Η σοβιετική οικονομία μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ), Χρόνος 1 Αριθ. φύλλου 10, Οχτώβρης 1982

«Το σημερινό σοβιετικό κράτος διευθύνει σαν συλλογικός καπιταλιστής τα μέσα παραγωγής στο όνομα και προς το συμφέρον της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας. Η κοινή σοσιαλιστική ιδιοκτησία μετατράπηκε σε ένα κρατικό καπιταλισμό νέου τύπου.» ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖIΑ

Η σοβιετική οικονομία μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία

ARSTOTEL ΡΑΝΟ - «Αλβανία Σήμερα», 4/1975

Η ΖΩΗ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΗΝ ΑΝΕΧΤΙΜΗΤΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑ. ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ.

1.

Τον πρόλογο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση τον αποτέλεσε φυσικά η μεγάλη ιδεολογική προδοσία και ο σφετερισμός της ηγεσίας του ΚΚΣΕ από μια ομάδα ποδοτών που πήραν ανοιχτή μορφή στο διαβόητο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Αυτή η ομάδα προδοτών με επικεφαλής τον Χρουτσώφ, άρχισε το προτσές του εκφυλισμού της Δικτατορίας του Προλεταριάτου που υπήρχε τότε στη Σοβιετική Ένωση σε μια δικτατορία της εμφανιζόμενης νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.

Ολόκληρο το εποικοδόμημα της σοβιετικής κοινωνίας εκφυλίστηκε. Η πρώην Δικτατορία του Προλεταριάτου μετατράπηκε σε μια άγρια φασιστική δικτατορία της νέας ρεβιζιονιστικής μπουρζουαζίας, το σοβιετικό σοσιαλιστικό κράτος έγινε ένα σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος. Παρ’όλο που η έναρξη του προτσές του εκφυλισμού του σοβιετικού εποικοδομήματος ήταν και έναρξη της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ο εκφυλισμός του εποικοδομήματος δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς τον εκφυλισμό της οικονομικής βάσης. Γι αυτό, με την έναρξη του προτσές του εκφυλισμού του εποικοδομήματος άρχισε και το προτσές του εκφυλισμού της οικονομικής βάσης. Επρόκειτο για μια διαλεκτική και πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του εκφυλισμού του εποικοδομήματος και του εκφυλισμού της βάσης, όπου ο ένας ωθούσε μπροστά και υποκινούσε τον άλλο, ώσπου τελικά πήραν την οριστική καπιταλιστική μορφή τους. Για τον εκφυλισμό των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπως έχει τονίσει στα ντοκουμέντα του το Κόμμα μας, οι προδότες χρουτσοφικοί ηγέτες, εκμεταλλεύτηκαν μερικές ελλείψεις που υπήρχαν ιδιαίτερα στις σχέσεις διανομής (η μεγάλη δυσαναλογία των μισθών, την οποία το Κόμμα μας σωστά χαρακτήρισε σαν ένα επικίνδυνο κακό).

Είναι γνωστό ότι ο καπιταλισμός είναι το ανώτατο και το πιο γενικό στάδιο της εμπορευματικής παραγωγής. Ο Μαρξ, με επιστημονική μεγαλοφυΐα, απόδειξε στο "Κεφάλαιο", πως εκεί που η εμπορευματική παραγωγή γίνεται γενική και ανθηρή, εκεί αυτόματα γεννιέται η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Για αυτό όλη την ανάλυση του καπιταλισμού στο "Κεφάλαιο" ο Μαρξ την αρχίζει με την ανάλυση του εμπορεύματος. Ο Λένιν υπεράσπισε την οικονομική θεωρία του Μαρξ και την ανάπτυξε παραπέρα. Αυτός τόνισε:

«Σύμφωνα με την διδασκαλία του Μαρξ, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι 1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γενική μορφή της παραγωγής. Το προϊόν παίρνει τη μορφή του εμπορεύματος στους πιο διαφορετικούς κοινωνικούς παραγωγικούς οργανισμούς, όμως μόνο στην καπιταλιστική παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος της εργασίας είναι γενική και δεν αποτελεί εξαίρεση, δεν είναι μεμονωμένη ή τυχαία. Το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού 2) είναι ότι εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν εργασίας, αλλά και η ίδια η εργασία, δηλαδή η εργατική δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός ανάπτυξης της εμπορευματικής μορφής της εργατικής δύναμης χαρακτηρίζει το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού» (Λένιν τόμος 1ος σελ. 451 -452).

Μετά το σφετερισμό της ηγεσίας του κόμματος και του κράτους στη Σοβιετική Ένωση οι προδότες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, δημιούργησαν καμουφλαρισμένα τους αντικειμενικούς όρους, ώστε να γεννηθούν και να αναπτυχθούν στη σοβιετική οικονομία τα δύο πιο πάνω αναφερόμενα χαρακτηριστικά. Και επειδή κάθε πραχτική δραστηριότητα πρέπει να προπαρασκευαστεί ιδεολογικά, η πρώτη θέση της μαρξιστικής θεωρίας ενάντια στην οποία επιτέθηκαν μετά το 1953 οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ήταν η θέση για την εμπορευματική παραγωγή και το νόμο της αξίας στο σοσιαλισμό.

Είναι γνωστό ότι ο μαρξισμός-λενινισμός δεν αρνείται την απόλυτη αναγκαιότητα της ύπαρξης της εμπορευματικής παραγωγής μετά την κατάληψη της κρατικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Απεναντίας, η εμπορευματική παραγωγή στην πρώτη φάση υπάρχει αντικειμενικά, μα όντας «υπόλειμμα» του καπιταλισμού δεν επιτρέπεται ποτέ να επεκταθεί και να ανθίσει, αντίθετα, στο μέτρο που μεγαλώνει και σταθεροποιείται ο σοσιαλιστικός τομέας της οικονομίας, στο μέτρο που ωριμάζουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, πρέπει να στενεύει και να περιορίζεται ο τομέας της εμπορευματικής παραγωγής και η δράση του νόμου της αξίας, ώσπου τελικά να δημιουργηθούν οι αντικειμενικοί όροι, για την πλήρη εξάλειψή τους. Το πραγματικό μαρξιστικό-λενινιστικό Κόμμα και το σοσιαλιστικό κράτος της εργατικής τάξης, θεωρώντας αναπόφευκτη για ορισμένο χρονικό διάστημα την εμπορευματική παραγωγή, γνωρίζουν και τον κίνδυνο, τον οποίο αυτή περικλείει, και παίρνουν συνειδητά μέτρα για την δημιουργία των αντικειμενικών όρων της τελειωτικής εξάλειψής της στο μέλλον.

Μα σε αντίθεση με αυτό, οι προδότες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους για να συγκαλύψουν με δημαγωγικές φράσεις το προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, μετά το 1953 πρόβαλλαν την σατανική τους θέση ότι οι παλιές κατηγορίες που κληρονομήθηκαν από τον καπιταλισμό (συνεπώς και η εμπορευματική παραγωγή και ο νόμος της αξίας) πριν παύσουν να δρουν και για να παύσουν να δρουν, πρέπει να αναπτυχθούν και να ανθίσουν πλέρια και γενικά.

Επειδή δεν μπορούν να απαριθμηθούν όλα τα «επιστημονικά επιχειρήματα» αυτής της σατανικής θέσης θα αρκεσθούμε να αναφέρουμε ότι με συγκαλυμμένο τρόπο αυτή η θέση βρήκε την έκφρασή της στο λεγόμενο "Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης", που εγκρίθηκε στο 22^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Σε αυτό το πρόγραμμα αναφέρεται:

«Στην κομμουνιστική οικοδόμηση είναι αναγκαίο, να γίνει πλήρης εκμετάλλευση των σχέσεων εμπόρευμα - χρήμα..,».

Σε αντίθεση με ολόκληρη την μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, που υπογραμμίζει την απόλυτη αναγκαιότητα να περιοριστεί και να μειωθεί η εμπορευματική παραγωγή στη φάση του περάσματος στον κομμουνισμό, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, σαν συνειδητοί προδότες του μαρξισμού και επειδή θέλουν να συγκαλύψουν το προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, μιλούν για «πλήρη εκμετάλλευση» των σχέσεων εμπόρευμα-χρήμα για την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Τι σημαίνει «πλήρη εκμετάλλευση» το είδε κανείς καθαρά σε όλα τα πραχτικά οικονομικά μέτρα που πήραν και που είναι μέτρα για την μετατροπή της σοσιαλιστικής παραγωγής σε καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή. Όλες οι «θεωρητικές» επινοήσεις και τα πραχτικά μέτρα αυτών των αποστατών αποτελούν μια ανοιχτή προδοσία προς τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, τα οποία αυτοί ισχυρίζονται πως «αναπτύσσουν».

0 Λένιν υπογράμμιζε:

"Ο μαρξισμός μας διδάσκει, ότι μια κοινωνία που βασίζεται στην εμπορευματική παραγωγή, σε ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξης αναπόφευκτα παίρνει επίσης και η ίδια το δρόμο του καπιταλισμού".

Και ακριβώς τα μέτρα που πήραν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, μετά το 1953, στον τομέα της οικονομίας, παράλληλα με το προτσές του εκφυλισμού του εποικοδομήματος, δημιούργησαν αντικειμενικά επίσης ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξης της εμπορευματικής παραγωγής, η οποία οδήγησε στην εμφάνιση του καπιταλισμού στην οικονομία, ο οποίος τώρα έχει διαμορφωθεί πλέρια και οριστικά.

Όλα τα συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών μετά το 1953, που έφτασαν στο αποκορύφωμα τους το 1965 με την λεγόμενη «οικονομική μεταρρύθμιση», είχαν μόνο ένα σκοπό: να παλινορθώσουν την καπιταλιστική οικονομία της εμπορευματικής παραγωγής. Ανεξάρτητα από το, με ποιά «μαρξιστική» φρασεολογία δικαιολογήθηκαν αυτά τα μέτρα ή πως συγκαλύφθηκε η καπιταλιστική τους ουσία απέναντι στους εργαζόμενους, ουσιαστικά αυτά ήταν μέτρα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού, ένα προτσές, που σήμερα έχει αποπερατωθεί. Αυτά τα μέτρα, σε διάφορες περιόδους, έθιξαν την παραγωγή, την διανομή, την ανταλλαγή, την διεύθυνση της οικονομίας, κλπ. όμως στο σύνολο τους εκφράζουν ένα πράγμα: τον εκφυλισμό της σοσιαλιστικής οικονομίας, την απεριόριστη επέκταση των σχέσεων εμπόρευμα - χρήμα, τη δημιουργία της καπιταλιστικής οικονομίας της εμπορευματικής παραγωγής, τη δημιουργία των όρων για την γέννηση και την δράση όλων των κατηγοριών της καπιταλιστικής οικονομίας , με τις οποίες θα ασχοληθούμε παρακάτω.

Το πιο σπουδαίο στοιχείο σε όλο το προτσές της επέκτασης και της άνθισης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση ήταν η μετατροπή επίσης της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα. Ο μαρξισμός μας διδάσκει, ότι ο «καπιταλισμός είναι το στάδιο ανάπτυξης της εμπορευματικής παραγωγής, στο οποίο και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα». Ακριβώς επειδή σήμερα στη Σοβιετική Ένωση αυτό το προτσές της μετατροπής της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα αποπερατώθηκε πλέρια, είναι ευνόητο, ότι εδώ πρόκειται για μια οικονομία πλέρια καπιταλιστική.

Για να γίνει η εργατική δύναμη εμπόρευμα, πρέπει ο εργάτης να είναι απογυμνωμένος από όλα τα μέσα παραγωγής και να είναι υποχρεωμένος να πουλάει την εργατική του δύναμη. Το προτσές της απογύμνωσης της σοβιετικής εργατικής τάξης από τα μέσα παραγωγής, ήταν ταυτόχρονα το ίδιο το προτσές της μετατροπής της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας. Με τον εκφυλισμό του σοβιετικού κράτους, με την μετατροπή του σε μια δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας, και τα μέσα παραγωγής, τα οποία ήταν κρατική ή κολχόζνικη ιδιοκτησία έγιναν ιδιοκτησία της νέας ρεβιζιονιστικής μπουρζουαζίας, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία. Η σοβιετική εργατική τάξη απογυμνώθηκε από τα μέσα παραγωγής, δεν έχει πια τι άλλο να πουλήσει εκτός από την εργατικής δύναμη, η οποία έτσι, όπως όλοι οι άλλοι συντελεστές της παραγωγής έγινε εμπόρευμα.

Για να πειστεί κανείς, ότι ο χαραχτήρας της κρατικής ιδιοκτησίας εξαρτάται από το χαραχτήρα του ίδιου του κράτους, από το, σε τίνος χέρια βρίσκεται το κράτος, αρκεί να ρίξει μια ματιά στη σημερινή πραγματικότητα των δυτικών καπιταλιστικών κρατών, στα οποία τα τελευταία χρόνια έχει πολύ μεγαλώσει η κρατική ιδιοκτησία. Κανένας δεν διανοείται, να χαρακτηρίσει την κρατική ιδιοκτησία, η οποία υπάρχει σήμερα στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, σαν σοσιαλιστική ιδιοκτησία, σαν ιδιοκτησία των εργατών. Γιατί; Γιατί η κρατική ιδιοκτησία μένει ιδιοκτησία της τάξης που έχει την εξουσία. Όσον καιρό λοιπόν η μπουρζουαζία, οι καπιταλιστές έχουν την εξουσία, η κρατική ιδιοκτησία είναι μια μορφή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, είναι κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

Το ίδιο πράγμα βρίσκουμε ουσιαστικά και στη Σοβιετική Ένωση. Σίγουρα δεν είναι περιττό, να σημειώσουμε, ότι πριν ένα αιώνα ο Ένγκελς στο έργο του "Αντί - Ντύρινγκ" υπογράμμισε, ότι ο χαραχτήρας της κρατικής ιδιοκτησίας εξαρτάται από το γεγονός, σε τίνος χέρια βρίσκεται το κράτος.

Η μετατροπή της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας σε κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία ενός ιδιαίτερου τύπου και της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα δεν έγινε στη Σοβιετική Ένωση με ένα χτύπημα μιας μαγικής ράβδου, αλλά μέσω ενός ολόκληρου προτσές του εκφυλισμού της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε δικτατορία της νέας ρεβιζιονιστικής μπουρζουαζίας.

Όταν αποπερατώθηκαν τα προτσές του εκφυλισμού του εποικοδομήματος, της αλλαγής του χαραχτήρα της ιδιοκτησίας, της μετατροπής της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα, της επέκτασης και άνθισης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής, αυτόματα αποπερατώθηκε στη Σοβιετική Ένωση και το προτσές της παλινόρθωσης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε όλο το πλάτος και το βάθος της. Αυτό ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παλινόρθωσης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής. Ο Καρλ Μαρξ μας διδάσκει σχετικά με αυτό:

«Στον ίδιο βαθμό, που με βάση τους δικούς της εσωτερικούς νόμους η εμπορευματική παραγωγή εξελίσσεται σε καπιταλιστική παραγωγή, στον ίδιο βαθμό οι νόμοι ιδιοκτησίας της εμπορευματικής παραγωγής μετατρέπονται σε νόμους της καπιταλιστικής ιδιοποίησης» (Μαρξ-Ένγκελςς. Έργα τόμος 23, σελ. 613).

2.

Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία, ότι η κύρια μορφή του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είναι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ενός νέου τύπου. Μα αυτός ο «νέος τύπος» δεν σημαίνει καθόλου ότι πρόκειται για μια άλλη ουσία του καπιταλισμού. Το «νέο» έγκειται μόνο στο δρόμο της γέννησης και στο ρόλο του, ενώ όσο αφορά την ουσία, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός όπως σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

Ο κρατικός καπιταλισμός στις δυτικές χώρες γεννήθηκε κυρίως δια μέσου των κρατικοποιήσεων με αποζημίωση που έκανε το αστικό κράτος. Στη Σοβιετική Ένωση γεννήθηκε μόνο δια μέσου του προτσές του εκφυλισμού της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας. Στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες ο κρατικός καπιταλισμός παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο απέναντι στο ιδιωτικό κεφάλαιο, σαν όργανο του ιδιωτικού κεφαλαίου, απεναντίας στη σημερινή Σοβιετική Ένωση αυτό παίζει έναν βασικό, έναν πρωτεύοντα ρόλο.

Όταν υπογραμμίζουμε, ότι η κύρια μορφή του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είναι ένας νέος τύπος του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, πρέπει να αναφερθούν και οι άλλες μορφές κεφαλαίου και καπιταλισμού που υπάρχουν σήμερα εκεί.

Επειδή η νέα σοβιετική μπουρζουαζία στον κρατικό και στον κολχόζνικο τομέα παίρνει υψηλές αποδοχές, μπορεί να κάνει παραμυθένια ζωή και μπορεί εκτός τούτου να κάνει μεγάλες «αποταμιεύσεις» με την μορφή των καταθέσεων, οι οποίες δια μέσου των τόκων «γεννούν» νέο χρήμα. Εδώ δεν στρεφόμαστε ενάντια στην δυνατότητα στο σοσιαλισμό να γίνονται αποταμιεύσεις. Παράλληλα με την άνοδο της γενικής ευημερίας μπορούν οι εργαζόμενοι να κάνουν και αποταμιεύσεις για να μπορούν να ικανοποιήσουν καλύτερα στο μέλλον τις ανάγκες τους. Μα όταν μπορούν να κάνουν αποταμιεύσεις «άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες», όταν οι αποταμιεύσεις προέρχονται από εξαιρετικά υψηλές αποδοχές και πριμ, τότε αυτές αποδίδουν φυσικά πολύ υψηλούς τόκους και δεν είναι πλέον αποταμιεύσεις, αλλά δανειστικό κεφάλαιο, χρήμα, το οποίο γεννάει χρήμα.

Ο Λένιν λέει πάνω σ αυτό:

«Η αφετηρία κάθε κεφαλαίου - τόσο του βιομηχανικού όσο και του εμπορικού κεφαλαίου - είναι ο σχηματισμός ελεύθερων χρηματικών μέσων στα χέρια μεμονωμένων προσώπων (σαν ελεύθερα χρηματικά μέσα θεωρούνται αυτά τα οποία δεν πρέπει απαραίτητα να χρησιμοποιούνται για την ατομική κατανάλωση κλπ.)» (Λένιν, Έργα τόμος 3, σελ. 365).

Η νέα σοβιετική μπουρζουαζία και ένα μέρος της εργατικής αριστοκρατίας κατέχουν σήμερα περίπου 60 δισεκατομμύρια Ρούβλια καταθέσεις, οι οποίες τους αποδίδουν κάθε χρόνο 2 δισεκατομμύρια Ρούβλια τόκους, χωρίς να χρειάζεται για αυτό να κουνήσουν ούτε το ένα δάχτυλο τους. Η φόρμουλα του Μαρξ για το δανειστικό κεφάλαιο, Χ - Χ, που την διατύπωσε πριν ένα αιώνα είναι ακριβώς η φόρμουλα αυτών των «αποταμιεύσεων» της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.

Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική μορφή του ιδιωτικού χρηματικού κεφαλαίου, την οποία κατέχει η νέα σοβιετική μπουρζουαζία. Υπάρχουν ακόμα και άλλες μορφές, όπως οι κρατικές ομολογίες, οι ασφαλίσεις κλπ. Τέλος πρέπει να αναφερθεί μια άλλη μορφή της εμπορευματικής παραγωγής η οποία γεννά καθημερινά νέους καπιταλιστές στη Σοβιετική Ένωση και αυτή είναι ο «ατομικός κήπος των συνεταιρισμένων αγροτών». Κανένας μαρξιστής δεν αρνήθηκε ποτέ, ότι εφ’όσον οι γεωργικοί συνεταιρισμοί δεν έχουν την δυνατότητα να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες των μελών τους, οι συνεταιριστές επιτρέπεται να έχουν έναν ατομικό κήπο, για να ικανοποιούν μερικές οικογενειακές τους ανάγκες. Όταν όμως αυτός ο «κήπος» μεγαλώνει υπερβολικά και τα προϊόντα του δεν χρησιμοποιούνται για την κάλυψη των ιδίων αναγκών , αλλά προορίζονται για την αγορά, τότε αυτός μετατρέπεται σε μια επιχείρηση της απλής εμπορευματικής παραγωγής, η οποία, όπως έχει πει ο Λένιν, διαρκώς, κάθε μέρα κάθε ώρα γεννάει τον καπιταλισμό. Αυτός είναι ο οικονομικός τύπος ενός μεγάλου αριθμού των «κολχόζνικων κήπων» της σημερινής Σοβιετικής Ένωσης. Αυτοί οι κήποι εφοδιάζουν σήμερα 60% των οπωροκηπευτικών, 80% των φρούτων κλπ. Σαν επιχειρήσεις της εμπορευματικής παραγωγής γεννούν κάθε μέρα νέους καπιταλιστές.

3.

Η ανάλυση του καπιταλιστικού χαραχτήρα της σοβιετικής οικονομίας δεν επιτρέπεται να γίνει στη βάση των εξωτερικών φαινομένων, της δημαγωγίας των προδοτών του μαρξισμού, των νόμων και νομικών μορφών που ακόμα έχουν ένα «σοσιαλιστικό» περίβλημα, αλλά, όπως μας διδάσκουν οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού, το Κόμμα μας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια πάνω στη βάση των πραγματικών οικονομικών σχέσεων.

Σε μια κριτική του στους Ναρόντνικους, ο Λένιν δίδασκε τους μαρξιστές:

«Για να προσδιορίσουμε τον "τύπο" (μιας οικονομίας -Α. Πάνο) πρέπει να παρθούν φυσικά τα κύρια οικονομικά χαρακτηριστικά και όχι νομικές μορφές».

Η οικονομική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης δείχνει σήμερα, ότι η ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία, χωρίς να έχει στην τσέπη της κανένα πιστοποιητικό ιδιοκτησίας από τον συμβολαιογράφο για τα μέσα παραγωγής της χώρας, όμως χάρη στην πραγματική θέση που κατέχει χρησιμοποιεί τα μέσα παραγωγής για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για την ιδιοποίηση με καπιταλιστικό τρόπο της υπεραξίας που δημιουργείται από την απλήρωτη εργασία των απλών εργαζομένων.

Όπως όλα τα άλλα στοιχεία των σχέσεων παραγωγής έτσι και οι σχέσεις διανομής είναι πλέρια εκφυλισμένες. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι νέοι σοβιετικοί μπουρζουάδες επιτρέπουν εντελώς ευχάριστα στους εργάτες να κρατούν στο συρτάρι τους το κείμενο του σοβιετικού συντάγματος που επικυρώνει νομικά το δικαίωμα της κοινής ιδιοκτησίας, ενώ οι μπουρζουάδες κρατούν στο συρτάρι τους το τραπεζικό βιβλιάριο στο οποίο αυξάνουν συνεχώς τα ποσά των κατατιθεμένων Ρουβλιών.

Το σύνολο της υπεραξίας που ιδιοποιείται η σοβιετική μπουρζουαζία παίρνει διάφορες μορφές. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της υπεραξίας, το μετατρέπει η μπουρζουαζία, σαν συλλογικός κάτοχος των μέσων παραγωγής, μέσω διαφόρων δρόμων, σε κεφάλαιο της μορφής του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Αυτό το μέρος, όπως και τα μέσα παραγωγής, τα κατέχει σαν τάξη και όχι σαν άτομο. Ένα άλλο μέρος της ιδιοποιούμενης υπεραξίας το διανέμει ατομικά ανάμεσα στα μέλη της τάξης της, με τη μορφή παχυλών αποδοχών και αναρίθμητων πριμ, τα οποία οι νέοι σοβιετικοί διαχειριστές στα τελευταία χρόνια έχουν εισάγει και τα οποία υψώνονται αδιάκοπα.

Μια σύγκριση του δεύτερου μέρους της υπεραξίας, την οποία ιδιοποιούνται τα μέλη της σοβιετικής μπουρζουαζίας υπό μορφή αποδοχών και πριμ, με το μισθό ενός απλού εργάτη αρκεί μόνο, για να κατανοήσει κανείς ολόκληρο τον εκμεταλλευτικό χαραχτήρα των καπιταλιστικών σχέσεων διανομής στη Σοβιετική Ένωση. Οι μισθοί και τα πριμ των ανώτερων σοβιετικών διαχειριστών (αφήνοντας εντελώς κατά μέρος την αφρόκρεμα του κόμματος, του κράτους, του στρατού και της οικονομίας) είναι 15 - 20 φορές μεγαλύτεροι από το βασικό μισθό ενός απλού εργάτη. Για να διαφυλάξει ευκολότερα την κυριαρχία της, η σοβιετική μπουρζουαζία διαφθείρει φυσικά μέσω των πριμ και ένα μικρό τμήμα της εργατικής τάξης και το μετατρέπει σε εργατική αριστοκρατία ακριβώς όπως συμβαίνει στην καπιταλιστική κοινωνία.

Το σημερινό σύστημα διανομής στη Σοβιετική Ένωση ο κολοσσιαίος αριθμός των πριμ, που σε μερικές περιπτώσεις είναι εντελώς απεριόριστα, δεν έχει τίποτε να κάνει με τη σοσιαλιστική αρχή της διανομής ανάλογα με την εργασία, αλλά με την ετικέτα «της αναγνώρισης της ιδιαίτερης αξίας των διευθυντών» χρησιμεύει στην νέα μπουρζουαζία στο να ιδιοποιείται ατομικά ένα μέρος της υπεραξίας, η οποία δημιουργείται από την απλήρωτη εργασία των σοβιετικών εργατών. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση μεγαλώνουν οι κοινωνικές διαφορές: από τη μια μεριά η τάξη της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας που κάνει μια παραμυθένια πολυτελή ζωή και από την άλλη οι απλοί εργαζόμενοι, οι οποίοι ζουν σε μια τέτοια φτώχια, και οι οποίοι, όπως τυχαία διαπίστωνε πριν μερικά χρόνια το σοβιετικό περιοδικό «Σοτσιαλιστιτσεσκάγια Ιντούστρια», τώρα μόνο αντικατέστησαν τα ξύλινα κουτάλια με τα μεταλλικά! Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συμβεί. Ο Χρουτσώφ όταν ήλθε στην εξουσία, υποσχέθηκε σε όλους χρυσά κουτάλια, μα με τη λέξη «σε όλους» εννοούσε μόνο την νέα σοβιετική μπουρζουαζία, η οποία σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής, οι άλλοι όφειλαν να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι, όπως και έγιναν.

Σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργατών υπολογίζεται μέσω του ποσοστού της υπεραξίας, το οποίο εκφράζει τη σχέση μεταξύ της υπεραξίας και του μεταβλητού κεφαλαίου. Η σοβιετική Στατιστική αυτών των κατηγοριών διατηρεί φυσικά ακόμα τις «σοσιαλιστικές» ονομασίες, πλαστογραφεί όμως το μέγεθος του μεταβλητού κεφαλαίου και συνυπολογίζει σε αυτό και τις αποδοχές ενός τμήματος της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας, οι οποίες όμως, όπως είπαμε, αποτελούν ένα μέρος της υπεραξίας. Αλλά και αυτά τα «καλοχτενισμένα» από τη σοβιετική Στατιστική στοιχεία δείχνουν, ότι ο βαθμός εκμετάλλευσης της σοβιετικής εργατικής τάξης το 1972 ήταν 23% μεγαλύτερος από το 1960 Αυτό είναι το «κέρδος» της σοβιετικής εργατικής τάξης από τη λεγόμενη οικοδόμηση του κομμουνισμού (διάβαζε: από την παλινόρθωση του καπιταλισμού).

4.

Με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση αντικαταστάθηκαν όλοι οι σοσιαλιστικοί οικονομικοί νόμοι και οι κατηγορίες με τους καπιταλιστικούς νόμους και κατηγορίες. Το προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού διήρκησε πολλά χρόνια, τα οποία ήταν ταυτόχρονα και χρόνια της επέκτασης των καπιταλιστικών νόμων και κατηγοριών, μέχρι που έφτασαν στην οριστική τους μορφή (κατάσταση).

Βασικός νόμος της σημερινής σοβιετικής οικονομίας είναι ο νόμος της αποκόμισης ανώτατων κερδών. Μία όψη της πραχτικής του δράσης είναι, ότι ολόκληρη η δραστηριότητα των σοβιετικών επιχειρήσεων εκτιμιέται σύμφωνα με ένα βασικό δείχτη, σύμφωνα με τη λεγόμενη «αποδοτικότητα των φόντων» (διάβαζε: αποδοτικότητα του κεφαλαίου). Δημαγωγία μπορούν να κάνουν όσο θέλουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και να ισχυρίζονται, ότι δήθεν σκοπός της παραγωγής τους μένει όπως και πριν η ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων μαζών, όμως δεν μετρούν τα λόγια αλλά τα έργα. Εφ'όσων τα παχυλά πριμ των σοβιετικών διαχειριστών εξαρτώνται μόνο από την «αποδοτικότητα των φόντων», μπορεί ο καθένας να καταλάβει, ότι κάνουν το πάν, όχι για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της οικονομίας και των εργαζομένων, αλλά για να γεμίσουν τις τσέπες τους, για να υψώσουν τα δικά τους πριμ. Μότο τους είναι ακριβώς η παλιά παροιμία: «το πουκάμισο μου είναι πιο κοντά από το φόρεμα».

Ρυθμιστής της σοβιετικής παραγωγής είναι μόνο ο νόμος της αξίας και το αυθόρμητο της αγοράς. Ο δεύτερος δείχτης εκτίμησης της εργασίας είναι ο όγκος των πωλήσεων. Αλλά ο όγκος των πωλήσεων καθορίζεται άμεσα από τη συγκυρία της αγοράς, έτσι που λοιπόν η σοβιετική παραγωγή ρυθμίζεται μέσω του αυθόρμητου της αγοράς και όχι μέσω του «πλάνου», όπως αυτοί φλυαρούν. Προ φόρμα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές παίζουν κωμωδία και «κριτικάρουν» τον λεγόμενο σοσιαλισμό της αγοράς ενός κάποιου Οτα Σικ, ενώ αυτοί οι ίδιοι εισήγαγαν από καιρό τον καπιταλισμό της αγοράς.

Η κατανομή των επενδύσεων σήμερα στη Σοβιετική Ένωση γίνεται σύμφωνα με τον λεγόμενο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου», που δεν είναι άλλο από το «σοσιαλιστικό» όνομα για το μέσο ποσοστό κέρδους. Σε όλη την σοβιετική οικονομία δρα η κατηγορία της καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, για την οποία με χίλια δυο τρικ οι σοβιετικοί, ρεβιζιονιστές βρίσκουν «σοσιαλιστικά» ονόματα και επιχειρήματα. Μέσω της αποκέντρωσης του καθορισμού των τιμών, των τιμών που καθορίζουν οι ίδιες οι επιχειρήσεις, των «κλιμακωτών τιμών», κλπ. κλπ. δρα πλέρια, με άλλες όμως μορφές, το ελεύθερο παιχνίδι των τιμών. Σε ολόκληρη την οικονομία έχει εισαχθεί η καπιταλιστική κατηγορία του Τόκου επί του κεφαλαίου.

Η πάλη των μεμονωμένων επιχειρήσεων για να δημιουργήσουν πιο ευνοϊκούς όρους για τα φόντα παρότρυνσης, για πιο ευνοϊκές πιστώσεις και κεφάλαια, για μια πιο κερδοφόρα διάρθρωση των ποικιλιών εμπορευμάτων κλπ. δεν είναι παρά μια μορφή του ανταγωνισμού όπως στην καπιταλιστική οικονομία. Μέσω της συνένωσης, της συγχώνευσης και της μετάθεσης της δραστηριότητας μεμονωμένων επιχειρήσεων, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές συγκαλύπτουν στην πραγματικότητα μόνο τη χρεωκοπία μεμονωμένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αλλά αυτή η χρεωκοπία υπάρχει. Σήμερα πολλές σοβιετικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής χρεωκοπίας. Στη χρονική περίοδο 1965 - 1971 μόνο τα δάνεια που δεν ξοφλήθηκαν εμπρόθεσμα στην τράπεζα από τις επιχειρήσεις αυξήθηκαν 2,3 φορές. Η παραβίαση της μέσης προθεσμίας εξόφλησης των οφειλών από τις σοβιετικές επιχειρήσεις στην περίοδο 1966 -1970 ανέβηκε κατά μέσο όρο 25% ενώ το ποσό όλων των οφειλών που δεν πληρώθηκαν μέσα στην προθεσμία ανέβηκε 79%.

Η πλέρια παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε παρά μόνο να φέρει τον μυθώδη πλουτισμό της νέας μπουρζουαζίας, το φτώχεμα των εργαζομένων μαζών, τις συνεχείς αποτυχίες της οικονομίας, την ανεργία με συγκαλυμμένες μορφές και τις κρίσεις και άλλα καπιταλιστικά φαινόμενα.

Σαν απόδειξη για τις καταστροφικές συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη σοβιετική οικονομία, θα αναφέρουμε μόνο την εξόφθαλμη επιβράδυνση των ρυθμών της οικονομικής ανάπτυξης σε σύγκριση με τον καιρό που εκεί υπήρχε ακόμη η σοσιαλιστική οικονομία. Σε σύγκριση με την χρονική περίοδο 1945 - 1960 ο μέσος ρυθμός της αύξησης του εθνικού εισοδήματος στη Σοβιετική Ένωση στα χρόνια 1960 - 1965 μειώθηκε 44%, στα χρόνια 1965 - 1970 μειώθηκε 35% και ως το 1974 μειώθηκε ακόμα 58%. Κάι πρέπει να ειπωθεί ότι στα στοιχεία των σοβιετικών στατιστικών για την ανάπτυξη της σοβιετικής οικονομίας συμπεριλαμβάνεται και η κολοσσιαία αύξηση της σοβιετικής στρατιωτικής παραγωγής στα τελευταία χρόνια, που αν τις παραμερίσει κανείς, θα μπορούσε να διακρίνει πιο έντονα την κρίση και το πραγματικό πισωγύρισμα της σοβιετικής οικονομίας.

Η συνολική ανάλυση των υπαρχόντων στοιχείων δείχνει τώρα πολύ καλά, ότι η σοβιετική οικονομία είναι μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία. Ακριβώς αυτή η καπιταλιστική οικονομία αποτελεί τη βάση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ο οποίος στο εσωτερικό χαρακτηρίζεται από μια ωμή εκμετάλλευση των εργαζομένων, από ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις, από στασιμότητα και διαρκείς κρίσεις, από μια χωρίς προηγούμενο στρατιωτικοποίηση κλπ. και στο εξωτερικό χαρακτηρίζεται όχι μόνο από έναν πολιτικό και στρατιωτικό επεκτατισμό, αλλά και από έναν οικονομικό επεκτατισμό, από την εκμετάλλευση των άλλων χωρών, σε. πρώτη γραμμή των «συμμάχων» της Ανατολικής Ευρώπης.