Άρθρο της εφημερίδας «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»
16 Νοέμβρη 1976
Η ιστορία των διεθνών σχέσεων κατά τα τελευταία χρόνια είναι γεμάτη από πολλές συνωμοσίες, σκαρωμένες από τους ιμπεριαλιστές και τους σοσιαλιμπεριαλιστές, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Ορισμένες έχουν πραγματοποιηθεί και ο κόσμος όλος είδε πια τις φρικαλεότητές τους. Άλλες υπάρχουν σαν σχέδια μέσα στα χρηματοκιβώτια των στρατιωτικών επιτελείων και στις ανώτατες κυβερνητικές καγκελλαρίες περιμένοντας την καθορισμένη ώρα και τις κατάλληλες στιγμές. Στο μεταξύ, άλλες σκαρώνονται στα σκοτεινά παζαρέματα που κάνουν η μυστική διπλωματία και τα κέντρα πληροφοριών και κατασκοπίας.
Το σκάρωμα των συνωμοσιών είναι το πιο δυνατό ένστικτο των ιμπεριαλιστών λύκων, είναι εκείνο το πεδίο ληστείας, που ανάβει πιο πολύ από καθετί άλλο τα τρελά αρπαχτικά όνειρα των εχθρών της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, που υποθάλπει το νοσηρό τους πνεύμα στρατιωτικών και πολιτικών τυχοδιωκτισμών. Η μόνη ανησυχία που έχουν τώρα αυτοί οι κύριοι είναι να μην αποκαλυφθεί πρόωρα η συνωμοσία, να μην αντιληφθούν οι λαοί τις φρικαλεότητες που προετοιμάζονται πισώπλατα. Για τη δική τους ηθική είναι αρεστό όλο το οπλοστάσιο των γκάνγκστερς: η προδοσία και η μπαμπεσιά, ο κυνισμός και το ψέμα, τα αποπλανητικά γλυκόλογα και τα αποκοιμιστικά νανουρίσματα. Ακόμα και όταν οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές αρχηγοί βγαίνουν από τις συναντήσεις και μιλούν για συναδέλφωση και συνεργασία, για γενική ειρήνη και σταθερή ασφάλεια, τότε φυλάξου, γιατί την παγίδα την έχουν στημένη και το μαχαίρι ξεθηκαρωμένο.
Τα τραγικά γεγονότα του 1968 στην Τσεχοσλοβακία όλοι τα θυμούμαστε, κανείς δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αποτελούν μεγάλο δίδαγμα της ιστορίας.
Στις 3 Αυγούστου 1968 οι ρεβιζιονιστές αρχηγοί της Σοβιετικής Ένωσης, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Λαοκρατικής Δημοκρατίας Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας συνήλθαν στην Μπρατισλάβα σε συνάντηση, όπου, όπως έλεγαν τότε οι ίδιοι, αφορούσε «την παράδοση των συνηθισμένων διαβουλεύσεων». Και τα ντοκουμέντα και οι δηλώσεις υπογράφηκαν σύμφωνα με όλους τους κανόνες που απαιτούν οι πομπώδεις τελετές, οι πολιτικές μπλόφες και τα προσχήματα των στρατιωτικών επιθέσεων. Οι συμμετέχοντες σταυροφιλήθηκαν, κατά το έθιμο της ρωσικής ιεράς εκκλησίας, και φωτογραφήθηκαν για να τους έχουν ενθύμιο οι μεταγενέστεροι. Μπροστά στις κάμερες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, για να τους δει όλος ο κόσμος, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους παρ' ολίγο να πνίξουν σφιχταγκαλιάζοντας τον Ντούμπτσεκ, τον πιο διαβόητο εκπρόσωπο του «ρεβιζιονισμού ανθρώπινης όψης», και γύρισαν σπίτι τους όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Όχι λιγότερο εντυπωσιακή ήταν η αποκαλούμενη «Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών», που εκδόθηκε μ' αυτή την ευκαιρία. Σ' αυτή τη δήλωση εκθειάζουν τον «διεθνισμό», την «αδελφική συνεργασία», «την εναντίωση στον ιμπεριαλισμό» και έναν ολόκληρο χείμαρρο από δημαγωγικά σλόγκαν. Δεν παρέλειψαν και να ορκίζονται προπαντός για το «κλίμα της πλήρους ειλικρίνειας, του πνεύματος αρχών και της φιλίας, της ενότητας» κ.λπ., που σύμφωνα μ' αυτούς, βασίλευαν στη διάσκεψη. Ο Μπρέζνιεφ και ο Ζίβκωφ, ο Γκομούλκα και ο Κάνταρ, ο Ούλμπριχτ και ο Ντούμπτσεκ μπήκαν σε άμιλλα για το ποιος θα διαφημίσει πιο μεγαλόφωνα το ντοκουμέντο της Μπρατισλάβας, που αποτελούσε δήθεν νέο λίθο στην ενίσχυση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της ισοτιμίας των κρατών και κομμάτων μελών. «Οι συμμετέχοντες στη διάσκεψη, αναφερόταν στη δήλωση, εξέφρασαν την πλήρη αποφασιστικότητα τους να κάνουν ό,τι εξαρτάται απ' αυτούς για το βάθεμα της συνεργασίας μεταξύ των χωρών τους με βάση τις αρχές της ισοτιμίας, του σεβασμού της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της αμοιβαίας αδελφικής βοήθειας και της αλληλεγγύης».
Κατενθουσιασμένος από τα «αποτελέσματα», ο Ντούμπτσεκ δήλωνε όλο σιγουριά ότι «μόνο στην κοινότητα των σοσιαλιστικών χωρών μπορεί να διασφαλιστεί η οικονομική ανάπτυξη, και ακόμα περισσότερο να υπάρξει η εγγύηση για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας μας». Τις εφημερίδες της Μόσχας, του Ανατολικού Βερολίνου, της Βαρσοβίας, της Σόφιας τις κατέκλυσαν οι αποφάσεις των ολομελειών και οι δηλώσεις των ρεβιζιονιστών ηγετών, οι οποίοι εξυμνούσαν τις τόσο πετυχημένες λύσεις των προβλημάτων που είχαν γεννηθεί μεταξύ τους και τα μέτρα που είχαν πάρει για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων καταστάσεων.
Όμως, μετά απ' όλη αυτή την έντεχνα παραφουσκωμένη ευφορία, ακολούθησε η μεγάλη τραγωδία, η πράξη βαρβαρότητας, που ήταν επανάληψη των φρικιαστικών γεγονότων της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας από τον Χίτλερ. Η μελάνη από τις υπογραφές που έβαλαν στο «Χάρτη της Μπρατισλάβας» δεν είχε ακόμη στεγνώσει όταν τα σοβιετικά τανκς, με διαταγή του Μπρέζνιεφ, επιτέθηκαν στην Πράγα και κατέλαβαν όλη την Τσεχοσλοβακία. Η συνωμοσία εκτελέστηκε τέλεια. Οι προετοιμασίες για επίθεση του Γκρέτσκο και του Γιακουμπόφσκυ καλύφθηκαν ωραία από τη δημαγωγία της διάσκεψης και από τον θόρυβο της βαριάς μηχανής της ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας. Και πλήρωσαν ακριβά την αφέλεια τους όσοι πίστεψαν στο λόγο τιμής του Μπρέζνιεφ και στις καθησυχαστικές εγγυήσεις που έδιναν οι στη συνωμοσία συνεργάτες του Ούλμπριχτ, Γκομούλκα και Ζίβκωφ. Στην εφημερίδα μας «Ζέρι ι Πόπουλλιτ» γράφαμε τότε ότι «η Δήλωση της Μπρατισλάβας αποτελεί ένα από τα πιο υποκριτικά και τα πιο δημαγωγικά ντοκουμέντα των ρεβιζιονιστών». Και ο χρόνος μάς δικαίωσε.
Ο γενικός γραμματέας του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος τότε δεν είχε γίνει ακόμα στρατάρχης και δημοσία δεν είχε πάρει ακόμα στα χέρια του τα ηνία όλων των στρατιωτικών διοικήσεων. Τώρα συγκέντρωσε και κρατάει όλους τους μοχλούς της δύναμης, κόλλησε στους ώμους του και τα γαλόνια του στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο νέος τσάρος του Κρεμλίνου προετοιμάζεται να πάει σύντομα στο Βουκουρέστι, στο χάρτινο κάστρο του δήθεν αντισοσιαλιμπεριαλισμού, όπου θα συνάξει τους συνωμότες από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ανακοινώσεις και δηλώσεις, όπως συνήθως, αναμένεται να υπογραφούν. Δε θα λείψουν βέβαια σ' αυτές και τα ωραία λόγια για τη «φιλία», την «κυριαρχία», την «ισοτιμία», την «ανεξαρτησία». Για οποιονδήποτε δε θα είναι δύσκολο να καταχωρίσει και τις «ιδιαίτερες» απόψεις του σ' αυτά τα «ντοκουμέντα», έτσι καθώς θα είναι ελεύθερος, αργότερα, να κάνει τις ερμηνείες που του αρέσουν. Η ιστορία όμως απέδειξε επίσης ότι τα σοβιετικά τανκς δε διευθύνονται από τα παραμύθια των δηλώσεων, όπως και ο Μπρέζνιεφ δεν καθοδηγείται από την ηθική αυτών των δηλώσεων.
Ο επεκτατισμός και ο ηγεμονισμός των ρεβιζιονιστών είναι ασυγκράτητα. Οι δήθεν φιλικές ή φιλοφρονητικές επισκέψεις που κάνει ο Μπρέζνιεφ σε διάφορες χώρες της Ευρώπης για να ανταποδώσει, λέει, τις επισκέψεις που έκαναν οι αρχηγοί αυτών των χωρών στη Σοβιετική Ένωση, ενέχουν βαριές και ανεπανόρθωτες δυστυχίες για τους λαούς αυτών των χωρών, για την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους, εγκυμονούν επίσης κινδύνους και για τους λαούς που γειτονεύουν μ' αυτές τις χώρες, οι οποίες υποδέχονται και ξεπροβοδίζουν τέτοιους συνωμότες, όπως είναι ο σεσημασμένος ρεβιζιονιστής Λεωνίντ Μπρέζνιεφ.
Για τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο που τους εξυπηρετεί να εγκαθιδρύσουν την κυριαρχία τους στους λαούς και να αρπάξουν τη λευτεριά των εθνών. Η δημαγωγία και οι συνωμοσίες, τα σατανικά χαμόγελα και οι αισχρές απάτες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών συμπορεύονται, αλληλοεξυπηρετούνται.
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Τσεχοσλοβάκου επαναστάτη κομμουνιστή Γιούλιους Φούτσικ, που εκτελέστηκε από τους χιτλερικούς: «ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ!».
16 Νοέμβρη 1976
Η ιστορία των διεθνών σχέσεων κατά τα τελευταία χρόνια είναι γεμάτη από πολλές συνωμοσίες, σκαρωμένες από τους ιμπεριαλιστές και τους σοσιαλιμπεριαλιστές, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Ορισμένες έχουν πραγματοποιηθεί και ο κόσμος όλος είδε πια τις φρικαλεότητές τους. Άλλες υπάρχουν σαν σχέδια μέσα στα χρηματοκιβώτια των στρατιωτικών επιτελείων και στις ανώτατες κυβερνητικές καγκελλαρίες περιμένοντας την καθορισμένη ώρα και τις κατάλληλες στιγμές. Στο μεταξύ, άλλες σκαρώνονται στα σκοτεινά παζαρέματα που κάνουν η μυστική διπλωματία και τα κέντρα πληροφοριών και κατασκοπίας.
Το σκάρωμα των συνωμοσιών είναι το πιο δυνατό ένστικτο των ιμπεριαλιστών λύκων, είναι εκείνο το πεδίο ληστείας, που ανάβει πιο πολύ από καθετί άλλο τα τρελά αρπαχτικά όνειρα των εχθρών της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, που υποθάλπει το νοσηρό τους πνεύμα στρατιωτικών και πολιτικών τυχοδιωκτισμών. Η μόνη ανησυχία που έχουν τώρα αυτοί οι κύριοι είναι να μην αποκαλυφθεί πρόωρα η συνωμοσία, να μην αντιληφθούν οι λαοί τις φρικαλεότητες που προετοιμάζονται πισώπλατα. Για τη δική τους ηθική είναι αρεστό όλο το οπλοστάσιο των γκάνγκστερς: η προδοσία και η μπαμπεσιά, ο κυνισμός και το ψέμα, τα αποπλανητικά γλυκόλογα και τα αποκοιμιστικά νανουρίσματα. Ακόμα και όταν οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές αρχηγοί βγαίνουν από τις συναντήσεις και μιλούν για συναδέλφωση και συνεργασία, για γενική ειρήνη και σταθερή ασφάλεια, τότε φυλάξου, γιατί την παγίδα την έχουν στημένη και το μαχαίρι ξεθηκαρωμένο.
Τα τραγικά γεγονότα του 1968 στην Τσεχοσλοβακία όλοι τα θυμούμαστε, κανείς δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αποτελούν μεγάλο δίδαγμα της ιστορίας.
Στις 3 Αυγούστου 1968 οι ρεβιζιονιστές αρχηγοί της Σοβιετικής Ένωσης, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Λαοκρατικής Δημοκρατίας Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας συνήλθαν στην Μπρατισλάβα σε συνάντηση, όπου, όπως έλεγαν τότε οι ίδιοι, αφορούσε «την παράδοση των συνηθισμένων διαβουλεύσεων». Και τα ντοκουμέντα και οι δηλώσεις υπογράφηκαν σύμφωνα με όλους τους κανόνες που απαιτούν οι πομπώδεις τελετές, οι πολιτικές μπλόφες και τα προσχήματα των στρατιωτικών επιθέσεων. Οι συμμετέχοντες σταυροφιλήθηκαν, κατά το έθιμο της ρωσικής ιεράς εκκλησίας, και φωτογραφήθηκαν για να τους έχουν ενθύμιο οι μεταγενέστεροι. Μπροστά στις κάμερες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, για να τους δει όλος ο κόσμος, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους παρ' ολίγο να πνίξουν σφιχταγκαλιάζοντας τον Ντούμπτσεκ, τον πιο διαβόητο εκπρόσωπο του «ρεβιζιονισμού ανθρώπινης όψης», και γύρισαν σπίτι τους όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Όχι λιγότερο εντυπωσιακή ήταν η αποκαλούμενη «Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών», που εκδόθηκε μ' αυτή την ευκαιρία. Σ' αυτή τη δήλωση εκθειάζουν τον «διεθνισμό», την «αδελφική συνεργασία», «την εναντίωση στον ιμπεριαλισμό» και έναν ολόκληρο χείμαρρο από δημαγωγικά σλόγκαν. Δεν παρέλειψαν και να ορκίζονται προπαντός για το «κλίμα της πλήρους ειλικρίνειας, του πνεύματος αρχών και της φιλίας, της ενότητας» κ.λπ., που σύμφωνα μ' αυτούς, βασίλευαν στη διάσκεψη. Ο Μπρέζνιεφ και ο Ζίβκωφ, ο Γκομούλκα και ο Κάνταρ, ο Ούλμπριχτ και ο Ντούμπτσεκ μπήκαν σε άμιλλα για το ποιος θα διαφημίσει πιο μεγαλόφωνα το ντοκουμέντο της Μπρατισλάβας, που αποτελούσε δήθεν νέο λίθο στην ενίσχυση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της ισοτιμίας των κρατών και κομμάτων μελών. «Οι συμμετέχοντες στη διάσκεψη, αναφερόταν στη δήλωση, εξέφρασαν την πλήρη αποφασιστικότητα τους να κάνουν ό,τι εξαρτάται απ' αυτούς για το βάθεμα της συνεργασίας μεταξύ των χωρών τους με βάση τις αρχές της ισοτιμίας, του σεβασμού της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της αμοιβαίας αδελφικής βοήθειας και της αλληλεγγύης».
Κατενθουσιασμένος από τα «αποτελέσματα», ο Ντούμπτσεκ δήλωνε όλο σιγουριά ότι «μόνο στην κοινότητα των σοσιαλιστικών χωρών μπορεί να διασφαλιστεί η οικονομική ανάπτυξη, και ακόμα περισσότερο να υπάρξει η εγγύηση για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας μας». Τις εφημερίδες της Μόσχας, του Ανατολικού Βερολίνου, της Βαρσοβίας, της Σόφιας τις κατέκλυσαν οι αποφάσεις των ολομελειών και οι δηλώσεις των ρεβιζιονιστών ηγετών, οι οποίοι εξυμνούσαν τις τόσο πετυχημένες λύσεις των προβλημάτων που είχαν γεννηθεί μεταξύ τους και τα μέτρα που είχαν πάρει για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων καταστάσεων.
Όμως, μετά απ' όλη αυτή την έντεχνα παραφουσκωμένη ευφορία, ακολούθησε η μεγάλη τραγωδία, η πράξη βαρβαρότητας, που ήταν επανάληψη των φρικιαστικών γεγονότων της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας από τον Χίτλερ. Η μελάνη από τις υπογραφές που έβαλαν στο «Χάρτη της Μπρατισλάβας» δεν είχε ακόμη στεγνώσει όταν τα σοβιετικά τανκς, με διαταγή του Μπρέζνιεφ, επιτέθηκαν στην Πράγα και κατέλαβαν όλη την Τσεχοσλοβακία. Η συνωμοσία εκτελέστηκε τέλεια. Οι προετοιμασίες για επίθεση του Γκρέτσκο και του Γιακουμπόφσκυ καλύφθηκαν ωραία από τη δημαγωγία της διάσκεψης και από τον θόρυβο της βαριάς μηχανής της ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας. Και πλήρωσαν ακριβά την αφέλεια τους όσοι πίστεψαν στο λόγο τιμής του Μπρέζνιεφ και στις καθησυχαστικές εγγυήσεις που έδιναν οι στη συνωμοσία συνεργάτες του Ούλμπριχτ, Γκομούλκα και Ζίβκωφ. Στην εφημερίδα μας «Ζέρι ι Πόπουλλιτ» γράφαμε τότε ότι «η Δήλωση της Μπρατισλάβας αποτελεί ένα από τα πιο υποκριτικά και τα πιο δημαγωγικά ντοκουμέντα των ρεβιζιονιστών». Και ο χρόνος μάς δικαίωσε.
Ο γενικός γραμματέας του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος τότε δεν είχε γίνει ακόμα στρατάρχης και δημοσία δεν είχε πάρει ακόμα στα χέρια του τα ηνία όλων των στρατιωτικών διοικήσεων. Τώρα συγκέντρωσε και κρατάει όλους τους μοχλούς της δύναμης, κόλλησε στους ώμους του και τα γαλόνια του στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο νέος τσάρος του Κρεμλίνου προετοιμάζεται να πάει σύντομα στο Βουκουρέστι, στο χάρτινο κάστρο του δήθεν αντισοσιαλιμπεριαλισμού, όπου θα συνάξει τους συνωμότες από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ανακοινώσεις και δηλώσεις, όπως συνήθως, αναμένεται να υπογραφούν. Δε θα λείψουν βέβαια σ' αυτές και τα ωραία λόγια για τη «φιλία», την «κυριαρχία», την «ισοτιμία», την «ανεξαρτησία». Για οποιονδήποτε δε θα είναι δύσκολο να καταχωρίσει και τις «ιδιαίτερες» απόψεις του σ' αυτά τα «ντοκουμέντα», έτσι καθώς θα είναι ελεύθερος, αργότερα, να κάνει τις ερμηνείες που του αρέσουν. Η ιστορία όμως απέδειξε επίσης ότι τα σοβιετικά τανκς δε διευθύνονται από τα παραμύθια των δηλώσεων, όπως και ο Μπρέζνιεφ δεν καθοδηγείται από την ηθική αυτών των δηλώσεων.
Ο επεκτατισμός και ο ηγεμονισμός των ρεβιζιονιστών είναι ασυγκράτητα. Οι δήθεν φιλικές ή φιλοφρονητικές επισκέψεις που κάνει ο Μπρέζνιεφ σε διάφορες χώρες της Ευρώπης για να ανταποδώσει, λέει, τις επισκέψεις που έκαναν οι αρχηγοί αυτών των χωρών στη Σοβιετική Ένωση, ενέχουν βαριές και ανεπανόρθωτες δυστυχίες για τους λαούς αυτών των χωρών, για την λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους, εγκυμονούν επίσης κινδύνους και για τους λαούς που γειτονεύουν μ' αυτές τις χώρες, οι οποίες υποδέχονται και ξεπροβοδίζουν τέτοιους συνωμότες, όπως είναι ο σεσημασμένος ρεβιζιονιστής Λεωνίντ Μπρέζνιεφ.
Για τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο που τους εξυπηρετεί να εγκαθιδρύσουν την κυριαρχία τους στους λαούς και να αρπάξουν τη λευτεριά των εθνών. Η δημαγωγία και οι συνωμοσίες, τα σατανικά χαμόγελα και οι αισχρές απάτες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών συμπορεύονται, αλληλοεξυπηρετούνται.
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Τσεχοσλοβάκου επαναστάτη κομμουνιστή Γιούλιους Φούτσικ, που εκτελέστηκε από τους χιτλερικούς: «ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ!».
Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ», 16 Νοέμβρη 1976
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου