάσεων εξέλιξης τους.

Η οικονομική κρίση και η επιθετική γραμμή των υπερδυνάμεων όξυναν, όλες τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, έπληξαν βαριά τους συνασπισμούς και τις συμμαχίες τους. Οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές σχέσεις στις διάφορες ιμπεριαλιστικές και ρεβιζιονιστές ομάδες έχουν κλονιστεί. Οι συμμετέχοντες στις δυτικές και ανατολικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις διάφορες ρωγμές και να βρουν επιχειρήματα για να μη τηρήσουν τις υποχρεώσεις, τα σύμφωνα και τις συμφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα τους. Στις παλιές διενέξεις και ανταγωνισμούς προστέθηκαν νέες. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά προπαντός στο δυτικό συνασπισμό.

Η αμερικάνικη πολιτική του μεγάλου βούρδουλα ενάντια στους λαούς συνοδεύεται και από το δυνατό σφίξιμο των λουριών των εταίρων και των πελατών του. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ζητεί από την Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Κίνα όχι μόνο συνεργασία σε όλα τα πεδία, αλλά και πλήρη υποταγή. Προσπαθεί να υπαγορεύσει στους συμμάχους του του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, να δεχτούν την εγκατάσταση στο έδαφος τους των νέων αμερικανικών πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρούιζ», να μη ακολουθούν δική τους πολιτική, να μη φλερτάρουν με τη Σοβιετική Ένωση ή με τους άραβες. Η σημερινή όμως κατάσταση στον κόσμο και η ίδια η κατάσταση των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν είναι πια εκείνη της εποχής του Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ.

Σήμερα η πολιτική και οικονομική ισχύ των Ενωμένων Πολιτειών σε σύγκριση με εκείνη της Ευρώπης μειώνεται συνεχώς. Ο ανταγωνισμός από μέρους της Κοινής Αγοράς και της Ιαπωνίας έγινε πολύ ισχυρός και αρκετά απειλητικός. Αν το 1950 η βιομηχανική παραγωγή των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν ίση με τα δύο τρίτα της παγκόσμιας παραγωγής, σήμερα είναι το ένα τρίτο της. Αν τότε οι ΕΠΑ διέθεταν το 50 τα εκατό του παγκόσμιου συναλλαγματικού αποθέματος, σήμερα διαθέτουν μόνον το 7 τα εκατό αυτού του αποθέματος. Η αρχηγία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχει εξασθενίσει σημαντικά και δύσκολα γίνεται αποδεχτή.

Τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ έχουν οργανώσει και ενισχύσει τώρα το οικονομικό δυναμικό μέσα και έξω από τις χώρες τους, έχουν ενισχύσει το στρατιωτικό τους οπλοστάσιο και έχουν δημιουργήσει τον αντιδραστικό τους οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά. Τάση της είναι να αντιτάσσεται όσο είναι δυνατό στην αμερικάνικη υπαγόρευση, να φρενάρει την επέκταση στις αγορές των χωρών μελών της, να συναγωνίζεται την αμερικάνικη αγορά και να διευρύνει τις δικές της αγορές. Το καθένα από τα μεγάλα κράτη της Δυτικής Ευρώπης άρχισε σε πλατιά κλίμακα να δημιουργεί ξανά και να δυναμώνει τις ζώνες επιρροής του.

Η στρατηγική των ευρωπαϊκών μονοπωλίων αποβλέπει στη μετατροπή της Ευρώπης, αρχικά σε μια οικονομική υπερδύναμη, μετά πολιτική και αργότερα και στρατιωτική. Αυτό όμως είναι και πεδίο όπου θα συγκρουστεί και θα συμπλακεί με τις άλλες ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και δυνάμεις.

Για τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ένα πολύ ευνοϊκό πιόνι στη σκακιέρα της τωρινής κατάστασης είναι η Κίνα και μαζί μ' αυτή και η Ιαπωνία. Αλήθεια η Κίνα είναι ο πιο αδύνατος εταίρος σε σύγκριση με την «Ενωμένη Ευρώπη», αλλά έχει μεγαλύτερη ανάγκη για την Αμερική και είναι σε μεγάλη εχθρότητα με τη Σοβιετική Ένωση. Γι' αυτό το λόγο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αποφάσισε να δώσει στην Κίνα πολλούς οπλισμούς, συμπεριλαβαίνοντας και τους επιθετικούς. Ταυτόχρονα ασκεί πίεση στην Ιαπωνία για να αυξήσει το στρατιωτικό προϋπολογισμό, το στρατό και τους εξοπλισμούς της.

Στην Άπω Ανατολή πήρε τώρα μορφή μια νέα ιμπεριαλιστική συμμαχία, μεταξύ των Ενωμένοι Πολιτειών, Ιαπωνίας και Κίνας, που αποτελεί έναν άλλο κίνδυνο για το ξέσπασμα τοπικών πολέμων και του γενικού πολέμου. Εκτός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που θεωρεί τον ευρύ χώρο του Ειρηνικού Ωκεανού σαν αναμφισβήτητη ζώνη της επιρροής του, βγήκε τώρα με ηγεμονιστικές αξιώσεις και η Ιαπωνία, οικονομική υπερδύναμη και με νέες αυτοκρατορικές επιδιώξεις. Τέτοιες βλέψεις σ' αυτή την περιοχή έχει και η Κίνα, που ονειρεύεται να γίνει μοναδικός κυρίαρχος της Ασίας και της Ωκεανίας. Οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσπαθούν από μέρους τους να στρέψουν τις επεκτατικές τάσεις της Κίνας και της Ιαπωνίας προς τη Σοβιετική Ένωση.

Η Σοβιετική Ένωση για να αντιμετωπίσει και αντιπαραταχτεί στο αμερικανο-κινεζο-ιαπωνικό μέτωπο στην Ασία προσπαθεί να μπει στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στο Πακιστάν, την Ινδοκίνα και αν είναι δυνατόν και στις Ινδίες, ενώ στην Ευρώπη θέλει να διατηρήσει «ύφεση» με την Κοινή Αγορά και ακολουθεί πολιτική διάσπασης των μετώπων. Με άλλα λόγια καταβάλει κάθε προσπάθεια να εξασθενίσει την περικύκλωση, να διασπάσει τον πολεμικό συνασπισμό που προετοιμάζεται και αναπτύσσεται στις δύο πλευρές της, στην Ευρώπη και την Ασία, να εξασφαλίσει δεσπόζουσες στρατηγικές θέσεις για έναν ενδεχόμενο πόλεμο. Και η Ευρώπη όμως, για την οποία η Σοβιετική Ένωση αποτελεί μεγάλη απειλή, δε θέλει να διακινδυνεύσει. Είναι έτοιμη να βάλει τους άλλους, προπαντός το κινεζο-ιαπωνικό μέτωπο να συγκρουστεί με τη Σοβιετική Ένωση και να βγάλει γι' αυτή τα κάστανα από τη φωτιά.

Επιπλέον η Ευρώπη έχει και άλλα εσωτερικά της προβλήματα, που συχνά τη δένουν χεροπόδαρα. Η «Ενωμένη Ευρώπη» άφ' εαυτού της δεν είναι ενωμένη. Το κοινοβούλιο του Στρασβούργου δε μπορεί να δώσει λύση στα πολλά προβλήματα της και στις αντιθέσεις που κατατρώγουν την Κοινή Αγορά. Οι έριδες, οι ανταγωνισμοί, τα αντίθετα συμφέροντα κάθε κράτους, αυξάνουν τόσο πολύ που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη αυτής της Αγοράς.

Οι αντιθέσεις και οι διαφωνίες έχουν οξυνθεί πολύ και μέσα στη λεγόμενη σοσιαλιστική κοινότητα. Στις δύσκολες καταστάσεις που βρίσκεται η ίδια η Σοβιετική Ένωση, δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τα αιτήματα των συμμαχικών χωρών για μια ομαλή ανάπτυξη της οικονομίας τους. Οι χώρες αυτές, που από χρόνια έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα της σοβιετικής οικονομίας, είναι υποχρεωμένες να υποτάσσονται στα σκαμπανεβάσματα, στα καπρίτσια της.

Προστριβές και έριδες υπάρχουν εξαιτίας της τάσης των δορυφόρων χωρών για προσέγγιση και συνεργασία με τη Δύση. Η Σοβιετική "Ένωση προσπαθεί να εμποδίσει αυτή την προσέγγιση και να κρατήσει δέσμιες στο άρμα της τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Για το σκοπό αυτό προσπαθεί, με όλους τους τρόπους να ενισχύσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, την ΚΟΜΕΚΟΝ, τους άλλους οργανισμούς οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης, να δυναμώσει τις στρατιωτικές της φρουρές σ' αυτές τις χώρες κλπ. Όταν δεν το κατορθώνει με το καλό, ενεργεί με τα τανκς, όπως έκαμε το 1968 στην Τσεχοσλοβακία.

Η βαριά κατάσταση στη «σοσιαλιστική κοινότητα» και οι βαθιές αντιθέσεις που την κατατρώγουν, αποδείχνονται κάλλιστα από τα γεγονότα του τελευταίου καιρού στην Πολωνία, που οδήγησαν αυτή τη χώρα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και σε μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς κλονισμούς. Αυτά είναι συνέπεια της γραμμής που ακολουθεί το πολωνικό ρεβιζιονιστικά κόμμα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού, την ολόπλευρη υποταγή της χώρας στη Σοβιετική Ένωση, το άνοιγμα των θυρών στο δυτικό κεφάλαιο, είναι συνέπεια των μεγάλων χρεών της Πολωνίας, που ανέρχονται στο τεράστιο ποσό των 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εδώ έχουν την πηγή τους και οι εξεγέρσεις της εργατικής τάξης και των εργαζόμενοι της Πολωνίας.

Η εξέγερση των εργατών στην Πολωνία επιβεβαίωσε δύο σημαντικά βασικά ζητήματα αρχής. Απόδειξε ότι η δύναμη της εργατικής τάξης είναι σε θέση να συντρίψει μια αντιδραστική εξουσία, ρεβιζιονιστική, είτε καπιταλιστική.

Από την άλλη μεριά επιβεβαιώνει ότι ο υποκειμενικός παράγοντας, η πολιτική δύναμη που καθοδηγεί, την εργατική τάξη παίζει αποφασιστικό ρόλο. Στην περίπτωση της «Αλληλεγγύης» την εργατική τάξη την επεξεργάζεται και διευθύνει η καθολική εκκλησία και η πολωνική και η παγκόσμια αντίδραση, που προσπαθούν για την εγκαθίδρυση ενός άλλου ρεβιζιονιστικό - καπιταλιστικού καθεστώτος, σε δρόμο γεμάτο κινδύνους και τραγικά απρόοπτα. Αντίθετα, σε περίπτωση που ο υποκειμενικός παράγοντας θα ήταν ένα πραγματικό κομμουνιστικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, η πολωνική εργατική τάξη θα έκανε προλεταριακή επανάσταση και θα εγκαθίδρυε τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ο δρόμος του λυτρωμού της εργατικής τάξης και του λαού της Πολωνίας, καθώς και όλων των άλλων ρεβιζιονιστών χωρών από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και από την ξενική καταπίεση δεν είναι ο συμβιβασμός ούτε η συμφιλίωση με το ρεβιζιονιστικά καθεστώς που βρίσκεται στην εξουσία και η υποδούλωση στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, ούτε η ένωση με το κεφάλαιο και τη δυτική αντίδραση. Ο ανοιχτός και αποφασιστικός αγώνας των λαϊκών μαζών, κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, με επικεφαλής ένα πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα είναι ο μόνος δρόμος για να εξασφαλιστεί και η ανάπτυξη της οικονομίας, και η λευτεριά και ανεξαρτησία της χώρας και η επανεγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.

Η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καθώς και με τους εταίρους τους στους στρατιωτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς οδηγεί όλο και περισσότερο σε νέες εντάσεις και διενέξεις, σε πολέμους τοπικού και γενικού χαρακτήρα, για το ξαναμοίρασμα των αγορών, των πηγών πρώτων υλών και των ζωνών επιρροής. Αυτός είναι νόμος της ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Οι διιμπεριαλιστικές όμως αντιθέσεις και διενέξεις προκαλούν και την εξασθένιση του ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικά και σε ιδιαίτερους κρίκους του. Ανήκει στις συνειδητές επαναστατικές δυνάμεις ώστε τις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από αυτές τις αντιθέσεις να ξέρουν να τις εκμεταλλευτούν για την κινητοποίηση των μαζών, για να τις συνειδητοποιήσουν και να τις ρίξουν σε αγώνα και σε επανάσταση.

Σήμερα μπήκε σε βαριά κρίση και το νέο αποικιοκρατικό σύστημα που δημιουργήθηκε από τον ιμπεριαλισμό μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να διατηρήσουν την πολιτική και οικονομική τους κυριαρχία, για να εξασφαλίσουν την εκμετάλλευση στο έπακρο του πλούτου των πρώην αποικιακών χωρών, για να ανακόψουν την άνοδο των φιλελεύθερων και απελευθερωτικών κινημάτων των λαών, οι ιμπεριαλιστές προσπάθησαν να βρουν και να χρησιμοποιήσουν νέες όλο και πιο απατηλές και πιο σοφιστικές-μορφές καταπίεσης και υποδούλωσης.

Με το σύστημα των πιστώσεων, των δανείων, των διάφορων βοηθειών και κονδυλίων οι ιμπεριαλιστές μετέτρεψαν αυτές τις χώρες σε μόνιμους χρεωφειλέτες και εξαρτώμενους από το ελεος των πιστοδοτών, οι οποίοι για τα χρήματα που έδωσαν τους ζητούν οχι μόνον τα ταπιά, αλλά και την ψυχή. Μαζί με τις πιστώσεις και τις βοήθειες άπλωναν ρίζες οι πολυεθνικές εταιρίες, που έγιναν οχι μόνο προνομιούχοι μονοπωλητές εκμετάλλευσης των ορυχείων, των πετρελαίων, της ηλεκτρικής ενέργειας, του χοντρικού εμπορίου, των μεταφορών κλπ, αλλά και πολιτικά κέντρα με τα οποία συνδέονται οι διάφορες ομάδες της εξουσίας της χώρας. Μεγάλες τράπεζες με ελκυστικά ονόματα, όπως η Διεθνής Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξής κλπ, μετατράπηκαν σε επιτελεία της διεθνούς νεοαποικιοκρατίας για να κυριαρχούν και να εκμεταλλεύονται τις νέες χώρες. Είναι αυτά τα χρηματιστικά και πολιτικά κέντρα, που μαζί με τις πολυεθνικές εταιρίες οργανώνουν και υποκινούν πραξικοπήματα, ανατρέπουν κυβερνήσεις και ανεβάζουν άλλες, προκαλούν και τοπικούς πολέμους όταν το απαιτήσει το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου. Οι διενέξεις αυτές έχουν μετατραπεί σε μια μεγάλη μπίζνες για την πούληση όπλων και σε ζωντανό πεδίο δοκιμών.

Παράλληλα όμως μ' αυτή την άγρια και ολόπλευρη εκμετάλλευση, στις οικονομικές και κοινωνικές δομές των πρώην αποικιακών χωρών συνέβηκαν και μερικές αλλαγές που είναι αποτέλεσμα των επενδύσεων, της εφαρμογής της νέας τεχνικής και τεχνολογίας, της διεύρυνσης των συγκοινωνιών και επικοινωνιών κλπ, που υποχρεώθηκαν να κάνουν οι ιμπεριαλιστές για τη μεγαλύτερη και γρηγορότερη καταλήστευση του επίγειου και υπόγειου πλούτου. Αυτό έφερε και τη δημιουργία νέων ντόπιων κοινωνικών στρωμάτων, όπως της εθνικής αστικής τάξης, των εργατών διαφόρων κατηγοριών και μιας νέας διανόησης απαραίτητης για να δουλεύει στους οικονομικούς, πολιτικούς και διοικητικούς τομείς.

Η εξέλιξη άνοιξε τα μάτια πολλών ανθρώπων αυτών των στρωμάτων, προπαντός της νέας διανόησης που δε συμβιβάζονται πια με τις μορφές και τις μέθοδες που χρησιμοποιούνται για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των λαών τους.

Η εθνική και επαναστατική συνείδηση ανέβηκε παντού. Αυτό φαίνεται καθαρά και στη διεύρυνση του κινήματος των διάφορων χωρών και δυνάμεων, που αγωνίζονται για την εγκαθίδρυση της εθνικής κυριαρχίας στον πλούτο τους, για την επανεκτίμηση τον πρώτων και ενεργειακών υλών, για ισότιμες και με αμοιβαίο όφελος ανταλλαγές στο διεθνές εμπόριο, για την αλλαγή του διεθνούς νομισματικού συστήματος, που καθιερώθηκε από τον ιμπεριαλισμό, για τον περιορισμό και παραμερισμό της μονοπωλιακής οικονομικής εξουσίας των πολυεθνικών εταιριών κλπ. Το κίνημα αυτό βάθυνε την τωρινή οικονομική κρίση, προπαντός την ενεργειακή κρίση και την κρίση πρώτων υλών, που έχει αγκαλιάσει τον καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικά κόσμο.

Με τα πετρέλαια που άρπαξαν από τους άλλοις λαούς και την αγορά των πρώτων υλών σε φτηνές τιμές, οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις δημιούργησαν τις βιομηχανικές τους αυτοκρατορίες. Η παρασιτική και ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των παγκόσμιων ενεργειακών πηγών και των πρώτων υλών δημιούργησε τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση στον βασικό αυτό τομέα ανάπτυξης της οικονομίας κάθε χώρας.

Ενέργεια και πρώτες ύλες υπάρχουν, αλλά δε βρίσκονται πια σε φτηνές τιμές. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις δεν είναι τώρα σε θέση να κυριαρχούν απόλυτα στις πηγές πρώτων υλών και να υπαγορεύουν τις τιμές τους, Στην πίεση που ασκείται για χαμηλές τιμές στα πετρέλαια και στις πρώτες ύλες αντιτάσσονται οι χώρες παραγωγής, που αφυπνίστηκαν και υπερασπίζουν τα συμφέροντά τους, που θέλουν να αναπτυχτούν, να κάνουν επενδύσεις στη βιομηχανία, τη γεωργία και σε άλλους τομείς της εθνικής οικονομίας.

Η αντίσταση και η πάλη των λαών που βρίσκονται κάτω από τη νεοαποικιακή κυριαρχία, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, του πλούτου και της εθνικής αυτοτέλειας, είναι ένα ασταμάτητο προτσές, που θα ανεβεί και θα αναπτυχθεί παραπέρα στο μέλλον.

Ο ιμπεριαλισμός και το νεοαποικιοκρατικό καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό του σύστημα νοιώθει βαθιά αυτό τον κίνδυνο γι’ αυτό καταβάλλει κάθε προσπάθεια, αλλού με τη δημαγωγία και την απάτη κι αλλού με τη βία, να καταπνίξει αυτό το κίνημα, να στομώσει την προοδευτική και επαναστατική αιχμή του, να το παρεκκλίνει και να το μπάσει σε αδιέξοδο. Από την άλλη μεριά, για να εξαπατήσουν τους λαούς των καταπιεζόμενοι και εξαρτημένων χωρών και να κρατήσουν στη ζωή με κάθε τρόπο το σάπιο νεοαποικιοκρατικό σύστημα, οι υπερασπιστές του προσπαθούν να δημιουργήσουν στη διεθνή κοινή γνώμη την εντύπωση ότι οι χώρες αυτές είναι πλέρια ελεύθερες και κυρίαρχες, ότι έχουν δικαίωμα να λένε τον «ανεξάρτητο» λόγο τους στους διάφορους διεθνείς οργανισμούς, μάλιστα και να διαφωνούν και να εναντιώνονται στις υπερδυνάμεις.

Ο ιμπεριαλισμός ενθάρρυνε και υποκίνησε τη δημιουργία διαφόρων κινημάτων και θεωριών που δημιουργούσαν αυτή την εντύπωση. Τέτοιο είναι και το κίνημα των «αδεσμεύτων». Βάση αυτού του κινήματος ήταν τα κηρύγματα της μη συμμετοχής σε πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς και της υπεράσπισης των συμφερόντων των οικονομικά υποανάπτυκτων χωρών από την πολιτική των υπερδυνάμεων. Τώρα όμως που ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις έχει ενταθεί, που η κρίση περιόρισε το πεδίο ελιγμών, φαίνεται ξεκάθαρα ότι μεγάλο μέρος των «αδεσμεύτων» χωρών ενώνεται με τη μια ή την άλλη υπερδύναμη. Μαζί με τη διάσπαση του κινήματος και τις πολλές διενέξεις ανάμεσα σε διάφορες λεγόμενες αδέσμευτες χώρες, έπεσαν και οι δημαγωγικές" θεωρίες" που με μεγάλη δυσκολία επινόησαν οι διάφοροι λίντερ, που ήθελαν να γίνουν ηγέτες και ιδεολόγοι αυτού του κινήματος, προπαντός οι γιουγκοσλάβοι. Τώρα αυτό έμεινε ένα κίνημα ακαθόριστο, ρευστό και μεταβλητό, που ανάβει και σβήνει σύμφωνο με τις συγκυρίες που δημιουργούνται και τα συμφέροντα των υπερδυνάμεων.

Κάποτε βγήκε σαν θεωρία σε υπεράσπιση της νεοαποικιοκρατίας και ιδιαίτερα της αμερικάνικης κυριαρχίας στον κόσμο κα η κινέζικη θεωρία των «τριών κόσμων». Και η θεωρία αυτή όμως διαλύθηκε σαν το αλάτι στο νερό. Το χαρτί της κάηκε πολύ γρήγορα. Το Κόμμα μας ξεσκέπασε και χτύπησε την αντιδραστική κα αντεπαναστατική αυτή θεωρία.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη προπαγάνδα γύρω από το αποκαλούμενο «νέο διεθνές οικονομικό σύστημα», που πρέπει να λύσει την πληθώρα των προβλημάτων που απασχολούν σήμερα τις υπανάπτυχτες οικονομικά χώρες, όπως είναι τα προβλήματα της εκβιομηχάνισης, της διατροφής, του μετασχηματισμού των δομών της παραγωγής κλπ. Γύρω απ' αυτό «το νέο σύστημα» έχουν δημιουργηθεί και διάφορες θεωρίες, παρουσιάστηκαν ολόκληρα σχήματα και σχέδια, αναλήφθηκαν συγκεκριμένες επιχειρήσεις, οπως είναι ο λεγόμενος διάλογος Βορρά - Νότου, η διάσκεψη των 77, οι έκτακτες συνεδριάσεις της Γενικής Συνέλευσης των Ενωμένων Εθνών κλπ.

Τα χρόνια όμως περνούν και τίποτε δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί οι ιμπεριαλιστές και οι νεοαποικιοκράτες δεν παραιτούνται από τα προνόμια και τις δεσπόζουσες θέσεις τους. Ο,τι απομένει είναι τα άκαρπα ψηφίσματα των διάφορων διεθνών συσκέψεων και οι αποφάσεις για νέες συσκέψεις.

Το ότι πρέπει να αλλάξουν οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις, αυτό είναι απαραίτητο. Αυτό είναι επιθυμία και απαίτηση των λαών, που αγωνίζονται να αποσπαστούν από τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας. Με ποιό δρόμο όμως μπορεί να πραγματοποιηθούν αυτά; Οι ρεβιζιονιστές και οι άλλοι οπορτουνιστές ισχυρίζονται ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την προπαγάνδα, με τη διαπαιδαγώγηση των καπιταλιστών, με συνομιλίες. Η άποψη ότι μπορεί με κηρύγματα ηθικής να επιτευχθεί ένα νέο διεθνές οικονομικό σύστημα όχι μόνο είναι έξω από κάθε πραγματικότητα και δυνατότητα, αλλά και κακόβουλη απάτη. Σωστός δρόμος είναι ο αγώνας των λαών για να υπερασπίσουν μέχρι τέλους τα δικαιώματά τους, να εναντιωθούν αποφασιστικά στη νεοαποικιοκρατική καταλήστεψη, να πάρουν στα χέρια τους και να διαφεντεύουν τον εθνικό τους πλούτο. Μόνο έτσι οι υπανάπτυχτες χώρες μπορούν να επιβάλουν στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις τα δίκαια αιτήματά τους για ισότιμες ανταλλαγές στον οικονομικό τομέα, για συνεργασία με αμοιβαίο όφελος κλπ.

Οι μεγάλες και οι άλλες μικρότερες απ' αυτές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, νομίζουν, δρουν και θεωρητικολογούν ότι είναι αυτές που έχουν στα χέρια τους τις τύχες των λαών και της ανθρωπότητας, και πάνω σ' αυτή τη βάση θέλουν να υποτάξουν τους λαούς. Οι επιθετικές αυτές δυνάμεις υποτιμούν τη δύναμη των λαών. Κλείνουν τα μάτια και δε θέλουν να ιδούν ότι κάθε βήμα των λαών μπροστά, ενάντια στη διπλή καταπίεση και υποδούλωση, εξωτερική και εσωτερική, είναι μια ρωγμή στον τοίχο της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής φυλακής που θα διευρυνθεί.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να εμφανιστούν σαν δύο ακατανίκητες υπερδυνάμεις. Είναι αλήθεια ότι διαθέτουν μεγάλο στρατιωτικό και οικονομικό δυναμικό, επιδρούν και επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων λαών και κρατών, αλλά να διαθέτεις όπλα, δολάρια ή ρούβλια, δε σημαίνει ότι έχεις ακατάβλητη δύναμη. Οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις πρέπει να θεωρούνται έτσι όπως είναι πραγματικά, χωρίς να υποτιμούνται, αλλά και χωρίς να υπερτιμούνται. Οι υπερδυνάμεις αυτές είναι ισχυρές και άγριες, είναι όμως και σε αποσύνθεση, είναι σαρακιασμένες, εκφυλισμένες και οι βάσεις τους είναι κλονισμένες.

Το παγκόσμιο κεφάλαιο κάνει μεγάλες προσπάθειες να γλυτώσει από την κρίση, από τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, από την επανάσταση, από την τρομερή αυτή τανάλια που του σφίγγει το λαιμό και το πνίγει. Η σωτηρία αυτή όμως είναι αδύνατη, γιατί είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που δημιουργεί τις πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές κρίσεις του, που τις τρέφει και τις βαθαίνει στο έπακρο. Για να βγει κανείς από το χάος που δημιουργεί ο καπιταλισμός, για να απαλλαγεί μια για πάντα από την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση, από τον ξένο νεοαποικιοκρατικό ζυγό και την κυριαρχία της αντίδρασης, δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την επανάσταση, την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού.

Ο αγώνας των λαών, η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στους εχθρούς του θα βαδίσει μπροστά. Αυτό είναι ένα ιστορικό αντικειμενικό προτσές που καμιά δύναμη δε μπορεί να το σταματήσει.

Οι πολύπλοκες και δύσκολες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται στον κόσμο θέτουν στο Κόμμα και το σοσιαλιστικό μας κράτος το καθήκον να κρατούν πάντα ψηλά την επαναστατική επαγρύπνηση και να πάρουν μέτρα για την ολόπλευρη ενίσχυση της οικονομίας και της άμυνας, της ενότητας του λαού και της πολιτικής συνείδησης των ανθρώπων. Οι καταστάσεις αυτές απαιτούν επίσης να είναι δραστήρια η εξωτερική μας πολιτική, να υπηρετεί όλο και καλύτερα την υπεράσπιση των συμφερόντων της Πατρίδας και των νικών του σοσιαλισμού, την πρόοδο της υπόθεσης της επανάστασης, της απελευθέρωσης των λαών και της ειρήνης στον κόσμο, την υποστήριξη όλων εκείνων των προτσές που συμβάλουν στη χειραφέτηση και την πρόοδο της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας.

Η εξωτερική πολιτική μας, σαν πολιτική ενός σοσιαλιστικού κράτους, μιας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλεύτριες τάξεις και πραγματικά ελεύθερης, είναι επαναστατική και διεθνιστική πολιτική. Είναι απαλλαγμένη και από το παραμικρό ίχνος του στενού αστικού εθνικισμού, του σωβινισμού, της εθνικής αποκλειστικότητας ή της υποτίμησης των άλλων λαών. Ο αλβανικός λαός σέβεται κάθε λαό και θέλει το καλό όλων των λαών.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας εμμένει σταθερά στην αρχή ότι κάθε λαός έχει δικαίωμα να διαλέξει ο ίδιος το δρόμο της ανάπτυξής του και να αποφασίσει ο ίδιος κυριαρχικά για τις τύχες του.

Η σοσιαλιστική Αλβανία, σαν απόλυτα ελεύθερη χώρα, ο,τι σκέφτεται το λέει ανοιχτά, χωρίς δισταγμό και με πλήρη ειλικρίνεια. Εφαρμόζει κυρίαρχη εξωτερική πολιτική, γιατί δεν εξαρτάται από πολιτικές συμβάσεις, από στρατιωτικά σύμφωνα ή από κλειστούς οικονομικούς οργανισμούς. Την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη, την άμυνα της, το μέλλον της δεν τα στηρίζει στις πιστώσεις, τα δάνεια, στις βοήθειες των άλλων κρατών, αλλά στις ίδιες τις δυνάμεις της.

Αυτό έκανε και κάνει να είναι ελεύθερη, ρεαλιστική και αντικειμενική η φωνή της Αλβανίας σ' έναν κόσμο όπου η εξάρτηση πολλών κρατών από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η υποταγή τους σ' αυτές περιορίζει και διαστρεβλώνει κάθε ανεξάρτητη σκέψη και δράση.

Στην περίοδο από το 7ο Συνέδριο του Κόμματος, το κράτος μας στηριζόμενο στις γνωστές αρχές της ισοτιμίας, του σεβασμού, της κυριαρχίας, της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις και του αμοιβαίου οφέλους, διεύρυνε τις διπλωματικές, εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις του με όλο και μεγαλύτερο αριθμό κρατών και αύξησε συνεχώς τις ανταλλαγές μ' αυτά τα κράτη σε διάφορους τομείς. Σήμερα η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας έχει διπλωματικές σχέσεις με 95 κράτη αντί με 74 που είχε στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος.

Η πολιτική του Κόμματος και του σοσιαλιστικού μας κράτους, ήταν και θα είναι πάντα υπέρ της αδιάκοπης ενίσχυσης των ειλικρινών σχέσεων, της φιλίας και συνεργασίας με όλους τους φιλελεύθερους και ειρηνόφιλους λαούς, με όλους εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στην επιθετική και ηγεμονιστική πολιτική των ιμπεριαλιστών. Είναι υπέρ της ανάπτυξης μιας ειλικρινούς συνεργασίας με όλες εκείνες τις χώρες με καλή προαίρεση και άψογη στάση προς την πολιτική μας.

Το Κόμμα και η χώρα μας είναι ενάντια σ' όλες τις ιμπεριαλιστικές και νεοαποικιακές πρακτικές ανισότητας, διάκρισης και υπαγόρευσης του μεγάλου κράτους στις διεθνείς σχέσεις. Είμαστε για εκείνες τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη, μεγάλα ή μικρά, που να είναι απαλλαγμένες από κάθε είδους οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής πίεσης και υπαγόρευσης, και που να εξυπηρετούν την οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξή τους, την ενίσχυση της φιλίας ανάμεσα στους κυρίαρχους λαούς και κράτη, καθώς και τα συμφέροντα της διαφύλαξης και ενίσχυσης της ειρήνης στον κόσμο.

Το σοσιαλιστικό κράτος μας ήταν και είναι υπέρ της ομαλής και ελεύθερης ανάπτυξης του διεθνούς εμπορίου με βάση την ισοτιμία και το αμοιβαίο όφελος. Η χώρα μας είναι υπέρ των ισότιμων εμπορικών ανταλλαγών, χωρίς διακρίσεις και περιοριστικά μέτρα, γι' αυτό έχει εκφραστεί ενάντια στις άνισες σχέσεις στις εμπορικές ανταλλαγές, ενάντια στους χειρισμούς των τιμών και γενικά ενάντια στα τεχνάσματα και τις προσπάθειες οποιουδήποτε που αποβλέπει να εκμεταλλευτεί τις εμπορικές σχέσεις σα μέσο πίεσης για να υπαγορεύει τη θέληση και τις πολιτικές του απόψεις στο άλλο κράτος.

Τις εμπορικές ανταλλαγές δεν τις μπερδεύουμε με τη λήψη βοηθειών και πιστώσεων. Αυτά είναι δύο ξεχωριστά πράγματα και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αναπτύσσουμε εμείς το εξωτερικό εμπόριο, δίνει το ελεύθερο στο αλβανικό κράτος να ενεργεί και να αποφασίζει μόνο του, να λέει το λόγο του όπως σκέφτεται, να οικοδομεί τη χώρα με τις δικές του δυνάμεις όπως επιθυμεί.

Η χώρα μας έχει συνάψει μια σειρά πολιτιστικές συμφωνίες με πολλές χώρες και κάνει ταχτικές ανταλλαγές στον τομέα των τεχνών, της κουλτούρας, της επιστημης, των σπορ κλπ. Οι ανταλλαγές αυτές συνέβαλαν στο να γνωρίσουν οι λαοί μας τις επιτεύξεις και την πρόοδο ο ένας του άλλου. Ο λαός μας εκτιμά και αξιοποιεί καθετί το καλό και προοδευτικό που έχουν οι άλλοι λαοί. Η προοδευτική πείρα και η κουλτούρα είναι θησαυρός όλης της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα εμείς προσπαθούμε ώστε και οι άλλοι λαοί να γνωρίσουν τις αξίες της κουλτούρας μας που είναι τόσο αρχαία όσο και προοδευτική.

Είναι η ανεξάρτητή και με βάση αρχές εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Κόμματος και του σοσιαλιστικού κράτους μας, είναι η σωστή στάση τους στα διεθνή ζητήματα, είναι η πάλη τους στο πλευρό των λαών και ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που ενίσχυσαν τη διεθνή θέση της Αλβανίας, που ανέβασαν το κύρος της.

Ο λόγος και το έργο της Αλβανίας ακούονται και γίνονται δεχτά με εκτίμηση από τους λαούς και τους εργαζόμενους των διαφόρων χωρών, γιατί συμπίπτουν με τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τους. Για αυτό την πολιτική αυτή την εκτιμούν και την εγκρίνουν οι λαοί και η προοδευτική κοινή γνώμη στον κόσμο, την παρακολουθούν με ενδιαφέρον και τη συμπαθούν χώρες και κράτη με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, ενώ η αντίδραση και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι και άλλοι επιτίθενται σ' αύτη την πολιτική.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως είναι φυσικό και ευνόητο, το Κόμμα και η κυβέρνησή μας αφιέρωσαν στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες και σε ευρύτερο πλαίσιο με τις ευρωπαϊκές χώρες. Η στάση μας απέναντί τους είναι γνωστή και δεν αλλάζει. Η εξωτερική πολιτική της Αλβανίας πάντα και σε κάθε κατάσταση απέβλεπε και αποβλέπει να συμβάλει όσο μπορέσει στην ενίσχυση της ειρήνης και της διεθνούς ασφάλειας στην ήπειρο μας, στο δυνάμωμα της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς της. Εμείς έχουμε δηλώσει και δηλώνουμε ότι η συμμετοχή της πλειοψηφίας των χωρών της Ευρώπης στους πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς των υπερδυνάμεων αποτελεί τη συμφορά της. Εδώ έχουν την πηγή οι διαιρέσεις και οι διασπάσεις στην Ευρώπη, οι συχνές εντάσεις και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις διάφορες χώρες αυτής της ηπείρου.

Είναι πολύ επικίνδυνη πολιτική, είναι άπατη εκείνη η πολιτική που επιδιώκει να πείσει τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι μπαίνοντας κάτω από την ατομική ομπρέλα των υπερδυνάμεων, διασφαλίζεται δήθεν η λευτεριά, η εθνική ανεξαρτησία και η γενική ειρήνη. Η πολιτική αυτή δεν τις διασφαλίζει αλλά τις θυσιάζει. Είναι γεγονός ότι στο όνομα μιας αυριανής ασφάλειας, θυσιάστηκε η σημερινή ασφάλεια, ακρωτηριάστηκε η κυριαρχία, περιορίστηκε η ελευθερία δράσης και η ανεξάρτητη στάση αρκετών κρατών της Ανατολής και της Δύσης στο διεθνή στίβο.

Σαν εγγύηση για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και τη διασφάλιση της ειρήνης, δίνεται στις ευρωπαϊκές χώρες η Διακήρυξη του Ελσίνκι. Εμείς εκφράσαμε ξεκάθαρα τη στάση μας προς τη Διάσκεψη του Ελσίνκι και τη λεγόμενη ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η σοσιαλιστική Αλβανία δεν πήρε μέρος σ' αυτή τη διάσκεψη και την κατάγγειλε σαν φάρσα σκαρωμένη από τις δύο υπερδυνάμεις με σκοπό να διασφαλίσουν και ενισχύσουν τις αντίστοιχες ζώνες επιρροής στην Ευρώπη, να νομιμοποιήσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους σ' αυτή την ήπειρο. Τα γεγονότα που συνέβηκαν στην Ευρώπη και γύρω απ' αυτή, από τον καιρό της Διάσκεψης του Ελσίνκι και μέχρι σήμερα, επιβεβαίωσαν και δικαίωσαν απόλυτα τη στάση της Αλβανίας. Ο χρόνος έδειξε ότι τα λεγόμενα «πνεύμα του Ελσίνκι», «ειρηνική συνεργασία», «ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών» κλπ, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κούφια συνθήματα για την εξαπάτηση των ευρωπαϊκών λαών, για να προκαλέσουν σ' αυτούς αυταπάτες ότι δήθεν ο πόλεμος απομακρύνεται, ότι η διατήρηση του ιμπεριαλιστικού στάτους κβο στην Ευρώπη είναι η σωτηρία τους.

Η άποψή μας είναι ότι μόνο η αποφασιστική εναντίωση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, η διάλυση των στρατιωτικών συνασπισμών και η απομάκρυνση των ατομικών όπλων και των ξένων στρατευμάτων μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη στην Ευρώπη.

Τα προβλήματα των Βαλκανίων είναι τα ίδια που απασχολούν την Ευρώπη γενικά, αλλά εδώ εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που κατέχει η χερσόνησος αυτή και των παλιών ερίδων, οι διενέξεις είναι πιο οξυμένες και οι κίνδυνοι μεγαλύτεροι.

Η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη και από το γεγονός ότι οι υπερδυνάμεις, ξεκινώντας από τα ηγεμονιστικά τους συμφέροντα και από την επιθυμία να μετατρέψουν τα Βαλκάνια σε «μόνιμη μπαρουταποθήκη», προσπαθούν να αναζωπυρώσουν τα πάθη και τα σοβινιστικά αισθήματα, να βάλουν αντιμέτωπους τους λαούς και τις χώρες των Βαλκανίων, να εμποδίσουν την ομαλή ανάπτυξη και τη θετική κατεύθυνση των σχέσεων ανάμεσα τους, να υπονομεύσουν την ενίσχυση της φιλίας ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς.

Οι κίνδυνοι στα Βαλκάνια αυξαίνουν προπαντός και από τη συμμετοχή μερικών χωρών στους στρατιωτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς των υπερδυνάμεων, από την ύπαρξη ξένων στρατιωτικών βάσεων, από την άδεια εισόδου και παραμονής στα λιμάνια και τα χωρικά τους ύδατα των αμερικάνικων και σοβιετικών πολεμικών στόλων κλπ.

Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν εντάσεις και εμπεριέχουν κινδύνους για τους βαλκανικούς λαούς. Σε κάθε κατεύθυνση και σε κάθε άποψη αυτές είναι αντίθετες με τις προσπάθειες και τους ειλικρινείς πόθους των λαών των Βαλκανίων για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, της κατανόησης και μιας πραγματικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών της χερσονήσου μας.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας εμμένει στην άποψη ότι σήμερα οι αληθινοί πόθοι των λαών των Βαλκανίων, η ειρήνη και σταθερότητα σ' αυτή τη ζώνη μπορεί να εξυπηρετηθούν καλύτερα μη επιτρέποντας τις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών της περιοχής μας και κάνοντας συγκεκριμένα εποικοδομητικά βήματα για τη θετική ανάπτυξη των σχέσεων με βάση την πολιτική της καλής γειτονίας. Η κατάσταση στα Βαλκάνια θα βελτιώνονταν πολύ αν οι βαλκανικές χώρες αναλάμβαναν επίσημα την υποχρέωση να μη επιτρέψουν στις υπερδυνάμεις ώστε από το έδαφος τους να απειληθεί και να διακινδυνεύσει άλλη γειτονική χώρα. Η σοσιαλιστική Αλβανία, όπως στο παρελθόν έτσι και στο μέλλον, θα εμμένει με συνέπεια σ' αυτή την πολιτική και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε στις σχέσεις της με τα γειτονικά κράτη να επικρατεί ο αμοιβαίος σεβασμός και η πραγματική κατανόηση.

Από τις αρχές αυτές και απ' αυτούς τους σκοπούς έχει καθοδηγηθεί η Αλβανία και στις σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία. Ήταν προδιατεθειμένη και έκαμε όλες τις προσπάθειες για την ομαλή και άψογη ανάπτυξη των σχέσεων καλής γειτονίας, όπως είναι οι σχέσεις στον τομέα του εμπορίου, των μεταφορών, των πολιτιστικών ανταλλαγών και σε άλλους τομείς αμοιβαίου συμφέροντος.

Στις σχέσεις μας με τη Γιουγκοσλαβία εμείς ξεκινούσαμε και ξεκινούμε από το γεγονός ότι οι λαοί μας ζουν από αιώνες ο ένας δίπλα στον άλλο, ότι οι ιστορικές τύχες συχνά ήταν κοινές, ότι όταν οι ξένοι καταχτητές επιτίθονταν στον ένα δεν αψηφούσαν ούτε τον άλλο. Αυτά μας έκαμαν και μας κάνουν ώστε με τη Γιουγκοσλαβία, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις που υπήρχαν και υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες, και που είναι πια πασίγνωστες, ανεξάρτητα από την ιδεολογική πολεμική που διεξήχτηκε και διεξάγεται από τις δύο πλευρές, να ζητούμε πάντα να ζούμε σε ειρήνη και σε καλή γειτονία, να μη επεμβαίνει ο ένας στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου και να σέβεται τα δικαιώματα ο ένας του άλλου.

Η πολιτική της σοσιαλιστικής Αλβανίας έναντι της Γιουγκοσλαβίας ήταν πάντα σταθερή, αμετάβλητη στη βάση και στις αρχές της. Αν στις αλβανο - γιουγκοσλάβικες σχέσεις είχε ανεβοκατεβάσματα, βελτιώσεις και οξύνσεις, αυτό συνέβηκε όχι από δικό μας φταίξιμο, αλλά από φταίξιμο των γιουγκοσλάβων ιθυνόντων κύκλων. Και η τωρινή χειροτέρευση των σχέσεων ανάμεσα στη ΛΣΔ της Αλβανίας και τη ΣΟΔ της Γιουγκοσλαβίας είναι συνέπεια των σοβινιστικών ενεργειών των αρχών του Βελιγραδίου σε βάρος του πληθυσμού της Κοσόβας και της υποκίνησης από μέρους τους μιας νέας εχθρικής εκστρατείας ενάντια στη χώρα μας.

Όσον άφορα τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας, η στάση και η συμπεριφορά των Γιουγκοσλάβων απέναντί της δεν πρόκειται να την κλονίσουν από τις αρχές, δε θα την κάνουν να αλλάξει δρόμο. Επιθυμία της είναι οι διακρατικές σχέσεις σε διάφορους τομείς μεταξύ των δύο χωρών να αναπτύσσονται ομαλά. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί από τη στάση της Γιουγκοσλαβίας έναντι της Σοσιαλιστικής Αλβανίας και από τη μεταχείριση που θα γίνει στους Αλβανούς της Κοσόβας και των άλλων περιοχών στη Γιουγκοσλαβία.

Το πρόβλημα των Αλβανών που ζουν στα εδάφη τους στη Γιουγκοσλαβία, δεν είναι πρόβλημα μιας «μειονότητας», που ήρθε ή που εγκαταστάθηκε κάποτε σε μια ζώνη «κενή» σαν οικονομικός μετανάστης, ούτε δημιουργήθηκε από την εισβολή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κι ούτε από τη φυσική δημογραφική αύξηση των Αλβανών που ανησυχεί τους μεγαλοσέρβους νέους Μάλθους. Οι Αλβανοί στη Γιουγκοσλαβία αποτελούν μια εθνότητα, ένα λαό διαμορφωμένο από αιώνες που έχει την Ιστορία, τη γλώσσα, την κουλτούρα του, αυτόχθονα λαό, που, όπως είναι γνωστό, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τον διαμέλισαν και τον απέσπασαν από τη μητέρα πατρίδα και τον προσάρτησαν στη Γιουγκοσλαβία. Αυτό κανένας δε μπορεί να το κρύψει. Κάθε άλλη ερμηνεία είναι αυθαίρετη, είναι κατάφωρη και επιζήμια πλαστογράφηση της ιστορίας.

Τη μητέρα πατρίδα της αλβανικής εθνότητας ο αλβανικός λαός δεν την άφησε ούτε στους φασίστες καταχτητές, ούτε σε κανέναν άλλον να την καθορίσουν. Οι Αλβανοί αγωνίστηκαν ασίγαστα και επί αιώνες ενάντια σε άγριους και αριθμητικά πολύ μεγαλύτερους εχθρούς για να υπερασπίσουν την εθνική ταυτότητα και την ίδια την ύπαρξή τους. Σ' όλους αυτούς τους αγώνες, τόσο στις αποτυχίες όσο και στις νίκες, στη μακρόχρονη σκλαβιά, σε όλη την ιστορία του, ο αλβανικός λαός δεν έχασε ποτέ την αυθύπαρξη και την εθνική του συνείδηση, τη συνοχή και την ενότητά του. Σε κάθε περίπτωση αυτά τα εκδήλωνε με εξαιρετική και υποδειγματική ζωτικότητα.

Οι αυτοκρατορίες και οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν ούτε να αφομοιώσουν τη συμπαγή εθνότητα των Αλβανών, ούτε μπόρεσαν να αλλοιώσουν την κουλτούρα τους, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμά τους. Αυτό το επιβεβαιώνει η ίδια η ύπαρξη του αλβανικού λαού. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι, χωρίς καμιά υποστήριξη από ξένες δυνάμεις, που τις είχε πάντα ενάντια, ο αλβανικός λαός αγωνίστηκε με επιτυχία για την ελευθερία του έθνους και για τη συνοχή του, για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας σαν κυρίαρχο κράτος, της κουλτούρας του και των φυσικών και νόμιμων δικαιωμάτων του. Μόνο ο αγώνας του και το αίμα που έχυσε έκαναν πάντα να επιτευχθεί η νίκη.

Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο αλβανικός λαός και οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας πολέμησαν μαζί και σε στενή συμμαχία όπλων ενάντια στους ιταλούς και γερμανούς φασίστες. Και οι Αλβανοί που ζουν στη Γιουγκοσλαβία, πολέμησαν με ηρωισμό μαζί με μας και με όλους τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ενάντια στους ίδιους εχθρούς. Όχι μόνο πολέμησαν μαζί, αλλά ο Εθνικοαπελευθερωτικός μας Στρατός πήγε σε βοήθεια των γιουγκοσλάβοων παρτιζάνων και των κοσοβάρων αδερφών και στα εδάφη τους έχυσε το αίμα των γιών και θυγατέρων του αλβανικού λαού. Εμείς ενεργήσαμε όπως μας δίδασκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας, με συνείδηση και με υψηλό διεθνιστικό πνεύμα. Φρονούσαμε ότι έτσι οι λαοί των δύο χωρών μας θα αποκτούσαν τη λευτεριά, θα εξαλείφονταν η σκλαβιά και θα διορθώνονταν τα τραγικά λάθη της ιστορίας του παρελθόντος. Πιστεύαμε ότι ύστερα από τη νίκη το καθετί θα λύνονταν σε μαρξιστικό - λενινιστικό δρόμο. Εγγύηση γι' αυτό ήταν τα κομμουνιστικά κόμματα που καθοδηγούσαν τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα στις δύο χώρες. Η πίστη μας όμως στον «κομμουνισμό» και «διεθνισμό» των γιουγκοσλάβοι ηγετών, η εμπιστοσύνη στα λόγια τους δεν επαληθεύτηκαν. Στην πραγματικότητα, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας δεν είδε ποτέ σωστά και σε μαρξιστικό - λενινιστικό δρόμο το ζήτημα του μέλλοντος των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία, γι' αυτό και θα το έλυνε, όπως το έλυσε εσφαλμένα και στραβά, σε εθνικιστικό και σοβινιστικό, απόλυτα αντιμαρξιστικό δρόμο.

Η εσφαλμένη λύση αυτού του μεγάλου ζητήματος αρχών άρχισε από τη δεύτερη σύσκεψη του Αντιφασιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Συμβουλίου της Γιουγκοσλαβίας, που έγινε στο Γιάϊτσε το Νοέμβρη του 1943, όπου οι αλβανικές περιοχές στη Γιουγκοσλαβία χρησιμοποιήθηκαν σαν μέσο για να κανονίσουν την έκταση και τον πληθυσμό των δημοκρατιών της Ομοσπονδίας, ιδιαίτερα της Σερβίας, της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου. Το μέλλον των Αλβανών της Γιουγκοσλαβίας αποφασίστηκε απριόρι από τα πάνω, χωρίς την έγκριση και την αυτοδιάθεση του αλβανικού λαού της Κοσόβας και των άλλων αλβανικών περιοχών στη Γιουγκοσλαβία, και χωρίς την παραμικρότερη διαβούλευση με τη σύμμαχο των λαών της Γιουγκοσλαβίας, άμεσα ενδιαφερόμενη στο ζήτημα αυτό, τη λαϊκή Αλβανία. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας, σ' αντίθεση με την «πολιτική εθνικής ισοτιμίας» που διακηρύχτηκε στη δεύτερη σύσκεψη του AYNOJ, καταπάτησε αυθαίρετα τη θέληση των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία, που εκφράστηκε στην Πρώτη Ιδρυτική Συνδιάσκεψη του Εθνικοαπελευθερωτικού Συμβουλίου για την Κοσόβα και το Μετόχι που έγινε στο Μπουγιάν από τις 31 του Δεκέμβρη 1943 μέχρι τις 2 του Γενάρη 1944, που ήταν σε πλήρη συνταύτιση με το δικαίωμα της «αυτοδιάθεσης μέχρι την απόσπαση» των λαών που αποτελούσαν τη Γιουγκοσλαβία και που είχε διατυπωθεί στα βασικά ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κόμματος και του γιουγκοσλάβικου Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος.

Όσον αφορά τη διαβούλευση με τη λαϊκή Αλβανία για την επίλυση αυτού του ιστορικού προβλήματος, η γιουγκοσλάβικη ηγεσία τη θεωρούσε απριόρι περιττή. Αύτη ήταν ενάντια σε μια τέτοια διαβούλευση, γιατί ήξερε πώς μια μαρξιστική - λενινιστική και φιλική συζήτηση αρχών ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο χωρών μας, παίρνοντας υπόψη και την ελεύθερη θέληση των Αλβανών που κατοικούσαν στα εδάφη τους στη Γιουγκοσλαβία, θα οδηγούσε σε ορθή και οχι σε αυθαίρετη - σοβινιστική και εθνικιστική λύση, σαν αυτή που έκαμε η γιουγκοσλάβικη ηγεσία.

Μετά τον πόλεμο, το 1946 μια αντιπροσωπεία της χώρας μας της οποίας ηγούμουν εγώ, έκαμε την πρώτη επίσημη επίσκεψη στη Γιουγκοσλαβία. Στις συνομιλίες που έγιναν με την ευκαιρία αυτή με τον Τίτο, εκείνος ήθελε να μάθει τί σκεφτόμουν εγώ για τη λύση του ζητήματος της Κοσόβας και των άλλων αλβανικών περιοχών στη Γιουγκοσλαβία. Εγώ έκφρασα τη σκέψη της αλβανικής πλευράς ότι η Κοσόβα και οι άλλες από τους Αλβανούς κατοικημένες περιοχές ανήκουν στην Αλβανία και πρέπει να της επιστραφούν. Οι Αλβανοί αγωνίστηκαν για να υπάρχει μια ελεύθερη και κυρίαρχη Αλβανία, με την οποία πρέπει τώρα να ενωθούν και οι αλβανικές περιοχές της Γιουγκοσλαβίας. Ο πρόεδρος Τίτο απάντησε: «Είμαι σύμφωνος με την άποψη σας, προς το παρόν όμως δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί οι Σέρβοι δε θα μας καταλάβουν». Η επίσημη αυτή υπόσχεση του Τίτο γι' αυτό το μεγάλο πρόβλημα αρχής δε συνοδεύτηκε από καμιά παραπέρα ενέργεια από μέρους των Γιουγκοσλάβων». Το καθετί από μέρους τους ήταν απάτη.

Στη λαθεμένη λύση στο Γιάϊτσε, στο διαμελισμό των αλβανικών εδαφών και στην άρνηση της έκφρασης της ελεύθερης θέλησης των Αλβανών έγκειται το βασικό λάθος εθνικιστικού και σοβινιστικού χαρακτήρα της γιουγκοσλάβικης ηγεσίας, που συνοδεύτηκε από άλλα το ίδιο βαριά λάθη σχετικά με τα νόμιμα και φυσικά δικαιώματα των Αλβανών, που τώρα κατηγορούνται από τους μεγαλοσέρβους σαν «σωβινιστές», «εθνικιστές» και «ιρρεδεντιστές». Σ' αυτή την πολύ εσφαλμένη και αντιλενινιστική λύση του εθνικού ζητήματος στη Γιουγκοσλαβία και προπαντός της αλβανικής οντότητας των 2 περίπου εκατομμυρίων κατοικούν, ίση σχεδόν με όλον τον πληθυσμό της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας, έχουν την πηγή τα γεγονότα των τελευταίων καιρών στην Κοσόβα και στις άλλες αλβανικές περιοχές στη Γιουγκοσλαβία.

Ο σέρβικος, ο μαυροβουνιώτικος και ο μακεδονικός σωβινισμός απέναντι στους Αλβανούς ακολούθησε από την αρχή άγρια εθνικιστική, καταπιεστική πολιτική και πολιτική διακρίσεων, σ' όλες τις κατευθύνσεις, στην παιδεία, στην κουλτούρα, στην οικονομία κλπ.

Και στην περίοδο που οι σχέσεις ανάμεσα στη χώρα μας και τη Γιουγκοσλαβία και ανάμεσα στα δύο κόμματα ήταν καλές, το πρόβλημα των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία ήταν μια σιδερένια μπάλα δεμένη στα πόδια των Γιουγκοσλάβων. Τα αιτήματα και οι δυσαρέσκειες των Αλβανών ούτε εξετάζονταν, ούτε λύνονταν πολιτικά στο δρόμο της κατανόησης, αλλά με βία, με άγρια διοικητικά μέτρα. Οι Αλβανοί κατηγορούνταν για εθνικισμό και αυτό γίνονταν για να συγκαλυφτεί ο σέρβικος σοβινισμός και εθνικισμός. Τίποτα δε μπορεί να κρύψει και να δικαιολογήσει τους αιματηρούς διωγμούς ενάντια στους Αλβανούς το 1945, το 1948 και ξανά το 1981, τη διάκριση σε βάρους τους, την εγκατάλειψη στη φτώχια, την εθνική καταπίεση, την άρνηση δικαιωμάτων και τις μεγάλες διακρίσεις στον τομέα της παιδείας και της κουλτούρας. Η πτώση σε δυσμένεια της μεγαλοσέρβικης ομάδας του Ράνκοβιτς το 1966 και αργότερα της άλλης μεγαλοσέρβικης ομάδας του Νίκεζιτς, σημειώνουν την περίοδο της πολιτικής δημαγωγίας των τιτοϊκών απέναντι στην Κοσόβα και τους Κοσοβάρους. Η ανάγκη για ισορροπία των διάφορων δυνάμεων μέσα στην Ομοσπονδία, οδήγησε σε κάποια τυπική αναθεώρηση της κατάστασης της Κοσόβας, η οποία από απλή επαρχία της Σερβίας, ονομάστηκε «αυτόνομη» περιοχή της.

Θέλοντας μη θέλοντας οι Σέρβοι, αυτή η νέα κατάσταση έδωσε τη δυνατότητα στους Αλβανούς στη Γιουγκοσλαβία και προπαντός στους Κοσοβάρους, να διευρύνουν την παιδεία, να ιδρύσουν το Πανεπιστήμιο της Πριστίνας, να αναπτύξουν την κουλτούρα, να μαθαίνουν την ιστορία του λαού τους, να αποκαταστήσουν επαφές και εκπαιδευτικό - πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις με την Αλβανία, με βάση τους νόμους της Ομοσπονδίας και τις επίσημες συμφωνίες μεταξύ της ΛΣΔΑ και της ΣΟΔΓ. Η οικονομική βάση όμως της Αυτόνομης Σοσιαλιστικής Περιοχής της Κοσόβας έμεινε ξανά πολύ αδύνατη, παραμελήθηκε. Η εκμετάλλευση του πλούτου της συνεχίστηκε αναίσχυντα από τις άλλες δημοκρατίες της Ομοσπονδίας , προπαντός από τη Σερβία. Όλες οι «λύσεις» που παρουσιάστηκαν με μεγάλο μπούγιο στην περίοδο αυτή ήταν ξεπλυμένες, συγκυριακές και ωφέλιμες για το Βελιγράδι και τα Σκόπια. Ανάλογα με την περίπτωση, χωρίς να ειπωθούν ανοιχτά, αυτές, θεωρούνταν ή «σαν οπορτουνιστικές υποχωρήσεις του Τίτο», όπως συνέβαινε με τους Σέρβους, ή σαν «νίκες που επιτεύχθηκαν χάρη στον Τίτο», όπως διατυμπανίζονταν από αλβανούς ηγέτες της Αυτόνομης Σοσιαλιστικής Περιοχής της Κοσόβας. Οι μάζες όμως των Αλβανών δεν είχαν πολλές αυταπάτες, γιατί αυτό που τους δίνονταν ήταν εντελώς ασήμαντο μπροστά στα μεγάλα καταπατημένα και στερημένα δικαιώματά τους.

Τα γεγονότα που συνέβηκαν ύστερα από το θάνατο του Τίτο, έδειξαν πόσο εσφαλμένα και σε τί αντιμαρξιστικό δρόμο είχε επιλυθεί το εθνικό ζήτημα στη Γιουγκοσλαβία και ιδιαίτερα το ζήτημα των Αλβανών. Στα νόμιμα αιτήματά τους στα πλαίσια του Συντάγματος καταφέρθηκε βαρύ και αιματηρό πλήγμα από τη σέρβικη σοβινιστική ηγεσία και από όλη τη γιουγκοσλάβικη ηγεσία ύστερα από τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Κοσόβα, το Μάρτη και Απρίλη τούτης της χρονιάς. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, πάνω στους Κοσοβάρους και σ' όλους τους Αλβανούς στη Γιουγκοσλαβία εκτός από την άθλια οικονομική κατάσταση, βαραίνει και η άγρια εθνική καταπίεση. Σε βάρος τους έχει επιβληθεί ο νόμος της τρομοκρατίας, όρμησε η σέρβικη αστυνομία και στρατός, οι φυλακές γέμισαν με νέους και νέες. Τα μέτρα που πάρθηκαν και παίρνονται, οδηγούν όχι μόνον προς την εξάλειψη κάθε νόμιμου δικαιώματος και εκείνων των λίγων ωφελημάτων που φάνηκαν στην ανάπτυξη της παιδείας και της κουλτούρας, αλλά και προς την απεθνικοποίηση των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία. Και αυτό γίνεται από κείνους που ισχυρίζονται πώς σέβονται τα ντοκουμέντα της Διάσκεψης του Ελσίνκι για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η παγκόσμια κοινή γνώμη δεν πρέπει να σταθεί αδιάφορη, αλλά να ανησυχήσει σοβαρά για τη δραματική αυτή κατάσταση του αλβανικού πληθυσμού στη Γιουγκοσλαβία.

Τί ζήτησαν, στο κάτω κάτω οι Αλβανοί στις μαζικές διαδηλώσεις που έγιναν σε διάφορες πόλεις και χωριά στην Κοσόβα;

Οι Αλβανοί στη Γιουγκοσλαβία, με ειρηνικές διαδηλώσεις και χωρίς διαδηλώσεις, έχουν ζητήσει επανειλημμένα να διορθωθεί η συνταγματική, οικονομική και κοινωνικο- πολιτιστική τους κατάσταση, να μπεί σε σωστό δρόμο στα πλαίσια των νόμων της Ομοσπονδίας, ζήτησαν να έχουν καθεστώς Δημοκρατίας στα πλαίσια της ΣΟΔΓ. Δε ζήτησαν ούτε την απόσπαση από την Ομοσπονδία, ούτε την ένωση με την Αλβανία. Τα νόμιμα όμως αιτήματα των κοσοβάρων φοιτητών, εργατών, αγροτών και διανοουμένων δεν εισακούστηκαν από κανέναν. Όχι μόνο τόσο, αλλά, όπως και άλλες φορές που υπόβαλαν παρόμοια νόμιμα και δίκαια αιτήματα, αυτοί χαρακτηρίστηκαν σαν εθνικιστές, διώχτηκαν και πνίγηκαν στο αίμα.

Μπορεί άραγε να λυθούν έτσι τα προβλήματα αυτά στην εποχή μας; Με κανένα τρόπο. Είναι αδύνατο να κρατείται σε φτώχια και αθλιότητα ένας λαός, ο τόπος του οποίου είναι πλούσιος και καταληστεύεται από τους άλλους. Είναι αδύνατο να κρατήσεις με τη φοβέρα των τανκς και τον λογχών ένα γενναίο λαό σαν τους Αλβανούς. Είναι αδύνατο να διαστρεβλώσεις ή να εξαφανίσεις την αρχαία ιστορία και κουλτούρα του. Είναι αδύνατο να του εξαλείψεις το πατριωτικό αίσθημα και την αγάπη για τη μητέρα πατρίδα.

Αν συνεχιστεί ο δρόμος που διάλεξε και ακολουθεί η σημερινή γιουγκοσλάβικη ηγεσία, οι εναντιώσεις των Αλβανών θα συνεχιστούν, θα αυξηθούν και θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο. Μονάχα μια καλομελετημένη λύση του εθνικού ζητήματος, χωρίς πιέσεις από τις δύο πλευρές, μια λύση που να είναι αποδεκτή και να εγκριθεί από το λαό της Κοσόβας, εξαλείφει αυτή την πολύ περίπλοκη κατάσταση, που τη δημιούργησαν όχι οι Κοσοβάροι, αλλά ο μεγαλοσέρβικος σωβινισμός. Οι Κοσοβάροι έδωσαν την πιο δίκαιη και πιο κατάλληλη λύση στις δύσκολες αυτές καταστάσεις για τη Γιουγκοσλαβία και για τον εαυτό τους. Το αίτημα να αναγνωριστεί στην Κοσόβα το καθεστώς Δημοκρατίας στα πλαίσια της Ομοσπονδίας είναι δίκαιο αίτημα ∙ δε θίγει την ύπαρξη της Ομοσπονδίας. Οι σέρβοι και γιουγκοσλάβοι ηγέτες, αντί να κρίνουν λογικά, έστειλαν τα τανκς, αιματοκύλισαν το λαό και τώρα διεξάγουν σε πλατιά κλίμακα τη διαβόητη διαφοροποίηση, δηλαδή τις αστυνομικές ανακρίσεις: ποιός ήταν υπέρ και ποιός ενάντια στις διαδηλώσεις. Ο τρόπος αυτός ενέργειας, πρώτα με τρομοκρατία και έπειτα δήθεν με «διαφοροποίηση», σημαίνει να προσπαθείς να εκφοβίσεις τις μάζες, που είναι άφοβες, να εξαλείψεις τον πατριωτισμό, που είναι ανεξάλειπτος, να τρέφεις αυταπάτες ότι καθησύχασες την κατάσταση, μα προκάλεσες την οργή και την αγανάχτηση, να νομίζεις ότι έφερες «έμπιστους ανθρώπους» στην εξουσία, που την εκκαθάρισες από τους «εθνικιστές» κλπ, μα έριξες όλο το λαό σε σιωπηρή αντίσταση, που αύριο θα υψώσει πιο έντονα τη φωνή του ενάντια στις ωμότητες που γίνονται σε βάρος του. Οι γιουγκοσλάβοι ηγέτες δε θέλουν να καταλάβουν αυτή την κατάσταση.

Επειδή εμείς λέμε ανοιχτά αυτές τις αλήθειες και ζητούμε το πρόβλημα της Κοσόβας και όλων των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία, που έχει λυθεί εσφαλμένα, να ξαναμελετηθεί ψύχραιμα και να μη γίνει χρήση βίας και τρομοκρατίας, επειδή ζητούμε να τεθεί τέρμα στις διώξεις και να αποφυλακιστούν οι κοσοβάροι γιοί και θυγατέρες, κατηγορούν τη ΛΣΔΑ ότι επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της Γιουγκοσλαβίας, μάλιστα την κατηγορούν ότι υποκινεί αυτή τις ταραχές στην Κοσόβα και αλλού! Και πώς υποκινεί τις ταραχές αυτές; Μέσω των επίσημων εκπαιδευτικών και πολιτιστικών σχέσεων! Φτάνουν ως το σημείο να λένε ότι η ΛΣΔΑ κάνει κοινή υπόθεση με την εξόριστη αλβανική πολιτική αντίδραση, που εμείς την καταπολεμήσαμε και την καταπολεμούμε μ' όλες μας τις δυνάμεις.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας δεν επέμβηκε ποτέ στις εσωτερικές υποθέσεις της Γιουγκοσλαβίας. Το αντίθετο έχει συμβεί. Οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές συνωμότησαν για την εξάλειψη της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας και για την ενσωμάτωση της Αλβανίας στη Γιουγκοσλάβικη Ομοσπονδία σαν έβδομη δημοκρατία της, νομίζοντας ότι έτσι έλυναν μια και καλή και σε προσαρτιστικό και ιμπεριαλιστικό δρόμο το πρόβλημα όλου του αλβανικού έθνους. Οι συνωμοσίες όμως αυτές ούτε πραγματοποιήθηκαν, ούτε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Η Αλβανία δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ μέσο διακανονισμού για την καθησύχαση των διενέξεων και των αντιθέσεων ανάμεσα στις γιουγκοσλάβικες φατρίες. Η Αλβανία έχει αφέντη το λαό της, ένα λαό όλο ζωτικότητα, γενναίο και φιλόπατρη, που δε φοβάται κανέναν.

Η Αλβανία δεν έκαμε ποτέ εδαφικές διεκδικήσεις απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, κανένα αίτημα για διευθέτηση συνόρων δε βρίσκεις στα ντοκουμέντα της. Τηρώντας όμως τη στάση αυτή, ποτέ δεν αρνηθήκαμε κι ούτε θα αρνηθούμε ποτέ το γεγονός ότι στη Γιουγκοσλαβία ζει ένα μεγάλο μέρος του αλβανικού έθνους και λαού. Εμείς υπερασπίσαμε και θα υπερασπίζουμε και στο μέλλον με όλες τις δυνάμεις και σε μαρξιστικό - λενινιστικό δρόμο τα νόμιμα δικαιώματα των αλβανών αδερφών μας, πέρα από τα σύνορα και αυτό δεν είναι επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Γιουγκοσλαβίας. Αυτό είναι αναμφισβήτητο δικαίωμά μας.

Το ζήτημα της Κοσόβας είναι μια τραγωδία. Οι γιουγκοσλάβικες αρχές πρέπει να σταματήσουν την τρομοκρατία και τις διώξεις ενάντια στους Αλβανούς, να θέσουν τέρμα στην εθνική καταπίεση και να τους αναγνωρίσουν όλα τα δικαιώματα που τους ανήκουν. Για τη δίκαιη επίλυση των προβλημάτων οι γιουγκοσλάβικες αρχές πρέπει να μιλήσουν ήρεμα, ψύχραιμα και με ισότητα με τον αλβανικό πληθυσμό στη Γιουγκοσλαβία.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας έχει αφιερώσει ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση των φιλικών σχέσεων με την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις αυτές αναπτύχθηκαν παραπέρα σ' όλους τους τομείς. Οι εμπορικές ανταλλαγές διευρύνθηκαν και αναπτύσσονται με επιτυχία σ' όφελος των δύο πλευρών. Η συνεργασία στον τομέα της κουλτούρας, η ανταλλαγή καλλιτεχνικών συγκροτημάτων, οι αμοιβαίες επισκέψεις των ανθρώπων της τέχνης, της παιδείας και της επιστήμης βοήθησαν να γνωρίσουν ακόμα καλύτερα οι λαοί μας τις επιτεύξεις και τις προόδους ο ένας του άλλου. Αυτές συνέβαλαν στην ενίσχυση της αρχαίας και παραδοσιακής φιλίας που συνδέει τις δύο χώρες μας. Πεπεισμένη ότι οι σχέσεις φιλίας και κατανόησης μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας ανταποκρίνονται πλέρια στα κοινά συμφέροντα και πόθους των λαών μας, η ΛΣΔ της Αλβανίας θα καταβάλει και στο μέλλον όλες τις προσπάθειες για τη διεύρυνση και την ανάπτυξή τους.

Διαπιστώνουμε με ικανοποίηση ότι και η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός είναι προδιατεθειμένοι και επιθυμούν οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες μας να προωθούνται με βάση τη φιλία και την καλή γειτονία. Τα αισθήματα του αλβανικού λαού και του ελληνικού λαού ταυτίζονται σε πολλές κατευθύνσεις, αυτοί θέλουν το καλό και χαίρονται για τις επιτυχίες ο ένας του άλλου, ξεκινώντας από την αρχή ότι ο καθένας είναι αφέντης στο σπίτι του και στη δουλειά του. Η φιλία ανάμεσα στον αλβανικό λαό και τον ελληνικό λαό είναι μια σταθερή φιλία, αυτή θα δυναμώνει και θα ανθίζει συνεχώς για το καλό των λαών μας, της ειρήνης και της ασφάλειας στα Βαλκάνια. Οι προσπάθειες οποιουδήποτε να βάλει σφήνες στη φιλία αυτή, θα αποτύχουν. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι τώρα έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες και οι δυνατότητες ώστε με κοινές προσπάθειες, να παραμεριστεί κάθε εμπόδιο και ν' ανοίξει πλατύς δρόμος στην ανάπτυξη καρποφόρων σχέσεων και με αμοιβαίο όφελος μεταξύ των δύο φίλων χωρών μας.

Με την Ιταλία είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε για την παραπέρα ανάπτυξη ομαλών σχέσεων σε συνταύτιση με τους πόθους και τα συμφέροντα των δύο γειτονικών λαών μας. Σε διάφορους τομείς, όπως στον τομέα του εμπορίου, των μεταφορών, των πολιτιστικών ανταλλαγών κλπ, ανάμεσα στην Αλβανία και την Ιταλία υπήρχαν πολλοί δεσμοί. Οι λαοί μας είχαν πάντα την επιθυμία να ζουν σε φιλία και ειρήνη μεταξύ τους. Παρόλο που οι δρόμοι της ιστορίας, μερικές φορές, τους έχουν χωρίσει και τους έχουν βάλει σε έχθρα, αυτοί προσπάθησαν να πλησιάσουν, να συνεργαστούν και να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κατανόησης.

Οι δυνατότητες για παραπέρα πρόοδο των αλβανο - ιταλικών σχέσεων υπάρχουν. Επιθυμία μας είναι να βαδίσουμε σε καλό δρόμο, αλλά αυτό εξαρτάται και από την προδιάθεση και το ενδιαφέρον της ιταλικής πλευράς να συνεργαστεί με την Αλβανία με νέο πνεύμα, σε φιλία και πλήρη ισοτιμία.

Οι σχέσεις μας με τη Δημοκρατία της Τουρκίας αναπτύχθηκαν και θα αναπτύσσονται όλο και περισσότερο σε πνεύμα φιλίας και συνεργασίας. Η αγαθή προαίρεση και ο αυξανόμενος σεβασμός μεταξύ των δύο λαών και χωρών μας δημιουργούν μια καλή βάση για την παραπέρα διεύρυνση και ενίσχυσή τους στο μέλλον.

Ο αλβανικός και ο τουρκικός λαός στην ιστορία τους είχαν δεσμούς φιλίας και εγγύτητας μεταξύ τους. Ο τουρκικός λαός, με αρχαία ιστορία και κουλτούρα, είχε μεγάλη εκτίμηση για τους γενναίους άνδρες της Αλβανίας, για τους αλβανούς ή αλβανικής καταγωγής στοχαστές, φιλόσοφους, πολιτικούς άνδρες, αρχιτέκτονες, συγγραφείς και ποιητές, οι όποιοι πρόσφεραν τη συμβολή τους στις προοδευτικές προσπάθειες του τουρκικού λαού.

Ο αλβανικός λαός τρέφει ιδιαίτερο θαυμασμό και εκτίμηση για το Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αυτή την επιφανή προσωπικότητα και πολιτικό άνδρα, που, με μεγάλο κουράγιο και εμπνεόμενος από την προοδευτική δημοκρατική σκέψη, απάλλαξε την Τουρκία και το γενναίο λαό της από το σύμπλεγμα υποδούλωσης των άλλων λαών της αυτοκρατορίας των σουλτάνου, εδραίωσε την ενότητα και την πραγματική ανεξαρτησία του τουρκικού έθνους, έμπασε την Τουρκία στο δρόμο της δημοκρατίας και της προόδου.

Ο αλβανικός λαός γνώρισε τα καλοπροαίρετα αισθήματα του Κεμάλ Ατατούρκ προς την Αλβανία, ο όποιος αντιτάχτηκε στο βασιλιά Ζώγκου, τύραννο του αλβανικού λαού.

Η ειλικρινής φιλία του τουρκικού λαού προς τον αλβανικό λαό και η υψηλή έμπνευση του 'Ατατούρκ φαίνεται τόσο ξεκάθαρα στο αδελφικό άσυλο που βρήκαν εκατοντάδες χιλιάδες κοσοβάροι αδελφοί μας, που διώχτηκαν από τον τόπο τους στη Γιουγκοσλαβία. Εμείς ευχαριστούμε τον αδερφό τουρκικό λαό γι' αυτό και για τη φιλία του προς τον αλβανικό λαό, φιλία αυτή που είναι αμοιβαία.

Στις φιλικές σχέσεις της χώρας μας με τη Γαλλική Δημοκρατία σημειώθηκαν νέα θετικά βήματα. Εμείς εκτιμούμε τις προσπάθειες των όλο και περισσότερων καλοθελητών της Αλβανίας στη Γαλλία για το δυνάμωμα της φιλίας μεταξύ των δύο λαών μας. Και ο αλβανικός λαός τρέφει φιλικά αισθήματα και σεβασμό προς τον ταλαντούχο γαλλικό λαό, προς τις επαναστατικές παραδόσεις και τις προόδους του.

Όπως και στο παρελθόν εμείς επιθυμούμε ειλικρινά ώστε οι σχέσεις του κράτους μας με την Αυστρία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία, τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ελβετία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Πορτογαλία να αναπτυχθούν και διευρυνθούν παραπέρα στη θετική και φιλική κατεύθυνση που πήραν τα τελευταία χρόνια.

Οι μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αγγλικές κυβερνήσεις, τήρησαν προς τη νέα Αλβανία εχθρική και αντιδημοκρατική στάση. Εκτός αυτού, άρπαξαν το αλβανικό χρυσό που τον είχαν ληστέψει οι χιτλερικοί και τον εκμεταλλεύονται ακόμα και σήμερα προς το συμφέρον τους, χωρίς να τον επιστρέψουν σ' αυτή που ανήκει, στη σοσιαλιστική Αλβανία.

Μπορεί μήπως να γίνει λόγος στις συνθήκες αυτές για διπλωματικές σχέσεις μεταξύ της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας και της Αγγλίας; Η αγγλική κυβέρνηση πρέπει να επιστρέψει αμέσως το χρυσό στην Αλβανία μαζί με τους τόκους που της ανήκουν από την αυθαίρετη εκμετάλλευσή του. Ας μη αμφιβάλει κανείς ότι η σοσιαλιστική Αλβανία θα υπερασπίσει τα συμφέροντά της και θα αγωνιστεί ενάντια στις αδικίες που έγιναν και γίνονται σε βάρος της.

Ανάμεσα στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια για την αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων. Εμείς πιστεύουμε πώς με κατανόηση από τις δύο πλευρές για μερικά ζητήματα που εκκρεμούν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κατάσταση αυτή μπορεί να εξομαλυνθεί.

Με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι γνωστές οι βαθιές ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες αρχών του Κόμματος και του κράτους μας. Χωρίς να παραιτηθούμε από την πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό, εμείς είμαστε υπέρ της ανάπτυξης ομαλών σχέσεων με τη Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, τη Βουλγαρία και την Ουγγαρία, για εμπορικές ανταλλαγές με βάση την ισοτιμία και το αμοιβαίο όφελος.

Με τους αδελφούς αραβικούς λαούς τον αλβανικό λαό τον συνδέει ειλικρινής και αρχαία φιλία. Εμείς υποστηρίξαμε και θα υποστηρίζουμε μέχρι τέλους και ενεργητικά το δίκαιο αγώνα των αραβικών λαών για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών από τους επιθετιστές ισραηλίτες σιωνιστές και την αποκατάσταση όλων των νόμιμων δικαιωμάτων του μαρτυρικού παλαιστινιακού λαού. Στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας και στον αλβανικό λαό, ο ηρωικός παλαιστινιακός λαός και ο νόμιμος εκπρόσωπος του, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είχαν και θα έχουν συνεχώς ειλικρινείς φίλους και αποφασιστικούς υποστηριχτές της δίκαιης εθνικής τους υπόθεσης.

Διαπιστώνουμε με εξαιρετική ικανοποίηση τη φιλική ανάπτυξη των σχέσεων της χώρας μας με την Αλγερία, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, το Λίβανο, την Τυνησία, την Αίγυπτο και άλλες αραβικές χώρες. Εμείς επιθυμούμε μια παραπέρα συγκεκριμενοποίηση και ανάπτυξη των σχέσεων αυτών. Επίσης η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας είναι υπέρ των φιλικών σχέσεων με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και δε θα φειστεί προσπαθειών για την ανάπτυξη και την ενίσχυσή τους.

Ο αλβανικός λαός και η κυβέρνησή του χαιρέτισαν και υποστήριξαν τον δίκαιο αγώνα των αφρικανικών λαών για την εκρίζωση του αποικισμού και του ρατσισμού από την αφρικανική ήπειρο και υποστήριξαν τις προσπάθειες των λαών και των φιλελεύθερων αφρικανικών χωρών ν' αντιμετωπίσουν την επιθετική, νεοαποικιοκρατική και ληστρική πολιτική και δράση του ιμπεριαλισμού. Με την Τανζανία, Γουϊνέα, Μάλι, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε και με άλλα φιλικά κράτη της Αφρικής, η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας έχει φιλικές σχέσεις και είναι υπέρ της παραπέρα ανάπτυξής τους.

Η χώρα μας έχει καλές σχέσεις και με μια σειρά χώρες της Ασίας. Με τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ, με το Λάος, με τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας οι σχέσεις μας αναπτύσσονται σε φιλικό δρόμο και εκφράζουμε την επιθυμία μας να ενισχυθούν ακόμα παραπέρα στο μέλλον.

Όσον αφορά την Καμπότζη, το Κόμμα και το κράτος μας έχουν καταδικάσει τις αιμοχαρείς ενέργειες της κλίκας του Πολ Ποτ, όργανο των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών. Ευχόμαστε στον καμποτζιανό λαό να ξεπεράσει το γρηγορότερο τις δυσκολίες που συναντά και σε πλήρη ελευθερία και χωρίς καμιά «κηδεμονία» ν' αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη και το μέλλον του.

Είναι πια πασίγνωστο ότι μεταξύ της χώρας μας και της Κίνας, εκτός από τις τυπικές διπλωματικές σχέσεις, δεν υπάρχει καμιά άλλη συγκεκριμένη σχέση. Η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε όχι από δικός μας φταίξιμο ∙ είναι συνέπεια της εχθρικής αντιαλβανικής πολιτικής και δράσης της κινέζικης ηγεσίας.

Η σύναψη διπλωματικών σχέσεων' με την Ιαπωνία δημιουργεί συνθήκες και ανοίγει το δρόμο και για την ανάπτυξη του εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας έχει ομαλές σχέσεις με το Μεξικό, το Περού, την Αργεντινή, τον Παναμά και με άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Είναι έτοιμη να συνάψει τέτοιες σχέσεις και με άλλα κράτη της ηπείρου αυτής, που είναι για φιλική προσέγγιση και για εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές με τη χώρα μας.

Με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και με τη Σοβιετική Ένωση, που είναι οι πιο άγριοι εχθροί της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, της ειρήνης και της ασφάλειας στον κόσμο, η χώρα μας δεν έχει και δεν θα έχει καμιά σχέση. Όπως και στο παρελθόν, εμείς θα συνεχίσουμε πάντα με αποφασιστικότητα την πάλη για το ξεσκέπασμα της επιθετικής και ηγεμονιστικής πολιτικής και δράσης τους.

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας θα εργαστεί και στο μέλλον για τη θετική ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων. Στο πνεύμα αυτό δε θα αψηφήσει τις προσπάθειές της να προσφέρει και στον Οργανισμό των Ενωμένων Εθνών και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς τη συμβολή της για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των πόθων των λαών.

Η εξωτερική πολιτική αρχών που ακολουθούν το Κόμμα και η χώρα μας εκφράζει τους πόθους του αλβανικού λαού και έχει την πλήρη και απεριόριστη υποστήριξή του. Το Κόμμα θα παλέψει και στο μέλλον για τη συνεπή και αποφασιστική εφαρμογή της πολιτικής αυτής, που εξασφαλίζει στο λαό τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία.

Σημείωση : Το παραπάνω απόσπασμα από την έκθεση του συντρόφου Ένβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας είναι αναδημοσίευση χωρίς συντομεύσεις από το " Λαϊκό Βήμα ".