Η Ιρανική εργατική τάξη κατέβηκε στο πεδίο της μαχης, ανέτρεψε το Σάχη και συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

18 Φλεβάρη 1979

Η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης τους τελευταίους μήνες συγκεντρώθηκε στα γεγονότα του Ιράν, στον ηρωικό αγώνα του ιρανι­κού λαού για την ανατροπή του αιμοβόρου καθεστώτος της μοναρχίας των Παχλεβί. Τώρα που η επανάσταση αυτή ανέτρεψε το μεσαιωνικό φεουδαρχισμό και τη φασιστική μοναρχία του σάχη, οι επαναστάτες, οι πατριώτες και οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο χαιρετίζουν θερμά και θαυμάζουν τον εξαιρετικό ηρωισμό των ανδρών, των γυναι­κών, των γιων και θυγατέρων του Ιράν, την αποφασιστικότητα και την τόλμη των απλών ανθρώπων του λαού.

Ο ιρανικός λαός κατέχτησε νίκη μεγάλης ιστορικής σημασίας, η οποία σημειώνει έκδηλο βήμα στο δρόμο του προς τη λευτεριά και τη δημοκρατία, άνοδο σε νέο επίπεδο προς τη χειραφέτηση και την πρόο­δο. Είναι βέβαιο ότι αυτή η νίκη θα αφήσει βαθιά ίχνη και θα χρησι­μεύσει σαν βάση για τις μελλοντικές μάχες για την εκπλήρωση των λαϊκών ιδανικών της πλήρους εθνικής και κοινωνικής απελευθέρω­σης.
Η λαϊκή εξέγερση στο Ιράν αποτελεί βαρύ πλήγμα για όλες τις ι­μπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος έλεγχε στην πράξη και διηύθυνε το καθεστώς του σάχη τα τε­λευταία 25 χρόνια. Αποτελεί επίσης ισχυρό πλήγμα και για τον πα­γκόσμιο καπιταλισμό, που μέχρι σήμερα επωφελούνταν από την υπο­ταγή του σάχη για να αρπάζει το ιρανικό πετρέλαιο και να εκμεταλ­λεύεται ως το μεδούλι τον ιρανικό λαό.

Είναι γεγονός ότι η ιρανική επανάσταση προκάλεσε σύγχυση στον αστικό και ρεβιζιονιστικό κόσμο. Ο Κάρτερ και η διοίκηση του κατη­γορούν την CΙΑ και τα άλλα κατασκοπευτικά τους όργανα που δεν πρόβλεψαν έγκαιρα αυτά τα γεγονότα. Η δυτική αστική τάξη απορεί πώς μπόρεσε να εξεγερθεί ένας ολόκληρος λαός στο κορύφωμα του μπουμ των πετρελαίων. Οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές παραπονού­νται που ο σάχης επέτρεψε να μπούνε οι ξένοι πράκτορες και να διατα­ράξουν τη συνείδηση των μαζών.

Οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές ποτέ δεν κατάλαβαν ούτε μπορεί να καταλάβουν και να ερμηνεύσουν σωστά τα κοινωνικά φαι­νόμενα. Κρίνουν σύμφωνα με στερεότυπα σχήματα δημιουργημένα από τις ίδιες τις αντιιστορικές εγωιστικές ταξικές αντιλήψεις τους. Το αντεπαναστατικό μίσος δεν τους αφήνει να αναλύσουν αντικειμενικά κανένα κοινωνικό φαινόμενο, να προβλέψουν καμιά κατάσταση. Τα γεγονότα πάντα ξεσπούν σ' αυτούς σαν βόμβες που σκάνε στα χέρια τους.

Η επανάσταση του Ιράν δεν είναι και δεν μπορεί να είναι έργο πρα­κτόρων, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές του Πεκίνου, ούτε αποτέ­λεσμα του εκσυγχρονισμού, όπως την εξηγούν οι δυτικοί πολιτικοί. Είναι αποτέλεσμα του ξεσπάσματος πολλών αντιθέσεων της ιρανικής φεουδαρχικο-αστικής κοινωνίας, είναι ξέσπασμα της αγανάκτησης, του λαϊκού μίσους που συσσωρεύτηκε από δεκάδες και δεκάδες χρόνια ενάντια στην τυραννία του σάχη και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, είναι αποτέλεσμα της αποφασιστικότητας του λαού να αλλάξει την ά­θλια ζωή που του επέβαλαν οι ανώτερες κυρίαρχες και εκμεταλλεύτριες τάξεις.

Από διάφορες πλευρές γίνονται προσπάθειες να δοθεί στην ιρανι­κή επανάσταση θρησκευτικό χρώμα. Στα γεγονότα του Ιράν, ασφα­λώς, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί την υποκειμενική επιρροή της θρη­σκευτικής αίρεσης των σιιτών, η οποία έπαιξε θετικό ρόλο για την α­νατροπή του φεουδαρχικού καθεστώτος της αυτοκρατορίας των Πα­χλεβί. Μα δεν ήταν η θρησκευτική ιδεολογία εκείνη που καθοδήγησε τις πλατιές λαϊκές μάζες στην εξέγερση και στον αγώνα ενάντια στον σάχη. Οι δημοκρατικοί πόθοι της συντριπτικής μη κληρικής μάζας του λαού του Ιράν, τα πολιτικά συνθήματα που ξεσήκωσαν το λαό σ' αγώνα, ο συγκεκριμένος σκοπός για τον οποίο αγωνίζονται οι μάζες δε μπορεί να ταυτιστούν με τα ηθικοθεοκρατικά αιτήματα της ισλαμικής διδασκαλίας. Ο λαός του Ιράν από πρώτη όψη μπορεί να φαίνεται θρή­σκος, αλλά στη δράση, και ακριβώς σ' αυτή την επανάσταση φάνηκε πολύ προοδευτικός και πολύ αντικειμενικός. Ξεσηκώθηκε και έχυσε αίμα για την ανατροπή της μοναρχίας και για την εγκαθίδρυση λαο­κρατικής δημοκρατίας στη χώρα, για την εθνικοποίηση των πετρε­λαίων και τη χρησιμοποίηση τους σε όφελος της ανάπτυξης της εθνι­κής οικονομίας, σε όφελος του λαού, για τον τερματισμό της εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο και την ακύρωση όλων των υποδουλωτικών οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφωνιών με τους ο­ποιουσδήποτε ξένους, Αμερικάνους Σοβιετικούς, Άγγλους ή Κινέ­ζους, για την εδραίωση ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους, για την ελευθερία Τύπου και συγκεντρώσεων, για την εξάλειψη της φεου­δαρχικής διαφθοράς και για την τιμωρία των καταπιεστών και των εκ­μεταλλευτών, για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη κ.λπ., κ.λπ.

Για τους λαούς του κόσμου είναι ξεκάθαρο ότι η ιρανική επανά­σταση δεν εμπνεύστηκε από τη θρησκεία. Εμπνεύστηκε από το ισχυρό δημοκρατικό και προοδευτικό ρεύμα των μαζών, των διψασμένων για μια πραγματική αγροτική επανάσταση, για μια πραγματικά προοδευτι­κή πολιτιστική και εκπαιδευτική επανάσταση, καθώς και για βαθιούς μετασχηματισμούς, για την εξάλειψη της καθυστέρησης του λαού. Ε­κείνες οι γενναίες γυναίκες και κοπέλλες που συγκρούστηκαν με τη SAVΑΚ και την αυτοκρατορική φρουρά και έχυσαν αίμα, κατέβηκαν στους δρόμους όχι για να διατηρήσουν το φερετζέ, ούτε να υπερασπί­σουν την οικιακή φυλακή, αλλά για να τα καταργήσουν. Εδώ, λοιπόν, έμπαινε το μεγάλο πρόβλημα της απελευθέρωσης των εργαζόμενων, της αγροτιάς, των γυναικών και της νεολαίας.
Σκοπός αυτής της εχθρικής εκστρατείας είναι να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι τα γεγονότα του Ιράν δεν αποτε­λούν κάποια επανάσταση η οποία θα μπορούσε να ληφθεί ως παρά­δειγμα. Ο διεθνής καπιταλισμός προσπαθεί να παρουσιάσει αυτή την επανάσταση σαν αντίδραση των θρησκευτικών ηγετών και της «φανα­τικής» μάζας των πιστών ενάντια στην «εκβιομηχάνιση» και τον «εκ­συγχρονισμό» της ζωής της χώρας, που ανέλαβε ο σάχης. Κυνικά ι­σχυρίζεται ότι τέτοιες επαναστάσεις, που τους βάζει την εττικέτα «ισ­λαμικές», εμποδίζουν τάχα όχι μόνο την προοδευτική εξέλιξη της χώ­ρας στην οποία συμβαίνουν, αλλά και όλης της «διεθνούς κοινωνίας».

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός επιμένει δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη λέξη «ισλαμική» και διαστρεβλώνει τον πραγματικό χαρακτήρα της επανάστασης στο Ιράν γιατί θέλει να βάλει τους λαούς τον έναν ε­νάντια στον άλλο, να βάλει σ' αντίθεση τους πιστούς μωαμεθανούς με τους πιστούς χριστιανούς. Επιχειρεί να χαρακτηρίσει τον ιρανικό λαό, τους αραβικούς και άλλους λαούς σαν καθυστερημένους και φα­νατικούς και να χρωματίσει οπισθοδρομικούς τους απελευθερωτικούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες τους. Ωστόσο η ιρανική επανάσταση έ­δειξε καθαρά ότι η θεμελιώδης υπόθεση των λαών αυτής της περιοχής, αυτό που επιδιώκει και δημιουργεί την ενότητα τους, είναι ο αγώνας για την απελευθέρωση από το φεουδαρχικό - αστικό ζυγό και από την κυριαρχία των υπερδυνάμεων, Αμερικάνων, Σοβιετικών, καθώς και από το Ισραήλ. Είναι οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα που υπο­κινούν τη διάσπαση των αραβικών λαών και του περσικού λαού και δεν τους επιτρέπουν να νικήσουν και να διαφυλάξουν την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους.

Όμως, οι κακόβουλες αποτιμήσεις και οι ποταπές συκοφαντίες ε­κείνων που καταλήστευσαν και καταπίεσαν τις χώρες της Ανατολής, δεν μπορεί να εξαπατήσουν κανέναν. Ό,τι κι αν ειπωθεί, τα γεγονότα στο Ιράν είναι συνέπεια του κοινωνικού και όχι του θρησκευτικού α­νταγωνισμού.

Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, ξεκινώντας από τις βασικές τά­σεις της παγκόσμιας σημερινής εξέλιξης, τόνισε ότι η υπόθεση της ε­πανάστασης και της απελευθέρωσης των λαών δεν είναι μόνο πόθος και επιθυμία, αλλά και πρόβλημα που τέθηκε για λύση. Η επανάσταση του ιρανικού λαού είναι η επιβεβαίωση. Μα αυτή δεν είναι ούτε η πρώ­τη ούτε η τελευταία. Το παράδειγμα του Ιράν, ασφαλώς θα ασκήσει ε­πίδραση και θα το ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν τώρα σε πολλές χώρες κάνουν αναπόφευχτες τις επα­ναστατικές εκρήξεις. Όπως έχει τονίσει το Κόμμα μας, η σημερινή κατάσταση γενικά, μοιάζει με ηφαίστειο σε έκρηξη, φωτιά που καίει, φωτιά που θα κάψει ακριβώς τις ανώτερες κυρίαρχες, καταπιεστικές και εκμεταλλεύτριες τάξεις.

Η λαϊκή εξέγερση στο Ιράν, στην οποία συμμετέχουν οι πλατιές μάζες, η εργατική τάξη, η προοδευτική νεολαία, οι γυναίκες, επιβε­βαίωσε τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις που υπερασπίζει το Κόμ­μα μας σχετικά με τις σημερινές επαναστατικές καταστάσεις, που δη­μιουργούνται αδιάκοπα σε πολλές χώρες του κόσμου, για την αύξηση των αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων της επανάστασης. Τα γεγονότα του Ιράν έδειξαν κατά πρώτο λόγο ότι το ιρανικό προλε­ταριάτο, το οποίο κατέβηκε στους δρόμους, συγκρούστηκε και ματώ­θηκε με την αντίδραση, εκδηλώνοντας την ακατάλυτη δύναμη του όχι μόνο στον αγώνα ενάντια στο σάχη, αλλά και ενάντια στον ξένο ιμπε­ριαλισμό.

Τα τωρινά γεγονότα στο Ιράν έδωσαν πολύ χρήσιμα διδάγματα όχι μόνο για το λαό αυτής της χώρας, αλλά και για τους άλλους. Σ' αντί­θεση με τους ισχυρισμούς της αστικής τάξης και των ρεβιζιονιστών, επιβεβαίωσαν την βασική θέση του μαρξισμού - λενινισμού, που υπε­ράσπισε με δύναμη όλη αυτή την περίοδο το Κόμμα μας, ότι για να νι­κήσει η επανάσταση, για να απελευθερωθεί ο λαός από τον εθνικό και κοινωνικό ζυγό, είναι κατηγορηματικά απαραίτητο ώστε η εργατική τάξη να κατέβει στο πεδίο της μάχης. Η εργατική τάξη, τονίζει το ΚΕΑ, αποτελεί την αποφασιστική δύναμη εξέλιξης της κοινωνίας, την ηγετική δύναμη για τον επαναστατικό μετασχηματισμό του κό­σμου... Είναι η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, η πιο προο­δευτική και πιο ενδιαφερόμενη τάξη από κάθε άλλον για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό, ο φορέας των καλύ­τερων παραδόσεων της επαναστατικής οργάνωσης και πάλης.

Στο Ιράν ήταν η εργατική τάξη που πρόταξε το στήθος στα τανκς και τα πολυβόλα του σάχη. Πάνω απ' όλα, ήταν η γενική απεργία της, και προπαντός των εργατών πετρελαίου, που παράλυσε όλη τη ζωή της χώρας. Διαδηλώσεις και εκδηλώσεις κατά του σάχη έγιναν και πρωτύ­τερα, αλλά μόνον όταν σταμάτησαν οι αντλίες του πετρελαίου, όταν τα τρένα σταμάτησαν και οι ηλεκτρικοί σταθμοί διέκοψαν τον ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο τότε σείστηκε συθέμελα η κυρίαρχη φεουδαρχική τάξη, ο σάχης ξεκίνησε για το φίλο του στο Μαρόκο και η κυβέρνηση του Μπαφτιάρ ανατράπηκε. Η εργατική τάξη έδειξε ότι ήταν αυτή η πραγ­ματική δύναμη της χώρας και όχι ο πολυάριθμος στρατός του σάχη, τα αμερικάνικα όπλα και τα δισεκατομμύρια των πετροδολλαρίων που διέθεταν οι τράπεζες της Τεχεράνης. Με τον αγώνα της, με τον αποφα­σιστικό ρόλο που έπαιξε στην αντιφεουδαρχική και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, έδειξε ότι η μόνη κοινωνική δύναμη στην οποία α­νήκει το μέλλον είναι η εργατική τάξη.

Τα γεγονότα του Ιράν επιβεβαίωσαν και μια άλλη σημαντική θέση του μαρξισμού - λενινισμού ότι η επανάσταση δε διεξάγεται χωρίς βία, ότι δεν κερδίζεται χωρίς αίμα. Μέχρι το τελευταίο φυσίγγι αντι­στάθηκε το καθεστώς του σάχη, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο υπο­στήριξαν αυτό το καθεστώς οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές, η διεθνής μονοπωλιακή μεγαλοαστική τάξη,οι βασιλιάδες και οι σάχηδες όπου κι αν βρίσκονταν. Αν θα άκουγε ο ι­ρανικός λαός τα κηρύγματα περί «ειρηνικού δρόμου» που διατυμπάνι­ζαν οι χρουστσιοφικοί ρεβιζιονιστές, τα κηρύγματα περί δομικών με­ταρρυθμίσεων των «ευρωκομμουνιστών», την κινέζικη θεωρία των «τριών κόσμων» κ.λπ., η κλίκα του σάχη και οι ιμπεριαλιστές θα εξου­σίαζαν ήσυχοι και ανενόχλητοι, έτσι όπως εξουσιάζουν ακόμα, σε πολλές χώρες του κόσμου. Μα ο λαός του Ιράν δεν είχε αυταπάτες, δε φοβήθηκε να ξεσηκωθεί σε επανάσταση, να ματωθεί και να κάνει όλες τις θυσίες για να κερδίσει τη λευτεριά και την ανεξαρτησία, να αποτι­νάξει από τη ράχη του τον βαρύ ζυγό. Εδώ έγκειται η μεγάλη επίκαιρη σημασία που έχει η ιρανική επανάσταση για όλους τους άλλους λαούς που βρίσκονται κάτω από τη διπλή καταπίεση, της ξένης κυριαρχίας και των ντόπιων αντιδραστικών κλικών. Η επανάσταση του Ιράν είναι συγκεκριμένη απόδειξη και επιβεβαίωση της ορθότητας των θέσεων του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ότι στις σημερινές συνθήκες δε μπορεί να καταχτηθούν η λευτεριά και η ανεξαρτησία από την ιμπε­ριαλιστική κυριαρχία, δε μπορεί να ξεκουμπιστεί η νεοαποικιοκρατία και να εγκαθιδρυθεί η πλήρης εθνική κυριαρχία αν δεν καταπολεμη­θούν και οι ντόπιες κλίκες που συνδέονται με τους ξένους ή που έχουν ξεπουληθεί σ' αυτούς.

Ο ιρανικός λαός εξεγέρθηκε και ματώθηκε για να απαλλαγεί από την άγρια καταπίεση και εκμετάλλευση, για λευτεριά και δημοκρατία. Πόσο θα προχωρήσει σ' αυτή την κατεύθυνση, πόσο ριζικές θα είναι οι μεταρρυθμίσεις, αυτό εξαρτάται από τις πραγματικές επαναστατικές δυνάμεις, εξαρτάται από το πόσο θα είναι σε θέση αυτές οι δυνάμεις να κρατήσουν αναμμένο το πνεύμα της επανάστασης, να την ανεβάσουν από ένα χαμηλότερο στάδιο σε ένα υψηλότερο στάδιο.

Ο Λένιν τόνιζε ότι η επανάσταση είναι μια σοβαρή υπόθεση και δε μπορεί να παίζεις μ' αυτή, ότι αρχίζοντας την πρέπει να πας ως το τέ­λος. Η επανάσταση στο Ιράν βρίσκεται ακόμη σε ανάπτυξη και δε μπορεί να ειπωθεί ότι πέτυχε όλους τους στόχους που τίθενται σ' αυ­τή. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις της εσωτερικής αντίδρασης και των ιμπεριαλιστών προσπαθούν να κάνουν αντεπανάσταση είτε με τη βία, απευθείας από τα μέσα, είτε με εξωτερική επέμβαση, είτε με τον ειρη­νικό εκφυλισμό της επανάστασης, με τη βαθμιαία μετατροπή της στο αντίθετο της. Επομένως, να φέρεις σε πέρας την επανάσταση, για τον ιρανικό λαό σημαίνει να τονώσει ακόμα πιο πολύ την επαγρύπνηση και να μην επιτρέψει να μπει πάλι στο ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών, Αμερικανών, Σοβιετικών ή άλλων, οι οποίοι με ελιγμούς, μηχανορρα­φίες, συμβιβασμούς, διαφθορά κλπ., θα προσπαθήσουν να ξαναπά­ρουν, φυσικά με νέες μορφές, τις παλιές παραχωρήσεις και θέσεις.

Τώρα στο Ιράν, μετά τη συντριβή της διοίκησης του σάχη, θα ι­δρυθούν νέα όργανα εξουσίας. Έχει μεγάλη σημασία ο δρόμος στον οποίο θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία. Μπορεί να είναι προοδευτική, αλλά μπορεί να είναι και οπισθοδρομική. Οι δύο πιθανότητες υπάρ­χουν. Για να πιάσει προοδευτικές θέσεις, ο λαός του Ιράν θα χρειαστεί να συντρίψει όλες τις δομές και τα εποικοδομήματα της φεουδαρχικής μοναρχίας του σάχη και να τα αντικαταστήσει με μια νέα δομή και ε­ποικοδόμημα, κατάλληλα για τη χώρα του, και όχι δανεισμένα από τη λεγόμενη αστική δημοκρατία, που ουσιαστικά είναι αντιλαϊκή. Θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να μην επιτρέψει στη φεουδαρχοαστική τάξη να παρεισδύσει σ' όλα αυτά τα ιδρύματα, αλλά να τα πάρει στα χέρια του ο ίδιος και αυτοί που θα κάμουν τις με­γάλες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις να είναι από τους πιο πιστούς εκπροσώπους του.

Ασφαλώς το πέρασμα από το ένα στάδιο της επανάστασης στο άλ­λο, η οδήγηση της ως το τέλος δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι προοδευ­τικές όμως δυνάμεις πρέπει, βήμα προς βήμα, να κερδίσουν έδαφος, να πιάσουν γερές δημοκρατικές και προοδευτικές θέσεις ενάντια σ' εκεί­να τα στοιχεία που θα αντισταθούν και που είναι υπολείμματα του οπι­σθοδρομικού φεουδαρχισμού του παρελθόντος.

Οι μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές και οι πραγματικοί επανα­στάτες, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι απλοί στρατιώτες, πρέ­πει να εκμεταλλευτούν καλά τις αντικειμενικές και υποκειμενικές κα­ταστάσεις που δημιουργήθηκαν στη χώρα. Έτσι θα καταπολεμήσουν καλύτερα τους ψευτοκομμουνιστές που ξεπουλήθηκαν στους Σοβιετικούς, στους ευρωκομμουνιστές, στους μαοϊκούς, καθώς και τα προβοκατορικά «κομμουνιστικά κόμματα» που δημιουργούν τα κέντρα πρα­κτόρων του αμερικάνικου και αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές, οι πραγματικοί επαναστάτες, έχουν τη θέση τους στις πρώτες γραμμές του αγώνα ενάντια στην αντίδραση, ενάντια στις ραδιουργίες και τις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού κ.λπ. Σ' αυτές τις τόσο σημαντικές στιγμές που διέρχε­ται η επανάσταση, αυτοί δε μπορεί να είναι σεχταριστές ούτε και οπορτουνιστές. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παίξουν το παιχνίδι εκείνων που, με χίλια δυο κόλπα, μπορεί να εξαπατήσουν το λαό και να υπηρετήσουν τις ξένες υπερδυνάμεις με οποιοδήποτε προσωπείο.
Η εργατική τάξη του Ιράν, που φάνηκε τόσο ηρωική, θαρραλέα και συνετή σε τούτο το στάδιο της επανάστασης θα μπορέσει να συνάψει υγιή συμμαχία με προοδευτικά, δημοκρατικά, επαναστατικά και αντιιμπεριαλιστικά στοιχεία και δυνάμεις, ανεξάρτητα που μπορεί να είναι και θρήσκοι, αλλά που δεν παρέλειψαν να αγωνιστούν αποφασιστικά ενάντια στην μοναρχία του σάχη.

Ανάμεσα στις ριζικές μεταρρυθμίσεις που ζητεί τώρα ο ιρανικός λαός είναι και οι μεταρρυθμίσεις που συνδέονται με το στρατό, με την κοινωνική του σύνθεση, με τη διάρθρωση και τον προορισμό του. Ο στρατός στο Ιράν ήταν το κυριότερο στήριγμα του μοναρχικού καθε­στώτος και χρησίμευε για την καταπίεση του λαού και για την ασφά­λεια του δεσποτικού καθεστώτος του σάχη. Τα γεγονότα όμως των τε­λευταίων μηνών έδειξαν ότι αυτός ο στρατός που τον εξόπλισαν ως τα δόντια και τον εκγύμνασαν οι Αμερικάνοι, έλιωσε σαν το χιόνι στον ήλιο. Μπροστά στην επιμονή του λαού να κατακτήσει τα δικαιώματα του και να ανατρέψει τη μοναρχία διαπιστώθηκε ότι η δύναμη της αυ­τοκρατορίας των Παχλεβί και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Ι­ράν ήταν μόνο η ανώτερη στρατιωτική κάστα. Μα προέκυψε ότι η στρατιωτική κάστα που πάχυνε από τα αμερικάνικα δολλάρια, δε μπό­ρεσε να διατηρήσει την ενότητα του στρατού, γιατί τα παιδιά του λαού δεν την ακολούθησαν.

Η κυριότερη δύναμη σε κάθε στρατό είναι τα παιδιά του λαού, γι" αυτό και στο Ιράν ο νέος στρατός πρέπει να είναι δημοκρατικός, λαϊ­κός στρατός. Ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφοπλιστεί γιατί γι' αυτά τα όπλα έχυσε αίμα. Δεν πρέπει να αφοπλιστεί, χωρίς να βεβαιω­θεί ότι ο στρατός είναι του λαού, ότι τον διοικούν άνθρωποι του λαού. Αυτό είναι πείρα που εξάγεται από την ιστορία, πείρα που επαλήθευσε και εφάρμοσε και η λαϊκή μας επανάσταση. Ο στρατός πρέπει να έχει επικεφαλής προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν εγγύηση, ότι η αντιδραστική στρατιωτική κάστα δε θα μπορέσει πια να οδηγή­σει τα παιδιά του λαού να ματοκυλίσουν το λαό.

Τέτοια κατάσταση παρατηρήθηκε σε πολλές επαναστάσεις, από τον καιρό ακόμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης της Γαλλίας τον περασμένο αιώνα, όταν οι Αβράκωτοι ανέδειξαν από τους κόλπους τους έξοχους διοικητές και κατατρόπωσαν το στρατό των βασιλιάδων, της αριστοκρατίας και του γαλλικού φεουδαρχισμού.

Η στιγμή αυτή είναι χαρακτηριστική και για τη σημερινή εποχή, που τα όπλα έγιναν ο τρόμος του κόσμου. Μα εξαρτάται ποιος έχει στα χέρια του αυτά τα όπλα και ενάντια σε ποιον τα στρέφει. Όταν ο λαός ξεσηκώνεται σε επανάσταση, είναι σε θέση ώστε τα παιδιά του να τα κάνει με το μέρος του και να τα πείσει να στρέψουν τα όπλα ενάντια σ' εκείνους που τους υποχρεώνουν να σκοτώνουν τους πατεράδες, τις μα­νάδες και αδελφές τους. Το παράδειγμα του Ιράν σ' αυτή την κατεύ­θυνση έχει μεγάλη σημασία.
Ο λαός του Ιράν διαθέτει πολλά μέσα για να υπερασπίσει τις νίκες της επανάστασης και να τις προωθήσει. Πάνω απ' όλα, έχει το πετρέ­λαιο που συνεχίζει να συγκλονίζει τον καπιταλιστικό κόσμο. Πολιτι­κοί και δημοσιολόγοι της Δύσης παρουσιάζουν την υπόθεση του ιρα­νικού πετρελαίου πιο επικίνδυνη από τον πόλεμο του Βιετνάμ, της Κο­ρέας κ.λπ. Τους ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι τώρα δημιουργήθηκαν δυνατότητες ώστε το Ιράν να χρησιμοποιεί το πετρέλαιο σε όφελος του και να μην επιτρέπει πια στους άλλους να το παίρνουν πάμφτηνα. Αναμένεται οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές να παίξουν όλα τα χαρτιά για να ξαναφέρουν με διάφορους τρόπους και μορφές την προ­ηγούμενη κατάσταση. Όμως ο ιρανικός λαός έχει όλες τις δυνατότη­τες ν' αντισταθεί στις επεμβάσεις, τις ραδιουργίες και τις μανούβρες των ιμπεριαλιστών, των σοσιαλιμπεριαλιστών και όποιου άλλου. Θα μπορέσει ν' αντισταθεί με επιτυχία σ' αυτές σε περίπτωση που θα γί­νει απόλυτα ενσυνείδητος να κρατήσει γερά στα χέρια το όπλο του πε­τρελαίου και να είναι αποφασισμένος να το υπερασπίσει ως το τέλος, αν δε θα φοβηθεί ούτε τους Αμερικάνους, ούτε τους Σοβιετικούς και ούτε άλλους συνασπισμούς. Έχοντας πάντα υπόψη τα συμφέροντα της πατρίδας του, καθώς και τα συμφέροντα των άλλων λαών του κό­σμου που αγωνίζονται για λευτεριά, θα ξέρει να εκμεταλλευτεί με σύ­νεση και εξυπνάδα τις συγκυρίες τόσο τις τωρινές όσο και εκείνες που θα δημιουργηθούν. Μια χώρα σε επανάσταση που διαθέτει ένα τέτοιο όπλο σαν το πετρέλαιο, που έχει έναν τέτοιο γενναίο λαό που ανατρέ­πει έναν παλιό και σάπιο κόσμο για να οικοδομήσει έναν νέο κόσμο, είναι σε θέση ν' αντισταθεί σ' όλους τους εχθρούς.

Ο αγώνας του ιρανικού λαού που ανέτρεψε τη δεσποτική κυριαρ­χία του σάχη, που κατάφερε βαρύ πλήγμα στον αμερικάνικο ιμπερια­λισμό και σ' όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, βοηθεί και τον απελευθε­ρωτικό αγώνα όλων των λαών, την υπόθεση της δημοκρατίας και της προόδου στον κόσμο. Γι' αυτό, εμείς οι Αλβανοί έχουμε εξαιρετικά μεγάλη εκτίμηση για τον ιρανικό λαό και υποκλινόμαστε μπροστά σ' εκείνους που πολέμησαν ηρωικά στους δρόμους του Ιράν και πρόσφε­ραν την ζωή τους για τη νίκη της επανάστασης. Γι αυτό εμείς ευχό­μαστε να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες και προσδοκίες, να ζει ελεύθερος, ανεξάρτητος και κυρίαρχος στην πατρίδα του.

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»,
18 Φλεβάρη 1979

ΕΞΩ ΟΙ ΕΠΙΔΡΟΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ!

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

5 Γενάρη 1980

Η στρατιωτική κατάληψη του Αφγανιστάν, που έγινε τις τελευ­ταίες μέρες από τη σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, προκά­λεσε μεγάλη αγανάκτηση στους προοδευτικούς και τους φιλελεύθε­ρους λαούς όλου του κόσμου. Η σοβιετική επέμβαση είναι ανοιχτή ε­πιδρομή όχι μόνο ενάντια στο Αφγανιστάν, αλλά και ενάντια στους γειτονικούς λαούς, ενάντια σ' όλους τους λαούς της περιοχής της Μέ­σης Ανατολής, ενάντια στην ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια.

Είναι επιδρομή φασιστικού τύπου, όπως η κατάληψη της Τσεχοσ­λοβακίας το 1968, είναι επανάληψη αυτής της πράξης τόσο από την ά­ποψη της στρατιωτικής ενέργειας όσο και από την άποψη των επιχει­ρημάτων που χρησιμοποιήθηκαν για την δικαιολόγηση της. Οι σοβιε­τικοί σοσιαλιμπεριαλιστές προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν «νόμι­μη» την κατάληψη του Αφγανιστάν, που έγινε τάχα με βάση την αίτηση βοήθειας από μέρους της αφγανικής κυβέρνησης, με βάση το «σύμφωνο της φιλίας» που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών, για την υ­περάσπιση του Αφγανιστάν από εξωτερική επέμβαση κ.λπ.

Όλα αυτά τα «επιχειρήματα» είναι τριμμένα και εξαντλημένα. Χρησιμποιήθηκαν απ' όλους τους επιδρομείς σ' όλες τις εποχές. Η πραγματικότητα είναι ότι οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές είχαν προπαρασκευάσει προσεχτικά από πριν το έδαφος γι αυτή την κατά­ληψη, επεμβαίνοντας και θολώνοντας ευνοϊκά γι' αυτούς την κατά­σταση μέσα στη χώρα και δένοντας το Αφγανιστάν με τις αλυσίδες υποδουλωτικών συμφώνων, τα οποία χρησιμοποιούν ανοιχτά οι σοβιε­τικοί σοσιαλιμπεριαλιστές σαν όργανα για να υποτάξουν ή για να κρατούν κάτω από την εξάρτηση και τον έλεγχο τους άλλους λαούς και χώρες.

Η ανατροπή της μοναρχίας και αργότερα του Νταούντ ήταν κυνική εκμετάλλευση από τους κυρίαρχους της Μόσχας των απελευθερωτι­κών πόθων του αφγανικού λαού, που αισθανόταν τη βαριά καταπίεση και εκμετάλλευση της μοναρχίας, του φεουδαρχισμού και των σοβιε­τικών συμμάχων τους, και που ήθελε να ιδεί τη χώρα του ελεύθερη και κυρίαρχη.

Τα επιτελεία του Κρεμλίνου για να συγκαλύψουν τις ιμπεριαλιστι­κές βλέψεις τους και για να τις πραγματοποιήσουν το συντομότερο έ­καμαν άγρια επέμβαση στο Αφγανιστάν, έφεραν στην εξουσία ανθρώ­πους τους, που τους αποκεφάλισαν τον έναν μετά τον άλλο προσπαθώ­ντας να βρούνε τους πιο κατάλληλους και τους πιο πειθήνιους προς τη Μόσχα.

Η Σοβιετική Ένωση δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν, όπως ισχυρίζεται, ούτε και για την απελευθέρωση του πολυβασανισμένου λαού αυτής της χώρας. Αυτό που την ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα είναι η στρατηγική θέση του Αφγα­νιστάν στη Μέση Ανατολή, η εγγύτητα στις πηγές πετρελαίου, η θέση κλειδί σε μια πλατιά περιοχή όπου διεξάγεται άγριος ανταγωνισμός μεταξύ των υπερδυνάμεων.

Η κατάληψη του Αφγανιστάν από τη Σοβιετική Ένωση έγινε τη στιγμή που οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναπτύσσουν πλατιά δραστηριότητα πιέσεων και εκβιασμών ενάντια στο Ιράν, ανέλαβαν πραγματική οικονομική και πολιτική επίθεση ενάντια σ’ αυτή τη χώ­ρα, συνοδευόμενη και με επίδειξη δύναμης και απειλές για στρατιωτι­κή επέμβαση. Σ' αυτό το πρίσμα τα γεγονότα στο Ιράν και στο Αφγα­νιστάν συνδέονται στενά και μπορεί να τα ακολουθήσουν και άλλα γε­γονότα τέτοιου είδους σ' αυτή την περιοχή. Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν με τι σφοδρότητα διεξάγεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ε­νωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης για η­γεμονία στην πλούσια πετρελαιοφόρα περιοχή της Μέσης Ανατολής και στον Ινδικό Ωκεανό, τι μεγάλους και απειλητικούς κινδύνους πα­ρουσιάζουν οι υπερδυνάμεις για τους λαούς αυτών των περιοχών. Επι­διώκουν να πλήξουν και να καταπνίξουν τα επαναστατικά κινήματα των λαών, να μη επιτρέψουν σ' αυτούς να απαλλαγούν από την ηγεμο­νία του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, να εμποδίσουν τους λαούς να μπουν στο δρόμο ανεξάρτητης εθνικής και δημοκρατι­κής ανάπτυξης.

Η βάρβαρη επίθεση των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών ενάντια στο Αφγανιστάν, οι συνεχείς απειλές για επίθεση από μέρους των αμε­ρικάνων ιμπεριαλιστών και οι ραδιουργίες των κινέζων σοσιαλιμπε­ριαλιστών σ' αυτές τις περιοχές εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους για την ειρήνη και την ασφάλεια στον κόσμο. Αυτές οι ενέργειες καταρρί­πτουν όλον εκείνον το μεγάλο δημαγωγικό θόρυβο που κάνουν οι υπερδυνάμεις για τη διαφύλαξη τάχα της ειρήνης και της σταθερότη­τας, καταρρίπτουν τις μανούβρες που κάνουν για την άμβλυνση της ε­παγρύπνησης των λαών και των χωρών που απειλούνται από την ηγεμονιστική και επεκτατική πολιτική τους. Τα γεγονότα στο Ιράν και στο Αφγανιστάν αποδείχνουν ότι, ακριβώς όταν οι ιμπεριαλιστικές και σοσιαλιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις φωνασκούν για ειρήνη, μείωση της έντασης, αφοπλισμό κ.λπ., προετοιμάζουν επιθέσεις ενά­ντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών.

Η κατάληψη του Αφγανιστάν από τη Σοβιετική Ένωση είναι α­πόρροια της επεκτατικής και επιθετικής στρατηγικής της. Δείχνει ο­λοκάθαρα για μια ακόμη φορά ότι η επίθεση και η χρήση στρατιωτι­κής βίας αποτελεί σήμερα το πιο διακριτικό γνώρισμα της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής. Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, σε αντα­γωνισμό με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις και τα μέσα να εξασφαλίσει νέες στρατηγικές θέσεις και να ευρύνει τη σφαίρα ελέγχου και κυριαρχίας του στην Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική και παντού αλλού. Σ' αυτές τις προσπάθειες μετέρ­χεται κάθε μέσο, αρχίζοντας από τις πολιτικές διπλωματικές μανού­βρες ως τη στρατιωτική βία. Μα όταν οι λαοί παίρνουν οι ίδιοι στα χέ­ρια τις τύχες τους, την υπεράσπιση της δίκαιης υπόθεσης τους και ξε­σηκώνονται σε επανάσταση, όπως συνέβηκε στο Ιράν, οι υπερδυνά­μεις παθαίνουν βαριές και ανεπανόρθωτες ήττες για τις ηγεμονιστικές τους θέσεις.

Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές επιδρομείς αφού κατέλαβαν το Αφγανιστάν και το έθεσαν κάτω από το σιδερένιο στρατιωτικό πέλμα τους, προσπαθούν τώρα να «καθυσηχάσουν» την κοινή γνώμη ότι τά­χα έστειλαν εκεί μόνο μερικά τμήματα που θα παραμείνουν «προσωρι­νά», «όσο χρειαστεί», μα στην πραγματικότητα επ' αόριστο. Θα φερ­θούν με το Αφγανιστάν όπως έπραξαν στην Τσεχοσλοβακία, όπου α­κόμη μέχρι σήμερα, ύστερα από 12 χρόνια, διατηρούν τα στρατεύματα τους κατοχής.

Οποιεσδήποτε υποσχέσεις και δικαιολογίες χρησιμοποιήσουν οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, δε μπορούν να σκεπάσουν το βαρύ έ­γκλημα που διέπραξαν ενάντια στη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία του Αφγανιστάν. Κανένας, μ’ οποιοδήποτε πρόσχη­μα, δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις και στη ζωή των άλλων λαών και εθνών. Μόνο οι λαοί είναι αρμόδιοι και έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι χωρίς καμιά ξένη επέμβα­ση για τα εσωτερικά τους προβλήματα.

Από την άλλη μεριά, δε μπορεί να εξαπατήσει κανέναν η υποκριτική δημαγωγία των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών, οι οποίοι προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν «υπε­ρασπιστές» του Αφγανιστάν και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την τύχη του. Σε τούτη τη θολή κατάσταση οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ε­πιδιώκουν να επωφεληθούν για λόγο τους, για να δικαιολογήσουν τα απειλητικά στρατιωτικά μέτρα τους ενάντια στο Ιράν και στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Οι λαοί δε λησμονούν τον εγκληματικό πόλεμο των αμερικάνων ιμπεριαλιστών στην Ινδοκίνα και αλλού, δε λησμονούν την εγκληματική επίθεση φασιστικού τύπου των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών ενάντια στο Βιετνάμ, όπως δεν μπορεί να λη­σμονήσουν ποτέ την Τσεχοσλοβακία, το Αφγανιστάν κ.λπ. Το έχουν ξεκάθαρο ότι οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές και όλοι οι άλλοι ιμπερια­λιστές και αντιδραστικοί είναι το ίδιο επιθετικοί και αιμοχαρείς, είναι θανάσιμοι εχθροί της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, ότι έρχονται σε συνεννόηση και σε συμφωνία αναμεταξύ τους σε βάρος των λαών.

Τα γεγονότα στο Αφγανιστάν και στο Ιράν, που αφορούν όλους τους λαούς του κόσμου, κάνουν απαραίτητη την όξυνση της επαγρύ­πνησης τους ενάντια στις επιθετικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, τη συσπείρωση τους σε αγώνα ενάντια στην επιθετική, επεκτατική και ηγεμονιστική πολιτική των υπερδυνά­μεων.

Τώρα οι φιλελεύθεροι αγωνιστές του Αφγανιστάν άδραξαν τα όπλα και πολεμούν θαρραλέα στα βουνά και στις πόλεις ενάντια στην κυ­ριαρχία των Σοβιετικών και των πρακτόρων τους. Δείχνουν υψηλά πα­ραδείγματα ανδρείας και διατρανώνουν παντού την αποφασιστικότητα τους να κρατήσουν ανυπόσταλτη τη σημαία της λευτεριάς και τις εθνι­κής κυριαρχίας, να πολεμήσουν μέχρι τέλους για το διώξιμο των καταχτητών.

Σ' αυτό τον δίκαιο και νόμιμο αγώνα έχουν και θα έχουν την υπο­στήριξη όλων των φιλελεύθερων λαών και των τίμιων και προοδευτι­κών ανθρώπων παντού στο κόσμο. Βοηθεί ισχυρά τον αγώνα τους η ι­ρανική επανάσταση και ο ιρανικός λαός. Σίγουρα θα συμπαρασταθούν στους αφγανούς αγωνιστές όλοι οι φιλελεύθεροι μουσουλμανικοί λαοί όπου κι αν βρίσκονται. Ιδιαίτερα οι αραβικοί και οι αφρικανικοί λαοί, που τους απειλούν πιο πολύ τώρα οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, πρέπει να ξεσηκωθούν και να εκ­φράσουν ισχυρά την αγωνιστική τους αλληλεγγύη με την ιρανική ε­πανάσταση και την αφγανική εξέγερση, γιατί έτσι αγωνίζονται για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους. Σ' αυτές τις περι­στάσεις, με τη στάση τους, θα φανούν και οι ηγέτες αυτών των χωρών που υπερασπίζουν πραγματικά τα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέρο­ντα των λαών σε διάκριση με κείνους που τα ξεπουλούν στους ξένους.

Οι αραβικοί λαοί, που ζουν στην πλούσια πετρελαιοφόρα περιοχή αλλά που είναι φτωχοί, καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι, βλέ­πουν καθαρά τα κακουργήματα που διαπράττουν σε βάρος τους οι ι­μπεριαλιστές και οι νεοαποκιοκράτες. Είμαστε όμως πεπεισμένοι ότι η εξέγερση που άρχισε σ' αυτές τις χώρες δε θα κοπάσει ποτέ. Τα σύγ­χρονα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσουν οι εχθροί, ακόμα και τα πιο υπερσύγχρονα δεν μπορεί να δράσουν χωρίς το πετρέλαιο το ο­ποίο είναι ιδιοκτησία των λαών που αγωνίζονται για λευτεριά και ανε­ξαρτησία.

Ο αλβανικός λαός εκφράζει τη βαθιά πεποίθηση ότι ο γενναίος αφγανικός λαός θα δώσει συντριφτικά χτυπήματα στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές επιδρομείς και θα τους διώξει από τις εστίες του.

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»,
5 Γενάρη 1980

«Ζέρι ι Πόπουλλιτ»: Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΝΓΚ ΧΣΙΑΟ ΠΙΝΓΚ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ, ΕΠΕΤΕΘΗΚΕ ΕΝΟΠΛΑ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

21 Φλεβάρη 1979

Η επίθεση που η κινέζικη ηγεσία, με τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ επι­κεφαλής, εξαπέλυσε ενάντια στο Βιετνάμ είναι γεγονός που επιδεινώ­νει πιο πολύ την περιπλεγμένη και συγκεχυμένη διεθνή κατάσταση. Ε­πομένως ό,τι συμβαίνει τώρα στην κινέζο - βιετναμική μεθόριο πρέπει να κριθεί με ψυχραιμία, ανοιχτά και χωρίς διφορούμενα. Αυτό πρέπει να γίνει για τους λαούς, για τα συμφέροντα τους, και όχι για κείνες τις άρχουσες τάξεις που σ' αυτή τη συγκεχυμένη κατάσταση ελίσσονται σε βάρος των λαών.

Πριν από δέκα χρόνια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες διέταξαν τα τανκς να προελάσουν προς την Πράγα. Η Τσεχοσλοβακία έγινε στόχος βάρβαρης επίθεσης, την οποία καταδίκασε με μεγάλο μίσος και αγανάκτηση όλη η προοδευτική ανθρωπότητα. Αυτή η πράξη των ηγετών του Κρεμλίνου έδειξε έμπραχτα ότι η Σοβιετική Ένωση είχε πια μετατραπεί ολοκληρωτικά σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Και η ρεβιζιονιστική Κίνα, με την ύπουλη και ωμή της επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ, έπραξε το ίδιο όπως η Σοβιετική Ένωση το 1968 ενάντια στην Τσεχοσλοβακία. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές βγήκαν κι αυτοί ανοι­χτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο σαν ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, που ζητεί σφαίρες επιρροής και «ζωτικούς χώρους».

Οι ηγέτες του Πεκίνου πέταξαν το προσωπείο. Δεν περίμεναν το 2000 να τελειώσουν οι «εκσυγχρονισμοί» και να μετατρέψουν την Κί­να σε μεγάλη δύναμη ίση και ικανή να συναγωνιστεί τη Σοβιετική Έ­νωση και τις Ενωμένες Πολιτείες για παγκόσμια κυριαρχία. Τα αυτο­κρατορικά όνειρα, η έμμονη ιδέα μεγάλης δύναμης και η φιλοπόλεμη ιδεολογία τους ετύφλωσαν και τους συσκότισαν το λογικό. Ρίχνοντας το στρατό τους ενάντια στο Βιετνάμ, οι κυρίαρχοι του Πεκίνου έδει­ξαν ότι η πολιτική τους είναι σωβινιστική και ηγεμονιστική πολιτική. Η επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ είναι λογική συνέπεια της σοσιαλιμπεριαλιστικής γραμμής που διατύπωσε από καιρό η κινέζικη ηγεσία όταν ακόμη ζούσαν ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Τσου Εν Λάι και τέθηκε τώρα σ' εφαρμογή από τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ και Χουά Κούο Φενγκ. Η κινέζικη ηγεσία, για να σώσει έστω και ελάχιστα τα προσχήμα­τα δήλωσε ότι η επίθεση της ενάντια στο Βιετνάμ έχει «χαρακτήρα τι­μωρίας». Αυτός ο ισχυρισμός είναι τυπική έκφραση της παλιάς ιμπε­ριαλιστικής πολιτικής των κανονιέρων, που εφαρμόζουν οι αποικιο­κράτες και οι νεοαποικιοκράτες.

Η Κίνα επετέθηκε σε μια αθώα χώρα και σ' έναν ηρωικό λαό που όχι μόνο δεν έκαμε στην ανθρωπότητα κανένα κακό, αλλά την εξυπη­ρέτησε λαμπρά εφόσον υπέστη εξαιρετικές θυσίες και βάσανα. Το Βιετνάμ αντιστάθηκε και νίκησε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον πιο άγριο εχθρό των λαών και όλης της ανθρωπότητας.

Ο λαός του Βιετνάμ δεν έκανε κανένα κακό ούτε στον κινέζικο λαό, απεναντίας, ήταν φίλος του. Ενώ από τους κυρίαρχους της Κίνας, ό­λων των αιώνων, ο βιετναμικός λαός υπέφερε συνεχώς. Και στον αγώ­να ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό η κινέζικη ηγεσία, όπως και η σοσιαλιμπεριαλιστική σοβιετική ηγεσία, ανεξάρτητα από μερι­κές μικρές βοήθειες που έδωσε, εμπόδισε και έβλαψε τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού του Βιετνάμ. Τον καιρό που ολόκληρο το Βιετνάμ, από το νότο ως το βορά καιγόταν από τις βόμβες των γιγά­ντιων αμερικάνικων αεροπλάνων «Β - 52», το Πεκίνο υποδεχόταν με μεγαλόπρεπες τιμές τον Νίξον και ο Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Εν Λάι έκαναν παζαρέματα με τον πρόεδρο των Ενωμένων Πολιτειών σε βά­ρος του βιετναμικού λαού.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας κατήγγειλε δημόσια την επικίνδυνη πολιτική που ακολουθούσε η Κίνα και προειδοποίησε για τους κινδύ­νους που παρουσιάζει για την ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια. Η ανά­λυση που έκανε το Κόμμα μας στην κινέζικη θεωρία των «τριών κό­σμων» και στην ιδεολογική της βάση — τη «μαοτσεντουνιδέα», στα κινέζικα σχέδια μετατροπής σε υπερδύναμη, στις ενέργειες της Κίνας στο διεθνή στίβο, διασαφήνιζε ότι η Κίνα δε θα αργούσε να επιτεθεί ένοπλα και άμεσα ενάντια στη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυ­ριαρχία των λαών. Το Κόμμα μας έχει τονίσει επίσης ότι η επιδίωξη και οι πυρετώδεις προσπάθειες της Κίνας να γίνει υπερδύναμη για να αντισταθμίσει και τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τη Σοβιετική Ένωση, δε μπορεί να μη οδηγήσουν σε νέες προστριβές, σε ανα­φλέξεις, σε πολέμους, οι οποίοι μπορεί να έχουν και τοπικό χαρακτή­ρα αλλά και χαρακτήρα γενικού πολέμου.

Με την ανοιχτή επίθεση που έκαναν ενάντια στο Βιετνάμ, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές σοσιαλιμπεριαλιστές ξεσκεπάστηκαν ακόμη πιο πο­λύ. Βγήκαν ακόμη καλύτερα στη φόρα η πολιτική υποκρισία και τα πλαστά τους συνθήματα. Η Κίνα παρουσιαζόταν και παρουσιάζεται σαν σοσιαλιστικό κράτος, αλλά προκύπτει ότι είναι κράτος ψευδοσοσιαλιστικό όπως και η Σοβιετική Ένωση, κράτος που φέρει σοσιαλι­στικό προσωπείο για την εξαπάτηση των λαών. Ισχυρίζεται ότι είναι χώρα του «τρίτου κόσμου», αλλά προκύπτει ότι συγκαταλέγει τον εαυ­τό της σ' αυτό τον «κόσμο» για να επεκτείνει εκεί την κυριαρχία της. Και όταν δεν μπορεί να το πετύχει αυτό με «ειρηνικό δρόμο», κατα­φεύγει στη βία και τον πόλεμο, όπως ενεργούν ο αμερικάνικος ιμπε­ριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός. Η Κίνα ισχυριζό­ταν όλα αυτά τα χρόνια διαμέσου των ηγετών της, από το Μάο Τσε Τουνγκ και ως τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, ότι «ποτέ δε θα επιδιώξει ηγε­μονία», ότι «ποτέ δε θα επιτεθεί πρώτη», ότι «κανένας κινέζος στρα­τιώτης δε θα βρεθεί ποτέ σε ξένα εδάφη» κ.λπ. Τα τετριμμένα κινέζικα συνθήματα είναι άσωτα. Μα τώρα τι θέλουν οι κινέζοι στρατιώτες στο Βιετνάμ, όπου σκοτώνουν το λαό και καίνε τη χώρα με τη φωτιά και το σίδερο, όπως έκαναν μόλις πριν λίγα χρόνια οι αμερικάνοι ιμπεριαλι­στές;

Η Κίνα επετέθηκε ένοπλα στο Βιετνάμ γιατί καθοδηγείται από την επιθετική ιδεολογία των υπερδυνάμεων, την ιδεολογία της «κάλυψης των κενών», από τη σωβινιστική αντίληψη ότι οι λαοί πρέπει να ζούνε κάτω από τη φτερούγα της, ότι πρέπει να υποτάσσονται στην υπαγό­ρευση της μεγάλης δύναμης, να υπακούνε σ' αυτή και να πληρώνουν χαράτσι στην «κεντρική αυτοκρατορία». Επετέθηκε στο Βιετνάμ γιατί μπήκε στο παιγνίδι των υπερδυνάμεων, γιατί θέλει να τις συναγωνιστεί για σφαίρες επιρροής.

Το γεγονός ότι η επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ εξαπολύθηκε αμέ­σως μετά την επιστροφή του Τενγκ Χσιάο Πινγκ από τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής [Ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ επέστρεψε στην Κίνα στις 8 Φλεβάρη 1979, ενώ η κινέζικη επίδεση ενάντια στο Βιετνάμ έγινε" στις 17 Φλεβάρη του ίδιου έτους] αφήνει να εννοηθεί ότι έχει την ευλογία και την υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η επίθεση της Κί­νας ενάντια στο Βιετνάμ σχεδιάστηκε στο Πεκίνο και επιδοκιμάστηκε στην Ουάσιγκτον.

Στους λόγους του στις Ενωμένες Πολιτείες ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ μίλησε ανοιχτά με φασιστικό ύφος ότι «η Κίνα θα δώσει ένα καλό μά­θημα στο Βιετνάμ» και κανένας από τους επίσημους φιλοξενητές του δεν τον αποδοκίμασε, ούτε τον διέψευσε. Η ευμενής στάση που τηρούν τώρα οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προς την κινέζικη επίθεση δείχνει ότι έδωσαν πράσινο σήμα στο δρόμο της. Αυτό φαίνεται και από το γε­γονός ότι τώρα η αμερικάνικη κυβέρνηση θέλει να θέσει στην ίδια μοίρα τόσο την Κίνα που επετέθηκε στο Βιετνάμ όσο και το Βιετνάμ, γιατί αυτό επετέθηκε, λέει, στην Καμπότζη.

Στην Καμπότζη ξεσηκώθηκαν ο λαός, οι κομμουνιστές και οι κα-μποτζιανοί πατριώτες ενάντια στη βάρβαρη κυβέρνηση του Πωλ Ποτ, η οποία δεν ήταν άλλο παρά ομάδα προβοκατόρων στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, ιδιαίτερα των κινέζων ρεβιζιονιστών, που επιδίωκε να δυσφημίσει την ιδέα του σοσιαλισμού στο διεθνή στί­βο. Για τα εγκλήματα της και για την εξόντωση του καμποτζιανού λα­ού μίλησε δημόσια στον ΟΕΕ και ο ίδιος ο πρίγκηπας Σιχανούκ, που έμεινε φυλακισμένος σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Πνομ Πεν. Η αντι­λαϊκή γραμμή αυτού του καθεστώτος επιβεβαιώνεται και από το γεγο­νός ότι η αλβανική πρεσβεία στην καμποτζιανή πρωτεύουσα, πρε­σβεία μιας χώρας που έδωσε στο λαό της Καμπότζης κάθε βοήθεια, ή­ταν απομονωμένη, μάλιστα περιφραγμένη με συρματοπλέγματα, σαν να βρισκόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε τέτοια κατάσταση ή­ταν και οι άλλες πρεσβείες. Οι αλβανοί διπλωμάτες διαπίστωσαν ότι η κλίκα του Πωλ Ποτ και του Γενγκ Σάρι μεταχειρίστηκε απάνθρωπα τον καμποτζιανό λαό. Το Πνομ Πεν είχε μετατραπεί σε ερημωμένη πό­λη, εκκενωμένη από τους ανθρώπους, όπου και για τους διπλωμάτες με δυσκολία εξασφαλίζονταν τρόφιμα, όπου δε βρισκόταν γιατρός, μάλι­στα ούτε και ασπιρίνες. Εμείς νομίζουμε ότι ο λαός και οι πατριώτες της Καμπότζης άργησαν να ανατρέψουν αυτή την κλίκα, η οποία ήταν ολωσδιόλου συνδεμένη με το Πεκίνο και στην υπηρεσία του.

Όταν συνέβηκαν οι πρώτες συγκρούσεις στην καμποτζιανό -βιετναμική μεθόριο η άποψη της σοσιαλιστικής Αλβανίας ήταν —και σχετικά μ' αυτό είναι μάρτυρας ο κόσμος— ότι οι διαφωνίες μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών έπρεπε να λυθούν με συνομιλίες και χωρίς την επέμβαση των κινέζων ή των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών. Αυτό όμως δεν έγινε. Αντίθετα η ομάδα του Πωλ Ποτ, υποκινούμενη από το Πεκίνο, έβγαζε κάθε μέρα στο Πνομ Πεν ανακοινωθέντα με τα οποία έκανε γνωστό ότι χιλιάδες Βιετναμέζοι σκοτώνονταν από το στρατό της στο βιετναμικό έδαφος.

Φαινόταν καθαρά ότι αυτή η προκλητική και εμπρηστική δράση υ­ποστηριζόταν από την ομάδα των Τενγκ Χσιάο Πινγκ και Χουά Κούο Φενγκ και γινόταν για λογαριασμό της, για τους επεκτατικούς σκο­πούς της. Και γιατί ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ να μην υποστήριζε την κλί­κα του Πωλ Ποτ και του Γενγκ Σάρι αφού αποκατέστησε όλα τα αποβράσματα της κινέζικης αντίδρασης, αφού επέστρεψε τις περιουσίες, τα χρήματα και την εξουσία πάνω στα εργοστάσια και τις φάμπρικες στη μεγαλοαστική τάξη, στους ανθρώπους του Κουόμιντανγκ και σ' όλους τους αντεπαναστάτες και μετάτρεψε την Κίνα, όπως την αποκάλεσε σωστά το Κόμμα μας, καπιταλιστική σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα; Στην Κίνα είναι στην εξουσία η παρείσαχτη στο κόμμα αστική τάξη και οι αστοί διανοούμενοι. Αυτά τα αποβράσματα εκεί θεωρούνται α­φρόκρεμα, ενώ από την εργατική τάξη ζητούν να σκύβει το κεφάλι και να δουλεύει για τους «εκσυγχρονισμούς». Ήταν ακριβώς αυτοί οι κα­πιταλιστές, ήταν η κλίκα του Τενγκ Χσιάο Πινγκ και συντροφιά που κράτησε τον Πωλ Ποτ στην εξουσία στην Καμπότζη και επιδιώκει να τον αποκαταστήσει με κάθε μέσο και μετά την ανατροπή του.

Την επιθετική της πράξη ενάντια στο Βιετνάμ η κινέζικη ηγεσία θέλει να τη σκεπάσει με το παράλογο πρόσχημα ότι το Βιετνάμ επι­διώκει «μικρή ηγεμονία», νομίζοντας ότι έτσι δικαιολογεί τη μεγάλη κινέζικη ηγεμονία.

Μπαίνει όμως το ερώτημα: Γιατί οι κινέζοι ιμπεριαλιστές έχουν δι­καίωμα να υπερασπίσουν τη βάρβαρη φασιστική ομάδα του Πωλ Ποτ και το Βιετνάμ δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίξει τους επαναστάτες και το λαό της Καμπότζης να οικοδομήσουν μια ελεύθερη, ανεξάρτη­τη και κυρίαρχη χώρα; Η βιετναμική κυβέρνηση απέρριψε επίσημα και δημόσια τους κινέζικους ισχυρισμούς ότι επιδιώκει τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας της Ινδοκίνας και δήλωσε ότι το Βιετνάμ επιθυμεί να ζήσουν ελεύθεροι οι λαοί αυτής της περιοχής, σε φιλία και ανεξάρ­τητοι, καθένας στον τόπο του.

Εμείς οι Αλβανοί μπορούμε να κάνουμε την εξής παρατήρηση στο Βιετνάμ, την οποία και του την είπαμε: Ούτε στον καιρό του αγώνα ε­νάντια στους Αμερικάνους, ούτε σήμερα δικαιολογείται μια συμμαχία με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, ή με κάθε άλλο ιμπε­ριαλιστικό κράτος, καθώς και η προσχώρηση στην ΚΟΜΕΚΟΝ. Εί­ναι επιζήμια και επικίνδυνα τόσο για το ίδιο το Βιετνάμ όσο και για τους άλλους λαούς.
Η κινέζικη επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ έχει όλα τα χαρακτηρι­στικά φασιστικής μάρκας. Οι κινέζικες δικαιολογίες για τη βάρβαρη επιχείρηση ενάντια στο Βιετνάμ είναι σαν να πάρθηκαν λέξη προς λέ­ξη από το Χίτλερ, ο οποίος, στην εποχή του, ισχυριζόταν ότι εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία, επειδή κακομεταχειριζόταν τους γερμανούς σουδήτες, ή στην Πολωνία επειδή άνθρωποι σταλμένοι από τους Πο­λωνούς διέπραξαν δολιοφθορές και δολοφονίες στο γερμανικό έδα­φος. Μα ποιος πιστεύει τους ηγέτες του Πεκίνου ότι είναι το Βιετνάμ που έστειλε τους ανθρώπους του να διαταράξουν «την ειρηνική ζωή των κινέζικων παραμεθόριων χωριών και πόλεων» και ότι «η Κίνα α­ναγκάστηκε να αντεπιτεθεί;» Οι κινέζικες προφάσεις είναι προφάσεις που τις χρησιμοποίησαν και τις χρησιμοποιούν όλοι οι ιμπεριαλιστές για ν' αρχίσουν και να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις. Ο σκοπός να υ­ποτάξουν και υποδουλώσουν το λαό του Βιετνάμ, για να ανοίξουν το δρόμο προς το νότο στο νέο κινέζικο επεκτατισμό, δε μπορεί να καλυ­φθεί με φύλλο συκιάς.

Στην Ινδοκίνα σαν συνέπεια των επιθετικών ενεργειών της Κίνας και των επεκτατικών επιδιώξεων της δημιουργήθηκε επικίνδυνη εστία πολέμου. Οι φλόγες του απειλούν άλλους λαούς και χώρες.

Το Κόμμα μας κατήγγειλε δημόσια την πολιτική των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών προς το Βιετνάμ και καταδίκασε τις πιέσεις και τις επεμβάσεις στις εσωτερικές του υποθέσεις, τους κινδύνους που παρου­σιάζει αυτή η πολιτική για τους λαούς της Ασίας. Οι κινέζοι σοσιαλι-μπεριαλιστές επενέβηκαν άγρια στις εσωτερικές υποθέσεις του Βιετ­νάμ. Για τους επεκτακτικούς σκοπούς τους, υποδαυλίζουν σύρραξη α­νάμεσα στην Καμπότζη και το Βιετνάμ κ.λπ. Όταν η κινέζικη ηγεσία συμπεριφέρεται έτσι με το Βιετνάμ, με μια χώρα που μέχρι χθες τη θε­ωρούσε σαν αδερφή και στενή φίλη χώρα, τι μπορεί να σκεφθούν οι άλλες χώρες της Ασίας για την κινέζικη πολιτική; Μπορούν να την πι­στέψουν;

Οι πραγματικοί επαναστάτες, οι πατριώτες αντιιμπεριαλιστές, οι τίμιοι άνθρωποι παντού στον κόσμο, καταδικάζουν δριμύτατα και με μεγάλο μίσος την κινέζικη ηγεσία, που είναι η υπαίτια για τα νέα βά­σανα και συμφορές σε βάρος του ηρωικού βιετναμικού λαού, αισθάνο­νται το μεγάλο κίνδυνο που απειλεί και άλλες χώρες. Οι λαοί της Α­σίας πρέπει να προσέξουν ότι εκείνο που κάνει σήμερα η Κίνα ενάντια στο Βιετνάμ, αύριο μπορεί να το κάνει και εναντίον τους.

Η επίθεση που εξαπέλυσε η Κίνα ενάντια στο Βιετνάμ δεν μπορεί να τελειώσει παρά με βαριά και επαίσχυντη ήττα γι' αυτή. Έχουμε την πεποίθηση ότι η κινέζικη επίθεση θα αποκρουστεί χωρίς τη βοή­θεια κανενός απ' έξω και ότι ο βιετναμικός λαός θα είναι άγρυπνος α­πέναντι στους κινδύνους που του επέρχονται όχι μόνο από τον κινέζι­κο σοσιαλιμπεριαλισμό, αλλά και από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ο λαός του Βιετνάμ έδειξε έμπραχτα ότι είναι ηρωικός και ακατά­βλητος λαός. Αγωνίζεται για μια δίκαιη υπόθεση και θα νικήσει, όπως νίκησε και ενάντια στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Τους κινέ­ζους σοσιαλιμπεριαλιστές τους αναμένει η ίδια τύχη που είχαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές στο Βιετνάμ. Η Κίνα θα ξεσκεπαστεί και θα α­πομονωθεί ακόμη περισσότερο από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Και εκείνες οι κλίκες που παρουσιάζονται σα δημοκρατικές, ακόμα και σαν κομμουνιστικές που για τις συγκυρίες και τα συμφέροντα τους δεν υποστηρίζουν τη σωστή υπόθεση του Βιετνάμ, θα την πάθουν μια μέρα στη ράχη τους. Εδώ σε οδηγεί η πολιτική με τα κούφια λόγια «της υποστήριξης των λαών» και της τάχα αδέσμευτης πολιτικής. Ό­ποιος δεν υποστηρίζει σήμερα το Βιετνάμ υποστηρίζει τους εμπρη­στές του πολέμου.

Η επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ πρέπει να κάμει και τον κινέζικο λαό να σκεφτεί, ν' ανοίξει τα μάτια του να ιδεί σε τι γκρεμό τον οδη­γούν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του. Η επίθεση που αυτοί εξαπέλυσαν ε­νάντια στο Βιετνάμ, δε στρέφεται μόνο ενάντια στο λαό αυτής της χώ­ρας, αλλά και ενάντια στον ίδιο τον κινέζικο λαό.
Ένας μεγάλος λαός, όπως ο κινέζικος λαός, επέτρεψε μια σωβινιστική ηγεσία να επιτεθεί σε έναν αδερφό και φίλο λαό τη στιγμή που αυτός προσπαθεί να επουλώσει τις βαριές πληγές και να οικοδομήσει τη χώρα του, την καταστραμμένη από τον τριαντάχρονο πόλεμο. Α­πευθυνόμαστε στον αδερφό κινέζικο λαό να σκεφτεί και να μην επι­τρέψει τους τυχοδιώκτες που στέκουν πάνω από το κεφάλι του να τον οδηγήσουν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους ενάντια στους άλλους λα­ούς, να μην τους αφήσει να υποκινήσουν τον παγκόσμιο πόλεμο. Ελ­πίζουμε ότι ο κινέζικος λαός δε θα το επιτρέψει αυτό, δεν θα επιτρέψει να γίνει ο ίδιος υπεύθυνος μπροστά στην ιστορία.

Ο αλβανικός λαός, που στάθηκε πάντα πλάι στο βιετναμικό λαό, που τον βοήθησε ολόκαρδα και που επιθυμούσε ειλικρινά το καλό του, διαμαρτύρεται ενάντια στο έγκλημα που διέπραξαν σε βάρος του οι κι­νέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές και ζητεί να δοθεί τέλος το γρηγορότερο σ' αυτή την εγκληματική επίθεση.
Ο αλβανικός λαός είναι και θα είναι με τον ηρωικό βιετναμικό λαό και θα υπερασπίσει τη δίκαιη υπόθεση του. Έχουμε πλήρη πεποίθη­ση ότι ο αδερφός βιετναμικός λαός, όπως αντιστάθηκε και νίκησε ενά­ντια στους άλλους αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές, θα βγει ξανά νι­κητής και ενάντια στην ύπουλη επίθεση των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών.

Από την εφημερίδα
«Ζέρι ι Πόπουλλιτ», 21 Φλεβάρη 1979

Η ΔΙΚΑΙΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

24 Νοέμβρη 1977

Τις τελευταίες μέρες τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής έγιναν αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος ολόκληρης της διεθνούς κοινής γνώμης. Αφορμή γι αυτό ήταν η επίσκεψη που έκαμε στην Ιερουσα­λήμ ο αιγύπτιος πρόεδρος Σαντάτ και οι συνομιλίες που είχε με τον ισ­ραηλινό πρωθυπουργό Μπέγκιν [Το Νοέμβρη του 1977].

Τα λόγια για «ειρήνη» είναι άφθονα, αλλά η πραγματική και σω­στή λύση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Το Ισραήλ, αυτό το ένοπλο όργανο των πολιτικών, οι­κονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων των αμερικάνων ιμπερια­λιστών στη Μέση Ανατολή, εξακολουθεί να κρατεί υπό κατοχή τα α­ραβικά εδάφη, οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να μένουν χωρίς πατρί­δα, οι υπερδυνάμεις εξακολουθούν να ραδιουργούν και να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των λαών αυτής της περιοχής.

Οι εχθροί των αραβικών λαών κάθε τόσο βγαίνουν πομπώδικα με λογής - λογιών σχέδια για τη «λύση» τάχα των προβλημάτων που απα­σχολούν τη Μέση Ανατολή και για τον τερματισμό της αραβο - ισρα­ηλινής διένεξης που συνεχίζεται 30 χρόνια τώρα. Πολλά ειπώθηκαν και ακούστηκαν γι' αυτά τα σχέδια, σχέδια Ρότζερς και Κίσινγκερ, σχέδια Γκρομίκο και Βανς, σχέδια σεΐχηδων και απεσταλμένων του ΟΕΕ. Τίποτε όμως δεν άλλαξε, ούτε μπορεί να αλλάξει. Όλα αυτά τα σχέδια επιδίωκαν και επιδιώκουν να κατασβήσουν τον απελευθερωτι­κό αγώνα των αραβικών λαών, να τους υποχρεώσουν να παραιτηθούν από τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα, να εγκαταλείψουν τον παλαιστι­νιακό λαό και να τον αφήσουν στο δρόμο, να συνθηκολογήσουν μπρο­στά στους εκβιασμούς του Ισραήλ, να υποταχθούν τέλεια και οριστικά στην ξένη ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Οι αραβικοί λαοί γνωρίζουν καλά ποιοι είναι οι εχθροί, ξέρουν ότι οι επιθετιστές πρέπει να ξεσκεπαστούν, να απομονωθούν και να κατα­πολεμηθούν. Ξέρουν ότι άγριος και άπληστος επιδρομέας ενάντια στους αραβικούς λαούς, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους είναι το Ισραήλ, το οποίο ματοκύλισε μερικές φορές τους αδερ­φούς αραβικούς λαούς με νέες επιδρομές. Το Ισραήλ καθημερινά χτυ­πάει και μακελλεύει έναν αρχαίο και ένδοξο λαό, τον αδερφό παλαι­στινιακό λαό, τον οποίο οι σιωνιστές υποκινούμενοι και υποστηριζό­μενοι από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές άφησαν χωρίς στέγη και χωρίς πατρίδα. Σ' αντίθεση με κάθε ιστορικό, διεθνές και ανθρώπινο δικαίωμα αυτός ο λαός εκτοπίστηκε με τη βία από τις εστίες του, από τη γη όπου γεννήθηκε και έζησε αιώνες και όπου ανέπτυξε τον υψηλό πολιτισμό του, απ' τον οποίο επωφελήθηκε ολόκληρη η ανθρωπότη­τα. Τώρα σκορπίστηκε και ζει δυστυχισμένος σαν πρόσφυγας, σαν φι­λοξενούμενος στα σπίτια των αδερφών του Αράβων. Παρόλο όμως που ματοκυλίστηκε και κατατεμαχίστηκε, ο παλαιστινιακός λαός διατή­ρησε άθιχτο και άσβηστο το αγωνιστικό πνεύμα και την υψηλή εθνική συνείδηση. Ποτέ δεν κατάθεσε τα όπλα, αλλά μάχεται για να αποκτή­σει τη λευτεριά, τα δικαιώματα και την πατρίδα. Ο ηρωικός απελευθε­ρωτικός αγώνας που έκαμε και κάνει ο παλαιστινιακός λαός θα μείνει στην ιστορία μεγάλο παράδειγμα τέτοιων μικρών λαών, που δεν τους φοβίζει κανένας εχθρός, οσοδήποτε μεγάλος, και που όταν πρόκειται για την υπεράσπιση της λευτεριάς και των δικαιωμάτων τους είναι πρόθυμοι να κάμουν κάθε θυσία, να υποφέρουν κάθε βάσανο και να ε­πωμιστούν κάθε δυσκολία όσο μακρός και δύσκολος κι αν είναι ο αγώ­νας.

Ο αλβανικός λαός για τον οποίο ο αγώνας του παλαιστινιακού λα­ού είναι τόσο κοντά στην ψυχή του, τρέφει ειλικρινή αγάπη, εκτίμηση και μεγάλο θαυμασμό γι' αυτό τον γενναίο και πολυβασανισμένο λαό και έχει ακράδαντη πεποίθηση ότι τελικά θα νικήσει.

Πολλές προσπάθειες έγιναν και γίνονται από διάφορες πλευρές για συνεννόηση και συνδιαλλαγή με το Ισραήλ, παραγκωνίζοντας και πο­δοπατώντας τα ζωτικά συμφέροντα των αραβικών λαών, προπαντός του παλαιστινιακού λαού και του συριακού λαού. Αυτό είναι καταδικάσιμο και δεν μπορεί να το δεχτούν ούτε οι αραβικοί λαοί, ούτε οι πραγματικοί φίλοι τους, ούτε όλοι εκείνοι για τους οποίους η λευτεριά και η ανεξαρτησία των λαών είναι πολύτιμο πράγμα. Ο λαός μας, σαν στενός και πιστός φίλος των αραβικών λαών που είναι, αυτές τις προ­σπάθειες για συνεννόηση τις θεωρεί φιλοϊμπεριαλιστική δραστηριό­τητα που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των Αράβων και που υπο­δαυλίζει ακόμη περισσότερο την επιθετικότητα του Ισραήλ.

Όλη η προοδευτική και πατριωτική αραβική κοινή γνώμη, από τους Παλαιστίνιους, τους Σύριους, τους Αλγερινούς, τους Ιρακινούς, τους Λίβυους ως τους Αιγυπτίους, αποφάνθηκε ανοιχτά ενάντια στη συνεννόηση και τη συνδιαλλαγή με το Ισραήλ. Επίσης όλοι εκείνοι που είναι πραγματικοί μαχητές ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλι­σμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, που είναι ενάντια στην α­ντίδραση και την καταπίεση, όλοι εκείνοι που είναι υπέρ της λευτε­ριάς των λαών και υποστηρίζουν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, κα­τέκριναν και καταδίκασαν χωρίς ενδοιασμό τη συνεννόηση με το Ισ­ραήλ, τήρησαν κατηγορηματική στάση ενάντια σε κάθε συμβιβασμό μ' αυτό.

Σ' αντίθεση όμως μ' αυτή την πλατιά κοινή γνώμη, μ' αυτή την υ­γιή κοινή γνώμη, παρατηρείται ότι τώρα δε χρησιμοποιείται καθόλου το χαρτί των «αδέσμευτων». Σιωπούν και ελίσσονται με δυσκολία για να εξέλθουν από τη δυσχερή θέση στην οποία τους βάζει το σχέδιο συ­νεννόησης με το Ισραήλ. Τι έγιναν όλοι εκείνοι οι λόγοι και οι όρκοι για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αραβικών λαών και των Παλαι­στινίων, τι έγιναν όλα εκείνα τα ψηφίσματα και αποφάσεις για «σω­στή λύση» της διένεξης της Μέσης Ανατολής, εκείνες οι εναντιώσεις από το βήμα συνδιασκέψεων προς την ιμπεριαλιστική επέμβαση σ' αυτή την περιοχή;

Η σιωπή γι' αυτούς τους ασυγκράτητους φίλους της λογοκοπίας δεν είναι τυχαία. Την πλαστότητα των «θεωριών» ή των «κινημάτων» που προορίζονται να κατασβέσουν τους επαναστατικούς και απελευθε­ρωτικούς αγώνες και να εξαπατήσουν τους λαούς, τη φανερώνουν τα συγκεκριμένα γεγονότα, τα συμβάντα, η διεξαγωγή της πάλης των τά­ξεων. Αυτή την πλαστότητα την ξεσκεπάζουν και οι ίδιοι οι ιμπερια­λιστές, οι οποίοι όταν πρόκειται για την προστασία των συμφερόντων τους δε σκοτίζονται καθόλου για τη δύσκολη θέση στην οποία θέτουν τους λαούς τους. Τι να πουν οι θεωρητικοί και οι υποστηριχτές του κι­νήματος των «αδέσμευτων», όταν οι σημαιοφόροι της «μη δέσμευσης» παρουσιάζονται ανοιχτά ότι είναι δεσμευμένοι και εξαρτημένοι από τον ιμπεριαλισμό, ότι παίζουν το παιγνίδι των ιμπεριαλιστών, ότι η πολιτική που ακολουθούν τυπικά είναι ανεξάρτητη, μα ουσιαστικά υπαγορεύεται από άλλους, υπερασπίζει συμφέροντα ξένα για τους αρα­βικούς λαούς;

Το κίνημα των «αδέσμευτων» μπορεί να εξακολουθήσει να ζει ακό­μη σε διασκέψεις, συσκέψεις και στην προπαγάνδα, αλλά πέθανε από τη στιγμή που στη Μέση Ανατολή, στις έρημους του Ογκαντέν, στην Αγκόλα και στο Ζαΐρ φάνηκε ικανό να κρύψει το γεγονός ότι αρκετές κυβερνήσεις χωρών που προσποιούνται τον αδέσμευτο συνδέονται με τη μια ή την άλλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική μεγάλη δύναμη, ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές παίζουν το παιγνίδι του ιμπεριαλι­σμού και υπερασπίζουν τα νεοαποικιοκρατικά και επεκτατικά του συμφέροντα. Τώρα πια είναι ανίκανο να σκεπάσει και να δικαιολογή­σει με κούφια σοφίσματα τις επεμβάσεις, τις ραδιουργίες και τις μα­νούβρες των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων σε πολλές «αδέσμευτες» χώρες, να κρύψει και να δικαιολογήσει τις φιλοϊμπεριαλιστικές ενέρ­γειες, ενάντια στους απελευθερωτικούς αγώνες, πολλών ηγετών αυτών των χωρών.
Όσον αφορά τη συνεννόηση και τη συνδιαλλαγή με το Ισραήλ, δε φαίνεται επίσης ούτε η δραστηριότητα του λεγόμενου «τρίτου κό­σμου». Οι υποστηριχτές της «θεωρίας των τριών κόσμων», που φωνα­σκούν και προσπαθούν να αποδείξουν με αποφθέγματα ότι υποστηρί­ζουν ανεπιφύλαχτα τους απελευθερωτικούς αγώνες και υπερασπίζουν τα συμφέροντα των λαών της Γης, δε βλέπουμε να υπερασπίζουν τη δί­καιη υπόθεση των αραβικών λαών, δε βλέπουμε να βγουν υποστηρι­χτές τους. Γιατί; Μήπως πρέπει να θυσιαστούν τα συμφέροντα των Α­ράβων, τα εδάφη τους, η τύχη και η ζωή των Παλαιστινίων για χάρη της συμμαχίας με το «δεύτερο κόσμο» και με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Ή ίσως έτσι απαιτούν τα υψηλά συμφέροντα των ιμπε­ριαλιστικών υπερδυνάμεων, που οι μικροί λαοί και οι απλοί άνθρωποι δεν κατορθώνουν να τα αντιληφθούν;

Είναι ευκολονόητη η τόσο άβολη θέση των υποστηριχτών της «θε­ωρίας των τριών κόσμων», για τους οποίους η συνεννόηση και συν­διαλλαγή με το Ισραήλ ξεχαρβαλώνει και κάνει μαλλιά κουβάρια το σχήμα που συνδέει τους «κόσμους» τους. Η ερώτηση είναι απλή: σε ό­φελος τίνος είναι αυτή η συνεννόηση; Του «πρώτου κόσμου», του «δεύτερου» ή του «τρίτου»; Εξυπηρετεί την απελευθέρωση των λαών ή την εθνική καταπίεση, την αντιιμπεριαλιστική πάλη ή την κατάσβεση της; Η σιωπή δείχνει ότι αυτή η συνεννόηση δεν μπαίνει σε κανένα προπαγανδιστικό καλούπι, ότι στην προκειμένη περίπτωση τα σλό­γκαν και οι «θεωρίες» δεν μπορούν να κάμουν να αλλάξουν, τη φύση τους τα γεγονότα.

Η πολιτική των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που προστατεύει και υποστηρίζει τον πιο επιθετικό δορυφόρο τους, το Ισραήλ, μπορεί μή­πως να θεωρηθεί όχι επιθετική, υποχωρητική; Τούτο τον καιρό ο επι­θετικός πόλεμος προετοιμάζεται κλιμακωτά, διαμέσου πολέμων μερι­κού χαρακτήρα, υποκινώντας ιδιαίτερες επιθέσεις, ανάβοντας τοπι­κούς πολέμους. Αν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ρεκλαμάρουν ότι εί­ναι δήθεν υπέρ του «στάτους κβο», αυτό δε σημαίνει ότι παραιτήθηκαν από τις επιθετικές και επεκτακτικές βλέψεις, το «στάτους κβο», εξυπη­ρετεί τους ηγεμονιστικούς τους σκοπούς σε βάρος των αραβικών λαών και σε όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Ενωμένων Πο­λιτειών και του συμμάχου τους, του Ισραήλ.
Εμείς είμαστε κατά και ξεσκεπάζουμε αυτή τη συγκάλυψη της επι­θετικής του πολιτικής που προσπαθεί να κάμει ο Κάρτερ. Είμαστε, ε­πίσης, κατά της παρουσίασης της αμερικάνικης πολιτικής του «στά­τους κβο» σαν μη επιθετικής, αλλά αμυντικής. Δεν έπεσαν ακόμη τα δόντια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ούτε του κόπηκαν τα νύχια. Να υπερασπίζεις την πολιτική του «στάτους κβο» σημαίνει να υπερα­σπίζεις τις ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις, να υπερασπίζεις το μοίρα­σμα του κόσμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, να υπερασπίζεις τη νε­οαποικιοκρατία και την εκμετάλλευση των καταπιεζόμενων λαών από τον ιμπεριαλισμό και όλες τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Να υ­περασπίζεις το στάτους κβο σημαίνει να ευλογείς την κατοχή των α­ραβικών εδαφών από τους ισραηλινούς και την εκτόπιση, με τη βία, των Παλαιστινίων από τις εστίες τους, σημαίνει να υπερασπίζεις τις στρατιωτικές βάσεις σε ξένες χώρες, τα επιθετικά μπλοκ του ιμπερια­λισμού, τις πολυεθνικές μονοπωλιακές εταιρίες, όλο το κατασταλτικό και εκμεταλλευτικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο αλβανικός λαός απορρίπτουν με περιφρόνηση όλους τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς. Ο λαός μας ήταν και είναι πάντα υπέρ της δίκαιης υπόθεσης των αραβικών λα­ών και θα είναι στο πλευρό τους σε κάθε περίσταση, καλή ή κακή, σε χαρές και σε νίκες, σε λύπες και σε πρόσκαιρες αποτυχίες. Ο λαός μας είναι μικρός λαός, αλλά για τους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτε­ριά και για το δίκαιο, όπως είναι οι αραβικοί λαοί και οι λαοί της Α­φρικής, είναι πιστός και ακλόνητος αδερφός.
Τα γεγονότα και η καθημερινή διεθνής ζωή δείχνουν ξεκάθαρα ότι η γενική πολιτική που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις έ­χει καταρτιστεί σε συνταύτιση με τα εγωιστικά τους συμφέροντα, ξε­κινώντας από το ποια θα εγκαθιδρύσει καλύτερα και γρηγορότερα την ηγεμονία της στους λαούς και τις ηπείρους. Κάθε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τόσο τότε που είχε μπήξει γερά τα νύχια της σε ξένη σάρ­κα όσο και όταν κάποια διαχαράσσει τα όρια της επέκτασης της, πα­λεύει να επιβάλει την πολιτική της στις χώρες και σε ομάδες χωρών.

Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, καλυμμένοι με το προσωπείο «σοσιαλιστική χώρα», και παριστάνοντας τους πρωταγωνιστές της λευτεριάς, δουλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις να εξαπατήσουν ηγε­σίες διάφορων χωρών της Αφρικής. Πουλούν σ' αυτές τις χώρες όπλα και σαν αντάλλαγμα εξασφαλίζουν το δικαίωμα να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις, για τα συμφέροντα της κυριαρχίας τους, και να διευρύνουν τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό.

Ταυτόχρονα, η άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, οι Ενωμένες Πολι­τείες της Αμερικής, ελίσσεται μέσω των πρακτόρων της, μέσω των πι­στώσεων, των όπλων και των δολλαρίων και μετέρχεται κάθε μέσο για να υποσκελίσει τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Το κυνηγητό των υπερδυνάμεων για κυριαρχία και ηγεμονία δε γνωρίζει όρια, δε γνωρίζει κανένα κανόνα και ηθική, η απάτη και η μπαμπεσιά συμπο­ρεύονται με το έγκλημα και τη βία.

Θύμα αυτών των επικίνδυνων παιχνιδιών των υπερδυνάμεων πέ­φτουν οι λαοί, πέφτουν οι διάφορες χώρες που γίνονται στόχος του ά­γριου σοβιετο - αμερικάνικου ανταγωνισμού. Βλέπουμε τώρα ότι η Αι­θιοπία και η Σομαλία, δύο φιλελεύθεροι και ειρηνόφιλοι λαοί, με αρ­χαίο πολιτισμό και που τράβηξαν του λιναριού τα πάθη από τους ιτα­λούς αποικιοκράτες κατακτητές, μπήκαν σε πόλεμο μεταξύ τους και αλληλοσκοτώνονται. Αυτοί οι λαοί τον θέλουν μήπως τον πόλεμο, που τους προκαλεί τόσα δεινά και τόση δυστυχία; Καθόλου. Μπορούν άραγε να λύσουν τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους χωρίς να υπάρχει ανάγκη να πολεμούν και να αλληλοσφάζονται; Ασφαλώς, έχουν τη δυ­νατότητα να λύσουν αυτές τις διαφορές βρίσκοντας τους πιο κατάλλη­λους δρόμους. Τότε γιατί πολεμούν; Ξεκάθαρο είναι ότι σ' αυτό τον πόλεμο τους έριξαν οι άλλοι, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υπερδυ­νάμεις για τα ληστρικά και ηγεμονιστικά τους συμφέροντα.
Στο μεταξύ, ενώ ποτάμι χύνεται το αίμα αυτών των δυστυχισμένων λαών και αυξάνει το μίσος μεταξύ τους, υπάρχουν ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις που παίρνουν το μέρος πότε του ενός, πότε του άλλου, πότε επικροτούν τη μια χώρα, πότε την άλλη, χωρίς να κά­νουν ούτε την παραμικρή χειρονομία να βοηθήσουν αυτούς τους πολύ­παθους λαούς να αποκτήσουν την ειρήνη και τη δυνατότητα να οικο­δομήσουν τη ζωή τους σε πλέρια λευτεριά και ανεξαρτησία.

Η πολιτική του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ήταν πάντα υπέρ της υποστήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών, υπέρ της υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Η πολιτική αυτή ήταν και παραμένει πάντα ανοιχτή πολιτική αρχών. Όπως ειπώθηκε και στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, το Κόμμα μας φρονεί ότι στους λαούς πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για τις καταστάσεις, γιατί μόνο αυτό μπορεί να βοηθή­σει στην πραγματική ένωση τους, στην ένωση των κρατών και των πραγματικά αντιμπεριαλιστικών και προοδευτικών κυβερνήσεων. Για να ενωθούν οι λαοί στον αγώνα για λευτεριά, ανεξαρτησία και κοινω­νική πρόοδο, ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση από ο­ποιονδήποτε, πρέπει πρώτα να καθοριστούν τα σύνορα, πρέπει να γί­νει ξεκάθαρο ποιος είναι ο κυριότερος εχθρός τους, ενάντια σε ποιον πρέπει να αγωνιστούν και με ποιον πρέπει να ενωθούν.

Οι λαοί πρέπει να φυλάσσονται από τις σκευωρίες των ιμπεριαλι­στικών υπερδυνάμεων, που έρχονται σα φίλοι, καλοθελητές, αλλά ο πραγματικός τους σκοπός είναι να κυριαρχήσουν, να ρίξουν τις βά­σεις για την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας τους. Αυτό συμβαίνει στην Α­γκόλα, το Ζαΐρ κι αλλού. Αυτό συμβαίνει για πολύ χρονικό διάστημα και στη Μέση Ανατολή με το δράμα που παίζεται με τις τύχες των αρα­βικών λαών, όπου οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις κινούν όλα τα νή­ματα, διαδέχεται η μια την άλλη για να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές και εκμεταλλευτικές φιλοδοξίες τους.

Η ιστορία των επαναστατικών και απελευθερωτικών αγώνων, κα­θώς και η πρακτική της καθημερινής διεθνούς ζωής μάς διδάσκουν ότι δεν πρέπει να αφήνουμε σε ησυχία τους εχθρούς, για να έχουν καιρό να έρχονται σε συνεννόηση, να συγκροτούν τις δυνάμεις τους και να οργανώνονται στον πόλεμο που κάνουν ενάντια στους λαούς. Έχουμε απόλυτη πεποίθηση ότι όλοι όσοι καταπιέζονται και ταλαιπωρούνται από τους ιμπεριαλιστές και την αντίδραση, όλοι όσοι ποθούν τη λευ­τεριά και την ανεξαρτησία των χωρών τους, θα κινητοποιηθούν ακόμα πιο πολύ για να ξεσκεπάσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών υπερδυ­νάμεων που επιδιώκουν την καταστολή της επανάστασης και την υπο­δούλωση των λαών, θα ανεβάσουν ακόμα πιο ψηλά τον επαναστατικό τους αγώνα για να αντιμετωπίσουν και να κατανικήσουν τους εχθρούς.

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»,
24 Νοέμβρη 1977

Τα σχετικά με τη Μέση Ανατολή γεγονότα και πολιτικά προβλήματα ο σύντρο­φος Ενβέρ Χότζα τα χειρίζεται πλατιά στο βιβλίο του «Σκέψεις για τη Μέση Ανατολή» που εκδόθηκε στην Αλβανική και σε ξένες γλώσσες το 1984.

ΜΠΡΑΤΙΣΛΑΒΑ 1968

Άρθρο της εφημερίδας «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

16 Νοέμβρη 1976

Η ιστορία των διεθνών σχέσεων κατά τα τελευταία χρόνια είναι γε­μάτη από πολλές συνωμοσίες, σκαρωμένες από τους ιμπεριαλιστές και τους σοσιαλιμπεριαλιστές, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Ορισμένες έχουν πραγματοποιηθεί και ο κόσμος όλος είδε πια τις φρικαλεότητές τους. Άλλες υπάρχουν σαν σχέδια μέσα στα χρηματοκιβώτια των στρατιωτικών επιτελείων και στις ανώτατες κυ­βερνητικές καγκελλαρίες περιμένοντας την καθορισμένη ώρα και τις κατάλληλες στιγμές. Στο μεταξύ, άλλες σκαρώνονται στα σκοτεινά παζαρέματα που κάνουν η μυστική διπλωματία και τα κέντρα πληρο­φοριών και κατασκοπίας.

Το σκάρωμα των συνωμοσιών είναι το πιο δυνατό ένστικτο των ι­μπεριαλιστών λύκων, είναι εκείνο το πεδίο ληστείας, που ανάβει πιο πολύ από καθετί άλλο τα τρελά αρπαχτικά όνειρα των εχθρών της λευ­τεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, που υποθάλπει το νοσηρό τους πνεύμα στρατιωτικών και πολιτικών τυχοδιωκτισμών. Η μόνη ανησυ­χία που έχουν τώρα αυτοί οι κύριοι είναι να μην αποκαλυφθεί πρόωρα η συνωμοσία, να μην αντιληφθούν οι λαοί τις φρικαλεότητες που προ­ετοιμάζονται πισώπλατα. Για τη δική τους ηθική είναι αρεστό όλο το οπλοστάσιο των γκάνγκστερς: η προδοσία και η μπαμπεσιά, ο κυνι­σμός και το ψέμα, τα αποπλανητικά γλυκόλογα και τα αποκοιμιστικά νανουρίσματα. Ακόμα και όταν οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπε­ριαλιστές αρχηγοί βγαίνουν από τις συναντήσεις και μιλούν για συνα­δέλφωση και συνεργασία, για γενική ειρήνη και σταθερή ασφάλεια, τότε φυλάξου, γιατί την παγίδα την έχουν στημένη και το μαχαίρι ξεθηκαρωμένο.

Τα τραγικά γεγονότα του 1968 στην Τσεχοσλοβακία όλοι τα θυ­μούμαστε, κανείς δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αποτελούν μεγάλο δίδαγμα της ιστορίας.

Στις 3 Αυγούστου 1968 οι ρεβιζιονιστές αρχηγοί της Σοβιετικής Ένωσης, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Λαοκρατικής Δημο­κρατίας Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας συνήλθαν στην Μπρατισλά­βα σε συνάντηση, όπου, όπως έλεγαν τότε οι ίδιοι, αφορούσε «την πα­ράδοση των συνηθισμένων διαβουλεύσεων». Και τα ντοκουμέντα και οι δηλώσεις υπογράφηκαν σύμφωνα με όλους τους κανόνες που απαι­τούν οι πομπώδεις τελετές, οι πολιτικές μπλόφες και τα προσχήματα των στρατιωτικών επιθέσεων. Οι συμμετέχοντες σταυροφιλήθηκαν, κατά το έθιμο της ρωσικής ιεράς εκκλησίας, και φωτογραφήθηκαν για να τους έχουν ενθύμιο οι μεταγενέστεροι. Μπροστά στις κάμερες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, για να τους δει όλος ο κόσμος, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους παρ' ολίγο να πνίξουν σφιχταγκαλιάζοντας τον Ντούμπτσεκ, τον πιο διαβόητο εκπρόσωπο του «ρεβιζιονισμού ανθρώπινης όψης», και γύρισαν σπίτι τους όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

Όχι λιγότερο εντυπωσιακή ήταν η αποκαλούμενη «Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών», που εκδόθη­κε μ' αυτή την ευκαιρία. Σ' αυτή τη δήλωση εκθειάζουν τον «διεθνι­σμό», την «αδελφική συνεργασία», «την εναντίωση στον ιμπεριαλι­σμό» και έναν ολόκληρο χείμαρρο από δημαγωγικά σλόγκαν. Δεν πα­ρέλειψαν και να ορκίζονται προπαντός για το «κλίμα της πλήρους ει­λικρίνειας, του πνεύματος αρχών και της φιλίας, της ενότητας» κ.λπ., που σύμφωνα μ' αυτούς, βασίλευαν στη διάσκεψη. Ο Μπρέζνιεφ και ο Ζίβκωφ, ο Γκομούλκα και ο Κάνταρ, ο Ούλμπριχτ και ο Ντούμπτσεκ μπήκαν σε άμιλλα για το ποιος θα διαφημίσει πιο μεγαλόφωνα το ντο­κουμέντο της Μπρατισλάβας, που αποτελούσε δήθεν νέο λίθο στην ε­νίσχυση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της ισοτι­μίας των κρατών και κομμάτων μελών. «Οι συμμετέχοντες στη διάσκε­ψη, αναφερόταν στη δήλωση, εξέφρασαν την πλήρη αποφασιστικότη­τα τους να κάνουν ό,τι εξαρτάται απ' αυτούς για το βάθεμα της συνεργασίας μεταξύ των χωρών τους με βάση τις αρχές της ισοτιμίας, του σεβασμού της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδα­φικής ακεραιότητας, της αμοιβαίας αδελφικής βοήθειας και της αλλη­λεγγύης».
Κατενθουσιασμένος από τα «αποτελέσματα», ο Ντούμπτσεκ δήλω­νε όλο σιγουριά ότι «μόνο στην κοινότητα των σοσιαλιστικών χωρών μπορεί να διασφαλιστεί η οικονομική ανάπτυξη, και ακόμα περισσό­τερο να υπάρξει η εγγύηση για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας μας». Τις εφημερίδες της Μόσχας, του Ανατολικού Βερολίνου, της Βαρσοβίας, της Σόφιας τις κατέκλυσαν οι αποφάσεις των ολομε­λειών και οι δηλώσεις των ρεβιζιονιστών ηγετών, οι οποίοι εξυμνούσαν τις τόσο πετυχημένες λύσεις των προβλημάτων που είχαν γεννη­θεί μεταξύ τους και τα μέτρα που είχαν πάρει για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων καταστάσεων.

Όμως, μετά απ' όλη αυτή την έντεχνα παραφουσκωμένη ευφορία, ακολούθησε η μεγάλη τραγωδία, η πράξη βαρβαρότητας, που ήταν ε­πανάληψη των φρικιαστικών γεγονότων της κατάληψης της Τσεχοσ­λοβακίας από τον Χίτλερ. Η μελάνη από τις υπογραφές που έβαλαν στο «Χάρτη της Μπρατισλάβας» δεν είχε ακόμη στεγνώσει όταν τα σοβιετικά τανκς, με διαταγή του Μπρέζνιεφ, επιτέθηκαν στην Πράγα και κατέλαβαν όλη την Τσεχοσλοβακία. Η συνωμοσία εκτελέστηκε τέλεια. Οι προετοιμασίες για επίθεση του Γκρέτσκο και του Γιακουμπόφσκυ καλύφθηκαν ωραία από τη δημαγωγία της διάσκεψης και από τον θόρυβο της βαριάς μηχανής της ρεβιζιονιστικής προπαγάν­δας. Και πλήρωσαν ακριβά την αφέλεια τους όσοι πίστεψαν στο λόγο τιμής του Μπρέζνιεφ και στις καθησυχαστικές εγγυήσεις που έδιναν οι στη συνωμοσία συνεργάτες του Ούλμπριχτ, Γκομούλκα και Ζί­βκωφ. Στην εφημερίδα μας «Ζέρι ι Πόπουλλιτ» γράφαμε τότε ότι «η Δήλωση της Μπρατισλάβας αποτελεί ένα από τα πιο υποκριτικά και τα πιο δημαγωγικά ντοκουμέντα των ρεβιζιονιστών». Και ο χρόνος μάς δικαίωσε.

Ο γενικός γραμματέας του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος τότε δεν είχε γίνει ακόμα στρατάρχης και δημοσία δεν είχε πάρει ακό­μα στα χέρια του τα ηνία όλων των στρατιωτικών διοικήσεων. Τώρα συγκέντρωσε και κρατάει όλους τους μοχλούς της δύναμης, κόλλησε στους ώμους του και τα γαλόνια του στρατάρχη της Σοβιετικής Ένω­σης.

Ο νέος τσάρος του Κρεμλίνου προετοιμάζεται να πάει σύντομα στο Βουκουρέστι, στο χάρτινο κάστρο του δήθεν αντισοσιαλιμπεριαλισμού, όπου θα συνάξει τους συνωμότες από το Σύμφωνο της Βαρσο­βίας. Ανακοινώσεις και δηλώσεις, όπως συνήθως, αναμένεται να υπο­γραφούν. Δε θα λείψουν βέβαια σ' αυτές και τα ωραία λόγια για τη «φιλία», την «κυριαρχία», την «ισοτιμία», την «ανεξαρτησία». Για ο­ποιονδήποτε δε θα είναι δύσκολο να καταχωρίσει και τις «ιδιαίτερες» απόψεις του σ' αυτά τα «ντοκουμέντα», έτσι καθώς θα είναι ελεύθερος, αργότερα, να κάνει τις ερμηνείες που του αρέσουν. Η ιστορία όμως α­πέδειξε επίσης ότι τα σοβιετικά τανκς δε διευθύνονται από τα παραμύ­θια των δηλώσεων, όπως και ο Μπρέζνιεφ δεν καθοδηγείται από την η­θική αυτών των δηλώσεων.

Ο επεκτατισμός και ο ηγεμονισμός των ρεβιζιονιστών είναι ασυ­γκράτητα. Οι δήθεν φιλικές ή φιλοφρονητικές επισκέψεις που κάνει ο Μπρέζνιεφ σε διάφορες χώρες της Ευρώπης για να ανταποδώσει, λέει, τις επισκέψεις που έκαναν οι αρχηγοί αυτών των χωρών στη Σοβιετική Ένωση, ενέχουν βαριές και ανεπανόρθωτες δυστυχίες για τους λα­ούς αυτών των χωρών, για την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυ­ριαρχία τους, εγκυμονούν επίσης κινδύνους και για τους λαούς που γειτονεύουν μ' αυτές τις χώρες, οι οποίες υποδέχονται και ξεπροβοδί­ζουν τέτοιους συνωμότες, όπως είναι ο σεσημασμένος ρεβιζιονιστής Λεωνίντ Μπρέζνιεφ.

Για τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές μπορεί να χρησιμοποιηθεί κά­θε μέσο που τους εξυπηρετεί να εγκαθιδρύσουν την κυριαρχία τους στους λαούς και να αρπάξουν τη λευτεριά των εθνών. Η δημαγωγία και οι συνωμοσίες, τα σατανικά χαμόγελα και οι αισχρές απάτες των σο­βιετικών ρεβιζιονιστών συμπορεύονται, αλληλοεξυπηρετούνται.

Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Τσεχοσλοβάκου επαναστάτη κομ­μουνιστή Γιούλιους Φούτσικ, που εκτελέστηκε από τους χιτλερικούς: «ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ!».

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ», 16 Νοέμβρη 1976

Ενβέρ Χότζα: Η προλεταριακή δημοκρατία είναι η πραγματική δημοκρατία

Λόγος του Εμβερ Χότζα στη σύσκεψη του Γενικού Συμβουλίου του Δημοκρατικού Μετώπου Αλβανίας

20 Σεπτέμβρη 1978

Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Όπως γνωρίζετε, το Προεδρείο της Λαϊκής Βουλής, έκδωσε το διάταγμα σχετικά με τις εκλογές των βουλευτών της Λαϊκής Βουλής, για την ένατη νομοθετική περίοδο, οι οποίες θα διεξαχθούν στις 12 Νοέμβρη αυτού του έτους. Σε τούτη τη σύσκεψη του Γενικού Συμβουλίου του Δημοκρατικού Μετώπου θα εξετάσουμε τα καθήκοντα που μπαίνουν στην οργάνωση μας για την οργάνωση της εκλογικής καμπάνιας και την επιτυχή της έκβαση.
Οι εκλογές για τη Λαϊκή Βουλή είναι μεγάλο πολιτικό γεγονός που ενδιαφέρει άμεσα όλους τους πολίτες της Δημοκρατίας μας, γιατί θα εκλέξουν τους βουλευτές για το ανώτατο κρατικό όργανο, το οποίο αντιπροσωπεύει και εκφράζει τη θέληση και την κυριαρχία του λαού.
Στη χώρα μας οι εκλογές για τη Λαϊκή Βουλή ήταν πάντα ισχυρή εκδήλωση της ενότητας του λαού, της συσπείρωσης του γύρω από το Κόμμα, της αποφασιστικότητας για την υπεράσπιση της Πατρίδας και την προώθηση της υπόθεσης του σοσιαλισμού στην Αλβανία. Αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά θα διατρανωθούν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και στις νέες εκλογές.
Το Δημοκρατικό Μέτωπο, κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος, έχει καθήκον να μετατρέψει αυτή την καμπάνια σε ολόπλευρη πολιτική, οικονομική και πολιτιστική δραστηριότητα των πλατιών εργαζόμενων μαζών. Η εκλογική καμπάνια να γίνει ένα μεγάλο κίνητρο για να ανεβεί ο ενθουσιασμός και η ορμή στη δουλειά της εργατικής τάξης, της συνεταιριστικής αγροτιάς και της λαϊκής διανόησης, να πραγματοποιήσουμε τα καθήκοντα σε όλους τους τομείς, προπαντός να κλείσουμε με επιτυχία το κρατικό σχέδιο τούτης της χρονιάς και να προετοιμαστούμε όσο πιο καλά για την ερχόμενη χρονιά.
Ο αλβανικός λαός κατεβαίνει στις νέες εκλογές ενωμένος όσο ποτέ γύρω από τη μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του Κόμματος, με ακλόνητη πεποίθηση στην ορθότητα της, και αποφασισμένος να την εφαρμόσει ως το τέλος. Το λαό μας τον χαρακτηρίζει υγιές πατριωτικό πνεύμα, απέραντη αγάπη για τη σοσιαλιστική πατρίδα, ακλόνητη αποφασιστικότητα για την περιφρούρηση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του.
Η ομόφωνη επιδοκιμασία και η υποστήριξη απ' όλο τον αλβανικό λαό της στάσης του Κόμματος και της Κυβέρνησης μας προς τις αντεπαναστατικές και αντιαλβανικές ενέργειες της κινέζικης ρεβιζιονιστικής ηγεσίας δείχνουν για μια ακόμη φορά τους στενούς δεσμούς του με το Κόμμα, την αποφασιστικότητα του να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, να σπάσει κάθε ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστικό αποκλεισμό και περίγυρο.
Οι εκλογές του Νοέμβρη βρίσκουν τη χώρα μας με ισχυρή, σταθερή, δυναμική οικονομία που αναπτύσσεται αρμονικά και αδιάκοπα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της σωστής γραμμής που ακολουθεί το Κόμμα για την ολόπλευρη ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας.
Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας και η σοσιαλιστική μας κοινωνία διαφέρουν εντελώς από τα καπιταλιστικό -ρεβιζιονιστικά κράτη και κοινωνίες των διάφορων χωρών του κόσμου. Πού έγκειται αυτή η διαφορά; Σε πρώτη γραμμή στην οικονομική βάση, στη διάρθρωση της κοινωνίας και στο εποικοδόμημα που καθρεφτίζει αυτή τη βάση. Στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές κοινωνίες η βάση και το εποικοδόμημα έχουν ανταγωνιστική εσωτερική δομή, ενώ στη σοσιαλιστική μας κοινωνία είναι απαλλαγμένα από τους ταξικούς ανταγωνισμούς και σαν τέτοια τελειοποιούνται συνεχώς.
Στην κατανόηση της βάσης και του εποικοδομήματος που χαρακτηρίζουν κάθε οικονομικό - κοινωνικό σχηματισμό, καθοδηγούμαστε από τις θεωρητικές αρχές που κληρονομήσαμε από τους Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Το Κόμμα μας αφομοίωσε και εφάρμοσε σωστά θεωρητικά και πραχτικά αυτές τις αρχές, γι αυτό η χώρα μας, από χώρα άλλοτε φτωχή οικονομικά και καθυστερημένη από πολιτιστική και εκπαιδευτική άποψη, μετατράπηκε σε ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, με αναπτυγμένη σοσιαλιστική οικονομία, με προοδευμένη κουλτούρα, παιδεία και επιστήμη, με ισχυρή άμυνα και με σωστή εξωτερική πολιτική αρχών.
Η σύνδεση και η αλληλεπίδραση της βάσης και του εποικοδομήματος, όπου ο κύριος ρόλος ανήκει στην οικονομική βάση, καθώς και η συνεχής επαναστατικοποίηση του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος μας, δημιούργησαν την πεποίθηση στους ανθρώπους μας σχετικά με το σωστό δρόμο προόδου της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στο δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ηγήθηκε η εργατική τάξη, η μαρξιστική - λενινιστική πρωτοπορία της, γι' αυτό σ' αυτό το δρόμο σημειώθηκαν μεγάλες επιτυχίες.
Στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας η εργατική τάξη, η συνεταιριστική αγροτιά και οι άλλοι εργαζόμενοι ασκούν την εξουσία διαμέσου των αντιπροσωπευτικών οργάνων, καθώς και απευθείας. Εδώ οι μάζες συμμετέχουν ενεργά στη διακυβέρνηση της χώρας, στη διεύθυνση της οικονομίας, στη συζήτηση των νόμων και των οικονομικών σχεδίων, στον έλεγχο της δράσης των οργάνων της εξουσίας κ.λπ. Οι μάζες έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους για όλα τα προβλήματα κοινωνικού ή ατομικού ενδιαφέροντος. Αυτά τα δικαιώματα τους τα κατοχύρωσε το Κόμμα συνταγματικά, γι' αυτό μόνο στη σοσιαλιστική Αλβανία μπορεί να γίνεται λόγος για πραγματική δημοκρατία μ' όλη τη σημασία της λέξης, διακηρυγμένη όχι μόνο στα λόγια, αλλά πραγματικά εξασφαλισμένη. Αυτά τα δικαιώματα τυπικά τα διακηρύσσουν και τα αστικά και ρεβιζιονιστικά συντάγματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις για την έμπραχτη άσκηση των δικαιωμάτων που διακηρύσσονται. Χτυπώντας την απάτη της αστικής τάξης σχετικά με τη λεγόμενη ισότητα δικαιωμάτων στο καπιταλιστικό κράτος, ο Στάλιν έγραφε ότι
«Μιλούν για ισότητα των πολιτών, αλλά ξεχνούν ότι δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ισότητα ανάμεσα στον πάτρωνα και τον εργάτη, ανάμεσα στον τσιφλικά και τον αγρότη, εφόσον οι πρώτοι έχουν πλούτη κάι πολιτικό βάρος στην κοινωνία, ενώ οι δεύτεροι δεν έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο- εφόσον οι πρώτοι είναι εκμεταλλευτές και οι δεύτεροι εκμεταλλευόμενοι».[ Ι. Β. Στάλιν. Άπαντα, τ. 14ος, αλβ. έκδοση, σελ. 61.]

Στη χώρα μας οικοδομείται με επιτυχία ο σοσιαλισμός προς το συμφέρον των πλατιών μαζών του λαού στον τομέα της οικονομίας, του πολιτισμού, της παιδείας, της επιστήμης, της άμυνας κ.λπ. Η Αλβανία βαδίζει πάντα προς την προοδευμένη σοσιαλιστική κοινωνία και διαφυλάσσει άθιχτη την κυριαρχία του λαού. Στο Σύνταγμά μας αναφέρεται: «Όλη η κρατική εξουσία στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας πηγάζει από τον εργαζόμενο λαό και ανήκει σ’ αυτόν».
Το Κόμμα εργάστηκε και εργάζεται για να είναι η χώρα μας ελεύθερη σε κάθε κατεύθυνση απέναντι στους ξένους, να είναι απόλυτα ανεξάρτητη απ' έξω και να μην κινδυνεύει ποτέ από εκείνες τις τάξεις που η επανάσταση μας τους αφαίρεσε την οικονομική, πολιτική και ηθική δύναμη.
Το μαρξιστικό - λενινιστικό Κόμμα μας εμπνέεται και καθοδηγείται από τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και έχει μοναδικό σκοπό την άνοδο της ευημερίας του λαού, την πραγματοποίηση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού κάτω από την δικτατορία του προλεταριάτου. Ένα σοσιαλιστικό οικονομικό - κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς την πραγματική προλεταριακή δημοκρατία, χωρίς τη στενή και ειλικρινή συνεργασία ανάμεσα στα διάφορα στρώματα των εργαζόμενων μαζών, που τα κάνει συνειδητά το Κόμμα. Η κοινωνία μας διακρίνεται γιατί διακυβερνάται από τους νόμους της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αυτή είναι συνειδητή ότι τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των πολιτών καθιερώθηκαν πάνω στη βάση της εναρμόνισης των συμφερόντων της κοινωνίας και του ατόμου, δίνοντας προτεραιότητα στο γενικό συμφέρον. Η προτεραιότητα του γενικού συμφέροντος πρέπει να καθοδηγεί τη σκέψη και τους πόθους του καθενός. Για να μπορεί να προβαδίζει το γενικό συμφέρον και να πραγματοποιηθούν τα καλά που φέρει το σοσιαλιστικό μας σύστημα, απαιτείται απόλυτα η πλατιά συμμετοχή των εργαζόμενων μαζών στη διεύθυνση του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου και της οικονομίας.
Μπορούμε να πούμε με περηφάνια ότι η χώρα μας είναι πραγματικά σοσιαλιστική. Δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη χώρα σαν η δική μας, όπου οι πολίτες να είναι ισότιμοι μπροστά στο νόμο, όπου η διαφορά στις αποδοχές ανάμεσα στον εργάτη και τον υπάλληλο να είναι τόσο μικρή. Η αναλογία στις αποδοχές του εργάτη και του ανώτατου λειτουργού είναι ένα προς δύο. Οι ξένοι θέτουν το ερώτημα: Πώς είναι δυνατό ο ανώτατος λειτουργός να έχει τόσο μικρή διαφορά στις αποδοχές σε σύγκριση με τους εργάτες; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δεν είναι δύσκολη. Σε μας συμβαίνει αυτό, γιατί το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, με τους δίκαιους νόμους του, καθιέρωσε τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές σχετικά με τις αποδοχές. Μιλώντας γι αυτό το πρόβλημα ο Λένιν έγραφε ότι η στροφή από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία είναι
«... η κατάργηση... όλων των οικονομικών προνομίων που είχαν οι ανώτεροι λειτουργοί, η ελάττωση του μισθού όλων των ανώτερων υπαλλήλων στο επίπεδο "αποδοχών του εργάτη"»[ Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τομ. 25ος, αλβ. έκδοση, σελ. 496.].

Ένα από τα μέτρα που πήρε η Κομμούνα του Παρισιού και που ο Μαρξ το υπογράμμισε, ήταν ακριβώς η ελάττωση των μισθών των αξιωματούχων. Εμείς δεν επιτρέπουμε καταχρήσεις στην εφαρμογή της αρχής της αμοιβής ανάλογα με την εργασία, γι αυτό εδώ δεν δημιουργήθηκε και δε θα δημιουργηθεί κάποιο στρώμα εργαζομένων που να θέσει τον εαυτό του πάνω από τους άλλους και να παίρνει αποφάσεις σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα του.
Στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας όχι μόνο φράχτηκε με νόμο ο δρόμος στις ρεβιζιονιστικές τάσεις, αλλά και γίνεται μεγάλη διαπαιδαγωγητική δουλειά για το ανέβασμα της συνείδησης των ανθρώπων ώστε κάθε εργαζόμενος να αμείβεται ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα της εργασίας που κάνει. Εκτός από μερικούς εκφυλισμένους ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της κοινωνίας μας θεωρεί μεγάλο καθήκον το ξεκαθάρισμα της συνείδησης από τις καπιταλιστικές επιβιώσεις. Στη χώρα μας επιτεύχθηκε το δυνάμωμα της αγάπης και της εκτίμησης του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ο σύντροφος καταβάλλει επίμονες προσπάθειες να βοηθήσει το σύντροφο για να διορθώσει τα λάθη που κάνει και να καταδικάσει την πράξη του όταν παραβιάζει τους νόμους που ρυθμίζουν τις νομικές σχέσεις και τους σοσιαλιστικούς κανόνες της κοινωνίας μας.
Αυτή η επαναστατική κατάσταση επιτεύχθηκε γιατί στη χώρα μας εφαρμόζονται με συνέπεια η ελευθερία του λόγου, η βαθιά και πλατιά συζήτηση των μαζών πάνω στα διάφορα προβλήματα, η πραγματική προλεταριακή δημοκρατία. Έτσι εξηγείται η κατάσταση μας.
Ας λένε ό,τι θέλουν εκείνοι που νομίζουν ότι στην Αλβανία δεν υπάρχει ελευθερία για τους πολίτες, δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν υπάρχουν πολλά κόμματα και ατέρμονες συζητήσεις στη Βουλή. Εμείς έχουμε τις πιο κατάλληλες και τις πιο δημοκρατικές μορφές
πλήρους ελευθερίας για τις εργαζόμενες μάζες, διαφορετικά δεν μπορούσε να ανθίσει η χώρα, όπως ανθίζει, δεν μπορούσε να επιτευχθεί η μονολιθική ενότητα του λαού με το Κόμμα. Ακριβώς εδώ, στην ενότητα Κόμματος - λαού, βρίσκεται το κλειδί των κατακτήσεων μας, γι' αυτό οι καπιταλιστές και ρεβιζιονιστές εχθροί θέλουν να σκουριάσει αυτό το χρυσό κλειδί, συκοφαντώντας με τον πιο κυνικό τρόπο.
Αν ακούσει κάποιος ξένος, αστός ή ρεβιζιονιστής, τις συζητήσεις των αντιπροσώπων του λαού στη Λαϊκή μας Βουλή, μπορεί να πει: Εδώ δεν έχει ζωηρές συζητήσεις όπως στα δικά μας κοινοβούλια, αυτό δεν είναι κανονικό. Είναι αλήθεια ότι στη Λαϊκή Βουλή δε γίνονται συζητήσεις για τις συζητήσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι λείπει η συζήτηση. Το πολιτικό ή οικονομικό πρόβλημα που υποβλήθηκε για εξέταση στη Λαϊκή Βουλή, έγινε πρώτα αντικείμενο φλογερών και εποικοδομητικών συζητήσεων και υποδείξεων στους ίδιους τους κόλπους των εργαζόμενων μαζών και των οργανώσεων τους, που οι βουλευτές τις παρακολουθούν για να ακούσουν τη φωνή των μαζών και συμμετέχουν δραστήρια στη συζήτηση. Τίποτε δεν επιτεύχθηκε εύκολα, ήσυχα όπως θα 'θελε ο ένας ή ο άλλος, ή με υπαγόρευση απ' τα πάνω, αλλά το καθετί κοιτάχτηκε με το μάτι του γενικού συμφέροντος. Εφόσον τα προβλήματα εξετάστηκαν και κοσκινίστηκαν πριν υποβληθούν για έγκριση στο ανώτατο όργανο της κρατικής εξουσίας, γιατί να γίνονται συζητήσεις για τις συζητήσεις, φωνασκίες και ξελαρυγγίσματα στη Βουλή «για να εκδηλωθεί η δημοκρατία» όπως στα αστικά κοινοβούλια;
Στα όργανα μας της κρατικής εξουσίας, στη Λαϊκή Βουλή ή στα λαϊκά συμβούλια όλων των βαθμίδων, δεν είναι αλήθεια ότι δε γίνονται συζητήσεις. Όχι μόνο στα όργανα της εξουσίας, αλλά και στις συγκεντρώσεις των εργαζομένων, όταν εξετάζεται ένα σχέδιο ή νόμος, γίνονται πολλές συζητήσεις που χαρακτηρίζονται από μεγάλη και ζωηρή λαϊκή συζήτηση, που εξετάζει τα αναμενόμενα και τα απρόοπτα για την εξεύρεση της πιο λογικής λύσης. Οι συζητήσεις αυτές δεν απαντώνται σε καμιά χώρα του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου. Συνεπώς, και σ' αυτή την κατεύθυνση φαίνεται η μεγάλη υπεροχή της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, για την ανάπτυξη, την ισχυροποίηση και την υπεράσπιση της οποίας πρέπει να δουλεύουμε πάντα όπως μας διδάσκει η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία. Είναι αυτή η κοινωνία και αυτή η ιδεολογία που δημιουργούν τις δυνατότητες για να αναπτυχθούν οι αρετές των ανθρώπων, που δημιουργούν τις πιο κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθεί η οικονομία προς το γενικό συμφέρον και όχι προς το συμφέρον μιας τάξης εκμεταλλευτών. Η σοσιαλιστική κοινωνία και ο μαρξισμός - λενινισμός μάς δείχνουν το δρόμο πώς να βρίσκουμε συνεχώς τις μεθόδους της πιο τέλειας διαχείρισης των υλικών και ηθικών αξιών του λαού και πώς να θέτουμε αυτές τις αξίες στην υπηρεσία της πατρίδας.
Σε όλους τους μη σοσιαλιστικούς οικονομικό - κοινωνικούς σχηματισμούς, σ' όλα τα καπιταλιστικά και ρεβιζιονιστικά κράτη, η κοινωνία δεν καθοδηγείται από την εργατική τάξη και, συνεπώς, ούτε από το επαναστατικό της κόμμα που τρέφεται από τη θεωρία του Μαρξ και του Λένιν. Εκεί υπάρχουν διάφορες ανταγωνιστικές τάξεις, που καθοδηγούνται από τα κόμματα τους, τα οποία δεν εκπροσωπούν τα πραγματικά συμφέροντα των μαζών, αλλά της εργατικής αριστοκρατίας της μεγαλοαστικής τάξης. Αυτά τα κόμματα προσποιούνται ότι στην πολιτική δραστηριότητα τους συγκρούονται αναμεταξύ τους και διεξάγουν τάχα «δημοκρατική» κοινοβουλευτική πάλη, αλλά στα αστικά κοινοβούλια
«... μόνο φλυαρούν, έχοντας σαν ιδιαίτερο σκοπό την εξαπάτηση του "απλού λαού"» [Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τ. 25ος, αλβ. έκδοση, σελ. 501]
Τα κράτη στα οποία κυριαρχούν τα πολιτικά κόμματα της αστικής τάξης, όσο κι αν καλύπτονται με τα λεγόμενα «δημοκρατικά» ονόματα, στην πραγματικότητα δεν έχουν στη δράση τους ούτε ίχνος δημοκρατίας και πραγματικής ατομικής ή κοινωνικής ελευθερίας.
Η «δημοκρατία» σε μερικές από τις μη σοσιαλιστικές χώρες εκφράζεται τυπικά στη συγκρότηση πολλών κομμάτων, τα οποία, στη διάρκεια της καμπάνιας των βουλευτικών εκλογών, ασκώντας ισχυρή επίδραση στις εργαζόμενες μάζες, εξαπατώντας τες, καθώς και χειριζόμενα τη διαδικασία των εκλογών και τα αποτελέσματα τους, κατορθώνουν να έχουν το καθένα από μια ομάδα βουλευτών στο κοινοβούλιο. Οι βουλευτές αυτών των κομμάτων δεν είναι παρά πεπειραμένοι και επιτήδειοι πολιτικοί για την υπεράσπιση του ισχύοντος καθεστώτος, για την ενίσχυση της καπιταλιστικής κρατικής θέσης των τραστ και των μονοπωλίων. Στο κοινοβούλιο αυτά εμφανίζονται σαν να έδωσαν στη χώρα και στο λαό «ελευθερία» και «δημοκρατία». Όσο κι αν οι αστοί βουλευτές αερολογούν περί «ανθρώπινων δικαιωμάτων», σε τελευταία ανάλυση εκεί κυριαρχεί ο καπιταλισμός, κυριαρχεί η μεγαλοαστική τάξη, η οποία από καιρό σε καιρό μοιράζεται την εξουσία με τη μεσαία αστική τάξη και κρατάει κάτω από την κυριαρχία της το προλεταριάτο, τη φτωχή αγροτιά καθώς και τους άλλους εργαζομένους, όπως είναι οι φτωχοί βιοτέχνες και διανοούμενοι, που η ανεργία και η πείνα τους κατάντησαν σε αδύνατο επαναστατικό κοινωνικό στρώμα. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι εκλογείς αποφασίζουν, όπως λέει ο Μαρξ,
«... κάθε τρία ή έξι χρόνια... ποιο από τα μέλη της άρχουσας τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά το λαό στη βουλή...»[ Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Διαλεχτά Έργα, τ. Ι, αλβ. έκδοση, σελ. 546, Τίρανα, 1975.]

Τα πολιτικά κόμματα, στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση, έχουν οργανώσει τα συνδικάτα τους, που τα διευθύνουν με δήθεν δημοκρατικές μορφές για να κάνουν διαμαρτυρίες ή διεκδικήσεις. Όλες οι διαμαρτυρίες και οι διεκδικήσεις που υποκινούνται από αυτά τα κόμματα δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα, δεν προσανατολίζονται προς την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος που εκμεταλλεύεται ανελέητα τους εργαζόμενους, αλλά επιδιώκουν μερικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις τόσο ασήμαντες που δε χαλούν πολύ τη δουλειά της αστικής τάξης (γι αυτό, πότε - πότε αποδέχεται αυτά τα αιτήματα) και δε φέρουν κανένα αισθητό όφελος στο προλεταριάτο και στα άλλα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα στρώματα. Αυτά όμως τα «αιτήματα» έχουν σημασία για τους υπερασπιστές του αστικού καθεστώτος, γιατί μ' αυτά επιδιώκουν να δημιουργήσουν την απατηλή εντύπωση στην κοινή γνώμη, ότι στον καπιταλισμό η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι λένε «ελεύθερα» το λόγο τους. Για να πειστεί κανείς πόσο παραπλανητικές είναι αυτές οι ενέργειες, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, όταν τα αιτήματα των μαζών ξεπερνούν τους προσανατολισμούς των πολιτικών κομμάτων και επιμένουν στην πραγματική εξασφάλιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων που τους ανήκουν, τότε επεμβαίνουν οι δυνάμεις της υπεράσπισης του καπιταλιστικού καθεστώτος και τις πνίγουν στο αίμα. Η παγκόσμια ιστορία γνωρίζει πολλά, αναρίθμητα τέτοια γεγονότα.
Την απατηλή θέση ότι στο κοινωνικό τους σύστημα υπάρχει «δημοκρατία» οι καπιταλιστές προσπαθούν να την αποδείξουν με το σαθρό επιχείρημα ότι εκεί τα πολιτικά κόμματα έχουν τον Τύπο τους, όπου μπορούν να εκφράζουν τις διάφορες απόψεις για τα προβλήματα της χώρας, για την εξουσία και για τους ανθρώπους της. Ξεσκεπάζοντας την «ελευθερία Τύπου» για την οποία ισχυρίζεται η αστική τάξη, ο Λένιν έγραφε:
«Οι καπιταλιστές... ονομάζουν «ελεύθερο Τύπο» μια τέτοια κατάσταση, όταν καταργείται η λογοκρισία και όλα τα κόμματα εκδίδουν ελεύθερα κάθε λογής εφημερίδες.
Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι ελευθερία Τύπου αλλά ελευθερία για τους πλούσιους, για την αστική τάξη να εξαπατούν τους καταπιεζόμενους και τους εκμεταλλευόμενους» [Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τ. 25ος, αλβ. έκδοση, σελ. 444]

Τι είναι όμως στην πραγματικότητα η αστική δημοκρατία; Είναι μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης, ενώ τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που διακηρύσσονται, «για όλους», εκεί έχουν απόλυτα τυπικό και απατηλό χαρακτήρα, γιατί, στις συνθήκες ύπαρξης της ατομικής ιδιοκτησίας, λείπουν τα κοινωνικό - οικονομικά μέσα που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή τους. Μ' αυτή την αστική δημοκρατία μπορείς να κριτικάρεις στην εφημερίδα, σε διάφορες συγκεντρώσεις ή στη βουλή τον έναν ή τον άλλο, μπορείς να επικρίνεις ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση που έρχεται στην εξουσία, μπορείς να κάνεις όσο θέλεις κουβεντολόι, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε, είσαι αναγκασμένος να μένεις μόνο στα λόγια, επειδή η καπιταλιστική οικονομική και πολιτική εξουσία, με τους μηχανισμούς της, είναι προετοιμασμένη να επιτεθεί σα θηρίο σε οποιονδήποτε που σηκώνει κεφάλι ενάντια στην κυρίαρχη τάξη, ενάντια στη χρηματιστική ολιγαρχία. Υπενθυμίζοντας την αγριότητα με την οποία η γαλλική αστική τάξη χτύπησε τους εργάτες ύστερα από την εξέγερση του Ιούνη του 1848, ο Φ. Ένγκελς γράφει:
«Η αστική τάξη έδειξε για πρώτη φορά με πόση λυσσαλέα αγριότητα εκδικείται ενάντια στο προλεταριάτο, όταν αυτό τολμάει να ξεσηκωθεί εναντίον της σαν τάξη καθεαυτή, με τα συμφέροντα και τα αιτήματα της»[ Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Διαλεχτά Έργα, τ. Ι, αλβ. έκδοση, σελ. 496, Τίρανα,1975.]

Μπορεί μήπως να αποκαλέσουμε «δημοκρατία» τη μορφή της εξουσίας της αστικής τάξης που στηρίζεται στην αρχή της υποταγής της πλειοψηφίας στη μειοψηφία; Με κανένα τρόπο. Αυτή είναι δημοκρατία μόνο κατ' όνομα, που δε φέρει κανένα όφελος στις μάζες του λαού. Αυτή η «δημοκρατία» δεν εξασφαλίζει στο λαό καμιά πραγματική ελευθερία, δεν κάνει τη χώρα ανεξάρτητη απέναντι στα άλλα πιο ισχυρά κράτη στην πολιτική, στην οικονομία, ή στο στρατιωτικό τομέα. Και αυτό συμβαίνει, γιατί αυτή η λεγόμενη δημοκρατία είναι μπλεγμένη με άλλες πιο ισχυρές καπιταλιστικές «δημοκρατίες», που επιβάλλουν τη θέληση τους. Το κεφάλαιο, είτε εθνικό είτε διεθνές είναι, επιβάλλει στις πλατιές εργαζόμενες μάζες τη θέληση, τις επιθυμίες και τις απόψεις του. Όταν στις καπιταλιστικές ή τις ρεβιζιονιστικές χώρες παρουσιάζεται κάτι σαν «θέληση των εργαζόμενων μαζών», πρέπει να εννοηθεί ότι στην πραγματικότητα πίσω απ' αυτό κρύβεται η θέληση της εργατικής αριστοκρατίας.
Οι νόμοι που ψηφίζονται στα αστικά και στα ρεβιζιονιστικά κοινοβούλια εκφράζουν τη θέληση της κυρίαρχης τάξης και προστατεύουν τα συμφέροντα της. Από αυτούς τους νόμους επωφελούνται τα κόμματα του κεφαλαίου, που αποτελούν την πλειοψηφία στη βουλή. Δε μένουν όμως χωρίς να επωφεληθούν και τα κόμματα εκείνα που είναι τάχα σε αντιπολίτευση και που συχνά αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της εργατικής αριστοκρατίας και των κουλάκων. Αυτά τα «αντιπολιτευόμενα» κόμματα, που είναι τάχα σ' αντίθεση με τα κόμματα που κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών στη βουλή και που υποστηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο, κάνουν θόρυβο, «κριτικάρουν» κ.λπ., αλλά ο θόρυβος τους δεν εξαλείφει την ανεργία, τη μετανάστευση και τον πληθωρισμό. Όσο κι αν φλυαρεί και φωνασκεί η αντιπολίτευση στη βουλή, οι τιμές ανεβαίνουν, η ζωή διαφθείρεται και εκφυλίζεται, τα εγκλήματα, που διαπράττονται μέρα νύχτα στους δρόμους, οι δολοφονίες, οι κλοπές και οι απαγωγές, γίνονται όλο και πιο πολύ ανησυχητικά. Αυτό το χάος και ακαταστασία, αυτή την ελευθερία των κακοποιών να διαπράττουν εγκλήματα, οι καπιταλιστές και οι ρεβιζιονιστές την ονομάζουν «πραγματική δημοκρατία»!
Σ' αυτό το σύμπλεγμα ανηθικότητας περιστρέφεται η περιβόητη αστικοδημοκρατική εξουσία των καπιταλιστικών χωρών, όπου κυριαρχούν πολλά αστικά κόμματα ή ένα αντιμαρξιστικό κόμμα όπως στη Σοβιετική Ένωση, στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία και σε μερικές χώρες της πρώην λαϊκής δημοκρατίας, που μετατράπηκαν σε καπιταλιστικές χώρες.
Ο λεγόμενος πλουραλισμός, ως τον καιρό της διάδοσης του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τιτοϊκού και χρουστσιοφικού, περιοριζόταν στο να συμμετέχουν στην καπιταλιστική καταπιεστική εξουσία τα ψευτοδημοκρατικά κόμματα, όπως είναι τα ριζοσπαστικά, τα σοσιαλιστικά, τα σοσιαλδημοκρατικά και πολλά άλλα κόμματα με τέτοια ονόματα. Όταν η Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν καταστράφηκε από το χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό, όταν ο τιτοϊσμός έθεσε τις βάσεις του καπιταλιστικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία, τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα, εκτός από το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, εκφυλίστηκαν και μετατράπηκαν σε ρεβιζιονιστικά κόμματα, σε ρεφορμιστικά κόμματα, σε κόμματα που επιδίωκαν τη στενή συνεργασία με τα κόμματα του κεφαλαίου, για τη διακυβέρνηση της αστικό - καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτό το σκοπό τον εκδήλωσαν τώρα ανοιχτά τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου κ.λπ.
Δε χρειάζεται καμιά εξήγηση για να αποδειχτεί ότι η συμμετοχή στην εξουσία πολλών αστικών, καπιταλιστικών, ρεβιζιονιστικών και φασιστικών κομμάτων στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής κ.λπ., δεν άλλαξε καθόλου την κοινωνία τους από αντιδραστική σε προοδευτική. Αντίθετα, στον ιμπεριαλισμό γίνεται στροφή από τη δημοκρατία προς την αντίδραση. Δεν είναι προοδευμένη κι ούτε δημοκρατική κοινωνία εκείνη που υποστηρίζει το εκμεταλλευτικό καθεστώς και στηρίζεται σ' αυτό. Και η ύπαρξη μόνον ενός κόμματος στην εξουσία, όταν αυτό το κόμμα δεν ακολουθεί μαρξιστική - λενινιστική γραμμή, δηλαδή δεν είναι κόμμα του προλεταριάτου, δεν μπορεί να οδηγήσει ποτέ στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αντίθετα, ένα τέτοιο κόμμα, όπως και να ονομαστεί «μαρξιστικό» ή «μαρξιστικό - λενινιστικό», στην πραγματικότητα είναι κόμμα της αστικής τάξης ή φασιστικό, που έχει καθήκον να χρηματοδοτεί την ατομική ή την καπιταλιστική κρατική ιδιοκτησία για να τρέφει μια νέα τάξη δυναστών.
Ένα τέτοιο κόμμα χρειάζεται να διατηρεί μερικές τάχα μαρξιστικές μορφές. Και στην εξουσία, που αυτό καθοδηγεί, προσπαθεί να δώσει σοσιαλιστικές μορφές και ονομασίες, αλλά η ουσία και οι σκοποί τέτοιου κόμματος και τέτοιου κράτους είναι αντισοσιαλιστικά, γιατί επιδιώκει να πραγματοποιήσει τον οπισθοδρομικό μετασχηματισμό της χώρας και την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Σ' αυτή την περίπτωση, η νέα αστική τάξη ιδιοποιείται βαθμιαία την εξουσία σε βάρος του προλεταριάτου και των φυσικών συμμάχων του. Αυτή η διαδικασία επιβεβαιώθηκε στη Γιουγκοσλαβία, στη Σοβιετική Ένωση και σε πολλές άλλες χώρες της πρώην λαϊκής δημοκρατίας, όπου δεν υπάρχει κομματικός πλουραλισμός. Σ' αυτές τις χώρες παλινορθώθηκε σε διάφορες μορφές ο καπιταλισμός, αναβιώνει και δυναμώνει η τάξη των νέων εκμεταλλευτών. Αν η χώρα που παθαίνει αυτή την πισωδρόμηση είναι μεγάλη σε έκταση, σε πληθυσμό και οικονομικό δυναμικό, το κράτος της μετατρέπεται σε σοσιαλιμπεριαλιστικό, αντίθετα, αν η χώρα είναι μικρή, τότε μετατρέπεται σε δορυφόρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, σε κράτος που κυριαρχείται από τα ξένα κεφάλαια και τη νεοαποικιοκρατία, τα οποία εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας και τον ιδρώτα του λαού. Επομένως, όλα τα λεγόμενα δημοκρατικά κράτη, είτε με πλουραλιστικό σύστημα είτε με σύστημα κυριαρχίας μόνον ενός κόμματος, που δεν είναι μαρξιστικό - λενινιστικό, δε θέλουν να αντικαταστήσουν την παλιά εκμεταλλευτική καπιταλιστική κοινωνία με τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία. Σ' αυτή την παλιά κοινωνία, όπου υπάρχουν η ατομική ιδιοκτησία και η καπιταλιστική κυριαρχία, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία και κυριαρχία του λαού.
«Μόνον η δικτατορία του προλεταριάτου -μας διδάσκει ο Λένιν- είναι σε θέση να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από το ζυγό του κεφαλαίου, από την ψευτιά, την πλαστότητα, την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας, αυτής της δημοκρατίας για τους πλούσιους, μόνον αυτή είναι σε θέση να εγκαθιδρύσει την δημοκρατία για τους φτωχούς, δηλαδή να κάνει ώστε τα καλά της δημοκρατίας να τα χαίρονται πραγματικά οι εργάτες και οι φτωχοί αγρότες...»[ Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τ. 28ος, αλβ. έκδοση, σελ. 424 - 425.]

Η καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς εντατική πολιτική προπαγάνδα που στοχεύει να κάνει κουρκούτι το μυαλό των ανθρώπων, και χωρίς μια σειρά σιδερένιους νόμους που να περιορίζουν στο έπακρο τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ο μεγάλος προπαγανδιστικός μηχανισμός στη διάθεση της αστικής τάξης αναπτύσσει κάθε ώρα και στιγμή προπαγάνδα ενάντια στο προλεταριάτο και τη δικτατορία του, ενάντια στους λαούς που ρίχτηκαν σε πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Όλο το οικονομικό και πολιτικό δυναμικό στις καπιταλιστικορεβιζιονιστικές κοινωνίες βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας μεγιστάνων, βαθύπλουτων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει ένα ευρύ και ισχυρό δίκτυο κρατικών μηχανισμών για να διατηρήσουν με τη βία την εξουσία τους.

Αυτό το σκοπό εξυπηρετούν ο στρατός, η αστυνομία, οι χαφιέδες, τα δικαστήρια και άλλα όργανα της ταξικής κυριαρχίας, που τιμωρούν αυστηρά κάθε εναντίωση, ατομική ή συλλογική, από μέρους του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων και που καταπνίγουν τις λαϊκές εξεγέρσεις.
Οι αστοί και οι ρεβιζιονιστές υπερασπιστές του καπιταλιστικού κράτους παρουσιάζουν την εθνικοποίηση μερικών οικονομικών τομέων, των μεταφορών κ.τλ., σαν ένδειξη της «αλλαγής » του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η διαδικασία «μετασχηματισμού», σύμφωνα μ' αυτούς, μπορεί να προχωρήσει και πιο πέρα, αν το προλεταριάτο γίνει «λογικό» και «μετρημένο» στα αιτήματα του, σε περίπτωση που υπακούσει στα προδοτικά πολιτικά κόμματα και στα συνδικάτα που αυτά διευθύνουν. Αυτοί οι «θεωρητικοί» είναι ρεφορμιστές, γιατί απαιτούν τη μετατροπή του καπιταλιστικού κράτους σε σοσιαλιστικό μέσω μεταρρυθμίσεων. Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έχουν γίνει από το κεφάλαιο σε διάφορες καπιταλιστικές, ρεβιζιονιστικές, ιμπεριαλιστικές χώρες, αλλά αυτές δεν έφεραν τη νίκη της επανάστασης και των επαναστατών, αντίθετα, έχουν δημιουργήσει εκείνη την κατάσταση που έσωσε το κεφάλαιο από την ανατροπή, προφύλαξε την εκμεταλλεύτρια τάξη από τους νεκροθάφτες της.
Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός έχει στην ημερήσια διάταξη το ρεφορμισμό, που αποτελεί την ουσία των απόψεων, των θεωριών και των πράξεων του. Ο ρεφορμισμός είναι ενάντια στη μαρξιστική -λενινιστική ιδεολογία και ενάντια στην ανατροπή του καπιταλισμού με τη βίαιη επανάσταση. Ο κινητήρας της προλεταριακής επανάστασης είναι η αμείλικτη πάλη των τάξεων, της τάξης του προλεταριάτου και των συμμάχων της, της φτωχής αγροτιάς και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων, ενάντια στην αστική τάξη, στο κρατικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, στο χρηματιστικό κεφάλαιο, ενώ ο ρεφορμισμός αρνείται την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Επομένως, ο ρεφορμισμός είναι ο νεκροθάφτης της επανάστασης, είναι ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό, γι αυτό τον ενστερνίστηκαν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των διαφόρων χωρών, από τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, την Κίνα, τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και μέχρι τα άλλα ρεβιζιονιστικά κόμματα των χωρών και των ηπείρων του κόσμου. Έχοντας σαν σκοπό την εξάλειψη της επανάστασης και την παραποίηση των βασικών θέσεων του μαρξισμού - λενινισμού, μερικά κόμματα, που αυτονομάστηκαν «ευρωκομ-μουνιστικά», απέρριψαν κατάφωρα τη μαρξιστική - λενινιστική
θεωρία. Αυτά τα κόμματα, με επικεφαλής το «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ισπανίας, εγκατέλειψαν το λενινισμό. Το «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ισπανίας έφτασε ως το σημείο να αφαιρέσει και το όνομα «λενινιστικό» για να δώσει στην αστική τάξη να καταλάβει ότι ξεπεράστηκε πια η περίοδος που επιδιωκόταν η ανατροπή του καπιταλισμού και η βίαιη κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο, ότι τα ρεβιζιονιστικά κόμματα βρίσκονται στην περίοδο της μετατροπής τους σε κόμματα της αστικής τάξης και είναι έτοιμα να δώσουν κάθε άλλη απόδειξη για να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη.
Και το ζήτημα της προόδου στην τεχνολογία και στην επιστήμη δεν μπορεί να μπερδεύεται με τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με την απελευθέρωση του προλεταριάτου και όλων των εργαζόμενων από το παλιό εκμεταλλευτικό σύστημα και με τη μετάβαση στο νέο σοσιαλιστικό σύστημα. Η προηγμένη τεχνολογία και επιστήμη είναι καρπός του νου των ανθρώπων, των εργατών και των διανοουμένων, όμως στα εκμεταλλευτικά κοινωνικά καθεστώτα η τεχνική και η επιστήμη τίθενται στην υπηρεσία των κυρίαρχων τάξεων για να ενισχύσουν τις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις τους μέσα και έξω από τη χώρα. Η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής και η αύξηση του αριθμού των ειδικών δεν μπορούν να εξαλείψουν τις πληγές του καπιταλισμού, όπως ισχυρίζονται οι αστοί και οι ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι. Η πείρα δείχνει ότι, όσο κι αν αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις και προοδεύουν η τεχνική και η επιστήμη, η βίαιη σοσιαλιστική επανάσταση για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό μένει αναντικατάστατη.
Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία έκαμε απόλυτα ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να γίνει η μετάβαση στη σοσιαλιστική κοινωνία μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού καθεστώτος, αλλά ανατρέποντας συθέμελα αυτό το σύστημα και τους θεσμούς του, εγκαθιδρύοντας την εξουσία του προλεταριάτου, που καθοδηγείται από την πρωτοπορία του, το κομμουνιστικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα.
Η πολιτική του Κόμματος και του κράτους μας υποστηρίζει τους καταπιεζόμενους που ξεσηκώνονται σε επανάσταση και καταπολεμάει τους καταπιεστές, που είναι καταδικασμένοι να εξαλειφθούν σαν τάξη. Το Κόμμα μας το λέει ανοιχτά ότι η εξάλειψη των εκμεταλλευτών δεν μπορεί να επιτευχθεί διαφορετικά παρά με αγώνα, με βίαιη επανάσταση και όχι με μεταρρυθμίσεις της βάσης ή του εποικοδομήματος. Για να επιτευχθεί η πλήρης και πραγματική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων του κόσμου, πρέπει να ανατραπεί από τα θεμέλια η παλιά εξουσία και στη θέση της να εγκαθιδρυθεί η νέα εξουσία του προλεταριάτου.
Εμείς είμαστε ενάντια στην αποκέντρωση της σοσιαλιστικής οικονομίας και σε ανειρήνευτη πάλη με την καπιταλιστική ρεβιζιονιστική θεωρία της «αυτοδιαχείρισης», «της αυτοδιοίκησης των επιχειρήσεων», που ήθελαν να την μπάσουν εδώ στα κρυφά ο τιτοϊσμός και οι φίλοι του, διαμέσου των προδοτών Μπεκίρ Μπαλούκου, Αμπντύλ Κελέζι, Κώτσιο Θεοδόσι κ.λπ. Η σοσιαλιστική οικονομία της χώρας μας αναπτύσσεται σε επιστημονικές βάσεις, με γενικό ενιαίο σχέδιο, για να ικανοποιούνται οι υλικές και οι πολιτιστικές ανάγκες της κοινωνίας. Στο Σύνταγμά μας αναφέρεται: «Το κράτος οργανώνει, διευθύνει και αναπτύσσει όλη την οικονομική και κοινωνική ζωή με ενιαίο και γενικό σχέδιο...».
Το κράτος μας έχει δικαίωμα και καθήκον να επιβλέπει την εκτέλεση αυτού του σχεδίου σε όλους τους κρίκους και τους δείκτες. Η επίβλεψη πραγματοποιείται μέσω του εργατικού και αγροτικού ελέγχου, μέσω του κρατικού ελέγχου και μέσω του ελέγχου του Κόμματος και των μαζικών οργανώσεων, που είναι μορφές του προλεταριακού ελέγχου.
Αυτός ο αποτελεσματικός έλεγχος στηρίζεται φυσικά στην απόλυτη ελευθερία κριτικής και στην ανώτερη συνείδηση αυτοκριτικής, που συμβάλλουν στην πρόοδο της δουλειάς, στη σωστή κατανόηση των καθηκόντων και την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων. Ο έλεγχος εκτέλεσης των καθηκόντων του σχεδίου είναι ένα σύνθετο πρόβλημα του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου, της πολιτικής του Κόμματος, της μαρξιστικής - λενινιστικής ιδεολογίας μας, που συνυφαίνεται στο μεγάλο έργο που καθοδηγεί το Κόμμα. Η καπιταλιστική και η ρεβιζιονιστική αστική τάξη μάς επιτίθεται γιατί στηριζόμαστε γερά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Κατηγορούν εμάς τους κομμουνιστές, ότι τάχα στην κοινωνία μας δεν υπολογίζεται η προσωπικότητα του ανθρώπου! Η κατηγορία αυτή είναι μια χονδροειδής συκοφαντία που έχει σαν σκοπό να αποκρύψει την άγρια καταπίεση του προλεταριάτου και του εργαζόμενου λαού από μέρους του κεφαλαίου. Η βάση της καταπίεσης της προσωπικότητας του ανθρώπου και των εργαζόμενων μαζών είναι η ύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων. Αντίθετα, εάν υπάρχει ένα κοινωνικό σύστημα που απαλλάσσει πραγματικά τον άνθρωπο από το άγχος, από τις στενοχώριες, από τα ελεεινά αισθήματα, από τα παλιά ιδεαλιστικά υπολείμματα, αυτό είναι μόνο το σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα, το οποίο εξάλειψε τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, την ατομική ιδιοκτησία και θέτει τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η διάλυση της εξουσίας των εκμεταλλευτριών τάξεων, που κυριαρχούν βάρβαρα πάνω στους εργαζόμενους και η εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, απελευθερώνουν και φέρουν τον άνθρωπο σε περιωπή, τον κάνουν να δουλεύει με ορμή, να διευθύνει με καθαρή συνείδηση, να κριτικάρει όταν χρειάζεται και να επαινεί όταν χρειάζεται. Ο σοσιαλισμός θέτει τον άνθρωπο σε τέτοιες θέσεις που να βλέπει και να αισθάνεται ότι δεν είναι απομονωμένος από τον κόσμο, αλλά είναι μέλος μιας νέας κοινωνίας, που σκοπό έχει την πρόοδο του ατόμου στα πλαίσια της ανάπτυξης της κοινωνίας. Σ' αυτή την κοινωνία ο άνθρωπος αναδείχνεται στη θέση που του ανήκει, με βάση τις ικανότητες και την εργασία που εκτελεί, είναι ελεύθερος να δουλεύει και να απολαμβάνει τους καρπούς της δουλειάς του. Την ελευθερία του ατόμου στην κοινωνία μας δεν μπορούν να την καταλάβουν ούτε ο αστός, ούτε ο καπιταλιστής, ούτε ο ρεβιζιονιστής, γιατί αυτοί μετρούν την προσωπικότητα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά τυποποίησης και μεταχείρισης των ανθρώπων.
Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, αποδεχόμενες την ανεξαρτησία του ατόμου από την κοινωνία, αποσκοπούν στη δημιουργία προνομίων για τους ανθρώπους της τάξης τους, να τους έδιναν γνώσεις, ελευθερία και αρμοδιότητες, για να διαφεντεύουν και να διευθύνουν τους άλλους. Το καθεστώς μας έχει κόψει τις ρίζες του αστικού ατομικισμού και έχει δημιουργήσει απεριόριστες δυνατότητες στο άτομο και στην κοινωνία να αναπτύσσουν τις ικανότητες και να απολαβαίνουν όλα τα συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Οι καπιταλισμός και η προπαγάνδα του, φυσικά, είναι και θα είναι σε πόλεμο με τη σοσιαλιστική μας πραγματικότητα, με τη δικτατορία μας του προλεταριάτου, γιατί δεν μπορεί να συμβιβαστούν με τη δική μας ηθική, που δεν επιτρέπει την οικονομική, πολιτική και ηθική εκμετάλλευση του ανθρώπου και την καταπάτηση των ελευθεριών του. Τη σοσιαλιστική μας πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να τη συσκοτίσει καμιά ιδεαλιστική προπαγάνδα ή «θεωρία», καπιταλιστική ή ρεβιζιονιστική.
Ο καπιταλιστικός κόσμος έχει περιέλθει σε μεγάλη κρίση. Οι συνήγοροι του αστικού καθεστώτος, οι οικονομολόγοι και οι κοινωνιολόγοι της αστικής τάξης, αναγκασμένοι από την πραγματικότητα, βλέπουν ότι οι θέσεις του Μαρξ και του Λένιν σχετικά με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό δεν απαρχαιώθηκαν, ότι στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία παρατηρείται η διαδικασία της αποσύνθεσης του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, όπως το πρόβλεψαν εκείνοι, αλλά για να βγουν από την κρίση, οι υπερασπιστές αυτοί του παλιού συστήματος εγείρουν έντονα την «πάλη κατά τη τρομοκρατίας», την αναχαίτιση των εξεγέρσεων και της επανάστασης των εργαζόμενων μαζών ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα ή ενάντια στις «ταραχές», όπως τις αποκαλούν. Διαφορετικά, λένε απελπισμένα αυτοί οι κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι της αστικής τάξης, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βγει από την κρίση και να «σταθεροποιήσει» το σύστημα του.
Ο καπιταλιστικές και οι ρεβιζιονιστικές χώρες, όπου ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος απολαμβάνει τάχα τις δημοκρατικές ελευθερίες και κάθε άλλο «αγαθό», κοχλάζουν από τις διαμαρτυρίες των μαζών. Αν εκεί υπάρχει πραγματικά ελευθερία και οι μάζες απολαμβάνουν όλα τα υλικά αγαθά, όπως λένε, τότε γιατί κατεβαίνουν συνεχώς στους δρόμους εκατομμύρια άνθρωποι και συγκρούονται με την αστυνομία της αστικής τάξης; Είναι φανερό ότι οι μάζες διαμαρτύρονται επειδή δεν κάνουν καλή ζωή, επειδή υποφέρουν από οικονομική και πολιτική άποψη και από πολλά άλλα κακά, γι' αυτό παλεύουν να ανατρέψουν το κράτος που είναι ενάντια στην πραγματική δημοκρατία.
Το αστικό κράτος στην περίοδο της κυριαρχίας του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού θέλει να δώσει την εντύπωση πως εκεί το νόμο τον κάνει η βουλή, όπου αντιπροσωπεύονται τα διάφορα κόμματα, τα οποία εκλέχτηκαν τάχα με γενική ψηφοφορία. Είναι πασίγνωστο όμως ότι το εκλογικό σύστημα και οι πάμπολλοι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί με νόμο, κάνουν να έχουν στη βουλή πάντα την πλειοψηφία εκείνα τα πολιτικά κόμματα που είναι τα πιο γερά στηρίγματα του κεφαλαίου. Το κοινοβουλευτικό παιχνίδι σ' αυτές τις χώρες είναι μασκαράτα, είναι μέσο που χρησιμεύει στην εξουσία της αστικής τάξης να δίνει την απατηλή εντύπωση ότι εκεί υπάρχει «δημοκρατία» και να παρουσιάζει την ψεύτικη δημοκρατία για πραγματική. Στα ανώτατα όργανα της καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής κρατικής εξουσίας και διοίκησης παίρνουν μέρος οι «απεσταλμένοι» εκείνης της μη επικυρωμένης με νόμο εξουσίας, που τυπικά βρίσκεται έξω από την κυβέρνηση, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι στην αρχή. Αυτή είναι οι εξουσία των μεγάλων καπιταλιστών οι οποίοι, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του χρήματος έστειλαν στην κυβέρνηση ή στη βουλή τους δικούς τους κατάλληλους factotums[ παντοπράκτες υπηρέτες, καταφερτζήδες για το καθετί.] για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους από τους «ταραχοποιούς», τους εξεγερμένους που θέλουν να αποκτήσουν τα δικαιώματα τους που τα έχουν αρπάξει οι καπιταλιστές. Όλο αυτό το σύμπλεγμα οι υπερασπιστές του καπιταλισμού και του ρεβιζιονισμού το ονόμασαν «πραγματική δημοκρατία».
Ο Λένιν λέει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι επαναστάτες μπορεί να εκμεταλλευτούν το βήμα της αστικής βουλής σαν μια από τις μορφές νόμιμης δράσης τους για να ξεσκεπάσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Ταυτόχρονα όμως τόνιζε ότι η δράση αυτή δεν πρέπει να δημιουργήσει, στους κομμουνιστές και στις μάζες, την ψευδαίσθηση ότι η εξουσία μπορεί να κατακτηθεί με κοινοβουλευτικό δρόμο.
Στην αστικό καπιταλιστική και τη ρεβιζιονιστική κοινωνία ο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός» είναι η μορφή «δημοκρατίας» που η αστική τάξη χρησιμοποιεί για να αποκρύψει την καταπιεστική φύση της κρατικής της εξουσίας, την οποία κατέχει μέσω της πλειοψηφίας των εδρών που εξασφαλίζει στις εκλογές. Εκτός όμως από την κρατική εξουσία η αστική τάξη κατέχει και την ισχυρή εξωκρατική εξουσία, δηλαδή τα μονοπώλια, τα τραστ, τις κοινές εταιρίες και τις επενδύσεις τους μέσα και έξω από τη χώρα. Αυτή η εξουσία της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας αποτελεί την οικονομική δύναμη που ιδιοποιείται τον ιδρώτα των εργαζομένων μέσα και έξω από τη χώρα και είναι σε θέση να ισχυροποιεί το εποικοδόμημα που ταιριάζει περισσότερο στην άγρια καπιταλιστική κυριαρχία. Το αστικό εποικοδόμημα επιδιώκει την πραγματοποίηση μιας υποδουλωτικής πολιτικής ενάντια στους λαούς, μιας στρατιωτικής, ιδεολογικής και πολιτικής δύναμης ενάντια στο προλεταριάτο, ενάντια στη φτωχή αγροτιά και την εργαζόμενη διανόηση- επιδιώκει επίσης να εκφυλίσει και να καταστρέψει τους κανόνες της προλεταριακής ηθικής για να διαδώσει την ποταπή αστική ηθική με την πραγματική έννοια της λέξης.
Η αστική βουλή ανοίγει τις θύρες της για τους «αιρετούς», η δικτατορία όμως της αστικής τάξης κάνει τη δουλειά της, στη βουλή γίνονται ατέρμονες συζητήσεις και απανωτές ψηφοφορίες και τα πράγματα πάνε καταπώς τα θέλουν εκείνοι που κάνουν το νόμο, οι βαθύπλουτοι, οι ιδιοκτήτες των τραστ, των μονοπωλίων και των τραπεζών, η εξουσία των οποίων, το δεύτερο καπιταλιστικό κράτος, χειρίζεται τη βουλή και την κυβέρνηση, ανεξάρτητα που αυτός ο χειρισμός δεν προβλέπεται στο ισχύον σύνταγμα. Ξεκινώντας από αυτούς τους λόγους, ο Λένιν έγραφε:
«... σε κάθε κοινοβουλευτική χώρα... την πραγματική «κρατική» εργασία την κάνουν και την εκτελούν στα παρασκήνια τα υπουργεία, τα γραφεία, τα επιτελεία» [Β. Ι. Λένιν. Διαλεχτά Έργα, τ. II, αλβαν. έκδοση, σελ. 174, Τίρανα, 1958.]

Στην Αλβανία τα εθνικοαπελευθερωτικά συμβούλια, που ιδρύθηκαν κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος τον καιρό του Αντιφασιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα και που δυνάμωσαν μετά την Απελευθέρωση και κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, είναι όργανα της δικτατορίας του προλεταριάτου εκλεγμένα από το λαό και που αντιπροσωπεύουν τη θέληση και τις επιθυμίες του εργαζόμενου λαού. Τα αντιπροσωπευτικά όργανα του λαού στην κρατική εξουσία είναι η Λαϊκή Βουλή και τα λαϊκά συμβούλια. Με βάση το Σύνταγμα της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας, «τα αντιπροσωπευτικά όργανα διευθύνουν και ελέγχουν τη δράση όλων των άλλων κρατικών οργάνων, τα οποία ευθύνονται μπροστά σ' αυτά και λογοδοτούν».
Η δημοκρατία σε μας δεν είναι παιχνίδι για την εξαπάτηση των μαζών, αλλά εφαρμόζεται στην πράξη. Εδώ δεν υπάρχουν δύο εξουσίες, η μια αναγνωρισμένη με νόμο και η άλλη ντε φάκτο, αλλά υπάρχει μια ενιαία κρατική εξουσία, που πηγάζει από το λαό και ανήκει σ αυτόν. Το κράτος μας είναι κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, που δημιούργησε τους δικούς του επαναστατικούς νόμους και μηχανισμούς, τη νέα μέθοδο και στυλ δουλειάς και που εκφράζει και υπερασπίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Στη χώρα μας δεν είναι η βία που κάνει τους ανθρώπους να εφαρμόζουν τους νόμους που θέσπισε το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά είναι η βαθειά πεποίθηση ότι η εφαρμογή των νόμων είναι σε όφελος τους και σε όφελος της κοινωνίας. Ο λαός μας εφαρμόζει τους νόμους συνειδητά, γιατί συμμετέχει ο ίδιος δραστήρια στην κατάρτιση τους.
Στις καπιταλιστικές και στις ρεβιζιονιστικές χώρες ο νόμος εφαρμόζεται με την άγρια βία της αστικής τάξης, εκεί δεν μπορεί να ισχυρίζεται κανείς για θεληματική εφαρμογή του νόμου από το λαό, εφόσον το περιεχόμενο του είναι σε κατάφωρη αντίθεση με τα συμφέροντα του λαού. Αναφερόμενος στην αδικία του αστικού νόμου, ο Μαρξ λέει:
«Το κάθε άρθρο του συντάγματος περιέχει την ίδια του την αντίθεση... δηλαδή στη γενική φράση, την ελευθερία και στη σημείωση του περιθωρίου, την κατάργηση της ελευθερίας».
[Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Διαλεχτά Έργα, τ. Ι, αλβ. έκδοση, σελ. 265, Τίρανα 1975.]

Ο πολίτης σ' αυτές τις χώρες είναι εμπόρευμα και ακριβώς σαν εμπόρευμα τον μεταχειρίζονται, ενώ στη χώρα μας ο κάθε πολίτης της Δημοκρατίας εκτιμάται εξαιρετικά, παίζει μεγάλο ρόλο στην κοινωνία. Για να ασκεί ο πολίτης πιο δραστήρια αυτό το ρόλο, πρέπει να εξυψωθεί ακόμα από ιδεολογικοπολιτική, μορφωτική και επιστημονική άποψη και να συνειδητοποιήσει το ρόλο του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το Δημοκρατικό Μέτωπο έχει καθήκον να παλεύει αδιάκοπα για τη διαφύλαξη και ανάπτυξη της δημοκρατίας μας, αυτής της μεγάλης νίκης του Κόμματος και του λαού για την εφαρμογή των νόμων και των κανόνων που ρυθμίζουν τη σοσιαλιστική ζωή.
Πρέπει να δουλεύει αδιάκοπα για να προσελκύσει όλο και καλύτερα τη σκέψη των πλατιών εργαζόμενων μαζών, να τους βοηθεί να λένε το λόγο τους για όλα τα κρατικά και κοινωνικά προβλήματα, ώστε οι εργάτες και οι αγρότες να ασκούν τον έλεγχο τους πάνω στα κρατικά, τα οικονομικά όργανα κ.λπ.
Το Δημοκρατικό μας Μέτωπο δεν είναι άμορφη, άψυχη οργάνωση. Αντίθετα, είναι οργάνωση με τέτοιο πολιτικό δυναμισμό που κάθε πρόβλημα το βλέπει με επαναστατικό μάτι και βρίσκει τις πιο κατάλληλες μορφές για να το εφαρμόσει στη ζωή επαναστατικά.
Το Δημοκρατικό Μέτωπο καθοδηγείται από το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, δηλαδή από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και εκφράζει τις σκέψεις, τους πόθους και την πολιτική που είναι για το καλό του αλβανικού λαού, ενώ ξεσκεπάζει και καταπολεμάει το καθετί που μπορεί να κάνει κακό στη σοσιαλιστική μας πατρίδα. Συνεπώς, η πολιτική του Μετώπου είναι μονολιθική και αδιαίρετη πολιτική, γιατί σ' αυτό δεν υπάρχουν ανταγωνιστικά πολιτικά ρεύματα, δεν υπάρχουν διάφορα κόμματα που να υπερασπίζουν συμφέροντα διαφόρων τάξεων. Η πολιτική πάλη του Μετώπου ταυτίζεται πλέρια με την πολιτική του Κόμματος, με την πολιτική του σοσιαλιστικού μας κράτους. Η πολιτική του Δημοκρατικού Μετώπου Αλβανίας καθρεπτίζει και υποστηρίζει την επαναστατική νομοθεσία της Λαϊκής Σοσιαλιστικής μας Δημοκρατίας.
Οι εχθροί της χώρας μας έξω νομίζουν ότι η πολιτική του Δημοκρατικού Μετώπου Αλβανίας είναι νωθρή, στερεότυπη και χωρίς περιεχόμενο. Θέλουν η πολιτική του Μετώπου μας να είναι συγκεχυμένη και αντιφατική, προϊόν των διαφόρων ρευμάτων, με διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις και σκοπούς, γιατί μόνο αυτή, λένε, είναι δημοκρατική. Αυτοί οι αντίπαλοι της οργάνωσης του επαναστατικού μας Μετώπου δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι ένας ενωμένος λαός μπορεί και έχει, όπως ο λαός μας, σωστή και ξεκάθαρη πολιτική αντίληψη, ενιαία στις αρχές και στους σκοπούς και, όταν λέμε ενιαία, όχι μια άψυχη και στερεότυπη πολιτική, αλλά μια πολιτική που ξέρει, μέσα από το διάλογο και τη συζήτηση, να δίνει απάντηση και λύση σε όλα τα προβλήματα, είτε αυτά είναι εσωτερικά και περίπλοκα ή εξωτερικά και πολύ περίπλοκα.
Από πού αντλεί το Δημοκρατικό Μέτωπο μια τέτοια δύναμη και ωριμότητα; Ακριβώς από το γεγονός ότι το περιεχόμενο αυτής της οργάνωσης είναι πραγματικά δημοκρατικό, γιατί το δικό μας Δημοκρατικό Μέτωπο είναι μια πλατιά μαζική οργάνωση, που καθοδηγείται από το μαρξιστικό - λενινιστικό Κόμμα, που αντιπροσωπεύει την πιο τέλεια δημοκρατία, την πραγματική δημοκρατία του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο και το Κόμμα που βρίσκονται πάντα σε αγώνα και σε επανάσταση για την οικοδόμηση μιας ευτυχισμένης για το λαό κοινωνίας, μιας ελεύθερης κοινωνίας, δημοκρατικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που ανέρχεται κάθε μέρα και πιο πολύ από άποψη οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης, γνώσεων και υγιούς προλεταριακής ηθικής. Και αυτό γίνεται με συνεχή δημιουργική πάλη, που απαιτεί προσπάθειες και δημοκρατική συζήτηση.
Το Δημοκρατικό μας Μέτωπο αυτή την πολιτική ακολουθεί και αυτούς τους σκοπούς αγωνίζεται να πετύχει. Την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί να την κάνει μια οργάνωση που ιδρύθηκε όσο για τα μάτια, για να εξαπατεί τις μάζες του λαού μέσα και έξω από τη χώρα ότι τάχα υπάρχει μια πολιτική οργάνωση, τη στιγμή που αυτή είναι κάτι το ανύπαρκτο.
Πώς βλέπει την παγκόσμια εξέλιξη το Δημοκρατικό μας Μέτωπο; Βλέπει αυτή την εξέλιξη ρεαλιστικά. Δηλαδή προσανατολίζεται από την υλιστική διαλεκτική, από τον ιστορικό υλισμό, στηρίζεται στην επιστημονική ιδεολογία μας, στο μαρξισμό - λενινισμό. Αυτό είναι που κάνει την πολιτική του Κόμματος, την οποία ακολουθεί και το Μέτωπο, να μην είναι πολιτική αβάσιμη, ταλαντευόμενη, πραγματιστική πολιτική χωρίς αρχές. Η πολιτική του Δημοκρατικού Μετώπου είναι, δηλαδή, πολιτική με ταξικό χαρακτήρα και, όταν λέμε με ταξικό χαρακτήρα, αυτή έχει υπόψη της και έχει στη βάση της την πάλη των τάξεων μέσα στη χώρα και στο διεθνή στίβο.
Το Δημοκρατικό μας Μέτωπο τρέφει ειλικρινή αγάπη για τους λαούς του κόσμου, κατά πρώτο λόγο για τους λαούς που ζητούν απελευθέρωση, για τους λαούς που υποφέρουν κάτω από την σκλαβιά και το πέλμα του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική του Μετώπου υποστηρίζει με όλες τις δυνάμεις τους πόθους αυτών των λαών. Με τον πάντα σωστό, σταθερό, ανθρωπιστικό και επαναστατικό λόγο του, το Δημοκρατικό μας Μέτωπο δεν υποκρύπτει ποτέ από τους λαούς και τις καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες τάξεις του κόσμου που ποθούν λευτεριά, πραγματική δημοκρατία και κυριαρχία, την αλήθεια της υλιστικής εξέλιξης της ιστορίας- δεν υποκρύπτει ότι οι νίκες τους δεν μπορεί να επιτευχθούν χωρίς σκληρό ταξικό αγώνα, χωρίς προσπάθειες, ακόμα και αιματηρές, ενάντια στους καπιταλιστές καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους. Αυτή είναι η βάση της μαρξιστικής - λενινιστικής πολιτικής του Δημοκρατικού Μετώπου, που είναι η ίδια βάση και της πολιτικής του Κόμματος μας Εργασίας.
Η πολιτική του Μετώπου είναι λοιπόν πολιτική που υποστηρίζει και συνταυτίζεται με τα συμφέροντα του αγώνα που κάνουν σε κάθε χώρα το παγκόσμιο προλεταριάτο, η πολύπαθη και καταπιεζόμενη αγροτιά, υποστηρίζει τον αγώνα της φτωχολογιάς των πόλεων, της προοδευτικής διανόησης, της νεολαίας, όλων των λαών που επιθυμούν να εξασφαλίσουν μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια, μια ζωή τίμια, όπου το καθετί να κερδίζεται με ιδρώτα, αλλά ο ιδρώτας αυτός να μη πηγαίνει στις τσέπες των ληστών, των καπιταλιστών.
Αυτές είναι αδιασάλευτες αρχές της πολιτικής μας. Συνεπώς, το Δημοκρατικό μας Μέτωπο αγαπάει τους λαούς του κόσμου. Και αυτοί αγαπούν τον αλβανικό λαό. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που η Αλβανία, αν και μικρή χώρα, χαίρει τόσο μεγάλης συμπάθειας παντού στον κόσμο. Η Αλβανία είναι χώρα που οικοδομεί το σοσιαλισμό με τις δυνάμεις της, που «καβουρδίζεται με το λίπος της», όπως λέμε εμείς οι Αλβανοί, που δεν επιδιώκει να προκαλέσει πολέμους, να κατακτήσει χώρες και λαούς, αντίθετα ο λαός της θέλει να ζει σε φιλία με τους άλλους λαούς, γι' αυτό η συμπάθεια τους προς τον αλβανικό λαό είναι μεγάλη, είναι έκδηλη, είναι χειροπιαστή.
Οι διάφοροι λαοί του κόσμου όμως ζουν σε χώρες με καθεστώτα διαφορετικά από το δικό μας. Δεν κυβερνούνται από καθεστώτα όπως είναι η δικτατορία του προλεταριάτου που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών δεν ακολουθούν πολιτική σαν τη δική μας. Γι' αυτό, το κράτος μας της δικτατορίας του προλεταριάτου, και σαν συνέπεια και το Δημοκρατικό μας Μέτωπο, χωρίς να σαλέψει από τις βασικές αρχές, είναι σε θέση ώστε, με το Κόμμα στην καθοδήγηση και με την υγιή έμπνευση του, να κάνει την αναγκαία ανάλυση της εξέλιξης των καταστάσεων στον κόσμο, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των διαφόρων κρατών, των σκοπών και των στόχων αυτών των κρατών απέναντι στους λαούς τους, απέναντι στους άλλους λαούς και ιδιαίτερα απέναντι στο λαό μας. Αυτή η ανάλυση επιτρέπει τη χάραξη μιας σωστής και υγιούς πολιτικής και όχι συγκυριακής πολιτικής. Το Κόμμα μας και το Δημοκρατικό Μέτωπο, στηριζόμενα σ' αυτές τις γενικές αρχές, ξέρουν να διακρίνουν το βαθμό καλής προαίρεσης ενός αστικού κράτους από το βαθμό καλής προαίρεσης ενός άλλου αστικού κράτους απέναντι στην Αλβανία και απέναντι στους μικρούς λαούς γενικά, ξέρουν να διακρίνουν τον κίνδυνο μιας μεγάλης καπιταλιστικής δύναμης απέναντι σε μια άλλη μεγάλη καπιταλιστική δύναμη, καθώς και τον κίνδυνο που αποτελούν για τα άλλα μικρότερα καπιταλιστικά κράτη, ξέρουν να διακρίνουν το μεγάλο γενικό κίνδυνο των ιμπεριαλιστικών και σοσιαλιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και για όλα αυτά τηρούν την κατάλληλη στάση. Αυτή η στάση που τηρούν το Κόμμα μας, το σοσιαλιστικό μας κράτος και το Δημοκρατικό Μέτωπο της Αλβανίας, δεν είναι οπορτουνιστική, αβάσιμη και ούτε υπαγορευμένη από κάποιον, αλλά είναι στάση αρχών, βάσιμη και ειλικρινής. Είναι σκληρή και ασυμβίβαστη στάση προς τους εχθρούς, αλλά καλοπροαίρετη και άψογη προς εκείνα τα αστικά κράτη που ακολουθούν πολιτική φιλίας προς τη σοσιαλιστική Αλβανία και που μέσα στη χώρα τους ακολουθούν μερικές δημοκρατικές αρχές, επιτρέπουν να γίνουν μερικές μεταρρυθμίσεις κ.λπ. Εμείς έχουμε τις δικές μας απόψεις τόσο για τη «δημοκρατία» που υπάρχει σ' αυτές τις χώρες, όσο και γι' αυτά τα είδη «μεταρρυθμίσεων», για το περιεχόμενο τους και το σκοπό για τον οποίο γίνονται. Αυτό είναι δικαίωμα μας, που κανείς δεν μπορεί να μας το αρνηθεί, όπως δεν μπορεί να μας εμποδίσει να εκφράζουμε ελεύθερα τη γνώμη μας. Ακριβώς αυτό κάνουμε όταν εξηγούμε στους λαούς θεωρητικά και πολιτικά το περιεχόμενο της «δημοκρατίας» και των «μεταρρυθμίσεων» σ' ένα αστικό κράτος, τους περιορισμούς και το χαρακτήρα τους κ.λπ. Αυτό όμως το κάνουμε χωρίς να επεμβαίνουμε στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων, γιατί, στο κάτω - κάτω, είναι οι ίδιοι οι λαοί των διαφόρων χωρών αφέντες να αποφασίσουν για την αξία αυτών των φαινομένων στο κράτος τους.
Πάντως, το Κόμμα μας και το Δημοκρατικό Μέτωπο κάνουν διαφοροποίηση και την κάνουν όχι μόνο για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας τους, αλλά και τα συμφέροντα των άλλων λαών, γιατί τη χώρα και το λαό τους δεν τα χωρίζουν ποτέ από τα γενικά συμφέροντα των λαών του κόσμου και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Εδώ έγκειται η μεγάλη και ισχυρή αλήθεια που εκφράζει η πολιτική του Κόμματος μας και του Δημοκρατικού Μετώπου, εδώ έχει την πηγή η υποστήριξη που βρίσκει στον κόσμο η πολιτική του κράτους μας.
Η πολιτική μας δεν μοιάζει με την πολιτική των αστικό καπιταλιστικών και ρεβιζιονιστικών κρατών, που ταλαντεύεται σαν το κίτρινο φύλλο στο φθινοπωρινό άνεμο. Όχι! Η πολιτική μας δεν παρέκκλινε και δε θα παρεκκλίνει ποτέ από την αρχή, ότι με τους λαούς εμείς πρέπει να είμαστε και θα είμαστε αδελφοί, με τους λαούς πρέπει να είμαστε ενωμένοι για τους ίδιους σκοπούς, που είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η κυριαρχία και η πραγματική ανεξαρτησία* με τους λαούς μάς συνδέει ο αγώνας ενάντια σ' εκείνους που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς, μας συνδέει ο αγώνας ενάντια σ' εκείνους που υποκινούν και προετοιμάζουν τους ληστρικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που γίνονται σε βάρος των λαών. Απ' αυτή την πολιτική εμείς δεν παρεκκλίνουμε ποτέ, η πολιτική μας αυτή δεν αλλάζει ποτέ, ανεξάρτητα από ποια μορφή διακυβέρνησης διευθύνεται ο ένας ή ο άλλος λαός.
Γι' αυτό, όταν η σοσιαλιστική Αλβανία δηλώνει ότι ιδιαίτερα με τους γειτονικούς λαούς επιθυμεί να ζει σε καλή φιλία και θεωρεί αδελφούς αυτούς τους λαούς, αυτό είναι μια αλήθεια αδιασάλευτη. Νιώθουμε ικανοποίηση όταν βλέπουμε πως μερικές ηγεσίες των γειτονικών και άλλων χωρών, παρ' όλο που δεν έχουν κοινωνικό καθεστώς σαν το δικό μας, ακολουθούν καλοπροαίρετη πολιτική απέναντι στη χώρα μας. Και το αλβανικό προλεταριακό κράτος από μέρους του ακολουθεί καλοπροαίρετη πολιτική, του αμοιβαίου συμφέροντος, δηλαδή κάνει την πρέπουσα διαφοροποίηση μ’ αυτά τα διάφορα προοδευτικά και καλοπροαίρετα απέναντι του αστικά κράτη. Αυτή την κατάσταση επιθυμούμε να έχουμε με όλα τα κράτη, μικρά ή μεγάλα, μα που τρέφουν εκτίμηση προς τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας και που επιθυμούν να έχουν φιλικές οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις με τη χώρα μας, ανεξάρτητα που είναι σ' αντίθεση μ' αυτή για μια σειρά προβλήματα, όπως κι εμείς είμαστε σ' αντίθεση μ' αυτά για μια σειρά ζητήματα αρχών.
Εμείς λέμε ότι οι κακόβουλες σχέσεις είναι πάντα επιζήμιες και επικίνδυνες και είναι δύσκολο να συγκαλυφθούν. Η ίδια η ζωή και η ιστορία της ανθρωπότητας δίδαξαν το λαό μας να είναι πάντα άγρυπνος απέναντι σε σχέσεις, πίσω από τις οποίες κρύβεται η μπαμπεσιά. Τώρα είναι πια πολλοί εκείνοι, άτομα ή επίσημοι κύκλοι στο εξωτερικό, που ξέρουν ότι ο αλβανικός λαός έχει καταδικάσει πάντα την μπαμπεσιά η οποία δεν ήταν και δεν είναι στο χαρακτήρα του. Εμείς καταδικάσαμε την προς το μαρξισμό - λενινισμό μπαμπεσιά και προδοσία των τιτοϊκών, των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και κινέζων ρεβιζιονιστών ηγετών. Η ρήξη μας μ' αυτές τις αντιδραστικές ρεβιζιονιστικές ομάδες προήλθε από βαθιούς ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους και όχι για μικροζητήματα. Αυτοί οι λόγοι δεν είχαν μόνο εθνικό χαρακτήρα, γιατί δεν έθιγαν μόνο τα οικονομικά συμφέροντα της Αλβανίας. Όχι. Είχαν και έχουν περισσότερο διεθνή χαρακτήρα, επειδή έθιγαν τις μεγάλες αρχές για τις οποίες αγωνίζονται οι λαοί, αγωνίζεται το παγκόσμιο προλεταριάτο και η προοδευτική ανθρωπότητα.
Η πολιτική του Κόμματος και του Μετώπου ήταν και είναι γνωστή από μικρούς και μεγάλους μέσα στη χώρα, αλλά και στο εξωτερικό και δε χρειάζεται στην ομιλία αυτή να μπω σε λεπτομέρειες. Ήθελα μόνο να τονίσω για ορισμένους κύκλους στο εξωτερικό, ότι η πολιτική του Κόμματος μας και του Δημοκρατικού Μετώπου Αλβανίας δε θα σαλέψει και δε θα αλλάξει ούτε στο ελάχιστον από τις καθορισμένες και μόνιμες σωστές αρχές που στηρίζονται στο μαρξισμό - λενινισμό. Η πολιτική μας θα είναι πάντα ταξική πολιτική, πολιτική αρχών, που ανταποκρίνεται στα ύψιστα συμφέροντα της χώρας μας, του σοσιαλισμού και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών. Ο λαός μας θα αγωνιστεί πάντα ακλόνητα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και όλους τους αντιδραστικούς. Κανένας ας μη τρέφει την παραμικρή αυταπάτη ότι η σοσιαλιστική Αλβανία θα αλλάξει στάση απέναντι τους. Επίσης, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και το αλβανικό κράτος θα αγωνιστούν και θα ξεσκεπάσουν τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό, ο οποίος τάχθηκε πλάι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την παγκόσμια αντίδραση, πολεμώντας τους λαούς και ιδιαίτερα το σοσιαλισμό στην Αλβανία.
Από την άλλη μεριά, η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας ακολούθησε και ακολουθεί καλοπροαίρετη πολιτική προς εκείνα τα κράτη που είναι καλοπροαίρετα απέναντι στο κράτος μας, που δεν επιδιώκουν να του κάνουν κακό, όπως ενεργούμε κι εμείς, που δεν προσπαθούμε και δεν σκοπεύουμε ποτέ να κάνουμε κακό στους λαούς τους, αλλά θέλουμε να είμαστε πάντα σε αρμονία και συνεργασία για τους ύψιστους σκοπούς και τους διακαείς πόθους όλων των λαών του κόσμου που ποθούν την απελευθέρωση, τη λευτεριά, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία