Το βάθαιμα της κρίσης αυξάνει την ανεργία

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Οκτώβρης 1985 

Το βάθαιμα της κρίσης αυξάνει την ανεργία

Το συνεχές βάθαιμα της οικονομικής κρίσης, που διέρχεται σήμερα ο καπιταλιστικός και ρεβιζιονιστικός κόσμος συνοδεύεται με την παράλληλη αύξηση της ανεργίας.

Η καπιταλιστική οικονομία δε μπορεί να υπάρχει και να αναπτύσσεται χωρίς την ύπαρξη του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού, όπως έλεγε ο Μαρξ, που στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού λόγω της χρόνιας υποαπασχόλησης των επιχειρήσεων αποχτά τεράστιες διαστάσεις. Η ανεργία γίνεται χρόνια και παίρνει μαζικό χαραχτήρα.

Η ύπαρξη μιας τεραστίων διαστάσεων ανεργίας δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να αυξάνουν ακόμα παραπέρα την εντατικοποίηση της εργασίας και να βρίσκουν φτηνότερη εργατική δύναμη. Επί πλέον οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν την ύπαρξη της χρόνιας μαζικής ανεργίας για να μειώνουν σε μεγάλο ποσοστό τους μισθούς των απασχολούμενων εργατών.

Αυτά από τη μια οδηγούν σ' ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και σε παραπέρα αύξηση των κερδών των καπιταλιστών και από την άλλη σε μείωση του εισοδήματος της εργατικής τάξης, σε μεγάλη πτώση του βιοτικού της επιπέδου και σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.

Σήμερα, στην περίοδο της βαθιάς και ολόπλευρης κρίσης του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου, η ανεργία έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις και έχει γίνει μια ολοφάνερα αθεράπευτη πληγή του καπιταλιστικού συστήματος.

Αν στη 10ετία του 60 ο αριθμός των ανέργων στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες που συμπεριλαμβάνονται στον ΟΟΣΑ έφτανε τα 8 εκατομμύρια άτομα, στο δεύτερο μισό της 10ετίας του 70 έφτασε τα 15 εκατομμύρια. Σήμερα ο αριθμός αυτός έφτασε σε 32.300.000. αριθμός που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη των αστών οικονομολόγων.

Ιδιαίτερα βαριά είναι η κατάσταση στην Ευρώπη. Τα 2/3 των ανέργων στην παγκόσμια βιομηχανία, επομένως 20 εκατομμύρια άτομα είναι στην Ευρώπη, όπου από το 1975 δεν έχουν ανοίξει νέες θέσεις εργασίας. Οι χώρες της ΕΟΚ, σύμφωνα με μια έκθεση του γραφείου στατιστικής της ίδιας, είχαν στις αρχές του Αυγούστου 12.4 εκατομμύρια ανέργους ή 11 % του ενεργού πληθυσμού. Σε σύγκριση με την ίδια περίοδο της περασμένης χρονιάς η ανεργία στις χώρες αυτές αυξήθηκε κατά 400 χιλιάδες άτομα. Στις ΕΠΑ ο αριθμός των ανέργων είναι 8,5 εκατομμύρια, που αποτελεί τα 7,4 % του εργατικού δυναμικού.

Η ανεργία σήμερα μετατράπηκε σε μαζική και χρόνια. Μαζική γιατί η κρίση χτύπησε όλους τους κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας και όλες τις καπιταλιστικές χώρες και χρόνια γιατί ο αριθμός των ανέργων όχι μόνο δε μειώνεται αλλά αντίθετα αυξάνεται συνεχώς πάνω στη βάση της μόνιμης ανεργίας. Οι ρυθμοί της αύξησης της παραγωγής στις περιόδους των οικονομικών κρίσεων είναι από τους χαμηλότερους. Σαν συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να μειώνεται η δυνατότητα για το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας ή το άνοιγμά τους γίνεται με τόσο μικρό ρυθμό που δεν ανταποκρίνεται σ' αυτόν της αύξησης του αριθμού των ανέργων. Έτσι για παράδειγμα στις ΕΠΑ εντελώς διαφορετικά απ' ότι διαδίδει η αστική προπαγάνδα, σήμερα δε μπορεί να γίνει λόγος για άνοιγμα θέσεων εργασίας αλλά για το αντίθετο, τη μείωσή τους. Από τις αρχές του 1985 και μόνο στη βιομηχανία της επεξεργασίας στις ΕΠΑ έχουν μειωθεί 220 χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω στοιχεία δε δίνουν τις πραγματικές διαστάσεις της ανεργίας, γιατί η αστική στατιστική έχει κάθε λόγο να εμφανίζει χαμηλό το ποσοστό και περιλαμβάνει μόνο όσους έχουν δηλωθεί στα γραφεία ανέργων, χωρίς να περιλαμβάνει τους υπόλοιπους που δε μπορούν να δηλωθούν καθώς επίσης δεν περιλαμβάνει τους μερικά απασχολούμενους, της γυναίκες που διώχτηκαν από την παραγωγή και τους νέους που είναι σε θέση να εργαστούν και δε βρίσκουν δουλειά.

Η απόλυση των εργατών από την εργασία από τη μια, η μη δημιουργία ή η δημιουργία ενός μικρού αριθμού νέων θέσεων εργασίας ή η ανεπαρκής επέχτασή τους, μεγαλώνει πολύ τη στρατιά των ανέργων. Η αύξηση αυτή των ανέργων, σαν μια από τις συνέπειες της κρίσης, επιδεινώνει την κατάσταση του συνόλου της εργατικής τάξης. Μαζί με την αύξηση των φόρων, της συνεχούς ανόδου των τιμών, της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, της μείωσης του εργατικού μισθού, η ανεργία μειώνει αισθητά την αγοραστική δύναμη του συνόλου των εργαζομένων, ακριβαίνει το κόστος ζωής, μειώνει το βιοτικό επίπεδο τους.

Τα παραπάνω οδηγούν αναπόφευχτα σε παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων, που υπάρχουν μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου, μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης. Αυτός είναι ο λόγος που εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες κατεβαίνουν σε μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην αύξηση της ανεργίας και τις άλλες συνέπειες της οικονομικής κρίσης και ρίχνουν το σύνθημα: "Την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι".

Η ΑΝΕΡΓΙΑ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Νοέμβρης 1986

Η ΑΝΕΡΓΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ

Όπως σ' όλες τις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες έτσι και στη χώρα μας, λόγω της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης, ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται καθημερινά.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το πρόβλημα της ανεργίας είναι από τα κυριότερα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.

Η ανεργία δε χτυπά μόνο το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδο της εργατιάς και του λαού, αλλά και το ιδεολογικό και το ηθικό της επίπεδο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστική τάξη χρησιμοποιεί την ανεργία ποικιλότροπα με στόχο να χτυπήσει το εργατικό κίνημα.

Στο παρελθόν από τις τάξεις των ανέργων στρατολογήθηκαν πολλές φορές απεργοσπάστες που στάλθηκαν ενάντια στους απεργούς συναδέλφους τους. Και σήμερα πολλοί εργαζόμενοι πιέζονται από τον κίνδυνο της ανεργίας και γίνονται απεργοσπάστες. Πολλές επίσης είναι οι περιπτώσεις που άνεργοι αναγκάστηκαν να γραφούν σε αντισυνδέσμους, ψηφίζοντας εργατοπατέρες με την ελπίδα ότι θα τους βρουν δουλειά.

Παραπέρα υπάρχει κίνδυνος της δημιουργίας της αντίθεσης εργαζομένων - ανέργων στους κόλπους της εργατικής τάξης, κάτι που βάζει σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη και σφυρηλάτηση της ενότητας της. Γνωστό είναι επίσης ότι η συνεχής και παρατεταμένη ανεργία προσθέτει και άλλους εργάτες στη στρατιά του λούμπεν προλεταριάτου.

Πολλά, λοιπόν, είναι τα δεινά της εργατικής τάξης από την ανεργία, που δημιουργός της είναι το καπιταλιστικό σύστημα και εκμεταλλευτής προς όφελος της είναι η αστική τάξη.

Όλα αυτά μπορούν να περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό και σε τέτοιο που η αστική τάξη να μη μπορεί να εκμεταλλευτεί τους άνεργους ενάντια στους εργαζόμενους όπως αυτή θα ήθελε. Και αυτό μπορεί να γίνει, αν η εργατική τάξη παλέψει σωστά το πρόβλημα της ανεργίας χωρίς να υποτιμήσει καμιά από ης αρνητικές επιπτώσεις της.

Το σε ποια οικονομική, ηθική και ιδεολογική κατάσταση βρίσκονται οι άνεργοι είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για την πορεία του εργατικού κινήματος.

Η οργάνωσή μας βλέπει σήμερα, ότι σ' αυτόν τον τομέα το εργατικό κίνημα, εξ αιτίας της επιρροής του ρεφορμισμού, βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Οι ρεβιζιονιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι δεξιοί συνδικαλιστές και αντίστοιχα τα κόμματα που καθοδηγούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις προωθούν μια ταχτική, η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα των συνεπειών της ανεργίας, αλλά αντίθετα σπέρνει αυταπάτες, αποπροσανατολίζει τον αγώνα και το εργατικό κίνημα γενικότερα. Αδυνατίζει την ενότητα της εργατιάς στον αγώνα της. Καθένας από τους παραπάνω φυσικά με τον τρόπο του.

Περνώντας στο ζήτημα της σωστής διεξαγωγής αυτού του αγώνα πρέπει να τονιστεί: Πρώτο, ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν πρόκειται να λυθεί όσο θα υπάρχει καπιταλισμός. Αυτό πρέπει να λέγεται και να προπαγανδίζεται στους εργαζόμενους, δεύτερο, ότι η πάλη αυτή πρέπει να δοθεί σε δυο μέτωπα: α) το οικονομικό για την ανακούφιση κατά κάποιο τρόπο των ανέργων και β) το ιδεολογικό - πολιτικό, που σκοπό θα έχει την αδιάρρηχτη ενότητα εργαζομένων - ανέργων.

Καθήκον όλων των επαναστατών συνδικαλιστών είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον για να δείξουν στην εργατική τάξη το πρόβλημα της ανεργίας σ' όλες του τις διαστάσεις και να κάνουν συνείδηση των εργαζομένων την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στις συνέπειες της ανεργίας. Να δουν οι εργάτες πως ο κίνδυνος της ανεργίας τους απειλεί όλους ανεξαίρετα και ότι κάθε εργαζόμενος είναι ένας υποψήφιος άνεργος όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.

Να δείξουν στους εργάτες, ότι όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού τόσο θα μεγαλώνει και το χρονικό διάστημα που οι εργάτες θα μένουν άνεργοι.

Την πάλη ενάντια στις συνέπειες της ανεργίας πρέπει να την κάνουν μαζί όλοι οι εργάτες, εργαζόμενοι και άνεργοι. Δεν υπάρχουν στον αγώνα αυτόν αγωνιζόμενοι και συμπαραστεκόμενοι. Ο αγώνας είναι όλης της εργατικής τάξης. Φυσικά την κύρια πίεση στην αστική τάξη θα την ασκήσουν με τις απεργίες τους εκείνοι οι εργάτες που τυχαίνει να εργάζονται. Πρέπει να πεισθούν οι εργαζόμενοι, ότι ο αγώνας που πρέπει να αρχίσουν δεν είναι αγώνας συμπαράστασης στους ανέργους, αλλά αγώνας για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης γενικά.

Τα αιτήματα που πρέπει να προβληθούν είναι:

1)      Επιδότηση όλων των ανέργων από τον ΟΑΕΔ με μόνη προϋπόθεση ότι είναι άνεργοι εργάτες.

Επιδότηση όλων όσων πρωτοβγαίνουν για δουλειά και δε βρίσκουν.

Ο χρόνος επιδότησης να διαρκεί μέχρι ο άνεργος να βρει δουλειά στην ειδικότητά του.

Το ύψος της επιδότησης να είναι το 80 % του μεροκάματου ή του μισθού που έπαιρνε ο άνεργος πριν απολυθεί.

Να υπαχθούν όλοι οι εργατοτεχνίτες στο νόμο 2112/55.

Μείωση των ωρών εργασίας σε 35 ώρες τη βδομάδα χωρίς περικοπή του μισθού.

Κατάργηση υπερωριών και υπερεργασίας.

Μείωση του ορίου ηλικίας καθώς και των προϋποθέσεων για σύνταξη. Στα 50 για γυναίκες και 55 για τους άνδρες στα βαριά επαγγέλματα. Στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες στα ελαφρά.

Σ' αυτά μπορούν να προστεθούν και άλλα αιτήματα. Όμως οι συνειδητοί εργάτες πρέπει να είναι πάντα ενάντια σε αιτήματα που αποπροσανατολίζουν την εργατιά ή σ' αυτά που εξωραΐζουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Συνθήματα που πρέπει να προβάλλονται από τους ταξικά συνειδητούς εργάτες είναι: Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν, Λεφτά για τους ανέργους και όχι για τον πόλεμο, Κάτω το σύστημα της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.

«Προβληματικές» και ανεργία

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Νοέμβρης 1985  

«Προβληματικές» και ανεργία

Οικονομική κρίση σημαίνει αυτόματα κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση της ανεργίας, πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Σημαντικοί τομείς της οικονομίας χτυπιούνται με αποτέλεσμα να πετιούνται χιλιάδες εργαζόμενοι στους δρόμους. Και αυτό γιατί μη μπορώντας οι καπιταλιστές να πετύχουν το ανώτατο κέρδος κλείνουν τις επιχειρήσεις και μεταφέρουν τα κεφάλαια τους σε πιο προσοδοφόρους τομείς.

Στις συνθήκες αυτές το αστικό κράτος παρεμβαίνει προς βοήθεια του μονοπωλιακού κεφαλαίου, φορτώνοντας τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Αναλαμβάνει λοιπόν να σώσει από τη χρεωκοπία τις κυριότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, να τις εκσυγχρονίσει και να τις ξαναδώσει στους καπιταλιστές. Το κριτήριο είναι και δω το κέρδος και η χρησιμότητα των επιχειρήσεων αυτών για το καπιταλιστικό σύστημα.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς με τους παραπάνω σκοπούς, δημιούργησε το φορέα των προβληματικών με κριτήριο ένταξης σ' αυτόν τη βιωσιμότητα (δηλαδή το καπιταλιστικό κέρδος). Βέβαια το πρόβλημα της ανεργίας και των κλειστών εργοστασίων κάθε άλλο παρά λύθηκε, εφ' όσον από τις 200 και πλέον υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, στο φορέα εντάχτηκαν μόνο 43, ενώ νέες κλείνουν καθημερινά. Όπως τονίστηκε η κυβέρνηση με τη δημιουργία του φορέα δεν είχε σκοπό τη «λύση» του προβλήματος της ανεργίας, αλλά αντίθετα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, φορτώνοντας τα χρέη των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους που θα τα πληρώσουν μέσω της φορολογίας και με σκληρή δουλειά (εντατικοποίηση, 4η βάρδια, κλπ.).

Μα και το πρόβλημα της ανεργίας για τους εργαζόμενους στις προβληματικές δεν έχει λυθεί και παρ' όλες τις θυσίες αποτελεί καθημερινό κίνδυνο. Οι θυσίες που απαιτεί η κυβέρνηση είναι γνωστές: Περισσότερη δουλειά, χαμηλές αποδοχές, απλήρωτο μεροκάματο, κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Θεσπρωτική ΑΕ» (Λη Κούπερ) που ενώ χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση και τις τράπεζες με 89 εκατομμύρια για το 1985 χρωστάει σήμερα 450 χιλιάδες δραχμές για δουλεμένα μεροκάματα στον καθένα από τους 115 εργαζόμενους που απασχολεί.

Σήμερα το θέμα των προβληματικών μπαίνει στην τελική του ευθεία. Σύμφωνα με απόφαση του ΑΣΟΠ στις 9 Οχτώβρη κλείνουν άμεσα 5 - 6 προβληματικές επιχειρήσεις και χάνουν τη δουλειά τους πάνω από 1.500 εργαζόμενοι, ενώ άλλες μετά την «εξυγίανσή» τους με χρήματα του λαού, θα γυρίσουν και πάλι στα χέρια ιδιωτών. Πρόσφατα μάλιστα η υφυπουργός Βιομηχανίας Βάσω Παπανδρέου σε συνάντηση της με αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Αιγίου δήλωσε ότι θα κλείσουν οι χαρτοποιίες Αιγίου και Πάτρας (Λαδόπουλος) και θα λειτουργήσουν μόνο η «Αθηναϊκή» και η «Θεσσαλική».

Σύμφωνα βέβαια με δήλωση του Παναγόπουλου, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, στόχος είναι να κλείσουν σταδιακά και ελεγχόμενα 17 μη βιώσιμες προβληματικές επιχειρήσεις και να διατηρηθούν (ανεξάρτητα από τη βιωσιμότητά τους) οι στρατηγικές σημασίας υπερχρεωμένες επιχειρήσεις.

Καθαρό λοιπόν είναι ότι οι επιχειρήσεις που προσφέρουν κέρδη στους καπιταλιστές ξαναεπιστρέφονται σ' αυτούς, αφού πρώτα έχουν εξυγιανθεί, ενώ όσες αδυνατούν να προσφέρουν το μέγιστο κέρδος, κλείνουν οριστικά πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους. Όσες παραπέρα κριθούν απαραίτητες από το μονοπωλιακό κεφάλαιο συνεχίζουν να λειτουργούν και να συντηρούνται μέσω της φορολογίας από τους εργαζόμενους.

Ο μύθος των προβληματικών σήμερα διαλύθηκε και όλοι αυτοί που καλούσαν τους εργαζόμενους «να δείξουν αυτοσυγκράτηση», «να συμβάλλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας» στο όνομα της «εθνικής οικονομίας» και της δήθεν «κοινότητας» συμφερόντων αστικής τάξης και προλεταριάτου, που προσπαθούσαν να πείσουν τους εργαζόμενους να δεχτούν τη λογική της βιωσιμότητας (κυβέρνηση - "Κ"ΚΕ) ουσιαστικά εξυπηρέτησαν τους βιομήχανους.

Οι εργαζόμενοι στις προβληματικές αντιμετωπίζουν σήμερα, για ακόμα μια φορά, τον κίνδυνο της απόλυσης. Γι' αυτούς μόνο ένας δρόμος υπάρχει, ο δρόμος του αγώνα για το δικαίωμά τους στη δουλειά, ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος στις σημερινές συνθήκες της ολομέτωπης επίθεσης κεφαλαίου - κυβέρνησης (πάγωμα μισθών, απαγόρευση της απεργίας, κλπ,), αλλά απαραίτητος για να μη συμπεριληφθούν και αυτοί στους χιλιάδες ανέργους. Και η μορφή αγώνα, που θα ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στην κυβέρνηση, είναι η ΚΑΤΑΛΗΨΗ και ο συντονισμός δράσης όλων των εργαζομένων των κλειστών εργοστασίων σ' ένα ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ.

Αστικορεβιζιονιστικές θεωρίες που αρνούνται τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στην καπιταλιστική κοινωνία

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Ιούλης 1986

Αστικορεβιζιονιστικές θεωρίες που αρνούνται τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στην καπιταλιστική κοινωνία 


Ρ.Σ. Τιράνων 15.6.1986

Αναλύοντας την καπιταλιστική κοινωνία ο Μαρξ ανακάλυψε το γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου.

Στην εποχή του ο Λένιν διεξήγαγε σκληρή πάλη ενάντια στους οπορτουνιστές της Δεύτερης Διεθνούς, οι οποίοι κάνοντας καπηλεία με την ανάπτυξη της βιομηχανικής ανάπτυξης στα τέλη του περασμένου αιώνα, διακήρυτταν ότι ο ιμπεριαλισμός σαν μετεξέλιξη του καπιταλισμού ήταν μια τέτοια εξέλιξη όπου η εξαθλίωση εξαλείφονταν και εγκαθιδρύονταν η "κοινωνική αρμονία". Λέγανε επίσης ότι είχε εξαλειφθεί ο ταξικός ανταγωνισμός και ο καπιταλισμός δεν είχε λόγο να χρεοκοπήσει.

Ανατρέποντας τις θεωρητικολογίες αυτές οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επεσήμαναν ότι στον ιμπεριαλισμό η εξαθλίωση των εργαζομένων αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Στις συνθήκες κυριαρχίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των τραστ και των καρτέλ, μια χούφτα μεγιστάνων του κεφαλαίου κυριαρχούν σ' όλο τον κόσμο.

Αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σημερινή εξαθλίωση στην καπιταλιστική κοινωνία λέγοντας ότι σε περίπτωση ύπαρξης της εξαθλίωσης αυτής, τα αίτιά της δεν πρέπει να αναζητηθούν στον καπιταλισμό. Έτσι ο γερμανός οικονομολόγος Πέσεϊ επιρρίπτει τη φτώχεια και εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων στη μεγάλη δημογραφική έκρηξη, στη φυσική αύξηση του πληθυσμού. Η αύξηση αυτή του πληθυσμού, λέει, θα γίνει αργότερα αιτία σοβαρών συνεπειών. Οι θέσεις αυτές μοιάζουν με τις θέσεις, πριν δυο αιώνες, που ο Μάλθους τις χαραχτήριζε σαν την πιο επιστημονική θεωρία της οικονομίας. Και στη σημερινή περίοδο ο Πέσεϊ βρίσκει τα αίτια της φτώχειας στη φύση, στην τάση των ανθρώπων να πληθαίνουν.

Άλλοι αστοί θεωρητικοί βρίσκουν τα αίτια της εξαθλίωσης στις φυσιολογικές συνθήκες και στην ανικανότητα των ανθρώπων.

Και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, με διάφορες μορφές, υπερασπίζουν τις νέο-μαλθουσιανές θέσεις, Το σοβιετικό περιοδικό "Βαπρόσι Φιλοσόφι" έγραφε «ότι τώρα είναι απ' όλους παραδεχτό ότι ο αριθμός του παγκόσμιου πληθυσμού πλησιάζει το κρίσιμο σημείο, ανέρχεται σε 4 δισεκατομμύρια με μέση ετήσια αύξηση περίπου 100 εκατομμύρια. Ένας τέτοιος αριθμός ανθρώπων προκαλεί στο περιβάλλον αλλαγές σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να φέρει ένα φαινόμενο αντίθετο με την ευημερία του ανθρώπου, που θα επιδράσει επικίνδυνα στην ανάπτυξη και στον πολιτισμό».

Ο ρεβιζιονιστής αυτός μελετητής φτάνει μάλιστα στο σημείο να ζητήσει τη λήψη μέτρων από την κοινωνία για τον περιορισμό του δικαιώματος γεννήσεων, ακόμα και επιβάλλοντας νόμους που να περιορίζουν το μέγεθος της οικογένειας.

Άλλοι αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικολόγοι υποστηρίζουν τη θέση, ότι η εξαθλίωση του προλεταριάτου όλο και περιορίζεται και έχει απομείνει μόνο στις μη αναπτυγμένες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες έμειναν φτωχές εξ αίτιας της ανικανότητας των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών να τις ενσωματώσουν καλύτερα στο παγκόσμιο βιομηχανικό σύστημα.

Οι ρεβιζιονιστές διαφόρων ρευμάτων διαστρεβλώνουν τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την εξαθλίωση, πλέκοντας εγκώμια στη λεγόμενη «καταναλωτική κοινωνία», όπως κάνουν οι ευρωκομουνιστές, ή συνδέοντας τη φτώχεια μόνο με τις περιόδους κρίσης, όπως κάνουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, Για παράδειγμα οι γάλλοι ρεβιζιονιστές εκθειάζουν το ρόλο της τεχνικής προόδου που στη Γαλλία οδήγησε τάχα στην «τεράστια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου». Εκείνο για το οποίο υποφέρει το προλεταριάτο, λέει ο ηγέτης των γάλλων ρεβιζιονιστών Ζώρζ Μαρσαί, είναι για λίγο περισσότερο δικαιοσύνη. Στη Γαλλία, προσθέτει, η επιστημονική και τεχνική έκρηξη και οι συνέπειές της στην παραγωγή, η εξέλιξη της κοινωνικής ζωής οδήγησαν στο ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου και μετέβαλαν τη φύση της κατανάλωσης και τον τρόπο ζωής.

Η πραγματικότητα όμως, στις καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες ανατρέπει τις διακηρύξεις αυτές και θεωρητικολογίες. Σα συνέπεια της αύξησης της αποδοτικότητας και της εντατικοποίησης της εργασίας στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες μεγαλώνει η εκμετάλλευση των εργατών και σα συνέπεια μεγαλώνει η νόρμα και το ποσοστό της υπεραξίας που ιδιοποιείται ο καπιταλιστής. Ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στη μείωση της αξίας των μέσων ύπαρξης του εργάτη δηλαδή της αξίας της εργατικής δύναμης. Κατ' αυτόν τον τρόπο συμβαίνει και η αδιάκοπη εξαθλίωση του εργάτη.

Πάνω σ' αυτή τη βάση μεγαλώνει η κοινωνική ανισότητα, βαθαίνει και πλαταίνει το χάσμα ανάμεσα στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και το προλεταριάτο. Σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες μια χούφτα ανθρώπων κατέχουν μυθικά πλούτη, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ζει σε βαθιά φτώχεια και εξαθλίωση. Έτσι στις ΕΠΑ το 1 % του πληθυσμού κατέχει το 80 % του εθνικού πλούτου. Στην Αγγλία 6 % του πληθυσμού κατέχει τα 3/4 του πλούτου και ούτω καθ' εξής.

Παράλληλα με την σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου στον καπιταλισμό βαθαίνει και η απόλυτη εξαθλίωση, που εκφράζεται με την αδιάκοπη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου, τη μείωση του βαθμού ικανοποίησης των υλικών αναγκών των εργαζομένων, των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.

Σύμφωνα με στοιχεία, μόνο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης αριθμούνται πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας. Στις ΕΠΑ ο αριθμός των φτωχών ξεπερνά τα 32 εκατομμύρια.

Ο σημαντικότερος δείχτης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου είναι η αύξηση της ανεργίας στις καπιταλιστικές χώρες, η οποία προσλαμβάνει μόνιμο και μαζικό χαραχτήρα στις συνθήκες της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι άνεργοι στις κυριότερες καπιταλιστικές χώρες, στα 1981, ήταν 24 εκατομμύρια, ενώ τώρα έφτασαν τα 30 εκατομμύρια

Η εξαθλίωση του προλεταριάτου στις καπιταλιστικές και τις ρεβιζιονιστικές χώρες εκφράζεται άμεσα στη μείωση των πραγματικών αποδοχών, της αγοραστικής δύναμης σα συνέπεια της αύξησης των άμεσων και των έμμεσων φόρων επί του πληθυσμού, της ύψωσης των τιμών και της αύξησης του πληθωρισμού, που έλαβαν πρωτοφανείς διαστάσεις.

Η εξαθλίωση του προλεταριάτου στις καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες συνοδεύεται από την όξυνση της ταξικής πάλης, κατά την οποία η οικονομική πάλη της εργατικής τάξης για τα ζωτικά της αιτήματα μετατρέπεται σε αγώνα πολιτικό για την εξάλειψη του καπιταλιστικού συστήματος.

Η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στον καπιταλισμό παρουσιάζεται σαν φαινόμενο και τάση που εκδηλώνεται ανισόμετρα σε διάφορες χώρες και σε διάφορες περιόδους, αλλά που αναπτύσσεται αδιάκοπα. «Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου« τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 8ο Συνέδριο του, ΚΕΑ, «γενικά η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική καταπίεση επισπεύδουν το ανέβασμα της πολιτικής και ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου και το συνειδητοποιούν ότι η απαλλαγή από την καταπίεσή και την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχτεί μόνο με ταξικό αγώνα, με επανάσταση».

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΡΕΒΙΖΙONΙΣΤΙKΕΣ ΘΕΩΡΗTIΚΟΛΟΓΙΕΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Μάης 1987

  

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΡΕΒΙΖΙONΙΣΤΙKΕΣ ΘΕΩΡΗTIΚΟΛΟΓΙΕΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ 

Ρ .Σ. Τιράνων 14.12.86

 

Το πρόβλημα της ανεργίας είναι από τα πιο επίμαχα και ανησυχητικά στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, όπου από χρόνια τώρα έχει δημιουργηθεί μια στρατιά ανέργων,που σήμερα ξεπερνάει τα 100 εκατομμύρια άτομα.

Μόνο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες έχουν πεταχτεί στους δρόμους, χωρίς δουλειά και μέσα διαβίωσης, πάνω από 31 εκατομμύρια άτομα. Η ανεργία έφτασε έτσι σε επίπεδα πρωτοφανή κατά τα τελευταία 50 χρόνια από τον καιρό της μεγάλης κρίσης του 1932 - 1934.

Η ανεργία αγκαλιάζει το 9-10 % του ενεργού πληθυσμού. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1986 στις ΕΠΑ υπάρχουν 8,5 εκατομμύρια άνεργοι, και αυτό τη στιγμή που θεωρούνταν ότι είχε φτάσει στο κορύφωμα η ανάκαμψη, μετά την κρίση του 1983, και ότι η ανάκαμψη αυτή θα έφερνε και την ανάπτυξη της οικονομίας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Στις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν 19.300.000 άνεργοι.

Η αδιάκοπη αύξηση της ανεργίας είναι δείκτης της εμβάθυνσης της κρίσης του καπιταλιστικορεβιζιονιστικού συστήματος. Από την άλλη η κατάσταση αυτή αύξησε την αγανάχτηση των εργαζομένων ενάντια στο ισχύον σύστημα οδηγώντας στο βάθαιμα της επαναστατικής κατάστασης.

Το γεγονός, που η ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες μεγαλώνει συνεχώς δείχνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι σε θέση να θεραπεύσει αυτή τη βαριά πληγή που προκαλείται από την αντιλαϊκή του φύση. «Τώρα», τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, «είναι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καν να δοκιμάσουν τι θα πει δουλειά» (Ραμίζ Αλία, Έκθεση στο 9ο Συνέδριο του ΚΕΑ. σελ. 143. Αθήνα 1986).

Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από τις διακρίσεις και έχουν πληγεί από την ανεργία είναι οι νέοι, αγόρια και κορίτσια ηλικίας από 16 - 24 χρονών, που αποτελούν τα 22 - 40 % του συνόλου των ανέργων σε διάφορες χώρες. Στη γενικότητα, αυτοί είναι νέοι απόφοιτοι μέσων και ανωτέρων σχολών, που ζητούν για πρώτη φορά εργασία ή που έχουν ένα επάγγελμα και έχασαν τη θέση εργασίας. Γι' αυτό στους νέους βαραίνει περισσότερο το άγχος της ανεργίας γιατί δεν έχουν καμιά εγγύηση, ότι μια μέρα θα βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσουν, για να βάλλουν σε ενέργεια το ταλέντο τους, τις γνώσεις, τις πνευματικές και σωματικές τους ικανότητες για να πραγματοποιηθούν οι πόθοι και οι προσδοκίες τους για εργασία.

Η ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες και προπαντός στις γραμμές των νέων έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που και οι ίδιοι οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης τη χαραχτηρίζουν σαν πολύ πιο βαρύ και επικίνδυνο πρόβλημα από εκείνο των τεράστιων χρεών στα οποία έχουν οδηγήσει τις αναπτυσσόμενες χώρες οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές νεοαποικιοκρατικές δυνάμεις.

Οι άνεργοι δεν είναι μόνο το μεγάλο και αμείλικτο κατηγορώ για το καπιταλιστικό σύστημα, δεν είναι μόνο μία από τις πολλές εκδηλώσεις της πνευματικής και ηθικής κρίσης που έχει αγκαλιάσει την αστική κοινωνία, αλλά είναι ταυτόχρονα και δυναμίτιδα στο οικοδόμημά της, που μια μέρα μπορεί να εκραγεί μ' όλη τη δύναμή της. Και είναι ακριβώς η τελευταία πιθανότητα που τρομάζει περισσότερο τις εκμεταλλεύτριες τάξεις στην εξουσία και υποχρεώνει τους απολογητές τους να λογοδοτούν καθημερινά για τα μέτρα και τις δυνατότητες, που τάχα υπάρχουν για τη μείωση των σημερινών διαστάσεων της ανεργίας.

Για την ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες οι πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, κλπ κάνουν πολλές διαπιστώσεις. Προβαίνουν σε υποδείξεις και παρουσιάζουν διάφορες θεραπείες. Όλες όμως οι διαγνώσεις που έκαναν μέχρι σήμερα ήταν ανεδαφικές. Γι' αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν έδωσαν αποτέλεσμα στο αδιέξοδο, δεν απέδωσαν συγκεκριμένα αποτελέσματα γιατί κάθε λύση που παρουσίασαν είναι ξένη, ασυμβίβαστη με την ίδια τη φύση και τη λογική αυτού του φαινομένου. Όλα τα στοιχεία και δεδομένα που σχετίζονται με την ανεργία πείθουν και δείχνουν ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι το τυχαίο, προσωρινό ή ζήτημα συγκυρίας αλλά μια νομοτέλεια που είναι χαρακτηριστική για την ταξική εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος και που δε μπορεί να υπερπηδηθεί στα πλαίσια του συστήματος αυτού.

Και η ασυγκράτητη αισιοδοξία που εκδηλώνεται σχετικά με την τεχνικό - επιστημονική επανάσταση, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική κατάσταση της ανεργίας. Η επανάσταση αυτή, που δημιούργησε νέες πρωτονείς δυνατότητες για την αύξηση της παραγωγής φτηνών υλικών αγαθών όχι μόνο δεν έλυσε και δεν συντείνει στην άμβλυνση του προβλήματος της ανεργίας, αλλά το βάθαινε, το όξυνε και το κατέστησε πιο σοβαρό. Είναι αλήθεια ότι η δημιουργία νέων κλάδων παραγωγής, η εφαρμογή των σύγχρονων προηγμένων τεχνολογιών δημιουργούν και νέες θέσεις εργασίες. Αλλά είναι επίσης γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, αυτά έχουν θέσει εκτός εργασίας χιλιάδες ανθρώπους, αυξάνοντας τη μαζική και μόνιμη ανεργία.

Και οι ιδιαίτερες ενδείξεις που έρχονται από τη συγκυρία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και τα δεδομένα που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην εθνική και διεθνή διάρθρωσή της δεν προμηνύουν καλύτερες μέρες για το πρόβλημα της ανεργίας. Γι' αυτό θα συνεχίσει να παραμένει σε υψηλά επίπεδα όχι μόνο στα αμέσως επόμενα χρόνια αλλά και απώτερα. Ακόμα και μια μικρή μείωση του αριθμού των ανέργων στις κυριότερες βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες, σύμφωνα με υπολογισμούς εμπειρογνωμόνων αυτών των χωρών, θα απαιτούσε αύξηση της συνολικής εθνικής παραγωγής με μέσο ετήσιο αριθμό 5 %. Αυτό φυσικά είναι ανέφικτο, γιατί στις χώρες αυτές ακόμα και κατά τα χρόνια του λεγόμενου οικονομικού μπουμ πριν την κρίση του 1974 οι αριθμοί αυτοί αποτελούσαν εξαίρεση ή ιδιαίτερες περιπτώσεις.

Έχει αποδειχθεί και στη θεωρία και στην πράξη, ότι τα καπιταλιστικά - ρεβιζιονιστικά μονοπώλια δε δέχονται να εκμεταλλευτούν όλες τις παραγωγικές ικανότητες, να αυξήσουν την παραγωγή και να αυξήσουν αισθητά τη ζήτηση νέας εργατικής δύναμης σε περίπτωση που διακινδυνεύουν τα κέρδη τους, σε περίπτωση που δεν οδηγούν στην άνοδό τους και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητά τους. Σε περίπτωση που για τα μονοπώλια υπάρχει κίνδυνος να ζητήσουν οι εργάτες αύξηση των αποδοχών και με το σημερινό επίπεδο μισθών υπάρχουν πολλοί αστοί ιδεολόγοι που πασχίζουν να αποδείξουν, ότι τάχα οι εργάτες φταίνε οι ίδιοι που μένουν χωρίς δουλικά, γιατί ζητούν υψηλές αποδοχές. Ενώ η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις καθορίζουν μόνες τους τον αριθμό των εργατών που θα απασχολήσουν και το ύψος του μισθού τους, ξεκινώντας από τα δικά τους κριτήρια, το κέρδος. Από το κέρδος εξαρτώνται όχι μόνο τα όρια της απασχόλησης και της ανεργίας αλλά και όλη η ζωή της αστικό - ρεβιζιονιστικής κοινωνίας. Είναι ένας σιδερένιος νόμος που δε μπορεί να αλλάξει και να υπερπηδηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Στις συνθήκες αυτές και οι θεωρίες και ανησυχίες, τα προγράμματα και τα μέτρα που καταστρώνουν και παίρνουν τα μονοπώλια, η αστική τάξη και το κράτος της για τη δημιουργία δήθεν νέων θέσεων εργασίας, προπαντός για τη νέα γενιά, είναι μόνο δημαγωγία για να συγκαλύψουν τη σημερινή βαριά κατάσταση και τη ζοφερή προοπτική, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων μαζών και να εξασθενίσουν τον αγώνα και τα χτυπήματά τους ενάντια στο καπιταλιστικό καταπιεστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο πως την τωρινή περίοδο της τεταμένης κοινωνικής κατάστασης, οξυμένης και από την ανεργία, όλοι οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος από την εκκλησία, τους κληρικούς και μέχρι τους ανοιχτούς και καμουφλαρισμένους απολογητές του κάνουν εκκλήσεις για "ταξική ειρήνη" για να συγκαλύψουν την πόλωση και το χάσμα που υπάρχει μεταξύ πλουσίων και φτωχών και να σβήσουν τη φωτιά της πάλης των τάξεων.

Η πλήρης απασχόληση στο καπιταλιστικό σύστημα από θεωρητικής άποψης έχει κηρυχθεί ουτοπία και αυταπάτη και στην πράξη έχει μπει στο αρχείο. Για τη λύση του προβλήματος αυτού η αστική κοινωνία δεν ούτε ηθικές αξίες ούτε τους αναγκαίους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Η πλήρης απασχόληση, το πραγματικό δικαίωμα για εργασία και η εξασφάλιση εργασίας για όλους, η κανονική χρησιμοποίηση του ταλέντου και της δημιουργικής δύναμης των ανθρώπων, αυτού του αποφασιστικού παράγοντα της κοινωνικής ανάπτυξης και του πολιτισμού σ' όλους τους καιρούς της ιστορίας. Τα προβλήματα αυτά λύνονται για πρώτη φορά στη σοσιαλιστική κοινωνία. Η επίλυσή τους σημαίνει μια από τις μεγαλύτερες νίκες που σημείωσε ο σοσιαλισμός. Γι' αυτό και στο πεδίο αυτό ο σοσιαλισμός είναι το πιο ουμανιστικό σύστημα που γνώρισε η ιστορία και δείχνει ολοφάνερα την υπεροχή του επί του καπιταλισμού.