Η ΑΝΕΡΓΙΑ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Νοέμβρης 1986

Η ΑΝΕΡΓΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ

Όπως σ' όλες τις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες έτσι και στη χώρα μας, λόγω της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης, ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται καθημερινά.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το πρόβλημα της ανεργίας είναι από τα κυριότερα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.

Η ανεργία δε χτυπά μόνο το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδο της εργατιάς και του λαού, αλλά και το ιδεολογικό και το ηθικό της επίπεδο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστική τάξη χρησιμοποιεί την ανεργία ποικιλότροπα με στόχο να χτυπήσει το εργατικό κίνημα.

Στο παρελθόν από τις τάξεις των ανέργων στρατολογήθηκαν πολλές φορές απεργοσπάστες που στάλθηκαν ενάντια στους απεργούς συναδέλφους τους. Και σήμερα πολλοί εργαζόμενοι πιέζονται από τον κίνδυνο της ανεργίας και γίνονται απεργοσπάστες. Πολλές επίσης είναι οι περιπτώσεις που άνεργοι αναγκάστηκαν να γραφούν σε αντισυνδέσμους, ψηφίζοντας εργατοπατέρες με την ελπίδα ότι θα τους βρουν δουλειά.

Παραπέρα υπάρχει κίνδυνος της δημιουργίας της αντίθεσης εργαζομένων - ανέργων στους κόλπους της εργατικής τάξης, κάτι που βάζει σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη και σφυρηλάτηση της ενότητας της. Γνωστό είναι επίσης ότι η συνεχής και παρατεταμένη ανεργία προσθέτει και άλλους εργάτες στη στρατιά του λούμπεν προλεταριάτου.

Πολλά, λοιπόν, είναι τα δεινά της εργατικής τάξης από την ανεργία, που δημιουργός της είναι το καπιταλιστικό σύστημα και εκμεταλλευτής προς όφελος της είναι η αστική τάξη.

Όλα αυτά μπορούν να περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό και σε τέτοιο που η αστική τάξη να μη μπορεί να εκμεταλλευτεί τους άνεργους ενάντια στους εργαζόμενους όπως αυτή θα ήθελε. Και αυτό μπορεί να γίνει, αν η εργατική τάξη παλέψει σωστά το πρόβλημα της ανεργίας χωρίς να υποτιμήσει καμιά από ης αρνητικές επιπτώσεις της.

Το σε ποια οικονομική, ηθική και ιδεολογική κατάσταση βρίσκονται οι άνεργοι είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για την πορεία του εργατικού κινήματος.

Η οργάνωσή μας βλέπει σήμερα, ότι σ' αυτόν τον τομέα το εργατικό κίνημα, εξ αιτίας της επιρροής του ρεφορμισμού, βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Οι ρεβιζιονιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι δεξιοί συνδικαλιστές και αντίστοιχα τα κόμματα που καθοδηγούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις προωθούν μια ταχτική, η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα των συνεπειών της ανεργίας, αλλά αντίθετα σπέρνει αυταπάτες, αποπροσανατολίζει τον αγώνα και το εργατικό κίνημα γενικότερα. Αδυνατίζει την ενότητα της εργατιάς στον αγώνα της. Καθένας από τους παραπάνω φυσικά με τον τρόπο του.

Περνώντας στο ζήτημα της σωστής διεξαγωγής αυτού του αγώνα πρέπει να τονιστεί: Πρώτο, ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν πρόκειται να λυθεί όσο θα υπάρχει καπιταλισμός. Αυτό πρέπει να λέγεται και να προπαγανδίζεται στους εργαζόμενους, δεύτερο, ότι η πάλη αυτή πρέπει να δοθεί σε δυο μέτωπα: α) το οικονομικό για την ανακούφιση κατά κάποιο τρόπο των ανέργων και β) το ιδεολογικό - πολιτικό, που σκοπό θα έχει την αδιάρρηχτη ενότητα εργαζομένων - ανέργων.

Καθήκον όλων των επαναστατών συνδικαλιστών είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον για να δείξουν στην εργατική τάξη το πρόβλημα της ανεργίας σ' όλες του τις διαστάσεις και να κάνουν συνείδηση των εργαζομένων την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στις συνέπειες της ανεργίας. Να δουν οι εργάτες πως ο κίνδυνος της ανεργίας τους απειλεί όλους ανεξαίρετα και ότι κάθε εργαζόμενος είναι ένας υποψήφιος άνεργος όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.

Να δείξουν στους εργάτες, ότι όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού τόσο θα μεγαλώνει και το χρονικό διάστημα που οι εργάτες θα μένουν άνεργοι.

Την πάλη ενάντια στις συνέπειες της ανεργίας πρέπει να την κάνουν μαζί όλοι οι εργάτες, εργαζόμενοι και άνεργοι. Δεν υπάρχουν στον αγώνα αυτόν αγωνιζόμενοι και συμπαραστεκόμενοι. Ο αγώνας είναι όλης της εργατικής τάξης. Φυσικά την κύρια πίεση στην αστική τάξη θα την ασκήσουν με τις απεργίες τους εκείνοι οι εργάτες που τυχαίνει να εργάζονται. Πρέπει να πεισθούν οι εργαζόμενοι, ότι ο αγώνας που πρέπει να αρχίσουν δεν είναι αγώνας συμπαράστασης στους ανέργους, αλλά αγώνας για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης γενικά.

Τα αιτήματα που πρέπει να προβληθούν είναι:

1)      Επιδότηση όλων των ανέργων από τον ΟΑΕΔ με μόνη προϋπόθεση ότι είναι άνεργοι εργάτες.

Επιδότηση όλων όσων πρωτοβγαίνουν για δουλειά και δε βρίσκουν.

Ο χρόνος επιδότησης να διαρκεί μέχρι ο άνεργος να βρει δουλειά στην ειδικότητά του.

Το ύψος της επιδότησης να είναι το 80 % του μεροκάματου ή του μισθού που έπαιρνε ο άνεργος πριν απολυθεί.

Να υπαχθούν όλοι οι εργατοτεχνίτες στο νόμο 2112/55.

Μείωση των ωρών εργασίας σε 35 ώρες τη βδομάδα χωρίς περικοπή του μισθού.

Κατάργηση υπερωριών και υπερεργασίας.

Μείωση του ορίου ηλικίας καθώς και των προϋποθέσεων για σύνταξη. Στα 50 για γυναίκες και 55 για τους άνδρες στα βαριά επαγγέλματα. Στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες στα ελαφρά.

Σ' αυτά μπορούν να προστεθούν και άλλα αιτήματα. Όμως οι συνειδητοί εργάτες πρέπει να είναι πάντα ενάντια σε αιτήματα που αποπροσανατολίζουν την εργατιά ή σ' αυτά που εξωραΐζουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Συνθήματα που πρέπει να προβάλλονται από τους ταξικά συνειδητούς εργάτες είναι: Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν, Λεφτά για τους ανέργους και όχι για τον πόλεμο, Κάτω το σύστημα της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.