Η αστική τάξη τρέμει ακόμα και τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) καταγγέλλει στην εργατική τάξη, στους κομμουνιστές, στους αντιφασίστες και δημοκράτες, την αντιδημοκρατική φασιστική ενέργεια της μεγαλοαστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία μετά δυο χρόνια έκδοσης της μανιάτικης εφημερίδας "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” κοινοποιεί απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων στην οποία απορρίπτεται η δήλωση "καταθέσεως του σήματος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”.

Στην απόφαση αυτή ανάμεσα στ άλλα αναφέρετε»: ’’επειδή το υπό κρίσιν υπ’ αρίθμ. 80219/5.11. 1981 σήμα αποτελείται εκ της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ προορίζεται δε να διακρίνη εφημερίδες και περιοδικά (κλ. 16) αντιβαίνει κατά την κρίσιν του δικαστηρίου εις την δημοσίαν τάξιν εν όψει της έννοιας της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήτις πιθανόν να δημιουργή την εντύπωσιν ότι εκ του περιεχομένου της παρακινή τους πολίτας εις επανάσταση και ως τοιούτο δεν δείναται να γίνη δεκτόν συμφώνως προς τας προδιαληφθείσας διατάξεις δι ό και δέον όπως απορριφθή. Δια ταύτα

Απορρίπτει την δήλωσιν καταθέσεως του σήματος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ περί ής ή υπ αρίθμ. 80919/5. 11.1981 έκθεσης.

Εκρίθη και απεφασίσθη τη 11.6.1982”.

Από το απόσπασμα της απόφασης προκύπτει σαφώς ότι το Πρωτοβάθμιο Διοικητικό Δικαστήριο Σημάτων απορρίπτει - απαγορεύει τον τίτλο ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας για καθαρά πολιτικούς λόγους, διότι όπως λέει “αντιβαίνει κατά την κρίσιν του δικαστηρίου εις την δημοσίαν τάξιν εν όψει της έννοιας της λέξεως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ήτις πιθανόν να δημιουργή την εντύπωσιν ότι εκ του περιεχομένου της να παρακινεί τους πολίτας εις επανάσταση”.

Η απόφαση του αστικού δικαστηρίου δείχνει πρώτο ότι η άρχουσα αντιδραστική αστική τάξη τρέμει ακόμα και από τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και δεύτερο αποκαλύπτει τον ταξικό χαραχτήρα, της αστικής δικαιοσύνης και το ταξικό περιεχόμενο των αστικών νόμων.

Το πρώτο που θέλουμε να καταγγείλουμε σε σχέση με τα παραπάνω είναι ότι το αστικό δικαστήριο απαγορεύει, απορρίπτει όπως λέει, σαν τίτλο εφημερίδας τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ με βάση τον ΑΝ. 1998 “περί σημάτων” της 3/3-10-1939 της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά, ο οποίος τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε από το νόμο 3205/1955 της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης του Παπάγου.

Η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που αυτοδιαφημίζεται σαν “δημοκρατική” εφαρμόζει πέρα για πέρα φασιστικούς νόμους, όπως είναι ο παραπάνω. Εκτός απ’ αυτό, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει και η ίδια μια σειρά φασιστικούς νόμους που προορίζονται για να χτυπήσουν την ελεύθερη διάδοση των επαναστατικών ιδεών, να περιορίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προωθεί το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που άρχισε επί Νέας Δημοκρατίας και το οποίο έχει ήδη νωρίς επισημάνει και καταγγείλει η οργάνωσή μας.

Ένα άλλο ζήτημα που θέλουμε να θίξουμε είναι ότι ενώ η απορριπτική απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων έχει ημερομηνία 11.6.1982, κοινοποιείται στον πληρεξούσιο δικηγόρο στις 28.11.1983 δηλαδή 18 περίπου μήνες μετά την έκδοσή της.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί αυτή η καθυστέρηση της κοινοποίησης, ποιοι πολιτικοί λόγοι την επέβαλαν;

Υποθέτουμε ότι η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να δημιουργήσει τέτοια ζητήματα από τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής της (γιατί δεν θάβρισκε πρόσφορο έδαφος η δημαγωγία της) γι’ αυτό και ανέβαλε την κοινοποίηση της απαγόρευσης του τίτλου για αργότερα. Τώρα αφού πέτυχε πρώτα να περάσει την περιβόητη πολιτική της “εθνικής ομοψυχίας”, αποφασίζει να χτυπήσει τους κομμουνιστές.

Ακόμα θέλουμε να αναφέρουμε και το εξής: Στις 7 Οχτώβρη 1983 η μοναρχοφασιστική εφημερίδα ’’Συναγερμός” σε άρθρο της αναφερόμενο στην ΛΣΔ Αλβανίας ζητάει από την κυβέρνηση την απαγόρευση της εφημερίδας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, μιλώντας ανάμεσα στ’ άλλα αντιδραστικά που γράφει, για “παράσιτα πού μολύνουν το έθνος μας” και τέλος υποβάλλει ”προς κάθε αρμόδιο το ερώτημα: “πόσα φύλλα πουλάνε τα εν λόγω έντυπα για να μπορούν να εκδίδονται; Και αν όπως είναι φυσικό δεν βγαίνουν οικονομικά, τότε από πού χρηματοδοτούνται; (Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια κ. Κωστόπουλε;)” (“Συναγερμός” 7.10. 1983).

Οι συκοφαντίες των μοναρχοφασιστών ότι οι κομμουνιστές χρηματοδοτούνταν παλιότερα δήθεν από την Μόσχα του Στάλιν και τώρα από την ΛΣΔ Αλβανίας, μας αφήνουν εντελώς αδιάφορους γιατί ο ελληνικός λαός ποτέ δεν τις πίστευε και φυσικά ούτε και σήμερα τις πιστεύει.

Αυτό όμως που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι το δημοσίευμα του μοναρχοφασιστικού εντύπου γίνεται στις αρχές Οχτώβρη και μετά από δυο μήνες περίπου κοινοποιείται η απαγόρευση του τίτλου της εφημερίδας και γεννιέται το ερώτημα: εκτελεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τις εντολές των μοναρχοφασιστικών εντύπων;

Η απορριπτική απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου Σημάτων του τίτλου ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας σημαίνει σαφώς απαγόρευση της εφημερίδας μας, η οποία πρέπει να τονίσουμε δεν γίνεται απλώς λόγω του τίτλου αλλά πρώτα και κύρια από το επαναστατικό περιεχόμενό της, λόγω της επαναστατικής μαρξιστικής - λενινιστικής γραμμής της οργάνωσης. Γιατί αν η εφημερίδα, παρά τον τίτλο της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, προπαγάνδιζε την αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική θεωρία του “ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου” στο σοσιαλισμό, σίγουρα δεν θα δημιουργούνταν κανένα πρόβλημα.

Είναι γεγονός, ότι στην περίπτωση της οργάνωσής μας ο τίτλος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας ανταποκρίνεται πλέρια στο επαναστατικό της περιεχόμενο, στην επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή της οργάνωσης.

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) απορρίπτοντας το σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, κινέζικο, ευρωκομμουνισμό) και ακολουθώντας πιστά την επαναστατική διδασκαλία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν ταυτίζει το περιεχόμενο της έννοιας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, όπως και οι κλασσικοί του μαρξισμού, με τη βίαιη ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού, την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, την εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής -κομμουνιστικής κοινωνίας.

Υιοθετεί απόλυτα και υπερασπίζει με συνέπεια τη θέση των Μαρξ-Ένγκελς σύμφωνα με την οποία οι σκοποί των κομμουνιστών “μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα, με τη βίαιη ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος” (Μαρξ / Ένγκελς, Μανιφέστο Του Κομμουνιστικού Κόμματος, σελ. 65 - 66) δηλ. του σημερινού καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος καθώς και τη θέση του προγράμματος της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς σύμφωνα με την οποία ”η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική "κατάχτηση” της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο ... Η βία της κεφαλαιοκρατίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την ωμή βία του προλεταριάτου. Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι η βίαια ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, η καταστροφή της κεφαλαιοκρατικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο, κλπ.) και η αντικατάστασή της με νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας που είναι πρώτ απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών” (Πρόγραμμα και Καταστατικό της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, σελ. 38).

Η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών -Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) συνεχίζει σήμερα τις επαναστατικές παραδόσεις της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και του ένδοξου και ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ (1918 -1956) του Νίκου Ζαχαριάδη, το οποίο δεν έχει τίποτα το κοινό με τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα ”Κ”ΚΕ και ”Κ”ΚΕ εσ., που είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Την επαναστατική γραμμή της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, μετά την προδοσία των χρουτσωφικών και των άλλων ρεβιζιονιστών, τη συνεχίζει και την υπερασπίζει σήμερα μόνο το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον επιφανή, μεγάλο μαρξιστή - λενινιστή και δοκιμασμένο προλετάριο επαναστάτη σύντροφο Ενβέρ Χότζια.

Στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, η Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) συμφωνεί απόλυτα, χωρίς επιφυλάξεις με την μόνη σωστή υπάρχουσα σήμερα επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και των άλλων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, καθώς και με την επαναστατική προλεταριακή εξωτερική πολιτική της ΛΣΔ Αλβανίας. Θεωρεί την ΛΣΔ Αλβανίας, σαν την μόνη σήμερα γνήσια σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, τη θεωρεί σαν μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα των προλετάριων όλων των χωρών σαν το ακατάβλητο φρούριο και φάρο του σοσιαλισμού στον κόσμο, που δείχνει το δρόμο στο διεθνές προλεταριάτο για την απελευθέρωσή του από την καπιταλιστική σκλαβιά. Ακόμα η οργάνωσή μας στα πλαίσια του προλεταριακού διεθνισμού υπεράσπισε , υπερασπίζει και θα υπερασπίσει και στο μέλλον αταλάντευτα , σταθερά και με συνέπεια τη ΛΣΔ Αλβανίας από τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των ντόπιων και των “Βορειοηπειρωτών” φασιστών, των ιμπεριαλιστών και των σοσιαλιμπεριαλιστών, των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών.

Για την Οργάνωση των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) ο τίτλος ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της εφημερίδας έχει ακόμα διαπαιδαγωγικό χαραχτήρα. Διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη της χώρας μας στο πνεύμα της επαναστατικής βίας,όπως το εννοούσε ο Λένιν: ”η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγισης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του ‘Ενγκελς” (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, σελ. 20).

Από τον επαναστατικό αυτό δρόμο δεν πρόκειται καμιά φασιστική τρομοκρατία και καμιά δύναμη να μας εκτρέφει.

Με το ίδιο πολιτικό επιχείρημα που το αστικό ταξικό δικαστήριο απαγορεύει τη λέξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, που σημαίνει και απαγόρευση της εφημερίδας μας, η μεγαλοαστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει παρά να απαγορεύσει και όλα τα έργα των κλασσικών του μαρξισμού Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν που και αυτά καλούν σε επανάσταση και θεμελιώνουν επιστημονικά το αναπόφευχτο της ανατροπής του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του με το σοσιαλισμό.

— Κάτω η φασιστική απαγόρευση της λέξης ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ σαν τίτλο της εφημερίδας

— Κάτω ο φασιστικός νόμος ΑΝ 1998/39 της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά και οι άλλοι φασιστικοί νόμοι παλιοί και νέοι

— Όχι στη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και στον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών

Αθήνα Δεκέμβρης 1983

Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

ΖΟΑΟ ΑΜΑΖΟΝΑΣ

Ρ. Σ. Τιράνων 9.2. 1986

Το περιοδικό "Ρούγκα ε Παρτίς", όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας δημοσίευσε στο τελευταίο του τεύχος το άρθρο με τίτλο "Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς" γραμμένο από τον Πρώτο Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας σύντροφο Ζοάο Αμαζόνα, με την ευκαιρία των 50χρονων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Πριντσίπιος", όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας,

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Τιράνων μετέδωσε περίληψη του άρθρου αυτού που αναδημοσιεύεται παρακάτω.

ΟΙ αποφάσεις που πάρθηκαν στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρεται μεταξύ άλλων στο άρθρο, οδήγησαν στην ιστορική Νίκη του προλεταριάτου επί των συγκεντρωμένων δυνάμεων της αντίδρασης που έχασαν την ελπίδα, εξασφάλισαν πολύτιμες επιτυχίες στο Διεθνές Εργατικό Κίνημα, που είχε σαν κύριο φρούριο τη Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν.

Παρ’ όλο που η σημερινή κατάσταση διαφέρει από την κατάσταση όταν συνήλθε το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι βασικές θέσεις της Έκθεσης του Δημητρώφ, που αποτελούν ποιοτικό βήμα στην έννοια του τρόπου εργασίας για τη νίκη του σοσιαλισμού, αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων που ασχολούνται με το δύσκολο καθήκον της ένωσης και της δραστηριοποίησης της εργατικής τάξης και των πλατιών μαζών σε κινητοποιήσεις ενάντια στην όλο και πιο άγρια καταπίεση, εκμετάλλευση και καταλήστευση εκ μέρους του ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών καθεστώτων.

Οι ρεβιζιονιστές, οι μαοϊκοί, οι τιτικοί, οι ευρωκομμουνιστές και οι θεωρητικοί της “αριστεράς” εκφράζουν μη σοβαρές έννοιες όσο αφορά το βασικό ντουκομέντο του συνεδρίου, το απορρίπτουν ξεκινώντας από τις θέσεις της δεξιάς ή "αριστεράς”, το ερμηνεύουν από ψεύτικη άποψη. Όλοι αυτοί υποστηρίζουν οπορτουνιστικές θέσεις που είναι μακριά από το πνεύμα του μαρξισμού - λενινισμού.

Τονίζοντας τη βαθιά ανάλυση που έκανε στο Συνέδριο ο Δημητρώφ στις δυνάμεις σε παγκόσμια κλίμακα ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του τονίζει, ότι ο Δημητρώφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα κλειδί για την αντιμετώπιση του φασισμού και για τη συντριβή του ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης και μια ορθή πολιτική του Ενωμένου Μετώπου.

Από την ίδρυσή της η Κομμουνιστική Διεθνής αγωνίζονταν για την ενότητα αυτή σαν βασικός όρος για την εκπλήρωση των επαναστατικών καθηκόντων. Μπροστά όμως στη φασιστική απειλή, της ανόδου του εργατικού κινήματος, χρειάζονταν η αναδιατύπωση πολλών ταχτικών ζητημάτων αναλύοντάς τα κατά νέο τρόπο σε σχέση με το Ενωμένο Μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία, με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και με μερικές άλλες μαζικές οργανώσεις, Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, τόνιζε ο Δημητρώφ, είναι η δημιουργία του Ενωμένου Μετώπου, η ύπαρξη ενότητας δράσης των εργατών σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε τομέα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα, σ’ όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από το κόμμα ή τις οργανώσεις που συμμετέχουν.

Σημαντικό μέρος της δράσης του προλεταριάτου, αναφέρεται στο άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, κατείχε ο αγώνας προς υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών που συγχωνεύονταν στον ίδιο τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Το Συνέδριο επέσυρε την προσοχή σχετικά με το πρόβλημα αυτό που ήταν στο κέντρο της προσοχής εκατομμυρίων ανθρώπων όλων των τάξεων και από των πιο διαφόρων πολιτικών τάσεων. Σε κάποιο βαθμό ο αγώνας αυτός χρησίμευε σαν σημείο αναφοράς για τον καθορισμό των στρατοπέδων των συμμαχικών δυνάμεων και των εχθρικών δυνάμεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δε δικαιολογούνταν το θέσιμο στην ίδια μοίρα μεταξύ των καθεστώτων που σέβονταν κάπως τις ελευθερίες και εκείνων που τις χτυπούσαν και τις σύντριβαν. Τη στιγμή αυτή, το ζήτημα δεν ήταν να διάλεγαν μεταξύ της αστικής δημοκρατίας και της προλεταριακής δημοκρατίας, αλλά μεταξύ της λευτεριάς και της αντεπαναστατικής τυρανίας. Οι προλετάριοι και οι μάζες ήταν ολότελα ενδιαφερόμενες να διατηρούνταν η δημοκρατία, αν και περιορισμένη, για να εξασφαλίζονταν ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα.

Αφού αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση όπου διεξήγαγε τις εργασίες το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το άρθρο τονίζει, ότι εμμένοντας αποφασιστικά στη στρατηγική του επαναστατικού κινήματος, χωρίς να απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας ο Δημητρώφ ανάπτυξε πλατιά και ελαστική ταχτική σύμφωνα με την κατάσταση της εποχής. Σχετικά με το ζήτημα της εξουσίας τόνιζε, ότι οι κομμουνιστές συνεχίζοντας να είναι ασυμβίβαστοι εχθροί της κάθε αστικής κυβέρνησης δε θα δίσταζαν, μπροστά στον αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, να υποστήριζαν μια κυβέρνηση του Ενωμένου Μετώπου που θα έκανε πραγματικότητα το πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου. Ο Δημητρώφ τόνιζε το ζήτημα της ενίσχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων που έπρεπε να αυξάνονταν όχι κατά περιορισμένο τρόπο, αλλά σαν αναγκαιότητα για να υπήρχε ένα μεγάλο κόμμα για την εκπλήρωση των καθηκόντων του Ενωμένου Μετώπου εναντία στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου.

Παράλληλα με την κοινή δράση με τη σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα έπρεπε να διεξάγουν μια ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία σαν ιδεολογία και πράξη συμβιβασμού με την αστική τάξη και ενάντια σε κάθε διείσδυση της ιδεολογίας αυτής στις κομμουνιστικές γραμμές.

Το 7ο Συνέδριο επέκρινε σκληρά τις στάσεις αυτές που ο Δημητρώφ τις χαραχτήρισε όχι πια σαν παιδική αρρώστια αλλά σαν “ριζωμένο ελάττωμα” που πρέπει να ξεριζωθεί στις κομμουνιστικές γραμμές. Η απόφαση του Συνεδρίου τις χαραχτήριζε σαν “σεχταρισμό αυταρέσκειας”, σαν “σεχταρισμό που ικανοποιείται με το στενό θεωρητικό του πνεύμα, με την απομόνωσή του από την πραγματική ζωή των μαζών, με τις απλοποιημένες μέθοδές του”.

Η Έκθεση του Δημητρώφ και η απόφαση του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρει σε συνέχεια το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, όχι μόνο καθόρισαν σωστά τα βασικά καθήκοντα της στιγμής εκείνης, αλλά προσέφεραν και πολύτιμη συμβολή για την αφομοίωση του Λενινισμού, σχεδίασαν με μεγάλη δύναμη τις πραγματικές και σωτήριες ιδέες του Βλαδιμίρ Ίλιτς Λένιν σχετικά με τη δράση των κομμουνιστών έχοντας σαν σκοπό το ξεπέρασμα των αναπόφευχτων εμποδίων του ταξικού αγώνα στην πορεία προς την επανάσταση και για να φτάσουν στο σοσιαλισμό.

Κατά το θέσιμο στη ζωή της πολιτικής που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Δημητρώφ και σαν αποτέλεσμα της επιτυχίας που σημειώθηκε στον αγώνα, τα κομμουνιστικά κόμματα μεγάλωσαν πολύ και μετατράπηκαν σε ισχυρό πολιτικό όπλο της εργατικής τάξης, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία, κυρίως η δεξιά πτέρυγά της, ήταν σε πτώση. Το συνδικαλιστικό κίνημα ενισχύθηκε σε διεθνή κλίμακα. Δημιουργήθηκαν ισχυρά συνδικαλιστικά κέντρα κάτω από την άμεση επίδραση των κομμουνιστών. Οι ιδέες του σοσιαλισμού απόχτησαν δύναμη και γόητρο.

Σε συνέχεια, αφού μιλάει για τα αποτελέσματα του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για τη νίκη των λαών επί του φασισμού και την μετατροπή των κομμουνιστικών κομμάτων σε ισχυρό όπλο της εργατικής τάξης, το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος” αναφέρεται στα ζίκ-ζάκ του διεθνούς εργατικού κινήματος και τη διάδοση του οπορτουνισμού ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έντεκα χρόνια ύστερα από τις επιτυχίες που σημειώθηκαν επί της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού στα τέλη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το εργατικό και επαναστατικό κίνημα μπήκε σε μια δύσκολη φάση. Ο ρεβιζιονισμός της δεξιάς, η ιδεολογική βάση του οποίου είναι η υπεράσπιση του καπιταλισμού και η εγκατάλειψη της ιδέας της επανάστασης και του σοσιαλιστικού δρόμου κέρδισε στη Σοβιετική Ένωση. Διαδόθηκε στον κόσμο θίγοντας σχεδόν όλα τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα, που μετατράπηκαν σε οργανώσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το προλεταριάτο έχασε σειρά μεγάλων σημαντικών επιτυχιών μεταξύ των οποίων το φρούριο της προλεταριακής επανάστασης, τη Σοβιετική Ένωση. Σε σημαντικό μέρος η επαναστατική προοπτική εξαφανίστηκε από τον πολιτικό ορίζοντα των μεγάλων μαζών του πληθυσμού του κόσμου

Αφού τονίζει την ατμόσφαιρα αποθάρρυνσης και έλλειψης ελπίδας που δημιούργησε η σοβαρή ήττα του εργατικού επαναστατικού κινήματος, πράγμα που είχε σαν συνέπεια τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό, ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του ξεσκεπάζει το σύγχρονο ρεβιζιονισμό που αποδίδει τα λεγόμενα “σφάλματα αριστεράς” της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη στάση της έναντι της σοσιαλδημοκρατίας. Στην πραχτική και τη θεωρία, τονίζει, οι ρεβιζιονιστές απέρριψαν την πολιτική της πάλης των τάξεων που αποτελεί τη βάση του ιστορικού υλισμού και πέρασαν στο στρατόπεδο της σοσιαλδημοκρατίας, της ταξικής συνεργασίας του προλεταριάτου με την αστική τάξη, δέχτηκαν το λεγόμενο “ειρηνικό δρόμο” της επανάστασης.

Κατ’ αναντίρρητο τρόπο σε μερικές περιπτώσεις είναι παραδεχτό το Ενωμένο Μέτωπο με τους πιο προωθημένους τομείς της σοσιαλδημοκρατίας όπως πρότεινε το 7ο Συνέδριο. Η προσωρινή όμως αυτή συμμαχία δε μπορεί να μετατραπεί σε μόνιμη συμμαχία και ούτε να επισκιαστεί η ιδεολογική πάλη που είναι η μόνιμη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό.

Από την άλλη οι θεωρητικοί της “αριστεράς” επιτίθενται ενάντια στο 7ο Συνέδριο παίρνοντας σα βάση την ερμηνεία που έδωσαν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς. Ανίκανοι να εννοήσουν το πραγματικό περιεχόμενο του συνεδρίου αυτού, χαραχτηρίζουν τα κύρια αποτελέσματά του σαν “δεξιά”. Οι κριτικές τους είναι γελοίες. Σαν “επιχείρημα” τονίζουν ότι στην Έκθεση του Δημητρώφ δεν αναφέρεται τίποτα για την επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος. Φαίνεται καθαρά, ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν καθόλου τις λενινιστικές θέσεις που ανάλυσε ο Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με το σημαντικό ζήτημα των μορφών της ανάπτυξης της επανάστασης, της μεταβατικής μορφής ή της προσέγγισης της προλεταριακής επανάστασης.

Αφού καταδικάζει τις ψεύτικες μέθοδες που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς ή της “αριστεράς” στον καθορισμό των καθηκόντων και αφού τονίζει την αναγκαιότητα για το γνώρισμα της κατάστασης το άρθρο του ’’Πριντσίπιος” τονίζει, ότι εάν δεν ληφθούν υπόψη οι αλλαγές που παρατηρούνται στον αντιφατικό δρόμο της ιστορικής ανάπτυξης από όπου απορρέουν τα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος γίνονται πολλά σφάλματα. Μια ορθή θέση εφαρμοσμένη στη ζωή κατά μηχανικό τρόπο, υποτιμώντας τις αλλαγές που είχε η κατάσταση, εκφυλίζεται γενικά σε δόγμα. Η πραγματικότητα είναι, ότι η πολίτικο - κοινωνική κατάσταση αλλάζει συνεχώς λόγω του ταξικού αγώνα και της διαδικασίας της αντιφατικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δικαιολογημένα ο Δημητρώφ τόνιζε, ότι ”δε θα είμαστε πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές, αντάξιοι μαθητές των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν εάν δεν α λ λ ά ζ α μ ε κατά κατάλληλο τρόπο την πολιτική και την ταχτική μας σύμφωνα με την κατάσταση που αλλάζει και την πρόοδο που σημειώνεται στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα”.

Οι δεξιοί οπορτουνιστές αναθεωρούν το μαρξισμό - λενινισμό, αναθεώρηση που οδηγεί σε αστικές αντιλήψεις υπό τη μορφή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Οι αριστεροί οπορτουνιστές αυτοαποκαλούμενοι “αδιάλλαχτοι υπερασπιστές των αρχών, αναθεωρούν και την επαναστατική κοσμοθεωρία μετατρέποντάς την σε κάτι ασυνεπές και άκαρπο που έχει πολλά κοινά σημεία με τις τροτσκιστικές στερεότυπες φόρμουλες. Μη παίρνοντας απάντηση για την απομόνωση στην οποία βρίσκονται, για τις αδύνατες σχέσεις με τις μάζες και την ελάχιστη οργάνωσή τους, κόμματα ή μικρές ομάδες που δεν αυξάνουν αριθμητικά ζητούν την εξήγηση για τις δυσκολίες τους στον αφηρημένο τομέα της κοινής πολιτικής κερδοσκοπίας, τη ζητούν στο παρελθόν και όχι στο παρόν, ενώ στην πραγματικότητα τις αιτίες των εμποδίων στα οποία προσκρούουν πρέπει να τις ζητήσουν στην πραχτική τους δραστηριότητα και τον πολιτικό τους προσανατολισμό.

Για να ξεσκεπαστούν οι οπορτουνιστές της δεξιάς και αριστεράς, καταλήγει το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, η θεωρητική πάλη στενά συνδεδεμένη με την πραχτική δραστηριότητα παίρνει σημασία πρωταρχικής αξίας. Η πάλη αυτή εξοπλίζει τη ζωντανή πείρα με την επεξεργασία της εγγυημένης νικηφόρας γραμμής. Όσο περισσότερο βαθαίνει η πάλη αυτή έχοντας στους κόλπους της κολοσιαίες μάζες ανθρώπων τόσο γρηγορότερα θαρθεί η μοιραία μέρα για τον καπιταλισμό.

Εφημερίδα “Επανάσταση”, Μάρτης 1986, σελ. 4