Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός - εχθρός της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας του λαού μας και των βαλκανικών λαών

Επανάσταση, Χρ. 2ος, Αρ. Φύλλου 2, Φλεβαρης 1983

Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός - εχθρός της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας του λαού μας και των βαλκανικών λαών

«Η στρατηγική των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών δεν έχει τίποτε το κοινό με το σοσιαλισμό και το λενινισμό, όπως ισχυρίζονται. Είναι στρατηγική ενός ληστρικού ιμπεριαλιστικού κράτους που επιδιώκει να εξαπλώσει την ηγεμονία και την κυριαρχία του σ' όλες τις ηπείρους και σ' όλες τις χώρες».

ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ

Η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση - μετά το θάνατο του Μεγάλου Στάλιν - από την αποστάτρια ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ οδήγησε αναπόφευχτα στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτή και στην μετατροπή της σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που ανταγωνίζεται με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη τις ΕΠΑ για σφαίρες επιρροής και για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Η σημερινή Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν αλλά είναι ακριβώς το αντίθετό της, είναι μια χώρα καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική. Και δεν είναι απλώς μια μικρή ιμπεριαλιστική χώρα αλλά μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια αναλύοντας στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ τη διεθνή κατάσταση από τη σκοπιά του μαρξισμού - λενινισμού τονίζει: «οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις, χωριστά ή ενωμένες, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, εκπροσωπούν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για την λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη για την υπεράσπιση των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ' ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο» (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 208, Αθήνα 1976).

Δεν υπάρχει σήμερα σημείο της γης που να μένει έξω από τον άγριο ανταγωνισμό των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ. Όμως οι Βαλκανικές χώρες και ιδιαίτερα η χώρα μας λόγω της μεγάλης στρατηγικής σημασίας που έχει για την Ευρώπη και επειδή έχει διέξοδο προς την Μεσόγειο (ενδιαφέρει ιδιαιτέρα τους ιμπεριαλιστές η διώρυγα του Σουέζ και to Γιβραλτάρ) και επιπλέον αποτελεί συνδετικό κρίκο προς την Εγγύς Ανατολή καθώς και την Αφρική, συγκεντρώνει το ασταμάτητο και έντονο ενδιαφέρον των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.

Όλες οι χώρες των Βαλκανίων, όπως Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και Ρουμανία - εκτός από την ΛΣΔ Αλβανίας, που είναι όχι μόνο η μοναδική σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, αλλά και η μόνη πραγματικά ανεξάρτητη - είναι υποταγμένες αντίστοιχα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Είναι χώρες γεμάτες με στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικό όπλα, χώρες των οποίων την εθνική ανεξαρτησία καταπατούν καθημερινά οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και οι λαοί τους δέχονται συνέχεια τις ωμές αναμείξεις τους στις εσωτερικές τους υποθέσεις και στενάζουν κάτω από το πέλμα τους.

Η Ελλάδα είναι δεμένη, ακόμα και σήμερα, χειροπόδαρα στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι ολόπλευρα υποταγμένη, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στις ΕΠΑ, την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Όλες οι ως τώρα κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του ΠΑΣΟΚ, ακολούθησαν μια πολιτική υποτέλειας, μια πολιτική ξεπουλήματος των εθνικών συμφερόντων, μια πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.

Ο ελληνικός λαός, από χρόνια τώρα, διεξάγει ένα σκληρό αγώνα για να απαλλαχθεί από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση των ΕΠΑ και των ιμπεριαλιστών της ΕΟΚ και για να διώξει τις στρατιωτικές βάσεις και τα πυρηνικά όπλα από το έδαφος της χώρας μας, τα οποία αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για το λαό μας και για τους γειτονικούς Βαλκανικούς λαούς.

Την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού μας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και για την απόχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί η σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση για τα δικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, η οποία καταβάλει τα τελευταία χρόνια συστηματικές προσπάθειες για να διεισδύσει στη χώρα μας.

Μέσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού στα Βαλκάνια των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και στις προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης να διεισδύσει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στη χώρα μας και να καταχτήσει θέσεις σε βάρος των ΕΠΑ, εντάσσεται και το ταξίδι που πραγματοποίησε στις 21 Φλεβάρη στην Αθήνα ο εκπρόσωπός του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Ν. Τίχονοφ.

Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν στη χώρα μας έχουν την άμεση υποστήριξη των λακέδων και πιστών υπηρετών τους των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ εσ. καθώς και των ρεφορμιστικών συνδικάτων ΕΣΑΚ-Σ και ΑΕΜ. Αυτοί όμως που διακρίθηκαν ιδιαίτερα για την δουλοπρέπειά τους απέναντι στο αφεντικό τους το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, δουλοπρέπειά που θα την ζήλευαν ακόμα και οι λακέδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οι έλληνες μοναρχοφασίστες, ήταν οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ.

Βέβαια και ο εκπρόσωπος του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Τίχονοφ είχε φορέσει την μάσκα του «ειρηνόφιλου», παριστάνοντας το «περιστέρι της ειρήνης», του «φίλου» του ελληνικού λαού, του «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, αλλά αυτοί που είχαν αναλάβει τη συστηματική διαφήμισή του ήταν η αντικομμουνιστική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη.

Το ρεβιζιονιστικά «Κ»ΚΕ δεν είναι μόνο προδότης των συμφερόντων του ελληνικού προλεταριάτου και θανάσιμος εχθρός της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, είναι ακόμα και προδότης των εθνικών συμφερόντων. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις μέρες τη ρεβιζιονιστική φυλλάδα «Ριζοσπάστης» διαπιστώνει εύκολα πώς δεν υστερεί σε τίποτε και δεν διαφέρει καθόλου από τις φυλλάδες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που προπαγάνδιζαν μεταπολεμικό την ιμπεριαλιστική επιθετική πολιτική των ΕΠΑ σαν «σωτηρία» για τους λαούς της Ευρώπης, που εμφάνιζαν τις ΕΠΑ σαν «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών κρατών και την εφαρμογή του «σχέδιου Μάρσαλ» σαν την πρώτη φάση στο δρόμο του «σοσιαλισμού». Εκεί που διαφέρουν είναι, απλώς τα αφεντικά - ιμπεριαλιστές. Για τους σοσιαλδημοκράτες ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενώ για το «Κ»ΚΕ είναι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός. Η πολιτική της προδοσίας των εθνικών συμφερόντων που ακολουθούν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ εκφράζεται ανάγλυφα αυτές τις μέρες στην αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη».

Ο «Ρ» διαφημίζει τον εκπρόσωπο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Τίχονοφ σαν «ένα πολύτιμο φίλο του λαού μας», σαν «αγγελιοφόρο της ειρήνης», κλπ. Και για την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση γράφει: «φίλος και συμπαραστάτης, η Σοβιετική Ένωση, δεν έρχεται να εκβιάσει παραχωρήσεις, να απαιτήσει υποταγή, να εξαγοράσει - έναντι ποσού δολαρίων - κυριαρχικά μας δικαιώματα. Έρχεται να προσφέρει πλατιές δυνατότητες, ισότιμης, αμοιβαίας ωφέλιμης, καρποφόρας συνεργασίας. Έρχεται να προσφέρει τη συνέπεια της φιλειρηνικής της πολιτικής και το βάρος των αντιπολεμικών της προσανατολισμών σα στήριγμα που απειλούν την ασφάλεια στην περιοχή μας» («Ρ», 22.2.83).

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ βαδίζοντας πιστά στα χνάρια των δασκάλων τους ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών ηγετών, Λ. Μπλούν, Γκυ Μολέ, Ατλε, Λάσκυ, Κόλλε, Ρένερ, Σουμάχερ κλπ, που προπαγάνδιζαν την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΕΠΑ σαν πολιτική «υπεράσπισης» της εθνικής ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών χωρών, διαφημίζουν την σημερινή ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση σαν «υπερασπιστή» της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, ενώ είναι πασίγνωστο ότι αυτή έχει μετατρέψει τις υποτελείς της καπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε αποικίες της, σε βάσεις εγκατάστασης των πυρηνικών της όπλων και σε στρατιωτικές βάσεις του επιθετικού Συμφώνου της Βαρσοβίας και έχει εξαφανίσει κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας. Διαφημίζουν την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης σαν μια «φιλειρηνική πολιτική» ενώ πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική πολιτική όμοια με εκείνη των ΕΠΑ, πράγμα που το δείχνει η φασιστική ιμπεριαλιστική στρατιωτική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν και οι συνεχείς ωμές αναμείξεις της στα εσωτερικά άλλων χωρών. Διαφημίζουν τη Σοβιετική Ένωση σαν χώρα που προσφέρει δήθεν «ισότιμη και αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία» ενώ είναι γνωστό ότι έχει ολοκληρωτικά υποτάξει, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά τις καπιταλιστικές χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ και τις εκμεταλλεύεται και λεηλατεί άγρια τον εθνικό τους πλούτο. Παρουσιάζουν την ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση σαν «φίλο και συμπαραστάτη» της χώρας μας. Η Σοβιετική Ένωση είναι τόσο «φίλος και συμπαραστάτης» όσο και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Διαφημίζουν τη Σοβιετική Ένωση σαν χώρα που ακολουθεί «φιλειρηνική» πολιτική στην «περιοχή» μας δηλαδή στο χώρο των Βαλκανίων, ενώ είναι ακριβώς οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ εκείνες που απειλούν την ασφάλεια των λαών των Βαλκανίων και της Ευρώπης.

Μιλώντας ο σ. Ενβέρ Χότζια για την κατάσταση στα Βαλκάνια σε πρόσφατο λόγο του τονίζει: «η ειρήνη και η ασφάλεια στα Βαλκάνια απειλούνται από την παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων ή διαφόρων διευκολύνσεων στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Σοβιετική Ένωση, απειλούνται από το μπάσιμο ως το λαιμό στα χρέη στις υπερδυνάμεις, πράγμα που συνεπάγεται πολλούς κινδύνους όχι μόνο για την ανεξαρτησία αυτής της ίδιας της χώρας που έχει αυτά τα χρέη,άλλα και για τους γείτονές της» (Ε,Χότζια, Λόγος μπροστά στους εκλογείς, Νοέμβρης 1982, σελ.22,Τίρανα 1982). Επίσης αναφερόμενος στην Ευρώπη τόνισε: «την άμυνα των ευρωπαϊκών χωρών,την ελεύθερη και ανεξάρτητη ανάπτυξή τους, την κυριαρχία και την εδαφική τους ακεραιότητα δεν τις κατοχυρώνουν ούτε το Σύμφωνο του Ατλαντικού, ούτε αυτό της Βαρσοβίας, ούτε οι εγκατεστημένες σε διάφορες χώρες στρατιωτικές βάσεις, ούτε και τα πυρηνικά όπλα των υπερδυνάμεων. Κατοχυρώνονται μόνο διαλύοντας αυτά τα σύμφωνα και στέλνοντας στα σπίτια τους τους αμερικάνους και σοβιετικούς στρατιώτες, σπάζοντας και συντρίβοντας τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά δεσμά, με τα οποία η Ουάσιγκτον και η Μόσχα έχουν δέσει την Ευρώπη» (Ε. Χότζια, Λόγος μπροστά στους εκλογείς, Νοέβρης 1982, σελ.21,Τίρανα 1982).

Ποτέ μια ιμπεριαλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, όπως είναι ή σημερινή Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να είναι υπερασπιστής της «εθνικής ανεξαρτησίας» άλλων χωρών. Ποτέ μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη δεν προσφέρει στις άλλες χώρες «ισότιμη και αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία». Ποτέ μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη δεν ακολουθεί «φιλειρηνική πολιτική». Ποτέ εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού σαν τον Ρήγκαν και τον Τίχονοφ δεν μπορεί να είναι φίλοι του λαού μας. Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, είναι ακριβώς αυτές που καταπατούν την εθνική ανεξαρτησία των άλλων χωρών και επεμβαίνουν στα εσωτερικό τους, αυτές είναι εκείνες που λεηλατούν τον πλούτο των άλλων χωρών, εκμεταλλεύονται άγρια και καταπιέζουν τους λαούς, αυτές είναι εκείνες που εξοπλίζονται διαρκώς, που καταλαμβάνουν στρατιωτικά άλλες χώρες και προετοιμάζουν έναν τρίτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Με τα ίδια ακριβώς «επιχειρήματα» που εξωραΐζουν σήμερα οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, εξωράισαν στο παρελθόν και οι ντόπιοι μοναρχοφασίστες τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και δικαιολόγησαν το ξεπούλημα των εθνικών συμφερόντων. Οι αντιθέσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μεταξύ του ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ και της «ΝΔ», στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ν.Τίχονοφ, δεν είναι αντιθέσεις μεταξύ Κομμουνιστών και αντιδραστικών αστών,μεταξύ υπερασπιστών των εθνικών συμφερόντων και προδοτών των εθνικών συμφερόντων, αλλά είναι αντιθέσεις μεταξύ αστών, αντιθέσεις μεταξύ προδοτών των εθνικών συμφερόντων, που οι μεν τα ξεπουλάνε στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ενώ οι δε θέλουν να τα ξεπουλήσουν στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Επίσης και «οι αντιθέσεις που έχει η Σοβιετική Ένωση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι αντιθέσεις ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον ιμπεριαλισμό,όπως προσπαθεί να τις πλασάρει η Μόσχα, μα αντιθέσεις ανάμεσα σε δυο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ.234, Αθήνα 1976).

Όσον αφορά τον Παπανδρέου, αυτός φαίνεται πώς είναι διατεθειμένος να εξυπηρετήσει τόσο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όσο και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και να παίξει το παιχνίδι τους. Φυσικά κάπως δύσκολη ιστορία. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι, ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση ξεπουλάει τα εθνικά συμφέροντα.

Ο ελληνικός λαός όμως δεν πρέπει να παρασυρθεί από την προπαγάνδα των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών ούτε από τις δημαγωγίες των πουλημένων λακέδων τους στη χώρα μας, αστών και ρεβιζιονιστών, αλλά είναι ανάγκη να συνεχίσει και να εντείνει ακόμα περισσότερο την πάλη του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για το διώξιμο των στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών όπλων, για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και παράλληλα να αποκρούσει κάθε προσπάθεια διείσδυσης του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας καθώς και άλλων ιμπεριαλιστών. Ο αγώνας πρέπει να στρέφεται τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό όσο και ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό και πρώτα απ’ όλα ενάντια στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.

Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι το ίδιο εχθρός της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας του λαού μας όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας του αφγανικού λάου εναντία στους καταχτητές σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές

«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 7, Ιούλης 1982

Ρ. Σ. Τιράνων, 1 Ιούλη 1982

Πέρασαν πάνω από δυόμιση χρόνια από τότε που οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές ενήργησαν τη φασιστική εισβολή στο Αφγανιστάν και από τότε δεν βρίσκουν στιγμή ησυχίας σ' αυτή τη χώρα. Βρίσκονται συνεχώς κάτω από τα χτυπήματα των Αφγανών πατριωτών, κάτω από την οργή του αφγανικού λαού που θηριεύει. Είναι μια δικαιολογημένη οργή ενός φιλελεύθερου και μαχητικού λαού ενάντια στους καταχτητές και καταπατητές της λευτεριάς του.

Καθ' όλη την ιστορία του ο αφγανικός λαός πολέμησε τους ξένους καταχτητές που πάτησαν τον τόπο του και τον υποδούλωσαν. Ένδοξοι ήταν, ιδιαίτερα, οι τρεις μεγάλοι πόλεμοι ενάντια στους βρετανούς αποικιοκράτες που οδήγησαν στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στα 1919.

Ο φιλελεύθερος αφγανικός λαός όμως υποφέρει ξανά τη σκλαβιά ενός νέου καταχτητή, άγριου και βάρβαρου, των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών. Γι αυτό άρπαξε ξανά τα όπλα και δεν τα αποχωρίστηκε ποτέ για να κερδίσει ξανά τα εθνικά δικαιώματά του.

Τώρα, ύστερα από δυόμιση χρόνια κατοχής, ο απελευθερωτικός αγώνας του αφγανικού λαού πήρε μεγάλες διαστάσεις και από μέρα σε μέρα εντείνεται. Οι πατριωτικές δυνάμεις αναπτύσσουν δράση σε κάθε γωνιά της χώρας στις στρατηγικές κοιλάδες που έχουν γίνει Θερμοπύλες αντίστασης αυτού του λαού και μέχρι το εσωτερικό των μεγάλων πόλεων, όπως και η Καμπούλ, όπου δρουν πολλές μαχητικές ομάδες.

Στα χρόνια αυτά του αγώνα οι πατριωτικές δυνάμεις σημείωσαν πολλές επιτυχίες. Εξουδετέρωσαν και έθεσαν έκτος μάχης πάνω από 10.000 στρατιώτες του εχθρού, πάνω από 1.000 τανκς και θωρακισμένα οχήματα καθώς και πολλά άλλα στρατιωτικά μέσα.

Ο αγώνας του αφγανικού λαού σημείωσε προόδους και από οργανωτικής άποψης. Οι αγωνιστές της λευτεριάς παραμέρισαν τις έριδες και τους παλιούς διχασμούς μεταξύ των φυλών που υποδαύλιζαν οι ξένοι καταχτητές και εκφράστηκαν με αποφασιστικότητα για την ένωση όλων των πατριωτικών και φιλελεύθερων δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια στους σοσιαλιμπεριαλιστές καταχτητές. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στους αγωνιστές της λευτεριάς να οργανώσουν και να διευρύνουν τις μαχητικές ενέργειές τους, ιδιαίτερα στον συνδυασμό των ενεργειών σε διάφορες περιοχές της χώρας με την δράση των μαχητικών ομάδων στις πόλεις. Αυτό έκανε ώστε οι Ρώσοι καταχτητές και τα ντόπια ανδρείκελά τους να μην αισθάνονται ασφαλή τον εαυτό τους, όχι μόνο στο μέτωπο αλλά και στα μετόπισθεν.

Στις συνθήκες που η χώρα τους βρίσκεται, κάτω από το πέλμα των ξένων καταχτητών, οι πατριωτικές δυνάμεις σαν εκπρόσωποι των πόθων του αφγανικού λαού έταξαν σαν βασικό σκοπό της στρατηγικής του αγώνα τους το διώξιμο του ξένου καταχτητή και την ανάκτηση της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Έτσι σαν κύριο εχθρό ενάντια στον όποιον στρέφονται τα κυριότερα χτυπήματα του απελευθερωτικού αγώνα θεωρούν τους Ρώσους καταχτητές και τις εσωτερικές δυνάμεις Κουίσλινγκ.

Ο απελευθερωτικός αγώνας όμως του αφγανικού λαού χτυπάει και τις επιδιώξεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών, των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που παριστάνουν τον «υποστηριχτή» και καμώνονται σαν να τρέφουν συμπάθεια για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του αφγανικού λαού. Αυτό το κάνουν μόνο για τα επεχτατικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Για την επιτυχή πραγματοποίηση του σκοπού οι πατριωτικές δυνάμεις παλεύουν για την πύκνωση των γραμμών των ένοπλων δυνάμεων τους, για την ένταση των στρατιωτικών ενεργειών χτυπώντας τον μεγάλο αριθμητικά εχθρό για να τον εξοντώσουν τμηματικά και να δημιουργήσουν έτσι τις συνθήκες για εξισορρόπηση του συσχετισμού δυνάμεων και την απόχτηση ταχτικής υπεροχής πάνω στον εχθρό. Γι' αυτό οι πατριωτικές δυνάμεις ενεργούν διαρκώς επιθέσεις στηριζόμενες στην ταχτική του παρτιζάνικου αγώνα, όπως είναι οι κεραυνοβόλες αιφνιδιαστικές επιθέσεις ενάντια σε τμήματα και στρατιωτικές συγκεντρώσεις του εχθρού, η ενεργός άμυνα στις εκκαθαριστικές επιθέσεις του εχθρού και το πέρασμα σε αντεπιθέσεις απελευθερώνοντας ολόκληρες ζώνες και περιοχές.

Οι αυξημένες διαστάσεις του απελευθερωτικού αγώνα του αφγανικού λαού ανάγκασαν τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές να χρησιμοποιούν τις πιο απαίσιες μέθοδες για την καταστολή του. Αφού τα τανκς και τα σύγχρονα ελικόπτερα, οι μαζικοί βομβαρδισμοί, οι δηλητηριώδεις ύλες και οι εμπρησμοί με Ναπάλμ δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, οι Ρώσοι καταχτητές πέρασαν και στην νέα στρατηγική κύριο χαραχτηριστικό της οποίας είναι η ταχτική της καμένης γης, για να σπείρουν φόβο και τρόμο στο λαό με σκοπό να παραιτηθεί από την υποστήριξη και την συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα.

Έτσι, το πυροβολικό, τα τανκς και η αεροπορία των καταχτητικών δυνάμεων άρχισαν βομβαρδισμούς και σφαγές στις αφγανικές περιοχές καταστρέφοντας ολόκληρα χωριά και σκοτώνοντας χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά. Και με την νέα στρατηγική τους όμως, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι Κουίσλινγκ δεν μπόρεσαν να υποτάξουν τον αφγανικό λαό και να σβήσουν τον απελευθερωτικό του αγώνα.

Οι πατριωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες πλατιά από τις λαϊκές μάζες συνέχισαν με επιτυχία τις μαχητικές ενέργειες προκαλώντας νέες απώλειες στον εχθρό. Τα πρακτορεία ειδήσεων αναφέρουν για σκληρές μάχες που διεξήχθησαν της τελευταίες μέρες σε όλα τα μέρη της χώρας.

Έτσι ύστερα από επίθεση τεσσάρων εβδομάδων οι καταχτητικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από την κοιλάδα Πανσίρ εγκαταλείποντας πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Επιτυχείς επιθέσεις ενήργησαν οι πατριωτικές δυνάμεις και στο Κερικάν, Τελγιεμάν, Καραμπάκ της επαρχίας Γκασνί όπου οι καταχτητές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στο πεδίο της μάχης 5 τανκς και 6 θωρακισμένα αυτοκίνητα. Στο μεταξύ στις πόλεις, όπως στην Καμπούλ, συνεχίζεται η δράση των μαχητικών ομάδων που εξοντώνουν πράχτορες και συνεργάτες των ξένων εισβολέων.

Αυτές οι νέες επιτυχίες δείχνουν καθαρά την αποφασιστικότητα του αφγανικού λαού να συνεχίσει τον απελευθερωτικό του αγώνα μέχρι το διώξιμο του καταχτητή και την ανάχτηση της λευτεριάς και της πραγματικής ανεξαρτησίας. Και συνεχίζοντας αυτόν τον δρόμο θα πραγματοποιήσει οπωσδήποτε τους εθνικούς πόθους και θα ιδεί τον εαυτόν του ελεύθερο και ανεξάρτητο στην πατρίδα του.

Ο «σοσιαλιστικός προσανατολισμός» - ρεβιζιονιστική θεωρία στην υπηρεσία της αστικής τάξης

«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 6, Ιούνης 1982

Ο «σοσιαλιστικός προσανατολισμός» - ρεβιζιονιστική θεωρία στην υπηρεσία της αστικής τάξης

Ρ. Σ. Τιράνων, 25 Απρίλη 1982

Μια από τις πολλές ρεβιζιονιστικές θεωρίες που έχουν τεθεί σήμερα στην κυκλοφορία για να κάνουν την απολογία της σοβιετικής νεοαποικιοκρατίας είναι και ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» ή του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού».

Αυτό το ρεβιζιονιστικό θεωρητικό κατασκεύασμα που βγήκε στο προσκήνιο κατά την δεκαετία του 60, αποτελεί, σύμφωνα με τους ιδεολόγους του Κρεμλίνου, ένα από τα πιθανά μοντέλα του κινήματος στις καθυστερημένες χώρες προς το σοσιαλισμό, που τώρα έχουν γίνει πια ιστορική πραγματικότητα.

Ο δρόμος του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» σερβίρεται σήμερα από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές σε όλες τις υποανάπτυκτες χώρες σαν η μόνη διέξοδος για να βγουν από την καθυστέρηση και να βαδίσουν μπροστά. Ο «σοσιαλιστικός» αυτός προσανατολισμός στην πραγματικότητα προσφέρει σ' αυτές τις χώρες το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν για να πέσουν (υπογρ. δική μας) στα πλοκάμια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

«Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η παλινόρθωση του καπιταλισμού σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, δημιούργησαν μεγάλη σύγχυση γύρω από το πρόβλημα του σοσιαλισμού, ο όποιος είναι στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης που διεξάγεται σήμερα στον κόσμο. Το ζήτημα είναι ότι οι ρεβιζιονιστές παρουσιάζουν την καπιταλιστική κοινωνία που έχει παλινορθωθεί στις χώρες τους, σαν γνήσια σοσιαλιστική κοινωνία, σαν «αναπτυγμένο» «πραγματικό σοσιαλισμό» και μάλιστα «πολύ αναπτυγμένο». Η σύγχυση αυτή αυξάνει περισσότερο και από το ότι για το σοσιαλισμό μιλούν και πολλά κόμματα και διάφορες πολιτικές δυνάμεις, που απέχουν πολύ από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, καθώς και από τις προσπάθειες που κάνει η αστική τάξη και η προπαγάνδα της να παραποιήσει τα πραγματικά σοσιαλιστικά ιδανικά, να απομακρύνει τις μάζες από τον αγώνα για το θρίαμβό τους».

Η ρεβιζιονιστική θεωρία του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για την σοσιαλιστική επανάσταση και την διχτατορία του προλεταριάτου. Η θεωρία αυτή αρνείται κατάφωρα τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος στην επανάσταση και στην σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Σύμφωνα με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τον καθοδηγητικό ρόλο, κατά κανόνα, τον παίζει το δημοκρατικό επαναστατικό κόμμα που δεν είναι εκπρόσωπος της εργατικής τάξης αλλά όλων των μαζών της χώρας.

Ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» είναι μια παραλλαγή του χρουτσωφικού δρόμου της «ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό» δηλαδή σύμφωνα με αυτούς η αστική τάξη θεληματικά θα επιτρέψει το πέρασμα στο σοσιαλισμό αναίμακτα και χωρίς βία. Η ιστορική πείρα δεν γνωρίζει περιπτώσεις όπου να μπορεί να στηριχθεί αυτή η νόθα θεωρία του σημερινού σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Είναι γνωστό ότι και το «χιλιανό πείραμα» που διατυμπανίστηκε θορυβώδικα, έσβησε και πνίγηκε στο αίμα από την ντόπια αντίδραση με την υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στον προσδιορισμό των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» ξεκινούν όχι από την ανάλυση το ποιες παραγωγικές σχέσεις κυριαρχούν εκεί, ποια είναι η ηγετική δύναμη της κοινωνίας και τα συμφέροντα ποιας τάξης αντιπροσωπεύει. Αυτοί παραδέχονται απροκάλυπτα την ύπαρξη της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοχτησίας, την υπεράσπιση της οποίας, στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» την εγγυάται το σύνταγμα. Στις χώρες αυτές υπάρχει και κάποια κρατική ιδιοχτησία που οι ρεβιζιονιστές την διαφημίζουν σαν κύριο σοσιαλιστικό στοιχείο, αλλά που στην πραγματικότητα είναι μια μορφή του κρατικού καπιταλισμού. Αυτοί λένε ότι στην μεταβατική περίοδο, οι χώρες αυτές μπορεί να βρεθούν στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά μέσω των μεταρρυθμίσεων και της «βοήθειας» της Μόσχας θα αποσπαστούν από τους κόλπους του καπιταλισμού για [να] πέσουν στις αγκάλες της «σοσιαλιστικής κοινότητας».

Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι για να συμπληρώσουν το «σοσιαλιστικό» πλαίσιο αυτών των χωρών, θέλουν να αλείψουν με κόκκινα χρώματα και τους αστικούς πολιτικούς θεσμούς που υπάρχουν εκεί. Έτσι τα «επαναστατικά» συμβούλια , τις κυβερνήσεις, τις προεδρίες, τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τα αποκαλούν «νέους πολιτικούς θεσμούς» τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο.

Οι νέες ονομασίες και ετικέτες που προσάπτουν στα διάφορα όργανα της εξουσίας σ' αυτές τις χώρες δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό περιεχόμενό τους. Στα ανώτερα όργανα της κρατικής εξουσίας συμμετέχουν εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής ή της μικροαστικής τάξης που για να παραπλανήσουν τις μάζες χρησιμοποιούν «σοσιαλιστικά» συνθήματα και ετικέτες.

Σαν γεγονός που επιβεβαιώνει την «σοσιαλιστική» φυσιογνωμία των χωρών που έχουν μπει στον «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαφημίζουν και την διατύπωση στα συντάγματα αυτών των κρατών «σοσιαλιστικών» συνθημάτων, δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, κλπ.

Τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» δεν είναι τα πρώτα που φέρουν το δημαγωγικό επικάλυμμα της δημοκρατίας. Τα συντάγματα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης είναι γεμάτα με άρθρα που διακηρύττουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για τις μάζες αλλά μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται ποτέ στη ζωή.

Η ρεβιζιονιστική ανακάλυψη των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έχει για σκοπό να εμποδίσει τη διάδοση της επαναστατικής ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, να αυξήσουν την ιδεολογική σύγχυση για να εμποδίσουν τον ενστερνισμό της πραγματικής μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας από το προλεταριάτο και τις άλλες εργαζόμενες μάζες και για να λειάνουν το δρόμο στην νεοαποικιακή διείσδυση της Σοβιετικής Ένωσης στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό».

Τώρα έχει αποδειχτεί πια στην πράξη ότι σαν βασικό κριτήριο για τον προσδιορισμό ποια χώρα είναι με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» και ποια όχι, χρησιμεύει ο βαθμός υποταγής στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ο χρόνος έχει επιβεβαιώσει, ότι ακριβώς οι χώρες αυτές μαζί με τις ρεβιζιονιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι τα πιο πειθήνια κυβερνεία της νεοτσαρικής αυτοκρατορίας, το ίδιο όπως είναι και οι πιο εκμεταλλευόμενες χώρες από τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτή η ομάδα χωρών της Ασίας και της Αφρικής, όπως η Αγκόλα, η Αιθιοπία, το Αφγανιστάν, κλπ, είναι καθυστερημένες με μονόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, αλλά που διαθέτουν και πολλά αποθέματα πολύτιμων μεταλλευμάτων και πρώτων ιλών. Για να ασκούν συστηματική καταλήστευση, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές έχουν υπογράψει μακροπρόθεσμες συμφωνίες «βοήθειας και συνεργασίας» με αυτές τις χώρες και προσπαθούν να τις εντάξουν στη ρεβιζιονιστική οργάνωση της «ΚΟΜΕΚΟΝ».

Σαν αρχή τους έδωσαν το δικαίωμα του παρατηρητή σε αυτήν την αντιδραστική νεοαποικιακή οργάνωση. Κάτω από το προσωπείο της οικονομικής και τεχνικής «βοήθειας» που προπαγανδίζεται σαν οργανικό στοιχείο στο σύνολο των κοινωνικοοικονομικών μετασχηματισμών στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό», οι σοβιετικοί νεοαποικιοκράτες έχουν διεισδύσει σ' όλα τα κύτταρα της οικονομικής ζωής. Τα ολόπλευρα προνόμια που εξασφάλισε η Σοβιετική Ένωση σ' αυτές τις χώρες τα φυλάει με φανατισμό. Κάθε απόπειρα των άλλων ιμπεριαλιστών αντιπάλων να διεισδύσουν εκεί καταγγέλλονται από το Κρεμλίνο με σκληρούς «αντιιμπεριαλιστικούς» χαραχτηρισμούς, σαν «επέμβαση», «επέχταση», «νεοαποικιοκρατία», κλπ. Επίσης κάθε προσπάθεια από τις κυρίαρχες αστικές κλίκες αυτών των χωρών να βγουν από τον σοβιετικό έλεγχο ή να συνδεθούν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, χαραχτηρίζονται σαν «αντισοβιετισμός» και τιμωρείται αμείλιχτα με οικονομικά μέσα και στρατιωτική επέμβαση, όπως συνέβηκε στο Αφγανιστάν.

Η πολιτική της διείσδυσης και της νεοαποικιακής καταλήστευσης που ακολουθούν οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές απέναντι στις χώρες αυτές δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με θεωρητικές απάτες. Τα γεγονότα και η πραχτική των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής έχουν αποκαλύψει ολοφάνερα την αντεπαναστατική και επεχτατική φύση της λεγόμενης «σοβιετικής βοήθειας» που στοχεύει κυρίως στην εξόρυξη πολύτιμων μεταλλευμάτων, βωξίτη, φωσφάτη, κλπ. στην ανέγερση μερικών ηλεκτρικών σταθμών και εργοστασίων επεξεργασίας ιχθύων, γάλακτος και γεωργικών προϊόντων. Και εκείνη η ελάχιστη εκβιομηχάνιση που γίνεται ελέγχεται από τους σοσιαλιμπεριαλιστές της Μόσχας, μέσω δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών ειδικών που έχουν σταλεί στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» με το προσωπείο της «σύμπραξης και της συνεργασίας».

Η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ εκμεταλλεύονται εκατοντάδες οικονομικά έργα σ' αυτές τις χώρες μέσω των λεγόμενων «κοινών επιχειρήσεων». Η κατανομή των κερδών στην περίπτωση αυτήν γίνεται σύμφωνα με το νόμο της ζούγκλας.

Η νεοαποικιακή και σοσιαλιμπεριαλιστική σοβιετική πολιτική στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έφερε βαριές συνέπειες στους λαούς, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών σε ανεξάρτητο δρόμο. Οι λαοί και οι επαναστατικές και δημοκρατικές δυνάμεις αυτών των χωρών εναντιώνονται και καταπολεμούν την σοβιετική νεοαποικιοκρατία, το ίδιο {υπογρ. δική μας) όπως καταπολεμούν την αμερικάνικη νεοαποικιοκρατία και κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, καταπίεση και εκμετάλλευση σε βάρος των λαών, όπως το δείχνει ο ένοπλος αγώνας των Αφγανών πατριωτών που συνεχίζουν πάνω από δυο χρόνια τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές καταχτητές.

Μόνο με τον αποφασιστικό αγώνα ενάντια σ' όλες τις μορφές της νεοαποικιοκρατίας οι υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής θα μπορέσουν να βρουν τον πραγματικό δρόμο της προόδου και της ανεξάρτητης εθνικής ανάπτυξης.

ΝΑ ΕΞΟΜΑΛΥΝΘΟΥΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΣΔ ΑΛΒΑΝΙΑΣ - ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ 1940, ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ «ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΑΙ ΕΧΘΡΙΚΗ» ΧΩΡΑ

«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 4, Απρίλης 1982

ΝΑ ΕΞΟΜΑΛΥΝΘΟΥΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΣΔ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ 1940,
ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ «ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΑΙ ΕΧΘΡΙΚΗ» ΧΩΡΑ

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας σαν η μοναδική σοσιαλιστική χώρα σήμερα στον κόσμο, συγκεντρώνει όπως είναι φυσικό, το άγριο μίσος τόσο των αντιδραστικών δυνάμεων της χώρας μας, των φασιστών, των σωβινιστών και των ρεβιζιονιστών όσο και της διεθνούς αντίδρασης και πρώτα και κύρια των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, οι όποιες ενοχλούνται πολύ από το ξεσκέπασμα της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής στο διεθνή χώρο και ιδιαιτέρα στο χώρο των Βαλκανίων εκ μέρους της ΛΣΔ της Αλβανίας.

Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις προσπαθούν με κάθε είδους σκευωρίες, μηχανορραφίες, συνωμοσίες και συκοφαντίες να στρέψουν τους λαούς των Βαλκανικών χωρών τον ένα ενάντια στον άλλον, προσπαθούν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν την φιλία και να υποδαυλίσουν την εχθρότητα μεταξύ των Βαλκανικών λαών για να μπορέσουν έτσι να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα επεχτατικά και φιλοπόλεμα σχέδιά τους σ' αυτή την ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή της Ευρώπης. Η εφημερίδα «ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ» όργανο της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας σε πρόσφατο άρθρο της, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 161 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, και με τίτλο «Σημαντικό ιστορικό γεγονός για τον ελληνικό λαό», πολύ σωστά τονίζει: «η εξέλιξη των γεγονότων δείχνει ότι οι υπερδυνάμεις για να πραγματοποιήσουν τις επεχτατικές τους επιδιώξεις προσπαθούν να μετατρέψουν τα Βαλκάνια σε μόνιμη πυριτιδαποθήκη, να αναβιώσουν και υποκινήσουν τα πάθη και τα σωβινιστικά αισθήματα, να ρίξουν τους λαούς αυτής της περιοχής, τον ένα ενάντια στον άλλο και να υπονομεύσουν την ενίσχυση της φιλίας ανάμεσα στους γειτονικούς βαλκανικούς λαούς» («ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ», 25.3.1982).

Οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για την αναβίωση των σωβινιστικών αισθημάτων και για την υποδαύλιση της εχθρότητας μεταξύ των λαών των Βαλκανίων και για την προώθηση της επεχτατικής τους πολιτικής χρησιμοποιούν τους υποταχτικούς τους, τα διάφορα αντιδραστικά φασιστικά και σωβινιστικά στοιχεία και τους προδότες ρεβιζιονιστές αυτών των χωρών.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται στη χώρα μας μια έντονη αντιαλβανική δραστηριότητα, μια ενορχηστρωμένη βρώμικη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στην ΛΣΔ της Αλβανίας, η όποια από τη μια υποδαυλίζει την εχθρότητα μεταξύ των λαών της Ελλάδας και της Αλβανίας και από την άλλη φτάνει ως την ανοιχτή ανάμειξη στα εσωτερικά της ΛΣΔ της Αλβανίας και ακόμα το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο είναι ότι επεχτείνεται ως την διεκδίκηση αλβανικών εδαφών, από την πλευρά των αντιδραστικών φασιστικών κύκλων της Ελλάδας.

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η αντιδραστική σωβινιστική κλίκα του Βελιγραδίου σε συνεργασία με την πιο μαύρη φασιστική σωβινιστική ελληνική αντίδραση που ζει στις ΕΠΑ κυκλοφόρησαν ένα χάρτη της Αλβανίας - στο όνομα βέβαια της ΛΣΔ της Αλβανίας - στον όποιο συμπεριλαμβάνονταν και ένα μέρος σημερινών ελληνικών εδαφών. Αυτή η σκευωρία και προβοκατόρικη ενέργεια σε βάρος της ΛΣΔ της Αλβανίας που υποκινήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, προβλήθηκε έντονα και οργανωμένα από τον ελληνικό φασιστικό τύπο, τον αστικό - ρεβιζιονιστικό τύπο, τον φασιστικό εκκλησιαστικό τύπο, τους φασίστες «βορειοηπειρώτες», τους φασίστες ρασοφόρους καλόγερους, ακόμα δε μερικοί αντιδραστικοί βουλευτές κατέθεσαν επερωτήσεις στη Βουλή.

Οι φασιστικές φυλλάδες «Ελεύθερος Κόσμος», «Ελεύθερη Ώρα», «Ακρόπολις», «Βραδυνή» κλπ και σε απόλυτη συγχορδία μ' αυτές ο αστικο-ρεβιζιονιστικός τύπος άρχισαν να διαδίδουν τις ψευτιές και συκοφαντίες των γιουγκοσλάβων σωβινιστών, να μιλούν για «καταπίεση» δήθεν της ελληνικής μειονότητας στην ΛΣΔ της Αλβανίας, για ύπαρξη δήθεν «στρατοπέδων συγκέντρωσης» και για ένα σωρό άλλα. Σ' αυτή την ενορχηστρωμένη συκοφαντική εκστρατεία δεν υστέρησαν καθόλου, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, και οι προδότες ρεβιζιονιστές του «Κ»ΚΕ. Στο «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε: «το πρακτορείο “Τανγιούνκ” κατηγόρησε την Αλβανία ότι κρατάει φυλακισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης έλληνες και Αλβανούς κάτω από βάναυσες συνθήκες» («Ρ», 20.6.81 ). Αργότερα ο βιομήχανος βουλευτής του «Κ»ΚΕ, ο αντιδραστικός και σωβινιστής ηπειρώτης Κώστας Νάσης, σε σχετική ερώτηση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» απαντάει: «αν όμως γίνει συζήτηση στη Βουλή, για τα ανθρώπινα δικαιώματα των συμπατριωτών μου Βορειοηπειρωτών που σαν μειονότητα ζουν από πολλά χρόνια στα πλαίσια της Αλβανικής Επικράτειας, τότε ασφαλώς θα υποστηρίξω την γενικότερα παραδεκτή άποψη, ότι δηλαδή η ελληνική μειονότητα πρέπει σε κάθε περίπτωση και με οποιοδήποτε πολιτειακό καθεστώς, να απολαμβάνει των δικαιωμάτων εκείνων που βασικά διαγράφονται στη γνωστή Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, μέλος του όποιου, ως γνωστόν είναι και η Αλβανία. Αυτά εκφράζουν την προσωπική και μόνον γνώμη και θέση σαν Ηπειρώτη και βουλευτή» («Οικονομικός Ταχυδρόμος» 17.12.81, σελ, 28).Βέβαια ο βιομήχανος βουλευτής του ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ, σαν αντιδραστικός αστός και σωβινιστής που είναι, δεν μπορεί να έχει άλλες απόψεις απ' αυτές που εκφράζει, πάνω στο ζήτημα της λύσης του προβλήματος των μειονοτήτων σε μια σοσιαλιστική χώρα. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει εδώ είναι ότι η παραπάνω τοποθέτηση του αντιδραστικού βιομήχανου Κ. Νάση, πρώτο αποτελεί ωμή ανάμειξη στα εσωτερικά της ΛΣΔ της Αλβανίας, όταν υποστηρίζει πώς τάχα στην Αλβανία η ελληνική μειονότητα δεν απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα που καθορίζει η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ και δεύτερο όταν μιλάει για «συμπατριώτες του βορειοηπειρώτες», κάνει λόγο προφανώς και για «Βόρειο Ήπειρο», ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την Νότιο Αλβανία, μ' άλλα λόγια προβάλλει ζήτημα εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος της Αλβανίας. Οι παραπάνω αντιδραστικές απόψεις του βουλευτή βιομήχανου Κ. Νάση ταυτίζονται απόλυτα με τις θέσεις των ντόπιων μοναρχοφασιστών και των σωβινιστών της χώρας μας.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η Αλβανία είναι σήμερα η μόνη χώρα στον κόσμο, που έχει λύσει σωστά και οριστικά το εθνικό πρόβλημα. Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία όχι μόνο απολαμβάνει εξίσου όλα τα δικαιώματα που έχει κάθε Αλβανός και δεν καταπιέζεται αλλά έχει και οριστικά απαλλαχθεί από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την καπιταλιστική σκλαβιά και καταπίεση, και δεν υπάρχουν στην πατρίδα της βδέλλες, δηλαδή καπιταλιστές τύπου Κ. Νάση, κάποιοι Αλβανοί Νάσηδες που να της ροφούν το αίμα, όπως το κάνει ο βιομήχανος Κ. Νάσης στους εργάτες του εργοστασίου του. Γι' αυτό φαίνεται να στενοχωριέται ο βιομήχανος μας. Όμως αυτή η κατάσταση της μισθωτής δουλείας είναι πλέον παρελθόν για τους αλβανούς. Φαίνεται πώς ο Κ. Νάσης ονειρεύεται επιστροφή της Αλβανίας στη ζούγκλα του καπιταλισμού. Η αλληλεγγύη του βιομήχανου βουλευτή του ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ Κ. Νάση είναι αλληλεγγύη προς τους «Βόρειο Ηπειρώτες» φασίστες, πρώην μεγαλοτσιφλικάδες και καπιταλιστές που τους απαλλοτρίωσε η Λαϊκή Εξουσία, που όμως αυτή η αντιδραστική αλληλεγγύη πρέπει να καλύπτεται κάτω από τον διάτρητο μανδύα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της ελληνικής μειονότητας στην ΛΣΔ της Αλβανίας.

Στην ενορχηστρωμένη αυτή αντιαλβανική εκστρατεία παίρνει μέρος και η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ. Ο υφυπουργός των εξωτερικών Κ. Παπούλιας σε λόγο του, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΕΠΑ, προς τους λεγόμενους «ομογενείς» της Νέας Υόρκης, δηλαδή προς τους Έλληνες και «Βορειοηπειρώτες» φασίστες είπε: «θέμα ελληνικής μειονότητας θα θέση σύντομα η Ελληνική Κυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα αδέλφια μας της Αλβανίας και έχουμε ηθική υποχρέωση να θέσουμε το θέμα. Τα δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας έχουν καταπατηθεί και δεν έχουμε την δυνατότητα κάποιας επικοινωνίας με τα αδέλφια μας τους συγγενείς μας και τους συμπατριώτες μας». Μετά από το θόρυβο που ξεσήκωσε ο φασιστικός τύπος της χώρας μας, σχετικά με αυτό το ζήτημα, κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι ο υφυπουργός εξωτερικών Κ. Παπούλιας έκανε την παρακάτω δήλωση: «η Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει όλων εκείνων των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται στις μειονότητες από το χάρτη του ΟΗΕ, τις διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες».

Μια απλή σύγκριση και των δυο παραπάνω δηλώσεων δείχνει ότι ουσιαστικά δεν διαφέρουν μεταξύ τους.

Στις 3 του Μάρτη οργανώθηκε στο κέντρο της Αθήνας μια αντιαλβανική διαδήλωση από κάποια λεγάμενη «φοιτητική επιτροπή συμπαραστάσεως στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες» πίσω από την οποία κρύβονται οι πιο μαύρες αντιδραστικές μοναρχοφασιστικές δυνάμεις της χώρας μας. Σ' αυτήν την αντιαλβανική διαδήλωση πήραν μέρος οι φασίστες ρασοφόροι Καντιώτης μητροπολίτης Φλώρινας, Ιερόθεος μητροπολίτης Σπετσών, Σεβαστιανός μητροπολίτης Κόνιτσας και Παέλος πρώην μητροπολίτης Περισσού, που με τις αγιαστούρες τους κατά το παρελθόν έχουν ευλογήσει όλα τα εγκλήματα του ντόπιου μοναρχοφασισμού και των ξένων ιμπεριαλιστών σε βάρος του λαού μας. Από τους πολιτικούς συμμετείχαν γνωστοί φασίστες πολιτικοί σαν τους Παπαδόγγονα, Κοθρή, Παναγιωτάκο, Πολύδωρα και Σημαιοφορίδη.

Σ' αυτήν την αντιαλβανική, φασιστική και προκλητική συγκέντρωση, που ας σημειωθεί δεν είχε απολύτως καμιά απήχηση στο δημοκρατικό λαό της Αθήνας, ο φασιστικός συρφετός «κλαίει και οδύρεται» για την δήθεν «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Αλβανία και για τα «αδέρφια τους» στη «Βόρειο Ήπειρο» που κάτω από τη μπότα του Χότζα ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες» όπως είπε χαραχτηριστικά ο φασίστας καλόγηρος Καντιώτης. Ο δε φασίστας καθηγητής της Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ε. Θεοδώρου ωρύεται: «να ανοίξουν οι εκκλησίες στην Βόρειο Ήπειρο. Να ελευθερωθούν οι βορειοηπειρώτες πολιτικοί κρατούμενοι. Να σταματήσει ο διωγμός των ορθόδοξων Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου» («Ελεύθερη Ώρα», 4.3.82)

Οι φασιστικές φυλλάδες μας πληροφορούν ότι μια επιτροπή της αντιαλβανικής και φασιστικής αυτής συγκέντρωσης έγινε δεχτή από τον πρόεδρο της Βουλής Αλευρά και του επέδωσε ψήφισμα το όποιο παρέλαβε και φέρεται ότι δήλωσε προς την επιτροπή τα ακόλουθα: «στην πρόσφατη δήλωση του Πρωθυπουργού στην Κύπρο, περί συρρικνώσεως του ελληνισμού, εμπεριέχεται ασφαλώς και ο ελληνισμός της βορείου Ηπείρου». Από την πλευρά της Κυβέρνησης δεν υπάρχει καμία διάψευση σχετικά με την παραπάνω δήλωση του Αλευρά.

Τις συκοφαντίες τις ντόπιας φασιστικής αντίδρασης, των φασιστών «Βορειοηπειρωτών», της εκκλησιαστικής αντίδρασης, των ρεβιζιονιστών του «Κ»ΚΕ, του σωβινιστή βιομήχανου Κ. Νάση, του υφυπουργού των εξωτερικών Κ. Παπούλια και του προέδρου της Βουλής I. Αλευρά για δήθεν «καταπάτηση των δικαιωμάτων» και «καταπίεση» της ελληνικής μειονότητας στην ΛΣΔ της Αλβανίας της διαψεύδει ο ίδιος ο υπουργός Εμπορείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Ν. Ακριτίδης, ο όποιος απαντώντας σε σχετική επερώτηση βουλευτών της Ν. Δημοκρατίας στη Βουλή είπε: «η Αλβανία σήμερα προστατεύει συνταγματικά τα συμφέροντα των μειονοτήτων, αλλά δεν παρέχει δικαιώματα άλλα από εκείνα που απολαμβάνει ο αλβανικός λαός. Σε 250 βουλευτές, οι 62 είναι ελληνικής καταγωγής ή ελληνόφωνοι. Εκδίδεται εφημερίδα της ελληνικής μειονότητας στα ελληνικά και λειτουργούν τετρατάξια και οκτατάξια ελληνικά σχολεία καθώς και σχολή για δασκάλους ελληνικών στην κατώτερη εκπαίδευση».

Η εφημερίδα «ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ» απαντώντας πέρυσι στις συκοφαντίες και στις επινοήσεις των σωβινιστών της κλίκας του Βελιγραδίου για την κατάσταση της ελληνικής μειονότητας στην ΛΣΔ της Αλβανίας γράφει: «η Ελληνική μειονότητα απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι πολίτες της Δημοκρατίας μας. Αυτά είναι επικυρωμένα στο Σύνταγμα της ΛΣΔΑ και εφαρμόζονται αυστηρά. Προς τα μέλη της δεν υπάρχει καμιά διάκριση στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Έχουν εγγυημένη τη μητρική γλώσσα και τους δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την ελεύθερη χρήση και καλλιέργειά της , για τη διατήρηση και ανάπτυξη της κουλτούρας, και του φολκλόρ και των παραδόσεών τους. Σε κάθε χωριό της Ελληνικής μειονότητας υπάρχουν σχολεία διαφόρων κατηγοριών και στα δημοτικά η εκπαίδευση γίνεται στην ελληνική μητρική γλώσσα. Για την μειονότητα εκδίδεται μια εφημερίδα και βγαίνουν πολλά βιβλία στην ελληνική γλώσσα. “Εγώ, είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στη συνάντηση που είχε στις 22 Μάρτη του 1978 στη Γράψη με τους Δροπολίτες, σαν μαρξιστής - λενινιστής λέγω ότι πρέπει να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί η ελληνική γλώσσα, η μητρική γλώσσα του λαού της μειονότητας. Αυτό το απαιτεί ο προλεταριακός διεθνισμός, το απαιτεί το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, γιατί είναι η γλώσσα της μάνας, το παιδί πρέπει να τη μάθει, εσείς δεν πρέπει να τη λησμονήσετε".
Κάθε μειονοτικός νέος ή νέα που τελειώνει οποιοδήποτε σχολείο, μεσαίο ή ανώτερο, και τέτοιοι είναι εκατοντάδες και χιλιάδες, έχει εξασφαλισμένη τη θέση εργασίας πριν ακόμα τελειώσει τις σπουδές όχι μόνο στην περιοχή του, μα παντού στην Αλβανία. Οι ιθύνοντες όλων των οργάνων της εξουσίας των μειονοτικών περιοχών, οι πρόεδροι των γεωργικών συνεταιρισμών, οι γραμματείς και τα γραφεία του Κόμματος, οι δικαστές, οι δάσκαλοι, οι γεωπόνοι, οι γιατροί και οι άλλοι ειδικοί είναι γιοι και θυγατέρες των μειονοτικών οικογενειών. Οι Αλβανοί και οι μειονοτικοί αγωνίστηκαν και έκαναν θυσίες από κοινού και από κοινού νίκησαν. Οι Αλβανοί είχαν υποφέρει πολύ, μα οι μειονοτικοί ακόμη περισσότερο, γι' αυτό το Κόμμα και η εξουσία σκέφτηκαν ότι έπρεπε να βοηθηθούν μεταξύ των πρώτων και έτσι έγινε. Στις πεδιάδες της Δρόπολης και του Βούρκου όπου ζει το μεγαλύτερο μέρος της μειονότητας, έγιναν μεγάλες επενδύσεις, πράγμα που επέδρασε άμεσα στη βελτίωση της ζωής του λαού. Τα μειονοτικά χωριά είναι από τα πιο ανθισμένα στην Αλβανία. Παντού οικοδομήθηκαν νέα σπίτια, παντού υπάρχει ηλεκτρικό φως, υδραγωγείο, παιδικοί κήποι, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία ή ιατρεία, σπίτια και εστίες πολιτισμού, εύρη εμπορικό δίχτυο.
Επισκέφτηκαν τη σοσιαλιστική Αλβανία έλληνες υπήκοοι κάθε βαθμίδας και κάθε επαγγέλματος, πολιτικοί παράγοντες, εργαζόμενοι των καλών τεχνών και του πολιτισμού. Πήγαν και στα μειονοτικά χωριά, συνομίλησαν ελεύθερα με τους μειονοτικούς, συνέφαγαν στα σπίτια τους, τραγούδησαν και χόρεψαν μαζί και έγραψαν και γράφουν συνεχώς με μεγάλη συμπάθεια για τον αλβανικό λαό και για ότι είδαν και άκουσαν στην Αλβανία και στην μειονότητα. Γι' αυτό όταν ακούσουν τις τερατώδικες συκοφαντίες σας, σίγουρα με δίκαιο θα αγαναχτήσουν» («ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ», 11.6,1981).

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση της ελληνικής μειονότητας στη ΛΣΔ της Αλβανίας και όχι όπως διαστρεβλωμένα την εμφανίζουν οι ντόπιοι αντιδραστικοί.

Όπως μας πληροφορεί ο ελληνικός τύπος, στην περιοχή της Ηπείρου έγιναν πρόσφατα, από την 8η μεραρχία στρατού που εδρεύει στα Γιάννινα, στρατιωτικά γυμνάσια με την επωνυμία «Ανταίος 1 - 1982». Αυτά τα στρατιωτικά γυμνάσια είχαν σαν περιεχόμενό τους την απόκρουση επίθεσης προερχομένης από το Αργυρόκαστρο της ΛΣΔ της Αλβανίας.

Πρέπει αιδώ να επισημάνουμε ότι η σημερινή σωβινιστική στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη ΛΣΔ της Αλβανίας — και όχι μόνο απέναντι σ' αυτή — είναι συνέχεια παλιότερων σωβινιστικών τοποθετήσεων του ίδιου αυτού κόμματος και ιδιαίτερα του αρχηγού του και σημερινού Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, οι όποιες ποτέ δεν εξυπηρέτησαν ούτε τώρα εξυπηρετούν ούτε και μελλοντικά πρόκειται να εξυπηρετήσουν τα γνήσια εθνικά συμφέροντα αλλά εξυπηρέτησαν, εξυπηρετούν και θα εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων και τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Στρέφονται άμεσα εναντίον του λαού μας και περικλείουν μεγάλους κινδύνους.

Η σωβινιστική στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη ΛΣΔ της Αλβανίας, όπως εκφράζεται με τις δηλώσεις του υφυπουργού εξωτερικών Κ. Παπούλια και του προέδρου της Βουλής I. Αλευρά, δείχνει ότι το ΠΑΣΟΚ συντονίζει τα βήματά του στο συγκεκριμένο ζήτημα με τις πιο αντιδραστικές φασιστικές και σωβινιστικές δυνάμεις της χώρας μας. Η πολιτική αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην υπηρεσία των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.

Πρέπει να τονίσουμε ότι τόσο οι δηλώσεις του Κ. Παπούλια όσο και του I. Αλευρά αποτελούν ανάμειξη στα εσωτερικά της ΛΣΔ της Αλβανίας. Ιδιαίτερα όταν ο πρόεδρος της Βουλής I. Αλευράς δέχεται την επιτροπή μιας φασιστικής και αντιαλβανικής συγκέντρωσης και παραλαμβάνει το ψήφισμά της, το όποιο όπως είναι γνωστό, πρώτο ζητάει να ανοίξουν οι εκκλησίες στη λεγόμενη «Βόρειο Ήπειρο» δηλαδή την Νότιο Αλβανία και δεύτερο περιλαμβάνει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της ΛΣΔ της Αλβανίας όταν ζητάει να προσαρτηθεί στην Ελλάδα το Νότιο τμήμα της Αλβανίας, η λεγόμενη «Βόρειος Ήπειρος» πράγμα που σημαίνει διαμελισμό της ΛΣΔ της Αλβανίας και ταυτόχρονα παραβίαση των αποφάσεων των διεθνών οργανισμών που έχουν οριστικά καθορίσει τα σύνορα της Αλβανίας και της Ελλάδας, στους όποιους συμμετείχαν και οι δυο χώρες.

Το ζήτημα της εκκλησίας και γενικά της θρησκείας είναι αποκλειστικά ζήτημα του Αλβανικού λαού συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής μειονότητας και δεν έχει να δώσει λόγο απολύτως σε κανέναν. Ο αλβανικός λαός και μαζί με αυτόν και η ελληνική μειονότητα απαλλαγμένος από την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση δεν έχει ανάγκη να αναζητεί κούφιες και ψεύτικες παρηγοριές, δεν έχει ανάγκη το όπιο της θρησκείας, την εκκλησία και το ράσο του παπά για να ζήσει, γι' αυτό και έκλεισαν οι εκκλησίες από το 1969. Η ΛΣΔ της Αλβανίας είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο στην οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν λειτουργούν εκκλησίες και αυτό αποτελεί μεγάλη συμβολή στην πρόοδο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι εκκλησίες στην Αλβανία δεν πρόκειται να ξανανοίξουν, όσο κι αν γαβγίζει η ελληνική μοναρχοφασιστική αντίδραση και οι φασίστες «Βορειοηπειρώτες», πρώην μεγαλοτσιφλικάδες και καπιταλιστές, γιατί απλούστατα ο αλβανικός λαός δεν τις έχει ανάγκη, δεν τις θέλει και γι' αυτό τις έκλεισε.

Ο αλβανικός λαός όμως και η κυβέρνηση της ΛΣΔ της Αλβανίας ποτέ δεν αναμίχτηκαν στα εσωτερικά της χώρας μας. Μήπως είδε ή άκουσε ο πρόεδρος της Βουλής I. Αλευράς και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι ο αλβανικός λαός έκανε καμιά διαδήλωση στην Αλβανία και ζήτησε να κλείσουν οι εκκλησίες στη χώρα μας;

Αυτό που είναι ακόμα πιο σοβαρό, είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ελληνικής Βουλής παραλαμβάνει ένα ψήφισμα στο όποιο γίνεται λόγος για προσάρτηση της λεγόμενης «Βορείου Ηπείρου» δηλαδή της Νότιας Αλβανίας στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο διατηρεί σε ισχύ, πράγμα άλλωστε γνωστό, ακόμα σήμερα το βασιλικό διάταγμα του Οκτώβρη του 1940 που θεωρεί την γειτονική Αλβανία σαν «εχθρική και εμπόλεμη» χώρα αλλά προβάλλει έμμεσα την αξίωση της αναθεώρησης των συνόρων Ελλάδας - Αλβανίας, ενώ είναι πασίγνωστο ότι αυτά έχουν οριστικά καθοριστεί με αποφάσεις Διεθνών Οργανισμών, στους όποιους συμμετείχαν τόσο η Ελλάδα όσο και η Αλβανία. «Βόρειος Ήπειρος» φυσικά δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει και διεκδικούσε τόσα χρόνια και διεκδικεί ακόμα και σήμερα η μοναρχοφασιστική αντίδραση της χώρας μας, ήταν η Νότια Αλβανία, ζητούσε μ' άλλα λόγια το διαμελισμό της ΛΣΔ της Αλβανίας και την προσάρτηση αλβανικών εδαφών.

Η πολιτική αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη ΛΣΔ της Αλβανίας βαδίζει στα χνάρια των προηγούμενων μοναρχοφασιστικών κυβερνήσεων της χώρας μας.

Είναι γνωστό ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι εκάστοτε ελληνικές μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις αποπειράθηκαν πολλές φορές να διαμελίσουν την ΛΣΔ της Αλβανίας. Τα ίδια έκαναν και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σε συνεργασία με τους γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές και τους έλληνες μοναρχοφασίστες. Η «ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟ ΥΛΙΤ» γράφει: «είναι γνωστό ότι ο Τίτο και ο πρώην βασιλιάς Παύλος της Ελλάδας το 1956 συζήτησαν στην Κέρκυρα τη δυνατότητα διαμελισμού της Αλβανίας. Την ίδια αντιαλβανική γραμμή ακολούθησαν και οι σύμμαχοι των μεγαλοσέρβων, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Είναι γνωστό ότι το 1960 ο Χρουστσιόφ στη συνομιλία που διεξήγαγε με τον γιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, κολάκευε τις διεκδικήσεις της βορειοηπειρωτικής αντίδρασης έναντι της Αλβανίας και μίλησε για ανύπαρχτη μειονότητα στην Κορυτσά» («ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ», 11.6.81).

Ο αλβανικός λαός όμως ξεσκέπασε και ματαίωσε τα εχθρικά σχέδια της ελληνικής μοναρχοφασιστικής αντίδρασης, των ιμπεριαλιστών και ρεβιζιονιστών εναντίον της πατρίδας του της Αλβανίας.

Η κυβέρνηση της ΛΣΔ της Αλβανίας ήταν πάντα της γνώμης, ότι η πλήρης εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας είναι προς όφελος των δυο γειτονικών λαών και έκανε ότι μπορούσε από την πλευρά της για την παραπέρα ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων με την Ελλάδα και εξέφρασε πάντα την επιθυμία και τη θέληση να εξομαλυνθούν πλήρως οι σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών. Όμως οι αντιδραστικές κυβερνήσεις που κυβέρνησαν μεταπολεμικά την χώρα μας μέχρι σήμερα, πιστά όργανα των αμερικανών ιμπεριαλιστών, δεν προχώρησαν στην κατάργηση του βασιλικού διατάγματος του Οκτώβρη του 1940, με βάση το όποιο θεωρείται η Αλβανία «εχθρική και εμπόλεμη» χώρα επειδή το φασιστικό καθεστώς του βασιλιά Ζώγου τάχθηκε στο πλευρά της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι.

Η σημερινή ΛΣΔ της Αλβανίας πρώτο δεν φέρνει απολύτως καμία ευθύνη για τις προδοτικές πράξεις του φασιστικού καθεστώτος του βασιλιά Ζώγου, δεύτερο οι αλβανοί κομμουνιστές και ο αλβανικός λαός ήταν εκείνοι που πολέμησαν τους ιταλούς, τους γερμανούς και τους αλβανούς φασίστες και σύντριψαν το αντιδραστικό φασιστικό καθεστώς του Ζώγου και τρίτο η κυβέρνηση της ΛΣΔ της Αλβανίας έχει επανειλημμένα διακηρύξει πώς από το έδαφος της δεν πρόκειται να περάσει κανείς και να χτυπήσει την Ελλάδα και ακόμα έχει εκδηλώσει συχνά την επιθυμία της για την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας - Αλβανίας.

Την αποκλειστική ευθύνη για την μη εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών την φέρουν οι εκάστοτε αντιδραστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής κυβέρνησης του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ.

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην εξωτερική της πολιτική παραμένει δέσμια της πολιτικής των αμερικανών και των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και ακολουθεί την πολιτική του επιθετικού στρατιωτικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ στο χώρο των Βαλκανίων, γι' αυτό και δεν προχωρεί στην οριστική εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας - Αλβανίας με την κατάργηση του βασιλικού διατάγματος του Οκτώβρη του 1940. Στο ζήτημα της Αλβανίας η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ εξυπηρετεί τόσο τους αμερικανικούς και δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές όσο και τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές, στους όποιους η εξωτερική πολιτική της ΛΣΔ της Αλβανίας είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Πρέπει να επισημάνουμε ακόμα, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής παίζει ακόμα και το παιχνίδι των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, όπως τόδειξε πρόσφατα η επικράτηση και αποδοχή, εκ μέρους του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, των καθαρά δημαγωγικών προτάσεων του αρχηγού του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού Λ. Μπρέζνιεφ για δήθεν «περιορισμό» των πυρηνικών όπλων, οι όποιες αποσκοπούν στην εξαπάτηση των λαών και στην μείωση της επαγρύπνησής τους, γιατί στην πραγματικότητα και οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ εξοπλίζονται πυρετωδώς και ετοιμάζονται εντατικά για πόλεμο.

Στο χώρο των Βαλκανίων η ΛΣΔ της Αλβανίας είναι η μόνη πραγματικά ανεξάρτητη χώρα και η μόνη που διεξάγει συνεπή αγώνα ενάντια στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και ξεσκεπάζει διαρκώς τις συνωμοσίες και τα επεχτατικά και επιθετικά τους σχέδια εναντίον των λαών των Βαλκανίων. Στο έδαφος της δεν υπάρχουν ούτε ξένες στρατιωτικές βάσεις ούτε στρατεύματα ιμπεριαλιστών ούτε τα λιμάνια της είναι αγκυροβόλια των πολεμικών στόλων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα με το ΝΑΤΟ και στη Βουλγαρία, Ρουμανία και στη Γιουγκοσλαβία με τα Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Η πολιτική των χωρών αυτών καθορίζεται αντίστοιχα από το ΝΑΤΟ και από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στρέφεται άμεσα εναντίον των συμφερόντων των Βαλκανικών λαών. Οι διάφορες ως τώρα πολιτικές πρωτοβουλίες των ηγετών των παραπάνω Βαλκανικών χωρών για μια δήθεν «ανεξάρτητη» βαλκανική πολιτική, για μια πολιτική προς όφελος των λαών των Βαλκανίων, βρίσκονταν στα πλαίσια της πολιτικής των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, καθορίζονταν από την προώθηση των συμφερόντων τους, τα όποια είναι εντελώς αντίθετα με τα συμφέροντα των Βαλκανικών λαών, στο χώρο των Βαλκανίων. Μία πολιτική προς όφελος των Βαλκανικών χωρών και των Βαλκανικών λαών είναι μόνο εκείνη που στρέφεται ενάντια στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και ματαιώνει τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους σ' αυτή την περιοχή. Οι λαοί των Βαλκανίων που οι χώρες τους βρίσκονται κάτω από την μπότα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού έχουν χρέος να αγωνιστούν εναντίον των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και να μη επιτρέψουν να γίνει το έδαφος των χωρών τους ορμητήριο των ιμπεριαλιστών και των σοσιαλιμπεριαλιστών εναντίον των γειτονικών λαών. Ακόμα έχουν χρέος να αγωνιστούν για την παραπέρα ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ τους.

Η λεγόμενη «ανεξάρτητη» βαλκανική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνει προς το παρόν η στάση της απέναντι στη ΛΣΔ της Αλβανίας, αποδεικνύεται κούφια φράση και δημαγωγία. Αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε τα λόγια περί «ανεξάρτητης» βαλκανικής πολιτικής, να έχουν κάποια αξιοπιστία έπρεπε ήδη αμέσως από την αρχή να προχωρήσει στην κατάργηση του βασιλικού Διατάγματος του Οχτώβρη του 1940 και στην πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την ΛΣΔ της Αλβανίας, πράγμα που είναι επιθυμία και απαίτηση του ελληνικού λαού.

Η μη εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την ΛΣΔ της Αλβανίας ζημιώνει όχι μόνο το λαό της χώρας μας αλλά και όλους τους Βαλκανικούς λαούς και εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΕΠΑ και ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια.

Η αναβίωση των σωβινιστικών παθών και η υποκίνηση της εχθρότητας μεταξύ των λαών των Βαλκανίων είναι έργο των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων και των αντιδραστικών δυνάμεων αυτών των χωρών, οι όποιες έχουν αναλάβει την προώθηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΕΠΑ και ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια. Σχετικά μ' αυτή την κατάσταση η εφημερίδα «ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ» τονίζει: «μπροστά στην κατάσταση αυτή η ΛΣΔ Αλβανίας εμμένει στην άποψη ότι η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή αυτή μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα, μη επιτρέποντας στις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των Βαλκανίων και κάνοντας συγκεκριμένα και εποικοδομητικά βήματα για την θετική ανάπτυξη των σχέσεων με βάση την πολιτική της καλής γειτονίας» («ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ», 25.3.82).

Όσον άφορά τις σχέσεις Ελλάδας - Αλβανίας από αλβανικής πλευράς έχει επανειλημμένα εκδηλωθεί η επιθυμία και η θέληση για την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων με την χώρα μας. Ο σύντροφος Ε. Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ τόνισε: «πεπεισμένοι ότι οι σχέσεις φιλίας και κατανόησης μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας ανταποκρίνονται πλέρια στα κοινά συμφέροντα και πόθους των λαών μας, η ΛΣΔ Αλβανίας θα καταβάλει και στο μέλλον όλες τις προσπάθειες για την διεύρυνση και την ανάπτυξή τους» (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ 143). Και πάλι πρόσφατα με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 161 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 η εφημερίδα «ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ» γράφει: «αυτή τη μέρα Εθνικής γιορτής της Ελλάδας ο αλβανικός λαός απευθύνει στο γειτονικό ελληνικό λαό θερμούς χαιρετισμούς και τις καλύτερες ευχές για την υπεράσπιση και ενίσχυση της εθνικής ανεξαρτησίας και για την πρόοδο της πατρίδας του. Ταυτόχρονα ο λαός εκφράζει ξανά την ειλικρινή επιθυμία όπως οι σχέσεις καλής γειτονίας ανάμεσα στους δυο λαούς και τις δυο χώρες μας αναπτύσσονται συνεχώς προς το κοινό συμφέρον και προς το συμφέρον της διαφύλαξης της ειρήνης στα Βαλκάνια και στον κόσμο» («ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ» 25.3.82).

Τον ελληνικό και τον αλβανικό λαό τους συνδέουν μακρόχρονοι κοινοί αγώνες και κοινές θυσίες. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να λησμονήσει ότι στην επανάσταση του 1821 οι Αλβανοί πολέμησαν μέχρι τέλος μαζί με τους Έλληνες όταν άλλοι, όπως οι Σέρβοι και οι Ρώσοι τους πρόδωσαν. Αυτή η παλιά φιλία μεταξύ του ελληνικού και του αλβανικού λαού σφυρηλατήθηκε ακόμα πιο πολύ στον κοινό αγώνα των δυο λαών κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς χιτλεροφασίστες επιδρομείς.

Σήμερα ο ελληνικός λαός έχει υποχρέωση και καθήκον να ματαιώσει τα σχέδια των αμερικανών ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ καθώς και των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων που στρέφονται εναντίον του γειτονικού μας φίλου αλβανικού λαού και να μην επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί το ελληνικό έδαφος σαν ορμητήριο ενάντια στην ΛΣΔ της Αλβανίας. Ακόμα έχει υποχρέωση να αγωνιστεί για την κατάργηση του Βασιλικού Διατάγματος του Οχτώβρη του 1940 που θεωρεί την γειτονική Αλβανία σαν «εχθρική» χώρα και σαν χώρα με την όποια η Ελλάδα βρίσκεται σε «εμπόλεμη κατάσταση», καθώς και για την ανάπτυξη και το στερέωμα της φιλίας με τον γειτονικό αλβανικό λαό, πράγμα που είναι όχι μόνο προς το καλό των δυο λαών αλλά και προς το καλό όλων των Βαλκανικών λαών.

ΠΟΛΩΝΙΑ: η ολοκληρωτική χρεοκοπία του παλινορθωμένου καπιταλισμού

«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 3, Μάρτης 1982

Με αφορμή την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου στην καπιταλιστική Πολωνία από την προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλφασιστική κλίκα του στρατηγού Γιαρουζέλσκι - εκπροσώπου της νέας πολωνικής αστικής τάξης - η ελληνική και η διεθνής αντίδραση εξαπόλησε μια άγρια συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στο σοσιαλισμό , τον κομμουνισμό και τον μεγάλο Στάλιν. Η ελληνική και διεθνής αντίδραση, ταυτίζοντας σκόπιμα την καπιταλιστική Πολωνία με το σοσιαλισμό, μιλάει για «αποτυχία του σοσιαλισμού» και του μαρξισμού.

Οι κομμουνιστές δεν θεωρούν την Πολωνία, τη Σοβ. Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες «σοσιαλιστικές» αλλά χώρες καπιταλιστικές γιατί σ' αυτές έχει ήδη πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός.

Οι μόνοι που θεωρούν αυτές τις καπιταλιστικές χώρες σοσιαλιστικές είναι οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων και μαζί με αυτούς η ντόπια και η διεθνής αντίδραση.

Πάνω σ' αυτό το ζήτημα οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ εσ. συμφωνούν απόλυτα μ' όλους τους φασίστες και αντιδραστικούς της χώρας μας που και αυτοί θεωρούν την καπιταλιστική Πολωνία και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης «σοσιαλιστικές». Η φασιστική εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» γράφει: «τα τανκς εκλήθησαν να στηρίξουν το αποτυχόν μαρξιστικόν καθεστώς» («Ε.Κ» 15.12.81) και παρακάτω «ο σταλινισμός ξανακτύπησε δυναμικά τη Βαρσοβία» («Ε.Κ» 15.12.81 ). Και η φασιστική «Ακρόπολις» γράφει: «η κομμουνιστική δικτατορία της Πολωνίας αυτοσχηματίσθηκε σε στρατιωτική χούντα» («Α» 15.12.81).

Η ελληνική αντίδραση και οι προδότες του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ εσ. γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η Πολωνία και οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης δεν είναι «σοσιαλιστικές». Τις χαραχτηρίζουν όμως σκόπιμα σαν «σοσιαλιστικές» για να δυσφημίσουν και διασύρουν τον σοσιαλισμό στα μάτια του ελληνικού προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Το σημερινό πολωνικό καθεστώς δεν είναι ούτε «μαρξιστικό», ούτε «κομμουνιστική δικτατορία» όπως ισχυρίζονται οι φασιστικές εφημερίδες, ούτε επίσης «σοσιαλιστικό» όπως ισχυρίζεται η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη και του Δρακοπούλου, αλλά είναι ένα αντιδραστικό αστικό σοσιαλφασιστικό καθεστώς που προήλθε από την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Πολωνία. Συνεπώς αυτό που απέτυχε και χρεοκόπησε δεν είναι ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός αλλά ο παλινορθωμένος καπιταλισμός.

Αυτό που το «Κ»ΚΕ και το «Κ»ΚΕ εσ. χαραχτηρίζουν σαν «υπαρκτό σοσιαλισμό» δεν είναι παρά ο σημερινός «υπαρκτός» καπιταλισμός της Πολωνίας, της Σοβ. Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών.

«Η Πολωνία ήταν, είναι και θα μείνει σοσιαλιστική» (Β. Γεωργίου/Θ. Γεωργίου, η Πολωνία θα μείνει σοσιαλιστική, σελ 38) ισχυρίζεται ο προδότης ρεβιζιονιστής Βάσος Γεωργίου. Η Πολωνία όμως ήταν σοσιαλιστική μόνο ως τα 1956, δηλ. ως τα τότε που το ΠΕΕΚ, κάτω από την καθοδήγηση του σ. Μπιέρουτ, ήταν κόμμα επαναστατικό, μαρξιστικό - λενινιστικό και εφάρμοζε την Διχτατορία του Προλεταριάτου. Μετά το θάνατο του σ. Μπιέρουτ, ο αντιδραστικός Γκομούλκα με τη συμμορία του (Κλίσκο, Σπιχάλσκι, Λόγκα - Σοβίνσκι, κλπ) πέρασε στην ηγεσία του ΠΕΕΚ με την ανοιχτή υποστήριξη της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ και με την υποστήριξη της πολωνικής αντίδρασης. Η ρεβιζιονιστική κλίκα του Γκομούλκα ανέτρεψε την προηγούμενη επαναστατική γραμμή του ΠΕΕΚ και επέβαλε σ' αυτό μια αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή, που στόχο της είχε: πρώτο την μετατροπή του ΠΕΕΚ σ' αστικό κόμμα, δεύτερο την ανατροπή και συντριβή της διχτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάστασή της από την αστική διχτατορία και τρίτο την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, πράγμα που δυστυχώς τα πέτυχε. Σήμερα η Πολωνία είναι πέρα για πέρα καπιταλιστική χώρα.

Ο ρεβιζιονιστής Βάσος Γεωργίου διερωτάται ακόμα: «εφαρμόστηκε στην Πολωνία το σοβιετικό πρότυπο του σοσιαλισμού και απότυχε οικτρά;» (στο ίδιο, σελ. 13). Θέτει προφανώς αυτό το ερώτημα με σκοπό να εμφανίσει την σημερινή καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση σαν «σοσιαλιστική». Πρώτα - πρώτα δεν υπάρχουν πολλά «πρότυπα» σοσιαλισμού όπως ισχυρίζεται ο Βάσος Γεωργίου. Ο σοσιαλισμός είναι μόνο ένας, αυτός που διατυπώθηκε θεωρητικά από τους Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν και εφαρμόστηκε στην πράξη στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Λένιν και Στάλιν. Σήμερα υπάρχει και οικοδομείται μόνο στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας. Δεύτερο η σημερινή Σοβιετική Ένωση δεν είναι σοσιαλιστική αλλά καπιταλιστική και επομένως δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «σοβιετικό πρότυπο σοσιαλισμού». Η αντεπαναστατική ανατροπή πραγματοποιήθηκε πρώτα στη Σοβιετική Ένωση και από εκεί έγινε εξαγωγή της αντεπανάστασης στην Πολωνία και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.

Η αντεπαναστατική γραμμή των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ επικράτησε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες λόγω των λαθών που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά κόμματα αυτών των χωρών. Αν τα κομμουνιστικά κόμματα αυτών των χωρών είχαν ξεκαθαρίζει καλά τις γραμμές τους από τα προδοτικά οπορτουνιστικά στοιχεία και τα είχαν συντρίψει τότε θα ήταν αδύνατον να περάσει σ' αυτά η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ. Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται από την περίπτωση του ηρωικού Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, το όποιο απόκρουσε, χάρη στη σωστή μαρξιστική - λενινιστική γραμμή, νικηφόρα την ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση και έσωσε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στην Αλβανία.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν σοσιαλιστική μόνο τον καιρό των Λένιν - Στάλιν. Η Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση ανατράπηκε από την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ και η όποια στη συνέχεια παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό.

Ακόμα ο Βάσος Γεωργίου, σαν λακές των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που είναι, διερωτάται «έχει ευθύνη η Σοβιετική Ένωση για ότι γίνεται σήμερα στην Πολωνία και πως θα αντιμετωπίσει η σοσιαλιστική κοινότητα την κατάσταση εκεί; Με εξαγωγή επανάστασης;» (στο ίδιο σελ. 13). Σίγουρα η σημερινή καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση και η λεγόμενη «σοσιαλιστική κοινότητα» δηλ, η «ΕΟΚ» της ανατολικής Ευρώπης δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον σοσιαλισμό. Σ' όλες αυτές τις χώρες έχει παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός.

Η συμμορία των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ έκανε ήδη, αμέσως μετά το 1955, εξαγωγή της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες όπου με την βοήθεια των οπορτουνιστών των χωρών αυτών ανέτρεψε τη διχτατορία του προλεταριάτου σ' αυτές τις χώρες και στη συνέχεια παλινόρθωσε τον καπιταλισμό. Η σημερινές καπιταλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης έχουν μετατραπεί σε αποικίες και στρατιωτικές βάσεις της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Είναι γνωστό ότι οι κομμουνιστές ποτέ δεν μιλούσαν για «εξαγωγή επανάστασης» ούτε υποστήριζαν ποτέ παρόμοια θέση. Μόνο λακέδες της αστικής τάξης, αντικομμουνιστές και πράχτορες του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού σαν τον προδότη ρεβιζιονιστή Β. Γεωργίου μιλούν για «εξαγωγή επανάστασης», που στην πραγματικότητα πρόκειται για εξαγωγή αντεπανάστασης, γιατί η σημερινή Σοβ. Ένωση είναι μια καπιταλιστική χώρα και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, επομένως δεν μπορεί κανείς να μιλάει για επανάσταση. Αυτό που εννοεί ο Β. Γεωργίου με την φράση «εξαγωγή επανάστασης» είναι η ενδεχόμενη μελλοντική στρατιωτική κατάληψη της Πολωνίας - όπως παλιότερα αυτές τις Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν - από την ιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση για να σώσει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα της Πολωνίας και για να την κρατήσει κάτω από την κυριαρχία της με σκοπό να καταληστεύει ανενόχλητα τον εθνικό της πλούτο.

Τώρα τελευταία οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ άρχισαν να κάνουν κάποια ψευτοκριτική στην πολιτική του αγαπημένου τους συντρόφου Γκομούλκα και αυτό όχι φυσικά για να καταλήξουν στα συμπέρασμα ότι στην Πολωνία παλινορθώθηκε πλέρια ο καπιταλισμός αλλά για υπερασπίσουν το σημερινό σάπιο και ολοκληρωτικά χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημά της και να προβάλλουν σαν «κομμουνιστές» τους προδότες ρεβιζιονιστές της κλίκας του Γιαρουζέλσκι.

Σε σχέση μ' αυτή την ψευτοκριτική του «Κ»ΚΕ στον Γκομούλκα πρέπει πρώτα πρώτα να υπενθυμίσουμε και να τονίσουμε, ότι η προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ ήταν αυτή που τον έβγαλε από την φυλακή, τον αποκατάστησε και τον τοποθέτησε στην ηγεσία του ΠΕΕΚ. Δικός τους σύντροφος ήταν και είναι ο αντεπαναστάτης ρεβιζιονιστής Γκομούλκα και δικό τους αδελφό κόμμα ήταν και είναι το ρεβιζιονιστικό ΠΕΕΚ. Δεύτερο, μετά το 1956 δεν ήταν μόνο ο καθοδηγητής του ΠΕΕΚ ρεβιζιονιστής και αντεπαναστάτης αλλά ολόκληρο το ΠΕΕΚ μετατράπηκε σ' ένα αντεπαναστατικό αστικορεβιζιονιστικό κόμμα. Το ίδιο αντεπαναστάτες και ρεβιζιονιστές, όπως ο Γκομούλκα, ήταν και είναι όλα τα ηγετικά στελέχη του ΠΕΕΚ, όπως οι Κλίσκο, Σπυχάλσκι, Γιάρόσεβιτς, Τσιράνκιεβίτς, Γκιέρεκ, Μότσαρ, Κάνια, Γιαρουζέλσκι κλπ. που υιοθέτησαν και εφάρμοσαν την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή της χρουτσωφικής κλίκας. Τη συντριβή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της με τη διχτατορία της νέας πολωνικής αστικής τάξης καθώς και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Πολωνία, την πραγματοποίησαν όλοι μαζί. Τρίτο, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ συμφωνούσαν μ' όλα τα αντεπαναστατικά μέτρα που εφάρμοσε το ΠΕΕΚ στον πολιτικό, ιδεολογικό και οικονομικό τομέα, μετά το 1956, και τα όποια αποσκοπούσαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Πολωνία. Τα αντεπαναστατικό αυτά μέτρα ήταν τα ίδια με εκείνα που εφάρμοσε η κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ στη Σοβιετική Ένωση. «Η Πολωνία από τον ερχομό του Χρουστσόφ στην εξουσία και μέχρι σήμερα ακολούθησε βήμα προς βήμα το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης στην παλινόρθωση του καπιταλισμού» («ZEPΙ ί ΠΟΠΟΥΛΙΤ» 7.7.1980).

Σήμερα, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ αναγκάζονται να ομολογήσουν ανοιχτά ότι τα 80 % της πολωνικής καλλιεργήσιμης γης είναι ατομική ιδιοχτησία, όπως και εδώ στην Ελλάδα, και αυτό για τον απλούστατο λόγο επειδή δεν μπορούν πλέον να το αποκρύψουν. Όμως 25 ολόκληρα χρόνια έκρυβαν από τους εργάτες και τους αγρότες της χώρας μας και αποσιωπούσαν το γεγονός ότι στη «σοσιαλιστική τους Πολώνια», στην πραγματικότητα όμως καπιταλιστική μετά το 1956, τα 80 % της καλλιεργήσιμης γης είναι ατομική ιδιοχτησία. Το μεγαλύτερο μέρος βέβαια της πολωνικής γης βρίσκεται στο χέρια των Πολωνών κουλάκων. Το ρεβιζιονιστικό ΠΕΕΚ και το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ ήταν και είναι υπερασπιστές των πολωνών κουλάκων και της νέας πολωνικής αστικής τάξης και εχθροί του πολωνικού προλεταριάτου και της πολωνικής αγροτιάς.

Η ψευτοκριτική των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ στο σύντροφό τους Γκομούλκα επιδιώκει: πρώτο να διασώσει το γόητρο της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Κρεμλίνου και να συγκαλύψει την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, δεύτερο να δικαιολογήσει την τυχόν στρατιωτική κατάληψη της καπιταλιστικής Πολωνίας από την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση και τρίτο να παρουσιάσει την προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλφασιστική κλίκα του Γιαρουζέλσκι σαν «επαναστατική», δήθεν «πιο διαφορετική» από εκείνη του Γκομούλκα με σκοπό να δικαιολογήσει την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, ο όποιος επιβλήθηκε για να σώσει τάχα το «σοσιαλισμό» δηλαδή τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Πολωνίας από την αντεπαναστατική «Αλληλεγγύη».

Ο στρατιωτικός νόμος, όπως είναι γνωστό, δεν στρέφεται εναντίον των πολωνών κουλάκων που κατέχουν όλη την πολωνική καλλιεργήσιμη γη και εκμεταλλεύονται άγρια την φτωχιά αγροτιά ούτε εναντίον της αντιδραστικής καθολικής πολωνικής εκκλησίας ούτε εναντίον της νέας πολωνικής αστικής τάξης ούτε εναντίον των δυτικών μονοπωλίων και των τραπεζών που εκμεταλλεύονται το πολωνικό προλεταριάτο ούτε εναντίον του σοβιετικού κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται και καταληστεύει τον εθνικό πλούτο της Πολωνίας, αλλά στρέφεται ενάντια στο πολωνικό προλεταριάτο, την φτωχή αγροτιά και γενικά στις πλατιές εργαζόμενες μάζες της Πολωνίας.

Ο στρατιωτικός νόμος κηρύχθηκε με σκοπό να υπερασπίσει τα προνόμια της νέας πολωνικής αστικής τάξης και των πολωνών κουλάκων,να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς και γενικά των εργαζομένων μαζών της Πολωνίας και να τσακίσει την αντίσταση τους ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Οι Κομμουνιστές Μαρξιστές-Λενινιστές καταδικάζουν αποφασιστικά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία και τα εγκλήματα της σοσιαλφασιστικής κλίκας του στρατηγού Γιαρουζέλσκι σε βάρος του πολωνικού λαού.

Η αλληλεγγύη και συμπαράσταση των κομμουνιστών είναι αλληλεγγύη και συμπαράσταση προς τον αγώνα του πολωνικού προλεταριάτου και γενικά του πολωνικού λαού, που αγωνίζεται ενάντια στη διχτατορία της νέας πολωνικής αστικής τάξης για την επαναστατική ανατροπή του πολωνικού καπιταλισμού, την επανεγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Πολωνία και την απαλλαγή της από το ζυγό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Οι κομμουνιστές καταδικάζουν τόσο την αντεπαναστατική προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Γιαρουζέλσκι, εκπρόσωπο των συμφερόντων της νέας πολωνικής αστικής τάξης και πιστό όργανο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, όσο και την αντεπαναστατική ηγεσία της «Αλληλεγγύης» που είναι όργανο της καθολικής εκκλησίας και των δυτικών ιμπεριαλιστών και εκμεταλλεύεται τους δίκαιους αγώνες του πολωνικού λαού για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αμερικανών και των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών στον ανταγωνισμό τους για σφαίρες επιρροής με τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Το Πολωνικό ρεβιζιονιστικό κόμμα είναι εκφραστής των συμφερόντων της άρχουσας πολωνικής νέας αστικής τάξης και είναι το ίδιο αντιδραστικό όπως και οι ηγέτες της «Αλληλεγγύης». Και τα δυο είναι υπερασπιστές του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και εχθροί του πολωνικού προλεταριάτου, της προλεταριακής επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Εκεί που διαφέρουν είναι στο ότι η μεν κλίκα του Γιαρουζέλσκι, θέλει να κρατήσει την σημερινή καπιταλιστική Πολωνία κάτω από το ζυγό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, η δε κλίκα των ηγετών της «Αλληλεγγύης» τη θέλει κάτω από το ζυγό του αμερικάνικου και του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Το δίλημμα, πως πρέπει να τοποθετηθεί κανείς υποχρεωτικά ή με την ρεβιζιονιστική κλίκα του Γιαρουζέλσκι ή με την αντιδραστική ηγεσία της «Αλληλεγγύης», που προβάλλεται από τους ηγέτες του «Κ»ΚΕ , του «Κ»ΚΕ έσ. και τους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές της χώρας μας είναι ψευτοδίλημμα. Οι κομμουνιστές μαρξιστές-λενινιστές απορρίπτουν και καταπολεμούν τόσο τον αμερικάνικο και το σοβιετικό ιμπεριαλισμό όσο και τα όργανά τους, την κλίκα των ηγετών της «Αλληλεγγύης» και την κλίκα του Γιαρουζέλσκι σαν εχθρούς του πολωνικού προλεταριάτου, της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Δέν έχουν να διαλέξουν μεταξύ αντιδραστικών. Οι μαρξιστές - λενινιστές έχουν υποχρέωση να σταθούν στο πλευρό του πολωνικού προλεταριάτου που αγωνίζεται ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση, που όμως πρέπει να τονίσουμε ότι η πάλη αυτή πρέπει να συνδεθεί στενά με την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την επανεγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στην Πολωνία και την απαλλαγή της από το ζυγό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού καθώς και την απόκρουση της διείσδυσης του αμερικάνικου και του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι οι αγώνες του πολωνικού προλεταριάτου, έκτος βέβαια από τα δίκαια οικονομικά αιτήματά τους για το ανέβασμα του βιοτικού τους επιπέδου και την αντίστασή τους στην ένταση της εκμετάλλευσης, δυστυχώς δεν είχαν επαναστατικό χαραχτήρα, γι' αυτό και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από την διεθνή ιμπεριαλιστική αντίδραση και τους ρεβιζιονιστές. Στρέφονταν ενάντια σε ένα αντεπαναστατικό αστικό καθεστώς, όμως από αντεπαναστατικές θέσεις. Οι ηγέτες της «Αλληλεγγύης» ήθελαν να ξεφύγει η καπιταλιστική Πολωνία από το ζυγό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και να περάσει κάτω από το ζυγό του αμερικάνικου και του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ο αμερικάνικος και ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός και το Βατικανό έδειχναν ιδιαίτερη συμπάθεια στην αντιδραστική ηγεσία της «Αλληλεγγύης».

Οι αγώνες του πολωνικού προλεταριάτου, παρά την αξιοσημείωτη και πρωτοφανή μαζικότητα που πήραν, πράγμα που δείχνει την γύμνια και την πλήρη απομόνωση του αστικορεβιζιονιστικού πολωνικού κόμματος, είχαν μια πολύ βασική αδυναμία που ήταν η έλλειψη επαναστατικού προσανατολισμού, η έλλειψη σωστής επαναστατικής γραμμής. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπήρχε στην Πολωνία ένα επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα. Χωρίς ένα τέτοιο κόμμα δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα του επαναστατικού προσανατολισμού του πολωνικού προλεταριάτου. Μόνο ένα μαρξιστικό · λενινιστικό κόμμα μπορεί να καθοδηγήσει το πολωνικό προλεταριάτο στο δρόμο της προλεταριακής επανάστασης και όχι η καθολική εκκλησία και η αντιδραστική ηγεσία της «Αλληλεγγύης». Κεντρικό καθήκον του πολωνικού προλεταριάτου είναι η ίδρυση του επαναστατικού μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματός του. Χωρίς αυτό ο αγώνας του ενάντια στον πολωνικό καπιταλισμό και όλη την πολωνική αντίδραση και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία, πολύ περισσότερο δε θα μπορέσει να ανατρέψει την κυρίαρχη νέα αστική τάξη της Πολωνίας, να αποτινάξει τα ζυγό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και να εγκαθιδρύσει τη διχτατορία του προλεταριάτου. «Όταν δεν υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα, τότε επεξεργάζονται εύκολα την εργατική τάξη οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, η καπιταλιστική αστική τάξη, εσωτερική και εξωτερική, όπως συνέβηκε στην Πολωνία» (ΖΕΡΙ ί ΠΟΠΟΥΛΙΤ, 7.9.80)

Οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ έσ. θεωρούν τη σημερινή Πολωνία, τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες «σοσιαλιστικές» ενώ αυτές είναι στην πραγματικότητα καπιταλιστικές γιατί έχει ήδη παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός.

Σύμφωνα με τους κλασσικούς του μαρξισμού Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν μια χώρα χαραχτηρίζεται σοσιαλιστική:

1. Όταν υπάρχει σ' αυτή Διχτατορία του Προλεταριάτου. Η Διχτατορία του Προλεταριάτου διατηρείται σ' όλη την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και όχι όπως ισχυρίζονται οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.

2. Όταν υπάρχει ένα πραγματικά μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα γιατί «η Διχτατορία του Προλεταριάτου μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω του κόμματος, που είναι η διευθυντική της δύναμη» (Στάλιν).

3. Όταν έχει καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής και έχει αντικατασταθεί από την κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής. Γενικά όταν έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και έχουν αντικατασταθεί από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, τόσο στον τομέα της βιομηχανίας όσο και στον τομέα της αγροτικής οικονομίας.

4. Όταν κυρίαρχη τάξη είναι η εργατική τάξη και κυρίαρχη ιδεολογία ο μαρξισμός - λενινισμός.

Η Πολωνία δεν είναι σοσιαλιστική

1. Γιατί το ΠΕΕΚ δεν είναι μαρξιστικό - λενινιστικό αλλά αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, εκφραστής των συμφερόντων της κυρίαρχης νέας πολωνικής αστικής τάξης και των πολωνών κουλάκων. Το ότι είναι αστικορεβιζιονιστικό κόμμα το δείχνουν καθαρά οι αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές του απόψεις πάνω σ' όλα τα ζητήματα. Το ΠΕΕΚ εκφυλίστηκε σε αστικορεβιζιονιστικό κόμμα μετά το 1956 ακολουθώντας πιστά το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.

2. Γιατί στην Πολωνία δεν υπάρχει Διχτατορία του Προλεταριάτου αλλά διχτατορία της νέας πολωνικής αστικής τάξης. Την ανατροπή και συντριβή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου την πραγματοποίησε μετά το 1956 το ίδιο το ΠΕΕΚ όταν πέρασαν στην ηγεσία του οι προδότες ρεβιζιονιστές με την άμεση υποστήριξη της ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ. Εκτός από αυτό και οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές, πολωνοί και σοβιετικοί ομολογούν ανοιχτά ότι το κράτος των χωρών τους δεν είναι πλέον κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αλλά «κράτος όλου του λαού» δηλ. αστικό κράτος. «Κράτος όλου του λαού» δηλ. κράτος που στέκεται «πάνω» από τάξεις δεν υπάρχει. Και αφού το βεβαιώνουν οι ίδιοι ότι δεν έχουν Διχτατορία του Προλεταριάτου, τότε έχουν οπωσδήποτε διχτατορία της αστικής τάξης, ακριβέστερα της νέας αστικής τάξης. Η πρώτη ανοιχτή εξάλειψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου έγινε στο 22ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος. Το ίδιο έκαναν αργότερα και οι άλλες ρεβιζιονιστικές κλίκες της Ανατολικής Ευρώπης.

Στη Σ.Ε. η Διχτατορία του Προλεταριάτου απαλείφτηκε και από το νέο αστικό σύνταγμα - το σύνταγμα του παλινορθωμένου καπιταλισμού - που ψηφιστήκε στα 1977. Στο πρώτο άρθρο του διαβάζουμε: «η ΕΣΣΔ είναι παλλαϊκό σοσιαλιστικό κράτος» («Το νέο σύνταγμα της ΕΣΣΔ», σελ. 41). Στο σύνταγμα μιας πραγματικά σοσιαλιστικής χώρας, της μόνης σήμερα στον κόσμο, της ΛΣΔ Αλβανίας διαβάζουμε: «η ΛΣΔ της Αλβανίας είναι κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (Σύνταγμα της ΛΣΔ της Αλβανίας, σελ. 11).

Στις ρεβιζιονιστικές χώρες δεν υπάρχει σοσιαλισμός, γιατί δεν υπάρχει Διχτατορία του Προλεταριάτου. Υπάρχει καπιταλισμός.

3. Γιατί η κρατική ιδιοχτησία στην Πολωνία έχασε το σοσιαλιστικό της χαραχτήρα και μετατράπηκε σε κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία. Και αυτό επειδή, όπως δείξαμε παραπάνω, το σημερινό πολωνικό κράτος δεν είναι κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, αλλά αστικό κράτος, κράτος της νέας πολωνικής αστικής τάξης. Κρατική ιδιοχτησία έχουμε τόσο στο σοσιαλισμό όσο και στον καπιταλισμό. Ο χαραχτήρας της κρατικής ιδιοχτησίας καθορίζεται από τον ταξικό χαραχτήρα του κράτους. Αν το κράτος είναι στα χέρια της αστικής τάξης δηλ. είναι αστικό κράτος, τότε η κρατική ιδιοχτησία είναι καπιταλιστική ιδιοχτησία. Αν το κράτος είναι στα χέρια του προλεταριάτου, δηλ κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, τότε η κρατική ιδιοχτησία είναι σοσιαλιστική ιδιοχτησία. Συνεπώς οι κρατικές επιχειρήσεις στην Πολωνία είναι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, είναι ιδιοχτησία της νέας πολωνικής αστικής τάξης. Η νέα πολωνική αστική τάξη κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής όχι ατομικά ή ομαδικά - υπάρχει και αυτό στην Πολωνία - αλλά σαν τάξη μέσω του ρεβιζιονιστικού ΠΕΕΚ και του αστικού της κράτους.

Η εργατική τάξη στο σοσιαλισμό κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής, όχι ατομικά ή ομαδικά αλλά σαν τάξη μέσω του επαναστατικού της μαρξιστικού - λενινιστικού της κόμματος και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Γι' αυτό ο εκφυλισμός του ΠΕΕΚ σε αστικορεβιζιονιστικό κόμμα και η αντικατάσταση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου από τη διχτατορία της νέας αστικής τάξης, απογύμνωσε αυτόματα την εργατική τάξη της Πολωνίας από τα μέσα παραγωγής και από τότε αναγκάζεται να πουλάει την εργατική της δύναμη στην νέα αστική τάξη. Η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εμπόρευμα.

Σταν αγροτική οικονομία κυριαρχεί η ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία όπως και στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες. Το παραδέχονται τώρα και οι ρεβιζιονιστές του «Κ»ΚΕ. Στο «Ρ» διαβάζουμε: «η Πολωνία είναι η χώρα της Κομεκόν με το μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοχτησίας στην αγροτική παραγωγή, 80 % μικρή ιδιοχτησία, 20 % κοινωνική» («Ρ», 24.8.80). Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι και τα 20 % είναι καπιταλιστική ιδιοχτησία γιατί το σημερινό πολωνικό κράτος είναι αστικό κράτος.

Το μεγαλύτερο μέρος της γης είναι συγκεντρωμένο στα χέρια των πολωνών κουλάκων που εκμεταλλεύονται ωμά τους φτωχούς πολωνούς αγρότες. Πρέπει να τονίσουμε ότι το μέτρο για τη διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών και την μετατροπή της γης σε ατομική ιδιοχτησία το εφάρμοσε το ρεβιζιονιστικό ΠΕΕΚ μετά το 1956.Κατάργησε το νόμο της «αγροτικής μεταρρύθμισης» που απαγόρευε την πώληση και αγορά της γης ,την ενοικίασή της καθώς και την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και επανέφερε σε ισχύ το κληρονομικό δίκαιο.

Στην Πολωνία υπάρχουν επίσης πάρα πολλές ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ξενοδοχειακές κλπ, που εκμεταλλεύονται το πολωνικό προλεταριάτο. Αυτό το ομολογούν τώρα, μετά από 25 χρόνια,και οι ρεβιζιονιστές του «Κ»ΚΕ. «Δεν πήγαινε καλά το "ΠΟΛΩΝΙΑ", δεν έβγαζε τα έξοδά του και έπρεπε να δοθεί στην ιδιωτική εκμετάλλευση» (Β.Γεωργίου/Θ.Γεωργίου, Η Πολωνία θα μείνει σοσιαλιστική, σελ.11). Το σημερινό πολωνικό αστικό κράτος παραχώρησε τις λεγόμενες «μη αποδοτικές επιχειρήσεις, κυρίως στον τομέα της διατροφής, όπου γίνονταν μεγάλες ρεμούλες και καταχρήσεις....σε ιδιώτες που χρησιμοποιούσαν και εκμεταλλεύονταν κάμποσους μισθωτούς» (στο ίδιο, σελ. 11-12).

Στην οικονομία της Πολωνίας η εμπορευματική παραγωγή έχει αποχτήσει γενικό, καθολικό χαραχτήρα. Δέν είναι μόνο τα καταναλωτικά είδη εμπορεύματα αλλά και τα μέσα παραγωγής. Σ' αυτή συναντούμε τα δυο ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: 1. η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εμπόρευμα, και 2. η εμπορευματική παραγωγή αποχτά γενικό, καθολικό χαραχτήρα.

Το κέρδος είναι ο σκοπός και το κύριο κριτήριο της δραστηριότητας όλων των έπιχειρήσεων, ιδιωτικών και κρατικών, στην Πολωνία.

Όπως βλέπουμε, κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής στην Πολωνία είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Επομένως υπάρχει και καπιταλιστική εκμετάλλευση.

4. Γιατί την οικονομία της Πολωνίας την ελέγχει το ξένο κεφάλαιο (δυτικό και σοβιετικό) και οι ξένες τράπεζες. Τα χρέη της Πολωνίας μόνο στις δυτικές χώρες άνέρχονται σε «27 δισεκατομμύρια δολάρια» («Λαϊκό Βήμα», 21.6.81).

5. Γιατί υπάρχουν εκεί όλες οι αρρώστιες του καπιταλισμού, όπως οικονομική κρίση, μαζική ανεργία, πληθωρισμός, ακρίβεια, φτώχεια και εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών κλπ. Οι άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο («Λαϊκό Βήμα», 16.7.81).

6. Γιατί κυρίαρχη τάξη δεν είναι η εργατική τάξη αλλά η νέα αστική τάξη και κυρίαρχη ιδεολογία δεν είναι ο Μαρξισμός - Λενινισμός αλλά τα διάφορα αστικορεβιζιονιστικά ρεύματα και οι θεωρίες της καθολικής εκκλησίας. Η Πολωνία έχει σήμερα «14.000 εκκλησίες με 19.000 ιερωμένους, 2.400 μοναστήρια, που στεγάζουν 27.000 μοναχές και 500 μοναστήρια με 8.000 μοναχούς, με αρκετά καθολικό σχολεία γενικής και επαγγελματικής μόρφωσης, με 60 ρωμαιοκαθολικά περιοδικά με ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, με μιαν ανυπολόγιστη σε άξια περιουσία...» («Ριζοσπάστης», 6.8.81). Και η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση έχει ακόμα περισσότερες εκκλησίες. «Στή χώρα μας λειτουργούν πάνω από 20 χιλιάδες ναοί, οίκοι προσευχής και μοναστήρια που έχουν σχέση με διάφορες θρησκευτικές ενώσεις» ( «ΕΣΣΔ 100 ερωτήσεις και απαντήσεις» σελ. 120, Εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή" Αθήνα 1978).

Στην Πολωνία, τη Σοβ. Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης υπάρχει σήμερα κρατικομοπωλιακός καπιταλισμός που προήλθε από την ανατροπή του σοσιαλισμού και καθήκον του προλεταριάτου αυτών των χωρών είναι να τον ανατρέψουν με βίαιη επανάσταση. Αυτόν τον καπιταλισμό υποστηρίζουν οι προδότες ρεβιζιονιστές του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕεσ. γι' αυτό είναι αντεπαναστάτες και αντικομμουνιστές, εχθροί του προλεταριάτου και του Κομμουνισμού.

Αυτό που χρεοκόπησε στην Πολωνία δεν είναι ο σοσιαλισμός αλλά ο κρατικό-μονοπωλιακός καπιταλισμός. Ο Σοσιαλισμός οικοδομείται με επιτυχία στην Αλβανία και δείχνει καθημερινά την υπεροχή του απέναντι στον καπιταλισμό.

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ «ΟΙ ΤΙΤΟΪΚΟΙ» (ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ)

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Φλεβάρης 1983

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΡΩΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΚΕΑ

 

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ
«ΟΙ ΤΙΤΟΪΚΟΙ» (ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ)

Το βιβλίο του σ. Ενβέρ Χότζια «Οι τιτοϊκοί» (ιστορικές σημειώσεις) που εκδόθηκε τελευταία στα αλβανικά και σε μια σειρά ξένες γλώσσες, είναι ένα πολύ αξιόλογο έργο στη σειρά των πολιτικών απομνημονευμάτων του. Το νέο βαρυσήμαντο αυτό έργο του σ. Ενβέρ Χότζια παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους μαρξιστές - λενινιστές, γιατί δείχνει ανάγλυφα και με πειστικό τρόπο από τη μια τις συνωμοσίες και τις συστηματικές, καλά οργανωμένες και ολόπλευρες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να χρησιμοποιήσουν τους πράχτορές τους προδότες ρεβιζιονιστές για να ανατρέψουν το σοσιαλισμό και από την άλλη την νικηφόρα πάλη του ΚΚΑ σημερινού ΚΕΑ με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη σ. Ενβέρ Χότζια, ενάντια στους ρεβιζιονιστές, αυτούς τους θανάσιμους και επικίνδυνους εχθρούς του μαρξισμού - λενινισμού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Τό έργο του σ. Ε. Χότζια διδάσκει τους μαρξιστές - λενινιστές να οξύνουν την επαγρύπνησή τους απέναντι στον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό, την αντίδραση και τον ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων. Αναδημοσιεύουμε παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε στο "Λαϊκό Βήμα" και αναφέρεται στο περιεχόμενο του βιβλίου του σ. Ε. Χότζια.
Οι κομμουνιστές, τα στελέχη και όλοι οι εργαζόμενοί μας πήραν στα χέρια τους αυτές τις μέρες το καινούργιο και πολύ βαρυσήμαντο έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζια το βιβλίο «Οι τιτοϊκοί».
Επίκεντρο του έργου είναι οι σχέσεις του ΚΚΑ (σήμερα ΚΕΑ) και του σοσιαλιστικού αλβανικού κράτους με το ΚΚΓ και το ομόσπονδο γιουγκοσλαβικό κράτος από τις πρώτες επαφές ανάμεσα στα τα κόμματα (1941) και μέχρι τις μέρες μας.
Σ’ αυτές τις ιστορικές σημειώσεις απεικονίζεται ο ιδιαίτερος και πολύ περίπλοκος χαρακτήρας των αλβανο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων σε όλο το πλέγμα τους με πλούσιο αριθμό γεγονότων, αυθεντικών ντοκουμέντων, προσωπικών εντυπώσεων και θεωρητικής τεκμηρίωσης από το συγγραφέα. Ο σύντροφος Ενβέρ με οξύτητα αναλύει τα αίτια και τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες που καθόρισαν τον τρόπο πως αναπτύχτηκαν αυτές οι σχέσεις από τη μια και την άλλη πλευρά, εκθέτει την πλατφόρμα από την όποια ξεκινούσαν και τους σκοπούς που υποστήριζαν σ' αυτούς τους δεσμούς και σχέσεις το ένα και το άλλο κόμμα και αποκαλύπτει τους εσωτερικούς δεσμούς που διέπουν σαν άκοπο νήμα τα γεγονότα 40 χρόνων στη σειρά. Η υλιστική μεθοδολογία που εφαρμόζεται στην ανάλυση του ξεχωριστού και της ολότητας· το αγωνιστικό πνεύμα και η υψηλή προλεταριακή κομματικότητα· η έντονη ταξική τάση στην απεικόνιση και τη στάση σε κάθε γεγονός και φαινόμενο· τα σημαντικά πορίσματα και γενικεύσεις που εξάγονται· το ευκίνητο και μαχητικό στύλ, κλπ, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που κάνουν το νέο βιβλίο του σύντροφου Ενβέρ Χότζια ένα από τα πιο εξέχοντα έργα της αλβανικής πολίτικο -ιστορικής επιστήμης.
Σε κάθε παράγραφο και σελίδα του βιβλίου, με βαθύ ρεαλισμό, με σιδερένια λογική και με πλούσιες αποχρώσεις εκφραστικών μέσων, ο αναγνώστης βρίσκει λαξευμένο ένα από τα πιο δραματικά και ταυτόχρονα πιο ηρωικά μέρη της ιστορίας του Κόμματος και του λαού μας.
Αυτή τη 40-χρονη ιστορία τη γράφει όχι μόνο ο άμεσος μάρτυρας όλων των γεγονότων, όχι μόνο το κύριο πρόσωπο πάνω στο όποιο από τις αρχές συγκεντρώθηκαν οι επιθέσεις και τα πλήγματα των τιτοϊκών με επιδίωξη ώστε με την εξόντωσή του και με την εξόντωση της υγιούς κομματικής ηγεσίας να υποτάξουν και να καταστρέφουν εντελώς το Κόμμα, αλλά ταυτόχρονα και ο εμπνευστής, ο οργανωτής και ο άμεσος καθοδηγητής όλου του τιτάνιου αγώνα του ΚΕΑ για την ανακάλυψη και συντριβή της εχθρικής δραστηριότητας των τιτοϊκών. Αυτό έκανε ώστε κάθε σελίδα του βιβλίου να προβάλει πλέρια επακριβής και συγκεκριμένη, με μια ένταση που σε κρατεί καθηλωμένον από την αρχή και ως το τέλος. Ιδιαίτερη δύναμη και γνησιότητα δίνει στο έργο το γεγονός ότι ο συγγραφέας στηρίχτηκε όχι μόνο στη μνήμη μα και σε πολλά επίσημα έγγραφα που βρίσκονται στο Κεντρικό Αρχείο του Κόμματος, καθώς και σε αυθεντικές σημειώσεις του καιρού που ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια είχε και έχει τη συνήθεια να κρατεί.
Τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου, όπου αναλύονται λεπτομερειακά τα γεγονότα 40 χρόνων, διαπνέονται από την αρχή ως το τέλος από το σκληρό αγώνα ανάμεσα στις δυο πολιτικές, δυο στάσεις, δυο ιδεολογίες διαμετρικά αντίθετες ανάμεσά τους. Τούτο επειδή, όπως συμπεραίνει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, όλη η ιστορία των σχέσεών μας με το ΚΚΓ και το ρεβιζιονιστικό γιουγκοσλάβικο κράτος «από τη μια μεριά... είναι ιστορία αδιάκοπων επεμβάσεων, παγίδων και συνωμοσιών από μέρους τους σε βάρος του Κόμματος και του σοσιαλιστικού μας κράτους, από την άλλη μεριά, είναι ιστορία του δίκαιου και συνεπούς αγώνα του Κόμματος και του λαού μας για να μη πέσομε ποτέ στις παγίδες και συνωμοσίες που μας έχουν στήσει, για να τις ανακαλύψομε και συντρίψομε, χωρίς να αφήσομε να μας προκαλέσουν σοβαρές ζημιές».
Στο βιβλίο έπιβεβαιώνεται ότι η ηγεσία του ΚΚΓ από τις στιγμές των αρχικών δεσμών με το ΚΚΑ και ως το τέλος ορμόνταν και δρούσε από αντιμαρξιστικές και βαθιά αντιαλβανικές θέσεις. Ο Τίτο και συντροφιά, στις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν μετά την έκρηξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, υπολόγιζαν να επεξεργάζονταν και να διεύθυναν τον αγώνα του αλβανικού λαού ενάντια στους καταχτητές σε τρόπο ώστε στο τέλος του πολέμου να δημιουργούνταν συνθήκες και δυνατότητες για την προσάρτηση της Αλβανίας στη Γιουγκοσλαβία. Για να πετυχαίνονταν αυτό, η τιτοϊκή ηγεσία γνώριζε ότι σαν προκαταρκτικός όρος, έπρεπε να βάζονταν στο χέρι ο αποφασιστικός παράγοντας που θα ξεσήκωνε και καθοδηγούσε τον αλβανικό λαό στον αγώνα, το ΚΚΑ. Συνεπώς, συμπεραίνεται στο έργο, ο άμεσος σκοπός από τον όποιο ξεκίνησαν ο Τίτο και συντροφιά για τους δεσμούς με το ΚΚΑ ήταν η υποταγή και μετατροπή του σε ουρά και τυφλό όργανο του ΚΚΓ. Αυτό το σκοπό θα εξυπηρετούσε και όλη η λεγόμενη βοήθεια που το ΚΚΓ ισχυρίζεται ότι έχει δώσει στο ΚΚΑ στα χρόνια του αγώνα.
Με θεωρητικά και πραχτικά επιχειρήματα, στηριζόμενο στις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές και στον τρόπο κατά τον όποιο εξελίχτηκαν τα γεγονότα, το βιβλίο απορρίπτει τις συκοφαντίες των τιτοϊκών σχετικά με τη «βοήθεια» που τάχα έδωσαν για την ίδρυση του ΚΚΑ και τον παράλογο ισχυρισμό ότι αυτοί τάχα είναι «οι ιδρυτές του ΚΚΑ»! «Το ΚΚΑ, - συμπεραίνει ο σύντροφος Ενβέρ, - δεν ιδρύθηκε επειδή έτσι του ρέχτηκε, ή επειδή το αξίωσε κάποιος Τίτο από τη Γιουγκοσλαβία, μα δημιουργήθηκε επειδή την ίδρυσή του απαιτούσε σαν μια αναγκαιότητα ο αλβανικός λαός, το αλβανικό κομμουνιστικό κίνημα, το απαιτούσε η ιστορική στιγμή την οποία περνούσε η χώρα, το απαιτούσε το παρελθόν, το τότε παρόν και το μέλλον της ίδιας της Αλβανίας».
Σε συνέχεια, στο έργο «Οι τιτοϊκοί» τεκμηριώνεται ότι και η λεγόμενη βοήθεια που η ηγεσία του ΚΚΓ έδωσε τάχα στο ΚΚΑ και στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του αλβανικού λαού στα χρόνια 1942 - 1944, ήταν μέρος των σχεδίων και των προσπαθειών των τιτοϊκών για την υποταγή και την απόκλιση του ΚΚΑ από τον ορθό δρόμο. Οι σφοδρές λογομαχίες και έριδες του σύντροφου Ενβέρ Χότζια με δυο-τρεις απεσταλμένους του Τίτο στην Αλβανία για «προσανατολισμούς» και «σχέδια» τέτοια των τιτοϊκών όπως σχετικά με το ρόλο του Κόμματος και των επιτελείων στην καθοδήγηση του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα· σχετικά με τη στάση προς τα εθνικιστικά στοιχεία και προς τις προδοτικές οργανώσεις· σχετικά με το διαβόητο «Βαλκανικό Αρχηγείο» του Τίτο και του Ζ. Β. Τέμπο· οι κοφτές εναντιώσεις προς τις «κατηγορίες» και «παρατηρήσεις» των τιτοϊκών για τον τάχα «οπορτουνισμό» και «σεχταρισμό» στη γραμμή του ΚΚΑ, κλπ, κλπ, αποδείχνουν όχι μόνο την αλήθεια ότι η ηγεσία του ΚΚΓ που εκείνη την περίοδο ήταν σε αντιμαρξιστικές και αντιαλβανικές θέσεις, μα και την άλλη αλήθεια ότι το ΚΚΑ αντιτάχθηκε σθεναρά στις στραβές απόψεις και ενέργειες των τιτοϊκών από τη στιγμή που αυτές εμφανίζονταν.
Όταν όλες αυτές οι προσπάθειες των τιτοϊκών πρόσκοψαν στην ισχυρή αντίσταση και εναντίωση της ηγεσίας του ΚΚΑ, τότε οι τιτοϊκοί, για την πραγματοποίηση των σκοπών τους, πέρασαν στο δρόμο των συνωμοσιών.
Ιδιαίτερη θέση κατέχει στο έργο η λεπτομερειακή ανάλυση της ποταπής και πολύ επικίνδυνης συνωμοσίας που σκάρωσε η γιουγκοσλάβικη ηγεσία με τους απεσταλμένους της Β. Στόινιτς και Ν. Ντιζντάρεβιτς καθώς και των πραχτόρων της Κ. Τζότζε, Ν. Σπύρου, Σ. Μαλεσιόβα, Λ. Γκέγκα, Π. Κρίστο, κλπ, στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΑ που συνήλθε στο Μπεράτι το Νοέμβρη του 1944.
Αναλύοντας όλες αυτές τις αντιμαρξιστικές προσπάθειες και συνωμοσίες σε όλα τα απόκρυφα και τις πτυχές τους, ο σύντροφος Ενβέρ συμπεραίνει ότι η ισχυριζόμενη «βοήθεια» που τάχα η ηγεσία του ΚΚΓ έδωσε στο ΚΚΑ και τον Εθνικοαπελευθερωτικό μας Αγώνα δεν ήταν άλλο παρά «βοήθεια» για να προσδέσει το ΚΚΑ και το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα του αλβανικού λαού στο άρμα της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, με σκοπό ώστε διαμέσου αυτού να καταβρόχθιζαν την Αλβανία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει στο έργο η μαρξιστική -λενινιστική προβολή που κάνει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο πρόβλημα της Κοσόβας και των άλλων αλβανικών περιοχών στη Γιουγκοσλαβία, και στις στάσεις του ΚΕΑ και του ΚΚΓ τόσο στα χρόνια του Αγώνα όσο και υστέρα. Ανάμεσα στα άλλα ο σύντροφος Ενβέρ επισημαίνει και τεκμηριώνει ότι η πολιτική του ΚΚΓ προς την Κοσόβα και τις άλλες αλβανικές περιοχές στη Γιουγκοσλαβία από τις αρχές ήταν αυτή η ίδια που είχαν ακολουθήσει οι μεγαλοσέρβικοι σοβινιστικοί κύκλοι των προηγούμενων εποχών - πολιτική σωβινιστικού μίσους προς τους Αλβανούς, παραμέλησης και υπονόμευσης του Εθνικοαπελευθερωτικού τους Αγώνα, άρνησης των εθνικών τους δικαιωμάτων, μαζικής εξολόθρευσης και προσπαθειών των μεγαλοσέρβων για αφομοίωση ή μαζικό ξεκλήρισμα του αλβανικού πληθυσμού από τα χώματά του. Σ’ αυτή την πολιτική που εφαρμόστηκε ακόμα από τα χρόνια του πολέμου, στα βαριά σφάλματα που έγιναν από κείνο τον καιρό, τονίζεται στο έργο, έχουν την πηγή όλες οι σημερινές αδικίες πάνω στην Κοσόβα καθώς και οι νόμιμες και διαρκείς δυσαρέσκειες και εξεγέρσεις του κοσοβάρικου λαού προς τη συνεχή μεγαλοσέρβικη καταπίεση.
Σημαντική θέση κατέχουν στο έργο οι αναλύσεις, οι γενικεύσεις και τα συμπεράσματα σχετικά με τις αμοιβαίες σχέσεις ανάμεσα στα δυο κόμματα και στα δυο κράτη στα χρόνια 1945-1948. Ο σύντροφος Ενβέρ, με παράθεση συγκεκριμένων γεγονότων και τη λεπτομερειακή απεικόνιση των συμβάντων εκείνης της περιόδου, καταγγέλλει τη λεγόμενη «συμβολή» του ΚΚΓ σχετικά με την ανοικοδόμηση και οικοδόμηση της νέας Αλβανίας και βγάζει στη φόρα όλες τις βρωμιές που κρύβονταν πίσω από τους τιτοϊκούς «προσανατολισμούς», «συμβουλές» και «βοήθειες» για τον πολιτικό προσανατολισμό και την οικονομική ανάπτυξη της Αλβανίας, για την οργάνωση του στρατού μας, των οργάνων εσωτερικών, κλπ. Στο έργο αναλύονται ιδιαίτερα οι πιέσεις, οι μηχανορραφίες και οι άλλες πραχτορειακές ενέργειες που χρησιμοποίησαν συστηματικά ο Τίτο και οι άνθρωποί του για να υποχρεώσουν την ηγεσία του ΚΚΑ ώστε, ανεξάρτητα από τις σοβαρές παρατηρήσεις που είχε, να υπόγραφε τη διαβόητη «Αλβανό - Γιουγκοσλάβικη οικονομική σύμβαση» (Νοέμβρης του 1946). Διαμέσου αυτής η γιουγκοσλάβικη ηγεσία αρχικά εντατικοποίησε τη ληστρική πολιτική ενάντια στη χώρα μας και, ταυτόχρονα εργάζονταν ώστε διαμέσου των μηχανισμών της Σύμβασης των «ενώσεων», των «ενοποιήσεων», των «συντονιστικών επιτροπών», κλπ, κλπ, να ένωνε οικονομικά, υστέρα και πολιτικά την Αλβανία με τη Γιουγκοσλαβία.
Στο έργο βγαίνει καθαρά, πώς αυτά τα σύμφωνα και όλες οι νεοαποικιακές ενέργειες της ηγεσίας του ΚΚΓ πρόσκρουσαν στην ισχυρή αντίσταση της υγιούς ηγεσίας του ΚΚΑ και μετατράπηκαν σ’ ένα από τα πεδία της πιο σκληρής πάλης ανάμεσα στο ΚΚΑ και την τιτοϊκή ηγεσία. Οι κοφτές αντιθέσεις, οι σφοδρές λογομαχίες και φιλονικίες του σύντροφου Ενβέρ Χότζια με τους στιγματισμένους αντιαλβανούς, τους περιβόητους Σάβο Ζλάτιτς, Γιοσίπ Γκέργκια, Σεργκέι Κράιγκερι, το στρατηγό Κουπρέσιαν, κλπ, που στο έργο απεικονίζονται λεπτομερειακά και ακριβολογημένα, αποτελούν ολοκληρωτικό ξεσκέπασμα για τους τιτοϊκούς εκείνης της εποχής και των μετέπειτα χρόνων, προπαντός για κείνους που ακόμα διακηρύσσουν τη γιουγκοσλάβικη «βοήθεια» για την Αλβανία στα χρόνια 1945 - 1948. «Η τιτοϊκή βοήθεια προς εμάς - συμπεραίνεται στο βιβλίο - αν πρέπει να θεωρηθεί βοήθεια, είχε μόνο ένα σκοπό: Να βοηθούσε τον Τίτο για να υποδουλώσει πιο γρήγορα οικονομικά και πολιτικά την ’Αλβανία».
Όταν είδαν ότι τα όνειρά τους για την αρπαγή της Αλβανίας «με το καλό» έγιναν στάχτη και κουρνιαχτός από την ηρωική αντίσταση του ΚΚΑ, τότε οι τιτοϊκοί, με τους πράχτορές τους Κ. Τζότζε, Π. Κρίστο, κλπ, οργάνωσαν νέες συνωμοσίες πράγμα που στο έργο απεικονίζεται προπαντός στα γεγονότα που προηγήθηκαν από την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΑ (Φλεβάρης του 1948), που διαπέρασαν τις εργασίες της και την ακολούθησαν. Επίσης σε πραχτορειακό δρόμο με τη συκοφαντία του «επικείμενου κινδύνου» που τάχα απειλούσε την ’Αλβανία, κλπ, σ’ αυτές τις βαριές στιγμές για το ΚΚΑ προσπάθησαν να μπάσουν στρατιωτικές μεραρχίες στο έδαφος της Αλβανίας, συνεπώς, να καταλάβουν στρατιωτικά την Αλβανία. Οι περιστάσεις ήταν από τις πιο σοβαρές, οι τύχες του ΚΚΑ και της ανεξαρτησίας της σοσιαλιστικής Αλβανίας απειλούνταν περισσότερο από ποτέ. Ακριβώς σ’ αυτές τις στιγμές στην ΚΕ του ΚΚΑ ήρθαν τα γράμματα υπογραμμένα από τον I. Β. Στάλιν, οπού φαίνονταν ότι και η ηγεσία του ΚΚ της ΣΕ μ’ επικεφαλής τον I. Β. Στάλιν, είχε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα σχετικά με την ουσία και το έργο του ΚΚΓ.
Στο έργο επισημαίνεται ότι το ΚΚΑ ήταν από τα πρώτα που δοκίμασε στη ράχη περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα τις τιτοϊκές επεμβάσεις και συνωμοσίες, από τα πρώτα που από χρόνια αντιστάθηκε με σθένος στις αντιμαρξιστικές και αντιαλβανικές τους απόψεις και ενέργειες και, κατά συνέπεια, ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα που ρίχτηκαν από την αρχή με πλέρια πεποίθηση, με ατέλειωτα επιχειρήματα και με αστείρευτη δύναμη στην ανοιχτή πάλη για τη δημόσια καταγγελία και ξεσκέπασμα του αντιμαρξιστικού και αντεπαναστατικού έργου της ηγεσίας του ΚΚΓ.
Στο βιβλίο «Οι τιτοϊκοί» ιδιαίτερη θέση κατέχει η απεικόνιση της σκληρής πάλης που διεξήγαγε και διεξάγει το ΚΚΑ, από τα 1945 -1948 και ως τις μέρες μας, ενάντια στην τιτοϊκή παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, όπως και ενάντια στις άλλες παραλλαγές του ίδιου κορμού, του χρουστσιοφικού, του κινέζικου, κλπ. Αυτή την πάλη στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο ο σύντροφος Ενβέρ την αναλύει σε στενή σύνδεση με τον τιτάνιο αγώνα που διεξήγαγε το ΚΚΑ σ’ αυτή την περίοδο και ενάντια στις αλλεπάλληλες επεμβάσεις, στους πράχτορες και τις συνωμοσίες, τη μια πιο αποτρόπαια από την άλλη, που έχει σκαρώσει η ηγεσία του ΚΚΓ πότε μόνη και πότε σε συνεργασία με τους χρουστσιοφικούς, τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κλπ, ενάντια στο Κόμμα και τη σοσιαλιστική μας Πατρίδα. Το δέκατο κεφάλαιο του έργου, συνταγμένο με βάση τα γεγονότα που αποκαλύφτηκαν και καταγγέλθηκαν από χρόνια, μα προπαντός, με βάση τα γεγονότα και τις αναλύσεις του ΚΕΑ υστέρα από την αυτοκτονία του πολυπράχτορα Μεχμέτ Σιέχου, επιβεβαιώνει κάλλιστα πόσο άγριος και σκληρός ήταν και παραμένει ο μεγαλοσέρβικος ζήλος για την εξάλειψη της ηγεσίας του ΚΕΑ και την καταβρόχθιση της Αλβανίας, και, ταυτόχρονα, πόσο επάγρυπνο, γενναίο και αλύγιστο φάνηκε το ΚΕΑ με το σύντροφο Ενβέρ Χότζια επικεφαλής, για ν’ αποκαλύψει και συντρίψει τις αποτρόπαιες παγίδες και συνωμοσίες των τιτοϊκών και μαζί τους και των ιμπεριαλιστών, των σοσιαλιμπεριαλιστών, των σωβινιστών, κλπ.
Οι ιδέες, οι άξιες και τα ζωοποιά διδάγματα αυτού του έργου είναι πολλά και ολόπλευρα. Πάνω απ’ όλα αυτό είναι ένα υπέρτατο μήνυμα για τους κομμουνιστές και το λαό να αγαπούν το Κόμμα σαν τα μάτια τους, να εφαρμόζουν και να υπερασπίζουν τη γραμμή του σε κάθε βήμα και σε κάθε καθήκον. Αν στους τιτάνιους αγώνες με τόσο λυσσαλέους εχθρούς και σε καταστάσεις από τις πιο επικίνδυνες, η σοσιαλιστική ’Αλβανία βγήκε νικήτρια, αυτό οφείλεται, σε πρώτη γραμμή στο Κόμμα, στη σωστή γραμμή του, στη γενναία ηγεσία του με επικεφαλής το δοξασμένο γιο του λαού σύντροφο Ενβέρ Χότζια. Έσφαλαν και κατέληξαν στο καλάθι της ιστορίας όλοι εκείνοι που δεν αγάπησαν το Κόμμα και αντιτάχτηκαν στη γραμμή του και στα συμφέροντα του λαού. Στο έργο «Οι τιτοϊκοί», λεπτομερειακά και τεκμηριωμένα απεικονίζεται το προτσές μεταμόρφωσης των πολλών αντικομματικών και εχθρικών στοιχείων αρχίζοντας από τους Κώτσι Τζώτζηδες των πρώτων χρόνων και ως τους Μεχμέτ Σιέχηδες που αποκαλύφθηκαν τον τελευταίο καιρό. Όπως αποδείχνει ο σύντροφος Ενβέρ, εκφυλίστηκαν και έγιναν πράχτορες των ξένων όλοι εκείνοι που δεν είχαν εμπιστοσύνη στο Κόμμα και στη μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του, εκείνοι που δεν αγαπούσαν το λαό και την Πατρίδα, εκείνοι που υπόφερναν από την παλιά αρρώστια της μειονεχτικότητας, από την έλλειψη εμπιστοσύνης στις κολοσσιαίες δυνάμεις του λαού, εκείνοι που ζητούσαν τη σωτηρία με τη στήριξη στους «ξένους και ισχυρούς», εκείνοι που υπόφερναν από τα συμπλέγματα της μεγαλομανίας, του οπορτουνισμού και του σεχταρισμού, οι δουλοπρεπείς και θεσιθήρες, οι αυθάδεις και αυταρχικοί.
Το νόμιμο μίσος που κοχλάζει προς αυτά τα νόθα γεννήματα και προς τους αφέντες τους, όταν διαβάζομε το έργο, απαιτεί το ίδιο νόμιμα να ένισχύσομε περισσότερο την πάλη για να μη πιάσουν σε κανέναν θέση αυτά τα συμπτώματα με ανυπολόγιστες ζημιές για το Κόμμα, για τη γραμμή του και για τα συμφέροντα του λαού. Αυτό είναι ένα από τα άλλα διδάγματα του έργου «Οι τιτοϊκοί», έργο με μεγάλες αξίες για το παρόν και για το μέλλον. Με τέτιες αξίες είναι και τα άλλα διδάγματα του έργου όπως εκείνα για την αναγκαιότητα πιο θεμελιακής αφομοίωσης του μαρξισμού-λενινισμού, της διαφύλαξης και παραπέρα ατσάλωσης της ενότητας στο Κόμμα και στο λαό, του ακονίσματος της επαναστατικής επαγρύπνησης, της κινητοποίησης στη δουλιά, στη δράση και στην άμυνα, κλπ. Ο λόγος είναι καθετί να εξυπηρετεί το δυνάμωμα του παρόντος και του μέλλοντος, «για να κρατούμε, - όπως μας καλεί ο σύντροφος Ενβέρ, - πάντα τιμημένο το όνομα του ηρωικού μας Κόμματος, για να ανεβάσομε ψηλά και πιο ψηλά το κύρος της σοσιαλιστικής Αλβανίας, για να διατηρήσομε άθιχτη την ιερή ανεξαρτησία της Πατρίδας μας»