Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 3, Αριθ. Φύλλου 4, Απρίλης 1984
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΘΕΜΕΛΙΑΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ
ΝΕΧΗΜIJE ΗΟΧΗΑ
Αποσπάσματα από τη μπροσούρα της με τον παραπάνω τίτλο που εκδόθηκε το 1977.
Στην εισήγηση που παρουσίασε στο 7ο Συνέδριο ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια είπε: «Οι μεγάλες επιτυχίες και νίκες που καταχτήθηκαν από το λαό μας κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος, στον αγώνα του για την ανάπτυξη της επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, είναι συνδεδεμένες με το γεγονός ότι το Κόμμα παρέμεινε σταθερά στη γραμμή της ταξικής πάλης και διεξήγαγε αυτή την πάλη με πνεύμα συνέχειας ενάντια στους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, όπως και στους κόλπους του λαού και μέσα στις δικές του γραμμές».
Οι μαρξιστές - λενινιστές κι οι ρεβιζιονιστές διακρίνονται, ανάμεσα στ’ άλλα, απ’ τις τοποθετήσεις τους σ’ ότι αφορά την αντίληψη και την εφαρμογή της θεωρίας της ταξικής πάλης. Οι μαρξιστές-λενινιστές θεωρούν την ταξική πάλη σαν την κύρια κινητήρια δύναμη της ταξικής κοινωνίας και τη διεξάγουν με μεθόδους βαθιά επαναστατικές, σε μια βάση απόλυτα ασυμβίβαστη απέναντι στους ταξικούς εχθρούς, στην πολιτική και στην ιδεολογία τους. Οι ρεβιζιονιστές, ακολουθούν μια πολιτική συμφιλίωσης με τους ταξικούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, μια πολιτική κατάσβεσης της ταξικής πάλης, όχι μόνο όταν αρνούνται ανοιχτά αυτή την πάλη, μα κι όταν την δέχονται στα λόγια.
* * *
Η ταξική πάλη είναι η κύρια κινητήρια δύναμη όχι μόνο για την κοινωνία ανταγωνιστικών τάξεων, αλλά ακόμα για κάθε ταξική κοινωνία και συνεπώς για τη σοσιαλιστική κοινωνία επίσης.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού προσδιόρισαν την ταξική πάλη σαν «μια δύναμη που προσδιορίζει την ανάπτυξη της κοινωνίας», «την πραγματική κινητήρια δύναμη της ιστορίας», «τη βάση της ανάπτυξης της κοινωνίας στο σύνολο της και την κινητήρια δύναμή της».
Ισχύει αυτό ακόμα και για την σοσιαλιστική μας κοινωνία, όπου οι εκμεταλλεύτριες τάξεις εξαλείφθηκαν και όπου είδαν το φως άλλες, πολύ σημαντικές δυνάμεις;
Όσο το ζήτημα του «ποιος θα νικήσει» δεν έχει τέλεια κι οριστικά ξεκαθαριστεί, όσο η βασική αντίθεση ως την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού παραμένει εκείνη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και στον καπιταλιστικό δρόμο, ο ορισμός που οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού έδωσαν στην ταξική πάλη δεν αλλάζει και αυτός ως προς την ουσία του. Η ταξική πάλη είναι η αρχή που ζωογονεί όλες τις άλλες κινητήριες δυνάμεις στη σοσιαλιστική κοινωνία. Μόνο αν κατανοηθεί σε βάθος η ταξική πάλη κι αν διεξαχθεί αποφασιστικά κι ασταμάτητα, θα γίνει δυνατό για τις άλλες κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας θα δράσουν με όλη την αποτελεσματικότητά τους.
* * *
Το 7ο Συνέδριο επανεπιβεβαίωσε την αποδειγμένη στην πράξη σωστή μαρξιστική - λενινιστική θέση, η οποία ορίζει την πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό επίσης σαν ένα αντικειμενικό φαινόμενο, σαν μια βασική κινητήρια δύναμη που καθορίζει την ανάπτυξη της κοινωνίας.
Η ταξική πάλη στη σοσιαλιστική μας κοινωνία έχει την προέλευσή της:
Αφενός, στην ύπαρξη υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων και στις επιδιώξεις και απόπειρες τους ν’ ανακτήσουν την εξουσία, τα πλούτη, τα προνόμια και τα ταξικά πλεονεκτήματα που έχασαν. Στην εχθρική ιμπεριαλιστική - ρεβιζιονιστική περικύκλωση και στις επιδιώξεις και απόπειρες των εξωτερικών εχθρών να καταστρέφουν, μέσω της ιδεολογικής επίθεσης ή της στρατιωτικής επίθεσης, το σοσιαλιστικό καθεστώς. Στην εμφάνιση νέων καπιταλιστικών στοιχείων και νέων εσωτερικών εχθρών, που γίνονται ένας μεγάλος κίνδυνος για το Κόμμα και την προλεταριακή εξουσία, για το σοσιαλισμό. Στα ελαττώματα της παλιάς κοινωνίας, που διατηρούνται ακόμα για μακρύ χρόνο στις συνειδήσεις και που ορθώνονται σαν εμπόδια στην προλεταριακή ιδεολογία και πολιτική, που ασκεί πλήρως την δράση της σ’ όλους τους τομείς της ζωής της χώρας. Στο υποτιθέμενο «αστικό δίκαιο» σ’ ότι αφορά την διανομή, δίκαιο στο οποίο η σοσιαλιστική κοινωνία αναγκάζεται ακόμα να προστρέξει, αν και τείνει να το περιορίζει όλο και περισσότερο. Στις διαφορές ανάμεσα στην πόλη και στην ύπαιθρο, ανάμεσα στην πνευματική και χειρονακτική εργασία κλπ., που δεν μπορούν να εξαλειφθούν μονομιάς.
Η ταξική πάλη έχει την πηγή της όχι μόνο σ αυτά τα φαινόμενα που μόλις αναφέραμε, αλλά και σε μια άλλη πλευρά, που μερικές φορές ξεχνάει κανείς να φωτίσει : Στο γεγονός ότι η εργατική τάξη και ο σύμμαχος της, η συνεταιρισμένη αγροτιά, κάτω απ την καθοδήγηση του προλεταριακού κόμματος, σκοπεύουν και πασχίζουν να ξεριζώσουν όλες τις ρίζες της καπιταλιστικής κοινωνίας, για να οδηγήσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση ως την πλήρη και οριστική νίκη, για να οικοδομήσουν τη σοσιαλιστική και την ολοκληρωμένη κομμουνιστική κοινωνία, για να υπερασπίσουν όλες τις νίκες της επανάστασης και για να εμποδίσουν κάθε επιστροφή προς τα πίσω στον καπιταλισμό, για να εξαλείψουν πλήρως τις τάξεις και επίσης για να συνεισφέρουν ώστε να καταργηθεί η ιμπεριαλιστική - ρεβιζιονιστική καταπίεση και εκμετάλλευση και να κάνουν να θριαμβεύσει ο σοσιαλισμός σε παγκόσμια κλίμακα.
Η ταξική πάλη είναι ένας αντικειμενικός νόμος ανάπτυξης, αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας είναι εκείνος που παίζει τον καθοριστικό ρόλο στ’ αποτελέσματα αυτής της πάλης.
* * *
Η ταξική πάλη είναι μια πάλη θανάσιμη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό και σαν τέτοια, αντικειμενικά διεξάγεται με δριμύτητα, σ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου του περάσματος στον κομμουνισμό.
Το Κόμμα μας, γι’ αυτό, στάθηκε και στέκεται στην παρακάτω θέση: Η ταξική πάλη στη χώρα δε σβήνει ποτέ, όσο δεν έχει ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, διεξάγεται με λύσσα, με παλινδρομήσεις ή κατά κύματα, και συμπλέκεται με την ταξική πάλη στο εξωτερικό μέτωπο. Όταν μιλάμε για την ταξική πάλη είναι σημαντικό να υπογραμμίζουμε τρία στοιχεία που είναι συνυφασμένα μ’ αυτήν : α) το δριμύ χαραχτήρα της, β) το γεγονός ότι διεξάγεται με παλίρροιες και αμπώτιδες (κατά κύματα) και γ) την περιπλοκή της με το εξωτερικό μέτωπο.
* * *
Η ταξική πάλη έχει για θεμέλιο τις ταξικές αντιθέσεις. Η λύση των αντιθέσεων αυτών μέσω της ταξικής πάλης, κάνει την κοινωνία να προχωρεί.
Ακόμα, για να διεξαχθεί σωστά η ταξική πάλη, είναι απαραίτητο να είναι γνωστές σε βάθος αυτές οι αντιθέσεις κι ο χαραχτήρας τους, να προσδιορίζεται σε κάθε στάδιο της επανάστασης η βασική αντίθεση που η λύση της καθορίζει και τη λύση των άλλων αντιθέσεων, να ακολουθιέται σταθερά μια επαναστατική μέθοδος για τη λύση των αντιθέσεων, χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους και μέσα δράσης προσαρμοσμένα στο χαραχτήρα καθεμιάς απ τις αντιθέσεις αυτές.
Οι ταξικές αντιθέσεις διαιρούνται, καθώς είναι γνωστό, σε δυο μεγάλες ομάδες: ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές. Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις είναι εκείνες που υπάρχουν ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στην προλεταριακή ιδεολογία και στην αστική και ρεβιζιονιστή ιδεολογία, ανάμεσα στην σοσιαλιστική ηθική απ’ την μια, και την μικροαστική νοοτροπία, τις θρησκευτικές προκαταλήψεις και τα’ αναχρονιστικά έθιμα απ’ την άλλη, ανάμεσα σε μας και τους εχθρούς μας. Οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις υπάρχουν ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες, ανάμεσα σε διάφορες πλευρές της σοσιαλιστικής μας τάξης.
Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις είναι τυπικές της κοινωνίας ανταγωνιστικών τάξεων. Αλλά μέσα στην κοινωνία μη ανταγωνιστικών τάξεων, όπως είναι η δικιά μας σοσιαλιστική κοινωνία, όπου οι εκμεταλλεύτριες τάξεις εξαλείφθηκαν, ποιά είναι η θέση αυτών των αντιθέσεων;
Το Κόμμα πάντοτε απέδειξε καθαρά ότι οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις στη χώρα μας δεν καταργήθηκαν με την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, κι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν δίπλα στις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις.
Η βασική ανταγωνιστική αντίθεση παραμένει πάντα η αντίθεση ανάμεσα στον σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και στον καπιταλιστικό δρόμο.
Η αντίθεση αυτή, όπως μαρτυράει όλη η πείρα του επαναστατικού αγώνα, λύνεται βαθμιαία, όσο προχωρούν τα στάδια της επανάστασης: Πρώτα, στον πολιτικό τομέα, με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Ύστερα στον οικονομικό τομέα, με την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού στην πόλη και στην ύπαιθρο. Και τέλος στον ιδεολογικό τομέα, με τον πλήρη θρίαμβο της προλεταριακής ιδεολογίας πάνω στην αστική ηθική. Η νίκη στον ιδεολογικό τομέα δεν καταχτιέται αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας και την αποκατάσταση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.
Η πικρή πείρα της Σοβιετικής Ένωσης έδειξε ότι, όσο η βασική αντίθεση δεν έχει λυθεί και στον ιδεολογικό τομέα, η βασική αντίθεση στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα δεν μπορεί επίσης να θεωρείται σαν πλήρως και οριστικά λυμένη, δηλαδή η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν μπορεί να θεωρείται πλήρης και οριστική. Έτσι, λοιπόν, ούτε με την κατάληψη της εξουσίας, ούτε με την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, το ζήτημα του «ποιός θα νικήσει"» δεν έχει κριθεί οριστικά. Μ’ άλλα λόγια, η βασική αντίθεση ανάμεσα στον σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και στον καπιταλιστικό δρόμο δεν έχει οριστικά λυθεί. Αυτή η βασική αντίθεση παραμένει στη διάρκεια όλης της περιόδου του περάσματος στον κομμουνισμό.
Αν η ταξική πάλη δεν διεξάγεται σωστά και ασταμάτητα, όχι μόνο στον ιδεολογικό τομέα, αλλά και στον πολιτικό και στον οικονομικό, υπάρχει η δυνατότητα να δούμε τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις να μετασχηματίζονται σε αντιθέσεις ανταγωνιστικές. Το ότι στη σοσιαλιστική μας κοινωνία, αυτή η δυνατότητα δεν είναι οριστικά απομακρυσμένη, το ότι όλες οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν εξαλείφθηκαν, και το ότι, κατά συνέπεια, ο παράγοντας όπου είναι η ρίζα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού δεν έχει εξαλειφθεί, πιστοποιείται, ανάμεσα στ’ άλλα, και απ’ την εμφάνιση, κατά διαστήματα, εχθρικών προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό στοιχείων, όχι μόνο στις γραμμές των υπολειμμάτων των παλιών εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά και στις γραμμές των εργαζομένων, ακόμα και στις γραμμές των κομμουνιστών. Και η παρουσία ακόμα του κράτους αποδείχνει ότι οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις υπάρχουν κι ότι το κράτος είναι απαραίτητο σαν όπλο για να λυθούν σωστά οι ανταγωνιστικές και οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και για να εμποδιστεί η μετατροπή αυτών των τελευταίων σε ανταγωνιστικές. Ο Μαρξ και ο Λένιν όρισαν το κράτος σαν το προϊόν και την εκδήλωση του ασυμφιλίωτου χαραχτήρα των ταξικών αντιθέσεων.
Γι αυτούς ακριβώς τους λόγους η ταξική πάλη στην ανάπτυξή της προσπαθεί συγκεκριμένα να λύσει τις ανταγωνιστικές και τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Κάποιος θα μπορούσε να πεί: «Αν η ταξική πάλη διεξάγεται για να λύσει και τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι η ταξική πάλη είναι αιώνια, γιατί ο τύπος αυτός των αντιθέσεων θα υπάρχει ακόμα και κομμουνιστικό καθεστώς».
Όμως το ζήτημα είναι καθαρό: Στο σοσιαλισμό, οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, παρ’ όλο που υπάρχουν στους κόλπους του λαού, στους κόλπους της σοσιαλιστικής τάξης, είναι, σε τελευταία ανάλυση, αντιθέσεις με ταξικό χαραχτήρα, που διατηρούν τη δυνατότητα να μετασχηματιστούν σε ανταγωνιστικές αντιθέσεις, αν δεν αντιμετωπιστούν και λυθούν σωστό. Αντίθετα, στόν ολοκληρωμένο κομμουνισμό, οι αντιθέσεις δεν θα έχουν πια ταξικό χαραχτήρα, και, κατά συνέπεια, η δυνατότητα να γίνουν ανταγωνιστικές θα αποκλειστεί. Έτσι, η ταξική πάλη δεν είναι αιώνια, σταματάει όταν οι τάξεις έχουν πλήρως εξαλειφθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου