Η Ιρανική εργατική τάξη κατέβηκε στο πεδίο της μαχης, ανέτρεψε το Σάχη και συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

18 Φλεβάρη 1979

Η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης τους τελευταίους μήνες συγκεντρώθηκε στα γεγονότα του Ιράν, στον ηρωικό αγώνα του ιρανι­κού λαού για την ανατροπή του αιμοβόρου καθεστώτος της μοναρχίας των Παχλεβί. Τώρα που η επανάσταση αυτή ανέτρεψε το μεσαιωνικό φεουδαρχισμό και τη φασιστική μοναρχία του σάχη, οι επαναστάτες, οι πατριώτες και οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο χαιρετίζουν θερμά και θαυμάζουν τον εξαιρετικό ηρωισμό των ανδρών, των γυναι­κών, των γιων και θυγατέρων του Ιράν, την αποφασιστικότητα και την τόλμη των απλών ανθρώπων του λαού.

Ο ιρανικός λαός κατέχτησε νίκη μεγάλης ιστορικής σημασίας, η οποία σημειώνει έκδηλο βήμα στο δρόμο του προς τη λευτεριά και τη δημοκρατία, άνοδο σε νέο επίπεδο προς τη χειραφέτηση και την πρόο­δο. Είναι βέβαιο ότι αυτή η νίκη θα αφήσει βαθιά ίχνη και θα χρησι­μεύσει σαν βάση για τις μελλοντικές μάχες για την εκπλήρωση των λαϊκών ιδανικών της πλήρους εθνικής και κοινωνικής απελευθέρω­σης.
Η λαϊκή εξέγερση στο Ιράν αποτελεί βαρύ πλήγμα για όλες τις ι­μπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος έλεγχε στην πράξη και διηύθυνε το καθεστώς του σάχη τα τε­λευταία 25 χρόνια. Αποτελεί επίσης ισχυρό πλήγμα και για τον πα­γκόσμιο καπιταλισμό, που μέχρι σήμερα επωφελούνταν από την υπο­ταγή του σάχη για να αρπάζει το ιρανικό πετρέλαιο και να εκμεταλ­λεύεται ως το μεδούλι τον ιρανικό λαό.

Είναι γεγονός ότι η ιρανική επανάσταση προκάλεσε σύγχυση στον αστικό και ρεβιζιονιστικό κόσμο. Ο Κάρτερ και η διοίκηση του κατη­γορούν την CΙΑ και τα άλλα κατασκοπευτικά τους όργανα που δεν πρόβλεψαν έγκαιρα αυτά τα γεγονότα. Η δυτική αστική τάξη απορεί πώς μπόρεσε να εξεγερθεί ένας ολόκληρος λαός στο κορύφωμα του μπουμ των πετρελαίων. Οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές παραπονού­νται που ο σάχης επέτρεψε να μπούνε οι ξένοι πράκτορες και να διατα­ράξουν τη συνείδηση των μαζών.

Οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές ποτέ δεν κατάλαβαν ούτε μπορεί να καταλάβουν και να ερμηνεύσουν σωστά τα κοινωνικά φαι­νόμενα. Κρίνουν σύμφωνα με στερεότυπα σχήματα δημιουργημένα από τις ίδιες τις αντιιστορικές εγωιστικές ταξικές αντιλήψεις τους. Το αντεπαναστατικό μίσος δεν τους αφήνει να αναλύσουν αντικειμενικά κανένα κοινωνικό φαινόμενο, να προβλέψουν καμιά κατάσταση. Τα γεγονότα πάντα ξεσπούν σ' αυτούς σαν βόμβες που σκάνε στα χέρια τους.

Η επανάσταση του Ιράν δεν είναι και δεν μπορεί να είναι έργο πρα­κτόρων, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές του Πεκίνου, ούτε αποτέ­λεσμα του εκσυγχρονισμού, όπως την εξηγούν οι δυτικοί πολιτικοί. Είναι αποτέλεσμα του ξεσπάσματος πολλών αντιθέσεων της ιρανικής φεουδαρχικο-αστικής κοινωνίας, είναι ξέσπασμα της αγανάκτησης, του λαϊκού μίσους που συσσωρεύτηκε από δεκάδες και δεκάδες χρόνια ενάντια στην τυραννία του σάχη και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, είναι αποτέλεσμα της αποφασιστικότητας του λαού να αλλάξει την ά­θλια ζωή που του επέβαλαν οι ανώτερες κυρίαρχες και εκμεταλλεύτριες τάξεις.

Από διάφορες πλευρές γίνονται προσπάθειες να δοθεί στην ιρανι­κή επανάσταση θρησκευτικό χρώμα. Στα γεγονότα του Ιράν, ασφα­λώς, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί την υποκειμενική επιρροή της θρη­σκευτικής αίρεσης των σιιτών, η οποία έπαιξε θετικό ρόλο για την α­νατροπή του φεουδαρχικού καθεστώτος της αυτοκρατορίας των Πα­χλεβί. Μα δεν ήταν η θρησκευτική ιδεολογία εκείνη που καθοδήγησε τις πλατιές λαϊκές μάζες στην εξέγερση και στον αγώνα ενάντια στον σάχη. Οι δημοκρατικοί πόθοι της συντριπτικής μη κληρικής μάζας του λαού του Ιράν, τα πολιτικά συνθήματα που ξεσήκωσαν το λαό σ' αγώνα, ο συγκεκριμένος σκοπός για τον οποίο αγωνίζονται οι μάζες δε μπορεί να ταυτιστούν με τα ηθικοθεοκρατικά αιτήματα της ισλαμικής διδασκαλίας. Ο λαός του Ιράν από πρώτη όψη μπορεί να φαίνεται θρή­σκος, αλλά στη δράση, και ακριβώς σ' αυτή την επανάσταση φάνηκε πολύ προοδευτικός και πολύ αντικειμενικός. Ξεσηκώθηκε και έχυσε αίμα για την ανατροπή της μοναρχίας και για την εγκαθίδρυση λαο­κρατικής δημοκρατίας στη χώρα, για την εθνικοποίηση των πετρε­λαίων και τη χρησιμοποίηση τους σε όφελος της ανάπτυξης της εθνι­κής οικονομίας, σε όφελος του λαού, για τον τερματισμό της εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο και την ακύρωση όλων των υποδουλωτικών οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφωνιών με τους ο­ποιουσδήποτε ξένους, Αμερικάνους Σοβιετικούς, Άγγλους ή Κινέ­ζους, για την εδραίωση ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους, για την ελευθερία Τύπου και συγκεντρώσεων, για την εξάλειψη της φεου­δαρχικής διαφθοράς και για την τιμωρία των καταπιεστών και των εκ­μεταλλευτών, για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη κ.λπ., κ.λπ.

Για τους λαούς του κόσμου είναι ξεκάθαρο ότι η ιρανική επανά­σταση δεν εμπνεύστηκε από τη θρησκεία. Εμπνεύστηκε από το ισχυρό δημοκρατικό και προοδευτικό ρεύμα των μαζών, των διψασμένων για μια πραγματική αγροτική επανάσταση, για μια πραγματικά προοδευτι­κή πολιτιστική και εκπαιδευτική επανάσταση, καθώς και για βαθιούς μετασχηματισμούς, για την εξάλειψη της καθυστέρησης του λαού. Ε­κείνες οι γενναίες γυναίκες και κοπέλλες που συγκρούστηκαν με τη SAVΑΚ και την αυτοκρατορική φρουρά και έχυσαν αίμα, κατέβηκαν στους δρόμους όχι για να διατηρήσουν το φερετζέ, ούτε να υπερασπί­σουν την οικιακή φυλακή, αλλά για να τα καταργήσουν. Εδώ, λοιπόν, έμπαινε το μεγάλο πρόβλημα της απελευθέρωσης των εργαζόμενων, της αγροτιάς, των γυναικών και της νεολαίας.
Σκοπός αυτής της εχθρικής εκστρατείας είναι να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι τα γεγονότα του Ιράν δεν αποτε­λούν κάποια επανάσταση η οποία θα μπορούσε να ληφθεί ως παρά­δειγμα. Ο διεθνής καπιταλισμός προσπαθεί να παρουσιάσει αυτή την επανάσταση σαν αντίδραση των θρησκευτικών ηγετών και της «φανα­τικής» μάζας των πιστών ενάντια στην «εκβιομηχάνιση» και τον «εκ­συγχρονισμό» της ζωής της χώρας, που ανέλαβε ο σάχης. Κυνικά ι­σχυρίζεται ότι τέτοιες επαναστάσεις, που τους βάζει την εττικέτα «ισ­λαμικές», εμποδίζουν τάχα όχι μόνο την προοδευτική εξέλιξη της χώ­ρας στην οποία συμβαίνουν, αλλά και όλης της «διεθνούς κοινωνίας».

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός επιμένει δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη λέξη «ισλαμική» και διαστρεβλώνει τον πραγματικό χαρακτήρα της επανάστασης στο Ιράν γιατί θέλει να βάλει τους λαούς τον έναν ε­νάντια στον άλλο, να βάλει σ' αντίθεση τους πιστούς μωαμεθανούς με τους πιστούς χριστιανούς. Επιχειρεί να χαρακτηρίσει τον ιρανικό λαό, τους αραβικούς και άλλους λαούς σαν καθυστερημένους και φα­νατικούς και να χρωματίσει οπισθοδρομικούς τους απελευθερωτικούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες τους. Ωστόσο η ιρανική επανάσταση έ­δειξε καθαρά ότι η θεμελιώδης υπόθεση των λαών αυτής της περιοχής, αυτό που επιδιώκει και δημιουργεί την ενότητα τους, είναι ο αγώνας για την απελευθέρωση από το φεουδαρχικό - αστικό ζυγό και από την κυριαρχία των υπερδυνάμεων, Αμερικάνων, Σοβιετικών, καθώς και από το Ισραήλ. Είναι οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα που υπο­κινούν τη διάσπαση των αραβικών λαών και του περσικού λαού και δεν τους επιτρέπουν να νικήσουν και να διαφυλάξουν την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους.

Όμως, οι κακόβουλες αποτιμήσεις και οι ποταπές συκοφαντίες ε­κείνων που καταλήστευσαν και καταπίεσαν τις χώρες της Ανατολής, δεν μπορεί να εξαπατήσουν κανέναν. Ό,τι κι αν ειπωθεί, τα γεγονότα στο Ιράν είναι συνέπεια του κοινωνικού και όχι του θρησκευτικού α­νταγωνισμού.

Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, ξεκινώντας από τις βασικές τά­σεις της παγκόσμιας σημερινής εξέλιξης, τόνισε ότι η υπόθεση της ε­πανάστασης και της απελευθέρωσης των λαών δεν είναι μόνο πόθος και επιθυμία, αλλά και πρόβλημα που τέθηκε για λύση. Η επανάσταση του ιρανικού λαού είναι η επιβεβαίωση. Μα αυτή δεν είναι ούτε η πρώ­τη ούτε η τελευταία. Το παράδειγμα του Ιράν, ασφαλώς θα ασκήσει ε­πίδραση και θα το ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν τώρα σε πολλές χώρες κάνουν αναπόφευχτες τις επα­ναστατικές εκρήξεις. Όπως έχει τονίσει το Κόμμα μας, η σημερινή κατάσταση γενικά, μοιάζει με ηφαίστειο σε έκρηξη, φωτιά που καίει, φωτιά που θα κάψει ακριβώς τις ανώτερες κυρίαρχες, καταπιεστικές και εκμεταλλεύτριες τάξεις.

Η λαϊκή εξέγερση στο Ιράν, στην οποία συμμετέχουν οι πλατιές μάζες, η εργατική τάξη, η προοδευτική νεολαία, οι γυναίκες, επιβε­βαίωσε τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις που υπερασπίζει το Κόμ­μα μας σχετικά με τις σημερινές επαναστατικές καταστάσεις, που δη­μιουργούνται αδιάκοπα σε πολλές χώρες του κόσμου, για την αύξηση των αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων της επανάστασης. Τα γεγονότα του Ιράν έδειξαν κατά πρώτο λόγο ότι το ιρανικό προλε­ταριάτο, το οποίο κατέβηκε στους δρόμους, συγκρούστηκε και ματώ­θηκε με την αντίδραση, εκδηλώνοντας την ακατάλυτη δύναμη του όχι μόνο στον αγώνα ενάντια στο σάχη, αλλά και ενάντια στον ξένο ιμπε­ριαλισμό.

Τα τωρινά γεγονότα στο Ιράν έδωσαν πολύ χρήσιμα διδάγματα όχι μόνο για το λαό αυτής της χώρας, αλλά και για τους άλλους. Σ' αντί­θεση με τους ισχυρισμούς της αστικής τάξης και των ρεβιζιονιστών, επιβεβαίωσαν την βασική θέση του μαρξισμού - λενινισμού, που υπε­ράσπισε με δύναμη όλη αυτή την περίοδο το Κόμμα μας, ότι για να νι­κήσει η επανάσταση, για να απελευθερωθεί ο λαός από τον εθνικό και κοινωνικό ζυγό, είναι κατηγορηματικά απαραίτητο ώστε η εργατική τάξη να κατέβει στο πεδίο της μάχης. Η εργατική τάξη, τονίζει το ΚΕΑ, αποτελεί την αποφασιστική δύναμη εξέλιξης της κοινωνίας, την ηγετική δύναμη για τον επαναστατικό μετασχηματισμό του κό­σμου... Είναι η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, η πιο προο­δευτική και πιο ενδιαφερόμενη τάξη από κάθε άλλον για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό, ο φορέας των καλύ­τερων παραδόσεων της επαναστατικής οργάνωσης και πάλης.

Στο Ιράν ήταν η εργατική τάξη που πρόταξε το στήθος στα τανκς και τα πολυβόλα του σάχη. Πάνω απ' όλα, ήταν η γενική απεργία της, και προπαντός των εργατών πετρελαίου, που παράλυσε όλη τη ζωή της χώρας. Διαδηλώσεις και εκδηλώσεις κατά του σάχη έγιναν και πρωτύ­τερα, αλλά μόνον όταν σταμάτησαν οι αντλίες του πετρελαίου, όταν τα τρένα σταμάτησαν και οι ηλεκτρικοί σταθμοί διέκοψαν τον ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο τότε σείστηκε συθέμελα η κυρίαρχη φεουδαρχική τάξη, ο σάχης ξεκίνησε για το φίλο του στο Μαρόκο και η κυβέρνηση του Μπαφτιάρ ανατράπηκε. Η εργατική τάξη έδειξε ότι ήταν αυτή η πραγ­ματική δύναμη της χώρας και όχι ο πολυάριθμος στρατός του σάχη, τα αμερικάνικα όπλα και τα δισεκατομμύρια των πετροδολλαρίων που διέθεταν οι τράπεζες της Τεχεράνης. Με τον αγώνα της, με τον αποφα­σιστικό ρόλο που έπαιξε στην αντιφεουδαρχική και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, έδειξε ότι η μόνη κοινωνική δύναμη στην οποία α­νήκει το μέλλον είναι η εργατική τάξη.

Τα γεγονότα του Ιράν επιβεβαίωσαν και μια άλλη σημαντική θέση του μαρξισμού - λενινισμού ότι η επανάσταση δε διεξάγεται χωρίς βία, ότι δεν κερδίζεται χωρίς αίμα. Μέχρι το τελευταίο φυσίγγι αντι­στάθηκε το καθεστώς του σάχη, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο υπο­στήριξαν αυτό το καθεστώς οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές, η διεθνής μονοπωλιακή μεγαλοαστική τάξη,οι βασιλιάδες και οι σάχηδες όπου κι αν βρίσκονταν. Αν θα άκουγε ο ι­ρανικός λαός τα κηρύγματα περί «ειρηνικού δρόμου» που διατυμπάνι­ζαν οι χρουστσιοφικοί ρεβιζιονιστές, τα κηρύγματα περί δομικών με­ταρρυθμίσεων των «ευρωκομμουνιστών», την κινέζικη θεωρία των «τριών κόσμων» κ.λπ., η κλίκα του σάχη και οι ιμπεριαλιστές θα εξου­σίαζαν ήσυχοι και ανενόχλητοι, έτσι όπως εξουσιάζουν ακόμα, σε πολλές χώρες του κόσμου. Μα ο λαός του Ιράν δεν είχε αυταπάτες, δε φοβήθηκε να ξεσηκωθεί σε επανάσταση, να ματωθεί και να κάνει όλες τις θυσίες για να κερδίσει τη λευτεριά και την ανεξαρτησία, να αποτι­νάξει από τη ράχη του τον βαρύ ζυγό. Εδώ έγκειται η μεγάλη επίκαιρη σημασία που έχει η ιρανική επανάσταση για όλους τους άλλους λαούς που βρίσκονται κάτω από τη διπλή καταπίεση, της ξένης κυριαρχίας και των ντόπιων αντιδραστικών κλικών. Η επανάσταση του Ιράν είναι συγκεκριμένη απόδειξη και επιβεβαίωση της ορθότητας των θέσεων του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ότι στις σημερινές συνθήκες δε μπορεί να καταχτηθούν η λευτεριά και η ανεξαρτησία από την ιμπε­ριαλιστική κυριαρχία, δε μπορεί να ξεκουμπιστεί η νεοαποικιοκρατία και να εγκαθιδρυθεί η πλήρης εθνική κυριαρχία αν δεν καταπολεμη­θούν και οι ντόπιες κλίκες που συνδέονται με τους ξένους ή που έχουν ξεπουληθεί σ' αυτούς.

Ο ιρανικός λαός εξεγέρθηκε και ματώθηκε για να απαλλαγεί από την άγρια καταπίεση και εκμετάλλευση, για λευτεριά και δημοκρατία. Πόσο θα προχωρήσει σ' αυτή την κατεύθυνση, πόσο ριζικές θα είναι οι μεταρρυθμίσεις, αυτό εξαρτάται από τις πραγματικές επαναστατικές δυνάμεις, εξαρτάται από το πόσο θα είναι σε θέση αυτές οι δυνάμεις να κρατήσουν αναμμένο το πνεύμα της επανάστασης, να την ανεβάσουν από ένα χαμηλότερο στάδιο σε ένα υψηλότερο στάδιο.

Ο Λένιν τόνιζε ότι η επανάσταση είναι μια σοβαρή υπόθεση και δε μπορεί να παίζεις μ' αυτή, ότι αρχίζοντας την πρέπει να πας ως το τέ­λος. Η επανάσταση στο Ιράν βρίσκεται ακόμη σε ανάπτυξη και δε μπορεί να ειπωθεί ότι πέτυχε όλους τους στόχους που τίθενται σ' αυ­τή. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις της εσωτερικής αντίδρασης και των ιμπεριαλιστών προσπαθούν να κάνουν αντεπανάσταση είτε με τη βία, απευθείας από τα μέσα, είτε με εξωτερική επέμβαση, είτε με τον ειρη­νικό εκφυλισμό της επανάστασης, με τη βαθμιαία μετατροπή της στο αντίθετο της. Επομένως, να φέρεις σε πέρας την επανάσταση, για τον ιρανικό λαό σημαίνει να τονώσει ακόμα πιο πολύ την επαγρύπνηση και να μην επιτρέψει να μπει πάλι στο ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών, Αμερικανών, Σοβιετικών ή άλλων, οι οποίοι με ελιγμούς, μηχανορρα­φίες, συμβιβασμούς, διαφθορά κλπ., θα προσπαθήσουν να ξαναπά­ρουν, φυσικά με νέες μορφές, τις παλιές παραχωρήσεις και θέσεις.

Τώρα στο Ιράν, μετά τη συντριβή της διοίκησης του σάχη, θα ι­δρυθούν νέα όργανα εξουσίας. Έχει μεγάλη σημασία ο δρόμος στον οποίο θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία. Μπορεί να είναι προοδευτική, αλλά μπορεί να είναι και οπισθοδρομική. Οι δύο πιθανότητες υπάρ­χουν. Για να πιάσει προοδευτικές θέσεις, ο λαός του Ιράν θα χρειαστεί να συντρίψει όλες τις δομές και τα εποικοδομήματα της φεουδαρχικής μοναρχίας του σάχη και να τα αντικαταστήσει με μια νέα δομή και ε­ποικοδόμημα, κατάλληλα για τη χώρα του, και όχι δανεισμένα από τη λεγόμενη αστική δημοκρατία, που ουσιαστικά είναι αντιλαϊκή. Θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να μην επιτρέψει στη φεουδαρχοαστική τάξη να παρεισδύσει σ' όλα αυτά τα ιδρύματα, αλλά να τα πάρει στα χέρια του ο ίδιος και αυτοί που θα κάμουν τις με­γάλες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις να είναι από τους πιο πιστούς εκπροσώπους του.

Ασφαλώς το πέρασμα από το ένα στάδιο της επανάστασης στο άλ­λο, η οδήγηση της ως το τέλος δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι προοδευ­τικές όμως δυνάμεις πρέπει, βήμα προς βήμα, να κερδίσουν έδαφος, να πιάσουν γερές δημοκρατικές και προοδευτικές θέσεις ενάντια σ' εκεί­να τα στοιχεία που θα αντισταθούν και που είναι υπολείμματα του οπι­σθοδρομικού φεουδαρχισμού του παρελθόντος.

Οι μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές και οι πραγματικοί επανα­στάτες, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι απλοί στρατιώτες, πρέ­πει να εκμεταλλευτούν καλά τις αντικειμενικές και υποκειμενικές κα­ταστάσεις που δημιουργήθηκαν στη χώρα. Έτσι θα καταπολεμήσουν καλύτερα τους ψευτοκομμουνιστές που ξεπουλήθηκαν στους Σοβιετικούς, στους ευρωκομμουνιστές, στους μαοϊκούς, καθώς και τα προβοκατορικά «κομμουνιστικά κόμματα» που δημιουργούν τα κέντρα πρα­κτόρων του αμερικάνικου και αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές, οι πραγματικοί επαναστάτες, έχουν τη θέση τους στις πρώτες γραμμές του αγώνα ενάντια στην αντίδραση, ενάντια στις ραδιουργίες και τις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού κ.λπ. Σ' αυτές τις τόσο σημαντικές στιγμές που διέρχε­ται η επανάσταση, αυτοί δε μπορεί να είναι σεχταριστές ούτε και οπορτουνιστές. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παίξουν το παιχνίδι εκείνων που, με χίλια δυο κόλπα, μπορεί να εξαπατήσουν το λαό και να υπηρετήσουν τις ξένες υπερδυνάμεις με οποιοδήποτε προσωπείο.
Η εργατική τάξη του Ιράν, που φάνηκε τόσο ηρωική, θαρραλέα και συνετή σε τούτο το στάδιο της επανάστασης θα μπορέσει να συνάψει υγιή συμμαχία με προοδευτικά, δημοκρατικά, επαναστατικά και αντιιμπεριαλιστικά στοιχεία και δυνάμεις, ανεξάρτητα που μπορεί να είναι και θρήσκοι, αλλά που δεν παρέλειψαν να αγωνιστούν αποφασιστικά ενάντια στην μοναρχία του σάχη.

Ανάμεσα στις ριζικές μεταρρυθμίσεις που ζητεί τώρα ο ιρανικός λαός είναι και οι μεταρρυθμίσεις που συνδέονται με το στρατό, με την κοινωνική του σύνθεση, με τη διάρθρωση και τον προορισμό του. Ο στρατός στο Ιράν ήταν το κυριότερο στήριγμα του μοναρχικού καθε­στώτος και χρησίμευε για την καταπίεση του λαού και για την ασφά­λεια του δεσποτικού καθεστώτος του σάχη. Τα γεγονότα όμως των τε­λευταίων μηνών έδειξαν ότι αυτός ο στρατός που τον εξόπλισαν ως τα δόντια και τον εκγύμνασαν οι Αμερικάνοι, έλιωσε σαν το χιόνι στον ήλιο. Μπροστά στην επιμονή του λαού να κατακτήσει τα δικαιώματα του και να ανατρέψει τη μοναρχία διαπιστώθηκε ότι η δύναμη της αυ­τοκρατορίας των Παχλεβί και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Ι­ράν ήταν μόνο η ανώτερη στρατιωτική κάστα. Μα προέκυψε ότι η στρατιωτική κάστα που πάχυνε από τα αμερικάνικα δολλάρια, δε μπό­ρεσε να διατηρήσει την ενότητα του στρατού, γιατί τα παιδιά του λαού δεν την ακολούθησαν.

Η κυριότερη δύναμη σε κάθε στρατό είναι τα παιδιά του λαού, γι" αυτό και στο Ιράν ο νέος στρατός πρέπει να είναι δημοκρατικός, λαϊ­κός στρατός. Ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφοπλιστεί γιατί γι' αυτά τα όπλα έχυσε αίμα. Δεν πρέπει να αφοπλιστεί, χωρίς να βεβαιω­θεί ότι ο στρατός είναι του λαού, ότι τον διοικούν άνθρωποι του λαού. Αυτό είναι πείρα που εξάγεται από την ιστορία, πείρα που επαλήθευσε και εφάρμοσε και η λαϊκή μας επανάσταση. Ο στρατός πρέπει να έχει επικεφαλής προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν εγγύηση, ότι η αντιδραστική στρατιωτική κάστα δε θα μπορέσει πια να οδηγή­σει τα παιδιά του λαού να ματοκυλίσουν το λαό.

Τέτοια κατάσταση παρατηρήθηκε σε πολλές επαναστάσεις, από τον καιρό ακόμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης της Γαλλίας τον περασμένο αιώνα, όταν οι Αβράκωτοι ανέδειξαν από τους κόλπους τους έξοχους διοικητές και κατατρόπωσαν το στρατό των βασιλιάδων, της αριστοκρατίας και του γαλλικού φεουδαρχισμού.

Η στιγμή αυτή είναι χαρακτηριστική και για τη σημερινή εποχή, που τα όπλα έγιναν ο τρόμος του κόσμου. Μα εξαρτάται ποιος έχει στα χέρια του αυτά τα όπλα και ενάντια σε ποιον τα στρέφει. Όταν ο λαός ξεσηκώνεται σε επανάσταση, είναι σε θέση ώστε τα παιδιά του να τα κάνει με το μέρος του και να τα πείσει να στρέψουν τα όπλα ενάντια σ' εκείνους που τους υποχρεώνουν να σκοτώνουν τους πατεράδες, τις μα­νάδες και αδελφές τους. Το παράδειγμα του Ιράν σ' αυτή την κατεύ­θυνση έχει μεγάλη σημασία.
Ο λαός του Ιράν διαθέτει πολλά μέσα για να υπερασπίσει τις νίκες της επανάστασης και να τις προωθήσει. Πάνω απ' όλα, έχει το πετρέ­λαιο που συνεχίζει να συγκλονίζει τον καπιταλιστικό κόσμο. Πολιτι­κοί και δημοσιολόγοι της Δύσης παρουσιάζουν την υπόθεση του ιρα­νικού πετρελαίου πιο επικίνδυνη από τον πόλεμο του Βιετνάμ, της Κο­ρέας κ.λπ. Τους ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι τώρα δημιουργήθηκαν δυνατότητες ώστε το Ιράν να χρησιμοποιεί το πετρέλαιο σε όφελος του και να μην επιτρέπει πια στους άλλους να το παίρνουν πάμφτηνα. Αναμένεται οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές να παίξουν όλα τα χαρτιά για να ξαναφέρουν με διάφορους τρόπους και μορφές την προ­ηγούμενη κατάσταση. Όμως ο ιρανικός λαός έχει όλες τις δυνατότη­τες ν' αντισταθεί στις επεμβάσεις, τις ραδιουργίες και τις μανούβρες των ιμπεριαλιστών, των σοσιαλιμπεριαλιστών και όποιου άλλου. Θα μπορέσει ν' αντισταθεί με επιτυχία σ' αυτές σε περίπτωση που θα γί­νει απόλυτα ενσυνείδητος να κρατήσει γερά στα χέρια το όπλο του πε­τρελαίου και να είναι αποφασισμένος να το υπερασπίσει ως το τέλος, αν δε θα φοβηθεί ούτε τους Αμερικάνους, ούτε τους Σοβιετικούς και ούτε άλλους συνασπισμούς. Έχοντας πάντα υπόψη τα συμφέροντα της πατρίδας του, καθώς και τα συμφέροντα των άλλων λαών του κό­σμου που αγωνίζονται για λευτεριά, θα ξέρει να εκμεταλλευτεί με σύ­νεση και εξυπνάδα τις συγκυρίες τόσο τις τωρινές όσο και εκείνες που θα δημιουργηθούν. Μια χώρα σε επανάσταση που διαθέτει ένα τέτοιο όπλο σαν το πετρέλαιο, που έχει έναν τέτοιο γενναίο λαό που ανατρέ­πει έναν παλιό και σάπιο κόσμο για να οικοδομήσει έναν νέο κόσμο, είναι σε θέση ν' αντισταθεί σ' όλους τους εχθρούς.

Ο αγώνας του ιρανικού λαού που ανέτρεψε τη δεσποτική κυριαρ­χία του σάχη, που κατάφερε βαρύ πλήγμα στον αμερικάνικο ιμπερια­λισμό και σ' όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, βοηθεί και τον απελευθε­ρωτικό αγώνα όλων των λαών, την υπόθεση της δημοκρατίας και της προόδου στον κόσμο. Γι' αυτό, εμείς οι Αλβανοί έχουμε εξαιρετικά μεγάλη εκτίμηση για τον ιρανικό λαό και υποκλινόμαστε μπροστά σ' εκείνους που πολέμησαν ηρωικά στους δρόμους του Ιράν και πρόσφε­ραν την ζωή τους για τη νίκη της επανάστασης. Γι αυτό εμείς ευχό­μαστε να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες και προσδοκίες, να ζει ελεύθερος, ανεξάρτητος και κυρίαρχος στην πατρίδα του.

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»,
18 Φλεβάρη 1979