Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

θέσεις πάνω στο ζήτημα του κοινοβουλευτισμού & η στάση των ΚΚ

θέσεις πάνω στο ζήτημα του κοινοβουλευτισμού & η στάση των ΚΚ
(2ο συνέδριο Κομμουνιστικής Διεθνούς 19/7-7/8/1920)

εκδόσεις επανάστασης, αθήνα 1986

1.Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Η θέση των σοσιαλιστικών κομμάτων απέναντι στον κοινοβουλευτισμό ήταν αρχικά, στην περίοδο της Ι Διεθνούς, εκείνη της εκμετάλλευσης των αστικών κοινοβουλίων με σκοπό την αγκιτάτσια. Η συμμετοχή στο κοινοβούλιο εξετάζονταν από τη σκοπιά της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης, δηλαδή της αφύπνισης της ταξικής εχθρότητας του προλεταριάτου ενάντια στην άρχουσα τάξη. Αυτή η σχέση άλλαξε, όχι κάτω από την επίδραση της θεωρίας αλλά κάτω από την επίδραση της πολιτικής ανάπτυξης. Μέσω της αδιάκοπης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της επέχτασης των τομέων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός κέρδισε διαρκώς σε σταθερότητα και μαζί μ’ αυτόν κέρδισαν και τα κοινοβουλευτικά κράτη. Από δω γεννήθηκε: Η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής ταχτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων στην "οργανική" νομοθετική εργασία του αστικού κοινοβουλίου και η όλο και πιο μεγαλύτερη σημασία της πάλης για μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, η κυριαρχία του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος της σοσιαλδημοκρατίας, η μετατροπή του μάξιμουμ προγράμματος σε μια φόρμουλα συζήτησης για ένα εντελώς μακρινό "τελικό σκοπό". Σ αυτή τη βάση αναπτύχθηκαν αργότερα τα φαινόμενα του κοινοβουλευτικού αριβισμού, της διαφθοράς, της ανοιχτής ή καλυμμένης προδοσίας των πιο στοιχειωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Η σχέση της Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στον κοινοβουλευτισμό δεν καθορίζεται οπό μια νέα θεωρία, αλλά από την αλλαγή του ρόλου του ίδιου του κοινοβουλίου. Στην εποχή που πέρασε, το κοινοβούλιο σαν όργανο του καπιταλισμού που βρίσκονταν σ ανάπτυξη πρόσφερε μια σε ορισμένο βαθμό προοδευτική εργασία. Στις σημερινές συνθήκες του αχαλίνωτου ιμπεριαλισμού, το κοινοβούλιο μετατράπηκε σ ένα όργανο της ψευτιάς, της απάτης, των πράξεων βίας και των εκνευριστικών φλυαριών. Μπροστά στις ιμπεριαλιστικές ζημιές, τις λεηλασίες, τους εκβιασμούς, τις καταληστεύσεις και τις καταστροφές, οι. κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις του συστήματος, στερούμενες της σταθερότητας και του σχεδιασμού, χάνουν για τις εργαζόμενες μάζες κάθε πραχτική σημασία.

Όπως όλη η αστική κοινωνία έτσι και ο κοινοβουλευτισμός χάνει τη σταθερότητα του. Το ξαφνικό πέρασμα από την εποχή της σταθερότητας στην ασταθή δημιουργεί τη βάση για μια νέα ταχτική του προλεταριάτου στον τομέα του κοινοβουλευτισμού. Έτσι το ρώσικο εργατικό κόμμα (οι Μπολσεβίκοι) επεξεργάστηκε την επαναστατική ουσία του κοινοβουλευτισμού ήδη στην προηγούμενη περίοδο, γιατί η Ρωσία από το 1905 πέρασε από την πολιτική και κοινωνική ισορροπία και μπήκε στην περίοδο των θυελλών και των τρανταγμών. Έτσι όταν μερικοί σοσιαλιστές, που κλίνουν προς τον κομμουνισμό, υποδείχνουν, ότι η στιγμή της επανάστασης για τις χώρες τους δεν έχει έρθει ακόμα, και δεν δέχονται να αποσπαστούν από τους κοινοβουλευτικούς οπορτουνιστές, ξεκινούν, σύμφωνα με την ουσία της υπόθεσης, από τη συνειδητή εκτίμηση της επικείμενης εποχής σαν μιας εποχής της σχετικής σταθερότητας της ιμπεριαλιστικής κοινωνίας και υποθέτουν ότι σ αυτή τη βάση, στην πάλη για μεταρρυθμίσεις, μια συμμαχία με τον Τουράτι και τον Λονγκέ μπορεί να δώσει πραχτικά αποτελέσματα. Αντίθετα ο θεωρητικά σαφής κομμουνισμός εκτιμά σωστά το χαραχτήρα της σημερινής εποχής (ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ιμπεριαλιστική αυτοάρνηση και αυτοκαταστροφή, αδιάκοπη ανάπτυξη του εμφυλίου πολέμου, κλπ.). Στις διάφορες χώρες οι μορφές των πολιτικών σχέσεων και των πολιτικών ομάδων μπορεί να είναι διαφορετικές. Όμως η ουσία παραμένει παντού η ίδια. Πρόκειται για μας για την άμεση πολιτική και τεχνική προετοιμασία της εξέγερσης του προλεταριάτου για την καταστροφή της αστικής και για την εγκαθίδρυση της νέας προλεταριακής εξουσίας.

Σήμερα, τα κοινοβούλιο για τους κομμουνιστές δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι πεδίο πάλης για μεταρρυθμίσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης, όπως ήταν σε μερικές στιγμές της περασμένης περιόδου. Το κέντρο βάρους της πολιτικής ζωής μετατοπίστηκε σήμερα εντελώς και οριστικά πέρα από τα όρια του κοινοβουλίου. Από την άλλη, η μπουρζουαζία όχι μόνο εξαιτίας της σχέσης της προς τις εργαζόμενες μάζες, αλλά και εξαιτίας των πολύπλοκων σχέσεων μέσα στις αστικές τάξεις, είναι αναγκασμένη ένα μέρος των μέτρων της, με τούτο ή τον άλλο τρόπο, να τα παίρνει στο κοινοβούλιο, όπου οι διάφορες κλίκες αγωνίζονται για την εξουσία, αποκαλύπτουν τις ισχυρές πλευρές τους, προδίδουν τις αδύνατες πλευρές τους, ξεσκεπάζονται, κλπ. Γι αυτό, άμεσο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να αποσπάσει αυτούς τους μηχανισμούς από τα χέρια των κυρίαρχων τάξεων, να τους συντρίψει, να τους καταστρέψει, και στη θέση τους να τοποθετήσει τα νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας. Ταυτόχρονα το επαναστατικό επιτελείου της εργατικής τάξης ενδιαφέρεται έντονα να έχει τους αντιπροσώπους του στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς της μπουρζουαζίας για να εκπληρώσει καλύτερα το καθήκον της καταστροφής. Από δω προκύπτει, εντελώς καθαρό, η βασική διαφορά μεταξύ της ταχτικής του κομμουνιστή, που μπαίνει στο κοινοβούλιο με επαναστατικούς άκοπους, και της ταχτικής του σοσιαλιστή βουλευτή. Ο τελευταίος ξεκινάει από την προϋπόθεση της σχετικής σταθερότητας, της ακαθόριστης διάρκειας της υπάρχουσας κυριαρχίας. Έχει θέσει σαν καθήκον του να πετύχει μ όλα τα μέσα μεταρρυθμίσεις, και ενδιαφέρεται, κάθε επιτυχία να εκτιμείται από τις μάζες, σε ικανοποιητικό βαθμό, σαν κέρδος του σοσιαλιστικού κοινοβουλευτισμού {Τουράτι, Λονγκέ, κλπ,). • Στη θέση του παλιού κοινοβουλευτισμού της προσαρμογής μπαίνει ο νέος κοινοβουλευτισμός σαν ένα όργανο για την καταστροφή του κοινοβουλευτισμού γενικά. Οι αντιπαθητικές παραδόσεις της παλιάς κοινοβουλευτικής ταχτικής ώθησαν όμως μερικά επαναστατικά στοιχεία στο στρατόπεδο των βασικών αντιπάλων του κοινοβουλευτισμού (I.W.W.), των επαναστατών συνδικαλιστών (ΚAPD). Γι’ αυτό το δεύτερο Συνέδριο προτείνει τις παρακάτω Θέσεις για να ψηφιστούν. .

2. Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, Η ΠΑΛΗ ΠΑ ΤΗ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΩΝ

Ι
1. Ο κοινοβουλευτισμός σαν κρατικό σύστημα έγινε μια "δημοκρατική" μορφή κυριαρχίας της μπουρζουαζίας, η οποία σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης έχει την ανάγκη μιας πλασματικής λαϊκής αντιπροσώπευσης, που επιφανειακά φαίνεται σαν μια οργάνωση μιας έξω ατό τις τάξεις "λαϊκής θέλησης", που όμως στην ουσία είναι μια μηχανή στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου για καταπίεση και υποδούλωση•

2. Ο κοινοβουλευτισμός είναι μια ορισμένη μορφή του κρατικού συστήματος, γιαυτό δε μπορεί καθόλου να είναι μορφή της κομμουνιστικής κοινωνίας, η οποία δε γνωρίζει ούτε τάξεις ούτε ταξική πάλη, ούτε ακόμα κάποια κρατική εξουσία.

3. Ο κοινοβουλευτισμός δε μπορεί επίσης ούτε μορφή της προλεταριακής κρατικής διοίκησης να είναι στη μεταβατική περίοδο από τη διχτατορία της μπουρζουαζίας στη διχτατορίας του προλεταριάτου. Στη στιγμή της οξυμένης ταξικής πάλης, στον εμφύλιο πόλεμο, το προλεταριάτο πρέπει να οικοδομήσει αναπόφευχτα τη δική του κρατική οργάνωση σαν οργάνωση πάλης, στην οποία δε θα επιτραπεί να πάρουν μέρος οι εκπρόσωποι των πρώην κυρίαρχων τάξεων. Σ αυτό το στάδιο κάθε φανταστική "λαϊκή θέληση" είναι γιο το προλεταριάτο άμεσα επιζήμια. Το προλεταριάτο δε χρειάζεται κανένα κοινοβουλευτικό μοίρασμα της εξουσίας. Του είναι επιζήμιο. Η μορφή της προλεταριακής διχτατορίας είναι η δημοκρατία των Σοβιέτ.

4. Τα" αστικά κοινοβούλια, από τους πιο σπουδαίους μηχανισμούς της αστικής κρατικής μηχανής, δε μπορούν σαν τέτοια να καταχτηθούν για πάντα, όπως το προλεταριάτο δε μπορεί καθόλου να καταχτήσει το αστικό κράτος. Το καθήκον του προλεταριάτου έγκειται στο να σπάσει την κρατική μηχανή της μπουρζουαζίας, να την καταστρέψει και μαζί μ αυτή να καταστρέψει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, τόσο του ρεπουμπλικανικού όσο και της συνταγματικής μοναρχίας. 5. Τό ίδιο συμβαίνει και με τους κοινοτικούς θεσμούς Της μπουρζουαζίας. Τους οποίους είναι θεωρητικά λαθεμένο να τους αντιπαραθέτει κανείς στα κρατικά όργανα. Στην πραγματικότητα είναι όμοιοι με χους κρατικούς μηχανισμούς της μπουρζουαζίας, οι .οποίοι πρέπει να καταστραφούν από το προλεταριάτο και να αντικατασταθούν από τα τοπικά Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών.


6. Συνεπώς, ο κομμουνισμός αρνείται τον κοινοβουλευτισμό σαν μορφή της μελλοντικής κοινωνίας. Τον αρνείται σαν μορφή της ταξικής διχτατορίας του προλεταριάτου. Αρνείται τη δυνατότητα της διαρκούς κατάληψης των κοινοβουλίων και θέτει σαν σκοπό την καταστροφή του κοινοβουλευτισμού. Γι αυτό μπορεί να γίνει λόγος μόνο για εκμετάλλευση των αστικών κρατικών θεσμών με σκοπό την καταστροφή τους. Μ αυτό και μόνο μ αυτό το νόημα μπορεί να τεθεί το ζήτημα.


7. Κάθε ταξικός αγώνας είναι ένας πολιτικός αγώνας, γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι ένας αγώνας για την εξουσία. Η πρώτη τυχαία απεργία, που ξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα γίνεται απειλητική για το αστικό κράτος και γι αυτό παίρνει πολιτικό χαραχτήρα. Κάθε προσπάθεια να ανατρέψεις την μπουρζουαζία και να καταστρέφεις το κράτος της σημαίνει ότι διεξάγεις έναν πολιτικό αγώνα. Η δημιουργία μιας προλεταριακής ταξικής-μηχανής για τη διοίκηση και την καταπίεση της μπουρζουαζίας που αντιστέκεται, όποιου είδους και αν είναι αυτή η μηχανή, σημαίνει να καταλάβεις την πολιτική εξουσία.

8. Συνεπώς, το ζήτημα του πολιτικού αγώνα δεν ταυτίζεται καθόλου με το ζήτημα της στάσης απέναντι στον κοινοβουλευτισμό. Εκείνο είναι ένα γενικό ζήτημα του προλεταριακού ταξικού αγώνα, που χαρακτηρίζεται από το πέρασμα των μικρών και μερικών αγώνων στη γενική πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος γενικά.

9. Η πιο σπουδαία μέθοδος πάλης του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία δηλαδή ενάντια στην κρατική της εξουσία είναι πρώτα απ όλα η μαζική δράση. Οι μαζικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και καθοδηγούνται από τις μαζικές επαναστατικές οργανώσεις του προλεταριάτου {συνδικάτα, κόμματα, συμβούλια) -κάτω από τη γενική καθοδήγηση ενός ενιαίου, μονολιθικού συγκεντρωτικού κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ένας πόλεμος, στον οποίο το προλεταριάτο πρέπει να έχει το δικό του γενναίο πολιτικό σώμα αξιωματικών, το δικό του ισχυρό -πολιτικό γενικό επιτελείο, το οποίο θα οργανώνει όλες τις επιχειρήσεις σ όλους τους τομείς της πάλης.

10. Ο μαζικός αγώνας είναι ένα ολόκληρο σύστημα από κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε ανάπτυξη, οι. οποίες στη μορφή τους οξύνονται και λογικά οδηγούν σε εξέγερση ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος. Σ αυτόν τον μαζικό αγώνα, ο οποίος εξελίσσεται σε εμφύλιο πόλεμο πρέπει το καθοδηγητικό κόμμα του προλεταριάτου να σταθεροποιήσει, κατά κανόνα, όλες τις νόμιμες θέσεις του, που θα τις κάνει βοηθητικές βάσεις της επαναστατικής του δράσης και αυτές τις θέσεις θα τις υποτάξει στο σχέδιο βασικής εκστρατείας, της καμπάνιας της μαζικής πάλης,

11. Μία τέτοια βοηθητική βάση είναι το βήμα του αστικού κοινοβουλίου. Εναντία στη συμμετοχή στον κοινοβουλευτικό αγώνα δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία, ότι το κοινοβούλιο είναι ένας αστικός κρατικός θεσμός. Το κομμουνιστικό κόμμα δε μπαίνει σ αυτό το ίδρυμα για να κάνει οργανωτική δουλιά, αλλά για να βοηθήσει από το κοινοβούλιο τις μάζες να σπάσουν με τη δράση τους την κρατική μηχανή και το ίδιο το κοινοβούλιο (π.χ. δράση του Λίμπκνεχτ στη Γερμανία, οι. μπολσεβίκοι στην τσαρική Δούμα, στο "Δημοκρατικό Συμβούλιο", στη "βουλή" του Κερένσκι, στη "Συνταγματική Συνέλευση" και στη Δούμα της πόλης, τέλος η δράση των βούλγαρων κομμουνιστών).

12. Αυτή η δράση στο κοινοβούλιο, η οποία συνίσταται κύρια στην επαναστατική αγκιτάτσια από το βήμα του κοινοβουλίου, στο ξεσκέπασμα των αντιπάλων, στην ιδεολογική συσπείρωση των μαζών, οι οποίες πάντοτε ακόμα, και συγκεκριμένα στις καθυστερημένες περιοχές είναι εγκλωβισμένες σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, έχουν την προσοχή τους στραμμένη στο βήμα του κοινοβουλίου, κλπ. πρέπει πλέρια και εντελώς να υποταχθεί στους σκοπούς του μαζικού αγώνα έξω από το κοινοβούλιο. Η συμμετοχή στον εκλογικό αγώνα και η επαναστατική προπαγάνδα από το βήμα του κοινοβουλίου είναι ιδιαίτερης σημασίας για την πολιτική κινητοποίηση εκείνων των στρωμάτων της εργατιάς, τα οποία ως τώρα, όπως και οι εργαζόμενες μάζες της αγροτιάς, μένουν μακριά από την πολιτική ζωή.

13. Αν οι κομμουνιστές έχουν την πλειοψηφία στους Δήμους και τις Κοινότητες Οφείλουν α) να κάνουν επαναστατική αντιπολίτευση ενάντια στην κεντρική αστική εξουσία, β), να κάνουν το κάθε τι για να παρέχουν υπηρεσίες στο φτωχό πληθυσμό (οικονομικά μέτρα, δημιουργία ή προσπάθειες για δημιουργία ένοπλης πολιτοφυλακής εργατών, κλπ.), γ) να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τους περιορισμούς, που βάζει η αστική κρατική εξουσία στις πραγματικό μεγάλες αλλαγές, δ) σ αυτή τη βάση να αναπτύσσεται έντονη επαναστατική προπαγάνδα, χωρίς να φοβούνται τη σύγκρουση με την κρατική εξουσία, ε) να αντικαθιστούν, κάτω από ορισμένους όρους, την κοινοτική διοίκηση, κλπ. μέ τοπικά συμβούλιο εργατών. Ολόκληρη η δραστηριότητα των κομμουνιστών στη διοίκηση των Δήμων και Κοινοτήτων πρέπει να είναι ένα τμήμα της γενικής αποσυνθετικής δουλιάς του καπιταλιστικού συστήματος.


14. Η ίδια η εκλογική καμπάνια οφείλει να μη διεξάγεται στο πνεύμα του κυνηγήματος του πιο μεγάλου αριθμού βουλευτικών εδρών, αλλά στο πνεύμα της επαναστατικής κινητοποίησης των μαζών για τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Ο εκλογικός αγώνας οφείλει να διεξάγεται απ όλη τη μάζα των μελών του κόμματος και όχι από την κομματική ελίτ. Είναι αναγκαίο να εκμεταλλευόμαστε όλες τις μαζικές κινητοποίησης που λαβαίνουν χώρα (εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, αγανάχτηση μεταξύ των στρατιωτών και των ναυτών, κλπ) και να γινόμαστε ένα μ αυτές. Η ώθηση όλων των προλεταριακών μαζικών οργανώσεων στην ενεργητική δράση είναι αναγκαία,.

15. Παίρνοντας σοβαρά υπόψη όλα αυτά, όπως επίσης και τους όρους που αναφέρονται σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, η κοινοβουλευτική δράση είναι ακριβώς το αντίθετο εκείνου του ελεεινού πολιτικάντικου τρόπου, τον οποίο χρησιμοποιούν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όλων των χαίρων, που πάνε στο κοινοβούλιο για να ενισχύσουν αυτό το "δημοκρατικό" θεσμό ή στην καλύτερη περίπτωση να τον "καταλάβουν". Το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί αποκλειστικά να είναι μόνο υπέρ της επαναστατικής εκμετάλλευσης του κοινοβουλευτισμού στο πνεύμα του Κάρλ Λίμπκνεχτ και των μπολσεβίκων.


III


16. Ο "αντικοινοβουλευτισμός" για λόγος αρχής με το νόημα της απόλυτης και κατηγορηματικής απόρριψης της συμμετοχής στις εκλογές και της επαναστατικής κοινοβουλευτικής δράσης είναι, λοιπόν, μια αφελής παιδιάστικη θεωρία κάτω από όποια κριτική, μια θεωρία, η οποία μερικές φορές έχει σαν βάση μια υγιή αηδία μπροστά στους πολιτικάντες βουλευτές, η οποία όμως ταυτόχρονα δε βλέπει τη δυνατότητα ενός επαναστατικού κοινοβουλευτισμού. Εκτός απ αυτό, αυτή η θεωρία συνδέεται συχνά με μια εντελώς μη ορθή αντίληψη για το ρόλο του κόμματος, η οποία στο κομμουνιστικό κόμμα δε βλέπει τη συγκεντρωτική ομάδα κρούσης των εργατών, αλλά ένα αποκεντρωμένο σύστημα ομάδων χαλαρά μεταξύ τους συνδεδεμένων.


17. Από την άλλη, από την αναγνώριση της κοινοβουλευτικής δράσης για λόγους αρχής δεν απορρέει η απόλυτη αναγνώριση της αναγκαιότητας των συγκεκριμένων εκλογών και συγκεκριμένης συμμετοχής στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου κάτω από όλες τις περιστάσεις. Αυτό εξαρτάται από μια ολόκληρη σειρά ειδικούς όρους. Σ ένα ορισμένο συνδυασμό αυτών των όρων η έξοδος από το κοινοβούλιο μπορεί να είναι αναγκαία. Αυτό το έκαναν οι μπολσεβίκοι όταν αποχώρησαν από τη βουλή (του Κερένσκι) για να τη διαλύσουν, να της αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να της αντιπαραθέσουν αμέσως τα Σοβιέτ του Πετερσμπούργκ, που βρίσκονταν στην παραμονή της εξέγερσης, Κάτι παρόμοιο έκαναν και στην Συνταγματική Συνέλευση την ημέρα της διάλυσης, με το να θέσουν στο κέντρο των πολιτικών γεγονότων το III Συνέδριο των Σοβιέτ. Ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να είναι αναγκαίο το μποϋκοτάζ των εκλογών και η άμεση βίαιη εξάλειψη της αστικής κοινοβουλευτικής κλίκας, όπως και ολόκληρης της αστικής κρατικής μηχανής, ή όμως η συμμετοχή στις εκλογές, ενώ το ίδιο το κοινοβούλιο θα σαμποτάρεται, κλπ.


18. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα κομμουνιστικό κόμμα οφείλει να αναγνωρίζει σαν γενικό κανόνα την αναγκαιότητα της συμμετοχής στις εκλογές τόσο στο κεντρικό κοινοβούλιο όσο και στα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και τη δουλιά σ αυτούς τους θεσμούς, ξεκινώντας από την εκτίμηση των ιδιαίτερων χαραχτηριστικών της κάθε στιγμής να λύνει συγκεκριμένα το ζήτημα. Μποϋκοτάζ των εκλογών ή του κοινοβουλίου, καθώς και αποχώρηση από το τελευταίο είναι βασικά τότε επιτρεπτό, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για το άμεσο πέρασμα στον ένοπλο αγώνα και την κατάληψη της εξουσίας.

19. Εκτός απ αυτό, οφείλει κανείς να έχει πάντα υπόψη του τη σχετική μη σπουδαιότητα αυτού του ζητήματος. Επειδή το κέντρο βάρους βρίσκεται στον αγώνα για την κεντρική εξουσία, που διεξάγεται έξω από το κοινοβούλιο, έτσι είναι αυτονόητο ότι το ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου και της μαζικής πόλης γι αυτό το σκοπό δεν πρέπει να τεθεί στο ίδιο επίπεδο με το ιδιαίτερο ζήτημα της εκμετάλλευσης του κοινοβουλευτισμού.

20. Γι αυτό η Κομμουνιστική Διεθνής τονίζει με αποφασιστικότητα, ότι αυτή θεωρεί κάθε διάσπαση ή κάθε απόπειρα διάσπασης στα κομμουνιστικά κόμματα προς αυτή την κατεύθυνση και μόνο γι αυτό το λόγο, σαν ένα σοβαρό λάθος. Το συνέδριο καλεί όλους όσους στέκονται στο έδαφος της αναγνώρισης του μαζικού αγώνα για την προλεταριακή διχτατορία, κάτω από την καθοδήγηση του μονολιθικού κόμματος του επαναστατικού προλεταριάτου, οι οποίοι ασκούν επίδραση σ όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργατών, να επιδιωχθεί πλήρης ενότητα των κομμουνιστικών δυνάμεων παρά τις δυνατές διαφωνίες πάνω στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των αστικών κοινοβουλίων.


3. Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ


Για να εξασφαλιστεί στην πράξη η εφαρμογή επαναστατικής κοινοβουλευτικής ταχτικής είναι αναγκαίο :


1. Το κομμουνιστικό κόμμα στο σύνολο του και η Κεντρική Επιτροπή να φροντίσουν ήδη στο στάδιο της προετοιμασίας, δηλαδή πριν τις βουλευτικές εκλογές, για την υψηλή ποιότητα των αντιπροσώπων των κοινοβουλευτικών ομάδων, Η Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να είναι υπεύθυνη για όλη τη δουλιά της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας. Η "Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα να κάνει ένσταση ενάντια σε οποιονδήποτε υποψήφιο μιας οποιασδήποτε οργάνωσης, όταν δεν υπάρχει εγγύηση, ότι αυτός ο υποψήφιος πηγαίνοντας στο κοινοβούλιο δε θα ακολουθήσει μια πραγματικά κομμουνιστική πολιτική. 2. Το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να ξεκόψει απ την παλιά σοσιαλδημοκρατική συνήθεια να προτείνει σαν βουλευτές αποκλειστικά τους λεγόμενους "έμπειρους" βουλευτές ως επί το πλείστον δικηγόρους και άλλους τέτοιους. Κατά κανόνα είναι αναγκαίο να προτείνονται εργάτες σαν υποψήφιος χωρίς να αποτελεί εμπόδιο, ότι αυτοί είναι ως επί το πλείστον απλά κομματικό μέλη χωρίς μεγάλη κοινοβουλευτική πείρα. Εκείνα τα αριβιστικά στοιχεία, που έρχονται στο κομμουνιστικό κόμμα για να μπουν στο κοινοβούλιο, το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να τα στιγματίσει χωρίς διάκριση. Η Κεντρική Επιτροπή των κομμουνιστικών κομμάτων πρέπει να επικυρώνουν μόνο τις υποψηφιότητες εκείνων των συντρόφων που μέσα από τη μακρόχρονη δουλιά έχουν δείξει απεριόριστη αφοσίωση απέναντι στην εργατική τάξη.

2, Όταν τελειώνουν οι εκλογές, η οργάνωση της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να βρίσκεται πλέρια στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής των κομμουνιστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από το αν ολόκληρο το κόμμα, σ’ αυτή τη δοσμένη στιγμή, είναι νόμιμο ή παράνομο. Ο πρόεδρος και το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να επικυρώνονται από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Η 'Κεντρική Επιτροπή πρέπει να έχει έναν μόνιμο αντιπρόσωπο στην κοινοβουλευτική ομάδα με δικαίωμα ένστασης. Και σ όλα τα σπουδαία πολιτικά ζητήματα η κοινοβουλευτική ομάδα πρέπει πρώτα να ζητάει οδηγίες από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Η Κεντρική Επιτροπή έχει το δικαίωμα και το καθήκον, σε μια επικείμενη μεγάλη δράση των κομμουνιστών στο κοινοβούλιο, να ορίσει τον ομιλητή της ομάδας ή να έχει αντίρρηση και να απαιτήσει απ αυτόν να παρουσιάσει εκ των προτέρων τα βασικά σημεία του λόγου του ή τον ίδιο το λόγο με σκοπό να εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπής κλπ. Από κάθε υποψήφιο, ο οποίος βρίσκεται στην εκλογική λίστα των κομμουνιστών, πρέπει να ζητείται εντελώς επίσημα η γραπτή υποχρέωση, ότι αυτός είναι έτοιμος να καταθέσει την εντολή μόλις κληθεί από την Κεντρική Επιτροπή και να πραγματοποιήσει και ακόμα σε μια δεδομένη στιγμή της 6ρόαης να δεχθεί την παραίτηση του από το κοινοβούλιο.

3. Σε κείνες τις χώρες, στις οποίες, σας κομμουνιστικές κοινοβουλευτικές ομάδες, πέτυχαν να εισχωρήσουν ρεφορμιστικά, μισορεφορμιστικά και απλά αριβιστικά στοιχεία (αυτό έχει ήδη γίνει σε μερικές χώρες) οι Κεντρικές Επιτροπές των κομμουνιστικών κομμάτων είναι υποχρεωμένες να κάνουν ένα ουσιαστικό ξεκαθάρισμα του προσωπικού των μελών των κοινοβουλευτικών ομάδων, ξεκινώντας από την Αρχή, ότι για την υπόθεση της εργατικής τάξης είναι πολύ πιο ωφέλιμο να έχει μια μικρή αλλά πραγματική κομμουνιστική ομάδα,, από μια πολυάριθμη ομάδα χωρίς συνεπή κομμουνιστική πολιτική.


4. Ο Κομμουνιστής βουλευτής είναι υποχρεωμένος, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, να συνδέει την νόμιμη με την παράνομη δουλιά. Σε κείνες τις χώρες, όπου ο κομμουνιστής βουλευτής απολαμβάνει την ασυλία από τους αστικούς νόμους,, πρέπει να εκμεταλλεύεται αυτή την ασυλία για υποστηρίξει το κόμμα στην παράνομη δράση του της οργάνωσης και της προπαγάνδας.


5. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει όλες τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες τους να τις υποτάξουν στη δράση του κόμματος έξω από το κοινοβούλιο. Η εισήγηση σε κανονικά χρονικά διαστήματα, παρουσίασης προσχεδίων νόμων που δεν προορίζονται να ψηφιστούν από την αστική πλειοψηφία, αλλά έχουν σαν σκοπό την προπαγάνδα, την αγκιτάτσια και την οργάνωση, πρέπει να γίνεται με υπόδειξη του κόμματος και της Κεντρικής του Επιτροπής.


6. Στα συλλαλητήρια των εργατών και σ άλλες επαναστατικές δραστηριότητες, ο κομμουνιστής βουλευτής έχει το καθήκον να βρίσκεται, επικεφαλής των εργατικών μαζών, σε πρώτη καθοδηγητική θέση.


7. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει μ όλους τους δρόμους που έχουν στη διάθεση τους (κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος) να αναζητούν γραπτά ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τη σύνδεση με τους επαναστάτες εργάτες, αγρότες και όλους τους άλλους εργαζόμενους, Δεν επιτρέπεται, σε καμιά περίπτωση, να ενεργούν όπως οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές, οι οποίοι σέρνονται πίσω από τους εκλογείς όσον αφορά τα διάφορα ζητήματα. Σε κάθε στιγμή πρέπει να βρίσκονται στη διάθεση της κομμουνιστικής οργάνωσης για κάθε προπαγανδιστική δουλιά στην ύπαιθρο.


8. Κάθε κομμουνιστής βουλευτής του κοινοβουλίου πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι νομοθέτης, ο οποίος ζητά κατανόηση μ άλλους νομοθέτες, αλλά ένας αγκιτάτορας του κόμματος, που έχει σταλεί στο εχθρικό στρατόπεδο για να ανταποκριθεί εκεί σε κομματικές αποφάσεις. 0 κομμουνιστής βουλευτής δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στην ασύνδετη μάζα των εκλογέων, αλλά απέναντι στο νόμιμο ή παράνομο κομμουνιστικό κόμμα.


9. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να μιλούν στη βουλή μια γλώσσα, που να την καταλαβαίνει κάθε απλός εργάτης, κάθε αγρότης, κάθε πλύστρα, κάθε βοσκός, έτσι που το κόμμα να έχει τη δυνατότητα να τυπώνει τους λόγους σε προκηρύξεις και να τις διασκορπά και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας.


10. Απλοί κομμουνιστές εργάτες πρέπει να μιλούν στα αστικά κοινοβούλια, χωρίς να αφήνουν την προτεραιότητα στους λεγόμενους έμπειρους βουλευτές — ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εργάτες είναι αρχάριοι στον κοινοβουλευτικό τομέα δουλιάς. Στην ανάγκη, οι βουλευτές που προέρχονται από τις γραμμές των εργατών μπορούν απ ευθείας να διαβάζουν τους λόγους τους, για να μπορούν οι λόγοι να δημοσιεύονται στον τύπο και να τυπώνονται σαν προκηρύξεις.


11. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να χρησιμοποιούντο βήμα του κοινοβουλίου όχι μόνο για το ξεσκέπασμα της μπουρζουαζίας και των ανοιχτών της υπηρετών, αλλά και για το ξεσκέπασμα των σοσιαλπατριωτών, των ρεφορμιστών, της ασυνέπειας των πολιτικών του "Κέντρου" και των άλλων αντιπάλων του κομμουνισμού και για την πλατιά προπαγάνδα των ιδεών της Κομμουνιστικής Διεθνούς.


12, Οι κομμουνιστές βουλευτές, και ακόμα στις περιπτώσεις που είναι μόνο λίγοι σ ολόκληρο το κοινοβούλιο, πρέπει μ όλη την συμπεριφορά τους να κρατούν μια αποφασιστική στάση απέναντι στον καπιταλισμό, Δεν επιτρέπεται να ξεχνούν, ότι μόνο εκείνος είναι άξιος του ονόματος του κομμουνιστή, ο οποίος όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις είναι ένας άσπονδος εχθρός της αστικής κοινωνίας και των σοσιαλδημοκρατών.