Δευτέρα, Αυγούστου 26, 2013

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΟ'Ι’ΚΕΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Φλεβάρης 1989, σελ. 3 - 8

Είναι σήμερα γνωστό, ότι η ωμή επέμβαση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ και η βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής του ηγεσίας, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, συνάντησε την καθολική και αποφασιστική αντίσταση των κομμουνιστών τόσο στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ένωση) όσο και στην Ελλάδα (κυρίως των εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών).

Απ' όσα γνωρίζουμε σε κανένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα δυτικής καπιταλιστικής χώρας δε σημειώθηκε τέτοια μαζική αντίσταση των κομμουνιστών στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό σαν αυτή του ΚΚΕ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών αντιτάχθηκε στην επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του κόμματος και ταυτόχρονα απόρριψε και καταπολέμησε την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Παρά την μαζική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό δε στάθηκε δυνατό να αναδιοργανωθούν οι επαναστατικές αυτές κομματικές δυνάμεις (που ήταν ότι καλύτερο είχε το κόμμα στις γραμμές του), δεν έγινε δυνατό μετά το 1956 και στη δεκαετία του ’60, ιδιαίτερα μετά την ανοιχτή αντιπαράθεση και πολεμική στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, να αναδιοργανωθεί και ανασυγκροτηθεί το ΚΚΕ στη βάση των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Η αναδιοργάνωση και η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ ήταν τότε καθήκον που μπορούσε άμεσα να πραγματοποιηθεί, γιατί υπήρχε η βασική προϋπόθεση γι' αυτό, δηλαδή οι απαραίτητες επαναστατικές δυνάμεις: ήταν οι χιλιάδες έλληνες κομμουνιστές που αντιτάχθηκαν και αγωνίζονταν ενάντια στην αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου.

Το ερώτημα που τίθεται και που σήμερα απασχολεί όλους τους κομμουνιστές που ενδιαφέρονται για τη συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων σ' ένα επαναστατικό μαρξιστικό -λενινιστικό ΚΚΕ είναι: γιατί δεν έγινε δυνατή η αναδιοργάνωση των κομματικών δυνάμεων και η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ή στις αρχές της δεκαετίας του ’60, αφού υπήρχαν όχι μονάχα οι απαραίτητες επαναστατικές δυνάμεις για να γίνει αυτό, αλλά και η δυνατότητα να υπάρξει από τότε ένα ισχυρό και μαζικό ΚΚΕ; Στο ερώτημα αυτό πρέπει, έστω και σήμερα, να δοθεί απάντηση. Και αυτό όχι μόνο επειδή πρέπει να αποκαλυφθούν οι αιτίες που εμπόδισαν την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, αλλά και γιατί (που είναι το κυριότερο αυτή τη στιγμή) το παραπάνω ερώτημα έχει μεγάλη σπουδαιότητα και επίκαιρη πολιτική σημασία, επειδή συνδέεται με το ερώτημα: σε ποια βάση πρέπει να γίνει σήμερα η συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων σ' ένα επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό ΚΚΕ;

Σ' αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε μόνο στις κομματικές δυνάμεις που δρούσαν στο εσωτερικό της χώρας και αντιτάχθηκαν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, αν και γνωρίζουμε πως για να δοθεί συνολική απάντηση στο πρώτο βασικό ερώτημά μας πρέπει να ερευνηθεί και η πορεία της πάλης κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού των κομματικών δυνάμεων που βρίσκονταν στις ρεβιζιονιστικές χώρες.

Στους τόπους της εξορίας και των φυλακών πολλοί κομμουνιστές, στελέχη και μέλη του κόμματος, αντιτάχθηκαν και απέρριψαν την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και την επέμβαση της ομάδας Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ και την καθαίρεση της επαναστατικής του ηγεσίας, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Ιδιαίτερα μαζικό χαραχτήρα πήρε η αντίσταση των κομμουνιστών που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αη Στράτη, οι οποίοι απέρριψαν την αντιμαρξιστική γραμμή της περιβόητης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και αρνήθηκαν να υποταχθούν στις αντεπαναστατικές αποφάσεις της διορισμένης από το Χρουτσώφ ρεβιζιονιστικής ηγεσίας των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη.

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60 άρχισε στην Ελλάδα η συσπείρωση των κομμουνιστών με στόχο την οργανωμένη αντιπαράθεση στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό. Δυστυχώς όμως στη συσπείρωση αυτή των κομμουνιστών, που στη συνέχεια οδήγησε στην έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», κυριάρχησε στην καθοδήγηση μια δεξιά οπορτουνιστική ομάδα, που δεν καθοδηγούνταν από το μαρξισμό -λενινισμό ούτε στον τομέα της ιδεολογίας και της πολιτικής ούτε στα οργανωτικά ζητήματα.

Αντικείμενο του άρθρου αυτού δεν είναι να δώσει μια πλήρη και ολοκληρωμένη εκτίμηση της πολιτικής δράσης των κομμουνιστών που συσπειρώθηκαν γύρω από την «Αναγέννηση», αλλά να θίξει τρία βασικά ζητήματα: τον ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης», δηλαδή τη στάση της απέναντι στο επαναστατικό έργο του Στάλιν, θεωρητικό και πραχτικό, τη στάση της απέναντι στην επαναστατική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ (περιόδου 1949 - 56) και την επαναστατική καθοδήγησή του, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, και τη στάση της στο ζήτημα της αναδιοργάνωσης των κομματικών δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και της ανασυγκρότησης, σ' εκείνη την περίοδο, παράνομου ΚΚΕ στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Ο ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ»

Ο δεξιός οπορτουνισμός αυτής της ομάδας φαίνεται καθαρά, σ' όλα τα επίπεδα, από το πρώτο κιόλας τεύχος της «Αναγέννησης» (Οχτώβρης 1964). Η ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης», αν όχι στο σύνολό της οπωσδήποτε όμως το τμήμα της εκείνο πού έλεγχε την πολιτική κατάσταση στο χώρο αυτής της ομάδας και του οποίου οι απόψεις κυριάρχησαν, δεν καθοδηγούνταν στον προσανατολισμό και τη δράση από το επαναστατικό έργο του Στάλιν. Αντίθετα επιτίθονταν σ' αυτό. Εδώ είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε στους κομμουνιστές τη θέση για το Στάλιν του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ως τα 1956, σύμφωνα με την οποία ο Στάλιν θεωρούνταν μεγάλος μαρξιστής - λενινιστής και κλασικός του μαρξισμού, ο οποίος όχι μόνο τον υπεράσπισε λαμπρά, αλλά και τον ανάπτυξε παραπέρα. Ποτέ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δε γινόταν λόγος για «λάθη» του Στάλιν.

Στον ιδεολογικό τομέα ο δεξιός οπορτουνισμός αυτής της ομάδας εκφράζεται στο συγκαλυμμένο αλλά σαφή αντισταλινικό προσανατολισμό, με την υιοθέτηση, προβολή και προπαγάνδιση της «θεωρίας» των λεγάμενων «λαθών» του Στάλιν. Στο πρώτο τεύχος της «Αναγέννησης» διαβάζουμε σχετικά: «Τα γεγονότα μαρτυρούν καθαρά, πως δεν ήταν η “πάλη κατά της προσωπολατρείας” και “η εφαρμογή των αρχών” που ενδιέφεραν τους σοβιετικούς καθοδηγητές... Τα γεγονότα μαρτυρούν καθαρά, πως δεν ήταν η “διόρθωση των λαθών του Στάλιν” που ενδιέφερε τους σοβιετικούς καθοδηγητές. Αν τους απασχολούσε αυτό, θα έκαναν μια αντικειμενική επιστημονική ανάλυση του έργου του Στάλιν, μια σωστή εκτίμηση των υπηρεσιών και των λαθών του, για να καταλήξουν σε μια σωστή, και επομένως χρήσιμη για το κίνημα, γενίκευση της θετικής και αρνητικής πείρας». Και στο ίδιο μοτίβο συνεχίζουν: «Παρά τα ορισμένα λάθη που διέπραξε στη διάρκεια της ζωής του, ο Στάλιν στάθηκε έξοχος... » («Αναγέννηση», Οχτώβρης 1964, σε λ. 9 -10).

Η πατρότητα της «θεωρίας» των «λαθών» του Στάλιν, που υιοθετεί, προβάλει και προπαγανδίζει η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της «Αναγέννησης» ανήκει στο Μάο Τσε Τουνγκ ή ακριβέστερα στο Χρουτσώφ από τον οποίο τη δανείστηκε ο Μάο. Ηδη το 1963 οι «Ιστορικές Εκδόσεις» που ανήκαν σ' αυτή την οπορτουνιστική ομάδα εκδίδουν σε μπροσούρα δυο ανασταλινικά - αντιμαρξιστικά άρθρα του κινέζικου κόμματος «Σχετικά με την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» («Λαϊκή Ημερήσια» 5.4.1956), «Και πάλι για την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου («Λαϊκή Ημερήσια» 29.12.1956) με τον γενικό τίτλο «Η ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου», τα οποία εξυμνούν απροκάλυπτα την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και επιτίθενται ενάντια στο Στάλιν.

Στο πρώτο άρθρο ο Στάλιν κατηγορείται ότι «διέπραξε στην τελευταία περίοδο της ζωής του ορισμένα σφάλματα στη δουλειά του... απόκτησε υπερβολικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, έπαψε να είναι σώφρων... » («Η Ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου», σελ. 11, Αθήνα, 1963, «Ιστορικές Εκδόσεις»), ότι «έκανε το σφάλμα να υπερβάλει το δικό του ρόλο και αντέταξε το προσωπικό του κύρος στη συλλογική ηγεσία. Αυτό είχε ως συνέπεια να έρθουν ορισμένες ενέργειές του σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αναλήψεις του μαρξισμού - λενινισμού... » και ότι «δεχόταν και ενθάρρυνε την προσωπολατρεία και έπαιρνε προσωπικές αποφάσεις» (στο ίδιο σελ. 13), ότι «παραβίασε τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού... Έδωσε μεγάλη έκταση στο ζήτημα της καταστολής των αντεπαναστατών, δεν έδειξε την αναγκαία επαγρύπνηση στις παραμονές του αντιφασιστικού πολέμου, δεν έδωσε όλη την απαιτούμενη προσοχή για μια πιο πλατεία ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας και την υλική ευημερία των αγροτών, έδωσε ορισμένες σφαλερές συμβουλές για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και, ιδιαίτερα, πήρε μια σφαλερή απόφαση στο ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας. Σε όλα αυτά τα ζητήματα ο Στάλιν φάνηκε υποκειμενικός, είχε μονομερείς απόψεις και αποσπάστηκε από την αντικειμενική πραγματικότητα και τις μάζες» (στο ίδιο, σελ. 14). Διέπραξε «ορισμένα σφάλματα... στην καθοδήγηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης» (στο ίδιο σελ. 24).

Στο ίδιο άρθρο το ΚΚ Κίνας, με επικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ, δεν παραλείπει να συγχαρεί τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για τον αγώνα τους «εναντίον της προσωπολατρείας»: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας συγχαίρει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης για τις σημαντικές νίκες που έχει κερδίσει στον ιστορικής σημασίας αγώνα εναντίον της προσωπολατρείας» (στο ίδιο, σελ. 17). Ακόμα τονίζει πως «ο αγώνας εναντίον της προσωπολατρείας, που εξαπολύθηκε στη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένας μεγαλειώδης και θαρραλέος αγώνας που διεξάγουν οι κομμουνιστές και ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης για να καταργήσουν τα ιδεολογικά εμπόδια, που δυσκολεύουν την πορεία τους προς τα μπρος» (στο ίδιο, σελ. 15). Για το άρθρο αυτό ο ίδιος ο Μάο σημείωνε: «... γράψαμε το άρθρο με το τίτλο “Για την Ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου”. Αυτή η εκτίμηση είναι πολύ σωστή» (Μάο Τσε Τουνγκ, τόμος 5ος, σελ. 342 - 343, Αθήνα 1977).

Στο δεύτερο άρθρο «Και πάλι για την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» («Λαϊκή Ημερήσια» 29 Δεκέμβρη 1956) όπου το ΚΚ Κίνας χαρακτηρίζει τον Τίτο «σύντροφο» (σελ. 26, 44, κλπ.) διαβάζουμε: «Το ότι οι γιουγκοσλάβοι σύντροφοι νοιώθουν ιδιαίτερη αντιπάθεια για τα σφάλματα του Στάλιν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το καταλάβει. Έχοντας βρεθεί κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατέβαλαν στο παρελθόν αξιόλογες προσπάθειες για να κρατηθούν στο δρόμο του σοσιαλισμού. Στις επιχειρήσεις και στις άλλες κοινωνικές οργανώσεις, πραγματοποίησαν πειράματα δημοκρατικής διαχείρισης, που επίσης τράβηξαν την προσοχή των ανθρώπων. Ο κινέζικος λαός επιδοκιμάζει τη συμφιλίωση που έγινε ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες από τη μια μεριά, και τη Γιουγκοσλαβία από την άλλη, επιδοκιμάζει την αποκατάσταση και την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων ανάμεσα στην Κίνα και στην Γιουγκοσλαβία» («Η ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου», σελ. 44 - 45, Αθήνα 1963, «Ιστορικές εκδόσεις»).

Το ίδιο άρθρο αναφέρεται πάλι εκτεταμένα στα περιβόητα «σφάλματα του Στάλιν» (στο ίδιο, σελ. 36... ). Κατηγορεί το Στάλιν για «εξάπλωση του δογματισμού» (στο ίδιο σελ. 47), επαναλαμβάνει ότι ο Στάλιν «διέπραξε ορισμένα σοβαρά σφάλματα, τόσο στην εσωτερική πολιτική, όσο και στην εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης», ότι παραβίασε την «αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» και τη «σοσιαλιστική νομιμότητα», ότι «κατηγόρησε αβάσιμα πολλές τίμιους κομμουνιστές και καλούς πολίτες», ότι στις σχέσεις με τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες «έδειξε μια τάση σωβινισμού μεγάλου έθνους» (στο ίδιο, σελ. 37), ότι παραβίασε τη «σοσιαλιστική δημοκρατία» (στο ίδιο σελ. 50), ότι επέμεινε «στην όξυνση του ταξικού αγώνα ύστερα από την κατάργηση των τάξεων» και εμπόδισε «την υγιή ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας» (στο ίδιο σελ. 52) και τέλος κατηγορεί το Στάλιν, ότι «ως προς τον τρόπο της σκέψης του, απομακρύνθηκε εν μέρει, αλλά σοβαρά, από τον διαλεκτικό ματεριαλισμό και έπεσε στον υποκειμενισμό» (στο ίδιο σελ. 41).

Το περιεχόμενο των παραπάνω άρθρων του ΚΚ Κίνας, σχετικά με το Στάλιν, ταυτίζεται απόλυτα με τις απόψεις του Χρουτσώφ και γι' αυτό θεωρούμε περιττό το λεπτομερειακό σχολιασμό τους.

Η επωδός του ΚΚ Κίνας, με επικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ, και στα δυο άρθρα είναι ίδια: «Ο Στάλιν υπήρξε ένας μεγάλος μαρξιστής - λενινιστής, αλλά ένας μαρξιστής - λενινιστής που διέπραξε σοβαρά σφάλματα» («Η ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου», σελ. 23), «γι' αυτό, όταν αξιολογούμε την ιδεολογία και τη δραστηριότητα του Στάλιν στο σύνολό της, πρέπει να βλέπομε ταυτόχρονα και τη θετική και την αρνητική της πλευρά, και τις υπηρεσίες και τα σφάλματά της» (στο ίδιο, σελ. 43).

Τις ίδιες ουσιαστικά κατηγορίες εναντίον του Στάλιν επαναλαμβάνει το ΚΚ Κίνας και το 1963 στο άρθρο «Για το ζήτημα Στάλιν, σχετικά με την ανοιχτή επιστολή της ΚΕ του ΚΚΣΕ» (άρθρο της Σύνταξης της «Λαϊκής Ημερήσιας» και της Σύνταξης της «Κόκκινης Σημαίας», 6.9.1963). Το μόνο που αποφεύγεται σ' αυτό είναι να χαραχτηρίζεται ο Τίτο «σύντροφος». Διαβάζουμε: «Ως προς τη μέθοδο σκέψης, ο Στάλιν απομακρύνθηκε από το διαλεκτικό ματεριαλισμό και έπεσε στη μεταφυσική και τον υποκειμενισμό», ότι μαζί με τα αντεπαναστατικά στοιχεία «καταδικάστηκαν άδικα και τίμιοι άνθρωποι, και έτσι ο Στάλιν διέπραξε το σφάλμα να διευρύνει τα πλαίσια της καταστολής στα 1937 και στα 1938»,ότι δεν εφάρμοσε και παραβίασε το «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και ακόμα ότι διέπραξε σφάλματα «στις σχέσεις ανάμεσα στα αδελφά κόμματα και ανάμεσα στις αδελφές χώρες» («Για τις διαφορές ανάμεσα στην ηγεσία του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης και στο ΚΚ Κίνας», σελ. 135-136, Αθήνα 1963, «Ιστορικές εκδόσεις).

Σ' αυτό το άρθρο το κινέζικο κόμμα διατυπώνει πάλι τη βασική του θέση ως εξής.· «Το ΚΚΚ θεωρούσε πάντα πως έπρεπε να γίνει μια πλήρης, αντικειμενική και επιστημονική ανάλυση των υπηρεσιών και των σφαλμάτων του Στάλιν... Το ΚΚΚ θεωρούσε πάντα πως ο Στάλιν διέπραξε ορισμένα σφάλματα που πηγάζουν από ιδεολογικά, κοινωνικά και ιστορικά αίτια. Η κριτική των σφαλμάτων του Στάλιν, αυτών που διέπραξε πραγματικά... είναι αναγκαία... » (στο ίδιο, σελ. 133). «Τόσο οι υπηρεσίες που προσέφερε ο Στάλιν στη ζωή του, όσο και τα σφάλματα που διέπραξε είναι αντικειμενικά ιστορικά γεγονότα. Αν συγκρίνουμε τις υπηρεσίες με τα σφάλματά του, υπερισχύουν οι υπηρεσίες. Γιατί, στη δραστηριότητα του Στάλιν, το κύριο είναι το θετικό έργο, ενώ τα σφάλματα κατέχουν δευτερεύουσα θέση» (στο ίδιο, σελ. 136). Και «όταν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση του Στάλιν, δεν υπερασπιζόμαστε τα σφάλματά του» (στο ίδιο, σελ. 138).

Οι παραπάνω απόψεις του ΚΚ Κίνας, σχετικά με το Στάλιν, στηρίζονται στις γνωστές αντισταλινικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ: «Όσο για τον ίδιο το Στάλιν, θα πρέπει να κάνετε, τουλάχιστον, μια εκτίμηση 70 - 30, 70 για τα επιτεύγματα του και 30 για τα λάθη του. Αυτό μπορεί να μην είναι εντελώς ακριβές, επειδή τα λάθη του μπορεί να είναι μόνο 20 ή ακόμα 10. ή ίσως κάτι περισσότερο από 30. Βλέποντας τα πράγματα στο σύνολό τους, τα επιτεύγματα του Στάλιν είναι το κύριο και οι αδυναμίες και τα λάθη του είναι το δευτερεύον» (Μάο Τσε Τουνγκ, τόμος 5ος, σελ. 560, Αθήνα 1977). Και αλλού: «Οι αρετές και τα λάθη του Στάλιν, είναι στην αναλογία των επτά προς τρία» (στο ίδιο, σελ. 343).

Στο ίδιο σημείο ο Μάο Τσε Τουνγκ γράφει και τα εξής: «Κατά την περίοδο του Απελευθερωτικού Πολέμου, ο Στάλιν, στην αρχή, δεν μας άφηνε να κάνουμε την επανάσταση, υποστηρίζοντας ότι ένας εμφύλιος πόλεμος θα απειλούσε να καταστρέψει το κινέζικο έθνος. Έπειτα, όταν ο πόλεμος ξέσπασε, έδειξε σκεπτικισμό απέναντι μας. Όταν κερδίσαμε τον πόλεμο, υποψιάστηκε, ότι επρόκειτο για μια νίκη όπως εκείνη του Τίτο και, το 1949 και το 1950, άσκησε μια πολύ μεγάλη πίεση πάνω μας» (Μάο Τσε Τουνγκ, τόμος 5ος, σελ. 343, Αθήνα 1977). Αλλά ποιος κομμουνιστής είναι δυνατό να πιστέψει τη συκοφαντία αυτή του Μάο σε βάρος του Στάλιν, ότι ο Στάλιν, όπως έλεγε, «δεν μας άφηνε να κάνουμε επανάσταση»; Εκεί όμως που ο Στάλιν δεν έπεσε καθόλου έξω (όπως πειστικά κατέδειξε αργότερα ο σ. Ε. Χότζα) είναι ότι η νίκη των Κινέζων ήταν πράγματι «μια νίκη όπως εκείνη του Τίτο».

Οι επιθέσεις της κινέζικης ρεβιζιονιστικής ηγεσίας και του ίδιου του Μάο Τσε Τουνγκ εναντίον του επαναστατικού έργου του Στάλιν δε διαφέρουν σε τίποτε, από πλευράς περιεχομένου, από εκείνες των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών. Και οι δυο έχουν αντισταλινικό και συνεπώς αντιμαρξιστικό χαραχτήρα. Τόσο ο Χρουτσώφ όσο και ο Μάο επιτίθενται στο Στάλιν από δεξιές, ρεβιζιονιστικές θέσεις και τον συκοφαντούν. Οι επιθέσεις τους είναι επιθέσεις στο μαρξισμό - λενινισμό που υπεράσπισε, εφάρμοσε στην πράξη και ανάπτυξε παραπέρα ο Στάλιν.

Δεν είναι ανάγκη να παραθέσουμε την κριτική των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο Στάλιν, γιατί είναι αρκετά γνωστή στους κομμουνιστές. Θυμίζουμε μόνο πως, ανάμεσα στ' άλλα, τον κατηγόρησαν για «προσωπολατρεία», «δογματισμό», «εγκλήματα», «παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της σοσιαλιστικής νομιμότητας»·, κλπ. για να καταλήξουν: «η κριτική του κόμματος στην προσωπολατρεία είχε το σκοπό, να εξαλείψει τις επιζήμιες συνέπειές της και έτσι να σταθεροποιήσει τις θέσεις του σοσιαλισμού. Στη δράση του Ι.Β. Στάλιν το κόμμα διέκρινε δυο πλευρές: μια θετική, την οποία εκτιμά, και μια αρνητική, την οποία κριτικάρει και καταδικάζει» («Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης», τόμος 3ος, σελ. 108, Μόσχα /Κολωνία 1977). Η θέση αυτή των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για μια «θετική» και μια «αρνητική» πλευρά της δράσης του Στάλιν και εκείνη του Μάο, σύμφωνο με την οποία, «τα επιτεύγματα του Στάλιν είναι τα κύριο και οι αδυναμίες και τα λάθη του είναι το δευτερεύον» μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερού.

Επίσης δεν [είναι] καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το άρθρο της «Λαϊκής Ημερήσιας» «Και πάλι για την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» (29 Δεκέμβρη 1956) αναδημοσιεύεται την άλλη κιόλας μέρα στην «Πράβδα» (30.12.56) απ' όπου το αναδημοσίευσε και η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη στο μηνιάτικο περιοδικό της «Νέος Κόσμος» (Γενάρης 1957, σελ. 30 - 53). Είναι φανερό πως η αναδημοσίευση του άρθρου του κινέζικου κόμματός στην «Πράβδα» και στον «Νέο Κόσμο» έγινε όχι επειδή το περιεχόμενό του ήταν αντίθετο με την αντισταλινική - αντιμαρξιστική και προδοτική γραμμή των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, μα ακριβώς επειδή ήταν σύμφωνο μ' αυτή.

Το τι κρύβονταν πίσω από τις επιθέσεις του Χρουτσώφ και του Μάο ενάντια στο Στάλιν είναι σήμερα γνωστό. Στην πρώτη περίπτωση κρύβονταν η ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, στη δεύτερη η διατήρηση και διαιώνιση του καπιταλισμού στην Κίνα.

Τα δυο παραπάνω άρθρα του κινέ ζικου κόμματος («Σχετικά με την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» Απρίλης 1956, «Και πάλι για την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» Δεκέβρης 1956), η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της «Αναγέννησης» τα τύπωσε σε μπροσούρα το 1963 («Η ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» Αθήνα 1963, «Ιστορικές εκδόσεις») παρόλο που πρώτο γνώριζε το αντισταλινικό και συνεπώς αντιμαρξιστικό τους περιεχόμενο και δεύτερο, την αναδημοσίευσή τους στο σοβιετικό και ελληνικό ρεβιζιονιστικό τύπο («Πράβδα» και »Νέο Κόσμο»).

Ήταν μήπως τυχαία η έκδοση στα ελληνικά αυτών των αντιμαρξιστικών άρθρων του ΚΚ Κίνας από τη δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της «Αναγέννησης»; Σε καμιά περίπτωση. Πρόκειται για μια σκόπιμη και συνειδητή πολιτική ενέργεια που είχε πρώτο τον ίδιο ακριβώς στόχο μ' εκείνον των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών (που πρώτοι τα αναδημοσίευσαν) δηλαδή τη συκοφάντηση και απόρριψη του επαναστατικού έργου του Στάλιν (την απόρριψη του μαρξισμού - λενινισμού), και δεύτερο να προκαλέσει σύγχυση, διάσπαση και αποπροσανατολισμό στις γραμμές των ελλήνων κομμουνιστών, να τους ξεστρατίσει από τη μοναδική επαναστατική στάση, που δε μπορούσε να είναι άλλη από τη συνεπή, αποφασιστική και χωρίς επιφυλάξεις υπεράσπιση του Στάλιν (που δέχονταν την άγρια συκοφαντική - επίθεση των χρουτσωφικών και στο πρόσωπό του βάλλονταν ο μαρξισμός - λενινισμός) και να τους σύρει σε αντισταλινική κατεύθυνση, ώστε να εμποδιστεί και ματαιωθεί, όπως και έγινε, η αναδιοργάνωση των κομματικών δυνάμεων και η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ.

Η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα που κυριάρχησε στη συσπείρωση της «Αναγέννησης» στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κινήθηκε και έδρασε συνειδητά (και όχι από λάθος και άγνοια) σε αντισταλινική κατεύθυνση, πράγμα που σήμερα φαίνεται καθαρότερα παρά ποτέ. Και αυτό γιατί αυτή (διασπασμένη τώρα σ' ένα σωρό κομμάτια) συνεχίζει με συνέπεια και αποφασιστικότητα, αν και πέρασαν από τότε 25 ολόκληρα χρόνια, τον ίδιο αντισταλινικό και συνεπώς αντιμαρξιστικό δρόμο, το δρόμο του Μάο Τσε Τουνγκ, οι αναλήψεις του οποίου ξεσκεπάστηκαν και αποτελούν μια από τις βασικές παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.

Για να φανεί καθαρότερα ο αντεπαναστατικός και διαλυτικός ρόλος αυτής της δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας, που προκάλεσε ανυπολόγιστη ζημιά στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα με τη ματαίωση της αναδιοργάνωσης των υπαρχόντων τότε κομματικών δυνάμεων σ' ένα επαναστατικό ΚΚΕ, πρέπει να υπογραμμιστούν τα παρακάτω. Πρώτο, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε πάντα τη θέση της υπεράσπισης του επαναστατικού έργου του Στάλιν, θεωρητικού και πραχτικού και τον θεωρούσε κλασικό του μαρξισμού επειδή ανέπτυξε παραπέρα και τα τρία συστατικά του μέρη. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα υπερασπίζονταν πάντα ανεπιφύλαχτα το επαναστατικό έργο του Στάλιν. Δεύτερο, με την εμφάνιση και κυριαρχία της αποστάτριας ρεβιζιονιστικής κλίκας του Χρουτσώφ, ο μαρξισμός - λενινισμός δέχεται στο πρόσωπο του Στάλιν μια πρωτοφανή, ολομέτωπη και ολόπλευρη επίθεση από τους χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές. Οι επιθέσεις τους ενάντια στο Στάλιν ήταν επιθέσεις ενάντια σ' όλες τις αρχές του μαρξισμού λενινισμού. Επομένως κεντρικό καθήκον των κομμουνιστών όλων των χωρών ήταν η ανεπιφύλαχτη και συνεπής υπεράσπιση του Στάλιν δηλαδή του επαναστατικού μαρξιστικού του έργου, θεωρητικού και πραχτικού. Τρίτο, αντιμέτωποι σ' αυτή την πάλη στέκονταν από τη μια οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές και από την άλλη οι κομμουνιστές όλων των χωρών που υπεράσπιζαν με συνέπεια το έργο του Στάλιν.

Ακριβώς σ' εκείνη την κρίσιμη στιγμή για το διεθνές και το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όταν ο μαρξισμός - λενινισμός δέχεται στο πρόσωπο του Στάλιν την πιο άγρια επίθεση που δέχτηκε ποτέ, οι οπορτουνιστές ηγέτες της «Αναγέννησης» αντί να σταθούν στο χαράκωμα των επαναστατικών δυνάμεων και να υπερασπίσουν με συνέπεια το μαρξισμό - λενινισμό, δηλαδή το θεωρητικό και πραχτικό έργο του Στάλιν, να θέσουν και να λύσουν το πρόβλημα της αναδιοργάνωσης των κομματικών δυνάμεων που αντιτάσσονταν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, και της ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, αυτοί σήκωσαν ψηλά τη σημαία των «λαθών» του Στάλιν, συμπαρατασσόμενοι αντικειμενικά - στην πάλη μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού και του ρεβιζιονισμού - με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές, υπηρετώντας έτσι τα σχέδιά τους που ήταν ο αποπροσανατολισμός των κομμουνιστών και τελικά η ματαίωση της ανασυγκρότησης του ΚΚΕ.

Η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα, που κυριάρχησε στη συσπείρωση της «Αναγέννησης», δεν καθοδηγούνταν από το έργο του Στάλιν, δηλαδή από την επαναστατική ιδεολογία του μαρξισμού -λενινισμού, αλλά από αντισταλινικές απόψεις, εκείνες του Μάο Τσε Τουνγκ, που το αντιμαρξιστικό τους περιεχόμενο αποκάλυψε αργότερα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα.

Τις επιθέσεις ενάντια στο Στάλιν (μέσω της «θεωρίας» των «λαθών»του Στάλιν) συνεχίζει η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της «Αναγέννησης» σ' όλη τη δράση της απ' την αρχή ως τη διάσπασή της στο τέλος της 10ετίας του’70, μα και αργότερα μέσα από τις διάφορες μαοϊκές ρεβιζιονιστικές οργανώσεις. Χαραχτηριστικά απ' αυτή την άποψη, είναι το άρθρο του «Λαϊκού Δρόμου» (6.11.76) για την «59η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης» όπου ο Στάλιν κατηγορείται για «απομάκρυνση από την προλεταριακή επαναστατική γραμμή σε μια σειρά ζητήματα και σε καθορισμένες περιόδους: υποτίμηση στην πράξη του ιδεολογικού μετώπου... προσκόλληση στη διοικητική πλευρά των ζητημάτων και υποτίμηση στην πράξη του ρόλου των μαζών σε διάφορες περιόδους, κλπ. , κλπ.» («Λαϊκός Δρόμος», 6.11.76) καθώς και τα άρθρα του «Λ.Δ» (22.12.79) και της «Προλεταριακής Σημαίας» (22.12.79) αφιερωμένων στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Στάλιν, όπου ο Στάλιν δέχεται τις ίδιες επιθέσεις και επαναλαμβάνονται οι ίδιες κατηγορίες και συκοφαντίες.

Σήμερα οι ρεβιζιονιστικές μαοϊκές οργανώσεις («Μ-Λ ΚΚΕ», «ΚΚΕ Μ-Λ», «ΟΑΚΚΕ», κλπ.) προχώρησαν ακόμα παραπέρα: υιοθετώντας και προβάλλοντας μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δανεισμένη από τον Μάο Τσε Τουνγκ (εκείνη της διατήρησης της αστικής τάξης καθόλη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό ως τον κομμουνισμό, της διατήρησης των αστικών κομμάτων στο σοσιαλισμό και των διαφόρων ρευμάτων της αστικής ιδεολογίας, δηλαδή των «εκατό λουλουδιών» και «εκατό σχολών», κλπ.) δεν επιτίθενται μόνο στο Στάλιν αποδίδοντας του ανύπαρκτα λάθη, αλλά έφτασαν και στο σημείο να τον κατηγορούν ανοιχτά επειδή προώθησε την επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και πήρε τα ανάλογα μέτρα για την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων (εξάλειψη που έγινε πραγματικότητα στα μέσα της δεκαετίας του ’30), οι οποίες σύμφωνα με τους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές, έπρεπε να διατηρηθούν, όπως διατηρήθηκαν στην Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ.

Ο αντισταλινικός ιδεολογικός προσανατολισμός της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» ήταν η βασική αιτία που εμπόδισε την αναδιοργάνωση των κομματικών δυνάμεων στην Ελλάδα και την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στη βάση των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, που αποπροσανατόλισε και οδήγησε στη διάλυση και την απογοήτευση τους χιλιάδες κομμουνιστές που αντιτάχθηκαν και πολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.

Το συμπέρασμα αυτό δεν έχει μόνο ιστορική αξία, αλλά έχει και μεγάλη επίκαιρη πολιτική σημασία, για[τι] οι κομμουνιστές που ενδιαφέρονται για την ενότητα και συσπείρωση των αγωνιστών σ' ένα επαναστατικό ΚΚΕ πρέπει να κατανοήσουν, ότι αυτό δε μπορεί να γίνει στη βάση του αντισταλινικού ιδεολογικού προσανατολισμού, αλλά αντίθετα πρέπει και μπορεί να γίνει μόνο στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, δηλαδή στη βάση της ανεπιφύλαχτης υπεράσπισης του επαναστατικού έργου του Στάλιν, θεωρητικού και πραχτικού, και της αποφασιστικής απόρριψης της «θεωρίας» των λεγόμενων «λαθών» του Στάλιν των μαοϊκών ρεβιζιονιστών, που στρέφεται ενάντια στο Στάλιν.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΚΕ (1918 - 56), ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1949 - 56 ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Στη δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» ήταν γνωστά, η ανοιχτή ωμή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και η βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής του ηγεσίας, με επικεφαλής το Νικο Ζαχαριάδη, το πραξικόπημα της «6ης Ολομέλειας», η σύλληψη, απομόνωση και εκτόπιση στη Σιβηρία του Γραμματέα του Κόμματος, οι τρομοκρατικές δίκες και καταδίκες στα δικαστήρια του Χρουτσώφ, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις και εκτοπίσεις δεκάδων στελεχών του κόμματος και τέλος η διαγραφή της τεράστιας πλειοψηφίας των κομμουνιστών, που αντιτάχθηκαν, αντιστάθηκαν και πολέμησαν θαρραλέα το ρεβιζιονισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, συσπειρωμένοι γύρω από τον εξόριστο Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαρώδη και υπερασπιζόμενοι το ηρωϊκό κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Στη σκληρή και σφοδρότατη πάλη μεταξύ χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και μαρξισμού - λενινισμού στο ΚΚΕ αντιμέτωπες στάθηκαν οι δυνάμεις που υπεράσπιζαν το μαρξισμό - λενινισμό και αυτές που ακολουθούσαν το ρεβιζιονισμό: από τη μια η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών (με επικεφαλής τον εξόριστο Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, που δεν υποτάχθηκε στο ρεβιζιονισμό, που αντιτάχθηκε αποφασιστικά και θαρραλέα στην ομάδα Χρουτσώφ και υπεράσπισε τις επαναστατικές αρχές) που υπεράσπιζαν το μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό καθώς και τις επαναστατικές παραδόσεις του κόμματος της εργατικής τάξης, του ηρωϊκού τους ΚΚΕ και από την άλλη οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές που υποστήριζαν τη διορισμένη στο ρεβιζιονιστικό πλέον «ΚΚΕ» αποστάτρια ρεβιζιονιστική προδοτική ομάδα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, κλπ. Κεντρικός στόχος των επιθέσεων των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών υπήρξε ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος Νίκος Ζαχαρώδης, σαν εκφραστής και υπερασπιστής της επαναστατικής γραμμής στο ΚΚΕ, γύρω από τον οποίο συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών που ζούσαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Ποια ήταν όμως η στάση που κράτησε η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» απέναντι σ' αυτή την πάλη μεταξύ των μαρξιστών - λενινιστών και των ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ; Και ποιο συγκεκριμένα: ποια ήταν η στάση που κράτησε απέναντι στο ΚΚΕ και την επαναστατική του ηγεσία με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαρώδη;

Για να φανεί καθαρά η δεξιά οπορτουνιστική στάση της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» απέναντι στην επαναστατική πολιτική του ΚΚΕ ως τα 1956 και ο αθεράπευτος αντιζαχαριαδισμός της και να γίνει γνωστή στους κομμουνιστές είμαστε και πάλι υποχρεωμένοι να παραθέσουμε μακροσκελή αποσπάσματα της «Αναγέννησης» που εκφράζουν τις θέσεις και τη στάση αυτής της καθοδηγητικής ομάδας.

Σ' άρθρο του πρώτου τεύχους της «Αναγέννησης» (Οχτώβρης 1964) με τίτλο «Για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος και της Ελλάδας» και κάτω από τον πολύ αποκαλυπτικό υπότιτλο «Λαμπροί αγώνες του λαού, που χαντακώνονται από την άσκηση της λαθεμένης ηγεσίας» διαβάζουμε: «Στα τελευταία είκοσι πέντε, πάνω - κάτω, χρόνια, ο λαός μας διεξήγαγε σκληρούς και ηρωικούς αγώνες... αλλά οι αγώνες αυτοί μπορούσαν να είχαν κιόλας οδηγήσει σε επιτυχία. Τι φταίει, όμως, που δεν έγινε αυτό; Η ζωή απέρριψε όλα τα “θεωρητικά” κατασκευάσματα, όλες τις “κριτικές ανατομίες”, που απέβλεπαν στη συγκάλυψη της πραγματικότητας, στη συγκάλυψη των ευθυνών και στην επίρριψή τους σε άλλους, και αντίστροφα, και έδωσε κατηγορηματικά την απάντησή της: φταίει η ριζικά λαθεμένη ηγεσία, που ασκήθηκε στο κίνημα σε όλα αυτά τα χρόνια... Στην περίοδο που εκδηλώθηκε η “στροφή”, το αριστερό κίνημα της χώρας μας, παρά τους σημαντικούς λαϊκούς αγώνες, που είχαν αναπτυχθεί προηγούμενα, βρίσκονταν κάτω από τη βαριά επίδραση μιας λαθεμένης ηγεσίας, με όλες τις αρνητικές συνέπειές της για το κίνημα και το λαό. Ολοένα και πιο έντονα πρόβαλλε, από τα ίδια τα πράγματα, η ανάγκη μιας σωστής, βαθιάς και ολόπλευρης εξέτασης της όλης πορείας του κινήματος, έτσι ώστε να γίνει μια ολοκληρωμένη εκτίμηση των θετικών και των αρνητικών πλευρών της δράσης του, να διορθωθεί η λαθεμένη ηγεσία και να εξασφαλισθεί μια σωστή ηγεσία, πράγμα που θα προωθούσε το κίνημα στο δρόμο της επιτυχούς ανάπτυξης... Αντί για την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών του παρελθόντος, έγινε μια αδίσταχτη καπηλεία λαθών, υπαρκτών και ανύπαρκτων, κατάφωρη διαστρέβλωση πραγματικών γεγονότων, παραμόρφωση της πραγματικότητας... Με άλλα λόγια, αντί για διόρθωση της λαθεμένης ηγεσίας, παραπέρα βάθαιμα της λαθεμένης ηγεσίας» («Αναγέννηση», Οχτώβρης 1964, σελ. 19-20).

Σχετικά με τα παραπάνω, το πρώτο που έχουν να παρατηρήσουν οι κομμουνιστές είναι ότι η δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης», κάτω από τον σκόπιμα γενικόλογο και παραπλανητικό χαρακτηρισμό (της «ριζικά λαθεμένης ηγεσίας»), εξομοιώνει την προδοτική ηγεσία Σιάντου – Παρτσαλίδη – Ιωαννίδη – Ρούσου - Μπαρτζώτα, κλπ. που ξεπούλησε το ένδοξο κίνημα της ΕΑΜικής Αντίστασης (με τις προδοτικές συμφωνίες Λιβάνου, Γκαζέρτας, Βάρκιζας στους άγγλους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες) με την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Και το κάνει αυτό, από τη μια για να πάρει υπό την προστασία της και δικαιολογήσει την προδοτική ηγεσία του Σιάντου (κατηγορώντας το Ζαχαριάδη «για επίρριψη των ευθυνών σ' άλλους» δηλαδή στο Σιάντο) και από την άλλη για να στρέψει τα πυρά της (αυτός είναι ο κεντρικός της στόχος) κατά της επαναστατικής καθοδήγησης του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη, κατηγορώντας τον για «συγκάλυψη της πραγματικότητας» και για την διατήρηση μιας τάχα «λαθεμένης ηγεσίας» και πολιτικής γραμμής «μ' όλες τις αρνητικές συνέπειες της για το κίνημα και το λαό» (σκόπιμα γενικόλογα διατυπωμένες συκοφαντίες). Ποιες ήταν αλήθεια αυτές «οι αρνητικές συνέπειες για το λαό και το κίνημα» στην περίοδο 1949 - 56 για τις οποίες ευθύνεται το ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη, και αποφεύγουν να τις κατονομάσουν, νομίζοντας πως έτσι «τεκμηριώνουν» ης συκοφαντίες τους;

Η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα με τη φράση «λαθεμένη ηγεσία» είναι ολοφάνερο πως εννοεί και την επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Η θέση της «να διορθωθεί η λαθεμένη ηγεσία και να εξασφαλισθεί μια σωστή ηγεσία» ήταν θέση, και το κύριο σύνθημα, όλων των οπορτουνιστών στο ΚΚΕ (Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Δημητρίου, κλπ.) και αυτό χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα και δικαιολογία για την επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, την καθαίρεση της επαναστατικής του ηγεσίας και την επιβολή της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου σ' αυτό. Ακριβώς αντικατάσταση της τάχα «λαθεμένης» ηγεσίας Ζαχαριάδη με μια νέα «σωστή ηγεσία», που ζητά η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της «Αναγέννησης», ζητούσαν και οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι υποταχτικοί τους στο ΚΚΕ, πράγμα που το έκαναν πράξη με την επέμβασή τους. Ακριβώς, αυτή τη «βαριά επίδραση μιας λαθεμένης ηγεσίας, με όλες τις αρνητικές συνέπειές της για το κίνημα και το λαό» ήθελαν να ξεπεράσουν και αυτοί.

Μ' αυτή τη θέση της, η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» δικαιολογεί έμμεσα, πλην σαφώς, την επέμβαση των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και τη μετατροπή του σε αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Η ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» με τον ισχυρισμό της, ότι η «διόρθωση» της δήθεν «λαθεμένης» ηγεσίας Ζαχαριάδη θα «προωθούσε» τάχα το «κίνημα στο δρόμο της επιτυχούς ανάπτυξης» επιχειρεί να αρνηθεί την τεράστια ανάπτυξη του κινήματος στη δεκαετία του ’50 (παρά την άγρια τρομοκρατία και τη φασιστική καταπίεση), ανάπτυξη που οφείλεται πρώτα απ' όλα στη σωστή επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, και που εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα της ΕΔΑ το 1958. Για να «τεκμηριώσει» την αντίληψή της για «λαθεμένη» ηγεσία Ζαχαριάδη, η ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» επικαλείται κάποια φανταστική ανύπαρκτη «καθυστέρηση της ανάπτυξης» του κινήματος, που υπάρχει μόνο στα κεφάλια των οπορτουνιστών ηγετών της και όχι στην πραγματικότητα, γιατί είναι πασίγνωστη η ανάπτυξη που σημείωσε το κίνημα σ' εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Μ' αυτή τους την τοποθέτηση αρνούνται με προκλητικό τρόπο όλους τους μεγάλους και μεγαλειώδεις αγώνες του λαού μας εκείνης της περιόδου.

Από τη φράση «αντί για διόρθωση της λαθεμένης ηγεσίας, παραπέρα βάθαιμα της λαθεμένης ηγεσίας» συμπεραίνει κανείς πως η οπορτουνιστική αυτή ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» δε δικαιολογεί μόνο την επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, αλλά ότι πρώτο, δεν βλέπει και καμιά αλλαγή της πολιτικής του γραμμής, μετά το 1956, σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση και δεύτερο, αρνείται ότι το ΚΚΕ ως τα 1956 ήταν το κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, κόμμα επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό. Αν εδώ η αντιμαρξιστική αυτή θέση διατυπώνεται έμμεσα, αργότερα η ομάδα αυτή το λέει αυτό εντελώς ανοιχτά, ισχυριζόμενη πως «η εξέταση της πολιτικής και δράσης του ΚΚΕ, από την εποχή της ίδρυσής του το 1918 ως τις παραμονές της χρουτσωφικής επέμβασης στα 1956, οδηγεί στο συμπέρασμα πως το ΚΚΕ δε μπόρεσε να γίνει ένα πραγματικά μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου» («Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, σελ. 46, Αθήνα 1975, «Ιστορικές Εκδόσεις»).

Δεν είναι απαραίτητο να σταθούμε στην αντιμαρξιστική αυτή θεώρηση του χαραχτήρα και της επαναστατικής δράσης του ΚΚΕ, σημειώνουμε μόνο πως ο παραπάνω «επαναστατικός» (!) ισχυρισμός της χρειάζεται στην ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» για να συγκαλύψει το δεξιό οπορτουνισμό της από τους κομμουνιστές.

Τη δεξιά οπορτουνιστική γραμμή αυτής της ομάδας αποκαλύπτει και το καθήκον που αυτή θέτει το 1964, πως οι αγωνιστές της αριστεράς «οφείλουν ταυτόχρονα να καταπολεμήσουν αποφασιστικά κάθε μορφή "αριστερού” οπορτουνισμού, δογματισμού και σεχταρισμού και να εξασφαλίσουν τον ορθό προσανατολισμό του κινήματος» («Αναγέννηση», Οχτώβρης 1964, σελ. 49).

Στο δεύτερο τεύχος της «Αναγέννησης» απαντώντας η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα στις κατηγορίες της «Αυγής» (6.11.64) που χαραχτηρίζει τα μέλη της «απολογητές της τυχοδιωκτικής γραμμής της παλιάς ηγεσίας» τονίζει: «Ισχυρίζεται, η ηγεσία της αριστεράς, πως η «Αναγέννηση» υπερασπίζει τη γραμμή της παλιάς ηγεσίας του κινήματος. Τι λένε, όμως, τα πραγματικά γεγονότα; Η παλιά ηγεσία του κινήματος υποτιμούσε και αρνούνταν την πάλη των απόψεων, την ιδεολογική δουλειά, και χρησιμοποιούσε διοικητικές μεθόδους για τη λύση των περίπλοκων ιδεολογικών προβλημάτων. Η σημερινή ηγεσία του κινήματος όχι μόνο συνεχίζει τη μέθοδο αυτή, αλλά πλειοδοτεί στη χρησιμοποίησή της. Κι αν υπάρχει εδώ μια διαφορά, αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι οι μέθοδες της παλιάς ηγεσίας ωχριούν μπροστά στις μέθοδες της σημερινής ηγεσίας» ("Αναγέννηση», Νοέμβριος 1964, σελ. 16).

Και παρακάτω: «ποιοι, λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα οι “απολογητές” της γραμμής της παλιάς ηγεσίας του κινήματος; Τα πραγματικά γεγονότα λένε, πως οι σημερινοί ηγέτες του κινήματος είναι “αντάξιοι” συνεχιστές και των μεθόδων και της γραμμής της παλιάς ηγεσίας του κινήματος» («Αναγέννηση», Νοέμβριος 1964, σελ. 18).

Παρακάτω οι οπορτουνιστές της «Αναγέννησης» διαμαρτύρονται που η ηγεσία της ΕΔΑ τους εμφανίζει σαν «υπερασπιστές της παλιάς ηγεσίας» δηλαδή της ηγεσίας Ζαχαριάδη και για να αντικρούσει την κατηγορία παραθέτει τη θέση της που διατύπωσε στο πρώτο φύλλο της «Αναγέννησης" (Οχτώβρης1964, σελ. 19), η οποία δείχνει την αντίθεσή της στην ηγεσία Ζαχαριάδη και μας «πληροφορεί» πως τάχα «η μεγάλη μάζα των κομμουνιστών έχει ταχθεί εναντίον της προηγούμενης ηγεσίας του κινήματος» («Αναγέννηση», Νοέμβριος 1964, σελ. 18).

Όλα τα παραπάνω γράφονται κάτω από τον πολύ αποκαλυπτικό υπότιτλο «Ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι υπερασπιστές και συνεχιστές των μεθόδων και της γραμμής της παλιάς ηγεσίας του κινήματος» (!!!).

Από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε προκύπτει πρώτο, πως η δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» ήταν ενάντια στο ΚΚΕ, την επαναστατική του γραμμή και την ηγεσία του με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαρώδη, δεύτερο, κατηγορεί το κόμμα ότι «χρησιμοποιούσε διοικητικές μεθόδους για τη λύση των περίπλοκων ιδεολογικών προβλημάτων» και τρίτο, μας «πληροφορεί», πως «η μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών έχει ταχθεί εναντίον της προηγούμενης ηγεσίας του κινήματος» δηλαδή της ηγεσίας Ζαχαριάδη.

Οι δυο τελευταίοι ισχυρισμοί της ομάδας αυτής είναι χονδροειδείς ψευτιές. Είναι γνωστό, ότι το κόμμα δεν αρνήθηκε τη συζήτηση των αντιμαρξιστικών απόψεων των διαφόρων οπορτουνιστών. Όμως αφού αυτές συζητήθηκαν και απορρίφθηκαν, το κόμμα πήρε, όπως κάνει και κάθε επαναστατικό κόμμα, τις ανάλογες αποφάσεις για παραπέρα δράση. Οι οπορτουνιστές ηγέτες της «Αναγέννησης» και οι διάφοροι άλλοι ρεβιζιονιστές θεωρούν τα επαναστατικά κόμματα λέσχη ατέλειωτων συζητήσεων, όπου νομίζουν ότι μπορούν να φλυαρούν ακατάσχετα μήνες και χρόνια ή και δεκαετίες ολόκληρες, γι' αυτό παραπονιούνται και διαμαρτύρονται. Μήπως δεν συζητήθηκαν οι απόψεις των Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Καραγιώργη, κλπ.;

Σ' αντίθεση με τον τελευταίο ψευδή ισχυρισμό της οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης», οι κομμουνιστές γνωρίζουν σήμερα ότι η τεράστια πλειοψηφία των κομμουνιστών ήταν υπέρ της επαναστατικής γραμμής και καθοδήγησης του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, τόσο πριν το 1956 όσο και μετά. Δεν ήταν μήπως, μετά το ’56 με την ηγεσία Ζαχαριάδη τα 7.500 κομματικά μέλη της ΚΟ Τασκένδης και η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών που ζούσαν τότε στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Δεν ήταν μήπως η τεράστια πλειοψηφία των κομμουνιστών του Αη Στράτη με την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη;, κλπ., κλπ. Στην περίπτωση της ομάδας της «Αναγέννησης» αποδεικνύεται ότι το ψέμα δεν είχε καθόλου ποδάρια.

Σ' άλλο άρθρο της «Αναγέννησης» απάντηση σε άρθρο του Γ. Χαραλαμπίδη («προσπάθεια οπισθοδρόμησης με τη μάσκα της «αναγέννησης»), που πρώτα μεταδόθηκε από τη «Φωνή της Αλήθειας» (των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη) και δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (20 - 21 Νοέμβρη 1964), η δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» κάτω από τον υπότιτλο «Το σωσίβιο του «αντιζαχαριαδισμού» δε μπορεί να σώσει τους ρεβιζιονιστές» γράφει ότι «το μεγάλο όπλο» που «ετοίμασε ο Γ. X. για να μας συντρίψει είναι ο «ζαχαριαδισμός» της «Αναγέννησης» και κατηγορεί τον Γ. X. ότι κολλάει «στους συντάκτες της “Αναγέννησης” την ταμπέλα των «ζαχαριαδικών» και γεμίζει «μερικές σελίδες περί Ζαχαριάδη» («Αναγέννηση», Νοέμβριος 1964, σελ. 86), ότι χρησιμοποιεί «με τρόπο πολύ φτηνό τα λάθη και τις μεθόδους του Ζαχαριάδη για να χτυπήσει την “Αναγέννηση” (οι συντάκτες της θέλουν να παλινορθώσουν τον πιο στενοκέφαλο δογματισμό και σεχταρισμό, το ανώμαλο καθεστώς και τον τυχοδιωκτισμό του Ζαχαριάδη) και για να διαβάλλει την ηγεσία της Λαϊκής Κίνας (ο Ζαχαρώδης επιδίωξε να πάρει το χρίσμα της (!!) — να τι ανθρώπους χρησιμοποιεί το Πεκίνο!)» και κάνει λόγο για «αλλοπροσαλλισμό» του Ζαχαριάδη, κλπ. («Αναγέννηση», Νοέμβριος 1964, σελ. 86 - 87).

Σ' ένα άλλο άρθρο της «Αναγέννησης» απάντηση σε δεύτερο άρθρο του Γ. X. («Αφού η “Αναγέννησή” επιμένει») που μεταδόθηκε από τη «Φ.Α.» και δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (9.1.65) αναφέρεται: «Ξεσκεπάσαμε το μύθο του “ζαχαριαδισμού” της “Αναγέννησης” και τα αλληλογρονθοκοπούμενα “επιχειρήματα” με τα οποία οι ρεβιζιονιστές θέλησαν να στηρίξουν το μύθο αυτό. Τώρα ο επικριτής μας υποχρεώνεται να παραδεχθεί πως υπάρχει αντίφαση στα «επιχειρήματα» που προβάλλει ο ίδιος, αλλά η αντίφαση λέει είναι επιφανειακή, γιατί «τίποτα... δεν αποκλείει να επανέλθει (ο Ζαχαριάδης) αύριο, μεθαύριο, στην προηγούμενη θέση του, οπότε η «Αναγέννηση»... δεν θα έχει ασφαλώς καμιά αντίρρηση να τον προβάλλει από τις στήλες της» !! Έχασε, λοιπόν, εντελώς την αίσθηση του γελοίου για να προβάλλει τέτοιες ασυναρτησίες για επιχειρήματα;» («Αναγέννηση», Φεβρουάριος 1965, σελ. 33).

Είναι, νομίζουμε, κάτι παραπάνω από σαφής η αντίθεση και η εχθρική σχέση της ηγετικής δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας της «Αναγέννησης» απέναντι στην επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη. Κάτι περισσότερο: κατηγορούν την ηγεσία του κόμματος, όπως και η προδοτική κλίκα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, για «δογματισμό», «σεχταρισμό», «ανώμαλο καθεστώς», «τυχοδιωκτισμό», «αλλοπροσαλλισμό», κλπ.

Ενώ η επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, καθαιρείται βίαια από την κλίκα του Χρουτσώφ, επειδή αντιτάχθηκε στην επέμβασή της στο ΚΚΕ και απέρριψε την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου, ενώ δεκάδες στελέχη του κόμματος καταδικάζονται σε σκηνοθετημένες δίκες του Χρουτσώφ, συλλαμβάνονται και στέλνονται εξορία στη Σιβηρία (μαζί και ο Ζαχαριάδης), ενώ οι χιλιάδες ελλήνων κομμουνιστών συσπειρωμένοι γύρω από το Ζαχαριάδη και το ηρωικό τους κόμμα, διεξάγουν σκληρή και οξύτατη πάλη ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και τη διορισμένη στην ηγεσία του ΚΚΕ προδοτική κλίκα, η οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης», ακριβώς εκείνη την κρίσιμη, για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, στιγμή, σηκώνει τη σημαία του αντιζαχαριαδισμού, την κουρελιασμένη σημαία των «λαθών» του κόμματος, του «δογματισμού», «σεχταρισμού», της «εσωκομματικής καταπίεσης», κλπ. Η ομάδα αυτή αντί σ' εκείνη τη στιγμή να υπερασπίσει με συνέπεια το ηρωικό ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη, όπως σωστά έπραξαν οι χιλιάδες κομμουνιστές που ζούσαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ιδιαίτερα στην Τασκένδη, καθώς και πολλοί κομμουνιστές στην Ελλάδα, αυτή έστρεψε τα πυρά της εκεί που τα είχαν στρέψει ο Χρουτσώφ με τους υποταχτικούς του Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη : ενάντια στο ηρωϊκό ΚΚΕ και τον εκλεγμένο γραμματέα του Νίκο Ζαχαριάδη.

Η εχθρική στάση της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» απέναντι στο ΚΚΕ και τον Ν. Ζαχαριάδη προκάλεσε, σ' εκείνη την περίοδο, σύγχυση στους κομμουνιστές που αντιπάλευαν το ρεβιζιονισμό, τους αποπροσανατόλισε, τους διέσπασε και τους απογοήτευσε, μ' αποτέλεσμα να εμποδιστεί η συσπείρωση όλων των κομματικών δυνάμεων και να ανασυγκροτηθεί το ΚΚΕ στη βάση των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Η δεξιά ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» (τώρα ΟΜΛΕ) συνεχίζει και αργότερα τις επιθέσεις της ενάντια στο ΚΚΕ και το Ν. Ζαχαριάδη με ακόμα πιο έξαλλο τρόπο. Γράφουν: «Ύστερα από την ήττα του 1949, όταν στην καθοδήγηση του ΚΚΕ δυνάμωσε ο φραξιονιστικός αγώνας, ο Ζαχαριάδης, για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του στην πάλη για την κομματική εξουσία, “ανακάλυψε” και αποκάλυψε όλα τα λάθη τους, πραγματικά και μη, τους φόρτωσε όλες τις ευθύνες και για την περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949. Τους έβγαλε, όλους σχεδόν, “χαφιέδες”, “πράχτορες του εχθρού”, “προβοκάτορες” κ.ο.κ. και διακήρυξε την “ορθότητα” της δικής του πολιτικής. Με τη μέθοδο αυτή προκαλούσε τη γενική δυσπιστία σχετικά με τις “καταγγελίες” του και εμπόδιζε μια έρευνα αντικειμενική, που μπορεί να έφερνε στο φως στοιχεία για τη δράση του ταξικού εχθρού στις γραμμές του ΚΚΕ» («Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ», σελ. 44, Αθήνα 1975, «Ιστορικές Εκδόσεις»).

Και παρακάτω: «Το καθεστώς της ωμής παραβίασης των αρχών του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, που είχε κυριαρχήσει στο κόμμα και στα καθοδηγητικά του όργανα στα χρόνια του αντιχιτλερικού αγώνα, εντάθηκε στην περίοδο της καθοδήγησης του Ζαχαριάδη. Ουσιαστικά, στο ΚΚΕ επιβλήθηκε καθεστώς “επαναστατικού τσελιγκάτου”, καθεστώς προσωπικής κυριαρχίας του Ζαχαριάδη» (στο ίδιο, σελ. 45). Επίσης μιλούν για «μέθοδες Ζαχαριάδη» και τον κατηγορούν ότι «ιδιαίτερα ύστερα από το 1949, υιοθέτησε ης διοικητικές μέθοδες για τη λύση των ιδεολογικών προβλημάτων» (στο ίδιο, σελ. 45).

Τα παραπάνω που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια, αποτελούν συκοφαντικές επινοήσεις της δεξιάς αυτής οπορτουνιστικής ομάδας ενάντια στο ΚΚΕ και το Νίκο Ζαχαριάδη, επινοήσεις δανεισμένες από το οπλοστάσιο της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη. Η υιοθέτησή τους και προβολή τους αποκαλύπτει το δεξιό οπορτουνισμό της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης». Το δεξιό οπορτουνισμό αυτής της ομάδας, όσο κι αν προσπαθεί να τον συγκαλύψει, εκφράζει και η εκτίμησή της ότι στα 1949 - 56 «ο Ζαχαριάδης διέπραξε μια σειρά βασικά “αριστερά” σεχταριστικά λάθη» (στο ίδιο, σελ. 38) και ότι η γραμμή του κόμματος σ' αυτή την περίοδο ήταν σεχταριστική (στο ίδιο, σελ. 40). Πιστή, λοιπόν, αντιγραφή των εκτιμήσεων της ρεβιζιονιστικής ομάδας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη. Η γραμμή του κόμματος, σ' εκείνη την περίοδο, δεν ήταν σεχταριστική, αλλά ήταν μια σωστή μαρξιστική - λενινιστική γραμμή, και την καλύτερη απόδειξη γι' αυτό αποτελούν η μεγάλη ανάπτυξη του κινήματος και το ξέσπασμα των μεγαλειώδικων αγώνων στη δεκαετία του ’50, καθοδηγούμενων από το ΚΚΕ, κατά της φασιστικής καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ανάπτυξη που εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα της ΕΔΑ το 1958.

Συνεχίζοντας ης συκοφαντίες ενάντια στο Ζαχαριάδη η ομάδα της «Αναγέννησης» (τώρα ΟΜΛΕ) ισχυρίζεται ότι «ο Ζαχαριάδης ποτέ και σε κανένα σημείο δεν αντιτάχθηκε στην αντεπαναστατική γενική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ» (στο ίδιο, σελ. 51), ότι «ποτέ δε διαφώνησε με την ουσία της πολιτικής γραμμής που πρόβαλλε η κλίκα Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη ύστερα από την “6η Ολομέλεια” των ρεβιζιονιστών», ότι ο Ζαχαριάδης στα χρόνια αυτά πρότεινε μια πολιτική που ήταν μια χωρίς προσχήματα, περισσότερο δεξιά οπορτουνιστική πολιτική» (στο ίδιο, σελ. 51) από εκείνη των ρεβιζιονιστών Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη. Θεωρούμε περιττό να αντικρούσομε τους παραπάνω αβάσιμους και συκοφαντικούς ισχυρισμούς αυτής της ομάδας, που αγωνιώδικα προσπαθεί να κρύψει το δεξιό οπορτουνιστικό της πρόσωπο, και αυτό επειδή στερούνται πολιτικής σοβαρότητας και γιατί σήμερα οι κομμουνιστές γνωρίζουν καλά τη θαρραλέα επαναστατική στάση του Ν. Ζαχαριάδη απέναντι στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και την επαναστατική του πολιτική γραμμή (πριν το ’56, αλλά και μετά το 1956 ως την εξόντωσή του) καθώς και την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη.

Στον έξαλλο αντιζαχαριαδισμό τους οι οπορτουνιστές ηγέτες αυτής της ομάδας χάνουν εντελώς τον έλεγχο των ισχυρισμών τους και περιπλανόμενοι στα διάφορα ρεύματα της αντιδραστικής αστικής ιδεολογίας ονειρεύονται πως πρωτοτυπούν όταν προσπαθούν να «εξηγήσουν» την πάλη του Ζαχαριάδη και των χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού αποδίδοντάς τη σε προσωπικά κίνητρα και όταν αυτή την «εξήγηση» την παρουσιάζουν σαν «μαρξιστική - λενινιστική». Γράφουν: «Όπως έδειξαν τα πράγματα, ο Ζαχαριάδης “αντιστάθηκε” για να υπερασπίσει όχι μια επαναστατική πολιτική αλλά την προσωπική του θέση» (στο ίδιο, σελ. 53). Θαυμάσια «μαρξιστική - λενινιστική» ερμηνεία πολιτικών αγώνων! (Μερικά στοιχεία για την επέμβαση του Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ και την πάλη του Ζαχαριάδη και των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού θα βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο του λαϊκού αγωνιστή Κ. Δ. Καρανικόλα, «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 13 - 159, Αθήνα 1987.

Ισχυρίζονται ακόμα πως «τελικά, ο Ζαχαριάδης μεταβλήθηκε σε κοινό κήρυκα υποταγής στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό» (στο ίδιο, σελ. 52), επικαλούμενοι κάποια γράμματα που κυκλοφόρησαν το 1967 (ας προσέξουν οι κομμουνιστές ότι αυτά κυκλοφορούν στις παραμονές της διάσπασης της κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, είναι άραγε τυχαίο;) και αποδίδονται στο Ζαχαριάδη. Αυτοί που σύνταξαν και έθεσαν σε κυκλοφορία αυτά τα ρεβιζιονιστικά, από πλευράς περιεχομένου, γράμματα που αποδίδονται στο Ζαχαριάδη δεν είναι άλλοι από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές με στόχο να διασπάσουν τους κομμουνιστές. Όμως δε μπορεί να μη διερωτηθούν οι έλληνες κομμουνιστές, αν αυτοί οι «μαρξιστές - λενινιστές» που τα κυκλοφόρησαν έπεσαν αφελή πολιτικά θύματα των μηχανορραφιών των ρεβιζιονιστών ή αν κάποιοι απ' αυτούς υπήρξαν άμεσοι συνεργοί των ρεβιζιονιστών στο σκάρωμα αυτών των αποδιδόμενων στο Ζαχαριάδη γραμμάτων.

Σ' αντίθεση μ' αυτούς, που όχι μόνο προσποιούνται άγνοια της επαναστατικής στάσης του Ζαχαριάδη απέναντι στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά έχουν και τη θρασύτητα να τον συκοφαντούν με χυδαίο τρόπο, οι έλληνες κομμουνιστές ξέρουν καλά, ότι ο Ν. Ζαχαριάδης παρόλο που είχε τη δυνατότητα και όλες τις προϋποθέσεις (λόγω του μεγάλου κύρους του στο ΚΚΕ και των αναμφισβήτητων ηγετικών του ικανοτήτων) να ακολουθήσει τον προδοτικό δρόμο των Τολιάτι, Τορέζ, κλπ. δεν το έκανε (ακολούθησε συνειδητά και υπεύθυνα τον επαναστατικό δρόμο της απόρριψης του ρεβιζιονισμού, γνωρίζοντας προφανώς και όλες τις συνέπειες), και γνωρίζουν ακόμα καλά, ότι, εκτός από τις πολλές ταλαιπωρίες του στην εξορία, έδωσε και τη ζωή του για το επαναστατικό κίνημα, ελληνικό και διεθνές, δολοφονημένος από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές (άγνωστο πότε ακριβώς, οι δήμιοί του ανακοίνωσαν ότι πέθανε τον Αύγουστο του '73) και αφήνοντας τα κόκκαλά του κάπου στη Σιβηρία (άγνωστο που ακριβώς), μένοντας πιστός στην επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν, ενώ οι συκοφάντες του έσωσαν το αγαπημένο τους «σαρκίον».

Θυμίζουμε ακόμα πως η πολιτική αντίθεση και εχθρότητα απέναντι στο Ζαχαριάδη των οπορτουνιστών ηγετών της «Αναγέννησης» (μετέπειτα ηγετών της ΟΜΛΕ και στη συνέχεια των διαφόρων κομματιών των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων) δεν χρονολογούνται από το 1967 (μ’ αφορμή τα αποδιδόμενα στο Ζαχαριάδη γράμματα), αλλά, όπως είδαμε, από πιο πριν, τουλάχιστο από το 1964 (που βγαίνουν ανοιχτά στο πρώτο τεύχος της «Αναγέννησης», Οχτώβρης 1964) και κατά πάσα πιθανότητα πολύ πριν το 1956. Η αντίθεσή τους αυτή απέναντι στο Ζαχαριάδη είναι αντίθεση πολιτικού (και όχι προσωπικού) χαραχτήρα, είναι αντίθεση οπορτουνιστών στην επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και την επαναστατική του καθοδήγηση με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, όπως το δείχνουν ολοκάθαρα οι επιθέσεις τους και κατηγορίες (ίδιες μ' αυτές ης ρεβιζιονιστικής κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη και από την ίδια δεξιά σκοπιά) ενάντια στο ΚΚΕ (ιδιαίτερα για την περίοδο 1949 - 56) για «σεχταριστική» γραμμή, «δογματισμό», «ανώμαλη εσωκομματική ζωή», κλπ. Επίσης από το 1964 ακόμα δέχονται σα γνήσιο κάποιο υποτιθέμενο γράμμα του Ζαχαριάδη που παραθέτει σ' άρθρο του ) ο ρεβιζιονιστής Γιάννης Χαραλαμπίδης.

Αλλά εκεί που η ψευτιά τους και η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας εκ μέρους των οπορτουνιστών της «Αναγέννησης» (τώρα της ΟΜΛΕ) φθάνουν στο αποκορύφωμά τους και καταντούν προκλητικές και εξοργιστικές, είναι όταν ισχυρίζονται πως «στις παραμονές της χρουτσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά, ήταν «έτοιμο» να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου» ("Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ”, σελ. 47, Αθήνα 1975, "Ιστορικές Εκδόσεις"). Αλλά αν το ΚΚΕ ήταν «έτοιμο» να δεχτεί το «ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου», όπως ισχυρίζεται η οπορτουνιστική αυτή ομάδα, τότε για ποιο λόγο επενέβηκε η προδοτική κλίκα του Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ, καθαίρεσε την επαναστατική του ηγεσία και εξόρισε το γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη και δεκάδες κομματικά στελέχη στη Σιβηρία; Αν το ΚΚΕ ήταν «έτοιμο» να δεχτεί το «ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου», όπως ισχυρίζεται η οπορτουνιστική ομάδα της ΟΜΛΕ, τότε γιατί δε συγκάλεσε τη λεγόμενη «6η Πλαταά Ολομέλεια», που πέρασε στο κόμμα την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου, η εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά την έκανε η περιβόητη επιτροπή των Κοουζίνεν - Ντεζ (επιτροπή του Χρουτσώφ) και η εισήγηση σ' αυτή δεν έγινε από τον εκλεγμένο γραμματέα του κόμματος Ν. Ζαχαριάδη (δε συμμετείχε στην Ολομέλεια) ή από άλλο ηγετικό στέλεχος του κόμματος αλλά έγινε από το γραμματέα του Ρουμάνικου Κόμματος Γ. Ντεζ; Δεν άκουσαν τίποτε οι οπορτουνιστές για τη μαζική, θαρραλέα και αποφασιστική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος στις ρεβιζιονιστικές χώρες (των 7.500 μελών του κόμματος της ΚΟ Τασκένδης, κλπ.) και της αντίστασης των κομμουνιστών στον Αη Στράτη και αλλού, δεν άκουσαν τίποτε για ης μαζικές διαγραφές, για τις δίκες και καταδίκες κομμουνιστών στα δικαστήρια του Χρουτσώφ, τις εξορίες, τις φυλακίσεις, το κλείσιμο κομμουνιστών στα ψυχιατρεία, τα διωξίματα κομμουνιστών από τη δουλιά και των παιδιών τους από τα σχολεία, κλπ., δεν έμαθαν τίποτε για τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων από την κλίκα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, επειδή δε μπορούσαν να τις ελέγξουν, την καθαίρεση των καθοδηγήσεων των οργανώσεων, κλπ., κλπ.;

Σημειώνουμε εδώ, ότι η ανοιχτή επέμβαση του Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ άρχισε το 1955 στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, επέμβαση που αποκρούστηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη. Γνωστή είναι η απόφαση (8.9.1955) του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ (στη συνεδρίαση του οποίου προήδρευσε ο Ν. Ζαχαριάδης) που καθαίρεσε το Γραφείο της ΚΕ Τασκένδης (τα πρωτοπαλίκαρα του Χρουτσώφ) για φραξιονισμό, τα αιματηρά γεγονότα που οργάνωσαν οι φραξιονιστές Α. Χατούρας, Α. Ρόσος, Π. Δημητρίου, κλπ. (με υπόδειξη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στις 9.9.55, την ιστορική 5η Ολομέλεια (και τελευταία) του ΚΚΕ (που συνήλθε στα τέλη Νοέμβρη του ’55) που καταδίκασε (σημείο 6 της απόφασης) την επέμβαση των σοβιετικών κομματικών στελεχών στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης. Είναι η πρώτη καταδίκη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και μάλιστα μέσα στη φωλιά του. Αξίζει να σημειωθεί, ότι σ' ένα ακτίφ στελεχών στο θέατρο Μου Κι - Μι. που έγινε δυο μέρες πριν φύγει ο Ζαχαριάδης από την Τασκένδη, στο κλείσιμο των εργασιών του ακτίφ ο Ζαχαριάδης, ανάμεσα στ' άλλα, είπε και το εξής: «... σύντροφοι, αρκετοί ομιλητές έκαναν επίθεση στον Π. Δημητρίου και λίγο πολύ τον θεωρούνε για την κορυφή των αναθεωρητών. Ο Δημητρίου, σύντροφοι, είναι η τρίχα από την άκρη της ουράς, ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε εμάς όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον, να τραβήξουμε την ουρά αυτή, για να φανεί σ' όλο τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας — δηλ. ο Χρουτσιόφ»! (Κ.Δ. Καρανικόλα, «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 59, Αθήνα 1987).

Όλα βέβαια τα γνώριζαν και τα γνωρίζουν πολύ καλά και παρόλα αυτά ισχυρίζονται, ότι το ΚΚΕ ήταν «έτοιμο» να «δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου» (!!!). Και αυτά, ας προσεχτεί αυτό ιδιαίτερα από τους κομμουνιστές, γράφονται το 1975, δηλαδή 20 περίπου χρόνια μετά την ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ.

Η ιστορική αλήθεια είναι διαμετρικά αντίθετη με τον ψευδή ισχυρισμό των οπορτουνιστών της ΟΜΛΕ (πρώην «Αναγέννηση»), σύμφωνα με τον οποίο το ΚΚΕ ήταν τάχα «έτοιμο» να «δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου». Ακριβώς το αντίθετο συνέβηκε. Το ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν στα 1955 - 56 έτοιμο να αποκρούσει το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και τον απέκρουσε. Και αυτό ήταν που υποχρέωσε τον αποστάτη Χρουτσώφ να καθαιρέσει βίαια την επαναστατική ηγεσία του κόμματος και να εξαπολύσει το γνωστό φασιστικό πογκρόμ σε βάρος χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών. Σήμερα είναι σ' όλους τους έλληνες κομμουνιστές γνωστό, ότι το ΚΚΕ στάθηκε ένα πολύ «σκληρό καρύδι» για την κλίκα του Χρουτσώφ.

Ο παραπάνω ισχυρισμός της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (πρώην «Αναγέννηση») δεν είναι μόνο προκλητικός και βάναυση παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, αλλά αποτελεί και την πιο χυδαία επίθεση και βρωμερή συκοφαντία σε βάρος του αγώνα των χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών, που αγωνίστηκαν θαρραλέα και ηρωικά ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, που ως τώρα δεν την αποτόλμησε ούτε κι αυτή η ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα των Κολιγιάννη -Παρτσαλίδη - Βαφειάδη - Φλωράκη, κλπ.

Πρέπει ακόμα να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, πως αν στα 1955 - 56 ο Ζαχαριάδης είχε προσχωρήσει στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό τότε, πρώτο, η κλίκα του Χρουτσώφ δεν θα ήταν αναγκασμένη να επέμβει ανοιχτά στο ΚΚΕ και να καθαιρέσει την επαναστατική του ηγεσία, και δεύτερο, δε θα ήταν υποχρεωμένη να εξαπολύσει μιας τέτοιας έκτασης φασιστικό πογκρόμ εναντίον στελεχών του κόμματος και των χιλιάδων κομμουνιστών, μελών του ΚΚΕ, γιατί είναι σίγουρο, πως η τυχόν αποδοχή της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου από το Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη θα παραπλανούσε πολλούς έλληνες κομμουνιστές στην κατεύθυνση της υποστήριξης αυτής της γραμμής (λόγω του μεγάλου κύρους του Ζαχαριάδη στις γραμμές των Ελλήνων κομμουνιστών), μ' αποτέλεσμα η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών στην αντεπαναστατική γραμμή του Χρουτσώφ να μην εκδηλωθεί με τέτοια αποφασιστικότητα και θάρρος, να μην πάρει μαζικές διαστάσεις και να διαρκέσει δεκαετίες.

Δεν χρειάζονται περισσότερα για να τεκμηριωθεί ο δεξιός οπορτουνισμός της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» - ΟΜΛΕ στον πολιτικό τομέα, που βρίσκει την πλήρη έκφρασή του, εκτός των άλλων, στον έξαλλο αντιζαχαριαδισμό, στην υιοθέτηση όλων των συκοφαντικών επινοήσεων των προδοτών ρεβιζιονιστών Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη ενάντια στο ΚΚΕ («προσωπολατρεία», «σεχταρισμός», «δογματισμός», «εσωκομματική καταπίεση», κλπ.) και στο χαραχτηρισμό της πολιτικής γραμμής του κόμματος από το 1949 - 56 σαν «δογματικής και σεχταριστικής». Οι συκοφαντικές επιθέσεις της οπορτουνιστικής ηγεσίας της «Αναγέννησης» -ΟΜΛΕ ενάντια στην πολιτική γραμμή του κόμματος (στα 1949-56 )και ενάντια στην επαναστατική καθοδήγησή του με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη γίνονται, όπως και εκείνες των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, από δεξιές θέσεις, γι αυτό και συμπίπτουν.

Ο αντισταλινισμός της δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας της «Αναγέννησης» συμπληρώνεται με τον έξαλλο αντιζαχαριαδισμό. Ο δεξιός της οπορτουνισμός στον ιδεολογικό τομέα συμπληρώνεται με το δεξιό οπορτουνισμό στον πολιτικό τομέα.

Οι επιθέσεις της οπορτουνιστικής ομάδας στην επαναστατική πολιτική του κόμματος (1949 - 56) και ενάντια στο Ζαχαριάδη προκάλεσε μεγάλη ζημιά στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Πρώτο, αποπροσανατόλισε την πάλη των κομμουνιστών που αντιτάχθηκαν στο ρεβιζιονισμό, εμπόδισε τη συσπείρωσή τους, προκάλεσε σύγχυση και διάσπαση στις γραμμές τους και τέλος ματαίωσε την αναδιοργάνωσή τους και την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στη βάση των επαναστατικών αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Δεύτερο, με τις επιθέσεις της στη γραμμή του κόμματος (της περιόδου 1949 - 56), με ης συκοφαντίες για «δογματισμό», «σεχταρισμό», «ανώμαλη εσωκομματική ζωή», κλπ. σε βάρος της καθοδήγησης Ζαχαριάδη (προσδίδοντας μ' αυτόν τον τρόπο αληθοφάνεια στις συκοφαντίες της κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη) εμπόδισε την αποδέσμευση από τους ρεβιζιονιστές παραπλανημένων αγωνιστών. Τρίτο, για τον ίδιο λόγο και εξαιτίας του μηδενισμού της επαναστατικής δράσης του ΚΚΕ οδήγησε ταλαντευόμενους αγωνιστές στην αγκαλιά της κλίκας των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη, που εμφανίζονταν σαν «συνεχιστής» του παλιού ηρωϊκού ΚΚΕ (1918 - 1956) και «νόμιμος κληρονόμος» των επαναστατικών παραδόσεών του, ενώ στην πραγματικότητα τα είχε προδόσει.

Είναι φανερό, πως δε μπορούσε να γίνει η συσπείρωση των κομμουνιστών, που αντιτάχθηκαν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, και η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στη βάση του αντιζαχαριαδισμού, σε αντι - ΚΚΕ βάση. Η συσπείρωση και η ανασυγκρότηση του κόμματος μπορούσε να γίνει μόνο στη βάση της υπεράσπισης του ΚΚΕ (1918 - 56) και των επαναστατικών παραδόσεων και αγώνων. Η αντιζαχαριάδικη - αντι-ΚΚΕ κατεύθυνση της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» ήταν η άλλη βασική αιτία που εμπόδισε την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στη βάση των επαναστατικών αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
ΤΗΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ»
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΚΚΕ

Σ όλους είναι γνωστό, ότι η μοναρχοφασιστική αντίδραση απαγόρευσε το ΚΚΕ με τον Α.Ν. 509, που ίσχυε και κατά την περίοδο της επέμβασης των χρουτσωφικών στο ΚΚΕ, το 1955 - 56, και κατά τις επόμενες δεκαετίες.

Το ΚΚΕ, μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ το 1949, διατήρησε τις παράνομες κομματικές οργανώσεις που είχε ως τότε και όσες απ' αυτές ήταν διαβρωμένες από την Ασφάλεια τις αναδιοργάνωσε. Επίσης προχώρησε στη δημιουργία νέων παράνομων κομματικών οργανώσεων εκεί που δεν υπήρχαν και φρόνησε να δυναμώσει τις ήδη υπάρχουσες. Οι παράνομες κομματικές οργανώσεις ήταν αυτές που καθοδηγούσαν τη νόμιμη πολιτική, συνδικαλιστική και πολιτιστική δουλιά καθώς και όλους τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού ενάντια στη φασιστική καταπίεση και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, για ψωμί, ελευθερία, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Η ρεβιζιονιστική κλίκα των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη διέλυσε, όπως είναι γνωστό, το 1958 επίσημα, μ' απόφασή της , τις κομματικές οργανώσεις. Και από τότε, μια ολόκληρη δεκαετία, ως το 1968 ψεύδονταν στον ελληνικό λαό ότι υπήρχε, έστω και ρεβιζιονιστικό, κόμμα. Είναι όμως ποτέ δυνατό να υπάρχει κόμμα χωρίς κομματικές οργανώσεις; Προφανώς όχι.

Μετά την επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ (1955 -56) και στη συνέχεια τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων από τους ρεβιζιονιστές, το πρώτο, αλλά συνάμα και το πιο βασικό, αυτονόητο για κάθε μαρξιστή, καθήκον ήταν η αναδιοργάνωση των κομματικών δυνάμεων, που αντιτάχθηκαν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, και η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, γιατί χωρίς επαναστατικό κόμμα είναι αδύνατη η καταπολέμηση του ρεβιζιονισμού και η καθοδήγηση των αγώνων της εργατικής τάξης, και πολύ περισσότερο η προετοιμασία και πραγματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης. Κεντρικό, λοιπόν, άμεσο και επιτακτικό καθήκον των κομμουνιστών ήταν να θέσουν και να λύσουν, το δυνατό συντομότερα, το πρόβλημα της αναδιοργάνωσης του ΚΚΕ.

Ποια ήταν η στάση της οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» απέναντι σ' ένα τόσο μεγάλης σημασίας, για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, ζήτημα, όπως αυτό της αναδιοργάνωσης του ΚΚΕ; Η ομάδα αυτή ούτε καν έθεσε το ζήτημα αυτό, πράγμα που φανερώνει το δεξιό οπορτουνισμό της στο ζωτικής σημασίας αυτό πολιτικό πρόβλημα. Στην πράξη αποδέχθηκε τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων από τους ρεβιζιονιστές και τη λεγκαλιστική και λικβινταριστική γραμμή της ένταξης των κομμουνιστών στην ΕΔΑ, δηλαδή τη διάλυση του ΚΚΕ και δεν προχώρησε στην αναδιοργάνωση των υπαρχόντων τότε κομματικών δυνάμεων, που αντιπάλευαν το ρεβιζιονισμό, και στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ.

Η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα στο πρώτο φύλλο της «Αναγέννησης» καλεί τους αγωνιστές να «δουλέψουν για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού οργανισμού» (προφανώς νόμιμου), που να αντιπαρατεθεί στην ΕΔΑ, δηλαδή τους καλεί να αγωνιστούν όχι για τη δημιουργία ενός παράνομου επαναστατικού κόμματος (λόγω του A. Ν. 509), αλλά ενός πλαδαρού, από οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία, οργανισμού (!!!). Αποφεύγει να διευκρινίσει από ποια ιδεολογία θα καθοδηγείται ο «νέος πολιτικός οργανισμός» της. Σίγουρα όμως όχι από το μαρξισμό -λενινισμό.

Η θέση αυτής της ομάδας για δημιουργία «ενός νέου πολιτικού οργανισμού» δε δείχνει μόνο την άρνησή της για ανασυγκρότηση, σ' εκείνη την κρίσιμη περίοδο, του ΚΚΕ, αλλά σημαίνει και άρνηση - απόρριψη του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου εκ μέρους αυτής της ομάδας, απόλυτα αναγκαίου για την καθοδήγηση των αγώνων της εργατικής τάξης, αλλά και για την προετοιμασία και το θρίαμβο της προλεταριακής επανάστασης μελλοντικά.

Έναν τέτοιο πλαδαρό πολιτικό οργανισμό (νόμιμο) δημιούργησε μόλις στις αρχές του 1967, που τον ονόμασε «Συνεπή Πολιτική Αριστερή Κίνηση» (ΣΠΑΚ) και αργότερα στα χρόνια της διχτατορίας δημιούργησε την ΟΜΛΕ.

Το ερώτημα που τίθεται είναι : Γιατί η ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» δεν αναδιοργάνωσε ης κομματικές δυνάμεις, που αντιτάχθηκαν στο ρεβιζιονισμό, και που τότε ήταν υπεραρκετές για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, σε παράνομη βάση, αφού, ως γνωστό, ίσχυε ο Α.Ν. 509; Γιατί τις άφησε και χάθηκαν - διαλύθηκαν; Από άγνοια άραγε ή απειρία γύρω από τη σπουδαιότητα αυτού του προβλήματος ή λόγω της δεξιάς οπορτουνιστικής της γραμμής σ' όλα τα ζητήματα, αλλά και στο οργανωτικό ζήτημα (που οδηγεί σ' άρνηση της αναγκαιότητας της ύπαρξης επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης) και επειδή δεν το θέλησε;

Η απάντηση είναι μια: Εξαιτίας της δεξιάς οπορτουνιστικής γραμμής στον ιδεολογικό - πολιτικό τομέα αλλά και στο οργανωτικό ζήτημα, που καταλήγει αναπόφευχτα στην άρνηση της αναγκαιότητας ταυ κόμματος της εργατικής τάξης, του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου. Κομμουνιστές που επανειλημμένα έθεσαν την αναγκαιότητα της δημιουργίας παράνομου ΚΚΕ στην ηγετική ομάδά της «Αναγέννησης», σύμφωνα με μαρτυρίες τους, έπαιρναν την απάντηση πως αυτό δεν είναι απαραίτητο και πως αρκεί η έκδοση ενός νόμιμου περιοδικού και μιας εφημερίδας για την πάλη κατά του ρεβιζιονισμού.

Μήπως δε γνώριζε η ομάδα αυτή, ότι αυτός ήταν ο μόνος σωστός δρόμος (παράνομου ΚΚΕ) που έπρεπε να ακολουθηθεί; Το γνώριζε καλά, γιατί ήδη οι ίδιοι αναδημοσίευσαν το 1964 απόφαση της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας στην οποία αναφέρονταν, ότι οι βραζιλιάνοι κομμουνιστές προχώρησαν στην «αναδιοργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας» και ότι η έκτακτη Εθνική Συνδιάσκεψη (στο Σαν Πάολο) το Φλεβάρη 1962 «αποφάσισε την ίδρυση ενός νέου κόμματος, υιοθέτησε ένα μαρξιστικό-λενινιστικό πρόγραμμα, αποφάσισε την επανέκδοση του πατροπαράδοτου οργάνου του κόμματος και εξέλεξε μια νέα Κεντρική Επιτροπή» («Ενάντια του σύγχρονου ρεβιζιονισμού», σελ. 95, Αθήνα 1964, «Ιστορικές Εκδόσεις»).

Η βασική διαφορά μεταξύ των επαναστατών ηγετών του ΚΚ Βραζιλίας και των οπορτουνιστών ηγετών τής «Αναγέννησης» συνίσταται στο εξής: Οι βραζιλιάνοι κομμουνιστές προχώρησαν στο σωστό επαναστατικό δρόμο, γιατί καθοδηγούνταν στα ιδεολογικό - πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα από το μαρξισμό - λενινισμό, δηλαδή το επαναστατικό έργο του Στάλιν και υπεράσπισαν το επαναστατικό τους κόμμα, το ΚΚ Βραζιλίας (που το διέλυσε η κλίκα του Πρέστες και το αντικατέστησε με το ρεβιζιονιστικό ΒΚΚ), ενώ η δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» καθοδηγούνταν ιδεολογικο-πολιτικά από την αντισταλινική «θεωρία» των λεγάμενων «λαθών» του Στάλιν, αρνούνταν την αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος νέου τύπου και συγκεκριμένα, σ' εκείνη την περίοδο, αρνήθηκε την ανασυγκρότηση παράνομου ΚΚΕ, δεν υπεράσπισε το ΚΚΕ (που διέλυσε ο Χρουτσώφ και οι λακέδες του έλληνες ρεβιζιονιστές), μα αντίθετα επιτίθονταν στην πολιτική του γραμμή από δεξιές θέσεις, υιοθετούσε και πρόβαλλε, σχετικά με τη δράση και την επαναστατική του γραμμή (της περιόδου 49-56), όλες τις γνωστές συκοφαντικές επινοήσεις της ρεβιζιονιστικής κλίκας των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη.

Η δεξιά οπορτουνιστική ηγετική ομάδα της «Αναγέννησης» δε φέρει μόνο ευθύνη για την απογοήτευση και διάλυση των τόσο μεγάλων κομματικών δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό που θα μπορούσαν κάλλιστα να ανασυγκροτηθούν τότε σ' ένα παράνομο ΚΚΕ, αλλά φέρει επίσης και μεγάλη ευθύνη που δεν έθεσε ποτέ, στη δεκαετία του ’60, το ζήτημα της απελευθέρωσης των κομματικών στελεχών από τους τόπους εξορίας των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και πρώτα απ' όλα απελευθέρωσης του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη, και αυτό εξαιτίας του τυφλού αντιζαχαριαδισμού της. Κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση τους μπορούσαν να γίνουν τόσο στην Ελλάδα πριν την εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας όσο και στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, πριν και κατά τη διάρκεια της διχτατορίας, όπου ζούσαν και εργάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες εργάτες.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω και που συνάμα αποτελεί και την απάντηση στο ερώτημα, γιατί δεν έγινε δυνατή η αναδιοργάνωση των κομματικών δυνάμεων που αντιτάχθηκαν και πολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και η ανασυγκρότηση παράνομου ΚΚΕ, στα τέλη της δεκαετίας του '50 ή στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν είναι γνωστό, ότι οι επαναστατικές δυνάμεις ήταν όχι μόνο αρκετές να γίνει αυτό, αλλά και να υπάρξει από τότε ένα ισχυρό και μαζικό ΚΚΕ, είναι τούτο: ο αντισταλινικός ιδεολογικό - πολιτικός προσανατολισμός της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης», που εκφράζεται στην προβολή της «θεωρίας» των λεγάμενων «λαθών» του Στάλιν, ο δεξιός οπορτουνισμός που εκφράζεται στην αντι-ΚΚΕ στάση και ο έξαλλος αντιζαχαριαδισμός της, η λεγκαλιστική και λικβινταριστική στάση της, σ' εκείνη την περίοδο, στο οργανωτικό ζήτημα, που εκφράζεται στην άρνησή της να θέσει και να λύσει το πρόβλημα της αναδιοργάνωσης παράνομου ΚΚΕ, η αποδοχή στην πράξη της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων από τους ρεβιζιονιστές (της ένταξής τούς στην ΕΔΑ) και ο στόχος που έθετε της δημιουργίας ενός νόμιμου πλαδαρού «νέου πολιτικού οργανισμού» είναι οι βασικές αιτίες που οδήγησαν στη ματαίωση της αναδιοργάνωσης του ΚΚΕ στην Ελλάδα.

Σήμερα είναι γνωστό, αλλά προκύπτει και από τα παραπάνω, ότι ο αντισταλινικός ιδεολογικό - πολιτικός προσανατολισμός της ηγετικής ομάδας της «Αναγέννησης» (μετέπειτα της ΟΜΛΕ και των σημερινών μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων) έχει σα βάση του τις αντισταλινικές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ (δανεισμένες από το Χρουτσώφ), δηλαδή τη «θεωρία» των λεγάμενων «λαθών» του Στάλιν.

Οι μαοϊκές ρεβιζιονιστικές οργανώσεις δεν καθοδηγούνται από το μαρξισμό - λενινισμό, δηλαδή από το επαναστατικό έργο του Στάλιν, αλλά έχουν έναν σαφή αντισταλινικό ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό που βάση, όπως τονίσαμε παραπάνω, και αφετηρία έχει τις αντισταλινικές - αντιμαρξιστικές απόψεις του Μάο. Επίσης οι εκτιμήσεις - θέσεις τους για την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ της περιόδου 1949 - 56 και την επαναστατική ηγεσία του κόμματος, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, είναι, όπως είδαμε, ίδιες μ' εκείνες των ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Ο καμουφλαρισμένος αντισταλινισμός αυτών των οργανώσεων συμπληρώνεται μ' έναν ανοιχτό και έξαλλο αντιζαχαριαδισμό.

Πίσω από την επιμονή των μαοϊκών ρεβιζιονιστικών οργανώσεων σε αντισταλινικές θέσεις και αντιζαχαριαδικές τοποθετήσεις, ακόμα και σήμερα (μετά από ολόκληρες δεκαετίες και με τα γνωστά αποτελέσματα) κρύβεται η πολιτική τους επιδίωξη να οδηγήσουν το κίνημα σε αντιμαρξιστική - ρεβιζιονιστική και αντιδιεθνιστική κατεύθυνση.

Η συσπείρωση των κομμουνιστών σ ένα επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό ΚΚΕ, που σήμερα αποτελεί το πρώτο και κατεπείγον καθήκον, δε μπορεί να γίνει στη βάση του αντισταλινισμού και του αντιζαχαριαδισμού (μιας αντι-ΚΚΕ στάσης). Η συσπείρωση των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό ΚΚΕ μπορεί μόνο και πρέπει να γίνει στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, δηλαδή στη βάση της ανεπιφύλαχτης υπεράσπισης του επαναστατικού έργου του Στάλιν, θεωρητικού και πραχτικού, καθώς και της υπεράσπισης των επαναστατικών παραδόσεων του ΚΚΕ (1918 - 56) και του Νίκου Ζαχαριάδη. Το ξαναχτίσιμο του ΚΚΕ πρέπει να γίνει στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, που σημαίνει σύνδεση με το παγκόσμιο επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, που σήμερα εκπροσωπείται από το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και τ' άλλα μαρξιστικά -λενινιστικά κόμματα. Το αυριανό επαναστατικό ΚΚΕ δε μπορεί παρά να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Και σ' αυτό το ζήτημα οι μαοϊκές ρεβιζιονιστικές οργανώσεις και οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ κρατούν μια αντιδιεθνιστική στάση και καλλιεργούν έναν ιδιόμορφο σωβινισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: