Τρίτη, Ιουνίου 11, 2013

Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΣΔ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

(Σχόλιο του Ρ. Σ. Τιράνων Σεπτέμβρης 83)

Έληξε στην Μαδρίτη η διάσκεψη με τον ελκυστικό τίτλο «Διάσκεψη σχετικά με την ασφάλεια και την συνεργασία στην Ευρώπη».

Ύστερα από τρία περίπου χρόνια κουραστικής και επίπονης εργασίας, ύστερα από αλλεπάλληλες διακοπές και αναβολές των εργασιών και της σκληρής πολεμικής που δεν έλειψε και στις τελικές συνεδριάσεις, στο τέλος ήρθε η μέρα της λήξης της μαραθώνιας αυτής διάσκεψης, με την υπογραφή ενός συμβιβαστικού ντοκουμέντου, που πολύ λίγα άτομα φρονούν ότι εκπληρώνει τον σκοπό για τον οποίο συγκλήθηκε η συνδιάσκεψη.

Έτσι, όπως έγινε πριν από οκτώ χρόνια με την υπογραφή του τελικού ντοκουμέντου του Ελσίνκι, και την φορά αυτή κρίθηκε εύλογο να οργανωθεί μια παρόμοια σχεδόν τελετή για να δώσουν αξία στην πραμάτεια που μαγειρεύτηκε στα τρία αυτά χρόνια στην Μαδρίτη.

Για το σκοπό αυτό στην Ισπανική πρωτεύουσα συνήλθαν οι υπουργοί εξωτερικών των συμμετεχουσών χωρών αυτής της διάσκεψης για να υπογράψουν επίσημα το τελικό ντοκουμέντο, που η αστικο-ρεβιζιονιστική προπαγάνδα έσπευσε να το διαφημίσει σαν «ένα πιστοποιητικό ειρήνης» για τη Ευρώπη, σαν «μια ιστορική στιγμή αποφασιστικής σημασίας» για το μέλλον της ηπείρου μας. Και οι λόγοι που έγιναν στην ολομελή συνεδρίαση, προπαντός εκείνοι των αντιπροσώπων των δυο υπερδυνάμεων, που ήταν και οι κυριότεροι οργανωτές και χειριστές της διάσκεψης της Μαδρίτης, διέπονταν από μια έντονη νότα της απασχόλησής τους δήθεν για την «ευρωπαϊκή ασφάλεια» και από τις παθητικές εκκλήσεις για «ειρηνική συνεργασία» και «αφοπλισμό στην ευρώπη», κ.λ.π..

Όλα αυτά όμως είναι δημαγωγίες και ιμπεριαλιστικές μπλόφες. Το μόνο συγκεκριμένο αποτέλεσμα της διάσκεψης αυτής, με το οποίο καυχώνται οι οργανωτές της, είναι η απόφαση για την σύγκληση το Γενάρη του 1984 στη Στοκχόλμη μιας νέας διάσκεψης για τον αφοπλισμό στην ευρώπη, για να κάνουν έτσι ατέλειωτο τον δημαγωγικό θόρυβο για την «ειρήνη», τον «αφοπλισμό», κ.λ.π..

Η διάσκεψη της Μαδρίτης , έτσι όπως και κείνη του Ελσίνκι και οι άλλες που προγραμματίζονται να γίνουν σ' αυτό το πνεύμα, είναι γεννήματα της ιμπεριαλιστικο-ρεβιζιονιστικής διπλωματίας, που εξυπηρετούν της ηγεμονιστική στρατηγική της Μόσχας και της Ουάσιγκτον για να δημιουργήσουν ένα πασιφιστικό και συνθηκολόγο πνεύμα στους ευρωπαϊκούς λαούς και χώρες για να εξασθενίσουν την εναντίωση τους για την επεχτατική πολιτική και τις φιλοπόλεμες προετοιμασίες των δυο υπερδυνάμεων.

Δεν είναι τυχαίο ,που όλα τα νήματα της διάσκεψης της Μαδρίτης βρίσκονταν στα χέρια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν οι αντιπρόσωποι των δυο αυτών χωρών που έδιναν τον τόνο στις συνεδριάσεις της συνδιάσκεψης, που διέκοπταν και ξανάρχιζαν τις εργασίες της, ώσπου στο τέλος έδωσαν το πράσινο φως για την εκπόνηση μιας τελικής και συμβιβαστικής δήλωσης για να σώσουν την διάσκεψη από μια επαίσχυντη χρεοκοπία και για να βγουν έτσι μπροστά στους ευρωπαϊκούς λαούς με ένα δήθεν σημαντικό ντοκουμέντο ειρήνης.

Όπως λέει όμως μια λαϊκή παροιμία «τα έργα διαψεύδουν τα λόγια».Ενώ στην Μαδρίτη και αλλού οι αμερικανοί και σοβιετικοί αντιπρόσωποι μιλούν για «ενίσχυση της ευρωπαϊκής ασφάλειας» και για «αφοπλισμό», δίνουν «εγγυήσεις» για την διαφύλαξη της ακεραιότητας των ευρωπαϊκών χωρών, στην καθημερινή πρακτική τους οι δυο υπερδυνάμεις αυξάνουν την στρατιωτική και πολιτική παρουσία στην ευρώπη, ενισχύουν τους επιθετικούς συνασπισμούς του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εντείνουν τις στρατιωτικές ασκήσεις και τις κινήσεις των πολεμικών τους στόλων στις θάλασσες και τους ωκεανούς γύρω από την ευρώπη.

Ακριβώς όταν έκλινε η αυλαία της διάσκεψης της ασφάλειας και χτυπούσαν οι φανφάρες για το «ειρηνικό μέλλον» που εξασφαλίζεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, οι ΕΠΑ έστειλαν νέες πυρηνικές γομώσεις στην Βρετανία για τους πυραύλους Κρούς, η δε Σοβιετική Ένωση εγκατέστηνε νέους πυραύλους ΣΣ21 στην Ανατολική Γερμανία και αλλού, ενώ οι δυο πλευρές αύξησαν τις πολεμικές προετοιμασίες και εκκλήσεις τους για αντεκδικητικά μέτρα και αντίμετρα ασκώντας εκβιασμό στους ευρωπαϊκούς λαούς με το φάντασμα ενός πυρηνικού πολέμου.

Αυτή είναι λοιπόν η λεγόμενη «ασφάλεια» των υπερδυνάμεων που προσφέρουν στους ευρωπαϊκούς λαούς. Η «ασφάλεια» των ευρωπυραύλων, των τάνκς και της πυρηνικής τους ομπρέλας προς διαφύλαξη της κηδεμονίας και της ιμπεριαλιστικής σκλαβιάς επί των ευρωπαϊκών λαών .

Η σοσιαλιστική Αλβανία σαν μια ευρωπαϊκή χώρα, ελεύθερη και κυρίαρχη, ενδιαφέρθηκε για την διαφύλαξη της ειρήνης και της ασφάλειας στην ευρώπη και ανησυχεί για τους κινδύνους που απειλούν την ασφάλεια των ευρωπαϊκών λαών.

Η χώρα μας όμως από τις αρχές δεν πήρε μέρος στην συνδιάσκεψη του Ελσίνκι και στο γέννημα της στην συνδιάσκεψη της Μαδρίτης σχετικά με την λεγόμενη «ευρωπαϊκή ασφάλεια» γιατί τις έχει θεωρήσει και τις έχει καταγγείλει σαν φάρσες που σκαρώνονται από τις δυο υπερδυνάμεις για να ενισχύσουν τις αντίστοιχες ζώνες επιρροής στην ευρώπη, να νομιμοποιήσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους αυτή. Τα γεγονότα που συνέβηκαν στην ευρώπη και γύρω απ’ αυτή, από την διάσκεψη του Ελσίνκι και μέχρι της Μαδρίτης, έχουν επιβεβαιώσει και δικαιολογήσει απόλυτα την στάση της Αλβανίας.

Τον απατηλό χαρακτήρα της διάσκεψης της Μαδρίτης και την απογοήτευση για τα αποτελέσματα της, τον αισθάνονται και τον έχουν εκφράσει με διάφορες μορφές και πολλά κράτη που συμμετέχουν στην διάσκεψη αυτή, η στάση και η θέληση των οποίων δεν λήφθηκε υπόψη από τους δυο μεγάλους.

Η ευρωπαϊκή ειρήνη και ασφάλεια δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με δημαγωγικές και θορυβώδικες διασκέψεις, όπως εκείνης της Μαδρίτης και της Γενεύης ή της Βιένης και άλλες σα αυτές, και ούτε από την «καλή θέληση» και «τις εγγυήσεις» ενός ντοκουμέντου με τις υπογραφές των δυο υπερδυνάμεων.

Η ειρήνη και η ασφάλεια και ο πραγματικός αφοπλισμός στην ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο είναι έργο των λαών και θα επιτευχθούν με τον ασυμβίβαστο αγώνα τους ενάντια στην φιλοπόλεμη πολιτική των δυο υπερδυνάμεων και των λακέδων τους. Όπως υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας «μόνο η αποφασιστική εναντίωση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, η διάλυση των στρατιωτικών συνασπισμών και η απομάκρυνση των ατομικών όπλων και των ξένων στρατευμάτων μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη στην ευρώπη.

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Αρ. Φύλλου 10, Οχτώβρης 1983

Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ

Επανάσταση Φύλλο 1983-9 σελ. 2

Η μικροαστική οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ αφού «θυμήθηκε» τον ραδιοφωνικό σταθμό Τιράνων - φυσικά κάτω από το ξεσκέπασμα της οργάνωσής μας — μετά 3 ολόκληρα χρόνια το Γενάρη του 1983 και αφού στο φύλλο του Φλεβάρη («Οχτώβρης» No 37) του ίδιου χρόνου ζήτησε «συγνώμη από τους αναγνώστες για τις ελλείψεις και τα λάθη που υπήρχαν στις ώρες και τα μήκη κύματος του ραδιοφωνικού Τιράνων», μάλλον από την «εντατική» παρακολούθησή του εκ μέρους της, αποφάσισε μετά από 7 μήνες δηλαδή από το φύλλο του Αυγούστου 1983 να μην τον παρουσιάζει πλέον στις στήλες της εφημερίδας της.

Φαίνεται πως κατά την γνώμη των μικροαστών καθοδηγητών της ΣΑΚΕ ο ραδιοφωνικός σταθμός Τιράνων και κατά συνέπεια και η επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του ένδοξου Κόμματος Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον μεγάλο μαρξιστή - λενινιστή σύντροφο Ενβέρ Χότζια προκαλεί «ζημιά» και «αποπροσανατολίζει» τους έλληνες εργάτες και τον ελληνικό λαό και γι' αυτό δεν πρέπει να τον ακούν.

Η εξαφάνιση από τις σελίδες του «Οχτώβρη» ακόμα και των ωρών εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού Τιράνων - γιατί κείμενά του δεν δημοσιεύει έτσι και αλλιώς η ΣΑΚΕ - αποκαλύπτει την αντιΚΕΑ, αντιαλβανική και κατά συνέπεια αντιμαρξιστική γραμμή της μικροαστικής οπορτουνιστικής καθοδήγησης της ΣΑΚΕ.

Η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ είναι μόνιμα δέσμια των οπορτουνιστικών της αντιλήψεων και γι' αυτό δεν μπορεί να δεχτεί την μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του ΚΕΑ και του διεθνούς κομμουνιστικού μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.

Μένει τώρα να εξηγήσει η ΣΑΚΕ στα μέλη και τους οπαδούς της, γιατί το Γενάρη αυτού του χρόνου «θυμήθηκε» τον ραδιοφωνικό σταθμό Τιράνων και τον Αύγουστο τον «ξαναξέχασε», όπως πριν 3 ολόκληρα χρόνια.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν γιατί η μικροαστική οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ δεν συμφωνεί με την μόνη ορθή επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή, τη γραμμή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον δοκιμασμένο προλετάριο επαναστάτη σύντροφο Ενβέρ Χότζια. Όλα συμβαίνουν από την εχθρική στάση που κρατάει η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ απέναντι σ' αυτή τη γραμμή.

Η οργάνωσή μας καλεί όλους όσους ακολουθούν αυτή τη διασπαστική αντιΚΕΑ γραμμή να σκεφθούν σοβαρά το ζήτημα πέρα από κάθε συναισθηματισμό.

ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ

15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την 21η Αυγούστου 1968, μέρα που τα στρατεύματα του επιθετικού στρατιωτικού συμφώνου της Βαρσοβίας , στρατιωτικού οργάνου των Σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, εισέβαλαν και κατέλαβαν την καπιταλιστική Τσεχοσλοβακία.

Οι Σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους ανά τον κόσμο , ανάμεσα στους οποίους και οι προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη στη χώρα μας, ισχυρίστηκαν τότε και ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία για να την «σώσουν από την αντεπανάσταση», για να «σώσουν τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις» σ' αυτήν.

Φυσικά πρόκειται για ψέμα. Γιατί στα 1968 τόσο στην Τσεχοσλοβακία όσο και στην Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Ευρώπης - με εξαίρεση την Λ.Σ.Δ. της Αλβανίας - είχε παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός και επομένως δεν υπήρξαν «σοσιαλιστικές κατακτήσεις» στην Τσεχοσλοβακία που έπρεπε να σωθούν. Πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί ότι η αντεπαναστατική ανατροπή πραγματοποιήθηκε πρώτα στην Σοβιετική Ένωση, μετά τον θάνατο του μεγάλου Στάλιν, από την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ, Μπρέζνιεφ και ύστερα επεχτάθηκε και στις υπόλοιπες λαϊκές δημοκρατίες, ανάμεσα στις οποίες και στην Τσεχοσλοβακία. Η κλίκα των Χρουτσώφ Μπρέζνιεφ ήταν αυτή που πρώτη ανέτρεψε και διέλυσε την διχτατορία του προλεταριάτου στην Σοβιετική Ένωση και εγκαθίδρυσε μια άγρια σοσιαλφασιστική διχτατορία και παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό, αυτή ήταν που βοήθησε ύστερα ενεργά στην ανατροπή της λαϊκής εξουσίας και στις άλλες λαϊκές δημοκρατίες, στην εγκαθίδρυση σ' αυτές σοσιαλφασιστικών διχτατοριών και στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένης και της Τσεχοσλοβακίας.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες οδήγησε αναπόφευκτα σε πλήρη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση όλων των μικρότερων ρεβιζιονιστικών καπιταλιστικών χωρών από την μεγαλύτερη, πιο ισχυρή οικονομικά πολιτικά και στρατιωτικά, καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση.

0 λόγος που εισέβαλαν και κατέλαβαν στρατιωτικά τη Τσεχοσλοβακία οι Σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές ήταν η διαιώνιση της ολόπλευρης εξάρτησης της, ήταν η διατήρηση της ιμπεριαλιστικής τους κυριαρχίας στην Τσεχοσλοβακία γιατί δεν είχαν εμπιστοσύνη στην ρεβιζιονιστική κλίκα του Ντούμπτσεκ που ερωτοτροπούσε με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό.

Η βάρβαρη εισβολή και φασιστική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας στα 1968 αποκαλύπτει δυο πράγματα: πρώτο την μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης όχι μόνο σε καπιταλιστική χώρα αλλά σε μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη και δεύτερο τον επιθετικό χαραχτήρα του στρατιωτικού συμφώνου της Βαρσοβίας και την μετατροπή του σε όργανο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Οι ρεβιζιονιστές λακέδες των Σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών για να δικαιολογήσουν και συγκαλύψουν τη φασιστική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας το 1968, την συγκρίνουν με την απελευθέρωση της Τσεχοσλοβακίας στην περίοδο του Β' παγκόσμιου πολέμου από τον Κόκκινο στρατό του Στάλιν. Όμως πρόκειται για δυο ιστορικά γεγονότα που όχι μόνο καμιά σχέση μεταξύ τους δεν έχουν αλλά και από πλευράς περιεχομένου είναι διαμετρικά αντίθετα. Ο επαναστατικός Κόκκινος στρατός του Στάλιν απελευθέρωσε την Τσεχοσλοβακία από την πανούκλα του Χιτλεροφασισμού και ακριβώς γι' αυτό τον λόγο το προλεταριάτο και ο λαός της Τσεχοσλοβακίας τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και τιμές, ενώ ο σημερινός στρατός της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης μπήκε στην Τσεχοσλοβακία για να σκλαβώσει τον Τσεχοσλοβάκικο λαό και γιαυτό έτυχε και ανάλογης «υποδοχής». Έντονες λαϊκές αποδοκιμασίες και διαμαρτυρίες. Τον υποδέχτηκε σαν φασιστικό κατακτητικό στρατό, όπως στην πραγματικότητα είναι. Χαρακτηριστικά είναι ότι ο λαός ζωγράφιζε στα σοβιετικά τανκς τον αγκυλωτό σταυρό των χιτλεροφασιστών.

Στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας έχουμε κατάληψη μιας μικρής καπιταλιστικής χώρας από μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, τη Σοβιετική Ένωση.

Όπως είναι γνωστό την εισβολή και κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας ακολούθησε ύστερα η φασιστική κατάληψη του Αφγανιστάν και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ένωσης στα εσωτερικά των χωρών.

Η στρατιωτική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν από τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Οι στρατιωτικές επεμβάσεις του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού δεν διαφέρουν απολύτως σε τίποτε από εκείνες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Σήμερα, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, «οι δυο υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία».

Για να σχηματίσουν οι κομμουνιστές σωστή εικόνα για το ποιος είναι ο Χούζακ τον οποίο οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η κλίκα του Φλωράκη σερβίρουν σαν «κομμουνιστή» αρκούν τα παρακάτω : το κομμουνιστικό κόμμα της Τσεχοσλοβακίας με επικεφαλής τον Κ. Γκότβαλντ τον κριτικάρισε το 1950 για «αστικό εθνικισμό» και στα 1951 τον διέγραψε από μέλος του κόμματος, τον συνέλαβε και τον έκλεισε στην φυλακή. Το 1960 τον έβγαλε από την φυλακή η ρεβιζιονιστική κλίκα του Νοβότνιν και το 1963 τον αποκατέστησε. Αυτό είναι το πορτραίτο του γραμματέα του ρεβιζιονιστικού Τσεχοσλοβάκικου κόμματος.

Σήμερα το προλεταριάτο της Τσεχοσλοβακίας καταπιέζεται άγρια και υποφέρει από διπλή εκμετάλλευση: πρώτο από την εκμετάλλευση της νέας Τσεχοσλοβάκικης αστικής τάξης που βρίσκεται στην εξουσία και δεύτερο από την εκμετάλλευση του σοβιετικού μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Το προλεταριάτο της Τσεχοσλοβακίας για να απαλλαγεί από αυτή την διπλή εκμετάλλευση, για να αποτινάξει τον σοσιαλιμπεριαλιστικό και τον καπιταλιστικό ζυγό πρέπει να ιδρύσει το επαναστατικό του κόμμα και να εντείνει την πάλη του για την βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την συντριβή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Αρ. Φύλλου 9, Σεπτέμβρης 1983