ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Χρόνος 1^ος , Φύλλο 1, 1982

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

Οι αντιμαρξιστικές απόψεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και η προδοτική πολιτική των ρεβιζιονιστικών κομμάτων

Ο αστικορεβιζιονιστικός κόσμος στο σύνολο του περνάει μια μεγάλη και μακρόχρονη οικονομική κρίση που διαρκώς βαθαίνει και η όποια δεν φαίνεται καθόλου να πλησιάζει στο τέρμα της. Αυτή η κρίση που ξέσπασε και αναπτύχτηκε στη βάση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική και ιδεολογική, είναι κρίση που αγκαλιάζει τόσο τη βάση όσο και το εποικοδόμημα των αστικορεβιζιονιστικών χωρών.

Η σημερινή οικονομική κρίση υπερπαραγωγής που συγκλονίζει την καπιταλιστική οικονομία των αστικορεβιζιονιστικών χωρών είναι νομοτελειακό φαινόμενο που πηγάζει από τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού δηλ από την αντίφαση μεταξύ του κοινωνικού χαραχτήρα της παραγωγής και του καπιταλιστικού χαραχτήρα ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής και είναι η καλύτερη και πιο πειστική απόδειξη για τη χρεωκοπία και αποσύνθεση, του γερασμένου, σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου πια εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Τη μόνη χώρα που δεν έπληξε και δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να πλήξει η οικονομική κρίση είναι η Αλβανία, που είναι και η μόνη πραγματικά σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, πράγμα που δείχνει την απόλυτη υπεροχή του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό που κυριαρχεί στις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Η τωρινή οικονομική κρίση επιβεβαιώνει πλέρια, ακόμα μια φορά από τη μια, την ορθότητα της Μαρξιστικής Θεωρίας για το αναπόφευκτο των κρίσεων του πληθωρισμού, της ύψωσης των τιμών της ανεργίας και της εξαθλίωσης του προλεταριάτου στον καπιταλισμό και το αναπόφευκτο της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης που οδηγεί με αναγκαιότητα στη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, και από την άλλη διαψεύδει και δείχνει την πλήρη χρεωκοπία όλων των αντιδραστικών "θεωριών" των αστών και των προδοτών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών, γιουγκοσλάβων, "εύρωκομμουνιστών", κινέζων) ιδεολόγων για το ξεπέρασμα δήθεν της κρίσης στα πλαίσια του καπιταλισμού μέσω του λεγόμενου μηχανισμού κρατικομονοπωλιακής "ρύθμισης" της οικονομίας, για "εξάλειψη" της ανεργίας και "πλήρη απασχόληση" για "εξάλειψη" του πληθωρισμού, για "άνοδο" του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και διάψευση δήθεν της Μαρξιστικής Θεωρίας της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, για " αρμονική ανάπτυξη του καπιταλισμού", για "λύση" δήθεν των αντιθέσεών του και άμβλυνση της ταξικής πάλης κλπ. Όλες αυτές οι "θεωρίες" των αντιδραστικών ιδεολόγων, αστών και ρεβιζιονιστών, αρνούνται την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό και θέλουν να "δείξουν" ότι η Προλεταριακή Επανάσταση είναι τάχα περιττή. Αυτές οι αντιδραστικές θεωρίες βρίσκονται άμεσα στην υπηρεσία της αντιδραστικής αστικής τάξης, του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, συγκαλύπτουν γενικά τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζουν το προλεταριάτο και επιδιώκουν να το απομακρύνουν από το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και της Επανάστασης με απώτερο στόχο τη διατήρηση, στερέωση και διαιώνιση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος που υπάρχει στις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Η αντιδραστική αστική τάξη των καπιταλιστικών και των ρεβιζιονιστικών χωρών προσπαθεί να ρίξει όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών. Όμως το προλεταριάτο αυτών των χωρών και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, ενάντια στην ανεργία, πληθωρισμό, την ακρίβεια κλπ. εντείνου διαρκώς την πάλη τους, η όποια δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικές διεκδικήσεις, αλλά παίρνει ολοένα και περισσότερο πολιτικό χαραχτήρα, ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη. Η δυσαρέσκεια, η αγανάχτηση και η οργή των πλατιών λαϊκών μαζών συνεχίζει να μεγαλώνει. Η αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου οξύνεται αναπόφευκτα σε όλες τις αστικορεβιζιονιστικές χώρες.

Οι λαοί των χωρών που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του "ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, και πρώτα απ’όλα κάτω από την κυριαρχία των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ, ξεσηκώνονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Το προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών αγωνίζονται ακόμα ενάντια στον κίνδυνο ενός παγκόσμιο ιμπεριαλιστικού πολέμου που προέρχεται από τον άγριο ανταγωνισμό των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για σφαίρες επιρροής. Αν το προλεταριάτο και οι καταπιεζόμενοι λαοί δεν καταφέρουν να αποτρέψουν τον πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ και των συμμάχων τους, τότε καθήκον των κομμουνιστών και του προλεταριάτου είναι να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο με σκοπό την ανατροπή της αντιδραστικής αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, δηλ. να πραγματοποιήσουν την Προλεταριακή Επανάσταση και όχι να πολεμήσουν για την "υπεράσπιση της πατρίδας" όπως διακηρύσσουν σήμερα σε όλους τούς τόνους, οι υπερασπιστές της αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικής θεωρίας "των τριών κόσμων" και διεκήρυσσαν παλιότερα οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς.

Όμως το Προλεταριάτο των αστικών και ρεβιζιονιστικών καπιταλιστικών χωρών δεν μπορεί να εκπληρώσει τον παγκόσμιο "ιστορικό του ρόλο, που είναι η ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος με βίαιη επανάσταση, η πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, η εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, αν δεν απαλλαχτεί από την επιρροή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικού, γιουγκοσλάβικου, "ευρωκομμουνισμού", κινέζικου), της πιο ραφιναρισμένης μορφής αστικής ιδεολογίας. Ο Λένιν πολύ σωστά έχει τονίσει : "η εργατική τάξη δεν μπορεί να εκπληρώσει τον παγκόσμιο επαναστατικό ρόλο της, αν δεν κάνει αμείλικτο πόλεμο ενάντια σε αυτή την αποστασία, την έλλειψη χαραχτήρα, τη δουλοπρέπεια μπροστά στον οπορτουνισμό και τον πρωτοφανή θεωρητικό εκχυδαϊσμό του Μαρξισμού" (Λένιν, η Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκυ, σελ. 4). Ούτε το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα μπορεί να αναπτύξει τις δυνάμεις του, να μαζικοποιηθεί και να ισχυροποιήσει τις θέσεις του και το διεθνές εργατικό κίνημα να ξεπεράσει τη διάσπασή του που προκάλεσαν και προκαλούν οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, και να ενωθεί πάνω στη βάση των επαναστατικών Αρχών της Διδασκαλίας των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν, χωρίς την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συντριβή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, απαραίτητες προϋπόθεσης για την νικηφόρα πραγματοποίηση τόσο της αντιιμπεριαλιστικής όσο και της Προλεταριακής Επανάστασης.

Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό", κινέζικο) δεν είναι μόνο αναγκαία και απαραίτητη για να μπορέσει το Προλεταριάτο να εκπληρώσει τον παγκόσμιο ιστορικό του ρόλο αλλά είναι εξίσου αναγκαία και για τον σωστό και επιτυχή αγώνα των καταπιεζομένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό και πρώτα απ’όλα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση. Ο Λένιν έχει τονίσει «Ότι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι κούφια και ψεύτικη φρασεολογία, αν δεν συνδέεται αδιάρρηκτα (υπογρ. δική μας) με τον αγώνα κατά του οπορτουνισμού (Λένιν, Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, σελ. 156).

Τα δεσμά της αστικορεβιζιονιστικής ιδεολογίας που αλυσοδένουν το προλεταριάτο δεν μπορούν να διατηρηθούν αιώνια, άρχιζαν να σπάνε και το προλεταριάτο συνειδητοποιεί ολοένα και πιο πολύ ότι η απαλλαγή του από την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με βίαιη Επανάσταση. Ο σ.Ε.Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ υπογραμμίζει :"Η εργατική τάξη στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες κρατείται σήμερα με πολλά δεσμά που της έριξαν το αστικό κράτος και τα διάφορα κόμματα. Η κατάσταση όμως αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί ολοζωής. Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική καταπίεση γενικά επιταχύνουν την ανύψωση της πολιτικής και ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου και το συνειδητοποιούν ότι η απαλλαγή από την καταπίεση και την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ταξική πάλη μόνο με επανάσταση".

Βασικό, πρωταρχικό καθήκον που πρέπει να εκπληρώνουν καθημερινά τα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις και οι Κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο είναι η συνεχής διεξαγωγή, με συνέπεια και αδιαλλαξία, της πάλης ενάντια στον κύριο και τον πιο επικίνδυνο εχθρό στις γραμμές της εργατικής τάξης, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομουνισμό, κινέζικο) και η υπεράσπιση της καθαρότητας των Αρχών της Επαναστατικής Κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου και του Κόμματος του, του Μαρξισμού - Λενινισμού, από τις ανοιχτές ή συγκαλυμμένες διαστρεβλώσεις και παραποιήσεις από τούς αντιδραστικούς ιδεολόγους, αστούς και ρεβιζιονιστές. Γιατί "το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρο θεωρία "(Λένιν, Τι να κάνουμε; σελ. 33), δηλ. από την πρωτοπόρα επαναστατική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός και όχι ο ρεβιζιονισμός, είναι αυτός που εκφράζει και ανταποκρίνεται στα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου, που αποτελεί τη σίγουρη πυξίδα στην επαναστατική πραχτική πολιτική του δράση, "που εξυπηρετεί άμεσα τη διαφώτιση και την οργάνωση της πρωτοπόρος τάξης της σύγχρονης κοινωνίας, δείχνει τα καθήκοντα αυτής της τάξης και αποδιώχνει ότι - λόγω της οικονομικής ανάπτυξης - είναι αναπόφευκτη η αντικατάσταση του σύγχρονου καθεστώτος με μια καινούρια τάξη πραγμάτων" (Λένιν, Μαρξισμός και Ρεβιζιονισμός) δηλ. με τη Σοσιαλιστική - Κομμουνιστική Κοινωνία. Πολύ σωστά τονίζει ο Στάλιν άτι " ο Μαρξισμός είναι η επιστήμη για τούς νόμους ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη για την επανάσταση των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών, η επιστήμη για τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες, η επιστήμη για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας" (Στάλιν, ο Μαρξισμός και τα ζητήματα της γλωσσολογίας, σελ. 59).

Μάταια προσπαθούν οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων να "αποδείξουν" ότι ο ρεβιζιονισμός ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτός στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ανταγωνιστική αντίθεση με τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, γιατί με τη μορφή του ρεβιζιονισμού εισβάλλουν αστικές αντιλήψεις μέσα στο προλεταριάτο, το διασπούν, το αποπροσανατολίζουν, το προκαλούν σύγχυση, το αποδιοργανώνουν, διαβρώνουν την ταξική του συνείδηση και το απομακρύνουν από την Προλεταριακή Επανάσταση. Ο ρεβιζιονισμός είναι σήμερα το κύριο κανάλι μέσω του όποιου η μπουρζουαζία ασκεί την επίδραση της πάνω στο προλεταριάτο, τόσο στις αστικές όσο και στις ρεβιζιονιστικές καπιταλιστικές χώρες. Ο Λένιν έδειξε ότι ο ρεβιζιονισμός είναι η συνέχεια της πάλης της αστικής ιδεολογίας ενάντια στην Επαναστατική Κοσμοθεωρία του Προλεταριάτου στη βάση της τυπικής αναγνώρισης του Μαρξισμού. Ο Λένιν γράφει: "Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του Μαρξισμού αναγκάζει τούς εχθρούς του να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές. Ο εσωτερικά σάπιος φιλελευθερισμός δοκιμάζει να ξαναζωντανέψει με τη μορφή του σοσιαλιστικού οπορτουνισμού " (Λένιν, Τα ιστορικά πεπρωμένα της Διδασκαλίας του Κ. Μαρξ).

Ο ρεβιζιονισμός, αυτό το αντεπαναστατικό και αντιμαρξιστικό ρεύμα, που δεν είναι παρά μια μορφή της αστικής ιδεολογίας, εμφανίστηκε στις γραμμές του εργατικού κινήματος την τελευταία δεκαετία του δέκατου ένατου αιώνα. Ο Ε. Μπερνστάϊν, που δικαιολογημένα θεωρείται ο πατέρας του ρεβιζιονισμού, στο βιβλίο του "Οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας" (1899) αναθεώρησε για πρώτη φορά και τα τρία βασικά συστατικά μέρη του Μαρξισμού (φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, θεωρία του επιστημονικού Κομμουνισμού). Την αναθεώρηση του Μαρξισμού συνεχίζουν αργότερα οι ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς (Καούτσκυ, Χίλφερντιγκ, Μπάουερ, Άντλερ, Ρένερ, κλπ.) και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, «ευρωκομμουνιστές», κινέζοι) έχουν αναθεωρήσει, όπως και οι δάσκαλοι τους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς, και τα τρία συστατικά μέρη του Μαρξισμού.

Ο αντεπαναστατικός στρατηγικός σκοπός τόσο των ρεβιζιονιστικών κομμάτων που ακολουθούν σήμερα τα διάφορα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, όσο και των ρεβιζιονιστών της Δεύτερης Διεθνούς είναι ο ίδιος: εξωραϊσμός του καπιταλισμού, συγκάλυψη των ανταγωνιστικών του αντιθέσεων, πολιτική ταξική συνεργασίας και εξασφάλιση " της ταξικής ειρήνης", υποταγή των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, διάσπαση και αποπροσανατολισμός του προλεταριάτου με στόχο να το απομακρύνουν από την Επαναστατική ταξική πάλη και την Επανάσταση για να διασώσουν τον καπιταλισμό στις αστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες.

Σήμερα ορισμένα ρεβιζιονιστικά κόμματα, αυτά των ρεβιζιονιστικών χωρών βρίσκονται στην εξουσία και τα υπόλοιπα παίζουν το ρόλο της αστικής αντιπολίτευσης στις καπιταλιστικές χώρες ή ορισμένα από αυτά συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις αυτών των χωρών και διαχειρίζονται τα συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης και καταπιέζουν το προλεταριάτο, όπως το ρεβιζιονιστικά "Κ"Κ Γαλλίας και το "Κ"Κ Φιλανδίας. Όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα βιάζονται να πάρουν μέρος στις αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις για να διαχειριστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και μερικά εκλιπαρούν καθημερινά τη συμμετοχή τους σε αυτές όπως το ρεβιζιονιστικά προδοτικό "Κ"ΚΕ.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία, ανέτρεψαν τη λαϊκή εξουσία και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και στη Σοβ. Ένωση, εγκαθίδρυσαν τη δικτατορία της αστικής τάξης και παλινόρθωσαν πλέρια τον καπιταλισμό σε αυτές τις χώρες. Αυτά είναι εκφραστές των ταξικών συμφερόντων της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί σε αυτές τις χώρες και η όποια καταπιέζει άγρια και εκμεταλλεύεται ωμά το προλεταριάτο, είναι θανάσιμοι εχθροί του προλεταριάτου της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού και προβάλλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό" και ακόμα περισσότερο σαν "αναπτυγμένο σοσιαλισμό" δυσφημώντας έτσι τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός" των ρεβιζιονιστικών χωρών δεν είναι παρά υπαρκτός καπιταλισμός. Αυτά τα κόμματα έχουν ακόμη προδώσει και τα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους με το να τις έχουν προσδέσει στο άρμα του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, με το να τις έχουν κάνει αποικίες του.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που έχουν προδώσει ολοκληρωτικό το Μαρξισμό - Λενινισμό και την Προλεταριακή Επανάσταση, είναι πρώτα και κύρια πράκτορες των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας τους μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης και δεύτερο είναι πράκτορες των συμφερόντων του σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμού δηλ. είναι προδότες και των εθνικών συμφερόντων των χωρών τους αφού θέλουν να τις μετατρέψουν σε αποικίες της σημερινής ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Είναι πέρα για πέρα ρεβιζιονιστική και λαθεμένη η άποψη των δια φόρων μαοϊκών ρεβιζιονιστικών ομάδων που περιορίζουν το ζήτημα του ρεβιζιονισμού απλώς στα πρακτορείο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού παρακάμπτοντας έτσι συνειδητά και σκόπιμα όλα τα βασικά ζητήματα που συνδέονται με την Προλεταριακή Επανάσταση και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Είναι γνωστό ότι οι θέσεις των διαφόρων ρεβιζιονιστικών ομάδων που ακλουθούν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης είναι οι ίδιες με εκείνες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των "εύρωκομμουνιστών" με ελάχιστες μόνο φραστικές διαφορές.

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα και οι ομάδες των καπιταλιστικών χωρών που ακολουθούν τα διάφορα ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής ακολουθούν την αντεπαναστατική και προδοτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας μεταξύ μπουρζουαζίας και προλεταριάτου, τη γραμμή της υποταγής των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου στα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης, τη γραμμή της διάσπασης του προλεταριάτου και του σαμποταρίσματος των αγώνων του ενάντια στη μπουρζουαζία και σαν πιστοί υπηρέτες της που είναι αγωνίζονται και υποστηρίζουν τη διατήρηση, εδραίωση και διαιώνιση του σάπιου και ετοιμοθάνατου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πυροσβέστες της προλεταριακής επανάστασης, ορκισμένοι και θανάσιμοι εχθροί της.

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής αυτά υποστηρίζουν ενεργά τα επιθετικά και επεκτατικά σχέδια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και διαδίδουν κάθε είδους πασιφιστικές αυταπάτες για "ειρήνη", "ύφεση", "αφοπλισμό", κλπ. με απώτερο στόχο την συγκάλυψη των φιλοπόλεμων σχεδίων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και τον πυρετώδη στρατιωτικό εξοπλισμό του. Τον άγριο ανταγωνισμό μεταξύ ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για σφαίρες επιρροής τον παρουσιάζουν σαν "αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού" σαν αντίθεση μεταξύ των αντιδραστικών και επαναστατικών δυνάμεων", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για αντίθεση μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - αφού στη Σοβιετική Ένωση έχει πλέρια παλινορθωθεί α καπιταλισμός - δηλ. είναι μία εσωιμπεριαλιστική αντίθεση. Ζητούν από το προλεταριάτο των χωρών τους να μπει χωρίς καθυστέρηση στην υπηρεσία του σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμού και να υποστηρίξει τα επιθετικά φιλοπόλεμα σχέδια του , να γίνει με άλλα λόγια το προλεταριάτο κρέας στα κανόνια των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στον αγώνα τους για σφαίρες επιρροής στον κόσμο. Ακόμα ζητούν από τις διάφορες χώρες να υποταχθούν πολιτικά και οικονομικά και στρατιωτικά στη Σ. Ε. να γίνουν αποικίες της και χαρακτηρίζουν σαν αντιδραστική την αντισοσιαλιμπεριαλιστική πάλη των λαών που στενάζουν κάτω από την κυριαρχία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Την προδοτική αυτή πολιτική του ξεπουλήματος και των εθνικών συμφερόντων των χωρών τους, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να την καλύψουν πίσω από την ετικέτα της λεγόμενης "διεθνιστικής" αλληλεγγύης", του λεγόμενου "προλεταριακού" διεθνισμού τους που δεν είναι άλλος από τον αστικό κοσμοπολιτισμό που είναι η "ιδεολογία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και που εξυπηρετεί την πάλη του για παγκόσμια κυριαρχία. 0 αστικός κοσμοπολιτισμός των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών και των ρεβιζιονιστικών κομμάτων δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον Προλεταριακό Διεθνισμό. Είναι ακριβώς το αντίθετό του . Γιατί όπως είναι γνωστό θεωρητικό θεμέλιό του Προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Μαρξισμός -Λενινισμός και όποιος τον προδίνει, προδίνει ταυτόχρονα και τον Προλεταριακό Διεθνισμό που είναι ισχυρό όπλο στο χέρια του προλεταριάτου για τη βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής - Κουμμουνιστικής κοινωνία . Όλοι ανεξαιρέτως οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές έχουν προδώσει το Μαρξισμό - Λενινισμό και συνεπώς και τον Προλεταριακό Διεθνισμό. Την ίδια πολιτική ακολουθούν και οι διάφορες ομάδες που υπερασπίζουν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, απλώς στη θέση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού μπαίνει ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων ακολουθούν πιστό το δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, μόνο που στην εξωτερική πολιτική εκείνοι ήταν πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ενώ οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές είναι πράκτορες του σοβιετικού και του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού. "Σήμερα οι δεξιοί σοσιαλιστές δεν δρουν μόνο σαν πράκτορες της μπουρζουαζίας των χωρών τους, αλλά και σαν πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου αυτοί μετατρέπουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, σε ένα άμεσο όργανο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης των ΕΠΑ" (Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, Νοέμβρης 1949, στο "Για Ειρήνη και Λαϊκή Δημοκρατία" No 28/1949 σελ. 2).

Στο θεωρητικό τομέα, όπως και οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς, τα ρεβιζιονιστικά κόμματα υπό το πρόσχημα της δημιουργικής ανάπτυξης του Μαρξισμού στις νέες συνθήκες και της πάλης ενάντια στο "δογματικό" Μαρξισμό, διαστρεβλώνουν, παραποιούν, αναθεωρούν και απορρίπτουν στο σύνολο της την Επαναστατική Διδασκαλία των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν. Διαστρεβλώνουν και απορρίπτουν την Μαρξιστική -Λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου, αρνούνται τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος και τον ηγεμονικό ρόλο του Προλεταριάτου στην Αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση, διαδίδουν τις αντεπαναστατικές θεωρίες τού λεγόμενου "μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης" και του λεγόμενου "σοσιαλιστικού προσανατολισμού", διαστρεβλώνουν τη Μαρξιστική θεωρία των τάξεων και της πάλης των τάξεων και επιτίθενται ενάντια στη θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης και της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, αρνούνται την βίαιη επανάσταση, τον ένοπλο αγώνα, σαν τον μόνο δρόμο ανατροπής του καπιταλισμού και διακηρύσσουν την αντεπαναστατική θεωρία του "ειρηνικού" κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό", παραποιούν την Μαρξιστική θεωρία του κράτους αφαιρώντας τον ταξικό χαραχτήρα του αστικού κράτους, αρνούνται την αναγκαιότητα της συντριβής του σαν εντελώς απαραίτητης προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, θεωρούν το αστικό κράτος σαν όργανο "μετασχηματισμού" της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική, απορρίπτουν το πυρήνα του Μαρξισμού, το πιο σπουδαίο σε αυτόν την Δικτατορία του Προλεταριάτου και ορισμένοι από αυτούς τούς προδότες και σιχαμερούς λακέδες της αστικής τάξης όπως ο Μαρσαί στο 22ο συνέδριο (1976) του "Κ"ΚΓ στη σελ. 49 και ο Κουνιάλ στο 7ο έκτακτο συνέδριο (1974 σελ. 40) του "Κ"ΚΠ την ταυτίζουν με τις φασιστικές δικτατορίες του Χίτλερ, Μουσολίνι, Σαλαζάρ και Φράνκο, απορρίπτουν τη Μαρξιστική Θεωρία για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού και την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που οδηγεί αναπόφευκτα στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, απορρίπτουν την Μαρξιστική Θεωρία των κρίσεων και προπαγανδίζουν την αστική θεωρία του "ξεπεράσματος" των κρίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού μέσω του λεγόμενου κρατικομονοπωλιακού μηχανισμού "ρύθμισης" της καπιταλιστικής οικονομίας, απορρίπτουν την Μαρξιστική Θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου , απορρίπτουν τη Μαρξιστική Θεωρία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που συνίσταται στην υποταγή του αστικού κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια (Στάλιν) και προβάλλουν τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "αυτονομίας" του αστικού κράτους απέναντι στα μονοπώλια , εξωραΐζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, συγκαλύπτουν τις ανταγωνιστικές του αντιθέσεις και τον χαρακτηρίζουν σαν "σοσιαλισμό" ταυτίζοντας τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις με το σοσιαλισμό, τις παρουσιάζουν σαν "στοιχεία" του σοσιαλισμού, εμφανίζουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών σαν "σοσιαλισμό", προπαγανδίζουν τις αντιδραστικές θεωρίες του λεγόμενου "πλουραλιστικού σοσιαλισμού" του "σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" του "δημοκρατικού σοσιαλισμού", της "προωθημένης δημοκρατίας", της "αντι-μονοπωλιακής δημοκρατίας". Τέλος έχουν αντικαταστήσει τον Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό με διάφορα ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα. Η αστική αντιδραστική ιδεαλιστική φιλοσοφία και η θρησκεία έχουν γίνει σημαία όλων των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.

Το μίσος και οι σφοδρές επιθέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών στρέφονται πρώτα και κύρια, όπως και την εποχή του Ένγκελς και αργότερα την εποχή των Λένιν - Στάλιν, ενάντια στη Διδασκαλία του Μαρξ για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου που είναι το κύριο , το πιο σπουδαίο στο Μαρξισμό, είναι ο πυρήνας του. Ιδιαίτερη επικαιρότητα αποκτούν σήμερα τα παρακάτω λόγια του Ενγκελς: "Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Δικτατορία του Προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι, θέλετε να μάθετε τί λογής είναι αυτή η Δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η Δικτατορία του Προλεταριάτου" (Καρλ Μαρξ, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία, σελ. 29). Αυτά τα λόγια του Ένγκελς, γραμμένα πριν 91 χρόνια, το Μάρτη του 1891, για τούς σοσιαλδημοκράτες ταιριάζουν απόλυτα και στους προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων που κι αυτούς τούς πιάνει «ιερός τρόμος» όταν ακούν τη λέξη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Τα βασικά ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού

Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός σαν αστικό αντεπαναστατικό και αντιμαρξιστικό ρεύμα που είναι δεν μπορεί να εμφανιστεί ενιαία και εμφανίζεται σε τέσσερα βασικά ρεύματα: τον σοβιετικό ρεβιζιονισμό, τον γιουγκοσλάβικο, τον "ευρωκομουνισμό", και τον κινέζικο ρεβιζιονισμό.

1. Σοβιετικός ρεβιζιονισμός. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός που εμφανίστηκε στη Σοβ. Ένωση μετά τον θάνατο του Μεγάλου Στάλιν αντιπροσωπεύει, όπως πολύ σωστά τόνισε στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σ. Ε. Χότζια, την "πληρέστερη και πιο επεξεργασμένη "θεωρία" και πραχτική της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, την αναθεώρηση της Μαρξιστικής - Λενινιστικής θεωρίας σ’όλους τους τομείς και σ’όλα τα ζητήματα" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 232)
   Η ρεβιζιονιστική προδοτική συμμορία των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ διατύπωσε για πρώτη φορά ανοιχτά τις αντεπαναστατικές, προδοτικές, ρεβιζιονιστικές κι αντιμαρξιστικές απόψεις της στο 20ο συνέδριο του "Κ"ΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) Η αντεπαναστατική θεωρία του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" και η απόρριψη της βίαιης επανάστασης, η άρνηση της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν απαραίτητης προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η "χρησιμοποίηση" του αστικού κράτους σαν οργάνου για το "μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό", η απόρριψη της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και της μαρξιστικής - λενινιστικής άποψης σύμφωνα με την όποια όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός οι πόλεμοι τόσο οι ιμπεριαλιστικοί όσο και οι εμφύλιοι είναι αναπόφευκτοι, είναι πιστή αντιγραφή των αντεπαναστατικών θεωριών των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς και της σοσιαλδημοκρατίας. Στο ίδιο συνέδριο διατυπώθηκε και η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία της "ειρηνικής συνύπαρξης" που αποσκοπούσε και αποσκοπεί στη δικαιολόγηση της αντεπαναστατικής συνεργασίας της προδοτικής κλίκας Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που είχε και έχει σαν κύριο στόχο της την κατάπνιξη των αντιιμπεριαλιστικών και προλεταριακών επαναστάσεων και τη συντριβή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των καταπιεζομένων λαών.
   Αργότερα στις ρεβιζιονιστικές αυτές θεωρίες προστέθηκαν και άλλες, όπως αύτη "της απονέκρωσης της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό", του "κόμματος όλου του λαού", του "κράτους όλου του λαού" που τελευταία πέρασε και πλέον επίσημα στο νέο αστικό σύνταγμα της κλίκας του Μπρέζνιεφ, που πήρε τη θέση του σοσιαλιστικού συντάγματος του Στάλιν, το όποιο τυπικά διατηρούσαν ως τότε για λόγους δημαγωγίας. Όπως είναι γνωστό, στο νέο αστικό σοβιετικό σύνταγμα δεν περιέχεται ούτε τυπικά η Δικτατορία του Προλεταριάτου, την κατάργησαν και τυπικά πλέον γιατί ουσιαστικά την είχαν εξαλείψει από τότε, δηλ. μετά το θάνατο του Στάλιν, που κατέλαβαν την πολιτική εξουσία. Στη συνέχεια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ανέπτυξαν ένα σωρό άλλες αστικές και ιμπεριαλιστικές θεωρίες, όπως του "μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης", του λεγόμενου "σοσιαλιστικού προσανατολισμού" των υπανάπτυκτων καπιταλιστικών χωρών, της "διεθνιστικής βοήθειας" της "περιορισμένης ανεξαρτησίας", του "διεθνούς καταμερισμού εργασίας", της "οικονομικής πολιτικής και στρατιωτικής ενσωμάτωσης", που εξυπηρετούν και δικαιολογούν την επεκτατική και φιλοπόλεμη πολιτική της ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης που θέλει να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχίας της.
   Η προδοτική συμμορία Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ που κατέλαβε την πολιτική εξουσία στη Σ.Ε. , με πραξικόπημα φασιστικού τύπου, ανέτρεψε πρώτα και εξάλειψε τελείως τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και στη συνέχεια με τις καπιταλιστικού χαραχτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις διέλυσε τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αντικαθιστώντας τες με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλ. παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό, μετατρέποντας έτσι τη σοσιαλιστική ΣΕ των Λένιν - Στάλιν σε καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Σήμερα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σερβίρουν επίμονα τον παλινορθωμένο καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό" και μάλιστα σαν "ανεπτυγμένο σοσιαλισμό" που προχωρεί τάχα προς την κομμουνιστική αταξική κοινωνία. Σημειώνουμε εδώ άτι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχουν απορρίψει έντελώς τη Μαρξιστική Διδασκαλία για τον Κομμουνισμό και τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, η όποια αρχίζει με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το Προλεταριάτο και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και διαρκεί ως την πλήρη οικοδόμηση της άταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτοί, σ’αντίθεση με τον Μαρξ, μιλούν για μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, για "ανεπτυγμένο σοσιαλισμό", και για "κομμουνισμό", τον όποιο εννοούν σαν ένα οικονομικό σύστημα στο όποιο κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή.
   Για την επιτυχή διεξαγωγή της πάλης των Κομμουνιστών ενάντια στο Χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό έχει ίδιαίτερη σημασία η συνεπής υπεράσπιση της σοσιαλιστικής Σοβ. Ένωσης των Λένιν - Στάλιν και η σαφής αντιπαράθεσή της στη σημερινή καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ.
   Παράλληλα με την επίθεσή τους ενάντια στο Μαρξισμό - Λενινισμό και την αντεπαναστατική πραχτική πολιτική τους δράση για την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές άρχισαν μια βίαιη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στο Μεγάλο Στάλιν επαναλαμβάνοντας όλες τις ψευτιές και συκοφαντίες των φασιστών και των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού, της διεθνούς αντίδρασης και των διαφόρων αντεπαναστατών, Τρότσκι, σοσιαλδημοκρατών , κλπ.
   Και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες που επικράτησε ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός, με μοναδική εξαίρεση την Αλβανία, παλινορθώθηκε πλέρια ο καπιταλισμός και αυτές μετατράπηκαν σε άποικίες του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.
   Ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός ήταν και παραμένει ο πιο επικίνδυνος και ο πιο ύπουλος εχθρός του εργατικού κινήματος. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει:"Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός ήταν και παραμένει το πιο επικίνδυνο ρεύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού," και αυτό γιατί "περισσότερο από κάθε άλλη ρεβιζιονιστική παραλλαγή διατηρεί τα σοσιαλιστικά προσωπεία και τη λενινιστική φρασεολογία για να καλύψει τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα στη Σοβιετική Ένωση και την ιμπεριαλιστική και επιθετική εξωτερική πολιτική της" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ, Νοέμβρης 1981).

2. Γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός. Ο γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός είναι παλιότερος από το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και εμφανίστηκε ανοιχτά στην πιο κρίσιμη και στην πιο δύσκολη περίοδο για το διεθνή ιμπεριαλισμό. Εμφανίστηκε σαν πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης με σκοπό την υπονόμευση του σοσιαλισμού στη ΣΕ και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες, την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ αυτές και τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι αστικορεβιζιονιστικές απόψεις που εμφανίστηκαν πλέον ανοιχτά το 1948 και αντιπαρατέθηκαν στις Μαρξιστικές -Λενινιστικές θέσεις του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, υπήρχαν από πολύ παλιότερα στο γιουγκοσλάβικο κόμμα. Η απομάκρυνση των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών από το Μαρξισμό - Λενινισμό και η προδοσία τους εκφράζεται στην άρνηση της αναγκαιότητας της Δικτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, στην άρνηση του καθοδηγητικού ρόλου του κόμματος στο σοσιαλισμό και σε μια σειρά άλλες ρεβιζιονιστικές θεωρίες. Ο λεγόμενος "ουμανιστικός" ή "αυτοδιαχειριστικός σοσιαλισμός" που τάχα οικοδομούν οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές δεν είναι παρά καπιταλισμός με όλα τα χαρακτηριστικά φαινόμενα που συνοδεύουν μόνιμα τον καπιταλισμό), όπως οικονομικές κρίσεις, ανεργία, πληθωρισμό, εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών κλπ. Το οπλοστάσιο των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών διαθέτει πλήθος αντεπαναστατικών θεωριών τις οποίες κατά καιρούς δανείστηκαν και δανείζονται τόσο οι χρουτσωφικοί και οι κινέζοι ρεβιζιονιστές όσο και οι "ευρωκομουνιστές".

3. "Ευρωκομμουνισμός". Οι αντιμαρξιστικές θεωρίες των «εύρωκομμουνιστών» έχουν την ρίζα τους στις αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές θέσεις του 20ου συνεδρίου του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΣΕ και στις απόψεις των Μπερνστάϊν, Καούτσκυ, Χίλφερντίνγκ, Μπάουερ κλπ, καθώς και στις θεωρίες που κατά καιρούς ανάπτυξε η σοσιαλδημοκρατία. Οι "ευρωκομμουνιστές" απόρριψαν ανοιχτά τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, την έννοια Προλεταριάτο και τη βίαιη επανάσταση και διακηρύσσουν ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει με τον "ειρηνικό, κοινοβουλευτικό, δημοκρατικό δρόμο" μέσω των "διαβρωτικών μεταρρυθμίσεων", του λεγόμενου "δημοκρατικού προγραμματισμού" και της "συμμετοχής των εργαζομένων στη διεύθυνση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αρνούνται τον ταξικό χαραχτήρα του αστικού κράτους και το προβάλλουν σαν όργανο που δήθεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το προλεταριάτο , χωρίς να είναι αναγκαία η συντριβή του, για τη "μετατροπή του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό", προπαγανδίζουν το λεγόμενο "πλουραλιστικό" και "δημοκρατικό σοσιαλισμό" και χαρακτηρίζουν τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν "σοσιαλιστικά στοιχεία" στα πλαίσια του καπιταλισμού, αρνούνται το Μαρξισμό - Λενινισμό σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισμό, αναθεωρούν τον σοσιαλιστικό χαραχτήρα της επανάστασης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και μιλούν για "προωθημένη" ή "αντιμονοπωλιακή δημοκρατία" που ανοίγει το δρόμο στο "σοσιαλισμό" τους που δεν είναι άλλος από τον σημερινό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

4. Κινέζικος ρεβιζιονισμός. Ο κινέζικος ρεβιζιονισμός στηρίζεται στις ρεβιζιονιστικές και αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσε-Τούνγκ που αποτελούν ένα κράμα παλιών κινέζικων θεωριών και των ρεβιζιονιστικών θεωριών των ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς ντυμένες με Μαρξιστική φρασεολογία. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές διατύπωσαν και προπαγανδίζουν την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία "των τριών κόσμων" , που δεν διαφέρει σε τίποτε από τη ρεβιζιονιστική θεωρία της "ειρηνικής συνύπαρξης" των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και η όποια είναι επανέκδοση της θεωρίας των "παραγωγικών δυνάμεων" των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς. Μ’αυτή προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αντεπαναστατική τους συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
   Σε περίπτωση πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων οι κινέζοι ρεβιζιονιστές καλούν το προλεταριάτο να "υπερασπίσει την πατρίδα του" υιοθετώντας έτσι το γνωστό αντεπαναστατικό σύνθημα " της υπεράσπισης της πατρίδας" των ρεβιζιονιστών της Δεύτερης Διεθνούς. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές αρνούνται το κόμμα νέου τύπου όταν διατυπώνουν την θεωρία της ύπαρξης πολλών γραμμών σ’αυτό που σημαίνει την αναγνώριση φραξιών και που η ύπαρξή τους αποτελεί άρνηση του κόμματος νέου τύπου, αρνούνται την ηγεμονία του προλεταριάτου και τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος στην αντιιμπεριαλιστική και προλεταριακή επανάσταση, αρνούνται τον Μαρξισμό σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισμό όταν αναγνωρίζουν σαν αναγκαία την ύπαρξη "πολλών σχολών" δηλ. πολλών ιδεολογιών. Διατύπωσαν και υπερασπίζουν την αντεπαναστατική θεωρία σύμφωνα με την οποία συμβιβάζεται η ύπαρξη Δικτατορίας του Προλεταριάτου και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ταυτόχρονα με τη διατήρηση της αστικής τάξης , πιο συγκεκριμένα, της λεγόμενης εθνικής αστικής τάξης που εξακολουθεί να κατέχει μέσα παραγωγής και με την ύπαρξη πολλών κομμάτων. Αυτή η αντεπαναστατική θεωρία δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτε από τη ρεβιζιονιστική θεωρία του λεγόμενου "πλουραλιστικού σοσιαλισμού" των "εύρωκομμουνιστών".
   Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές θεωρίες του Μάο Τσε-Τούνγκ και των κινέζων ρεβιζιονιστών εμπόδισαν την μετεξέλιξη της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης σε σοσιαλισμό και συντέλεσαν στη διατήρηση του καπιταλισμού στην Κίνα.
   Σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία η καταπολέμηση των αντιμαρξιστικών ιδεών του Μάο Τσε - Τούνγκ τόσο για την ανάπτυξη και το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος όσο και για την καταπολέμηση των αντιμαρξιστικών θεωριών των κινέζων ρεβιζιονιστών που αφορούν τα θεμελιώδη ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού. Γι’αυτό πολύ σωστά τονίζει ο σ. Ε. Χότζια: "Χωρίς να καταγγελθεί και απορριφτεί η σκέψη του Μάο Τσέ Τουνγκ, χωρίς να καταπολεμηθεί και ξεριζωθεί κάθε επίδρασή της στο επαναστατικό κίνημα δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά λόγος για πάλη ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό ούτε και ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό γενικά, δεν μπορεί να παγιωθεί και να αναπτυχθεί όπως πρέπει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα και να προωθηθεί με επιτυχία η υπόθεση της επανάστασης" (Ε, Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ. Νοέμβρης 1981).

Η πάλη κατά του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας

Όπως είναι γνωστό ο γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός δεν κατάφερε να προξενήσει μεγάλη ζημιά στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα γιατί έγκαιρα ξεσκεπάστηκε από τον Στάλιν και την Κομινφόρμ και έτσι συντρίφτηκαν και τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που προωθούσε ο κρυφός ως τότε και πιστός πράκτοράς του ο ρεβιζιονιστής προδότης Τίτο. Η ζημιά του περιορίστηκε βασικά μέσα στη Γιουγκοσλαβία.

Στη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο του Μεγάλου Στάλιν, η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ κατέλαβε την εξουσία, με φασιστικό πραξικόπημα, εξάλειψε τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και την αντικατέστησε με την αστική δικτατορία, μετέτρεψε το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα των Λένιν - Στάλιν σ’ένα αντεπαναστατικό ρεβιζιονιστικό και φασιστικό κόμμα, διέλυσε τη Σοσιαλιστική Οικονομική Βάση της Σοβιετικής Ένωσης και παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό. Η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν μετατράπηκε ακριβώς στο διαμετρικά αντίθετό της, δηλ. έγινε μια χώρα καπιταλιστική και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Οι αντεπαναστατικές προδοτικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς, Μπερνστάϊν, Καούτσκυ και λοιπών ξαναπαρουσιάζονται ανοιχτά συγκεντρωμένες και κωδικοποιημένες στο κακόφημο 20ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος. Στη συνέχεια η προδοτική συμμορία των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ άρχισε μια ύπουλη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον των επαναστατών κομμουνιστών των άλλων κομμάτων, τόσο αυτών των Λαϊκών Δημοκρατιών όσο και αυτών των καπιταλιστικών χωρών, με στόχο την εξουδετέρωσή τους και την επιβολή της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής της γραμμής σ’αυτά. Παράλληλα ενίσχυσε και ενθάρρυνε, στην αρχή κρυφά και ύστερα εντελώς φανερά, όλα τα προδοτικά, ταλαντευόμενα, καριερίστικα και οπορτουνιστικά στοιχεία, μέσα και έξω απ’αυτά τα κόμματα που κατά καιρούς σωστά είχαν διαγραφεί και ορισμένα είχαν κλειστεί στις φυλακές, για να τα χρησιμοποιήσει, όπως και τα χρησιμοποίησε αργότερα, σαν πιστούς εκτελεστές της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής γραμμής και σαν φερέφωνά της. Δυστυχώς η προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ κατάφερε να εξάγει την αντεπανάσταση και στις Λαϊκές Δημοκρατίες — με μοναδική τιμητική εξαίρεση τη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας — πράγμα που οδήγησε στην επικράτησή του ρεβιζιονισμού σ’αυτές τις χώρες και που αναπόφευκτο αποτέλεσμά του ήταν η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές.

Η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές οδήγησε στη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα για το διεθνές εργατικό κίνημα και ταυτόχρονα μια ανεπάντεχη νίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης. Η ζημιά που προκλήθηκε στο διεθνές εργατικό κίνημα είναι ακόμα μεγαλύτερη αν ληφθεί υπόψη κι ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του συνόλου των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών.

Στη μόνη χώρα που δεν κατάφερε η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ να προωθήσει τα αντεπαναστατικά της σχέδια και να επιβάλει την αντιμαρξιστική προδοτική ρεβιζιονιστική της γραμμή ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας που είχε πάντα και έχει και σήμερα μια σωστή Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή, με επικεφαλής τον δοκιμασμένο Προλετάριο Επαναστάτη και επιφανή Μαρξιστή - Λενινιστή σ. Ενβέρ Χότζια έδωσε συντριπτικά χτυπήματα στους λίγους προδότες ρεβιζιονιστές που εμφανίστηκαν στις γραμμές του και απόκρουσε με επιτυχία την ύπουλη και λυσσαλέα επίθεση των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών. Έτσι εμποδίστηκε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του ΚΕΑ και η ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην Αλβανία.

Το ηρωικό και ένδοξο ΚΕΑ απόρριψε και κριτίκαρε αμέσως απ’την αρχή τις ρεβιζιονιστικές προδοτικές απόψεις και θέσεις της συμμορίας των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ που διατυπώθηκαν στο 20ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος και αντιπαράθεσε σ’αυτές τις Επαναστατικές Αρχές των Μεγάλων Δασκάλων του Προλεταριάτου Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν και Στάλιν. Από τότε άρχισε στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα μια μεγάλη, δύσκολη, σκληρή και μακρόχρονη ιδεολογική και πολιτική πάλη Αρχών που συνεχίζεται με την ίδια ένταση και οξύτητα, ακόμα και σήμερα, μεταξύ των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών σ’όλο τον κόσμο.

Στην πρώτη γραμμή αυτής της μεγάλης, της μεγαλύτερης και πιο σκληρής ιδεολογικής και πολιτικής πάλης Αρχών που ξέσπασε ποτέ στο διεθνές εργατικό κίνημα, στάθηκε, στέκεται και είναι σίγουρο ότι θα στέκεται και στο μέλλον, το ένδοξο και ηρωικό ΚΕΑ με επικεφαλής τον αλύγιστο Προλετάριο Επαναστάτη σ. Ε. Χότζια. Ο ιστορικός λόγος του σ. Ε. Χότζια στη Σύσκεψη των 81 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Μόσχα το Νοέμβρη του 1960 αποτελεί μια μεγάλη συμβολή παγκόσμιας ιστορικής σημασίας στην πάλη των Επαναστατών Κομμουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό. Ο σ. Ε. Χότζια υπεράσπισε με θάρρος και παραδειγματική συνέπεια τη την καθαρότητα Μαρξισμού - Λενινισμού και ξεσκέπασε αποφασιστικά την προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ για τις ρεβιζιονιστικές, αντιμαρξιστικές και αντικομουνιστικές απόψεις της. Ο σ. Ε. Χότζια σ’αυτή τη Σύσκεψη υπερασπίστηκε θαρραλέα και τον Μεγάλο Δάσκαλο και καθοδηγητή του παγκόσμιο προλεταριάτου Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν και αντέκρουσε όλες τις συκοφαντίες των προδοτών ρεβιζιονιστών. Αυτός τόνισε : "Το καλό και αθάνατο έργο του Στάλιν πρέπει όλοι να το υπερασπίσουμε, όποιος δεν το υπερασπίζει είναι οπορτουνιστής και δειλός" (Ε. Χότζια, η Αλβανία αντιμέτωπη με το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, σελ. 321).

Από τότε κι ύστερα η πάλη του ΚΕΑ ενάντια στην αστικορεβιζιονιστική ιδεολογία απόκτησε μεγαλύτερη ευρύτητα και βάθος και αγκάλιασε όλα τα θεωρητικά και πραχτικά ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Ανάμεσα στα άλλα και πάνω απ’όλα, θεμελίωσε επιστημονικά, με βάση το Μαρξισμό-Λενινισμό το ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, που αποτέλεσε και αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας τόσο για το διεθνές Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου όσο και για τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των καταπιεζομένων λαών.

Όταν πάλι πριν λίγα χρόνια εμφανίστηκε ανοιχτά ο κινέζικος ρεβιζιονισμός που βάση του έχει τη λεγόμενη σκέψη Μάο Τσέ Τούνγκ τότε και πάλι το ΚΕΑ με επικεφαλής τον σ. Ε. Χότζια στάθηκε στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό, πράγμα που συνέβαλε αποφασιστικά στο σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και στην ενότητά του. Η μεγάλη σημασία της πάλης του ΚΕΑ ενάντια στον κινέζικο ρεβιζιονισμό βρίσκεται, όπως πολύ σωστά τόνισε ο σ. Ε. Χότζια στο 8ο συνέδριο "στο γεγονός ότι γκρέμισε δύο μύθους: το μύθο ότι στην Κίνα οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός και το μύθο ότι η σκέψη Μάο Τσέ Τουνγκ ήταν ο Μαρξισμός - Λενινισμός της εποχής μας" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας διεξήγαγε και διεξάγει και είμαστε σίγουροι ότι και στο μέλλον θα διεξάγει - και μόνο μικροαστικά, οπορτουνιστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία αμφέβαλαν και αμφιβάλλουν γι αυτό που τα διαψεύδει βέβαια το 8ο συνέδριο του ΚΕΑ - μια ανοιχτή και αδιάλλακτη ιδεολογική και πολιτική πάλη Αρχών ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό" , κινέζικο), ξεσκέπασε και ξεσκεπάζει με συνέπεια και αποφασιστικότητα, χωρίς ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις την αντιμαρξιστική, αντεπαναστατική και αντικομμουνιστική φύση όλων ανεξαίρετα των ρεβιζιονιστικών ρευμάτων της εποχής μας.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα ότι στην ιστορία του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος μετά το θάνατο του Στάλιν, n μεγάλη τιμή της συνεπούς Επαναστατικής πάλης Αρχών ενάντια σ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, της υπεράσπιση ς της καθαρότητας του Μαρξισμού - Λενινισμού και της ανάπτυξής του παραπέρα σε μια σειρά ζητήματα ανήκει, χωρίς αμφιβολία, αποκλειστικά και μόνο στο ένδοξο και ηρωικό επαναστατικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον αλύγιστο και δοκιμασμένο Προλετάριο Επαναστάτη σ. Ε. Χότζια. Η συμβολή του ΚΕΑ στο σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και της ανάπτυξής του, υπήρξε μεγάλης ιστορικής σημασίας και τέτοια θα παραμείνει για τους κομμουνιστές και το προλεταριάτο όλων των χωρών όσο κι αν προσπαθούν να την μειώσουν ή να την αποσιωπήσουν οι διάφοροι ρεβιζιονιστές και τα διάφορα οπορτουνιστικά, μικροαστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία.

Σήμερα το ΚΕΑ στη μεγαλειώδη πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, τον ρεβιζιονισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση δεν είναι μόνο του, αλλά έχει στο πλευρό του τα αδελφά Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα και οργανώσεις, πράγμα που το εκτιμά ιδιαίτερα. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει :"Το Κόμμα μας Εργασίας θεωρεί τιμή του που στο μεγάλο και ιστορικό αγώνα για την υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού, βρίσκεται πλάι - πλάι με τα άλλα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, που είναι ισότιμα τμήματα του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Το ΚΕΑ μένοντας πιστό στο Μαρξισμό - Λενινισμό και τον Προλεταριακό Διεθνισμό συνέβαλε και συμβάλλει στην ενότητα του διεθνούς επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος, αναγκαίας και απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιτυχή διεξαγωγή της πάλης του προλεταριάτου και των καταπιεζομένων λαών ενάντια στο καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τη διεθνή αντίδραση. Ο σ. Ε. Χότζια τονίζει: "Μπροστά στη συντονισμένη δράση των ιμπεριαλιστών και των ρεβιζιονιστών ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό και στην επαναστατική πάλη του προλεταριάτου και των λαών, το παραπέρα δυνάμωμα της ενότητας του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος είναι απαραίτητη ανάγκη" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας δεν είναι μόνο η μοναδική σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, που απόμεινε μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και τη διατήρηση του καπιταλισμού στην Κίνα, αλλά είναι και η μόνη πραγματικά ανεξάρτητη χώρα, χωρίς απολύτως καμιά εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό.

Είναι γνωστό ότι οικοδομεί το σοσιαλισμό μέσα στις συνθήκες μιας άγριας ιμπεριαλιστικο-ρεβιζιονιστικής περικύκλωσης, δεν είναι όμως απομονωμένη όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εχθροί της, και δέχεται διαρκώς και θα δέχεται και μελλοντικά την πολιτική και ιδεολογική πίεση της διεθνούς αντίδρασης και κυρίως αυτή των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που φαρδιά πλατιά την προβάλλει ο αστικός και ρεβιζιονιστικός τύπος της χώρας μας. Πρόσφατα η αντιδραστική ρεβιζιονιστική φυλλάδα "Ριζοσπάστης", όργανο της ΚΕ της επιστάτριας προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Φλωράκη, αυτών των πρακτόρων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, έγραφε: "Η Σοβιετική Ένωση έχει επανειλημμένα ζητήσει την αποκατάσταση ομαλών σοβιετο-αλβανικών σχέσεων προς όφελος των λαών των δύο χωρών (διάβαζε: προς ζημιά των λαών και των δύο χωρών) και της διεθνούς συνεργασίας (διάβαζε: της υποταγής στο σοβ. σοσιαλιμπεριαλισμό) και της ειρήνης (διάβαζε: του πολέμου). Και ασφαλώς η συνεργασία και φιλία με τις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας (διάβαζε: της καπιταλιστικής κοινότητας που δεν διαφέρει απολύτως τίποτε από την ΕΟΚ) αποτελεί σοβαρή και σταθερή εγγύηση για την πρόοδο της Αλβανίας (διάβαζε: αποτελεί "σοβαρή έγγύηση" για την πισωδρόμηση της Αλβανίας, δηλ. για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και την μετατροπή της σε αποικία της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης), όσο για την ενίσχυση της ειρήνης (διάβαζε: της προετοιμασίας πολέμου) στα Βαλκάνια και γενικότερα στην περιοχή μας" (Ριζοσπάστης 28.11.81). Και ένας άλλος γνωστός "παλαίμαχος" προδότης των συμφερόντων του ελληνικού προλεταριάτου, πιστός υπηρέτης και λακές της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ο Βάσος Γεωργίου που έχει αναλάβει εργολαβικά στη ρεβιζιονιστική φυλλάδα το "Ριζοσπάστη" να διαστρεβλώνει συστηματικά την επαναστατική πολιτική της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας και να τη συκοφαντεί, εκφράζει την "ελπίδα" του "για μια ουσιαστική καλυτέρευση των σχέσεων της ΛΣΔ της Αλβανίας με τη σοσιαλιστική κοινότητα" (διάβαζε: εκφράζει την ελπίδα να παλινορθωθεί ο καπιταλισμός στην Αλβανία, να χάσει την ανεξαρτησία της και να μετατραπεί σε αποικία και στρατιωτική βάση των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που υπαγορεύουν το νόμο στην καπιταλιστική κοινότητα της Ανατολικής Ευρώπης, την ΚΟΜΕΚΟΝ). Όλα αυτά , χωρίς βέβαια να υποτιμούμε καθόλου τούς κινδύνους που διατρέχει σήμερα η Σοσιαλιστική Αλβανία από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και όλη τη διεθνή αντίδραση, θα μείνουν σίγουρα φρούδες ελπίδες και όνειρα "θερινής νυκτός" των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.

Όπως είναι γνωστό, και οι διάφορες άλλες προδοτικές ομάδες που ακολουθούν τον κινέζικο ρεβιζιονισμό, όπως ΕΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), ΚΚΕ Μ-Λ, κλπ. και η ΣΑΚΕ που υιοθετεί στην ουσία τις συκοφαντίες των σοβιετικών και κινέζων ρεβιζιονιστών, διαστρεβλώνουν σκόπιμα και συκοφαντούν την εξωτερική πολιτική της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας και ιδιαίτερα απέναντι στις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ για να προκαλέσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τούς έλληνες Κομμουνιστές και το Προλεταριάτο της χώρας μας. Σ’όλους αυτούς, τούς ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, απαντούμε με τα λόγια του σ. Ε. Χότζια: "Με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και με την Σοβιετική Ένωση, που είναι οι πιο άγριοι εχθροί (υπογράμμιση δική μας) της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών, της ειρήνης και της ασφάλειας στον κόσμο η χώρα μας δεν έχει και δεν θα έχει (υπογρ. δική μας) καμιά σχέση. Όπως και στο παρελθόν, εμείς θα συνεχίσουμε πάντα (υπογρ. δική μας) με αποφασιστικότητα την πάλη για το ξεσκέπασμα της επιθετικής και ηγεμονιστικής πολιτικής και δράσης τους" ( Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Οι Έλληνες επαναστάτες Κομμουνιστές Μαρξιστές - Λενινιστές και το Προλεταριάτο της χώρας μας έχουν υποχρέωση και καθήκον που απορρέει από τον Προλεταριακό Διεθνισμό, να σταθούν σταθερά και χωρίς ταλαντεύσεις στο πλευρό της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας.

Η υπεράσπιση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην Αλβανία αποτελεί για όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα και οργανώσεις και για όλους τούς Κομμουνιστές στον κόσμο σοβαρό και σπουδαίο διεθνιστικό τους καθήκον πού καλούνται συνέχεια να το εκπληρώνουν στο ακέραιο με συνέπεια, σταθερότητα και αποφασιστικότητα.

Η αγάπη , η απεριόριστη εμπιστοσύνη και η χωρίς όρους υποστήριξη του φάρου του σοσιαλισμού στον κόσμο της πατρίδας των προλετάριων όλων των χωρών, του κέντρου της παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης, της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας είναι λυδία λίθος ενός πραγματικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κόμματος. Το πιο σίγουρο κριτήριο για να διακρίνει κανείς ποιός είναι πραγματικός Επαναστάτης Κομμουνιστής Μαρξιστής - Λενινιστής, γνήσιος φίλος της εργατικής τάξης, συνεπής υπερασπιστής της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού και ποιός αντεπαναστάτης ρεβιζιονιστής προδότης, εχθρός της εργατικής τάξης, της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού είναι η θέση που παίρνει απέναντι στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας, τη μόνη Δικτατορία του Προλεταριάτου που υπάρχει στον κόσμο.

Σήμερα που όλοι οι αντιδραστικοί ιδεολόγοι, αστοί και ρεβιζιονιστές, θεωρούν το αντεπαναστατικό προτσές που άρχισε πριν από χρόνια, δηλ. μετά το θάνατο του Στάλιν, στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και που αναπόφευκτα οδήγησε στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές σαν "ιστορικά αναγκαίο", σήμερα που προβάλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό αυτών των χωρών σαν "σοσιαλισμό" και μάλιστα σαν "πραγματικό και αναπτυγμένο σοσιαλισμό" και προσπαθούν να "αποδείξουν" τον ουτοπικό δήθεν χαραχτήρα της θεωρίας του Μαρξ και την "αποτυχία" δήθεν του επιστημονικού σοσιαλισμού, η ύπαρξη και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία σύμφωνα με τις Αρχές των κλασσικών μας Μαρξ - Ένγκελς-Λένιν - Στάλιν έχει τεράστια ιστορική σημασία για την αντίκρουση και ανασκευή όλων αυτών των αντεπαναστατικών "θεωριών" και αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη, ότι η παλινόρθωση του καπιταλισμού δεν είναι ιστορικά αναγκαίο και αναπόφευκτο φαινόμενο, ότι η θεωρία του Μαρξ δεν είναι ουτοπία, ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στη βάση των επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού γιατί οικοδομήθηκε τον καιρό των Λένιν - Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση και οικοδομείται και σήμερα στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας.

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ

Η επέμβαση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Χρουτσώφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ αρχίζει μετά το θάνατο του Στάλιν, προσεχτικά και μυστικά στην αρχή και παίρνει ανοιχτή μορφή το 1955 όταν ξεσκεπάστηκε από τον σ. Νίκο Ζαχαριάδη και καθαιρέθηκε η προδοτική ρεβιζιονιστική φράξια που είχε οργανώσει η συμμορία του Χρουτσώφ στην Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Τασκένδη με σκοπό να ανατρέψει την επαναστατική ηγεσία με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη και την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ καινά επιβάλει σ’αυτό την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική προδοτική ρεβιζιονιστική γραμμή του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό".

Ο Ν. Ζαχαριάδης είχε χαρακτηρίσει τότε πολύ εύστοχα και παραστατικά τούς Έλληνες ρεβιζιονιστές προδότες, σαν "την ουρά του ελέφαντα", εννοώντας με τη λέξη "ελέφαντα" τη ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουτσώφ.

Αργότερα η ιστορική 5η ολομέλεια της Κ Ε του ΚΚΕ που συνήλθε το Νοέμβρη 1955, που είναι και η τελευταία ολομέλεια του Επαναστατικού ΚΚΕ (1918 - 1956) καταδικάζει πλέον ανοιχτώ την επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ , η όποια έγινε με σκοπό να μετατρέψει το ηρωικό ΚΚΕ από ένα Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα που ήταν σε ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Η ιστορική σημασία της 5ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ για το Ελληνικό μα και για το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα έγκειται στο γεγονός ότι σ’αυτή καταδικάζεται για πρώτη φορά, από όσο τουλάχιστον είναι γνωστό, η επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που στόχο είχε την μετατροπή του σ’ένα κόμμα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, πριν ακόμα βγουν ανοιχτά οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές με τις αντιμαρξιστικές προδοτικές ρεβιζιονιστικές απόψεις τους στο 20ο συνέδριο (Φλεβάρης 1956) και ακόμα τούς καταδικάζει μέσα στην ίδια την Σοβιετική Ένωση.

Με την σύγκλιση της παρασυναγωγής, από την περιβόητη "επιτροπή" των Κοουζίνεν - Ντέζ πιστού οργάνου της χρουτσωφικής κλίκας, στην όποια πήραν μέρος όλα τα προδοτικά ρεβιζιονιστικά στοιχεία, όχι μόνο τα καθαιρεμένα από την ΚΕ του ΚΚΕ μα ακόμα και τα διαγραμμένα από μέλη του ΚΚΕ – σ’αυτή δεν πήρε μέρος ο γραμματέας του ΚΚΕ σ. Ν. Ζαχαριάδης — βαφτίστηκε από τούς προδότες ρεβιζιονιστές "6η ολομέλεια" (Μάρτης 1956) και μάλιστα "ιστορική" και "πλατειά" προφανώς γιατί μετάτρεψε το ηρωικό ΚΚΕ (1918- 1956) σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, η επέμβαση της κλίκας του Χρουτσώφ πήρε ανοιχτά πλέον επίσημο χαραχτήρα καθαιρώντας με βίαιο και προκλητικό τρόπο την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής τον σ. Ν. Ζαχαριάδη, τον όποιο συνέλαβαν και εξόρισαν στη Σιβηρία και μετά από 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας τον εξόντωσαν, στην ουσία τον δολοφόνησαν, στις αρχές Αυγούστου 1973.

Οι Έλληνες Κομμουνιστές στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ακλουθώντας το παράδειγμα του αρχηγού τους Ν. Ζαχαριάδη, απόρριψαν, καταδίκασαν και πάλεψαν σκληρά ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Πολλοί κλείστηκαν στις φυλακές, άλλοι στάλθηκαν εξορία και άλλοι εξοντώθηκαν από τούς προδότες ρεβιζιονιστές.

Με τις διώξεις και την εξόντωση του Ν. Ζαχαριάδη καθώς και την εξόντωση και άλλων Ελλήνων κομμουνιστών, οι προδοτικές ρεβιζιονιστικές συμμορίες των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ και των Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη - Ζωγράφου - Δημητρίου - Στρίγγου - Ρούσου - Φλωράκη - Δρακόπουλου και λοιπών αποκαλύπτονται όχι μόνο σαν προδότες των επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού και των ταξικών συμφερόντων του Προλεταριάτου και θανάσιμοι εχθροί της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, αλλά και σαν δήμιοι προλεταριακών ηγετών και κομμουνιστών, όπως και οι σύντροφοι τους σοσιαλδημοκράτες. Ταιριάζουν απόλυτα στους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και στους λακέδες τους, και είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, τα όσα είπε ο Λένιν στο λόγο του το 1919 με αφορμή τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ : "Σήμερα πανηγυρίζουν στο Βερολίνο, η μπουρζουαζία και οι σοσιαλπροδότες - πέτυχαν να δολοφονήσουν τον Καρλ Λίμπκνεχτ και την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Έμπερτ και ο Σαϊντεμάν, που 4 ολόκληρα χρόνια οδηγούσαν τους εργάτες στο σφαγείο για τα ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο των δημίων των προλεταριακών ηγετών" (Λένιν, τόμος 28, σελ. 422).

Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα αποτελούν την καλύτερη απόδειξη, ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν "ήταν έτοιμο" να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου " (Θέσεις της Κ Ε της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, σελ. 47), όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι τότε ενωμένες και σήμερα διασπασμένες ρεβιζιονιστικές ομάδες ΚΚΕ Μ-Λ, Μ-Λ ΚΚ Ε, και Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), αλλά αντίθετα ήταν έτοιμο να πολεμήσει όπως και πολέμησε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό . Εντελώς σίγουρο είναι σήμερα πώς οι ηγετίσκοι των παραπάνω ρεβιζιονιστικών ομάδων, ούτε τότε πολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό ούτε και τώρα τον πολεμούν.

Η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ - Μπρέζνιεφ αφού διόρισε σαν ηγεσία του ΚΚΕ όλα τα κατακάθια και απόβλητα του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος επέβαλε σ’αυτό και την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική προδοτική γραμμή του 20ο συνεδρίου του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος. Έτσι το ηρωικό και ένδοξο Κόμμα του ελληνικού Προλεταριάτου, το ΚΚΕ (1918 - 1956), από κόμμα επαναστατικό που ήταν εκφυλίστηκε σε κόμμα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου και η ελληνική εργατική τάξη στερείται από τότε την επαναστατική της πρωτοπορία.

Τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα και οργανώσεις στη χώρα μας

Το υπάρχοντα σήμερα στη χώρα μας κόμματα, που αυτοχαρακτηρίζονται σαν "κομμουνιστικά", όπως το "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ εσ., είναι μόνο κατ όνομα "κομμουνιστικά". Διατηρούν το όνομα για να συγκαλύπτουν την αντικομουνιστική τους δράση και για να εξαπατούν τούς εργάτες. Αυτά δεν είναι επαναστατικά, μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, άλλα αστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, που έχουν προδώσει όλες ανεξαίρετα τις επαναστατικές Αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού και τα ταξικά συμφέροντα του Προλεταριάτου. Είναι θανάσιμοι εχθροί της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, πιστοί υπηρέτες της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας και πράκτορες των συμφερόντων της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Το ότι τα κόμματα αυτά δεν είναι επαναστατικό άλλα αστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, αυτό φαίνεται καθαρά: πρώτο στα ρεφορμιστικά προγράμματά τους, δεύτερο στην πραχτική πολιτική τους δράση που έχει σαν βάση την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας με την αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας και τρίτο στην εκτίμηση της σημερινής διεθνούς κατάστασης και στην τοποθέτησή τους πάνω στα προβλήματα που αφορούν τη διεθνή πολιτική, τοποθέτηση που βρίσκεται πάντα στην υπηρεσία της καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης.

Τα προγράμματα και των δύο ρεβιζιονιστικών κομμάτων, του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ εσ. δεν είναι επαναστατικά αλλά είναι πέρα για πέρα αντιμαρξιστικό ρεφορμιστικά προγράμματα γιατί δεν θίγουν καθόλου το θεμέλια του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και περιορίζονται απλώς στην πραγματοποίηση ορισμένων μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού με απώτερη επιδίωξη τον εκσυγχρονισμό, τη στερέωση και τη διαιώνισή του. Είναι προφανές πώς όταν απορρίπτονται οι γενικοί νόμοι που διέπουν την αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση - και ακριβώς αυτό κάνουν τα προγράμματα και των δύο ρεβιζιονιστικών κομμάτων - και συγκεκριμένα, απορρίπτουν τον νόμο της βίαιης Επανάστασης και τον νόμο της πλήρους συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν νόμων υποχρεωτικών και αναπόφευκτων για κάθε γνήσια αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση και σαν αναγκαίες και εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις, σαν προκαταβολικών όρων (Στάλιν), για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ή της δημοκρατικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου και της αγροτών, τότε αυτά τα προγράμματα δεν οδηγούν στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά στη διατήρή του.

Τα προγράμματά τους είναι ακόμα αντιμαρξιστικό και ρεφορμιστικά γιατί απορρίπτουν τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, παρά την τυπική φραστική διατήρησή της , προφανώς για λόγους δημαγωγίας, από την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη. Είναι ξεκάθαρο πώς η απόρριψη και των δύο προκαταβολικών όρων, για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου, δηλαδή της βίαιης επανάστασης, του ένοπλου αγώνα, σαν του αποκλειστικά μόνου δρόμου για την ανατροπή του καπιταλισμού και της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, οδηγεί υποχρεωτικά σε απόρριψη και της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Επομένως, αυτό που η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη χαρακτηρίζει στο πρόγραμμα της σαν "Δικτατορία του Προλεταριάτου" είναι στην πραγματικότητα η ίδια η δικτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης , η όποια ποτέ δεν ανατράπηκε. Αλλά και η θέση που υπάρχει στα προγράμματά τους για αναγνώριση στο "σοσιαλισμό" τους πολλών κομμάτων (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46) είναι ασυμβίβαστη με την ύπαρξη της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και σημαίνει την άρνησή της. Και τα δύο ρεβιζιονιστικά κόμματα, το μεν ένα ανοιχτά, τα δε άλλο με πιο ραφιναρισμένο τρόπο, υιοθετούν το λεγόμενο "πλουραλιστικό σοσιαλισμό".

Και από πλευράς σκοπού, τα προγράμματά τους είναι επίσης ρεφορμιστικά και αντιμαρξιστικό γιατί και τα δύο δεν θέλουν να εγκαθιδρύσουν και να οικοδομήσουν τον επιστημονικό Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν αλλά τον σημερινό "υπαρκτό σοσιαλισμό" της Σοβ. Ένωσης, της Ρουμανίας, της Πολωνίας, της Γιουγκοσλαβίας, κλπ, δηλαδή τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της σημερινής Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών. Γι αυτό και υιοθετούν, όπως κάνει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ στο πρόγραμμά του, την αστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46 - 47), που είναι θεωρία του παλινορθωμένου καπιταλισμού και απορρίπτουν, σ’αντίθεση με το Μαρξ, την αναγκαιότητα της ύπαρξης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου για ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον Κομμουνισμό (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 46 - 47).Οπως τονίσαμε και παραπάνω, ο λεγόμενος "ύπαρκτός σοσιαλισμός" των ρεβιζιονιστικών χωρών δεν είναι παρά ο σημερινός τους κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός που προέκυψε από την ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’αυτές τις χώρες. Ακόμα ο "σοσιαλισμός" που θέλει να εγκαθιδρύσει η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη στη χώρα μας, είναι ο "σοσιαλισμός" του Καρμάλ στο Αφγανιστάν και ο "σοσιαλισμός" του Μεγκίστου στην Αιθιοπία, δηλ. τις φασιστικές δικτατορίες που υπάρχουν εκεί και που έχουν βαφτιστεί "σοσιαλισμός" με μοναδικό βέβαια κριτήριο το βαθμό εξάρτησης τους και υποταγής τους στα συμφέροντα της καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Τα προγράμματα τους που θα εφαρμόσουν, όταν πάρουν μέρος στις αστικές κυβερνήσεις - γιατί δεν μπορεί να γίνει λόγος για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας αφού απορρίπτονται οι νομοτέλειες της Επανάστασης - δεν είναι αντιμονοπωλιακά γιατί η λεγόμενη "εθνικοποίηση" τους (που στην προκειμένη περίπτωση είναι "εθνικοποίηση" κρατικομονοπωλιακού χαραχτήρα) δεν επεκτείνεται καν σ’όλα τα μονοπώλια αλλά μόνο σε ορισμένα, των δε υπολοίπων "περιορίζει τη δράση" τούς (Πρόγραμμα του ΚΚΕ σελ. 31) ή όπως αναφέρει το "Κ"ΚΕ εσ. η "εθνικοποίηση" αφορά μόνο τα βασικά εγχώρια μονοπώλια (Κομ. Θεωρία και Πολιτική, τεύχος 6 1975 σελ. 70).

Τέλος το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν είναι αντιιμπεριαλιστικό γιατί πρώτο δεν απαλλάσσει τη χώρα μας από κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όταν μιλάει για "αναθεώρηση" των συμβάσεων με το ξένο κεφάλαιο (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 31) και για "συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 31) και δεύτερο γιατί και άν στα λόγια μιλούσαν για απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, επιδιώκουν με την εξωτερική τους πολιτική την πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, θέλουν να την υποτάξουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στην καπιταλιστική-σοσιαλιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση.

Ο "αντιαμερικανισμός" των ρεβιζιονιστικών κομμάτων δεν είναι αντιιμπεριαλισμός γιατί βρίσκεται απόλυτα στην υπηρεσία των επιθετικών, φιλοπόλεμων και επεκτατικών σχεδίων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, όπως και ο "αντισοβιετισμός" των αντιδραστικών αστικών κομμάτων της χώρας μας δεν είναι αντισοσιαλιμπεριαλισμός γιατί βρίσκεται απόλυτα στην υπηρεσία των επιθετικών φιλοπόλεμων και επεκτατικών σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλα τα παραπάνω κόμματα ανήκουν στο στρατόπεδο των αντιδραστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που στρέφεται ενάντια στο προλεταριάτο και τούς καταπιεζόμενους λαούς.

Η στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πραγματικά επαναστατικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων από τη μια και των δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής και σοσιαλιμπεριαλιστικής αντίδρασης, της αντεπανάστασης και της εθνικής προδοσίας από την άλλη.

Οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές της χώρας μας ΕΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ και λοιποί ίσχυρίζονται οτι το "Κ"ΚΕ εσ. ακολουθία "αντισοσιαλιμπεριαλιστική" πολιτική, πράγμα που πρόκειται για χοντροκομμένη ψευτιά. Το παρακάτω κομμάτι της "Αυγής" τούς διαψεύδει : "Είναι αλήθεια - και κανείς προοδευτικός άνθρωπος σ’όλη τη γη δεν δικαιούται να το ξεχνάει - πώς δεν επιτρέπεται καμιά ταύτιση ανάμεσα στις ΕΠΑ και την ΕΣΣΔ, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και στην πραγματικότητα που δημιούργησε η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, όσα και αν είναι τα στοιχεία της κριτικής (από μια σοσιαλιστική σκοπιά) για τις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού"" (Αυγή, 1.12.81).

Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕ εσ. είναι προδότες τόσο των συμφερόντων της ελληνικής εργατικής τάξης όσο και προδότες των εθνικών συμφερόντων.

Τη διείσδυση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας που στόχο της έχει την υποδούλωσή της, οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, την εμφανίζουν σαν "ισότιμη και συμφέρουσα συνεργασία με τις σοσιαλιστικές χώρες", δηλ. με τις καπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κύρια με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση. Καθόλου όμως δεν πρωτοτυπούν γιατί με τον ίδιο τρόπο δικαιολόγησαν στο παρελθόν και εξακολουθούν και σήμερα ακόμη να δικαιολογούν την υποδούλωση της χώρας μας στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όλα τα αντιδραστικά αστικά κόμματα.

Την ένθερμη υποστήριξη εκ μέρους τους κάθε ενέργειας, πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής καθώς και γενικά όλων των επιθετικών και επεκτατικών σχεδίων των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών σε βάρος των άλλων λαών και χωρών, την δικαιολογούν με τον λεγόμενο "προλεταριακό διεθνισμό" τους ‘η ακριβέστερα με τη "διεθνιστική αλληλεγγύη" τους. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι λακέδες τους στη χώρα μας, προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, έχουν από καιρό προδώσει το Μαρξισμό - Λενινισμό και μαζί του πρόδωσαν και τον Προλεταριακό Διεθνισμό, ο όποιος είναι μόνο ιδεολογία του επαναστατικού προλεταριάτου και εκφράζει τη διεθνή ταξική ενότητα στην πάλη του για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής -Κομμουνιστικής Κοινωνίας. Εξάλλου οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και τα άλλα ρεβιζιονιστικά κόμματα και μαζί τους και η αποστάτρια προδοτική κλίκα του Φλωράκη στη Διάσκεψη των ρεβιζιονιστικών κομμάτων στο Βερολίνο, τον Ιούνη του 1976, εγκατέλειψαν ανοιχτά και επίσημα πλέον τον Προλεταριακό Διεθνισμό που ουσιαστικά τον είχαν εγκαταλείψει και προδώσει από πολύ νωρίτερα από τότε που πρόδωσαν και τον Μαρξισμό - Λενινισμό.

Η λεγόμενη "διεθνιστική αλληλεγγύη" των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"Κ Ε είναι στην πραγματικότητα η αντιδραστική ιδεολογία των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, ο αστικός κοσμοπολιτισμός, που εξυπηρετεί τα επιθετικά και επεκτατικά σχέδιά τους για παγκόσμια κυριαρχία.

Η πάλη των Ελλήνων Κομμουνιστών ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό δεν οδήγησε δυστυχώς μέχρι σήμερα, για μια σειρά από λόγους, στην ίδρυση ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου που να καθοδηγείται από την επαναστατική Κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ένγκελς -Λένιν - Στάλιν. Τις σημερινές υπάρχουσες οργανώσεις και ομάδες που επικαλούνταν και συνεχίζουν να επικαλούνται το Μαρξισμό - Λενινισμό, από την ίδρυση τους ακόμα τις κατάτρωγε και συνεχίζει να τις κατατρώγει και σήμερα το σαράκι του ρεβιζιονισμού, του αντισταλινισμού και του αντιζαχαριαδισμού. Καμιά από αυτές δεν είχε Μαρξιστική - Λενινιστική γραμμή ούτε καταπολέμησε ποτέ με συνέπεια το σύγχρονο ρεβιζιονισμό.

Από αυτές, του ΚΚΕ Μ-Λ απορρίπτει την βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής καθώς και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου (κοίτα, 1ο συνέδριο του ΚΚΕ Μ-Λ σελ. 39-60). Αποδέχεται τη ρεβιζιονιστική θεωρία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την όποια ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός συνίσταται τάχα απλώς "στη συνένωση της δύναμης του κράτους με τη δύναμη των μονοπωλίων" (στο ίδιο σελ. 46) και απορρίπτει τη Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού σύμφωνα με την όποια η ουσία του συνίσταται στην "υποταγή του κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια" (Στάλιν). Απορρίπτει το κόμμα Νέου Τύπου και υιοθετεί τη ρεβιζιονιστική άποψη του Μάο Τσέ Τούνγκ της ύπαρξης "πολλών γραμμών" στο κόμμα (κοίτα 2ο συνέδριο του ΚΚΕ Μ-Λ) Αποδέχεται όλες τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του Μάο Τσέ Τούνγκ, επιτίθεται ενάντια στο Στάλιν και την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή καθώς και ενάντια στο διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας (κοίτα, "Προλεταριακή Σημαία" προσυνεδριακό υλικά και 2ο συνέδριο). Στα ζητήματα που αφορούν την ιστορία του ΚΚΕ (1918 - 1956) αντιγράφει πιστά τις θέσεις των προδοτικών ρεβιζιονιστικών κλικών Φλωράκη και Δρακόπουλου, μηδενίζει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και επιτίθεται ενάντια στο Ζαχαριάδη όπως και οι ρεβιζιονιστικές κλίκες (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ).

Το Μ - Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο) απορρίπτει τη βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σαν προκαταβολικών όρων για την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου (κοίτα, Προγραμματική Διακήρυξη του Μ-Λ ΚΚΕ, σελ. 7 - 40). Απορρίπτει το κόμμα νέου τύπου και αποδέχεται όλες τις αντιμαρξιστικές και ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσέ Τούνγκ. Υπερασπίζει την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία "των τριών κόσμων" και αυτή της "υπεράσπισης της πατρίδας" των ρεβιζιονιστών ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς. Εξωραΐζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το NATO, εμφανίζει την ντόπια αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας σαν "αντισοσιαλιμπεριαλιστική" δύναμη και επιτίθεται ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και ενάντια στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας καθώς και ενάντια στο Στάλιν. Μηδενίζει ολοκληρωτικά τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ (1918 - 1956) και πάνω στα ζητήματα της ιστορίας του έχει τις ίδιες ακριβώς θέσεις που έχουν και οι ρεβιζιονιστικές προδοτικές κλίκες των Φλωράκη και Δρακόπουλου και επιτίθεται, όπως και εκείνοι, ενάντια στο Ν. Ζαχαριάδη (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ).

Το Μ - Λ ΚΚΕ απορρίπτει και αυτό την βίαιη επανάσταση και την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν νόμων αναπόφευκτων για κάθε γνήσια αντιιμπεριαλιστική και Προλεταριακή Επανάσταση και σαν προκαταβολικών όρων για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (κοίτα. Προγραμματική Διακήρυξη του Μ — Λ ΚΚΕ, σε. 7 - 40). Απορρίπτει το κόμμα νέου τύπου και αποδέχεται όλες ανεξαίρετα τις αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές θεωρίες του Μάο Τσέ Τούνγκ. Υποστηρίζει τις αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές θεωρίες "των τριών κόσμων" και της "υπεράσπισης της πατρίδας". Βρίσκεται στην υπηρεσία του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού, εξωραΐζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το NATO , εμφανίζει την ντόπια αντιδραστική αστική τάξη σαν "αντισοσιαλιμπεριαλιστική " δύναμη και σαν "υπερασπιστή των εθνικών συμφερόντων, και ταυτόχρονα επιτίθεται ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και τη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας καθώς και ενάντια στο Στάλιν. Στα ζητήματα που αφορούν την ιστορία του ΚΚΕ (1918 - 1956) μηδενίζει όλες τις επαναστατικές παραδόσεις και αντιγράφει πιστά τις θέσεις των ρεβιζιονιστικών κλικών Φλωράκη και Δρακόπουλου και επιτίθεται, όπως και αυτές, ενάντια στο Ν. Ζαχαριάδη (κοίτα, Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυ ση του ΚΚΕ).

Τα ίδια "ισχύουν και για το ΕΚΚΕ που συνεργάζεται στενά με το Μ - Λ ΚΚΕ μόνο που αυτό εμφανίζεται υπέρ του Ν. Ζαχαριάδη.

Ολες οι παραπάνω ρεβιζιονιστικές οργανώσεις και ομάδες, όπως ΚΚΕ Μ-Λ, Μ - Λ ΚΚΕ (άνασυγκροτημένο), Μ - Λ ΚΚΕ, ΕΚΚΕ, είναι παραφυάδες του κινέζικου ρεβιζιονισμού. Ο "σοσιαλισμός" τους που θέλουν να εγκαθιδρύσουν και οικοδομήσουν είναι ο "σοσιαλισμός" του Μάο Τσέ Τούνγκ, δηλαδή ο καπιταλισμός της Κίνας, τον καιρό του Μάο Τσέ Τούνγκ, ο όποιος ποτέ δεν μετεξελίχτηκε σε σοσιαλισμό.

Μια άλλη ομάδα, η ΣΑΚΕ, που αυτοαποκαλείται μαρξιστική-λενινιστική που προσποιείται και ψευδέστατα ισχυρίζεται, ότι ακολουθεί τη γραμμή του διεθνούς επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος, το 1979 εξαπόλυσε μια συκοφαντική επίθεση, με ένα χυδαίο, αντιμαρξιστικό, αντιδιεθνιστικό και διασπαστικό λιβελλογράφημα, ενάντια στο ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον επιφανή Μαρξιστή-Λενινιστή σ. Ε. Χότζια και ενάντια στα άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα. Η ΣΑΚΕ συνεχίζοντας τον αντιδιεθνιστικό και διασπαστικό της κατήφορο έδωσε αυτό το λίβελλο αργότερα, παραλλαγμένο βέβαια, στη δημοσιότητα ("Οχτώβρης" Νοέμβρης/Δεκέμβρης 1980) και όπως μάς πληροφορούν οι ίδιοι περίμεναν απάντηση (θράσος ή αφέλεια μικροαστών;) σ’αυτό από το ΚΕΑ.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, ότι αυτή η επίθεση της ΣΑΚΕ ενάντια στο διεθνές επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα και ενάντια στο ΚΕΑ γίνεται την ίδια ακριβώς στιγμή που το ΚΕΑ και το άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικό Κόμματα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της δύσκολης και σκληρής "ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, ενάντια σ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικό, γιουγκοσλάβικο, "ευρωκομμουνισμό", κινέζικο), τον ιμπεριαλισμό, το σοσιαλιμπεριαλισμό, σοβιετικό και κινέζικο και σ’όλη τη διεθνή αντίδραση, τη στιγμή που υπερασπίζουν με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα του διεθνούς Προλεταριάτου και την υπόθεση της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού, τη στιγμή που όλη η διεθνής αντίδραση καταβάλλει συστηματικά συντονισμένες προσπάθειες επιδιώκοντας να εκτρέψει το διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα από τον επαναστατικό δρόμο και να το διασπάσει.

Η συκοφαντική επίθεση της ΣΑΚΕ ενάντια στο διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα εξυπηρετεί αντικειμενικά τούς ταξικούς εχθρούς του Προλεταριάτου και της Προλεταριακής Επανάστασης, την αντιδραστική αστική τάξη, τον "ιμπεριαλισμό, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό και πρέπει να καταδικαστεί από κάθε Κομμουνιστή.

***

Για το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό, το ξεπέρασμα της διάσπασης και των απογοητεύσεων, τη διάλυση των αυταπατών και συγχύσεων στο χώρο του ελληνικού εργατικού κινήματος και τη συσπείρωση και οργάνωση των πιο πρωτοπόρων και αγωνιστικών επαναστατικών στοιχείων με σκοπό την ίδρυση ενός πραγματικά επαναστατικού ΚΚΕ ζήτημα πρωταρχικής σημασίας αποτελεί η ολοκληρωτική ρήξη μ’όλες τις αποχρώσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (σοβιετικού, γιουγκοσλάβικου, "ευρωκομμουνισμού", κινέζικου), η απόρριψη και συνεπής καταπολέμηση όλων των αντεπαναστατικών θεωριών των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και η υπεράσπιση της καθαρότητας της επαναστατικής Διδασκαλίας των Μεγάλων Δασκάλων και καθοδηγητών του παγκόσμιου Προλεταριάτου Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν. Σοβαρό επίσης ζήτημα αποτελεί η υπεράσπιση της επαναστατικής δράσης και κληρονομιάς της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και του καθοδηγητή του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος σ’εκείνη την περίοδο, του Μεγάλου Στάλιν, καθώς και η υπεράσπιση της επαναστατικής δράσης και κληρονομιάς του ΚΚΕ (1918 - 1956) και του αρχηγού του Ν. Ζαχαριάδη από τις συκοφαντίες και τις διαστρεβλώσεις των προδοτών ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων.

Άλλο σοβαρό ζήτημα είναι η Μαρξιστική - Λενινιστική τοποθέτηση πάνω σ’όλα τα προβλήματα που αφορούν την αντιιμπεριαλιστική και την Προλεταριακή Επανάσταση και την αναγνώριση των νομοτελειών τους καθώς και η Μαρξιστική - Λενινιστική ανάλυση και τοποθέτηση απέναντι σ όλα το ζητήματα της σημερινής διεθνούς κατάστασης.

Ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα είναι η σύνδεση και στενή συνεργασία του ελληνικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος με το διεθνές Επαναστατικό Κομμουνιστικού Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα που εκπροσωπείται σήμερα από το ένδοξο και ηρωικό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και από τα άλλα Μαρξιστικά - Λενινιστικά Κόμματα, όπως το ΚΚ Γερμανίας, ΚΚ Ισπανίας (Μ - Λ), ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚ Ιαπωνίας (άριστερού) κλπ. Το ελληνικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κίνημα είναι αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος. Το πάρα πέρα δυνάμωμα της ενότητας του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος ήταν και παραμένει και σήμερα ζήτημα ζωτικής σημασίας. Γιατί όπως πολύ σωστά τονίζει ο σ. Ε. Χότζια: "Η δύναμη του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος έγκειται στην ορθότητα (υπογράμμιση δική μας) των ιδεών του για τις όποιες αγωνίζεται και στην ενότητα (υπογρ. δική μας) του" (Ε. Χότζια, Έκθεση στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ).

Η γραμμή του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος πάνω σ’όλα τα βασικά ζητήματα της εποχής μας είναι πέρα για πέρα σωστή και Μαρξιστική – Λενινιστική, εκφράζει και ανταποκρίνεται στα ταξικά συμφέροντα του διεθνούς Προλεταριάτου, δείχνει το μόνο σωστό δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού στις καπιταλι-στικορεβιζιονιστικές χώρες και την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνει το σωστό δρόμο στην πάλη του Προλεταριάτου και των λαών ενάντια στις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΕΠΑ και ΕΣΣΔ και σ’όλη τη διεθνή αντίδραση.

Σ αυτή τη σωστή Μαρξιστική - Λενινιστική γραμμή του διεθνούς Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος αντιπαρατίθεται η αντεπαναστατική γραμμή των προδοτών ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων. Μια "τρίτη" γραμμή μεταξύ της επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής γραμμής του διεθνούς Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος και της αντεπαναστατικής γραμμής των σύγχρονων ρεβιζιονιστών δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Όσοι καλυμμένα στην πράξη την ακολουθούν ανήκουν στο στρατόπεδο των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Χρόνος 1 Αριθ .φύλλου 2 Φλεβάρης 1982 και Αριθ .φύλλου 3 Μάρτης 1982

ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Κριτική σε μερικές θέσεις των Προγραμμάτων του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ
και του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ.

Η πολιτική του αντιδραστικού φασιστικού κόμματος της "Νέας Δημοκρατίας", του κόμματος των δοσιλόγων και των τρίκυκλων, μετά από μια 8ετή διακυβέρνηση της χώρας χρεοκόπησε οριστικά στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών Παρά την συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε το ίδιο για να συγκαλύψει τη φασιστική του φυσιογνωμία και να εμφανιστεί σαν αστικό "δημοκρατικό", κόμμα αλλάζοντας ακόμα και το όνομά του από "EPE" σε "Ν.Δ." δεν κατάφερε για πολύ χρονικό διάστημα να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό. Αν για ελάχιστο χρονικό διάστημα εξαπάτησε τις πλατιές λαϊκές μάζες, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην προδοτική πολιτική των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ έσ. στη συστηματική βοήθεια που του πρόσφεραν εμφανίζοντας σε ολόκληρη τη διάρκεια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και αργότερα τους εκπροσώπους του Κ. Καραμανλή, Π. Κανελλόπουλο, Ε. Βλάχου, Πλυτά, κλπ., σαν αντιφασίστες καθώς και με την προδοτική πολιτική τους "Καραμανλής η τανκς" (Θεοδωράκης).

Το κόμμα της "ΝΔ", σαν κόμμα της μεγάλης αστικής τάξης της χώρας μας, που ήταν και είναι, στο εσωτερικό ακολούθησε, όπως και στο παρελθόν σαν "EPE", μια αντιδραστική φασιστική πολιτική ψηφίζοντας μια σειρά φασιστικούς και αντεργατικούς νόμους, μια πολιτική ωμής καταπίεσης του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς και γενικά των εργαζομένων μαζών χτυπώντας με τα ΜΑΤ και την αστυνομία κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων για τα δίκαια αιτήματά τους και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών με αποτέλεσμα στο περσινό γιορτασμό του Πολυτεχνείο τη δολοφονία της νεαρής εργάτριας Σταματίνας Κανελλοπούλου και του Κύπριου φοιτητή Ιάκοβου Κουμή. Ακολούθησε μια πολιτική υπεράσπισης των συμφερόντων των μονοπωλίων, μια πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και γενικά των εργαζομένων που μαζί με τη μαζική ανεργία και τον πληθωρισμό οδηγούσε καθημερινά στη χειροτέρευση της κατάστασής τους, στη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση τους.

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η "ΝΔ" ακολούθησε την παλιά γνωστή πολιτική της "EPE" απλώς προσαρμοσμένη στη σημερινή διεθνή κατάσταση, την πολιτική της υποτέλειας και του ξεπουλήματος των εθνικών συμφερόντων στους ιμπεριαλιστές, μια πολιτική υποταγής της χώρας μας στον αμερικάνικο και τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, το NATO και την ΕΟΚ. Η εξάρτηση της χώρας περιλαμβάνει και τους τρεις τομείς: οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε στρατιωτική βάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με αποτέλεσμα να έχει εξαφανιστεί κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας εξυπηρετώντας τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον άγριο ανταγωνισμό του με το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό για σφαίρες επιρροής .

Παράλληλα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υποταγή της χώρας μας στη μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη τις ΕΠΑ και τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, στην ίδια αυτή περίοδο εμφανίστηκαν και προσπάθειες να διεισδύσει, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, στη χώρα μας και η άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη η ΕΣΣΔ που σαν πολιτικό φερέφωνό της έχει στη χώρα μας το αστικό ρεβιζιονιστικό σοσιαλφασιστικό "Κ"ΚΕ.

Η ολοκληρωτική χρεωκοπία της πολιτικής του αντιδραστικού φασιστικού κόμματος της "ΝΔ", η οικονομική κρίση, η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και η ένταση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και των δημοκρατικών ελευθεριών, οδήγησαν την άρχουσα καπιταλιστική τάξη στην αναζήτηση , σ’ αυτήν την κρίσιμη γι’ αυτήν κατάσταση, μιας άλλης πολιτικής λύσης. Έκρινε σκόπιμο πως για την καλύτερη εξυπηρέτηση των δικών της ταξικών συμφερόντων και για την εξαπάτηση των πλατιών λαϊκών μαζών, ήταν απαραίτητο να προωθήσει στην κυβέρνηση, άλλα πολιτικά κόμματα, τα οποία από τη μια να μην έχουν δυσφημιστεί στο παρελθόν στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών και από την άλλη να έχουν όσο το δυνατό μεγάλη λαϊκή βάση και να διακρίνονται από έντονη κοινωνική δημαγωγία για να μπορούν τουλάχιστον για κάμποσο χρονικό διάστημα να συγκαλύπτουν τους πραγματικούς τους ταξικούς σκοπούς. Αυτό το κόμμα η αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας το βρήκε στο πρόσωπο του "σοσιαλιστικού", στην πραγματικότητα όμως μεγαλοαστικού κάματος, του ΠΑΣΟΚ.

Η διαδοχή στην κυβέρνηση της "ΝΔ" από το ΠΑΣΟΚ είχε αρχίσει να προετοιμάζεται εδώ και αρκετά χρόνια από την αστική τάξη με πολύ ραφιναρισμένο τρόπο. Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται σαφώς, στον μεν ελληνικό χώρο, από το γεγονός της παραίτησης του Κ. Καραμανλή από αρχηγού της "ΝΔ" και πρωθυπουργού και το πέρασμά του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, από την καμπάνια του συνόλου σχεδόν του μεγαλοαστικού τύπου της χώρας και ιδιαίτερα του συγκροτήματος Λαμπράκη υπέρ του ΠΑΣΟΚ και τελευταία, λίγο καιρό πριν τις εκλογές, από την προσχώρηση στο ΠΑΣΟΚ μιας από τις πιο σημαίνουσες προσωπικότητες αστικής τάξης της χώρας μας του μεγαλοαστού πολιτικού Γ. Μαύρου, στο δε διεθνή χώρο από την έντονη συντονισμένη προβολή και υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ από το διεθνές κεφάλαιο και ιδιαίτερα από έναν από τους εκφραστές του, την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα πέρα για πέρα μεγαλοαστικό κόμμα, που διακρίνεται από μια έντονη κοινωνική δημαγωγία, υιοθετώντας συνθήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως "κοινωνικοποίηση", κλπ. και που επηρεάζει προς το παρόν αρκετά μεγάλες μάζες εργατών, αγροτών, μικροαστικών και άλλων στρωμάτων.

Η μεγάλη επιρροή του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ στους εργάτες και κυρίως στους αγρότες οφείλεται: 1) Στην ανυπαρξία ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου από το 1956 και κατόπιν 2) Στην προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ έσ., της πολιτικής ουράς απέναντι στα αστικά κόμματα και ιδιαίτερα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ που το σερβίρουν στις πλατιές λαϊκές μάζες σαν αντιιμπεριαλιστική δύναμη και σαν επαναστατικό κόμμα που θέλει τάχα το "σοσιαλισμό", 3)στην έντονη κοινωνική δημαγωγία που χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ και η οποία προβάλλεται ιδιαίτερα από την αστική τάξη της χώρας μας και από τους λακέδες της προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ έσ. Την προβολή του ΠΑΣΟΚ σαν αντιιμπεριαλιστικής δύναμης και επαναστατικού κόμματος την ομολογούν ανοιχτά οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ όταν γράφουν: "η συγκέντρωση των πλατύτερων λαϊκών δυνάμεων στα πλαίσια της αντιδεξιάς συσπείρωσης πραγματοποιήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, κύρια σαν αποτέλεσμα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του μαζικού κινήματος. Πραγματοποιήθηκε κάτω από τη βάση του αντιμονοπωλιακού περιεχομένου των λαϊκών αγώνων και του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα των στόχων των βασικών δημοκρατικών δυνάμεων, ιδιαίτερα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ". (Κ. Τζιατζής, "Ρ" 10.5.81).

Ο ισχυρισμός των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ πως το ΠΑΣΟΚ είναι μια αντιιμπεριαλιστική δύναμη και ένα επαναστατικό κόμμα που θέλει και επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι πέρα για πέρα γελοίος και αποκαλύπτει το μέγεθος της προδοσίας τους. Αντίθετα αναλύοντας κανείς το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και αφήνοντας κατά μέρος τη δημαγωγία που το χαρακτηρίζει, διαπιστώνει ότι αυτό είναι ένα πέρα για πέρα αστικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα διατήρησης και υπεράσπισης του καπιταλισμού, ένα πρόγραμμα "εκσυγχρονισμού" και διαιώνισης του ελληνικού καπιταλισμού, ένα πρόγραμμα υπεράσπισης των συμφερόντων των μεγάλων μονοπωλίων. Επομένως και το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα μεγαλοαστικό, ένα κόμμα εκφραστής των ταξικών συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων και εχθρός των συμφερόντων των εργατών και αγροτών των οποίων δημαγωγικά ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει τα συμφέροντά τους.

Το ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της μεγάλης μπουρζουαζίας αυτό το δείχνει και το κυβερνητικό του πρόγραμμα, το όποιο ούτε σε καμιά "μεγάλη αλλαγή" οδηγεί, ούτε στο "σοσιαλισμό" πρόκειται να οδηγήσει, αλλά ούτε και στην καλυτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών πρόκειται να συμβάλλει. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα υπεράσπισης του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, πρόγραμμα που θα βοηθήσει στην εξασφάλιση και αύξηση των κερδών των μονοπωλίων , ντόπιων και ξένων, πρόγραμμα έντασης της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, πρόγραμμα που θα συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην αύξηση της μαζικής ανεργίας και στην πτώση του πραγματικού μισθού των έργα των , πρόγραμμα που θα συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην χειροτέρευση της κατάστασης ιών πλατιών εργαζομένων μαζών, στην απόλυτη και σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου.

Ο μύθος της "μεγάλης αλλαγής", η "αντικαπιταλιστική" δημαγωγία και οι "σοσιαλιστικές" φράσεις, δεν μπορούν να κρύψουν το αντιδραστικό αστικό περιεχόμενο του εκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ.

Στη δημιουργία και διάδοση του μύθου της περιβόητης "αλλαγής" συνέβαλαν και συμβάλλουν ακόμα καθημερινά τα ρεβιζιονιστικά προδοτικά κόμματα "ΚΚΕ και "Κ"ΚΕ έσ. Και τα δικά τους εκλογικά προγράμματα, είναι προγράμματα πέρα για πέρα αντιδραστικά ρεφορμιστικά που δεν οδηγούν σε καμιά "αλλαγή", πολύ περισσότερο δεν οδηγούν στον "σοσιαλισμό", είναι προγράμματα που εξωραΐζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και εμφανίζοντάς τον σαν "αλλαγμένο " σαν "σοσιαλισμό", επιδιώκουν να απομακρύνουν το προλεταριάτο από την επαναστατική ταξική πάλη και να συγκαλύψουν την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων.

Όπως είναι γνωστό, η προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ χρονολογείται από το 1956, δηλ. από τότε που το ΚΚΕ (1918 - 1956} εκφυλίστηκε σ’ ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, σ’ ένα κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, με τη βίαιη επιβολή σ’ αυτό της αντεπαναστατικής προδοτικής ρεβιζιονιστικής γραμμής του "ειρηνικού δρόμου" του 20ου συνεδρίου του "Κ"ΚΣΕ. Από τότε ολόκληρη η πραχτική πολιτική του δράση μέχρι σήμερα, πέρα από την οποία δημαγωγία, ήταν και είναι πολιτική ταξικής συνεργασίας με την αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας, πολιτική εξυπηρέτησης των ταξικών της συμφερόντων της και ταυτόχρονα πολιτική προδοσίας των συμφερόντων του προλεταριάτου, πολιτική σαμποταρίσματος και στραγγαλίσματος των αγώνων του.

Δε θα παραθέσουμε άλλα κείμενα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ, που όλα βέβαια δείχνουν ξεκάθαρα την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, αλλά θα περιοριστούμε μόνο σύντομα σ’ένα γελοίο, ανόητο αντιδραστικό αλλά και πολύ αποκαλυπτικό χρονογράφημα του «Ριζοσπάστη» γραμμένο από τον «ταλαντούχο» ρεβιζιονιστή Ν .Φιλικό, ψευδώνυμο του Νίκου Παπαπερικλή με αφορμή το «χαρμόσυνο γεγονός» του γάμου των αντιδραστικών μεγαλομπουρζουάδων Χριστίνας Ωνάση και Σεργκέϊ Καούζωφ με τον εξίσου «θαυμάσιο», «τρυφερό» τίτλο «Χριστίνα ...». Σ’ αυτό το χρονογράφημα υμνολογία της μεγαλοεφοπλίστριας Χ. Ωνάση και του σοβιετικού μεγαλοαστού Σ. Καούζωφ, ο ρεβιζιονιστής Ν. Π., ανάμεσα στ’άλλα φαιδρά και αντιδραστικά γράφει ότι τον γάμο αυτών των μεγαλοαστών "οι απλοί άνθρωποι της γειτονιάς, τον γλεντάν, τον χαίρονται.... και χαίρονται το ειδύλλιο .....και εύχονται στο ζευγαράκι.....σαν τα ψηλά βουνά" ("Ριζοσπάστης" 6.8.78). Οι «απλοί άνθρωποι της γειτονιάς», λοιπόν , έτσι λέγονται στη γλώσσα των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ, οι προλετάριοι, «γλεντάν» τάχα και «χαίρονται» για τον γάμο των αντιδραστικών μεγαλοαστών Χ. Ωνάση και Σ. Καούζωφ. Φαίνεται πως «χαίρονται» (!!) οι εργάτες επειδή η αντιδραστική αστική τάξη τους ρουφάει σαν βδέλλα το αίμα τους. Και ακόμα πως δήθεν τους εύχονται να ζήσουν «σαν τα ψηλά βουνά». Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία, ότι η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη εύχεται, θέλει και κάνει το πάν για να ζήσει ο ελληνικός καπιταλισμός, στο πρόσωπο της μεγαλοεφοπλίστριας Χ. Ωνάση, «σαν τα ψηλά βουνά», δηλ. αιώνια, να μην ανατραπεί ποτέ και ακόμα πως θέλει και κάνει το πάν να επεκταθεί και να διατηρηθεί αιώνια, στο πρόσωπο βέβαια του σοβιετικού μεγαλοαστού Σ. Καούζωφ, η κυριαρχία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στον κόσμο. Ζήτω λοιπόν ο ελληνικός καπιταλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, αυτή είναι η προδοτική γραμμή των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ. Όμως το ελληνικό και το διεθνές προλεταριάτο μισούν τους ταξικούς τους εχθρούς, τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές και εντείνουν την πάλη τους για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και μαζί με αυτούς θα θάψουν σίγουρα και όλους τους προδότες και αποστάτες.

Η προδοσία των Επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού από το "Κ"ΚΕ και το "Κ"ΚΕ έσ. έφτασε στο αποκορύφωμα με την ανοιχτή προδοτική δήλωση υποταγής στην αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας που κατέθεσαν στον Άρειο Πάγο με βάση το αντιδραστικό φασιστικό νομοθετικό διάταγμα 59/1974 "περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων". Το αντιδραστικό αυτό φασιστικό νομοθετικό διάταγμα λέει: "Τα πολιτικά κόμματα, υφιστάμενα ή εφεξής ιδρυόμενα, υποχρεούνται, όπως καταθέσουν δήλωσιν περιλαμβάνουσαν ότι αί άρχαί του κόμματος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν, αποσκοπούσαν εις την βία, κατάληψιν της εξουσίας η την ανατροπήν του ελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος" ("Ρ" 19.10.74). Θυμίζουμε εδώ ότι για αυτές τις δηλώσεις η μοναρχοφασιστική αντίδραση της χώρας μας ντουφέκισε, εξόντωσε και βασάνισε αρκετές χιλιάδες κομμουνιστές και αντιφασίστες. Πριν κατατεθεί η επαίσχυντη προδοτική αυτή δήλωση υποταγής των ρεβιζιονιστών στα μονοπώλια, ο ρεβιζιονιστής δικηγόρος Δ. Ε. Γαλανόπουλος διακήρυσσε από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», ότι «τα κόμματα είναι ελεύθερες ανώσεις πολιτών που αποσκοπούν στην κατάληψη της εξουσίας, μέσα από μια εκλογική διαδικασία» και ότι «το θέμα δεν είναι ότι τα κόμματα του λαού επιδιώκουν την εξασφάλιση της εξουσίας με ειρηνικά μέσα» ("Ρ" 26.9.74). Εδώ οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, αφήνοντας κατά μέρος τη δημαγωγία, ομολογούν ανοιχτή, ότι υιοθετούν τις αντιμαρξιστικές προδοτικές «θεωρίες» της σοσιαλδημοκρατίας για «κοινοβουλευτική ειρηνική» κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο και απορρίπτουν τη βίαιη επανάσταση.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, όπου τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, συμμετέχοντας ή επιδιώκοντας να συμμετάσχουν στις αστικές κυβερνήσεις για να διαχειριστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, περνούν πλέον οριστικά ανοιχτά με το μέρος της. Στη Φιλανδία και στη Γαλλία τα ρεβιζιονιστικά κόμματα συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις και διαχειρίζονται και υπερασπίζουν τα ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας τους ενάντια στο προλεταριάτο και τις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Και στη χώρα μας, το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ εκλιπαρούσε καθημερινά το αστικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού για να διαχειρίζονταν από κοινού τις υποθέσεις της αστικής τάξης, πράγμα που αναγκάστηκε να το παραδεχτεί ακόμα και δημόσια, σε συνέντευξή του στους ξένους και έλληνες δημοσιογράφους , ο αποστάτης ρεβιζιονιστής προδότης Φλωράκης. Είπε: "εμείς τη συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της αλλαγής, τις δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις την επιζητούμε επίμονα. Ίσως και να παρεξηγούμαστε ότι κάπως την εκλιπαρούμε" ("Ρ" 24.9.81).

Για την συμμετοχή του Μιλεράν στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας ο Λένιν έγραφε: "Ο Μιλεράν πρόσφερε ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού του πρακτικού μπερνσταϊνσμού - δικαιολογημένα λοιπόν και ο Μπερνστάιν και ο Φόλμαρ έσπευσαν με τόσο ζήλο να υπερασπίσουν και να εξυμνήσουν τον Μιλεράν! Πραγματικά: αν η σοσιαλδημοκρατία στην ουσία είναι απλώς ένα κόμμα μεταρρυθμίσεων και πρέπει να έχει το θάρρος να το αναγνωρίσει αυτό ανοιχτά, τότε ο σοσιαλιστής όχι μόνο έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αστική κυβέρνηση, αλλά οφείλει και να το επιδιώκει διαρκώς" (Λένιν, Τι να κάνουμε;, σελ. 13).

Η συμμετοχή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, όπως στην Φιλανδία και στη Γαλλία, η επιδίωξή τους να συμμετάσχουν στις αστικές κυβερνήσεις αποδιώχνει ότι στην πραγματικότητα αυτά , είναι κόμματα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, μόνο που δεν το αναγνωρίζουν ανοιχτά γιατί θέλουν να εξαπατούν τους εργάτες. Η συμμετοχή τους στις αστικές κυβερνήσεις αποτελεί, όπως έλεγε ο Λένιν, "ένα θαυμάσιο δείγμα πραχτικού μπερνσταϊνσμού", δηλ. ότι αυτά έχουν ο ρ ι σ τ ι κ ά πλέον μετατραπεί σε κόμματα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις για να διαχειριστούν τις υποθέσεις της αντιδραστικής αστικής τάξης με σκοπό την "καλύτερη" λειτουργία του καπιταλισμού, την υπεράσπιση , στερέωση και διαιώνισή του και για την αύξηση των υπερκερδών των μονοπωλίων μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου και όχι, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται για να εξαπατήσουν το προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες, να "αγωνιστούν" για την καλυτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών και την περιβόητη "αλλαγή" που θα "ανοίξει" τάχα το δρόμο προς το "σοσιαλισμό", όπως λένε οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ.

Η παραπάνω μαρξιστική - λενινιστική θέση επιβεβαιώνεται πλέρια από την ως τα τώρα ιστορική πείρα, η οποία δείχνει ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή της σοσιαλδημοκρατίας, εδώ και δεκαετίες, στις αστικές κυβερνήσεις ή ο σχηματισμός αυτοδύναμων σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων και ακόμα η συμμετοχή του ρεβιζιονιστικού "Κ"Κ Φιλανδίας από το 1965 στην αστική κυβέρνηση της Φιλανδίας και πρόσφατα ο σχηματισμός κυβέρνησης στη Γαλλία από το σοσιαλιστικό κόμμα του Μιτεράν και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΓ του Μαρσαί, δεν οδηγεί ούτε σε καλυτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών, πολύ περισσότερο δεν οδηγεί στο σοσιαλισμό. Σ’ αυτές τις χώρες δεν έχει επέλθει ούτε μελλοντικά πρόκειται να επέλθει απολύτως καμιά αλλαγή στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Διατηρείται όπως και πριν η καπιταλιστική ιδιοκτησία (ατομική και κρατική) στα μέσα παραγωγής και η κυριαρχία των καπιταλιστών, διατηρείται η εκμετάλλευση του προλεταριάτου από την αστική τάξη, αναπαράγονται οι ίδιες ταξικές σχέσεις, οι καπιταλιστές παραμένουν καπιταλιστές, κάτοχοι των μέσων παραγωγής και οι εργάτες παραμένουν όπως και πριν, προλετάριοι, μισθωτοί σκλάβοι του κεφαλαίου και κατά συνέπεια διατηρούνται όλες οι μόνιμες πληγές του καπιταλισμού, όπως κρίσεις, πληθωρισμός, μαζική ανεργία, φτώχια και εξαθλίωση και ένα σωρό άλλα κακά. Αυτό το ομολόγησε ανοιχτά και ο προδότης ρεβιζιονιστής Μαρσαί, αυτός ο λακές των γαλλικών μονοπωλίων και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, στο πρόσφατο συνέδριο του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΓ λέγοντας "ότι η δράση της κυβέρνησης πηγαίνει στο σωστό δρόμο (διάβαζε: το δρόμο της υπεράσπισης του καπιταλισμού στη Γαλλία και της αύξησης των υπερκερδών των γαλλικών μονοπωλίων) αλλά θέματα όπως η ανεργία, ο πληθωρισμός, η απουσία δημοκρατίας στις επιχειρήσεις εξακολουθούν να παραμένουν κρίσιμα" ("Ρ" 4,2.82). Αυτά δεν πρόκειται να επαλειφθούν, θα παραμείνουν και στο μέλλον εφόσον διατηρούνται άθιχτες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και οι σχέσεις ιδιοχρησίας στη Γαλλία. Η οικονομική κρίση, η ανεργία, ο πληθωρισμός κλπ. δεν μπορούν να επαλειφθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού. Για να εξαλειφθούν πρέπει να ανατραπεί ο καπιταλισμός με βίαιη επανάσταση από το προλεταριάτο να τ σ α κ ι σ τ ε ί η αστική κρατική μηχανή και να εγκαθιδρυθεί η Δικτατορία του Προλεταριάτου και να αρχίσει ύστερα η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Και ακριβώς αυτό είναι που δεν θέλει ο προδότης ρεβιζιονιστής Μαρσαί και οι σύντροφοί του στη χώρα μας προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ.

Το γεγονός ότι ρεβιζιονιστές προπαγανδίζουν τις αστικές θεωρίες για ανάπτυξη του καπιταλισμού "χωρίς" κρίσεις, ότι στα πλαίσιά του μπορούν να επαλειφθούν η ανεργία και ο πληθωρισμός, δείχνει ότι αυτοί δεν έχουν προδώσει μόνο τις επαναστατικές αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, αλλά κάτι περισσότερο: έχουν γίνει απολογητές του σάπιου, ετοιμοθάνατου και καταδικασμένου σε εξαφάνιση καπιταλισμού.

Αναλύοντας στη συνέχεια, από μαρξιστική σκοπιά, τα εκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ θα διαπιστώσουμε ότι ούτε στη χώρα μας θα αλλάξει τίποτε προς την κατεύθυνση κάποιας "αλλαγής" που θα "ανοίξει" τάχα το δρόμο προς το "σοσιαλισμό", ούτε τα θεμέλια του καπιταλισμού θα θιχθούν ο ύ τ ε η χώρα θα βγει από την οικονομική κρίση, ούτε η μαζική ανεργία και ο πληθωρισμός θα επαλειφθούν, δ έ ν θα αλλάξει τίποτε προς όφελος των εργατών από το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο ύ τ ε θα άλλαζε τίποτε έστω κι αν έπαιρνε μέρος σ΄ αυτή την κυβέρνηση το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ. Αντίθετα θα εντείνονταν η εκμετάλλευση των εργατών και θα αυξάνονταν τα υπερκέρδη των μονοπωλίων και θα χειροτέρευε η κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών, θα συνέβαινε ακριβώς αυτό που συμβαίνει τώρα με το ΠΑΣΟΚ δηλ. δεν πρόκειται να γίνει καμία "αλλαγή" , πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να "ανοίξει ο δρόμος προς το σοσιαλισμό", όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται, το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ για να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες με σκοπό να τις απομακρύνουν από την επαναστατική ταξική πάλη. Το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας το δείχνει πολύ ξεκάθαρα.

Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε μαρξιστικό ούτε αντιιμπεριαλιστικό, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ. Ο ρεβιζιονιστής Γ. Σταματάκης παραθέτοντας στο "Ρ" το παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία του Παπανδρέου στην Καλαμπάκα τον Οχτώβρη του 1980 , όπου ανάμεσα στα άλλα είπε ότι "το ΠΑΣΟΚ έχει σκοπό να παραδώσει την εξουσία στο λαό, δηλ. να φτιάξει δημοκρατικούς θεσμούς, λαϊκής συμμετοχής στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, στο επίπεδο των συνδικάτων, έτσι ώστε στα πλαίσια ενός γνήσιου δημοκρατικού προγραμματισμού να προχωρήσουμε στην πορεία που οδηγεί στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και την εθνική ανεξαρτησία" (Παπανδρέου), γράφει ότι "δεν είναι τυχαίο που γι’ αυτές ακριβώς τις θέσεις η κυβέρνηση κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ για "αντικοινοβουλευτισμό". Πρόκειται αναμφισβήτητα, για θετικές διακηρύξεις" (Σταματάκης, "Ρ" 9.5.81). Από το παραπάνω σχόλιο του ρεβιζιονιστή Σταματάκη προκύπτει, ότι το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ έχουν τις ίδιες θέσεις τόσο για τη λεγόμενη "αλλαγή" όσο και για το "σοσιαλισμό" τους. Και αλλού οι ρεβιζιονιστές γράφουν: "κι ο πολυ-κομματισμός; όσο κι αν ψάξει κανείς, δε θα βρει πουθενά στις θέσεις μας, την άποψη, που κακόβουλα μας αποδίνουν, ότι τάχα το μονοκομματικό σύστημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την νίκη και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Στα άλλα αριστερά και προοδευτικά κόμματα που επίμονα και από τώρα καλούμε σταθερά σε συνεργασία και κοινή δράση, δεν βλέπουμε μόνο "προσωρινούς" συμμάχους για τους άμεσους στόχους της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής πάλης. Δε θέλουμε - ούτε θεωρούμε από τώρα αναπόφευκτο - σε μια μελλοντική φάση του αγώνα, να βρεθούμε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Αντίθετα, επιδιώκουμε να γίνει ρεαλιστική προοπτική μιας μακρόχρονης συνεργασίας, που μπορεί και πρέπει να εδραιωθεί και στη διάρκεια της νέας κοινωνίας" (Θ. Γιαλκέλτσης, "Ρ" 28.6.81 ). Σαν "νέα κοινωνία" εννοεί ο ρεβιζιονιστής Γιαλκέτσης προφανώς τον "πλουραλιστικό σοσιαλισμό" του "Κ"ΚΕ δηλ. τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και το αστικό κοινοβούλιο. Εδώ οι προδότες ρεβιζιονιστές του "Κ"ΚΕ αποφεύγουν να κατονομάσουν τα άλλα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα που θα οικοδομήσουν το "σοσιαλισμό" τους. Αυτά είναι όλα τα άλλα έκτος της δεξιάς, όπως ΠΑΣΟΚ, ΕΔΑ, "Κ"ΚΕ έα, ΚΟΔΗΣΟ, ΕΔΗΚ κλπ.

Πέρα από το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Παπανδρέου είναι ένας αστός πολιτικός, ικανός και μεγάλος δημαγωγός, αντιμαρξιστής και αντικομουνιστής. Αυτό το επιβεβαιώνουν όλα τα γραφτά του καθώς επίσης και η εχθρότητά του απέναντι στη Δικτατορία του Προλεταριάτου (κοίτα Α. Παπανδρέου ,"ο Μαρξ ο Λένιν και η "δικτατορία του προλεταριάτου", στο: «Μετάβαση στο σοσιαλισμό», σελ. 7-14), ο αντισταλινισμός και κατά συνέπεια ο αντικομουνισμός του ("δεν μπορούσα να δεχτώ τον ολοκληρωτισμό και την βαναυσότητα του Στάλιν" στα "Τα Νέα" 20.10.81) καθώς και η ερμηνεία που δίνει για την σημερινή οικονομική κρίση υπερπαραγωγής της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, αναζητώντας τις ρίζες, όπως και κάθε αστός οικονομολόγος, όχι στην ίδια την ουσία του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και συγκεκριμένα στην αντίφαση μεταξύ του κοινωνικού χαραχτήρα της παραγωγής και του καπιταλιστικού χαραχτήρα ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής, αλλά σε εξωτερικές αιτίες και στην πολιτική της "Νέας Δημοκρατίας" (" Τα Νέα" 14.12.81 ). Σύμφωνα λοιπόν με τον Παπανδρέου αν δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κρίση, τα διάφορα προβλήματα της χώρας μας και η πολιτική της "Ν.Δ", τότε ο ελληνικός καπιταλισμός δεν θα περνούσε κρίση, θα αναπτύσσονταν δήθεν "χωρίς κρίσεις". Αναφερθήκαμε εδώ μόνο σύντομα στον Παπανδρέου χωρίς να έχουμε την πρόθεση να ασχοληθούμε με την κριτική όλων των απόψεών του, πράγμα που θα άξιζε σίγουρα τον κόπο λόγο των συγχύσεων που επικρατούν.

Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, όπως τονίσαμε παραπάνω και θα ασχοληθούμε αναλυτικά πιο κάτω, δεν είναι πρόγραμμα που θα οδηγήσει τη χώρα στη "Μεγάλη Αλλαγή", πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να την οδηγήσει στο "σοσιαλισμό" όπως ισχυρίζεται ο Παπανδρέου. Αυτό το ομολογούν και οι ίδιοι οι αστοί. Ο γνωστός θεωρητικός του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού Π. Κανελλόπουλος (κοίτα άρθρα Δ. Γληνού "ο φασισμός και η ιδεολογία ενός "κοινωνιολόγου" , "ο έλληνικός έθνικοσοσιαλισμός" 1936), ένας από τους διαλεχτούς πνευματικούς και πολιτικούς στυλοβάτες της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης στη χώρα μας δήλωσε στη Βουλή, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου, ότι οι αλλαγές που θέλει το ΠΑΣΟΚ "όλες είναι θεσμικές, δεν είναι δομικές", δεν επιδιώκει να μετατρέψει "το σύστημα της ελεύθερης συναλλαγής (εννοεί τον καπιταλισμό) σε σύστημα σοσιαλιστικό" ("Πολιτικά Θέματα" 3.12. 81, σελ. 33-34). Ο ρεβιζιονιστής Ανδρουλάκης σχολιάζοντας αυτές τις δηλώσεις του Π. Κανελλόπουλου στη Βουλή γράφει: "ο Π. Κανελλόπουλος, καθησυχαστικός , προσπάθησε να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ θέλει απλώς θεσμικές κι όχι δομικές αλλαγές και πως είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα" (Μ. Ανδρουλάκης, "Ρ" 29.11.81). Ο ρεβιζιονιστής Ανδρουλάκης προφανώς διαφωνεί με την γνώμη του Π. Κανελλόπουλου και θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αστικό αλλά επαναστατικό κόμμα που επιδιώκει την "αντιιμπεριαλιστική αλλαγή" και τον "σοσιαλισμό", δηλ. θα κάνει "δομικές αλλαγές".

Μια παρένθεση εδώ. Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ θεωρούν τον φασίστα Π.Κανελλόπουλο άστο "δημοκράτη" και εκπρόσωπο της λεγόμενης "φωτισμένης δεξιάς" και έφτασαν στο σημείο να αναδημοσιεύσουν στο "Ρ" μια συνέντευξη του Π.Κανελλόπουλου από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" στην οποία έλεγε ότι δεν θυμάται αν αποκάλεσε το κολαστήρι του Μακρονησιού "Παρθενώνα της νεώτερης Ελλάδας". Ο "Ρ" γράφει: «ο κ. Κανελλόπουλος τονίζει ότι αν πράγματι αποκάλεσε το Μακρονήσι "Παρθενώνα της νεώτερης Ελλάδας", τόσο η φράση αυτή όσο και εκείνη του Γ. Παπανδρέου ("ο Δεκέμβριος ήταν ευλογία Θεού"), είναι εξίσου απαράδεκτες" ("Ρ" 1.4.81). Ψεύδεται και ο φασίστας Κανελλόπουλος και οι προδότες ρεβιζιονιστές του "Κ"ΚΕ που ισχυρίζονται ότι δεν είπε ο Κανελλόπουλος ότι το Μακρονήσι είναι "Παρθενώνας της νεώτερης Ελλάδας". Και αυτό έχει πει ο Κανελλόπουλος και άλλα χειρότερα και πιο εξοργιστικά, όπως "το έργον της Μακρονήσου, αναγνωριζόμενον ήδη διεθνώς ως παράδειγμα και πρότυπον άξιον μιμήσεως" ("Σκαπανεύς" Σεπτέμβρης 1949), "το υπέροχον αυτό σχολείον εθνικής μετανοίας και αναβαπτίσεως των ασώτων υιών της Ελλάδος" (εννοεί τους κομμουνιστές και γενικά τους αντιφασίστες) κλπ. Ο Π. Κανελλόπουλος ήταν από τους εμπνευστές και οργανωτές των εγκλημάτων και της πρωτοφανούς θηριωδίας στο κολαστήρι του Μακρονησιού, και που αποπειράθηκε ακόμα να τους δώσει "θεωρητικό" υπόβαθρο, απόδειξη βέβαια και πάλι των φασιστικών και εθνικοσοσιαλιστικών του αντιλήψεων. Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ έχουν σφιχταγκαλιαστεί με τους φασίστες σαν τον Π. Κανελλόπουλο και ένα σωρό άλλους και προσπαθούν να τους σερβίρουν στους εργάτες και στον ελληνικό λαό σαν "δημοκράτες" και σαν "αθώες περιστερές".

Ένας άλλος επίσης αστός καθηγητής ο Σ. Καράγιωργας θεωρεί "ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την ευθύνη της διαχείρισης του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού" και ότι το ΠΑΣΟΚ είναι "εναλλαγή για εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού" (Αυγή, 13.12.81).

Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι το "όραμα της Μεγάλης Αλλαγής" του, το "συνθέτουν" "η κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και η Κοινωνική Απελευθέρωση, ο Σοσιαλιστικός Μετασχηματισμός" και πως ο δρόμος για τον "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" θα "είναι ειρηνικός και δημοκρατικός" και πως εκεί θα φτάσει χρησιμοποιώντας σαν "μοχλούς", τον "δημοκρατικό προγραμματισμό" (Διακήρυξη κυβερνητικής πολιτικής, σελ. 21), την "κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας", τον "εκδημοκρατισμό του δημοσίου τομέα" (στο ίδιο σελ. 18-19), την "αποκέντρωση" (στο ίδιο σελ. 18) και την "συμφιλίωση λαού και στρατού" (στο ίδιο σελ. 46) και έτσι θα αρχίσει το ΠΑΣΟΚ να οικοδομεί το "σοσιαλισμό" του.

Και το εκλογικό πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ ταυτίζεται με εκείνο του ΠΑΣΟΚ, με ορισμένες μόνο διαφορετικές φραστικές διατυπώσεις. Γράφουν: "για να φύγει η δεξιά από την κυβερνητική εξουσία, για να σχηματιστεί μια δημοκρατική κυβέρνηση ουσιαστικής αλλαγής, για να εφαρμοστεί μια πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, εκδημοκρατισμού, εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων, βελτίωση της ζωής του λαού" (ΚΟΜΕΠ,6/81 σελ. 3). Στη λεγόμενη "ουσιαστική αλλαγή" της, η προδοτική κλίκα του Φλωράκη θα φθάσει μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου, του "εκδημοκρατισμού του κρατικού μηχανισμού", του "δημοκρατικού προγραμματισμού", των "εθνικοποιήσεων", και όλα αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν σύμφωνα με αυτούς στην "εξάλειψη της ασυδοσίας των μονοπωλίων", στη "βελτίωση της ζωής του λαού", θα οδηγήσουν στην περιβόητη "αλλαγή" τους (ΚΟΜΕΠ, 6/81 σελ, 3-15). Για τον κοινοβουλευτικό περίπατο που θα οδηγήσει τάχα στην "αλλαγή" και ύστερα στο "σοσιαλισμό" το ΠΓ του "Κ"ΚΕ τονίζει: "η εκλογική νίκη της Κυριακής και ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης, δημιουργούν νέα κατάσταση. Δημιουργούνται προϋποθέσεις για το ξεκίνημα μιας δημοκρατικής πορείας του τόπου στο δρόμο της αλλαγής" (ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 3). Ύστερα η "αλλαγή" τους θα "ανοίξει" και πάλι "ειρηνικά" το δρόμο , σταδιακά "για τη δημοκρατία του λαού και το σοσιαλισμό" (Δ. Σαρλής, ΚΟΜΕΠ 6/81 σελ. 23). Για το πότε θα πραγματοποιηθεί το εκλογικό πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και σε τί σχέση βρίσκεται αυτό με το πρόγραμμα της "αλλαγής" τους γράφουν: "όσον άφορα το κόμμα μας, δεν βάζει σαν στόχο του, ούτε να γίνει την επομένη των εκλογών ο σοσιαλισμός, ούτε να αρχίσει να εφαρμόζεται ολόκληρο το πρόγραμμα της Δημοκρατίας του λαού. Είμαστε και εμείς εχθροί "άκαιρων αλμάτων" ή πιο σωστά κάθε είδους τυχοδιωκτισμού" (Ν. Κοτζιάς, "Ρ" 10.7,81). Σημειώνουμε εδώ ότι οι ρεβιζιονιστές ωσότου να οικοδομήσουν το "σοσιαλισμό" τους, διατυπώνουν τρία στάδια: "ουσιαστική αλλαγή", "δημοκρατία του λαού", "σοσιαλισμός".

Οι βασικές θέσεις του εκλογικού προγράμματος του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για την "αλλαγή" είναι οι
ί δ ι ε ς με εκείνες του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το ομολογούν ανοιχτά και οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές. Σε μια απάντησή του "Ριζοσπάστη" σ’ έναν συντάχτη του "Βήματος" που δημοσίευσε άρθρο στις 8.6.81 για τις σχέσεις ΠΑΣΟΚ και "Κ"ΚΕ διαβάζουμε: "γιατί αν του έριχνε έστω και μια ματιά (εννοεί του εκλογικού προγράμματος του "Κ"ΚΕ) θα διαπίστωνε, ότι οι βασικές θέσεις του εκλογικού προγράμματος δεν διαφέρουν από επίσημες παλιότερες διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ" ("Ρ" 14.6.81), και αλλού γράφουν: "στα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει μια δημοκρατική κυβέρνηση υπήρξε στο παρελθόν ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ σύμπτωση απόψεων. Όπως, η ανάγκη του εκδημοκρατισμού της χώρας, αποχουντοποίηση των κρατικών μηχανισμών, ορισμένα μέτρα αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα, μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και ανάπτυξης της χώρας, κ.ο.κ. Αυτό που θέλει το ΚΚΕ είναι αυτές οι διακηρύξεις να γίνουν πράξη. Να μην υπάρχουν υποχωρήσεις, τέτοιες που να "νοθεύουν" τις θέσεις που είχε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν" (Ν. Κοτζιάς "Ρ" 10.7.81). Σύμφωνα λοιπόν με τους ρεβιζιονιστές το περιεχόμενο της "αλλαγής" είναι το ίδιο, τόσο για το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑ ΣΟΚ όσο και για το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ. Μόνο για την πραγματοποίηση αυτού του καθήκοντος, δηλ. "της ήττας της δεξιάς" (Ν. Κοτζιάς, στο ίδιο) και του "ανοίγματος του δρόμου για μια πραγματικά δημοκρατική στροφή" υπήρξαν διαφορετικές απόψεις. Το μεν ΠΑΣΟΚ "διατυπώνει τη θέση η αλλαγή μπορεί και πρέπει να γίνει μόνο από το ΠΑΣΟΚ" (Ν. Κοτζιάς, "Ρ" 10.7.81), το δε ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ διατυπώνει τη θέση η "αλλαγή" μπορεί να γίνει "με την συνεργασία των δυνάμεων της αλλαγής" (Ν. Κοτζιάς, "Ρ" 10.7.81), εννοεί πρώτα και κύρια το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ καθώς και όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας εκτός της "ΕΠ" και της "ΝΔ".

Εξάλλου αν το εκλογικό πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ" Κ Ε δεν ήταν το ίδιο με εκείνο του ΠΑΣΟΚ δεν είχε νόημα να θέλει και να επιμένει μόνιμα για το σχηματισμό κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - "Κ"ΚΕ. Οι προστριβές μεταξύ του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκαν από την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ. Για το πόσο βιάζεται και πόσο έντονα ενδιαφέρεται η ρεβιζιονιστική κλίκα του Φλωράκη να διαχειριστεί τα συμφέροντα και τις υποθέσεις των ελληνικών μονοπωλίων, φαίνεται καθαρά σε μια συνέντευξή του στην "Ελευθεροτυπία" που αναδημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ, όταν λέει: "φυσικό είναι λοιπόν, να διεκδικούμε και να δικαιούμαστε να συμμετέχουμε στη διακυβέρνηση της χώρας" (ΚΟΜΕΠ, 9/81, σελ. 6). Δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση ότι το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ σαν κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που είναι δικαιούται να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλ. να συμμετέχει στη διαχείριση των υποθέσεων της αντιδραστικής αστικής τάξης και στην υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων και την αύξηση των υπερκερδών των μονοπωλίων που προέρχονται από την ένταση της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου. Εκεί που υπάρχει σοβαρή αντίρρηση και απορρίπτουμε κατηγορηματικά αυτή την άποψη - και τονίζουμε εδώ ότι η προδοτική κλίκα του Φλωράκη ψεύδεται συνειδητά -είναι πως οι συμμετοχή τους στην αστική κυβέρνηση θα συμβάλλει τάχα στην καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων λαϊκών μαζών και θα ανοίξει "ειρηνικά το δρόμο στο σοσιαλισμό". Η συμμετοχή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ στην αστική κυβέρνηση θα ήταν μια επιπλέον χειροπιαστή απόδειξη της προδοτικής πολιτικής του γραμμής, θα ήταν όπως έλεγε ο Λένιν "έμπρακτος μπερνσταϊνσμός". Μπαίνοντας ανοιχτά στην υπηρεσία των ελληνικών μονοπωλίων θα συντελούσε οπωσδήποτε σύντομα στη διάλυση της πλάνης στις γραμμές των εργατών, πως το "Κ"ΚΕ είναι κόμμα της εργατικής τάξης.

Ο αντιδραστικός μύθος που καλλιέργησαν και καλλιεργούν το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ πως η "αλλαγή" τους θα εξυπηρετήσει "τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων" και ότι θα "θίξει στον ίδιο βαθμό τα συμφέροντα της ντόπιας μονοπωλιακής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού" θα "καταργήσει την ασυδοσία των μονοπωλίων" και θα "κτυπήσει την αμερικανοκρατία" (Δ. Σαρλής, ΚΟΜΕΠ 9/81 σελ. 33) επιδιώκει στο να συγκαλύψει την ύπαρξη και συνέχιση της κυριαρχίας των μονοπωλίων στη χώρα μας , την εξασφάλιση και αύξηση των κερδών τους μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, επιδιώκει να δικαιολογήσει τη χειροτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών και τη διαρκώς αυξανόμενη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση τους στο όνομα της ανύπαρκτης "αλλαγής", επιδιώκει να απομακρύνει το προλεταριάτο από το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και της επανάστασης.

Τα προγράμματα του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ για τη λεγόμενη "αλλαγή" είναι προγράμματα του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που προσπαθούν να τον σώσουν, όπως θα δούμε παρακάτω αναλύοντάς τα , από τη δύσκολη κατάσταση που περνάει λόγω της οικονομικής κρίσης, της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και την ένταση της πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην άρχουσα καπιταλιστική τάξη. Είναι προγράμματα που προσπαθούν να κρύψουν, κάτω από την ταμπέλα της "αλλαγής", την κυριαρχία του κεφαλαίου και τη δικτατορία των μονοπωλίων, είναι προγράμματα υπεράσπισης των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης και στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Τα προγράμματα του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου καινούριο φρούτο. Είναι αντιγραφή του προγράμματος της βελγικής σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του 30, των άγγλων εργατικών , της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και των αυστριακών σοσιαλιστών.

Η εφαρμογή των εκλογικών προγραμμάτων του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ, που είναι τα ίδια στο περιεχόμενο, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να οδηγήσει απολύτως σε καμιά "αλλαγή" προς όφελος των εργαζομένων, πολύ περισσότερο αυτά τα προγράμματα δεν "ανοίγουν το δρόμο στο σοσιαλισμό" δεν αποτελούν "αφετηρία για μια αντιμονοπωλιακή δημοκρατική ανάπτυξη με κατεύθυνση το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας" (Π. Λαφαζάνης, ΚΟΜΕΠ, 1ο-11/81 ,σελ. 10), όπως ισχυρίζονται οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ" ΚΕ. Ακόμα και αν το "Κ"ΚΕ έπαιρνε μέρος στην αστική κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ επίσης και τότε δεν θα γίνονταν καμιά "αλλαγή" προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος των μονοπωλίων ούτε θα "άνοιγε ο δρόμος για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας". Πρόσφατο παράδειγμα για αυτή τη σωστή μαρξιστική - λενινιστική θέση είναι η σημερινή Γαλλία των Μιττεράν- Μαρσαί, που παρά τη δημαγωγία και την αντιδραστική προπαγάνδα αστών και ρεβιζιονιστών για "αλλαγή" στη Γαλλία προς όφελος των εργαζομένων μαζών και για "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" της γαλλικής καπιταλιστικής κοινωνίας, η Γαλλία μένει και θα μείνει και στο μέλλον , παρά τη συμμετοχή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΓ στην κυβέρνηση του Μιττεράν, μια καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική χώρα.

Όπως και στη Γαλλία έτσι και στην Ελλάδα, η εφαρμογή των προγραμμάτων του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ θα αφήσει εντελώς αμετάβλητες τις σημερινές οικονομικοκοινωνικές και ταξικές σχέσεις στη χώρα μας, δεν θα θίξει καθόλου τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Γιατί η μεταβολή τους προϋποθέτει την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο που μπορεί να γίνει μόνο μέσω της βίαιης ένοπλης επανάστασης και την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασής της με το νέο κράτος της εργατικής τάξης, τη δικτατορία του προλεταριάτου, που θα χρησιμοποιηθεί σαν όργανο στα χέρια των ένοπλων εργατών και αγροτών για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική.

Το βασικό ερώτημα που μπαίνει είναι τούτο: πιστεύουν οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ , ότι η ελληνική αντιδραστική αστική τάξη που έχει στα χέρια της τον αντιδραστικό φασιστικό στρατό, την αστυνομία, την ασφάλεια, τις φασιστικές ένοπλες οργανώσεις σαν τα TEA και υπό τον έλεγχο της ολόκληρη την αστική κρατική μηχανή ότι θα υποταχθεί σε μια κυβέρνηση έστω και αν αυτή ήθελε και επεδίωκε να εφαρμόσει το πρόγραμμα της, ένα πρόγραμμα που θα έρχονταν σε αντίθεση με τα συμφέροντά της ; Αυτό δεν το πιστεύουν ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε το "Κ"ΚΕ. Η προδοσία των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ συνίσταται στο γεγονός ότι προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη της χώρας μας, ότι η ελληνική αντιδραστική αστική τάξη, η οποία διαθέτει τον αστικό στρατό, την αστυνομία και ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό θα υποκύψει απλώς στις εντολές οποιασδήποτε κυβέρνησης που θα θίξει έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντά της. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός μας διδάσκει, και η επαναστατική ιστορική πείρα το έχει επιβεβαιώσει, ότι 1) η κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο δεν μπορεί να γίνει με την συγκέντρωση της πλειοψηφίας στο αστικό κοινοβούλιο, με τον "ειρηνικό δρόμο", αλλά την ένοπλη εξουσία της μπουρζουαζίας μπορεί να την συντρίψει μόνο η ένοπλη επαναστατική βία του προλεταριάτου και των συμμάχων του και 2) η αλλαγή του ταξικού χαραχτήρα του αστικού κράτους και η δημιουργία νέου κράτους της εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει με τον "εκδημοκρατισμό", αλλά με την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και ότι αυτή η συντριβή μπορεί να γίνει μόνο με τη βία, προϋποθέτει δηλ. την βίαιη ένοπλη επανάσταση.

Μόνο ένα τέτοιο κράτος, πραγματικό όργανο στα χέρια του ένοπλου προλεταριάτου μπορεί να πραγματοποιήσει την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και να εξαλείψει την καπιταλιστική ιδιοκτησία (ατομική και κρατική).

Το "Κ"ΚΕ όμως και το ΠΑΣΟΚ δεν σκέφτονται βέβαια να διεξάγουν ένοπλο αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας της ελληνικής μπουρζουαζίας και για την συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής για να πραγματοποιήσουν τα προγράμματά τους και αυτό το γνωρίζει καλά η αστική τάξη και ξέρει ακόμα πολύ καλά ότι αυτά τα κόμματα δεν αποτελούν κίνδυνο για την κυριαρχία της και αυτός είναι ο κύριος λόγος που καθόλου δεν ανησυχεί. Τόσο το "Κ"Κ Ε όσο και το ΠΑΣΟΚ θέλουν να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους μέσα στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και στα πλαίσια του αστικού κράτους, ενός κράτους οργάνου της μπουρζουαζίας, και με τη βοήθεια του. Έτσι οι λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις " του ΠΑΣΟΚ και οι "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που θα πραγματοποιήσει το σημερινό αστικό κράτος που είναι όργανο στα χέρια της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης, αφού πρώτα αποζημιώσει τους καπιταλιστές, έχουν κρατικομονοπωλιακό χαραχτήρα και δεν θίγουν καθόλου την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε το δρόμο προς το σοσιαλισμό δεν μπορούν να ανοίξουν. Επίσης ούτε τα άλλα μέτρα που περιέχονται στα προγράμματά τους πρόκειται να βελτιώσουν την κατάσταση των εργαζομένων μαζών. Η παλιότερη ιστορική πείρα της συμμετοχής των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στις αστικές κυβερνήσεις και ακόμα ο σχηματισμός αυτοδύναμων σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων καθώς και η πρόσφατη πείρα με την συμμετοχή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων στις αστικές κυβερνήσεις στη Φιλανδία και τώρα στη Γαλλία δείχνει ολοκάθαρα: ότι είναι απολύτως αδύνατο στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και στα πλαίσια του αστικού κράτους, έστω και "εκδημοκρατισμένου" με όργανο τον μηχανισμό του ίδιου του αστικού κράτους, που είναι όργανο της μπουρζουαζίας, να κάνεις πολιτική προς όφελος των εργατών και ενάντια στην μπουρζουαζία, έστω και αν οι διάφοροι υπουργοί είχαν την πρόθεση ή την θέληση για κάτι τέτοιο, πράγμα βέβαια που δεν επιδιώκουν ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε το "Κ"ΚΕ. Αυτά θέλουν να εξυπηρετήσουν μόνο τα συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας, εμφανίζοντας την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της σαν εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλατιών λαϊκών μαζών.

Το ΠΑΣΟΚ και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ, απευθυνόμενο προς τους εργάτες προσπαθούν να τους πείσουν ότι τα προγράμματα τους είναι προγράμματα που θίγουν τα ίδια τα θεμέλια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ότι είναι μια επίθεση ενάντια στην ίδια την δομή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και αποτελεί ένα βήμα για την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού δηλ. του σοσιαλισμού ή που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό μέσω των λεγόμενων "κοινωνικοποιήσεων" και "εθνικοποιήσεων" από το κράτος (αστικό κράτος) μιας σειράς καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Απευθυνόμενα προς την αστική τάξη και ιδιαίτερα προς τα μονοπώλια, τα καθησυχάζουν και τα διαβεβαιώνουν ότι δε θα κατασχέσουν την περιουσία τους, ότι τα προγράμματά τους θα εφαρμοστούν μέσα στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και του αστικού κράτους και με την βοήθειά του.

Το μεν ένα μέρος των προγραμμάτων τους που απευθύνεται προς τους εργάτες και τους αγρότες και γενικά προς τις πλατιές εργαζόμενες λαϊκές μάζες, περιέχει "επαναστατικές φράσεις" , για λόγους δημαγωγίας φυσικά, με σκοπό την εξαπάτηση των εργαζομένων μαζών, το δε άλλο μέρος που απευθύνεται προς τη μπουρζουαζία πρόκειται για συγκεκριμένη πραγματική πρόταση σχηματισμού μιας αστικής κυβέρνησης που το περιεχόμενο της πολιτικής της θα είναι μια προγραμματισμένη κρατική βοήθεια από τους φόρους των εργατών προς τις χρεωκοπημένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και μια σειρά μέτρων που θα συμβάλλουν στο να ριχτούν τα βάρη της οικονομικής κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών και που θα στοχεύουν στην αύξηση των υπερκερδών των μονοπωλίων στη βάση της έντασης της εκμετάλλευσης των εργατών.

Η "αριστερή" φρασεολογία των ρεβιζιονιστών αποσκοπεί στην συγκράτηση των εργατών κάτω από την επιρροή της αστικορεβιζιονιστικής ιδεολογίας και στην απομάκρυνσή τους από την επαναστατική ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη.

Ξεκινώντας από την βασική θέση των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ, ότι η εφαρμογή των προγραμμάτων τους γίνεται μέσα στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και στα πλαίσια του αστικού κράτους και με τη βοήθειά του - το ΠΑΣΟΚ το κάνει ήδη, το ίδιο θα έκανε και το "Κ"ΚΕ αν συμμετείχε στην κυβέρνηση - θα αναφερθούμε αναλυτικά σε μια σειρά ζητήματα που θέτουν τα προγράμματά τους, κριτικάροντας και ανασκευάζοντας τις αστικορεβιζιονιστικές αντιλήψεις του "Κ"ΚΕ και αυτές του ΠΑΣΟΚ πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, θα δείξουμε ότι τα προγράμματά τους δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο να θίξουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία (ατομική και κρατική) στα μέσα παραγωγής ούτε θα αλλάξουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να ανοίξουν το δρόμο στο σοσιαλισμό, πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να οικοδομηθεί κανένας σοσιαλισμός και ότι δεν πρόκειται να οδηγήσουν την καπιταλιστική οικονομία της χώρας μας στο δρόμο της εξόδου από την οικονομική κρίση, ακόμα δεν πρόκειται να οδηγήσουν στον περιορισμό του πληθωρισμού και στην εξάλειψη της μαζικής ανεργίας και σε κατάσταση "πλήρους απασχόλησης" και ότι δεν πρόκειται να οδηγήσουν στην καλυτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών και σε "δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος", όπως ισχυρίζονται, αλλά πως αντίθετα θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή τους. Τα ίδια ισχύουν και το πρόγραμμα του ρεβιζιονιστικού "Κ" Κ Ε έσ.

Το αστικό κράτος όργανο στα χέρια του προλεταριάτου για τον "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" του καπιταλισμού ή όργανο στα χέρια της μπουρζουαζίας για την υπεράσπισή του;

Σ’ ότι αφορά το κράτος, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ διατυπώνουν και υποστηρίζουν πρώτο τη θέση ενός "υπερταξικού κράτους"- όπως είναι γνωστό είναι και η βασική θέση όλων των αντιδραστικών ιδεολόγων -του λεγόμενου "δημοκρατικού κράτους", στην πραγματικότητα όμως αστικού κράτους, το όποιο δήθεν εξυπηρετεί τόσο τα συμφέροντα των καπιταλιστών όσο και τα συμφέροντα των εργατών και δεύτερο τη θέση ότι με τη βοήθεια αυτού του δήθεν "υπερταξικού κράτους" , του λεγόμενου "εκδημοκρατισμένου" αστικού κράτους μπορεί να πραγματοποιηθεί ο "σοσιαλιστικός μετασχηματισμός" της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στην περίπτωση των ρεβιζιονιστών η αντιμαρξιστική αντίληψη του "υπερταξικού κράτους" συνδέεται με την αντεπαναστατική τους θεωρία "της ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό ", της θεωρίας της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Ακολουθώντας την αντιμαρξιστική θεωρία της "ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό " το "Κ"ΚΕ θα πραγματοποιήσει το πρόγραμμά του στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και με την βοήθεια του "εκδημοκρατισμένου" αστικού κράτους, το όποιο σύμφωνα με αυτούς θα πάρει μέτρα "εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων" (ΚΟΜΕΠ,7-8/81 σελ. 4), θα πάρει μέτρα για την "ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου" ("Ρ" 29.11.81) και υπέρ των εργαζομένων, θα ακολουθήσει "μια πολιτική εξόδου από την κρίση, μια πολιτική έλεγχου των μονοπωλίων" (Γ. Δραγασάκης ΚΟΜΕΠ 7-8/81 σελ. 39), μια πολιτική για "την προγραμματισμένη ανάπτυξη του τόπου προς όφελος του λαού" πράγμα που "απαιτεί πρωταρχικά των έλεγχο των τιμών-κερδών, την κατάργηση των προνομίων, των φοροαπαλλαγών, της φοροδιαφυγής, των απαράδεκτων κινήτρων και των χαριστικών δανείων του μεγάλου κεφαλαίου" (απόφαση της ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, Νοέμβρης 1981, ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 7), θα πάρει μέτρα "για την εθνικοποίηση βασικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων που είναι αναγκαίες για την προώθηση μιας οικονομικής πολιτικής εξόδου από την κρίση" (στο ίδιο ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 7) και όλα αυτά τα μέτρα του αστικού "δημοκρατικού" κράτους θα συντελέσουν "στην προώθηση της χώρας σε μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση" (στο ίδιο ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 7) και παραπέρα θα οδηγήσουν στο "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας" (Λαφαζάνης ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ 10 και 13).

Σημειώνουμε εδώ πως οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ έχουν παραιτηθεί από την επίσης αντιμαρξιστική θέση των λεγόμενων δύο δρόμων, του "ειρηνικού" και του "μή ειρηνικού", δρόμου περάσματος στο σοσιαλισμό (γνωστή παλιά θέση κυρίως της αυστριακής και της ελβετικής σοσιαλδημοκρατίας) που διατηρούν ακόμα στο πρόγραμμά τους, για λόγους καθαρά δημαγωγικούς, για εξαπάτηση των εργατών, υπέρ της θέσης του ενός δρόμου, του κοινοβουλευτικού δρόμου, σύμφωνα μέ τον όποιο είναι δήθεν δυνατό, αφού κερδηθεί η πλειοψηφία στο αστικό κοινοβούλιο και κατόπιν με τη βοήθεια του αστικού κοινοβουλίου να επιβληθεί η θέληση του προλεταριάτου πάνω στην αντιδραστική αστική τάξη και στο κράτος της και ύστερα με την πραγματοποίηση "δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων" από το αστικό κράτος το προλεταριάτο "να κατακτήσει ολόκληρη την εξουσία" (Ν. Κοτζιάς ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 23-24) και να αρχίσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ο Λένιν κριτικάροντας παρόμοιες αντιμαρξιστικές αντιλήψεις, εκείνες των Καούτσκυ και Σαϊντεμαν, έγραφε: "μόνο παλιάνθρωποι ή κουτεντέδες μπορούν να νομίζουν πως το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πλειοψηφία στις εκλογές, διενεργούμενες κάτω από το ζυγό της αστικής τάξης, κάτω από το ζυγό της μισθωτής δουλείας, και έπειτα να προσπαθήσει να καταχτήσει την εξουσία. Αυτό είναι αποκορύφωμα αμβλύνοιας ή υποκρισίας, είναι αντικατάσταση της ταξικής πάλης και της επανάστασης με τις εκλογές στις συνθήκες του παλιού καθεστώτος, της παλιάς εξουσίας" (Λένιν, τόμος 30ος σελ. 40-41). Και η ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα του Φλωράκη απορρίπτει την επανάσταση και την αντικαθιστά με τις εκλογές. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που συνειδητά καλλιεργεί η κλίκα του Φλωράκη μέσα στην εργατική τάξη αποσκοπούν στον πολιτικό και ιδεολογικό αφοπλισμό της και στην συμφιλίωσή της με το αστικό κοινοβούλιο και το αστικό κράτος και τέλος στην απομάκρυνσή της από το δρόμο της Προλεταριακής Επανάστασης.

Ο Λένιν καταπολεμώντας τϊς προδοτικές απόψεις των ρεβιζιονιστών της εποχής του, σύμφωνα με τις όποιες είναι τάχα δυνατό κάτω από τη δικτατορία της αστικής τάξης, στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και με την βοήθεια του αστικού κράτους να μετασχηματιστούν ριζικά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής σε σοσιαλιστικές, χωρίς επανάσταση, και πως μπορεί να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς την προηγούμενη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής - θέση την οποία υιοθετούν σήμερα και οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ - τόνιζε ότι αυτό είναι εντελώς αδύνατο και ότι πρόκειται για "μεγάλη πλάνη" και "για εξαπάτηση του λαού". Έγραφε: "να προσπαθείς να πραγματοποιήσεις μέσω αυτού του κρατικού μηχανισμού τέτοιους μετασχηματισμούς, όπως την κατάργηση της τσιφλικάδικης ιδιοκτησίας της γης χωρίς εξαγορά ή το μονοπώλιο των σιτηρών κλπ., είναι η πιο μεγάλη πλάνη, η πιο μεγάλη αυταπάτη και εξαπάτηση του λαού. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να εξυπηρετεί τη δημοκρατική αστική τάξη, δημιουργώντας μια δημοκρατία με τη μορφή "μοναρχίας χωρίς μονάρχη", σαν την τρίτη γαλλική δημοκρατία, ένας τέτοιος κρατικός μηχανισμός όμως είναι απολύτως ανίκανος (υπογρ.. δική μας) να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις, όχι βέβαια κάποιες που εκμηδενίζουν, αλλά έστω που κουτσουρεύουν ή περιορίζουν σοβαρά τα δικαιώματα του κεφαλαίου, τα δικαιώματα της "ιερής ατομικής ιδιοκτησίας". Γι αυτό, το αποτέλεσμα όλων και των πιο διαφορετικών κυβερνήσεων "συνασπισμού" με τη συμμετοχή των "σοσιαλιστών" είναι, ότι αυτοί οι σοσιαλιστές είναι πάντα, ακόμα κι αν παραδεχτούμε ότι ανάμεσα τους υπάρχουν μερικοί απόλυτα ευσυνείδητοι άνθρωποι, στην πραγματικότητα μόνο στολίδι ή προκάλυμμα της αστικής κυβέρνησης, ότι χρησιμεύουν σαν αλεξικέραυνο που προφυλάγει αυτή την κυβέρνηση από την λαϊκή αγανάχτηση, ότι χρησιμεύουν σαν όργανο (υπογρ.. δική μας) αυτής της κυβέρνησης για την εξαπάτηση των μαζών. Έτσι είχε γίνει με τον Λουϊ Μπλάν το 1848, έτσι έχει γίνει από τότε δεκάδες φορές στην Αγγλία και τη Γαλλία όταν συμμετείχαν οι σοσιαλιστές στην κυβέρνηση, αυτό έγινε και με τους Τερνόφ και Τσερετέλι τό1917, έτσι ήταν και έτσι θα είναι, όσον καιρό θα υπάρχει το αστικό καθεστώς και θα διατηρείται άθιχτη η παλιά, αστική, γραφειοκρατική κρατική μηχανή" (υπογρ.. δική μας) (Λένιν τόμος 25ος σελ.381).

Ακριβώς αυτό συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Οι υπουργοί του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΓ είναι "στολίδια" της αστικής γαλλικής κυβέρνησης, χρησιμοποιούνται σαν όργανο από την αντιδραστική αστική τάξη της Γαλλίας για την εξαπάτηση των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι όργανα των γαλλικών μονοπωλίων για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, την εξασφάλιση και αύξηση των κερδών τους σε βάρος του προλεταριάτου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μάς με το "σοσιαλιστικό" στην πραγματικότητα όμως μεγαλοαστικό , κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε και με τη συμμετοχή του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ στην αστική κυβέρνηση. Οι υπουργοί του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ θα ήταν και αυτοί "στολίδια" της αστικής κυβέρνησης και του αστικού κράτους, όπως είναι και οι υπουργοί του Μαρσαί στη Γαλλία, θα ήταν όργανα υπεράσπισης των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων ενάντια στα προλεταριάτο, θα χρησιμοποιούνταν σαν όργανα στα χέρια της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας για την εξαπάτηση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών. Υπερασπίζοντας όμως συνειδητά, διαδίδοντας και προβάλλοντας συστηματικά αυτές τις αντιμαρξιστικές θέσεις σχετικά με την δυνατότητα δήθεν χρησιμοποίησης του αστικού κρότους για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας σε "σοσιαλιστική", το "Κ"ΚΕ παίζει τον ίδιο ακριβώς αντεπαναστατικό και προδοτικό ρόλο και τώρα που δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση. Επιδιώκει να απομακρύνει το προλεταριάτο από την ταξική πάλη για την υπεράσπιση των κατακτήσεών του από τις επιθέσεις της αστικής τάξης και την διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων του, επιδιώκει να το συμφιλιώσει με το λεγόμενο "δημοκρατικό" κράτος, δηλ. με το αστικό κράτος που είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης, όργανο στα χέρια της για την καταπίεση και εκμετάλλευση του προλεταριάτου, επιδιώκει να το απομακρύνει από τον επαναστατικό δρόμο, το δρόμο της βίαιης επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και της εγκαθίδρυσης Δικτατορίας του Προλεταριάτου, με σκοπό την διάσωση και διατήρηση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Ακριβώς σ’ αυτή τη συστηματική καλλιέργεια αυταπατών και την συνειδητή εξαπάτηση του προλεταριάτου βρίσκεται η ζημιά που προκαλούν στο εργατικό κίνημα της χώρας μας οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, αυτού βρίσκεται η μεγάλη προδοσία τους των συμφερόντων του προλεταριάτου και της υπόθεσης της Προλεταριακής Επανάστασης και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης. Γιατί όσον καιρό το προλεταριάτο θα επηρεάζεται από τις αντεπαναστατικές προδοτικές απόψεις των ρεβιζιονιστών η εξουσία της αστικής τάξης δεν πρόκειται να κινδυνέψει. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η αντιδραστική αστική τα ξη της χώρας μας.

Είναι γνωστό, ότι το βασικό όργανο στα χέρια της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης με την βοήθεια του όποιου διαφυλάσσει και υπερασπίζει τις κυρίαρχες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και καταπιέζει το προλεταριάτο, είναι το αστικό κράτος, η κρατική εξουσία. Ακριβώς γι’αυτό το λόγο το προλεταριάτο, που έχει διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα και βρίσκεται σε ασυμφιλίωτη ανταγωνιστική αντίθεση με την κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη και ενδιαφέρεται να εκπληρώσει τον παγκόσμιο ιστορικό του ρόλο, δηλ. να εξαλείψει τις υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με την πραγματοποίηση της Προλεταριακής Επανάστασης, στρέφει την πάλη του πρώτα και κύρια ενάντια στην κρατική εξουσία της μπουρζουαζίας. Το βασικό ζήτημα για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι το ζήτημα της ανατροπής της κρατικής εξουσίας των καπιταλιστών με βίαιη ένοπλη επανάσταση. "Δεν χωράει αμφιβολία, έλεγε ο Λένιν, πως το κυριότερο ζήτημα κάθε επανάστασης, είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας" (Λένιν, τόμος 25ος σελ. 377).

Σε αντίθεση με τις αντεπαναστατικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ που διακηρύσσουν ότι η απελευθέρωση του προλεταριάτου μπορεί να γίνει "ειρηνικά" και με τη βοήθεια του αστικού κράτους, ο Μαρξισμός - Λενινισμός μας διδάσκει πως η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης, στη συγκεκριμένη περίπτωση του προλεταριάτου, δεν μπορεί να γίνει, όχι μόνο χωρίς τη βίαιη επανάσταση άλλα και χωρίς τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Το αστικό κράτος δεν πρέπει απλώς να καταληφθεί, μα πρέπει να συντριφτεί, καταστραφεί ολοκληρωτικά, γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όργανο από την εργατική τάξη για τον επαναστατικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές. Οι Μαρξ και Ένγκελς τόνιζαν: "η Κομμούνα ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς" (Μαρξ/Ενγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος σελ. 6).Και σε γράμμα του στον Λ. Κούγκελμαν ο Μαρξ γράφει: "αν κοιτάξεις το τελευταίο κεφάλαιο του έργου μου" 18η Μπρυμαίρ" θα βρεις ότι σαν κατοπινή προσπάθεια της γαλλικής επανάστασης κηρύσσω, να μην περάσει τη γραφειοκρατική - στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινότανε ως τώρα, μα να την τσακίσει, και τέτοιος είναι ο προκαταρτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο. Τέτοια είναι επίσης η προσπάθεια των ηρωικών μας κομματικών συντρόφων του Παρισιού" (Μαρξ/Ενγκελς, διαλεχτά γράμματα, σελ. 307).

Το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής ο Λένιν το θεωρεί σαν "το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στο ζήτημα των καθηκόντων του προλεταριάτου στην επανάσταση σε σχέση με το κράτος"

Ο Λένιν στο έργο του "Κράτος και Επανάσταση" γράφει: "το κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσεων. Το κράτος εμφανίζεται εκεί και τότε και καθόσον, όπου, όταν και εφόσον οι ταξικές αντιθέσεις δεν μπορούν αντικειμενικά να συμφιλιωθούν. Και αντίστροφα: η ύπαρξη του κράτους αναδείχνει ότι οι ταξικές αντιθέσεις είναι ασυμφιλίωτες". Και πάρα κάτω τονίζει: "ακριβώς από αυτό το σπουδαιότατο και θεμελιακό σημείο αρχίζει η διαστρέβλωση του μαρξισμού, που ακολουθία δύο βασικές γραμμές. Από τη μια μεριά οι αστοί και προπάντων οι μικροαστοί ιδεολόγοι - αναγκασμένοι κάτω από την πίεση των αδιαφιλονίκητων ιστορικών γεγονότων να αναγνωρίσουν ότι το κράτος υπάρχει μόνο εκεί που υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και ταξική πάλη - "διορθώνουν" τον Μαρξ με τρόπο που βγαίνει πως το κράτος είναι όργανο συμφιλίωσης των τάξεων ", εμφανίζουν το κράτος σαν "υπερταξικό" και όχι σαν όργανο ταξικής κυριαρχίας, σαν όργανο καταπίεσης μιας τάξης από την άλλη. Από την άλλη μεριά η "καουτσκική" διαστρέβλωση του μαρξισμού είναι πολύ πιο ραφιναρισμένη. "Θεωρητικά" δεν αρνιέται ούτε πως το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, ούτε πως οι ταξικές αντιθέσεις είναι ασυμφιλίωτες ",αλλά αποσιώπα ή συσκοτίζει πως η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς την καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας που τον δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη......"(Λένιν,Κράτος και Επανάσταση,σελ.7-8).Ακόμα ο Λένιν τονίζει ότι η Προλεταριακή Επανάσταση ενάντια στην αστική τάξη δεν βάζει για καθήκον την "καλυτέρευση" και τον "εκδημοκρατισμό" της αστικής κρατικής μηχανής, μα τη συντριβή της ,την καταστροφή της.

Η συντριβή, η ολοκληρωτική καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και αντικατάστασή της με το νέο προλεταριακό κράτος μπορεί να γίνει μόνο με βίαιη επανάσταση, με ένοπλο αγώνα, στη διάρκεια του οποίου το ένοπλο προλεταριάτο κάτω από την καθοδήγηση του επαναστατικού του κόμματος συντρίβει το σπουδαιότερο τμήμα της αστικής κρατικής μηχανής ,τον αστικό στρατό και στη συνέχεια ολοκληρώνεται η συντριβή ολόκληρου του αστικού κράτους, εγκαθιδρύεται η Δικτατορία του Προλεταριάτου, εθνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής και αρχίζει ο επαναστατικός μετασχηματισμός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές. Οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής δημιουργούνται μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορία ς του Προλεταριάτου και όχι όπως ισχυρίζονται οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές πριν την εγκαθίδρυσή της δηλαδή στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Ο Λένιν πάνω στο ζήτημα της αντικατάστασης του αστικού κράτους από το προλεταριακό κράτος γράφει ότι "η διδασκαλεία του Μαρξ και του Ένγκελς για το ότι είναι αναπόφευκτη η βίαιη επανάσταση αναφέρεται στο αστικό κράτος. Το αστικό κράτος δεν μπορεί να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (η δικτατορία του προλεταριάτου) με την "απονέκρωση", αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταση (Λένιν Κράτος και Επανάσταση, σελ.20). Και παρακάτω: "η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς τη βίαιη επανάσταση" (Λένιν ,Κράτος και Επανάσταση,σελ.21). Σύμφωνα με το Λένιν η πραγματοποίηση της Προλεταριακής Επανάστασης και παραπέρα ο επαναστατικός μετασχηματισμός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές είναι αδύνατες "χωρίς τη βίαιη συντριβή τη αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της με μια νέα "(Λένιν, Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Καουτσκυ, σελ. 11).

Ο Στάλιν τόνιζε επίσης πως "η δικτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί (υπογρ.. δική μας) να γεννηθεί σαν αποτέλεσμα της ειρηνικής ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας και της αστικής δημοκρατίας. Μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής (υπογρ.. δική μας) της αστικής κρατικής μηχανής, του αστικού στρατού, του υπαλληλικού μηχανισμού, της αστυνομίας" (Στάλιν, τόμος 6ος σελ. 131). Και αλλού τονίζει: "για την ανατροπή του καπιταλισμού δεν ήταν μόνο αναγκαίο να απομακρύνομε από την εξουσία την μπουρζουαζία και να απαλλοτριώσουμε τους καπιταλιστές αλλά ήταν επίσης αναγκαίο να συντρίψουμε ολοκληρωτικά (υπογρ.. δική μας) την κρατική μηχανή της μπουρζουαζίας, τον παλιό στρατό της, την γραφειοκρατική υπαλληλική μηχανή, την αστυνομία της και στην θέση της να τοποθετήσουμε το προλεταριακό κράτος, το νέο σοσιαλιστικό κράτος" (Λένιν/Στάλιν, για το κράτος σελ. 58).

Τη βίαιη επανάσταση και την συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής ο Στάλιν τα θεωρούσε σαν προκαταβολικούς όρους, σαν απαραίτητες προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο Στάλιν τονίζει: "ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος για το επαναστατικό κίνημα των ιμπεριαλιστικών χωρών" (Στάλιν, τόμος 6ος σελ. 133).

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ αρνούμενοι την βίαιη επανάσταση και την συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, αρνούνται κατά συνέπεια και την Προλεταριακή Επανάσταση και την Δικτατορία του Προλεταριάτου. Αυτοί έχουν προδώσει πλέρια και μια για πάντα τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού. Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ είναι σήμερα το βασικό κοινωνικό στήριγμα του υπάρχοντος καπιταλιστικού καθεστώτος της χώρας μας.

Οι αντιμαρξιστικές απόψεις του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ για "κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό" μέσω των "δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων" (ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 22-25), του "έλεγχου και της εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων", του "δημοκρατικού προγραμματισμού" και της "συμμετοχής των εργαζομένων στη διοίκηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και η οποία σημαίνει "ουσιαστικά περιορισμό των δικαιωμάτων της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας" (Ν. Κοτζιάς, ΚΟΜΕΠ 10-11/81 σελ. 25) με την βοήθεια του αστικού κοινοβουλίου και του αστικού "δημοκρατικού" κράτους δεν είναι καθόλου νέες. Τις συναντάμε όλες στα προγράμματα και στα έργα των θεωρητικών της σοσιαλδημοκρατίας. Οι αυστριακοί σοσιαλιστές στο πρόγραμμά τους τονίζουν, ότι "οι σοσιαλιστές θέλουν να πετύχουν αυτό το σκοπό (εννοούν το "σοσιαλισμό" τους ) μέσω του οικονομικού προγραμματισμού και του δημοκρατικού έλεγχου της εξουσίας διάθεσης των μέσων παραγωγής καθώς και μέσω της κατανομής των εισοδημάτων" (Πρόγραμμα ΣΚΑ, 1958 σελ. 8), τον "δημοκρατικό έλεγχο των μονοπωλίων (στο ίδιο σελ. 5) και την επιβολή φόρων από το κράτος "στα κέρδη του κεφαλαίου και στην περιουσία" (στο ίδιο σελ. 16), και τη "συμμετοχή των εργαζομένων (στο ίδιο σελ. 7) στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Το κράτος των αυστριακών σοσιαλιστών είναι το λεγόμενο κράτος "ευημερίας" (στο ίδιο σελ. 4) δηλ. το σημερινό αυστριακό αστικό κράτος. Τα ίδια λένε και οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες. "Στο δημοκρατικό κράτος πρέπει κάθε εξουσία να υποταχτεί στο δημόσιο έλεγχο" (Πρόγραμμα ΣΚΓ 1959, σελ. 8) και ότι το κεντρικό καθήκον της οικονομικής τους πολιτικής είναι ο έλεγχος της εξουσίας των ισχυρών της οικονομίας" (στο ίδιο σελ. 14) και πως μέσω του "οικονομικού προγραμματισμού" και της "συμμετοχής των εργαζομένων" (στο ίδιο σελ. 17) στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις φθάνουν και οικοδομούν το "σοσιαλισμό" τους.

Ο Χ. Ούϊλσον του αγγλικού Εργατικού Κόμματος γράφει, πως ο βρετανικός σοσιαλισμός "αρνήθηκε από την αρχή να χρησιμοποιήσει ένοπλη βία για επαναστατικούς σκοπούς" και ότι "η λατρεία της βίας, που καλλιεργήθηκε από τη γαλλική και τη ρώσικη επανάσταση δεν γοήτεψε ποτέ το βρετανικό εργατικό κίνημα, επειδή αυτό δεν το ενδιέφερε να καταστρέψει , αλλά να οικοδομήσει, να ισοπεδώσει προς τα κάτω αλλά προς τα πάνω. Στο κράτος όπως και στις κοινότητες οικοδόμησε την εξουσία του με υπομονετική οργάνωση, με ακατάπαυστη διαπαιδαγώγηση και με την νίκη στην εκλογική κάλπη" (Χ. Ουίλσον, ο σοσιαλισμός μας, σελ. 12).

01 Γάλλοι σοσιαλιστές Bourgin/Rimbert στο βιβλίο τους "Σοσιαλισμός" γράφουν: "ότι το κράτος παρεμβαίνει για να περιορίσει τα δικαιώματα των ιδιοκτητών" (σελ. 56) και ότι "το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την μεσολάβηση του κράτους (σελ. 85), δηλ. του αστικού κράτους.

Με τον ίδιο τρόπο βλέπει το "πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" και ο άγγλος Strachey θεωρητικός του εργατικού κόμματος, δηλ. με την βοήθεια του αστικού κράτους, μέσω "του δημοκρατικού έλεγχου των μεγάλων oλιγοπωλιακών επιχειρήσεων" (Σύγχρονος καπιταλισμός, σελ. 273-274) από το αστικό κράτος, και ότι η "ανάπτυξη του καπιταλισμού έχει φθάσει σ’ εκείνο το σημείο, που δεν θα είχε νόημα να χαρακτηρίζεται σαν καπιταλισμός" (στο ίδιο σελ. 39)

Και ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Sering στο βιβλίο του "Πέρα από τον καπιταλισμό" υποστηρίζει ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό πραγματοποιείται με την βοήθεια του "δημοκρατικού κράτος" ή του "κράτους ευημερίας" (σελ. 82) μέσω του "δημοκρατικού σχεδίου" και ότι "η οικονομική εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου πρέπει να σπάσει με την απαλλοτρίωση" από το "δημοκρατικό κράτος" (στο ίδιο σελ. 170-176). Και ένας άλλος γερμανός σοσιαλδημοκράτης ο Böse βλέπει το αστικό κράτος σαν μέσο για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Στο βιβλίο του "Προβλήματα της μαρξιστικής διδασκαλίας της κοινωνίας" γράφει: "αλλά αποδείχτηκε ότι είναι δυνατό να περιορίσουμε το μηχανισμό εξουσίας του κράτους που βρίσκονταν στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης και στην πορεία μιας ανάπτυξης, η οποία δεν μπορεί εδώ να αναλυθεί, να μετασχηματισθεί σε κράτος ευημερίας και να διαμορφωθεί σε ένα μέσο (ύπο-γραμ. δική μας) σοσιαλιστικού μετασχηματισμού με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό" (σελ. 85).

Βασική θέση των αντεπαναστατικών απόψεων των σοσιαλδημοκρατών και του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ είναι ότι το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό μπορεί να γίνει χωρίς τη βίαιη επανάσταση και χωρίς τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, ότι μπορεί δήθεν να γίνει "ειρηνικά" συγκεντρώνοντας την πλειοψηφία στο αστικό κοινοβούλιο και μέσω "δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων" στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και του αστικού κράτους και με τη βοήθειά του. Όμως ούτε στο παρελθόν έγινε ούτε σήμερα μπορεί να γίνει ούτε στο μέλλον πρόκειται να γίνει το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό με τον "ειρηνικό, κοινοβουλευτικό δρόμο" και με την βοήθεια του αστικού κράτους. Αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα όλες οι χώρες που στην κυβέρνηση βρέθηκαν τα σοσιαλιστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, από τις σκανδιναβικές χώρες ως την Αγγλία και από την Αυστρία ως την Πορτογαλία και τη Γαλλία. Ακόμα το δείχνουν ολοκάθαρα και οι χώρες όπου συμμετέχουν στην αστική κυβέρνηση τα ρεβιζιονιστικό κόμματα, όπως στην Φιλανδία και τη Γαλλία. Σ’αυτές τις χώρες δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε και ούτε στο μέλλον πρόκειται να ανοίξει κανένας δρόμος προς το σοσιαλισμό. Κυρίαρχος τρόπος παραγωγής παραμένει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που λειτουργεί με βάση τους δικούς του αμετάβλητους οικονομικούς νόμους και οι ρεβιζιονιστές υπουργοί είναι απλώς όργανα των καπιταλιστών των χωρών τους, θλιβεροί υπηρέτες και υποστηριχτές των συμφερόντων τους, διαχειριστές των υποθέσεών τους που εκτελούν πιστά τις εντολές που παίρνουν από τα αφεντικά τους τους καπιταλιστές για να εντείνουν ακόμη περισσότερο την εκμετάλλευση και την καταπίεση του προλεταριάτου και να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στα μονοπώλια. Αυτό που ονόμασαν και εξακολουθούν και σήμερα να το ονομάζουν οι σοσιαλδημοκράτες "σοσιαλισμό" είναι ο σημερινός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός των χωρών τους. Ακριβώς αυτόν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ονομάζουν και οι Γάλλοι ρεβιζιονιστές σαν απαρχή του "σοσιαλισμού" ή σαν "σοσιαλισμό" που αρχίζει να χτίζεται. Αυτόν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό χαρακτηρίζουν στα προγράμματα τους σαν "αλλαγή" και "σοσιαλισμό" το ΠΑΣΟΚ και η προδοτική κλίκα του Φλωράκη.

Και η αντιμαρξιστική αντίληψη του "υπερταξικού " κράτους, του λεγόμενου "δημοκρατικού κράτους του "Κ"ΚΕ που θα πάρει δήθεν μέτρα "προς όφελος του λαού" ενώ ταυτόχρονα είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης και υπερασπιστής των συμφερόντων της και του όποιου δήθεν ο κρατικός “μηχανισμός δεν είναι απόλυτα μονολιθικό εχθρικό συγκρότημα” (Ανδρουλάκης,"Ρ"29.9.81) δεν είναι ανακάλυψη των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ αλλά πρόκειται απλώς για υιοθέτηση της γνωστής θέσης των αστών ιδεολόγων και της σοσιαλδημοκρατίας σύμφωνα με την οποία το κράτος δρα δήθεν προς το συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας ,δηλ. προς το συμφέρον δήθεν όλων των τάξεων ,και των καπιταλιστών και των εργατών και γενικά των πλατιών λαϊκών μαζών.

Ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Sternberg γράφει: "ότι οι λειτουργίες των καπιταλιστών έχουν αλλάξει, ότι ο κρατικός τομέας μεγάλωσε, ότι ήδη το κράτος στα πλαίσια ενός ακόμα κυρίαρχου καπιταλισμού, δεν είναι μόνο όργανο καταπίεσης των εργατών, άλλα έγινε ένα κράτος ευημερίας, ένα κράτος της κοινωνικής πολιτικής, ένα κράτος της διαρκώς επεκτεινόμενης κοινωνικής πολιτικής" (Sternberg : o Μαρξ και το παρόν,σελ.346).Και ο άγγλος Strachey γράφει: "το εργατικό κίνημα αύξησε την πολιτική επιρροή του πάνω στο δημοκρατικό κράτος το όποιο χρησιμοποιεί προς όφελος του "( Strachey, Σύγχρονος καπιταλισμός, σελ.29).

Επίσης οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές στο 7ο συνέδριο της Ε."Κ."Γ. ισχυρίζονται ότι " το αστικό κράτος είναι αναγκασμένο να πάρει διάφορα μέτρα έλεγχου του ιδιωτικού κεφαλαίου ....μέσω των οποίων περιορίζεται εν μέρει η ατομική διαχείριση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας"( Το Πρόγραμμα της ΕΚΓ,σελ.23). Και παρακάτω "ότι το αστικό κράτος και η κρατική μηχανή στην επιδίωξή τους να διατηρήσουν τις αυτόνομες λειτουργίες τους και να τοποθετηθούν πάνω από την κοινωνία, προσπαθούν όχι μόνο να καταπολεμήσουν ακόμα περισσότερο τον αυτόνομο κοινωνικό ρόλο της εργατικής τάξης, αλλά προσπαθούν να περιορίσουν επίσης και το ρόλο του ιδιωτικού κεφαλαίου" (Το Πρόγραμμα της ΕΚΓ, σελ.24).

Εξίσου αντιμαρξιστική είναι και η άποψη της λεγόμενης "σχετικής αυτοτέλειας του αστικού κράτους από την άρχουσα τάξη" (Ανδρουλάκης, Ο Λένιν και τα σύγχρονα προβλήματα του κράτους και της επανάστασης, σελ.11) καθώς και η άποψη πως "το κράτος είναι μια οργάνωση της άρχουσας τάξης και ταυτόχρονα είναι μια οργάνωση της κοινωνίας" (Ανδρουλάκης, στο ίδιο,σελ.11) και πως "μπορεί ακόμα ,σε ορισμένους τομείς του κρατικού μηχανισμού, να καταχτήσει θέσεις το οργανωμένο λαϊκό κίνημα" (Ανδρουλάκης, στο ίδιο,σελ.14).

Σ ότι αφορά την αντιμαρξιστική θέση της "σχετικής αυτοτέλειας του αστικού κράτους από την άρχουσα τάξη " που αποτελεί μια πολύ ραφιναρισμένη αναθεώρηση της Μαρξιστικής θεωρίας για το κράτος, έχουμε να παρατηρήσουμε πως το αστικό κράτος όχι μόνο δεν διατηρεί καμιά αυτοτέλεια από την άρχουσα αστική τάξη ,αλλά αντίθετα είναι απόλυτα υποταγμένο στη μονοπωλιακή αστική τάξη.

Την αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική θεωρία της λεγόμενης "σχετικής αυτοτέλειας του κράτους", υποστηρίζουν όπως είναι γνωστό ,και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και μας πληροφορούν οι ίδιοι ότι "η θέση της σχετικής αυτοτέλειας του κράτους δεν αμφισβητείται σήμερα" (Τουλπανόφ/Σάϊνις, Επίκαιρα προβλήματα της πολιτικής οικονομίας του σημερινού καπιταλισμού, σελ.108) στη Σοβιετική Ένωση. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι αναφερόμενοι στη Γαλλία και την Ιταλία της μεταπολεμικής περιόδου ισχυρίζονται ότι "η οικονομική δραστηριότητα του κράτους παράβλαψε πραχτικά τα συμφέροντα όλων των ιδιωτικών μονοπωλίων, και μερικές φορές ελάττωσε επίσης τα κέρδος τους" (στο ίδιο σελ.114). Εδώ οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές αυτοαποκαλύπτονται όχι μόνο σαν προδότες των επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού αλλά και σαν θαυμάσιοι απολογητές του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Ακόμα ισχυρίζονται ότι "στη Γαλλία και την Ιταλία, όπου υπάρχουν ισχυρά Κομμουνιστικά (διάβαζε :ρεβιζιονιστικά) κόμματα και το εργατικό κίνημα προσφέρει μια σοσιαλιστική εκλογή απέναντι στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, η τάση που οδηγεί το κράτος σε μια σχετική αυτοτέλεια στην οικονομία και την πολιτική επιδρά φυσικά πιο ισχυρά από ότι στις άλλες καπιταλιστικές χώρες" (στο ίδιο,σελ.115). Άρα τα κέρδη των "ιδιωτικών μονοπωλίων στη Γαλλία και την Ιταλία θα "μειωθούν" ακόμα περισσότερο και θα "πλουτίσουν" οι Γάλλοι και οι Ιταλοί εργάτες και σιγά σιγά με την παραπέρα "ελάττωση" των κερδών των Γάλλων και Ιταλών καπιταλιστών θα "περάσουν" οι χώρες αυτές στο "σοσιαλισμό". Γι’ αυτό οι Γάλλοι και Ιταλοί εργάτες δεν είναι ανάγκη ούτε να αποκρούουν τις επιθέσεις των καπιταλιστών των χωρών τους, ούτε να αγωνίζονται για την καλυτέρευση της ζωής τους, ούτε να αγωνίζονται για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, εφόσον όλα αυτά θα τα πραγματοποιήσει το αστικό κράτος με την δήθεν διαρκώς αυξανόμενη "αυτοτέλειά του από την άρχουσα τάξη".

Με την αντιμαρξιστική θέση του "υπερταξικού κράτους", του λεγόμενου "δημοκρατικού κράτους", το όποιο στέκεται δήθεν πάνω από την αστική και την εργατική τάξη, ενώ στην πραγματικότητα είναι όργανο της αστικής τάξης και την επίσης αντιμαρξιστική θέση τη λεγόμενης "σχετικής αυτοτέλειας του αστικού κράτους από την άρχουσα τάξη" (Ανδρουλάκης), οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ επιδιώκουν να συγκαλύψουν τον ταξικό χαραχτήρα του σημερινού ελληνικού κράτους ,το όποιο είναι αποκλειστικά όργανο κυριαρχίας της μπουρζουαζίας, όργανο καταπίεσης και εκμετάλλευσης του προλεταριάτου από την αστική τάξη, και να το εμφανίσουν σαν "κράτος των εργατών" των όποιων όχι μόνο τα συμφέροντα "εξυπηρετεί", αλλά θα τους "φέρει" ακόμα και το "σοσιαλισμό", με άπώτερο στόχο την απομάκρυνση του προλεταριάτου από την επαναστατική ταξική πάλη και την Προλεταριακή Επανάσταση και τη διαιώνιση του ελληνικού καπιταλισμού.

Σε αντίθεση με τις παραπάνω αντιμαρξιστικές απόψεις των ρεβιζιονιστών, οι κλασσικοί του Μαρξισμού θεωρούσαν πάντα το κράτος σαν όργανο ταξικής κυριαρχίας και σαν όργανο καταπίεσης μιας τάξης από την άλλη και όχι σαν κάτι το "υπερτασικό", σαν κάτι που στέκει δήθεν "πάνω" από τάξεις. Ο Λένιν τόνιζε: "το κράτος είναι μια μηχανή για τη δια τήρηση της κυριαρχίας μιας τάξης πάνω σε μια άλλη" (Λένιν/Στάλιν, Για το κράτος ,σελ.22) και παρακάτω, ότι «το κράτος είναι μια μηχανή για την καταπίεση μιας τάξης από μια άλλη, μια μηχανή για να κρατάει μια τάξη υποτελείς όλες τις άλλες υποταγμένες τάξεις» (Λένιν/Στάλιν , Για το κράτος,σελ.26).

Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ αρνείται ακόμα και τον ταξικό χαραχτήρα του αστικού κοινοβουλίου, το εμφανίζει σαν κάτι που στέκεται "πάνω" από τις τάξεις και τα πολιτικά κόμματα. Ισχυρίζεται ότι μπορεί να υπάρξει "δημοκρατικός έλεγχος του στρατεύματος" (Αλαβάνος, "Ρ" 14.6.81) από το αστικό κοινοβούλιο και πως μπορεί "να εξασφαλιστεί ο ουσιαστικός έλεγχος τους (εννοούν των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας) από τη Βουλή "(Γραφείο Τύπου της Κ Ε του ΚΚΕ,"Ρ" 28.2.79) και πως μ’αύτόν τον τρόπο ο Στρατός και τα Σώματα Ασφαλείας μπαίνουν τάχα στην "υπηρεσία" του λαού και πλέον "δεν θα διώκουν τους εργαζόμενους και δεν θα καταστέλλουν με τη βία τους λαϊκούς αγώνες". Αυτός όμως "ο δημοκρατικός έλεγχος του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας" από τη Βουλή ,δηλ. από το αστικό Κοινοβούλιο είναι σίγουρα έλεγχος προς το συμφέρον της κυρίαρχης αστικής τάξης και δεν αλλάζει τον ταξικό χαραχτήρα ούτε του αστικού Κοινοβουλίου ούτε του αστικού στρατού που είναι όργανα ταξικής κυριαρχίας των ελλήνων Καπιταλιστών και έχουν σαν αποστολή την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας, την καταπίεση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών και γενικά την υπεράσπιση και διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Το ΠΑΣΟΚ μιλάει για "συμφιλίωση" λαού και στρατού και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ προχωράει ακόμα πιο πέρα όταν μιλάει για "συναδέλφωση" λαού και των Ενόπλων Δυνάμεων, λες και ο αντιδραστικός αστικός στρατός, αυτό το ένοπλο χέρι της μπουρζουαζίας, που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν και θα χρησιμοποιείται σίγουρα και στο μέλλον από την αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας για να συντρίψει το λαϊκό κίνημα, είναι προλεταριακός λαϊκός στρατός.

Όπως δεν μπορεί να υπάρξει "συμφιλίωση" και "συναδέλφωση" μεταξύ των δύο βασικών ανταγωνιστικών και εχθρικών μεταξύ τους τάξεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει "συμφιλίωση" και "συναδέλφωση" και μεταξύ των οργάνων της μπουρζουαζίας (του αστικού Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας) και του προλεταριάτου και γενικά των πλατιών λαϊκών μαζών.

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ 'ισχυρίζονται ότι "συναδέλφωση σημαίνει να θεωρεί η πολιτεία τις ένοπλες δυνάμεις σαν ένα κομμάτι που προέρχεται από το λαό και είναι αδιάσπαστα δεμένο μαζί του" ("Ρ" 15.1.82) και ακόμα "συναδέλφωση" λαού και στρατού σημαίνει "οι ένοπλες δυνάμεις να αφοσιωθούν στην αποστολή τους που είναι η υπεράσπιση της ακεραιότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας και η διαφύλαξη σαν κόρης οφθαλμού της λαϊκής θέλησης" ("Ρ" 15.1.82). Έτσι η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκές μάζες της χώρας μας πληροφορούνται από το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ ότι "η πολιτεία" (για πιά "υπερτασική" πολιτεία πρόκειται άραγε;) δηλ. η αστική κυβέρνηση και το αστικό κράτος θα θεωρούν μελλοντικά τις ένοπλες δυνάμεις σαν "κομμάτι του λαού" και ακόμα σαν κομμάτι "αδιάσπαστα δεμένο μαζί του" και πληροφορούνται ακόμα ότι οι αστικές ένοπλες δυνάμεις έχουν σαν αποστολή τη "διαφύλαξη σαν κόρης οφθαλμού της λαϊκής θέλησης" (!!!).

Ο αστικός στρατός δεν μπορεί ποτέ να είναι "αδιάσπαστο κομμάτι του λαού" και δεν μπορεί ποτέ να έχει σαν αποστολή τη "διαφύλαξη σαν κόρης οφθαλμού της λαϊκής θέλησης" γιατί είναι στρατός της αστικής τάξης, είναι όργανό της, υπερασπιστής των δικών της ταξικών συμφερόντων. Ο αστικός στρατός είναι αδιάσπαστο κομμάτι του αστικού κράτους, το οποίο είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης, είναι το ένοπλο χέρι της αστικής τάξης που σαν αποστολή του έχει όχι "τη διαφύλαξη σαν κόρης οφθαλμού της λαϊκής θέλησης" αλλά τη διαφύλαξη "σαν κόρης οφθαλμού" της θέλησης της κυρίαρχης αστικής τάξης δηλ. την υπεράσπιση της ταξικής της κυριαρχίας, την υπεράσπιση του καπιταλισμού και είναι ισχυρό όργανο στα χέρια των καπιταλιστών για την καταπίεση του προλεταριάτου, την καταπάτηση της λαϊκής θέλησης και την συντριβή του λαϊκού κινήματος.

Ο αστικός στρατός, η αστυνομία και τα σώματα ασφαλείας σαν όργανα ταξικής κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης είναι εχθροί του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Τα ίδια ισχυρίζεται και το ΠΑΣΟΚ όταν λέει "ότι η συμφιλίωση λαού και στρατού αποτελεί το κύριο στήριγμα για την αμυντική θωράκιση της πατρίδας μας αλλά και πρωταρχικό ζήτημα της δημοκρατίας" (Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής, σελ 46).

Η "συμφιλίωση" και "συναδέλφωση" λαού και στρατού που προπαγανδίζουν το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει άλλο νόημα από την "συμφιλίωση" και "συναδέλφωση" του προλεταριάτου με τον αντίποδά του και εχθρό του, την αντιδραστική αστική τάξη και με το όργανο της ταξικής της κυριαρχίας το αστικό κράτος, δεν μπορεί να έχει άλλο νόημα από την υποταγή του προλεταριάτου στην αντιδραστική αστική τάξη.

Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ θεωρεί τον αστικό στρατό και σαν επαναστατική δύναμη για την "αλλαγή" και παραπέρα για το "σοσιαλισμό" του. Γράφουν: "όλη η προοπτική της δημοκρατικής στροφής βρίσκεται στην συμφιλίωση της δημοκρατικής αλληλεγγύης του λαού με τους στρατιώτες και τα στελέχη (υπογρ. δική μας) των ενόπλων δυνάμεων" (Γ. Διαμαντής ΚΟΜΕΠ 9/81 σελ.41)και ότι οι ένοπλες δυνάμεις "στέκονται στην πλειοψηφία τους στο πλευρό (υπογραμ. δική μας) του εργαζόμενου λαού για την ήττα της δεξιάς και της πολιτικής της, για την νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων και το ξεκίνημα μιας καινούριας (υπογρ. δική μας) πορείας στον τόπο μας" (Γ. Διαμαντής ΚΟΜΕΠ 9/81 σελ 40-41). Και λίγες μετά τις εκλογές ο "Ρ" θριαμβολογεί: "ο λαός και οι ένοπλες δυνάμεις του, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του, πανηγυρίζουν την νίκη της δημοκρατίας, την νίκη των δημοκρατικών δυνάμεών"("Ρ"25.10.81) και συνεχίζει ότι "ο λαός και ο στρατός ενωμένοι (υπογρ. δική μας) μπορούν και πρέπει από σήμερα να βαδίσουν στο δρόμο της αλλαγής, (υπογρ. δική μας) της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας και της άγρυπνης περιφρούρησης της ομαλότητας και της δημοκρατίας (υπογρ. δική μας)" ("Ρ" 25.10 81)(!!!).

Το να ισχυρίζεται κανείς, όπως κάνει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ, ότι ο αστικός στρατός στέκει στο πλευρό του λαού για την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης, αυτό ισοδυναμεί με τον παράλογο ισχυρισμό ότι η αντιδραστική αστική τάξη ανατρέπει τον ίδιο της τον εαυτό της. Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ θεωρώντας τον αστικό στρατό σαν "επαναστατική δύναμη" που θα οδηγήσει τάχα τη χώρα στο "σοσιαλισμό" ξεπέρασαν κατά πολύ και τον σύντροφο τους ρεβιζιονιστή προδότη Λ. Κορβαλάν που για τον αντιδραστικό αστικό στρατό της Χιλής δήλωνε: "ο στρατός σύμφωνα με το σύνταγμα δεν αναμειγνύεται σε πολιτικά ζητήματα" (Λ. Κορβαλάν, άρθρα και λόγοι, σελ. 73) και ότι "οι στρατιωτικοί χαρακτηρίζονται από μια σειρά ηθικές άξιες: σεβασμό προς το σύνταγμα και τον νόμο, υπακουή στην εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση" (στο ίδιο σελ, 75). Η υμνολογία αυτή του προδότη Λ. Κορβαλάν στους φίλους του φασίστες της κλίκας του Πινοσέτ απευθύνονταν στους Χιλιανούς εργάτες και αγρότες για να τους εξαπατήσει, να τούς αφοπλίσει ιδεολογικά και πολιτικά με απώτερο στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αντιδραστικής τάξης της Χιλής πράγμα που όπως ξέρουμε επακολούθησε. Παρά τη χρεωκοπία του περιβόητου "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" με την επιβολή φασιστικής δικτατορίας στη Χιλή, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, σαν προδότες που είναι, συνεχίζουν την προδοτική γραμμή του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" και τον εξωραϊσμό του αντιδραστικού αστικού στρατού της χώρας μας στο σημείο να τον θεωρούν ακόμα και σαν "επαναστατική δύναμη" που θα οδηγήσει τάχα τη χώρα στο "σοσιαλισμό". Την ίδια αντεπαναστατική γραμμή, παρά την τραγωδία της Χιλής, συνεχίζει και σήμερα ο ρεβιζιονιστής Λ. Κορβαλάν. Γράφει:" η Χιλιανή επανάσταση υπέστη μια προσωρινή ήττα. Αυτό το γεγονός όμως δεν αναιρεί την άποψη, ότι σε άλλες χώρες, ίσως επίσης και στη Χιλή, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της μπορούν να καταλάβουν την πολιτική εξουσία και να πραγματοποιήσουν την επανάσταση μέσω της μη ένοπλης πάλης" (Προβλήματα ειρήνης και σοσιαλισμού, 1/78 σελ. 32).

Η πρόσφατη αρνητική πείρα της Χιλής δείχνει ολοκάθαρα και επιβεβαιώνει πλέρια την μαρξιστική θέση πως το αστικό κράτος και το βασικό συστατικό τμήμα του, ο αστικός στρατός, είναι εχθροί του προλεταριάτου και υπάρχουν για να προστατεύουν την εξουσία της αστικής τάξης και για αυτό δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το προλεταριάτο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική.

Στο βαθμό που το προλεταριάτο συνειδητοποιεί τα ταξικά του συμφέροντα και αγωνίζεται για αυτά, διαπιστώνει το ίδιο και συνειδητοποιεί, ότι το αστικό κράτος στο σύνολό του και ιδιαίτερα το ένοπλο τμήμα του, ο αστικός στρατός και η αστυνομία, δεν είναι μονάχα εχθροί του μα αποτελούν και το κύριο εμπόδιο για την απελευθέρωσή του από τον καπιταλιστικό ζυγό και είναι το βασικό ένοπλο στήριγμα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Και όταν ξεσπάει η προλεταριακή επανάσταση, το ένοπλο προλεταριάτο και οι σύμμαχοι του, κάτω από την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος, στρέφουν τον ένοπλο αγώνα ενάντια στον αστικό στρατό για να τον συντρίψουν και να πραγματοποιήσουν την Προλεταριακή Επανάσταση, να συντρίψουν στη συνέχεια ολόκληρο το αστικό κράτος και να το αντικαταστήσουν με το νέο κράτος της εργατικής τάξης, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, που είναι το μόνο ικανό κράτος που μπορεί να αναλάβει τον επαναστατικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Τώρα όσο για την "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας" από τον αστικό στρατό θα την "υπερασπίσει" όπως την "υπεράσπισε" και στο παρελθόν, θα την "υπερασπίσει" τόσο όσο την "υπεράσπισε" η ξενόδουλη αστική τάξη της χώρας μας που μετέτρεψε την Ελλάδα σε αποικία και στρατιωτική βάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ανακεφαλαιώνοντας καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ που με την βοήθειά του θα φθάσουν δήθεν στο "σοσιαλισμό", είναι το ίδιο το σημερινό ελληνικό αστικό κράτος, το όποιο είναι και θα παραμείνει όργανο ταξικής κυριαρχίας της αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας μας, είναι απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια, είναι όργανο για την καταπίεση και εκμετάλλευση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών όργανο υπεράσπισης του καπιταλισμού και γι’αυτόν ακριβώς το λόγο δεν μπορεί ποτέ να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στη χώρα μας σε σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Για να γίνει ο επαναστατικός μετασχηματισμός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές, είναι απαραίτητο: 1) η βίαιη ένοπλη επανάσταση και 2) η πλήρης συντριβή, η ολοκληρωτική καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και η αντικατάστασή της με το νέο κράτος της εργατικής τάξης, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου. Το προλεταριακό κράτος είναι αποκλειστικά το μόνο που μπορεί και είναι ικανό να πραγματοποιήσει τον επαναστατικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ και οι "εθνικοποιήσεις" του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν ανοίγουν το δρόμο στο σοσιαλισμό, αντίθετα επεκτείνουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και ισχυροποιούν την εξουσία των μονοπωλίων

Όπως είναι γνωστό το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμα του μιλάει για "κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας" (Διακήρυξη Κυβερνητικής πολιτικής, σελ. 26). Η έννοια της "κοινωνικοποίησης" που χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ είναι η γνωστή αντιμαρξιστική έννοια της "κοινωνικοποίησης" της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που τη χρησιμοποίησε στην περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και ύστερα ως τα σήμερα. Ο Καρλ Καούτσκυ το 1919 διεκήρυσσε: "ζούμε στην εποχή της κοινωνικοποίησης. Ως τώρα κάθε οικονομική πρόοδος ήταν μια (εννοεί οικονομική πρόοδο) του καπιταλισμού. Από τώρα και στο εξής είναι μια (εννοεί οικονομική πρόοδο) του σοσιαλισμού" (Κ. Καούτσκυ, Τί είναι κοινωνικοποίηση; 1919, σελ. 3).Λόγω έλλειψης χώρου και επειδή δεν αφορά άμεσα το θέμα μας, δεν θα αναφερθούμε στις συζητήσεις που έγιναν εκείνη την περίοδο και οι όποιες λίγο πολύ διαρκούν ως τις μέρες μας !

Με την ίδια αυτή αντιμαρξιστική έννοια της "κοινωνικοποίησης" της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ συμφωνούν βέβαια και οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ. Ο ρεβιζιονιστής Μ. Ανδρουλάκης αναφερόμενος στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στη βουλή θεωρεί ότι "υπάρχουν ριζοσπαστικές διακηρύξεις" σ’αυτές, όπως οι λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ. (Μ. Ανδρουλάκης, "Ρ" 29.11.81). Και αλλού : "ήταν στιγμές που νόμιζες ότι οι ρήτορες της δεξιάς, αντί να κάνουν το χρέος τους υπερασπιζόμενοι τα μονοπώλια από τις κοινωνικοποιήσεις..." (στο ίδιο) (!!!). Ακόμη γράψει: "αν οι κοινωνικοποιήσεις είναι σε αντιμονοπωλιακή, αντιεξαρτησιακή κατεύθυνση, αν στηριχθούν και στη συμμετοχή του ταξικού εργατικού κινήματος, αν συνδεθούν με άλλα μέτρα εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων, ασφαλώς θα είναι τομή, μια αλλαγή δομική (υπογ. δική μας) προς την πραγματική αλλαγή" (Μ. Ανδρουλάκης, "Ρ" 29.11.1981). Επίσης ο ρεβιζιονιστής Γ. Δραγασάκης γράφει: "πολύ σωστά, ένα μικρό οικονομικό λεξικό, που είχε πριν από χρόνια κυκλοφορήσει το ΠΑΣΟΚ, έλεγε, ότι κοινωνικοποίηση έχουμε "όταν τα μέσα παραγωγής γίνονται ιδιοκτησία ολόκληρης της κοινωνίας". Επίσης σε παλιότερες συνεντεύξεις του, ο κ. Παπανδρέου διευκρίνιζε και ανέλυε αυτή την ιδέα. Σε συνέντευξή του στα "Νέα" της 3.11.75, έλεγε ότι "το ΠΑΣΟΚ πρεσβεύει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 26.6.81).

Από τα παραπάνω αποσπάσματα των ρεβιζιονιστών "θεωρητικών" Ανδρουλάκη και Δραγασάκη προκύπτει ότι το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ υιοθετεί χωρίς επιφύλαξη την ίδια ακριβώς αντιμαρξιστική έννοια της "κοινωνικοποίησης" της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Σημειώνουμε ακόμα εδώ πως η έννοια της "κοινωνικοποίησης" που χρησιμοποιείται στο μικρό οικονομικό λεξικό του ΠΑΣΟΚ και στη συνέντευξη του Παπανδρέου είναι εξίσου αντιμαρξιστική όπως και η σημερινή.

Το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα χρησιμοποίησε παλιότερα και οι μαρξιστές λενινιστές χρησιμοποιούν σήμερα, τις έννοιες εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση, οι όποιες όμως δεν ταυτίζονται μεταξύ τους και οι όποιες δεν έχουν καμιά σχέση με την έννοια της "κοινωνικοποίησης" της σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ.

Οι σοσιαλδημοκράτες και οι ρεβιζιονιστές μιλώντας για "κοινωνικοποίηση" των διαφόρων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, σκόπιμα αποσιωπούσαν και αποσιωπούν το ζήτημα του κράτους, συγκάλυπταν και συγκαλύπτουν τον ταξικό χαραχτήρα του κράτους και κατεπέχταση και τον ταξικό χαραχτήρα των λεγόμενων "κοινωνικοποιήσεων". Αν αυτές τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" ή "εθνικοποιήσεις" τις έκανε το αστικό κράτος, τότε αυτές δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση ούτε με την σοσιαλιστική εθνικοποίηση ούτε με την κοινωνικοποίηση, γιατί εφόσον τις κάνει το αστικό κράτος δεν θίγουν καθόλου τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Η κρατική ιδιοκτησία στον καπιταλισμό είναι μορφή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, είναι κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

Για τους κομμουνιστές σοσιαλιστική εθνικοποίηση είναι, η επαναστατική δήμευση, χωρίς αποζημίωση , της ιδιοκτησίας των εκμεταλλευτριών τάξεων (καπιταλιστών και τσιφλικάδων) από το προλεταριακό κράτος και την μετατροπή της σε ιδιοκτησία του προλεταριακού κράτους. Βασική όμως και εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για την αντικατάσταση του αστικού κράτους από το προλεταριακό κράτος - και ακριβώς αυτό αποσιωπούν οι ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων - είναι η βίαιη ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου και το τσάκισμα, η πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Μόνο το προλεταριακό κράτος μπορεί να πραγματοποιήσει τον επαναστατικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας σε σχέσεις σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής (Πρόγραμμα και Καταστατικό της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς, σελ. 42). Στο πρόγραμμα της Γ’ ΚΔ σωστά γίνεται λόγος για "κατάσχεση (απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση) και προλεταριακή εθνικοποίηση όλων των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων..." (Πρόγραμμα και Καταστατικό της Γ’ ΚΔ, σελ. 42).

Η σοσιαλιστική εθνικοποίηση δεν ταυτίζεται με την κοινωνικοποίηση, της όποιας όμως αποτελεί εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση. Η κοινωνικοποίηση είναι ένα ολόκληρο προτσές στο όποιο ολόκληρη η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία πραγματοποιεί σαν τέτοια την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που δημιουργήθηκε με την σοσιαλιστική εθνικοποίηση πάντα με τον καλύτερο τρόπο και πάντα σε διαρκώς μεγαλύτερη έκταση. Το προτσές της κοινωνικοποίησης απαιτεί την άμεση συμμετοχή του λαού στη διεύθυνση και τον έλεγχο της παραγωγής, απαιτεί την ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων του που ως τότε εμποδίζονταν από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Ο Λένιν αναφερόμενος στη σχέση μεταξύ εθνικοποίησης και κοινωνικοποίησης γράφει: "μπορεί να είναι κανείς αποφασιστικός ή αναποφάσιστος στο ζήτημα της εθνικοποίησης, της δήμευσης. Εδώ όμως, είναι ο κόμπος, ότι δεν αρκεί ακόμα και η μεγαλύτερη "αποφασιστικότητα" του κόσμου για το πέρασμα από την εθνικοποίηση και τη δήμευση στην κοινωνικοποίηση ... το ατύχημα, για τους "αριστερούς" είναι, ότι δεν πρόσεξαν την ίδια την σωσία της "τρέχουσας στιγμής", του περάσματος από τις δεσμεύσεις (για την εφαρμογή τους το κύριο προσόν ενός πολιτικού είναι η αποφασιστικότητα) στην κοινωνικοποίηση (και για την εφαρμογή της απαιτείται από την επανάσταση ένα άλλο προσόν). Χτές η ουσία της τρέχουσας στιγμής ήταν να εθνικοποιούμε, να δημεύουμε, να χτυπάμε και να συντρίβουμε την αστική τάξη, να τσακίζουμε το σαμποτάζ όσο μπορεί πιο αποφασιστικά. Σήμερα μόνο οι τυφλοί δεν βλέπουν, ότι εμείς περισσότερο εθνικοποιήσαμε, δημεύσαμε, χτυπήσαμε και τσακίσαμε, από ότι μπορέσαμε να καταμετρήσουμε. Και η κοινωνικοποίηση κατά τούτο ξεχωρίζει από την απλή δήμευση, ότι μπορούμε να δημεύσουμε με μόνη την "αποφασιστικότητα" χωρίς να έχουμε την ικανότητα να καταγράφουμε σωστά και να διανέμουμε σωστά, δεν μπορούμε όμως να κοινωνικοποιήσουμε αν δεν έχουμε αυτή την ικανότητα" (Λένιν τόμος 27, σελ. 315-316).

Το σύνθημα της "κοινωνικοποίησης" αποτελούσε, όπως είναι γνωστό, το πολιτικό σύνθημα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και των γερμανικών ρεφορμιστικών συνδικάτων στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας και αργότερα. Αυτοί διακήρυξαν: "η κοινωνικοποίηση προχωράει", η "κοινωνικοποίηση και ο εκδημοκρατισμός οδηγούν στο σοσιαλισμό" και ο Κ. Καούτσκυ αναφωνούσε "ζούμε στην εποχή της κοινωνικοποίησης". Σύμφωνα με τους σοσιαλδημοκράτες μέσω της λεγόμενης "κοινωνικοποίησης" από το αστικό κράτος βασικών τομέων της οικονομίας, του "εκδημοκρατισμού" και της "συμμετοχής" των εργατών στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων θα πραγματοποιούνταν δήθεν στη Γερμανία και στις άλλες χώρες σταδιακά η εξάλειψη της κυριαρχίας του κεφαλαίου και έτσι "ειρηνικά" θα μετεξελίσσονταν ο καπιταλισμός σε "σοσιαλισμό". Αυτή η ρεβιζιονιστική θεωρία της δήθεν σταδιακής "εισαγωγής" του σοσιαλισμού στα πλαίσια του καπιταλισμού χρεοκόπησε οριστικά. Δεν πραγματοποιήθηκε καμιά "ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό" ούτε είναι φυσικά ποτέ δυνατό να πραγματοποιηθεί, το μόνο που έγινε είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, Οι κρατικές επιχειρήσεις δεν ήταν "σοσιαλιστικά στοιχεία" στα πλαίσια του καπιταλισμού, όπως ισχυρίζονταν οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, γιατί το κράτος στα χέρια του όποιου βρίσκονταν, ήταν το κράτος της ίδιας της αστικής τάξης.

Η ρεβιζιονιστική θεωρία της "κοινωνικοποίησης" και της "οικονομικής δημοκρατίας" της σοσιαλδημοκρατίας είχε σαν βάση της την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας μεταξύ της αντιδραστικής αστικής τάξης και του προλεταριάτου και στρέφονταν άμεσα ενάντια στη θεωρία της προλεταριακής επανάστασης και την μαρξιστική θεωρία του κράτους, σήμαινε άρνηση της αναγκαιότητας της βίαιης προλεταριακής επανάστασης και της αναγκαιότητας της πλήρους συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν απαραίτητων προϋποθέσεων για τον επαναστατικό μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό.

Και στα προγράμματα της σοσιαλδημοκρατίας που ψηφίστηκαν αργότερα στα συνέδρια τους γίνεται πάλι λόγος για "κοινωνικοποίηση". "Μόνο με βάση το γενικό καλό θα αποφασίζεται ποιές επιχειρήσεις πρέπει να κοινωνικοποιούνται" (Το νέο πρόγραμμα του σοσιαλιστικού κόμματος Αυστρίας, σελ. 14).

Το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμά του κάνει λόγο για "κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας" (Διακήρυξη Κυβερνητικής πολιτικής, σελ. 26) και ακόμα πως αυτές "οι κοινωνικοποιήσεις είναι ο βασικός μοχλός για την ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας και την εφαρμογή της νέας στρατηγικής για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Αποτελούν ταυτόχρονα στοιχείο της αντιμονοπωλιακής και αντιεξαρτισιακής μας πολιτικής" (στο ίδιο σελ. 105) και ότι θα πάρει "μέτρα για τον αποφασιστικό έλεγχο της δράσης των μονοπωλίων" (στο ίδιο σελ. 60) και όλα αυτά το μέτρα μαζί καθώς και η "συμμετοχή" των εργαζομένων και των κοινωνικών φορέων" (στο ίδιο, σελ. 26), θα οδηγήσουν στην πραγματοποίηση της "Μεγάλης Αλλαγής" του ΠΑΣΟΚ και τελικά στην οικοδόμηση του "σοσιαλισμού" του.

Αυτό όμως που αποσιώπα σκόπιμα το ΠΑΣΟΚ, όπως τόκανε και το κάνει η σοσιαλδημοκρατία, είναι το ζήτημα του κράτους. Ποιό κράτος πραγματοποιεί αυτές τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" (στην ουσία πρόκειται για αστικές κρατικοποιήσεις) το αστικό ή το προλεταριακό κράτος; Η υποχρεωτική απάντηση είναι πως τις πραγματοποιεί το σημερινό ελληνικό αστικό κράτος, που είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας των μονοπωλίων και αυτό γιατί πρώτο δεν ανατράπηκε από το προλεταριάτο μέσω της βίαιης επανάστασης η διχτατορία της αστικής τάξης ούτε συντρίφτηκε η αστική κρατική μηχανή και αντικαταστάθηκε με το νέο προλεταριακό κράτος και δεύτερο δεν μπορεί να τις κάνει άλλο κράτος έκτος από το αστικό, αφού το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ομολογεί ανοιχτά ότι είναι εχθρός της δικτατορίας του προλεταριάτου και την απορρίπτει (κοίτα άρθρο Α. Παπανδρέου, ο Μαρξ, ο Λένιν και η "δικτατορία του προλεταριάτου", στην μπροσούρα του , "μετάβαση στο σοσιαλισμό", σελ. 7-15). Επομένως αφού πραγματοποιεί την λεγόμενη "κοινωνικοποίηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, το αστικό κράτος, τότε αυτές οι επιχειρήσεις δεν είναι "σοσιαλιστικές" όπως ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ, αλλά κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και οι "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ σημαίνουν στην πραγματικότητα όχι πέρασμα στο "σοσιαλισμό", αλλά αντίθετα πρόκειται για επέκταση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στη χώρα μας. Ο "σοσιαλισμός" του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτε άλλο παρά κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

Το ίδιο, όπως το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία, μιλάει και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ για "κοινωνικοποιήσεις": "αν οι κοινωνικοποιήσεις πράγματι είναι σε αντιμονοπωλιακή, αντιεξαρτησιακή κατεύθυνση, αν στηριχθούν και στη συμμετοχή του ταξικού εργατικού κινήματος, αν συνδεθούν με άλλα μέτρα εξάλειψης της ασυδοσίας των μονοπωλίων, ασφαλώς θα είναι τομή, μια αλλαγή δομική (ύπογ. δική μας) προς την πραγματική αλλαγή" (Μ, Ανδρουλάκης, "Ρ" 29.11.81).

Σε άλλα κείμενά του το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ μιλάει για "εθνικοποιήσεις". Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά έκφραση της βαθιάς ιδεολογικής του κρίσης.

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ ισχυρίζονται ότι η "εθνικοποίηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που πραγματοποιούνται από το ίδιο το αστικό το κράτος δηλαδή το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος", ο "δημοκρατικός προγραμματισμός" και η "συμμετοχή των εργαζομένων στη διεύθυνση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αποτελούν δήθεν "ρήξη με την μονοπωλιακή ιδιοκτησία" και οδηγούν τάχα τη χώρα μας σταδιακά και "ειρηνικά" στο "σοσιαλισμό".

Ο γνωστός αντικομουνιστής και αντιδραστικός αστός και τώρα "θεωρητικός εγκέφαλος" των ρεβιζιονιστών Κ. Χατζηαργύρης που έχει αλλάξει τις πολιτικές παρατάξεις σαν τα "πουκάμισα το καλοκαίρι" και που έχει υπηρετήσει πάντα πιστά το διεθνή ιμπεριαλισμό και την αστική ιδεολογία και σήμερα την υπηρετεί ντυμένος βέβαια τον ρεβιζιονιστικό μαντύα χρουτσωφικής ραφής γράφει: «η εθνικοποίηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων ... είναι βασική προϋπόθεση για να πάρει μια χώρα τον προγραμματισμένο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» (υπογρ.. δική μας) (Κ. Χατζηαργύρης, "Ρ" 3.12.81), αρκεί αυτές οι εθνικοποιήσεις να μην "κοστίσουν τόσα ώστε να γίνονται βρόχος στο λαιμό της εθνικής οικονομίας" (στο ίδιο) και παρακάτω αναφωνεί: " δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι κυβερνητικές εξαγγελίες για τις εθνικοποιήσεις αποτελούν για την Ελλάδα στροφή" (Κ. Χατζηαργύρης, "Ρ" 3.12.81). Ένας άλλος ρεβιζιονιστής ο Μ. Ανδρουλάκης γράφει ότι οι «εθνικοποιήσεις βασικών κλάδων που χαρακτηρίζονται από την κατάργηση της μονοπωλιακής ιδιοκτησίας (!!!) ... αναπτύσσουν μια δυναμική που προοπτικά τείνει στην κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, δηλαδή προς το σοσιαλισμο» (υπογρ.. δική μας) και πως αυτές οι εθνικοποιήσεις «συνιστούν επί μέρους ρήξεις μ έ την μονοπωλιακή ιδιοκτησία" (!!!) (Μ. Ανδρουλάκης, "Ρ" 9.8.81). Και ο ρεβιζιονιστής Γ. Δραγασάκης μιλάει για "δημοκρατικό χαραχτήρα της εθνικοποίησης" που σύμφωνα με τα λεγόμενά του μπορεί να διασφαλιστεί με τα παρακάτω "μέσα" τα οποία είναι: "πρώτο ο ουσιαστικός κοινοβουλευτικός έλεγχος της δοσμένης επιχειρήσεως και γενικά του κρατικού τομέα της οικονομίας. Δεύτερο η ουσιαστική συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων και κοινωνικών οργανώσεων στη διοίκηση των κρατικών επιχειρήσεων. Τρίτο η άσκηση από την εθνικοποιημένη επιχείρηση δημοκρατικής πολιτικής που στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να είναι άλλη από μια αντιμονοπωλιακή πολιτική. Για να γίνει αυτό απαιτείται οι επιχειρήσεις που θα εθνικοποιηθούν, αλλά και οι ήδη κρατικές επιχειρήσεις να αποσπαστούν από τον έλεγχο των μονοπωλίων" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 20.12.81). Και αλλού γράφει πως οι "εθνικοποιήσεις αποτελούν αναντικατάστατο και αποτελεσματικό μέσο για την εξασθένιση του κύριου αντίπαλου της αλλαγής, του μονοπωλιακού κεφαλαίου" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 20.12.81).

Από το παραπάνω αποσπάσματα προκύπτει ότι οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ θεωρούν τις "εθνικοποιήσεις" που γίνονται κάτω από την κυριαρχία των μονοπωλίων και από το υποταγμένο σ’αυτά αστικό κράτος, σαν "εισαγωγή" , σαν "άνοιγμα " του δρόμου προς το "σοσιαλισμό", σαν "σοσιαλισμό", βλέπουν αυτές τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν "σοσιαλιστικά στοιχεία" που γεννιούνται στα σπλάχνα του καπιταλισμού.

Οι κρατικές επιχειρήσεως ούτε από τον έλεγχο των μονοπωλίων είναι δυνατό να αποσπαστούν, γιατί το κράτος είναι απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια, ούτε η "εθνικοποίηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων από το αστικό κράτος οδηγεί στο "σοσιαλισμό" όπως ισχυρίζεται "ο μέγας θεωρητικός" Κ. Χατζηαργύρης. Όμως ο Κ. Χατζηαργύρης, αυτή η "χρυσή πέννα" της μεγαλοεφοπλίστριας Χριστίνας Ωνάση, έχει έτοιμη μια άλλη πολύ πιο "πρωτότυπη" συνταγή για το "πέρασμα στο σοσιαλισμό", σύμφωνα με την οποία η Προλεταριακή Επανάσταση είναι "περιττή", αφού και "εξέχοντες εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης των μονοπωλητών καταλαβαίνουν πως μόνη λύση, μόνη σωτηρία, είναι ο σοσιαλισμός" (!!!). Σ’αυτήν την πρωτότυπη και "μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη" κατέληξε ο Κ. Χατζηαργύρης μετά από μια "επιστημονική ανάλυση" του "φαινομένου" των γάμων Χριστίνας - Καούζοφ στην "Ελευθεροτυπία".

Το βασικό ζήτημα, εδώ δεν είναι οι "εθνικοποιήσεις" αυτές καθαυτές αλλά, ο ταξικός χαραχτήρας του κράτους που πραγματοποιεί αυτές τις λεγόμενες "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ ή τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ και ο οποίος σε τελευταία ανάλυση καθορίζει το περιεχόμενο αυτών των εθνικοποιήσεων, δηλ. το αν πρόκειται για αστικές ή σοσιαλιστικές εθνικοποιήσεις. Αν τις πραγματοποιεί το επαναστατικό προλεταριακό κράτος τότε αυτές έχουν σοσιαλιστικό χαραχτήρα, αν όμως τις πραγματοποιεί το αστικό κράτος, τότε αυτές έχουν καπιταλιστικό χαραχτήρα.

Όπως είναι γνωστό το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ θέλουν να πραγματοποιήσουν τις λεγόμενες "εθνικοποιήσεις" και "κοινωνικοποιήσεις" τους στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και στα πλαίσια του καπιταλισμού και με την βοήθεια του λεγόμενου "δημοκρατικού κράτους" δηλ. του "δημοκρατικού" αστικού κράτους. Το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ που προήλθε σύμφωνα με αυτούς από τον "έκδημοκρατισμό" του αστικού κράτους δεν άλλαξε ταξικό χαραχτήρα, παραμένει, όπως και πριν και αυτό είναι το βασικό, όργανο ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών και απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια, δηλ. είναι αστικό κράτος. Γιατί η αλλαγή του ταξικού χαραχτήρα του κράτους, για να δημιουργηθεί δηλ. προλεταριακό κράτος προϋποθέτει: πρώτο την ανατροπή της δικτατορίας της καπιταλιστικής τάξης μέσω της βίαιης ένοπλης προλεταριακής επανάστασης και δεύτερο την συντριβή, την πλήρη καταστροφή της παλιάς αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της από το νέο κράτος του προλεταριάτου, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Επομένως το κράτος που θα πραγματοποιήσει αυτές τις "εθνικοποιήσεις" που προτείνει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ θα είναι το αστικό "δημοκρατικό" κράτος, το όποιο είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας της μπουρζουαζίας και κατά συνέπεια οι "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ και οι "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν σοσιαλιστικό χαραχτήρα, αλλά έχουν υποχρεωτικά οπωσδήποτε καπιταλιστικό χαραχτήρα, δηλ. θα είναι "εθνικοποιήσεις" προς όφελος των ταξικών συμφερόντων της μεγάλης μπουρζουαζίας, προς όφελος των μονοπωλίων. Μόνο ένα επαναστατικό προλεταριακό κράτος, μόνο η ένοπλη εξουσία του προλεταριάτου και των αγροτών που έχει ήδη συντρίψει την παλιά αστική κρατική μηχανή και στη θέση της τοποθέτησε το νέο προλεταριακό κράτος, μπορεί να πραγματοποιήσει μια εθνικοποίηση προς όφελος του εργαζόμενου λαού, μια επαναστατική εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση.

Οι καπιταλιστικές "εθνικοποιήσεις" ή "κοινωνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να "ανοίξουν το δρόμο προς το σοσιαλισμό", ούτε θίγουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία, ούτε μπορούν με αυτές να "αποσπαστούν οι κρατικές επιχειρήσεις από τον έλεγχο των μονοπωλίων" ούτε πρόκειται αυτές να συμβάλουν στην καλυτέρευση της κατάστασης των πλατιών εργαζομένων μαζών. Αντίθετα αυτές οδηγούν αναπόφευκτα στην επέκταση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού , στην επέκταση και στερέωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με την μορφή της κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στην παραπέρα υποταγή των κρατικών επιχειρήσεων στα μονοπώλια, αφού το αστικό κράτος είναι υποταγμένο σε αυτά και τέλος οδηγούν στο δυνάμωμα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Πέρα από αυτό σύμφωνα με τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ, οι "εθνικοποιήσεις" που θα πραγματοποιήσει το αστικό κράτος θα γίνουν με αποζημίωση των καπιταλιστών κατόχων αυτών των επιχειρήσεων. Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου τόνισε: "θα δημιουργηθούν και θα λειτουργήσουν ειδικές επιτροπές για εκτιμήσεις περιουσιακών στοιχείων και αποζημιώσεις... το θέμα της αποζημίωσης θα αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τις επιταγές του συντάγματος" ("Τα Νέα", 23.11.81), δηλ. διά "πλήρους αποζημιώσεως" , όπως αναφέρεται στο όρθρο 17 του ελληνικού αστικού συντάγματος (Το Σύνταγμα της Ελλάδος, σελ. 46). Και ο πιστός υπηρέτης της ντόπιας μπουρζουαζίας, ο προδότης ρεβιζιονιστής Χ. Φλωράκης διακήρυξε στη βουλή: "σ’ότι αφορά τις αποζημιώσεις προς τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων που θα εθνικοποιηθούν, το ύψος τους πρέπει να εξαρτηθεί όχι μόνο από μια αντικειμενική εκτίμηση των περιουσιακών τους στοιχείων, όπως είπε ο κ. Πρωθυπουργός, αλλά από την μέχρι τώρα γενικότερη δράση κάθε επιχείρησης"(!!!) (Χ. Φλωράκης, ομιλία για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ΚΟΜΕΠ 12/81, σελ. 7).Και αλλού στην ίδια ομιλία ο Χ. Φλωράκης δηλώνει ανοιχτά: "το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ ... της διεύρυνσης του κρατικού τομέα της οικονομίας (!!!) (Χ. Φλωράκης, στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 12/81, σελ. 7). Εδώ ο λακές των ελληνικών μονοπωλίων λέει και μια φορά την αλήθεια, ότι δηλ. είναι υπέρ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, ψεύδεται βέβαια απροκάλυπτα όταν θέλει να πει στους εργάτες ότι οι καπιταλιστικές "εθνικοποιήσεις" που προτείνει έχουν τάχα "αντιμονοπωλιακό" χαραχτήρα και ανοίγουν δήθεν "το δρόμο προς το σοσιαλισμό" (Χ. Φλωράκης, στο ίδιο ΚΟΜΕΠ 12/81, σελ. 6-7). Εδώ απλώς σερβίρει στους εργάτες τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό για "σοσιαλισμό" επαναλαμβάνοντας τα ίδια που πριν αρκετές δεκαετίες διακήρυσσε η σοσιαλδημοκρατία.

Οι λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ και οι "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ έχουν αστικό χαραχτήρα για δύο λόγους: πρώτο γιατί γίνονται από το αστικό κράτος, το λεγόμενο "δημοκρατικό" αστικό κράτος που είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης και δεύτερο γιατί γίνονται με αποζημίωση και μάλιστα με πλήρη αποζημίωση, όπως καθορίζει το άρθρο 17 του ελληνικού αστικού συντάγματος, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε άλλους κλάδους της βιομηχανίας με υψηλότερο ποσοστό κέρδος.

Και στο ζήτημα των "εθνικοποιήσεων" από το αστικό κράτος των καπιταλιστικών επιχειρήσεων με αποζημίωση οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ" Κ Ε και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ αντιγράφουν πιστά τη σοσιαλδημοκρατία. Στο πρόγραμμα του σοσιαλιστικού κόμματος Αυστρίας διαβάζουμε: "η κοινωνικοποίηση θα αφορά βασικά εκείνες τις μεγάλες επιχειρήσεις, των όποιων η θέση ισχύος απειλεί το οικονομικό και πολιτικό γενικό συμφέρον. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις σε περίπτωση κοινωνικοποίησης οι ιδιοκτήτες θα αποζημιωθούν (υπογρ.. δική μας ) σύμφωνα με την εσωτερική άξια των παραλαμβανομένων περιουσιακών στοιχείων" (Πρόγραμμα ΣΚΑ 1958, σελ. 14).

Οι σοσιαλιστικές εθνικοποιήσεις που πραγματοποιούνται από το προλεταριακό κράτος, σε αντίθεση με τις αστικές που γίνονται από το αστικό κράτος και προς όφελος της μεγάλης μπουρζουαζίας, γίνονται φυσικά χωρίς αποζημιωση . Στο Πρόγραμμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς διαβάζουμε: κατάσχεση (απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση) και προλεταριακή εθνικοποίηση όλων των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων..." (Πρόγρ. και Καταστατικό της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, σελ 42).

Το ότι οι "εθνικοποιήσεις" που προτείνει το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ έχουν αστικό χαραχτήρα και γίνονται αποκλειστικά προς όφελος της αστικής τάξης το δείχνει επίσης ξεκάθαρα και η περίπτωση των λεγόμενων "προβληματικών επιχειρήσεων" δηλ. των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που βρίσκονται σε χρεωκοπία. Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ ομολογεί ανοιχτά ότι θεωρεί αναγκαία την κρατικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων, προφανώς για να διασώσει τα κεφάλαια των καπιταλιστών κατόχων αυτών των επιχειρήσεων. Ο ρεβιζιονιστής Γ. Δραγασάκης γράφει: "τέλος οι εθνικοποιήσεις γίνονται αναγκαίες, στις περιπτώσεις επιχειρήσεων που βρίσκονται υπό χρεωκοπία και τις όποιες πιθανόν να χρειαστεί να αναλάβει το κράτος" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 20.12.81). Στη διάσωση των κεφαλαίων των καπιταλιστών κατόχων αυτών των επιχειρήσεων στοχεύει και το ΠΑΣΟΚ όταν μιλάει για "εξυγίανση των προβληματικών υπερχρεωμένων επιχειρήσεων" (Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής, σελ. 60). Στην περίπτωση της ανάληψης αυτών των χρεωκοπημένων επιχειρήσεων από το αστικό κράτος, οι καπιταλιστές κάτοχοι αυτών των επιχειρήσεων αποζημιώνονται πλήρως από το κράτος και το κράτος αναλαμβάνει επιπλέον να πληρώσει τα χρέη τους και να ανανεώσει τον παλιωμένο εξοπλισμό αυτών των επιχειρήσεων. Με αυτόν τον τρόπο, οι καπιταλιστές κάτοχοι αυτών των χρεωκοπημένων επιχειρήσεων διασώσουν τα κεφάλαιά τους τα οποία θα έχαναν, δεν πληρώνουν τα χρέη τους και τους δίνεται η δυνατότητα να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους με υψηλότερο ποσοστό κέρδους. Όλα αυτά τα οικονομικά βάρη θα τα πληρώσουν βέβαια οι πλατιές λαϊκές μάζες.

Και σε αυτό το ζήτημα το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αντιγράφουν τις προτάσεις της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Στο πρόγραμμα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας διαβάζουμε: "μια κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας πρώτων υλών επιβάλλεται για την γερμανική βιομηχανία... λόγω των ζημιών που της έχουν προξενήσει και οι όποιες μέσω της κοινωνικοποίησης θα μπορούσαν τουλάχιστον έν μέρει να εξισωθούν" (πρόγραμμα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας 1952, σελ 253).

Είναι σήμερα σε όλους γνωστό πως οι λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που οι ίδιοι τις θεωρούσαν και τις προπαγάνδιζαν ολόκληρες δεκαετίες σαν βήματα προς το "σοσιαλισμό" τους ή σαν "σοσιαλι σμό", δεν άνοιξαν κανένα δρόμο προς το σοσιαλισμό ούτε έθιξαν τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν "περιόρισαν" την εξουσία των μονοπωλίων αυτών των χωρών ούτε καλυτέρευσαν την κατάσταση των πλατιών εργαζομένων μαζών. Αντίθετα οδήγησαν στο δυνάμωμα της εξουσίας των μονοπωλίων αυτών των χωρών, στην αύξηση των κερδών τους και στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Το ίδιο θα συμβεί και στη χώρα μας με τις "εθνικοποιήσεις" και τις "κοινωνικοποιήσεις" του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ.

Η ρεβιζιονιστική αντιμαρξιστική θεωρία των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"Κ Ε σύμφωνα με την οποία, μέσω των "εθνικοποιήσεων" από το αστικό κράτος δημιουργούνται στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, "σοσιαλιστικές οικονομικές μορφές", "σοσιαλιστικά στοιχεία" των οποίων η ποσοτική ανάπτυξή τους θα ξεπεράσει τον καπιταλισμό πάνω στο έδαφος του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , είναι πολύ παλιά και χρονολογείται από τότε που έγιναν oι πρώτες κρατικοποιήσεις. Βέβαια η εμφάνιση της κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δεν οδήγησε καμιά χώρα στο σοσιαλισμό, γιατί η εξουσία και το κράτος βρίσκονταν ατά χέρια της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης. Ούτε οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις ήταν "σοσιαλιστικά στοιχεία" στους κόλπους του καπιταλισμού, γιατί οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής γεννιούνται μετά την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

0 Έγκελς στην εποχή του καταπολέμησε τις ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις που παρουσίαζαν τις κρατικοποιήσεις, που γίνονταν εκείνη την περίοδο, σαν "σοσιαλιστικές". Στο περίφημο έργο του Αντι-Ντύρινγκ αναλύοντας ο Έγκελς τον καπιταλισμό έδειξε πρώτο ότι η ανάπτυξή του οδηγεί αναπόφευκτα στην κρατικοποίηση επιχειρήσεων από το αστικό κράτος και δεύτερο ότι αυτές οι κρατικοποιήσεις δέν έχουν καμιά σχέση με το σοσιαλισμό. Ο Έγκελς γράψει: "είτε λοιπόν έτσι, είτε αλλιώς, είτε με τραστ, είτε χωρίς τραστ, πρέπει (τελικά) ο επίσημος εκπρόσωπος της καπιταλιστικής κοινωνίας, δηλαδή το κράτος, να αναλάβει αναγκαστικά την διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η ανάγκη της μετατροπής σε ιδιοκτησία του κράτους, γίνεται αισθητή πρώτα στους μεγάλους συγκοινωνιακούς οργανισμούς, δηλαδή στα ταχυδρομεία, τους τηλέγραφους, τους σιδηροδρόμους, κλπ.". Και σε υποσημείωση του συνεχίζει: "λέω εδώ πρέπει, γιατί στην περίπτωση, που τα μέσα παραγωγής, όπως π.χ., τα μέσα συγκοινωνίας, έχουν πραγματικά πολύ μεγαλώσει, δεν μπορούν να διευθύνονται από μετοχικές εταιρίες, δηλαδή πρόκειται για τις περιπτώσεις που η κρατικοποίηση έχει γίνει οικονομικά αναπόφευκτη. Στην περίπτωση αυτή μια τέτοια ενέργεια, έστω και αν την πραγματοποιεί το σημερινό καπιταλιστικό κράτος, αποτελεί μια οικονομική πρόοδο, σημαίνει ότι φτάσαμε σε μια νέα φάση, σε ένα καινούριο στάδιο για το πέρασμα όλων των παραγωγικών δυνάμεων στην κυριότητα όλης της κοινωνίας. Αλλά τώρα τελευταία, από τότε δηλαδή που ο Βίσμαρκ τόριξε στις κρατικοποιήσεις, γίνεται λόγος για ένα δήθεν, για ένα ψεύτικο σοσιαλισμό (υπογρ.δική μας), που, μάλιστα, εδώ και κει εκφυλίζεται σε κάποια δουλικότητα και που επικροτεί κάθε κρατικοποίηση, ακόμα και τις κρατικοποιήσεις τύπου Βίσμαρκ, σαν σοσιαλιστικές. Αν φυσικά, μια κρατικοποίηση του εμπορίου του καπνού ήταν σοσιαλισμός, τότε και ο Ναπολέοντας και ο Μέττερνιχ ακόμα, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν ανάμεσα στους ιδρυτές του σοσιαλισμού. Αν το βελγικό κράτος, από εντελώς συνηθισμένους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, έφτιαξε μόνο του τη βασική σιδηροδρομική γραμμή, η αν ο Βίσμαρκ, χωρίς κανένα φαινομενικό λόγο, κρατικοποίησε τις κύριες σιδηροδρομικές γραμμές της Πρωσίας, απλώς και μόνο για να μπορεί σε ώρα πολέμου, να τις οργανώνει και να τις εκμεταλλεύεται προς το συμφέρον του, ή για να μεταβάλλει τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους, σε αγέλη ψηφοφόρων της κυβέρνησης του και, κυρίως, για να έχει μια καινούρια και ανεξάρτητη από τις αποφάσεις του κοινοβουλίου, πηγή εισοδημάτων. Όλα λοιπόν αυτά, δέν αποτελούν καθόλου, είτε άμεσα ,είτε έμμεσα, είτε συνειδητά ή είτε μη, βήματα προς τον σοσιαλισμό (υπογρ. δική μας). Αν έτσι τα πράγματα τότε θα μπορούσαμε να αποκαλούμε σοσιαλιστικούς θεσμούς και το βασιλικό θαλάσσιο εμπόριο, την βασιλική μανουφακτούρα πορσελάνης, ακόμη και το ράφτη του λόχου στο στράτευμα ή ακόμα και την κρατικοποίηση των οίκων ανοχής, όπως, επί Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Γ’ που πρότεινε κάποιος παμπόνηρος στα σοβαρά". (Έγκελς, Αντι-Ντύρινγκ, σελ. 412-413). Και παρακάτω ο Έγκελς γράφει: "αλλά, είτε σε μετοχικές εταιρίες και τραστ, είτε στο κράτος ανήκουν οι παραγωγικές δυνάμεις διατηρούν πάντα (υπογρ. δική μας) τον χαραχτήρα και την μορφή του κεφαλαίου. Και προκειμένου για τις μετοχικές εταιρίες και τα τραστ, αυτό είναι ολοφάνερο σε όλους. Αλλά και το σύγχρονο κράτος, δεν είναι επίσης τίποτε άλλο παρά η οργάνωση με την οποία εφοδιάζει τον εαυτό της η αστική κοινωνία, για να διαιωνίσει (υπογρ. δική μας) τις βασικές συνθήκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής γενικά, και να τις υπερασπίσει από τις επιθέσεις, τόσο των εργατών, όσο και των καπιταλιστών σαν ατόμων. Το σύγχρονο κράτος, οποία κι αν είναι η μορφή του, είναι βασικά μια μηχανή καπιταλιστική, είναι το κράτος των καπιταλιστών, ο ιδανικός, κατά κάποιο τρόπο συλλογικός καπιταλιστής (υπογρ. δική μας). Όσο μεγαλύτερες παραγωγικές δυνάμεις παίρνει κάτω από την ιδιοκτησία του, τόσο περισσότερο γίνεται ο πραγματικός συλλογικός καπιταλιστής και τόσο περισσότερο εκμεταλλεύεται τους πολίτες, οι εργάτες παραμένουν (υπογρ. δική μας) όπως πριν μισθωτοί εργάτες, δηλαδή προλετάριοι (υπογρ. δική μας). Οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν (υπογρ. δική μας) καταργούνται, αντίθετα φθάνουν στο αποκορύφωμά τους. Από εδώ όμως, από το αποκορύφωμα, αρχίζει η μεταβολή. Γιατί η κρατική ιδιοκτησία πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις, ενώ δεν αποτελεί λύση της σύγκρουσης, περικλείνει μόλα ταύτα το τυπικό μέσον, τον τρόπο χειρισμού για την οριστική λύση" (Έγκελς, Αντί-Ντύρινγκ, σελ. 413-414). Η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σύμφωνα με τον Έγκελς πραγματοποιείται μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού από το προλεταριάτο: "Το προλεταριάτο καταλαμβάνει την κρατική εξουσία και μετατρέπει αμέσως τα μέσα παραγωγής σε ιδιοκτησία του κράτους" (Αντί-Ντύρινγκ, σελ. 416).

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό επιβεβαιώνει πλέρια τις παραπάνω απόψεις του Έγκελς για τον ταξικό χαραχτήρα του κράτους σαν όργανο κυριαρχίας των καπιταλιστών και για την φύση των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, οι όποιες δεν έχουν καμιά σχέση με το σοσιαλισμό και πως αυτές δε σημαίνουν την εμφάνιση "σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής" στα σπλάχνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διέψευσε και διαψεύδει όλες τις αντεπαναστατικές απόψεις που διατυπώθηκαν κατά καιρούς από τους σοσιαλδημοκράτες και από τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων για δήθεν "υπερταξικό κράτος" και για δήθεν γέννηση "σοσιαλιστικών στοιχείων" στους κόλπους του καπιταλισμού.

Και ο Λένιν στα 1905 καταπολεμώντας τις αντεπαναστατικές απόψεις των οπορτουνιστών της εποχής του, πάνω στο ζήτημα της σχέσης των καταναλωτικών συνεταιρισμών, της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού, τονίζει πως το πρωταρχικό ζήτημα είναι η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και πως χωρίς αυτή, η ύπαρξη των καταναλωτικών συνεταιρισμών δεν εξασφαλίζει καμία σοβαρή αλλαγή, πολύ περισσότερο δεν οδηγεί στον σοσιαλισμό, ούτε οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί μπορεί να είναι "πυρήνες του σοσιαλισμού στους κόλπους του ίδιου του καπιταλισμού". Ο Λένιν γράφει: "οι οπορτουνιστές προβάλλουν στην πρώτη σειρά το σύνθημα: καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, και οι επαναστάτες το σύνθημα: κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από μέρους του προλεταριάτου. Οι οπορτουνιστές προβάλλουν αντιρρήσεις: οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί είναι μια πραγματική δύναμη των προλεταρίων, είναι κατάχτηση μιας πραγματικής οικονομικής θέσης, ένα πραγματικό κομματάκι του σοσιαλισμού, εσείς, οι επαναστάτες, δεν καταλαβαίνετε τη διαλεκτική εξέλιξη, αυτή την μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, αυτή τη διείσδυση των πυρήνων του σοσιαλισμού στους κόλπους του ίδιου του καπιταλισμού, αυτή την κένωση του καπιταλισμού και την πλήρωσή του με καινούριο σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Ναι, απαντούν οι επαναστάτες, είμαστε σύμφωνοι, πως οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί είναι με μια ορισμένη έννοια ένα κομματάκι σοσιαλισμού. 1ο, η σοσιαλιστική κοινωνία είναι ένας μεγάλος καταναλωτικός συνεταιρισμός με σταδιομετρικά οργανωμένη παραγωγή για την κατανάλωση, 2ο, ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς ένα ισχυρό, πολύπλευρο εργατικό κίνημα, και μια απ’ αυτές τις πολλές πλευρές είναι οπωσδήποτε οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί. Το ζήτημα όμως δεν (υπογρ. δική μας) βρίσκεται αυτού. Όσο η εξουσία θα παραμένει στα χέρια της αστικής τάξης, οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί θα είναι ένα άθλιο κομματάκι που δεν εξασφαλίζει καμια σοβαρή αλλαγή, δε φέρνει καμιά αποφασιστική αλλαγή, κάποτε μάλιστα αποσπά την προσοχή από την σοβαρή πάλη για την επανάσταση" (Λένιν,τόμος 9, σελ 356-357).

Τόσο ο Έγκελς όσο και ο Λένιν, αντικρούοντας και ανασκευάζοντας τις ρεβιζιονιστικές απόψεις των οπορτουνιστών της εποχής των, αναδείχνουν με πειστικό τρόπο πως οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί δεν είναι "σοσιαλιστικά στοιχεία" στους κόλπους του καπιταλισμού και δεν αποτελούν καθόλου, άμεσα ή έμμεσα βήματα προς το σοσιαλισμό όσον καιρό η αστική τάξη έχει την πολιτική εξουσία, και πως το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό είναι μόνο δυνατό με την επαναστατική ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης από το προλεταριάτο, την συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

Οι απόψεις των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ που εμφανίζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σαν απαρχή του "σοσιαλισμού" ή σαν "σοσιαλισμό" σημαίνουν άρνηση της Προλεταριακής Επανάστασης. Ο Λένιν κριτικάροντας τις αντεπαναστατικές απόψεις των ρεβιζιονιστών της εποχής του έγραφε πως "το πιο διαδεδομένο λάθος είναι ο αστικορεφορμιστικός ισχυρισμός, ότι τάχα ο μονοπωλιακός ή κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός δεν είναι πια καπιταλισμός, ότι μπορεί να ονομαστεί πια "κρατικός σοσιαλισμός" " και συνεχίζοντας τόνιζε "... το ότι ένας τέτοιος καπιταλισμός βρίσκεται "κοντά" στο σοσιαλισμό, πρέπει να αποτελέσει για τους πραγματικούς εκπροσώπους του προλεταριάτου επιχείρημα για το ότι η σοσιαλιστική επανάσταση ζυγώνει, είναι εύκολη, πραγματοποιήσιμη, δεν επιδέχεται αναβολή και δεν πρέπει διόλου να αποτελέσει επιχείρημα για να κρατούν στάση ανοχής απέναντι στην άρνηση αυτής της επανάστασης και στον εξωραϊσμό του καπιταλισμού, που κάνουν όλοι οι ρεφορμιστές" (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, σελ. 141-142).

Ο κρατικό μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι ώριμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό όχι επειδή τάχα έχουν εμφανιστεί σε αυτόν "στοιχεία του σοσιαλισμού", αλλά επειδή έχουν πλέρια ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής και επειδή ταυτόχρονα με την όξυνση στο έπακρο των ταξικών αντιθέσεων προπαρασκευάζεται η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Το πέρασμα από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να γίνει με διάφορες μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και του καπιταλισμού και με την βοήθεια του αστικού κράτους, αλλά μόνο με την βίαιη ένοπλη προλεταριακή επανάσταση, την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Οι Μαρξ-Έγκελς τονίζουν ότι "χαράζοντας τις γενικές φάσεις της εξέλιξης του προλεταριάτου, τον λίγο πολύ κρυφό εμφύλιο πόλεμο, μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία, ως τη στιγμή που ο πόλεμος αυτός ξεσπάει σε ανοιχτή επανάσταση και το προλεταριάτο θεμελιώνει την κυριαρχία του με την βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης" (Μαρξ-Έγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σελ. 34) και συντρίβοντας το προλεταριάτο την αστική κρατική μηχανή "γιατί δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς" (Μαρξ-Έγκελςς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σελ. 6), την αντικαθιστά με το νέο προλεταριακό κράτος το όποιο χρησιμοποιεί "για να αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλ. του προλεταριάτου που είναι οργανωμένο σε κυρίαρχη τάξη" (Μαρξ - Έγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σελ. 46), δηλ. μετατρέπει την καπιταλιστική ιδιοκτησία (ατομική και κρατική) σε ιδιοκτησία του προλεταριακού κράτους.

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ" Κ Ε με τις αντιμαρξιστικές τους απόψεις σύμφωνα με τις όποιες στα πλαίσια του καπιταλισμού θίγονται τάχα "οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας" και ότι οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις είναι "σοσιαλιστικά στοιχεία" που γεννιούνται στους κόλπους του καπιταλισμού, πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, αρνούνται επίσης και τη βασική διαφορά μεταξύ της αστικής και της προλεταριακής επανάστασης. Ο Λένιν έχει τονίσει πως "η διαφορά της σοσιαλιστικής επανάστασης από την αστική επανάσταση συνίσταται ακριβώς στο ότι η αστική επανάσταση βρίσκει έτοιμες τις μορφές των καπιταλιστικών σχέσεων, ενώ η Σοβιετική εξουσία - η προλεταριακή - δεν κληρονομεί τέτοιες έτοιμες σχέσεις" (Λένιν, τόμος 27, σελ, 74).

Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ ισχυρίζεται ακόμα πως οι "εθνικοποιήσεις" που κάνει το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" δηλ. το αστικό κράτος είναι "σε όφελος των εργατών" και πως θα συμβάλλουν δήθεν στην "καλυτέρευση της κατάστασής των". Σαν αντίθεση με αυτές τις αντιδραστικές απόψεις των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ ο Λένιν τονίζει πως όλα τα μέτρα και τα βήματα "που επιδιώκουν μια μεγαλύτερη μονοπώληση και μια μεγαλύτερη κρατικοποίηση της παραγωγής συνοδεύονται αναπόφευκτα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μαζών, από το δυνάμωμα της καταπίεσης, τη δυσκολία της αντίστασης ενάντια στους εκμεταλλευτές, το δυνάμωμα της αντίδρασης και του μιλιταριστικού δεσποτισμού και ταυτόχρονα οδηγούν αναπόφευκτα σε μια τεράστια αύξηση των κερδών των μεγάλων καπιταλιστών σε βάρος όλων των λαϊκών στρωμάτων, στην υποδούλωση των εργαζομένων μαζών για πολλές δεκαετίες με ένα φόρο υποτέλειας στους καπιταλιστές με την μορφή δισεκατομμυρίων τόκων για τα δάνεια" (Λένιν - Στάλιν, Το έτος 1917, σελ. 105-106).

Ας δούμε τώρα ποιός ωφελείται άπ τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ ή τις "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ.

Οι κρατικοποιήσεις που προτείνουν το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ είναι ακριβώς αυτές που θέλουν σήμερα και οι έλληνες καπιταλιστές. Τέτοιες κατηγορίες επιχειρήσεων που οι κάτοχοι τους έχουν κάθε συμφέρον να τις ξεφορτωθούν, είναι πρώτα - πρώτα αυτές οι όποιες βρίσκονται υπό χρεωκοπία, είναι υπερχρεωμένες, κινδυνεύουν να καταστραφούν και οι κάτοχοι των κινδυνεύουν να χάσουν τα κεφάλαιά τους, δεύτερο εκείνες των όποιων ο παραγωγικός εξοπλισμός έχει παλιώσει και για την ανανέωσή του απαιτούνται τεράστια ποσά και τρίτο εκείνες των όποιων το ποσοστό κέρδους είναι χαμηλό και οι κάτοχοι των θέλουν να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους για επένδυση σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους με πολύ ύψηλότερο ποσοστό κέρδους.

Οι καπιταλιστές κάτοχοι των επιχειρήσεων που βρίσκονται στα πρόθυρα της πλήρους χρεωκοπίας και είναι υπερχρεωμένες, εγκαταλείπουν αυτές τις επιχειρήσεις στο αστικό κράτος, το όποιο αναλαμβάνει την υποχρέωση να τους δώσει πλήρη αποζημίωση, να πληρώσει τα χρέη τους και να ανανεώσει τον παλιό εξοπλισμό τους. Έτσι οι καπιταλιστές κάτοχοι των παραπάνω επιχειρήσεων, πρώτο διασώζουν τα κεφάλαιά τους, τα οποία θα έχαναν, δεύτερο έχουν την δυνατότητα να τα επενδύσουν σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους και τρίτο ενώ είχαν ζημιά, αποκομίζουν τώρα κέρδη αφού το αστικό αναλαμβάνει να τους πληρώσει τα χρέη.

Τις επιχειρήσεις των οποίων έχει παλιώσει ο παραγωγικός τους εξοπλισμός και απαιτούνται τεράστια κεφάλαια για την ανανέωσή του, οι καπιταλιστές κάτοχοί τους τις εγκαταλείπουν στο αστικό κράτος, το όποιο τους δίνει πλήρη αποζημίωση και έτσι τη δυνατότητα να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους σε άλλους κλάδους που αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη, και επί πλέον αναλαμβάνει, διαθέτοντας τεράστια ποσά, να ανανεώσει τον εξοπλισμό τους.

Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που οι κάτοχοι τους θεωρούν ότι το ποσοστό κέρδους του κλάδου είναι χαμηλό, εκδηλώνουν μόνες τους την επιθυμία να κρατικοποιηθούν, όπως π.χ. η ΛΑΡΚΟ του Μποδοσάκη και άλλες, φυσικά και πάλι με πλήρη αποζημίωση, για να μπορέσουν να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους για επένδυση σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους με υψηλότερο ποσοστό κέρδους.

Όλα τα οικονομικά βάρη που θα προκύψουν θα το πληρώσουν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες μέσω των φόρων και του πληθωρισμού. Η εκμετάλλευση του προλεταριάτου θα ενταθεί και η κατάσταση των λαϊκών μαζών θα χειροτερεύσει ακόμη πιο πολύ για να εξασφαλιστούν η αποζημίωση και τα κέρδη των καπιταλιστών, για να ανανεωθεί ο παλιωμένος εξοπλισμό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και να μεγαλώσει η ανταγωνιστική ικανότητα των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων στην παγκόσμια αγορά.

Εκτός από τις κρατικοποιήσεις που αναφέραμε πιο πάνω, ορισμένες άλλες που προτείνονται ιδιαίτερα από το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ, γίνονται με σκοπό να προωθήσουν την στρατιωτικοποίηση της ελληνικής οικονομίας. Οι ρεβιζιονιστές ισχυρίζονται πως ένας από τους λόγους που καθιστούν σήμερα αναγκαίες τις κρατικοποιήσεις "είναι η άσκηση μιας εθνικής αμυντικής πολιτικής. Η εθνικοποίηση βασικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων αυξάνει την αμυντική ικανότητα και ασφάλεια της χώρας "(Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 20.12.81). Εδώ οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ προσπαθούν να καλύψουν την προώθηση της στρατιωτικοποίησης της ελληνικής οικονομίας κάτω από τον διάτρητο μανδύα της δήθεν "εθνικής αμυντικής πολιτικής".

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των αστικών κρατικοποιήσεων, είναι ότι οι πρώην κάτοχοι αυτών των επιχειρήσεων δεν πρόκειται να έχουν ούτε μια δραχμή ζημιά. Τα έσοδά τους όχι μόνο θα εξασφαλιστούν αλλά και θα αυξηθούν. Αν έμειναν στα χέρια τους αυτές οι επιχειρήσεις, όχι μόνο δεν θα είχαν κέρδη, απεναντίας θα είχαν ζημίες και θα έχαναν τα κεφάλαιά τους.

Η ύπαρξη των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, εξυπηρετεί το κεφάλαιο στο σύνολο του. Από τη μια, οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα είναι πηγή εφοδιασμού των μονοπωλίων και γενικά όλων των ιδιωτικών επιχειρήσεων, με πρώτες ύλες, καύσιμα και ενέργεια σε πολύ χαμηλές τιμές και θα τους εξασφαλίζουν φθηνή μεταφορά για να τους βοηθήσουν στην μείωση των εξόδων παραγωγής, για να γίνουν ανταγωνίσιμες οι ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην παγκόσμια αγορά, και από την άλλη, αγοραστές από τα μονοπώλια νέου παραγωγικού εξοπλισμού σε πολύ υψηλές τιμές.

Με την βοήθεια των κρατικών επιχειρήσεων οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις θα εξασφαλίζουν μια επιπλέον ανακατανομή του εισοδήματος προς όφελος των μονοπωλίων και προς ζημία των εργαζομένων μαζών.

Στη διεύθυνση αυτών των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων θα κάθονται πάλι οι πρώην κάτοχοι αυτών των επιχειρήσεων και οι τραπεζίτες και ίσως και κανένα συνδικαλιστικό στέλεχος των ρεφορμιστικών συνδικάτων (ΠΑΣΚΕ, ΑΕΜ και ΕΣΑΚ-Σ) χωρίς καμία εξουσία φυσικά, απλώς για εξαπάτηση των εργατών. Το αστικό κράτος, σαν όργανο κυριαρχίας των καπιταλιστών που είναι και υποταγμένο στα μονοπώλια, θα υποστηρίζει τα συμφέροντα των παλιών ιδιοκτητών των σημερινών κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η υπεραξία που θα δημιουργείται σε αυτές τις κρατικές επιχειρήσεις από την εκμετάλλευση των εργατών θα πηγαίνει και πάλι στις τσέπες των πρώην ιδιοκτητών.

Το πρόγραμμα των κρατικοποιήσεων του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ είναι προς όφελος των ελληνικών μονοπωλίων και στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των εργατών και γενικά των εργαζομένων μαζών. Θα εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευσή τους και θα χειροτερεύσει ακόμα πιο πολύ την άθλια ήδη κατάστασή τους.

Οι κρατικοποιήσεις θα συμβάλλουν στην παραπέρα επέκταση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - ο όποιος αναπτύχτηκε και υπάρχει πάνω στη βάση του παλιού καπιταλισμού - πράγμα που σημαίνει την αύξηση της δύναμης των μονοπωλίων, την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης στα χέρια τους, την ακόμα μεγαλύτερη χρησιμοποίηση του αστικού κράτους από τα μονοπώλια για την αύξηση των υπερκερδών τους και την καταπίεση του προλεταριάτου.

Οι κρατικοποιήσεις ορισμένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων σημαίνει ότι αυτές γίνονται ιδιοκτησία του αστικού κράτους, σαν συλλογικού καπιταλιστή, όπως έλεγε ο Ένγκελς. Με τις κρατικοποιήσεις η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Η κρατική ιδιοκτησία στον καπιταλισμό δεν σημαίνει άρνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν αλλάζει τη φύση του καπιταλισμού, ούτε είναι απαρχή του "σοσιαλισμού" ή "σοσιαλισμός" όπως ισχυρίζονται το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑ ΣΟΚ. Η κρατική ιδιοκτησία στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία. Είναι δίπλα στην ατομική ιδιοκτησία, μια άλλη μορφή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, η οποία όπως είναι γνωστό, αποτελεί τη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τη βάση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργατών από τους καπιταλιστές. Η κρατική ιδιοκτησία είναι ιδιοκτησία του αστικού κράτους και η ταξική φύση αυτού του κράτους καθορίζει προς τίνος συμφέρον χρησιμοποιείται αυτή η ιδιοκτησία που βρίσκεται στα χέρια του. Αυτή χρησιμοποιείται προς το συμφέρον της αστικής τάξης.

Η ουσία της εκμετάλλευσης δεν θίγεται καθόλου από τις αστικές κρατικοποιήσεις. Οι εργάτες των κρατικοποιημένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων παραμένουν , όπως και πριν, χωρίς μέσα παραγωγής και αναγκάζονται να πουλούν την εργατική τους δύναμη στο συλλογικό καπιταλιστή, το αστικός κράτος, για να μπορούν να ζήσουν: Τα μέσα παραγωγής στέκονται απέναντι στους εργάτες σαν κεφάλαιο και αυτοί παραμένουν, όπως και πριν, μισθωτοί δούλοι του κεφαλαίου, δηλ. προλετάριοι.

Με τις κρατικοποιήσεις, έκτος από το γεγονός της εξασφάλισης τεραστίων εισοδημάτων στους καπιταλιστές σε βάρος των εργατών, η κυρίαρχη αστική τάξη στη χώρα μας, επιδιώκει να εξαπατήσει τους εργάτες παρουσιάζοντας τα γιγάντια κρατικά μονοπώλια σαν "σοσιαλιστικές" επιχειρήσεις, σαν επιχειρήσεις που "ανήκουν" τάχα ατούς εργάτες και ότι οι εργάτες δεν εργάζονται πλέον για τους καπιταλιστές εκμεταλλευτές τους, αλλά για όλο τον εργαζόμενο λαό. Έτσι οι εργάτες οφείλουν να δουλεύουν χωρίς διακοπή και με όλες τους τις δυνάμεις για το "γενικό καλό" , στην πραγματικότητα όμως για την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Το ρόλο της διάδοσης και συστηματικής καλλιέργειας στις γραμμές της εργατικής τάξης τέτοιων αυταπατών, η αστική τάξη τον έχει αναθέσει στους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ. Η διάδοση αυτών των αυταπατών από το "Κ"ΚΕ έχει σαν στόχο το αδυνάτισμα της αντίστασης των εργατών ενάντια στην ένταση της εκμετάλλευσης και την "άμβλυνση" της αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.

Ο θόρυβος που ξεσηκώνει η δεξιά για τον κίνδυνο που διατρέχει δήθεν ο ελληνικός καπιταλισμός, από τις κρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ, είναι εντελώς τεχνητός και επιδιώκει να πετύχει: πρώτο την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση των εργατών στο άρμα της αστικορεβιζιονιστικής ιδεολογίας με το να εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ και το "Κ" Κ Ε σαν "επικίνδυνες" δυνάμεις που θέλουν να "ανατρέψουν" τον καπιταλισμό και να φέρουν το "σοσιαλισμό" και δεύτερο τη συκοφάντηση και τον διασυρμό του σοσιαλισμού στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών χρησιμοποιώντας τις αρνητικές συνέπειες που θα έχουν για τους εργάτες αυτές οι αστικές κρατικοποιήσεις εμφανίζοντάς τες σαν "σοσιαλιστικές".

Αν τα ξένα μονοπώλια εκδηλώσουν κάποιες ανησυχίες για τις κρατικοποιήσεις αυτές θα προέρχονται όχι από το φόβο μήπως αυτές οι κρατικοποιήσεις έχουν "σοσιαλιστικό" χαραχτήρα, αλλά επειδή φοβούνται τον ανταγωνισμό στην παγκόσμια αγορά και για αυτό θέλουν να εμποδίσουν τη σχεδιαζόμενη ανανέωση του παλιού παραγωγικού εξοπλισμού αυτών των επιχειρήσεων.

Οι κρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ είναι μια προσπάθεια για να βγάλουν τον ελληνικό καπιταλισμό από τη βαθιά κρίση που περνάει και ακόμα να διασώσουν το κεφάλαια των καπιταλιστών και να ρίξουν όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών.

Όσο για τον ισχυρισμό του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ πως "οι εθνικοποιήσεις αποτελούν αναντικατάστατο όπλο και αποτελεσματικό μέσο για την εξασθένιση του κύριου αντίπαλου της αλλαγής, του μονοπωλιακού κεφαλαίου" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 20.12.81), πρόκειται για ψευτιά και απάτη. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Όπως δείξαμε παραπάνω, τις λεγόμενες "εθνικοποιήσεις" τις κάνει το ίδιο το αστικό κράτος - και ακριβώς αυτό αποσιωπούν οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ - ή σύμφωνα με αυτούς το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος", δηλ. το αστικό "δημοκρατικό" κράτος που είναι απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια και κατά συνέπεια οι αστικές κρατικοποιήσεις δεν σημαίνουν "εξασθένιση" του μονοπωλιακού κεφαλαίου, αλλά αντίθετα παραπέρα ισχυροποίησή του.

Το κεντρικό σύνθημα της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Φλωράκη είναι: για "εθνικοποιήσεις" - "ενάντια" στο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Πράγμα που σημαίνει: "ενάντια" στο μονοπωλιακό κεφάλαιο - υπέρ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Ο ρεβιζιονιστής Γ. Δραγασάκης εκφράζει αυτή τη θέση της πολύ καθαρά όταν απευθυνόμενος στο ΠΑΣΟΚ ρωτάει: "σε ποιόν θα ανήκουν μετά την "κοινωνικοποίηση" οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις; στο κράτος; (διάβαζε αστικό κράτος) σε άλλους κοινωνικούς φορείς ή θα παραμείνουν στους μετόχους;" και απαντάει: "πολύ φοβούμαστε ότι από το πνεύμα όλης της συνέντευξης δεν προκύπτει άλλη απάντηση από την τελευταία" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 26. 1.81 ). Ποιό "κράτος" - σαν αστός που είναι μιλάει γενικά για "κράτος" - εννοεί ο Γ. Δραγασάκης; προφανώς το αστικό. Άρα η διαφορά, σύμφωνα με το Δραγασάκη, μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ συνοψίζεται σε τούτο: το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ του μονοπωλιακού καπιταλισμού και το "Κ"ΚΕ υπέρ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Αν ανήκαν στο αστικό κράτος οι επιχειρήσεις τότε θα είχαμε φαίνεται, σύμφωνα με το ρεβιζιονιστή Δραγασάκη, να κάνουμε με "σοσιαλιστικές επιχειρήσεις" , με "σοσιαλιστικές νησίδες" στον "ωκεανό" του ελληνικού καπιταλισμού (!!!).

Και ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Νιόλτινγκ στη σύσκεψη των γερμανικών συνδικάτων στην Φρανκφούρτη, την 1ην Νοέμβρη του 1918, έλεγε: "κατάληψη του κράτους - όχι με την έννοια του ψηφοδελτίου - αλλά για την πραγματοποίηση της οικονομικής δημοκρατίας ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό". Άρα "ενάντια στο μονοπωλιακό καπιταλισμό" - υπέρ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Αυτό το έδειξε όλη η μετέπειτα πορεία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ έφτασαν στο σημείο να τάσσονται υπέρ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού πολύ πιο ανοιχτά και από τον αντιδραστικό αστό οικονομολόγο και απολογητή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού Κέϋνς, ο όποιος έλεγε " ότι η μάχη του σοσιαλισμού ενάντια στις ιδιωτικές επιχειρήσεις θα κερδηθεί ώρα με την ώρα". Αυτό που ο Κέυνς χαρακτηρίζει εδώ σαν "σοσιαλισμό" είναι στην πραγματικότητα ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός της εποχής του.

Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ μαζί με τις λεγόμενες "έθνικοποιήσεις" ή "κοινωνικοποιήσεις" τους , οι όποιες όπως είδαμε έχουν καθαρά αστικό χαραχτήρα, προβάλλουν στα προγράμματα τους και το αίτημα "της συμμετοχής των εργαζομένων στη διοίκηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Το ΠΑΣΟΚ και το "Κ"ΚΕ ισχυρίζονται ότι η "συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων θα παίξει αποφασιστικό ρόλο: πρώτο στον "περιορισμό της δράσης των μονοπωλίων και στην εξάλειψη της ασυδοσίας τους" και δεύτερο στον "άνοιγμα του δρόμου προς το σοσιαλισμό".

Το ΠΑΣΟΚ τονίζει ότι το "στοιχείο" που, σε στενή σύνδεση με τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις", θα συμβάλλει στην πραγμάτωση του στόχου της «αντιμονοπωλιακής» και παραπέρα της "σοσιαλιστικής" κατεύθυνσης είναι "η συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των επιχειρήσεων" (Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής, σελ. 106).

Το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ θεωρεί πως για να εξελιχτούν οι λεγόμενες "δομικές αλλαγές" σε "αντιμονοπωλιακή και σε τελευταία ανάλυση, σε αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική κατεύθυνση" απαιτείται "η καθοριστική συμμετοχή των εργαζομένων στη συνολική διεύθυνση του εθνικοποιημένου τομέα και οι μορφές εργατικών έλεγχων στον ιδιωτικά τομέα" (Μ. Ανδρουλάκης, "Ρ" 9.8.81).

Όπως είναι γνωστό, το σύνθημα των "κοινωνικοποιήσεων" και το σύνθημα της "συμμετοχής των εργατών" στή διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ήταν τα κεντρικά συνθήματα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και των γερμανικών ρεφορμιστικών συνδικάτων. Εξακολουθούν βέβαια να είναι ακόμα και σήμερα. Η ιδέα για "συμμετοχή των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων χρονολογείται από το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του αιώνας μας και διατυπώθηκε αργότερα με σαφήνεια το 1925 στο συνέδριο των γερμανικών ρεφορμιστικών συνδικάτων στο Μπρεσλάου. Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες και οι ηγέτες των γερμανικών ρεφορμιστικών συνδικάτων ισχυρίζονταν ότι μέσω των λεγόμενων "κοινωνικοποιήσεων" και της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων πραγματοποιείται "ειρηνικά", με την βοήθεια του αστικού κράτους, το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Πρόκειται για τη γνωστή αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική θεωρία της "ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό" που στρέφονταν άμεσα ενάντια στη μαρξιστική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης, τη μαρξιστική θεωρία του κράτους και τη θεωρία της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

Αυτές τις αντεπαναστατικές θεωρίες, που έχουν εδώ και πολλές δεκαετίες χρεοκοπήσει και οι όποιες σαν στόχο τους είχαν τη υπεράσπιση και διάσωση του καπιταλισμού από την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου, υιοθετούν και προπαγανδίζουν στις γραμμές της εργατικής τάξης της χώρας μας οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ.

Το σύνθημα της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων το έχουν υιοθετήσει ακόμη καθολικοί και οι ευαγγελιστές. Οι καθολικοί, στη λεγόμενη "μέρα των καθολικών" στο Μπόχουμ της Δ. Γερμανίας τον Σεπτέμβρη του 1949, δήλωναν ότι το δικαίωμα "της συμμετοχής των εργατών" είναι φυσικό δίκαιο. Και οι ευαγγελιστές, στη λεγόμενη, "μέρα της εκκλησίας" στο Έσσεν τον Αύγουστο του 1950, δήλωναν ότι το δικαίωμα "συμμετοχής των εργατών" αποτελεί μια συμβολή "στην εξυγίανση των κοινωνικών σχέσεων".

Σήμερα το σύνθημα της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, δεν είναι μόνο σύνθημα της σοσιαλδημοκρατίας, της εκκλησίας και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, αλλά έχει γίνει, όπως είναι γνωστό, και κεντρικό σύνθημα των μονοπωλίων της ΕΟΚ. Και αυτό, όχι γιατί τα μονοπώλια της ΕΟΚ θέλουν να περάσουν "ειρηνικά στο σοσιαλισμό" αλλά για να εξαπατήσουν τους εργάτες και να τους υποτάξουν στα ταξικά τους συμφέροντα. Όλους αυτούς, τα μονοπώλιο της ΕΟΚ, τους σοσιαλδημοκράτες, τους ρεβιζιονιστές και την εκκλησία τους ενώνει ο κοινός πολιτικός σκοπός που είναι η οικοδόμηση και επέκταση της πολιτικής της σύμπραξης κεφαλαίου και εργασίας στη βάση της θεωρίας της "αρμονίας των ταξικών συμφερόντων" για να εξασφαλίσουν έτσι την υπεράσπιση και διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την ισχυροποίηση του αστικού κράτους.

Τα μονοπώλια έχουν κάθε συμφέρον να προπαγανδίζουν τη "συμμετοχή των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και να είναι ένθερμοι υποστηριχτές μιας τέτοιας πολιτικής, η οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα δικά τους συμφέροντα και η οποία στρέφεται άμεσα ενάντια στην εργατική τάξη. Το ότι η "συμμετοχή των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων είναι προς όφελος ,των καπιταλιστών και σε βάρος των εργατών, το ομολογεί έμμεσα και ο προδότης ρεβιζιονιστής Φλωράκης όταν συνδέει το ζήτημα της "συμμετοχής των εργατών" με το ζήτημα της "αποδοτικής - παραγωγικής διαχείρισης" αυτών των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Λέει: "θα εξασφαλίζεται η καθοριστική συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση τους και η άποδοτική - παραγωγική διαχείρησή τους" (εννοεί των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων) (ΚΟΜΕΠ 9/81, σελ. 8). "Αποδοτική - παραγωγική διαχείριση" των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών και αύξηση των κερδών των καπιταλιστών.

Με την πολιτική αυτής της τυπικής "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων η κυρίαρχη αστική τάξη επιδιώκει, από τη μια, να δέσει στην πράξη τους εργάτες στο άρμα των μονοπωλίων και να ισχυροποιήσει την θέση της και από την άλλη να καλλιεργήσει ένα σωρό αυταπάτες για "ταυτότητα" δήθεν των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης για "εξάλειψη" της εκμετάλλευσης, για "συνιδιοκτησία" των καπιταλιστικών επιχειρήσεων κλπ. Επιδιώκει με αυτή της την πολιτική να ενσωματώσει το προλεταριάτο στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και να το απομακρύνει από την γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και από την προλεταριακή επανάσταση.

Η πολιτική και η προπαγάνδα της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων είναι πολιτική της κυρίαρχης αστικής τάξης και όχι πολιτική του προλεταριάτου. Μέσω της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων η αστική τάξη πετυχαίνει με ραφιναρισμένο τρόπο δηλ. στο όνομα των "κοινών" δήθεν συμφερόντων των εργατών και των καπιταλιστών, την ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών, τη ματαίωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και των απεργιών και τη διάσπαση των εργατών.

Ο Λένιν έχει ήδη επιστήσει την προσοχή ότι η αστική τάξη, έκτος από τη μέθοδο της ανοιχτής καταπίεσης και της ωμής βίας, χρησιμοποιεί και τη μέθοδο της άπατης, της ψευτιάς και της κολακείας προκειμένου να πετύχει την παραίτηση των εργατών από την επαναστατική ταξική πάλη για την ανατροπή της αστικής δικτατορίας. Γράφει: "στον αιώνα μας χωρίς εκλογές δεν γίνεται, χωρίς τις μάζες δεν μπορείς να κάνεις, και στην εποχή της τυπογραφίας και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου τις μάζες χωρίς ένα πλατιά διακλαδισμένο συστηματικά, εφαρμοζόμενο και γερά εφοδιασμένο σύστημα κολακείας ψευτιάς, απάτης, ταχυδακτυλουργίας, με λαοφιλείς λεξούλες της μόδας, με υποσχέσεις προς τα δεξιά και προς τα αριστερά για κάθε λογής μεταρρυθμίσεις και κάθε λογής ευεργετήματα για τους εργάτες - φτάνει μόνο να παραιτηθούν από την επαναστατική πάλη για την ανατροπή της αστικής τάξης" (υπογρ. δική μας) (Λένιν, τόμος 23,.σελ. 118).

Ακριβώς τέτοια είναι η πολιτική της τυπικής "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.. Λέμε τυπική, γιατί για ουσιαστική συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των επιχειρήσεων δεν μπορεί να γίνει λόγος όσο διατηρείται ο καπιταλισμός, όσο διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου. Η πραγματική συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των επιχειρήσεων προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου, προϋποθέτει την ύπαρξη του σοσιαλισμού.

Ο ισχυρισμός του σοβιετικού ρεβιζιονιστή Α. Βολκόφ ότι «ο Λένιν βλέπει στον εργατικό έλεγχο το μέτρο εκείνο, το όποιο μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν από τους καθαρά σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς» (Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού, 12/81,σελ. 114) είναι πέρα για πέρα ψευδής. Ο Λένιν, όπως είναι γνωστό, μιλάει για "εργατικό έλεγχο" όμως τονίζει ότι ο πραγματικός εργατικός έλεγχος προϋποθέτει την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο. Γράψει: "όταν έμείς λέμε: "εργατικός έλεγχος", και βάζουμε αυτό το σύνθημα πάντα δίπλα στη δικτατορία του προλεταριάτου, πάντα ύστερα από αυτήν, διευκρινίζουμε έτσι για τί λογής κράτος γίνεται λόγος" (Λένιν,τόμος 26, σελ. 86).

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ προπαγανδίζοντας την πολιτική της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ενεργούν σαν εντολοδόχοι και εκτελεστές της πολιτικής της αστικής τάξης. Λένε ψέματα στους εργάτες όταν προσπαθούν να τους πείσουν ότι κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου μπορεί να υπάρξει πραγματική συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των επιχειρήσεων προς όφελος τους και ακόμα περισσότερο πως μέσω αυτής της συμμετοχής θα "ανοίξει ο δρόμος προς το σοσιαλισμό".

Το αίτημα για "συμμετοχή των εργατών" στη διοίκηση των επιχειρήσεων κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου, σημαίνει αποδοχή και υπεράσπιση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και του αστικού κράτους, σημαίνει συνειδητή εγκατάλειψη της ταξικής πάλης για την υπεράσπιση των συμφερόντων του προλεταριάτου, σημαίνει εγκατάλειψη της προλεταριακής ταξικής πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, σημαίνει δυνάμωμα της εξουσίας του κεφαλαίου.

Το σύνθημα της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των επιχειρήσεων κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου που βασίζεται στην αστική θεωρία της "αρμονίας" των ταξικών συμφερόντων και στην προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας μεταξύ προλεταριάτου και αστικής τάξης, αποσκοπεί στη διατήρηση της "ταξικής ειρήνης", στην "άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων", στην εξασφάλιση της σταθερότητας του καπιταλισμού και στην ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι οι "κοινωνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ και οι "εθνικοποιήσεις" του "Κ"ΚΕ, τις οποίες πραγματοποιεί το αστικό κράτος, καθώς και η "συμμετοχή των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου, δεν οδηγούν ούτε στον "έλεγχο και τον περιορισμό της δράσης των μονοπωλίων και στην εξάλειψη της ασυδοσίας τους " δεν θίγουν καθόλου την καπιταλιστική ιδιοκτησία, ούτε "ανοίγουν το δρόμο προς το σοσαλισμό", ούτε γίνονται "προς όφελος του λαού". Αντίθετα γίνονται προς όφελος των μονοπωλίων, επεκτείνουν τον κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό και ισχυροποιούν την εξουσία των μονοπωλίων.

Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ παρουσιάζουν - όπως και οι σοσιαλδημοκράτες - τις καπιταλιστικές "εθνικοποιήσεις" σαν το μαγικό κλειδί που "ανοίγει" δήθεν "ειρηνικά την πόρτα του σοσιαλισμού", παρουσιάζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σαν απαρχή του "σοσιαλισμού" ή σαν "σοσιαλισμό" για να συγκαλύψουν τη στερέωση, την ενίσχυση και το παραπέρα δυνάμωμα της εξουσίας των μονοπωλίων, για να συγκαλύψουν την αύξηση των υπερκερδών τους μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, για να ρίξουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών, για να εξαπατήσουν και διασπάσουν το προλεταριάτο, να το απομακρύνουν από το δρόμο της πάλης για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και τέλος για να το απομακρύνουν από το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού.

* * *

Όπως δείξαμε παραπάνω, τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ δεν "ανοίγουν το δρόμο προς το σοσιαλισμό", αλλά αντίθετα βοηθούν στην παραπέρα επέκταση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στη χώρα μας και στην ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Μέσα ακριβώς στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, στα πλαίσια του αστικού συντάγματος και του αστικού κράτους, κάτω από την κυριαρχία των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων, το ΠΑΣΟΚ και το "Κ"ΚΕ κάνουν λόγο στα προγράμματά τους, για "δημοκρατικό προγραμματισμό", για "σχεδιασμένη ανάπτυξη" της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, για "έξοδο από την κρίση", για "εξάλειψη" της ανεργίας και "πλήρη απασχόληση", για "δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος", για "ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου", για "έλεγχο των τιμών και των κερδών", για "εξάλειψη" του πληθωρισμού και τέλος για "ανύψωση του βιοτικού επιπέδου" των πλατιών λαϊκών μαζών.

"Σχεδιασμένος" κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός - "δημοκρατικός προγραμματισμός"; Το ΠΑΣΟΚ και το "Κ"ΚΕ μιλούν για "δημοκρατικό προγραμματισμό" και για "σχεδιασμένη ανάπτυξη" της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από το αστικό κράτος. Όλες οι συνταγές του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ για "σχεδιασμό" της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της πολιτικής των ελληνικών μονοπωλίων και του αστικού κράτους, που προσπαθεί να εφαρμόσει τα οικονομικά μέτρα καθήλωσης και μείωσης των μισθών και ημερομισθίων, ρύθμισης των τιμών προς όφελος των μονοπωλίων, ύψωσης των φόρων προς αποζημίωση των χρεωκοπημένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, χρηματοδότηση των μονοπωλίων και της πολεμικής βιομηχανίας για την παραπέρα επέκτασή της στην ελληνική οικονομία. Αυτό τα μέτρα του αστικού κράτους, τα οποία αποσκοπούν στην εξασφάλιση και την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων και τα οποία στρέφονται άμεσα ενάντια στα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών μαζών, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ τα ονομάζουν "δημοκρατικό προγραμματισμό".

Η αντιμαρξιστική αστικορεβιζιονιστική θεωρία του "σχεδιασμένου" κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που υιοθετούν και προπαγανδίζουν οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ, ταυτίζει τον λεγόμενο "σχεδιασμένο" κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό με τη σοσιαλιστική σχεδιασμένη οικονομία, με το σοσιαλισμό. Οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ με το να παρουσιάζουν τον "σχεδιασμένο" κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό", προσπαθούν να πείσουν το προλεταριάτο της χώρας μας, ότι είναι δυνατό να φθάσει κανείς στο σοσιαλισμό μέσω του λεγόμενου "δημοκρατικού προγραμματισμού", χωρίς επανάσταση, χωρίς την επαναστατική ανατροπή της αστικής δικτατορίας, χωρίς την συντριβή της αστικής μηχανής, χωρίς την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, χωρίς την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και χωρίς τον επαναστατικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Η αντιδραστική θεωρία του "σχεδιασμένου" κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, που παρουσιάζει τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σαν "σοσιαλισμό" έχει σαν βασικό στόχο της την απομάκρυνση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών από την πάλη τους για τον σοσιαλισμό.

Οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ ισχυρίζονται ότι είναι δυνατός ο "σχεδιασμός" της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Στο κέντρο αυτής της ρεβιζιονιστικής αντίληψης του "σχεδιασμού" του "Κ"ΚΕ βρίσκεται προφανώς η άρνηση της μαρξιστικής θεωρίας της ιδιοκτησίας, γιατί δεν θεωρεί σαν βασικές προϋποθέσεις μιας σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά κάποιον "έλεγχο" ή "περιορισμό" της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας - που σαν πραγματικότητα στον καπιταλισμό υπάρχει μόνο στην φαντασία των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ - από το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος", δηλ. από ένα κράτος που στέκεται "πάνω από τάξεις". Και τα δύο βέβαια, τόσο ο "έλεγχος" της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας όσο και το "υπερταξικό" κράτος, το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" των ρεβιζιονιστών, δεν μπορούν να υπάρξουν στον καπιταλισμό. Γι αυτό και το "σχέδιο" του "Κ"ΚΕ που βασίζεται σε αυτά δεν μπορεί να υπάρξει. Το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" τους δεν είναι παρά το σημερινό ελληνικό αστικό κράτος.

Ο πραγματικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι ασυμβίβαστος με την ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Έρχεται σε αντίθεση με την φύση της καπιταλιστικής οικονομίας και με τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού και πρώτα απ’ όλα με τον βασικό οικονομικό του νόμο, τον νόμο της υπεραξίας και δεύτερο με το νόμο του συναγωνισμού και της αναρχίας της παραγωγής.

Η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι η βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτή χωρίζει τους καπιταλιστές κατόχους των επιχειρήσεων μεταξύ τους, πράγμα που καθιστά αδύνατο να υποταχτεί η οικονομική δραστηριότητα τους κάτω από ένα ενιαίο σχέδιο. Επίσης ο βασικός σκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής, το κέρδος δηλ, η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας, καθορίζει τόσο το ασυμφιλίωτο των ταξικών αντιθέσεων μεταξύ προλεταριάτου και αστικής τάξης όσο και το αναπόφευκτο του σκληρού συναγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών. Και το ένα και το άλλο καθιστά αδύνατη την ύπαρξη και εφαρμογή ενός ενιαίου σχεδίου.

Ένας πραγματικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι δυνατός μόνο αν ανατραπεί το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, μόνο αν υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία στο μέσα παραγωγής και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του προλεταριάτου, δηλ. είναι δυνατός μόνο στο σοσιαλισμό. Πραγματικά σχεδιασμένη οικονομία υπάρχει σήμερα μόνο στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας.

"Έξοδος όπό την κρίση" - Κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός "χωρίς κρίσεις"; Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι "η αναπτυξιακή στρατηγική" του "θα οδηγήσει στο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης" (Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής, σελ. 57). Και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ ισχυρίζεται ότι "ο δρόμος της εξόδου από την κρίση δεν είναι διαφορετικός από το δρόμο της πραγματικής αλλαγής" (Κ. Καλλίτσης, ΚΟΜΕΠ 12/81, σελ. 23) και ακόμα ότι "ο νέος ρόλος του ΚΚΕ καθορίζεται από τις νέες ευθύνες που επωμίζεται για να δοθεί μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή διέξοδος από την σημερινή κρίση με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" (Π. Λαφαζάνης, ΚΟΜΕΠ 10-11/81, σελ. 13).

Όπως δείξαμε παραπάνω, η λεγόμενη "πραγματική αλλαγή" ή "Μεγάλη αλλαγή" και ο "σοσιαλισμός" του "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά ο σημερινός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός. Κατά συνέπεια αυτό που υπόσχονται στους εργάτες, τα "Κ"ΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, είναι ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός "χωρίς κρίσεις". Ο καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς κρίσεις. Οι οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής είναι αναπόφευκτες στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και δεν μπορούν να ξεπεραστούν στα πλαίσια του καπιταλισμού. Για την εξάλειψη των κρίσεων είναι απαραίτητη η ανατροπή του καπιταλισμού και η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

"Εξάλειψη" της ανεργίας - "πλήρης απασχόληση"; Στο ζήτημα της ανεργίας το ΠΑΣΟΚ και το "Κ"ΚΕ υποστηρίζουν τη θέση ότι αυτό μπορεί να λυθεί στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού με την πραγματοποίηση επενδύσεων ή ακριβέστερα με το "σωστό συνδυασμό των διαφόρων ειδών επενδύσεων" (Γ. Δραγασάκης, "Ρ" 21.4.81), Επομένως το πρόβλημα της ανεργίας για το "Κ"ΚΕ και του ΠΑΣΟΚ είναι απλώς ζήτημα λαθεμένης οικονομικής πολιτικής ή ακριβέστερα λαθεμένης επενδυτικής πολιτικής και όχι αναπόφευκτο προϊόν του καπιταλισμού , για την εξάλειψη του όποιου απαιτείται η κατάργηση του ίδιου του καπιταλισμού. Εκτός από το ότι η ανεργία δεν είναι τυχαίο αλλά σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλισμού, οι καπιταλιστές δεν έχουν συμφέρον να επαλειφθεί η ανεργία γιατί η ύπαρξή της τους βοηθάει να μειώνουν τους μισθούς των εργατών και να αυξάνουν την εντατικότατα της εργασίας.

"Δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος" - "ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου"; Το ΠΑΣΟΚ και το "Κ"ΚΕ κάνουν λόγο στα προγράμματά τους "για δικαιότερη κατανομή του πλούτου" για "ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου" ("Ρ" 29.11. 81) και "υπέρ των λαϊκών τάξεων", για "καταπολέμηση του πληθωρισμού και της ακρίβειας" για "έλεγχο των τιμών και των κερδών", για "φορολογία στα μεγάλα εισοδήματα" κλπ. Και όλα αυτά θα "γίνουν" και πάλι στα πλαίσια του σημερινού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, κάτω από την κυριαρχία των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων και από το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ, δηλ. το σημερινό ελληνικό απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια αστικό κράτος !!!

Οι σχέσεις διανομής δεν μπορούν να αλλάξουν στα πλαίσια του καπιταλισμού με διάφορες μεταρρυθμίσεις γιατί αυτές καθορίζονται από τις σχέσεις παραγωγής. Η αλλαγή των καπιταλιστικών σχέσεων διανομής προϋποθέτει κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού. Ούτε μπορεί να γίνει "ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου" ("Ρ" 29.11.81) και "υπέρ των λαϊκών τάξεων" (Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής, σελ. 78) από το αστικό κράτος, γιατί το αστικό κράτος είναι όργανο κυριαρχίας του κεφαλαίου και υπερασπιστής των συμφερόντων του. Ακριβώς το αντίθετο θα γίνει. Το αστικό κράτος χρησιμοποιώντας σαν όργανο το κρατικό προϋπολογισμό θα πραγματοποιήσει σίγουρα ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων μαζών.

Όσο για τους ψευδείς του "Κ"ΚΕ για δήθεν "έλεγχο των τιμών και των κερδών" (ΚΟΜΕΠ 6/81 σελ. 7) και για δήθεν "φορολογία στα μεγάλα εισοδήματα" (στο ίδιο) από το αστικό κράτος είναι σαν να ισχυρίζεται κανείς ότι η αστική τάξη παίρνει μέτρα εναντίον των συμφερόντων της. Το αστικό κράτος παίρνει μέτρα ρύθμισης των τιμών μόνο προς όφελος των μονοπωλίων και ανεβάζει τους φόρους των μικρών εισοδημάτων. Είναι γνωστό ότι το αστικό κράτος μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων και του πληθωρισμού, ο όποιος απορρέει από τις νομοτέλειες του καπιταλισμού, καταληστεύει τις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Τόσο οι φόροι όσο και ο πληθωρισμός αυξάνουν την απόλυτη και την σχετική εξαθλίωση του Προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Με όλες τις παραπάνω αντεπαναστατικές θεωρίες οι απολογητές του καπιταλισμού ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ επιδιώκουν: πρώτο να δικαιολογήσουν και να εξωραΐσουν το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα της χώρας μας, να υπερασπίσουν και να διατηρήσουν την κυριαρχία των μονοπωλίων και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, δεύτερο να εκμηδενίσουν την ταξική συνείδηση του προλεταριάτου και τρίτο να αφοπλίσουν πολιτικά και ιδεολογικά το προλεταριάτο με σκοπό να το απομακρύνουν από την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης και από την προλεταριακή επανάσταση.

Το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και το ρεβιζιονιστικό "Κ"ΚΕ με τα προγράμματά τους θέλουν να βγάλουν τον ελληνικό καπιταλισμό από την βαθιά κρίση που περνάει και να εξασφαλίσουν και να αυξήσουν τα κέρδη των ελληνικών μονοπωλίων. Τα προγράμματά τους στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των εργατών.

Το ΠΑΣΟΚ υποστηριζόμενο από το προδοτικό "Κ"ΚΕ και το προδοτικό "Κ"Κ Ε έσ. εφαρμόζει ήδη το πρόγραμμά του. Τα αποτελέσματα σε αυτούς τους πέντε μήνες είναι: από την μια ο παραπέρα πλουτισμός των ελληνικών μονοπωλίων και της αστικής τάξης γενικά και από την άλλη η παραπέρα αύξηση της μαζικής ανεργίας, η ακρίβεια, η αύξηση των φόρων, ο πληθωρισμός, η ένταση της εκμετάλλευσης, η φτώχια και η εξαθλίωση του Προλεταριάτου.

Το ίδια αποτελέσματα θα είχαμε και με την εφαρμογή των προγραμμάτων του "Κ"ΚΕ και του "Κ"ΚΕ έσ.

* * *

Ανακεφαλαιώνοντας καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η εφαρμογή των προγραμμάτων του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ και του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ δεν οδηγεί ούτε σε "πραγματική" ή σε "μεγάλη αλλαγή" ούτε "ανοίγει το δρόμο στο σοσιαλισμό". Οι οικονομικοκοινωνικές σχέσεις στη χώρα μας και οι ταξικές σχέσεις που απορρέουν από αυτές, παραμένουν αμετάβλητες :

1. Το αστικό κράτος παραμένει όπως και πριν - παρά τον "εκδημοκρατισμό" του - όργανο ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών, όργανο υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, όργανο στα χέρια των καπιταλιστών για την εκμετάλλευση και καταπίεση του προλεταριάτου. Το λεγόμενο "δημοκρατικό κράτος" των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ δεν είναι "υπερταξικό" αλλά είναι το ίδιο το αστικό κράτος, το όποιο δεν διατηρεί καμιά "αυτοτέλεια" και είναι απόλυτα υποταγμένο στα μονοπώλια. Τα βασικά συστατικά μέρη του αστικού κράτους, ο στρατός, η αστυνομία και η ασφάλεια παραμένουν, όπως και πριν, το ένοπλο χέρι της μπουρζουαζίας, παραμένουν ο κυριότερος υπερασπιστής των συμφερόντων της και της ταξικής της κυριαρχίας πάνω στο προλεταριάτο. Το αστικό κράτος στο σύνολο του είναι, όπως και πριν, εχθρός του προλεταριάτου.

2. Οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας παραμένουν αμετάβλητες, παραμένουν άθιχτες. Τα μέσα παραγωγής παραμένουν ιδιοκτησία της αστικής τάξης. Οι εργάτες μένουν, όπως και πριν, χωρίς μέσα παραγωγής και είναι αναγκασμένοι, για να ζήσουν, να πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές. Η εκμετάλλευση δεν εξαλείφεται. Παραμένει τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Οι λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" ή "εθνικοποιήσεις" του ΠΑΣΟΚ και του "Κ"ΚΕ έχουν αστικό χαραχτήρα και δεν θίγουν καθόλου τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Οι κρατικές επιχειρήσεις δεν είναι "σοσιαλιστικά στοιχεία" στα πλαίσια του καπιταλισμού. Είναι ιδιοκτησία του αστικού κράτους σαν συλλογικού καπιταλιστή.

3. Οι καπιταλιστικές σχέσεις διανομής, που καθορίζονται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, μένουν αμετάβλητες, Οι εργάτες παίρνουν τόσα ώστε να μην πεθαίνουν από την πείνα και οι καπιταλιστές ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της παραγωγής, Οι καπιταλιστές γίνονται ολοένα και πλουσιότεροι και οι εργάτες ολοένα φτωχότεροι και εξαθλιώνονται.

4. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παραμένει, όπως και πριν, αμετάβλητος. Βασικός σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος. Τον καπιταλισμό τον συνοδεύουν μόνιμα, οι οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής, η αναρχία της παραγωγής, η ανεργία, ο πληθωρισμός κλπ. Η ένταση της εκμετάλλευσης, η μαζική ανεργία και ο πληθωρισμός οδηγούν αναπόφευκτα στην απόλυτη και σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου και των εργαζομένων μαζών.

5. Οι ταξικές σχέσεις παραμένουν, όπως και πριν, αμετάβλητες. Η αστική τάξη και το προλεταριάτο παραμένουν οι δύο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της ελληνικής αστικής κοινωνίας με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα.

Ο μόνος σωστός δρόμος για το προλεταριάτο της χώρας μας είναι ο δρόμος , της συνέχισης και έντασης της πάλης ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.

Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί μέσω των εκλογών, του "εκδημοκρατισμού" του αστικού κράτους και της οικονομίας, των μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του αστικού συντάγματος, των καπιταλιστικών "εθνικοποιήσεων" και του "δημοκρατικού προγραμματισμού" και της "συμμετοχής των εργατών" στη διοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και με την βοήθεια του αστικού κράτους αλλά μόνο με την βίαιη ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου κάτω από την καθοδήγηση του επαναστατικού του κόμματος, την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της με το νέο κράτος της εργατικής τάξης, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου.