Η Διχτατορία του Προλεταριάτου και η ανοιχτή απόρριψή της από τον προδότη Χ. Φλωράκη

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Δεκέμβρης 1982

Η Διχτατορία του Προλεταριάτου και η ανοιχτή απόρριψή της από τον προδότη Χ. Φλωράκη

Η δημαγωγία δεν μπορεί να συγκαλύψει την προδοτική πολιτική τού ρεβιζιονιστικού ”Κ”ΚΕ

Η δημαγωγία αποτελεί κύριο συστατικό στοιχείο της πολιτικής όλων των αστικορεβιζιονιστικών κομμάτων. Αυτά προσπαθούν με την δημαγωγία να εξαπατήσουν και αποπροσανατολίσουν τις πλατιές εργαζόμενες μάζες και σε πρώτη γραμμή το προλεταριάτο, προσπαθούν να το απομακρύνουν από το δρόμο της Προλεταριακής Επαναστάσης.

Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί και η παρακάτω δημαγωγική δήλωση του προδότη ρεβιζιονιστή X. Φλωράκη για το 11ο συνέδριο του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ. "Το 11ο συνέδριο έχει να επιτελέσει ένα πολύ σοβαρό και αξιόλογο έργο. Συγκεντρώνει και έντονο ενδιαφέρον από τα αδελφά κόμματα, για να γνωρίσουν το παράδειγμα της Ελλάδας - το πως ένα Κομμουνιστικό Κόμμα δεν χρειάζεται να κάνει αβαρίες στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού για να κερδίζει μάζες" ("Ριζοσπάστης" 6.12.82)

Η παραπάνω δήλωση του αποστάτη X, Φλωράκη που εμφανίζει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ σαν "υπερασπιστή" του μαρξισμού - λενινισμού είναι από την αρχή ως το τέλος της μια δημαγωγία και ένα χοντροκομμένο ψέμα.

Το σημερινό ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το επαναστατικό ΚΚΕ (1918 - 1956). Είναι ακριβώς το αντίθετό του. Αυτό το δείχνει ξεκάθαρα τόσο το ρεφορμιστικό του πρόγραμμα όσο και η αντεπαναστατική πολιτική της ταξικής συνεργασίας που ακολουθεί. Το ΚΚΕ (1918 - 1956) ήταν το επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, που καθοδηγούνταν από την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν, ενώ το σημερινό "Κ"ΚΕ με την αποδοχή το 1956 της αντεπαναστατικής αντιμαρξιστικής γραμμής του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, της γραμμής του "ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος" στο σοσιαλισμό και της "χρησιμοποίησης του αστικού κράτους σαν οργάνου για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" κλπ. έχει προδώσει όλες ανεξαίρετα τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και τον προλεταριακό διεθνισμό και έχει οριστικά μετατραπεί σ' ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, σ' ένα κόμμα πυροσβέστη της προλεταριακής επανάστασης, σ' ένα κόμμα πράχτορα, κατά πρώτο λόγο, των συμφερόντων της αντδραστικής αστικής τάξης μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης και κατά δεύτερο λόγο, σ' ένα κόμμα πράχτορα των συμφερόντων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, σ' ένα κόμμα που έχει προδώσει και προδίνει όχι μόνο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αλλά και τα εθνικά συμφέροντα.

Επίσης και όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, δηλ. τα αδελφά κόμματα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ, έχουν μετατραπεί σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου γιατί έχουν προδώσει και απορρίψει όλες τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και πρώτα και κύρια τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Η προδοσία των επαναστατικών Αρχών του μαρξισμού λενινισμού εκ μέρους των ρεβιζιονιστικών κομμάτων σημαίνει ταυτόχρονα και προδοσία του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτό που σερβίρει ο ρεβιζιονιστής X. Φλωράκης σαν "προλεταριακό διεθνισμό" δεν είναι παρά η υπεράσπιση των συμφερόντων της καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, δεν είναι παρά η υπεράσπιση των συμφερόντων της νέας μπουρζουαζίας που βρίσκεται στην εξουσία στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες καθώς και η υπεράσπιση της αστικής αντεπαναστατικής πολιτικής των ρεβιζιονιστικών κομμάτων που δεν βρίσκονται στην εξουσία. Αυτός ο "προλεταριακός διεθνισμός" του X. Φλωράκη δεν είναι άλλος από τον κοσμοπολιτισμό, την ιμπεριαλιστική ιδεολογία της νέας σοβιετικής αστικής τάξης, που βρίσκεται στην υπηρεσία της επεχτατικής και φιλοπόλεμης πολιτικής του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ο οποίος ανταγωνίζεται άγρια με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για σφαίρες επιρροής.

Σήμερα το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ προετοιμάζεται εντατικά για να πάρει μέρος στην αστική κυβέρνηση με σκοπό να διαχειριστεί και να υπερασπίσει τα συμφέροντα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης, που είναι διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του προλεταριάτου, όπως το κάνει το αδελφό του κόμμα το ρεβιζιονιστικό "Κ"Κ Γαλλίας.

Το ότι η παραπάνω δήλωση του λακέ της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης X. Φλωράκη είναι δημαγωγία, φαίνεται καθαρά και από το ότι ένα μήνα πριν στις 7.11.82 σε συνέντευξή του στο "ΒΗΜΑ της Κυριακής" απέρριψε ανοιχτά τη Διχτατορία του Προλεταριάτου με το να ισχυριστεί ότι δεν είναι ζήτημα αρχής η αποδοχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Όπως είναι γνωστό, ο ρεβιζιονιστής X. Φλωράκης απαντώντας σε μια συνέντευξη του μεγαλοαστού Α. Παπανδρέου στην οποία αναφέρονταν και στην πολιτική του "Κ"ΚΕ, έδωσε μια συνέντευξη στο "ΒΗΜΑ της Κυριακής" (7.11.82) στην οποία ανάμεσα στ' άλλα αναφέρθηκε και στο ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Ο X. Φλωράκης "διαμαρτυρόμενος" γιατί ο Α. Παπανδρέου αναφέρεται σε ζητήματα, όπως η Διχτατορία του Προλεταριάτου κλπ, λέει στο δημοσιογράφο του "Βήματος": "έχω πει και άλλη φορά ότι πρέπει να τελειώσει η τέτοια είδους συζήτηση για τον όρο "διχτατορια του προλεταριάτου"("Ρ" 9.11.82). Φαίνεται πως τον προδότη ρεβιζιονιστή X. Φλωράκη και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ του οποίου ηγείται, τους ενοχλούν ιδιαίτερα οι συζητήσεις πάνω στο ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Η παραπάνω "διαμαρτυρία" του πιστού υπηρέτη της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης X. Φλωράκη, η οποία απευθύνεται στην ίδια την αστική τάξη και στους πολιτικούς της εκπροσώπους και που τους καλεί να σταματήσουν τις συζητήσεις γύρω από το ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αποτελεί ταυτόχρονα και μια συμβουλή προς αυτούς. Αναφερόμενος στον Α. Παπανδρέου ο X. Φλωράκης λέει: "ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η αναφορά του τώρα (υπογρ. δική μας) στη διχτατορία του προλεταριάτου, προσκόλληση στο δογματισμό κλπ. Και γιατί αντίθετα αποσιωπούνται οι τοποθετήσεις των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το 11ο συνέδριο του Κόμματος, όπου δίνουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την πραγματική αλλαγή, όπου ακόμα δίνουμε τις κεντρικές (υπογρ. δική μας) ιδέες μας και τις αναζητήσεις (υπογρ. δική μας) μας για την μορφή και τη μέθοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη συγκεκριμένη εθνική μας πραγματικότητα" ("Ρ" 9.11.82)

Μ' άλλα λόγια ο X. Φλωράκης λέει στην αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους: γιατί με φέρεται σε δύσκολη θέση, βάζοντας τέτοια ζητήματα για συζήτηση, όπως το ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και με ρωτάτε ποια είναι η θέση μας, ενώ ξέρετε πολύ καλά ότι εμείς από καιρό τώρα έχουμε απορρίψει όλες τις επαναστατικές Αρχές και σας υπηρετούμε πιστά, εσείς μας αναγκάζεται να τοποθετηθούμε ξανά σ' αυτό τα ζητήματα οπότε αναγκαζόμαστε να τα απορρίψουμε ανοιχτά και έτσι δεν καταλαβαίνετε ότι μ' αυτόν τον τρόπο ξεσκεπαζόμαστε μπροστά στο προλεταριάτο, πράγμα που θα αφαιρέσει την πειστικότητα της δημαγωγίας μας, θα απομακρύνει το προλεταριάτο από τις γραμμές μας και θα το οδηγήσει στο δρόμο της επανάστασης που θα είναι σε βάρος όλων μας δηλαδή τόσο εσάς σαν αστών όσο και εμάς των πιστών υπηρετών σας; Δεν κατανοείτε επιτέλους ότι το κύριο πρόβλημα σήμερα είναι εσάς σαν άρχουσας τάξης και εμάς σαν πιστών υπηρετών και εντολοδόχων σας να σύρουμε το λαό προς την κατεύθυνση της πραγματικής αλλαγής δηλαδή προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού και της υπεράσπισης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού πράγμα που είναι σε όφελό σας και αυτό εμείς το κάνουμε με το 11ο συνέδριό μας που είναι συνέδριο της πραγματικής αλλαγής δηλαδή συνέδριο προετοιμασίας μας για την συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση με σκοπό να διαφυλάξουμε, να υπερασπίσουμε και να διαχειριστούμε τα δικά σας συμφέροντα όπως το κάνει και ο σύντροφός μας Μαρσαί για την αστική τάξη της Γαλλίας;

Η Διχτατορία τού Προλεταριάτου και η ανοιχτή απόρριψή της από τον ρεβιζιονιστή X. Φλωράκη

Και συνεχίζοντας ο X. Φλωράκης την απάντησή του σχετικά με την Διχτατορία του Προλεταριάτου λέει: "είτε το χρησιμοποιεί κανείς αυτόν τον όρο είτε όχι — και αυτό δεν είναι θέμα αρχής (υπογρ. δική μας) — ....... (“Ρ” 9.11.82). Αυτή η θέση του ρεβιζιονιστή X. Φλωράκη σύμφωνα με την οποία η αποδοχή ή η απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου δεν είναι ζήτημα αρχής σημαίνει ανοιχτή και χωρίς προσχήματα απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταράτου, η οποία, ως γνωστό, αποτελεί τον πυρήνα, την ουσία του μαρξισμού - λενινισμού, σημαίνει ανοιχτή απόρριψη του μαρξισμού - λενινισμού στο σύνολό του. Τέτοια αντεπαναστατική θέση, σχετικά με την Διχτατορία του Προλεταριάτου διατυπώνεται για πρώτη φορά ανοιχτά από τους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ πράγμα που το σημείωσε ιδιαίτερα και ο αστικός τύπος της χώρας μας.

Στην ίδια συνέντευξη ο X. Φλωράκης παραθέτει ένα μεγάλο απόσπασμα από ένα άρθρο του Α. Παπανδρέου με τίτλο "Ο Μαρξ, ο Λένιν και η "δικτατορία του προλεταριάτου" που περιέχεται στην μπροσούρα του "Μετάβαση στο σοσιαλισμό" στο οποίο αναφερόμενος στο ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ο Α. Παπανδρέου πρώτο παραποιεί και διαστρεβλώνει με κατάφορο τρόπο τις αντιλήψεις των Μαρξ - Λένιν σχετικά μ' αυτό το ζήτημα και δεύτερο απορρίπτει, όπως είναι φυσικό σαν αστός που είναι, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Γιατί παραθέτει όμως ο X; Φλωράκης το απόσπασμα αυτό από το άρθρο του Α. Παπανδρέου που αναφέρεται στη Διχτατορία του Προλεταριάτου; Ο X. Φλωράκης παραθέτει το απόσπασμα του Α. Παπανδρέου για να δείξει στην αντιδραστική αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους πως και αυτός και το κόμμα του έχουν τις ίδιες απόψεις πάνω σ' αυτό το ζήτημα με τον μεγαλοαστό Παπανδρέου δηλαδή πρώτο αποδέχεται όλες τις διαστρεβλώσεις του Παπανδρέου σχετικά μ' αυτό το ζήτημα και δεύτερο, απορρίπτει, όπως και κείνος, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Ακόμα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η έννοια Διχτατορία του Προλεταριάτου στην συνέντευξη του X. Φλωράκη βρίσκεται μέσα σε εισαγωνικά και αυτό για να δείξει στους αστούς ότι ο ίδιος δεν την αποδέχεται και ότι αυτή, αντιγράφοντας εδώ τον Καούτσκυ, είναι μια "λεξούλα" που χρησιμοποίησε κάποτε ο Μαρξ.

Όλες οι παραπάνω προδοτικές απόψεις του ρεβιζιονιστή X. Φλωράκη είναι αντεπαναστατικές και αντιμαρξιστικές.

Είναι γνωστό ότι ο Μαρξ με την θεωρία του της Διχτατορίας του Προλεταριάτου έδωσε ένα ισχυρό όπλο στα χέρια του παγκόσμιου προλεταριάτου για την ανατροπή της κυριαρχίας της εκμεταλλεύτριας αντιδραστικής αστικής τάξης, για την εγκαθίδρυση και για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η θεωρία του Μαρξ για την Διχτατορία του Προλεταριάτου αποτελεί την ουσία του μαρξισμού - λενινισμού γιατί αυτή συνδέεται πρώτο με την θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης και δεύτερο με το ζήτημα της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Το ότι ο Μαρξ θεωρούσε την Διχτατορία του Προλεταριάτου σαν τον πυρήνα της θεωρίας του φαίνεται και από το παρακάτω γράμμα του στον Βάϊντεμάγιερ (5.3. 1853): "Όσο για μένα δεν μου ανήκει η τιμή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσά τους, Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράφει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ότι καινούργιο έκανα εγώ ήταν ν' αποδείξω:1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορια του π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ, 3) ότι η ίδια αυτή η διχτατορια αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μια αταξική κοινωνία" ("Μαρξ/Ενγκελς. Διαλεχτά έργα, τόμος 2ος, σελ. 530, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1951).

Μετά τον θάνατο των Μαρξ - Ενγκελς οι οπορτουνιστές στο διεθνές εργατικό κίνημα και ιδαίτερα ο γερμανός ρεβιζιονιστής Μπερνστάϊν και ο αποστάτης Καούτσκυ προσπάθησαν να απογυμνώσουν τον μαρξισμό από το επαναστατικό του περιεχόμενο και να απομακρύνουν από την μαρξιστική θεωρία, τη θεωρία της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αποτελεί τον πυρήνα της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους και της θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης.

Ο Λένιν αντικρούοντας τότε τις διάφορες παραποιήσεις του μαρξισμού και απορρίπτοντας τις αντεπαναστατικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών της 2ης Διεθνούς και ιδιαίτερα εκείνες του Καούτσκυ, και αναπτύσσοντας τον μαρξισμό παραπέρα διατύπωσε την παρακάτω θέση, η οποία ισχύει απόλυτα και σήμερα: "Μαρξιστής είναι μ ό ν ο εκείνος που επεχτείνει την αναγνώριση τις πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθιά διαφορά του μαρξιστή από τον μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Αυτή είναι η λυδία λίθος για την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού" (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, σελ. 32).

Ένας τέτοιος αστός της αράδας είναι και ο λακές της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ο προδότης ρεβιζιονιστής X. Φλωράκης που απορρίπτει την Διχτατορία του Προλεταριάτου και που βαδίζει με συνέπεια τον δρόμο των ρεβιζιονιστών Μπερνστάϊν και Καούτσκυ και τον δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, που είναι σύμφωνα με τον Λένιν "το ζήτημα του θεμελιακού περιεχομένου της προλεταριακής επανάστασης" συνδέεται στενά με τ' άλλα δυο βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης: 1, το ζήτημα της βίαιης ένοπλης επανάστασης και 2, το ζήτημα του τσακίσματος, της πλήρης συντριβής, της καταστροφής της αστικής κρατικής μηχανής.

Η Προλεταριακή Επανάσταση δεν μπορεί να νικήσει και η Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί χωρίς να προηγηθεί πρώτα η βίαιη ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου και η καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής. Ο Στάλιν μας διδάσκει; "ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος για το επαναστατικό κίνημα των ιμπεριαλιστικών χωρών του κόσμου" (Στάλιν, τόμος 6ος, σελ. 133, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ 1952).

Το ζήτημα της βίαιης ένοπλης επανάστασης, το ζήτημα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και το ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αποτελούν τα τρία βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης συνδέονται στενά μεταξύ τους και αλληλοεξαρτώνται και γι' αυτό η απόρριψη του ενός συνεπάγεται αναγκαστικά και την απόρριψη των άλλων.

Όπως είναι γνωστό, οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ απέρριπταν ως τα τώρα ανοιχτά την βίαιη ένοπλη επανάσταση, σαν το μόνο δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού στη χώρα μας, καθώς και τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Τώρα με την συνέντευξη του X. Φλωράκη απορρίπτουν ανοιχτά και την Διχτατορία τού Προλεταριάτου, την οποία στήν πραγματικότητα είχαν ήδη από καιρό απορρίψει.

Γι αυτούς τους λόγους το "Κ"ΚΕ δεν είναι κόμμα επαναστατικό, κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό αλλά είναι ένα κόμμα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Μετά την νίκη της Προλεταριακής Επανάστασης εγκαθιδρύεται η Διχτατορία του Προλεταριάτου η οποία είναι απαραίτητη για ολόκληρη την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και όχι μόνο ως το σοσιαλισμό, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, αντιγράφοντας εδώ πιστά την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ που διατύπωσε και χρειάστηκε αυτή την αντιμαρξιστική θέση για να δικαιολογήσει την κατάργηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της με την διχτατορίας της νέας αστικής τάξης στη Σοβιετική Ενωση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το λεγόμενο "κράτος όλου του λαού" των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών που εμφανίζεται σαν "υπερταξικό" στην πραγματικότητα είναι αστική διχτατορια, είναι η διχτατορια της νέας σοβιετικής αστικής τάξης.

Σχετικά με την μεταβατική περίοδο ο Μάρξ στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" τονίζει: "ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η επαναστατική διχτατορια του π ρ ο λ ε τ α ρ ιά τ ο υ"(Μαρξ-Ενγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμος 2ος, σελ. 24, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ 1951).

Η εργατική τάξη μετά την νίκη της Προλεταριακής Επανάστασης χρησιμοποιεί την Διχτατορία του Προλεταριάτου για να αποσπάσει τα μέσα παραγωγής από τα χέρια των εκμεταλλευτριών τάξεων που ανατράπηκαν, για να τσακίσει ολοκληρωτικά την αντίσταση της αστικής τάξης που ονειρεύεται να παλινορθώσει τον καπιταλισμό, για να πραγματοποιήσει τους επαναστατικούς μετασχηματισμούς σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, για να διαφυλάξει και να στερεώσει την εξουσία της και να την υπερασπίσει από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, για να προωθήσει την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας και για να διεξάγει την ταξική πάλη συνεχώς σ' όλες τις κατευθύνσεις συντρίβοντας όλα τα παλιά αντεπαναστατικά αστικά στοιχεία αλλά και τα νέα αστικά στοιχεία που εμφανίζονται αναπόφευχτα σ' ολόκληρη την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και "αυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί η νέα σοσιαλιστική κοινωνία διατηρεί ακόμα παραδόσεις, συνήθειες, τρόπους συμπεριφοράς και αντιλήψεις του τρόπου διαβίωσης της αστικής κοινωνίας από την οποία βγήκε, αλλά και εξ αιτίας μερικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, που στην μεταβατική περίοδο υπάρχουν σ' αυτή την κοινωνία. Οι παραγωγικές δυνάμεις και οι σχέσεις παραγωγής, ο τρόπος διανομής, που βασίζεται σ' αυτές, απέχουν ακόμα πολύ από το να είναι κομμουνιστικά. Οι διαφορές που υπάρχουν σε διάφορα πεδία, όπως ανάμεσα στο χωριό και την πόλη, στη σωματική και την διανοητική δουλειά, στην. ειδικευμένη και στην ανειδίκευτη εργασία κλπ., οι οποίες δε μπορεί να εξαλειφτούν μονομιάς, επιδρούν επίσης σ' αυτή την κατεύθυνση. Σ' αυτά πρέπει να προστεθεί η μεγάλη και ολόπλευρη πίεση που ασκεί από τα έξω ο καπιταλιστικός και ρεβιζιονιστικός κόσμος. Ο σοσιαλισμός μπορεί να περιορίσει πολύ τη γέννηση των αρνητικών φαινομένων, που δεν είναι της φύσης του, μα δεν μπορεί να τα παραμερίσει εντελώς.

Γι' αυτό η ανακάλυψη και η συντριβή των ξεχωριστών στοιχείων ή μιας ομάδας εχθρών, σ' έναν καθορισμένο χρόνο, δεν θα πρέπει να μας αποκοιμήσει και να σκεφτούμε ότι με τόσο οι εχθροί πήραν τέλος. Εφόσον συνεχίζεται η πάλη των τάξεων, εφόσον υπάρχει η εχθρική αστική πίεση από μέσα και από έξω, υπάρχει πάντοτε και ο κίνδυνος της γέννησης νέων εχθρών και της δράσης τους ενάντια στο σοσιαλισμό" (Ενβέρ Χότζια, Εκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 139 - 140, Αθήνα 1976).

Είναι γνωστό ότι γύρω από τα παραπάνω ζητήματα, που αφορούν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, τον ρόλο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, τις ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις στο σοσιαλισμό, την ταξική πάλη κλπ. διαδίδονται ένα σωρό αντιμαρξιστικές απόψεις με τις οποίες δεν θα ασχοληθούμε εδώ. Πρέπει όμως μ' αυτή την ευκαιρία να υπογραμμίσουμε ότι το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, υπερασπίζοντας με παραδειγματική συνέπεια στο σύνολό του τον μαρξισμό - λενινισμό, ανέπτυξαν τα παραπάνω ζητήματα παραπέρα και πλούτισαν την επαναστατική θεωρία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν, παρά τις αντίθετες γνωστές φλυαρίες, που αμφισβητούν αυτό το γεγονός, των ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων και των διαφόρων μικροαστικών οπορτουνιστικών ομάδων.