Το ζήτημα σχετικά με την ύπαρξη, τη θέση και το ρόλο των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό αποτελεί ένα μεγάλο αρχιακό ζήτημα. Η αποδοχή της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, παράλληλα με την ύπαρξη των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων, ο προσδιορισμός της θέσης και του ρόλου τους διαχωρίζει ριζικά τη μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη του σοσιαλισμού από τις διάφορες ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του σοσιαλισμού, και συγκεκριμένα εκείνες των μαοϊκών και των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.
Η ρεβιζιονιστική αντίληψη του Μάο Τσε Τούνγκ συνίσταται στο ότι συνδέει την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό με την ύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων δηλ. με την ύπαρξη της αστικής τάξης σαν τάξης και του προλεταριάτου και μετά την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού. Την αντιμαρξιστική αυτή αντίληψη του Μάο Τσε Τούνγκ υποστηρίζουν στη χώρα μας οι διάφορες μαοϊκές ρεβιζιονιστικές ομάδες(ΕΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ(ανασυγκροτημένο), ΕΚΚΕ-Μ-ΛΚΚΕ, ΚΚΕΜ-Λ(Αριστερή Πολιτική), ΚΚΕΜ-Λ(Προλεταριακή Σημαία).
Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, όπως είναι γνωστό, αρνούνται την ύπαρξη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, μετά την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού. Την αντιμαρξιστική αύτη αντίληψη, οι χρουτσωφικοί την χρειάζονται για να αρνηθούν την ταξική πάλη στο σοσιαλισμό, να «επικυρώσουν την ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση» και να συγκαλύψουν την «σημερινή πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών,όπου υπάρχει και αναπτύσσεται σκληρή η πάλη των τάξεων μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί στις χώρες αυτές». Την παραπάνω αντιμαρξιστική αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών της άρνησης της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό υποστηρίζουν στη χώρα μας τα ρεβιζιονιστικό κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕεσ.
Την ίδια ακριβώς αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών υποστηρίζει και η ρεβιζιονιστική μικροαστική οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ στη μπροσούρα της «ο μαοϊσμός αντεπαναστατική θεωρία και πράξη» που θεωρεί την αποδοχή της ύπαρξης ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό μαοϊκή αντίληψη καθώς και στο άρθρο «υπάρχουν ή όχι ανταγωνιστικές αντιθέσεις στο σοσιαλισμό;» («Οχτώβρης», Σεπτέμβρης 1981), στα οποία, πέρα από τις άλλες διαστρεβλώσεις και συγχύσεις που περιέχονται σ' αυτά και δεν μας αφορούν εδώ, διατυπώνεται καθαρά η ρεβιζιονιστική θέση σύμφωνα με την οποία «η σοσιαλιστική κοινωνία ... δεν έχει ανταγωνιστικές αντιθέσεις», που είναι ατόφια η θέση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.
Δημοσιεύουμε παρακάτω άρθρο του Ρ.Σ. Τιράνων με τίτλο «Ο μαρξισμός - λενινισμός σχετικά με τη θέση και το ρόλο των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στη σοσιαλιστική κοινωνία», όπου το ΚΕΑ στηριγμένο στη διδασκαλία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν φωτίζει και λύνει το πρόβλημα της ύπαρξης, της θέσης και του ρόλου των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, ανασκευάζει τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και του Μάο Τσε Τούνγκ και διατυπώνει τη μαρξιστική θέση ότι «ο σοσιαλισμός, τις αντιθέσεις αυτές, τις έχει κληρονομημένες και είναι συνέπεια των επιβιώσεων της παλιάς κοινωνίας, που διαφυλάσσονται στο σοσιαλισμό, και της εξωτερικής πίεσης του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου.
----------------------------------------
Οι κλασσικοί του Μαρξισμού-Λενινισμού, αναλύοντας την ιστορία της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, υπογράμμιζαν, ότι αυτή είναι αποτέλεσμα που προκύπτει από την σύμπραξη των αναρίθμητων δυνάμεων, οι οποίες συγκρούονται η μια με την άλλη, επειδή έχουν διαφορετικούς σκοπούς και επιθυμίες.
Αυτοί ανακάλυψαν και επιχειρηματολόγησαν το ότι, είναι ή όχι τα συμφέροντα των ανθρώπων, των τάξεων, και των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων, σ' αντίθεση μεταξύ τους, αυτό δεν εξαρτάται από την επιθυμία τους, αλλά καθορίζεται από πιο βαθιούς παράγοντες, από αντικειμενικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων την κύρια και αποφασιστική θέση, την καταλαμβάνει ο χαραχτήρας των σχέσεων που έχουν οι άνθρωποι με τα μέσα παραγωγής.
Έτσι στις συνθήκες της ατομικής ιδιοχτησίας επί των μέσων παραγωγής, κατά απαραίτητο τρόπο, τα συμφέροντα, προπαντός εκείνα τα βασικά των τάξεων και των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων έρχονται σ’ αντίθεση μεταξύ τους γιατί η ατομική ιδιοχτησία χωρίζει τους ανθρώπους και τις τάξεις, αντιπαραθέτει τα συμφέροντα και τους σκοπούς τους.
Γι' αυτό οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις, βρίσκονται σ' όλες τις κοινωνίες, που οικοδομούνται πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοχτησίας, χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες αυτές, είναι τυπικές γι' αυτές.
Ενώ στο σοσιαλισμό, με την εξάλειψη της ατομικής ιδιοχτησίας και με την καθιέρωση των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή, γίνεται ένας μεγάλος ποιοτικός μετασχηματισμός, εξαλείφονται και οι ίδιες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις σαν τάξη.
Στις νέες αυτές συνθήκες, μπαίνουν σειρά σημαντικών αρχιακών προβλημάτων που σχετίζονται με την θέση που κατέχουν οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην σοσιαλιστική κοινωνία, με τους τομείς και τις κατευθύνσεις της έκφρασής τους, και με το ρόλο που παίξουν στο προτσές ανάπτυξης της κοινωνίας αυτής.
Η επιχειρηματολόγηση της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, παράλληλα με τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, διακρίνει ριζικά (υπογρ. δική μας) την Μαρξιστική-Λενινιστική στάση, από τις διαστρεβλώσεις και τις διάφορες ρεβιζιονιστικές κιβδηλότητες, που, ή έχουν αρνηθεί ανοιχτά την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό,ή έχουν θεωρητικολογήσει, έχουν ερμηνεύσει και έχουν φιλοσοφήσει πολλά για να βγουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές έχουν ισχυριστεί, ότι μόνο στην περίοδο της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, υπάρχουν ακόμα ανταγωνιστικές αντιθέσεις, ενώ ύστερα από την περίοδο αυτή, δεν υπάρχουν αντιθέσεις αυτού του τύπου, ιδέα που διέπει όλες τις χρουτσωφικές αναλύσεις του προβλήματος των αντιθέσεων στο σοσιαλισμό. Το μόνο επιχείρημα που έχει δοθεί και δίνεται από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για να δείξουν ότι στην σοσιαλιστική κοινωνία δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές αντιθέσεις, είναι η εξάλειψη των ανταγωνιστικών τάξεων.
Με την άρνηση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, είχαν και έχουν καθορισμένους σκοπούς. Και κατά πρώτο λόγο, αυτό το φέρνουν σαν βασικό επιχείρημα, για να αρνηθούν την πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό και για να συγκαλύψουν την αληθινή πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών όπου υπάρχει και αναπτύσσεται σκληρή η πάλη των τάξεων μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί στις χώρες αυτές.
Άλλα ρεβιζιονιστικό ρεύματα, συνδέουν την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, με την ύπαρξη της αστικής τάξης σαν τάξη, και ύστερα από τους σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς στον τομέα της κυριότητας. Ο Μάο Τσε Τούνγκ ισχυρίζονταν, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανάπτυξης τού Μαρξισμού-Λενινισμού είχε δήθεν ανακαλύψει, ότι αντιθέσεις, τάξεις και πάλη των τάξεων θα υπάρχουν ακόμα και ύστερα από την πλήρη περάτωση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κυριότητας επί των μέσων παραγωγής, γιατί υπάρχουν αντίθετες τάξεις, η αστική τάξη και το προλεταριάτο. Όλη αυτή η οπορτουνιστική δικαιολογία στηρίζεται πάνω στη θέση, ότι και ύστερα από την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού εξακολουθούν να υπάρχουν αντίθετες τάξεις, ότι ύστερα από την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού εξακολουθούν να υπάρχουν αντίθετες τάξεις.
Ότι ύστερα από την περάτωση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού , θα υπάρχουν ακόμα τάξεις, αυτό είναι μια θέση που έχει διατυπωθεί από τους κλασσικούς του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Για την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία όμως, η εργατική τάξη και η συνεταιρισμένη αγροτιά είναι δυο φίλες τάξεις απαλλαγμένες από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Ο Στάλιν έγραφε στα 1936, ότι με την καθιέρωση της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας και των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή, αλλάζει ριζικά η παλιά ταξική σύνθεση της κοινωνίας, εξαλείφονται οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και η κοινωνία αποτελείται πια τώρα από δυο φίλες τάξεις την εργατική τάξη και την συνεταιρισμένη αγροτιά, καθώς και από την λαϊκή διανόηση σαν ιδιαίτερο στρώμα της κοινωνίας.
Σημαντικό είναι όχι μόνο η παραδοχή της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, αλλά και ο καθορισμός της σφαίρας επέχτασης, οι τομείς και οι κατευθύνσεις της έκφρασής τους, πρόβλημα αυτό, η διευκρίνηση του οποίου βοηθεί στη πιο βαθειά κατανόηση των συγκεκριμένων κινητήριων δυνάμεων της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Όπως είναι γνωστό, οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις στο σοσιαλισμό έχουν μια πλατιά και μεγάλη επέχταση. Αυτές, όπως υπογραμμίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, υπάρχουν σε ένα μεγάλο φάσμα, σε μορφές από τις πιο διάφορες, σε διάφορες χώρες και καιρούς. Οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις γεννιούνται στις σχέσεις μεταξύ δυο φίλων τάξεων, της εργατικής τάξης και της συνεταιρισμένης αγροτιάς, στους κόλπους της κάθε μιας από τις τάξεις αυτές και σε διάφορες ομάδες και στρώματα της κοινωνίας, καθώς και ανάμεσα σε διάφορες πλευρές του σοσιαλιστικού μας συστήματος.
Στην άποψη αυτή, ποσοτική πως να πούμε, οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν έχουν εκείνη την επέχταση και ποικιλία που χαραχτηρίζουν τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Απ’ εδώ όμως, δεν μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα, ότι οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις έχουν περιορισμένη την σφαίρα επέχτασης και τις κατευθύνσεις της έκφρασης τους.
Βλέποντας τις ανταγωνιστικές καθώς και τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην πλατιά τους επέχταση, σ’ όλους τους κυριότερους τομείς, ο Μαρξισμός Λενινισμός μας διδάσκει, ότι αυτές δεν είναι μόνιμες, όπως διακηρύσσουν οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές, αλλά πρέπει και μπορεί να ξεπεραστούν, να λυθούν και κατ’ αυτόν τον τρόπο η κοινωνία βαδίζει μπροστά.
Μόνο με την εξάλειψη των τάξεων στον κομμουνισμό και με τον πλήρη θρίαμβό του, δεν θα υπάρχουν πια αντιθέσεις ταξικού χαραχτήρα.
Η ορθή και επιστημονική κατανόηση και εξήγηση της θέσης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στη σοσιαλιστική κοινωνία συνδέονται στενά με το άλλο σημαντικό πρόβλημα, με το πρόβλημα του ρόλου τους.
Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να τεθούν στην ίδια μοίρα με τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, όταν πρόκειται για τον συσχετισμό τους με τον σοσιαλισμό σαν σύστημα. Η σοσιαλιστική κοινωνία, όπου έχει εξαλειφθεί η ατομική ιδιοχτησία και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, δεν εμπεριέχει στην φύση της τον ανταγωνισμό των βασικών συμφερόντων των τάξεων, και υπό την έννοια αυτή, ο Λένιν υπογράμμιζε, ότι στο σοσιαλισμό εξαλείφεται ο ανταγωνισμός.
Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν είναι της φύσης του σοσιαλισμού. Αυτός δεν εμπεριέχει στη φύση του παράγοντες που να γεννούν αντιθέσεις αυτού του τύπου. Αυτές δεν απορρέουν από την ουσία των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή που είναι σχέσεις συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ των φίλων τάξεων, της εργατικής τάξης και της συνεταιρισμένης αγροτιάς. Από τον ίδιο τον χαραχτήρα τους, οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις είναι ξένες για τον σοσιαλισμό.
Ο σοσιαλισμός, τις αντιθέσεις αυτές, τις έχει κληρονομημένες και είναι συνέπεια των επιβιώσεων της παλιάς κοινωνίας, που διαφυλάσσονται στο σοσιαλισμό, και της εξωτερικής πίεσης του καπιταλιστικό-ρεβιζιονιστικού κόσμου.
Έτσι, υπογραμμίζοντας κατά συνθετικό τρόπο την θέση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τονίζει: να έχουμε πάντα υπόψη ότι εμείς είμαστε στη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της περιόδου αυτής, ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι σε ασυμβίβαστη πάλη. Η πάλη αυτή συνεχίζεται σ' όλη τη μεταβατική περίοδο που είναι άγνωστο πόσο θα συνεχιστεί, αλλά που θα συνεχιστεί ακόμα επί μακρά περίοδο.
Κανένας δεν πρέπει να νομίζει ότι την πάλη αυτή εμείς την κερδίσαμε μια για πάντα. Η βασική ανταγωνιστική αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, σε διάφορες φάσεις της ανάπτυξης της επανάστασης και της διεξαγωγής της πάλης των τάξεων, έχει τις αντίστοιχες μορφές έκφρασης και λύνεται με αντίστοιχους τρόπους. Μεταξύ διαφόρων μορφών έκφρασης της αντίθεσης μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού, σε αντίστοιχους τομείς, υπάρχει μια εσωτερική οργανική σύνδεση και σειρά, που είναι αντανάκλαση της νομοτέλειας της ανάπτυξης της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, και θα πρέπει να λαμβάνεται χωρίς άλλο υπόψη στο γνώρισμα της συγκεκριμένης βασικής αντίθεσης στο ένα και στο άλλο στάδιο.
Έτσι η ίδια η νομοτέλεια της πραγματοποίησης της επανάστασης, βάζει αρχικά σαν βασική αντίθεση, την αντίθεση στον πολιτικό τομέα, χωρίς την επίλυση της οποίας δεν μπορεί να συνεχιστεί η επίλυση των άλλων αντιθέσεων. Ενώ ύστερα από την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, κάτω από την καθοδήγηση του κόμματός της, είναι απαραίτητο η νέα εξουσία να στηριχτεί στην νέα οικονομική της βάση και γι' αυτό σαν βασική αντίθεση της φάσης αυτής είναι η αντίθεση στον ιδεολογικό τομέα.
Με την επίλυση της κάθε μιας από τις βασικές αυτές αντιθέσεις των δοσμένων φάσεων, γίνεται η σταδιακή επίλυση της ίδιας της βασικής ανταγωνιστικής αντίθεσης μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού.
Οι βασικές αντιθέσεις των διαφόρων φάσεων έχουν όχι μόνο την οργανική τους σειρά αλλά και μια αλληλοεξάρτηση, γιατί μέχρις ότου δεν έχει λυθεί η βασική αντίθεση και στον ιδεολογικό τομέα, δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα και τελικά λυμένη η βασική αντίθεση, τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό τομέα.
Μόνο εννοώντας τις βασικές αντιθέσεις στις συγκεκριμένες μορφές της έκφρασης τους και σε αμοιβαία σύνδεση και εξάρτηση, μπορεί να καθοριστούν τα καθήκοντα που ανήκουν σε κάθε στάδιο της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ο κυριότερος εχθρός ενάντια στον οποίο πρέπει να στραφεί η κυριότερη αιχμή της πάλης, οι κινητήριες δυνάμεις και οι σύμμαχοι στο προτσές αυτό.
«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Οκτώβρης 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου