Εφημερίδα “Επανάσταση”, Όργανο της Οργάνωσης Κομμουνιστών Μαρξιστών
Λενινιστών Ελλάδας, Χρονάς 8ος, Γενάρης 1989, σελ. 5 και 7
Ενώθηκαν ξανά οργανωτικά στο ίδιο κόμμα η “Κίνηση”και η “Κομ.
Αναγέννηση”, οι οποίες πριν μερικά χρόνια είχαν διασπάσει. Η διάσπασή
τους σε δυο οργανώσεις ήταν οργανωτική και όχι πολιτική και ιδεολογική.
Έγινε δε η διάσπασή τους, καθώς μας πληροφορούν, διότι οι “διαφωνίες”
τους για το ’’σωστό και το λαθεμένο” δε λύθηκαν σωστά. Βέβαια δε μας
εξηγούν τι εννοούν “σωστό” και “λαθεμένο”. Επρόκειτο για διαφωνίες στην
πολιτική γραμμή, στη στρατηγική και την ταχτική τους; Το ζήτημα δε
διευκρινίζεται, παρότι η διευκρίνιση, έστω και εκ των υστέρων, θα ήταν
αναγκαία για να “δικαιολογήσουν” τουλάχιστον στα μέλη και τους οπαδούς
τους τους λόγους της διάστασής τους. Η τοποθέτησή τους στο συνέδριο
επιβεβαιώνει, ακόμα μια φορά, ότι δεν ήταν πολιτικοί και ιδεολογικοί
λόγοι που οδήγησαν στη διάσπαση αλλά ανταγωνισμοί μικροαστικού χαραχτήρα
των ηγετών τους.
Στην ανακοίνωση του προεδρείου διαβάζουμε και τα εξής: “Η ενότητα των μαρξιστών - λενινιστών, αποτελεί προϋπόθεση για την υπερνίκηση της κρίσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος και για το ξεπέρασμα των συνεπειών που δημιούργησαν οι πολλαπλές διασπάσεις” και το “ενωτικό συνέδριό” τους υπηρετεί αυτό το σκοπό.
Πιο πάνω δεν είπαν καθαρά γιατί διασπάστηκαν, τώρα σ’ αυτή την περικοπή μιλούν για “κρίση” του μαρξιστικού -λενινιστικού κινήματος και πιο κάτω επαναλαμβάνουν πάλι το ίδιο. Το συμπέρασμα που βγαίνει, αν και δεν τομολογούν ανοιχτά (κι αυτό βέβαια δεν είναι χαραχτηριστικό των κομμουνιστών), είναι ότι από την κρίση αυτή έπασχαν και οι ίδιοι, και γι αυτό διασπάστηκαν.
Πάντως αυτό που έχει σημασία είναι ότι αναφέρονται σε “κρίση” του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτό που περνάει πράγματι βαθιά κρίση, πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική, είναι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, και στην περίπτωση του ”Μ-Λ ΚΚΕ” ο μαοϊκός ρεβιζιονισμός. Αυτός στον τόπο μας έχει διασπαστεί σε πολλά αντιμαχόμενα μεταξύ τους μικρά κομμάτια. Η κρίση όμως την οποία οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές ηγέτες του ”Μ - Λ ΚΚΕ” αποδίδουν στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, αποσκοπεί στο να δυσφημίσει στα μάτια της εργατικής τάξης το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, παρουσιάζοντάς το σαν διασπασμένο και σε κρίση, πράγμα που δεν συμβαίνει. Την κρίση και διάσπαση του μαοϊκού ρεβιζιονισμού παρουσιάζουν σαν κρίση και διάσπαση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.
Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα με την ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών το 1956 και έκτοτε οι έλληνες μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν, δεν κατόρθωσαν να βρεθούν οργανωμένοι και να δημιουργήσουν ένα επαναστατικό κόμμα.
Ένα άλλο ζήτημα που θα σχολιάσουμε είναι η υποστήριξη εκ μέρους του ”Μ-ΛΚΚΕ” του έργου του Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος είδε πως στην περίοδο του σοσιαλισμού “υπάρχουν οι τάξεις και συνεχίζεται η ταξική πάλη” και ο όποιος για τη “συνεισφορά” του αυτή στο παγκόσμιο προλεταριάτο δέχεται τις “συκοφαντίες των αλβανών καθοδηγητών”, τις οποίες, κατά το ”Μ -Λ ΚΚΕ”, οι “μαρξιστές - λενινιστές απορρίπτουν αποφασιστικά”.
Οι μαρξιστές - λενινιστές, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, δεν απορρίπτουν τις “συκοφαντίες” των αλβανών καθοδηγητών, καθώς λένε, αλλά αντίθετα τις υποστηρίζουν διότι απλώς δεν πρόκειται για συκοφαντίες, αλλά για μια θαρραλέα μαρξιστική - λενινιστική κριτική που άσκησε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, με επικεφαλής το σύντροφο Ενβέρ Χότζα, στις αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ. Κριτική που αποτελεσματικά συνέβαλε στο ξεκαθάρισμα της σύγχυσης, πολιτικής και ιδεολογικής, που υπήρχε στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, την οποία είχαν προκαλέσει οι αντεπαναστατικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ.
Μας λένε πως ο Μάο είδε την πάλη των τάξεων στη σοσιαλιστική κοινωνία και ότι ο Στάλιν δεν την “είδε”. Πάντως, η εδραίωση της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού έγιναν σε συνθήκες σφοδρότατης ταξικής πάλης, και η δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας αποτελεί απόδειξη αυτής της ταξικής σύγκρουσης. Το ίδιο συνέβη και στην σοσιαλιστική Αλβανία. Ο Μάο είδε την πάλη των τάξεων, όμως ο ίδιος δεν εφάρμοσε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Κίνας. Και αυτό είναι το πιο βασικό ζήτημα στην προλεταριακή επανάσταση. Αντίθετα επέτρεψε στην αστική τάξη της Κίνας να υπάρχει και να απολαμβάνει τα προνόμιά της σαν εκμεταλλεύτρια τάξη και της παρείχε και θεωρητική κάλυψη με τη θεωρία των “εκατό λουλουδιών” και των “εκατό σχολών”, καθώς και τη θεωρία της διατήρησης των κομμάτων της στο σοσιαλισμό.
Δικαιολογείται η ύπαρξη φραξιών μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και κατά συνέπεια και η ανυπαρξία μονολιθικού κόμματος νέου τύπου και προλεταριακής πολιτικής γραμμής; Δικαιολογούνται μήπως οι πολιτικές επαφές και συζητήσεις του Μάο Τσε Τουνγκ με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές τη 10ετία του ’70, τότε που ο λαός του Βιετνάμ διεξήγαγε τον τιτάνιο αγώνα του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Και τελικά δικαιολογείται η θεωρία “των τριών κόσμων”, την οποία διακήρυξαν και εφάρμοσαν στην πολιτική τους γραμμή οι κινέζοι ηγέτες ζώντος του Μάο; Όλα αυτά δεν τα δικαιολογεί η θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, αντίθετα τάχει καταδικάσει σαν αντιμαρξιστικά.
Στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο υπάρχουν βασικά δυο κύριες τάξεις, η εργατική τάξη και η αστική τάξη. Αυτό το αποδέχονται όλοι οι μαρξιστές -λενινιστές και απορρίπτουν τη θεωρία των ’’τριών κόσμων” του Μάο, που βλέπει την κοινωνία όχι σύμφωνα με τις σχέσεις ιδιοχτησίας και παραγωγής και σύμφωνα με την ταξική συγκρότηση που προκύπτει απ’ αυτές, αλλά σύμφωνα με την οικονομική της ανάπτυξη. Με την πρακτική εφαρμογή της θεωρίας των “τριών κόσμων” καλούνται οι λαοί του “τρίτου” και “δεύτερου” κόσμου καθώς και ο αμερικάνικος λαός να στραφούν ενάντια στην ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, που αποτελεί τάχα το μόνο και κύριο εχθρό τους. Κανένας κομμουνιστής επαναστάτης δεν κάλεσε τους λαούς να ενωθούν με τον ιμπεριαλισμό, και σ’ αυτό ο Μάο πράγματι πρωτοτυπεί. Η θεωρία αυτή δεν αποτελεί συνεισφορά στο παγκόσμιο προλεταριάτο, αλλά έρχεται να εξυπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των αμερικανών και να δημιουργήσει πολιτική και ιδεολογική σύγχυση στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Τη θεωρία αυτή πολύ σωστά έκαναν και την κριτίκαραν, ανασκεύασαν και απέρριψαν οι σύντροφοι αλβανοί καθοδηγητές και μεγάλο λάθος κάνουν οι καθοδηγητές του ”Μ - Λ ΚΚΕ” που την υποστηρίζουν.
Το συνέδριο επιβεβαιώνει εκ νέου, ότι το ”Μ-Λ ΚΚΕ” βαδίζει τον ίδιο αντισταλινικό δρόμο των ”70 % σωστά και 30 % λάθη” του Μάο Τσε Τουνγκ. Ισχυρίζονται: ”Ο Στάλιν υπήρξε ένα μεγάλος προλετάριος επαναστάτης ηγέτης που καθοδήγησε σωστά τους αγώνες του σοβιετικού λαού και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Αυτή είναι η κύρια πλευρά της δράσης του” (“Υλικά του ενωτικού συνεδρίου του Μ - Λ ΚΚΕ”), σελ. 15, Αθήνα, Οχτώβρης 1988). Άρα υπάρχει και μια δευτερεύουσα “πλευρά της δράσης” του Στάλιν. Η “δευτερεύουσα πλευρά” δεν είναι τίποτε άλλο από τα ”30 % λάθη” που Μάο και οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές αποδίδουν στο Στάλιν. Τα ”70 % και τα 30 %” του Μάο αντικαταστάθηκαν τώρα αντίστοιχα με την ’’κύρια” και ’’δευτερεύουσα” πλευρά της δράσης του Στάλιν.
Για το τι “σοσιαλισμό” θέλουν να οικοδομήσουν στη χώρα μας το ”Μ-Λ ΚΚΕ” και γενικά οι μαοϊκές ρεβιζιονιστικές οργανώσεις έχουμε αναφερθεί αναλυτικά παλιότερα. Εδώ απλά σημειώνουμε πως ο “σοσιαλισμός” τους δεν έχει τίποτε το κοινό με τον πραγματικό σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και μ’ αυτόν που οικοδομείται σήμερα στην Αλβανία, όπου μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, εξαλείφεται η εκμετάλλευση, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κόμματά της και κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο μαρξισμός-λενινισμός. Αυτές θέλουν έναν “σοσιαλισμό” όπου δίπλα στην εργατική τάξη θα υπάρχουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κόμματά τους (θα υπάρχει συνεπώς εκμετάλλευση) και όπου θα ’’ανθίζουν 100 λουλούδια” και θα “συναγωνίζονται 100 σχολές”, σχολές προφανώς της ιδεολογίας των εκμεταλλευτριών τάξεων. Μα αυτό ακριβώς είναι καπιταλισμός και όχι σοσιαλισμός, ένας “σοσιαλισμός” χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου.
Αυτός είναι ο λόγος που οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές ηγέτες επιτίθενται και κατηγορούν το Στάλιν που στα μέσα της 10ετίας του ‘30 (1936) διαπίστωνε (μετά από επιστημονική ανάλυση της τότε σοβιετικής κοινωνίας) ότι ”οι τάξεις στη Σοβιετική Ένωση έχουν εξαφανιστεί” (ΕΚΚΕ - Μ-Λ ΚΚΕ, Υλικά του 1ου Ενωτικού Συνεδρίου, 3 - 5 Μάρτη 1984, σελ. 19), δηλαδή οι εκμεταλλεύτριες τάξεις (τσιφλικάδες, καπιταλιστές, κουλάκοι, έμποροι, κερδοσκόποι, Στάλιν, “Ζητήματα Λενινισμού” σελ. 676) και έμειναν η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι. Μ’ άλλα λόγια οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές του ”Μ - Λ ΚΚΕ” κατηγορούν το Στάλιν που προώθησε την επανάσταση, δυνάμωσε τη διχτατορία του προλεταριάτου και εξάλειψε τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, ενώ αυτοί θα ήθελαν αυτές να διατηρηθούν, ήθελαν ο Στάλιν να διατηρήσει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση, όπως ο Μάο στην Κίνα. Μα ακριβώς γι’ αυτό ο Στάλιν είναι μαρξιστής, ενώ αυτοί και ο Μάο Τσε Τουνγκ (από τις αντιμαρξιστικές απόψεις του οποίου καθοδηγούνται) είναι ρεβιζιονιστές.
Για το μεγάλο θόρυβο της “ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών” που ξεσήκωσαν οι ηγέτες του ”Μ - Λ ΚΚΕ” σημειώνουμε πως πρώτο, δεν πρόκειται για ενότητα μαρξιστών - λενινιστών, αλλά για ένωση δυο μαοϊκών ρεβιζιονιστικών ομάδων, που πριν 10 χρόνια “διασπάστηκαν και χρειάστηκαν ολόκληρη 10ετία (!) για να επανασυγκοληθούν και δεύτερο, είναι πολύ δυσανάλογος ο θόρυβος σε σχέση με τα αποτελέσματα και την πραγματική κατάσταση στο χώρο των μαοϊκών ρεβιζιονιστών, που εξακολουθεί ακόμα να είναι κυριολεχτικά κατακερματισμένος (”Μ-Λ ΚΚΕ”, ’’ΚΚΕ Μ-Λ” - ”Προλ. Σημαία”, ’ΚΚΕ Μ-Λ” - ”Αρ. Πολιτική”, ΟΑΚΚΕ, που προέρχονται από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, ”ΕΚΚΕ”). Επομένως τα πολλά λόγια περί “ενότητας” των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων στερούνται πολιτικής σοβαρότητας.
Ο αντισταλινικός - μαοϊκός προσανατολισμός της ΟΜΛΕ δε μπορούσε να οδηγήσει παρά στη διάσπαση και τον κατακερματισμό (κύριο χαρακτηριστικό των ρευμάτων του σύγχρονου ρεβιζιονισμού). Για τις διασπάσεις της ΟΜΛΕ πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι αυτές ήταν έξω από αρχές και δεν αφορούσαν βασικά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα και έγιναν από ανθρώπους που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται για το επαναστατικό κίνημα και οι οποίοι τα τελευταία 25 χρόνια προκάλεσαν σ’ αυτό μεγάλη και ανυπολόγιστη ζημιά. Αυτοί οι άνθρωποι, πρωτεργάτες των διασπάσεων, βρίσκονται ακόμα στις καθοδηγήσεις των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων και ιδιαίτερα στο ”Μ-Λ ΚΚΕ”.
Οι απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ για το σοσιαλισμό, το κόμμα νέου τύπου, η θεωρία των ’’τριών κόσμων”, κλπ. είναι αντεπαναστατικές και σ’ αυτό δεν αλλάζει τίποτε η προσπάθεια των μαοϊκών ρεβιζιονιστών ηγετών του ”Μ - Λ ΚΚΕ” να τις παρουσιάσουν σαν μαρξιστικές - λενινιστικές.
Στην ανακοίνωση του προεδρείου διαβάζουμε και τα εξής: “Η ενότητα των μαρξιστών - λενινιστών, αποτελεί προϋπόθεση για την υπερνίκηση της κρίσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος και για το ξεπέρασμα των συνεπειών που δημιούργησαν οι πολλαπλές διασπάσεις” και το “ενωτικό συνέδριό” τους υπηρετεί αυτό το σκοπό.
Πιο πάνω δεν είπαν καθαρά γιατί διασπάστηκαν, τώρα σ’ αυτή την περικοπή μιλούν για “κρίση” του μαρξιστικού -λενινιστικού κινήματος και πιο κάτω επαναλαμβάνουν πάλι το ίδιο. Το συμπέρασμα που βγαίνει, αν και δεν τομολογούν ανοιχτά (κι αυτό βέβαια δεν είναι χαραχτηριστικό των κομμουνιστών), είναι ότι από την κρίση αυτή έπασχαν και οι ίδιοι, και γι αυτό διασπάστηκαν.
Πάντως αυτό που έχει σημασία είναι ότι αναφέρονται σε “κρίση” του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτό που περνάει πράγματι βαθιά κρίση, πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική, είναι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, και στην περίπτωση του ”Μ-Λ ΚΚΕ” ο μαοϊκός ρεβιζιονισμός. Αυτός στον τόπο μας έχει διασπαστεί σε πολλά αντιμαχόμενα μεταξύ τους μικρά κομμάτια. Η κρίση όμως την οποία οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές ηγέτες του ”Μ - Λ ΚΚΕ” αποδίδουν στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, αποσκοπεί στο να δυσφημίσει στα μάτια της εργατικής τάξης το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, παρουσιάζοντάς το σαν διασπασμένο και σε κρίση, πράγμα που δεν συμβαίνει. Την κρίση και διάσπαση του μαοϊκού ρεβιζιονισμού παρουσιάζουν σαν κρίση και διάσπαση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.
Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα με την ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών το 1956 και έκτοτε οι έλληνες μαρξιστές - λενινιστές κομμουνιστές, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν, δεν κατόρθωσαν να βρεθούν οργανωμένοι και να δημιουργήσουν ένα επαναστατικό κόμμα.
Ένα άλλο ζήτημα που θα σχολιάσουμε είναι η υποστήριξη εκ μέρους του ”Μ-ΛΚΚΕ” του έργου του Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος είδε πως στην περίοδο του σοσιαλισμού “υπάρχουν οι τάξεις και συνεχίζεται η ταξική πάλη” και ο όποιος για τη “συνεισφορά” του αυτή στο παγκόσμιο προλεταριάτο δέχεται τις “συκοφαντίες των αλβανών καθοδηγητών”, τις οποίες, κατά το ”Μ -Λ ΚΚΕ”, οι “μαρξιστές - λενινιστές απορρίπτουν αποφασιστικά”.
Οι μαρξιστές - λενινιστές, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, δεν απορρίπτουν τις “συκοφαντίες” των αλβανών καθοδηγητών, καθώς λένε, αλλά αντίθετα τις υποστηρίζουν διότι απλώς δεν πρόκειται για συκοφαντίες, αλλά για μια θαρραλέα μαρξιστική - λενινιστική κριτική που άσκησε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, με επικεφαλής το σύντροφο Ενβέρ Χότζα, στις αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ. Κριτική που αποτελεσματικά συνέβαλε στο ξεκαθάρισμα της σύγχυσης, πολιτικής και ιδεολογικής, που υπήρχε στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, την οποία είχαν προκαλέσει οι αντεπαναστατικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ.
Μας λένε πως ο Μάο είδε την πάλη των τάξεων στη σοσιαλιστική κοινωνία και ότι ο Στάλιν δεν την “είδε”. Πάντως, η εδραίωση της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού έγιναν σε συνθήκες σφοδρότατης ταξικής πάλης, και η δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας αποτελεί απόδειξη αυτής της ταξικής σύγκρουσης. Το ίδιο συνέβη και στην σοσιαλιστική Αλβανία. Ο Μάο είδε την πάλη των τάξεων, όμως ο ίδιος δεν εφάρμοσε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Κίνας. Και αυτό είναι το πιο βασικό ζήτημα στην προλεταριακή επανάσταση. Αντίθετα επέτρεψε στην αστική τάξη της Κίνας να υπάρχει και να απολαμβάνει τα προνόμιά της σαν εκμεταλλεύτρια τάξη και της παρείχε και θεωρητική κάλυψη με τη θεωρία των “εκατό λουλουδιών” και των “εκατό σχολών”, καθώς και τη θεωρία της διατήρησης των κομμάτων της στο σοσιαλισμό.
Δικαιολογείται η ύπαρξη φραξιών μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και κατά συνέπεια και η ανυπαρξία μονολιθικού κόμματος νέου τύπου και προλεταριακής πολιτικής γραμμής; Δικαιολογούνται μήπως οι πολιτικές επαφές και συζητήσεις του Μάο Τσε Τουνγκ με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές τη 10ετία του ’70, τότε που ο λαός του Βιετνάμ διεξήγαγε τον τιτάνιο αγώνα του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Και τελικά δικαιολογείται η θεωρία “των τριών κόσμων”, την οποία διακήρυξαν και εφάρμοσαν στην πολιτική τους γραμμή οι κινέζοι ηγέτες ζώντος του Μάο; Όλα αυτά δεν τα δικαιολογεί η θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, αντίθετα τάχει καταδικάσει σαν αντιμαρξιστικά.
Στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο υπάρχουν βασικά δυο κύριες τάξεις, η εργατική τάξη και η αστική τάξη. Αυτό το αποδέχονται όλοι οι μαρξιστές -λενινιστές και απορρίπτουν τη θεωρία των ’’τριών κόσμων” του Μάο, που βλέπει την κοινωνία όχι σύμφωνα με τις σχέσεις ιδιοχτησίας και παραγωγής και σύμφωνα με την ταξική συγκρότηση που προκύπτει απ’ αυτές, αλλά σύμφωνα με την οικονομική της ανάπτυξη. Με την πρακτική εφαρμογή της θεωρίας των “τριών κόσμων” καλούνται οι λαοί του “τρίτου” και “δεύτερου” κόσμου καθώς και ο αμερικάνικος λαός να στραφούν ενάντια στην ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, που αποτελεί τάχα το μόνο και κύριο εχθρό τους. Κανένας κομμουνιστής επαναστάτης δεν κάλεσε τους λαούς να ενωθούν με τον ιμπεριαλισμό, και σ’ αυτό ο Μάο πράγματι πρωτοτυπεί. Η θεωρία αυτή δεν αποτελεί συνεισφορά στο παγκόσμιο προλεταριάτο, αλλά έρχεται να εξυπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των αμερικανών και να δημιουργήσει πολιτική και ιδεολογική σύγχυση στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Τη θεωρία αυτή πολύ σωστά έκαναν και την κριτίκαραν, ανασκεύασαν και απέρριψαν οι σύντροφοι αλβανοί καθοδηγητές και μεγάλο λάθος κάνουν οι καθοδηγητές του ”Μ - Λ ΚΚΕ” που την υποστηρίζουν.
Το συνέδριο επιβεβαιώνει εκ νέου, ότι το ”Μ-Λ ΚΚΕ” βαδίζει τον ίδιο αντισταλινικό δρόμο των ”70 % σωστά και 30 % λάθη” του Μάο Τσε Τουνγκ. Ισχυρίζονται: ”Ο Στάλιν υπήρξε ένα μεγάλος προλετάριος επαναστάτης ηγέτης που καθοδήγησε σωστά τους αγώνες του σοβιετικού λαού και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Αυτή είναι η κύρια πλευρά της δράσης του” (“Υλικά του ενωτικού συνεδρίου του Μ - Λ ΚΚΕ”), σελ. 15, Αθήνα, Οχτώβρης 1988). Άρα υπάρχει και μια δευτερεύουσα “πλευρά της δράσης” του Στάλιν. Η “δευτερεύουσα πλευρά” δεν είναι τίποτε άλλο από τα ”30 % λάθη” που Μάο και οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές αποδίδουν στο Στάλιν. Τα ”70 % και τα 30 %” του Μάο αντικαταστάθηκαν τώρα αντίστοιχα με την ’’κύρια” και ’’δευτερεύουσα” πλευρά της δράσης του Στάλιν.
Για το τι “σοσιαλισμό” θέλουν να οικοδομήσουν στη χώρα μας το ”Μ-Λ ΚΚΕ” και γενικά οι μαοϊκές ρεβιζιονιστικές οργανώσεις έχουμε αναφερθεί αναλυτικά παλιότερα. Εδώ απλά σημειώνουμε πως ο “σοσιαλισμός” τους δεν έχει τίποτε το κοινό με τον πραγματικό σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και μ’ αυτόν που οικοδομείται σήμερα στην Αλβανία, όπου μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, εξαλείφεται η εκμετάλλευση, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κόμματά της και κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο μαρξισμός-λενινισμός. Αυτές θέλουν έναν “σοσιαλισμό” όπου δίπλα στην εργατική τάξη θα υπάρχουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κόμματά τους (θα υπάρχει συνεπώς εκμετάλλευση) και όπου θα ’’ανθίζουν 100 λουλούδια” και θα “συναγωνίζονται 100 σχολές”, σχολές προφανώς της ιδεολογίας των εκμεταλλευτριών τάξεων. Μα αυτό ακριβώς είναι καπιταλισμός και όχι σοσιαλισμός, ένας “σοσιαλισμός” χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου.
Αυτός είναι ο λόγος που οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές ηγέτες επιτίθενται και κατηγορούν το Στάλιν που στα μέσα της 10ετίας του ‘30 (1936) διαπίστωνε (μετά από επιστημονική ανάλυση της τότε σοβιετικής κοινωνίας) ότι ”οι τάξεις στη Σοβιετική Ένωση έχουν εξαφανιστεί” (ΕΚΚΕ - Μ-Λ ΚΚΕ, Υλικά του 1ου Ενωτικού Συνεδρίου, 3 - 5 Μάρτη 1984, σελ. 19), δηλαδή οι εκμεταλλεύτριες τάξεις (τσιφλικάδες, καπιταλιστές, κουλάκοι, έμποροι, κερδοσκόποι, Στάλιν, “Ζητήματα Λενινισμού” σελ. 676) και έμειναν η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι. Μ’ άλλα λόγια οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές του ”Μ - Λ ΚΚΕ” κατηγορούν το Στάλιν που προώθησε την επανάσταση, δυνάμωσε τη διχτατορία του προλεταριάτου και εξάλειψε τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, ενώ αυτοί θα ήθελαν αυτές να διατηρηθούν, ήθελαν ο Στάλιν να διατηρήσει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση, όπως ο Μάο στην Κίνα. Μα ακριβώς γι’ αυτό ο Στάλιν είναι μαρξιστής, ενώ αυτοί και ο Μάο Τσε Τουνγκ (από τις αντιμαρξιστικές απόψεις του οποίου καθοδηγούνται) είναι ρεβιζιονιστές.
Για το μεγάλο θόρυβο της “ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών” που ξεσήκωσαν οι ηγέτες του ”Μ - Λ ΚΚΕ” σημειώνουμε πως πρώτο, δεν πρόκειται για ενότητα μαρξιστών - λενινιστών, αλλά για ένωση δυο μαοϊκών ρεβιζιονιστικών ομάδων, που πριν 10 χρόνια “διασπάστηκαν και χρειάστηκαν ολόκληρη 10ετία (!) για να επανασυγκοληθούν και δεύτερο, είναι πολύ δυσανάλογος ο θόρυβος σε σχέση με τα αποτελέσματα και την πραγματική κατάσταση στο χώρο των μαοϊκών ρεβιζιονιστών, που εξακολουθεί ακόμα να είναι κυριολεχτικά κατακερματισμένος (”Μ-Λ ΚΚΕ”, ’’ΚΚΕ Μ-Λ” - ”Προλ. Σημαία”, ’ΚΚΕ Μ-Λ” - ”Αρ. Πολιτική”, ΟΑΚΚΕ, που προέρχονται από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, ”ΕΚΚΕ”). Επομένως τα πολλά λόγια περί “ενότητας” των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων στερούνται πολιτικής σοβαρότητας.
Ο αντισταλινικός - μαοϊκός προσανατολισμός της ΟΜΛΕ δε μπορούσε να οδηγήσει παρά στη διάσπαση και τον κατακερματισμό (κύριο χαρακτηριστικό των ρευμάτων του σύγχρονου ρεβιζιονισμού). Για τις διασπάσεις της ΟΜΛΕ πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι αυτές ήταν έξω από αρχές και δεν αφορούσαν βασικά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα και έγιναν από ανθρώπους που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται για το επαναστατικό κίνημα και οι οποίοι τα τελευταία 25 χρόνια προκάλεσαν σ’ αυτό μεγάλη και ανυπολόγιστη ζημιά. Αυτοί οι άνθρωποι, πρωτεργάτες των διασπάσεων, βρίσκονται ακόμα στις καθοδηγήσεις των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων και ιδιαίτερα στο ”Μ-Λ ΚΚΕ”.
Οι απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ για το σοσιαλισμό, το κόμμα νέου τύπου, η θεωρία των ’’τριών κόσμων”, κλπ. είναι αντεπαναστατικές και σ’ αυτό δεν αλλάζει τίποτε η προσπάθεια των μαοϊκών ρεβιζιονιστών ηγετών του ”Μ - Λ ΚΚΕ” να τις παρουσιάσουν σαν μαρξιστικές - λενινιστικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου