Η ΔΙΚΑΙΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»

24 Νοέμβρη 1977

Τις τελευταίες μέρες τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής έγιναν αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος ολόκληρης της διεθνούς κοινής γνώμης. Αφορμή γι αυτό ήταν η επίσκεψη που έκαμε στην Ιερουσα­λήμ ο αιγύπτιος πρόεδρος Σαντάτ και οι συνομιλίες που είχε με τον ισ­ραηλινό πρωθυπουργό Μπέγκιν [Το Νοέμβρη του 1977].

Τα λόγια για «ειρήνη» είναι άφθονα, αλλά η πραγματική και σω­στή λύση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Το Ισραήλ, αυτό το ένοπλο όργανο των πολιτικών, οι­κονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων των αμερικάνων ιμπερια­λιστών στη Μέση Ανατολή, εξακολουθεί να κρατεί υπό κατοχή τα α­ραβικά εδάφη, οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να μένουν χωρίς πατρί­δα, οι υπερδυνάμεις εξακολουθούν να ραδιουργούν και να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των λαών αυτής της περιοχής.

Οι εχθροί των αραβικών λαών κάθε τόσο βγαίνουν πομπώδικα με λογής - λογιών σχέδια για τη «λύση» τάχα των προβλημάτων που απα­σχολούν τη Μέση Ανατολή και για τον τερματισμό της αραβο - ισρα­ηλινής διένεξης που συνεχίζεται 30 χρόνια τώρα. Πολλά ειπώθηκαν και ακούστηκαν γι' αυτά τα σχέδια, σχέδια Ρότζερς και Κίσινγκερ, σχέδια Γκρομίκο και Βανς, σχέδια σεΐχηδων και απεσταλμένων του ΟΕΕ. Τίποτε όμως δεν άλλαξε, ούτε μπορεί να αλλάξει. Όλα αυτά τα σχέδια επιδίωκαν και επιδιώκουν να κατασβήσουν τον απελευθερωτι­κό αγώνα των αραβικών λαών, να τους υποχρεώσουν να παραιτηθούν από τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα, να εγκαταλείψουν τον παλαιστι­νιακό λαό και να τον αφήσουν στο δρόμο, να συνθηκολογήσουν μπρο­στά στους εκβιασμούς του Ισραήλ, να υποταχθούν τέλεια και οριστικά στην ξένη ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Οι αραβικοί λαοί γνωρίζουν καλά ποιοι είναι οι εχθροί, ξέρουν ότι οι επιθετιστές πρέπει να ξεσκεπαστούν, να απομονωθούν και να κατα­πολεμηθούν. Ξέρουν ότι άγριος και άπληστος επιδρομέας ενάντια στους αραβικούς λαούς, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους είναι το Ισραήλ, το οποίο ματοκύλισε μερικές φορές τους αδερ­φούς αραβικούς λαούς με νέες επιδρομές. Το Ισραήλ καθημερινά χτυ­πάει και μακελλεύει έναν αρχαίο και ένδοξο λαό, τον αδερφό παλαι­στινιακό λαό, τον οποίο οι σιωνιστές υποκινούμενοι και υποστηριζό­μενοι από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές άφησαν χωρίς στέγη και χωρίς πατρίδα. Σ' αντίθεση με κάθε ιστορικό, διεθνές και ανθρώπινο δικαίωμα αυτός ο λαός εκτοπίστηκε με τη βία από τις εστίες του, από τη γη όπου γεννήθηκε και έζησε αιώνες και όπου ανέπτυξε τον υψηλό πολιτισμό του, απ' τον οποίο επωφελήθηκε ολόκληρη η ανθρωπότη­τα. Τώρα σκορπίστηκε και ζει δυστυχισμένος σαν πρόσφυγας, σαν φι­λοξενούμενος στα σπίτια των αδερφών του Αράβων. Παρόλο όμως που ματοκυλίστηκε και κατατεμαχίστηκε, ο παλαιστινιακός λαός διατή­ρησε άθιχτο και άσβηστο το αγωνιστικό πνεύμα και την υψηλή εθνική συνείδηση. Ποτέ δεν κατάθεσε τα όπλα, αλλά μάχεται για να αποκτή­σει τη λευτεριά, τα δικαιώματα και την πατρίδα. Ο ηρωικός απελευθε­ρωτικός αγώνας που έκαμε και κάνει ο παλαιστινιακός λαός θα μείνει στην ιστορία μεγάλο παράδειγμα τέτοιων μικρών λαών, που δεν τους φοβίζει κανένας εχθρός, οσοδήποτε μεγάλος, και που όταν πρόκειται για την υπεράσπιση της λευτεριάς και των δικαιωμάτων τους είναι πρόθυμοι να κάμουν κάθε θυσία, να υποφέρουν κάθε βάσανο και να ε­πωμιστούν κάθε δυσκολία όσο μακρός και δύσκολος κι αν είναι ο αγώ­νας.

Ο αλβανικός λαός για τον οποίο ο αγώνας του παλαιστινιακού λα­ού είναι τόσο κοντά στην ψυχή του, τρέφει ειλικρινή αγάπη, εκτίμηση και μεγάλο θαυμασμό γι' αυτό τον γενναίο και πολυβασανισμένο λαό και έχει ακράδαντη πεποίθηση ότι τελικά θα νικήσει.

Πολλές προσπάθειες έγιναν και γίνονται από διάφορες πλευρές για συνεννόηση και συνδιαλλαγή με το Ισραήλ, παραγκωνίζοντας και πο­δοπατώντας τα ζωτικά συμφέροντα των αραβικών λαών, προπαντός του παλαιστινιακού λαού και του συριακού λαού. Αυτό είναι καταδικάσιμο και δεν μπορεί να το δεχτούν ούτε οι αραβικοί λαοί, ούτε οι πραγματικοί φίλοι τους, ούτε όλοι εκείνοι για τους οποίους η λευτεριά και η ανεξαρτησία των λαών είναι πολύτιμο πράγμα. Ο λαός μας, σαν στενός και πιστός φίλος των αραβικών λαών που είναι, αυτές τις προ­σπάθειες για συνεννόηση τις θεωρεί φιλοϊμπεριαλιστική δραστηριό­τητα που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των Αράβων και που υπο­δαυλίζει ακόμη περισσότερο την επιθετικότητα του Ισραήλ.

Όλη η προοδευτική και πατριωτική αραβική κοινή γνώμη, από τους Παλαιστίνιους, τους Σύριους, τους Αλγερινούς, τους Ιρακινούς, τους Λίβυους ως τους Αιγυπτίους, αποφάνθηκε ανοιχτά ενάντια στη συνεννόηση και τη συνδιαλλαγή με το Ισραήλ. Επίσης όλοι εκείνοι που είναι πραγματικοί μαχητές ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλι­σμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, που είναι ενάντια στην α­ντίδραση και την καταπίεση, όλοι εκείνοι που είναι υπέρ της λευτε­ριάς των λαών και υποστηρίζουν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, κα­τέκριναν και καταδίκασαν χωρίς ενδοιασμό τη συνεννόηση με το Ισ­ραήλ, τήρησαν κατηγορηματική στάση ενάντια σε κάθε συμβιβασμό μ' αυτό.

Σ' αντίθεση όμως μ' αυτή την πλατιά κοινή γνώμη, μ' αυτή την υ­γιή κοινή γνώμη, παρατηρείται ότι τώρα δε χρησιμοποιείται καθόλου το χαρτί των «αδέσμευτων». Σιωπούν και ελίσσονται με δυσκολία για να εξέλθουν από τη δυσχερή θέση στην οποία τους βάζει το σχέδιο συ­νεννόησης με το Ισραήλ. Τι έγιναν όλοι εκείνοι οι λόγοι και οι όρκοι για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αραβικών λαών και των Παλαι­στινίων, τι έγιναν όλα εκείνα τα ψηφίσματα και αποφάσεις για «σω­στή λύση» της διένεξης της Μέσης Ανατολής, εκείνες οι εναντιώσεις από το βήμα συνδιασκέψεων προς την ιμπεριαλιστική επέμβαση σ' αυτή την περιοχή;

Η σιωπή γι' αυτούς τους ασυγκράτητους φίλους της λογοκοπίας δεν είναι τυχαία. Την πλαστότητα των «θεωριών» ή των «κινημάτων» που προορίζονται να κατασβέσουν τους επαναστατικούς και απελευθε­ρωτικούς αγώνες και να εξαπατήσουν τους λαούς, τη φανερώνουν τα συγκεκριμένα γεγονότα, τα συμβάντα, η διεξαγωγή της πάλης των τά­ξεων. Αυτή την πλαστότητα την ξεσκεπάζουν και οι ίδιοι οι ιμπερια­λιστές, οι οποίοι όταν πρόκειται για την προστασία των συμφερόντων τους δε σκοτίζονται καθόλου για τη δύσκολη θέση στην οποία θέτουν τους λαούς τους. Τι να πουν οι θεωρητικοί και οι υποστηριχτές του κι­νήματος των «αδέσμευτων», όταν οι σημαιοφόροι της «μη δέσμευσης» παρουσιάζονται ανοιχτά ότι είναι δεσμευμένοι και εξαρτημένοι από τον ιμπεριαλισμό, ότι παίζουν το παιγνίδι των ιμπεριαλιστών, ότι η πολιτική που ακολουθούν τυπικά είναι ανεξάρτητη, μα ουσιαστικά υπαγορεύεται από άλλους, υπερασπίζει συμφέροντα ξένα για τους αρα­βικούς λαούς;

Το κίνημα των «αδέσμευτων» μπορεί να εξακολουθήσει να ζει ακό­μη σε διασκέψεις, συσκέψεις και στην προπαγάνδα, αλλά πέθανε από τη στιγμή που στη Μέση Ανατολή, στις έρημους του Ογκαντέν, στην Αγκόλα και στο Ζαΐρ φάνηκε ικανό να κρύψει το γεγονός ότι αρκετές κυβερνήσεις χωρών που προσποιούνται τον αδέσμευτο συνδέονται με τη μια ή την άλλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική μεγάλη δύναμη, ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές παίζουν το παιγνίδι του ιμπεριαλι­σμού και υπερασπίζουν τα νεοαποικιοκρατικά και επεκτατικά του συμφέροντα. Τώρα πια είναι ανίκανο να σκεπάσει και να δικαιολογή­σει με κούφια σοφίσματα τις επεμβάσεις, τις ραδιουργίες και τις μα­νούβρες των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων σε πολλές «αδέσμευτες» χώρες, να κρύψει και να δικαιολογήσει τις φιλοϊμπεριαλιστικές ενέρ­γειες, ενάντια στους απελευθερωτικούς αγώνες, πολλών ηγετών αυτών των χωρών.
Όσον αφορά τη συνεννόηση και τη συνδιαλλαγή με το Ισραήλ, δε φαίνεται επίσης ούτε η δραστηριότητα του λεγόμενου «τρίτου κό­σμου». Οι υποστηριχτές της «θεωρίας των τριών κόσμων», που φωνα­σκούν και προσπαθούν να αποδείξουν με αποφθέγματα ότι υποστηρί­ζουν ανεπιφύλαχτα τους απελευθερωτικούς αγώνες και υπερασπίζουν τα συμφέροντα των λαών της Γης, δε βλέπουμε να υπερασπίζουν τη δί­καιη υπόθεση των αραβικών λαών, δε βλέπουμε να βγουν υποστηρι­χτές τους. Γιατί; Μήπως πρέπει να θυσιαστούν τα συμφέροντα των Α­ράβων, τα εδάφη τους, η τύχη και η ζωή των Παλαιστινίων για χάρη της συμμαχίας με το «δεύτερο κόσμο» και με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Ή ίσως έτσι απαιτούν τα υψηλά συμφέροντα των ιμπε­ριαλιστικών υπερδυνάμεων, που οι μικροί λαοί και οι απλοί άνθρωποι δεν κατορθώνουν να τα αντιληφθούν;

Είναι ευκολονόητη η τόσο άβολη θέση των υποστηριχτών της «θε­ωρίας των τριών κόσμων», για τους οποίους η συνεννόηση και συν­διαλλαγή με το Ισραήλ ξεχαρβαλώνει και κάνει μαλλιά κουβάρια το σχήμα που συνδέει τους «κόσμους» τους. Η ερώτηση είναι απλή: σε ό­φελος τίνος είναι αυτή η συνεννόηση; Του «πρώτου κόσμου», του «δεύτερου» ή του «τρίτου»; Εξυπηρετεί την απελευθέρωση των λαών ή την εθνική καταπίεση, την αντιιμπεριαλιστική πάλη ή την κατάσβεση της; Η σιωπή δείχνει ότι αυτή η συνεννόηση δεν μπαίνει σε κανένα προπαγανδιστικό καλούπι, ότι στην προκειμένη περίπτωση τα σλό­γκαν και οι «θεωρίες» δεν μπορούν να κάμουν να αλλάξουν, τη φύση τους τα γεγονότα.

Η πολιτική των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που προστατεύει και υποστηρίζει τον πιο επιθετικό δορυφόρο τους, το Ισραήλ, μπορεί μή­πως να θεωρηθεί όχι επιθετική, υποχωρητική; Τούτο τον καιρό ο επι­θετικός πόλεμος προετοιμάζεται κλιμακωτά, διαμέσου πολέμων μερι­κού χαρακτήρα, υποκινώντας ιδιαίτερες επιθέσεις, ανάβοντας τοπι­κούς πολέμους. Αν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ρεκλαμάρουν ότι εί­ναι δήθεν υπέρ του «στάτους κβο», αυτό δε σημαίνει ότι παραιτήθηκαν από τις επιθετικές και επεκτακτικές βλέψεις, το «στάτους κβο», εξυπη­ρετεί τους ηγεμονιστικούς τους σκοπούς σε βάρος των αραβικών λαών και σε όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Ενωμένων Πο­λιτειών και του συμμάχου τους, του Ισραήλ.
Εμείς είμαστε κατά και ξεσκεπάζουμε αυτή τη συγκάλυψη της επι­θετικής του πολιτικής που προσπαθεί να κάμει ο Κάρτερ. Είμαστε, ε­πίσης, κατά της παρουσίασης της αμερικάνικης πολιτικής του «στά­τους κβο» σαν μη επιθετικής, αλλά αμυντικής. Δεν έπεσαν ακόμη τα δόντια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ούτε του κόπηκαν τα νύχια. Να υπερασπίζεις την πολιτική του «στάτους κβο» σημαίνει να υπερα­σπίζεις τις ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις, να υπερασπίζεις το μοίρα­σμα του κόσμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, να υπερασπίζεις τη νε­οαποικιοκρατία και την εκμετάλλευση των καταπιεζόμενων λαών από τον ιμπεριαλισμό και όλες τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Να υ­περασπίζεις το στάτους κβο σημαίνει να ευλογείς την κατοχή των α­ραβικών εδαφών από τους ισραηλινούς και την εκτόπιση, με τη βία, των Παλαιστινίων από τις εστίες τους, σημαίνει να υπερασπίζεις τις στρατιωτικές βάσεις σε ξένες χώρες, τα επιθετικά μπλοκ του ιμπερια­λισμού, τις πολυεθνικές μονοπωλιακές εταιρίες, όλο το κατασταλτικό και εκμεταλλευτικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο αλβανικός λαός απορρίπτουν με περιφρόνηση όλους τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς. Ο λαός μας ήταν και είναι πάντα υπέρ της δίκαιης υπόθεσης των αραβικών λα­ών και θα είναι στο πλευρό τους σε κάθε περίσταση, καλή ή κακή, σε χαρές και σε νίκες, σε λύπες και σε πρόσκαιρες αποτυχίες. Ο λαός μας είναι μικρός λαός, αλλά για τους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτε­ριά και για το δίκαιο, όπως είναι οι αραβικοί λαοί και οι λαοί της Α­φρικής, είναι πιστός και ακλόνητος αδερφός.
Τα γεγονότα και η καθημερινή διεθνής ζωή δείχνουν ξεκάθαρα ότι η γενική πολιτική που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις έ­χει καταρτιστεί σε συνταύτιση με τα εγωιστικά τους συμφέροντα, ξε­κινώντας από το ποια θα εγκαθιδρύσει καλύτερα και γρηγορότερα την ηγεμονία της στους λαούς και τις ηπείρους. Κάθε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τόσο τότε που είχε μπήξει γερά τα νύχια της σε ξένη σάρ­κα όσο και όταν κάποια διαχαράσσει τα όρια της επέκτασης της, πα­λεύει να επιβάλει την πολιτική της στις χώρες και σε ομάδες χωρών.

Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, καλυμμένοι με το προσωπείο «σοσιαλιστική χώρα», και παριστάνοντας τους πρωταγωνιστές της λευτεριάς, δουλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις να εξαπατήσουν ηγε­σίες διάφορων χωρών της Αφρικής. Πουλούν σ' αυτές τις χώρες όπλα και σαν αντάλλαγμα εξασφαλίζουν το δικαίωμα να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις, για τα συμφέροντα της κυριαρχίας τους, και να διευρύνουν τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό.

Ταυτόχρονα, η άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, οι Ενωμένες Πολι­τείες της Αμερικής, ελίσσεται μέσω των πρακτόρων της, μέσω των πι­στώσεων, των όπλων και των δολλαρίων και μετέρχεται κάθε μέσο για να υποσκελίσει τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Το κυνηγητό των υπερδυνάμεων για κυριαρχία και ηγεμονία δε γνωρίζει όρια, δε γνωρίζει κανένα κανόνα και ηθική, η απάτη και η μπαμπεσιά συμπο­ρεύονται με το έγκλημα και τη βία.

Θύμα αυτών των επικίνδυνων παιχνιδιών των υπερδυνάμεων πέ­φτουν οι λαοί, πέφτουν οι διάφορες χώρες που γίνονται στόχος του ά­γριου σοβιετο - αμερικάνικου ανταγωνισμού. Βλέπουμε τώρα ότι η Αι­θιοπία και η Σομαλία, δύο φιλελεύθεροι και ειρηνόφιλοι λαοί, με αρ­χαίο πολιτισμό και που τράβηξαν του λιναριού τα πάθη από τους ιτα­λούς αποικιοκράτες κατακτητές, μπήκαν σε πόλεμο μεταξύ τους και αλληλοσκοτώνονται. Αυτοί οι λαοί τον θέλουν μήπως τον πόλεμο, που τους προκαλεί τόσα δεινά και τόση δυστυχία; Καθόλου. Μπορούν άραγε να λύσουν τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους χωρίς να υπάρχει ανάγκη να πολεμούν και να αλληλοσφάζονται; Ασφαλώς, έχουν τη δυ­νατότητα να λύσουν αυτές τις διαφορές βρίσκοντας τους πιο κατάλλη­λους δρόμους. Τότε γιατί πολεμούν; Ξεκάθαρο είναι ότι σ' αυτό τον πόλεμο τους έριξαν οι άλλοι, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υπερδυ­νάμεις για τα ληστρικά και ηγεμονιστικά τους συμφέροντα.
Στο μεταξύ, ενώ ποτάμι χύνεται το αίμα αυτών των δυστυχισμένων λαών και αυξάνει το μίσος μεταξύ τους, υπάρχουν ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις που παίρνουν το μέρος πότε του ενός, πότε του άλλου, πότε επικροτούν τη μια χώρα, πότε την άλλη, χωρίς να κά­νουν ούτε την παραμικρή χειρονομία να βοηθήσουν αυτούς τους πολύ­παθους λαούς να αποκτήσουν την ειρήνη και τη δυνατότητα να οικο­δομήσουν τη ζωή τους σε πλέρια λευτεριά και ανεξαρτησία.

Η πολιτική του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ήταν πάντα υπέρ της υποστήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών, υπέρ της υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Η πολιτική αυτή ήταν και παραμένει πάντα ανοιχτή πολιτική αρχών. Όπως ειπώθηκε και στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, το Κόμμα μας φρονεί ότι στους λαούς πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για τις καταστάσεις, γιατί μόνο αυτό μπορεί να βοηθή­σει στην πραγματική ένωση τους, στην ένωση των κρατών και των πραγματικά αντιμπεριαλιστικών και προοδευτικών κυβερνήσεων. Για να ενωθούν οι λαοί στον αγώνα για λευτεριά, ανεξαρτησία και κοινω­νική πρόοδο, ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση από ο­ποιονδήποτε, πρέπει πρώτα να καθοριστούν τα σύνορα, πρέπει να γί­νει ξεκάθαρο ποιος είναι ο κυριότερος εχθρός τους, ενάντια σε ποιον πρέπει να αγωνιστούν και με ποιον πρέπει να ενωθούν.

Οι λαοί πρέπει να φυλάσσονται από τις σκευωρίες των ιμπεριαλι­στικών υπερδυνάμεων, που έρχονται σα φίλοι, καλοθελητές, αλλά ο πραγματικός τους σκοπός είναι να κυριαρχήσουν, να ρίξουν τις βά­σεις για την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας τους. Αυτό συμβαίνει στην Α­γκόλα, το Ζαΐρ κι αλλού. Αυτό συμβαίνει για πολύ χρονικό διάστημα και στη Μέση Ανατολή με το δράμα που παίζεται με τις τύχες των αρα­βικών λαών, όπου οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις κινούν όλα τα νή­ματα, διαδέχεται η μια την άλλη για να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές και εκμεταλλευτικές φιλοδοξίες τους.

Η ιστορία των επαναστατικών και απελευθερωτικών αγώνων, κα­θώς και η πρακτική της καθημερινής διεθνούς ζωής μάς διδάσκουν ότι δεν πρέπει να αφήνουμε σε ησυχία τους εχθρούς, για να έχουν καιρό να έρχονται σε συνεννόηση, να συγκροτούν τις δυνάμεις τους και να οργανώνονται στον πόλεμο που κάνουν ενάντια στους λαούς. Έχουμε απόλυτη πεποίθηση ότι όλοι όσοι καταπιέζονται και ταλαιπωρούνται από τους ιμπεριαλιστές και την αντίδραση, όλοι όσοι ποθούν τη λευ­τεριά και την ανεξαρτησία των χωρών τους, θα κινητοποιηθούν ακόμα πιο πολύ για να ξεσκεπάσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών υπερδυ­νάμεων που επιδιώκουν την καταστολή της επανάστασης και την υπο­δούλωση των λαών, θα ανεβάσουν ακόμα πιο ψηλά τον επαναστατικό τους αγώνα για να αντιμετωπίσουν και να κατανικήσουν τους εχθρούς.

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλλιτ»,
24 Νοέμβρη 1977

Τα σχετικά με τη Μέση Ανατολή γεγονότα και πολιτικά προβλήματα ο σύντρο­φος Ενβέρ Χότζα τα χειρίζεται πλατιά στο βιβλίο του «Σκέψεις για τη Μέση Ανατολή» που εκδόθηκε στην Αλβανική και σε ξένες γλώσσες το 1984.