ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. Φύλλου 12, Δεκέμβρης 1985

Τον περασμένο μήνα εκδόθηκε από τις εκδόσεις "ΠΛΑΝΗΤΗΣ" η "Ιστορία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας". Πρόκειται για τη δεύτερη έκδοση της "Ιστορίας του ΚΕΑ" που βγήκε το 1982 στα Τίρανα. Και αυτή η έκδοση, όπως και η πρώτη, ξεκινάει από τις απαρχές του εργατικού κινήματος στην Αλβανία, αλλά φτάνει ως το 1980.

Μελετώντας κανείς την "Ιστορία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας" διαπιστώνει ότι το ΚΕΑ, με επικεφαλής το σύντροφο Ενβέρ Χότζα, κράτησε πάντα ψηλά την κόκκινη σημαία της προλεταριακής επανάστασης, ότι καθοδηγήθηκε πάντα σταθερά από την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν, την οποία υπεράσπισε με συνέπεια από τις διαστρεβλώσεις των παλιών και σύγχρονων ρεβιζιονιστών (χρουτσωφικών, γιουγκοσλάβων, κινέζων, ευρωκομμουνιστών), την εφάρμοσε δημιουργικά στην Αλβανία και την ανάπτυξε παραπέρα. Ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι οι μεγάλοι επαναστατικοί μετασχηματισμοί που πραγματοποιήθηκαν στην Αλβανία και γενικά η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σ' αυτή γίνεται σύμφωνα με τα διδάγματα των μεγάλων δασκάλων του προλεταριάτου. Η σημερινή Αλβανία αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα της πραχτικής εφαρμογής των μεγάλων και αθάνατων ιδεών των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν, αποτελεί ζωντανή απόδειξη που διαψεύδει τους ισχυρισμούς των αστών και ρεβιζιονιστών ιδεολόγων για το δήθεν "ανεφάρμοστο" και "ξεπερασμένο" των ιδεών τους.

Η μελέτη της "Ιστορίας του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας" πρέπει να αποτελέσει σπουδαίο μέρος της μελέτης του μαρξισμού - λενινισμού εκ μέρους των μαρξιστών - λενινιστών, Η "Ιστορία του ΚΕΑ" είναι ένα ισχυρό ιδεολογικό και πολιτικό όπλο που θα τους βοηθήσει στην επαναστατική τους δράση„ Παρακάτω δημοσιεύουμε τμήμα του 4ου μέρους του 9ου κεφαλαίου της "Ιστορίας του ΚΕΑ" σελ. 624 - 631.

* * * * *

4. Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΗΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΚΛΙΜΑΚΑ

Στις συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες το καθήκον της υπεράσπισης του μαρξισμού - λενινισμού αποχτούσε ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Για το σβήσιμο της επανάστασης, για την εξουδετέρωση του σοσιαλισμού, για την καταστολή των απελευθερωτικοί κινημάτων των λαών, οι παγκόσμιες αντεπαναστατικές δυνάμεις - ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, όλος ο διεθνής ιμπεριαλισμός και ρεβιζιονισμός - είχαν βάλει στόχο επίθεσής τους το μαρξισμό - λενινισμό. Ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό είχαν γραφτεί και διαδίδονταν λογής λογής θεωρίες και αστικό - καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές θέσεις που είχαν προκαλέσει μια τέτοια ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που δεν είχε γνωρίσει προηγούμενα το διεθνές επαναστατικό κίνημα.

Στις συνθήκες αυτές το KΕΑ θεωρούσε απαραίτητο να βαθύνει παραπέρα την ανάλυση του 7ου Συνεδρίου για τα θεμελιακά προβλήματα της επανάστασης και της παγκόσμιας εξέλιξης, σχετικά με τον ιμπεριαλισμό και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό γενικά, με τον κινέζικο ρεβιζιονισμό ιδιαίτερα, σαν ρεβιζιονισμός που εμφανίστηκε πρόσφατα, αλλά και σχετικά με κάθε άλλο ρεύμα του ρεβιζιονισμού. Αυτό εξυπηρετούσε την εφαρμογή του βασικού και μόνιμου καθήκοντος του της υπεράσπισης του μαρξισμού - λενινισμού σε διεθνή κλίμακα.

Μαρξιστικά - λενινιστικά έργα μεγάλης θεωρητικής και πραχτικής αξίας

Το ζήτημα της παραπέρα εμβάθυνσης και ενίσχυσης της πάλης για την υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού σε διεθνή κλίμακα αναλύθηκε σε αρκετές συσκέψεις και αρκετά ντοκουμέντα της ΚΕ του Κόμματος. Μια πλατιά, βαθιά επιστημονική, μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση όμως ενσαρκώνεται προπαντός στα μεγάλα έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα «Ιμπεριαλισμός και επανάσταση», «Η γιουγκοσλάβικη αυτοδιαχείρηση, καπιταλιστική θεωρία και πράξη», «Σκέψεις για την Κίνα», «Με το Στάλιν», «Ο ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός» και «Χρουστσιοφικοί» κ.ά.

Στα έργα αυτά ξεσκεπάζεται η γενική στρατηγική του ιμπεριαλισμού και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, σκοπός της οποίας είναι να συντρίψει το σοσιαλισμό και να καταπνίξει την επανάσταση παντού στον κόσμο. Ο σκοπός αυτός ενώνει όλες τις ιμπεριαλιστικές, ρεβιζιονιστικές, αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου ενάντια στο διεθνές προλεταριάτο, ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες, ενάντια στις επαναστατικές και προοδευτικές δυνάμεις, ενάντια στα απελευθερωτικά κινήματα των λαών.

Στα έργα αυτά ξεσκεπάζεται και η ιδιαίτερη στρατηγική της καθεμιάς ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης - των ΕΠΑ και της ΣΕ, καθώς και της Κίνας (που αποβλέπει να γίνει τέτοια). Οι ιδιαίτερες αυτές στρατηγικές, προσωρινά, σε ιδιαίτερες συγκυρίες όταν ταυτίζονται τα συμφέροντα, μπορεί να ενώσουν τη μια ή την άλλη υπερδύναμη, αλλά πιο πολύ τις βάζουν σε ανταγωνισμό για παγκόσμια κυριαρχία, απ' όπου γεννιέται και ο κίνδυνος ενός νέου παγκοσμίου πολέμου.

Σ' αυτά τα έργα του, ο σύνροφος Ενβέρ Χότζα δείχνει τα αίτια της γέννησης και διάδοσης του σύγχρονου ρεβιζιονισμού γενικά και κάθε ιδιαίτερου ρεύματος του. Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, στο σύνολο του, είναι γέννημα της εξωτερικής ιμπεριαλιστικής πίεσης επί των σοσιαλιστικών χωρών και επί της εργατικής τάξης στις καπιταλιστικές χώρες, επί των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ταυτόχρονα είναι και γέννημα της εσωτερικής πίεσης. Στις σοσιαλιστικές χώρες, οι παραδόσεις, οι συνήθειες, οι αστικές αντιλήψεις που κληρονομήθηκαν από το παρελθόν, η μικροαστική ψυχολογία σχετικά με την ιδιοχτησία και τη δουλειά, που διατηρούνται για μακρύ χρονικό διάστημα στη συνείδηση των ανθρώπων το λεγόμενο «αστικό δίκαιο» στη διανομή, οι διαφορές ανάμεσα στην πνευματική και χειροναχτική δουλειά, ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, ανάμεσα στην ειδικευμένη και την ανειδίκευτη εργασία κ.λπ. Στις καπιταλιστικές χώρες, είναι η ολόπλευρη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική πίεση της ντόπιας αστικής τάξης. Η εξωτερική και η εσωτερική πίεση δρουν κατά τρόπο συνδυασμένο πάνω στις εργαζόμενες μάζες και πάνω στα κόμματα της εργατικής τάξης. Στη γέννηση και ανάπτυξη του ρεβιζιονισμού έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο η προσωρινή «άνθιση» της καπιταλιστικής παραγωγής, που παρατηρήθηκε ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τη συγκυρία που δημιουργήθηκε από τον εξαιρετικό πλουτισμό στον καιρό του πολέμου των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι επιστράτευσαν όλο το μεγάλο οικονομικό, χρηματιστικό, τεχνικό - επιστημονικό δυναμικό τους για την παλινόρθωση του δυτικοευρωπαϊκού και του ιαπωνέζικου κεφαλαίου, για την αναζωογόνηση του παγκόσμιου καπιταλισμού, στηριζόμενοι στο δυναμικό αυτό, έθεσαν σε κίνηση τη γιγάντια κρατικό - γραφειοκρατική μηχανή τους, όλη τη διεθνή αντίδραση για την πραγματοποίηση της γενικής στρατηγικής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Αυτοί είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες της γέννησης του ρεβιζιονισμού. Οι παράγοντες όμως αυτοί δεν οδηγούν από μόνοι τους στο ρεβιζιονισμό. Αυτοί δρουν πάντα διαμέσου του υποκειμενικού παράγοντα, ο οποίος παίζει αποφασιστικό ρόλο στη νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού ή στην ήττα τους. Από υποκειμενική άποψη, ο ρεβιζιονισμός είναι προϊόν της συνθηκολόγησης μπροστά στην εξωτερική ιμπεριαλιστική πίεση και την εσωτερική αστική πίεση.

Στη Γιουγκοσλαβία, υπογραμμίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στα έργα του, η τιτοϊκή ηγεσία του ΚΚΓ ήταν από πολύ καιρό μια ομάδα τροτσκιστών και ρεβιζιονιστών, πράχτορες του ιμπεριαλισμού. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς να είναι σε μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, την επεξεργάστηκε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός και στην πραγματικότητα αυτή έγινε σύμμαχός του. Ύστερα από τον πόλεμο τέθηκε στην υπηρεσία του ΕΠΑ, κεφαλή του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, προδίνοντας έτσι τον αγώνα και τους πόθους του προλεταριάτου και των λαών της Γιουγκοσλαβίας για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

«Η αυτοδιαχείριση» που χρησιμοποιήθηκε στην αρχή στον τομέα της παραγωγής, έπειτα σ' όλο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, σαν τάχα μαρξιστική μορφή του σοσιαλισμού, είναι πλέρια άρνηση των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού και των γενικών νόμων της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αποτελεί ραφιναρισμένο τρόπο για τη διαφύλαξη και ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, της ατομικής ιδιοχτησίας πάνω σε μέσα παραγωγής κάτω από τη μάσκα της «ιδιοχτησίας που τη διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργάτες». Η πραγματικότητα δείχνει ότι στη Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει σοσιαλιστικό σύστημα, ούτε πολιτικό ούτε οικονομικο -κοινωνικό, αλλά καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικό σύστημα· ότι εκεί δεν υπάρχει κυριαρχία της εργατικής τάξης, αλλά κυριαρχία της νέας αστικής τάξης σε συμμαχία με την παλιά γιουγκοσλάβικη αστική τάξη· ότι η Γιουγκοσλαβία δε χαίρει πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας, ούτε πολιτικής και ακόμα περισσότερο οικονομικής, αλλά εξαρτάται από το ξένο κεφάλαιο, από τον ιμπεριαλισμό· ότι η αυτοδιαχείριση δεν έφερε και ούτε μπορεί να φέρει ποτέ τη λύση του εθνικού ζητήματος, της εθνικής καταπίεσης, των παλιών διενέξεων μεταξύ των εθνών και εθνοτήτων.

Ο ιμπεριαλισμός εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται το γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό σαν σημαντικό όπλο στην πάλη ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό, ενάντια στα απελευθερωτικά κινήματα των λαών.

Τη μεγαλύτερη υπηρεσία στην πάλη αυτή, εξηγείται στα έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, πρόσφεραν στον παγκόσμιο καπιταλισμό οι χρουστσoφικοί, οι οποίοι πήραν την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση.

Η ομάδα του Χρουστσιόφ εργάζονταν μυστικά από καιρό για το σκοπό αυτό, αλλά μονάχα ύστερα από το θάνατο του Στάλιν ενήργησε μ' όλες τις δυνάμεις ενάντια στη μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του Μπολσεβίκικου Κόμματος, που είχε οδηγήσει στη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και την αντικατάσταση με μια νέα ρεβιζιονιστική, αντεπαναστατική, σοσιαλιμπεριαλιστική γραμμή, εξαλείφοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου, όλο το σοσιαλιστικό σύστημα και παλινορθώνοντας τον καπιταλισμό. Οι χρουστσιοφικοί ρεβιζιονιστές εκμεταλλεύτηκαν για το σκοπό αυτό την ευφορία που δημιούργησε η νίκη της Σοβιετικής Ένωσης επί του φασισμού· την άμβλυνση της επαγρύπνησης στο Κομμουνιστικό Κόμμα· τις ελλείψεις στην κομματική ιδεολογική δουλειά για την επαναστατική διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών και των εργαζομένων· το φορμαλισμό στην εφαρμογή των κομματικών αρχών και κανόνων· τη δημιουργία της επικίνδυνης αντίληψης, σύμφωνα με την οποία μόνον η κεφαλή, μόνον η ηγεσία ξέρει, ενεργεί και λύει καθετί, ενώ η βάση του Κόμματος, οι εργαζόμενες μάζες έχουν καθήκον μόνο να εκτελούν· την καθυστέρηση των παραγωγικών σχέσεων έναντι των παραγωγικών δυνάμεων, την αστικοποίηση των διευθυντικών στελεχών και διανοουμένων κ.λπ.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα με πολλά πειστικά στοιχεία και επιχειρήματα υπερασπίζει τη φυσιογνωμία και το επαναστατικό έργο του Στάλιν, απορρίπτοντας όλες τις συκοφαντίες και επινοήσεις των χρουστσιοφικών εναντίον του, με σκοπό να συντρίψουν το μαρξισμό - λενινισμό και το σοσιαλισμό. Αυτός ξανατονίζει την αμετάβλητη στάση του ΚΕΑ ότι η αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με την φυσιογνωμία και το ιστορικό έργο του Στάλιν αποτελεί μεγάλη υπόθεση αρχών και σημαντικό καθήκον στην πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό.

Η αντεπαναστατική ανατροπή στη Σοβιετική Ένωση επέδρασε άμεσα στη διάδοση του ρεβιζιονισμού στα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα και στη μετατροπή τους σε ρεβιζιονιστικά κόμματα, στη μετατροπή των περισσότερων σοσιαλιστικών χωρών σε αστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες.

Μεταξύ των πρώτων κομμουνιστικών κομμάτων που χαιρέτησαν τη χρουστσιοφική ρεβιζιονιστική γραμμή του XX Συνεδρίου του ΚΚ της ΣΕ ήταν το ΚΚ Ιταλίας, το ΚΚ Γαλλίας, το ΚΚ Βρετανίας, έπειτα το ΚΚ Ισπανίας. Και αυτό δεν ήταν κάτι το τυχαίο. Στα κόμματα αυτά είχε προετοιμαστεί από καιρό το έδαφος να αγκαλιάσουν και να προωθήσουν τις χρουστσιοφικές ιδέες και πραχτικές. Ο ιδεολογικός και οργανωτικός αστικός εκφυλισμός των κομμάτων αυτών είχε αρχίσει από πριν. Κάτω από την πίεση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης, με την εισροή των αμερικάνικων κεφαλαίων στην Ευρώπη και με τη δημιουργία μεγαλύτερης εργατικής αριστοκρατίας στις χώρες τους, τα προγράμματα των κομμάτων αυτών, διασαφηνίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, μειώθηκαν όλο και περισσότερο σε ελάχιστα δημοκρατικά και ρεφορμιστικά προγράμματα, ενώ η ιδέα της επανάστασης και του σοσιαλισμού παραμερίστηκε. Η μεγάλη στρατηγική της επαναστατικής μετατροπής της κοινωνίας παραχώρησε τη θέση της στη μικρή στρατηγική για εφήμερα ζητήματα. Η τελευταία αυτή απολυτοποιήθηκε, έγινε γενική πολιτική γραμμή τους που την ανάγουν σε θεωρία, η οποία, ύστερα από το XX Συνέδριο του ΚΚ της ΣΕ, αναπτύχθηκε πλέρια και εμφανίστηκε στη σκηνή με το όνομα «ευρωκομμουνισμός». Οι ευρωκομμουνιστές ταυτίστηκαν στη θεωρία και στην πράξη με την παλιά σοσιαλδημοκρατία και συγχωνεύτηκαν σ' ένα ενιαίο αντεπαναστατικό ρεύμα στην υπηρεσία της αστικής τάξης.

«Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός», σαν «υπερταξικό» κράτος που διακηρύσσουν οι ευρωκομμουνιστές και που πρέπει να είναι προϊόν ενός ολότελα ειρηνιστικού δρόμου χωρίς την συντριβή του παλιού μηχανισμού, αντίθετα, χρησιμοποιώντας τον, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σημερινό αστικό κράτος. Στο κράτος αυτό, όπως λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, αυτοί ζητούν να κάνουν μερικά ρετουσαρίσματα, ώστε η γερασμένη ευρωπαϊκή αστική τάξη, με το ένα πόδι της στον τάφο να φαίνεται σα νέα νύφη, όλο ζωντάνια! Ο ευρωκομμουνισμός είναι ρεβιζιονισμός χωρίς γάντι, που βγαίνει ανοιχτά όχι μόνον ενάντια στον Στάλιν, αλλά και ενάντια στο Λένιν και στο λενινισμό.

Στα παραπάνω έργα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κάνει ολόπλευρη ανάλυση στον κινέζικο ρεβιζιονισμό.

Ο κινέζικος ρεβιζιονισμός εκδηλώθηκε ανοιχτά στις αρχές της δεκαετίας του '70, αυτός όμως δε γεννήθηκε τότε, πόσο μάλλον ύστερα από το θάνατο του Μάο Τσε Τουνγκ. Αυτός έχει τις ιδεολογικο - θεωρητικές ρίζες στη λεγόμενη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», η οποία άρχισε να παίρνει μορφή ιδιαίτερα ύστερα από το 1935, όταν ήρθε επικεφαλής του Κόμματος ο Μάο Τσε Τουνγκ. Αυτή αρχικά παρουσιάστηκε σαν «κινεζοποίηση του μαρξισμού - λενινισμού», ενώ αργότερα σαν «μαρξισμός - λενινισμός των ημερών μας» ή «η υψηλότερη φάση του μαρξισμού - λενινισμού»!

Η σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ, εξηγεί ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, διαφέρει ριζικά από το μαρξισμό - λενινισμό. Αυτή είναι ένα αμάλγαμα απόψεων, όπου έχουν ανακατωθεί ιδέες και θέσεις δανεισμένες από το μαρξισμό με κομφουκιανικές, βουδιστικές, αναρχικές, τροτσκιστικές, τιτοϊκές, χρουστσιοφικές, ευρωκομμόυνιστικές ιδέες και θέσεις και με έντονες εθνικιστικές και ρατσιστικές δόσεις.

Είναι ακριβώς αυτό το μίγμα κάθε είδους ιδεαλιστικών, πραγματιστικών, ρεβιζιονιστικών, φιλοσοφιών που κατέστησαν τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» όπλο όλων των φραξιονιστικών ρευμάτων και γραμμών στην Κίνα, που είναι σε διαμάχη ή σε προσωρινή συμβίωση.

Γι' αυτούς τους λόγους, το ΚΚ της Κίνας δε μπόρεσε ποτέ να γίνει πραγματικά προλεταριακό κόμμα από την ιδεολογία, την πολιτική, από τη σύνθεση και από την οργανωτική δομή- η αστικό - δημοκρατική επανάσταση στην Κίνα δεν αναπτύχθηκε σε σοσιαλιστική επανάσταση, δεν οδήγησε στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικής προλεταριακής δικτατορίας και δεν έμπασε τη χώρα στον πραγματικό δρόμο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης.

Του Μάο Τσε Τουνγκ, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, του είχε βγει τ' όνομα σαν μεγάλος μαρξιστής - λενινιστής και αυτοκαλούνταν κομμουνιστής, αλλά δεν ήταν τέτοιος. Αυτός ήταν μονάχα ένας επαναστάτης δημοκράτης, που ένωνε κατά τρόπο εκλεκτικό μερικά στοιχεία της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας με τον ιδεαλισμό, με την αστικό - ρεβιζιονιστική φιλοσοφία και με την παλιά κινέζικη φιλοσοφία.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές της εκδήλωσης του κινέζικου ρεβιζιονισμού, σαν ιδεολογία και σαν πολιτική, είναι η θεωρία των «τριών κόσμων». Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεσκεπάζει όλες τις προσπάθειες των κινέζων ρεβιζιονιστών ηγετών να παρουσιάσουν αυτή σαν μια μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Αυτός αποδείχνει με επιστημονικά επιχειρήματα ότι αυτή είναι ολότελα αντεπαναστατική θεωρία, δημιουργημένη με σκοπό να δοθεί μια «θεωρητική βάση» στην στρατηγική της μετατροπής της Κίνας σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, για να δικαιολογηθεί η πολιτική της της συμμαχίας με τις ΕΠΑ, με την Ιαπωνία, και με τη Δυτική Ευρώπη, καθώς και η επιδίωξη της εγκαθίδρυσης της ηγεμονίας επί των λεγόμενων χωρών του «τρίτου κόσμου».

Ο κινέζικος ρεβιζιονισμός ακολουθεί την πολιτική συμμαχίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μ' όλη την διεθνή αστική τάξη με σκοπό να επωφεληθεί από τις οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές τους βοήθειες. Οι ΕΠΑ και οι άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές δυνάμεις φάνηκαν πρόθυμες να δώσουν στην Κίνα αυτές τις βοήθειες, επειδή η πολιτική της αποτελεί στήριγμα για τα στρατηγικά τους σχέδια.

Τα διάφορα ρεβιζιονιστικά ρεύματα, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός γενικά προκάλεσαν και προκαλούν μεγάλες ζημιές στο μαρξισμό - λενινισμό. Ο μαρξισμός - λενινισμός, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ζει και ακμάζει σαν ιδεολογία και σαν πραγματικότητα. Απόδειξη αυτού είναι η σοσιαλιστική Αλβανία, είναι τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, είναι εκατομμύρια και εκατομμύρια εργάτες σ' όλα τα μέρη του κόσμου που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην αστική τάξη και στην ντόπια αντίδραση για εθνική απελευθέρωση, για δημοκρατία και σοσιαλισμό.

Ο ιμπεριαλισμός και ο ρεβιζιονισμός δεν είναι ικανοί να σταματήσουν την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αποδείχνει με επιχειρήματα και στοιχεία στο έργο του «Ιμπεριαλισμός και επανάσταση» και στα άλλα έργα ότι ο χρόνος εργάζεται για το προλεταριάτο, για τις επαναστατικές δυνάμεις, για τους λαούς και όχι για την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, όχι για το σύγχρονο ρεβιζιονισμό και την αντίδραση. Η κυριότερη τάση της παγκόσμιας ανάπτυξης είναι η εξασθένιση και η ασταμάτητη αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος. Αναλύοντας την ανάπτυξη και τις ιδιομορφίες του σημερινού ιμπεριαλισμού με τις μεγάλες αντιθέσεις που τον κατατρώνε, με τη βαριά ολόπλευρη και ανεπανόρθωτη κρίση που τον μαστίζει, αυτός αποδείχνει ότι οι μεγαλοφυείς ιδέες του Λένιν σχετικά με τον ιμπεριαλισμό σαν το ανώτατο και το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, σαν καπιταλισμός που ψυχορραγεί, σαν παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης, και σχετικά με τη σημερινή εποχή σαν εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων, της κατάρρευσης του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού, της νίκης του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, διατηρούν πλέρια την αξία τους και στις μέρες μας. Η επανάσταση είναι ο μοναδικός δρόμος της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.

Τη στιγμή που η επαναστατική κατάσταση, σαν αντικειμενικός παράγοντας, σε πολλές χώρες έχει ωριμάσει ή ωριμάζει με ταχύτητα, ενώ σε άλλες χώρες το προτσές αυτό είναι σε ανάπτυξη, συνεπώς, όταν η επανάσταση και η εθνική απελευθέρωση των λαών είναι στην ημερήσια διάταξη, τίθεται με δύναμη, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, η αναγκαιότητα της επαναστατικής καθοδήγησης, σαν υποκειμενικός παράγοντας. Αυτή την καθοδήγηση μπορούν να την πραγματοποιήσουν καλύτερα από κάθε άλλον τα πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα.

Για να επιτευχθεί όμως η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, η επαναστατική καθοδήγηση, είναι αναγκαίο, μέσω σκληρής ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, να διαλυθεί η ομίχλη που έχουν διαδώσει ο καπιταλισμός με τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, να ξεσκεπαστούν οι σκοποί, να συντριβούν οι μανούβρες, οι σπέκουλες, όλη η αντεπαναστατική, αντικομμουνιστική δράση τους, να εφαρμοστούν σωστά και αποφασιστικά τα μαρξιστικά λενινιστικά διδάγματα σύμφωνα με τις συγκεκριμένες συνθήκες της κάθε χώρας.

Το έργο «Ιμπεριαλισμός και επανάσταση» και τα άλλα μεγάλα έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα αποτελούν σημαντικό ιδεολογικό γεγονός στη ζωή του ΚΕΑ. Τα έργα αυτά έχουν μεγάλη θεωρητική και πραχτική αξία. Θέτοντας στη διάθεση των κομμουνιστών και των εργαζομένων τα έργα αυτά, το Κόμμα τους εξοπλίζει με νέα ισχυρά όπλα στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την άμυνα της πατρίδας.

Οι μεγάλες θεωρητικές και πραχτικές αξίες σε εθνική και διεθνή κλίμακα που έχουν τα έργα αυτά επιβεβαιώνονται από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων στον κόσμο, που μιλούν για την ορθότητα και τη διορατικότητα των θέσεων και των συμπερασμάτων τους, καθώς και από την πλατιά διεθνή απήχηση που είχε η έκδοση τους.

Ενβέρ Χότζα: Μεγάλος Προλετάριος Επαναστάτης και Θεωρητικός του Μαρξισμού-Λενινισμού

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. Φύλλου 4, Απρίλης 1986

Ε Ν Β Ε Ρ Χ Ο Τ Ζ Α

ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ – ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ

Στις 11 Απρίλη κλείνει ένας χρόνος από το θάνατο του μεγάλου προλετάριου Επαναστάτη, επιφανή θεωρητικού του μαρξισμού - λενινισμού, δασκάλου και καθοδηγητή του διεθνούς προλεταριάτου σύντροφου Ενβέρ Χότζα.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα σ’ όλη την επαναστατική ζωή και δράση, θεωρητική και πραχτική υπήρξε ένας ατρόμητος και θαρραλέος υπερασπιστής της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, υπήρξε αδιάλλαχτος, συνεπής και λαμπρός υπερασπιστής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των Μαρξ - Ένγκελς -Λένιν - Στάλιν, την οποία διαφύλαξε από τις διαστρεβλώσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων (χρουτσωφικών, τιτοϊκών, μαοϊκών, ευρωκομμουνιστών), την ανέπτυξε παραπέρα σε μια σειρά ζητήματα και την πλούτισε με νέες θέσεις και συμπεράσματα. Ήταν αυτός που γενίκευσε θεωρητικά ολόκληρη την επαναστατική πείρα του διεθνούς προλεταριάτου των 30 πρώτων χρόνων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, που μελέτησε και έλυσε στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού όλα τα σύνθετα και δύσκολα προβλήματα που προέκυψαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με την προδοσία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και το προσανατόλισε στον επαναστατικό δρόμο της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.

Με την ανοιχτή εμφάνιση του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στα μέσα της δεκαετίας του 50 που αγκάλιασε όλο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη σχετικά γρήγορη επικράτησή του σ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα των σοσιαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ήταν ο πρώτος που όρθωσε το ανάστημά του στο αντεπαναστατικό αυτό προδοτικό ρεύμα, το απόρριψε και το καταπολέμησε με συνέπεια, πρώτα στο εσωτερικό του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ύστερα, απ’ την αρχή της δεκαετίας του 60, ανοιχτά.

Σ’ αυτή την τιτάνια, σκληρή και οξύτατη πόλη μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού και του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ της επανάστασης και της αντεπανάστασης ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναδείχτηκε στη μεγαλύτερη επαναστατική φυσιογνωμία του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, σ’ έναν αλύγιστο προλετάριο επαναστάτη και ικανό καθοδηγητή του παγκόσμιου προλεταριάτου, σ’ έναν μεγάλο μαρξιστή - λενινιστή στοχαστή και επιφανή θεωρητικό. που καθοδήγησε για μια 25ετία, ως το θάνατό του, με παραδειγματική συνέπεια, με σύνεση και μεγάλη διορατικότητα και πλήρη επιτυχία την πάλη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του προλεταριάτου ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων.

Η μεγάλη ιστορική προσφορά του σύντροφου Ενβέρ Χότζα στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα συνίσταται: Πρώτο στη διατήρηση και στερέωση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, γεγονός που αποτελεί ζωντανή απόδειξη της ορθότητας και πραχτικής εφαρμογής της επαναστατικής θεωρίας των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν και διαψεύδει τις θεωρίες των αστών και ρεβιζιονιστών ιδεολόγων για αναπόφευχτη παλινόρθωση του καπιταλισμού και για χρεωκοπία του σοσιαλισμού σαν θεωρία και πραχτική και επιπλέον κάνει την Αλβανία σημείο διαρκούς αναφοράς του διεθνούς προλεταριάτου, που σ’ αυτή βλέπει την ακλόνητη βάση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού, βλέπει το ακατάβλητο φρούριο του σοσιαλισμού και το θρίαμβο των επαναστατικών ιδεών. Δεύτερο στην υπεράσπιση της καθαρότητας του μαρξισμού - λενινισμού από τις διαστρεβλώσεις των αντιδραστικών ιδεολόγων, αστών και ρεβιζιονιστών (όλων των αποχρώσεων) και στην παραπέρα ανάπτυξη και τον εμπλουτισμό του.

Το μεγάλο και πλούσιο θεωρητικό έργο του σ. Ενβέρ Χότζα από τις εισηγήσεις στα συνέδρια, τα άρθρα και τις ομιλίες ως τα αυτοτελή έργα "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση", "Ο Ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός", "Η γιουγκοσλάβικη αυτοδιαχείριση καπιταλιστική θεωρία και πράξη", "Σκέψη για την Κίνα", "Χρουστσιοφικοί", "Τιτοίκοί", κλπ. αποτελεί λαμπρή υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού και παραπέρα ανάπτυξή του.

Παρακάτω θα αναφερθούμε σύντομα μόνο σε ορισμένα από τα ζητήματα στα οποία ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπεράσπισε τον μαρξισμό - λενινισμό και τον εμπλούτισε παραπέρα με νέες ιδέες και συμπεράσματα.

1. Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ — ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Στη θεωρητική συμβολή του σύντροφου Ενβέρ Χότζα ιδιαίτερη θέση κατέχει η υπεράσπιση και ανάπτυξη της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας της προλεταριακής επανάστασης που συνδέεται με το ζήτημα του ιμπεριαλισμού καθώς και με τα ζητήματα της επαναστατικής στρατηγικής και ταχτικής.

Στο κέντρο της επίθεσης όλων των ρεβιζιονιστών, παλιών και νέων, ενάντια στο μαρξισμό -λενινισμό υπήρξε πάντα η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της επανάστασης, η πάλη των τάξεων, η διχτατορία του προλεταριάτου, κλπ. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές από την πρώτη στιγμή αμφισβήτησαν και αρνήθηκαν το αναπόφευχτο και την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης για τον επαναστατικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της σημερινής κοινωνίας. Για να στηρίξουν αυτή την αντεπαναστατική τους θέση επικαλέστηκαν τις λεγόμενες "ριζικές αλλαγές" που επήλθαν στην καπιταλιστική κοινωνία, την "αλλαγή" της φύσης του ιμπεριαλισμού, αλλαγές που κάνουν δήθεν ακατάλληλη και ξεπερασμένη τη λενινιστική θεωρία της προλεταριακής επανάστασης, που κάνουν περιττή την επανάσταση.

Επομένως για το επαναστατικό κίνημα έμπαινε το ζήτημα να δειχτεί αν η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της προλεταριακής επανάστασης διατηρεί την ισχύ της, αν η θεωρία των Λένιν - Στάλιν για τον ιμπεριαλισμό ισχύει ή αν οι αλλαγές που συνέβησαν "άλλαξαν" τη φύση του ιμπεριαλισμού, αν αυτές κάνουν περιττή ή αναγκαία την προλεταριακή επανάσταση, αν η επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί "ειρηνικά" ή αν η επαναστατική βία είναι οπωσδήποτε αναγκαία, αν ο δρόμος της βίαιης επανάστασης αποτελεί γενικό νόμο της προλεταριακής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης ή αν το πέρασμα στο σοσιαλισμό μπορεί να γίνει μέσω του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου" και των "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων".

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναλύοντας τον παγκόσμιο καπιταλισμό (των αστικών και ρεβιζιονιστικών χωρών) έδειξε τη βαθιά αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, έδειξε το ασυμφιλίωτο των εσωτερικών του αντιθέσεων που δε μπορούν να λυθούν στο εσωτερικό του, απέδειξε ότι δεν άλλαξε η φύση του, δεν άλλαξε ο εκμεταλλευτικός και καταπιεστικός του χαραχτήρας και θεμελίωσε έτσι εκ νέου και επιχειρηματολόγησε επιστημονικά τη θέση του Μαρξ για το αναπόφευχτο και την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης τόσο στις αστικές όσο και στις ρεβιζιονιστικές χώρες.

Ακόμα αναλύοντας και εκτιμώντας όλα τα νέα φαινόμενα στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες, όπως η παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, τα διεθνή μονοπώλια, η επιστημονικό - τεχνική επανάσταση, η εμφάνιση της ΕΟΚ και της ΚΟΜΕΚΟΝ κλπ, απέδειξε ότι όλα αυτά δεν αποτελούν διάψευση αλλά αντίθετα επιβεβαίωση των θέσεων του μαρξισμού - λενινισμού. Μελετώντας τον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τα νέα φαινόμενα που παρατηρούνται και αντικρούοντας τις αντιμαρξιστικές θέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών κατέληξε στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι ο σημερινός ιμπεριαλισμός δεν άλλαξε καθόλου τη φύση του ούτε έγινε κάποια "νέα" κοινωνία, δεν άλλαξε την εκμεταλλευτική καταπιεστική και επιθετική του φύση, αλλά αντίθετα έγινε ακόμα πιο επιθετικός και φιλοπόλεμος (ιδιαίτερα οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ), ότι "διατηρεί πλέρια τα ίδια χαραχτηριστικά που του έδωσε ο Λένιν, ότι στέκεται ακλόνητος ο λενινιστικός ορισμός της εποχής μας σαν εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, ότι η νίκη της επανάστασης είναι αναπόφευχτη".

Οι βαθιές αναλύσεις του σύντροφου Ενβέρ Χότζα επιβεβαιώνουν εκ νέου την ορθότητα και ισχύ της λενινιστικής θεωρίας της επανάστασης και των αναλύσεων του Λένιν για τη φύση του ιμπεριαλισμού, που δείχνει ότι η επανάσταση είναι ο μοναδικός δρόμος για την απαλλαγή του προλεταριάτου από την καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση και θεμελιώνει την αναπόφευχτη νίκη της.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα δεν περιορίστηκε μόνο στην επιστημονική θεμελίωση της αναγκαιότητας και της αναπόφευχτης νίκης της προλεταριακής επανάστασης αλλά προχώρησε και σε βαθιά και ολόπλευρη ανάλυση της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης και διατύπωσε τη μαρξιστική θέση ότι σήμερα στον κόσμο υπάρχει γενικά επαναστατική κατάσταση, θέση που διατυπώθηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ: "0 κόσμος βρίσκεται σε μια φάση που η υπόθεση της επανάστασης και της εθνικής απελευθέρωσης των λαών δεν είναι μόνο πόθος και προοπτική, μα πρόβλημα που ζητάει λύση". Η θέση αυτή του σύντροφου Ενβέρ Χότζα δεν αφορά μόνο την προλεταριακή επανάσταση αλλά και την αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική και εθνικό - απελευθερωτική επανάσταση, αφορά το γενικό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές.

Στη βάση της μαρξιστικής» λενινιστικής θεωρίας της επανάστασης ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπεράσπισε και τη θέση των κλασσικών για την ηγεμονία του προλεταριάτου στην προλεταριακή και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση και απέρριψε τις αντιμαρξιστικές θέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων (χρουτσωφικών, τιτοϊκών, μαοϊκών, ευρωκομμουνιστών) που αρνούνται τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου στην επανάσταση.

Παράλληλα υπογράμμισε με ιδιαίτερη δύναμη ότι για την προετοιμασία και τη νίκη, όχι μόνο της προλεταριακής αλλά και της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης είναι απαραίτητη η ύπαρξη επαναστατικού μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος γιατί τα πρώην κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα εκφυλίστηκαν σε ρεβιζιονιστικά κόμματα. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα παρακολουθώντας το ρεβιζιονιστικά εκφυλισμό των πρώην κομμουνιστών και εργατικών κομμάτων κατέληξε στο βασικό συμπέρασμα ότι αυτό δεν είναι πλέον επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου, ότι έχουν προδώσει το μαρξισμό -λενινισμό, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν σε μαρξιστικό - λενινιστικό δρόμο και ότι έχουν οριστικά μετατραπεί σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και υπέδειξε στους κομμουνιστές να ξεκόψουν ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά απ’ αυτά και να αγωνιστούν για την ίδρυση μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων τόσο στις καπιταλιστικές όσο και στις ρεβιζιονιστικές χώρες.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε, ξεσκέπασε και καταπολέμησε τις θέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών για το πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και του καπιταλισμού, μέσω "ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου" και με τη βοήθεια του αστικού κράτους και υπεράσπισε τη βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της πλήρους συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν νόμων που διέπουν την προλεταριακή και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση και σαν απαραίτητων προϋποθέσεων για την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Έδειξε τον ουτοπικό χαραχτήρα των αντεπαναστατικών θεωριών των ρεβιζιονιστών σχετικά με το πέρασμα στο σοσιαλισμό και ταυτόχρονα αποκάλυψε την πραγματική ταξική τους ουσία σαν θεωριών στην υπηρεσία της διαιώνισης του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Γενικεύοντας την πείρα του προλεταριάτου, θετική και αρνητική, πάνω σ’ αυτό το ζήτημα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η βίαιη επανάσταση είναι γενικά ισχύον νόμος της παγκόσμιας ανάπτυξης και τόνισε ότι το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα του προλεταριάτου δε φοβάται τον εμφύλιο πόλεμο και ότι επαναστατική πάλη του προλεταριάτου πρέπει να οδηγήσει στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας.

Ιδιαίτερη θέση στο θεωρητικό έργο του σύντροφού Ενβέρ Χότζα κατέχει η υπεράσπιση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας της διχτατορίας του προλεταριάτου (που αποτελεί τον πυρήνα του μαρξισμού - λενινισμού) από τις επιθέσεις και τις διαστρεβλώσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, την οποία ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ανέπτυξε παραπέρα γενικεύοντας την ως τώρα θετική και αρνητική πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

2. Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ

Εκτός από την υπεράσπιση και παραπέρα ανάπτυξη της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας της προλεταριακής επανάστασης και των ζητημάτων που σχετίζονται μ’ αυτή, ιδιαίτερα μεγάλης αξίας στο έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι η υπεράσπιση της μαρξιστικής - λενινιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού και της λύσης σειράς προβλημάτων που σχετίζονται με τις νομοτέλειες της οικοδόμησής του και την αποτροπή της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεσκέπασε όλες τις παραλλαγές του "σοσιαλισμού" των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, όπως τον "πλουραλιστικό σοσιαλισμό" των ευρωκομμουνιστών, τον "αναπτυγμένο" ή "πραγματικό σοσιαλισμό" των σοβιετικών, τον "αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό" των τιτοϊκών, το "μαοϊκό σοσιαλισμό", κλπ, και υπογράμμισε ότι μια είναι η επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού, εκείνη των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν και ότι ένας είναι ο σοσιαλισμός (αυτός που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν- Στάλιν και οικοδομείται σήμερα στην Αλβανία) και δεν υπάρχουν πολλά είδη "σοσιαλισμού" και ότι οι γενικές νομοτέλειες της οικοδόμησής του είναι κοινές για όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες. Η απόρριψη στη θεωρία και την πράξη των νομοτελειών αυτών οδηγεί αναπόφευχτα στην παλινόρθωση του καπιταλισμού, όπως συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Υπογράμμιοε ιδιαίτερα ότι δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπεράσπισε και ανέπτυξε παραπέρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της διχτατορίας του προλεταριάτου. Γενικεύοντας την αρνητική πείρα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τη θετική πείρα της Αλβανίας ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διχτατορία του προλεταριάτου είναι όχι μόνο απαραίτητη για όλη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και ως την πλήρη νίκη σε παγκόσμια κλίμακα και για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας αλλά και ότι είναι εντελώς απαραίτητο να ενισχυθεί και να τελειοποιηθεί. Η ύπαρξη και το δυνάμωμα της διχτατορίας του προλεταριάτου για όλη αυτή την ιστορική περίοδο συνδέεται με την ύπαρξη των τάξεων, την πάλη των τάξεων σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο, με την ύπαρξη των αντιθέσεων, με την βασική ανταγωνιστική αντίθεση μεταξύ καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού δρόμου, με την ύπαρξη του κινδύνου και τη δυνατότητα του πισωγυρίσματος στον καπιταλισμό. Η διατήρηση και ισχυροποίηση της διχτατορίας του προλεταριάτου αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο στην ταξική πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των σοσιαλιστικών καταχτήσεων και για να οδηγήσει ως το τέλος τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα επεξεργάστηκε επίσης τη γραμμή της πάλης ενάντια στο γραφειοκρατισμό και το φιλελευθερισμό, τους δυο μεγάλους κινδύνους που απειλούν το σοσιαλιστικό κράτος και καθόρισε σωστά τη σχέση μεταξύ διχτατορίας και δημοκρατίας και τη σχέση μεταξύ στελεχών και μαζών τονίζοντας ότι χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου δε μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία για τις μάζες και αντίθετα το παραπέρα βάθαιμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας συμβάλλει στο δυνάμωμα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Και τα δυο μαζί, και η εφαρμογή των άλλων μέτρων (μείωση της διαφοράς μισθών, υποχρεωτική δουλειά σε εργοστάσια των στελεχών για ορισμένο διάστημα, κλπ.) αποτελούν εγγύηση για την αποτροπή της εμφάνισης προνομιούχων και γραφειοκρατικών στρωμάτων, που αποτελούν την κοινωνική βάση του ρεβιζιονισμού και ανοίγουν το δρόμο στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Πάνω σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα το έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι πολύ πλούσιο σε νέες ιδέες.

Ταυτόχρονα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ανασκεύασε και τις αντιμαρξιστικές θεωρίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών που αρνούνται την αναγκαιότητα ύπαρξης της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και έχουν διατυπώσει τη θέση ότι το πέρασμα στον κομμουνισμό δε γίνεται με τη βοήθεια της διχτατορίας του προλεταριάτου αλλά μ’ ένα αταξικό κράτος, το λεγόμενο "κράτος όλου του λαού" (όμως δεν υπάρχουν αταξικά κράτη, κράτη πάνω και έξω από τάξεις), που δεν είναι άλλο από το σημερινό σοβιετικό αστικό κράτος. Επίσης ξεσκέπασε τις αντιλήψεις των γιουγκοσλάβων και Ευρωκομμουνιστών ρεβιζιονιστών και εκείνη του Μάο Τσετούνγκ που συνδέει την ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου με την ύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων σαν τάξεων ως τον κομμουνισμό, θεωρία που οδήγησε στη διατήρηση των εκμεταλλευτριών τάξεων στην Κίνα.

Σχετικά με το ρόλο του επαναστατικού κόμματος στο σύστημα της διχτατορίας του προλεταριάτου ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπογράμμισε ιδιαίτερα την ενίσχυση του καθοδηγητικού του ρόλου σαν της μοναδικής ηγετικής δύναμης του κράτους και της σοσιαλιστικής κοινωνίας και τόνισε ότι χωρίς την άμεση, μοναδική και αδιαίρετη καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει διχτατορία του προλεταριάτου. Ιδιαίτερη σημασία έδωσε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα και στα ζητήματα των σχέσεων κάματος - εργατικής τάξης, κόμματος - μαζών, επαναστατικοποίηση του κόμματος και των στελεχών, εργατικός έλεγχος, πραχτική συμμετοχή των εργαζομένων στη διεύθυνση της χώρας, κλπ, στα οποία για πρώτη φορά δόθηκε λύση. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταδίκασε και απόρριψε την αντιμαρξιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την οποία το επαναστατικό κόμμα χάνει τον ταξικό του χαραχτήρα και γίνεται "κόμμα όλου του λαού".

Μεγάλης θεωρητικής και πραχτικής αξίας είναι και τα συμπεράσματα του συντρόφου Ενβέρ Χότζα σχετικά με την πάλη των τάξεων και τις αντιθέσεις στο σοσιαλισμό. Γενικεύοντας την πείρα της πάλης των τάξεων στην Αλβανία και ιδιαίτερα το πισωγύρισμα της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων χωρών στον καπιταλισμό κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πάλη των τάξεων συνεχίζεται και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, ότι παραμένει σαν αντικειμενικός νόμος ως τον κομμουνισμό, ότι είναι η βασική κινητήρια δύναμη που προωθεί την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, διαφυλάσσει το σοσιαλισμό από τον κίνδυνο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και εξασφαλίζει τις νίκες της εργατικής τάξης. Η πάλη των τάξεων, έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, «είναι και στο σοσιαλισμό αντικειμενικό φαινόμενο, είναι κινητήρια δύναμη που προωθεί την επανάσταση και το σοσιαλισμό» και ότι «η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι προτσές σκληρής ταξικής πάλης», πράγμα που σημαίνει ότι αντικειμενικό φαινόμενο δεν είναι μόνο η πάλη των τάξεων αλλά και η όξυνσή της.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει αναλύσει βαθιά και τις αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες ύπαρξης της πάλης των τάξεων, όπως η ύπαρξη υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων, η εχθρική καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστική περικύκλωση, τα υπολείμματα της αστικής κοινωνίας, η γέννηση νέων αντισοσιαλιστικών στοιχείων, κλπ.

Την πάλη των τάξεων ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τη θεωρεί σαν πάλη που διεξάγεται τόσο ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και ο όλα τα μέτωπα (πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό) όσο και μέσα στο λαό και στο κόμμα ενάντια στα διάφορα εχθρικά στοιχεία που παρεκκλίνουν από την επαναστατική γραμμή και υπονομεύουν την ενότητα και μονολιθικότητα του κόμματος.

Το ζήτημα της πάλης των τάξεων στο σοσιαλισμό ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα το συνδέει πάντα με το ζήτημα των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, Μελετώντας το ζήτημα των αντιθέσεων στη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στο σοσιαλισμό υπάρχουν τόσο οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, που είναι χαραχτηριστικές για το σοσιαλισμό όσο και οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις, οι οποίες, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, δεν εξαλείφονται με την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων και είναι προϊόν των κηλίδων της παλιάς αστικής κοινωνίας που υπάρχουν ακόμα στο σοσιαλισμό και της πίεσης της αστικό - ρεβιζιονιστικής περικύκλωσης.

Οι ταξικές αντιθέσεις στο σοσιαλισμό, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, λύνονται μέσω της πάλης των τάξεων: Οι μεν ανταγωνιστικές μόνο με τη μέθοδο της βίας, ενώ οι μη ανταγωνιστικές με τη μέθοδο της πειθούς.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε και ξεσκέπασε την αντιμαρξιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την οποία η πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό "απονεκρώνεται" μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης καθώς και εκείνη της άρνησης της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων που οδηγεί και πάλι στην άρνηση της πάλης των τάξεων. Απέρριψε επίσης τη θέση του Μάο Τσετούνγκ που συνδέει την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων με την ύπαρξη της αστικής τάξης σαν τάξη στο σοσιαλισμό. Υπογραμμίζοντας ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ότι η πάλη των τάξεων διεξάγεται και στις γραμμές του κόμματος από τη μια ενάντια στα εχθρικά, φραξιονιστικά προδοτικά στοιχεία που υπονομεύουν την ενότητα του επαναστατικού κόμματος και από την άλλη ενάντια στην επίδραση της ξένης ιδεολογίας στο κόμμα, απόρριψε και ανασκεύασε και τη ρεβιζιονιστική θέση του Μάο Τσετούντγκ που θεωρεί το κόμμα στίβο τάξεων και ταξικής πάλης, στο οποίο υπάρχουν δυο γραμμές μια προλεταριακή και μια αστική και τόνισε ότι το επαναστατικό κόμμα είναι κόμμα μονολιθικό και έχει μόνο μια γραμμή, τη μαρξιστική - λενινιστική γραμμή.

Νέες ιδέες και θέσεις διατυπώνει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα και πάνω στα σύνθετα προβλήματα της ιδεολογικής και πολιτιστικής επανάστασης.

Απορρίπτοντας το λεγόμενο "ιδεολογικό πλουραλισμό" των σύγχρονων ρεβιζιονιστών καθώς και την αντιμαρξιστική θέση του Μάο Τσετούννκ "να ανθίζουν εκατό λουλούδια και να συναγωνίζονται εκατό σχολές" στο σοσιαλισμό υπεράσπισε τη μαρξιστική θέση σύμφωνα με την οποία στο σοσιαλισμό υπάρχει μόνο μια κυρίαρχη ιδεολογία και αυτή είναι η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία της εργατικής τάξης.

Μεγάλης σημασίας υπήρξε η πάλη που καθοδήγησε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία ενάντια σ’ όλα τα ρεύματα της εχθρικής ιδεολογίας συμπεριλαμβανομένης και της θρησκείας, πρόβλημα που για πρώτη φορά λύθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας όταν η Αλβανία το 1967 έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο χωρίς εκκλησιές και παπάδες. Μεγάλης σημασίας υπήρξαν και τα μέτρα που πάρθηκαν για την επαναστατικοποίηση όλης της ζωής της κοινωνίας.

Σχετικά με τα οικονομικά ζητήματα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε τις καπιταλιστικού χαραχτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (κέρδος σαν σκοπός της παραγωγής και κριτήριο των επιχειρήσεων, νόμος της αξίας σαν ρυθμιστής της παραγωγής, επέχταση των εμπορευματο - χρηματικών σχέσεων, αποκέντρωση και εξάλειψη του κεντρικού σχεδιασμού, αυτονομία των επιχειρήσεων και ανταγωνισμό, κλπ.) που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και υπογράμμισε ότι αυτές έχουν σα σκοπό τη διάλυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Παράλληλα καταπολέμησε όλες τις αντιλήψεις των ρεβιζιονιστών που απέδιδαν στο σοσιαλισμό νόμους και βασικά χαραχτηριστικά του καπιταλισμού και τους έβαζαν την ετικέτα "σοσιαλιστικά".

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπεράσπισε επίσης τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό καθώς και εκείνη των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας και απέρριψε τις αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών νια μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και για 3 φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έδωσε απάντηση και στο εξής βασικό ερώτημα: Πότε μπορεί να θεωρηθεί σαν λυμένο το ζήτημα της νίκης του σοσιαλισμού; Υπογράμμισε ότι η νίκη του σοσιαλισμού μόνο τότε μπορεί πλέρια και οριστικά να εξασφαλιστεί, όταν ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης έχει ολοκληρωτικά εξαλειφθεί, κίνδυνος που δεν προέρχεται μόνο από τις παλιές εκμεταλλεύτριες τάξεις και τους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και από τον εσωτερικό αστικο - ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό, όπως συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ο κίνδυνος του αστικό - ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού υπάρχει όσον καιρό θα υπάρχουν στο εσωτερικό μιας σοσιαλιστικής χώρας υπολείμματα του καπιταλισμού και θα υπάρχει η πίεση και επίδραση του αστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου απ’ έξω. Η νίκη του σοσιαλισμού μπορεί να θεωρηθεί οριστική μόνο όταν εξαλειφθούν στο εσωτερικό τα υπολείμματα αυτά και σε παγκόσμια κλίμακα νικήσει ο σοσιαλισμός.

3. Ο ΑΣΤΙΚΟ - ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Μεγάλη και ιδιαίτερης σημασίας είναι η συμβολή του σύντροφου Ενβέρ Χότζα στην ανάπτυξη της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού στο ζήτημα του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Η εμφάνιση και κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στη Σοβιετική Ένωση, η ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, η καταστροφή των καταχτήσεων της εργατικής τάξης, η διάλυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και η παλινόρθωση του καπιταλισμού έθεσαν στο κομμουνιστικό κίνημα για λύση ένα μεγάλο, εντελώς νέο και βασικό πρόβλημα: Πως είναι δυνατόν να αποφευχτεί ένας τέτοιος κίνδυνος και πως μπορεί να κατοχυρωθεί η επανάσταση και η οικοδομήση του σοσιαλισμού; Έμπαινε λοιπόν το καθήκον να αποκαλυφθούν οι αιτίες της γέννησης του ρεβιζιονισμού και του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού και να βρεθούν τα μέτρα που έπρεπε να παρθούν για να αποφευχτεί αυτός ο εκφυλισμός.

Κατ’ αρχήν ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα διατύπωσε τη θέση, ότι η απομάκρυνση του ΚΚΣΕ και των κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών από το μαρξισμό - λενινισμό και η προδοσία του εκ μέρους τους θα οδηγήσει αναπόφευχτα στην ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, θέση που σήμερα επιβεβαιώνεται από την πορεία αυτών των χωρών, οι οποίες έχουν μετατραπεί πλέρια και οριστικά σε καπιταλιστικές χώρες, η δε Σοβιετική Ένωση σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Αργότερα και στη συνέχεια ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα προχώρησε στην ανάλυση των σχέσεων παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και απέδειξε ότι σ’ αυτές κυριαρχεί ένα κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός νέου τύπου, ένας καπιταλισμός με τις δικές του ιδιομορφίες, ιδιομορφίες που σχετίζονται με το γεγονός ότι αυτός προήλθε από την ανατροπή του σοσιαλισμού, αλλά στον οποίο συναντούμε και τα δυο ουσιώδη χαραχτηριστικά του καπιταλισμού: 1) Την εμπορευματική παραγωγή σαν γενική μορφή παραγωγής και 2) τη μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα, καθώς και όλους τους χαραχτηριστικούς για τον καπιταλισμό νόμους (νόμος του ανώτατου κέρδους, νόμος της αξίας σαν ρυθμιστής της παραγωγής, κλπ,).

Το επιστημονικό αυτό συμπέρασμα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα έχει μεγάλη σημασία για δυο λόγους: Από τη μια για να αποκαλυφτεί ότι η σημερινή Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν ανήκει στο στρατόπεδο της επανάστασης αλλά έχει περάσει οριστικά στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης και έχει μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και από την άλλη γιατί ανασκευάζει την αστική προπαγάνδα που παρουσιάζει τη χρεωκοπία του συστήματος των ρεβιζιονιστικών χωρών δηλαδή του καπιταλισμού που κυριαρχεί εκεί σαν χρεωκοπία του σοσιαλιστικού συστήματος.

Παράλληλα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα προχώρησε παραπέρα σε μια βαθιά και ολόκληρη ανάλυση αυτού του προτσές εκφυλισμού του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και επισήμανε τις αιτίες του, αντικειμενικού και υποκειμενικού χαραχτήρα. Τόνισε ότι, εκτός από την πίεση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού (ιδεολογική, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική), η κυριότερη και καθοριστικότερη αιτία της γέννησης του ρεβιζιονισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό και αυτή είναι η αστική επίδραση από τα μέσα. Το έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα περιέχει ολοκληρωμένη ανάλυση αυτών των αιτιών.

Μετά από αυτή την ανάλυση ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατέληξε στο βασικό συμπέρασμα, ότι ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός έχει την αφετηρία του στον εκφυλισμό του εποικοδομήματος, ιδιαίτερα στον εκφυλισμό του επαναστατικού κόμματος και της διχτατορίας του προλεταριάτου και στη συνέχεια αγκαλιάζει και τους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής μιας σοσιαλιστικής χώρας και οδηγεί στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού. Την κύρια κοινωνική βάση του ρεβιζιονισμού τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα την αποτελεί η γέννηση ενός προνομιούχου στρώματος.

Ένα εξίσου μεγάλης σημασίας συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ρ σύντροφος Ενβέρ Χότζα είναι, ότι η παλινόρθωση του καπιταλισμού δεν είναι αναπόφευχτη, δεν είναι μοιραίο γεγονός και ότι μπορεί να αποτραπεί ολοκληρωτικά. Η ορθότητα του συμπεράσματος αυτού επιβεβαιώνεται από την ίδια την ύπαρξη και την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού σήμερα στην Αλβανία, όπου ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα πήρε μια σειρά μέτρα σ’ όλα τα επίπεδα και έφραξε έτσι το δρόμο της γέννησης του ρεβιζιονισμού και του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού της Αλβανίας. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόσφερε μια ιδιαίτερη και μεγάλης αξίας συμβολή στη θεωρία και την πράξη του σοσιαλισμού.

4. OΙ ΔΥΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΠΑ ΚΑΙ ΕΣΣΔ

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναλύοντας τη σημερινή διεθνή κατάσταση και αναφερόμενος στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ διατύπωσε τη θέση, ότι "είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις, χωριστά ή ενωμένες, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, εκπροσωπούν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη για την υπεράσπιση των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ’ έναν τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο".

Η θέση αυτή του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι πολύ σημαντική τόσο για τον αγώνα του προλεταριάτου όσο και για τον αγώνα των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ταυτόχρονα απέρριψε την αντιμαρξιστική θεωρία "των τριών κόσμων" καθώς και τη θέση της στήριξης στον ένα ιμπεριαλισμό για να καταπολεμηθεί ο άλλος.

Αυτό που μόνιμα και βασικά χαραχτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι ο ανταγωνισμός τους για παγκόσμια ηγεμονία. Παράλληλα αυτές έρχονται και σε συνεννόηση και συνεργασία για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής σε βάρος των συμφερόντων των λαών και για την κατάπνιξη του επαναστατικού τους αγώνα.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα διατύπωσε τη θέση ότι η σημερινή Σοβιετική Ένωση έχει μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη αφού πρώτα ανέλυσε το αντεπαναστατικό προτσές που σημειώθηκε σ’ αυτή και θεμελίωσε επιστημονικά τη θέση ότι σ’ αυτή έχει παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός. Έτσι θεμελίωσε τη θέση ότι η Σοβιετική Ένωση δεν ανήκει πλέον στις δυνάμεις της επανάστασης αλλά σε κείνες της αντεπανάστασης, στις δυνάμεις του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

5. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΚΑΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ "ΣΚΕΨΗ ΜΑΟ ΤΣΕΤΟΥΝΓΚ"

Στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα ανήκει η τιμή που πρώτος έθεσε στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και έλυσε το ζήτημα της Κίνας δηλαδή το αν στην Κίνα η αστικό - δημοκρατική επανάσταση εξελίχθηκε σε σοσιαλιστική ή όχι, αν οικοδομήθηκε σ’ αυτή ο σοσιαλισμός ή αν συνεχίζονταν η καπιταλιστική ανάπτυξη καθώς και το ζήτημα αν ο Μάο Τσετούνγκ ήταν μαρξιστής - λενινιστής ή ρεβιζιονιστής.

Αναλύοντας βαθιά και ολόπλευρα την οικονομικο - κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Κίνα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι "εφ’ όσον στην Κίνα η εργατική τάξη μοίρασε την εξουσία με την αστική τάξη, εφ’ όσον η αστική τάξη διατήρησε τα προνόμια της, η εξουσία που είχε εγκαθιδρυθεί στην Κίνα δε μπορούσε να ήταν εξουσία του προλεταριάτου, συνεπώς και η κινέζικη επανάσταση δε μπορούσε να εξελιχτεί σε σοσιαλιστική επανάσταση". Και: "Σα συνέπεια αυτών των αντιμαρξιστικών αντιλήψεων σχετικά με τις αντιθέσεις, σχετικά με τις τάξεις και σχετικά με το ρόλο τους στην επανάσταση, που διακηρύσσει η "σκέψη Μάο Τσετούνγκ", η Κίνα δε βάδισε ποτέ το σωστό δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης".

Υποβάλλοντας επίσης σε κριτική, από μαρξιστική - λενινιστική σκοπιά, τη λεγόμενη "σκέψη Μάο Τσετούνγκ" ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αποκάλυψε το αντιμαρξιστικό - αντιλενινιστικό της περιεχόμενο και κατέληξε στο συμπέρασμα, "ότι ο Μάο Τσετούνγκ δεν ήταν μαρξιστής - λενινιστής, μα δημοκράτης, προοδευτικός επαναστάτης, που ήταν για μακρό χρονικό διάστημα επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη νίκη της κινέζικης δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης" και "ότι ο Μάο Τσετούνγκ είναι αντιμαρξιστής και η "σκέψη Μάο Τσετούνγκ" αντιμαρξιστική".

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έθεσε εκ νέου το ζήτημα της σχέσης της αντιιμπεριαλιστικής με τη σοσιαλιστική επανάσταση, τόνισε τη στενή σύνδεση μεταξύ τους καθώς, που είναι το πιο σπουδαίο, και την αναγκαιότητα του περάσματος από τη μια στην άλλη για να καταργηθεί ο καπιταλισμός και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός.

6. Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

Στο ζήτημα του ξεσκεπάσματος και της πάλης ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων (χρουτσωφικό, τιτοϊκό, ευρωκομμουνιστικό, μαοϊκό) η μεγάλη τιμή ανήκει στο σ. Ενβέρ Χότζα, ο οποίος διατύπωσε τις βασικότερες θέσεις αυτής της πάλης, επεξεργάστηκε τα θεωρητικά επιχειρήματα και ανασκεύασε όλες τις αντεπαναστατικές θεωρίες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.

Υπογράμμισε απ’ την αρχή και υπεράσπισε πάντα με συνέπεια τη θέση ότι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός το βασικό κίνδυνο του κομμουνιστικού κινήματος και τον χαραχτηρίζει σαν αναπόσπαστο τμήμα της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού ενάντια στην επανάσταση και υπέδειξε στους κομμουνιστές ότι πρέπει να διεξάγουν μια διαρκή και ασταμάτητη πάλη ενάντιά του. Παράλληλα αποκάλυψε τις υποκειμενικές και αντικειμενικές αιτίες της εμφάνισης του ρεβιζιονισμού.

Σχετικά με την επικράτηση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα διατύπωσε δυο βασικές θέσεις: Πρώτο ότι η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα οδηγεί αναπόφευχτα στον αστικό εκφυλισμό τους και δεν είναι ποτέ δυνατό να ξαναγίνουν αυτά επαναστατικά και δεύτερο ότι η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στα κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών οδηγεί αναπόφευχτα στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, την κατάργηση του σοσιαλισμού και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Την πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τη θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση και για τη διεξαγωγή της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ιδιαίτερα ενάντια στις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ.

Ολόκληρο το θεωρητικό έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα χαραχτηρίζεται από μια διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, πάλη κατά την οποία ο σ. Ενβέρ Χότζα αντικρούοντας τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών αναπτύσσει ταυτόχρονα παραπέρα το μαρξισμό - λενινισμό στην εποχή μας.

Συνέδριο της συνέχισης και της εμβάθυνσης της ρεβιζιονιστικής και σοσιαλιμπεριαλιστικής γραμμής

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 4, Απρίλης 1986

"ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ" 9. 3.1986

Τις μέρες αυτές διεξήγαγε τις εργασίες του το 27ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ολόκληρη προπαγάνδα των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, των οπαδών και των υποστηρικτών τους κινητοποιήθηκαν ολοκληρωτικά για να δώσουν δημοσιότητα στο γεγονός αυτό, διαφημίζοντάς το σαν συνέδριο των "ουσιαστικών αλλαγών" και των "μεγάλων προοπτικών" στην πορεία του "αναπτυγμένου σοσιαλισμού", σαν συνέδριο που "ανοίγει νέους ορίζοντες" για την "αποτροπή του κινδύνου του πολέμου και τη διαφύλαξη της ειρήνης", για τη "διεθνή ασφάλεια και συνεργασία", κλπ.

Οι αναλύσεις και τα γεγονότα αποδείχνουν ότι η δημαγωγία αυτή είναι ανεδαφική. Το συνέδριο αυτό, όπως και τα άλλα πριν απ’ αυτό, απ’ τη στιγμή που η σοβιετική ρεβιζιονιστική ηγεσία εφάρμοσε το χρουτσωφισμό χωρίς το Χρουτσώφ αποτελεί μια νέα κλιμάκωση στη συνέχιση και την παραπέρα εμβάθυνση της ρεβιζιονιστικής γραμμής της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο εσωτερικό και της σοσιαλιμπεριαλιστικής στρατηγικής στις διεθνείς σχέσεις.

Η πολιτική Έκθεση τού Γκορμπατσώφ στο συνέδριο και το νέο κείμενο του προγράμματος του κόμματος που εγκρίθηκε είναι ζωντανή απόδειξη γι’ αυτό. Ασφαλώς στα δυο αυτά ντοκουμέντα τονίζεται η πολιτική και η ιδεολογική συνέχιση εκείνης της γραμμής, αφετηρία της οποίας είναι το 20ο και 22ο συνέδριο, τα οποία καταχώρησαν και κωδικοποίησαν τη ρεβιζιονιστική αντεπαναστατική στροφή στη Σοβιετική Ένωση.

Μέσα στη Σοβιετική Ένωση γίνονται όλο και πιο αισθητές η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση. Από τον τύπο, από τις δηλώσεις των σοβιετικών ηγετών και του ίδιου του Γκορμπατσώφ και ιδιαίτερα από τα υλικά του συνεδρίου μπορεί να σχηματιστεί η εικόνα της πολιτικής και οικονομικής, ιδεολογικής και πνευματικής κρίσης που διέρχεται σήμερα η σοβιετική κοινωνία. Ούτε έγινε, ούτε αναμένονταν να γίνει στο συνέδριο αυτό βαθιά ανάλυση των αιτίων αυτής της κατάστασης, της οικονομικής στασιμότητας, της κυριαρχίας της κάστας των γραφειοκρατών επί των εργαζομένων μαζών, της πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης, Η γραφειοκρατία, οι απηρχαιωμένες νοοτροπίες δουλειάς, το φρενάρισμα των νέων μεθόδων, η βραδύτητα στην ανανέωση της τεχνολογίας, η καθυστέρηση στη μέθοδο των κομματικών και κρατικών οργάνων είναι μερικές από τις αιτίες που ανέφερε ο Γκορμπατσώφ στο συνέδριο. Δηλαδή όλα γίνονται για να δικαιολογηθούν οι αποτυχίες στη γραμμή και τα υποκειμενικά λάθη των ατόμων, για να συγκαλυφθεί το πιο βασικό, η αιτία όλων των αιτιών, η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πλατφόρμα του ρεβιζιονιστικού κόμματος.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές με το νέο συνέδριο του κόμματος τους και τα βασικά ντοκουμέντα που ενέκριναν σ’ αυτό, θέλουν να δημιουργήσουν μια φανταστική ιδέα μιας "καμπής μπουμ" στη σημερινή σοβιετική κοινωνία για πορεία προς "νέο ποιοτικό στάδιο" της κοινωνίας αυτής.

Στην οικονομική στρατηγική του κόμματός τους θέλουν να δώσουν μια όσο το δυνατό πιο αντικειμενική εικόνα και εφικτή για την πραγματοποίησή της. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν απόσταση από τις φαντασιώδεις και ουτοπικές υποσχέσεις από τον ακραίο χρουτσωφικό βολουνταρισμό και από την μπρεζνιεφική νωθρότητα που έχουν δυσφημίσει πια τη Σοβιετική Ένωση με τις πολλές αποτυχίες σ’ όλους τους τομείς, στην πραγματικότητα το συνέδριο ανακοίνωσε την αναστολή των ίδιων στόχων μέχρι τα τέλη της χιλιετηρίδας αυτής αντικαθιστώντας μια διαφήμιση με μια άλλη.

Οι στόχοι που ζητά να πραγματοποιήσει η σοβιετική ηγεσία για το διπλασιασμό της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής και του εθνικού εισοδήματος μέχρι το έτος 2000 δεν είναι λιγότερο φιλόδοξοι απ’ εκείνους που διακήρυττε ο Χρουτσώφ στη 10ετία του ‘60. Η λεγόμενη "νέα οικονομική στρατηγική" των σοβιετικών ρεβιζιονιστών δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνικό - επιστημονική πρόοδο και την τεχνολογική αναδιάρθρωση της οικονομίας, στον εκσυγχρονισμό και την εντατικοποιησή της, καθώς και στην αλλαγή του στερεότυπου της οικονομικής πολιτικής, του οικονομικού μηχανισμού, των μορφών και μεθόδων διοίκησης.

Οι ηγέτες του Κρεμλίνου κάτω από το δημαγωγικό σύνθημα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" προσπαθούν να δημιουργήσουν αυταπάτες σχετικά με τις δυνατότητες του σοβιετικού "σοσιαλιστικού" συστήματος να ξεπεράσει τα πολλά αρνητικά φαινόμενα, τις σοβαρές οικονομικές καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα αυτή, τη στασιμότητα και τον πληθωρισμό, τον παρασιτισμό και την κερδοσκοπία, την απάθεια και την πτώση του δυναμισμού, κλπ. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να συγκαλύψουν την αλήθεια: ότι όλα αυτά είναι γέννημα του παλινορθωμένου καπιταλιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ένωση, είναι άμεση συνέπεια της κυριαρχίας του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, της γραφειοκρατικής διαχείρισης σ’ όλους τους κρίκους, του ξέφρενου εξοπλιστικού ανταγωνισμού, των πυρετώδικων προετοιμασιών για πόλεμο για τα οποία η Σοβιετική Ένωση έκανε τεράστιες δαπάνες που έχουν βαθύνει παραπέρα την κρίση και έφεραν αλλεπάλληλες αποτυχίες.

Χαραχτηριστικό γνώρισμα των μεταρρυθμίσεων που υπαγόρευσε η σημερινή σοβιετική ηγεσία στον τομέα της οικονομίας είναι ότι, ανεξάρτητα από το σοσιαλιστικό λούστρο που προσπαθούν να τους δώσουν, τονίζουν με μεγαλύτερη έμφαση τους οικονομικούς νόμους και κατηγορίες του καπιταλισμού σε κείνους τους σκοπούς της κοινωνικής παραγωγής και κείνες τις μέθοδες της οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής που απορρέουν από τους νόμους αυτούς.

Ο βολουνταριστικός υποκειμενισμός του Χρουτσώφ με τις αερολογίες και τις ασυγκράτητες δυσφημιστικές ενέργειες και ο αποστεωμένος γραφειοκρατισμός του Μπρέζνιεφ αντικαθίστανται με μια γραμμή πιο ευέλικτη, τεχνοκρατική και πραγματιστική που αντιπροσωπεύεται από τον Γκορμπατσώφ και την ομάδα του, γραμμή που στηρίζεται πιο άμεσα στις απαιτήσεις των καπιταλιστικών νόμων της οικονομίας.

Η εφαρμογή της γραμμής αυτής συνοδεύεται από τη μια με μεγάλο θόρυβο για την "πάλη" ενάντια σε πολλά αρνητικά φαινόμενα , όπως τη γραφειοκρατία, τον καριερισμό, τις καταχρήσεις, τις επίσημες θέσεις, τη διαφθορά, τις στάσεις για τον ατομικό πλουτισμό, τις δωροδοκίες, την ψυχολογία της ατομικής ιδιοχτησίας, το χουλιγκανισμό, κλπ. και από την άλλη με την απαλλαγή των καθηκόντων πολλών στελεχών μέχρι την ανώτατη ιεραρχία σαν ανθρώπους διαφθαρμένους και γραφειοκρατικοποιημένους, ανίκανους να διευθύνουν στις νέες συνθήκες ή λόγω ηλικίας ή υγείας.

Τα απαίσια αυτά φαινόμενα δεν είναι καθόλου τυχαία, περιορισμένα ή πρόσκαιρα. Δεν είναι απομάκρυνση από τους κοινωνικούς κανόνες, όπως προσπαθεί να τα παρουσιάσει η ρεβιζιονιστική προπαγάνδα, αλλά άμεση και φυσική συνέπεια των καπιταλιστικών σχέσεων που εισχωρούν σ’ όλα τα κύτταρα της σημερινής κοινωνικής ζωής στη Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτό δε μπορούν να εξαλειφθούν με την αντικατάσταση ορισμένων στελεχών ή και ενός στρώματος ηγετικών στελεχών. Το κύμα αυτό απολύσεων και νέων διορισμών συνδέεται επίσης με την ανάγκη του διορισμού στις διευθύνουσες θέσεις πιο κατάλληλων ανθρώπων που προσαρμόζονται καλύτερα στις σημερινές απαιτήσεις του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού στη Σοβιετική Ένωση. Είναι ταυτόχρονα ξεκάθαρη έκφραση της διαμάχης για εξουσία μεταξύ των αντίπαλων ομάδων, τόσο χαρακτηριστική για τη σοβιετική γραφειοκρατία.

Στο διεθνή τομέα και στην εξωτερική πολιτική, έτσι όπως αναμένονταν, το 27ο συνέδριο του ΚΚΣΕ ενώ έπαιξε το προτιμητέο δημαγωγικό χαρτί του "αντιιμπεριαλισμού", της "ύφεσης", του "αφοπλισμού", της "αποτροπής του κινδύνου του πολέμου" και της "υπεράσπισης της ειρήνης", στην ουσία σημείωσε μια παραπέρα κλιμάκωση και βάθεμα της επεχτατικής και ηγεμονιστικης γραμμής του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Η διεθνής στρατηγική που παρουσίασε ο Γκορμπατσώφ στην Έκθεσή του ενσαρκώνει τη φιλοδοξία και τις μεγάλες διεκδικήσεις σε παγκόσμια κλίμακα της Σοβιετικής Ένωσης για κυριαρχία σ’ όλες τις κατευθύνσεις και για όλα τα προβλήματα. Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός θέλει να εφαρμόσει στη ζωή τη στρατηγική αυτή, ενισχύοντας τη στρατιωτική και διπλωματική του μηχανή σ’ ανταγωνισμό και σε συνεννόηση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενισχύοντας τους στρατιωτικούς συνασπισμούς που διευθύνονται απ’ αυτόν, διευρύνοντας την πολιτική και κατασκοπευτική στρατιωτική επέμβαση σε διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου.

Η σχέση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο ανταγωνισμός, το κυνηγητό και οι συμφωνίες μαζί του κατοχυρώθηκαν στο συνέδριο σαν οι βασικές κατευθύνσεις της εξωτερικής σοβιετικής πολιτικής. Αυτά αποτέλεσαν την κύρια βάση των εργασιών του συνεδρίου στον τομέα της παγκόσμιας πολιτικής.

Στο συνέδριο έγινε πολύς λόγος και εκκλήσεις για την "ιδιαίτερη ευθύνη της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής" για τις τύχες της ανθρωπότητας και της ειρήνης στην εποχή μας. Είναι γνωστό όμως, ότι τόσο ο ανταγωνισμός όσο και οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων γίνονται και εφαρμόζονται σε μια εντελώς ιμπεριαλιστική βάση για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής μεταξύ τους και δείχνουν τους πόθους και τις βλέψεις της κάθε υπερδύναμης για την όλο και μεγαλύτερη επέχταση της κυριαρχίας τους σε βάρος των λαών και των κυρίαρχων κρατών.

Αυτό το δείχνουν και τα γνωστά στον κόσμο γεγονότα της επιδρομής των δυο υπερδυνάμεων στο Αφγανιστάν και στη Γρενάδα, των επεμβάσεών τους στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Αμερική, η υπαγόρευσή τους στην Ευρώπη μέσω του NATO και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κλπ.

Το συνέδριο έκανε μεγάλη δημαγωγία για "ειρήνη", αλλά δε μπορεί να συγκαλύψει τις προετοιμασίες του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού για πόλεμο και ούτε τους επιθετικούς και ιμπεριαλιστικούς του σκοπούς. Ο Γκορμπατσώφ πρότεινε με θόρυβο ένα λεγόμενο "παγκόσμιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας" που είναι περίληψη των παλιών σοβιετικών προτάσεων για τα συλλογικά, περιφερειακά συστήματα.

Οι λαοί έχουν δοκιμάσει στις πλάτες τους, ότι οι προτάσεις αυτές δε χρησιμεύουν καθόλου για την εξασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά για την εξασφάλιση του δικαιώματος της Σοβιετικής Ένωσης, σε ανταγωνισμό και συμφωνία με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κατά πρώτο λόγο με τις ΕΠΑ, να επέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών για να κηδεμονεύσει τα παγκόσμια προβλήματα και για να υπαγορεύσει την θέλησή της στη διεθνή ζωή.

Μεγάλες κερδοσκοπίες έκανε το ρεβιζιονιστικό συνέδριο με το ζήτημα των όπλων και του αφοπλισμού. Ο Γκορμπατσώφ επανέλαβε τα γνωστά χρουτσωφικά συνθήματα για "ένα κόσμο χωρίς όπλα και πολέμους". Οι άνθρωποι θυμούνται καλά όμως το φιάσκο που έπαθαν οι υποσχέσεις του προκατόχου του. Είναι φανερό, ότι το δημαγωγικό πρόγραμμα για την "εξάλειψη μέσα σε 15 χρόνια όλων των πυρηνικών όπλων" δεν επιδιώκει και δε μπορεί να επιδιώξει τη συντριβή των πυρηνικών όπλων. Αντίθετα έχει σα σκοπό να εξαπατήσει τη διεθνή κοινή γνώμη και να κανονίσει τους ρυθμούς του εξοπλιστικού ανταγωνισμού με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Η σοβιετική ηγεσία προσπάθησε συνεχώς να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα της πραγματοποίησης του "πλήρους και γενικού αφοπλισμού" στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και σαν αποτέλεσμα της "καλής θέλησης" των ιμπεριαλιστών ηγετών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ζητούν να απομακρύνουν την προσοχή των λαών από τον επιθετικό και ηγεμονιστικό χαραχτήρα της εξωτερικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού.

Η νεο - αποικιακή πολιτική του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού που επικυρώθηκε στο συνέδριο φάνηκε ξεκάθαρα στη στάση έναντι των χωρών της λεγόμενης "σοσιαλιστικής κοινότητας". Το συνέδριο των σοβιετικών ρεβιζιονιστών έκανε έκκληση και έθεσε συγκεκριμένα καθήκοντα για όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης να επιταχύνουν τους ρυθμούς της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ενσωμάτωσης σύμφωνα με τις ανάγκες και απαιτήσεις του Κρεμλίνου. Βάση για το προτσές αυτό ενσωμάτωσης και καταστροφής για τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες παραμένει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η ΚΟΜΕΚΟΝ.

Με την ίδια στάση πάτρωνα απευθύνθηκε στο συνέδριο και στα κινήματα και στις εθνικό - απελευθερωτικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, Η Σοβιετική Ένωση θέλει να έχει τα κινήματα αυτά κάτω από την επιρροή της και να τα εκμεταλλεύεται σαν όργανα της εξωτερικής της πολιτικής, διατυμπανίζοντας τα απατηλά συνθήματα του "φυσικού συμμάχου" των απελευθερωτικών κινημάτων.

Οι καταστάσεις που δημιουργήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και η εξωτερική σοσιαλιμπεριαλιστική της πολιτική είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα της αστικής ταξικής ουσίας του σοβιετικού κόμματος και κράτος. Οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν, για μια ακόμα φορά, την ορθότητα των αναλύσεων, των συμπερασμάτων και των προβλέψεων του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την εξέλιξη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Τίποτε δεν άλλαξε και δε θα αλλάξει από τα μαρξιστικά - λενινιστικά αυτά συμπεράσματα για τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτοί είναι μια επικίνδυνη αντεπαναστατική δύναμη που καταπιέζει και κυριαρχεί επί του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων μαζών στη Σοβιετική Ένωση, ενώ στο διεθνή στίβο, μαζί με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, είναι το προπύργιο της αντίδρασης.

Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός αντιπροσωπεύει την πιο επικίνδυνη παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού που αποσκοπεί στον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, ενώ το σοβιετικό κράτος όπου αυτός κυριαρχεί είναι καταπιεστική και επιθετική υπερδύναμη, άσπονδος εχθρός της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της προόδου των λαών.

Για το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας η στάση έναντι αυτών των εχθρών της επανάστασης και των λαών είναι ξεκάθαρη και ρητή: Αδιάκοπη και ασυμβίβαστη πάλη μέχρι το πλήρες ξεσκέπασμά τους. "Η χώρα μας", τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, "ήταν και παραμένει αποφασιστικός αντίπαλος της επεχτατικής και επιθετικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ασυμβίβαστος αγωνιστής ενάντια στις αντιδραστικές ιδεολογίες, αστικές και ρεβιζιονιστικές. Η στάση μας απέναντι τους ήταν και θα παραμένει ρητή".

Λυτή είναι η μοναδική σωστή στάση που μπορεί να τηρηθεί απέναντι τους. Κάθε αυταπάτη για εξελίξεις και "θετικές αλλαγές" στη Σοβιετική Ένωση, εκτός από τις αλλαγές στη σοβιετική ηγεσία, είναι όχι μόνο αβάσιμες αλλά και πολύ επικίνδυνες και επιζήμιες για την υπόθεση της επανάστασης, για τους φιλελεύθερους λαούς του κόσμου.

Το «Κ»ΚΕ και η ιδιωτική πρωτοβουλία

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 2, Μάρτης 1986

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΦΛΩΡΑΚΗ: ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ
ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Με τον τίτλο "Πως βλέπει το ΚΚΕ την ιδιωτική πρωτοβουλία" ο "Ριζοσπάστης" (12.2.86) παρουσίασε την συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό "Ισοζύγιο" ο Χ. Φλωράκης, αναδημοσιεύοντας μάλιστα ολόκληρο το κείμενο. Δε νομίζουμε ότι θέλει πολλή συζήτηση το γεγονός ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό και επίκαιρο ζήτημα. Μόνο και μόνο το ότι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης που στοχεύουν στη στήριξη και ενίσχυση της λεγόμενης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" δηλαδή στην ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο της ταξικής πάλης καθώς η εργατική τάξη προσπαθεί να αποκρούσει την άγρια αυτή επίθεση που δέχεται, δείχνει την επικαιρότητα αυτού του ζητήματος. Το δείχνει επίσης και η μεγάλη ιδεολογική προσπάθεια που καταβάλλεται από την μεριά πολλών αστών και ρεφορμιστών ιδεολόγων που τονίζουν τον αναντικατάστατο ρόλο της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" στην προσπάθεια για "παραγωγική ανασυγκρότηση", για "ανάπτυξη", για "έξοδο από την κρίση", κλπ,, ιδεολογική προσπάθεια που στόχο της έχει να θεμελιώσει την "αναγκαιότητα" των αντιλαϊκών μέτρων και να προετοιμάσει το έδαφος για το πέρασμα των λεγόμενων "προβληματικών" - αφού πληρώθηκαν τα χρέη τους και εκσυγχρονίστηκε ο παραγωγικός τους εξοπλισμός από το αστικό κράτος με χρήματα των εργαζομένων - από τα χέρια του κράτους στα χέρια των ιδιωτών καπιταλιστών.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι θέσεις που ανέπτυξε ο Φλωράκης στη συνέντευξη αυτή, θέσεις που αποτελούν παραλλαγή των γνωστών ρεφορμιστικών θεωριών, που αναγνωρίζουν το ρόλο που έχει να παίξει η "ιδιωτική πρωτοβουλία", αρκεί βέβαια να γίνουν και κάποιες μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, μεταρρυθμίσεις που να την εκσυγχρονίζουν και να κάνουν το ρόλο της "αναπτυξιακό" και "παραγωγικό".

Το ότι οι θέσεις αυτές του Φλωράκη δε βάζουν σε κίνδυνο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αντίθετα το ενισχύουν και ανταποκρίνονται ακριβώς στα συμφέροντά του και στα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ντόπιος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός επιβεβαιώνεται και από τη θερμή υποδοχή που αυτές βρήκαν στις στήλες του αστικού τύπου. Μία από τις πιο έγκυρες εφημερίδες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου "Το Βήμα" δεν έκρυψε την ικανοποίηση του για τις θέσεις αυτές, που χαραχτηρίζοντάς τες "γενναίες" σημείωνε ότι πρόκειται για θέση "με την οποία κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει". Και "Τα Νέα" χρησιμοποίησαν σαν τίτλο για να προβάλλουν τη συνέντευξη του Φλωράκη, τη θέση του: "Χ. Φλωράκης: "Υπέρ της πρωτοβουλίας επιχειρήσεων σε παραγωγικούς στόχους"".

Σημαντική είναι η συνέντευξη του Φλωράκη και από μια άλλη πλευρά. Σ’ αυτή η αποδοχή και η υπεράσπιση του καπιταλισμού εκ μέρους του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν εκφράζεται μόνο με την υπεράσπιση του λεγόμενου "δημόσιου τομέα" (των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων) αλλά επεχτείνεται (εντελώς ανοιχτά τώρα) και στην υπεράσπιση των μεγάλων ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλίων.

Ας έρθουμε τώρα συγκεκριμένα πια στο περιεχόμενο της συνέντευξης του Φλωράκη, Στην αρχή της συνέντευξής του αναφερόμενος στο "δημόσιο τομέα" δηλαδή τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις διατυπώνει προσεχτικά, όμως σαφώς, την εξής γνωστή αστικό - ρεβιζιονιστική θέση: ότι δηλαδή ο δημόσιος τομέας πετυχαίνει "την άμβλυνση των φαινομένων της κρίσης και των ταξικών αντιθέσεων". Λέει: "Ο δημόσιος τομέας φροντίζει .....για την άμβλυνση των φαινομένων της οικονομικής κρίσης και των ταξικών αντιθέσεων ώστε να παίρνουν αυτές εκρηκτικό και επικίνδυνο για το σύστημα χαραχτήρα". Αφού ο Φλωράκης δεν αναφέρει τίποτε άλλο, τότε δέχεται ότι ο μηχανισμός της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης της οικονομίας πετυχαίνει να αμβλύνει τα φαινόμενα της κρίσης και τις ταξικές αντιθέσεις.

Την αντιμαρξιστική αυτή άποψη του Φλωράκη τη διαψεύδει όχι μόνο η πραγματικότητα της χώρας μας, αλλά και η σημερινή πραγματικότητα όλων των αστικό - ρεβιζιονιστικών χωρών, που χαραχτηρίζεται από την όξυνση των φαινομένων της οικονομικής κρίσης και όξυνση των ταξικών αντιθέσεων. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναφερόμενος στο ζήτημα της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης τονίζει: Ό μηχανισμός της κρατικής μονοπωλιακής ρύθμισης της οικονομίας όχι μόνον αποδείχτηκε ανίκανος να αποτρέψει τις κρίσεις, αλλά και μετατράπηκε σ’ έναν ακόμα παράγοντα αύξησης των οικονομικών δυσχερειών. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι οι παρεμβάσεις του μονοπωλιακού κράτους και ο καπιταλιστικός προγραμματισμός δεν είναι σε θέσει να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό, να εξασφαλίσουν την πλήρη απασχόληση του πληθυσμού και να παραμερίσουν τα εμπόδια για τη διευρυμένη κοινωνική αναπαραγωγή" (Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 119-120, Αθήνα 1981).

Στο ερώτημα του περιοδικού "Ισοζύγιο" "Τι πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει, ώστε να λειτουργήσει ο τομέας αυτός προς όφελος του λαού;" Ο Φλωράκης απαντά: "Εμείς θέλουμε να μετασχηματιστεί αυτός ο δημόσιος τομέας ώστε να γίνει μοχλός μιας ανάπτυξης προς όφελος του λαού για την έξοδο από την οικονομική κρίση, Αυτό σημαίνει να σταματήσουν οι απαράδεχτες παροχές του προς το μεγάλο κεφάλαιο, να λειτουργεί στα πλαίσια του δημοκρατικού προγραμματισμού, να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, η σπατάλη και η ρουσφετολογία που κυριαρχεί σ’ αυτόν, να ανέβει η παραγωγικότητά του με τον εκσυγχρονισμό της τεχνολογικής του υποδομής, να γίνει αποδοτικός με νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια και να εξασφαλιστεί στη διεύθυνσή του η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων".

Από την απάντηση αυτή του Φλωράκη, και παίρνοντας υπόψη ότι το σημερινό ελληνικό κράτος δεν είναι στην περίπτωση αυτή παρά ο "συλλογικός καπιταλιστής" (Ένγκελς) (δε μπορεί βέβαια να είναι σοσιαλιστικό, γιατί το σοσιαλιστικό κράτος γεννιέται σαν αποτέλεσμα της βίαιης επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της πλήρους συντριβής του αστικού κράτους), προκύπτει καθαρά ότι το "Κ"ΚΕ δεν έχει σαν σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά την υπεράσπιση και τον εκσυγχρονισμό του δηλαδή τον εκσυγχρονισμό του λεγόμενου "δημόσιου τομέα", όπως λέει, και την "αύξηση της παραγωγικότητας" δηλαδή την αύξηση των κερδών των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Το "Κ"ΚΕ δε λέει λοιπόν τίποτε το διαφορετικό απ’ αυτά που λέει και εφαρμόζει στην πράξη το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Και αυτό αγωνίζεται για τον εκσυγχρονισμό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και την αύξηση της παραγωγικότητάς τους δηλαδή των κερδών τους.

Ο λεγόμενος "δημόσιος τομέας" δε μπορεί ποτέ ούτε "μοχλός ανάπτυξης προς όφελος του λαού" να γίνει (ακριβώς επειδή είναι καπιταλιστικός και δε μπορεί παρά να λειτουργεί προς όφελος των καπιταλιστών) και να λειτουργήσει με "νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια" (γιατί οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις κριτήριο τους έχουν το κέρδος) ούτε στην "έξοδο από την οικονομική κρίση" μπορεί να συμβάλλει (το δείχνει η σημερινή πραγματικότητα). Αυτά λέγονται από το Φλωράκη για να εξαπατήσει την εργατική τάξη ώστε να δεχτεί να πληρώσει τα βάρη της κρίσης στο όνομα μιας μελλοντικής δήθεν ανάπτυξης "προς όφελος του λαού" ή στο όνομα του να περιμένει τάχα "καλύτερες μέρες" όπως λέει ο Παπανδρέου.

Με τις παραπάνω απαντήσεις του ο Φλωράκης προβάλλει τις "δημόσιες επιχειρήσεις" σαν "σοσιαλιστικές επιχειρήσεις" στα πλαίσια του καπιταλισμού (παμπάλαια ρεβιζιονιστική θέση), ενώ είναι γνωστό ότι δεν είναι ποτέ δυνατό να γεννηθούν σοσιαλιστές σχέσεις παραγωγής στα πλαίσια του καπιταλισμού και πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο. Προλεταριακή εξουσία, σ’ αντίθεση με την αστική εξουσία που βρίσκει έτοιμες τις μορφές καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεν "κληρονομεί έτοιμες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής" (Λένιν). Αυτές γεννιούνται μετά την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Όσο για τη θέση του Φλωράκη της "συμμετοχής των εργαζομένων στην διεύθυνση του δημόσιου τομέα" δεν είναι παρά μια ρεφορμιστική απάτη, μια θέση στην υπηρεσία των συμφερόντων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, μια θεωρία και πραχτική που η αστική τάξη έχει κάθε συμφέρον να την προπαγανδίζει και να την εφαρμόζει για να πετύχει την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό σύστημα.

Στις ερωτήσεις αν το "Κ"ΚΕ "θέλει να καταργήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία" και "ποιά είναι η θέση του απέναντι στην ιδιωτική επιχείρηση και μάλιστα τη μεγάλη, αν επιδιώκει το γονάτισμά της;" ο Φλωράκης απάντησε αναφερόμενος σκόπιμα πρώτα, για να προκαλέσει προφανώς σύγχυση, στον αγρότη, τον ελεύθερο επαγγελματία και τον βιοτέχνη. Είπε: "Ιδιωτική πρωτοβουλία ονομάζω τον αγρότη, τον ελεύθερο επαγγελματία, το βιοτέχνη, το πολυεθνικό μονοπώλιο". Ο λόγος που τοποθετείται έτσι είναι για να εξωραΐσει την "ιδιωτική πρωτοβουλία" στα μάτια της εργατικής τάξης και για να δικαιολογήσει τη θέση, ότι το "Κ"ΚΕ τάσσεται τώρα ανοιχτά υπέρ της ενίσχυσης της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και μάλιστα υπέρ των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, υπέρ των μονοπωλίων.

Παραθέτουμε ένα μεγάλο απόσπασμα από την απάντηση του Φλωράκη γιατί είναι πολύ αποκαλυπτικό: "Είμαστε κατά της επιλεκτικής πολιτικής και της προνομιακής μεταχείρισης κάποιων "ημέτερων". Η πολιτική που προτείνουμε εμείς σήμερα για να βγούμε από την οικονομική κρίση και για την ανεξάρτητη ανάπτυξη δεν είναι μια πολιτική που πάει να χρεοκοπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Θα μου πείτε .... ισχύει αυτό και για τις μεγάλες επιχειρήσεις; Μα επιχείρηση για μας δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας. Πριν απ’ αυτόν είναι οι εργάτες. Αν πρέπει να σώσουμε τη δουλιά των εργατών, αν πρέπει να βοηθήσουμε τον κλάδο στον οποίο δουλεύουν, αν οι γενικότεροι συσχετισμοί επιβάλλουν αυτή η επιχείρηση να δρα σαν ιδιωτική, εμείς θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε όχι στην ενίσχυσή της. Αλλά βέβαια κανείς δε μπορεί να αρνηθεί και την ανάγκη οι ενισχύσεις αυτές να υπόκεινται σε έλεγχο ώστε να εξασφαλίζεται η σωστή αξιοποίησή τους. Κι αυτό είναι το μεγάλο πραγματικό πρόβλημα σήμερα".

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι η ομοιότητα, η σύμπτωση των θέσεων του Φλωράκη με την πολιτική που εφαρμόζει και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί πάρα πολλές φορές ο Παπανδρέου έχει μιλήσει για "συσχετισμούς δυνάμεων", για "την ανάγκη να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις για να μην χάσουν τη δουλιά τους οι εργάτες" , κλπ, Στο μόνο που διαφωνεί ο Φλωράκης με τη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης είναι ότι δε γίνεται σωστή αξιοποίηση των κινήτρων και της ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κάι τι εννοεί λέγοντας αξιοποίηση; "Στα πλαίσια της πραγματικής αλλαγής είμαστε κατά της ασυδοσίας και των προνομίων αλλά είμαστε υπέρ της πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων, πάνω σε παραγωγικούς αναπτυξιακούς στόχους. Είμαστε κατά της ρεμούλας".

Το πρόβλημα λοιπόν για το Φλωράκη δεν εντοπίζεται στα αίτια που γεννούν αναπόφευχτα την κρίση και τη χρεοκοπία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, και κατά συνέπεια και την ανεργία, αίτια που έχουν τη ρίζα τους στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ύπαρξη και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων αυτού του οικονομικοκοινωνικού συστήματος, που καθιστούν αυτά τα φαινόμενα αναπόφευχτα και αναγκαία για τη λειτουργία του. Υποστηρίζοντας την άποψη ότι με μια "κατάλληλη πολιτική" στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι δυνατό να εμποδιστεί η χρεωκοπία των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, να εξαλειφτεί η ανεργία και να οδηγηθεί η καπιταλιστική οικονομία σε "έξοδο από την κρίση" , στην πραγματικότητα ο Φλωράκης αρνείται, όπως και όλοι οι αστοί ιδεολόγοι, την ύπαρξη των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού που καθιστούν αναπόφευχτα αυτά τα φαινόμενα, αρνείται το γεγονός ότι αυτά είναι σύμφυτα στο καπιταλιστικό σύστημα, όχι μόνιμοι συνοδοιπόροι του. Δέχεται λοιπόν ότι αυτά είναι δυνατόν να ξεπεραστούν στα πλαίσια του καπιταλισμού και συνεπώς αρνείται την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης.

Ακριβώς η ύπαρξη και η δράση αυτών των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού είναι αυτή που καταδικάζει σε αποτυχία όλα τα προγράμματα "εξόδου από την κρίση" των διαφόρων αστικών και ρεβιζιονιστικών κυβερνήσεων.

Είναι φανερό τι κρύβεται πίσω από την πρόταση του Φλωράκη για "έξοδο από την οικονομική κρίση" και "ανεξάρτητη ανάπτυξη" (τώρα όχι μόνο με μοχλό το λεγόμενο "δημόσιο τομέα" αλλά και τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις). Κρύβεται η θέση του "Κ"ΚΕ να ενισχυθούν δίπλα στις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια, για να βγάλουν περισσότερα κέρδη και να πειστούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης. Εξάλλου αυτό το ομολογεί εντελώς ανοιχτά ο Φλωράκης όταν λέει, ότι η πολιτική του "Κ"ΚΕ "δεν είναι μια πολιτική που θέλει να χρεοκοπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις" και μάλιστα τις μεγάλες, ότι "εμείς θα είμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε όχι στην ενίσχυσή τους" προκειμένου "να δοθεί δουλιά στους εργάτες" (!!!). Με τίνος χρήματα όμως θα ενισχυθούν οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Προφανώς με τους φόρους των εργαζομένων, Μ’ άλλα λόγια ο ρεβιζιονιστής Φλωράκης προτείνει στους εργάτες: έχετε να διαλέξετε μεταξύ δυο πραγμάτων ή να πληρώσετε τα βάρη της κρίσης (ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων) οπότε θα έχετε δουλιά ή αν θα αρνηθείτε να το κάνετε θα μείνετε άνεργοι. Ή δέχεστε λοιπόν τα προγράμματα λιτότητας ή μένετε άνεργοι, Ακριβώς αυτή είναι και η πολιτική της αστικής τάξης που εφαρμόζει τώρα ο Παπανδρέου.

Όμως είτε δεχτούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης είτε όχι η ανεργία σαν αναπόφευχτο φαινόμενο του καπιταλισμού θα οξύνεται στις συνθήκες κρίσης και θα τους πλήττει όλο και περισσότερο. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι να απορρίψουν τα προγράμματα λιτότητας που ρίχνουν όλα τα βάρη στις πλάτες τους και να αγωνιστούν για την υπεράσπιση του βιοτικού τους επιπέδου.

Η θέση του Φλωράκη ότι στα πλαίσια της λεγόμενης "πραγματικής αλλαγής θα κυριαρχούν μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια και επί πλέον θα ενισχύονται ("είμαστε υπέρ της πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων") από τη "δημοκρατική κυβέρνηση", δείχνει ότι στο καθεστώς της δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτε προς όφελος των εργαζομένων και ταυτόχρονα αποκαλύπτει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ σαν υπερασπιστή και πιστό υπηρέτη του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτό φαίνεται επίσης και από το αν συσχετίσουμε τις παραπάνω Θέσεις του "Κ"ΚΕ με τις υπόλοιπες που μιλάνε για "περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων" και για την ανάδειξη του δημόσιου τομέα σαν κινητήριο μοχλό στα πλαίσια της "πραγματικής αλλαγής". Πρώτα - πρώτα ούτε οι ρεβιζιονιστές αρνούνται ότι η "πραγματική αλλαγή" είναι στα πλαίσια του καπιταλισμού. Και γι’ αυτό το λόγο οι ισχυρισμοί του Φλωράκη ότι θα ενισχύσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις "αν οι γενικότεροι συσχετισμοί επιβάλλουν αυτή η επιχείρηση να δρα σαν ιδιωτική" προορίζονται για εξαπάτηση των εργαζομένων, Γιατί είναι δοσμένοι οι συσχετισμοί δηλαδή η κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στα πλαίσια της "πραγματικής αλλαγής". Και όχι μόνο αυτό αλλά από δω βγαίνει ότι η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων θα είναι γενικός κανόνας στα πλαίσια αυτά, πράγμα που θα ενισχύει διαρκώς το ρόλο τους.

Δεύτερο, ο Φλωράκης έκανε μια τοποθέτηση τόσο αποκαλυπτική όσο και προκλητική. Είπε: "Μα επιχείρηση δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας. Πριν και απ’ αυτόν είναι οι εργάτες". Και αφού στο μονοπώλιο δουλεύουν πολλοί εργάτες και πρέπει να "μη χάσουν τη δουλιά τους", τότε, σύμφωνα πάντα με τη θέση του Φλωράκη, πρέπει να ενισχυθούν τα μονοπώλια. Προφανώς με χρήματα των εργαζομένων.

Από δω φαίνεται ολοκάθαρα ότι ο λεγόμενος "περιορισμός της ασυδοσίας των μονοπωλίων" μετατρέπεται σε ενίσχυση των μονοπωλίων, ότι στην πράξη ο ρόλος τους θα δυναμώνει ενώ "ο περιορισμός της ασυδοσίας τους" θα χρησιμεύει στην κυβέρνηση της "πραγματικής αλλαγής" μόνο και μόνο για να εξαπατά το λαό. Εκτός απ’ αυτό με δοσμένη την ύπαρξη και κυριαρχία των μονοπωλίων στο καθεστώς της "πραγματικής αλλαγής" και συνεπώς και την υποταγή του αστικού κράτους σ’ αυτά, δεν είναι ποτέ δυνατό να πραγματοποιηθεί "περιορισμός της ασυδοσίας και της κυριαρχίας τους", όπως ισχυρίζεται το "Κ"ΚΕ, για να εξαπατήσει την εργατική τάξη. Ποιός αλήθεια θα πραγματοποιήσει αυτόν "τον περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων" τα ίδια τα μονοπώλια ή μήπως το αστικό κράτος και η κυβέρνησή τους που είναι υποταγμένα σ’ αυτά και όργανά τους, όργανα υπεράσπισης των συμφερόντων τους;

Τρίτο, οι θέσεις των ρεβιζιονιστών για τον εκσυγχρονισμό του "δημόσιου τομέα" για να "ανέβει η παραγωγικότητα" δηλαδή να αυξηθούν τα κέρδη τους, η "εθνικοποίηση των κλάδων στρατηγικής σημασίας" και η ενίσχυση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλίων, καταλήγουν στην επέχταση και τον εκσυγχρονισμό του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, στην υπεράσπιση και διαιώνισή του. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί ο λεγόμενος "μετασχηματισμός του δημόσιου τομέα" που υπόσχεται ο Φλωράκης δηλαδή το "να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, η σπατάλη και η ρουσφετολογία που κυριαρχεί σ αυτόν, να ανέβει η παραγωγικότητά του".

Δε ασχοληθούμε εδώ ιδιαίτερα με τα λεγόμενα του Φλωράκη "περί απαράδεχτων" (μήπως υπάρχουν και παραδεχτές;) παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο (είδαμε προηγούμενα ότι ο Φλωράκης υπόσχεται παροχές στις μεγάλες επιχειρήσεις) ή περί "δημοκρατικού προγραμματισμού" (λες και είναι δυνατό σε συνθήκες κυριαρχίας της αναρχίας στην παραγωγή να γίνεται προγραμματισμένη ανάπτυξη της οικονομίας) ή ακόμα με τα "νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια στη λειτουργία του δημόσιου τομέα", που σημαίνει ότι μπορούν τάχα στην αστική κοινωνία να εμφανιστούν σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις.

Αν λοιπόν αφήσουμε κατά μέρος όλες αυτές τις ρεφορμιστικές θεωρητικολογίες για "μετασχηματισμό του δημόσιου τομέα σ’ όφελος του λαού" και τη δυνατότητα τάχα για απόσπασή του από τα μονοπώλια διαπιστώνουμε ότι στα πλαίσια της λεγόμενης "πραγματικής αλλαγής θα ενισχυθεί ο ρόλος του μεγάλου κεφαλαίου, πράγμα που το ομολογεί ανοιχτά ο Φλωράκης στη συνέντευξή του.

Στις θέσεις που αναπτύσσει ο Φλωράκης δεν υπάρχει ούτε ίχνος κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πρόκειται για θέσεις καθαρά ρεφορμιστικές που στοχεύουν στον εκσυγχρονισμό και τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή φυσικά η διαπίστωση δεν είναι καινούργια και προκύπτει από το πρόγραμμα της "πραγματικής αλλαγής" του "Κ"ΚΕ και δεν είναι το νέο που περιέχει η συνέντευξη του Φλωράκη. Όμως κάπου έχει δίκιο "Το Βήμα" (23.2.86) όταν λέει "τώρα δε μπορούμε να αγνοήσουμε μια νέα τοποθέτηση σ’ ένα βασικό θέμα". Το νέο στη συνέντευξη του Φλωράκη, η "νέα τοποθέτηση", όπως παρατηρεί "Το Βήμα", βρίσκεται στο ότι για πρώτη φορά το "Κ"ΚΕ τάσσεται ανοιχτά υπέρ της ενίσχυσης των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, υπέρ των μονοπωλίων, ενώ ως τώρα τάσσονταν υπέρ της ενίσχυσης του "δημόσιου τομέα".

Βέβαια επιδίωξη του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ είναι να πάρει μέρος σε μια αστική κυβέρνηση για να διαχειριστεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Με το ζήτημα του σοσιαλισμού δε θα ασχοληθούμε, αλλά απλώς σημειώνουμε ότι στο "σοσιαλισμό" του Χ. Φλωράκη θα κυριαρχεί η ατομική ιδιοχτησία.

Οι απειλές εναντία στη Λιβύη, νέα απόδειξη της αμερικανικής επιθετικής πολίτικης

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. φύλλου 2, Φλεβάρης 1986

«ΖΕΡΙ I ΠΟΠΟΥΛΙΤ», 16.1.86

Πάνε μέρες τώρα, που η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης έχει συγκεντρωθεί στη Μεσόγειο όπου έχει δημιουργηθεί μια νέα εστία έντασης που μπορεί να μετατραπεί σε επικίνδυνη σύρραξη.

Έχοντας σαν πρόσχημα τα τραγικά γεγονότα που συνέβηκαν στο αεροδρόμιο της Ρώμης και της Βιέννης όπου άγνωστοι προέβηκαν σε βαρείες τρομοκρατικές πράξεις σε βάρος αθώων επιβατών που πήγαιναν στις δουλειές τους, οι ΕΠΑ εξαπέλυσαν άγρια αντιλιβυκή εκστρατεία και προέβηκαν σε πολλές προετοιμασίες για άμεση στρατιωτική επίθεση ενάντια σ’ αυτή τη χώρα.

Παρ’ όλο που μέχρι τώρα δε βρέθηκε κανένα πειστικό στοιχείο που να δείχνει την ταυτότητα των αυτουργών αυτών των πράξεων, παρ’ όλο που η Λιβύη δήλωσε ότι δεν έχει καμιά σχέση με τις ενέργειες αυτές, οι ΕΠΑ προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα "Κάζους Μπέλι" από τα πιο βάναυσα αλλά και από τα πιο χυδαία.

Αυτό που πέφτει περισσότερο στο μάτι και που αγαναχτεί την προοδευτική κοινή γνώμη του κόσμου είναι η πολιτική και ιδεολογική αντίληψη με την οποία ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέλει να δικαιολογήσει την επίθεσή του κατά της Λιβύης και τις άλλες χώρες που δεν υποκύπτουν σ’ αυτόν. Στις ΕΠΑ καλλιεργείται και εφαρμόζεται η θεωρία της οικουμενικότητας των αμερικάνικων συμφερόντων, τα οποία σύμφωνα μ’ αυτούς εκτείνονται σ’ όλη την υδρόγειο, σ’ όλες τις θάλασσες και τις ηπείρους, στο διάστημα και παντού. Οι ΕΠΑ διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να θεωρούν σαν παραβίαση των αμερικάνικων συμφερόντων κάθε ενέργεια και στάση των κυρίαρχων κρατών στον τομέα των διεθνών σχέσεων που δεν ταυτίζεται με την υπαγόρευση της Ουάσιγκτον και με τον έλεγχο που θέλει να επιβάλλει επί των άλλων.

Στην κατεύθυνση αυτή, δε μένει πίσω και η άλλη υπερδύναμη, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, ο οποίος σε συναγωνισμό και ανταγωνισμό με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προσπαθεί επίσης να επεχτείνει την αυτοκρατορία του και να διευρύνει τις ζώνες του επιρροής όπου μπορέσει.

Η παραβίαση των κυριαρχικών δικαίωμα των λαών, η καταπάτηση των κανόνων και των νόμων του διεθνούς δικαίου, η περιφρόνηση της κοινής γνώμης, η ξετσίπωτη επιθετικότητα και βαναυσότητα αποτελούν ένα από τα βασικά χαραχτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής και της αμερικάνικης συμπεριφοράς στις διεθνείς υποθέσεις.

Οι επιθετικές ενέργειες κατά της Λιβύης είναι μια νέα περίπτωση της εφαρμογής αυτής της πολιτικής,. Και τις ενέργειες αυτές τις συγκαλύπτουν με την ανάγκη δήθεν της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα οι ΕΠΑ θέλουν να τιμωρήσουν τη Λιβύη, επειδή δεν υποτάχθηκε στην αμερικάνικη υπαγόρευση. Δεν τους αρέσει που η Λιβύη αντιτάσσεται με αποφασιστικότητα στη βάρβαρη αμερικανό - ισραηλινή επίθεση κατά των αραβικών λαών, δεν τους αρέσει που υπερασπίζει τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, που έχουν καταπατηθεί, που προασπίζει και διαφυλάσσει την εθνική της κυριαρχία.

Ο θόρυβος που γίνεται τώρα στις ΕΠΑ γύρω από την τρομοκρατία είναι μια μεγάλη και απαίσια καπηλεία. Κανείς δε μπορεί να δικαιολογήσει τις διάφορες τρομοκρατικές πράξεις, που έχουν διαδοθεί σήμερα σ’ όλον τον καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικό κόσμο και που είναι προϊόν των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών καθεστώτων, των βαριών πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών στις οποίες έχουν φέρει τους πολίτες τους. Κανείς επίσης δε μπορεί να εγκρίνει τις διάφορες τρομοκρατικές πράξεις που ιδιαίτερα άτομα παλαιστίνιων έχουν διαπράξει σε διάφορες χώρες. Αυτό βλάπτει και δυσφημίζει, κατά κύριο λόγο, το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού και των άλλων αραβικών λαών.

Οι τρομοκρατικές πράξεις, ανεξάρτητα από το επικάλυμμα και την υπόθεση στην οποία αναφέρονται, δεν είναι επαναστατικές και απελευθερωτικές ενέργειες. Αντίθετα αυτές προκαλούν μεγάλη ζημιά στον πραγματικό επαναστατικό αγώνα και υποκινούνται από τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση, που τις εκμεταλλεύεται για να δυσφημίσει και χτυπήσει το δίκαιο αγώνα των λαών. Ο δρόμος της τυφλής και απεγνωσμένης τρομοκρατίας είναι δρόμος λαθεμένος και επικίνδυνος, που οι πραγματικοί επαναστάτες τον έχουν απορρίψει και καταδικάσει με αποφασιστικότητα.

Αυτό όμως, μπροστά στο οποίο ο κόσμος δε μπορεί να κλείσει τα μάτια είναι η αμερικάνικη τρομοκρατία που ασκείται ενάντια στους αραβικούς λαούς και παντού στον κόσμο και η ισραηλινή γενοκτονία σε βάρος των παλαιστινίων.

Υπάρχει μήπως μεγαλύτερη και πιο απαίσια τρομοκρατία απ’ αυτή που ασκούν από χρόνια τώρα οι ισραηλίτες με την άμεση αμερικάνικη υποστήριξη σε βάρος του παλαιστινιακού λαού; Ποιός μέτρησε πόσα αθώα παιδιά, γυναίκες και γέροντες σκοτώθηκαν σαν αποτέλεσμα της αποκαλούμενης ισραηλινής εκδίκησης; Πως μπορεί να ονομαστούν οι βομβαρδισμοί στην Τύνιδα από ισραηλινά αεροπλάνα, που ξεκίνησαν από αμερικάνικο αεροπλανοφόρο με αποτέλεσμα να σκοτωθούν αθώοι πολίτες μιας κυρίαρχης χώρας; Μήπως δεν είναι τρομοκράτες και πέρα από τρομοκράτες οι συμμορίτες και οι γκάστερ, που οι ΕΠΑ έχουν συγκεντρώσει και ρίξει σε ανοιχτό πόλεμο ενάντια στον ειρηνόφιλο νικαραγουανό λαό; Ο κατάλογος των τρομοκρατικών εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από τις ΕΠΑ είναι ατέλειωτος.

Κανένα κράτος δεν έχει δημιουργήσει, μια τέτοια τερατώδικη οργάνωση του εγκλήματος, όπως είναι η ΣΙΑ. Κανένα κράτος δε διακηρύσσει σε τέτοιο βαθμό, όσο η Αμερική το κοινό έγκλημα στις ξένες χώρες για τους ιμπεριαλιστικούς της σκοπούς. Πουθενά αλλού η φιλοσοφία του εγκλήματος δεν έχει αντικαταστήσει την κρατική πολιτική φιλοσοφία όσο στις ΕΠΑ.

Οι προοδευτικοί και, κυρίαρχοι λαοί ούτε συμβιβάστηκαν και ούτε πρόκειται να συμβιβαστούν με την πολιτική της υπαγόρευσης, της υποταγής και της επίθεσης που οι ΕΠΑ θέλουν να επιβάλλουν στον κόσμο. Η κατακραυγή που προκάλεσαν οι νέες αμερικάνικες απειλές και εκβιασμοί ενάντια στη Λιβύη, η αποδοκιμασία που συνάντησαν ακόμα και σε σύμμαχες χώρες, η εξέγερση της διεθνούς κοινής γνώμης για τη θρασύτητα και τον πρωτοφανή κυνισμό που δείχνουν οι ιθύνοντες της Ουάσιγκτον απέναντι σε μια κυρίαρχη χώρα ….. εκείνη τη μεγάλη απομόνωση στην οποία έφεραν τον εαυτό τους οι ΕΓΙΑ με τη συμπεριφορά και τις επιθετικές επιδιώξεις.

Με το λαό της Λιβύης, κατά τις βαριές αυτές στιγμές που η λευτεριά και η ανεξαρτησία του απειλούνται άμεσα από στρατιωτική επίθεση των ΕΠΑ, ενώθηκαν όλοι οι αραβικοί λαοί και οι λαοί των μουσουλμανικών χωρών. Η υποστήριξη και η αλληλεγγύη τους αναμφίβολα αποτελούν μια μεγάλη ανασχετική δύναμη για τα επικίνδυνα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα η στάση αυτή είναι μια νέα μαρτυρία της δύναμης που αντιπροσωπεύει η αραβική ενότητα και της αναγκαίοτητάς της, για την προάσπιση των δικαιωμάτων των αραβικών λαών από τις αμερικανό - ισραηλινές απειλές και τη σωστή λύση του παλαιστινιακού ζητήματος.

Οι ΕΠΑ έπρεπε να είχαν σκεφθεί και στοχαστεί, για τη μεγάλη αντιαμερικανική αντίδραση που προκαλούν τώρα στον κόσμο οι επιθετικές τους ενέργειες κατά της Λιβύης. Αλλά δεν είναι η πολιτική σύνεση και η λογική των πραγμάτων που καθοδηγούν την εξωτερική πολιτική γραμμή της Ουάσιγκτον. Η μεγαλομανία υπερδύναμης και η πολιτική της παγκόσμιας κυριαρχίας που ακολουθεί ο Ρήγκαν και ο κύκλος του μπορεί να οδηγήσει σε κάθε τυχοδιωκτισμό.

Γεγονός είναι ότι απέναντι από τη Λιβύη έχει συγκεντρωθεί μεγάλος αμερικάνικος ναυτικός στόλος και μερικά σμήνη αεροπλάνων ήρθαν από την αμερική για την ενίσχυσή του. Αμερικάνοι επίσημοι εξακολουθούν να λένε ότι εκτός από τις οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν ενάντια στη Λιβύη θα αναληφθούν και άμεσες στρατιωτικές ενέργειες. Δηλώνουν ανοιχτά, ότι έχουν καθοριστεί και οι στόχοι που θα πληγούν.

Είναι φανερό, ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι απειλητική μόνο για τη Λιβύη, αλλά εμπεριέχει πολλούς κινδύνους για όλες τις χώρες της περιοχής της Μεσογείου. Οι περιπλοκές που μπορεί να δημιουργηθούν σαν αποτέλεσμα των ανεύθυνων ενεργειών του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απειλούν να θίξουν και τα ύψιστα συμφέροντα και των άλλων χωρών, εκτός της Λιβύης. Γι’ αυτό, στο όνομα αυτών των συμφερόντων που είναι κοινά για όλες τις χώρες της περιοχής αυτής, όπου γεννήθηκε ο πιο αρχαίος πολιτισμός στον κόσμο, πρέπει να καταδικαστούν και να απορριφθούν από όλους τα επιθετικά σχέδια των ΕΠΑ. Δεν πρέπει να επιτραπεί ούτε στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ούτε στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό να δώσουν στον εαυτόν τους το δικαίωμα να καταπατούν όπως θέλουν και όποτε θέλουν τα νόμιμα δικαιώματα των κυρίαρχων λαών.

Η οικονομική και στρατιωτική δύναμη του αμερικάνικου όπως και του σοβιετικού ιμπεριαλισμού μπορεί να είναι μεγάλη. Αλλά πιο μεγάλη και πιο ισχυρή είναι η επιθυμία των λαών να ζήσουν ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και κυρίαρχοι στις χώρες τους.

Εάν υπάρχει η αποφασιστικότητά τους να υπερασπίσουν το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, εάν υπάρχει η θέληση να συσπειρωθούν στο όνομα αυτού του δικαίου, τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής επίθεσης και υπαγόρευσης είναι ανίσχυρα.

Ο αλβανικός λαός, όπως είπε και ο υπουργός Εξωτερικών της ΛΣΔ Αλβανίας στη Σύνοδο της Λαϊκής Βουλής, ενώνεται με τους αδελφούς αραβικούς λαούς και με όλους τους προοδευτικούς και ειρηνόφιλους λαούς στον κόσμο, που ζητούν να σταματήσουν οι απειλές που γίνονται ενάντια στη Λιβύη και την εξάλειψη της επικίνδυνης κατάστασης που δημιούργησε στη Μεσόγειο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τις επιθετικές του ενέργειες.