θέσεις πάνω στο ζήτημα του κοινοβουλευτισμού & η στάση των ΚΚ

θέσεις πάνω στο ζήτημα του κοινοβουλευτισμού & η στάση των ΚΚ
(2ο συνέδριο Κομμουνιστικής Διεθνούς 19/7-7/8/1920)

εκδόσεις επανάστασης, αθήνα 1986

1.Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Η θέση των σοσιαλιστικών κομμάτων απέναντι στον κοινοβουλευτισμό ήταν αρχικά, στην περίοδο της Ι Διεθνούς, εκείνη της εκμετάλλευσης των αστικών κοινοβουλίων με σκοπό την αγκιτάτσια. Η συμμετοχή στο κοινοβούλιο εξετάζονταν από τη σκοπιά της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης, δηλαδή της αφύπνισης της ταξικής εχθρότητας του προλεταριάτου ενάντια στην άρχουσα τάξη. Αυτή η σχέση άλλαξε, όχι κάτω από την επίδραση της θεωρίας αλλά κάτω από την επίδραση της πολιτικής ανάπτυξης. Μέσω της αδιάκοπης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της επέχτασης των τομέων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός κέρδισε διαρκώς σε σταθερότητα και μαζί μ’ αυτόν κέρδισαν και τα κοινοβουλευτικά κράτη. Από δω γεννήθηκε: Η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής ταχτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων στην "οργανική" νομοθετική εργασία του αστικού κοινοβουλίου και η όλο και πιο μεγαλύτερη σημασία της πάλης για μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, η κυριαρχία του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος της σοσιαλδημοκρατίας, η μετατροπή του μάξιμουμ προγράμματος σε μια φόρμουλα συζήτησης για ένα εντελώς μακρινό "τελικό σκοπό". Σ αυτή τη βάση αναπτύχθηκαν αργότερα τα φαινόμενα του κοινοβουλευτικού αριβισμού, της διαφθοράς, της ανοιχτής ή καλυμμένης προδοσίας των πιο στοιχειωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Η σχέση της Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στον κοινοβουλευτισμό δεν καθορίζεται οπό μια νέα θεωρία, αλλά από την αλλαγή του ρόλου του ίδιου του κοινοβουλίου. Στην εποχή που πέρασε, το κοινοβούλιο σαν όργανο του καπιταλισμού που βρίσκονταν σ ανάπτυξη πρόσφερε μια σε ορισμένο βαθμό προοδευτική εργασία. Στις σημερινές συνθήκες του αχαλίνωτου ιμπεριαλισμού, το κοινοβούλιο μετατράπηκε σ ένα όργανο της ψευτιάς, της απάτης, των πράξεων βίας και των εκνευριστικών φλυαριών. Μπροστά στις ιμπεριαλιστικές ζημιές, τις λεηλασίες, τους εκβιασμούς, τις καταληστεύσεις και τις καταστροφές, οι. κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις του συστήματος, στερούμενες της σταθερότητας και του σχεδιασμού, χάνουν για τις εργαζόμενες μάζες κάθε πραχτική σημασία.

Όπως όλη η αστική κοινωνία έτσι και ο κοινοβουλευτισμός χάνει τη σταθερότητα του. Το ξαφνικό πέρασμα από την εποχή της σταθερότητας στην ασταθή δημιουργεί τη βάση για μια νέα ταχτική του προλεταριάτου στον τομέα του κοινοβουλευτισμού. Έτσι το ρώσικο εργατικό κόμμα (οι Μπολσεβίκοι) επεξεργάστηκε την επαναστατική ουσία του κοινοβουλευτισμού ήδη στην προηγούμενη περίοδο, γιατί η Ρωσία από το 1905 πέρασε από την πολιτική και κοινωνική ισορροπία και μπήκε στην περίοδο των θυελλών και των τρανταγμών. Έτσι όταν μερικοί σοσιαλιστές, που κλίνουν προς τον κομμουνισμό, υποδείχνουν, ότι η στιγμή της επανάστασης για τις χώρες τους δεν έχει έρθει ακόμα, και δεν δέχονται να αποσπαστούν από τους κοινοβουλευτικούς οπορτουνιστές, ξεκινούν, σύμφωνα με την ουσία της υπόθεσης, από τη συνειδητή εκτίμηση της επικείμενης εποχής σαν μιας εποχής της σχετικής σταθερότητας της ιμπεριαλιστικής κοινωνίας και υποθέτουν ότι σ αυτή τη βάση, στην πάλη για μεταρρυθμίσεις, μια συμμαχία με τον Τουράτι και τον Λονγκέ μπορεί να δώσει πραχτικά αποτελέσματα. Αντίθετα ο θεωρητικά σαφής κομμουνισμός εκτιμά σωστά το χαραχτήρα της σημερινής εποχής (ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ιμπεριαλιστική αυτοάρνηση και αυτοκαταστροφή, αδιάκοπη ανάπτυξη του εμφυλίου πολέμου, κλπ.). Στις διάφορες χώρες οι μορφές των πολιτικών σχέσεων και των πολιτικών ομάδων μπορεί να είναι διαφορετικές. Όμως η ουσία παραμένει παντού η ίδια. Πρόκειται για μας για την άμεση πολιτική και τεχνική προετοιμασία της εξέγερσης του προλεταριάτου για την καταστροφή της αστικής και για την εγκαθίδρυση της νέας προλεταριακής εξουσίας.

Σήμερα, τα κοινοβούλιο για τους κομμουνιστές δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι πεδίο πάλης για μεταρρυθμίσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης, όπως ήταν σε μερικές στιγμές της περασμένης περιόδου. Το κέντρο βάρους της πολιτικής ζωής μετατοπίστηκε σήμερα εντελώς και οριστικά πέρα από τα όρια του κοινοβουλίου. Από την άλλη, η μπουρζουαζία όχι μόνο εξαιτίας της σχέσης της προς τις εργαζόμενες μάζες, αλλά και εξαιτίας των πολύπλοκων σχέσεων μέσα στις αστικές τάξεις, είναι αναγκασμένη ένα μέρος των μέτρων της, με τούτο ή τον άλλο τρόπο, να τα παίρνει στο κοινοβούλιο, όπου οι διάφορες κλίκες αγωνίζονται για την εξουσία, αποκαλύπτουν τις ισχυρές πλευρές τους, προδίδουν τις αδύνατες πλευρές τους, ξεσκεπάζονται, κλπ. Γι αυτό, άμεσο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να αποσπάσει αυτούς τους μηχανισμούς από τα χέρια των κυρίαρχων τάξεων, να τους συντρίψει, να τους καταστρέψει, και στη θέση τους να τοποθετήσει τα νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας. Ταυτόχρονα το επαναστατικό επιτελείου της εργατικής τάξης ενδιαφέρεται έντονα να έχει τους αντιπροσώπους του στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς της μπουρζουαζίας για να εκπληρώσει καλύτερα το καθήκον της καταστροφής. Από δω προκύπτει, εντελώς καθαρό, η βασική διαφορά μεταξύ της ταχτικής του κομμουνιστή, που μπαίνει στο κοινοβούλιο με επαναστατικούς άκοπους, και της ταχτικής του σοσιαλιστή βουλευτή. Ο τελευταίος ξεκινάει από την προϋπόθεση της σχετικής σταθερότητας, της ακαθόριστης διάρκειας της υπάρχουσας κυριαρχίας. Έχει θέσει σαν καθήκον του να πετύχει μ όλα τα μέσα μεταρρυθμίσεις, και ενδιαφέρεται, κάθε επιτυχία να εκτιμείται από τις μάζες, σε ικανοποιητικό βαθμό, σαν κέρδος του σοσιαλιστικού κοινοβουλευτισμού {Τουράτι, Λονγκέ, κλπ,). • Στη θέση του παλιού κοινοβουλευτισμού της προσαρμογής μπαίνει ο νέος κοινοβουλευτισμός σαν ένα όργανο για την καταστροφή του κοινοβουλευτισμού γενικά. Οι αντιπαθητικές παραδόσεις της παλιάς κοινοβουλευτικής ταχτικής ώθησαν όμως μερικά επαναστατικά στοιχεία στο στρατόπεδο των βασικών αντιπάλων του κοινοβουλευτισμού (I.W.W.), των επαναστατών συνδικαλιστών (ΚAPD). Γι’ αυτό το δεύτερο Συνέδριο προτείνει τις παρακάτω Θέσεις για να ψηφιστούν. .

2. Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, Η ΠΑΛΗ ΠΑ ΤΗ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΩΝ

Ι
1. Ο κοινοβουλευτισμός σαν κρατικό σύστημα έγινε μια "δημοκρατική" μορφή κυριαρχίας της μπουρζουαζίας, η οποία σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης έχει την ανάγκη μιας πλασματικής λαϊκής αντιπροσώπευσης, που επιφανειακά φαίνεται σαν μια οργάνωση μιας έξω ατό τις τάξεις "λαϊκής θέλησης", που όμως στην ουσία είναι μια μηχανή στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου για καταπίεση και υποδούλωση•

2. Ο κοινοβουλευτισμός είναι μια ορισμένη μορφή του κρατικού συστήματος, γιαυτό δε μπορεί καθόλου να είναι μορφή της κομμουνιστικής κοινωνίας, η οποία δε γνωρίζει ούτε τάξεις ούτε ταξική πάλη, ούτε ακόμα κάποια κρατική εξουσία.

3. Ο κοινοβουλευτισμός δε μπορεί επίσης ούτε μορφή της προλεταριακής κρατικής διοίκησης να είναι στη μεταβατική περίοδο από τη διχτατορία της μπουρζουαζίας στη διχτατορίας του προλεταριάτου. Στη στιγμή της οξυμένης ταξικής πάλης, στον εμφύλιο πόλεμο, το προλεταριάτο πρέπει να οικοδομήσει αναπόφευχτα τη δική του κρατική οργάνωση σαν οργάνωση πάλης, στην οποία δε θα επιτραπεί να πάρουν μέρος οι εκπρόσωποι των πρώην κυρίαρχων τάξεων. Σ αυτό το στάδιο κάθε φανταστική "λαϊκή θέληση" είναι γιο το προλεταριάτο άμεσα επιζήμια. Το προλεταριάτο δε χρειάζεται κανένα κοινοβουλευτικό μοίρασμα της εξουσίας. Του είναι επιζήμιο. Η μορφή της προλεταριακής διχτατορίας είναι η δημοκρατία των Σοβιέτ.

4. Τα" αστικά κοινοβούλια, από τους πιο σπουδαίους μηχανισμούς της αστικής κρατικής μηχανής, δε μπορούν σαν τέτοια να καταχτηθούν για πάντα, όπως το προλεταριάτο δε μπορεί καθόλου να καταχτήσει το αστικό κράτος. Το καθήκον του προλεταριάτου έγκειται στο να σπάσει την κρατική μηχανή της μπουρζουαζίας, να την καταστρέψει και μαζί μ αυτή να καταστρέψει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, τόσο του ρεπουμπλικανικού όσο και της συνταγματικής μοναρχίας. 5. Τό ίδιο συμβαίνει και με τους κοινοτικούς θεσμούς Της μπουρζουαζίας. Τους οποίους είναι θεωρητικά λαθεμένο να τους αντιπαραθέτει κανείς στα κρατικά όργανα. Στην πραγματικότητα είναι όμοιοι με χους κρατικούς μηχανισμούς της μπουρζουαζίας, οι .οποίοι πρέπει να καταστραφούν από το προλεταριάτο και να αντικατασταθούν από τα τοπικά Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών.

6. Συνεπώς, ο κομμουνισμός αρνείται τον κοινοβουλευτισμό σαν μορφή της μελλοντικής κοινωνίας. Τον αρνείται σαν μορφή της ταξικής διχτατορίας του προλεταριάτου. Αρνείται τη δυνατότητα της διαρκούς κατάληψης των κοινοβουλίων και θέτει σαν σκοπό την καταστροφή του κοινοβουλευτισμού. Γι αυτό μπορεί να γίνει λόγος μόνο για εκμετάλλευση των αστικών κρατικών θεσμών με σκοπό την καταστροφή τους. Μ αυτό και μόνο μ αυτό το νόημα μπορεί να τεθεί το ζήτημα.

7. Κάθε ταξικός αγώνας είναι ένας πολιτικός αγώνας, γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι ένας αγώνας για την εξουσία. Η πρώτη τυχαία απεργία, που ξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα γίνεται απειλητική για το αστικό κράτος και γι αυτό παίρνει πολιτικό χαραχτήρα. Κάθε προσπάθεια να ανατρέψεις την μπουρζουαζία και να καταστρέφεις το κράτος της σημαίνει ότι διεξάγεις έναν πολιτικό αγώνα. Η δημιουργία μιας προλεταριακής ταξικής-μηχανής για τη διοίκηση και την καταπίεση της μπουρζουαζίας που αντιστέκεται, όποιου είδους και αν είναι αυτή η μηχανή, σημαίνει να καταλάβεις την πολιτική εξουσία.

8. Συνεπώς, το ζήτημα του πολιτικού αγώνα δεν ταυτίζεται καθόλου με το ζήτημα της στάσης απέναντι στον κοινοβουλευτισμό. Εκείνο είναι ένα γενικό ζήτημα του προλεταριακού ταξικού αγώνα, που χαρακτηρίζεται από το πέρασμα των μικρών και μερικών αγώνων στη γενική πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος γενικά.

9. Η πιο σπουδαία μέθοδος πάλης του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία δηλαδή ενάντια στην κρατική της εξουσία είναι πρώτα απ όλα η μαζική δράση. Οι μαζικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και καθοδηγούνται από τις μαζικές επαναστατικές οργανώσεις του προλεταριάτου {συνδικάτα, κόμματα, συμβούλια) -κάτω από τη γενική καθοδήγηση ενός ενιαίου, μονολιθικού συγκεντρωτικού κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ένας πόλεμος, στον οποίο το προλεταριάτο πρέπει να έχει το δικό του γενναίο πολιτικό σώμα αξιωματικών, το δικό του ισχυρό -πολιτικό γενικό επιτελείο, το οποίο θα οργανώνει όλες τις επιχειρήσεις σ όλους τους τομείς της πάλης.

10. Ο μαζικός αγώνας είναι ένα ολόκληρο σύστημα από κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε ανάπτυξη, οι. οποίες στη μορφή τους οξύνονται και λογικά οδηγούν σε εξέγερση ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος. Σ αυτόν τον μαζικό αγώνα, ο οποίος εξελίσσεται σε εμφύλιο πόλεμο πρέπει το καθοδηγητικό κόμμα του προλεταριάτου να σταθεροποιήσει, κατά κανόνα, όλες τις νόμιμες θέσεις του, που θα τις κάνει βοηθητικές βάσεις της επαναστατικής του δράσης και αυτές τις θέσεις θα τις υποτάξει στο σχέδιο βασικής εκστρατείας, της καμπάνιας της μαζικής πάλης,

11. Μία τέτοια βοηθητική βάση είναι το βήμα του αστικού κοινοβουλίου. Εναντία στη συμμετοχή στον κοινοβουλευτικό αγώνα δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία, ότι το κοινοβούλιο είναι ένας αστικός κρατικός θεσμός. Το κομμουνιστικό κόμμα δε μπαίνει σ αυτό το ίδρυμα για να κάνει οργανωτική δουλιά, αλλά για να βοηθήσει από το κοινοβούλιο τις μάζες να σπάσουν με τη δράση τους την κρατική μηχανή και το ίδιο το κοινοβούλιο (π.χ. δράση του Λίμπκνεχτ στη Γερμανία, οι. μπολσεβίκοι στην τσαρική Δούμα, στο "Δημοκρατικό Συμβούλιο", στη "βουλή" του Κερένσκι, στη "Συνταγματική Συνέλευση" και στη Δούμα της πόλης, τέλος η δράση των βούλγαρων κομμουνιστών).

12. Αυτή η δράση στο κοινοβούλιο, η οποία συνίσταται κύρια στην επαναστατική αγκιτάτσια από το βήμα του κοινοβουλίου, στο ξεσκέπασμα των αντιπάλων, στην ιδεολογική συσπείρωση των μαζών, οι οποίες πάντοτε ακόμα, και συγκεκριμένα στις καθυστερημένες περιοχές είναι εγκλωβισμένες σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, έχουν την προσοχή τους στραμμένη στο βήμα του κοινοβουλίου, κλπ. πρέπει πλέρια και εντελώς να υποταχθεί στους σκοπούς του μαζικού αγώνα έξω από το κοινοβούλιο. Η συμμετοχή στον εκλογικό αγώνα και η επαναστατική προπαγάνδα από το βήμα του κοινοβουλίου είναι ιδιαίτερης σημασίας για την πολιτική κινητοποίηση εκείνων των στρωμάτων της εργατιάς, τα οποία ως τώρα, όπως και οι εργαζόμενες μάζες της αγροτιάς, μένουν μακριά από την πολιτική ζωή.

13. Αν οι κομμουνιστές έχουν την πλειοψηφία στους Δήμους και τις Κοινότητες Οφείλουν α) να κάνουν επαναστατική αντιπολίτευση ενάντια στην κεντρική αστική εξουσία, β), να κάνουν το κάθε τι για να παρέχουν υπηρεσίες στο φτωχό πληθυσμό (οικονομικά μέτρα, δημιουργία ή προσπάθειες για δημιουργία ένοπλης πολιτοφυλακής εργατών, κλπ.), γ) να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τους περιορισμούς, που βάζει η αστική κρατική εξουσία στις πραγματικό μεγάλες αλλαγές, δ) σ αυτή τη βάση να αναπτύσσεται έντονη επαναστατική προπαγάνδα, χωρίς να φοβούνται τη σύγκρουση με την κρατική εξουσία, ε) να αντικαθιστούν, κάτω από ορισμένους όρους, την κοινοτική διοίκηση, κλπ. μέ τοπικά συμβούλιο εργατών. Ολόκληρη η δραστηριότητα των κομμουνιστών στη διοίκηση των Δήμων και Κοινοτήτων πρέπει να είναι ένα τμήμα της γενικής αποσυνθετικής δουλιάς του καπιταλιστικού συστήματος.

14. Η ίδια η εκλογική καμπάνια οφείλει να μη διεξάγεται στο πνεύμα του κυνηγήματος του πιο μεγάλου αριθμού βουλευτικών εδρών, αλλά στο πνεύμα της επαναστατικής κινητοποίησης των μαζών για τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Ο εκλογικός αγώνας οφείλει να διεξάγεται απ όλη τη μάζα των μελών του κόμματος και όχι από την κομματική ελίτ. Είναι αναγκαίο να εκμεταλλευόμαστε όλες τις μαζικές κινητοποίησης που λαβαίνουν χώρα (εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, αγανάχτηση μεταξύ των στρατιωτών και των ναυτών, κλπ) και να γινόμαστε ένα μ αυτές. Η ώθηση όλων των προλεταριακών μαζικών οργανώσεων στην ενεργητική δράση είναι αναγκαία,.

15. Παίρνοντας σοβαρά υπόψη όλα αυτά, όπως επίσης και τους όρους που αναφέρονται σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, η κοινοβουλευτική δράση είναι ακριβώς το αντίθετο εκείνου του ελεεινού πολιτικάντικου τρόπου, τον οποίο χρησιμοποιούν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όλων των χαίρων, που πάνε στο κοινοβούλιο για να ενισχύσουν αυτό το "δημοκρατικό" θεσμό ή στην καλύτερη περίπτωση να τον "καταλάβουν". Το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί αποκλειστικά να είναι μόνο υπέρ της επαναστατικής εκμετάλλευσης του κοινοβουλευτισμού στο πνεύμα του Κάρλ Λίμπκνεχτ και των μπολσεβίκων.

III

16. Ο "αντικοινοβουλευτισμός" για λόγος αρχής με το νόημα της απόλυτης και κατηγορηματικής απόρριψης της συμμετοχής στις εκλογές και της επαναστατικής κοινοβουλευτικής δράσης είναι, λοιπόν, μια αφελής παιδιάστικη θεωρία κάτω από όποια κριτική, μια θεωρία, η οποία μερικές φορές έχει σαν βάση μια υγιή αηδία μπροστά στους πολιτικάντες βουλευτές, η οποία όμως ταυτόχρονα δε βλέπει τη δυνατότητα ενός επαναστατικού κοινοβουλευτισμού. Εκτός απ αυτό, αυτή η θεωρία συνδέεται συχνά με μια εντελώς μη ορθή αντίληψη για το ρόλο του κόμματος, η οποία στο κομμουνιστικό κόμμα δε βλέπει τη συγκεντρωτική ομάδα κρούσης των εργατών, αλλά ένα αποκεντρωμένο σύστημα ομάδων χαλαρά μεταξύ τους συνδεδεμένων.

17. Από την άλλη, από την αναγνώριση της κοινοβουλευτικής δράσης για λόγους αρχής δεν απορρέει η απόλυτη αναγνώριση της αναγκαιότητας των συγκεκριμένων εκλογών και συγκεκριμένης συμμετοχής στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου κάτω από όλες τις περιστάσεις. Αυτό εξαρτάται από μια ολόκληρη σειρά ειδικούς όρους. Σ ένα ορισμένο συνδυασμό αυτών των όρων η έξοδος από το κοινοβούλιο μπορεί να είναι αναγκαία. Αυτό το έκαναν οι μπολσεβίκοι όταν αποχώρησαν από τη βουλή (του Κερένσκι) για να τη διαλύσουν, να της αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να της αντιπαραθέσουν αμέσως τα Σοβιέτ του Πετερσμπούργκ, που βρίσκονταν στην παραμονή της εξέγερσης, Κάτι παρόμοιο έκαναν και στην Συνταγματική Συνέλευση την ημέρα της διάλυσης, με το να θέσουν στο κέντρο των πολιτικών γεγονότων το III Συνέδριο των Σοβιέτ. Ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να είναι αναγκαίο το μποϋκοτάζ των εκλογών και η άμεση βίαιη εξάλειψη της αστικής κοινοβουλευτικής κλίκας, όπως και ολόκληρης της αστικής κρατικής μηχανής, ή όμως η συμμετοχή στις εκλογές, ενώ το ίδιο το κοινοβούλιο θα σαμποτάρεται, κλπ.

18. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα κομμουνιστικό κόμμα οφείλει να αναγνωρίζει σαν γενικό κανόνα την αναγκαιότητα της συμμετοχής στις εκλογές τόσο στο κεντρικό κοινοβούλιο όσο και στα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και τη δουλιά σ αυτούς τους θεσμούς, ξεκινώντας από την εκτίμηση των ιδιαίτερων χαραχτηριστικών της κάθε στιγμής να λύνει συγκεκριμένα το ζήτημα. Μποϋκοτάζ των εκλογών ή του κοινοβουλίου, καθώς και αποχώρηση από το τελευταίο είναι βασικά τότε επιτρεπτό, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για το άμεσο πέρασμα στον ένοπλο αγώνα και την κατάληψη της εξουσίας.

19. Εκτός απ αυτό, οφείλει κανείς να έχει πάντα υπόψη του τη σχετική μη σπουδαιότητα αυτού του ζητήματος. Επειδή το κέντρο βάρους βρίσκεται στον αγώνα για την κεντρική εξουσία, που διεξάγεται έξω από το κοινοβούλιο, έτσι είναι αυτονόητο ότι το ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου και της μαζικής πόλης γι αυτό το σκοπό δεν πρέπει να τεθεί στο ίδιο επίπεδο με το ιδιαίτερο ζήτημα της εκμετάλλευσης του κοινοβουλευτισμού.

20. Γι αυτό η Κομμουνιστική Διεθνής τονίζει με αποφασιστικότητα, ότι αυτή θεωρεί κάθε διάσπαση ή κάθε απόπειρα διάσπασης στα κομμουνιστικά κόμματα προς αυτή την κατεύθυνση και μόνο γι αυτό το λόγο, σαν ένα σοβαρό λάθος. Το συνέδριο καλεί όλους όσους στέκονται στο έδαφος της αναγνώρισης του μαζικού αγώνα για την προλεταριακή διχτατορία, κάτω από την καθοδήγηση του μονολιθικού κόμματος του επαναστατικού προλεταριάτου, οι οποίοι ασκούν επίδραση σ όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργατών, να επιδιωχθεί πλήρης ενότητα των κομμουνιστικών δυνάμεων παρά τις δυνατές διαφωνίες πάνω στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των αστικών κοινοβουλίων.

3. Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Για να εξασφαλιστεί στην πράξη η εφαρμογή επαναστατικής κοινοβουλευτικής ταχτικής είναι αναγκαίο :

1. Το κομμουνιστικό κόμμα στο σύνολο του και η Κεντρική Επιτροπή να φροντίσουν ήδη στο στάδιο της προετοιμασίας, δηλαδή πριν τις βουλευτικές εκλογές, για την υψηλή ποιότητα των αντιπροσώπων των κοινοβουλευτικών ομάδων, Η Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να είναι υπεύθυνη για όλη τη δουλιά της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας. Η "Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα να κάνει ένσταση ενάντια σε οποιονδήποτε υποψήφιο μιας οποιασδήποτε οργάνωσης, όταν δεν υπάρχει εγγύηση, ότι αυτός ο υποψήφιος πηγαίνοντας στο κοινοβούλιο δε θα ακολουθήσει μια πραγματικά κομμουνιστική πολιτική. 2. Το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να ξεκόψει απ την παλιά σοσιαλδημοκρατική συνήθεια να προτείνει σαν βουλευτές αποκλειστικά τους λεγόμενους "έμπειρους" βουλευτές ως επί το πλείστον δικηγόρους και άλλους τέτοιους. Κατά κανόνα είναι αναγκαίο να προτείνονται εργάτες σαν υποψήφιος χωρίς να αποτελεί εμπόδιο, ότι αυτοί είναι ως επί το πλείστον απλά κομματικό μέλη χωρίς μεγάλη κοινοβουλευτική πείρα. Εκείνα τα αριβιστικά στοιχεία, που έρχονται στο κομμουνιστικό κόμμα για να μπουν στο κοινοβούλιο, το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να τα στιγματίσει χωρίς διάκριση. Η Κεντρική Επιτροπή των κομμουνιστικών κομμάτων πρέπει να επικυρώνουν μόνο τις υποψηφιότητες εκείνων των συντρόφων που μέσα από τη μακρόχρονη δουλιά έχουν δείξει απεριόριστη αφοσίωση απέναντι στην εργατική τάξη.

2, Όταν τελειώνουν οι εκλογές, η οργάνωση της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να βρίσκεται πλέρια στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής των κομμουνιστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από το αν ολόκληρο το κόμμα, σ’ αυτή τη δοσμένη στιγμή, είναι νόμιμο ή παράνομο. Ο πρόεδρος και το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να επικυρώνονται από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Η 'Κεντρική Επιτροπή πρέπει να έχει έναν μόνιμο αντιπρόσωπο στην κοινοβουλευτική ομάδα με δικαίωμα ένστασης. Και σ όλα τα σπουδαία πολιτικά ζητήματα η κοινοβουλευτική ομάδα πρέπει πρώτα να ζητάει οδηγίες από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Η Κεντρική Επιτροπή έχει το δικαίωμα και το καθήκον, σε μια επικείμενη μεγάλη δράση των κομμουνιστών στο κοινοβούλιο, να ορίσει τον ομιλητή της ομάδας ή να έχει αντίρρηση και να απαιτήσει απ αυτόν να παρουσιάσει εκ των προτέρων τα βασικά σημεία του λόγου του ή τον ίδιο το λόγο με σκοπό να εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπής κλπ. Από κάθε υποψήφιο, ο οποίος βρίσκεται στην εκλογική λίστα των κομμουνιστών, πρέπει να ζητείται εντελώς επίσημα η γραπτή υποχρέωση, ότι αυτός είναι έτοιμος να καταθέσει την εντολή μόλις κληθεί από την Κεντρική Επιτροπή και να πραγματοποιήσει και ακόμα σε μια δεδομένη στιγμή της 6ρόαης να δεχθεί την παραίτηση του από το κοινοβούλιο.

3. Σε κείνες τις χώρες, στις οποίες, σας κομμουνιστικές κοινοβουλευτικές ομάδες, πέτυχαν να εισχωρήσουν ρεφορμιστικά, μισορεφορμιστικά και απλά αριβιστικά στοιχεία (αυτό έχει ήδη γίνει σε μερικές χώρες) οι Κεντρικές Επιτροπές των κομμουνιστικών κομμάτων είναι υποχρεωμένες να κάνουν ένα ουσιαστικό ξεκαθάρισμα του προσωπικού των μελών των κοινοβουλευτικών ομάδων, ξεκινώντας από την Αρχή, ότι για την υπόθεση της εργατικής τάξης είναι πολύ πιο ωφέλιμο να έχει μια μικρή αλλά πραγματική κομμουνιστική ομάδα,, από μια πολυάριθμη ομάδα χωρίς συνεπή κομμουνιστική πολιτική.

4. Ο Κομμουνιστής βουλευτής είναι υποχρεωμένος, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, να συνδέει την νόμιμη με την παράνομη δουλιά. Σε κείνες τις χώρες, όπου ο κομμουνιστής βουλευτής απολαμβάνει την ασυλία από τους αστικούς νόμους,, πρέπει να εκμεταλλεύεται αυτή την ασυλία για υποστηρίξει το κόμμα στην παράνομη δράση του της οργάνωσης και της προπαγάνδας.

5. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει όλες τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες τους να τις υποτάξουν στη δράση του κόμματος έξω από το κοινοβούλιο. Η εισήγηση σε κανονικά χρονικά διαστήματα, παρουσίασης προσχεδίων νόμων που δεν προορίζονται να ψηφιστούν από την αστική πλειοψηφία, αλλά έχουν σαν σκοπό την προπαγάνδα, την αγκιτάτσια και την οργάνωση, πρέπει να γίνεται με υπόδειξη του κόμματος και της Κεντρικής του Επιτροπής.

6. Στα συλλαλητήρια των εργατών και σ άλλες επαναστατικές δραστηριότητες, ο κομμουνιστής βουλευτής έχει το καθήκον να βρίσκεται, επικεφαλής των εργατικών μαζών, σε πρώτη καθοδηγητική θέση.

7. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει μ όλους τους δρόμους που έχουν στη διάθεση τους (κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος) να αναζητούν γραπτά ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τη σύνδεση με τους επαναστάτες εργάτες, αγρότες και όλους τους άλλους εργαζόμενους, Δεν επιτρέπεται, σε καμιά περίπτωση, να ενεργούν όπως οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές, οι οποίοι σέρνονται πίσω από τους εκλογείς όσον αφορά τα διάφορα ζητήματα. Σε κάθε στιγμή πρέπει να βρίσκονται στη διάθεση της κομμουνιστικής οργάνωσης για κάθε προπαγανδιστική δουλιά στην ύπαιθρο.

8. Κάθε κομμουνιστής βουλευτής του κοινοβουλίου πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι νομοθέτης, ο οποίος ζητά κατανόηση μ άλλους νομοθέτες, αλλά ένας αγκιτάτορας του κόμματος, που έχει σταλεί στο εχθρικό στρατόπεδο για να ανταποκριθεί εκεί σε κομματικές αποφάσεις. 0 κομμουνιστής βουλευτής δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στην ασύνδετη μάζα των εκλογέων, αλλά απέναντι στο νόμιμο ή παράνομο κομμουνιστικό κόμμα.

9. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να μιλούν στη βουλή μια γλώσσα, που να την καταλαβαίνει κάθε απλός εργάτης, κάθε αγρότης, κάθε πλύστρα, κάθε βοσκός, έτσι που το κόμμα να έχει τη δυνατότητα να τυπώνει τους λόγους σε προκηρύξεις και να τις διασκορπά και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας.

10. Απλοί κομμουνιστές εργάτες πρέπει να μιλούν στα αστικά κοινοβούλια, χωρίς να αφήνουν την προτεραιότητα στους λεγόμενους έμπειρους βουλευτές — ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εργάτες είναι αρχάριοι στον κοινοβουλευτικό τομέα δουλιάς. Στην ανάγκη, οι βουλευτές που προέρχονται από τις γραμμές των εργατών μπορούν απ ευθείας να διαβάζουν τους λόγους τους, για να μπορούν οι λόγοι να δημοσιεύονται στον τύπο και να τυπώνονται σαν προκηρύξεις.

11. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να χρησιμοποιούντο βήμα του κοινοβουλίου όχι μόνο για το ξεσκέπασμα της μπουρζουαζίας και των ανοιχτών της υπηρετών, αλλά και για το ξεσκέπασμα των σοσιαλπατριωτών, των ρεφορμιστών, της ασυνέπειας των πολιτικών του "Κέντρου" και των άλλων αντιπάλων του κομμουνισμού και για την πλατιά προπαγάνδα των ιδεών της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

12, Οι κομμουνιστές βουλευτές, και ακόμα στις περιπτώσεις που είναι μόνο λίγοι σ ολόκληρο το κοινοβούλιο, πρέπει μ όλη την συμπεριφορά τους να κρατούν μια αποφασιστική στάση απέναντι στον καπιταλισμό, Δεν επιτρέπεται να ξεχνούν, ότι μόνο εκείνος είναι άξιος του ονόματος του κομμουνιστή, ο οποίος όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις είναι ένας άσπονδος εχθρός της αστικής κοινωνίας και των σοσιαλδημοκρατών.

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων

Έκδοση «επανάστασης»- Αθήνα 1988

Η ειρήνη θα διατηρηθεί και θα εδραιωθεί, όταν οι λαοί πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ειρήνης και την υπερασπίσουν ως το τέλος.
Ο πόλεμος μπορεί να γίνει αναπόφευχτος, όταν οι εμπρηστές του πολέμου πετύχουν, να παραπλανήσουν με ψέματα τις λαϊκές μάζες, να τις εξαπατήσουν και να τις παρασύρουν σ έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Ιωσήφ Στάλιν

Τα γεγονότα και οι συγκεκριμένες ενέργειες, η αντικειμενική πραγματικότητα, μας οδηγούν στη διαπίστωση ότι στο σημερινό κόσμο οι δυο υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις, χωριστά ή ενωμένες, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, εκπροσωπούν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη για την υπεράσπιση των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ενβέρ Χότζα

Ο μαρξισμός - λενινισμός μας διδάσκει ότι ο ιμπεριαλισμός και οι υποκινητές του πολέμου πρέπει να εξασθενίσουν δια μέσου των επαναστατικών και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών. Αν ο ιμπεριαλιστικός επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να αποτραπεί, τότε καθήκον των επαναστατών και του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό πόλεμο.
Ενβέρ Χότζα


Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ -ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ

Ρ.Σ. Τιράνων 19.4.87

Ένα από τα πιο σημαντικά και επίμαχα προβλήματα της εποχής μας είναι το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης, το οποίο γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο και ανησυχητικό για τους λαούς εξ αιτίας της φιλοπόλεμης και επιθετικής πολιτικής των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Στην εποχή μας οι ληστρικοί πάλεμα γίνονται όλο και περισσότερο απειλητικό φαινόμενο σε μεγάλες διαστάσεις και ο κίνδυνος ενός νέου παγκοσμίου πολέμου αυξάνεται διαρκώς.
Σχετικά με το πρόβλημα του πολέμου, του χαραχτήρα κα των αιτίων του, γίνονται και από τις διαφορετικές πλευρές καπηλείες που συνοδεύονται πότε με μοιρολατρική και πότε με πασιφιστική δημαγωγία. Στις συνθήκες αυτές το ζήτημα της ορθής κατανόησης των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού για τον πόλεμο γενικά και για τους δίκαιους και άδικους πολέμους ιδιαίτερα, σε συνταύτιση με τις συνθήκες των σημερινών παγκόσμιων εξελίξεων, παίρνει ιδιαίτερη σημασία. Οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού στηριζόμενοι στην υλιστική διαλεχτική έννοια της ανάπτυξης της κοινωνίας επιχειρηματολόγησαν, ότι ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, προϊόν καθορισμένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και ακριβώς των συνθηκών που συνδέονται με τη γέννηση της ατομικής ιδιοχτησίας, των ανταγωνιστριών τάξεων, του κράτους και της καταπιεστικής, εκμεταλλευτικής και ληστρικής του πολιτικής. Είναι αυτονόητο ότι εφόσον θα υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες θα υπάρχει και ο κίνδυνος των ληστρικών πολέμων. Ο χρόνος απέδειξε πια την κιβδηλότητα των απόψεων των αστών ιδεολόγων, ότι ο πόλεμος έχει "γενικό" χαραχτήρα και ότι τα αίτια του βρίσκονται στην "πολεμόχαρη φύση του ανθρώπου".
Ο μαρξισμός - λενινισμός μας διδάσκει, ότι δίκαιοι πόλεμοι είναι εκείνοι που διεξάγουν οι λαοί ενάντια στον αποικιακό και νεοαποικιακό ζυγό, οι αγώνες για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, οι αγώνες ενάντια στην επεχτατική και ληστρική πολιτική του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Δίκαιο αγώνα διεξάγει στις μέρες μας ο Παλαιστινιακός λαός που σηκώθηκε με το όπλο στο χέρι για το ξεκούμπισμα των ισραηλινών καταχτητών από το έδαφος του. Δίκαιο αγώνα διεξάγει επίσης ο Αφγανικός λαός ενάντια στους σοβιετικούς καταχτητές, κλπ. Άδικοι πόλεμοι είναι εκείνοι που εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στις χώρες, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους. Άδικοι είναι οι πόλεμοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα και αλλού, των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν, κα άλλα.
Ο Λένιν διατύπωσε τη θέση, η οποία αποτελεί την κυριότερη θεωρητική βάση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας σχετικά με τον πόλεμο, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα κα ακριβώς με τα μέσα της βίας.
Η πολιτική όντας συγκεντρωμένη έκφραση της οικονομίας εκφράζει τα βασικά οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Την πολιτική της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως δείχνει ξεκάθαρα η σημερινή πραγματικότητα, η αστική τάξη την εφαρμόζει άλλοτε με ειρηνικά μέσα και μορφές οικονομικού, πολιτικού, νομικού, ιδεολογικού χαραχτήρα και άλλοτε αντικαθιστώντας τα με άλλα μέσα, όπως τη βία, τα όπλα, τις επεμβάσεις και τη στρατιωτική κατοχή, τις συνομωσίες και τα πραξικοπήματα. Αυτό το αποδείχνουν οι επεμβάσεις και οι επιδρομές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Λίβανο, στη Νικαράγουα, το Σαλβαδόρ, τη Λιβύη, και αλλού, οι επιθέσεις των σοβιετικών καταχτητών στην Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν και οι επεμβάσεις σ άλλες χώρες.
Γι αυτό, για τη σωστή κατανόηση της ουσίας και του σκοπού ενός πολέμου είναι απαραίτητο να αποκαλυφθεί η ουσία της πολιτικής που οι τάξεις και τα αστικά κράτη, ιμπεριαλιστικά και αστικά, ακολούθησαν πριν να ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος. Αυτό το βασικό ζήτημα της μαρξιστικής -λενινιστικής θεωρίας, σχετικά με τους πολέμους, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να το παραποιήσουν, άλλοτε ανοιχτά κα άλλοτε καλυμμένα. Στο λόγο που εκφώνησε πρόσφατα στο Διεθνές Φόρουμ "για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα για την ύπαρξη της ανθρωπότητας" που οργανώθηκε στη Μόσχα, ο Γκορμπατσόφ δήλωσε δημόσια, ότι σήμερα, σύμφωνα μ αυτόν, η θέση του Λένιν σχετικά με τον πόλεμο δεν ευσταθεί, επειδή ο πυρηνικός πόλεμος έπαψε να είναι συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα γιατί ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για λύση.
Αυτό σημαίνει εκβιασμό επί των λαών με σκοπό να τους φοβίσει. Ασφαλώς, δεν πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι τα πυρηνικό όπλα έχουν μεγάλη καταστρεπτική δύναμη και αποτελούν πραγματική και σοβαρή απειλή για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Τα όπλα αυτά τα διαθέτουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως οι δυο υπερδυνάμεις, οι οποίες τα παράγουν όχι για να αφανίσουν τον εαυτόν τους, αλλά για να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς της πολιτικής τους της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για να υλοποιήσουν τους στρατηγικούς στόχους τους για την κυριαρχία του κόσμου.
Το ζήτημα που στρώνουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχει δημαγωγικό χαραχτήρα. Τα πυρηνικά όπλα δεν απαρχαίωσαν και δεν είναι σε θέση να απαρχαιώσουν τη λενινιστική θέση σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα. Αντίθετα, η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει απόλυτα αυτή τη θέση. Η παραγωγή των πυρηνικών όπλων και η απειλή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη χρησιμοποίηση τους δείχνει ξεκάθαρα, ότι η αστική τάξη για να πετύχει τους πολιτικούς της σκοπούς δε σταματά μπροστά στη χρησιμοποίηση κάθε μέσου. Γι αυτό οι λαοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι ο κίνδυνος γι αυτούς και για την ανθρωπότητα έρχεται ακριβώς από την επιθετική και μιλιταριστική πολιτική των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ότι για την εξάλειψη αυτής, της απειλής οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν και να εξαλείψουν τους πραγματικούς φορείς του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που είναι το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Με το πρόσχημα της αποφυγής του πυρηνικού πολέμου οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της αποτροπής μιας κοινωνικής εξέγερσης, που θα οδηγούσε στον αφανισμό του πολιτισμού μας και να αντικατασταθεί η ταξική αντιπαράθεση με τον "ειρηνικό ανταγωνισμό", ώστε τα κράτη, οι λαοί και οι χώρες να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα της εποχής του ατόμου, αντικαθιστώντας τη σημερινή εποχή όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η βαναυσότητα, με μια εποχή αποκαλούμενη "μετά-ατομική" χωρίς βία όπου θα βασιλεύει δήθεν η κατανόηση και η συνεργασία σε πανανθρώπινη κλίμακα.
Ενώ οι ευρωκομμουνιστές ρεβιζιονιστές εκ μέρους τους τάσσονται ανοιχτά ενάντια σ όλους τους πολέμους δίχως να κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στους δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι ευρωκομμουνιστές διακηρύσσουν την απαλλαγή από τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών και την "ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό". Όλη αυτή η δημαγωγία έχει ένα σκοπό, έναν καθορισμένο στόχο, που έγκειται στην ιδέα, την οποία ανοιχτά εκφράζουν οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι, της αποτροπής των κοινωνικών εκρήξεων, αντικαθιστώντας τες με τον αποκαλούμενο "ειρηνικό ανταγωνισμό", κλπ. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι η λενινιστική ιδέα σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους στην "ατομική εποχή", όπως αποκαλούν τη σημερινή εποχή, τώρα πια έχει "απαρχαιωθεί" και αποτελεί ένα "δόγμα που κληρονομήθηκε από το παρελθόν".
Στην πραγματικότητα όμως, έτσι όπως διατηρεί την επικαιρότητα της η θέση του Λένιν, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα, έτσι διατηρεί την επικαιρότητα της και η άλλη λενινιστική θέση σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους. Η καταστρεπτική δύναμη των πυρηνικών όπλων δεν είναι σε θέση να εξαλείψει τον ταξικό χαραχτήρα των πολέμων που διεξάγονται στην εποχή μας. Οπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα έχουμε δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι λαοί, οι πραγματικοί επαναστάτες και οι μαρξιστές - λενινιστές ήταν και είναι υπέρ των δίκαιων και επαναστατικών πολέμων ενάντια στον ιμπεριαλισμό κα την αστική τάξη, την αντίδραση και το φασισμό, ενάντια στην νεοαποικιακή καταλήστευση, στον ηγεμονισμό και στην υπαγόρευση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ετσι όπως επιχειρηματολόγησε ο Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν, οι δίκαιοι αγώνες, οι κοινωνικές και απελευθερωτικές επαναστάσεις είναι ο μόνος σωστός δρόμος για την εξάλειψη της αντικειμενικής βάσης, του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η πηγή της πολιτικής της επίθεσης και του κινδύνου εξαπόλυσης καταστρεπτικών πολέμων.
Γι αυτό οι καταπιεζόμενοι λαοί, οι επαναστάτες και οι πραγματικοί πατριώτες που αγωνίζονται με το όπλο στο χέρι ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα και τους ξένους καταπιεστές στο Σαλβαδόρ, στο Αφγανιστάν, στη Νότια Αφρική, στην Παλαιστίνη και αλλού δεν παραιτούνται από τις κοινωνικές εξεγέρσεις όπως διατυμπανίζουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αλλά τις μετατρέπουν σε επαναστατική ένοπλη πάλη για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές, οι ρεβιζιονιστές και άλλοι προσπαθούν να οδηγήσουν τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών σε λανθασμένο δρόμο, να ανακόψουν την ορμή και τη δύναμη τους. Αυτοί προσπαθούν να διαδώσουν αυταπάτες, ότι η κατάσταση των λαών μπορεί δήθεν να βελτιωθεί και τα προβλήματα τους μπορεί να λυθούν με συνεργασία και συμφωνίες με τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές, είτε να δημιουργούν πνεύμα ηττοπάθειας, ότι οι υπό εξάρτηση λαοί δεν είναι δήθεν σε θέση να βαδίσουν προς τα μπρος μόνοι τους, ότι η εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευχτη.
"Ο αγώνας των λαών και η επανάσταση", τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981).

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
Ρ.Σ. Τιράνων 12.2.1978

Ο μαρξισμός - λενινισμός, που θεωρεί τον πόλεμο σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο και έθεσε τη μελέτη του πολέμου σε επιστημονικές βάσεις, δεν έχει μόνο αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των πολέμων, αλλά έχει επίσης διαπιστώσει, ότι οι πόλεμοι στην ανθρώπινη κοινωνία μπορούν να καταργηθούν.
Ο μαρξισμός -λενινισμός μάς διδάσκει, ότι ο πόλεμος ανήκει στη φύση του ιμπεριαλισμού και είναι προϊόν του, ότι όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν και οξύνονται στο έπακρο. Ο Λένιν τόνιζε: "Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Και: Την ίδια πολιτική, την οποία μια ορισμένη μεγάλη δύναμη, μια ορισμένη τάξη ακολουθούσε μέσα σ αυτή τη μεγάλη δύναμη πολύ καιρό πριν τον πόλεμο, τη συνεχίζει αναπόφευχτα και απαραίτητα η ίδια η τάξη κατά τη διάρκεια του πολέμου, το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή δράσης". Αυτός ο ορισμός του Λένιν είναι μια βασική θέση και αποκαλύπτει το χαραχτήρα του πολέμου σαν κοινωνικού φαινόμενου.
Η ιστορία και το παρόν έχουν δείξει και αποδείξει, ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι βρίσκονται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Σχετίζονται με την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, του συστήματος της καπιταλιστικής καταπίεσης, λεηλασίας και εκμετάλλευσης. Εχουν την καταγωγή τους στην επιθετική, επεχτατική και ηγεμονιστική πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε πρώτη γραμμή των δυο υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης. Γιατί είναι έτσι, όπως ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει τονίσει: "Οι δυο υπερδυνάμεις προετοιμάζονται για επιθετικούς πολέμους, τους οποίους μπορούν να εξαπολύσουν χωριστά ή από κοινού ενάντια σ άλλες χώρες ή και η μια ενάντια στην άλλη". Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν αποκλείονται όχι μόνο οι τοπικοί πόλεμοι, τους οποίους οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές εξαπολύουν συνεχώς, αλλά ούτε και οι πόλεμοι παγκόσμιας κλίμακας. Αλλά είναι μάλιστα έτσι, ότι οι τοπικοί πόλεμοι προετοιμάζουν το έδαφος σε κάθε επιδρομέα για πολέμους μεγαλύτερης κλίμακας. Αυτοί είναι το ταχτικό προανάκρουσμα στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών στα πλαίσια της γενικής στρατηγικής τους του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο Λένιν ανασκεύασε ολοκληρωτικά τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των οπορτουνιστών της 2ης Διεθνούς για τον ιμπεριαλισμό και θεμελίωσε, γιατί στο στάδιο του ιμπεριαλισμού οξύνονται στο έπακρο, δίπλα στην αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού και στις άλλες, και οι αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλιακών ομάδων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για πηγές πρώτων υλών και αγορές, για σφαίρες επιρροής και για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Ο μαρξισμός - λενινισμός όμως διαπιστώνει, ότι οι πόλεμοι δεν είναι αιώνιοι, ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να εξαλειφθούν από τη ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η κατάργηση του ιμπεριαλισμού, η συντριβή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και η εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου σ όλο τον κόσμο. Αυτό θα επιτευχθεί με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, με την αποφασιστική και μακρόχρονη πάλη της εργατικής τάξης και των καταπιεζομένων λαών ενάντια στη μπουρζουαζία, τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, θα επιτευχθεί με την επανάσταση. Εμείς οι μαρξιστές", υπογράμμιζε ο Λένιν, "δεν είμαστε απόλυτοι εχθροί κάθε πολέμου. Εμείς λέμε: Σκοπός μας είναι, να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλιστικό σύστημα, το οποίο μετά την εξάλειψη του χωρισμού της ανθρωπότητας σε τάζεις, μετά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ενός έθνους από άλλα έθνη θα εξαλείψει οπωσδήποτε γενικά κάθε δυνατότητα πολέμων". Οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι και προπαγανδιστές, για να απομακρύνουν το προλεταριάτο και τους λαούς από το δρόμο του επαναστατικού και απελευθερωτικού αγώνα, για να τους αποθαρρύνουν και να τους καλλιεργήσουν την μοιρολατρία και την αδράνεια, προσπαθούν με τα πιο διάφορα κηρύγματα τους να συγκαλύψουν τις πραγματικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αιτίες των επιθετικών ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές απορρίπτουν σήμερα τις λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον επαναστατικό πόλεμο. Αυτοί διακηρύσσουν εντελώς ανοιχτά, ότι ο ιμπεριαλισμός γενικά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ιδιαίτερα δεν είναι η αιτία των επιθετικών πολέμων, ότι φιλοπόλεμοι είναι μόνο μερικοί κυρίαρχοι κύκλοι, στρατιωτικές ομάδες κα νεοφασιστικές ομάδες, ότι οι πρόεδροι των ΕΠΑ έχουν τάχα καλές προθέσεις κα δε θέλουν το ξέσπασμα ενός πολέμου, ότι το ίδιο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των όπλων αποκλείει την δυνατότητα των παγκόσμιων πολέμων, κλπ., κλπ.
Το να αντιμετωπίζει κανείς μ αυτόν τον τρόπο τις αιτίες ενός πολέμου σημαίνει να αρνείται το γεγονός, ότι αυτοί οι κύκλοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποχωρισμένοι από την τάξη την οποία εκπροσωπούν, ότι η πολιτική ενός κράτους δεν καθορίζεται από μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά από το χαραχτήρα του συστήματος και της τάξης η οποία βρίσκεται στην εξουσία σε μια ορισμένη χώρα. Ομως οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές χρειάζονται τέτοιες σοφιστείες για να συγκαλύψουν την επιθετική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που αυτοί παλινόρθωσαν στη Σοβιετική Ενωση, και τις διαρκείς προετοιμασίες που κάνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές των ΕΠΑ για να εξαπολύσουν ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οπορτουνιστική κα ασυμβίβαστη με την πραγματικότητα είναι και η θεωρία, σύμφωνα με την οποία, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πολεμοκάπηλος κα βρίσκεται σε κατάπτωση, ενώ ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός βρίσκεται σε άνοδο και αποτελεί έναν κίνδυνο. Τέτοιες απόψεις, τονίζεται στο άρθρο της εφημερίδας "ΖΕΡΙ 1 ΠΟΠΟΥΛΙΤ" (7.7,77) "Η θεωρία κα η πραχτική της επανάστασης", είναι πολύ επικίνδυνες για τη λευτεριά των λαών, για τις τύχες της επανάστασης. Τέτοιες θεωρίες καλλιεργούν αυταπάτες για την επιθετική, ηγεμονιστική και επεχτατική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού καθώς επίσης και του σοβιετικού ιμπεριαλισμού.
Ολες οι σημερινές αστικό - ρεβιζιονιστικές θεωρίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο έχουν ένα κοινό σημείο: Την άρνηση του γεγονότος, ότι στη βάση του βρίσκονται βαθειές αντικειμενικές και κοινωνικές ταξικές αιτίες, οι οποίες ανάγονται στην ανταγωνιστική φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Οπως διδάσκει ο Λένιν, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ξεσπάει, όταν οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί στο έπακρο, όταν καμιά από τις λεγόμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις δε μπορούν πλέον να τον εμποδίσουν.
Ομως αυτό δε σημαίνει ότι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος καθίσταται αναπόφευχτος και ότι οι λαοί και το προλεταριάτο πρέπει να κρατήσουν μοιρολατρική και παθητική στάση. Οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές, είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, κινούνται προς τον πόλεμο, αλλά δεν έχουν εντελώς ελεύθερα χέρια να ενεργήσουν όπως θέλουν. Για τους λαούς, πρόσθεσε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι σπουδαίο να μην πέσουν στην μοιρολατρία, να μη γίνουν παθητικοί θεατές κα να μην αιφνιδιαστούν, αλλά να είναι προετοιμασμένοι και για το χειρότερο κα να αγωνιστούν για να μη συμβεί αυτό.
Ο μαρξισμός -λενινισμός διδάσκει το προλεταριάτο και τους λαούς, ότι ένα τέτοιο κακό μπορεί μόνο τότε να εμποδιστεί, όταν αυτοί δυναμώσουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό τους αγώνα, ο οποίος αδυνατίζει τον ιμπεριαλισμό και τους πολεμοκάπηλους. Αλλά και όταν ο επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να εμποδιστεί, καθήκον του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψει σ έναν επαναστατικό πόλεμο, σ έναν απελευθερωτικό αγώνα. Οι σοσιαλιστές, τόνιζε ο Λένιν, πρέπει να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο μεταξύ των ληστών για να τους εξαλείψουν μια για πάντα.
Ένα άλλο ρεύμα αστών κα ρεβιζιονιστών οικονομολόγων δικαιολογεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, παρουσιάζοντας τους σαν μέσο με το οποίο μπορούν να λυθούν πολλά καυτά προβλήματα του καπιταλισμού, όπως η υπερπαραγωγή στις καπιταλιστικές χώρες σε περίοδες κρίσης, κλπ. Η ιδέα της διόρθωσης των ελαττωμάτων του καπιταλισμού μέσω των επιθετικών πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της οικονομίας βρίσκεται στη βάση πολλών αντιδραστικών θεωριών αστών οικονομολόγων του καιρού μας. Έτσι ο αμερικανός αστός οικονομολόγος Εαρθ γράφει, ότι το μεγάλο κακό του καπιταλισμού, η υποκατανάλωαη, μπορεί μέσω του πολέμου να ρυθμιστεί τέλεια. Ο πόλεμος διορθώνει τα ελαττώματα του καπιταλισμού. Σταθερή θέση στο οπλοστάσιο των αντιδραστικών θεωριών, που δικαιολογούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κατέχουν και οι νεομαλθουσιανές θεωρίες. Οι ιδεολόγοι αυτής της κατηγορίας βλέπουν ουσιαστικά στο ξέσπασμα του πολέμου ένα μέσο για τη μείωση του "περίσσιου" πληθυσμού. Οι αιτίες τέτοιων μεγάλων πληγών, που υπάρχουν σήμερα στις καπιταλιστικές χώρες και στις πρώην αποικίες και εξαρτημένες χώρες, όπως οι κρίσεις, η φτώχεια, ο λιμός, η ανεργία, το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, ο αναλφαβητισμός, κλπ, πρέπει να αναζητηθούν, σύμφωνα μ αυτούς, στον υπερπληθυσμό του κόσμου.
Αλλά και οι ιδεολόγοι της σοβιετικής μπουρζουαζίας, που παρουσιάζονται σαν αντιμαλθουσιανοί, προσπαθούν και προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα σήμερα ιδέες, οι οποίες σε τίποτα δεν υστερούν εκείνων του ιερωμένου (Μάλθους) του περασμένου αιώνα. Στην 3η Διάσκεψη για τον πληθυσμό στο Βουκουρέστι, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές εμφανίστηκαν με τη θέση, ότι η γρήγορη αύξηση του πληθυσμού είναι μια μυλόπετρα στο λαιμό των υπό ανάπτυξη χωρών.
Οι εκπρόσωποι αυτοί της μπουρζουαζίας, που καλούν συναγερμό για τον υπερπληθυσμό του κόσμου, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους επιθετικούς πολέμους που εξαπολύονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα τις δυο υπερδυνάμεις, ενάντια στους λαούς και τις χώρες, καθώς και την πολιτική της επέχτασης, του ελέγχου κα της καταλήστευσης.
Σ αντίθεση με τις ιδέες των νεομαλθουσιανών και των άλλων αντιδραστικών ιδεολόγων της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και πράξη δείχνει, ότι τα προβλήματα της πείνας, της φτώχειας και της καθυστέρησης δεν είναι συνέπεια του λεγόμενου υπερπληθυσμού και ότι δε μπορούν να εξαλειφθούν με τους πολέμους, οι οποίοι μπορούν να μειώσουν τον "υπερπληθυσμό". Το πληθυσμιακό πρόβλημα είναι ένα καυτό πρόβλημα με έντονο κοινωνικό - πολιτικό χαραχτήρα. Μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίγεται ένα φωτεινό, πολύ αισιόδοξο μέλλον. Η ανάπτυξη της παραγωγής δε γνωρίζει όρια. Ο παγκόσμιος πλούτος είναι άπειρος και ανεξάντλητος. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ποίος τον ελέγχει και για πιο σκοπό χρησιμοποιείται. Ο Μαρξ που ξεσκέπασε τις αντιδραστικές αντιλήψεις του Μάλθους, αυτού του εκπρόσωπου του αστικού εγωισμού, πρόβλεψε λαμπρό το μέλλον των λαών, που θα έλθει αναπόφευχτα με την επανάσταση και με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ο ιμπεριαλισμός, ο σοσιαλιμπεριαλισμός και τα εκτρώματα τους, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν έχουν κανένα μέλλον. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι αυτοί θα εγκαταλείψουν εθελοντικά το προσκήνιο της ιστορίας. Αυτοί θα μείνουν ως το τέλος επιθετικοί, επικίνδυνοι και πολεμοκάπηλοι, μια απειλή για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Μπροστά σ αυτή την κατάσταση για το προλεταριάτο και τους λαούς υπάρχει μόνο μια προοπτική: ο αποφασιστικός αγώνας ως την τελική συντριβή του ιμπεριαλισμού, του σοσιαλιμπεριαλισμού κα της αντίδρασης.

ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Ρ.Σ. Τιράνων 14.10.1986

Το ζήτημα του πολέμου κα της ειρήνης ήταν πάντοτε ανησυχητικό πρόβλημα για τους λαούς. Σήμερα το πρόβλημα αυτό απέβηκε πολύ επίμαχο και συγκεχυμένο λόγω της έντασης επιθετικής και φιλοπόλεμης πολιτικής καθώς και της ραφινάτης πασιφιστικής ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Στο μεγάλο έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζα στηριζόμενο στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού δόθηκε σωστή και επιστημονική απάντηση σε πολλά ζητήματα και συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη, που προέκυψαν και εξελίχτηκαν συνεχώς ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όλο επιθετικές εντάσεις, διενέξεις και σκληροί και συνεχείς πόλεμοι.
Οι εξελίξεις σήμερα στον κόσμο επιβεβαιώνουν την ορθότητα των συμπερασμάτων του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, ότι οι υπερδυνάμεις, η πολιτική τους της επίθεσης και του ηγεμονισμού αποτελούν τον άμεσο κίνδυνο για να θίξουν την ανθρωπότητα σ ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεσκέπασε τόσο την αμερικάνικη θεωρία, ότι η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών μπορεί να επιτευχθούν δήθεν μέσω της αμερικάνικης υπεροχής ισχύος όσο και τις θεωρίες των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, ότι η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών μπορεί να επιτευχθούν μέσω της "ειρηνικής συνύπαρξης", της "ύφεσης" ή της "διατήρησης της στρατιωτικής ισορροπίας". Ο σύντροφος Ενβερ Χότζα ξεσκέπασε την πολιτική αυτή των αντιδραστικών τάξεων που για να διατηρήσουν την εξουσία τους και να εξαπατήσουν τις μάζες στηρίζονται στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλισμό, παρουσιάζοντας τον ένα καλύτερο από τον άλλο, τον ένα υποστηριχτή και τον άλλο εχθρό τους, τον ένα υποστηριχτή της ειρήνης και τον άλλο υποκινητή του πολέμου.
Σ τη ν πραγματικότητα οι υπερδυνάμεις και οι δυο μαζί και η κάθε μια χωριστά είναι οι πιο άγριοι εχθροί της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίζοντας τη λενινιστική θέση, ότι οι μαρξιστές - λενινιστές δεν είναι απόλυτα αντίπαλοι κάθε πολέμου από τη μια ξεσκεπάζει τους άδικους και ληστρικούς πολέμους των ιμπεριαλιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων και από την άλλη τονίζει με δύναμη την αναγκαιότητα των δίκαιων επαναστατικών και απελευθερωτικών αγώνων των εργαζομένων και των λαών ενάντια στην καταπίεση και εκμετάλλευση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις άλλες αντιδραστικές δυνάμεις.
Γι αυτό το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο αλβανικός λαός υποστήριξαν πάντα τους δίκαιους πολέμους και υποστηρίζουν μ όλες τις δυνάμεις τον δίκαιο αγώνα των λαών της Ναμίμπιας, της Τανζανίας, της Παλαιστίνης, της Νικαράγουας, του Αφγανιστάν και άλλων, που αγωνίζονται για να κερδίσουν και υπερασπίσουν τη λευτεριά και ανεξαρτησία τους από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας κα ο σύντροφος Ενβερ Χότζα δεν ξεχώρισαν ποτέ τον αγώνα για ειρήνη, για λευτεριά και πραγματική ανεξαρτησία από την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και από την υπόθεση της επανάστασης. Αρχειακή σημασία έχουν κυρίως τα διδάγματα του συντρόφου Ενβερ Χότζα, ότι ο αγώνας των λαών και η επανάσταση βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για απελευθέρωση οπό την καπιταλιστική καταπίεση κα τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, αλλά και σαν ιστορική αναγκαιότητα για την συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού, για την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΙΚΟ-ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 8.6.1986

Τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης, σαν κεντρικό ζήτημα της σημερινής διεθνούς ζωής, είναι αντικείμενο κρίσης και θέσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του κόσμου.
Η αστική τάξη κα οι ιδεολόγοι της δεν παραδέχονται τον πόλεμο σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν ιστορικό φαινόμενο που εμφανίστηκε σε ορισμένες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες και που θα εξαλειφθεί σε άλλες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες. Γι αυτούς ο πόλεμος έχει αιώνιο χαραχτήρα, βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη της κοινωνίας, κλπ.
Τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την πηγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων τη διαστρεβλώνουν και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Σύμφωνα μ αυτούς, τώρα πηγή επιθετικών πολέμων δεν είναι πια ο ιμπεριαλισμός, το καπιταλιστικό σύστημα στη γενικότητα, γιατί έχει "αλλάξει" τάχα ή φύση του, δεν είναι "αρπαχτικός και φιλοπόλεμος" όπως άλλοτε.
Σύμφωνα πάντα με τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, τώρα υπέρ του πολέμου είναι μόνο ορισμένοι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι συνδεδεμένοι με τα στρατιωτικό - βιομηχανικά συμπλέγματα. Οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές, με επικεφαλής τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, διαστρεβλώνουν τα λενινιστικά διδάγματα σχετικά με την ουσία και το χαραχτήρα του πολέμου. Το περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" έγραφε, ότι "έχουν εκφραστεί σκέψεις από ορισμένους σοβιετικούς μελετητές για απαρχαίωση της κλασικής έννοιας της ουσίας του πολέμου σαν συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα, της βίας".
Η αναθεώρηση της λενινιστικής γραμμής αποσκοπεί να συγκαλύψει τον αντιδραστικό και αντισοσιαλιστικό χαραχτήρα της σημερινής Σοβιετικής Ενωσης, η οποία αφού εξαντλεί όλα τα μέσα της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πίεσης ενάντια στις κυρίαρχες χώρες για να πετύχει τους καταχτητικούς και ληστρικούς σκοπούς χρησιμοποιεί τ άλλα μέσα βίας, όπως έλεγε ο Λένιν.
Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές με τη στάση τους απέναντι στα προβλήματα του πολέμου ουσιαστικά ενώνονται με τις απόψεις που απορρίπτουν κάθε πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων εδώ και των επαναστατικών και εθνικό - απελευθερωτικών πολέμων.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα προβλήματα του αγώνα του προλεταριάτου, του εθνικό - απελευθερωτικού κινήματος, της επανάστασης, του σοσιαλισμού και της προοπτικής τους τα βλέπουν πάντα σε εξάρτηση από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Ο σοβιετικός φιλόσοφος Κίρσιν γράφει ότι "η πρόληψη του παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου επιτρέπει τη λύση με επιτυχία των τωρινών καθηκόντων της εποχής: την απελευθέρωση των λαών από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, το πέρασμα των ανθρώπων από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού".
Για την ειρήνη και διεθνή ασφάλεια λέχθηκαν και λέγονται πολλά από κάθε κατεύθυνση, αλλά για το πως εννοείται η ειρήνη και οι δρόμοι της επίτευξης της είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης από τη μια και των λαών και των κυρίαρχων χωρών από την άλλη.
Η αμερικάνικη αντίληψη της ειρήνης εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και βλέπει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τον κόσμο. Το κριτήριο προσδιορισμού της σταθερότητας του σημερινού κόσμου, σύμφωνα με τους αμερικανούς πολιτικούς, είναι η σταθερότητα των αμερικάνικων ηγεμονιστικών θέσεων σ όλα τα σημεία της υδρογείου. Για τους αμερικανούς ειρήνη θα πει διασφάλιση των αμερικάνικων συμφερόντων. Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Σούλτς σε άρθρο του με τίτλο "Νέες πραγματικότητες και νέοι τρόποι σκέψης", που δημοσιεύτηκε σ ένα από τα τελευταία τεύχη του περιοδικού "Φόρεϊν Οφις" έγραφε, ότι "η μελλοντική εξέλιξη του διεθνούς συστήματος θα ακολουθήσει θετική πορεία μόνο εάν εμείς, οι ΕΠΑ και ο ελεύθερος κόσμος ανταποκριθούμε στις ευθύνες μας για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας και δώσουμε στα γεγονότα κατεύθυνση σύμφωνα με τα ιδανικά και τους σκοπούς μας κα για την υπεράσπιση αυτού του είδους ειρήνης". Ο Σούλτς συσταίνει, ότι πρέπει να είμαστε ισχυροί και ότι πέρα απ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη μας.
Η σημερινή αμερικάνικη στρατηγική της ειρήνης προϋποθέτει τον έξαλλο εξοπλιστικό ανταγωνισμό, το γενικό κα ολόπλευρο μιλιταρισμό, τον αχαλίνωτο επεχτατισμό και ηγεμονισμό. Η εγκατάσταση των πυραύλων "Πέρσινγκ ΙΙ" κα "Κρούζ' στη Δυτική Ευρώπη, το θέσιμο σε εφαρμογή του φιλόδοξου μιλιταριστικού προγράμματος "πόλεμος των άστρων", η κατάληψη της Γρενάδας κα τώρα η επίθεση κατά της Λιβύης είναι μερικά από τα πρόσφατα γεγονότα, που δείχνουν στον κόσμο πως αντιλαμβάνεται και σε πιο δρόμο πραγματοποιεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός την παγκόσμια ειρήνη.
Όμοια με τα αμερικάνικα είναι και τα σοβιετικά σταθμά για την ειρήνη. Διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο παρουσίασης, περιβάλλονται και συγκαλύπτονται με μαρξιστική -λενινιστική φρασεολογία.
Στο μέτωπο για την ειρήνη οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχουν περιλάβει, παράλληλα με τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται πραγματικά για την εξασφάλιση μιας δίκαιης κα σταθερής ειρήνης, και αστικές αντιδραστικές δυνάμεις, αρχηγούς των ιμπεριαλιστικών κρατών, τους μεγαλομονοπωλιστές ή τους μπίζνεσμαν της ειρήνης, όπως τους ονομάζουν.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο όνομα της πάλης για την ειρήνη αρνούνται τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου και τα εθνικό -απελευθερωτικά κινήματα των διαφόρων λαών τα βλέπουν σαν ένα ενιαίο πρόβλημα. Έτσι το περιοδικό "Μεζντναρόζναγια Ζίζνιε" γράφει, ότι "η πορεία της σημερινής σύγχρονης ανάπτυξης συγχωνεύει σ ένα ενιαίο πεδίο τον επαναστατικό ταξικό αγώνα με την πάλη για την ειρήνη".
Μια άλλη ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστική θεωρία που σερβίρεται για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης είναι η θεωρία της "ισορροπίας δυνάμεων" μεταξύ των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης.
Τη δυνατότητα της πρόληψης της αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και της διαφύλαξης της ειρήνης, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, σ αντίθεση με τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, τη βλέπουν στην ειρηνική, οπορτουνιστική και αντεπαναστατική συνύπαρξη με τα ιμπεριαλιστικά κράτη και στη λεγόμενη "ύφεση". Τη ρεβιζιονιστική αυτή θέση την ξανατονίζουν στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" και δυο ιδεολόγοι του Κρεμλίνου, ο Κίρσιν και ο Ποπώφ, λέγοντας ότι "στον περίπλοκο και αντιφατικό κόσμο υπάρχει μόνο μια παραδεχτή διέξοδος: η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών με διάφορα κοινωνικά συστήματα".
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ενέμεινε πάντα στην άποψη, ότι η αποτροπή του πολέμου και η επίτευξη της πραγματικής διεθνούς ασφάλειας μπορεί να γίνει μόνο με τον αγώνα όλων των λαών για το ξεσκέπασμα και τη ματαίωση όλων των υποδουλωτικών και ληστρικών σχεδίων, των πιέσεων, των επεμβάσεων και των συνομωσιών των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, περιφρουρώντας και ενισχύοντας τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία. "Η χώρα μας", τόνισε ο Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας σύντροφος Ραμίζ Αλία, "ήταν και παραμένει αποφασιστικός αντίπαλος της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, αδιάλλαχτος πολέμιος των αντιδραστικών, αστικών και ρεβιζιονιστικών θεωριών.....Εμείς δε μπορεί να συμβιβαστούμε και νάχουμε σχέσεις μ αυτούς που είναι υπαίτιοι όλων των δεινών και των παθών της ανθρωπότητας, δε μπορεί να είμαστε φίλοι και σύντροφοι μ αυτούς που απειλούν τον κόσμο με πυρηνικό αφανισμό" (Ραμίζ Αλία, "Η Αλβανία θα βαδίζει πάντα μπροστά στο δρόμο του σοσιαλισμού", Λόγος στην Κορυτσά (26.7.1985), σελ. 29-30).

ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 15.2.1987

Τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαδίδουν και διακηρύττουν πολλές θεωρητικολογίες και αντιμαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να ανακόψουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης", η οποία, όπως γράφει ο μελετητής Μπουρλότο κι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι", "αποτελεί ένα νέο θεωρητικό και φιλοσοφικό φαινόμενο, μια νέα θεώρηση των σκοπών της παγκόσμιας πολιτικής". Η ουσία αυτών των θεωρητικολογιών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και του κινδύνου του αφανισμού της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη μας, τα διδάγματα και οι βασικές θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης είναι δήθεν απαρχαιωμένα. Γι αυτό και δε μπορεί να χρησιμεύσουν πια σαν θεωρητική και φιλοσοφική βάση για να λυθούν σωστά στην εποχή μας αυτά τα προβλήματα. Η μοναδική θεωρητική και φιλοσοφική βάση για τη σωστή επίλυση στην εποχή μας των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης είναι η αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης". Οχι τυχαία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές δίνουν έμφαση στη "φιλοσοφία της ειρήνης" αποσπώντας την από τη "φιλοσοφία του πολέμου". Σκοπός τους είναι, από τη μια να δημιουργήσουν-την εντύπωση, ότι οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επεξεργάστηκαν μόνο τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις του προβλήματος του πολέμου, ενώ οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές είναι δήθεν οι "πρώτοι", οι οποίοι αρχίζοντας από το 20ο Συνέδριό τους επεξεργάστηκαν τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις των προβλημάτων της ειρήνης. Πολλοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φιλόσοφοι προσπαθούν να επισημάνουν τη "συμβολή" του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος για το πρόβλημα αυτό, τονίζοντας, ότι το κόμμα αυτό για πρώτη φορά επιχειρηματολόγησε, από θεωρητικής άποψης, πως μπορεί να αποτραπεί η πυρηνική καταστροφή και ο κίνδυνος ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.
Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τη "φιλοσοφία της ειρήνης" δεν περιέχουν τίποτε το καινούργιο. Δεν είναι καθόλου αυθεντικές και πολύ περισσότερο δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωρητικολογιών και απόψεων είναι η καθ αυτού αστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο, που η σοβιετική ρεβιζιονιστική φιλολογία προπαγανδίζει θορυβώδικα τις πασιφιστικές αστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Και όταν απέναντι στις θεωρίες αυτές φαινομενικά τηρείται "κριτική" δήθεν στάση, αυτή δεν στηρίζεται στα διδάγματα του μαρξισμού -λενινισμού, αλλά στην ιδεολογία και στα σωβινιστικά και ηγεμονιστικά συμφέροντα του σοσιαλιμπεριαλιστικού σοβιετικού μεγάλου κράτους.
Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και από τα σοσιαλιστικό προσωπεία που χρησιμοποιούν, στην ουσία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν και υποστηρίζουν τις ίδιες απόψεις και θέσεις που διακηρύττουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κα των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ως γνωστό, μια από τις βασικές μαρξιστικές -λενινιστικές θέσεις σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η θέση, βάσει της οποίας ο πόλεμος είναι συνέχιση με βίαια μέσα εκείνης της πολιτικής που ακολουθούν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν την έναρξη του πολέμου. Οι πάμπολλοι πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτής της θέσης του μαρξισμού -λενινισμού. Ενάντια σ αυτή τη θέση εγείρονται όμως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρεντίν, τα τελευταία χρόνια μερικοί σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι η κλασική έννοια της ουσίας της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής μ άλλα μέσα είναι πια απαρχαιωμένη. Αυτή τη διατύπωση ο σοβιετικός φιλόσοφος προσπαθεί να την επιχειρηματολογήσει με τις αλλαγές που σημειώθηκαν στα όπλα της εποχής μας, που, σύμφωνα μ αυτόν, δεν επιτρέπουν να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος σαν όργανο της πολιτικής, υπό το πρόσχημα, ότι ένας πόλεμος με θερμοπυρηνικά όπλα δε θα είχε νικητές και ηττημένους.
Σ την πραγματικότητα οι συνέπειες του θερμοπυρηνικού πολέμου δε μπορούν να αλλάξουν το γεγονός που τον πόλεμο αυτόν, τον προετοιμάζουν και μπορεί να τον εξαπολύσουν για τα συμφέροντα τους μόνο οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κα ότι α λαοί, α εργαζόμενες μάζες είναι ενάντια σ ένα τέτοιο πόλεμο, κα ότι αυτοί παλεύουν να τον αποτρέψουν.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι η φιλοσοφία τους της ειρήνης "επηρεάζει όλες τις τάξεις". Ο Μπουρλάτσκι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" γράφει, ότι η "φιλοσοφία της ειρήνης είναι φιλοσοφία των κανών σκοπών της ανθρωπότητας".
Σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές τάξεις όμως κα με αντίθετα συμφέροντα, όπως είναι η σημερινή κοινωνία, η φιλοσοφία έχει ταξικό χαραχτήρα. Δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει φιλοσοφία "όλης της ανθρωπότητας". Και η στάση απέναντι στον πόλεμο και την ειρήνη είναι συνδεδεμένη με τα βασικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της σημερινής κοινωνίας. Οι σκοποί αυτών των ανταγωνιστικών τάξεων δεν είναι και ποτέ δε μπορεί να είναι "κοινοί". Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον πόλεμο σαν μέσο και όπλο για να πραγματοποιήσει τους ηγεμονιστικούς και επεχτατικούς της σκοπούς, για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των εργαζομένων και των άλλων λαών, ενώ το προλεταριάτο και οι λαοί χρησιμοποιούν τον πόλεμο για την συντριβή του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για την προάσπιση της λευτεριάς και ανεξαρτησίας των χωρών τους.
Σημαντική θέση στις θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τα προβλήματα της ειρήνης και του πολέμου κατέχουν και οι διακηρύξεις τους σχετικά με την αποκαλούμενη "γενική ειρήνη". Σύμφωνα μ αυτή την άποψη μπορεί, λέει, και στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ύπαρξης ενός οξύτατου ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού να αποτραπεί ολοκληρωτικά ο κίνδυνος του παγκόσμιου πολέμου και επιπλέον και κάθε άλλου πολέμου μεταξύ των κρατών γενικά. Τη διακήρυξη αυτής ακριβώς της αυταπάτης οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές την παρουσιάζουν σαν μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του κόμματος τους στη "δημιουργική" δήθεν ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού στις σημερινές συνθήκες.
Στην πραγματικότητα ο Λένιν έχει επιχειρηματολογήσει, ότι εξ αιτίας των στενών συμφερόντων τους, που απορρέουν από την κυριαρχία της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής, οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών, καπιταλιστικών και ρεβιζιονιστικών κρατών και δυνάμεων, των συνασπισμών που έχουν ιδρύσει για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων, στηρίζονται στο νόμο της ισχύος. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, τονίζει ο Λένιν, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλο είδος αρχής μοιράσματος εκτός από την αρχή της ισχύος. Η εξέλιξη των γεγονότων στις μέρες μας επιβεβαιώνει περίτρανα την ορθότητα αυτής της λενινιστικής θέσης.
Η πολιτική της ισχύος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ σαν το προτιμητέο όπλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και προπαντός των δυο υπερδυνάμεων, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και τη διαφύλαξη των ζωνών τους επιρροής, για την υπεράσπιση των λεγόμενων "ζωτικών τους συμφερόντων" σε διάφορες περιοχές του κόσμου.
Προβάλλοντας τη λεγόμενη "γενική ειρήνη" σαν το πιο σημαντικό και βασικό πρόβλημα από τ άλλα οικουμενικά προβλήματα της εποχής μας, οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί θεωρητικολόγοι έχουν σα σκοπό να επιφέρουν πλήγματα καινά απορρίψουν τα διδάγματα του μαρξισμού. - λενινισμού και της επανάστασης. Οι ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι το ζήτημα της επανάστασης μπορεί να λυθεί μόνο στα πλαίσια της "γενικής ειρήνης" δηλαδή στις συνθήκες του σημερινού ιμπεριαλιστικού στάτους - κβο. Σ την πραγματικότητα όμως το πρόβλημα της ειρήνης είναι αδιάρρηχτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της επανάστασης.
Αναφερόμενος στην επανάσταση ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγαγε το σημαντικό συμπέρασμα, ότι στις σημερινές περιστάσεις "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότατα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981). Γι αυτό μόνο μέσω της προλεταριακής επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών για τη συντριβή κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης θα επιτευχθεί η πραγματική ειρήνη και θα οικοδομηθεί ένας κόσμος δίχως πολέμους και επιδρομές.

ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 25.10.87

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύσσουν και διαδίδουν πολλές θεωρητικολογίες και αντι-μαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να παραλύσουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. . Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερα έμφαση στη λεγόμενη "φιλοσοφία της ειρήνευσης" που εμπεριέχεται στο "πρόγραμμα ειρήνης" που πολύ προπαγανδίζεται από τους ρεβιζιονιστές. Η ουσία των θεωριών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και "του κινδύνου εξαφάνισης της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη" μας, τα διδάγματα και οι θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης έχουν, λέει, "απαρχαιωθεί", γι αυτό "δε μπορούν να χρησιμεύσουν" σαν θεωρητική φιλοσοφική βάση για τη σωστή και έγκαιρη λύση των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης.
Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Η πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωριών και απόψεων είναι οι θεωρίες και οι καθ αυτού αστικές απόψεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στη ρεβιζιονιστική σοβιετική φιλολογία προπαγανδίζονται τόσο πολύ οι πασιφιστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και τα σοσιαλιστικά προσωπεία που χρησιμοποιούν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, στην ουσία προβάλλουν και υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις που διακηρύσσουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Διαστρεβλώνοντας τα επιστημονικά κριτήρια προσδιορισμού των κυριότερων ιστορικών εποχών οι ρεβιζιονιστές ξεκινούν από το επίπεδο του εξοπλισμού και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι "η σημερινή εποχή είναι", λέει 'η πολεμική εποχή". Ο Λένιν τονίζει, ότι οι κυριότερες εποχές της ιστορίας προσδιορίζονται από το ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα που έχει απαρχαιωθει και πάει προς το γκρεμό και ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα προς το οποίο βαδίζει η ανθρωπότητα. Από δω βγαίνει καθαρά, ότι το συμπέρασμα του συντρόφου Ενβέρ Χότζα ότι η σημερινή κοινωνία ζει στην εποχή της μετάβασης από τον ιμπεριαλισμό στο σοσιαλισμό, στην εποχή των επαναστάσεων και των εθνικό -απελευθερωτικών κινημάτων παραμένει ο μόνος επιστημονικός προσδιορισμός της εποχής μας.
Οδηγώντας ως το τέλος την άρνηση του επαναστατικού χαραχτήρα της εποχής μας οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φτάνουν στο συμπέρασμα, ότι τώρα δεν "ισχύει" το λενινιστικό κριτήριο στον προσδιορισμό των δίκαων και των άδικων πολέμων. Από τότε που χρησιμοποιήθηκε η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, λένε, "όλοι οι πόλεμοι έχουν επιθετικό χαραχτήρα, οδηγούν στην καταστροφή της ανθρωπότητας". Μ αυτό θέλουν να σβήσουν τα επαναστατικά κα απελευθερωτικά κινήματα.
Όπως είναι γνωστό, μια από τις κυριότερες μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για τον πόλεμο κα την ειρήνη είναι η θέση, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια με άλλα βίαια μέσα της πολιτικής, που ακολούθησαν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν από τον πόλεμο. Οι πολλοί πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαίωσαν απόλυτα την ορθότητα αυτής της μαρξιστικής -λενινιστικής θέσης.
Ομως ενάντια στη θέση αυτή εγέρθηκαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρέντιν, "τα τελευταία χρόνια.οι σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι έχει απαρχαιωθει πια η κλασσική έννοια και η ουσία της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα". Ο φιλόσοφος αυτός προσπαθεί να φέρει αυτό σαν επιχείρημα: τις αλλαγές που συνέβη καν στη φύση των όπλων στη σημερινή εποχή. Πράγμα που, σύμφωνα μ αυτόν, "δεν επιτρέπει τη χρησιμοποίηση του πολέμου σαν όργανο της πολιτικής" με το πρόσχημα, ότι ένας "μεγάλος πυρηνικός πόλεμος δε θα είχε ούτε νικητές ούτε νικημένους".
Οι μαρξιστές - λενινιστές θεωρούν τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα και σαν συνέπεια, την ύπαρξη των τοπικών πολέμων και τον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου τον συνδέουν με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Από δω βγαίνει το συμπέρασμα, ότι η λύση του ζητήματος μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης μπορεί να γίνει μόνο με τη στενή σύνδεση τους με την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, με την ανατροπή των-καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που λύνει την αντίθεση μεταξύ πολέμου κα ειρήνη ο "Σ αυτή την κατάσταση", τόνιζε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος κα άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση κα τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1961). Εδώ διαφέρει η μαρξιστική -λενινιστική θέση από τη θέση των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, οι οποίοι αποσπούν εντελώς τον πόλεμο και την ειρήνη από την επανάσταση και κηρύσσουν αβάσιμα, ότι ο αγώνας για την ειρήνη αποτελεί σήμερα τον βασικό παράγοντα της λύσης των προβλημάτων της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.
Όντας πυροσβέστες των επαναστατικών κινημάτων οι ρεβιζιονιστές θεωρούν τα κινήματα αυτά ανεπιθύμητα, σαν παράγοντα που ενθαρρύνουν τον πυρηνικό πόλεμο και για το λόγο αυτό στις μέρες μας πρέπει να αποτραπούν. Ολοι αυτοί οι απολογητές του ιμπεριαλισμού θέλουν να οδηγήσουν το ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα στα κανάλια του πασιφισμού, βάζοντας την ιδέα της "ειρήνης πάσει θυσία", προβαίνοντας σε υποχωρήσεις αρχών με την άρνηση της ταξικής πάλης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι αυτό διακηρύσσεται η δυνατότητα της ειρήνης στις συνθήκες του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού συστήματος.
Ομως είναι γεγονός, ότι για να ζήσει ο ιμπεριαλισμός οι λαοί πρέπει να ζουν σε υποδούλωση κα για να απελευθερωθούν οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό. Γι αυτό και ο αγώνας για ειρήνη είναι αδιαχώριστος από τη σημερινή παγκόσμια επαναστατική διαδικασία. Οι μαρξιστές -λενινιστές είναι τόσο ενάντια στον πασιφισμό όσο και ενάντια στην μοιρολατρία που είναι θεωρία των παλιών δυνάμεων χωρίς μέλλον. Η θεωρία της εργατικής τάξης βλέπει με αισιοδοξία την ανάπτυξη. Η επιστημονική μαρξιστική -λενινιστική θεωρία και οι εξελίξεις των διαρκώς ανερχόμενων προοδευτικών κινημάτων δείχνουν, ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας από το μακελειό που θέλει να ρίξει την ανθρωπότητα ο ιμπεριαλισμός μένει ή επανάσταση. Μόνο η επανάσταση θα ανατρέψει το αστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και θα εξαλείψει την πηγή κάθε πολέμου. Παρά την επιδείνωση της διεθνούς κατάστασης, τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, η κατάσταση δεν είναι χωρίς ελπίδα. Οι δυνατότητες αποτροπής της καταστροφής υπάρχουν. Γεγονός είναι ότι σήμερα στην πολιτική της επίθεσης και του πολέμου των υπερδυνάμεων αντιτίθενται όλο και περισσότερες δυνάμεις: οι λαοί που αγωνίζονται για λευτεριά, τα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα των λαών, ο αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΠΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Α.ΤΟΜΟRRI "Αλβανία Σήμερα" 3/1977

Μπροστά στον αυξανόμενο κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι, λοιπόν, καθήκον των λαών, των προλετάριων όλον των χωρών, των επαναστατών, να ξεσηκωθούν σε αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Πρέπει να καταπολεμήσουν τις δυο υπερδυνάμεις που προετοιμάζουν τον πόλεμο και να καταπολεμήσουν και την ντόπια μονοπωλιακή μπουρζουαζία που υποστηρίξει τον πόλεμο.

ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ 7ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤ1ΚΗ ΘΕΣΗ, ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΤΟΝΙΣΕ Ο ΣΫΝΤΡΟΦΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ, ΑΥΤΟ "ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ ΚΑΙ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΙΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΜΑΖΕΣ. ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΞΑΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 237, Αθήνα 1976). ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ, ΟΙ "ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ" ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ. ΣΥΓΧΥΣΗ ΓΥΡΩ ΑΠ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΣΚΟΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Οι μεν προσπαθούν να πείσουν τους λαούς, ότι σήμερα στον κόσμο σα συνέπεια της δημιουργίας όπλων μαζικής καταστροφής δεν είναι δυνατό να ξεσπάσει ένας παγκόσμιος πόλεμος άλλοι ισχυρίζονται, ότι είναι αναγκαίος και αναπόφευχτος, ενώ άλλοι πάλι κηρύσσουν απλά, ότι οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών έχουν γίνει τώρα "λογικοί" και δε θέλουν πόλεμο, κλπ., κλπ. Αντικειμενικά όλες αυτές οι θεωρίες συγκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες και τους πρωταίτιους των ληστρικών πολέμων, αποθαρρύνουν τους αγώνες των λαών και των εργαζομένων μαζών ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου και ανοίγουν το δρόμο στην ιμπεριαλιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική επίθεση.
Ο μαρξισμός -λενινισμός διδάσκει, ότι ο "πόλεμος ξεπηδάει από, την ουσία του ιμπεριαλισμού" (Λένιν, τόμος 29, σελ. 181), ότι αυτός είναι συνέπεια του βαθέματος και της όξυνσης στο έπακρο όλων των αντιθέσεων του καπιταλισμού. Ετσι ήταν στο παρελθόν και έτσι είναι και σήμερα. Οι ίδιες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αιτίες, που οδήγησαν στο ξέσπασμα προηγούμενων ιμπεριαλιστικών πολέμων, υπάρχουν στο σύνολο τους και σήμερα.
Στο ιμπεριαλιστικό σύστημα υπάρχουν σήμερα βαθιές ανταγωνιστικές αντιθέσεις, οξύτατοι ανταγωνισμοί για αγορές και σφαίρες επιρροής, διαρκείς οικονομικές και πολιτικές κρίσεις. Η ανόρθωση της οικονομίας των κατεστραμμένων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών κρατών όξυνε ακόμα περισσότερο τον οικονομικό συναγωνισμό και τον ανταγωνισμό για αγορές και για τη λεηλασία των λαών. Η άνοδος του ρεβιζιονισμού στην εξουσία και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση οδήγησαν στη γέννηση ενός νέου κέντρου του ιμπεριαλισμού, της επίθεσης και της διεθνούς αντεπανάστασης και μιας νέας και επικίνδυνης εστίας αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων.
Η ιμπεριαλιστική συνεργασία και ο ανταγωνισμός των δυο υπερδυνάμεων, ο αχαλίνωτος εξοπλιστικός ανταγωνισμός που αυτες ακολουθούν, η επέχταση και οι αναμίξεις στις οποίες καταφεύγουν για να θέσουν υπό τον έλεγχο τους σφαίρες επιρροής και για να κατά-πνίξουν και σβήσουν παντού, στην Νοτιο - Ανατολική Ασία ή τη Μέση Ανατολή, στην Αφρική ή τη Λατινική Αμερική, τα επαναστατικά και εθνοαπελευθερωτικά κινήματα αποτελούν την πιο μεγάλη απειλή για τους λαούς, για την εξασφάλιση της ειρήνης, είναι η κυριότερη πηγή των συγκρούσεων ο τον κόσμο. Πέρα απ αυτό ο ιμπεριαλισμός, ο σοσιαλιμπεριαλισμός και ο παγκόσμιος καπιταλισμός δε συμβιβάστηκαν ποτέ με την ύπαρξη των πραγματικών σοσιαλιστικών χωρών και με την ανεξαρτησία και την ελεύθερη ανάπτυξη πολυάριθμων χωρών. Αυτοί θα προσπαθήσουν πάντα να συμπεριλάβουν όλο τον κόσμο στο σύστημα τους της εκμετάλλευσης και της δουλείας.
Η τωρινή βαθιά κρίση που έχει αγκαλιάσει το διεθνές καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικό σύστημα, έχει οξύνει όλες τις αντιθέσεις της σημερινής εποχής στο έπακρο. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος και η πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων στρωμάτων ενάντια στην εκμετάλλευση και τις προσπάθειες της μπουρζουαζίας να ρίξει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των μαζών καθώς και ενάντια στις αντιδραστικές διχτατορίες και την αυξανόμενη τάση προς το φασισμό έχει φθάσει σ ένα νέο επίπεδο. Νέες διαστάσεις έχει πάρει και ο αγώνας των καταπιεζομένων λαών και των αναπτυσσόμενων χωρών για να πετύχουν την εθνική απελευθέρωση, για να αποτινάξουν τον νεο αποικιακό ζυγό, για να υπερασπίσουν τον εθνικό πλούτο από την επεχτατική πολιτική και λεηλασία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε πρώτη γραμμή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Ενώ η μπουρζουαζία και ο ιμπεριαλισμός, και πρώτα απ όλα οι δυο υπερδυνάμεις, αναζητούν τη διέξοδο στην επέχταση, την επίθεση, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό, το προλεταριάτο και οι φιλελεύθεροι λαοί ωθούνται όλο και περισσότερο στην επανάσταση και τον απελευθερωτικό αγώνα. Ακριβώς αυτή την ανάπτυξη είχε υπόψη του το 7ο Συνέδριο όταν διαπίστωνε, ότι η σημερινή διεθνής κατάσταση είναι πολύ περίπλοκη, γεμάτη αντιθέσεις και μεγάλες αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στις οποίες οι πιο σπουδαίες αντιθέσεις είναι αυτές μεταξύ μπουρζουαζίας και προλεταριάτου, μεταξύ ιμπεριαλισμού, σοσιαλιμπεριαλισμού και μονοπωλιακής μπουρζουαζίας από τη μια πλευρά και του παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών που αγωνίζονται για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό από την άλλη. Αυτές οι αντιθέσεις και η όξυνση τους στις σημερινές συνθήκες επιβεβαιώνουν εκ νέου τις αθάνατες θέσεις των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν για την ανάπτυξη της αστικής κοινωνίας και την προλεταριακή στρατηγική της επανάστασης.
Οπως έχουν αποδείξει οι κλασσικοί του μαρξισμού -λενινισμού, οι αντιδραστικοί πόλεμοι, που αποβλέπουν στη διατήρηση του παλιού κοινωνικού συστήματος ή στην αποκατάστασή του και στο να εμποδίσουν την κοινωνική πρόοδο, ξεσπούν σα συνέπεια του βαθέματος και της όξυνσης των διιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ξεσπούν σε τοπικό και διεθνές επίπεδο καταπιεστικοί και καταχτητικοί πόλεμοι, που αποβλέπουν στην καταπίεση των λαών. Ολοι αυτοί οι πόλεμοι είναι άδικοι πόλεμοι, είναι ιμπεριαλιστικοί ληστρικοί πόλεμοι, γι αυτό οι μαρξιστές - λενινιστές και οι λαοί είναι αποφασιστικά εναντίον τους. Υπάρχουν όμως και δίκαιοι πόλεμοι, πόλεμοι των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στις αντιδραστικές δυνάμεις, επαναστατικοί απελευθερωτικοί και αμυντικοί πόλεμοι των εργαζομένων και των λαών ενάντια στην ταξική και εθνική εκμετάλλευση και καταπίεση, που είναι αναπόφευχτοι όσον καιρό υπάρχει καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός και σοσιαλιμπεριαλισμός. Αυτοί είναι πόλεμοι που υπηρετούν την κοινωνική πρόοδο και ωθούν προς τα μπρος την ιστορία. Τέτοιοι δίκαιοι πόλεμοι στη σημερινή εποχή είναι ο πόλεμος των λαών του Βιετνάμ, της Καμπότζης και του Λάος ενάντια στην επίθεση και την επέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών δυνάμεων που βρίσκονται στην υπηρεσία του, πόλεμοι που στεφανώθηκαν με τη νίκη. Είναι παραπέρα ο πόλεμος των αραβικών λαών, ιδιαίτερα εκείνος του παλαιστινιακού λαού, ενάντια στους ισραηλίτες σιωνιστές επιδρομείς κα την ανάμιξη των υπερδυνάμεων, είναι ο πόλεμος των λαών της Αζανίας, Ναμίμπιας και της Ζιμπάμπουε ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς, καθώς και ο αγώνας των άλλων αφρικανικών λαών για μια πραγματική εθνική απελευθέρωση, κλπ. Επίσης είναι οι πόλεμοι των προοδευτικών κα πατριωτικών επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στα φιλοαμερικάνικα φασιστικά καθεστώτα στη Βραζιλία, Βολιβία, Ταϊλάνδη και Μαλαισία, η αντίσταση των λαών της Χιλής, της Αργεντινής, της Ινδονησίας ή της Ισπανίας ενάντια στα φασιστικά καθεστώτα και άλλοι δίκαιοι πόλεμοι, που ωθούν προς τα μπρος την ανάπτυξη της κοινωνίας και γι αυτό αξίζουν την υποστήριξη όλων των επαναστατικών κα προοδευτικών δυνάμεων παντού στον κόσμο.
Οσον καιρό,λοιπόν, υπάρχουν διάφορα είδη πολέμων, ο προσδιορισμός του χαραχτήρα τους και σ αυτή τη βάση ο καθορισμός της στάσης απέναντι τους έχει αρχιακή σημασία. Οδηγός σ αυτό το ζήτημα είναι τα λενινιστικά διδάγματα. "Ο χαραχτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός)", λέει ο Λένιν, "δεν εξαρτάται από το ποιος επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο "εχθρός", αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός" (Λένιν, τόμος 28, σελ. 271). Ξεκινώντας απ αυτή την ταξική σκοπιά οι κομμουνιστές υποστηρίζουν με κάθε τρόπο τους δίκαιους πολέμους για ελευθερία και ανεξαρτησία δηλαδή τους επαναστατικούς πολέμους και καταδικάζουν τους άδικους πολέμους, τους ιμπεριαλιστικούς και αντιδραστικούς πολέμους.
Το 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ μίλησε για την χωρίς επιφυλάξεις υποστήριξη των λαών και των επαναστατικών τους πολέμων. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε: "Ευρύ μέτωπο πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντιπροσωπεύουν σήμερα η Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική. Οι λαοί αυτών των ηπείρων κάνουν μεγάλες και ολόπλευρες προσπάθειες για το δυνάμωμα της πολιτικής ανεξαρτησίας, για την απόσπαση από την αποικιοκρατική και νεοαποικιοκρατική κυριαρχία" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 201, Αθήνα 1976).
"Πρέπει να στηριχθούμε στην κινητοποίηση και στη δύναμη των λαών, στην ενότητα όλων εκείνων που επιθυμούν να αποτινάξουν τον ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστικό ζυγό. Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου και όλων των πραγματικά αντιιμπεριαλιστικών και φιλοπρόοδων δυνάμεων, οι οποίες με πάλη θα συντρίψουν τα επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών και σοσιαλιμπεριαλιστών υποκινητών του πολέμου.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο αλβανικός λαός, συνεπείς στη μαρξιστική -λενινιστική τους γραμμή, ήταν και είναι ενάντια στις δυο υπερδυνάμεις, ενάντια στο ληστρικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη μονοπωλιακή αστική τάξη και τη διεθνή αντίδραση. Γι αυτό-και στο μέλλον δε θα αψηφήσουν τις δυνάμεις τους και θα παλέψουν μαζί με όλους τους άλλους αντιιμπεριαλιστικούς και αντισοσιαλιμπεριαλιστικούς λαούς, με όλα τα μαρξιστικά -λενινιστικά κόμματα, με όλους τους επαναστάτες και το παγκόσμιο προλεταριάτο, με όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους για να αποτύχουν τα σχέδια και οι μανούβρες των εχθρών, να θριάμβευσα η υπόθεση της λευτεριάς και της ασφάλειας των λαών. Η χώρα μας θα βρεθεί σε κάθε στιγμή πλάι σ όλους εκείνους τους λαούς, που απειλείται η λευτεριά, η ανεξαρτησία και καταπατείται το δίκιο τους. Αυτή τη στάση τη διακηρύξαμε συνεχώς και όχι μόνο σε καλούς καιρούς, μα και σε δύσκολους καιρούς, οι λαοί της γης να είναι βέβαιοι ότι η σοσιαλιστική Αλβανία είναι μ αυτούς και δε φοβάται τις θυσίες" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 242 - 243, Αθήνα 1976).
Το ΚΕΑ πήρε πάντα αποφασιστική θέση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στους αντιδραστικούς πολέμους. Το 7ο Συνέδριο μίλησε εκ νέου με έμφαση ενάντια σε τέτοιους πολέμους. Πέρα απ αυτό, το Συνέδριο έδειξε επίσης συγκεκριμένα, που βρίσκεται ο πραγματικός κίνδυνος για το ξέσπασμα ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου και ποιοι είναι οι πρωταίτια. Καταδίκασε τις δυο υπερδυνάμεις, τη Σοβιετική Ενωση και τις ΕΠΑ, που ακολουθούν μια ανοιχτά επιθετική πολιτική και μεταξύ τους ανταγωνίζονται για σφαίρες επιρροής, για αγορές, ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία. Γι αυτό οι δυο υπερδυνάμεις είναι για την ανθρωπότητα και τους λαούς οι πιο μεγάλοι και κύριοι εχθροί, το ίδιο κτηνώδεις και το ίδιο επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη. "Οι δυο υπερδυνάμεις", είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "χωριστά ή ενωμένες, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, εκπροσωπούν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών τη μεγαλύτερη δύναμη για την υπεράσπιση των καταπιεσπκών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 208, Αθήνα 1976).
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας παίρνοντας υπόψη τα λενινιστικά διδάγματα για τον πόλεμο κρατάει μια καθαρή και αποφασιστική στάση. Λέει ανοιχτά, ότι οι δυο υπερδυνάμεις προετοιμάζουν τον πόλεμο, ότι οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση είναι επιθετικές δυνάμεις και παραμένουν εχθροί των λαών και γι αυτό καμιά απ αυτές δεν μπορεί να είναι υποστηριχτής της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας τους. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, η επιδίωξη τους να εξασφαλίσουν κάθε φορά σφαίρες επιρροής, η ηγεμονιστική και επεχτατική τους πολιτική ωθεί τη μια καθώς και την άλλη υπερδύναμη στον πόλεμο. Και όποια απ τις δυο υπερδυνάμεις κι αν θα αρχίσει τον πόλεμο ενάντια στην ομάδα κρατών της άλλης υπερδύναμης, αυτός ο πόλεμος θα είναι οπωσδήποτε ένας πόλεμος μεταξύ δυο ιμπεριαλιστικών συνασπισμών. Γι αυτό το Κόμμα μας αγωνίζεται τόσο ενάντια στον πόλεμο που προετοιμάζουν οι ΕΠΑ όσο ενάντια στον πόλεμο που προετοιμάζει η Σοβιετική Ενωση, αγωνίζεται τόσο ενάντια στο Ν ΑΤΟ όσο και ενάντια στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, γιατί και τα δυο είναι σήμερα όργανα πολέμου.
Παίρνοντας υπόψη τις πυρετώδικες προετοιμασίες των δυο υπερδυνάμεων για πόλεμο τίθεται δίκαια το ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουν οι λαοί, οι προλετάριοι και οι επαναστάτες; Πρέπει να αφήσουν ανενόχλητους τους ιμπεριαλιστές να ανάψουν φωτιά στον κόσμο ή πρέπει να καταπολεμήσουν τα πολεμικά σχέδια τους, τις επιθετικές τους ενέργειες και την κυρίαρχη μπουρζουαζία κάθε χώρας, η οποία συμμαχεί με το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό ή τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και υπηρετεί τα φιλοπόλεμα σχέδια τους;
Το 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, που πραγματεύτηκε, στη βάση του μαρξισμού -λενινισμού,αυτό το ζήτημα, έδωσε σ αυτό μια ξεκάθαρη και αρχιακή απάντηση. Υπέδειξε, ότι παρ ότι οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές κινούνται προς την κατεύθυνση ενός αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού πολέμου — που όμως δε μπορεί να ειπωθεί, αν ξεσπάσει στην Ευρώπη, στην Ασία ενάντια στη ΛΔ Κίνας ή στη Μ. Ανατολή-όμως οι υπερδυνάμεις δεν έχουν εντελώς ελεύθερα τα χέρια να ενεργήσουν όπως θέλουν. Σήμερα οι πραγματικές σοσιαλιστικές χώρες, το παγκόσμιο προλεταριάτο και οι λαοί που είναι ενάντια στους πολέμους, ενάντια στις ηγεμονιστικές επιδιώξεις και την ιμπεριαλιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική καταπίεση, αποτελούν μια ισχυρή δύναμη που είναι σε θέση να τους χαλιναγωγήσουν. Ομως για να γίνει αυτό, σημασία έχει για τους λαούς, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο, 'να μην πέσουν σε μοιρολατρία, να μη μετατραπούν σε αδρανείς παρατηρητές και να μην αιφνιδιαστούν, να είναι προετοιμασμένοι για το χειρότερο και να παλεύουν ώστε αυτό το κακό να μην συμβεί" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 240, Αθήνα 1976).
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ήταν και είναι ενάντια στις αντιλήψεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, που συνδέουν τη δυνατότητα της αποτροπής του πολέμου με την παραίτηση από κάθε επαναστατικό και εθνικό- απελευθερωτικό πόλεμο, που αποκαθιστούν την ταξική συμφιλίωση, που κάνουν συμβιβασμούς στους εχθρούς και συνθηκολογούν μπροστά τους. Ταυτόχρονα είναι και ενάντια στην αντίληψη, που θεωρεί το ξέσπασμα των επιθετικών παγκόσμιων πολέμων σαν αναγκαίο και αναπόφευχτο, γιατί αυτή η αντίληψη δεν παίρνει υπόψη της τη δύναμη του σοσιαλισμού και το παγκόσμιο προλεταριάτο, τη δύναμη των λαών και του αγώνα τους. Το Κόμμα μας εκπροσωπεί τη θέση, ότι οι επιθετικοί πόλεμοι μπορούν να εμποδιστούν, όταν το προλεταριάτο και οι λαοί όλου του κόσμου δεν αφήσουν ανενόχλητους τους ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές να ανάψουν φωτιά σ όλη τη γη.
Μπροστά στον αυξανόμενο κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου το καθήκον των λαών, των προλετάριων όλων των χωρών και των επαναστατών είναι να ξεσηκωθούν σε αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Πρέπει να καταπολεμηθούν τις δυο υπερδυνάμεις, που προετοιμάζουν τον πόλεμο, καθώς και τη ντόπια μπουρζουαζία, η οποία τον υποστηρίζει. Και σ αυτό το ζήτημα οδηγός είναι τα διδάγματα του Λένιν: "Αν ο πόλεμος αυτός είναι αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αν δηλαδή διεξάγεται ανάμεσα σε δυο παγκόσμιες ομάδες της ιμπεριαλιστικής, καταπιεστικής, ληστρικής αντιδραστικής αστικής τάξης, τότε κάθε αστική τάξη (ακόμα και μιας μικρής χώρας) μετατρέπεται σε μέτοχο της ληστείας, και το καθήκον μου, καθήκον εκπροσώπου του επαναστατικού προλεταριάτου, είναι να ετοιμάσω την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, μοναδική σωτηρία από τις φρικαλεότητες του παγκόσμιου μακελιού. Δεν πρέπει να κρίνω από την άποψη της "δικής μου" χώρας (γιατί έτσι κρίνει ένας άθλιος κουφιοκεφαλάκιας μικροαστός εθνικιστής, που δεν καταλαβαίνει, ότι είναι παιχνιδάκι στα χέρια της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης), αλλά από την άποψη της συμμετοχής μου στην προετοιμασία, στη προπαγάνδιση, στην επιτάχυνση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Να τι είναι διεθνισμός, να ποιο είναι το καθήκον του διεθνιστή, του επαναστάτη εργάτη, του αληθινού σοσιαλιστή" (Λένιν, τόμος 28, σελ. 271 - 272). Αυτό σημαίνει, ότι οι λαοί, συμπεριλαμβανομένων και του αμερικάνικου και σοβιετικού λαού, του γερμανικού και του πολωνικού λαού, των επαναστατών στην Ισπανία, στη Γερμανία ή στην Τσεχοσλοβακία, κλπ. , πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στις προετοιμασίες για ένα επιθετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη φιλοπόλεμη πολιτική και τις πολεμικές ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού σε Ανατολή και Δύση καθώς και ενάντια σ αυτούς που υποστηρίζουν τον πόλεμο, τη μονοπωλιακή μπουρζουαζία και τις ρεβιζιονιστικές κλίκες κάθε χώρας, Στην επαναστατική του πάλη ενάντια στον πόλεμο, το προλεταριάτο, που ο καθοδηγητικός του ρόλος είναι αναμφισβήτητος, πρέπει να στηριχτεί στις πλατιές λαϊκές μάζες και τα στρώματα , που είναι ενάντια στον πόλεμο, καθώς και στην αντιιμπεριαλιστική πάλη των άλλων λαών, ιδιαίτερα των λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Αυτή είναι η λενινιστική επαναστατική στάση.
Ομως στην ιστορία είναι και μια άλλη στάση γνωστή, εκείνη των προδοτών της 2ης Διεθνούς, που παρέβλεπαν τον ιμπεριαλισμό της δικής τους χώρας, που πέρασαν με το μέρος του και που εξασφάλισαν κάθε βοήθεια στην ευρωπαϊκή μπουρζουαζία στον ιμπεριαλιστικό της πόλεμο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Είναι γνωστό, το πως τους στιγμάτισε ο Λένιν. "Οι σοσιαλσωβινιστές", έλεγε ο Λένιν, "πρόδωσαν το σοσιαλισμό και τη Διεθνή, με τη συμμετοχή στις κυβερνήσεις, που διεξάγουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την ψήφιση των πιστώσεων ή των δανείων..., με την αντίδραση στον επαναστατικό αγώνα στην ίδια τους τη χώρα" {Λένιν, τόμος 24, σελ. 58).
Οι πραγματικοί κομμουνιστές και επαναστάτες καταπολεμούν και απορρίπτουν τη σοσιαλσωβινιστική στάση και στιγματίζουν έντονα, παντού όπου και αν είναι, τους ιμπεριαλιστές και τους σοσιαλιμπεριαλιστές εμπρηστές πολέμου, ξεσκεπάζουν τις επιθετικές ενέργειες τους καi καλούν τους λαούς και τους επαναστάτες και των δυο επιθετικών μπλοκ να σαμποτάρουν τον πόλεμο και να αγωνιστούν για την καταστροφή των βάσεων που έχουν εγκαταστήσει στις διάφορες χώρες στην Ανατολή και στη Δύση οι δυο υπερδυνάμεις.
Αν οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές ή οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, παρά τον αγώνα και την αντίσταση των λαών, αρχίσουν τον πόλεμο, τότε το προλεταριάτο και οι επαναστάτες δεν πρέπει να υποταχτούν στα σχέδια των εχθρών. Οι λαοί και οι επαναστάτες πρέπει πολύ περισσότερο να αντιταχθούν τόσο στους ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές όσο και στην πολεμοχαρή μονοπωλιακή μπουρζουαζία της κάθε χώρας και να ταχθούν αποφασιστικά υπέρ της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ ένα επαναστατικό απελευθερωτικό πόλεμο. "Αν ο ιμπεριαλιστικός επιθετικός πόλεμος", λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "δε μπορεί να αποτραπεί, τότε καθήκον των επαναστατών και του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό πόλεμο" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ, 240, Αθήνα 1976).
Αλλά για να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα, είναι καθήκον των πραγματικά επαναστατικών και πατριωτικών δυνάμεων να προετοιμάσουν το προλεταριάτο και τους λαούς για κάθε ενδεχόμενο. Σ αυτά τα πλαίσια πρέπει να κάνουν επίσης συμμαχίες και να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις σε εσωτερική και παγκόσμια κλίμακα.
Μια τέτοια σταθερή αρχιακή στάση κινητοποιεί και ενώνει όλους αυτούς που είναι εναντίον των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κα συμβάλλει στην αποτελεσματική εκμετάλλευση των εσω-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων προς όφελος της επανάστασης και της απελευθέρωσης των λαών κα απομονώνει τις υπερδυνάμεις.
"Για μας τους μαρξιστές -λενινιστές", είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, "είναι απαραίτητο να εργαστούμε ώστε να ζωογονήσουμε το επαναστατικό πνεύμα στις μάζες ταυ προλεταριάτου κα των στενότερων συμμάχων του, της αγροτιάς, των εργαζομένων μαζών, των προοδευτικών ανθρώπων κα των πατριωτών. Αυτό πρέπει να το κάνουμε οπωσδήποτε, γιατί όλοι οι εχθροί συναγωνίζονται για να συντρίψουν το σοσιαλισμό, να καταπνίξουν την επανάσταση; να υποδουλώσουν τους λαούς" (Ενβερ Χότζα, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ. σελ. 242, Αθήνα 1976).

Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

του καθηγητή FΟΤΟ CΑΜΙ

Ρ.Σ. Τιράνων 3,10.78

Γύρω από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης γίνεται σήμερα πολύς θόρυβος, και όλα μιλούν γι αυτό. Πάνω σ αυτό το ζήτημα διεξάγεται ένας οξύτατος ιδεολογικός αγώνας μεταξύ των μαρξιστών -λενινιστών και των διαφόρων ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών. Αυτός ο αγώνας άρχισε ήδη, όταν ο καπιταλισμός, στη διάρκεια του προτσές της ανάπτυξης του, πέρασε στον ιμπεριαλισμό, ένα προτσές που συνεχίζεται παραπέρα.
Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι Μπολσεβίκοι όλων των χωρών έπρεπε να διεξάγουν έναν μεγάλο και αποφασιστικό αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές της 2ης Διεθνούς, οι οποίοι και στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης πρόδωσαν το μαρξισμό - λενινισμό.
Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ρεβιζιονιστές της 2ης Διεθνούς με επικεφαλής τον Μπερνστάΐν και Καούτσκυ προσπάθησαν με την πασιφιστική δημαγωγία να παραλύσουν τη θέληση των λαών, να αμβλύνουν την επαγρύπνηση τους και να συγκαλύψουν τις πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών. Και ύστερα, στις παραμονές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και μετά το ξέσπασμα του, πέταξαν τις φιλειρηνικές μάσκες, ψήφισαν στα κοινοβούλια των χωρών τους τις πολεμικές δαπάνες, βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της "υπεράσπισης της πατρίδας", πήραν το μέρος των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων τους και έγιναν συνήγοροι του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Καούτσκυ και οι οπαδοί του προσπάθησαν να σπείρουν σύγχυση στις μάζες για να τους οδηγήσουν στο σημείο να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική ειρήνη και να τις απομακρύνουν από την επανάσταση. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της 11ης Διεθνούς βοήθησαν στην πράξη, με την αντεπαναστατική τους πολιτική, τους ιμπεριαλιστές να εξαπατήσουν τους λαούς και έγιναν συνυπεύθυνοι στην εξαπόλυση των δυο παγκοσμίων πολέμων.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίστηκε ένα νέο ρεβιζιονιστικό ρεύμα, ο τιτοϊσμός, και αργότερα ο χρουτσωφισμός. Οπως σε πολλά ζητήματα έτσι και στο αίτημα του πολέμου και της ειρήνης οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές ακολούθησαν τα χνάρια των προκατόχων τους, των ρεβιζιονιστών της 2ης Διεθνούς.
Προπαγανδίζουν στους λαούς την αυταπάτη για αλλαγή της φύσης του ιμπεριαλισμού και για ειρηνικές διαθέσεις και σκοπούς των ηγετών τους, διαδίδουν τα συνθήματα του γενικού αφοπλισμού, της δημιουργίας ενός κόσμου χωρίς όπλα, χωρίς στρατό και χωρίς πόλεμο. Προσπάθησαν να απομακρύνουν τους λαούς από την επανάσταση και τους απελευθερωτικούς αγώνες με πρόσχημα την απειλή της εξαφάνισης του κόσμου. Εσβησαν κάθε διαφορά μεταξύ δίκαιων και άδικων πολέμων και διακηρύσσουν ότι στον μελλοντικό πόλεμο δε θα υπάρχουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι. Προσπάθησαν να επιβάλλουν στο προλεταριάτο και τους λαούς την ειρηνικό συνύπαρξη, τη συμφιλίωση με τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους, εξάλειψαν κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των τάξεων στο όνομα της ειρήνης και την αντικατέστησαν με τη γραμμή της ενότητας με τον καθένα. Ο αστικός πασιφισμός είναι ακόμα ένα προτιμητέο όπλο και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Ομως, μετά από λίγο, ξεσκίστηκε ήδη η μάσκα της φιλειρηνικής δημαγωγίας των χρουτσωωικών ρεβιζιονιστών. Η ίδια η Σοβιετική Ενωση πέρασε σε σοσιαλιμπεριαλιαστικές• κα σοσιαλσωβινιστικές θέσεις: πραγματοποίησε την ανοιχτή στρατιωτική επίθεση ενάντια στην Τσεχοσλοβακία, θέλει να απλώσει τα πλοκάμια της στις διάφορες περιοχές του κόσμου, ανάπτυσσα έναν ξέφρενο εξοπλισμό και ακολουθεί μια πολιτική μεγάλης δύναμης για -ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία, ανταγωνιζόμενη με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τις ΕΠΑ.
Τώρα εμφανίστηκε ένα ακόμα ρεβιζιονιστικό ρεύμα, που ισχυρίζεται, ότι υποβάλλει σε μια "μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση" τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί Και σ αυτή τη βάση εμφανίστηκε με "νέα συμπεράσματα", τα οποία χαραχτηρίζει μαρξιστικά και επαναστατικά, που όμως είναι ανοιχτά αντιμαρξιστικά και αντεπαναστατικά. Αυτός είναι ο νέος κινέζικος ρεβιζιονισμός κα οπορτουνισμός, που προς τα έξω διαφέρει από το χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό, μάλιστα εμφανίζεται σαν σημαιοφόρος στην πάλη ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται στο ίδιο μ αυτόν χαράκωμα. Η διαφορά μεταξύ των δυο βρίσκεται στο ότι, ενώ οι χρουτσωφικοί εμφανίστηκαν με τη σημαία του αστικού πασιφισμού, με τη σημαία της ειρήνης, της ειρηνικής άμιλλας, της ειρηνικής συνύπαρξης και του ειρηνικού δρόμου, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές με τη σημαία του πολέμου, σήκωσαν τη διάτρητη σημαία της πολεμοκαπηλίας. Υποστηρίζουν ανοιχτά το ΝΑΤΟ και την Κοινή Αγορά, τον εξοπλισμό των ΕΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης, κηρύσσουν το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και ωθούν τους λαούς σε μια νέα αιματοχυσία.
Η χρουτσωφική θεωρία των "τριών πασιφισμών" και η κινέζικη θεωρία των "τριών κόσμων" είναι οι ίδιες, επειδή συγκαλύπτουν τις βασικές αντιθέσεις της εποχής μας,αρνούνται και σαμποτάρουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό αγώνα των λαών, σβήνουν τη διαφορά μεταξύ φίλων και εχθρών, κηρύσσουν την ταξική ειρήνη και καλούν σε ενότητα με τον καθένα, ακόμα και με τον ίδιο το διάβολο, με μόνη τη διαφορά που οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές τα κάνουν όλα αυτά στο όνομα της ειρήνης και στο όνομα της πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενώ οι κινέζοι ρεβιζιονιστές το κάνουν και στο όνομα της πάλης ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Έτσι επιβεβαιώνεται η μαρξιστική -λενινιστική θέση σύμφωνα με την οποία οι ρεβιζιονιστές, όποιες κι αν είναι οι μεταξύ τους διαφορές, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, συμφωνούν στον αντιμαρξιστικό και αντεπαναστατικό τους στόχο και σκοπό. Γι αυτό η πάλη των μαρξιστών - λενινιστών στρέφεται και πρέπει να στρέφεται ενάντια σ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά ρεύματα. Παρ όλα αυτά στις σημερινές συνθήκες, χωρίς καθόλου να υποτιμάμε την πάλη εναντίον του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού, του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και των ευρωκομμουνιστών, κλπ., η πάλη ενάντια στον νέο κινέζικο οπορτουνισμό αποχτά μια ιδιαίτερη σπουδαιότητα.
Οι κινέζοι ηγέτες προπαγανδίζουν ανοιχτά την αντιμαρξιστική θέση, ότι ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι αναπόφευχτος. Τη διακήρυξαν στο 11ο Συνέδριό τους και στην τελευταία περίοδο των εργασιών του Εθνικού Συμβουλίου, τη διακηρύσσουν από το βήμα του ΟΗΕ και την επαναλαμβάνουν στον καθένα που επισκέπτεται την Κίνα. Από τη σκοπιά των αρχών η θέση αυτή δεν έχει καμιά βάση. Είναι σωστό, ότι όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός και η πολιτική του πολέμου και της επίθεσης του, υπάρχει και ο κίνδυνος του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου και του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, που προέρχεται απ αυτό το σύστημα και αυτή την πολιτική. Αλλά αυτό είναι μόνο μια δυνατότητα. Στην εποχή μας υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα, ακριβώς αυτή το να σταματήσουμε το χέρι των ιμπεριαλιστών και να μην επιτρέψουμε έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο.
Αλλοτε οι κινέζοι ηγέτες εκπροσωπούσαν την άποψη, ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να αποφευχτεί. Πάνω σ αυτό ανέφεραν αρκετά πολλά γεγονότα και επιχειρήματα και παράθεταν μάλιστα αποσπάσματα του Μαο Τσε Τουνγκ από την εποχή του 1946 και 1950. Είναι όμως η σημερινή παγκόσμια κατάσταση λιγότερη ευνοϊκή για τους λαούς, για τις φιλειρηνικές δυνάμεις; Δεν υπάρχει λοιπόν σήμερα η δυνατότητα, όπως έλεγε ο Στάλιν, να μπορεί να αποφευχτεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αν οι λαοί πάρουν την υπόθεση της ειρήνης στα χέρια τους και την υπερασπιστούν ως το τέλος; Το να κηρύσσεις το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, σημαίνει ότι δεν έχεις καμιά εμπιστοσύνη στις φιλειρηνικές, δημοκρατικές, επαναστατικές δυνάμεις των λαών, σημαίνει να παραλύεις τη θέληση τους για ειρήνη και τις προσπάθειές τους να τη διασφαλίσουν, σημαίνει να ενθαρρύνεις και να προθερμαίνεις τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να αφήνεις ελεύθερα τα χέρια των ιμπεριαλιστών εμπρηστών πολέμου να εξαπολύσουν τον πόλεμο. Οι σημερινοί κινέζοι ρεβιζιονιστές χρειάζονται αυτή την αντιμαρξιστική θέση για να δικαιολογήσουν τις πυρετώδικες προσπάθειες τους να στρατιωτικοποιήσουν την οικονομία, να αγοράσουν όπλα από τις ΕΠΑ και τις άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, να αναπτύξουν γρήγορα το στρατιωτικό τους δυναμικό, με σκοπό να μετατρέψουν την Κίνα, μέσα σ ένα όσο το δυνατό σύντομο χρονικό διάστημα, σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας φτάνουν, τα τελευταία χρόνια, το 40 % των συνολικών κρατικών δαπανών, από τις οποίες το μισό ξοδεύεται για την τελειοποίηση και αύξηση του αριθμού των πυραύλων και των πυρηνικών όπλων. Από που όμως προέρχεται ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος σύμφωνα με τους κινέζους είναι αναπόφευχτος; Σύμφωνα μ αυτούς αυτός ο κίνδυνος προέρχεται από τη Σοβιετική Ενωση, που είναι ο κύριος εχθρός και σχεδόν ο μοναδικός εχθρός των λαών, επειδή ο σοβιετικός ιμπεριαλισμός είναι ένας ανερχόμενος ιμπεριαλισμός, ένας καμουφλαρισμένος ιμπεριαλισμός, ένας ιμπεριαλισμός που επιδιώκει την επέχταση, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, κατά την περιγραφή τους, "είναι ένας ιμπεριαλισμός που βρίσκεται σε κάθοδο", που "έχει χάσει τα δόντια του" και "δε μπορεί πλέον να δαγκώσει", και κατά συνέπεια, "δεν έχει επιθετικούς σκοπούς, αλλά θέλει μόνο να διατηρήσει το στάτους κβο". Η εικόνα του συσχετισμού των δυνάμεων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων και των επιδιώξεων τους την οποία παρουσιάζουν οι κινέζοι δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρά τα χτυπήματα που δέχτηκε και τις ήττες που έπαθε, παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου με ένα πολύ ισχυρό οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό, το οποίο, αν δεν είναι μεγαλύτερο, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι μικρότερο από εκείνο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ΕΠΑ απέχουν πολύ από το να μειωθούν, αλλά αντίθετα από χρόνο σε χρόνο παίρνουν τεράστιες διαστάσεις. Οι ΕΠΑ είναι η πιο μεγάλη νεοαποικιακή δύναμη της εποχής μας. Απλωσαν τα πλοκάμια τους στην οικονομία όλων των Ηπείρων. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι στο λεγόμενο "τρίτο κόσμο" το 80 % των επενδύσεων πραγματοποιήθηκαν από τις ΕΠΑ. Είναι το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης κα ο διεθνής χωροφύλακας. Ενισχύουν όλα τα αντιδραστικό καθεστώτα του κόσμου, καταπνίγουν κάθε επαναστατικό και προοδευτικό κίνημα, οργανώνουν στρατιωτικά πραξικοπήματα και προκαλούν και υποκινούν τις διαμάχες μεταξύ των κρατών. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει να διευρύνει και να δυναμώσει τις θέσεις του σ όλες τις Ηπείρους.
Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες που ακολουθούν το Χρουτσώφ προσπαθούν να παρουσιάσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σαν λιγότερο επικίνδυνο, τον παρουσιάζουν σαν λογικό και ειρηνόφιλο, προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι άλλαξε φύση, ότι δεν είναι φιλοπόλεμος, επιθετικός, καταπιεστικός και εκμεταλλευτικός. Γι αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να τον καταπολεμήσουμε, αλλά μπορούμε και πρέπει να συμμαχήσουμε και να συνεργαστούμε μ αυτόν για να καταπολεμήσουμε το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στην πραγματικότητα οι κινέζοι έχουν από καιρό ακολουθήσει το δρόμο της συμφιλίωσης, της συμμαχίας και της συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μάλιστα ολοταχώς. Σ αντίθεση μ αυτές τις απόψεις και μ αυτή την πολιτική γραμμή της κινέζικης ηγεσίας, το ΚΕΑ παρέμεινε και παραμένει σταθερά στη σωστή θέση, που ανταποκρίνεται πλέρια και εντελώς στη σημερινή πραγματικότητα στον κόσμο, ότι οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, τόσο όταν ανταγωνίζονται μεταξύ τους όσο και όταν συμφωνούν αποτελούν τον ίδιο κίνδυνο για τους λαούς, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους, για την παγκόσμια ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια. Αυτές οι δυο οι υπερδυνάμεις είναι οι πιο μεγάλα εχθροί των λαών, της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Κατά συνέπεια δε μπορεί να στηρίζεσαι στη μια για να καταπολεμήσεις την άλλη.
Μπορεί χωρίς αμφιβολία σ ορισμένες ζώνες ή χώρες να είναι ο κύριος εχθρός η μια ή η άλλη υπερδύναμη. Ομως σε διεθνές επίπεδο είναι και οι δυο επικίνδυνες. Αλλά και στις χώρες στις οποίες ο κίνδυνος που ξεκινάει από τη μια υπερδύναμη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, δεν επιτρέπεται να καταλήξει κανείς στην αυταπάτη, ότι μπορεί να καταπολεμήσει αυτή την υπερδύναμη στηριζόμενος στην άλλη υπερδύναμη, επειδή σ αυτή την περίπτωση θα ξεφύγει από τον ένα ιμπεριαλισμό για να πέσει στα νύχια του άλλου, οικινέζα ρεβιζιονιστές σ αυτό το ζήτημα γλιστρούν στις θέσεις των ηγετών της 2ης Διεθνούς, που ήθελαν να διακρίνουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σύμφωνα με το ποια είναι πιο επιθετική και ποια λιγότερο επιθετική, ποια είναι καλύτερη και ποια χειρότερη. Αυτή την προδοτική στάση καταδίκαζε ο Λένιν, όταν τόνιζε: "Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμιά ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη απ την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χωρά θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δε θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό" {Λένιν, τόμος 21, σελ. 135).
Ξεκινώντας ακριβώς απ αυτήν την ιδέα, ότι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ο πιο χειρότερος, ο πιο επικίνδυνος, ο κύριος και σχεδόν μοναδικός εχθρός οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ακολουθούν τη γραμμή της ενότητας μ όλους εκείνους που νομίζουν ότι μπορεί να ενωθούν ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στρατηγική τους είναι η ένωση με τον "τρίτο κόσμο", με το "δεύτερο κόσμο", κα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλσμό. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη όλων των αρχών και των επαναστατικών, δημοκρατικών και προοδευτικών ιδεών.
Σύμφωνα με τους κινέζους ηγέτες η "υπεράσπιση της πατρίδας", η "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας" απ έναντι στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό είναι το μοναδικό πρόβλημα που βρίσκεται μπροστά στο προλεταριάτο και τους λαούς. Γι αυτούς στον κόσμο υπάρχει μόνο μια αντίθεση, εκείνη με το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, και κατά συνέπεια σαν μοναδικό σκοπό των προλετάριων και των λαών του κόσμου θέτουν τον αγώνα ενάντια στο ρώσικο σοσιλιμπεριαλισμό, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και όλος ο παγκόσμιος καπιταλισμός μένουν ανενόχλητοι.
Σχετικά μ αυτό το ζήτημα οι κινέζοι ρεβιζιονιστές προβάλλουν το επιχείρημα, ότι στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές για να παλέψει ενάντια στον ιταλό - γερμανό - γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Αλλά αυτός ο ιστορικός παραλληλισμός δε βοηθάει τους κινέζους ηγέτες να περάσουν αυτή τη ρεβιζιονιστική άποψη σαν μαρξιστική. Πρώτο, η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τις ΕΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία όταν ο πόλεμος είχε ήδη αρχίσει και όχι πριν, δεύτερο, ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό ήταν ένας δίκαιος πόλεμος από την πλευρά όλων εκείνων που τον καταπολεμούσαν, τρίτο, η Σοβιετική Ενωση ποτέ δεν κάλεσε τους εργάτες να ενωθούν με την μπουρζουαζία, τους λαούς να ενωθούν με τους ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές και καταπιεστές, τέταρτο, η Σοβιετική Ενωση υποστήρίξε μ όλη τη δύναμη της τον αγώνα των λαών ενάντια στους φασίστες καταχτητές και ενάντια στους προδότες των χωρών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, πέμπτο, ούτε η Σοβιετική Ενωση ούτε τα κομμουνιστικά κόμματα καλλιέργησαν ποτέ τους αυταπάτες για τους λόγους και τους σκοπούς που ώθησαν τις καπιταλιστικές δυνάμεις, τις ΕΠΑ και την Αγγλία, στον πόλεμο ενάντια στο φασισμό.
Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εμφανίζονται ανοιχτά σαν υποκινητές του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, παίρνοντας το μέρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του Ν ΑΤΟ. Υποστηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις τις πολεμικές προετοιμασίες των ΕΠΑ και των χωρών της Ευρώπης. Τις καλούν να εξοπλιστούν, να υψώσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, να επιταχύνουν τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να δυναμώσουν τις στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες, το Ν ΑΤΟ και την Κοινή Αγορά. "... η κινέζικη γραμμή, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβερ Χότζα, αδυνατίζει, αποσυνθέτει το προλεταριάτο και τους λαούς, τους οδηγεί να πάρουν πάνω τους έναν αιματηρό πόλεμο, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον εγκληματικό πόλεμο, τον μισητό από το προλεταριάτο και τους λαούς πόλεμο" {Ενβερ Χότζα, "Ιμπεριαλισμός και επανάσταση", σελ. 267).
Η γραμμή των κινέζων ρεβιζιονιστών είναι πέρα για πέρα αντμαρξιστική. "Απ την άποψη του μαρξισμού, δηλαδή του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, το βασικό ζήτημα που μπαίνει, όταν οι σοσιαλιστές συζητούν για το πως πρέπει να χαραχτηρίσει κανείς έναν πόλεμο και τι θέση πρέπει να πάρει απέναντι του, είναι για ποιο λόγο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, ποιες τάξεις τον προετοίμασαν και τον διευθύνουν" (Λένιν, τόμος 24, σελ. 394). Οι μαρξιστές - λενινιστές δεν υποστηρίζουν κάθε είδος πολέμου, αλλά μόνο τους δίκαιους, πατριωτικούς, επαναστατικούς και απελευθερωτικούς πολέμους και τοποθετούν τα αποφασιστικά ενάντια στους άδικους, ιμπεριαλιστικούς, επιθετικούς και καταπιεστικούς πολέμους. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές θεωρούν, ότι ένας πόλεμος μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, τις ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης και των στρατιωτικών τους ομάδων, από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ θα είναι ένας δίκαιος πόλεμος. Ο πόλεμος όμως είναι, ως γνωστό, η συνέχιση της πολιτικής. Γι αυτό, για να κρίνει κανείς τον χαραχτήρα του, πρέπει να αναλύσει την πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν οι πλευρές, που μπορεί να συμμετέχουν ή συμμετέχουν ήδη σ αυτόν τον πόλεμο. Οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ακολουθούν μια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και οι δυο αγωνίζονται για επέχταση, ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία. Γι αυτό ένας πόλεμος μεταξύ τους δε μπορεί να είναι παρά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για αγορές κα σφαίρες επιρροής, για ένα ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ τους ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων.
Οι κινέζοι ηγέτες ξεκινούν, κατά τα φαινόμενα, από την αντιμαρξιστική θέση, ότι αφού ο επιτιθέμενος είναι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, αυτός διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο, ενώ οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θα αμύνονται διεξάγουν έναν δίκαιο πόλεμο. Από δω και το σύνθημα τους της "υπεράσπισης της πατρίδας και της εθνικής ανεξαρτησίας" απέναντι στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Ομως ο Λένιν μας διδάσκει, ότι "... ο χαραχτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιος επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο "εχθρός", αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός" (Λένιν, τόμος 28, σελ.271). "Αν τον πόλεμο τον διεξάγει η τάξη των εκμεταλλευτών, για να εδραιώσει την κυριαρχία της σαν τάξη, ο πόλεμος αυτός είναι εγκληματικός κα ο "αμυντισμός" σ έναν τ έ τ οι ο ν πόλεμο αποτελεί βρωμιά κα προδοσία του σοσιαλισμού" (Λένιν, τόμος 27, σελ. 313 - 314).
Ξεκινώντας απ αυτή την ιδέα, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές υποστηρίζουν όλους τους στρατιωτικούς και οικονομικούς οργανισμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, είναι για το δυνάμωμα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ και της Ενωμένης Ευρώπης, που τα θεωρούν σαν οργανισμούς της ειρήνης και της άμυνας, που αντιπαρατίθενται στις απειλές του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτό είναι μια κραυγαλέα διαστρέβλωση της πραγματικής φύσης των οργανώσεων αυτών. Στην πραγματικότητα τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΟΚ όσο και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κα η ΚΟΜΕΚΟΝ είναι βασικά όργανα της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής των δυο υπερδυνάμεων, που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τόσο τους λαούς της Ευρώπης όσο και τους λαούς των άλλων χωρών, καταπνίγουν την επανάσταση στις χώρες τους κα τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών των άλλων χωρών.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ξεσκέπασε διαρκώς τον εκκωφαντικό πασιφιστικό θόρυβο, που κάνουν οι δυο υπερδυνάμεις για να προκαλέσουν σύγχυση στους φιλειρηνικούς λαούς, να τους αποκοιμηθούν και να τους αιφνιδιάσουν. Το Κόμμα μας έχει επανειλημμένα τονίσει, ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, παρά τις προσπάθειες τους να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση, επειδή γνωρίζουν, ότι ένας πόλεμος θα σήμαινε το τέλος τους, όμως με τη δίψα τους για ηγεμονία, κυριαρχία και εκμετάλλευση βαδίζουν προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αλλά ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι μαρξιστές - λενινιστές απέναντι σ έναν τέτοιο κίνδυνο;
Αυτός ο δρόμος δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος της συνθηκολόγησης και της υποταγής απέναντι στους παράγοντες του ιμπεριαλιστικού πολέμου ούτε ο δρόμος της άρνησης της πάλης ενάντια τους. Οι χωρίς αρχές συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών δεν έκαναν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο ήπιο, πιο λογικό και πιο ειρηνικό, αντίθετα αυτός έγινε πιο αυθάδης και πιο επιθετικός.
Δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος που ακολουθούν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, υποκινώντας το ένα κράτος ή ομάδες ιμπεριαλιστών ενάντια σ ένα άλλο κράτος ή ομάδες όπου καλούν με πατριωτικά συνθήματα τους εργάτες και τους αγρότες να χύσουν το αίμα τους ή,να πεθάνουν για τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η μοναδικά σωστή μαρξιστική - λενινιστική στάση απέναντι στους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και επομένως απέναντι σ έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι να τον αποφύγουν, γιατί παρ ότι είναι οι ιμπεριαλιστές εκείνοι που εξαπολύουν αυτούς τους πολέμους για τους ληστρικούς τους σκοπούς, όμως σε τελευταία ανάλυση τους πληρώνουν με το αίμα τους το προλεταριάτο και οι λαοί. "Ο μαρξισμός -λενινισμός μας διδάσκει", τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, "ότι ο ιμπεριαλισμός και οι υποκινητές του πολέμου πρέπει να εξασθενίσουν δια μέσου των επαναστατικών και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών. Αν ο ιμπεριαλιστικός επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να αποτραπεί, τότε καθήκον των επαναστατών και του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό πόλεμο" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 24ο, Αθήνα 1976).
Οι κινέζοι ηγέτες προσπαθούν να παρουσιάσουν τον πόλεμο της ιμπεριαλιστικής - καπιταλιστικής συμμαχίας, με επικεφαλής τις ΕΠΑ, συμμαχία στην οποία ανήκει και η ίδια η Κίνα, σαν έναν επαναστατικό πόλεμο, ο οποίος υπηρετεί δήθεν τη νίκη της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Τι θέλουν να πουν μ αυτό; Θέλουν με τον ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο να ανοίξουν το δρόμο στην επανάσταση; Αυτή την κατηγορία εκτοξεύουν από καρό οι αστοί ιδεολόγοι ενάντια στους κομμουνιστές.
Είναι σωστό, ότι οι πόλεμοι προκαλώντας στους λαούς βάσανα κα αναρίθμητες συμφορές δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την επανάσταση σαν μοναδικό δρόμο για να αποφύγουν τις τεράστιες συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να ανατρέψουν το αστικό καθεστώς που είναι η πηγή αυτών των πολέμων. Ομως ο πόλεμος δεν είναι ούτε η πηγή ούτε η απαραίτητη προϋπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η επανάσταση είναι το αποτέλεσμα της δράσης των αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής ανάπτυξης και της επαναστατικής δράσης των λαϊκών μαζών, κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης κα του μαρξιστικού -λενινιστικού κόμματος της. Η επανάσταση δεν εξάγεται ούτε προέρχεται από τον πόλεμο ούτε από την ειρηνική συνύπαρξη.
Από την άλλη μεριά οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές δεν είναι υπέρ της νίκης της επανάστασης μέσω ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, γιατί ένας τέτοιος πόλεμος, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες ενός πυρηνικού πολέμου, θα είχε πολύ βαριές συνέπειες για τους λαούς, για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Για τους κομμουνιστές δεν είναι αδιάφορος ο δρόμος ή τα μέσα που χρησιμοποιούνται για τη νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Είναι ενάντια στην άποψη ότι ο σκοπός δικαιολογεί κάθε μέσο.
Είναι φανερό, ότι ο μοναδικός σκοπός των κινέζων ρεβιζιονιστών, όταν υποκινούν το ξέσπασμα ενός πολέμου μεταξύ των δυο στρατιωτικών μπλοκ, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν είναι να φέρουν πιο κοντά τη νίκη της επανάστασης, γιατί έχουν οριστικά παρατηθεί απ αυτή, αλλά να απομακρύνουν από τον εαυτό τους τον κίνδυνο, να αδυνατίσουν τις άλλες υπερδυνάμεις κα να μπουν οι ίδιοι επικεφαλής σαν μια νέα σοσιαλιμπεριαλιστική υπερδύναμη, επιδιώκοντας ηγεμονία κα παγκόσμια κυριαρχία.
Ομως οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν είναι αφελείς, όπως πιστεύουν οι κινέζοι, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους κα να εμπλακούν σ έναν πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση για να κερδίσει απ αυτό η Κίνα. Παρ όλα αυτά η κινέζικη πολιτική φέρει στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και στη δυτικοευρωπαϊκή μπουρζουαζία μεγάλα πλεονεκτήματα για να καταπιέσουν κα να στραγγαλίσουν την ταξική πάλη και την επανάσταση, να δικαιολογήσουν τις επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες και τα στρατιωτικά μπλοκ, να συνεχίσουν παραπέρα το στρατιωτικό εξοπλισμό, να ακολουθήσουν τη φιλοπόλεμη και επιθετική τους γραμμή. Από την άλλη αυτοί υποστηρίζουν τη σημερινή κινέζικη πολιτική για να ωθήσουν την Κίνα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και αντίθετα, για να μαλώνουν μόνοι τους οι δυο "κομμουνιστικοί κολοσσοί", όπως λένε, και να ωφεληθούν οι ΕΠΑ και το Ν ΑΤΟ. Σ την πραγματικότητα ο πόλεμος μπορεί να αρχίσει στην Ευρώπη μεταξύ των δυο μπλοκ, του Ν ΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αλλά μπορεί εξίσου να ξεσπάσει στην Ασία μεταξύ της Κίνας και της Σοβιετικής Ενωσης, και παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Σ αυτήν την κατάσταση, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνεδριο του ΚΕΑ, σημαντικό είναι οι λαοί να μην πέσουν σε μοιρολατρία, να μην γίνουν παθητικοί θεατές και να μην αιφνιδιαστούν, να είναι προετοιμασμένοι για το χειρότερο και να παλεύουν ώστε αυτό το κακό να μην συμβεί (σελ.240). Από τη στιγμή που ο κίνδυνος του επιθετικού πολέμου προέρχεται από τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, ο κύριος δρόμος για την εξάλειψη αυτού του κινδύνου είναι το αδυνάτισμα και η συντριβή εκείνου του συστήματος που οδηγεί στον πόλεμο, και το βασικό μέσο γι αυτό είναι οι επαναστατικοί και απελευθερωτικοί πόλεμοι, η δε κύρια δύναμη είναι το προλεταριάτο και οι λαοί. Μόνο ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός εξαλείφουν τις κοινωνικές και οικονομικές ρίζες του πολέμου και δημιουργούν τους όρους για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών.