ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Χρόνος 1^ος , Φύλλο 1, 1982

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

Οι αντιμαρξιστικές απόψεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και η προδοτική πολιτική των ρεβιζιονιστικών κομμάτων

Ο αστικορεβιζιονιστικός κόσμος στο σύνολο του περνάει μια μεγάλη και μακρόχρονη οικονομική κρίση που διαρκώς βαθαίνει και η όποια δεν φαίνεται καθόλου να πλησιάζει στο τέρμα της. Αυτή η κρίση που ξέσπασε και αναπτύχτηκε στη βάση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική και ιδεολογική, είναι κρίση που αγκαλιάζει τόσο τη βάση όσο και το εποικοδόμημα των αστικορεβιζιονιστικών χωρών.

Η σημερινή οικονομική κρίση υπερπαραγωγής που συγκλονίζει την καπιταλιστική οικονομία των αστικορεβιζιονιστικών χωρών είναι νομοτελειακό φαινόμενο που πηγάζει από τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού δηλ από την αντίφαση μεταξύ του κοινωνικού χαραχτήρα της παραγωγής και του καπιταλιστικού χαραχτήρα ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής και είναι η καλύτερη και πιο πειστική απόδειξη για τη χρεωκοπία και αποσύνθεση, του γερασμένου, σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου πια εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Τη μόνη χώρα που δεν έπληξε και δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να πλήξει η οικονομική κρίση είναι η Αλβανία, που είναι και η μόνη πραγματικά σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, πράγμα που δείχνει την απόλυτη υπεροχή του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό που κυριαρχεί στις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Η τωρινή οικονομική κρίση επιβεβαιώνει πλέρια, ακόμα μια φορά από τη μια, την ορθότητα της Μαρξιστικής Θεωρίας για το αναπόφευκτο των κρίσεων του πληθωρισμού, της ύψωσης των τιμών της ανεργίας και της εξαθλίωσης του προλεταριάτου στον καπιταλισμό και το αναπόφευκτο της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης που οδηγεί με αναγκαιότητα στη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, και από την άλλη διαψεύδει και δείχνει την πλήρη χρεωκοπία όλων των αντιδραστικών "θεωριών" των αστών και των προδοτών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών, γιουγκοσλάβων, "εύρωκομμουνιστών", κινέζων) ιδεολόγων για το ξεπέρασμα δήθεν της κρίσης στα πλαίσια του καπιταλισμού μέσω του λεγόμενου μηχανισμού κρατικομονοπωλιακής "ρύθμισης" της οικονομίας, για "εξάλειψη" της ανεργίας και "πλήρη απασχόληση" για "εξάλειψη" του πληθωρισμού, για "άνοδο" του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και διάψευση δήθεν της Μαρξιστικής Θεωρίας της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, για " αρμονική ανάπτυξη του καπιταλισμού", για "λύση" δήθεν των αντιθέσεών του και άμβλυνση της ταξικής πάλης κλπ. Όλες αυτές οι "θεωρίες" των αντιδραστικών ιδεολόγων, αστών και ρεβιζιονιστών, αρνούνται την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό και θέλουν να "δείξουν" ότι η Προλεταριακή Επανάσταση είναι τάχα περιττή. Αυτές οι αντιδραστικές θεωρίες βρίσκονται άμεσα στην υπηρεσία της αντιδραστικής αστικής τάξης, του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, συγκαλύπτουν γενικά τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζουν το προλεταριάτο και επιδιώκουν να το απομακρύνουν από το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και της Επανάστασης με απώτερο στόχο τη διατήρηση, στερέωση και διαιώνιση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος που υπάρχει στις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Η αντιδραστική αστική τάξη των καπιταλιστικών και των ρεβιζιονιστικών χωρών προσπαθεί να ρίξει όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών. Όμως το προλεταριάτο αυτών των χωρών και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, ενάντια στην ανεργία, πληθωρισμό, την ακρίβεια κλπ. εντείνου διαρκώς την πάλη τους, η όποια δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικές διεκδικήσεις, αλλά παίρνει ολοένα και περισσότερο πολιτικό χαραχτήρα, ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη. Η δυσαρέσκεια, η αγανάχτηση και η οργή των πλατιών λαϊκών μαζών συνεχίζει να μεγαλώνει. Η αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου οξύνεται αναπόφευκτα σε όλες τις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Οι λαοί των χωρών που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του "ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, και πρώτα απ’όλα κάτω από την κυριαρχία των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, ξεσηκώνονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Το προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών αγωνίζονται ακόμα ενάντια στον κίνδυνο ενός παγκόσμιο ιμπεριαλιστικού πολέμου που προέρχεται από τον άγριο ανταγωνισμό των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για σφαίρες επιρροής. Αν το προλεταριάτο και οι καταπιεζόμενοι λαοί δεν καταφέρουν να αποτρέψουν τον πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ και των συμμάχων τους, τότε καθήκον των κομμουνιστών και του προλεταριάτου είναι να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο με σκοπό την ανατροπή της αντιδραστικής αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, δηλ. να πραγματοποιήσουν την Προλεταριακή Επανάσταση και όχι να πολεμήσουν για την "υπεράσπιση της πατρίδας" όπως διακηρύσσουν σήμερα σε όλους τούς τόνους, οι υπερασπιστές της αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικής θεωρίας "των τριών κόσμων" και διεκήρυσσαν παλιότερα οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς.

Όμως το Προλεταριάτο των αστικών και ρεβιζιονιστικών καπιταλιστικών χωρών δεν μπορεί να εκπληρώσει τον παγκόσμιο "ιστορικό του ρόλο, που είναι η ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος με βίαιη επανάσταση, η πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, η εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, αν δεν απαλλαχτεί από την επιρροή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικού, γιουγκοσλάβικου, "ευρωκομμουνισμού", κινέζικου), της πιο ραφιναρισμένης μορφής αστικής ιδεολογίας. Ο Λένιν πολύ σωστά έχει τονίσει : "η εργατική τάξη δεν μπορεί να εκπληρώσει τον παγκόσμιο επαναστατικό ρόλο της, αν δεν κάνει αμείλικτο πόλεμο ενάντια σε αυτή την αποστασία, την έλλειψη χαραχτήρα, τη δουλοπρέπεια μπροστά στον οπορτουνισμό και τον πρωτοφανή θεωρητικό εκχυδαϊσμό του Μαρξισμού" (Λένιν, η Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκυ, σελ. 4). Ούτε το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα μπορεί να αναπτύξει τις δυνάμεις του, να μαζικοποιηθεί και να ισχυροποιήσει τις θέσεις του και το διεθνές εργατικό κίνημα να ξεπεράσει τη διάσπασή του που προκάλεσαν και προκαλούν οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, και να ενωθεί πάνω στη βάση των επαναστατικών Αρχών της Διδασκαλίας των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν, χωρίς την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συντριβή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, απαραίτητες προϋπόθεσης για την νικηφόρα πραγματοποίηση τόσο της αντιιμπεριαλιστικής όσο και της Προλεταριακής Επανάστασης.

Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό", κινέζικο) δεν είναι μόνο αναγκαία και απαραίτητη για να μπορέσει το Προλεταριάτο να εκπληρώσει τον παγκόσμιο ιστορικό του ρόλο αλλά είναι εξίσου αναγκαία και για τον σωστό και επιτυχή αγώνα των καταπιεζομένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό και πρώτα απ’όλα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση. Ο Λένιν έχει τονίσει «Ότι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι κούφια και ψεύτικη φρασεολογία, αν δεν συνδέεται αδιάρρηκτα (υπογρ. δική μας) με τον αγώνα κατά του οπορτουνισμού (Λένιν, Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, σελ. 156).

Τα δεσμά της αστικορεβιζιονιστικής ιδεολογίας που αλυσοδένουν το προλεταριάτο δεν μπορούν να διατηρηθούν αιώνια, άρχιζαν να σπάνε και το προλεταριάτο συνειδητοποιεί ολοένα και πιο πολύ ότι η απαλλαγή του από την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με βίαιη Επανάσταση. Ο σ.Ε.Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ υπογραμμίζει :"Η εργατική τάξη στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες κρατείται σήμερα με πολλά δεσμά που της έριξαν το αστικό κράτος και τα διάφορα κόμματα. Η κατάσταση όμως αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί ολοζωής. Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική καταπίεση γενικά επιταχύνουν την ανύψωση της πολιτικής και ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου και το συνειδητοποιούν ότι η απαλλαγή από την καταπίεση και την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ταξική πάλη μόνο με επανάσταση".

Βασικό, πρωταρχικό καθήκον που πρέπει να εκπληρώνουν καθημερινά τα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις και οι Κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο είναι η συνεχής διεξαγωγή, με συνέπεια και αδιαλλαξία, της πάλης ενάντια στον κύριο και τον πιο επικίνδυνο εχθρό στις γραμμές της εργατικής τάξης, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομουνισμό, κινέζικο) και η υπεράσπιση της καθαρότητας των Αρχών της Επαναστατικής Κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου και του Κόμματος του, του Μαρξισμού - Λενινισμού, από τις ανοιχτές ή συγκαλυμμένες διαστρεβλώσεις και παραποιήσεις από τούς αντιδραστικούς ιδεολόγους, αστούς και ρεβιζιονιστές. Γιατί "το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρο θεωρία "(Λένιν, Τι να κάνουμε; σελ. 33), δηλ. από την πρωτοπόρα επαναστατική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός και όχι ο ρεβιζιονισμός, είναι αυτός που εκφράζει και ανταποκρίνεται στα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου, που αποτελεί τη σίγουρη πυξίδα στην επαναστατική πραχτική πολιτική του δράση, "που εξυπηρετεί άμεσα τη διαφώτιση και την οργάνωση της πρωτοπόρος τάξης της σύγχρονης κοινωνίας, δείχνει τα καθήκοντα αυτής της τάξης και αποδιώχνει ότι - λόγω της οικονομικής ανάπτυξης - είναι αναπόφευκτη η αντικατάσταση του σύγχρονου καθεστώτος με μια καινούρια τάξη πραγμάτων" (Λένιν, Μαρξισμός και Ρεβιζιονισμός) δηλ. με τη Σοσιαλιστική - Κομμουνιστική Κοινωνία. Πολύ σωστά τονίζει ο Στάλιν άτι " ο Μαρξισμός είναι η επιστήμη για τούς νόμους ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη για την επανάσταση των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών, η επιστήμη για τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες, η επιστήμη για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας" (Στάλιν, ο Μαρξισμός και τα ζητήματα της γλωσσολογίας, σελ. 59).

Μάταια προσπαθούν οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων να "αποδείξουν" ότι ο ρεβιζιονισμός ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτός στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ανταγωνιστική αντίθεση με τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, γιατί με τη μορφή του ρεβιζιονισμού εισβάλλουν αστικές αντιλήψεις μέσα στο προλεταριάτο, το διασπούν, το αποπροσανατολίζουν, το προκαλούν σύγχυση, το αποδιοργανώνουν, διαβρώνουν την ταξική του συνείδηση και το απομακρύνουν από την Προλεταριακή Επανάσταση. Ο ρεβιζιονισμός είναι σήμερα το κύριο κανάλι μέσω του όποιου η μπουρζουαζία ασκεί την επίδραση της πάνω στο προλεταριάτο, τόσο στις αστικές όσο και στις ρεβιζιονιστικές καπιταλιστικές χώρες. Ο Λένιν έδειξε ότι ο ρεβιζιονισμός είναι η συνέχεια της πάλης της αστικής ιδεολογίας ενάντια στην Επαναστατική Κοσμοθεωρία του Προλεταριάτου στη βάση της τυπικής αναγνώρισης του Μαρξισμού. Ο Λένιν γράφει: "Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του Μαρξισμού αναγκάζει τούς εχθρούς του να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές. Ο εσωτερικά σάπιος φιλελευθερισμός δοκιμάζει να ξαναζωντανέψει με τη μορφή του σοσιαλιστικού οπορτουνισμού " (Λένιν, Τα ιστορικά πεπρωμένα της Διδασκαλίας του Κ. Μαρξ).

Ο ρεβιζιονισμός, αυτό το αντεπαναστατικό και αντιμαρξιστικό ρεύμα, που δεν είναι παρά μια μορφή της αστικής ιδεολογίας, εμφανίστηκε στις γραμμές του εργατικού κινήματος την τελευταία δεκαετία του δέκατου ένατου αιώνα. Ο Ε. Μπερνστάϊν, που δικαιολογημένα θεωρείται ο πατέρας του ρεβιζιονισμού, στο βιβλίο του "Οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας" (1899) αναθεώρησε για πρώτη φορά και τα τρία βασικά συστατικά μέρη του Μαρξισμού (φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, θεωρία του επιστημονικού Κομμουνισμού). Την αναθεώρηση του Μαρξισμού συνεχίζουν αργότερα οι ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς (Καούτσκυ, Χίλφερντιγκ, Μπάουερ, Άντλερ, Ρένερ, κλπ.) και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, «ευρωκομμουνιστές», κινέζοι) έχουν αναθεωρήσει, όπως και οι δάσκαλοι τους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς, και τα τρία συστατικά μέρη του Μαρξισμού.

Ο αντεπαναστατικός στρατηγικός σκοπός τόσο των ρεβιζιονιστικών κομμάτων που ακολουθούν σήμερα τα διάφορα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, όσο και των ρεβιζιονιστών της Δεύτερης Διεθνούς είναι ο ίδιος: εξωραϊσμός του καπιταλισμού, συγκάλυψη των ανταγωνιστικών του αντιθέσεων, πολιτική ταξική συνεργασίας και εξασφάλιση " της ταξικής ειρήνης", υποταγή των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, διάσπαση και αποπροσανατολισμός του προλεταριάτου με στόχο να το απομακρύνουν από την Επαναστατική ταξική πάλη και την Επανάσταση για να διασώσουν τον καπιταλισμό στις αστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες.

Σήμερα ορισμένα ρεβιζιονιστικά κόμματα, αυτά των ρεβιζιονιστικών χωρών βρίσκονται στην εξουσία και τα υπόλοιπα παίζουν το ρόλο της αστικής αντιπολίτευσης στις καπιταλιστικές χώρες ή ορισμένα από αυτά συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις αυτών των χωρών και διαχειρίζονται τα συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης και καταπιέζουν το προλεταριάτο, όπως το ρεβιζιονιστικά "Κ"Κ Γαλλίας και το "Κ"Κ Φιλανδίας. Όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα βιάζονται να πάρουν μέρος στις αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις για να διαχειριστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και μερικά εκλιπαρούν καθημερινά τη συμμετοχή τους σε αυτές όπως το ρεβιζιονιστικά προδοτικό "Κ"ΚΕ.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία, ανέτρεψαν τη λαϊκή εξουσία και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και στη Σοβ. Ένωση, εγκαθίδρυσαν τη δικτατορία της αστικής τάξης και παλινόρθωσαν πλέρια τον καπιταλισμό σε αυτές τις χώρες. Αυτά είναι εκφραστές των ταξικών συμφερόντων της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί σε αυτές τις χώρες και η όποια καταπιέζει άγρια και εκμεταλλεύεται ωμά το προλεταριάτο, είναι θανάσιμοι εχθροί του προλεταριάτου της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού και προβάλλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό" και ακόμα περισσότερο σαν "αναπτυγμένο σοσιαλισμό" δυσφημώντας έτσι τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός" των ρεβιζιονιστικών χωρών δεν είναι παρά υπαρκτός καπιταλισμός. Αυτά τα κόμματα έχουν ακόμη προδώσει και τα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους με το να τις έχουν προσδέσει στο άρμα του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, με το να τις έχουν κάνει αποικίες του.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που έχουν προδώσει ολοκληρωτικό το Μαρξισμό - Λενινισμό και την Προλεταριακή Επανάσταση, είναι πρώτα και κύρια πράκτορες των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας τους μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης και δεύτερο είναι πράκτορες των συμφερόντων του σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμού δηλ. είναι προδότες και των εθνικών συμφερόντων των χωρών τους αφού θέλουν να τις μετατρέψουν σε αποικίες της σημερινής ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Είναι πέρα για πέρα ρεβιζιονιστική και λαθεμένη η άποψη των δια φόρων μαοϊκών ρεβιζιονιστικών ομάδων που περιορίζουν το ζήτημα του ρεβιζιονισμού απλώς στα πρακτορείο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού παρακάμπτοντας έτσι συνειδητά και σκόπιμα όλα τα βασικά ζητήματα που συνδέονται με την Προλεταριακή Επανάσταση και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Είναι γνωστό ότι οι θέσεις των διαφόρων ρεβιζιονιστικών ομάδων που ακλουθούν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης είναι οι ίδιες με εκείνες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των "εύρωκομμουνιστών" με ελάχιστες μόνο φραστικές διαφορές.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα και οι ομάδες των καπιταλιστικών χωρών που ακολουθούν τα διάφορα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής ακολουθούν την αντεπαναστατική και προδοτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας μεταξύ μπουρζουαζίας και προλεταριάτου, τη γραμμή της υποταγής των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, τη γραμμή της διάσπασης του προλεταριάτου και του σαμποταρίσματος των αγώνων του ενάντια στη μπουρζουαζία και σαν πιστοί υπηρέτες της που είναι αγωνίζονται και υποστηρίζουν τη διατήρηση, εδραίωση και διαιώνιση του σάπιου και ετοιμοθάνατου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πυροσβέστες της προλεταριακής επανάστασης, ορκισμένοι και θανάσιμοι εχθροί της.

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής αυτά υποστηρίζουν ενεργά τα επιθετικά και επεκτατικά σχέδια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και διαδίδουν κάθε είδους πασιφιστικές αυταπάτες για "ειρήνη", "ύφεση", "αφοπλισμό", κλπ. με απώτερο στόχο την συγκάλυψη των φιλοπόλεμων σχεδίων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και τον πυρετώδη στρατιωτικό εξοπλισμό του. Τον άγριο ανταγωνισμό μεταξύ ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για σφαίρες επιρροής τον παρουσιάζουν σαν "αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού" σαν αντίθεση μεταξύ των αντιδραστικών και επαναστατικών δυνάμεων", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για αντίθεση μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - αφού στη Σοβιετική Ένωση έχει πλέρια παλινορθωθεί α καπιταλισμός - δηλ. είναι μία εσωιμπεριαλιστική αντίθεση. Ζητούν από το προλεταριάτο των χωρών τους να μπει χωρίς καθυστέρηση στην υπηρεσία του σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμού και να υποστηρίξει τα επιθετικά φιλοπόλεμα σχέδια του , να γίνει με άλλα λόγια το προλεταριάτο κρέας στα κανόνια των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στον αγώνα τους για σφαίρες επιρροής στον κόσμο. Ακόμα ζητούν από τις διάφορες χώρες να υποταχθούν πολιτικά και οικονομικά και στρατιωτικά στη Σ. Ε. να γίνουν αποικίες της και χαρακτηρίζουν σαν αντιδραστική την αντισοσιαλιμπεριαλιστική πάλη των λαών που στενάζουν κάτω από την κυριαρχία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Την προδοτική αυτή πολιτική του ξεπουλήματος και των εθνικών συμφερόντων των χωρών τους, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να την καλύψουν πίσω από την ετικέτα της λεγόμενης "διεθνιστικής" αλληλεγγύης", του λεγόμενου "προλεταριακού" διεθνισμού τους που δεν είναι άλλος από τον αστικό κοσμοπολιτισμό που είναι η "ιδεολογία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και που εξυπηρετεί την πάλη του για παγκόσμια κυριαρχία. 0 αστικός κοσμοπολιτισμός των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών και των ρεβιζιονιστικών κομμάτων δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον Προλεταριακό Διεθνισμό. Είναι ακριβώς το αντίθετό του . Γιατί όπως είναι γνωστό θεωρητικό θεμέλιό του Προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Μαρξισμός -Λενινισμός και όποιος τον προδίνει, προδίνει ταυτόχρονα και τον Προλεταριακό Διεθνισμό που είναι ισχυρό όπλο στο χέρια του προλεταριάτου για τη βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής - Κουμμουνιστικής κοινωνία . Όλοι ανεξαιρέτως οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές έχουν προδώσει το Μαρξισμό - Λενινισμό και συνεπώς και τον Προλεταριακό Διεθνισμό. Την ίδια πολιτική ακολουθούν και οι διάφορες ομάδες που υπερασπίζουν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, απλώς στη θέση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού μπαίνει ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων ακολουθούν πιστό το δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, μόνο που στην εξωτερική πολιτική εκείνοι ήταν πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ενώ οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές είναι πράκτορες του σοβιετικού και του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού. "Σήμερα οι δεξιοί σοσιαλιστές δεν δρουν μόνο σαν πράκτορες της μπουρζουαζίας των χωρών τους, αλλά και σαν πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου αυτοί μετατρέπουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, σε ένα άμεσο όργανο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης των ΕΠΑ" (Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, Νοέμβρης 1949, στο "Για Ειρήνη και Λαϊκή Δημοκρατία" No 28/1949 σελ. 2).

Στο θεωρητικό τομέα, όπως και οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς, τα ρεβιζιονιστικά κόμματα υπό το πρόσχημα της δημιουργικής ανάπτυξης του Μαρξισμού στις νέες συνθήκες και της πάλης ενάντια στο "δογματικό" Μαρξισμό, διαστρεβλώνουν, παραποιούν, αναθεωρούν και απορρίπτουν στο σύνολο της την Επαναστατική Διδασκαλία των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν. Διαστρεβλώνουν και απορρίπτουν την Μαρξιστική -Λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου, αρνούνται τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος και τον ηγεμονικό ρόλο του Προλεταριάτου στην Αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση, διαδίδουν τις αντεπαναστατικές θεωρίες τού λεγόμενου "μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης" και του λεγόμενου "σοσιαλιστικού προσανατολισμού", διαστρεβλώνουν τη Μαρξιστική θεωρία των τάξεων και της πάλης των τάξεων και επιτίθενται ενάντια στη θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης και της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, αρνούνται την βίαιη επανάσταση, τον ένοπλο αγώνα, σαν τον μόνο δρόμο ανατροπής του καπιταλισμού και διακηρύσσουν την αντεπαναστατική θεωρία του "ειρηνικού" κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό", παραποιούν την Μαρξιστική θεωρία του κράτους αφαιρώντας τον ταξικό χαραχτήρα του αστικού κράτους, αρνούνται την αναγκαιότητα της συντριβής του σαν εντελώς απαραίτητης προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, θεωρούν το αστικό κράτος σαν όργανο "μετασχηματισμού" της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική, απορρίπτουν το πυρήνα του Μαρξισμού, το πιο σπουδαίο σε αυτόν την Δικτατορία του Προλεταριάτου και ορισμένοι από αυτούς τούς προδότες και σιχαμερούς λακέδες της αστικής τάξης όπως ο Μαρσαί στο 22ο συνέδριο (1976) του "Κ"ΚΓ στη σελ. 49 και ο Κουνιάλ στο 7ο έκτακτο συνέδριο (1974 σελ. 40) του "Κ"ΚΠ την ταυτίζουν με τις φασιστικές δικτατορίες του Χίτλερ, Μουσολίνι, Σαλαζάρ και Φράνκο, απορρίπτουν τη Μαρξιστική Θεωρία για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού και την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που οδηγεί αναπόφευκτα στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, απορρίπτουν την Μαρξιστική Θεωρία των κρίσεων και προπαγανδίζουν την αστική θεωρία του "ξεπεράσματος" των κρίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού μέσω του λεγόμενου κρατικομονοπωλιακού μηχανισμού "ρύθμισης" της καπιταλιστικής οικονομίας, απορρίπτουν την Μαρξιστική Θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου , απορρίπτουν τη Μαρξιστική Θεωρία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που συνίσταται στην υποταγή του αστικού κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια (Στάλιν) και προβάλλουν τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "αυτονομίας" του αστικού κράτους απέναντι στα μονοπώλια , εξωραΐζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, συγκαλύπτουν τις ανταγωνιστικές του αντιθέσεις και τον χαρακτηρίζουν σαν "σοσιαλισμό" ταυτίζοντας τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις με το σοσιαλισμό, τις παρουσιάζουν σαν "στοιχεία" του σοσιαλισμού, εμφανίζουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών σαν "σοσιαλισμό", προπαγανδίζουν τις αντιδραστικές θεωρίες του λεγόμενου "πλουραλιστικού σοσιαλισμού" του "σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" του "δημοκρατικού σοσιαλισμού", της "προωθημένης δημοκρατίας", της "αντι-μονοπωλιακής δημοκρατίας". Τέλος έχουν αντικαταστήσει τον Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό με διάφορα ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα. Η αστική αντιδραστική ιδεαλιστική φιλοσοφία και η θρησκεία έχουν γίνει σημαία όλων των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.

Το μίσος και οι σφοδρές επιθέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών στρέφονται πρώτα και κύρια, όπως και την εποχή του Ένγκελς και αργότερα την εποχή των Λένιν - Στάλιν, ενάντια στη Διδασκαλία του Μαρξ για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου που είναι το κύριο , το πιο σπουδαίο στο Μαρξισμό, είναι ο πυρήνας του. Ιδιαίτερη επικαιρότητα αποκτούν σήμερα τα παρακάτω λόγια του Ενγκελς: "Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Δικτατορία του Προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι, θέλετε να μάθετε τί λογής είναι αυτή η Δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η Δικτατορία του Προλεταριάτου" (Καρλ Μαρξ, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία, σελ. 29). Αυτά τα λόγια του Ένγκελς, γραμμένα πριν 91 χρόνια, το Μάρτη του 1891, για τούς σοσιαλδημοκράτες ταιριάζουν απόλυτα και στους προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων που κι αυτούς τούς πιάνει «ιερός τρόμος» όταν ακούν τη λέξη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Τα βασικά ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού

Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός σαν αστικό αντεπαναστατικό και αντιμαρξιστικό ρεύμα που είναι δεν μπορεί να εμφανιστεί ενιαία και εμφανίζεται σε τέσσερα βασικά ρεύματα: τον σοβιετικό ρεβιζιονισμό, τον γιουγκοσλάβικο, τον "ευρωκομουνισμό", και τον κινέζικο ρεβιζιονισμό.

1. Σοβιετικός ρεβιζιονισμός. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός που εμφανίστηκε στη Σοβ. Ένωση μετά τον θάνατο του Μεγάλου Στάλιν αντιπροσωπεύει, όπως πολύ σωστά τόνισε στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σ. Ε. Χότζια, την "πληρέστερη και πιο επεξεργασμένη "θεωρία" και πραχτική της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, την αναθεώρηση της Μαρξιστικής - Λενινιστικής θεωρίας σ’όλους τους τομείς και σ’όλα τα ζητήματα" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 232)
   Η ρεβιζιονιστική προδοτική συμμορία των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ διατύπωσε για πρώτη φορά ανοιχτά τις αντεπαναστατικές, προδοτικές, ρεβιζιονιστικές κι αντιμαρξιστικές απόψεις της στο 20ο συνέδριο του "Κ"ΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) Η αντεπαναστατική θεωρία του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" και η απόρριψη της βίαιης επανάστασης, η άρνηση της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν απαραίτητης προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η "χρησιμοποίηση" του αστικού κράτους σαν οργάνου για το "μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό", η απόρριψη της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και της μαρξιστικής - λενινιστικής άποψης σύμφωνα με την όποια όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός οι πόλεμοι τόσο οι ιμπεριαλιστικοί όσο και οι εμφύλιοι είναι αναπόφευκτοι, είναι πιστή αντιγραφή των αντεπαναστατικών θεωριών των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς και της σοσιαλδημοκρατίας. Στο ίδιο συνέδριο διατυπώθηκε και η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία της "ειρηνικής συνύπαρξης" που αποσκοπούσε και αποσκοπεί στη δικαιολόγηση της αντεπαναστατικής συνεργασίας της προδοτικής κλίκας Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που είχε και έχει σαν κύριο στόχο της την κατάπνιξη των αντιιμπεριαλιστικών και προλεταριακών επαναστάσεων και τη συντριβή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των καταπιεζομένων λαών.
   Αργότερα στις ρεβιζιονιστικές αυτές θεωρίες προστέθηκαν και άλλες, όπως αύτη "της απονέκρωσης της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό", του "κόμματος όλου του λαού", του "κράτους όλου του λαού" που τελευταία πέρασε και πλέον επίσημα στο νέο αστικό σύνταγμα της κλίκας του Μπρέζνιεφ, που πήρε τη θέση του σοσιαλιστικού συντάγματος του Στάλιν, το όποιο τυπικά διατηρούσαν ως τότε για λόγους δημαγωγίας. Όπως είναι γνωστό, στο νέο αστικό σοβιετικό σύνταγμα δεν περιέχεται ούτε τυπικά η Δικτατορία του Προλεταριάτου, την κατάργησαν και τυπικά πλέον γιατί ουσιαστικά την είχαν εξαλείψει από τότε, δηλ. μετά το θάνατο του Στάλιν, που κατέλαβαν την πολιτική εξουσία. Στη συνέχεια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ανέπτυξαν ένα σωρό άλλες αστικές και ιμπεριαλιστικές θεωρίες, όπως του "μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης", του λεγόμενου "σοσιαλιστικού προσανατολισμού" των υπανάπτυκτων καπιταλιστικών χωρών, της "διεθνιστικής βοήθειας" της "περιορισμένης ανεξαρτησίας", του "διεθνούς καταμερισμού εργασίας", της "οικονομικής πολιτικής και στρατιωτικής ενσωμάτωσης", που εξυπηρετούν και δικαιολογούν την επεκτατική και φιλοπόλεμη πολιτική της ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης που θέλει να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχίας της.
   Η προδοτική συμμορία Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ που κατέλαβε την πολιτική εξουσία στη Σ.Ε. , με πραξικόπημα φασιστικού τύπου, ανέτρεψε πρώτα και εξάλειψε τελείως τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και στη συνέχεια με τις καπιταλιστικού χαραχτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις διέλυσε τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αντικαθιστώντας τες με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλ. παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό, μετατρέποντας έτσι τη σοσιαλιστική ΣΕ των Λένιν - Στάλιν σε καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Σήμερα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σερβίρουν επίμονα τον παλινορθωμένο καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό" και μάλιστα σαν "ανεπτυγμένο σοσιαλισμό" που προχωρεί τάχα προς την κομμουνιστική αταξική κοινωνία. Σημειώνουμε εδώ άτι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχουν απορρίψει έντελώς τη Μαρξιστική Διδασκαλία για τον Κομμουνισμό και τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, η όποια αρχίζει με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το Προλεταριάτο και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και διαρκεί ως την πλήρη οικοδόμηση της άταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτοί, σ’αντίθεση με τον Μαρξ, μιλούν για μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, για "ανεπτυγμένο σοσιαλισμό", και για "κομμουνισμό", τον όποιο εννοούν σαν ένα οικονομικό σύστημα στο όποιο κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή.
   Για την επιτυχή διεξαγωγή της πάλης των Κομμουνιστών ενάντια στο Χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό έχει ίδιαίτερη σημασία η συνεπής υπεράσπιση της σοσιαλιστικής Σοβ. Ένωσης των Λένιν - Στάλιν και η σαφής αντιπαράθεσή της στη σημερινή καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ.
   Παράλληλα με την επίθεσή τους ενάντια στο Μαρξισμό - Λενινισμό και την αντεπαναστατική πραχτική πολιτική τους δράση για την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές άρχισαν μια βίαιη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στο Μεγάλο Στάλιν επαναλαμβάνοντας όλες τις ψευτιές και συκοφαντίες των φασιστών και των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού, της διεθνούς αντίδρασης και των διαφόρων αντεπαναστατών, Τρότσκι, σοσιαλδημοκρατών , κλπ.
   Και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες που επικράτησε ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός, με μοναδική εξαίρεση την Αλβανία, παλινορθώθηκε πλέρια ο καπιταλισμός και αυτές μετατράπηκαν σε άποικίες του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.
   Ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός ήταν και παραμένει ο πιο επικίνδυνος και ο πιο ύπουλος εχθρός του εργατικού κινήματος. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει:"Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός ήταν και παραμένει το πιο επικίνδυνο ρεύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού," και αυτό γιατί "περισσότερο από κάθε άλλη ρεβιζιονιστική παραλλαγή διατηρεί τα σοσιαλιστικά προσωπεία και τη λενινιστική φρασεολογία για να καλύψει τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα στη Σοβιετική Ένωση και την ιμπεριαλιστική και επιθετική εξωτερική πολιτική της" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, Νοέμβρης 1981).

2. Γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός. Ο γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός είναι παλιότερος από το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και εμφανίστηκε ανοιχτά στην πιο κρίσιμη και στην πιο δύσκολη περίοδο για το διεθνή ιμπεριαλισμό. Εμφανίστηκε σαν πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης με σκοπό την υπονόμευση του σοσιαλισμού στη ΣΕ και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες, την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ αυτές και τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι αστικορεβιζιονιστικές απόψεις που εμφανίστηκαν πλέον ανοιχτά το 1948 και αντιπαρατέθηκαν στις Μαρξιστικές -Λενινιστικές θέσεις του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, υπήρχαν από πολύ παλιότερα στο γιουγκοσλάβικο κόμμα. Η απομάκρυνση των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών από το Μαρξισμό - Λενινισμό και η προδοσία τους εκφράζεται στην άρνηση της αναγκαιότητας της Δικτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, στην άρνηση του καθοδηγητικού ρόλου του κόμματος στο σοσιαλισμό και σε μια σειρά άλλες ρεβιζιονιστικές θεωρίες. Ο λεγόμενος "ουμανιστικός" ή "αυτοδιαχειριστικός σοσιαλισμός" που τάχα οικοδομούν οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές δεν είναι παρά καπιταλισμός με όλα τα χαρακτηριστικά φαινόμενα που συνοδεύουν μόνιμα τον καπιταλισμό), όπως οικονομικές κρίσεις, ανεργία, πληθωρισμό, εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών κλπ. Το οπλοστάσιο των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών διαθέτει πλήθος αντεπαναστατικών θεωριών τις οποίες κατά καιρούς δανείστηκαν και δανείζονται τόσο οι χρουτσωφικοί και οι κινέζοι ρεβιζιονιστές όσο και οι "ευρωκομουνιστές".

3. "Ευρωκομμουνισμός". Οι αντιμαρξιστικές θεωρίες των «εύρωκομμουνιστών» έχουν την ρίζα τους στις αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές θέσεις του 20ου συνεδρίου του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΣΕ και στις απόψεις των Μπερνστάϊν, Καούτσκυ, Χίλφερντίνγκ, Μπάουερ κλπ, καθώς και στις θεωρίες που κατά καιρούς ανάπτυξε η σοσιαλδημοκρατία. Οι "ευρωκομμουνιστές" απόρριψαν ανοιχτά τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, την έννοια Προλεταριάτο και τη βίαιη επανάσταση και διακηρύσσουν ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει με τον "ειρηνικό, κοινοβουλευτικό, δημοκρατικό δρόμο" μέσω των "διαβρωτικών μεταρρυθμίσεων", του λεγόμενου "δημοκρατικού προγραμματισμού" και της "συμμετοχής των εργαζομένων στη διεύθυνση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αρνούνται τον ταξικό χαραχτήρα του αστικού κράτους και το προβάλλουν σαν όργανο που δήθεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το προλεταριάτο , χωρίς να είναι αναγκαία η συντριβή του, για τη "μετατροπή του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό", προπαγανδίζουν το λεγόμενο "πλουραλιστικό" και "δημοκρατικό σοσιαλισμό" και χαρακτηρίζουν τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν "σοσιαλιστικά στοιχεία" στα πλαίσια του καπιταλισμού, αρνούνται το Μαρξισμό - Λενινισμό σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισμό, αναθεωρούν τον σοσιαλιστικό χαραχτήρα της επανάστασης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και μιλούν για "προωθημένη" ή "αντιμονοπωλιακή δημοκρατία" που ανοίγει το δρόμο στο "σοσιαλισμό" τους που δεν είναι άλλος από τον σημερινό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

4. Κινέζικος ρεβιζιονισμός. Ο κινέζικος ρεβιζιονισμός στηρίζεται στις ρεβιζιονιστικές και αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσε-Τούνγκ που αποτελούν ένα κράμα παλιών κινέζικων θεωριών και των ρεβιζιονιστικών θεωριών των ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς ντυμένες με Μαρξιστική φρασεολογία. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές διατύπωσαν και προπαγανδίζουν την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία "των τριών κόσμων" , που δεν διαφέρει σε τίποτε από τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "ειρηνικής συνύπαρξης" των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και η όποια είναι επανέκδοση της θεωρίας των "παραγωγικών δυνάμεων" των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς. Μ’αυτή προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αντεπαναστατική τους συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
   Σε περίπτωση πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων οι κινέζοι ρεβιζιονιστές καλούν το προλεταριάτο να "υπερασπίσει την πατρίδα του" υιοθετώντας έτσι το γνωστό αντεπαναστατικό σύνθημα " της υπεράσπισης της πατρίδας" των ρεβιζιονιστών της Δεύτερης Διεθνούς. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές αρνούνται το κόμμα νέου τύπου όταν διατυπώνουν την θεωρία της ύπαρξης πολλών γραμμών σ’αυτό που σημαίνει την αναγνώριση φραξιών και που η ύπαρξή τους αποτελεί άρνηση του κόμματος νέου τύπου, αρνούνται την ηγεμονία του προλεταριάτου και τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος στην αντιιμπεριαλιστική και προλεταριακή επανάσταση, αρνούνται τον Μαρξισμό σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισμό όταν αναγνωρίζουν σαν αναγκαία την ύπαρξη "πολλών σχολών" δηλ. πολλών ιδεολογιών. Διατύπωσαν και υπερασπίζουν την αντεπαναστατική θεωρία σύμφωνα με την οποία συμβιβάζεται η ύπαρξη Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ταυτόχρονα με τη διατήρηση της αστικής τάξης , πιο συγκεκριμένα, της λεγόμενης εθνικής αστικής τάξης που εξακολουθεί να κατέχει μέσα παραγωγής και με την ύπαρξη πολλών κομμάτων. Αυτή η αντεπαναστατική θεωρία δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτε από τη ρεβιζιονιστική θεωρία του λεγόμενου "πλουραλιστικού σοσιαλισμού" των "εύρωκομμουνιστών".
   Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές θεωρίες του Μάο Τσε-Τούνγκ και των κινέζων ρεβιζιονιστών εμπόδισαν την μετεξέλιξη της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης σε σοσιαλισμό και συντέλεσαν στη διατήρηση του καπιταλισμού στην Κίνα.
   Σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία η καταπολέμηση των αντιμαρξιστικών ιδεών του Μάο Τσε - Τούνγκ τόσο για την ανάπτυξη και το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος όσο και για την καταπολέμηση των αντιμαρξιστικών θεωριών των κινέζων ρεβιζιονιστών που αφορούν τα θεμελιώδη ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού. Γι’αυτό πολύ σωστά τονίζει ο σ. Ε. Χότζια: "Χωρίς να καταγγελθεί και απορριφτεί η σκέψη του Μάο Τσέ Τουνγκ, χωρίς να καταπολεμηθεί και ξεριζωθεί κάθε επίδρασή της στο επαναστατικό κίνημα δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά λόγος για πάλη ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό ούτε και ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό γενικά, δεν μπορεί να παγιωθεί και να αναπτυχθεί όπως πρέπει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα και να προωθηθεί με επιτυχία η υπόθεση της επανάστασης" (Ε, Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ. Νοέμβρης 1981).

Η πάλη κατά του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας

Όπως είναι γνωστό ο γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός δεν κατάφερε να προξενήσει μεγάλη ζημιά στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα γιατί έγκαιρα ξεσκεπάστηκε από τον Στάλιν και την Κομινφόρμ και έτσι συντρίφτηκαν και τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που προωθούσε ο κρυφός ως τότε και πιστός πράκτοράς του ο ρεβιζιονιστής προδότης Τίτο. Η ζημιά του περιορίστηκε βασικά μέσα στη Γιουγκοσλαβία.

Στη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο του Μεγάλου Στάλιν, η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ κατέλαβε την εξουσία, με φασιστικό πραξικόπημα, εξάλειψε τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και την αντικατέστησε με την αστική δικτατορία, μετέτρεψε το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα των Λένιν - Στάλιν σ’ένα αντεπαναστατικό ρεβιζιονιστικό και φασιστικό κόμμα, διέλυσε τη Σοσιαλιστική Οικονομική Βάση της Σοβιετικής Ένωσης και παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό. Η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν μετατράπηκε ακριβώς στο διαμετρικά αντίθετό της, δηλ. έγινε μια χώρα καπιταλιστική και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Οι αντεπαναστατικές προδοτικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς, Μπερνστάϊν, Καούτσκυ και λοιπών ξαναπαρουσιάζονται ανοιχτά συγκεντρωμένες και κωδικοποιημένες στο κακόφημο 20ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος. Στη συνέχεια η προδοτική συμμορία των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ άρχισε μια ύπουλη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον των επαναστατών κομμουνιστών των άλλων κομμάτων, τόσο αυτών των Λαϊκών Δημοκρατιών όσο και αυτών των καπιταλιστικών χωρών, με στόχο την εξουδετέρωσή τους και την επιβολή της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής της γραμμής σ’αυτά. Παράλληλα ενίσχυσε και ενθάρρυνε, στην αρχή κρυφά και ύστερα εντελώς φανερά, όλα τα προδοτικά, ταλαντευόμενα, καριερίστικα και οπορτουνιστικά στοιχεία, μέσα και έξω απ’αυτά τα κόμματα που κατά καιρούς σωστά είχαν διαγραφεί και ορισμένα είχαν κλειστεί στις φυλακές, για να τα χρησιμοποιήσει, όπως και τα χρησιμοποίησε αργότερα, σαν πιστούς εκτελεστές της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής γραμμής και σαν φερέφωνά της. Δυστυχώς η προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ κατάφερε να εξάγει την αντεπανάσταση και στις Λαϊκές Δημοκρατίες — με μοναδική τιμητική εξαίρεση τη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας — πράγμα που οδήγησε στην επικράτησή του ρεβιζιονισμού σ’αυτές τις χώρες και που αναπόφευκτο αποτέλεσμά του ήταν η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές.

Η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές οδήγησε στη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα για το διεθνές εργατικό κίνημα και ταυτόχρονα μια ανεπάντεχη νίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης. Η ζημιά που προκλήθηκε στο διεθνές εργατικό κίνημα είναι ακόμα μεγαλύτερη αν ληφθεί υπόψη κι ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του συνόλου των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών.

Στη μόνη χώρα που δεν κατάφερε η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ να προωθήσει τα αντεπαναστατικά της σχέδια και να επιβάλει την αντιμαρξιστική προδοτική ρεβιζιονιστική της γραμμή ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας που είχε πάντα και έχει και σήμερα μια σωστή Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή, με επικεφαλής τον δοκιμασμένο Προλετάριο Επαναστάτη και επιφανή Μαρξιστή - Λενινιστή σ. Ενβέρ Χότζια έδωσε συντριπτικά χτυπήματα στους λίγους προδότες ρεβιζιονιστές που εμφανίστηκαν στις γραμμές του και απόκρουσε με επιτυχία την ύπουλη και λυσσαλέα επίθεση των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών. Έτσι εμποδίστηκε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του ΚΕΑ και η ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην Αλβανία.

Το ηρωικό και ένδοξο ΚΕΑ απόρριψε και κριτίκαρε αμέσως απ’την αρχή τις ρεβιζιονιστικές προδοτικές απόψεις και θέσεις της συμμορίας των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ που διατυπώθηκαν στο 20ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος και αντιπαράθεσε σ’αυτές τις Επαναστατικές Αρχές των Μεγάλων Δασκάλων του Προλεταριάτου Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν και Στάλιν. Από τότε άρχισε στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα μια μεγάλη, δύσκολη, σκληρή και μακρόχρονη ιδεολογική και πολιτική πάλη Αρχών που συνεχίζεται με την ίδια ένταση και οξύτητα, ακόμα και σήμερα, μεταξύ των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών σ’όλο τον κόσμο.

Στην πρώτη γραμμή αυτής της μεγάλης, της μεγαλύτερης και πιο σκληρής ιδεολογικής και πολιτικής πάλης Αρχών που ξέσπασε ποτέ στο διεθνές εργατικό κίνημα, στάθηκε, στέκεται και είναι σίγουρο ότι θα στέκεται και στο μέλλον, το ένδοξο και ηρωικό ΚΕΑ με επικεφαλής τον αλύγιστο Προλετάριο Επαναστάτη σ. Ε. Χότζια. Ο ιστορικός λόγος του σ. Ε. Χότζια στη Σύσκεψη των 81 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Μόσχα το Νοέμβρη του 1960 αποτελεί μια μεγάλη συμβολή παγκόσμιας ιστορικής σημασίας στην πάλη των Επαναστατών Κομμουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό. Ο σ. Ε. Χότζια υπεράσπισε με θάρρος και παραδειγματική συνέπεια τη την καθαρότητα Μαρξισμού - Λενινισμού και ξεσκέπασε αποφασιστικά την προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ για τις ρεβιζιονιστικές, αντιμαρξιστικές και αντικομουνιστικές απόψεις της. Ο σ. Ε. Χότζια σ’αυτή τη Σύσκεψη υπερασπίστηκε θαρραλέα και τον Μεγάλο Δάσκαλο και καθοδηγητή του παγκόσμιο προλεταριάτου Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν και αντέκρουσε όλες τις συκοφαντίες των προδοτών ρεβιζιονιστών. Αυτός τόνισε : "Το καλό και αθάνατο έργο του Στάλιν πρέπει όλοι να το υπερασπίσουμε, όποιος δεν το υπερασπίζει είναι οπορτουνιστής και δειλός" (Ε. Χότζια, η Αλβανία αντιμέτωπη με το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, σελ. 321).

Από τότε κι ύστερα η πάλη του ΚΕΑ ενάντια στην αστικορεβιζιονιστική ιδεολογία απόκτησε μεγαλύτερη ευρύτητα και βάθος και αγκάλιασε όλα τα θεωρητικά και πραχτικά ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Ανάμεσα στα άλλα και πάνω απ’όλα, θεμελίωσε επιστημονικά, με βάση το Μαρξισμό-Λενινισμό το ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, που αποτέλεσε και αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας τόσο για το διεθνές Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου όσο και για τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των καταπιεζομένων λαών.

Όταν πάλι πριν λίγα χρόνια εμφανίστηκε ανοιχτά ο κινέζικος ρεβιζιονισμός που βάση του έχει τη λεγόμενη σκέψη Μάο Τσέ Τούνγκ τότε και πάλι το ΚΕΑ με επικεφαλής τον σ. Ε. Χότζια στάθηκε στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό, πράγμα που συνέβαλε αποφασιστικά στο σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και στην ενότητά του. Η μεγάλη σημασία της πάλης του ΚΕΑ ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό βρίσκεται, όπως πολύ σωστά τόνισε ο σ. Ε. Χότζια στο 8ο συνέδριο "στο γεγονός ότι γκρέμισε δύο μύθους: το μύθο ότι στην Κίνα οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός και το μύθο ότι η σκέψη Μάο Τσέ Τουνγκ ήταν ο Μαρξισμός - Λενινισμός της εποχής μας" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας διεξήγαγε και διεξάγει και είμαστε σίγουροι ότι και στο μέλλον θα διεξάγει - και μόνο μικροαστικά, οπορτουνιστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία αμφέβαλαν και αμφιβάλλουν γι αυτό που τα διαψεύδει βέβαια το 8ο συνέδριο του ΚΕΑ - μια ανοιχτή και αδιάλλακτη ιδεολογική και πολιτική πάλη Αρχών ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό" , κινέζικο), ξεσκέπασε και ξεσκεπάζει με συνέπεια και αποφασιστικότητα, χωρίς ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις την αντιμαρξιστική, αντεπαναστατική και αντικομμουνιστική φύση όλων ανεξαίρετα των ρεβιζιονιστικών ρευμάτων της εποχής μας.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα ότι στην ιστορία του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος μετά το θάνατο του Στάλιν, n μεγάλη τιμή της συνεπούς Επαναστατικής πάλης Αρχών ενάντια σ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, της υπεράσπιση ς της καθαρότητας του Μαρξισμού - Λενινισμού και της ανάπτυξής του παραπέρα σε μια σειρά ζητήματα ανήκει, χωρίς αμφιβολία, αποκλειστικά και μόνο στο ένδοξο και ηρωικό επαναστατικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον αλύγιστο και δοκιμασμένο Προλετάριο Επαναστάτη σ. Ε. Χότζια. Η συμβολή του ΚΕΑ στο σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και της ανάπτυξής του, υπήρξε μεγάλης ιστορικής σημασίας και τέτοια θα παραμείνει για τους κομμουνιστές και το προλεταριάτο όλων των χωρών όσο κι αν προσπαθούν να την μειώσουν ή να την αποσιωπήσουν οι διάφοροι ρεβιζιονιστές και τα διάφορα οπορτουνιστικά, μικροαστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία.

Σήμερα το ΚΕΑ στη μεγαλειώδη πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, τον ρεβιζιονισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση δεν είναι μόνο του, αλλά έχει στο πλευρό του τα αδελφά Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα και οργανώσεις, πράγμα που το εκτιμά ιδιαίτερα. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει :"Το Κόμμα μας Εργασίας θεωρεί τιμή του που στο μεγάλο και ιστορικό αγώνα για την υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού, βρίσκεται πλάι - πλάι με τα άλλα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, που είναι ισότιμα τμήματα του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Το ΚΕΑ μένοντας πιστό στο Μαρξισμό - Λενινισμό και τον Προλεταριακό Διεθνισμό συνέβαλε και συμβάλλει στην ενότητα του διεθνούς επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος, αναγκαίας και απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιτυχή διεξαγωγή της πάλης του προλεταριάτου και των καταπιεζομένων λαών ενάντια στο καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τη διεθνή αντίδραση. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει: "Μπροστά στη συντονισμένη δράση των ιμπεριαλιστών και των ρεβιζιονιστών ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό και στην επαναστατική πάλη του προλεταριάτου και των λαών, το παραπέρα δυνάμωμα της ενότητας του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος είναι απαραίτητη ανάγκη" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας δεν είναι μόνο η μοναδική σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, που απόμεινε μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και τη διατήρηση του καπιταλισμού στην Κίνα, αλλά είναι και η μόνη πραγματικά ανεξάρτητη χώρα, χωρίς απολύτως καμιά εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό.

Είναι γνωστό ότι οικοδομεί το σοσιαλισμό μέσα στις συνθήκες μιας άγριας ιμπεριαλιστικο-ρεβιζιονιστικής περικύκλωσης, δεν είναι όμως απομονωμένη όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εχθροί της, και δέχεται διαρκώς και θα δέχεται και μελλοντικά την πολιτική και ιδεολογική πίεση της διεθνούς αντίδρασης και κυρίως αυτή των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που φαρδιά πλατιά την προβάλλει ο αστικός και ρεβιζιονιστικός τύπος της χώρας μας. Πρόσφατα η αντιδραστική ρεβιζιονιστική φυλλάδα "Ριζοσπάστης", όργανο της ΚΕ της επιστάτριας προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Φλωράκη, αυτών των πρακτόρων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, έγραφε: "Η Σοβιετική Ένωση έχει επανειλημμένα ζητήσει την αποκατάσταση ομαλών σοβιετο-αλβανικών σχέσεων προς όφελος των λαών των δύο χωρών (διάβαζε: προς ζημιά των λαών και των δύο χωρών) και της διεθνούς συνεργασίας (διάβαζε: της υποταγής στο σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμό) και της ειρήνης (διάβαζε: του πολέμου). Και ασφαλώς η συνεργασία και φιλία με τις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας (διάβαζε: της καπιταλιστικής κοινότητας που δεν διαφέρει απολύτως τίποτε από την ΕΟΚ) αποτελεί σοβαρή και σταθερή εγγύηση για την πρόοδο της Αλβανίας (διάβαζε: αποτελεί "σοβαρή έγγύηση" για την πισωδρόμηση της Αλβανίας, δηλ. για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και την μετατροπή της σε αποικία της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης), όσο για την ενίσχυση της ειρήνης (διάβαζε: της προετοιμασίας πολέμου) στα Βαλκάνια και γενικότερα στην περιοχή μας" (Ριζοσπάστης 28.11.81). Και ένας άλλος γνωστός "παλαίμαχος" προδότης των συμφερόντων του ελληνικού προλεταριάτου, πιστός υπηρέτης και λακές της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ο Βάσος Γεωργίου που έχει αναλάβει εργολαβικά στη ρεβιζιονιστική φυλλάδα το "Ριζοσπάστη" να διαστρεβλώνει συστηματικά την επαναστατική πολιτική της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας και να τη συκοφαντεί, εκφράζει την "ελπίδα" του "για μια ουσιαστική καλυτέρευση των σχέσεων της ΛΣΔ της Αλβανίας με τη σοσιαλιστική κοινότητα" (διάβαζε: εκφράζει την ελπίδα να παλινορθωθεί ο καπιταλισμός στην Αλβανία, να χάσει την ανεξαρτησία της και να μετατραπεί σε αποικία και στρατιωτική βάση των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που υπαγορεύουν το νόμο στην καπιταλιστική κοινότητα της Ανατολικής Ευρώπης, την ΚΟΜΕΚΟΝ). Όλα αυτά , χωρίς βέβαια να υποτιμούμε καθόλου τούς κινδύνους που διατρέχει σήμερα η Σοσιαλιστική Αλβανία από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση, θα μείνουν σίγουρα φρούδες ελπίδες και όνειρα "θερινής νυκτός" των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.

Όπως είναι γνωστό, και οι διάφορες άλλες προδοτικές ομάδες που ακολουθούν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, όπως ΕΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), ΚΚΕ Μ-Λ, κλπ. και η ΣΑΚΕ που υιοθετεί στην ουσία τις συκοφαντίες των σοβιετικών και κινέζων ρεβιζιονιστών, διαστρεβλώνουν σκόπιμα και συκοφαντούν την εξωτερική πολιτική της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας και ιδιαίτερα απέναντι στις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για να προκαλέσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τούς έλληνες Κομμουνιστές και το Προλεταριάτο της χώρας μας. Σ’όλους αυτούς, τούς ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, απαντούμε με τα λόγια του σ. Ε. Χότζια: "Με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και με την Σοβιετική Ένωση, που είναι οι πιο άγριοι εχθροί (υπογράμμιση δική μας) της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, της ειρήνης και της ασφάλειας στον κόσμο η χώρα μας δεν έχει και δεν θα έχει (υπογρ. δική μας) καμιά σχέση. Όπως και στο παρελθόν, εμείς θα συνεχίσουμε πάντα (υπογρ. δική μας) με αποφασιστικότητα την πάλη για το ξεσκέπασμα της επιθετικής και ηγεμονιστικής πολιτικής και δράσης τους" ( Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Οι Έλληνες επαναστάτες Κομμουνιστές Μαρξιστές - Λενινιστές και το Προλεταριάτο της χώρας μας έχουν υποχρέωση και καθήκον που απορρέει από τον Προλεταριακό Διεθνισμό, να σταθούν σταθερά και χωρίς ταλαντεύσεις στο πλευρό της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας.

Η υπεράσπιση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην Αλβανία αποτελεί για όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα και οργανώσεις και για όλους τούς Κομμουνιστές στον κόσμο σοβαρό και σπουδαίο διεθνιστικό τους καθήκον πού καλούνται συνέχεια να το εκπληρώνουν στο ακέραιο με συνέπεια, σταθερότητα και αποφασιστικότητα.

Η αγάπη , η απεριόριστη εμπιστοσύνη και η χωρίς όρους υποστήριξη του φάρου του σοσιαλισμού στον κόσμο της πατρίδας των προλετάριων όλων των χωρών, του κέντρου της παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης, της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας είναι λυδία λίθος ενός πραγματικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κόμματος. Το πιο σίγουρο κριτήριο για να διακρίνει κανείς ποιός είναι πραγματικός Επαναστάτης Κομμουνιστής Μαρξιστής - Λενινιστής, γνήσιος φίλος της εργατικής τάξης, συνεπής υπερασπιστής της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού και ποιός αντεπαναστάτης ρεβιζιονιστής προδότης, εχθρός της εργατικής τάξης, της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού είναι η θέση που παίρνει απέναντι στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας, τη μόνη Δικτατορία του Προλεταριάτου που υπάρχει στον κόσμο.

Σήμερα που όλοι οι αντιδραστικοί ιδεολόγοι, αστοί και ρεβιζιονιστές, θεωρούν το αντεπαναστατικό προτσές που άρχισε πριν από χρόνια, δηλ. μετά το θάνατο του Στάλιν, στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και που αναπόφευκτα οδήγησε στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές σαν "ιστορικά αναγκαίο", σήμερα που προβάλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό αυτών των χωρών σαν "σοσιαλισμό" και μάλιστα σαν "πραγματικό και αναπτυγμένο σοσιαλισμό" και προσπαθούν να "αποδείξουν" τον ουτοπικό δήθεν χαραχτήρα της θεωρίας του Μαρξ και την "αποτυχία" δήθεν του επιστημονικού σοσιαλισμού, η ύπαρξη και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία σύμφωνα με τις Αρχές των κλασσικών μας Μαρξ - Ένγκελς-Λένιν - Στάλιν έχει τεράστια ιστορική σημασία για την αντίκρουση και ανασκευή όλων αυτών των αντεπαναστατικών "θεωριών" και αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη, ότι η παλινόρθωση του καπιταλισμού δεν είναι ιστορικά αναγκαίο και αναπόφευκτο φαινόμενο, ότι η θεωρία του Μαρξ δεν είναι ουτοπία, ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στη βάση των επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού γιατί οικοδομήθηκε τον καιρό των Λένιν - Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση και οικοδομείται και σήμερα στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας.

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ

Η επέμβαση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ αρχίζει μετά το θάνατο του Στάλιν, προσεχτικά και μυστικά στην αρχή και παίρνει ανοιχτή μορφή το 1955 όταν ξεσκεπάστηκε από τον σ. Νίκο Ζαχαριάδη και καθαιρέθηκε η προδοτική ρεβιζιονιστική φράξια που είχε οργανώσει η συμμορία του Χρουτσώφ στην Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Τασκένδη με σκοπό να ανατρέψει την επαναστατική ηγεσία με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη και την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ καινά επιβάλει σ’αυτό την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική προδοτική ρεβιζιονιστική γραμμή του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό".

Ο Ν. Ζαχαριάδης είχε χαρακτηρίσει τότε πολύ εύστοχα και παραστατικά τούς Έλληνες ρεβιζιονιστές προδότες, σαν "την ουρά του ελέφαντα", εννοώντας με τη λέξη "ελέφαντα" τη ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουτσώφ.

Αργότερα η ιστορική 5η ολομέλεια της Κ Ε του ΚΚΕ που συνήλθε το Νοέμβρη 1955, που είναι και η τελευταία ολομέλεια του Επαναστατικού ΚΚΕ (1918 - 1956) καταδικάζει πλέον ανοιχτώ την επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ , η όποια έγινε με σκοπό να μετατρέψει το ηρωικό ΚΚΕ από ένα Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα που ήταν σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Η ιστορική σημασία της 5ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ για το Ελληνικό μα και για το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα έγκειται στο γεγονός ότι σ’αυτή καταδικάζεται για πρώτη φορά, από όσο τουλάχιστον είναι γνωστό, η επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που στόχο είχε την μετατροπή του σ’ένα κόμμα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, πριν ακόμα βγουν ανοιχτά οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές με τις αντιμαρξιστικές προδοτικές ρεβιζιονιστικές απόψεις τους στο 20ο συνέδριο (Φλεβάρης 1956) και ακόμα τούς καταδικάζει μέσα στην ίδια την Σοβιετική Ένωση.

Με την σύγκλιση της παρασυναγωγής, από την περιβόητη "επιτροπή" των Κοουζίνεν - Ντέζ πιστού οργάνου της χρουτσωφικής κλίκας, στην όποια πήραν μέρος όλα τα προδοτικά ρεβιζιονιστικά στοιχεία, όχι μόνο τα καθαιρεμένα από την ΚΕ του ΚΚΕ μα ακόμα και τα διαγραμμένα από μέλη του ΚΚΕ – σ’αυτή δεν πήρε μέρος ο γραμματέας του ΚΚΕ σ. Ν. Ζαχαριάδης — βαφτίστηκε από τούς προδότες ρεβιζιονιστές "6η ολομέλεια" (Μάρτης 1956) και μάλιστα "ιστορική" και "πλατειά" προφανώς γιατί μετάτρεψε το ηρωικό ΚΚΕ (1918- 1956) σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, η επέμβαση της κλίκας του Χρουτσώφ πήρε ανοιχτά πλέον επίσημο χαραχτήρα καθαιρώντας με βίαιο και προκλητικό τρόπο την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής τον σ. Ν. Ζαχαριάδη, τον όποιο συνέλαβαν και εξόρισαν στη Σιβηρία και μετά από 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας τον εξόντωσαν, στην ουσία τον δολοφόνησαν, στις αρχές Αυγούστου 1973.

Οι Έλληνες Κομμουνιστές στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ακλουθώντας το παράδειγμα του αρχηγού τους Ν. Ζαχαριάδη, απόρριψαν, καταδίκασαν και πάλεψαν σκληρά ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Πολλοί κλείστηκαν στις φυλακές, άλλοι στάλθηκαν εξορία και άλλοι εξοντώθηκαν από τούς προδότες ρεβιζιονιστές.

Με τις διώξεις και την εξόντωση του Ν. Ζαχαριάδη καθώς και την εξόντωση και άλλων Ελλήνων κομμουνιστών, οι προδοτικές ρεβιζιονιστικές συμμορίες των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ και των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη - Ζωγράφου - Δημητρίου - Στρίγγου - Ρούσου - Φλωράκη - Δρακόπουλου και λοιπών αποκαλύπτονται όχι μόνο σαν προδότες των επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού και των ταξικών συμφερόντων του Προλεταριάτου και θανάσιμοι εχθροί της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, αλλά και σαν δήμιοι προλεταριακών ηγετών και κομμουνιστών, όπως και οι σύντροφοι τους σοσιαλδημοκράτες. Ταιριάζουν απόλυτα στους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και στους λακέδες τους, και είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, τα όσα είπε ο Λένιν στο λόγο του το 1919 με αφορμή τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ : "Σήμερα πανηγυρίζουν στο Βερολίνο, η μπουρζουαζία και οι σοσιαλπροδότες - πέτυχαν να δολοφονήσουν τον Καρλ Λίμπκνεχτ και την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Έμπερτ και ο Σαϊντεμάν, που 4 ολόκληρα χρόνια οδηγούσαν τους εργάτες στο σφαγείο για τα ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο των δημίων των προλεταριακών ηγετών" (Λένιν, τόμος 28, σελ. 422).

Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα αποτελούν την καλύτερη απόδειξη, ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν "ήταν έτοιμο" να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου " (Θέσεις της Κ Ε της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, σελ. 47), όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι τότε ενωμένες και σήμερα διασπασμένες ρεβιζιονιστικές ομάδες ΚΚΕ Μ-Λ, Μ-Λ ΚΚ Ε, και Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), αλλά αντίθετα ήταν έτοιμο να πολεμήσει όπως και πολέμησε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό . Εντελώς σίγουρο είναι σήμερα πώς οι ηγετίσκοι των παραπάνω ρεβιζιονιστικών ομάδων, ούτε τότε πολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό ούτε και τώρα τον πολεμούν.

Η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ αφού διόρισε σαν ηγεσία του ΚΚΕ όλα τα κατακάθια και απόβλητα του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος επέβαλε σ’αυτό και την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική προδοτική γραμμή του 20ο συνεδρίου του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος. Έτσι το ηρωικό και ένδοξο Κόμμα του ελληνικού Προλεταριάτου, το ΚΚΕ (1918 - 1956), από κόμμα επαναστατικό που ήταν εκφυλίστηκε σε κόμμα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου και η ελληνική εργατική τάξη στερείται από τότε την επαναστατική της πρωτοπορία.

Τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα και οργανώσεις στη χώρα μας

Το υπάρχοντα σήμερα στη χώρα μας κόμματα, που αυτοχαρακτηρίζονται σαν "κομμουνιστικά", όπως το "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ εσ., είναι μόνο κατ όνομα "κομμουνιστικά". Διατηρούν το όνομα για να συγκαλύπτουν την αντικομουνιστική τους δράση και για να εξαπατούν τούς εργάτες. Αυτά δεν είναι επαναστατικά, μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, άλλα αστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, που έχουν προδώσει όλες ανεξαίρετα τις επαναστατικές Αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού και τα ταξικά συμφέροντα του Προλεταριάτου. Είναι θανάσιμοι εχθροί της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, πιστοί υπηρέτες της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας και πράκτορες των συμφερόντων της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Το ότι τα κόμματα αυτά δεν είναι επαναστατικό άλλα αστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, αυτό φαίνεται καθαρά: πρώτο στα ρεφορμιστικά προγράμματά τους, δεύτερο στην πραχτική πολιτική τους δράση που έχει σαν βάση την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας με την αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας και τρίτο στην εκτίμηση της σημερινής διεθνούς κατάστασης και στην τοποθέτησή τους πάνω στα προβλήματα που αφορούν τη διεθνή πολιτική, τοποθέτηση που βρίσκεται πάντα στην υπηρεσία της καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης.

Τα προγράμματα και των δύο ρεβιζιονιστικών κομμάτων, του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ εσ. δεν είναι επαναστατικά αλλά είναι πέρα για πέρα αντιμαρξιστικό ρεφορμιστικά προγράμματα γιατί δεν θίγουν καθόλου το θεμέλια του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και περιορίζονται απλώς στην πραγματοποίηση ορισμένων μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού με απώτερη επιδίωξη τον εκσυγχρονισμό, τη στερέωση και τη διαιώνισή του. Είναι προφανές πώς όταν απορρίπτονται οι γενικοί νόμοι που διέπουν την αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση - και ακριβώς αυτό κάνουν τα προγράμματα και των δύο ρεβιζιονιστικών κομμάτων - και συγκεκριμένα, απορρίπτουν τον νόμο της βίαιης Επανάστασης και τον νόμο της πλήρους συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν νόμων υποχρεωτικών και αναπόφευκτων για κάθε γνήσια αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση και σαν αναγκαίες και εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις, σαν προκαταβολικών όρων (Στάλιν), για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ή της δημοκρατικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου και της αγροτών, τότε αυτά τα προγράμματα δεν οδηγούν στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά στη διατήρή του.

Τα προγράμματά τους είναι ακόμα αντιμαρξιστικό και ρεφορμιστικά γιατί απορρίπτουν τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, παρά την τυπική φραστική διατήρησή της , προφανώς για λόγους δημαγωγίας, από την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη. Είναι ξεκάθαρο πώς η απόρριψη και των δύο προκαταβολικών όρων, για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, δηλαδή της βίαιης επανάστασης, του ένοπλου αγώνα, σαν του αποκλειστικά μόνου δρόμου για την ανατροπή του καπιταλισμού και της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, οδηγεί υποχρεωτικά σε απόρριψη και της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Επομένως, αυτό που η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη χαρακτηρίζει στο πρόγραμμα της σαν "Δικτατορία του Προλεταριάτου" είναι στην πραγματικότητα η ίδια η δικτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης , η όποια ποτέ δεν ανατράπηκε. Αλλά και η θέση που υπάρχει στα προγράμματά τους για αναγνώριση στο "σοσιαλισμό" τους πολλών κομμάτων (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46) είναι ασυμβίβαστη με την ύπαρξη της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και σημαίνει την άρνησή της. Και τα δύο ρεβιζιονιστικά κόμματα, το μεν ένα ανοιχτά, τα δε άλλο με πιο ραφιναρισμένο τρόπο, υιοθετούν το λεγόμενο "πλουραλιστικό σοσιαλισμό".

Και από πλευράς σκοπού, τα προγράμματά τους είναι επίσης ρεφορμιστικά και αντιμαρξιστικό γιατί και τα δύο δεν θέλουν να εγκαθιδρύσουν και να οικοδομήσουν τον επιστημονικό Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν αλλά τον σημερινό "υπαρκτό σοσιαλισμό" της Σοβ. Ένωσης, της Ρουμανίας, της Πολωνίας, της Γιουγκοσλαβίας, κλπ, δηλαδή τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της σημερινής Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών. Γι αυτό και υιοθετούν, όπως κάνει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ στο πρόγραμμά του, την αστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46 - 47), που είναι θεωρία του παλινορθωμένου καπιταλισμού και απορρίπτουν, σ’αντίθεση με το Μαρξ, την αναγκαιότητα της ύπαρξης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου για ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον Κομμουνισμό (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46 - 47).Οπως τονίσαμε και παραπάνω, ο λεγόμενος "ύπαρκτός σοσιαλισμός" των ρεβιζιονιστικών χωρών δεν είναι παρά ο σημερινός τους κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός που προέκυψε από την ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές τις χώρες. Ακόμα ο "σοσιαλισμός" που θέλει να εγκαθιδρύσει η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη στη χώρα μας, είναι ο "σοσιαλισμός" του Καρμάλ στο Αφγανιστάν και ο "σοσιαλισμός" του Μεγκίστου στην Αιθιοπία, δηλ. τις φασιστικές δικτατορίες που υπάρχουν εκεί και που έχουν βαφτιστεί "σοσιαλισμός" με μοναδικό βέβαια κριτήριο το βαθμό εξάρτησης τους και υποταγής τους στα συμφέροντα της καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Τα προγράμματα τους που θα εφαρμόσουν, όταν πάρουν μέρος στις αστικές κυβερνήσεις - γιατί δεν μπορεί να γίνει λόγος για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας αφού απορρίπτονται οι νομοτέλειες της Επανάστασης - δεν είναι αντιμονοπωλιακά γιατί η λεγόμενη "εθνικοποίηση" τους (που στην προκειμένη περίπτωση είναι "εθνικοποίηση" κρατικομονοπωλιακού χαραχτήρα) δεν επεκτείνεται καν σ’όλα τα μονοπώλια αλλά μόνο σε ορισμένα, των δε υπολοίπων "περιορίζει τη δράση" τούς (Πρόγραμμα του ΚΚΕ σελ. 31) ή όπως αναφέρει το "Κ"ΚΕ εσ. η "εθνικοποίηση" αφορά μόνο τα βασικά εγχώρια μονοπώλια (Κομ. Θεωρία και Πολιτική, τεύχος 6 1975 σελ. 70).

Τέλος το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν είναι αντιιμπεριαλιστικό γιατί πρώτο δεν απαλλάσσει τη χώρα μας από κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όταν μιλάει για "αναθεώρηση" των συμβάσεων με το ξένο κεφάλαιο (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 31) και για "συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 31) και δεύτερο γιατί και άν στα λόγια μιλούσαν για απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, επιδιώκουν με την εξωτερική τους πολιτική την πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, θέλουν να την υποτάξουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στην καπιταλιστική-σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση.

Ο "αντιαμερικανισμός" των ρεβιζιονιστικών κομμάτων δεν είναι αντιιμπεριαλισμός γιατί βρίσκεται απόλυτα στην υπηρεσία των επιθετικών, φιλοπόλεμων και επεκτατικών σχεδίων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, όπως και ο "αντισοβιετισμός" των αντιδραστικών αστικών κομμάτων της χώρας μας δεν είναι αντισοσιαλιμπεριαλισμός γιατί βρίσκεται απόλυτα στην υπηρεσία των επιθετικών φιλοπόλεμων και επεκτατικών σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλα τα παραπάνω κόμματα ανήκουν στο στρατόπεδο των αντιδραστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που στρέφεται ενάντια στο προλεταριάτο και τούς καταπιεζόμενους λαούς.

Η στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πραγματικά επαναστατικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων από τη μια και των δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής και σοσιαλιμπεριαλιστικής αντίδρασης, της αντεπανάστασης και της εθνικής προδοσίας από την άλλη.

Οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές της χώρας μας ΕΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ και λοιποί ίσχυρίζονται οτι το "Κ"ΚΕ εσ. ακολουθία "αντισοσιαλιμπεριαλιστική" πολιτική, πράγμα που πρόκειται για χοντροκομμένη ψευτιά. Το παρακάτω κομμάτι της "Αυγής" τούς διαψεύδει : "Είναι αλήθεια - και κανείς προοδευτικός άνθρωπος σ’όλη τη γη δεν δικαιούται να το ξεχνάει - πώς δεν επιτρέπεται καμιά ταύτιση ανάμεσα στις ΕΠΑ και την ΕΣΣΔ, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και στην πραγματικότητα που δημιούργησε η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, όσα και αν είναι τα στοιχεία της κριτικής (από μια σοσιαλιστική σκοπιά) για τις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού"" (Αυγή, 1.12.81).

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕ εσ. είναι προδότες τόσο των συμφερόντων της ελληνικής εργατικής τάξης όσο και προδότες των εθνικών συμφερόντων.

Τη διείσδυση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας που στόχο της έχει την υποδούλωσή της, οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, την εμφανίζουν σαν "ισότιμη και συμφέρουσα συνεργασία με τις σοσιαλιστικές χώρες", δηλ. με τις καπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κύρια με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση. Καθόλου όμως δεν πρωτοτυπούν γιατί με τον ίδιο τρόπο δικαιολόγησαν στο παρελθόν και εξακολουθούν και σήμερα ακόμη να δικαιολογούν την υποδούλωση της χώρας μας στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όλα τα αντιδραστικά αστικά κόμματα.

Την ένθερμη υποστήριξη εκ μέρους τους κάθε ενέργειας, πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής καθώς και γενικά όλων των επιθετικών και επεκτατικών σχεδίων των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών σε βάρος των άλλων λαών και χωρών, την δικαιολογούν με τον λεγόμενο "προλεταριακό διεθνισμό" τους ‘η ακριβέστερα με τη "διεθνιστική αλληλεγγύη" τους. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους στη χώρα μας, προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, έχουν από καιρό προδώσει το Μαρξισμό - Λενινισμό και μαζί του πρόδωσαν και τον Προλεταριακό Διεθνισμό, ο όποιος είναι μόνο ιδεολογία του επαναστατικού προλεταριάτου και εκφράζει τη διεθνή ταξική ενότητα στην πάλη του για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής -Κομμουνιστικής Κοινωνίας. Εξάλλου οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και τα άλλα ρεβιζιονιστικά κόμματα και μαζί τους και η αποστάτρια προδοτική κλίκα του Φλωράκη στη Διάσκεψη των ρεβιζιονιστικών κομμάτων στο Βερολίνο, τον Ιούνη του 1976, εγκατέλειψαν ανοιχτά και επίσημα πλέον τον Προλεταριακό Διεθνισμό που ουσιαστικά τον είχαν εγκαταλείψει και προδώσει από πολύ νωρίτερα από τότε που πρόδωσαν και τον Μαρξισμό - Λενινισμό.

Η λεγόμενη "διεθνιστική αλληλεγγύη" των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"Κ Ε είναι στην πραγματικότητα η αντιδραστική ιδεολογία των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, ο αστικός κοσμοπολιτισμός, που εξυπηρετεί τα επιθετικά και επεκτατικά σχέδιά τους για παγκόσμια κυριαρχία.

Η πάλη των Ελλήνων Κομμουνιστών ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό δεν οδήγησε δυστυχώς μέχρι σήμερα, για μια σειρά από λόγους, στην ίδρυση ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου που να καθοδηγείται από την επαναστατική Κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ένγκελς -Λένιν - Στάλιν. Τις σημερινές υπάρχουσες οργανώσεις και ομάδες που επικαλούνταν και συνεχίζουν να επικαλούνται το Μαρξισμό - Λενινισμό, από την ίδρυση τους ακόμα τις κατάτρωγε και συνεχίζει να τις κατατρώγει και σήμερα το σαράκι του ρεβιζιονισμού, του αντισταλινισμού και του αντιζαχαριαδισμού. Καμιά από αυτές δεν είχε Μαρξιστική - Λενινιστική γραμμή ούτε καταπολέμησε ποτέ με συνέπεια το σύγχρονο ρεβιζιονισμό.

Από αυτές, του ΚΚΕ Μ-Λ απορρίπτει την βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής καθώς και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου (κοίτα, 1ο συνέδριο του ΚΚΕ Μ-Λ σελ. 39-60). Αποδέχεται τη ρεβιζιονιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την όποια ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός συνίσταται τάχα απλώς "στη συνένωση της δύναμης του κράτους με τη δύναμη των μονοπωλίων" (στο ίδιο σελ. 46) και απορρίπτει τη Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού σύμφωνα με την όποια η ουσία του συνίσταται στην "υποταγή του κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια" (Στάλιν). Απορρίπτει το κόμμα Νέου Τύπου και υιοθετεί τη ρεβιζιονιστική άποψη του Μάο Τσέ Τούνγκ της ύπαρξης "πολλών γραμμών" στο κόμμα (κοίτα 2ο συνέδριο του ΚΚΕ Μ-Λ) Αποδέχεται όλες τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του Μάο Τσέ Τούνγκ, επιτίθεται ενάντια στο Στάλιν και την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή καθώς και ενάντια στο διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας (κοίτα, "Προλεταριακή Σημαία" προσυνεδριακό υλικά και 2ο συνέδριο). Στα ζητήματα που αφορούν την ιστορία του ΚΚΕ (1918 - 1956) αντιγράφει πιστά τις θέσεις των προδοτικών ρεβιζιονιστικών κλικών Φλωράκη και Δρακόπουλου, μηδενίζει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και επιτίθεται ενάντια στο Ζαχαριάδη όπως και οι ρεβιζιονιστικές κλίκες (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ).

Το Μ - Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο) απορρίπτει τη βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν προκαταβολικών όρων για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου (κοίτα, Προγραμματική Διακήρυξη του Μ-Λ ΚΚΕ, σελ. 7 - 40). Απορρίπτει το κόμμα νέου τύπου και αποδέχεται όλες τις αντιμαρξιστικές και ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσέ Τούνγκ. Υπερασπίζει την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία "των τριών κόσμων" και αυτή της "υπεράσπισης της πατρίδας" των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς. Εξωραΐζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το NATO, εμφανίζει την ντόπια αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας σαν "αντισοσιαλιμπεριαλιστική" δύναμη και επιτίθεται ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και ενάντια στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας καθώς και ενάντια στο Στάλιν. Μηδενίζει ολοκληρωτικά τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ (1918 - 1956) και πάνω στα ζητήματα της ιστορίας του έχει τις ίδιες ακριβώς θέσεις που έχουν και οι ρεβιζιονιστικές προδοτικές κλίκες των Φλωράκη και Δρακόπουλου και επιτίθεται, όπως και εκείνοι, ενάντια στο Ν. Ζαχαριάδη (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ).

Το Μ - Λ ΚΚΕ απορρίπτει και αυτό την βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν νόμων αναπόφευκτων για κάθε γνήσια αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση και σαν προκαταβολικών όρων για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (κοίτα. Προγραμματική Διακήρυξη του Μ — Λ ΚΚΕ, σε. 7 - 40). Απορρίπτει το κόμμα νέου τύπου και αποδέχεται όλες ανεξαίρετα τις αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές θεωρίες του Μάο Τσέ Τούνγκ. Υποστηρίζει τις αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές θεωρίες "των τριών κόσμων" και της "υπεράσπισης της πατρίδας". Βρίσκεται στην υπηρεσία του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού, εξωραΐζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το NATO , εμφανίζει την ντόπια αντιδραστική αστική τάξη σαν "αντισοσιαλιμπεριαλιστική " δύναμη και σαν "υπερασπιστή των εθνικών συμφερόντων, και ταυτόχρονα επιτίθεται ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας καθώς και ενάντια στο Στάλιν. Στα ζητήματα που αφορούν την ιστορία του ΚΚΕ (1918 - 1956) μηδενίζει όλες τις επαναστατικές παραδόσεις και αντιγράφει πιστά τις θέσεις των ρεβιζιονιστικών κλικών Φλωράκη και Δρακόπουλου και επιτίθεται, όπως και αυτές, ενάντια στο Ν. Ζαχαριάδη (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυ ση του ΚΚΕ).

Τα ίδια "ισχύουν και για το ΕΚΚΕ που συνεργάζεται στενά με το Μ - Λ ΚΚΕ μόνο που αυτό εμφανίζεται υπέρ του Ν. Ζαχαριάδη.

Ολες οι παραπάνω ρεβιζιονιστικές οργανώσεις και ομάδες, όπως ΚΚΕ Μ-Λ, Μ - Λ ΚΚΕ (άνασυγκροτημένο), Μ - Λ ΚΚΕ, ΕΚΚΕ, είναι παραφυάδες του κινέζικου ρεβιζιονισμού. Ο "σοσιαλισμός" τους που θέλουν να εγκαθιδρύσουν και οικοδομήσουν είναι ο "σοσιαλισμός" του Μάο Τσέ Τούνγκ, δηλαδή ο καπιταλισμός της Κίνας, τον καιρό του Μάο Τσέ Τούνγκ, ο όποιος ποτέ δεν μετεξελίχτηκε σε σοσιαλισμό.

Μια άλλη ομάδα, η ΣΑΚΕ, που αυτοαποκαλείται μαρξιστική-λενινιστική που προσποιείται και ψευδέστατα ισχυρίζεται, ότι ακολουθεί τη γραμμή του διεθνούς επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος, το 1979 εξαπόλυσε μια συκοφαντική επίθεση, με ένα χυδαίο, αντιμαρξιστικό, αντιδιεθνιστικό και διασπαστικό λιβελλογράφημα, ενάντια στο ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον επιφανή Μαρξιστή-Λενινιστή σ. Ε. Χότζια και ενάντια στα άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα. Η ΣΑΚΕ συνεχίζοντας τον αντιδιεθνιστικό και διασπαστικό της κατήφορο έδωσε αυτό το λίβελλο αργότερα, παραλλαγμένο βέβαια, στη δημοσιότητα ("Οχτώβρης" Νοέμβρης/Δεκέμβρης 1980) και όπως μάς πληροφορούν οι ίδιοι περίμεναν απάντηση (θράσος ή αφέλεια μικροαστών;) σ’αυτό από το ΚΕΑ.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, ότι αυτή η επίθεση της ΣΑΚΕ ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και ενάντια στο ΚΕΑ γίνεται την ίδια ακριβώς στιγμή που το ΚΕΑ και το άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικό Κόμματα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της δύσκολης και σκληρής "ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, ενάντια σ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό", κινέζικο), τον ιμπεριαλισμό, το σοσιαλιμπεριαλισμό, σοβιετικό και κινέζικο και σ’όλη τη διεθνή αντίδραση, τη στιγμή που υπερασπίζουν με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα του διεθνούς Προλεταριάτου και την υπόθεση της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, τη στιγμή που όλη η διεθνής αντίδραση καταβάλλει συστηματικά συντονισμένες προσπάθειες επιδιώκοντας να εκτρέψει το διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα από τον επαναστατικό δρόμο και να το διασπάσει.

Η συκοφαντική επίθεση της ΣΑΚΕ ενάντια στο διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα εξυπηρετεί αντικειμενικά τούς ταξικούς εχθρούς του Προλεταριάτου και της Προλεταριακής Επανάστασης, την αντιδραστική αστική τάξη, τον "ιμπεριαλισμό, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό και πρέπει να καταδικαστεί από κάθε Κομμουνιστή.

***

Για το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό, το ξεπέρασμα της διάσπασης και των απογοητεύσεων, τη διάλυση των αυταπατών και συγχύσεων στο χώρο του ελληνικού εργατικού κινήματος και τη συσπείρωση και οργάνωση των πιο πρωτοπόρων και αγωνιστικών επαναστατικών στοιχείων με σκοπό την ίδρυση ενός πραγματικά επαναστατικού ΚΚΕ ζήτημα πρωταρχικής σημασίας αποτελεί η ολοκληρωτική ρήξη μ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικού, γιουγκοσλάβικου, "ευρωκομμουνισμού", κινέζικου), η απόρριψη και συνεπής καταπολέμηση όλων των αντεπαναστατικών θεωριών των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και η υπεράσπιση της καθαρότητας της επαναστατικής Διδασκαλίας των Μεγάλων Δασκάλων και καθοδηγητών του παγκόσμιου Προλεταριάτου Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν. Σοβαρό επίσης ζήτημα αποτελεί η υπεράσπιση της επαναστατικής δράσης και κληρονομιάς της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και του καθοδηγητή του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος σ’εκείνη την περίοδο, του Μεγάλου Στάλιν, καθώς και η υπεράσπιση της επαναστατικής δράσης και κληρονομιάς του ΚΚΕ (1918 - 1956) και του αρχηγού του Ν. Ζαχαριάδη από τις συκοφαντίες και τις διαστρεβλώσεις των προδοτών ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων.

Άλλο σοβαρό ζήτημα είναι η Μαρξιστική - Λενινιστική τοποθέτηση πάνω σ’όλα τα προβλήματα που αφορούν την αντιιμπεριαλιστική και την Προλεταριακή Επανάσταση και την αναγνώριση των νομοτελειών τους καθώς και η Μαρξιστική - Λενινιστική ανάλυση και τοποθέτηση απέναντι σ όλα το ζητήματα της σημερινής διεθνούς κατάστασης.

Ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα είναι η σύνδεση και στενή συνεργασία του ελληνικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος με το διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικού Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα που εκπροσωπείται σήμερα από το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και από τα άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα, όπως το ΚΚ Γερμανίας, ΚΚ Ισπανίας (Μ - Λ), ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚ Ιαπωνίας (άριστερού) κλπ. Το ελληνικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα είναι αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος. Το πάρα πέρα δυνάμωμα της ενότητας του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος ήταν και παραμένει και σήμερα ζήτημα ζωτικής σημασίας. Γιατί όπως πολύ σωστά τονίζει ο σ. Ε. Χότζια: "Η δύναμη του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος έγκειται στην ορθότητα (υπογράμμιση δική μας) των ιδεών του για τις όποιες αγωνίζεται και στην ενότητα (υπογρ. δική μας) του" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Η γραμμή του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος πάνω σ’όλα τα βασικά ζητήματα της εποχής μας είναι πέρα για πέρα σωστή και Μαρξιστική – Λενινιστική, εκφράζει και ανταποκρίνεται στα ταξικά συμφέροντα του διεθνούς Προλεταριάτου, δείχνει το μόνο σωστό δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού στις καπιταλι-στικορεβιζιονιστικές χώρες και την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνει το σωστό δρόμο στην πάλη του Προλεταριάτου και των λαών ενάντια στις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ και σ’όλη τη διεθνή αντίδραση.

Σ αυτή τη σωστή Μαρξιστική - Λενινιστική γραμμή του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος αντιπαρατίθεται η αντεπαναστατική γραμμή των προδοτών ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων. Μια "τρίτη" γραμμή μεταξύ της επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής γραμμής του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και της αντεπαναστατικής γραμμής των σύγχρονων ρεβιζιονιστών δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Όσοι καλυμμένα στην πράξη την ακολουθούν ανήκουν στο στρατόπεδο των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.