Ο Κ Μ Λ Ε
«Επανάσταση», χρόνος 2, Αρ. Φύλλου 3, Μάρτης 1983
ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ (Απόσπασμα)
Από τις πολλές σπουδαίες ανακαλύψεις, με τις οποίες έγραψε ο Μαρξ το όνομά του στην ιστορία της επιστήμης , μπορούμε εδώ να υπογραμμίσουμε μόνο δυο.
Η πρώτη είναι η ριζική αλλαγή που έφερε στον τρόπο αντίληψης της παγκόσμιας ιστορίας. Όλη η ίσαμε σήμερα αντίληψη της ιστορίας βασιζόταν στην γνώμη ότι τα τελικά αίτια όλων των ιστορικών αλλαγών πρέπει να αναζητηθούν στις μεταβαλλόμενες ιδέες των ανθρώπων και ότι απ' όλες τις ιστορικές αλλαγές οι πολιτικές είναι οι σπουδαιότερες, είναι αυτές που καθορίζουν την πορεία όλης της ιστορίας. Από που όμως έρχονται οι ιδέες στους ανθρώπους και ποιες είναι οι κινητήριες αιτίες των πολιτικών αλλαγών; Γι' αυτά δεν ρωτούσαν. Μόνο στη νεότερη σχολή των γάλλων και εν μέρει και των άγγλων ιστορικών γεννήθηκε η πεποίθηση ότι, τουλάχιστον από την εποχή του μεσαίωνα, η κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ιστορίας είναι ο αγώνας της αναπτυσσόμενης αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχική αριστοκρατία για τη κοινωνική και πολιτική επικράτηση. Τώρα ο Μαρξ απόδειξε ότι όλη η προηγούμενη ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων, ότι σ' όλους τους πολλαπλούς και σύνθετους πολιτικούς αγώνες πρόκειται μόνο για τη κοινωνική και πολιτική επικράτηση κοινωνικών τάξεων, για τη διατήρηση της κυριαρχίας από τις παλιές τάξεις, για την κατάκτηση της κυριαρχίας από τις καινούργιες τάξεις πού ανεβαίνουν. Από που όμως πάλι σχηματίζονται και υπάρχουν αυτές οι τάξεις; Από τους κάθε φορά χειροπιαστούς υλικούς όρους, κάτω από τους οποίους, σε κάθε δοσμένη στιγμή παράγει και ανταλλάσσει η κοινωνία τα μέσα συντήρησής της.
Η φεουδαρχία του μεσαίωνα στηριζόταν στην αυτάρκη οικονομία μικρών αγροτικών κοινοτήτων που ικανοποιούσε μόνη και σχεδόν χωρίς καμιά ανταλλαγή όλες σχεδόν τις ανάγκες τους, και που η στρατιωτική αριστοκρατία τις προστάτευε από εξωτερικούς κινδύνους και τους εξασφάλιζε εθνική ή τουλάχιστον πολιτική συνοχή. Όταν εμφανίστηκαν οι πόλεις και μαζί τους η ξεχωριστή χειροτεχνική βιομηχανία και η εμπορική κυκλοφορία, αρχικά στο εσωτερικό της χώρας και αργότερα διεθνώς, δημιουργήθηκε η αστική τάξη των πόλεων που παλαίβωντας ενάντια στην αριστοκρατία επέβαλε από το μεσαίωνα κιόλας την ένταξή της, σαν εξίσου προνομιούχα τάξη στο φεουδαρχικό καθεστώς. Με την ανακάλυψη όμως της εξωευρωπαϊκής υδρογείου από τα μέσα του 15 αιώνα, η αστική τάξη απόκτησε ένα πολύ ευρύτερο εμπορικό πεδίο και ένα νέο κίνητρο για τη βιομηχανία της. Στους σπουδαιότερους κλάδους ξετοπίστηκε η χειροτεχνία απ' την εργοστασιακή μανιφακτούρα και αυτή πάλι από τη μεγάλη βιομηχανία, που μπόρεσε να δημιουργηθεί ύστερα από τις ανακαλύψεις του περασμένου αιώνα, ιδίως της ατμοκίνητης μηχανής.
Η μεγάλη βιομηχανία επέδρασε με τη σειρά της πάνω στο εμπόριο παραμερίζοντας στις καθυστερημένες χώρες τη παλιά χειροτεχνία και δημιουργώντας στις πιο αναπτυγμένες τα σημερινά καινούργια μέσα συγκοινωνίας, ατμοκίνητες μηχανές, σιδηροδρόμους, ηλεκτρικούς τηλεγράφους. Έτσι η αστική τάξη συγκέντρωσε στα χέρια της όλο και πιο πολύ τα κοινωνικά πλούτη και τη κοινωνική δύναμη, ενώ για πολύ καιρό ακόμα έμενε αποκλεισμένη από τη πολιτική εξουσία που βρισκόταν στα χέρια της αριστοκρατίας και της μοναρχίας που στηριζόταν στην αριστοκρατία. Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξης - στη Γαλλία ύστερα από τη μεγάλη Επανάσταση - η αστική τάξη κατάκτησε και τη πολιτική εξουσία και έγινε έτσι με τη σειρά της κυρίαρχη τάξη απέναντι στο προλεταριάτο και τους μικροχωρικούς. Με βάση αυτή την άποψη και με την απαραίτητη γνώση της κάθε φορά οικονομικής κατάστασης της κοινωνίας - κάτι που λείπει ολότελα από τους ειδικούς ιστοριογράφους μας - εξηγούνται με τον πιο απλό τρόπο, όλα τα ιστορικά φαινόμενα. Έτσι επίσης με τον πιο απλό τρόπο, εξηγούνται οι παραστάσεις και οι ιδέες, που επικρατούσαν σε κάθε ιστορική περίοδο, από τους οικονομικούς όρους ζωής και από τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις αυτής της περιόδου που καθορίζονται από τους όρους αυτούς. Για πρώτη φορά η ιστορία τοποθετήθηκε στη σωστή της βάση.
Το χειροπιαστό γεγονός, που όμως ίσαμε τώρα το είχαν εντελώς παραβλέψει, ότι οι άνθρωποι πριν απ’ όλα πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται, ότι πρέπει επομένως να εργάζονται, πριν αρχίσουν να παλαίβουν για την κυριαρχία, πριν αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία κ.τ.λ. αυτό το χειροπιαστό γεγονός απόχτησε επιτέλους την ιστορική του δικαίωση.
Αυτός ο νέος τρόπος αντίληψης της ιστορίας είχε την πιο μεγάλη σημασία για τη σοσιαλιστική άποψη. Απόδειξε ότι όλη η ίσαμε τώρα ιστορία κινείται σε ταξικές αντιθέσεις και ταξικούς αγώνες, ότι πάντα υπήρχαν κυρίαρχες και υπόδουλες, εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες τάξεις και ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν πάντα καταδικασμένη σε σκληρή δουλειά και λίγη απόλαυση. Γιατί αυτό; Απλούστατα ,γιατί σ' όλες τις προηγούμενες βαθμίδες εξέλιξης της ανθρωπότητας η παραγωγή ήταν ακόμα τόσο λίγο αναπτυγμένη, που η ιστορική εξέλιξη δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο μ' αυτή την ανταγωνιστική μορφή.
Η ιστορική πρόοδος είχε ανατεθεί γενικά στη δράση μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας, ενώ η μεγάλη μάζα έμενε καταδικασμένη να βγάζει με τη δουλειά της τα πενιχρά μέσα συντήρησης για τον εαυτό της και επιπρόσθετα να μεγαλώνει αδιάκοπα τα πλούτη των προνομιούχων. Αυτός ο ίδιος τρόπος εξέτασης της ιστορίας που εξηγεί έτσι φυσικά και λογικά τη τωρινή ταξική κυριαρχία που την απέδιδαν πριν στη κακία των ανθρώπων, οδηγεί επίσης και στη κατανόηση ότι εξαιτίας της τόσο τεράστιας αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων της σημερινής εποχής, τουλάχιστον στις πιο προηγμένες εξαφανίστηκε και η τελευταία δικαιολογία για το χωρισμό των ανθρώπων σε κυρίαρχους και υπόδουλους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ότι η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη εκπλήρωσε την ιστορική της αποστολή μάλιστα γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της παραγωγής, όπως το αποδείχνουν οι κρίσεις στο εμπόριο και ιδίως η τελευταία μεγάλη κρίση και η ασφυχτική κατάσταση της βιομηχανίας σ' όλες τις χώρες. Ότι η ιστορική καθοδήγηση πέρασε στα χέρια του προλεταριάτου, της τάξης που σύμφωνα με όλη τη κοινωνική της θέση, μπορεί να απελευθερωθεί μόνο με τη κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας, κάθε δουλείας και κάθε εκμετάλλευσης γενικά.
Ότι οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, που με την ανάπτυξή τους ξέφυγαν από τα χέρια της αστικής τάξης, περιμένουν μόνο τη στιγμή να τις πάρει στη κατοχή του το οργανωμένο προλεταριάτο για να δημιουργήσει μια κατάσταση, που θα επιτρέψει σε κάθε μέλος της κοινωνίας όχι μόνο τη συμμετοχή στη παραγωγή, αλλά και στη κατανομή και διαχείριση του κοινωνικού πλούτου, και που με μια σχεδιασμένη οργάνωση όλης της παραγωγής θα ανεβάσει σε τέτοιο σημείο τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και την απόδοσή τους που θα εξασφαλίζουν στον καθένα και σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την ικανοποίηση όλων των λογικών αναγκών του.
Η δεύτερη σπουδαία ανακάλυψη του Μαρξ είναι ότι εξήγησε επιτέλους τη σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, με άλλα λόγια ότι απόδειξε πως γίνεται η εκμετάλλευση του εργάτη από τον κεφαλαιοκράτη μέσα στη τωρινή κοινωνία, στο σημερινό κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Από τότε που η πολιτική οικονομία διατύπωσε τη θέση ότι η εργασία είναι πηγή κάθε πλούτου και κάθε αξίας, έγινε αναπόφευχτο το ερώτημα:
Πώς λοιπόν συμβιβάζεται να μην παίρνει ο μισθωτός εργάτης το συνολικό ποσό της αξίας που παράγεται με την εργασία του, αλλά να είναι υποχρεωμένος να δίνει ένα μέρος αυτής της αξίας στον κεφαλαιοκράτη; Τόσο οι αστοί οικονομολόγοι, όσο και οι σοσιαλιστές μάταια προσπαθούν να δώσουν στο ερώτημα μια επιστημονικά θεμελιωμένη απάντηση, ώσπου στο τέλος παρουσιάστηκε ο Μαρξ με τη λύση του. Η λύση αυτή είναι η ακόλουθη:
Ο σημερινός κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει την ύπαρξη δυο κοινωνικών τάξεων: από τη μια μεριά των κεφαλαιοκρατών , που έχουν στη κυριότητά τους τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης, και από την άλλη μεριά των προλετάριων που έχουν αποκλειστεί απ' αυτή τη κυριότητα και έχουν μόνο ένα εμπόρευμα για πούλημα: την εργατική τους δύναμη και που αναγκάζονται να πουλούν αυτή την εργατική δύναμη για ν' αποκτήσουν τ’ απαραίτητα μέσα συντήρησης. Η αξία όμως ενός εμπορεύματος καθορίζεται από το κοινωνικά αναγκαίο ποσό της εργασίας που είναι ενσωματωμένη στη παραγωγή του, επομένως και στην αναπαραγωγή του. Επομένως και η αξία της εργατικής δύναμης του μέσου ανθρώπου για το διάστημα μιας μέρας, ενός μήνα ή ενός χρόνου καθορίζεται από το ποσό της εργασίας που είναι ενσωματωμένη στη ποσότητα των μέσων συντήρησής που είναι αναγκαία για τη διατήρηση αυτής της εργατικής δύναμης, μια μέρα, ένα μήνα ή ένα χρόνο.
Ας υποθέσουμε ότι για να παραχθούν τα μέσα συντήρησης ενός εργάτη χρειάζονται έξι ώρες εργασία, η πράγμα που είναι το ίδιο, η εργασία που περιέχεται σ’ αυτά τα μέσα συντήρησης ισοδυναμεί με ποσότητα εργασίας έξι ωρών, τότε η αξία της εργατικής δύναμης μιας ημέρας θα εκφράζεται μ’ ένα χρηματικό ποσό, όπου είναι ενσωματωμένες επίσης έξι ώρες εργασίας. Ας υποθέσουμε ακόμα, ότι ο κεφαλαιοκράτης, που απασχολεί τον εργάτη του παραδείγματός μας του δίνει αυτό το ποσό , δηλαδή όλη την αξία της εργατικής του δύναμης. Αν τώρα ο εργάτης εργαστεί έξι ώρες για τον κεφαλαιοκράτη, τότε ξεπληρώνει στον κεφαλαιοκράτη στο ακέραιο όλα τα έξοδά του: έξι ώρες εργασία για έξι ώρες εργασίας. Έτσι βέβαια δεν θα περίσσευε τίποτα για τον κεφαλαιοκράτη και γι’ αυτό το λόγο ο κεφαλαιοκράτης αντιλαμβάνεται το ζήτημα εντελώς διαφορετικά: εγώ, λέει, δεν αγόρασα την εργατική δύναμη αυτού του εργάτη για έξι ώρες, αλλά για μια ολόκληρη μέρα και με βάση αυτό το συλλογισμό βάζει τον εργάτη να δουλέψει 8,10, 12,14 ώρες και ακόμα περισσότερο ανάλογα με τις συνθήκες .Έτσι το προϊόν της εργασίας από την έβδομη, όγδοη ώρα και πέρα είναι προϊόν απλήρωτης εργασίας που πάει κατευθείαν στη τσέπη του κεφαλαιοκράτη. Έτσι ο εργάτης στην υπηρεσία του κεφαλαιοκράτη δεν αναπαραγάγει μόνο την αξία της εργατικής του δύναμης, που την πληρώνεται,αλλά παράγει ακόμα και πάνω απ’ αυτή μιαν υπεραξία, που την ιδιοποιείται πρώτα ο κεφαλαιοκράτης, και που στη παραπέρα πορεία, σύμφωνα με ορισμένους οικονομικούς νόμους, μοιράζεται σ' όλη τη τάξη των κεφαλαιοκρατών και αποτελεί έτσι το βασικό απόθεμα, απ' όπου πηγάζουν η γαιοπρόσοδος, το κέρδος, η συσσώρευση του κεφαλαίου, με λίγα λόγια όλα τα πλούτη που καταβροχθίζονται ή συσσωρεύονται από τις μη εργαζόμενες τάξεις. Έτσι όμως αποδείχτηκε ότι οι σημερινοί κεφαλαιοκράτες αποχτούν τα πλούτη τους με την ίδια μέθοδο της ιδιοποίησης ξένης απλήρωτης εργασίας, όπως οι δουλοχτήτες ή οι φεουδάρχες που εκμεταλλεύονταν τις αγγαρείες των δουλοπάροικων και όλες αυτές οι μορφές εκμετάλλευσης διαφέρουν μόνο από το διαφορετικό τρόπο και μέθοδο που γίνεται η ιδιοποίηση της απλήρωτης εργασίας. Έτσι όμως έφυγε ολότελα το έδαφος κάτω από τα πόδια όλης αυτής της υποκριτικής φρασεολογίας των ιδιοκτητριών τάξεων, ότι επικρατεί τάχα δίκαιο και δικαιοσύνη στο σημερινό κοινωνικό καθεστώς, ισότητα των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και γενική αρμονία των συμφερόντων. Και ξεσκεπάστηκε και η σημερινή αστική κοινωνία, όχι λιγότερο από τις προηγούμενες, σαν ένα μεγαλόπρεπο ίδρυμα για την εκμετάλλευση της απέραντης πλειοψηφίας του λαού από μια ασήμαντη μειοψηφία που όσο πάει και λιγοστεύει.
Σ' αυτά τα δυο βασικά γεγονότα στηρίζεται ο σύγχρονος επιστημονικός σοσιαλισμός.
1818 5 Μάη: Γέννηση του Καρλ Μαρξ στην πόλη Τριρ της Γερμανίας.
1841 Τελειώνει το Πανεπιστήμιο. Διδακτορική διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου.
1842 Συνεργάτης και από τον Οχτώβριο διευθυντής της «Εφημερίδας του Ρήνου».
1843 Παραίτηση από διευθυντής της «Εφημερίδας του Ρήνου». 12 Ιούνη: παντρεύεται στο Κροτσνάχ την Τζένη φον Βεστφάλεν. Τέλος Οχτώβρη άφιξη στο Παρίσι.
1844 Έκδοση των «Γερμανο-Γαλλικών Χρονικών». «Οικονομικο-φιλοσοφικά χειρόγραφα». Αρχές Σεπτέμβρη: άφιξη του Φ. Ενγκελς στο Παρίσι και συνάντηση του με τον Κ. Μαρξ.
1845 Έγραψε μαζί με τον Ενγκελς την «Άγια Οικογένεια». Απέλαση από το Παρίσι και άφιξη στις 3 Φλεβάρη στις Βρυξέλλες. «Θέσεις για το Φόυερμπαχ». Τέλος του 1845 ως το 1846 «Η Γερμανική Ιδεολογία».
1847 «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας». Προσχώρηση Μαρξ και Ενγκελς στην «Ένωση των Κομμουνιστών». Αρχές Δεκέμβρη συμμετοχή τους στο 2ο συνέδριό της στο Λονδίνο.
1848 Φλεβάρης: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Αρχές Μάρτη απέλασή του από το Βέλγιο και 10 Απρίλη άφιξη στην Κολωνία. Μάης: Διευθυντής της «Νέας Εφημερίδας του Ρήνου».
1849 Φλεβάρης: Δίκη του Μαρξ. Στις 16 Μάη απέλασή του από τη Γερμανία. 31 Ιούνη άφιξη στο Παρίσι. 24 Αυγούστου απέλαση από το Παρίσι και άφιξή του στο Λονδίνο.
1850 «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848 ως 1850».
1852 «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη».
1859 «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας».
1864 28 Σεπτέμβρη: Ίδρυση της 1ης Διεθνούς στο Λονδίνο.
1865 «Μισθός, Τιμή, Κέρδος».
1866 1ο Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη.
1867 «Το Κεφάλαιο» 1ος τόμος. 2ο Συνέδριο της Διεθνούς στη Λοζάνη.
1868 3ο Συνέδριο της Διεθνούς στις Βρυξέλλες.
1869 4ο Συνέδριο της Διεθνούς στη Βασιλεία.
1871 Παρισινή Κομμούνα. «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».
1875 «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα».
1881 2 Δεκέμβρη: Θάνατος της γυναίκας του Τζένη.
1883 14 Μάρτη: θάνατος του Καρλ Μαρξ στο Λονδίνο.
1885 «Το Κεφάλαιο» 2ος τόμος.
1894 «Το Κεφάλαιο» 3ος τόμος.
1895 5 Αυγούστου: Θάνατος του Φ. Ενγκελς.
ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Στις 14 του Μάρτη το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δυο λεφτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιό του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του, αλλά για πάντα.
Είναι αδύνατο να εχτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα.
Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο της εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: Το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν,να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με τη πολιτική, την επιστήμη ,τη τέχνη, την θρησκεία κ.λ.π. Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, ή μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχτηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής , τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα - όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα.
Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχεται απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι.
Δυο τέτοιες ανακαλύψεις θάταν αρκετές για μια ζωή, και θάταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε - ακόμα και στα μαθηματικά - και τέτοιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνο επιφανειακά.
Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη , που δεν μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πρακτική της εφαρμογή - αισθανόταν μια εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μια ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη .Έτσι παρακολούθησε επισταμένα τη πορεία των ανακαλύψεων στο τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μάρκ Ντεπρέ.
Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του.
Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία όσο λίγοι. Η πρώτη «Εφημερίδα του Ρήνου» 1842, το παρισινό «Φόρβερτς» 1844, «Η Γερμανική Εφημερίδα των Βρυξελλών» 1847, «Η Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» 1848-49, «Το βήμα της Νέας Υόρκης» από το 1852 ως το 1861 - και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλειά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, ως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη «Διεθνής Ένωση των Εργατών» - αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα , που γι' αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του - κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο.
Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μαρξ περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημίσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν νάταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη.
Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας ως τη Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω : μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και ένα πολιτικό εχθρό.
Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!
100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ
Β. I. ΛΕΝIΝ
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ
Η διδασκαλία του Μαρξ προκαλεί σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο τη μεγαλύτερη εχθρότητα και το μίσος όλης της αστικής επιστήμης (και της επίσημης και της φιλελεύθερης), που βλέπει το Μαρξισμό σαν μια «βλαβερή αίρεση». Και δεν μπορεί να περιμένει κανείς διαφορετική στάση, γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει «αμερόληπτη» κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω στη ταξική πάλη. Όπως και νάναι, είναι γεγονός πως όλη η επίσημη και φιλελεύθερη επιστήμη υπερασπίζει τη μισθωτή δουλεία, ενώ ο Μαρξισμός έχει κηρύξει αμείλιχτο πόλεμο ενάντια σ' αυτή τη δουλεία. Το να περιμένει κανείς αμερόληπτη επιστήμη στη κοινωνία της μισθωτής δουλείας είναι, τόσο κουτούτσικη αφέλεια, όπως το να περιμένει αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στο ζήτημα, αν θα πρέπει ν' αυξήσουν το μεροκάματο των εργατών, ελαττώνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου.
Μα δεν είναι μόνο αυτό. Η ιστορία της φιλοσοφίας και η ιστορία της κοινωνικής επιστήμης δείχνουν πεντακάθαρα ότι στο Μαρξισμό δεν υπάρχει τίποτα, που να μοιάζει με «αίρεση» με την έννοια κάποιας κλειστής, αποστεωμένης διδασκαλίας, που εμφανίστηκε έξω από τη λεωφόρο της εξέλιξης του παγκόσμιου πολιτισμού. Αντίθετα όλη η μεγαλοφυΐα του Μαρξ βρίσκεται στο ότι έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα, που είχε ήδη θέσει η πρωτοπόρα σκέψη της ανθρωπότητας. Η διδασκαλία του γεννήθηκε σαν κατευθείαν κι άμεση συνέχιση της διδασκαλίας των πιο μεγάλων εκπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού.
Η διδασκαλία του Μαρξ είναι παντοδύναμη, γιατί είναι σωστή. Είναι πλήρης και αρμονική, γιατί δίνει στους ανθρώπους μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, ασυμβίβαστη προς κάθε δεισιδαιμονία, προς κάθε αντίδραση, προς κάθε υπεράσπιση της αστικής καταπίεσης. Είναι ο νόμιμος διάδοχός του πιο καλού που δημιούργησε η ανθρωπότητα στο XIX αιώνα με τη μορφή της γερμανικής φιλοσοφίας, της αγγλικής πολιτικής οικονομίας, του γαλλικού σοσιαλισμού.
Σ’ αυτές τις τρεις πηγές που αποτελούν ταυτόχρονα και συστατικά μέρη του Μαρξισμού θα σταθούμε με συντομία.
I
Η φιλοσοφία του Μαρξισμού είναι ο υλισμός. Στη διάρκεια όλης της νεότερης ιστορίας της Ευρώπης, και κυρίως στο τέλη του ΧVΙΙΙ αιώνα, στη Γαλλία, όπου δινόταν η αποφασιστική μάχη ενάντια σε κάθε μεσαιωνική σαβούρα, ενάντια στη δουλοπαροικία, που επικρατούσε στους θεσμούς και στις ιδέες, ο υλισμός αποδείχτηκε η μοναδική συνεπής φιλοσοφία, πιστή σ' όλες τις αρχές των φυσικών επιστημών, εχθρική προς τις δεισιδαιμονίες, την ψευτοευλάβεια κ.τ.λ. Γι' αυτό οι εχθροί της Δημοκρατίας προσπαθούσαν με όλες τους τις δυνάμεις ν' «αναιρέσουν», να υποσκάψουν, να συκοφαντήσουν τον υλισμό, και υπεράσπιζαν τις διάφορες μορφές του φιλοσοφικού ιδεαλισμού, που έτσι είτε αλλιώς καταλήγει πάντα στην υπεράσπιση ή στην υποστήριξη της θρησκείας.
Ο Μαρξ και ο Ενγκελς υπεράσπισαν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο το φιλοσοφικό υλισμό και εξήγησαν επανειλημμένα πόσο βαθειά λαθεμένη είναι κάθε παρέκκλιση απ' αυτή τη βάση. Οι απόψεις τους έχουν εκτεθεί με τη μεγαλύτερη σαφήνεια και διεξοδικότητα στα έργα του Ενγκελς: «Λουδοβίκος Φόιερμπαχ» και «Αντι - Ντύρινγκ», που - όπως και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» - αποτελούν εγκόλπια κάθε συνειδητού εργάτη.
Ο Μαρξ όμως δεν σταμάτησε στον υλισμό του XVIII αιώνα, μα προώθησε τη φιλοσοφία. Την πλούτισε με τις καταχτήσεις της Γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας, ιδιαίτερα του συστήματος του Χέγκελ, που με τη σειρά του είχε οδηγήσει στον υλισμό του Φόιερμπαχ. Η κυριότερη απ' αυτές τις καταχτήσεις είναι η διαλεκτική, δηλαδή η διδασκαλία της εξέλιξης στη πιο πλήρη, βαθειά και απαλλαγμένη από κάθε μονομέρεια μορφή της, η διδασκαλία της σχετικότητας της ανθρώπινης γνώσης, που μας δίνει μια αντανάκλαση της αιώνιας εξελισσόμενης ύλης. Οι νεότατες ανακαλύψεις των φυσικών επιστημών - ράδιο, ηλεκτρόνια, μεταστοιχείωση - επιβεβαίωσαν περίλαμπρα το διαλεχτικό υλισμό του Μαρξ, παρ' όλες τις θεωρίες των αστών φιλοσόφων με τις «καινούργιες» επιστροφές τους στο παλιό και σάπιο ιδεαλισμό.
Βαθαίνοντας και αναπτύσσοντας το φιλοσοφικό υλισμό, ο Μαρξ τον οδήγησε ως το τέλος, τον επεξέτεινε από τη γνώση της φύσης στη γνώση της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο ιστορικός υλισμός του Μαρξ αποτελεί μεγίστη κατάχτηση της επιστημονικής σκέψης. Το χάος και η αυθαιρεσία, που βασίλευαν ως τότε στις αντιλήψεις για την ιστορία και τη πολιτική, αντικαταστάθηκαν από μια καταπληχτικά ολοκληρωμένη, και αρμονική επιστημονική θεωρία, που δείχνει πως μέσα από μια μορφή της κοινωνικής ζωής αναπτύσσεται, σαν συνέπεια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μια άλλη, ανώτερη μορφή, - από τη δουλοπαροικία π.χ. γεννιέται ο καπιταλισμός.
Όπως ακριβώς η γνώση του ανθρώπου αντανακλά τη φύση, που υπάρχει ανεξάρτητα απ' αυτόν, δηλαδή την εξελισσόμενη ύλη, έτσι και η κοινωνική γνώση του ανθρώπου, (δηλαδή οι διάφορες αντιλήψεις και διδασκαλίες φιλοσοφικές, θρησκευτικές, πολιτικές κλπ.) αντανακλά το οικονομικό καθεστώς της κοινωνίας. Οι πολιτικοί θεσμοί είναι το εποικοδόμημα πάνω στην οικονομική βάση. Βλέπουμε λ.χ. πως οι διάφορες πολιτικές μορφές των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών χρησιμεύουν για τη στερέωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο.
Η φιλοσοφία του Μαρξ είναι ο ολοκληρωμένος φιλοσοφικός υλισμός, που έδωσε στην ανθρωπότητα - και ιδιαίτερα στην εργατική τάξη - ισχυρά όργανα γνώσης.
II
Αφού αναγνώρισε ότι το οικονομικό καθεστώς είναι η βάση, πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό εποικοδόμημα, ο Μαρξ έστρεψε προπαντός τη προσοχή του στη μελέτη αυτού του οικονομικού καθεστώτος. Το βασικό έργο του Μαρξ, το «Κεφάλαιο», είναι αφιερωμένο στη μελέτη του οικονομικού καθεστώτος της σύγχρονης δηλαδή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.
Η κλασική πολιτική οικονομία διαμορφώθηκε πριν από τον Μαρξ στην Αγγλία, την πιο εξελιγμένη κεφαλαιοκρατική χώρα. Ο Άνταμ Σμιθ και ο Ντάβιντ Ρικάρντο, μελετώντας το οικονομικό καθεστώς, έβαλαν τις βάσεις της εργασιακής θεωρίας της αξίας. Ο Μαρξ συνέχισε το έργο τους. Θεμελίωσε γερά κι ανάπτυξε με συνέπεια αυτή τη θεωρία. Έδειξε ότι η αξία κάθε εμπορεύματος καθορίζεται από τη ποσότητα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας, που απαιτείται για τη παραγωγή του εμπορεύματος.
Εκεί όπου οι αστοί οικονομολόγοι έβλεπαν σχέσεις πραγμάτων (ανταλλαγή εμπορεύματος με εμπόρευμα), ο Μαρξ αποκάλυψε σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους. Η ανταλλαγή των εμπορευμάτων εκφράζει την σύνδεση ανάμεσα στους ξεχωριστούς παραγωγούς μέσω της αγοράς. Το χρήμα σημαίνει ότι η σύνδεση αυτή, γίνεται όλο και πιο στενή, συνενώνοντας αδιάρρηχτα σ' ένα σύνολο όλη την οικονομική ζωή των χωριστών παραγωγών. Το κεφάλαιο σημαίνει παραπέρα ανάπτυξη αυτής της σύνδεσης: η εργατική δύναμη του ανθρώπου γίνεται εμπόρευμα. Ο μισθωτός εργάτης πουλάει την εργατική του δύναμη στον ιδιοχτήτη της γης , του εργοστασίου, των εργαλείων δουλειάς. Ένα μέρος της εργάσιμης μέρας ο εργάτης το διαθέτει για να καλύψει τα έξοδα της συντήρησής του και της συντήρησης της οικογένειάς του (μεροκάματο) και το άλλο μέρος της ημέρας ο εργάτης δουλεύει δωρεάν, δημιουργώντας για τον κεφαλαιοκράτη την υπεραξία, την πηγή του κέρδους, την πηγή του πλούτου της τάξης των κεφαλαιοκρατών.
Η διδασκαλία της υπεραξίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ.
Το κεφάλαιο, που δημιουργήθηκε με τη δουλειά του εργάτη, καταπιέζει τον εργάτη, καταστρέφει τους μικρονοικοκυραίους και δημιουργεί τη στρατιά των ανέργων. Στη βιομηχανία φαίνεται αμέσως η νίκη της μεγάλης παραγωγής, μα και στη γεωργία βλέπουμε το ίδιο φαινόμενο: η υπεροχή της μεγάλης κεφαλαιοκρατικής γεωργίας μεγαλώνει, αυξάνει η εισαγωγή μηχανών,το αγροτικό νοικοκυριό πιάνεται στη θηλιά του χρηματικού κεφαλαίου, ξεπέφτει και καταστρέφεται κάτω από το βάρος της καθυστερημένης τεχνικής. Στη γεωργία είναι διαφορετικές οι μορφές της κατάπτωσης της μικρής παραγωγής, η ίδια όμως η κατάπτωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο.
Τσακίζοντας τη μικρή παραγωγή, το κεφάλαιο οδηγεί στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και στη δημιουργία μονοπωλιακής θέσης για τις ενώσεις των πολύ μεγάλων κεφαλαιοκρατών. Η ίδια η παραγωγή γίνεται όλο και πιο κοινωνική, εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια εργάτες συνενώνονται σ' ένα σχεδιομετρικό οικονομικό οργανισμό - ενώ το προϊόν της κοινής εργασίας το ιδιοποιείται μια χούφτα κεφαλαιοκρατών. Μεγαλώνουν η αναρχία στη παραγωγή, οι κρίσεις, το λυσσαλέο κυνηγητό των αγορών, το ανεξασφάλιστο της ύπαρξης της μάζας του πληθυσμού.
Το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, μεγαλώνοντας την εξάρτηση των εργατών από το κεφάλαιο, δημιουργεί την τεράστια δύναμη της ενωμένης εργασίας.
Ο Μαρξ παρακολούθησε την εξέλιξη του καπιταλισμού από τα πρώτα έμβρυα της εμπορευματικής οικονομίας, από την απλή ανταλλαγή ως τις ανώτερες μορφές του, ως τη μεγάλη παραγωγή.
Και η πείρα όλων των κεφαλαιοκρατικών χωρών, τόσο των παλιών, όσο και των καινούργιων, δείχνει παραστατικά, από χρόνο σε χρόνο όλο και σε μεγαλύτερο αριθμό εργατών, την ορθότητα αυτής της διδασκαλίας του Μαρξ.
Ο καπιταλισμός νίκησε σ' όλο τον κόσμο μα η νίκη αυτή δεν είναι παρά μόνο το κατώφλι της νίκης της εργασίας πάνω στο κεφάλαιο.
ΙΙΙ
Όταν ανατράπηκε η δουλοπαροικία και είδε το φως της ημέρας η «ελεύθερη» κεφαλαιοκρατική κοινωνία, αποκαλύφθηκε αμέσως ότι η ελευθερία αυτή σημαίνει καινούργιο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αμέσως άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες σοσιαλιστικές διδασκαλίες, σαν αντανάκλαση αυτής της καταπίεσης και σαν διαμαρτυρία ενάντιά της.
Ο αρχικός όμως σοσιαλισμός ήταν ουτοπικός σοσιαλισμός. Έκανε κριτική στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία, την καταδίκαζε, την καταριόταν, ονειρευόταν τον αφανισμό της, έπλαθε με τη φαντασία του ένα καλύτερο καθεστώς, προσπαθούσε να πείσει τους πλούσιους για το ανήθικο της εκμετάλλευσης.
Μα ο ουτοπικός σοσιαλισμός δεν μπορούσε να υποδείξει μια πραγματική διέξοδο. Δεν μπορούσε ούτε να εξηγήσει την ουσία της μισθωτής δουλείας στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, ούτε να ανακαλύψει τους νόμους της εξέλιξής του, ούτε να βρει την κοινωνική εκείνη δύναμη, που είναι ικανή να γίνει ο δημιουργός της νέας κοινωνίας.
Στο μεταξύ οι θυελλώδικες επαναστάσεις, που συνόδεψαν την πτώση της φεουδαρχίας, της δουλοπαροικίας, παντού στην Ευρώπη και κυρίως στη Γαλλία, αποκάλυπταν όλο και πιο εξόφθαλμα πως βάση όλης της εξέλιξης και κινητήρια δύναμή της είναι η πάλη των τάξεων.
Καμιά νίκη της πολιτικής ελευθερίας πάνω στη τάξη των φεουδαρχών δεν καταχτήθηκε χωρίς απεγνωσμένη αντίσταση. Καμιά κεφαλαιοκρατική χώρα δεν διαμορφώθηκε πάνω σε λίγο - πολύ ελεύθερη , δημοκρατική βάση, χωρίς αγώνα ζωής ή θανάτου ανάμεσα στις διάφορες τάξεις της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.
Η μεγαλοφυΐα του Μαρξ συνίσταται στο ότι μπόρεσε νωρίτερα απ' όλους να βγάλει απ' αυτά το συμπέρασμα που μας διδάσκει η παγκόσμια ιστορία και να το εφαρμόσει με συνέπεια. Το συμπέρασμα αυτό είναι η διδασκαλία για την ταξική πάλη.
Οι άνθρωποι ήταν πάντα και θα είναι πάντα απλοϊκά θύματα της απάτης και της αυταπάτης στη πολιτική, όσο δεν θα μάθουν ν’ αναζητούν, πίσω από τις διάφορες ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές φράσεις, διακηρύξεις, υποσχέσεις τα συμφέροντα τούτων ή εκείνων των τάξεων. Οι οπαδοί των μεταρρυθμίσεων και των βελτιώσεων θα εξαπατούνται πάντα από τους υπερασπιστές του παλιού, όσο δεν θα έχουν καταλάβει ότι κάθε παλιός θεσμός, όσο παράλογος και σάπιος κι αν φαίνεται, κρατιέται από τις δυνάμεις τούτων ή εκείνων των κυρίαρχων τάξεων. Και για να σπάσουμε την αντίσταση αυτών των τάξεων, υπάρχει μόνο ένα μέσο: να βρούμε μέσα στην ίδια την κοινωνία που μας περιβάλει, να διαφωτίσουμε και να οργανώσουμε για την πάλη, τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν - και λόγω της κοινωνικής τους θέσης οφείλουν - ν' αποτελέσουν την δύναμη, την ικανή να σαρώσει το παλιό και να δημιουργήσει το νέο.
Μόνο ο φιλοσοφικός υλισμός του Μαρξ έδειξε στο προλεταριάτο τη διέξοδο από τη πνευματική σκλαβιά, όπου φυτοζωούσαν και φυτοζωούν ως τώρα όλες οι καταπιεζόμενες τάξεις. Μόνο η οικονομική θεωρία του Μαρξ εξήγησε τη πραγματική θέση του προλεταριάτου μέσα στο σύνολο του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος.
Σ' όλο τον κόσμο, από την Αμερική ως την Ιαπωνία και από τη Σουηδία ως τη Νότια Αφρική, πληθαίνουν οι αυτοτελείς οργανώσεις του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο διαφωτίζεται και διαπαιδαγωγείται, διεξάγοντας την ταξική του πάλη, απαλλάσσεται από τις προλήψεις της αστικής κοινωνίας, συσπειρώνεται όλο και πιο στενά και μαθαίνει να εχτιμά σωστά τις επιτυχίες του, ατσαλώνει τις δυνάμεις του κι αναπτύσσεται ακατάσχετα.
Β. I. ΛΕΝΙΝ
ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ TOY MAPΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ
Κάνουμε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου των αρχηγών της παγκόσμιας εργατικής επανάστασης, του Μαρξ και του Ενγκελς.
Αιώνες υπόφερε και στέναξε η ανθρωπότητα κάτω από το ζυγό μιας μηδαμινής χούφτας εκμεταλλευτών, που χλεύαζαν τα εκατομμύρια των εργαζομένων. Αν όμως οι εκμεταλλευτές της περασμένης εποχής - οι τσιφλικάδες- λήστευαν και καταπίεζαν τους χωρισμένους, σκόρπιους, καθυστερημένους δουλοπάροικους αγρότες, οι εκμεταλλευτές της σύγχρονης εποχής, οι κεφαλαιοκράτες, αντίκρισαν, ανάμεσα στις καταπιεζόμενες μάζες, το πρωτοπόρο τμήμα αυτών των μαζών, τους εργάτες των πόλεων, των εργοστασίων, τους βιομηχανικούς εργάτες. Αυτούς τους συνένωνε, το εργοστάσιο, τους φώτιζε η ζωή της πόλης, τους ατσάλωνε η κοινή απεργιακή πάλη και η επαναστατική δράση.
Η μεγάλη κοσμοϊστορική υπηρεσία του Μαρξ και του Ενγκελς συνίσταται στο ότι με μια επιστημονική ανάλυση απόδειξαν, πως είναι αναπόφευχτη η κατάρρευση του καπιταλισμού και το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, όπου δε θα υπάρχει πια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η μεγάλη κοσμοϊστορική υπηρεσία του Μαρξ και του Ενγκελς συνίσταται στο ότι έδειξαν στους προλετάριους όλων των χωρών το ρόλο τους, το καθήκον τους, την αποστολή τους: να ξεσηκωθούν πρώτοι στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, να συνενώσουν γύρω τους σ' αυτό τον αγώνα όλους τους εργαζόμενους και εκμεταλλευόμενους.
Ζούμε σε μια ευτυχισμένη εποχή, που η πρόβλεψη αυτή των μεγάλων σοσιαλιστών άρχισε να πραγματοποιείται. Βλέπουμε όλοι μας να χαράζει σ' ολόκληρη σειρά χώρες η αυγή της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης του προλεταριάτου. Οι ανείπωτες φρικαλεότητες του ιμπεριαλιστικού μακελειού των λαών προκαλούν παντού μια ηρωική έξαρση των καταπιεζομένων μαζών, δεκαπλασιάζουν τις δυνάμεις τους στην πάλη για την απελευθέρωση.
Τα μνημεία του Μαρξ και του Ενγκελς ας θυμίζουν πάντα στα εκατομμύρια των εργατών και των αγροτών, ότι στον αγώνα μας δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας ξεσηκώνονται οι εργάτες των πιο προηγμένων χωρών. Μας περιμένουν ακόμα, κι αυτούς και μας, δύσκολες μάχες. Με τον κοινό μας αγώνα θα συντριφτεί ο ζυγός του κεφαλαίου, θα καταχτηθεί οριστικά ο σοσιαλισμός !
7 του Νοέμβρη 1918
Ο ΜΑΡΞ ΣΤΟΝ ΒΑΪΝΤΕΜΑΓΙΕΡ
Λονδίνο, 5 Μάρτη 1852
... Όσο για μένα, δεν μου ανήκει η τιμή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσά τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ότι καινούργιο έκανα εγώ ήταν ν' αποδείξω: 1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παράγωγης, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή η διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία ...
Ο MAPΞ ΣΤΟΝ ΚΟΥΓΚΕΛΜΑΝ
Λονδίνο, 12 Απρίλη 1871
Αν θα κοιτάξεις το τελευταίο κεφάλαιο του έργο μου «Η 18η Μπρυμαίρ» θα δεις ότι σαν κατοπινή προσπάθεια της Γαλλικής Επανάστασης κηρύχνω: να μην περάσει τη γραφειοκρατική - στρατιωτική μηχανή απ' το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινόταν ως τώρα, αλλά να την τσακίσει και τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο. Τέτοια ακριβώς είναι και η προσπάθεια των ηρωικών κομματικών συντρόφων μας του Παρισιού.
Ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου.
Κ. Μαρξ, Κριτική του προγράμματος της Γκότα
Ο Μαρξισμός είναι η επιστήμη των νόμων ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη της επανάστασης των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών, η επιστήμη της νίκης του σοσιαλισμού σ' όλες τις χώρες, η επιστήμη της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας.
I. Στάλιν, Ο Μαρξισμός και τα ζητήματα της γλωσσολογίας
Επανάσταση. Χρ. 2, Αρ. Φύλλου 2, Φλεβάρης 1983
Διαχωρίζουν τη θέση τους από τη ΣΑΚΕ
Δημοσιεύουμε παρακάτω γράμμα κομμουνιστών από την Θεσσαλονίκη, που διαχωρίζουν τη θέση τους από την αντιαλβανική, αντιμαρξιστική και διασπαστική γραμμή της ΣΑΚΕ. Το γράμμα δημοσιεύεται συντομευμένο από την σύνταξη της εφημερίδας. Στο σημείο 4 που παραλείπουμε κριτικάρονται οι ρεβιζιονιστικές απόψεις της ΣΑΚΕ σχετικά με την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.
Δημοσιεύουμε μόνο τα αρχικά των ονομάτων για ευνόητους λόγους. Μαζί με το γράμμα λάβαμε και 5.000 δραχμές για οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας
Αγαπητή «Επανάσταση»,
1. Η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ σε άρθρο της στον τελευταίο «Οχτώβρη» (Φλεβάρης 1983) αναφέρεται σε μας που αποχωρήσαμε πριν λίγο καιρό από τις γραμμές της και πληροφορεί τους αναγνώστες της, ότι: α) αποφεύγουμε δήθεν την αντιπαράθεση με την καθοδήγηση της ΣΑΚΕ και προτιμούμε τον «βολικό δρόμο της λασπολογίας και του ατομικού κουτσομπολιού». Είναι πασίγνωστο όμως, ότι εμείς πρώτοι ζητήσαμε δημόσια αντιπαράθεση με γράμμα που στείλαμε στον «Οχτώβρη» στις 18-12-82. Φυσικά, παρά τις υποσχέσεις της ΣΑΚΕ, δεν δημοσιεύτηκε όπως δεν δημοσιεύτηκαν και τα άλλα δυο που στείλαμε αργότερα. Ποιος λοιπόν αποφεύγει την αντιπαράθεση; Ή καλύτερα ποιος κοροϊδεύει τους αναγνώστες του; β) Η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ αφού δεν δημοσίευσε το γράμμα μας, παίρνει μόνη της το δικαίωμα(!!) να διαστρεβλώσει τις θέσεις μας, γράφοντας ότι προπαγανδίζουμε «τυφλή υποταγή στο ΚΕΑ» ή ότι «η σοσιαλιστική κοινωνία δημιουργεί ανταγωνισμούς ...» κ.λ.π. Την προκαλούμε να δημοσιεύσει έστω και ένα απόσπασμα από τα γράμματά μας που να φαίνεται κάτι τέτοιο, γ) το «ταλαντευόμενα ασταθή στοιχεία», οι «νεροκουβαλητές της προβοκάτσιας» και οι άλλες βρισιές έχουν οπωσδήποτε την πολιτική τους εξήγηση. «Η βρισιά στην πολιτική συχνά καλύπτει την τέλεια έλλειψη ιδεολογικού περιεχομένου, το αδιέξοδο και την αδυναμία, την ενοχλητική αδυναμία των υβριστών» (από το άρθρο του Λένιν «η πολιτική σημασία των ύβρεων»).
Αν λοιπόν θέλουμε κάτι να πούμε στην καθοδήγηση της ΣΑΚΕ είναι μονάχα αυτό: να σέβεται τους αναγνώστες της. Όσο για την αντιπαράθεση, της δίνουμε για άλλη μια φορά την ευκαιρία, αν και είμαστε βέβαιοι ότι για άλλη μια φορά θα φυγομαχήσει.
2. Από τη μεριά μας θέλουμε να κάνουμε γνωστό στους επαναστάτες τους λόγους που αποχωρήσαμε από τη ΣΑΚΕ, να δείξουμε τον οπορτουνιστικό της χαραχτήρα και τη διασπαστική της γραμμή που αντιπαρατίθεται σήμερα στην επαναστατική Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του Διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος.
Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την εποχή που το ΚΕΑ πέρασε στο στάδιο της πολεμικής ενάντια στο Μαοϊκό ρεβιζιονισμό, οι Μαοϊκοί του ΚΚΕ(μ -λ) βγήκαν ανοιχτά και κατασυκοφαντούσαν το ΚΕΑ. Προσπαθώντας να αποφύγουν ξεκάθαρη τοποθέτηση στα ζητήματα που απασχολούσαν τότε το Διεθνές Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα, άρχισαν να λένε: «που ήταν τόσα χρόνια το ΚΕΑ;», «γιατί δεν τάλεγε αυτά νωρίτερα», «πώς έγινε και μέσα σ’ ένα βράδυ ισοπεδώνει το ΚΚΚ και το Μάο Τσε Τουνγκ;». Το ΚΚΕ(μ-λ) συκοφαντούσε επίσης σαν «παπαγάλους» τα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, μιλούσε για «Κόμμα-Πατέρα»,προβοκάροντας έτσι το ΚΕΑ και το Διεθνές Μαρξιστικό-Λενινιστικό κίνημα. Και ενώ θα περίμενε κανένας από τη ΣΑΚΕ, να απορρίψει και να πολεμήσει αυτές τις συκοφαντίες, να υπερασπίσει την επαναστατική γραμμή του ΚΕΑ, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Τις συκοφαντίες αυτές των μαοϊκών ρεβιζιονιστών, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ τις υιοθέτησε και αφού τις «ντοκουμεντάρισε» με μια δήθεν Μαρξιστική-Λενινιστική ανάλυση τις έστειλε τον Μάρτη του 1979 στο ΚΕΑ απαιτώντας (!!!) απ' αυτό να κάνει αυτοκριτική (!!!). Με το χυδαίο αυτό αντιμαρξιστικό, αντιαλβανικό λιβελογράφημα που έστειλε στο ΚΕΑ η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ πέρασε οριστικά από την άλλη μεριά του οδοφράγματος.
Για όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα όμως, για όλους τους επαναστάτες η γραμμή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, όπως αναλύεται από τον σύντροφο Ενβέρ Χότζια στο έργο του «Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση», «7ο συνέδριο του ΚΕΑ», «Σημειώσεις για την Κίνα», «8ο Συνέδριο του ΚΕΑ» και αλλού, είναι πέρα για πέρα σωστή, επαναστατική, Μαρξιστική-Λενινιστική. Ας αφήσουμε τη ΣΑΚΕ αυτή μας τη στάση να την ονομάζει «παπαγαλισμό», «πιθηκισμό» ή όπως λέει στο τελευταίο της σχόλιο «τυφλή υποταγή στο ΚΕΑ».
3. «Μελετώντας» τον πόλεμο Αργεντινής-Αγγλίας για τις Μαλβίνες η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ πήρε τη θέση ότι ο πόλεμος και από τις δυο μεριές είναι αντιδραστικός και άδικος. Για το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα όμως ο αγώνας ενός καταπιεζόμενου έθνους (της Αργεντινής στη συγκεκριμένη περίπτωση) ενάντια στην ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική εξάρτηση είναι σωστός και δίκαιος. Και δεν είναι τόσο το ζήτημα, που εδώ ή ΣΑΚΕ στην ουσία υπερασπίζει την αποικιοκρατία, ούτε που η αντίληψή της γενικά για το ζήτημα του πολέμου είναι αντιλενινιστική, αλλά που και σ’ αυτό το ζήτημα θεωρεί οπορτουνιστική τη γραμμή του ΚΕΑ και του Διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος.
5. Ίσως θα περίμενε όμως κανένας, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ να ξανακοιτάξει τα ζητήματα, να αναθεωρήσει τις θέσεις της και να αποδεχθεί την κοινή επαναστατική γραμμή του Διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος. Ήρθε όμως η Β’ Συνδιάσκεψη τον Μόρτη του 1982 όπου η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ περνά σε νέα ανοιχτή επίθεση ενάντια στο ΚΕΑ και στο Διεθνές Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ μ' αυτές τις συκοφαντίες της ΣΑΚΕ ενάντια στο ΚΕΑ και στα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα. Αξίζει όμως να τις διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται για το επαναστατικό κίνημα. Είναι στη μπροσούρα «υλικό της Β' Συνδιάσκεψης» σελ. 14-15. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να σκεφθούν τα μέλη και οι οπαδοί της ΣΑΚΕ. Αν είναι έτσι όπως λέει η ΣΑΚΕ γιατί να τηρείται μια τέτοια στάση μόνο απέναντι στη ΣΑΚΕ; και γιατί όλα το Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα την υιοθετούν; Την σωστή απάντηση, κατά την γνώμη μας, την δίνει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, «Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας υποστηρίζει με όλες τις δυνάμεις τον επαναστατικό αγώνα των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων. Σύμφωνα με την άποψή μας, κάθε Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα, σε πρώτη γραμμή, στηρίζεται στο προλεταριάτο και στις πλατιές λαϊκές μάζες της χώρας του, μα έχει και πρέπει να έχει και την υποστήριξη του παγκόσμιου προλεταριάτου, την υποστήριξη και την αλληλεγγύη όλων των πραγματικών Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων των διαφόρων χωρών, και πρώτα απ' όλα των πραγματικών σοσιαλιστικών χωρών. Μα για να έχει αδιάκοπα και αφειδώλευτα αυτή την υποστήριξη, είναι απαραίτητο το κάθε κόμμα να καθοδηγείται με συνέπεια από το Μαρξισμό-Λενινισμό, από την ιδεολογία του προλεταριάτου» (υπογράμμιση δική μας) (Ενβέρ Χότζια, εισήγηση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 304,Αθήνα 1976). Η ΣΑΚΕ λοιπόν δεν θεωρείται τμήμα του Διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος επειδή ακριβώς «δεν καθοδηγείται με συνέπεια από τον Μαρξισμό-Λενινισμό, από την ιδεολογία του προλεταριάτου».
. 6. Η ΣΑΚΕ, όχι μόνον δεν είδε αυτοκριτικά την πορεία της στη Β' Συνδιάσκεψη αλλά μερικούς μήνες αργότερα, στον «Οχτώβρη» (Σεπτέμβρης 1982) ξανακαλεί τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα, και πρώτα-πρώτα το ΚΕΑ, να ακολουθήσουν, όπως λέει, το παράδειγμα της (!!!). Εδώ πρώτο καλεί τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα να κάνουν «αυτοτελή επαλήθευση» της πείρας και της γραμμής του ΚΕΑ, γιατί σύμφωνα με τη ΣΑΚΕ αυτά «παπαγαλίζουν» ή όπως λέει τώρα πιο όμορφα «επαναλαμβάνουν μηχανιστικά τις τελευταίες αποφάσεις του». Και μάλιστα θεωρεί ότι αυτό το ζήτημα «έχει σήμερα τεράστια σημασία για το παγκόσμιο Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα», γιατί όπως λέει παρακάτω «μόνο η αυτοτελής επαλήθευση ...» «μπορεί να οδηγήσουν ...» «στη δημιουργία ασφαλών προϋποθέσεων για το ότι καμιά οπορτουνιστική ή ρεβιζιονιστική άποψη δεν θα περάσει σε κάποιο κόμμα απλά και μόνο επειδή καλύπτεται από το κύρος κάποιου άλλου που έχει μεγαλύτερη πείρα». Αυτή τη φορά ανοιχτά και απροκάλυπτα η καθοδήγηση της ΣΑ ΚΕ αναλαμβάνει να προστατέψει το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα από τις «οπορτουνιστικές» απόψεις του ΚΕΑ (!!!). Εδώ ας κρίνουν μόνοι τους όσοι ενδιαφέρονται για το επαναστατικό κίνημα, τα δικά μας σχόλια περιττεύουν.
Δεύτερο, καλώντας το Διεθνές Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα να υιοθετήσει σαν κανόνα που πρέπει να διέπει τις σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, την ανοιχτή κριτική, η ΣΑΚΕ όχι μονάχα δεν πρωτοτυπεί αλλά ανοιχτά επιδιώκει τη διάσπαση του διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος. Και δεν πρωτοτυπεί γιατί ενάντια στη Λενινιστική Αρχή, σύμφωνα με την οποία οι όποιες διαφωνίες μεταξύ Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων δεν πρέπει να γίνονται γνωστές στον ταξικό εχθρό και είναι απαραίτητο να ξεπερνιούνται με συντροφικές συνομιλίες, στρέφονται σήμερα όλα τα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (Χρουτσωφικό, Γιουγκοσλάβικο, Κινέζικο, Ευρωκομμουνιστικό) και ιδιαίτερα οι Ευρωκομμουνιστές. Είναι παραπέρα καθαρά διασπαστική γιατί όχι μονάχα δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω, απ' ότι προσφέρουν οι συντροφικές συνομιλίες, αλλά «οπλίζει και το χέρι του ταξικού εχθρού». Όπως επισημαίνει το ΚΕΑ «το ανέμισμα μπροστά στον εχθρό των διαφωνιών ανάμεσα στα αδελφό κόμματα δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν μια σοβαρή και Μαρξιστική-Λενινιστική συμπεριφορά» (Ιστορία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, Τόμος 2ος,σελ. 84,Αθήνα1977).
Μελετώντας κανείς την πείρα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και μετέπειτα του Γραφείου Πληροφοριών (Κομινφόρμ) των Κομμουνιστικών Κομμάτων, την πορεία των σχέσεων ανάμεσα στο ΚΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη και του ΚΕΑ όπως αυτή αναλύεται στο βιβλίο του συντρόφου Ενβέρ Χότζια «Με τον Στάλιν, Αναμνήσεις», την πολεμική του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και του Στάλιν ενάντια στο Τιτοϊκό ρεβιζιονισμό καθώς και την πολεμική του ΚΕΑ ενάντια στους Χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και αργότερα στους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές, δεν μπορεί, παρά να διαπιστώσει, ότι η Λενινιστική θέση είναι αυτή που αναφέρεται στην «Κοινή Δήλωση» των 4 Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων: «αποφασίστηκε ομόφωνα να συνεχισθούν οι πολυμερείς επαφές, σαν ένα από τα πιο σημαντικά μέσα ενίσχυσης της ενότητας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος πάνω στη βάση του Μαρξισμού-Λενινισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού».
7. Κάτω από την πίεση της ΟΚΜΛΕ και της «Επανάστασης» και την αποχώρηση τη δική μας, και επειδή την αντιαλβανική-αντιμαρξιστική της γραμμή την περνάει κάτω από τη μάσκα της «υπεράσπισης» του ΚΕΑ και της ΛΣΔ Αλβανίας, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ υποχρεώθηκε τελευταία να δημαγωγήσει. Έτσι: α) αυξήθηκαν στον «Οχτώβρη» τα άρθρα για την Αλβανία β) «υπεράσπισε» το ΚΕΑ παίρνοντας θέση για τον προδότη, πράκτορα και επικίνδυνου εχθρού της σοσιαλιστικής Αλβανίας Μεχμέτ Σέχου στο «σύντομο» χρονικό διάστημα του ...ενός χρόνου (!!!) γ) θυμήθηκε, μετά τρία ολόκληρα χρόνια (!!!), να προπαγανδίσει τον Ραδιοφωνικό σταθμό Τιράνων στον «Οχτώβρη». Φυσικά όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση. Σύμπτωση είναι μόνο που μπέρδεψε τις ώρες και τα μήκη κύματος (!!!).
Πέρα από το κωμικό της υπόθεσης η τέτοια «υπεράσπιση» του ΚΕΑ και του Διεθνούς Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος είναι ψεύτικη και δημαγωγική, εφόσον η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ εμμένει στις οπορτουνιστικές της απόψεις, τις όποιες άρχισε να προπαγανδίζει από το 1978 και τις ανακήρυξε σε επίσημη γραμμή της στην Α' Συνδιάσκεψη το 1979 και στη συνέχεια, αργότερα, τις επέκτεινε παραπέρα.
8. Το ζήτημα που μπαίνει σε κάθε επαναστάτη, στα μέλη και στους οπαδούς της ΣΑΚΕ είναι να μπουν στην ουσία των ζητημάτων και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Ή με την επαναστατική Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή του ΚΕΑ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος ή με την οπορτουνιστική αντιμαρξιστική διασπαστική γραμμή της καθοδήγησης της ΣΑΚΕ που αντικειμενικά ενώνεται σε κοινό μέτωπο με τον διεθνή και ντόπιο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων (Σοβιετικό, Γιουγκοσλάβικο, Κινέζικο, Ευρωκομμουνισμό) ενάντια στο Διεθνές Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κίνημα. Πάντα έτσι τίθονταν το ζήτημα, έτσι τίθεται και σήμερα. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Καλούμε κάθε επαναστάτη, κάθε πρώην συναγωνιστή και σύντροφο, να αναλογισθεί τις ευθύνες του να ξεκόψει από τη ΣΑΚΕ και να πλαισιώσει την ΟΚΜΛΕ στην πάλη για την επανίδρυση του κόμματος του Ελληνικού προλεταριάτου, αναπόσπαστου τμήματος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος.
Θεσσαλονίκη Φλεβάρης 1983
Γ.Κ. πρώην στέλεχος της ΣΑΚΕ
Γ.Λ. εξωκομματικός,μέλος του Δ.Σ. του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών και Πλεκτών Β. Ελλάδος
Ο.Σ. εξωκομματικός, συνδικαλίστρια φοντοράπτες
Γ.Θ. Εξωκομματικός
Ν.Μ. εξωκομματικός
Γ.Χ. εξωκομματικός
Θ.Χ. εξωκομματικός
Θ.Λ. εξωκομματικός
Επανάσταση, Χρ. 2ος, Αρ. Φύλλου 2, Φλεβαρης 1983
Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός - εχθρός της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας του λαού μας και των βαλκανικών λαών
«Η στρατηγική των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών δεν έχει τίποτε το κοινό με το σοσιαλισμό και το λενινισμό, όπως ισχυρίζονται. Είναι στρατηγική ενός ληστρικού ιμπεριαλιστικού κράτους που επιδιώκει να εξαπλώσει την ηγεμονία και την κυριαρχία του σ' όλες τις ηπείρους και σ' όλες τις χώρες».
ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ
Η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση - μετά το θάνατο του Μεγάλου Στάλιν - από την αποστάτρια ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ οδήγησε αναπόφευχτα στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτή και στην μετατροπή της σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που ανταγωνίζεται με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη τις ΕΠΑ για σφαίρες επιρροής και για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Η σημερινή Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν αλλά είναι ακριβώς το αντίθετό της, είναι μια χώρα καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική. Και δεν είναι απλώς μια μικρή ιμπεριαλιστική χώρα αλλά μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια αναλύοντας στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ τη διεθνή κατάσταση από τη σκοπιά του μαρξισμού - λενινισμού τονίζει: «οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις, χωριστά ή ενωμένες, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, εκπροσωπούν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για την λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη για την υπεράσπιση των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ' ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο» (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 208, Αθήνα 1976).
Δεν υπάρχει σήμερα σημείο της γης που να μένει έξω από τον άγριο ανταγωνισμό των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ. Όμως οι Βαλκανικές χώρες και ιδιαίτερα η χώρα μας λόγω της μεγάλης στρατηγικής σημασίας που έχει για την Ευρώπη και επειδή έχει διέξοδο προς την Μεσόγειο (ενδιαφέρει ιδιαιτέρα τους ιμπεριαλιστές η διώρυγα του Σουέζ και to Γιβραλτάρ) και επιπλέον αποτελεί συνδετικό κρίκο προς την Εγγύς Ανατολή καθώς και την Αφρική, συγκεντρώνει το ασταμάτητο και έντονο ενδιαφέρον των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.
Όλες οι χώρες των Βαλκανίων, όπως Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και Ρουμανία - εκτός από την ΛΣΔ Αλβανίας, που είναι όχι μόνο η μοναδική σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, αλλά και η μόνη πραγματικά ανεξάρτητη - είναι υποταγμένες αντίστοιχα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Είναι χώρες γεμάτες με στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικό όπλα, χώρες των οποίων την εθνική ανεξαρτησία καταπατούν καθημερινά οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και οι λαοί τους δέχονται συνέχεια τις ωμές αναμείξεις τους στις εσωτερικές τους υποθέσεις και στενάζουν κάτω από το πέλμα τους.
Η Ελλάδα είναι δεμένη, ακόμα και σήμερα, χειροπόδαρα στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι ολόπλευρα υποταγμένη, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στις ΕΠΑ, την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Όλες οι ως τώρα κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του ΠΑΣΟΚ, ακολούθησαν μια πολιτική υποτέλειας, μια πολιτική ξεπουλήματος των εθνικών συμφερόντων, μια πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.
Ο ελληνικός λαός, από χρόνια τώρα, διεξάγει ένα σκληρό αγώνα για να απαλλαχθεί από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση των ΕΠΑ και των ιμπεριαλιστών της ΕΟΚ και για να διώξει τις στρατιωτικές βάσεις και τα πυρηνικά όπλα από το έδαφος της χώρας μας, τα οποία αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για το λαό μας και για τους γειτονικούς Βαλκανικούς λαούς.
Την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού μας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και για την απόχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί η σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση για τα δικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, η οποία καταβάλει τα τελευταία χρόνια συστηματικές προσπάθειες για να διεισδύσει στη χώρα μας.
Μέσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού στα Βαλκάνια των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και στις προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης να διεισδύσει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στη χώρα μας και να καταχτήσει θέσεις σε βάρος των ΕΠΑ, εντάσσεται και το ταξίδι που πραγματοποίησε στις 21 Φλεβάρη στην Αθήνα ο εκπρόσωπός του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Ν. Τίχονοφ.
Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν στη χώρα μας έχουν την άμεση υποστήριξη των λακέδων και πιστών υπηρετών τους των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ εσ. καθώς και των ρεφορμιστικών συνδικάτων ΕΣΑΚ-Σ και ΑΕΜ. Αυτοί όμως που διακρίθηκαν ιδιαίτερα για την δουλοπρέπειά τους απέναντι στο αφεντικό τους το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, δουλοπρέπειά που θα την ζήλευαν ακόμα και οι λακέδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οι έλληνες μοναρχοφασίστες, ήταν οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ.
Βέβαια και ο εκπρόσωπος του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Τίχονοφ είχε φορέσει την μάσκα του «ειρηνόφιλου», παριστάνοντας το «περιστέρι της ειρήνης», του «φίλου» του ελληνικού λαού, του «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, αλλά αυτοί που είχαν αναλάβει τη συστηματική διαφήμισή του ήταν η αντικομμουνιστική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη.
Το ρεβιζιονιστικά «Κ»ΚΕ δεν είναι μόνο προδότης των συμφερόντων του ελληνικού προλεταριάτου και θανάσιμος εχθρός της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, είναι ακόμα και προδότης των εθνικών συμφερόντων. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις μέρες τη ρεβιζιονιστική φυλλάδα «Ριζοσπάστης» διαπιστώνει εύκολα πώς δεν υστερεί σε τίποτε και δεν διαφέρει καθόλου από τις φυλλάδες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που προπαγάνδιζαν μεταπολεμικό την ιμπεριαλιστική επιθετική πολιτική των ΕΠΑ σαν «σωτηρία» για τους λαούς της Ευρώπης, που εμφάνιζαν τις ΕΠΑ σαν «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών κρατών και την εφαρμογή του «σχέδιου Μάρσαλ» σαν την πρώτη φάση στο δρόμο του «σοσιαλισμού». Εκεί που διαφέρουν είναι, απλώς τα αφεντικά - ιμπεριαλιστές. Για τους σοσιαλδημοκράτες ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενώ για το «Κ»ΚΕ είναι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός. Η πολιτική της προδοσίας των εθνικών συμφερόντων που ακολουθούν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ εκφράζεται ανάγλυφα αυτές τις μέρες στην αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη».
Ο «Ρ» διαφημίζει τον εκπρόσωπο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Τίχονοφ σαν «ένα πολύτιμο φίλο του λαού μας», σαν «αγγελιοφόρο της ειρήνης», κλπ. Και για την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση γράφει: «φίλος και συμπαραστάτης, η Σοβιετική Ένωση, δεν έρχεται να εκβιάσει παραχωρήσεις, να απαιτήσει υποταγή, να εξαγοράσει - έναντι ποσού δολαρίων - κυριαρχικά μας δικαιώματα. Έρχεται να προσφέρει πλατιές δυνατότητες, ισότιμης, αμοιβαίας ωφέλιμης, καρποφόρας συνεργασίας. Έρχεται να προσφέρει τη συνέπεια της φιλειρηνικής της πολιτικής και το βάρος των αντιπολεμικών της προσανατολισμών σα στήριγμα που απειλούν την ασφάλεια στην περιοχή μας» («Ρ», 22.2.83).
Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ βαδίζοντας πιστά στα χνάρια των δασκάλων τους ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών ηγετών, Λ. Μπλούν, Γκυ Μολέ, Ατλε, Λάσκυ, Κόλλε, Ρένερ, Σουμάχερ κλπ, που προπαγάνδιζαν την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΕΠΑ σαν πολιτική «υπεράσπισης» της εθνικής ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών χωρών, διαφημίζουν την σημερινή ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση σαν «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, ενώ είναι πασίγνωστο ότι αυτή έχει μετατρέψει τις υποτελείς της καπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε αποικίες της, σε βάσεις εγκατάστασης των πυρηνικών της όπλων και σε στρατιωτικές βάσεις του επιθετικού Συμφώνου της Βαρσοβίας και έχει εξαφανίσει κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας. Διαφημίζουν την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης σαν μια «φιλειρηνική πολιτική» ενώ πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική πολιτική όμοια με εκείνη των ΕΠΑ, πράγμα που το δείχνει η φασιστική ιμπεριαλιστική στρατιωτική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν και οι συνεχείς ωμές αναμείξεις της στα εσωτερικά άλλων χωρών. Διαφημίζουν τη Σοβιετική Ένωση σαν χώρα που προσφέρει δήθεν «ισότιμη και αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία» ενώ είναι γνωστό ότι έχει ολοκληρωτικά υποτάξει, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά τις καπιταλιστικές χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ και τις εκμεταλλεύεται και λεηλατεί άγρια τον εθνικό τους πλούτο. Παρουσιάζουν την ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση σαν «φίλο και συμπαραστάτη» της χώρας μας. Η Σοβιετική Ένωση είναι τόσο «φίλος και συμπαραστάτης» όσο και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Διαφημίζουν τη Σοβιετική Ένωση σαν χώρα που ακολουθεί «φιλειρηνική» πολιτική στην «περιοχή» μας δηλαδή στο χώρο των Βαλκανίων, ενώ είναι ακριβώς οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ εκείνες που απειλούν την ασφάλεια των λαών των Βαλκανίων και της Ευρώπης.
Μιλώντας ο σ. Ενβέρ Χότζια για την κατάσταση στα Βαλκάνια σε πρόσφατο λόγο του τονίζει: «η ειρήνη και η ασφάλεια στα Βαλκάνια απειλούνται από την παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων ή διαφόρων διευκολύνσεων στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Σοβιετική Ένωση, απειλούνται από το μπάσιμο ως το λαιμό στα χρέη στις υπερδυνάμεις, πράγμα που συνεπάγεται πολλούς κινδύνους όχι μόνο για την ανεξαρτησία αυτής της ίδιας της χώρας που έχει αυτά τα χρέη,άλλα και για τους γείτονές της» (Ε,Χότζια, Λόγος μπροστά στους εκλογείς, Νοέμβρης 1982, σελ.22,Τίρανα 1982). Επίσης αναφερόμενος στην Ευρώπη τόνισε: «την άμυνα των ευρωπαϊκών χωρών,την ελεύθερη και ανεξάρτητη ανάπτυξή τους, την κυριαρχία και την εδαφική τους ακεραιότητα δεν τις κατοχυρώνουν ούτε το Σύμφωνο του Ατλαντικού, ούτε αυτό της Βαρσοβίας, ούτε οι εγκατεστημένες σε διάφορες χώρες στρατιωτικές βάσεις, ούτε και τα πυρηνικά όπλα των υπερδυνάμεων. Κατοχυρώνονται μόνο διαλύοντας αυτά τα σύμφωνα και στέλνοντας στα σπίτια τους τους αμερικάνους και σοβιετικούς στρατιώτες, σπάζοντας και συντρίβοντας τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά δεσμά, με τα οποία η Ουάσιγκτον και η Μόσχα έχουν δέσει την Ευρώπη» (Ε. Χότζια, Λόγος μπροστά στους εκλογείς, Νοέβρης 1982, σελ.21,Τίρανα 1982).
Ποτέ μια ιμπεριαλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, όπως είναι ή σημερινή Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να είναι υπερασπιστής της «εθνικής ανεξαρτησίας» άλλων χωρών. Ποτέ μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη δεν προσφέρει στις άλλες χώρες «ισότιμη και αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία». Ποτέ μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη δεν ακολουθεί «φιλειρηνική πολιτική». Ποτέ εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού σαν τον Ρήγκαν και τον Τίχονοφ δεν μπορεί να είναι φίλοι του λαού μας. Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, είναι ακριβώς αυτές που καταπατούν την εθνική ανεξαρτησία των άλλων χωρών και επεμβαίνουν στα εσωτερικό τους, αυτές είναι εκείνες που λεηλατούν τον πλούτο των άλλων χωρών, εκμεταλλεύονται άγρια και καταπιέζουν τους λαούς, αυτές είναι εκείνες που εξοπλίζονται διαρκώς, που καταλαμβάνουν στρατιωτικά άλλες χώρες και προετοιμάζουν έναν τρίτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Με τα ίδια ακριβώς «επιχειρήματα» που εξωραΐζουν σήμερα οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, εξωράισαν στο παρελθόν και οι ντόπιοι μοναρχοφασίστες τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και δικαιολόγησαν το ξεπούλημα των εθνικών συμφερόντων. Οι αντιθέσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μεταξύ του ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ και της «ΝΔ», στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ν.Τίχονοφ, δεν είναι αντιθέσεις μεταξύ Κομμουνιστών και αντιδραστικών αστών,μεταξύ υπερασπιστών των εθνικών συμφερόντων και προδοτών των εθνικών συμφερόντων, αλλά είναι αντιθέσεις μεταξύ αστών, αντιθέσεις μεταξύ προδοτών των εθνικών συμφερόντων, που οι μεν τα ξεπουλάνε στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ενώ οι δε θέλουν να τα ξεπουλήσουν στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Επίσης και «οι αντιθέσεις που έχει η Σοβιετική Ένωση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι αντιθέσεις ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον ιμπεριαλισμό,όπως προσπαθεί να τις πλασάρει η Μόσχα, μα αντιθέσεις ανάμεσα σε δυο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ.234, Αθήνα 1976).
Όσον αφορά τον Παπανδρέου, αυτός φαίνεται πώς είναι διατεθειμένος να εξυπηρετήσει τόσο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όσο και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και να παίξει το παιχνίδι τους. Φυσικά κάπως δύσκολη ιστορία. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι, ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση ξεπουλάει τα εθνικά συμφέροντα.
Ο ελληνικός λαός όμως δεν πρέπει να παρασυρθεί από την προπαγάνδα των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών ούτε από τις δημαγωγίες των πουλημένων λακέδων τους στη χώρα μας, αστών και ρεβιζιονιστών, αλλά είναι ανάγκη να συνεχίσει και να εντείνει ακόμα περισσότερο την πάλη του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για το διώξιμο των στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών όπλων, για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και παράλληλα να αποκρούσει κάθε προσπάθεια διείσδυσης του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας καθώς και άλλων ιμπεριαλιστών. Ο αγώνας πρέπει να στρέφεται τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό όσο και ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό και πρώτα απ’ όλα ενάντια στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.
Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι το ίδιο εχθρός της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας του λαού μας όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.
«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 7, Ιούλης 1982
Ρ. Σ. Τιράνων, 1 Ιούλη 1982
Πέρασαν πάνω από δυόμιση χρόνια από τότε που οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές ενήργησαν τη φασιστική εισβολή στο Αφγανιστάν και από τότε δεν βρίσκουν στιγμή ησυχίας σ' αυτή τη χώρα. Βρίσκονται συνεχώς κάτω από τα χτυπήματα των Αφγανών πατριωτών, κάτω από την οργή του αφγανικού λαού που θηριεύει. Είναι μια δικαιολογημένη οργή ενός φιλελεύθερου και μαχητικού λαού ενάντια στους καταχτητές και καταπατητές της λευτεριάς του.
Καθ' όλη την ιστορία του ο αφγανικός λαός πολέμησε τους ξένους καταχτητές που πάτησαν τον τόπο του και τον υποδούλωσαν. Ένδοξοι ήταν, ιδιαίτερα, οι τρεις μεγάλοι πόλεμοι ενάντια στους βρετανούς αποικιοκράτες που οδήγησαν στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στα 1919.
Ο φιλελεύθερος αφγανικός λαός όμως υποφέρει ξανά τη σκλαβιά ενός νέου καταχτητή, άγριου και βάρβαρου, των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών. Γι αυτό άρπαξε ξανά τα όπλα και δεν τα αποχωρίστηκε ποτέ για να κερδίσει ξανά τα εθνικά δικαιώματά του.
Τώρα, ύστερα από δυόμιση χρόνια κατοχής, ο απελευθερωτικός αγώνας του αφγανικού λαού πήρε μεγάλες διαστάσεις και από μέρα σε μέρα εντείνεται. Οι πατριωτικές δυνάμεις αναπτύσσουν δράση σε κάθε γωνιά της χώρας στις στρατηγικές κοιλάδες που έχουν γίνει Θερμοπύλες αντίστασης αυτού του λαού και μέχρι το εσωτερικό των μεγάλων πόλεων, όπως και η Καμπούλ, όπου δρουν πολλές μαχητικές ομάδες.
Στα χρόνια αυτά του αγώνα οι πατριωτικές δυνάμεις σημείωσαν πολλές επιτυχίες. Εξουδετέρωσαν και έθεσαν έκτος μάχης πάνω από 10.000 στρατιώτες του εχθρού, πάνω από 1.000 τανκς και θωρακισμένα οχήματα καθώς και πολλά άλλα στρατιωτικά μέσα.
Ο αγώνας του αφγανικού λαού σημείωσε προόδους και από οργανωτικής άποψης. Οι αγωνιστές της λευτεριάς παραμέρισαν τις έριδες και τους παλιούς διχασμούς μεταξύ των φυλών που υποδαύλιζαν οι ξένοι καταχτητές και εκφράστηκαν με αποφασιστικότητα για την ένωση όλων των πατριωτικών και φιλελεύθερων δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια στους σοσιαλιμπεριαλιστές καταχτητές. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στους αγωνιστές της λευτεριάς να οργανώσουν και να διευρύνουν τις μαχητικές ενέργειές τους, ιδιαίτερα στον συνδυασμό των ενεργειών σε διάφορες περιοχές της χώρας με την δράση των μαχητικών ομάδων στις πόλεις. Αυτό έκανε ώστε οι Ρώσοι καταχτητές και τα ντόπια ανδρείκελά τους να μην αισθάνονται ασφαλή τον εαυτό τους, όχι μόνο στο μέτωπο αλλά και στα μετόπισθεν.
Στις συνθήκες που η χώρα τους βρίσκεται, κάτω από το πέλμα των ξένων καταχτητών, οι πατριωτικές δυνάμεις σαν εκπρόσωποι των πόθων του αφγανικού λαού έταξαν σαν βασικό σκοπό της στρατηγικής του αγώνα τους το διώξιμο του ξένου καταχτητή και την ανάκτηση της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Έτσι σαν κύριο εχθρό ενάντια στον όποιον στρέφονται τα κυριότερα χτυπήματα του απελευθερωτικού αγώνα θεωρούν τους Ρώσους καταχτητές και τις εσωτερικές δυνάμεις Κουίσλινγκ.
Ο απελευθερωτικός αγώνας όμως του αφγανικού λαού χτυπάει και τις επιδιώξεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών, των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που παριστάνουν τον «υποστηριχτή» και καμώνονται σαν να τρέφουν συμπάθεια για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του αφγανικού λαού. Αυτό το κάνουν μόνο για τα επεχτατικά τους συμφέροντα στην περιοχή.
Για την επιτυχή πραγματοποίηση του σκοπού οι πατριωτικές δυνάμεις παλεύουν για την πύκνωση των γραμμών των ένοπλων δυνάμεων τους, για την ένταση των στρατιωτικών ενεργειών χτυπώντας τον μεγάλο αριθμητικά εχθρό για να τον εξοντώσουν τμηματικά και να δημιουργήσουν έτσι τις συνθήκες για εξισορρόπηση του συσχετισμού δυνάμεων και την απόχτηση ταχτικής υπεροχής πάνω στον εχθρό. Γι' αυτό οι πατριωτικές δυνάμεις ενεργούν διαρκώς επιθέσεις στηριζόμενες στην ταχτική του παρτιζάνικου αγώνα, όπως είναι οι κεραυνοβόλες αιφνιδιαστικές επιθέσεις ενάντια σε τμήματα και στρατιωτικές συγκεντρώσεις του εχθρού, η ενεργός άμυνα στις εκκαθαριστικές επιθέσεις του εχθρού και το πέρασμα σε αντεπιθέσεις απελευθερώνοντας ολόκληρες ζώνες και περιοχές.
Οι αυξημένες διαστάσεις του απελευθερωτικού αγώνα του αφγανικού λαού ανάγκασαν τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές να χρησιμοποιούν τις πιο απαίσιες μέθοδες για την καταστολή του. Αφού τα τανκς και τα σύγχρονα ελικόπτερα, οι μαζικοί βομβαρδισμοί, οι δηλητηριώδεις ύλες και οι εμπρησμοί με Ναπάλμ δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, οι Ρώσοι καταχτητές πέρασαν και στην νέα στρατηγική κύριο χαραχτηριστικό της οποίας είναι η ταχτική της καμένης γης, για να σπείρουν φόβο και τρόμο στο λαό με σκοπό να παραιτηθεί από την υποστήριξη και την συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα.
Έτσι, το πυροβολικό, τα τανκς και η αεροπορία των καταχτητικών δυνάμεων άρχισαν βομβαρδισμούς και σφαγές στις αφγανικές περιοχές καταστρέφοντας ολόκληρα χωριά και σκοτώνοντας χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά. Και με την νέα στρατηγική τους όμως, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι Κουίσλινγκ δεν μπόρεσαν να υποτάξουν τον αφγανικό λαό και να σβήσουν τον απελευθερωτικό του αγώνα.
Οι πατριωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες πλατιά από τις λαϊκές μάζες συνέχισαν με επιτυχία τις μαχητικές ενέργειες προκαλώντας νέες απώλειες στον εχθρό. Τα πρακτορεία ειδήσεων αναφέρουν για σκληρές μάχες που διεξήχθησαν της τελευταίες μέρες σε όλα τα μέρη της χώρας.
Έτσι ύστερα από επίθεση τεσσάρων εβδομάδων οι καταχτητικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από την κοιλάδα Πανσίρ εγκαταλείποντας πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Επιτυχείς επιθέσεις ενήργησαν οι πατριωτικές δυνάμεις και στο Κερικάν, Τελγιεμάν, Καραμπάκ της επαρχίας Γκασνί όπου οι καταχτητές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στο πεδίο της μάχης 5 τανκς και 6 θωρακισμένα αυτοκίνητα. Στο μεταξύ στις πόλεις, όπως στην Καμπούλ, συνεχίζεται η δράση των μαχητικών ομάδων που εξοντώνουν πράχτορες και συνεργάτες των ξένων εισβολέων.
Αυτές οι νέες επιτυχίες δείχνουν καθαρά την αποφασιστικότητα του αφγανικού λαού να συνεχίσει τον απελευθερωτικό του αγώνα μέχρι το διώξιμο του καταχτητή και την ανάχτηση της λευτεριάς και της πραγματικής ανεξαρτησίας. Και συνεχίζοντας αυτόν τον δρόμο θα πραγματοποιήσει οπωσδήποτε τους εθνικούς πόθους και θα ιδεί τον εαυτόν του ελεύθερο και ανεξάρτητο στην πατρίδα του.
«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 6, Ιούνης 1982
Ο «σοσιαλιστικός προσανατολισμός» - ρεβιζιονιστική θεωρία στην υπηρεσία της αστικής τάξης
Ρ. Σ. Τιράνων, 25 Απρίλη 1982
Μια από τις πολλές ρεβιζιονιστικές θεωρίες που έχουν τεθεί σήμερα στην κυκλοφορία για να κάνουν την απολογία της σοβιετικής νεοαποικιοκρατίας είναι και ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» ή του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού».
Αυτό το ρεβιζιονιστικό θεωρητικό κατασκεύασμα που βγήκε στο προσκήνιο κατά την δεκαετία του 60, αποτελεί, σύμφωνα με τους ιδεολόγους του Κρεμλίνου, ένα από τα πιθανά μοντέλα του κινήματος στις καθυστερημένες χώρες προς το σοσιαλισμό, που τώρα έχουν γίνει πια ιστορική πραγματικότητα.
Ο δρόμος του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» σερβίρεται σήμερα από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές σε όλες τις υποανάπτυκτες χώρες σαν η μόνη διέξοδος για να βγουν από την καθυστέρηση και να βαδίσουν μπροστά. Ο «σοσιαλιστικός» αυτός προσανατολισμός στην πραγματικότητα προσφέρει σ' αυτές τις χώρες το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν για να πέσουν (υπογρ. δική μας) στα πλοκάμια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.
«Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η παλινόρθωση του καπιταλισμού σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, δημιούργησαν μεγάλη σύγχυση γύρω από το πρόβλημα του σοσιαλισμού, ο όποιος είναι στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης που διεξάγεται σήμερα στον κόσμο. Το ζήτημα είναι ότι οι ρεβιζιονιστές παρουσιάζουν την καπιταλιστική κοινωνία που έχει παλινορθωθεί στις χώρες τους, σαν γνήσια σοσιαλιστική κοινωνία, σαν «αναπτυγμένο» «πραγματικό σοσιαλισμό» και μάλιστα «πολύ αναπτυγμένο». Η σύγχυση αυτή αυξάνει περισσότερο και από το ότι για το σοσιαλισμό μιλούν και πολλά κόμματα και διάφορες πολιτικές δυνάμεις, που απέχουν πολύ από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, καθώς και από τις προσπάθειες που κάνει η αστική τάξη και η προπαγάνδα της να παραποιήσει τα πραγματικά σοσιαλιστικά ιδανικά, να απομακρύνει τις μάζες από τον αγώνα για το θρίαμβό τους».
Η ρεβιζιονιστική θεωρία του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για την σοσιαλιστική επανάσταση και την διχτατορία του προλεταριάτου. Η θεωρία αυτή αρνείται κατάφωρα τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος στην επανάσταση και στην σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Σύμφωνα με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τον καθοδηγητικό ρόλο, κατά κανόνα, τον παίζει το δημοκρατικό επαναστατικό κόμμα που δεν είναι εκπρόσωπος της εργατικής τάξης αλλά όλων των μαζών της χώρας.
Ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» είναι μια παραλλαγή του χρουτσωφικού δρόμου της «ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό» δηλαδή σύμφωνα με αυτούς η αστική τάξη θεληματικά θα επιτρέψει το πέρασμα στο σοσιαλισμό αναίμακτα και χωρίς βία. Η ιστορική πείρα δεν γνωρίζει περιπτώσεις όπου να μπορεί να στηριχθεί αυτή η νόθα θεωρία του σημερινού σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Είναι γνωστό ότι και το «χιλιανό πείραμα» που διατυμπανίστηκε θορυβώδικα, έσβησε και πνίγηκε στο αίμα από την ντόπια αντίδραση με την υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στον προσδιορισμό των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» ξεκινούν όχι από την ανάλυση το ποιες παραγωγικές σχέσεις κυριαρχούν εκεί, ποια είναι η ηγετική δύναμη της κοινωνίας και τα συμφέροντα ποιας τάξης αντιπροσωπεύει. Αυτοί παραδέχονται απροκάλυπτα την ύπαρξη της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοχτησίας, την υπεράσπιση της οποίας, στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» την εγγυάται το σύνταγμα. Στις χώρες αυτές υπάρχει και κάποια κρατική ιδιοχτησία που οι ρεβιζιονιστές την διαφημίζουν σαν κύριο σοσιαλιστικό στοιχείο, αλλά που στην πραγματικότητα είναι μια μορφή του κρατικού καπιταλισμού. Αυτοί λένε ότι στην μεταβατική περίοδο, οι χώρες αυτές μπορεί να βρεθούν στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά μέσω των μεταρρυθμίσεων και της «βοήθειας» της Μόσχας θα αποσπαστούν από τους κόλπους του καπιταλισμού για [να] πέσουν στις αγκάλες της «σοσιαλιστικής κοινότητας».
Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι για να συμπληρώσουν το «σοσιαλιστικό» πλαίσιο αυτών των χωρών, θέλουν να αλείψουν με κόκκινα χρώματα και τους αστικούς πολιτικούς θεσμούς που υπάρχουν εκεί. Έτσι τα «επαναστατικά» συμβούλια , τις κυβερνήσεις, τις προεδρίες, τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τα αποκαλούν «νέους πολιτικούς θεσμούς» τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο.
Οι νέες ονομασίες και ετικέτες που προσάπτουν στα διάφορα όργανα της εξουσίας σ' αυτές τις χώρες δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό περιεχόμενό τους. Στα ανώτερα όργανα της κρατικής εξουσίας συμμετέχουν εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής ή της μικροαστικής τάξης που για να παραπλανήσουν τις μάζες χρησιμοποιούν «σοσιαλιστικά» συνθήματα και ετικέτες.
Σαν γεγονός που επιβεβαιώνει την «σοσιαλιστική» φυσιογνωμία των χωρών που έχουν μπει στον «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαφημίζουν και την διατύπωση στα συντάγματα αυτών των κρατών «σοσιαλιστικών» συνθημάτων, δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, κλπ.
Τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» δεν είναι τα πρώτα που φέρουν το δημαγωγικό επικάλυμμα της δημοκρατίας. Τα συντάγματα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης είναι γεμάτα με άρθρα που διακηρύττουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για τις μάζες αλλά μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται ποτέ στη ζωή.
Η ρεβιζιονιστική ανακάλυψη των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έχει για σκοπό να εμποδίσει τη διάδοση της επαναστατικής ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, να αυξήσουν την ιδεολογική σύγχυση για να εμποδίσουν τον ενστερνισμό της πραγματικής μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας από το προλεταριάτο και τις άλλες εργαζόμενες μάζες και για να λειάνουν το δρόμο στην νεοαποικιακή διείσδυση της Σοβιετικής Ένωσης στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό».
Τώρα έχει αποδειχτεί πια στην πράξη ότι σαν βασικό κριτήριο για τον προσδιορισμό ποια χώρα είναι με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» και ποια όχι, χρησιμεύει ο βαθμός υποταγής στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.
Ο χρόνος έχει επιβεβαιώσει, ότι ακριβώς οι χώρες αυτές μαζί με τις ρεβιζιονιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι τα πιο πειθήνια κυβερνεία της νεοτσαρικής αυτοκρατορίας, το ίδιο όπως είναι και οι πιο εκμεταλλευόμενες χώρες από τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτή η ομάδα χωρών της Ασίας και της Αφρικής, όπως η Αγκόλα, η Αιθιοπία, το Αφγανιστάν, κλπ, είναι καθυστερημένες με μονόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, αλλά που διαθέτουν και πολλά αποθέματα πολύτιμων μεταλλευμάτων και πρώτων ιλών. Για να ασκούν συστηματική καταλήστευση, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές έχουν υπογράψει μακροπρόθεσμες συμφωνίες «βοήθειας και συνεργασίας» με αυτές τις χώρες και προσπαθούν να τις εντάξουν στη ρεβιζιονιστική οργάνωση της «ΚΟΜΕΚΟΝ».
Σαν αρχή τους έδωσαν το δικαίωμα του παρατηρητή σε αυτήν την αντιδραστική νεοαποικιακή οργάνωση. Κάτω από το προσωπείο της οικονομικής και τεχνικής «βοήθειας» που προπαγανδίζεται σαν οργανικό στοιχείο στο σύνολο των κοινωνικοοικονομικών μετασχηματισμών στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό», οι σοβιετικοί νεοαποικιοκράτες έχουν διεισδύσει σ' όλα τα κύτταρα της οικονομικής ζωής. Τα ολόπλευρα προνόμια που εξασφάλισε η Σοβιετική Ένωση σ' αυτές τις χώρες τα φυλάει με φανατισμό. Κάθε απόπειρα των άλλων ιμπεριαλιστών αντιπάλων να διεισδύσουν εκεί καταγγέλλονται από το Κρεμλίνο με σκληρούς «αντιιμπεριαλιστικούς» χαραχτηρισμούς, σαν «επέμβαση», «επέχταση», «νεοαποικιοκρατία», κλπ. Επίσης κάθε προσπάθεια από τις κυρίαρχες αστικές κλίκες αυτών των χωρών να βγουν από τον σοβιετικό έλεγχο ή να συνδεθούν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, χαραχτηρίζονται σαν «αντισοβιετισμός» και τιμωρείται αμείλιχτα με οικονομικά μέσα και στρατιωτική επέμβαση, όπως συνέβηκε στο Αφγανιστάν.
Η πολιτική της διείσδυσης και της νεοαποικιακής καταλήστευσης που ακολουθούν οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές απέναντι στις χώρες αυτές δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με θεωρητικές απάτες. Τα γεγονότα και η πραχτική των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής έχουν αποκαλύψει ολοφάνερα την αντεπαναστατική και επεχτατική φύση της λεγόμενης «σοβιετικής βοήθειας» που στοχεύει κυρίως στην εξόρυξη πολύτιμων μεταλλευμάτων, βωξίτη, φωσφάτη, κλπ. στην ανέγερση μερικών ηλεκτρικών σταθμών και εργοστασίων επεξεργασίας ιχθύων, γάλακτος και γεωργικών προϊόντων. Και εκείνη η ελάχιστη εκβιομηχάνιση που γίνεται ελέγχεται από τους σοσιαλιμπεριαλιστές της Μόσχας, μέσω δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών ειδικών που έχουν σταλεί στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» με το προσωπείο της «σύμπραξης και της συνεργασίας».
Η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ εκμεταλλεύονται εκατοντάδες οικονομικά έργα σ' αυτές τις χώρες μέσω των λεγόμενων «κοινών επιχειρήσεων». Η κατανομή των κερδών στην περίπτωση αυτήν γίνεται σύμφωνα με το νόμο της ζούγκλας.
Η νεοαποικιακή και σοσιαλιμπεριαλιστική σοβιετική πολιτική στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έφερε βαριές συνέπειες στους λαούς, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών σε ανεξάρτητο δρόμο. Οι λαοί και οι επαναστατικές και δημοκρατικές δυνάμεις αυτών των χωρών εναντιώνονται και καταπολεμούν την σοβιετική νεοαποικιοκρατία, το ίδιο {υπογρ. δική μας) όπως καταπολεμούν την αμερικάνικη νεοαποικιοκρατία και κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, καταπίεση και εκμετάλλευση σε βάρος των λαών, όπως το δείχνει ο ένοπλος αγώνας των Αφγανών πατριωτών που συνεχίζουν πάνω από δυο χρόνια τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές καταχτητές.
Μόνο με τον αποφασιστικό αγώνα ενάντια σ' όλες τις μορφές της νεοαποικιοκρατίας οι υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής θα μπορέσουν να βρουν τον πραγματικό δρόμο της προόδου και της ανεξάρτητης εθνικής ανάπτυξης.
