μέρος Α’
[Μπροσούρα - Έκδοση Επανάσταση]
Οι σχέσεις ανάμεσα στα μαρξιστικά- λενινιστικά κόμματα και ο διασπαστικός ρόλος της ΣΑΚΕ
Η "ανοιχτή κριτική" που θα πρέπει δήθεν να εφαρμόζεται σαν κανόνας στις σχέσεις μεταξύ των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, είναι το δεύτερο σημαντικό ζήτημα που θίγει η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ στην αντιμαρξιστική - αντιαλβανική επιστολή της (Μάρτης 1979) στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας.
Στη σελίδα 7 του γράμματος αναφέρεται: "Μέσα στους μαρξιστικούς - λενινιστικούς κανόνες στις σχέσεις ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις υπάγεται και ο κανόνας της ανοιχτής συντροφικής κριτικής μέσα από τον κομματικό τύπο του ενός στο άλλο". Και επειδή, όπως είναι γνωστό, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα απορρίπτουν σαν φιλελεύθερη, και διασπαστική αυτή τη θέση, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ την εφαρμόζει μόνη της, επιτιθέμενη μέσω της εφημερίδας της στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και σ' άλλα μαρξιστικά -λενινιστικά κόμματα και επί πλέον απαιτεί να την ακολουθήσει και το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Έτσι κάθε 4 - 5 φύλλα, στην εφημερίδα της, κριτικάρει με "αξιοθαύμαστη" υπομονή το λαθεμένο δρόμο που δήθεν ακολουθεί το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, εγκαλώντας τα κόμματα να υιοθετήσουν την ανοιχτή κριτική μέσω του τύπου.
Για το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας όμως μια τέτοια θέση στρέφεται ανοιχτά ενάντια στην ενότητα του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, σπάει την απαραίτητη πειθαρχία, βοηθάει αντικειμενικά τον ταξικό εχθρό.
"Το ανέμισμα μπροστά στον εχθρό των διαφωνιών ανάμεσα στα αδελφό κόμματα δε μπορούν να θεωρηθούν σαν μια σοβαρή και μαρξιστική -λενινιστική συμπεριφορά" (Ιστορία του ΚΕΑ, τόμος 2ος, σελ. 84). Αντίθετα το ΚΕΑ και τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα εμμένουν "αυστηρά στις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές και κανόνες που εφαρμόζονται ανάμεσα στα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα". Οι "τέτοιοι κανόνες, όπως διαβουλεύσεις και αμοιβαίες συντροφικές διευκρινήσεις, είναι απόλυτα απαραίτητοι, γιατί αυτοί οι μαρξιστικοί - λενινιστικοί κανόνες διατηρούν την καθαρή φιλία, υπερασπίζουν την καθαρότητα της επιστημονικής μας θεωρίας, το μαρξισμό - λενινισμό, ενισχύουν την επανάσταση και τον αγώνα των λαών". "Στους μαρξιστικούς - λενινιστικούς κανόνες, που ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα υπάρχει και ο κανόνας της σωστής και αμοιβαίας εποικοδομητικής κριτικής αρχών για τα λάθη που διαπιστώνονται στη γραμμή και τη δράση του ενός ή του άλλου κόμματος" (Επιστολή της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας προς την ΚΕ του ΚΚ Κίνας. σελ. 26).
Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Οι καθοδηγητές της ΣΑΚΕ για να επιχειρηματολογήσουν την ρεβιζιονιστική τους θέση της "ανοιχτής κριτικής", που είναι θέση των ευρω-κομμουνιστών ρεβιζιονιστών, είναι υποχρεωμένοι να διαστρεβλώσουν τις θέσεις και τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος των μπολσεβίκων του Λένιν και του Στάλιν. Αφού αναφέρονται στην ταχτική του Λένιν στην περίοδο 1903-1919 προχωρούν και παραπέρα: "την τακτική της κριτικής, μέσα από τον κομματικό τύπο, δεν την εφάρμοσε το μπολσεβίκικο κόμμα μόνο στην περίοδο πριν τη δημιουργία της III Κομμουνιστικής Διεθνούς αλλά και σ όλη την περίοδο της ύπαρξης της και ακόμα και μετά τη μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων" (υπογρ. δική μας, σελ. 7 του γράμματος)
Πιο χονδροειδής διαστρέβλωση των διδαγμάτων του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου και τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που αυτός θεμελίωσε δε μπορεί να υπάρξει. Γιατί είναι ακριβώς ο Λένιν που συνέτριψε τις φιλελεύθερες αυτές θέσεις της II Διεθνούς, τόσο στη Ρωσία με την ίδρυση του Κ Κ Μπολσεβίκων όσο και στο διεθνή χώρο έμπραχτα με την ίδρυση της III Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ήταν ο Λένιν που διακήρυξε ότι στην περίοδο της προλεταριακής επανάστασης χωρίς σιδερένια πειθαρχία δε μπορεί ούτε και να γίνει λόγος για επανάσταση. Και πολύ συγκεκριμένα κατάγγειλε αυτές τις εκδηλώσεις (για "ανοιχτή κριτική") τόσο στο δεύτερο συνέδριο της Διεθνούς όσο και στο τρίτο: "εμείς βρισκόμαστε εδώ σαν μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς και απαιτούμε από εκείνους που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή την τήρηση της πειθαρχίας". Και παρακάτω το τρίτο συνέδριο τόνιζε: "Η χαλάρωση ή η διάσπαση του κοινού ενιαίου μετώπου αποτελεί τη χειρότερη παραβίαση της πειθαρχίας και το χειρότερο λάθος στον επαναστατικό αγώνα. Ανώτατο χρέος κάθε μέλους του κόμματος είναι να υπερασπίζει το κομμουνιστικό κόμμα και κατά πρώτο λόγο την Κομμουνιστική Διεθνή απ όλους τους εχθρούς του κομμουνισμού. Όποιος το ξεχνά αυτό ή ακόμα επιτίθεται ενάντια στο κόμμα ή στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει να θεωρείται εχθρός του κόμματος" (υπογρ. δική μας. Ιστορία της IIIης Διεθνούς, σελ. 140 - 141, Εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή").
Αυτό λοιπόν που διδάσκει ο Λένιν και η Τρίτη Διεθνής είναι ότι την καθοδήγηση της ΣΑΚΕ που επιτίθεται δημόσια ενάντια στο ΚΕΑ και το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα πρέπει να τη θεωρούμε εχθρό του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.
Η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ δεν περιορίζεται μόνο στο Λένιν αλλά διαστρεβλώνει και το Στάλιν. Αναφέρει: "δηλαδή το μπολσεβίκικο κόμμα με επικεφαλής το Στάλιν δεν αρκούνταν απλά και μόνο στις διαβουλεύσεις, στις αμοιβαίες συντροφικές παρατηρήσεις και στη συντροφική κριτική των κομμουνιστικών κομμάτων, όπως ενεργείτε εσείς σύντροφοι, αλλά έβγαζε αυτή την κριτική στο φως της δημοσιότητας που την γνωρίζουν έτσι οι κομμουνιστές και όλοι οι λαοί του κόσμου".(σελ. 7 του γράμματος).
Δε μπορεί βέβαια να θεωρηθεί ούτε στο ελάχιστο σοβαρός, όποιος ισχυρίζεται, όπως οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ, ότι ο Ι.Β. Στάλιν παραβίαζε το καταστατικό της III Διεθνούς και ασκούσε κριτική στα αδελφό κόμματα μέσω του .... τύπου!!! Αλλά αν τον καιρό της Διεθνούς είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο απαγορεύονται αυστηρά από το καταστατικό της και μετά τη διάλυση της το 1943 και μέχρι το θάνατο του Στάλιν το 1953 τα κομμουνιστικά κόμματα έλυναν τις όποιες διαφωνίες τους με τον κανόνα των εσωτερικών συζητήσεων.
Είναι γνωστό το πως λύθηκαν οι διαφωνίες ανάμεσα στο ΚΕΑ και το ΚΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη σε 3μερή συνάντηση στη Μόσχα με το Στάλιν (κοίτα Ενβέρ Χότζα, "Με το Στάλιν αναμνήσεις" το ίδιο και στο "Δυο φίλοι λαοί") Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν σε καμιά περίπτωση δεν άσκησε κριτική στους τιτοϊκούς ρεβιζιονιστές παρά μόνο όταν τους κατάγγειλε ανοιχτά.
Την ίδια αρχή εφάρμοσε το ΚΕΑ και στην περίοδο της πάλης με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και αργότερα με τους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές: "Η κεντρική Επιτροπή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, σε όλο το διάστημα προσπάθησε να λύσει αυτές τις διαφωνίες σε μαρξιστικό - λενινιστικό δρόμο, με διαβουλεύσεις και αμοιβαίες συντροφικές διευκρινίσεις, και να μη δώσει ποτέ σε αυτές δημοσιότητα" (Επιστολή της ΚΕ του ΚΕΑ προς την ΚΕ του ΚΚ Κίνας. σελ. 25).
Συμπερασματικά έχουμε να πούμε, ότι η ταύτιση της ΣΑΚΕ με τον Καρίγιο και τον Μπερλίγκουερ στο ζήτημα αυτό την αναγκάζει όχι μόνο να επιτίθεται ενάντια στο ΚΕΑ και το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα αλλά και να διαστρεβλώνει με πρωτοφανή και χονδροειδή τρόπο τις λενινιστικές-σταλινικές θέσεις;
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Ενάντια λοιπόν στα διδάγματα Λένιν - Στάλιν και στην πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από το 1919 μέχρι σήμερα οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ με μικροαστική θρασύτητα απευθυνόμενοι στο ΚΕΑ και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα καταλήγουν: "Άρα σύντροφοι, δεν ενεργείτε σύμφωνα με τα διδάγματα των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν και διαπράττετε ση μαντικό λάθος που φρενάρει την ανάπτυξη και το δυνάμωμα του παγκόσμιου μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας. Καλείστε να βαθύνετε στην κριτική μας αυτή και να την πάτε μέχρι τέλους, με σκοπό την πλήρη εξάλειψη των λαθών σας" (σελ. 8 του γράμματος).
Εδώ πλέον καλείται από τα ίδια τα πράγματα ο κάθε οπαδός της ΣΑΚΕ να αναλογιστεί πραγματικά τις ευθύνες του: Ή με την αντιμαρξιστική - ανπαλβανική αυτή τοποθέτηση των μικροαστών οπορτουνιστών ηγετών της ΣΑΚΕ ή με το μαρξισμό - λενινισμό και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και το διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Για τη συμβολή του ΚΕΑ και το σύντροφο Ενβέρ Χότζα στην ανάπτυξη και το δυνάμωμα του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος δεν είναι ανάγκη να επιχειρηματολογήσουμε εμείς. Είναι ανάγκη όμως να δει ο καθένας που οδηγούν οι διαφορετικές απόψεις απ αυτές του ΚΕΑ και τις συνέπειες τους στην πράξη: οδηγούν κατευθείαν στην πολεμική και το διασπαστικό ρόλο στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Υιοθετώντας τη ρεβιζιονιστική - διασπαστική θέση της "ανοιχτής κριτικής" και εφαρμόζοντας την στην πράξη, οι οπορτουνιστές καθοδηγητές της ΣΑΚΕ συντάσσονται αντικειμενικά ο ένα μέτωπο με την αστική τάξη και το ρεβιζιονισμό. Με τις κριτικές - επιθέσεις τους από την εφημερίδα τους "Οχτώβρης" στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και σ άλλα αδελφά κόμματα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιτίθενται στο σοσιαλισμό που οικοδομείται στην Αλβανία και στην ενότητα του διεθνούς μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.
Η «αυτοτελής επαλήθευση» μάσκα αμφισβήτησης της γραμμής του ΚΕΑ και επίθεσης στα μαρξιστικά- λενινιστικά κόμματα
Είδαμε στα προηγούμενα φύλλα τα δυο κυριότερα ζητήματα στα οποία η μικροαστική ηγεσία της ΣΑΚΕ, διαστρεβλώνοντας τις μαρξιστικές -λενινιστικές θέσεις, βγήκε σε πολεμική ενάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στο διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Λέμε τα δυο κυριότερα, γιατί αυτά έβγαλε στη δημοσιότητα στον "Οχτώβρη" (Νοέμβρης 1980).
Για το αντιμαρξιστικό - αντιαλβανικό περιεχόμενο αυτών των θέσεων έχουμε βέβαια τοποθετηθεί. Είναι ανάγκη όμως τώρα να δούμε τις παραπέρα συνέπειες αυτών των θέσεων και πως η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ με αυτή την αφετηρία κλιμάκωσε την επίθεσή της τόσο ενάντια στο ΚΕΑ όσο και ενάντια στα αδελφά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα ΕΗ
Το συμπέρασμα που η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ κατέληξε στην Α’ Συνδιάσκεψη το 1979 (κάτω από την πίεση των μαοϊκών ρεβιζιονιστών και της αστικής τάξης γενικά) και που 6 χρόνια από τότε, προσπαθεί απελπισμένα να συγκαλύψει, διατυπώνεται καθαρά στο γράμμα της — λιβελογράφημα στο ΚΕΑ: "Στο βαθμό λοιπόν, που δε θα κάνετε αυτοκριτική, έστω και ύστερα από τη συντροφική κριτική μας θα βαδίζετε ένα επικίνδυνο δρόμο" (υπογρ. δική μας, σελ. 12 του γράμματος). Το γεγονός ότι αυτή ήταν και η θέση των μαοϊκών ρεβιζιονιστών ανάγκασε την ηγεσία της ΣΑΚΕ να το αποκρύψει. Ως πότε βέβαια θα καλύπτεται, είναι άλλο ζήτημα.
Πώς όμως εξηγείται, ότι απ όλα τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και μάλιστα με μεγάλη πείρα και ωριμότητα, κανένα άλλο δε διαπίστωσε τέτοια λάθη, αλλά αντίθετα πάλευαν και παλεύουν σ’ ένα κοινό μέτωπο με το ΚΕΑ; Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ συνεχίζοντας να αντιγράφουν τις προβοκάτσιες των μαοϊκών συμπεραίνουν: "Εκείνο που σημαδεύει το διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα είναι ότι πολλά κόμματα αρκούνται στην απλή αντιγραφή των τελευταίων αποφάσεων σας" (σελ. 5 του γράμματος). Και μόνο από αυτές τις τοποθετήσεις της, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ εντάσσεται στο στρατόπεδο των εχθρών του μαρξισμού - λενινισμού και του διεθνούς μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.
Με την πλατφόρμα της Α’ Συνδιάσκεψης η ΣΑΚΕ, σύμφωνα με την εκτίμηση μας, αποτελεί ένα από τα ρεύματα της αμφισβήτησης του μαρξισμού- λενινισμού που φούντωσε στην εποχή εκείνη, και ειδικότερα των μόνων συνεπών και δραστήριων υπερασπιστών του, του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και των αδελφών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη μικροαστική τους κενότητα αλλά ταυτόχρονα και θρασύτητα θα αναφέρουμε τη δική τους εκτίμηση για τη στάση τους αυτή: "Η οργάνωση μας με την καθοδήγηση του Κ.Ο. στάθηκε σε αξιοζήλευτο ύψος, η στάση μας είναι πρότυπο για τους μαρξιστές - λενινιστές όλου του κόσμου. Πέρα για πέρα δίκαια λοιπόν και δίχως ίχνος επανάπαυσης και κομπορημοσύνης δικαιούμαστε να καμαρώνουμε για τη στάση μας αυτή" (Υλικά της Α’ Συνδιάσκεψης, σελ. 6).
ΠΩΣ Η ΣΑΚΕ "ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ" ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ"
Δεν αρκέστηκαν όμως μονάχα να καμαρώνουν. Αφού τα μαρξιστικά - λενινιστικό κόμματα , όλου του κόσμου "παπαγάλιζαν", όπως λένε, τις θέσεις του ΚΕΑ, έπρεπε οι ηγέτες της ΣΑΚΕ να τα διαφωτίσουν για "τον επικίνδυνο δρόμο" του «ΚΕΑ και του συντρόφου Ενβέρ Χότζα». Έτσι αφού στον "Οχτώβρη" (Νοέμβρης 1980) δίνουν στη δημοσιότητα τις αντιμαρξιστικές τους θέσεις, ένα μήνα μετά, στον "Οχτώβρη" (Δεκέμβρης 1980), αναφερόμενοι στα αδελφά κόμματα θέτουν το πρόβλημα τους: "Πως θα εξασφαλιστεί το νεαρό Μ-Λ κίνημα από μια νέα ρ ε β ι ζ ι ο ν ι σ τ ι κ ή εκτροπή; Με ποιό τρόπο τα νεαρά τμήματα του παγκόσμιου Μ-Λ κινήματος δεν θα ξαναπέσουν στο λάθος να χειροκροτήσουν άκριτα μια νέα ρεβιζιονιστική γραμμή όπως αυτή των κ ι ν έ ζ ω ν τόσα χρόνια;" (υπογρ. δική τους).
Είναι γελοίο και θλιβερό ταυτόχρονα να υπάρχουν αγωνιστές που θεωρούν τον εαυτό τους με την πλευρά του ΚΕΑ και του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος και να ανέχονται τέτοιες αστειότητες. Να τους εξαπατούν θρασύτατοι μικροαστοί, που και με μικροαστικά κριτήρια ακόμα δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, το μόνο κόμμα που αντιστάθηκε στη λαίλαπα του ρεβιζιονισμού και επί 30 χρόνιο, κάτω από σκληρές και δύσκολες συνθήκες διατηρεί τη διχτατορία του προλεταριάτου στην Αλβανία και διεξάγει με πλήρη επιτυχία έναν τιτάνιο αγώνα ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων δεν μπορούν καν να το αγγίξουν τέτοιου είδους προβοκάτσιες σαν αυτές των οπορτουνιστών ηγετών της ΣΑΚΕ. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και για τέτοια κόμματα όπως το με την 80χρονη ιστορία ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚ Καναδά (Μ-Λ), το Πορτογαλικό ΚΚ, κλπ. Ούτε παραπέρα είναι δυνατόν οι μικροαστικές φαντασιώσεις των ηγετών της ΣΑΚΕ να βρουν έδαφος στο ελληνικό κίνημα. Ο καιρός που οι θλιβεροί αυτοί μικροαστοί, με τη "φιλοαλβανική" τους μάσκα επέπλεαν, πέρασε. Η σιωπή από τη μεριά τους είναι χαραχτηριστική και εύγλωττη. Πώς για παράδειγμα να πειστεί κανένας με τέτοιες αντικομμουνιστικές προβοκάτσιες, ότι τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα με τους πολύχρονους αγώνες και τις αναρίθμητες θυσίες δέχονται άκριτα κάποιες θέσεις; Ή ότι στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα οι σχέσεις μεταξύ των κομμάτων είναι σχέσεις "κόμματος πατέρα" και "κομμάτων παιδιών";
Αν δεχτεί κάποιος τέτοιες θέσεις, σημαίνει απλά, ότι δεν υπάρχει μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Το ζήτημα αυτό για το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα είναι ξεκάθαρο. Σωστά επισημαίνει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ: "Το Κόμμα μας είναι της γνώμης ότι εμείς τα μαρξιστικά - λενινιστικά και
εργατικά κόμματα, κατανοώντας σωστά τον άλλοτε μεγάλο ρόλο της Κομιντέρν την εποχή του Λένιν και του Στάλιν έχουμε καθήκον να δυναμώνουμε και να σφυρηλατούμε συνεχώς τη στενή συνεργασία. Φυσικά χωρίς να εξαρτούνται και να παίρνουν διαταγές από το ένα ή το άλλο. Σα διεθνιστές κομμουνιστές είναι ανάγκη να ανταλλάσσουμε την πείρα ανάμεσά μας και, στις συνθήκες κάθε χώρας, ο καθένας να δράει με βάση το μ α ρ ξ ι σμό - λ ε ν ι ν ι σ μ ό" (υπογραμμίζεις δικές μας. Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 313).
Οι μικροαστικές φιλοδοξίες των οπορτουνιστών ηγετών της ΣΑΚΕ που παρουσιάζονται σαν "σωτήρες" του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος πρέπει να καταδικαστούν. Όπως ακριβώς το ΚΕΑ και το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα έμπραχτα έχει απορρίψει και καταδικάσει αυτές τις απόψεις και τους αφήνει να καμαρώνουν μόνοι τους.
ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Θα ’ταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε την επίθεση των ηγετών της ΣΑΚΕ στα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και για τα ζητήματα που επιτέθηκαν στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα.
Στον "Οχτώβρη" (Δεκέμβρης 1980) γράφουν: "Όταν αναφερόμαστε στη στάση του ΚΕΑ απέναντι στο μαοϊκό ρεβιζιονισμό και στην ταχτική απέναντι στα Μ - Λ κόμματα δε μας περνά καθόλου από το μυαλό να απαλλάξουμε τα τελευταία απ’ τις ευθύνες τους που είναι κι αυτωνών μεγάλες". "Και τα αδελφά κόμματα ευθύνονται για την κατάσταση αυτή που δημιουργήθηκε στο Μ - Λ κίνημα σιωπώντας απέναντι στο μαοϊσμό είτε γιατί δε λειτούργησε η επαγρύπνηση και η διορατικότητα είτε γιατί στενοκέφαλα εγκρίνουν τη λαθεμένη ταχτική της σιωπής και των "εσωτερικών διαβουλεύσεων".
Ένα από τα δυο μπορεί να περάσει από το μυαλό του αναγνώστη. Ή ότι έχουν δίκιο οι ηγέτες της ΣΑΚΕ να καμαρώνουν που "βάζουν στη θέση τους" αυτούς τους «στενοκέφαλους» που τους λείπει δήθεν η επαγρύπνηση και η διορατικότητα ή ότι έχουμε να κάνουμε με προβοκάτορες μεγάλης ολκής. Κατά τη γνώμη μας πρόκειται χωρίς άλλο για το δεύτερο. Και η παραπέρα πορεία τους το αποδεικνύει. Έτσι επειδή το ΚΕΑ επιμένει "στον επικίνδυνο δρόμο" και επειδή τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα συνεχίζουν το δρόμο του μαρξισμού - λενινισμού, η ΣΑΚΕ επανέρχεται ξανά και ξανά στα ίδια ζητήματα, επιμένοντας με τη σειρά της στις ρεβιζιονιστικές θέσεις της "ανοιχτής κριτικής" και συνεχίζοντας να προβοκάρει τόσο το ΚΕΑ όσο και τα αδελφά κόμματα που δέχονται "άκριτα" τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις.
Εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση για να πούμε ότι οι παραπάνω θέσεις της ΣΑΚΕ ισχύουν και για μας. Γιατί και η οργάνωση μας με βάση το μαρξισμό - λενινισμό, στέκεται στις θέσεις του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος και πολεμάει σαν αντιμαρξισττκές - αντιαλβανικές και προβοκατόρικες τις επινοήσεις των οπορτουνιστών της ΣΑΚΕ. Αξίζει να αναφερθούμε στο αδιέξοδο των οπορτουνιστών αυτών να προσδιορίσουν πολιτικά και ιδεολογικά την ΟΚΜΛΕ.
Στην πρώτη τους τοποθέτηση ("Οχτώβρης" Σεπτέμβρης 1982) μας επέκριναν γιατί, σύμφωνα μ αυτούς, αποδεχόμασταν "έτσι όπως έχει, οποιαδήποτε άποψη των Μ - Λ κομμάτων χωρίς καν να τάχουν διαβάσει και χωρίς φυσικά να μπορούν να εμβαθύνουν σ αυτό". Μ αυτή την τοποθέτηση βέβαια η ηγεσία της ΣΑΚΕ ομολογούσε ότι η γραμμή της ΟΚΜΛΕ είναι σύμφωνη μ' αυτή του ΚΕΑ και των άλλων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων. Κάτι βέβαια που είναι ορθό και αποτελεί τιμή για την οργάνωση μας. Έτσι, στη δεύτερη της τοποθέτηση {"Οχτώβρης" Φλεβάρης 1983) η ΣΑΚΕ δεν την επανέλαβε, αλλά μιλούσε για "ύποπτη δραστηριότητα", "προβοκατόρικη", κλπ. Την τρίτη φορά ("Οχτώβρης" Μάρτης 1984) επιτέλους μας "προσδιόρισε". Είμαστε, λέει, κομμάτι του "επικίνδυνου για το μαρξισμό ρεύματος" που διαμορφώνεται στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα!!! Επειδή όμως τέτοιο ρεύμα ούτε υπάρχει, ούτε η οπορτουνιστική της φαντασία μπόρεσε να κατασκευάσει, στην τέταρτη τοποθέτηση της ("Οχτώβρης" Μάης 85) ουσιαστικά αναιρεί την θέση της. Η τέταρτη και τελευταία της απάντηση (σε ερώτηση αναγνώστη της) είναι "δεν τοποθετούμαστε". Το ποια θα είναι η πέμπτη ακόμα είναι ζήτημα δύσκολο να προβλέψει κανένας.
Για να επανέλθουμε στο ζήτημα πρέπει να τονίσουμε , ότι αυτά αποτελούν τη μια πλευρά μόνο της κριτικής - επίθεσης των μικροαστών ηγετών της ΣΑΚΕ ενάντια στο ΚΕΑ, το σύντροφο Ενβέρ Χότζα και το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Ήταν εντελώς φυσικό, αφού το 1979 - 80 αρνήθηκαν και πολέμησαν την επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του ΚΕΑ στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και τα ζητήματα του προλεταριακού διεθνισμού, να προχωρήσουμε παραπέρα. Έτσι από το 1981 υιοθετώντας τις ρεβιζιονιστικές απόψεις των σοβιετικών για τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στράφηκαν ανοιχτά και ενάντια στις αρχές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Αλβανία.
Συμπερασματικά πρέπει να υπογραμμιστεί, ότι η λεγόμενη "αυτοτελής επαλήθευση" δε χρησίμευσε μόνο για να δικαιολογηθεί η αχαλίνωτη συκοφαντική επίθεση ενάντια στο ΚΕΑ και το διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα αλλά οδήγησε τη ΣΑΚΕ και στην απόρριψη της μαρξιστικής. - λενινιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού και στην ανοιχτή υιοθέτηση των αντιμαρξιστικών αντιλήψεων των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σχετικά με αυτό το ζήτημα. Σ αυτό θα αναφερθούμε στα επόμενα φύλλα.
Οι θέσεις της ΣΑΚΕ για το σοσιαλισμό, θέσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών
Απορρίπτοντος τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, σχετικά με τον προλεταριακό διεθνισμό και την εξωτερική πολιτική του σοσιαλιστικού κράτους, η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, ήταν φυσικό να απορρίψει και τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και σα συνέπεια να αρνηθεί την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία.
Η αντιαλβανική της κατεύθυνση δε μπορούσε παρά να τους τοποθετήσει, στο ρεύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, και ειδικότερα του σοβιετικού. Έτσι η θέση για την σοσιαλιστική κοινωνία που "επεξεργάστηκε" η ηγεσία της ΣΑΚΕ δυο χρόνια μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη της, στις αρχές του 81, είναι ακριβώς οι θέσεις των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, θέσεις που πηγή τους έχουν το 20ο και 22ο Συνέδριο και που κωδικοποιούνται σήμερα στις αντιμαρξίστικές θεωρητικολογίες περί "αναπτυγμένου σοσιαλισμού"!
1. Το πρώτο ζήτημα που οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αναθεώρησαν σαν διδασκαλία των Μαρξ και Λένιν για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ήταν το ζήτημα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1961 ο Ν. Χρουτσώφ ισχυρίζεται: "Επομένως, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" (Ν. Χρουτσώφ, 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 206). Ο σκοπός τους φανερός. Για να δικαιολογήσουν την κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάσταση της με το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" (δηλαδή το κράτος της νέας αστικής τάξης) έπρεπε να απορρίψουν τη θέση του Μαρξ για μεταβατική περίοδο, από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και να θέσουν το όριο της μέχρι την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, μέχρι το σοσιαλισμό.
Αντιγράφοντας τους και διαστρεβλώνοντας με τον ίδιο τρόπο τον Λένιν, οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ, προπαγανδίζουν "την περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό" ("Οχτώβρης", Μάρτης 1984).
Ανήκει η τιμή στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα, που ενάντια στην χρουστσοφική προδοσία υπεράσπισαν την επιστημονική θέση του Μαρξ και του Λένιν ότι "ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτήν την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ" (Μαρξ - Ενγκελς, Διαλεχτά Έργα τόμος 2ος, σελ. 24).
Όπως φαίνεται οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επιχειρηματολόγησαν μόνο για μ ι α μεταβατική περίοδο και όχι "για κάποιες άλλες, ας πούμε, υποπεριόδους" («Όχτώβρης» Μάρτης 184) και το τέλος της διάρκειας της το προσδιόρισαν με σαφήνεια στην αταξική κοινωνία, στον κομμουνισμό.
2. Σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν η διχτατορία του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Οι χροστσωφικοί ρεβιζιονιστές για να απορρίψουν θεωρητικό την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και να αναπτύξουν την αντιμαρξιστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" έπρεπε πρώτα να αναθεωρήσουν τη θέση των κλασσικών σχετικά με τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και να τον οριοθετήσουν, μέχρι την οικοδόμηση της οικοδομικής βάσης του σοσιαλισμού.
Τις αντιμαρξιστικές αυτές απόψεις τις χρειάζονταν για να δικαιολογήσουν την κατάργηση στην πράξη της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και να συγκαλύψουν την αντικατάσταση της από το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" δηλαδή το σημερινό αστικό σοβιετικό κράτος, το κράτος της νέας σοβιετικής αστικής τάξης.
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ δεν έχουν ακόμα τολμήσει να απορρίψουν ανοιχτά την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και να υιοθετήσουν την αντιμαρξιστική θεωρία του λεγόμενου "παλλαϊκού κράτους" ή όποια άλλη παρόμοια. Όμως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί, εφόσον υιοθετούν την αντιμαρξιστική θεωρία των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών για "μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", απορρίπτουν την αναγκαιότητα της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό και δέχονται - όπως και οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές - την αναγκαιότητα της μόνο ως το σοσιαλισμό. Η απόρριψη της θέσης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο κομμουνισμό και η οριοθέτηση της ως το σοσιαλισμό οδηγεί αναπόφευχτα στην απόρριψη της αναγκαιότητας της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό.
Όχι όμως μόνο από την άποψη των ορίων (μέχρι που τελειώνει) αλλά και από την άποψη του βασικού κοινωνικό - οικονομικού περιεχομένου της μεταβατικής περιόδου, απορρίπτουν το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Γιατί σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης "ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται" (Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, μέρος 2ο, σελ. 260).
Και κατά συνέπεια το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου (σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο μέχρι τον κομμουνισμό) σαν πρώτο καθήκον έχει να διεξάγει σωστά την ταξική πάλη για τη λύση της βασικής ανταγωνιστικής αντίθεσης. Έτσι λοιπόν η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ αρνούμενη στο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου το βασικό αυτό καθήκον, στην ουσία διαστρεβλώνει το περιεχόμενο του, το κάνει να διαφέρει ελάχιστα από το "παλλαϊκό κράτος" των σοβιετικών.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ επισημαίνει ότι: "Η πείρα της επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Αλβανία επιβεβαιώνει ότι η διχτατορια του προλεταριάτου χρειάζεται στην εργατική τάξη για να καταπνίξει την αντίσταση των παλιών και νέων ταξικών εχθρών και τις απόπειρες τους για παλινόρθωση, της χρειάζεται για την αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου, που προέρχεται τόσο από τις επιθετικές βλέψεις του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, να καταπνίξουν και συντρίψουν το σοσιαλιστικό καθεστώς με φωτιά και σίδηρο, με αποκλεισμούς και πείνα καθώς και από την ιδεολογική επίθεση του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού κόσμου, που εξαπολύει καθημερινά προς εμάς το κύμα του εκφυλισμού και της αντεπανάστασης" (Ενβέρ Χότζα,7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 26).
3.Ο Μαρξ στην "Κριτική του Προγράμματος της Γκότα" και σ' άλλα έργα του καθώς και οι άλλοι κλασικοί (Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν) στα πλαίσια της θεωρίας τους των κοινωνικό - οικονομικών σχηματισμών όρισαν τον κομμουνισμό σαν ένα κοινωνικό - οικονομικό σχηματισμό με δυό φάσεις: το σοσιαλισμό (κατώτερη ή πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας) και τον κομμουνισμό (ανώτερη ή δεύτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας). Τη μεταβατική περίοδο οι κλασικοί την όρισαν σαν περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Είναι γνωστό, ότι από την ιστορική οριοθέτηση της μεταβατικής περιόδου εξαρτάται η αποδοχή ή απόρριψη όχι μόνο της διχτατορίας του προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, αλλά και των δύο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Για τους κλασικούς του Μαρξισμού η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό συμπίπτει με το σοσιαλισμό (την πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας) και τη διχτατορια του προλεταριάτου. Την πρώτη φάση διαδέχεται η δεύτερη φάση, ο κομμουνισμός, η αταξική κομμουνιστική κοινωνία.
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ οριοθετώντας τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό μόνο ως το σοσιαλισμό απορρίπτουν υποχρεωτικά και τη θέση των κλασικών για τις δύο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας και δεν μπορεί παρά να υιοθετούν τρεις φάσεις όπως και οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές δηλαδή τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό που συμπίπτει με τη διχτατορία του προλεταριάτου, το σοσιαλισμό που αποτελείται από δύο μέρη την οικοδόμηση του πλήρους σοσιαλισμού και τον αναπτυγμένο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό ή την αταξική κοινωνία. Παρά το γεγονός ότι οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αποφεύγουν να τοποθετηθούν ανοιχτά πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι ολοφάνερο ότι η οριοθέτηση της μεταβατικής περιόδου ως το σοσιαλισμό οδηγεί αναπόφευχτα στην απόρριψη της θέσης των κλασικών για τις δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας και την υιοθέτηση τριών φάσεων που είναι θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.
4. Η διακήρυξη του τέλους της μεταβατικής περιόδου χρειάζονταν στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές για να αναθεωρήσουν και μια σειρά άλλα ζητήματα - κλειδιά της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας. Όπως τονίζει το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας "Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές έχουν ισχυριστεί, ότι μόνο στην περίοδο της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, υπάρχουν αντιθέσεις αυτού του τύπου, ιδέα που διέπει όλες τις χρουστσωφικές αναλύσεις του προβλήματος των αντιθέσεων στο σοσιαλισμό" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Οχτώβρης 1983).
Η άρνηση της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων από τους σοβιετικούς γίνεται με καθορισμένους, σκοπούς και κατά πρώτο λόγο για να αρνηθούν την πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό. Κι εδώ οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ το αντιγράφουν: "Η σοσιαλιστική κοινωνία ... δεν έχει ανταγωνιστικές αντιθέσεις"("Οχτώβρης" Σεπτέμβρης 1981). Και αλλού: "Στον πλήρη σοσιαλισμό ... δε μπορούμε να μιλάμε για ανταγωνιστικές αντιθέσεις" ("Οχτώβρης" Μάρτης 1984).
Για το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας όμως και για ολόκληρο το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν εξαλείφονται με την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα στις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Αυτές δεν απορρέουν από τις σοσιαλιστικές σχέσεις στην παραγωγή, αλλά υπάρχουν σαν προϊόν και κληρονομιά της παλιάς αστικής κοινωνίας. Η βασική ανταγωνιστική αντίθεση παραμένει πάντα η αντίθεση ανάμεσα στους δυο δρόμους ανάπτυξης σύμφωνα με τον τύπο του Λένιν "ποιος θα νικήσει;" Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, έχει πολεμήσει τις θέσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ότι "το βασικό ζήτημα "ποιος θα νικήσει" «έχει λυθεί» ότι "ο σοσιαλισμός έφερε την πλήρη νίκη επί του καπιταλισμού" ότι "στην σοσιαλιστική οικονομία δεν υπάρχει πλέον πάλη μεταξύ των δυο δρόμων ανάπτυξης" κλπ. (Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας, Μόσχα 1974, σελ. 8-10, 58, 79).
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αντίθετα διδάσκονται απ αυτούς. Στον "Οχτώβρη" (Σεπτέμβρης 1981) διαβάζουμε: "Να γιατί λοιπόν ενώ το ζήτημα "ποιος - ποιόν", σοσιαλισμός ή καπιταλισμός μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων λύθηκε πλέρια εσωτερικά. Η ταύτιση τους με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές δε μπορεί να συγκαλυφτεί με τίποτα.
5. Το ζήτημα των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό συνδέεται άρρηκτα με το ζήτημα της ταξικής πάλης. Είναι η επίλυση των αντιθέσεων, μέσω της ταξικής πάλης, που καθορίζει την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έτσι το ζήτημα του σωστού καθορισμού των ανταγωνιστικών και των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων αποτελεί κεφαλαιώδες ζήτημα για την επιτυχή συνέχιση της επανάστασης. Γιατί μπορεί, μονάχα τότε, να διεξαχθεί σωστά η πάλη των τάξεων, όταν είναι γνωστές σε βάθος οι αντιθέσεις, όταν έχει προσδιοριστεί ο χαραχτήρας τους, όταν σε κάθε στάδιο της επανάστασης γίνεται γνωστή η βασική αντίθεση που η λύση της καθορίζει και τη λύση των άλλων αντιθέσεων.
Ανήκει η ιδιαίτερη τιμή στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, και στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα, που σε αντίθεση με τους χρουστσωφικούς που αρνήθηκαν την πάλη των τάξεων, υπεράσπισε με δύναμη τη λενινιστική θέση, ότι η πάλη των τάξεων συνεχίζεται σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο μέχρι τον κομμουνισμό. Όπως τόνιζε ο Λένιν στο έργο του "Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της διχτατορίας του προλεταριάτου" η μεταβατική περίοδος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό "δε μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και τον κομμουνισμό που γεννιέται ή, με άλλα λόγια, ανάμεσα στο νικημένο, όχι όμως και εκμηδενισμένο καπιταλισμό και τον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος" (Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, Μέρος 2ο, σελ. 260).
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας τόνισε με δύναμη, ότι η πάλη των τάξεων, και υστέρα από την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, παραμένει η κύρια κινητήρια δύναμη της κοινωνίας. Επικύρωσε τη θέση του μαρξισμού - λενινισμού, ότι αυτή στρέφεται όχι μονάχα στον εξωτερικό εχθρό, όπως τον απολυτοποιούν οι ρεβιζιονιστές και η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, αλλά και ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, είτε πρόκειται για τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων, είτε για τους νέους εχθρούς.
Το μεγαλύτερο συμπέρασμα όμως, ζωτικής σημασίας για τη νικηφόρα πορεία της επανάστασης, που πλουτίζει παραπέρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ήταν εκείνο για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης για την αποτροπή του αστικό - ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού.
Ενάντια στα, τεράστια σημασίας, συμπεράσματα του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, που στάθηκαν οδηγός για να αποκρουστούν οι ρεβιζιονιστικές θεωρητικολογίες της φιλελευθεροποίησης του σοσιαλιστικού κράτους και κατά συνέπεια η παλινόρθωση του καπιταλισμού, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ παπαγαλίζει τους σοβιετικούς. Στη μπροσούρα της "Ο μαοϊσμός αντεπαναστατική θεωρία και πράξη" και στο κεφάλαιο "Γιατί η ταξική πάλη συνεχίζεται και μετά τη μεταβατική περίοδο" γράφει: "Να λοιπόν που η ταξική πάλη ..... (διεξάγεται) ..... κι όταν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές τάξεις για το ξεπέρασμα των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων". Έτσι καταλαβαίνουν οι οπορτουνιστές την ταξική πάλη στο σοσιαλισμό! Και είναι φυσικό αφού αρνούνται την ύπαρξη των εσωτερικών ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Γι αυτό λοιπόν απορρίπτουν τη θέση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του σύντροφου Ενβέρ Χότζα που στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ τη συνοψίζει έτσι: "Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι προτσές σκληρής, ταξικής πάλης ανάμεσα στους δυο δρόμους, το σοσιαλιστικό και τον καπιταλιστικό δρόμο, πάλη που διεξάγεται σε κάθε μέτωπο, πολιτικό και οικονομικό/ιδεολογικό και στρατιωτικό (Ενβέρ Χότζα, 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 138).
6. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τονίζει: "Η λενινιστική θεωρία της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που είναι συνέχεια των διδαγμάτων του Μαρξ είναι τόσο ολοκληρωμένη και συμπαγής, επιστημονική και λογική που η την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι ή δεν την αποδέχεσαι" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Νοέμβρης 1985).
Οι οπορτουνιστές της ΣΑΚΕ αρνούμενοι, όπως και οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, την πάλη των τάξεων σαν κινητήριο δύναμη της σοσιαλιστικής κοινωνίας, διαστρεβλώνουν και τις κινητήριες δυνάμεις στο σοσιαλισμό. Είναι αλήθεια ότι με τις μεγάλες νίκες που σημειώνει η επανάσταση στον πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό τομέα, νέες κινητήριες δυνάμεις. Όμως η δράση τους έχει άμεση σχέση με την κύρια κινητήρια δύναμη, την πάλη των τάξεων. Η συντρόφισσα Νεζμίε Χότζα στη μπροσούρα της "σχετικά με ορισμένα θεμελιακά ζητήματα της πολιτικής του ΚΕΑ για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης" ("ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" Απρίλης 1984) τονίζει "Η ταξική πάλη είναι η αρχή που ζωογονεί όλες τις άλλες κινητήριες δυνάμεις στη σοσιαλιστική κοινωνία. Μόνο αν κατανοηθεί σε βάθος η ταξική πάλη κι αν διεξαχθεί με αποφασιστικότητα κι ασταμάτητα θα γίνει δυνατό για τις άλλες κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας να δράσουν με όλη την αποτελεσματικότητα τους".
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό, ότι η οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ α π ο ρ ρ ί π τ ε ι τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού - αντίληψη που καθοδηγεί το ΚΕΑ στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, καθώς και την πολιτική δράση ολόκληρου του διεθνούς μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος - και καθοδηγείται από την αντιμαρξιστική αντίληψη των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών. Επιπλέον αυτό έχει σα συνέπεια να απορρίπτει και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, που είναι η μόνη σήμερα σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο.
Παρόλα αυτά, η καθοδήγηση της ΣΑΚΕ, ακόμα και σήμερα επιμένει να καλύπτεται. Ο καιρός όμως που θα πετάξει τη μάσκα δεν είναι μακριά.
